Content
PDF Front cover PDF Endsheet PDF Title page PDF Reverendissimo Patri F. Avgvstino Galaminio S. Theol. Professori Ordinis Prædicatorvm Magistro Generali F. Ioannes Bovcqvetivs eiusdem Ordinis Ypris Prior S. D. P. PDF R. P. F. Ioannis Bovcqvetii Dominicani Antuerpiensis Ad Religiosos Præfatio. PDF Candido Lectori. PDF In Ideam Statvs Religiosi Decastichon. PDF R. P. F. Ioannis Nider Ordinis Prædicatorum Theologi In Libros De Reformatione Religiosorvm Prologvs. PDF Index Capitvm PDF Liber Primvs. PDF Cap. I. Ostendit libertatem arbitrij esse causam omnium bonorum gratiâ assistente, & eâ absente causam omnium deformitatum, per quædam exempla & auctoritates Sanctorum. PDF II. Docet quid sit conformitas in bono & in malo: quomodo per tria vitia conformantur sæculo. Et per tria dubia ostendit, quàm sit periculosum intrare Religionem deformatam. PDF III. Quòd forma sæculi est omni luto immundior, sicuti & ipsa peccata, ratione multiplici. PDF IV. Recenset XV. argumenta deformatorum Clericorum & Religiosorum, quibus se tue[n]tur, ne à forma sæculi recedant. Et primum soluit argumentum, nempe obiicientium complexionis debilitatem; ostendens contrarium. PDF V. Soluit quam obiiciunt compertam consuetudinem; ostenditq[ue] quando contra statuta Monastica excuset, & quando non. PDF VI. Soluit quando obiiciunt Prælatorum peccata; & declarat quòd proptereà reformationi eorum actiuæ nullus resistere debet. PDF VII. Quando obiiciunt reformationem esse nouitatem & singularitatem; ostendit, quæ sit bona nouitas & singularitas, & quæ sit mala. PDF VIII. Quando obiiciunt esse exspectandum cum reformatione vsque ad generalem reformationem Ecclesiæ, oste[n]dit quòd hoc sit callidè reformationem refugere. PDF IX. Soluit quando obiiciunt reformare esse Ordinem diuidere, & notam personarum in eo ponere; declaratq[ue] contrarium, scilicet, quòd hoc sit Ordinem vnire, & ædificare. PDF X. Cùm se iactant viuere, vt patres eorum, distinguit de bonis & malis patribus; & admonet ne temerariè iudicet quis de locis deformatis. PDF XI. Cùm obiiciant dispensationem eis factam; docet vbi, quando, & in quibus, & qualiter poßit fieri dispensatio, & quando non. Et mouentur tria dubia de proprietariis monachis. PDF XII. Cùm causantur necessaria in victu se no[n] habere, tradit, quomodo tunc fieri debet: & quanta confidentia sit habenda in Deo de temporalibus administrandis. PDF XIII. Cùm obiiciant status nobilitatem vel dignitatem; manifestatur, quòd proptereà acriùs & ampliùs reformationi deberent insistere. PDF XIV. Quando timent sequi in diuino officio, vel seruitio, personarum paucitatem; declarat contrarium, & quomodo hoc non sit timendum. Et quòd obsequi a amalorum, modicùm; bonorum verò, multùm Deo placent. PDF XV. Quando conqueruntur ad reformationem sequi pacis perturbationem, docet quòd duplex est pax & discordia, & quando scandalum sit timendum, & quando non. PDF XVI. Quando arguu[n]t sequi lapsum grauiore[m], & apostasiam, vel huiusmodi; ostendit quòd propter talia non semper reformatio per Prælatos prætermitti debeat. PDF XVII. Quando ostendere nituntur, quòd ex laxa vita maiora sequuntur bona, quàm ex reformatione; manifestatur multipliciter contrarium, & quanta mala sequuntur in deformatis locis, ex sumptibus in ædificiis, picturis, & huiusmodi. PDF XVIII. Quando obiiciunt modum procedendi in reformatione ineptum; panditur quanta calliditate se