Homo Christianus In Sua Lege Institutus. Sive Discursus Morales : Quibus Totum Hominis Christiani Officium Explicatur; Quídque is fugere, quid agere debeat, quàm exactissimè traditur : Pars Prima / Authore R. P. Paulo Segneri, Societatis Jesu, Liber & Pastoribus Animarum summè utilis, & privatæ Cujuslibet lectioni apprimè deserviens. Augustæ VindelicorumDilingæ. 1712
Content
PDF Pars Prima
PDF Front cover
PDF Endsheet
PDF Schmutztitel
PDF Frontispiz
PDF Title page
PDF Celsissimo Ac Reverendissimo S. R. I. Principi Ac Domino, Domino Marquardo Rudolpho Episcopo Constantiensi Domino Augiæ Majoris Et Oeningæ &c.
PDF Præfatio Interpretis Ad Pastores Animarum.
PDF Exemplar Litterarum, quas de virtutibus P. Pauli Segneri Ad P. Rectorem Collegii Florentini dedit P. Joannes Petrus Pinamontius &c.
PDF Authoris Ipsius Ad Lectores Allocutio, Quá Operis hujus finem, & methodum à se observatam explicat.
PDF Index Discursuum hac prima Parte contentorum.
PDF 1 Discursus I. De Verbi divini, seu Concionum audiendarum necessitate. Conciones sacras esse instrumentum à Deo electum ad restaurandum in Christianorum quolibet illud ipsum, quod originatiæ noxæ culpâ in Intelligendi perinde, ac volendi facultate destructum fuit.
PDF 13 Discursus II. Quæ causa modici ex auditis sacris Concionibus fructûs? Modici hujus fructûs causam plerumque esse audientium ineptitudinem, qui in triplici classe sunt: prima eorum est, qui illas rarò admodum audire curant: secunda eorum, qui, cùm audiant, ad animum tamen non admittunt: tertia denique eorum, qui cùm admiserint, curam auditorum deinceps nullam habent.
PDF 26 Discursus III. De Fide. Cùm Fides sit tadix Beatitatis nostræ cælestis, tria ad illam necessariò requiri: ut sit firma, ad Intellectum hominis primæ & divinæ Veritati subijciendum: ut profunda, ad eundem divinorum Mysteriorum cognitione alendum: ut fœcunda, at eum magno piarum actionum numero locupletandum.
PDF [39] Discursus IV. De Spe. Ostenditur quàm pulchra sit inter Christi sequaces vera Spes Justorum & quàm turpis falsa Impiorum.
PDF 56 Discursus V. De numero Electorum & Reproborum. Tam Authoritatis, quàm Rationis lumine investigatur, an plures è credentium numero salvi siant, an verò æternùm pereant?
PDF [73] Discursus VI. De modo ac via animi salutem cerrò consequendi. Tutam obtinendæ salutis animæ viam esse, petere illam Orando, & quærere illam simul operando: petere autem, & quærere illam non solùm hæc conjungendo, sed etiam præter illam nihil spectando.
PDF 84 Discursus VII. De Præcepto amandi Deum. Cùm Amor inter Animi Affectus id sit, quod inter metalla aurum, indagatur, tam quæ sit vera ejus natura, quàm quis lapis Illius lydius. Quæritur inquam, quid sit hoc Præceptum amandi Deum super omnia; & quo experimento constare possit, quòd ipsum ad amussim observetur.
PDF 98 Discursus VIII. De Peccato Blasphemiæ. Blasphemiam in rectæ Rationis libra gravius esse delictum quovis alio Christianorum; nec ad ejus pondus elevandum sufficere, si, ut solet, dicatur, proferri illas aut itæ impetu, aut pravæ assuetudinis vitio.
PDF 115 Discursus IX. De Execrationibus, seu Imprecationibus. Plurimum interesse, ut quis his Execrationibus abstineat; tum quia sæpe nocent Ijs, quibus maledicitur; tum quia nunquam non gravissimè nocent ipsi maledicenti & execranti.
PDF 128 Discursus X. De Juramento. Demonstratur inprimis, quantum sit malum jurare sine Judicio, sine Justitia, sine Veritate: deinde sumptis hinc animis in id incumbitur, ut quodvis Juramentum, quoad ejus fieri potest, ex omnium Christianorum ore quàm longissimè ablegetur.
PDF 144 Discursus XI. De Præcepto sanctificandi dies festos. Ostenditur primo loco, inter Christianos dies festos jam minimè festos esse, vel quia plerique illorum non removent impedimenta ad eos sanctificando; vel quia negligitur sinis, qui in tali sanctificatione spectatur: deinde autem monstratur modus eos sanctè ac piè transigendi.
PDF 163 Discursus XII. De Sacrificio Missæ. Explicantur maxima bona, quæ in nos per hoc Sacrificium redundant, dum facit, ut expungere pessimus es toto nomina illa omnia, quibus nos Deus sibi ostrictos habet: dein ratio ostenditur, quâ bonis istis abundè potiri valeamus.
PDF 183 Discursus XIII. De recta Liberorum educatione. Crudelem in se, & in suos esse, quisquis Liberos suos rectè educare negligat; cùm gravissimè suam simul, & Illorum animam vulneret.
