Homo Christianus In Sua Lege Institutus. Sive Discursus Morales : Quibus Totum Hominis Christiani Officium Explicatur; Quídque is fugere, quid agere debeat, quàm exactissimè traditur / Authore R. P. Paulo Segneri, Societatis Jesu, Liber & Pastoribus Animarum summè utilis, & privatæ Cujuslibet lectioni apprimè deserviens. Augustæ Vindelicorum ; Dilingæ : Joannis Caspari Bencard, Bibliopolæ, Anno M.DCCXII.
Content
- PDF Pars Prima
- PDF Front cover
- PDF Endsheet
- PDF Schmutztitel
- PDF Frontispiz
- PDF Title page
- PDF Celsissimo Ac Reverendissimo S. R. I. Principi Ac Domino, Domino Marquardo Rudolpho Episcopo Constantiensi Domino Augiæ Majoris Et Oeningæ &c.
- PDF Præfatio Interpretis Ad Pastores Animarum.
- PDF Exemplar Litterarum, quas de virtutibus P. Pauli Segneri Ad P. Rectorem Collegii Florentini dedit P. Joannes Petrus Pinamontius &c.
- PDF Authoris Ipsius Ad Lectores Allocutio, Quá Operis hujus finem, & methodum à se observatam explicat.
- PDF Index Discursuum hac prima Parte contentorum.
- PDF 1 Discursus I. De Verbi divini, seu Concionum audiendarum necessitate. Conciones sacras esse instrumentum à Deo electum ad restaurandum in Christianorum quolibet illud ipsum, quod originatiæ noxæ culpâ in Intelligendi perinde, ac volendi facultate destructum fuit.
- PDF 13 Discursus II. Quæ causa modici ex auditis sacris Concionibus fructûs? Modici hujus fructûs causam plerumque esse audientium ineptitudinem, qui in triplici classe sunt: prima eorum est, qui illas rarò admodum audire curant: secunda eorum, qui, cùm audiant, ad animum tamen non admittunt: tertia denique eorum, qui cùm admiserint, curam auditorum deinceps nullam habent.
- PDF 26 Discursus III. De Fide. Cùm Fides sit tadix Beatitatis nostræ cælestis, tria ad illam necessariò requiri: ut sit firma, ad Intellectum hominis primæ & divinæ Veritati subijciendum: ut profunda, ad eundem divinorum Mysteriorum cognitione alendum: ut fœcunda, at eum magno piarum actionum numero locupletandum.
- PDF [39] Discursus IV. De Spe. Ostenditur quàm pulchra sit inter Christi sequaces vera Spes Justorum & quàm turpis falsa Impiorum.
- PDF 56 Discursus V. De numero Electorum & Reproborum. Tam Authoritatis, quàm Rationis lumine investigatur, an plures è credentium numero salvi siant, an verò æternùm pereant?
- PDF [73] Discursus VI. De modo ac via animi salutem cerrò consequendi. Tutam obtinendæ salutis animæ viam esse, petere illam Orando, & quærere illam simul operando: petere autem, & quærere illam non solùm hæc conjungendo, sed etiam præter illam nihil spectando.
- PDF 84 Discursus VII. De Præcepto amandi Deum. Cùm Amor inter Animi Affectus id sit, quod inter metalla aurum, indagatur, tam quæ sit vera ejus natura, quàm quis lapis Illius lydius. Quæritur inquam, quid sit hoc Præceptum amandi Deum super omnia; & quo experimento constare possit, quòd ipsum ad amussim observetur.
- PDF 98 Discursus VIII. De Peccato Blasphemiæ. Blasphemiam in rectæ Rationis libra gravius esse delictum quovis alio Christianorum; nec ad ejus pondus elevandum sufficere, si, ut solet, dicatur, proferri illas aut itæ impetu, aut pravæ assuetudinis vitio.
- PDF 115 Discursus IX. De Execrationibus, seu Imprecationibus. Plurimum interesse, ut quis his Execrationibus abstineat; tum quia sæpe nocent Ijs, quibus maledicitur; tum quia nunquam non gravissimè nocent ipsi maledicenti & execranti.
- PDF 128 Discursus X. De Juramento. Demonstratur inprimis, quantum sit malum jurare sine Judicio, sine Justitia, sine Veritate: deinde sumptis hinc animis in id incumbitur, ut quodvis Juramentum, quoad ejus fieri potest, ex omnium Christianorum ore quàm longissimè ablegetur.