palliare consueuerunt vitiosi & hypocritæ: sicut faciunt Behemoth, lamia, draco, & ericius. PDF Liber Secvndvs. PDF Cap. I. Proponit tria dubia, & primum soluit, scilicet quid sit forma seu pulchritudo, & quotuplex sit; nempe in natura, in gratia, & in moribus. PDF II. Respondet ad secundum dubium. Quid sit reformare, definit. Quomodo quilibet Ordo quasi ex materia componatur & forma. Quantus decor sit in reformato monasterio; & è contrà, quanta turpitudo in deformato. PDF III. Mouet triplex dubium: & primum soluit, docendo quid sit status Religionis; vnde Religio dicatur; & quomodo tria substantialia Ordinis contrarientur tribus vitiis principalibus. PDF IV. Ostendit ex quinque causis, quàm sit difficile reformare; & duas primas declarat: tum scilicet quia magni vix hoc obtinuerunt, vt Christus in suo monasterio, Esdras in templo, & Patres quorumdam Ordinum; tum quia Religiosi lapsi deteriores aliis fiunt. PDF V. Declarat residuas causas difficultatis reformandi; videlicet, quia mali hoc multipliciter impediunt; quia consuetudo & natura corrupta tendunt in contrarium; & quia astuti homines acutißima argumenta formant in contrarium. PDF VI. Incipit reformatoribus septem reformationis vtilitates oste[n]dere, & duas primas declarat; nempe quòd talis iuuat Ecclesiam multipliciter, & æqui pollet ædificationi noui monasterij. PDF VII. Deducit tertiam & quartam vtilitatem: quomodo videlicet auget reforma[n]ti accidentale præmium; & quòd satisfacit intentioni fundatorum & offerentiu[m]. PDF VIII. Ostendit residuas tres vtilitates: videlicet, quòd ibi procuratur co[n]uersio peccatorum: quòd subuenitur in peccata ruituris; & quia reforma[n]tibus patroni Religiosoru[m] primitiui fiunt fauorabiles. PDF IX. Declarat vnde proueniat, quòd communiter omnes in Ecclesia clamant reformationem debere fieri; & tamen ferè nullus quando reformari incipit, est voluntarius. & quinque causæ aßignantur: scilicet, inco[n]sideratio arduitatis negotij, modica dilectio sui, fictio boni desiderij, ignorantia defectus proprij, & timor inordinati desiderij. PDF X. Procedit ad præparatoria reformationis: & sunt septem, quæ ante reformationis introductionem disponi debent. Primum est, vt viri habeantur pro loco idonei, qui maneant; & illud declarat per naturalia, artificalia, & per dicta Theologica. PDF XI. Declarat secundum & tertium præparatorium reformationis: tum scilicet, vt reformatores sint negotio congrui, aliàs visitatores multa mala faciunt; tum vt consensus habeatur Clericorum aliquorum, præsertim Episcopi, quia tales impediendo sunt peßimi. PDF XII. Deducit quartum & quintum præparatorium: scilicet, vt potestas habeatur sæcularis brachij, & vt prouideatur pro fratribus humano victui. PDF XIII. Deducit duo vltima præparatoria; videlicet, vt inuolu[n]tarijs sæpè seminetur verbum Dei, & vt in puniendo reos non parcatur excessui. PDF XIV. Proponit duos modos reformandi; scilicet generalem & specialem. Et circa generalem tria dubia mouet. Primum, an aliqua lapsa Religio poßit simul tota reformaro: & illud determiinat quòd non, per multa illud probando. PDF XV. Mouet secundum dubium, an melius sit reformationem laxè vel rigidè incipere. Et mouet argumenta, pro vtraque parte contradictionis, distinguens finaliter, & ostende[n]s per quinque exempla, quòd quælibet lex in obseruando tepescit, nisi reformatio fiat in ea. PDF XVI. Determinat tertium