Conversio Peccatoris, Seu Modus quo Peccator communiter resurgit ad justitiam. : Ubi Simul Doctrina Manuductionis ad poenitentiam nuper Flandricè & post Gallicè impressae, defenditur & ex SS. Patribus solidè confirmatur. / Auctore R. D. Antonio Le Felon, Antverpiensi, Presbytero S. T. B. F. Bruxellis : Marchant, 1675
Content
- PDF Front cover
- PDF Endsheet
- PDF Title page
- PDF Francisco Carolo Reymakers Theologo S.P.
- PDF Praefatio Ad Lectorem.
- PDF Approbationes.
- PDF I. Admodum R.di ac Ampliss. Domin Vicarii Generalis Illustrissimi ac Reverendissimi Domini Archiepiscopi Mechliniensis, &c.
- PDF II. Exim. D.ni ac M. N. Joannis Recht S. T. Doctoris, ac Professoris Lovaniensis, &c.
- PDF III. Exim. P. ac M. N. Fr. Christiani Lupi, Ord. Erem. S. Augustini S. Th. Doctoris ac Professoris Lovaniensis, &c.
- PDF IV. Exim. D.ni ac M. N. Lamberti Vincent S. Th. Doct. ac Professoris Lovaniensis, &c.
- PDF V. Eruditissimi Consult. D. Nicolai Du Bois S. T. ac J. V. L. SS. LL. Professoris Regii, &c.
- PDF VI. Reverendi D. Petri de Roeck S. T. B. F. &c.
- PDF Summa Privilegii Regis Hispaniarum.
- PDF [1] Conversio Peccatoris, Seu Quomodo communiter Peccator ad juftitiam resurgat.
- PDF [1] Caput Primum.
- PDF [1] Vtrum sit de fide omnibus peccatoribus à Deo offerri gratiam verae paenitentiae, ita quidem ut requirenda non sit, fed illi ultro oblatae dumtaxat consentiendum?
- PDF 5 §. 1. Probatur ex precibus Ecclesiae, paenitentiae gratiam non sic omnibus adesse.
- PDF 7 §. 2. Dum Paenitentiae gratia debitè consideratur, satis patet quod non omnibus detur ad sensum Authoris Appendicis.
- PDF 9 §. 3. Deus iis quibus aufert cor lapideum, & donat carneum, impertit gratiam Contritionis.
- PDF 12 Caput II.
- PDF 12 Vtrum Scipturae quas profert Appendix, isti fidei probandae sufficant?
- PDF 14 §. 1. Quo sensu Dominus Deus stet ad ostium cordis pulsans?
- PDF 15 §. 2. Sunt quibus cor pulsatur exteriùs, quibus tamen deest interiùs gratia conversionis ab Auctore Appendicis descripta.
- PDF 16 §. 3. Aliis Scripturae locis abutitur ad stabiliendam dictam Gratiam.
- PDF 19 §. 4. Perperam allegatur locus Scripturae ut dicta gratia probetur omnibus adesse in vita & aliquibus deesse in extremis.
- PDF 20 §. 5. Frustra huc allegantur loca quaedam ex Evangelio.
- PDF 22 §. 6. Caeteris paeribus, Deus gratias suas liberalius distribuit peccatoribus Ecclesiae compagi adhaerentibus, quàm indè abscedentibus. Sed nihil hinc sequitur pro ante dicta Gratia, ab hoc Auctore asserta.
- PDF 24 Caput III.
- PDF 24 An Deus gratiam verae paenitentiae cuilibet peccatori semper offerat in vita, & saepè neget in extremis? Item an cum hoc benè consistat, quod si eam aliquando negaret in vita, hortaretur ad impoßibile?
- PDF 25 §. 1. Non solis iis qui ad vitae terminum appropinquant, denegatur gratia ab Authore Appendicis asserta.
- PDF 26 §. 2. Hic gratiae defectus non Deo; sed homini est imputandus.
- PDF 28 §. 3. Quo sensu dicipossit, Deus gratiam suam omnibus offerre?
- PDF 29 §. 4. Generalis ista gratiae oblatio quae juxta hunc sensum admitti potest, peccatoribus nil prodest nisi Deus speciali beneficio ea auferat quibus ipsi ex se semper sunt gratia indigni & impedimento.
- PDF 30 §. 5. Etsi juxta Authorem Appendicis, gratia ab ipso asserta multis sub finem vitae denegetur, non ideo Deus illos hortatur ad impoßibile: cur non eodem modo ipse loquitur de sanis?
- PDF 32 §. 6. Quomodo Deus eis quibus deest auxilium completè sufficiens, non praecipiat impoßibilia?
- PDF 34 Caput IV.
- PDF 34 An in eo sit contradictio, quod orandum & laborandum sit pro gratia verae conversionis, & tamen non oretur aut laboretur sicut oportet, nisi ex gratia? Item an indè sequatur progressus in infinitum?