- PDF 144 Discursus XI. De Præcepto sanctificandi dies festos. Ostenditur primo loco, inter Christianos dies festos jam minimè festos esse, vel quia plerique illorum non removent impedimenta ad eos sanctificando; vel quia negligitur sinis, qui in tali sanctificatione spectatur: deinde autem monstratur modus eos sanctè ac piè transigendi.
- PDF 163 Discursus XII. De Sacrificio Missæ. Explicantur maxima bona, quæ in nos per hoc Sacrificium redundant, dum facit, ut expungere pessimus es toto nomina illa omnia, quibus nos Deus sibi ostrictos habet: dein ratio ostenditur, quâ bonis istis abundè potiri valeamus.
- PDF 183 Discursus XIII. De recta Liberorum educatione. Crudelem in se, & in suos esse, quisquis Liberos suos rectè educare negligat; cùm gravissimè suam simul, & Illorum animam vulneret.
- PDF Discursus XIV. De duplici peccato in Liberorum educatione admitti solito. Duplici maximè peccato fieri, ut Parentes Liberorum suorum fiant parricidæ; si bona non doceant, & si doceant mala.
- PDF 203 Discursus XV. De alijs duobus modis, quibus in educatione prædicta peccatur. Immeritò bonum Parentem dici, quisquis non caveat gravissima duo peccata: quæ sunt: negare liberis, quam oportet concedere, libertatem; & concedere eam, quam oportet negare.
- PDF 217 Discursus XVI. De debito, quo Liberi tenentur venerari suos Parentes. Si ingens probrum est, non expungere sua nomina, summam etiam infamiam sibi consciscere eos libros, qui vitæ, alimentis & educationi, quæ à Parentibus accepere, bona utique maxima, non rependunt honorem, sustentationem, & obedientiam.
- PDF 231 Discursus XVII. De Eleemoysyna. Expositione Præcepti Eleemoysynæ id agitur inprimis, ut Christiani inducantur ad subveniendum egentibus, quantum tenentur; & proponendo ejus præmium, ad subveniendum etiam plus, quàm tenentur.
- PDF 248 Discursus XVIII. De modo stipem pauperibus largiendi. Tribus maximè signis agnoscendi verè beneficium erga inopes: manu largâ, vultu affabii, & obtutu in cælum defixo.
- PDF 261 Discursus XIX. De Præcepto fraternæ Correctionis. Nequis majus justo onus sibi impositum existimet, proponitur, quæ sit propria errantes corrigendi obligatio; deinde indicatur ratio cum fructu & utiliter eâ defungendi.
- PDF 276 Discursus XX. De Ira frenanda. Ad domandam Iram, qquum effrenem, qui omnem ferè sessorem excutir, ijsdem omnino medijs opus esse, quibus equus edomatur; dexteritate simul & animi præsentis vigore.
- PDF 292 Discursus XXI. De vitando Pravorum commercio. Quàm solicitè caveri debeant Pravi ob gravissima, quæ alijs inferunt, damna: & quàm meritò timere ipsi debeant ob mala, quibus, dum nocent alijs, sibi quoque nocent.
- PDF 305 Discursus XXII. De venia Inimicis danda. Cùm triplex tantùm Pacis genus sit, quo gaudere hac in vita quis potest, cum Deo, secum, & cum Proximo, ostenditur triplici hoc Pacis genere se privare, qui Pacem non vult habere cum Inimico.
- PDF 322 Discursus XXIII. De pernitioso Luxuriæ malo. Cùm ad obtinendam cujusvis hominis salutem gemina voluntate firmâ opus sit, Divinâ & Humanâ, demonstratur inprimis, quàm facilè turpe Luxuriæ vitum impediat voluntatem Divinam.
- PDF 335 Discursus XXIV. Pluribus exponitur infelix Lascivorum conditio. Lascivos difficulter induci ad negotium salutis seriò gerendum: primò quiam malum suum non agnoscunt; deinde etsi cognoscant, non horrent tamen; deinde etsi horreant, ad seriam tamen emendationem animum non inducunt. Atque ita altera etiam assertionis positæ pars demonstratur.