dubium, & ostendit quot fuerint, & sint radices lapsuum in diuersis Ordinibus, nempe sedecim. Et primas quinque declarat; quæ sunt malorum prælatio, correctionis omißio, officialium multiplicatio, larga dispensatio, & inobedientium rebellio. PDF XVII. Declarat quinque alias radices: quæ sunt, temporalium priuata appropriatio, incauta cum extraneis conuersatio, studij religiosi omißio, ineptorum ad officia promotio, & minimorum debitorum inconsideratio. PDF XVIII. Declarat tres alias radices: quæ sunt, locorum nimia multiplicatio, feminarum incauta adhæsio, & bonorum virorum perditio. PDF XIX. Declarat duas alias radices: quæ sunt, diuitiaru[m] improportionata augmentatio, & belloru[m] ac tyrannorum oppreßio. PDF XX. Pandit decimam sextam & vltimam radicem: quæ est parochiarum plurium incorporatio, & elicit sedecim remedia contra lapsum Religionis. PDF XXI. Dat specialem modum reformandi per septem monitiones: quas animaduertere iubet; quarum tres declarat; quæ sunt, vt eligatur locus vbi verisimiliter reformatio citiùs inducatur, vt per principalia profeßionis inchoetur, & vt officia Conuentus per bonos administrentur. PDF XXII. Declarat residuas alias quatuor; videlicet, vt turbatores reformationis compescantur, vt confessores boni instituantur, excessus etiam parui cum discretione puniantur; & vt radices, per quas Ordo lapsus est, caueantur. PDF Liber Tertivs. PDF Cap. I. Proponit nouem Religionis fructus, eosq[ue] declarat: & sunt isti, quòd sit abundans pauperi, mediocri sufficiens, tolerabilis diuiti, infirmis larga, delicatis compatiens, fortioribus moderata, pœnitentibus misericors, peruersis seuera, & bonis optima. PDF II. Proponit alios duodecim fructus ingressus Religionis, & sex declarat; qui sunt, matrimonij non consummati solutio, à debito pecuniario exemptio, à voto quocumque absolutio, in defectibus facilior dispensatio, & maculæ ingratitudinis seu infamiæ abolitio. PDF III. Declarat residuos sex fructus: qui sunt; iuramenti præstiti deobligatio, hereditatis perditæ recuperatio, immunitatis clericalis adeptio, defectuosè natorum legitimatio, priuilegij specialis collatio, & bonoru[m] spiritualium participatio. PDF IIII. Recenset alios fructus Religionem intrantis, qui sunt duodecim. Primum declarat, qui est vocationis diuinæ certificatio. Vbi notantur vocationum & instinctuum multiplicies differentiæ. PDF V. Deducit secundum fructum, qui est veneni charitatis abiectio. Et ostendit quòd charitatis triplex sit venenum, quod Religio docet euomere; nempe superbia, auaritia, & luxuria. PDF VI. Declarat tertium fructum, qui est ad victimam perfecta dispositio. Vbi docetur, quomodo homo ad modum hostiæ veteris Testamenti, per septem, se Deo sacrificare debet. PDF VII. Manifestat IV. fructum, qui est, holocausti veri oblatio. Vbi docetur, quomodo totaliter se Deo per Religionis ingressum immolet per tria substa[n]tialia Ordinis. PDF VIII. Ostendit quintum fructum, qui est vitæ Christi conformatio, potißimè in duodecim quæ Christus passus est pro nobis; quæ Religiosus, imitando Christum, pati debet. PDF IX. Manifestat sextum fructu[m], qui est plena peccati remißio, & à purgatorio pro tunc absolutio, si ita decederet. Et ostenditur quomodo Religiosus moriatur mu[n]do. PDF X. Deducit septimum fructum, qui est philosophiæ supremæ profeßio. Et ostenditur quòd Religio sit vera philosophia. PDF XI. Ostendit octauum fructum, qui est