PDF Discursus XIV. De duplici peccato in Liberorum educatione admitti solito. Duplici maximè peccato fieri, ut Parentes Liberorum suorum fiant parricidæ; si bona non doceant, & si doceant mala.
PDF 203 Discursus XV. De alijs duobus modis, quibus in educatione prædicta peccatur. Immeritò bonum Parentem dici, quisquis non caveat gravissima duo peccata: quæ sunt: negare liberis, quam oportet concedere, libertatem; & concedere eam, quam oportet negare.
PDF 217 Discursus XVI. De debito, quo Liberi tenentur venerari suos Parentes. Si ingens probrum est, non expungere sua nomina, summam etiam infamiam sibi consciscere eos libros, qui vitæ, alimentis & educationi, quæ à Parentibus accepere, bona utique maxima, non rependunt honorem, sustentationem, & obedientiam.
PDF 231 Discursus XVII. De Eleemoysyna. Expositione Præcepti Eleemoysynæ id agitur inprimis, ut Christiani inducantur ad subveniendum egentibus, quantum tenentur; & proponendo ejus præmium, ad subveniendum etiam plus, quàm tenentur.
PDF 248 Discursus XVIII. De modo stipem pauperibus largiendi. Tribus maximè signis agnoscendi verè beneficium erga inopes: manu largâ, vultu affabii, & obtutu in cælum defixo.
PDF 261 Discursus XIX. De Præcepto fraternæ Correctionis. Nequis majus justo onus sibi impositum existimet, proponitur, quæ sit propria errantes corrigendi obligatio; deinde indicatur ratio cum fructu & utiliter eâ defungendi.
PDF 276 Discursus XX. De Ira frenanda. Ad domandam Iram, qquum effrenem, qui omnem ferè sessorem excutir, ijsdem omnino medijs opus esse, quibus equus edomatur; dexteritate simul & animi præsentis vigore.
PDF 292 Discursus XXI. De vitando Pravorum commercio. Quàm solicitè caveri debeant Pravi ob gravissima, quæ alijs inferunt, damna: & quàm meritò timere ipsi debeant ob mala, quibus, dum nocent alijs, sibi quoque nocent.
PDF 305 Discursus XXII. De venia Inimicis danda. Cùm triplex tantùm Pacis genus sit, quo gaudere hac in vita quis potest, cum Deo, secum, & cum Proximo, ostenditur triplici hoc Pacis genere se privare, qui Pacem non vult habere cum Inimico.
PDF 322 Discursus XXIII. De pernitioso Luxuriæ malo. Cùm ad obtinendam cujusvis hominis salutem gemina voluntate firmâ opus sit, Divinâ & Humanâ, demonstratur inprimis, quàm facilè turpe Luxuriæ vitum impediat voluntatem Divinam.
PDF 335 Discursus XXIV. Pluribus exponitur infelix Lascivorum conditio. Lascivos difficulter induci ad negotium salutis seriò gerendum: primò quiam malum suum non agnoscunt; deinde etsi cognoscant, non horrent tamen; deinde etsi horreant, ad seriam tamen emendationem animum non inducunt. Atque ita altera etiam assertionis positæ pars demonstratur.
PDF 348 Discursus XXV. De Excellentia Virginitatis. Parte prima ob oculos ponuntur maximæ Virginitatis opes ex eo, quòd tanti illam semper fecerint Homines, Cælites, & ipsi adeò mali Dæmones; transitur dein parte altera ad ostendendam immanem ejus prodigalitatem, qui harum opum jacturam temerè facit.
PDF 362 Discursus XXVI. Damnatur Avaritia. Ad Avaritiam, quæ malorum omnium Radix appellatur, vitandam impellere nos debent tres ejus funestissimæ Proprietates; quòd sit occulta, quòd fœcunda, quòd semper ejus humano ex animo evellendæ difficultas crescat.
PDF 378 Discursus XXVII. De Restitutione rei alienæ. Palàm sit, in quos casses inciderit Anima, quæ alienum abstulit, cùm salutem consequi nulla ratione possit, quisquis illud non vult reddere; reddere autem sit longè difficilium possidenti.
PDF 394 Discursus XXVIII. De Judicisjs temerarijs. Quisquis alterum temerè judicat eâdem operâ seipsum condemnat, tanquam Judex sine Authoritate, Scientia & Justitia: & idcirco Deus illum vehementer odit.
PDF 408 Discursus XXIX. De Detractione. Ut Detractor ostendatur esse similis illi Bestiæ, quæ Danieli triplici dentium ordine instructa apparuit, sufficit observare triplicem illam stragem, quam unico ipse morsu insert bonæ famæ Proximi præsentis, & præcipuæ Animæ suæ propriæ.
PDF 423 Discursus XXX. De Mendacio. Christianum Mendacem offendere Naturam simul, Rationem & Fidem; propterea quòd tam rebellis sit lumini, quo illius Animam quælibet harum illustrat.
PDF 436 Discursus XXXI. De Peccatis, quæ solâ Cogitatione admittuntur. Ad Animum à pravis Cogitationibus defendendum, ijsdem opus esse, quæ ad arcem aliquam custodiendam: Vigilantiâ adversùs insidias, & Fortitudine contra assultus.
PDF Endsheet
PDF Back cover
PDF Spine
PDF Pars Secunda
PDF Pars Tertia