- PDF 348 Discursus XXV. De Excellentia Virginitatis. Parte prima ob oculos ponuntur maximæ Virginitatis opes ex eo, quòd tanti illam semper fecerint Homines, Cælites, & ipsi adeò mali Dæmones; transitur dein parte altera ad ostendendam immanem ejus prodigalitatem, qui harum opum jacturam temerè facit.
- PDF 362 Discursus XXVI. Damnatur Avaritia. Ad Avaritiam, quæ malorum omnium Radix appellatur, vitandam impellere nos debent tres ejus funestissimæ Proprietates; quòd sit occulta, quòd fœcunda, quòd semper ejus humano ex animo evellendæ difficultas crescat.
- PDF 378 Discursus XXVII. De Restitutione rei alienæ. Palàm sit, in quos casses inciderit Anima, quæ alienum abstulit, cùm salutem consequi nulla ratione possit, quisquis illud non vult reddere; reddere autem sit longè difficilium possidenti.
- PDF 394 Discursus XXVIII. De Judicisjs temerarijs. Quisquis alterum temerè judicat eâdem operâ seipsum condemnat, tanquam Judex sine Authoritate, Scientia & Justitia: & idcirco Deus illum vehementer odit.
- PDF 408 Discursus XXIX. De Detractione. Ut Detractor ostendatur esse similis illi Bestiæ, quæ Danieli triplici dentium ordine instructa apparuit, sufficit observare triplicem illam stragem, quam unico ipse morsu insert bonæ famæ Proximi præsentis, & præcipuæ Animæ suæ propriæ.
- PDF 423 Discursus XXX. De Mendacio. Christianum Mendacem offendere Naturam simul, Rationem & Fidem; propterea quòd tam rebellis sit lumini, quo illius Animam quælibet harum illustrat.
- PDF 436 Discursus XXXI. De Peccatis, quæ solâ Cogitatione admittuntur. Ad Animum à pravis Cogitationibus defendendum, ijsdem opus esse, quæ ad arcem aliquam custodiendam: Vigilantiâ adversùs insidias, & Fortitudine contra assultus.
- PDF Endsheet
- PDF Back cover
- PDF Spine
- PDF Pars Secunda
- PDF Front cover
- PDF Endsheet
- PDF Title page
- PDF Index Discursuum Partis secundæ.
- PDF [1] Discursus I. De injuria, quæ Deo per Peccatum mortale infertur. Ut accurata intimorum etiam viscetum peccati mortalis anatomia fiat, ostenditur inprimis illud verè esse injuriam Dei per se, & non tantùm comparatione facta: est autem injuria semper facta in oculis ipsius offensi: injuria facta ob bonum momenti nullius: Hæc autem est qualitas, modus, ac finis, quibus Monstrum tam abominandum constititur.
- PDF 14 Discursus II. Ex summa divini in nos Dominij Excellentiâ infertur, quàm grave sit Peccatum lethale. Cum perfectissimum sit Dei in nostrûm quemliber Dominum, ut Creator, ut Redemptor, & ut Deus est, non potest non esse malum inexplicabile illud Peccatum, quod actu unico omnes hos in eo titulos contemnit. Discursus tamen iste ultra duosprimos titulos non progreditur.
- PDF 27 Discursus III. Tertius Dominij divii titulus jam indicatus explicatur, qui fundatur in excellentia divinæ Naturæ; & ex eo Peccati lethalis enormitas colligitur. Cùm nos in Terris divinæ Naturæ excellentiam aliundè, quàm ex magnis ejus effectis cognoscere non possimus, potestatem ejus ac vim miratur Orator, primò considerando opera, quæ produxit, deinde illa, quæ producere potuisset: ut inde deducat; quàm immanis sit audacia, rebellem esse adversùs Omnipotentem.
- PDF 42 Discursus IV. Demonstratur singularis injuria, quam Peccatum insert Mysterio Sanctissimæ Trinitatis. Cùm hoc arcanissimum Mysterium consistat in Unitate Essentiæ, & Trinitate Personarum, ostenditur, quâ ratione peccatum superbè lædat hanc Unitatem, dum vult tollere Deo, ne sit Unicus: Trinitatem verò, dum omne Peccatum ostendit Patris Potentiam, Filij Sapientiam, Spiritûs S. Bonitatem, quæ SS. his Personis attribuuntur.