spiritus ad Deum facilior erectio à mundo vano: qui aßimilatur visco, Aegypto, puteo fœtenti, & obsessæ ciuitati. PDF XII. Ostendit nonum fructu[m], qui est, in dubijs tutior ambulatio. Vbi traditur, quomodo in dubijs obediri debeat; & quòd ingressus Religionis libro vitæ asscribat. PDF XIII. Declarat decimum fructum, qui est operum per vota melioratio. Vbi ostenditur, quòd idem factum per laicum & monasticum, est monacho magis meritorium, etiamsi inuitus faciat. PDF XIIII. Manifestat vndecimu[m] fructum, qui est peccati commißi minoratio. Vbi ostenditur, quòd, tribus casibus exceptis, idem peccatum per Religiosum & per sæcularem commissum, Religioso quoad plura est tolerabilius. PDF XV. Concludit duodecimum fructum, qui est iudiciaria potestas. Vbi ostenditur quomodo in extremo iudicio multi iudicare dicuntur; sed Religiosi perfecti perfectiùs aliis. PDF Pro D. Catharinæ Senensis Imaginibvs Dispvtatio R. P. F. Vincentii Ivstiniani Antistii Valentini, Ordinis Prædicatorum, S. Theologiæ Professoris. PDF Title page PDF Illvst[rissi]mo Et Rev[erendissi]mo Domino Michaeli Bonello Alexandrino S. R. E. Cardinali Episcopo Albano ex Ordine Prædicat. assumpto F. Vincentius Iustinianus Antistius S. P. D. PDF Dispvtationis Argvmentvm, Et Index ad Lectorem. PDF Qvidam admodum gratus plebi concionator (cuius & nomen & Ordinem silere placet) omnes qui diuæ Catharinae Senensis imagines sacris stigmatibus illustratas pingerent, aut haberent, anathematis reos faciebat. §. 1. PDF Vt autem aculeos, quos in auditorum animis infixit, eruamus; in primis statuimus, nec quemquam Diuum ob recepta stigmata sanctiorem esse aliis quibus illa minimè concessa fuere, nec beatum Franciscum ægrè laturum, si veritate nixi, diuam Catharinam eis donatam fuisse asseruerimus. §. 2. PDF Mox planum facimus, illum concionatorem Episcoporum sibi & fidei censorum potestatem vsurpasse. §. 3. PDF Sed quoniam ipse quadam Sixti IV. Bulla, tamquam tabulis obsignatis, imaginum illarum pictores & cultores premebat, neminem iam illa astringi ostendimus. §. 4. PDF Jdque ex septem capitibus demonstramus. §. 5. PDF Quorum præcipuum, & caput est, Sixtinam legem partim ab ipso latore, partim ab Innocentio Octauo, succedentibusque Pontificibus, reuocatam esse. §. 6. PDF Qua in re à nobis stant, excellenti ingenio viri, qui Sedis Apostolicæ, eiúsve ministrorum facultate, libros ediderunt, in quibus, Catharinam stigmaticam Dei ancillam fuisse, perspicuis verbis docent; tamentsi vt pingere, ita quoque id scribere vetitum olim fuisset in eadem Sixtina Sanctione. §. 7. PDF Neruosiùs tamen id ipsum probatur, quia sapientißimi homines, non tantùm nostri, sed aliorum quoque Ordinum, etiam Minoritici, Professores ( ex quo nulla suspicio est eos amicitiæ caussa mentiri) quibusdam aliis Diuis patientia stigmata impressa fuisse, litteris monumentisque mandarunt, quod stante Sixti præcepto eis integrum non erat. §. 8. PDF Ne tamen hac occasione nonnulli viri aut feminæ, qui summam nequitiam religionis simulatione contegunt, hanc stigmatum gloriam, superbiæ stimulis incitati, sibi mendaciter arrogent; contra tantum scelus, grauissimis verbis rationibusque agere placitum fuit. §. 9. PDF Sicut etiam aduersus immodicas stigmatum beati Francisci & B. Catharinæ laudationes. §. 10. PDF Approbatio. PDF Clemens Papa VIII. PDF Svmma Privilegii. PDF Printers Mark PDF Endsheet PDF Back cover PDF Spine 