- PDF 55 Discursus V. De injuria, quam Peccatum infert beneficio Incarnationis. Etsi Dei Filius, dum humanam naturam induit, id præcipuè, spectârit, ut nobis fieret Via Exemplô, Veritas doctrinâ, Vita Redemptione à culpa; homo tamen, qui peccat, nihil minus cavet, quàm ne omnibus his tribus Incarnationis finibus se opponat.
- PDF 71 Discursus VI. De Odio, quo Deus in Peccatum fertur. Ut sciamus, quo odio omnes nos in Peccatum ferri debeamus, pro norma proponitur Odium Dei, quo hic illud prosequitur, eàmque in rem perpenduntur tam singulæ Odij hujus qualitates, quàm motiva, quibus nititur.
- PDF 84 Discursus VII. Ira Dei, & Dei Misericordia simul manifestant, quàm magnum malum sit Peccatum. Cùm & Ira & MIsericordia Dei consentiant, ut nobis manifestent, quantopere ille Peccatum abominetur, inde colligitur, quale Monstrum sit, contra quod pugnant Opera Dei tam diversa, quàm sunt Pœnæ & Beneficia.
- PDF 97 Discursus VIII. Quàm grande malum sit Peccatum ex eo, quòd nos privet Gratiâ Dei. Transeundo à malis, quæ ipsum peccatum in se continet, ad mala, quæ nobis infert, ostenditur primò, quàm magnus thesaurus sit, quo nos spoliat, dum spoliat divinâ Gratiâ: cujus pretium intrinsecum perinde, ac extrinsecum hac occasione ignorantibus declaratur.
- PDF 108 Discursus IX. Peccatum excœcat mentem Peccatoris. Ostenditur, cœcitatem mentis in Peccatore & culpæ & pœnæ rationem habere. Culpæ quidem, quia ipse suâ voluntare illam efficit considerationis defectu, & Passionis impetu; Pœnæ, quia Deus non justo minùs, quàm severo valdè judicio illi subtrahit cognitiones & lumen, quibus illum experitur rebellem, sícque eundem sua in nocte destituit.
- PDF 120 Discursus X. De Duritia, quâ Peccatum cor indurat. Tenebras intellectûs consequitur necessario nexu frigus, quod indurat voluntatem. Ideò ut nemo non timeat. valdè accuratè & minutim examinantur initia, progressus, & finis hujus duritiel, & illa opportunè suggeruntur remedia, quibus hæc evitatur.
- PDF 131 Discursus XI. Peccatum occidit Animam. Cùm Impij nullam Mortem minûs metuant, quàm illam, quæ est omnium maxima, osteditur Mortem, quam Culpæ dicimus, multò atrociorem esse uttâque Morte Pœnæ: non, inquam, solâ morte brevi hujus vitæ, sed etiam æternâ alterius; si hæc sine morte Culpæ alicui obvenire posset.
- PDF 142 Discursus XII. Peccatum hominem etiam temporanea infelicitate miderum facit. Ad comprobandum, quòd Peccatum homini accersat etiam miseriam temporaneam demonstratur Peccatum illum esse furem, qui nos sæpe etiam bonis externis spoliat: & refellitur falsa eorum opinio, qui putant, ad hocut quis sit Felix, conducere, ut sit Impius.
- PDF 158 Discursus XIII. Jactura omnium bonorum Operum demonstrat, quàm grave malum sit Peccatum. Cùm peccatum duplici modo bonis operibus noceat, imprimis illis, quæ in Gratia exercita sunt ante admissum Peccatum; deinde ijs, quæ fiunt in statu Peccati, proponuntur omnium oculis formidandæ istæ strages, ut nemo non persequatut Feram pessimam, quæ toto passim Mundo tales strages edit.
- PDF 171 Discursus XIV. Peccatum facit, ut quæ Peccatoribus vel secunda, vel adversa accidunt, evadant materia damnationis.
- PDF 184 Discursus XV. Pœna Angelorum PEccati lethalis gravitatem demonstrat. Ut ex ruina innumerabilium Angelorum, Cœlo ejectorum, tanto vehementiùs terrefiat homo vilis; primò tota illorum lapsûs causà examinatur; asseruntur, quæ pro ipsis faciunt; & cùm nihil horum potuerit impetrare ne quidem mirlorem pœnam, tantum abest, ut veniam, deducitur, quid tandem mali debeat, esse Peccatum.
- PDF 195 Discursus VXI. Adami pœna Peccati lethalis gravitatem manifestat. C'um nulla Justitia sit magis formidanda, quàm quæ nullo discrimine etiam potentissimum quèmque ad pœnas vocat, ob oculos ponitur, qualisdam illa fuerit, quâ Deus ne tante quidem Regi, quantus erat Adamus, pepercit; cujus dum primò Regnum postea præcepti violatio, ac denique pœna perpenditur, inde infertur, qualis ergo Justitia, seu vindicta nostris respondeat peccaris, si talis respondit Peccato ipsius.
- PDF 211 Discursus XVII. Judicium extrmum & Universale gravitatem Peccati mortalis demonstrat. Si omnis publica vindicta, quam de Peccatoribus Deus sumpsit, est certum argumentum divini contra peccatum odij, negari non potest, quin tunc omnium maximam visuri simus, quando post prævias quasi velitationes tandem sequetur ultimum & decretorium prælium, cujus Interim describitur primò quidem initium & aggressio, dum descendit ad Judicium Deus; dein pugna in discussione conscientiarum manifestarum; & tandem victoria...
- PDF 226 Discursus XVIII. Inferni supplicia Peccati lethlis gravitatem manifestant. Quoniam omnes Inferrorum pœnæ ad duas reducuntur, ad pœnam nimirum damni, & ad pœnam sensûs, ostenditur, ex quot capitibus utraque quasi contendat magìs formidandam reddere illam Damnationis Abyssum, Nihilominus necessariò hinc conficitut magìs timendum esse Peccatum, ad quod vindicandum utraque hæc pœna ordinatur.
- PDF 241 Discursus XIX. Disseritur de magnitudine Beatitudinis Cœlestis & inde Peccati gravitas colligitur. Ad contemplandam velut, è longinquo Beatitudinem triplici aspectu consideratur imprimis is, qui Beatos facit, dein Beati ipsi, ac tertio ipsa Beatitudo: & inde arguitur, quàm immane sit furtum Peccati, quod Animas Cœlo & Cœlum Animabus furatur.
- PDF 255 Discursus XX. Etiam Purgatorij Pœnæ ostendunt, quantum malum sit Peccatum. Pœnas Purgatorij fortassis magìs manifestare malitiam Peccati, quàm illam manifestent ipsæ pœnæ Inferni: illarum autem atrocitas deducitur ex duplicis generis flammis, quæ Animas ibi ardentes purgant: ex flammis nimirum ignis, & ex flammis amoris ipsarum animarum.
- PDF 272 Discursus XXI. Passio Christi manifestat gravitatem malitiæ Peccati. Quia Passio Christi fuit quasi Diluvium pœnarum, quo Divina Justitia atrociùs voluit punire Peccatum, quàm puniverit Diluvio illo Noëtico aquarum, notatur proportio inter fontes utriusque Diluvij, ut inde colligatur, quantum malum sit illud Peccatum, quod utrumque aperuit, eousque donec primo Diluvio mergererur totum genus humanum, altero verò ipse Deus.
- PDF 288 Discursus XXII. Ex malitia Peccati venialis infertur summa malitia Peccati mortalis. Ut emendetur error, qui ex nominibus nascitur, demonstratur Peccatum veniale non esse veniale, parvum non esse parvum, & leve non esse leve eo in sensu, in quo id accipiunt ignorantes; nimirum in absoluto, sed tantùm in comparativo, prout comparatur cum Peccato mortali, cujus tandem malitia in quanta sit, deducitur, si vel venialis Peccati malitia tanta est, in se, in suis effectibus, & in suis pœnis.
- PDF Endsheet
- PDF Back cover
- PDF Spine
- PDF Pars Tertia
- PDF Front cover
- PDF Endsheet
- PDF Title page
- PDF Index Discursuum in tertiâ Parte contentorum.
- PDF 1 Discursus I. De stultitia illorum, qui conversionem usque ad mortem differunt. Cum conversio, usque ad mortem dilata, comparetur fugæ, hiemali tempore fieri solitæ, quam Christus tantopere dissuasit; ostenditur, quanta tunc temporis, à sævissimis ventis, id est tentationibus; à terrâ frigida & immora, id est à corde impij; & à Sole languido, sive, à recedente divinâ gratiâ, ejusmodi fugæ obstacula sint ponenda.
- PDF 16 Discursus II. De Necessitate & efficaciâ Orationis. Cùm Oratio generalissimum mala nostra curandi sit remedium, ostenditur, quòd, quàm facilè est per illam, propter admirandam ejus efficaciam, salutem consequi, tam fine illâ etiam, propter manifestam ejusdem necessitatem, salutis jactura certa fit.
- PDF 33 Discursus III. De conditionibus ad efficacem orationem requisitis. Si quandoque nullum ex oratione fructum referimus, id non aliunde, quàm à nobis ipsis provenit, vel culpa supplicantis, vel supplicationis, vel modi supplicandi.
- PDF 45 Discursus IV. De Veneratione Ecclesijs debitâ. Si Ecclesiæ propter commercium, à Christo inter Cœlum & terram renovatum, destinata sunt emporia, probatur, peccatum este non posse, nisi gravissimum, sicut & damnosissimum, dum tempore eodem honor, quem Deus vult sibi tribui in Ecclesijs, & Gratiæ hominibus conferendæ impediuntur.
- PDF 60 Discursus V. De Baptismo. Explicantur Privilegia, quæ Christianus quivis in Baptismo consequitur, & quæ sint illius eidem respondendi obligationes.
- PDF 76 Discursus VI. De Sacramento Confirmationis. Cùm duo sint belli genera, quibus à Mundo Fideles impugnantur, bellum scilicer apertum, quod est furoris, & bellum clandestimum, quod est fraudis, expenditur; quàm utile sit contra utrumque Sacramento Confirmationis munitum esse.
- PDF 88 Discursus VII. De Amore Christi Eucharistiam instituentis. Ad intelligendum, quantus sit Amor divinus in Eucharistiâ (quasi ignis in sua sphærâ) qui non nisi per effectus nobis manifestatur, tria dantur indicia: Dona, quæ nobis in illâ Christus impertitur; Humilitationes, quas in impertiendis illis suffert; & Unio, quam in illorum largitione intendit.
- PDF 102 Discursus VIII. De Præparatione ad Sanctissimam communionem necessariâ. Ne ampliùs tam absurdum prodigium videatur in terris, quôd ex Dei nobiscum in Eucharisticâ conjunctione nihilominus non efficiamur toti divini, accuratas ad Communionem præparationis necessitas probatur, modúsque & norma ejusdem proponitur.
- PDF 114 Discursus IX. De frequenti Communione. Quàm validæ sint invitationes, quibus Christus tam per se, quàm per alios ad hanc magnificam suara nos mensam invitat, ostenditur; ut omnes videant, quàm non officiosæ sint repulsæ, quas Christus à nobis patitur.
- PDF 130 Discursus X. De horribili cum conscientia peccati mortalis Communicantium Sacrilegio. Cùm quodvis monstrum proptet duas causas sit horrendum, nimirum tam propter malum, quod à primo ortu suo secum adfert, quàm propter id, quod præsagit futurum, demonstratur; quàm verum propter utramque causam Communio in peccato peccata sit monstrum.
- PDF 144 Discursus XI. De Sacræ Confessionis beneficio. Ut cognoscatur, in quo beneficiorum gradu ponenda sit Sacra Sacramentalis Confessio, demonstratur, in utilitatem nostram simul Dei manum & cor, hoc est, summam Omnipotentiam, summámque Bonitatem quasi inter se contendere.
- PDF 156 Discursus XII. Quàm grave malum sit studiosè in Confessione peccatum reticere. Ut muta, studiosè peccata sua in Confessione reticentium, corrigatur lingua, primò surditas illorum curatur; dein patefactis jam auribus, ostenditur, quàm gravem Deo faciant injuriam, & quàm grave sibimet ipsis damnum inferant, efficaciáque ad solvendam linguam adferuntur remedia.
- PDF 171 Discursus XIII. De Dolore confitenti necessario. Cùm nulla utilior peccatori sit scientia, quàm peccata sua nôsse deflere, ad eam obtinendam tria illi proponuntur bene percipienda: Primum est, ut Dolor sit validus, à quibus motivis confessurus eum derivare debeat? Secundum est, quàm necessarium sit bene confiteri? Tertium est, quomodo, qui nullo compunguntur dolore, illum assequi debeant?
- PDF 185 Discursus XIV. De proposito in Confessione necessario. Cùm potissima Confessionis vis in emendationis proposito sita sit, demonstratur, præcipuam in eodem faciendo adhibendam esse curam, ut firmâ resolutione peccata tam præterita, quàm futura, sine ullâ exceptione, in effectu ipso detestemur; quas tres conditiones in vero pœnitentiæ proposito Deus requirit.
- PDF 200 Discursus XV. De Proposito Occasiones fugiendi Confitenti necessario. Ostenditur, eum, qui non habet firmam occasiones vitandi voluntatem, nunquam bene confiteri; quia sine hac resolutione aut est certus se in peccata priora relapsurum, aut veritùs jam relapsum esse.
- PDF 215 Discursus XVI. Confessionem post commissum peccatum non esse differendam. Ut plurimorum consulatur perditioni, qui post peccatum commissum Confessionem differunt, duæ maximi momenti veritates perpenduntur. Prima est, quòd quò tardiùs hoc in naufragio ad arripiendam felicem pœnitentiæ tabulam manus applicatur, tantò major postea futurus sit labor. Secunda est, quòd quamvìs tandem arripiatur, tantò minoribus retineatur.
- PDF 233 Discursus XVII. Veri Doloris Indicia. Veri Pœnitentis indicia à corde, manibus & linguâ confitentis desumuntur: de quo judicari non potest, quòd ad novam vitam renovatus sit, nisi cogitationibus, verbis & operibus debita signa simul exhibeat.
- PDF 249 Discursus XVIII. De Errore illorum, qui fiduciâ Confessionis peccant. Duplex ostenditur periculum, quod incurrunt illi, qui peccant, ajúntque se postea confessuros, qui, inquam, morbum contrahunt, eâ fiduciâ, quod ope parati remedij sanitatem sint recuperaturi. Unum est, ne deinde non confiteantur bene; alterum, ne licèt etiam bene confiteantur, recenti delicto admisso æternum damnentur.
- PDF 267 Discursus XIX. De Pœnitentiâ cuivis peccatori necessariâ. Ut nemo pœnitentiam, quam corporalem dicimus, aspernetur; ostenditur, non esse opus aliquod superabundans, ut aliqui existimant, sed post peccatum, omnino necessarium; & ut etiam nemo terreatur, demonstratur, opus non esse adeò laboriosum, ut multis videtur, sed factu non difficile.
- PDF 283 Discursus XX. De Jejunio. Perditâ per primorum parentum nostrorum intemperantiam olim in paradiso terrestri justitiæ originalis dignitate, ostenditur, quomodo ad eandem recuperandam jejunio titè observato habiles reddamur.
- PDF 296 Discursus XXI. De Indulgentijs. Cùm Indulgentiæ sint subsidium charitativum ab Ecclesiâ ad satisfaciendum divinæ Justitiæ, quæ suum requirit, nobis donatum, duæ circa illas explicantur doctrinæ; una est, quæ sit auri hujus inviolati & indeficientis vena; altera est, quis sit modus illud copiosè acquirendi.
- PDF 315 Discursus XXII. Quantum Peccatores recidivi de statu suo sibi timere debeant. Quamadmodum Infirmi, sic quoque pesimus est peccatoris status recidivi, & hoc quatuor ob causas: quia infirmi vires deficiunt; quia mali violentia crescit; tum quia remediorum minultur efficacia, tandem, quia tam tenacis morbi tædet Medicum, qui idcirco ægrum deserit.
- PDF 330 Discursus XXIII. De Sacramento Extremæ Unctionis. Ad explicandum extremæ Unctionis virtutem, quasi in campum ab una parte terribilissimi insultus, qui contra moribundum, doloribus suis à morte, à conscientia suis remorsibus, & à Diabolo suggestionibus fiunt, producuntur; alterâ parte auxilia, quæ contra hos simul omnes se solo hoc præstat Sacramentum, adducuntur.
- PDF 345 Discursus XXIV. De Sacramento Ordinis. Postquam dictum est; quanta sit Sacerdotij à Christo instituti eminentia, explicatur, quibus gradibus ad hanc dignitatem, ad evitandam temeritatem, ascendendum sit.
- PDF 361 Discursus XXV. De Sacramento Matrimonij. Ut conjuges Christiani officio suo satisfaciant, docentur, debere eos in tribus rebus suum honorare Matrimonium, scilicet in ijs, quæ præcedunt, quæ illud sequuntur, & comitantur, illarúmque praxis singillatim traditur.
- PDF 376 Discursus XXVI. De gravitate Adulterij. Ad terrendum Adulterum velut insignem latronem, demonstratur, quàm altum eodem simul tempore intra ipsum clamer ratio; circa ipsum, Leges tam Canonicæ, quàm Civiles; supra ipsum, Deus ipsemet, qui sibi tanquam ad se pertinentem tam gravem sceleris enormitatem judicandam reservat.
- PDF 391 Discursus XXXVII. Reprehenditur procandi consuetude. Ne consuetudo tam communis non Intentatâ lite condamnetur, tria gravissima, quæ ab illâ inferuntur damna, demonstrantur: Primum communi familiarum bono; secundum privatæ & particulari animarum saluti; tertium directè honori divino. Atque inde evidenter deducitur: illam esse furiam in juventutis perniciem ex Inferno erumpentem.
- PDF 403 Discursus XXVIII. Respondetur argumentis pro defensione consuetudinis procandi allatis. Cùm nulla tam mala sit causa, quæ patronum non inveniat, prætexus adducti, quibus procandi consuetudinem probare nonnulli volunt., culpâ vacare, infirmantur, ostendiuntùrque, peditissima Matrimonium contrahendi, sed potiùs, quòd sit via omnium lutulentissima.
- PDF 417 Discursus XXIX. Improbantur saltus & choreæ. Cùm proci & amantes à choreas agentibus non aliter distinguantur, quàm hi, qui in foro privato ab alijs, qui in nundinis publicis honestatem periculo exponunt, ostenditur JUventutem duo præcipuè pati damna, quæ in nundinis malè fortunatis incurruntur, unum est lucrum cessans, propter bonum, quod ibi negligitur, alterum est damnum emergens, propter malum quod inde refert.
- PDF 432 Discursus XXX. De Vanitate & Immodestiâ vestium. Cùm Apostolus feminis permiserit vestes ornatas, ita ut hic ornatus intra sobrietatis & verecundiæ limites contineatur, ostenditur, quanti intersit; ne tam justi termini vanitate aut immodestiâ transiliantur.
- PDF 448 Discursus XXXI. Comædias obscænas detestatur. Ostenditur comædias obscænas auscultantibus horrendum inferre maleficium; quia ad voluntates pervertendas in illis maleficium amatorium, hostile, & somniferum conjunguntur; quæ quasi tria rabiosi illius Cerberi capita in ruinam Christianorum ab Inferno sustenantur & aluntur.
- PDF 470 Discursus XXXII. De vitio Ludendi. Cùm consuetudo Ludendi omnia directè Christiani officio sit contraria, concluditur mirum non esse, si ludo vacare, prorsus idem sit, ac Animam velle perdere.
- PDF 484 Discursus XXXIII. De nimiâ conversandi libertate. Ut omnibus conster, non absque causâ tantopere nimiam conversandi libertatem reprehendi, quæ viget his temporibus, demonstratur illam esse animorum pestem; quia facillimè inficit, & quia semel illius cœpta contagionunquam sine luculenta strage definit.
- PDF 497 Discursus XXXIV. Quanta Confidentia in Betaissimæ Virginis protectione habenda sit. Ne quis Christianorum in procelloso hujus vitæ mari dubiam jaciat anchoram, ostenditur, quænam vera sit erga Dei matrem devotio, cui securè spem salutis nostræ credere possimus, & quæ falsa sit, cui non fidendum.
- PDF 509 Discursus XXXV. De Cultu Sanctis debito, præcipuè verò Angelo Custodi. Cùm Sancti à Deo nobis dati sint tanquam archetypa, & protectores nostri, probatur devotionem erga illos non esse perfectam, quæ opis illorum implorationi Sanctitatis eorundem non jugit imitationem.
- PDF 525 Discursus Ultimus. De necessariâ ad mortem præparatione. Omnes Discursus concluduntur veritate omnium aliarum practicarum gravissimâ, his duobus punctis comprehensâ; necessitate & normâ præparationis proportionatæ ad illum transitum, ex quo pendet Æternitas.
- PDF 543 Refricatur Pastoribus Animarum memoria obligationis gravissimæ, quâ Animas verbo Dei Pascere tenentur.
- PDF 550 Tabulæ Concionum In Dominicas & Festa totius Anni.
- PDF 556 Index Rerum Memorabilium, Quæ tribus hisce partibus continentur.
- PDF Leerseiten
- PDF Endsheet
- PDF Back cover
- PDF Spine