- PDF 35 §. 1. Preces aliaquè pietatis exercitia quibus conversio impetratur, non habentur nisi ex gratia.
- PDF 37 §. 2. Non omnis inchoata conversio sivè conversionis initium cum sacramento ad justificationem sufficit.
- PDF 40 §. 3. Quid agendum peccatori qui à Deo accepit conversionis initium; sed necdum ipsum complementum?
- PDF 43 §. 4. Conversio instanter petenda est.
- PDF 44 §. 5. Etiam justis necessaria ipsis gratia est imploranda.
- PDF 46 §. 6. Concluditur Dei gratiam praecipuè à peccatoribus debere implorari.
- PDF 48 §. 7. Objectio quaedam Authoris Appendici, non ferenda.
- PDF 52 Caput V.
- PDF 52 An qui dicit instanter orandum pro dono paenitentiae, indignè loquatur de bonitate Dei, & aperiat peccatoribus viam ad diffidentiam & desperationem, eosquè praecipitet in labyrinthum perpetuae incertitudinis?
- PDF 52 §. 1. Qualiter de bonitate Dei loquendum?
- PDF 54 §. 2. Non obstat bonitati Divinae quod peccatores & praecipuè inveterati non sint securi, quod Deus illos posteà convertet.
- PDF 56 §. 3. Ad bonitatem Dei spectat ut contemptores Dei sinantur, dum se convertere volunt, diutiùs cum suis concupiscentiis luctari.
- PDF 57 §. 4. Doctrina Manuductionis docens pro conversione inflanter orandum, desperationem impedit potius quàm eam suscitet.
- PDF 59 §. 5. Doctrina Appendicis multos ad desperationem adigit.
- PDF 59 §. 6. Rursus ostenditur quod doctrina Manuductionis desperationem arceat.
- PDF 61 §. 7. Id ipsum ampliùs confirmatur
- PDF 63 §. 8. Manuductio non conjicit homines in labyrinthum perpetuae incertitudinis.
- PDF 64 §. 9. Quam noxia securitas quae falso datur incipientibus converti.
- PDF 65 Caput VI.
- PDF 65 Vtrum attenta & devota recitatio oratiunculae continentis actum contritionis, reddat Confessarium & paenitentem sufficienter certum de contritione ut detur absolutio?
- PDF 66 §. 1. Non omnes, qui formulas contritionem significantes, cum desiderio contritionis legunt, idcirco habent contritionem.
- PDF 67 §. 2. Neque omnes qui pio compunctionis affectu formulas istas legunt, propterea habent eam quam oportet, paenitentiam & conversionem.
- PDF 70 §. 3. Non sufficit ejusmodi legisse formulas, sed ad alia ulterius progrediendum.
- PDF 71 §. 4. Nec sufficit ejusmodi formulas etiam cum sensibili devotione, imò & cum lachrymis legisse, neque talis sensibilis devotio semper à Deo est.
- PDF 73 §. 5. Quaedam dulcedo à Deo datur: & quo fine?
- PDF 74 §. 6. Etiam adhuc malis ista dulcedinis gratia subindè à Deo conceditur.
- PDF 76 §. 7. Tragoediae sensibiles affectus excitant, & quid hinc colligatur contra doctrinam quae hic oppugnatur.
- PDF 78 §. 8. Immerito proindè Appendix exclamat contra Manuductionem, docentem: quod recitatio vivax praedictarum formularum non sufficiat, ut peccator censeatur conversus.
- PDF 79 §. 9. Ineptè Appendix hic objicit illud: facienti quod in se est, Deus non denegat gratiam.
- PDF 80 Caput VII.
- PDF 80 Vtrum quando dicitur conversionem peccatoris esse tam difficilem, hoc sit dumtaxat intelligendum de conversione voluntatis ejus, quando est obstinatus?
- PDF 81 §. 1. Quid obstinatio, & cur obstinati difficulter convertantur?
- PDF 83 §. 2. Non soli obstinati difficulter convertuntur.
- PDF 90 Caput VIII.
- PDF 90 Vtrum aequè facilè quis sit dispositus, ut absolvatur, sive tantum habeat peccata venialia, sive etiam multa mortalia, praesertim consuetudine inveterata?
- PDF 92 §. 1. De venialibus facilior est paenitentia.
- PDF 94 §. 2. Non omnia venialia in hac vita cavere possumus.
- PDF 94 §. 3. Venialium citiùs quàm mortalium remißio obtinetur.
- PDF 97 §. 4. Pro quorundam venialium paenitentia impetranda, laborum & precum instantia opus est.
- PDF 98 Caput IX.
- PDF 98 Vtrum aequè facilè ad paenitentiam convertatur is qui saepè relabitur, atque inveteratam mortaliter peccandi habet consuetudinem, ac ille, qui semel dumtaxat est lapsus?
- PDF 102 §. 1. Post peccatum saepius commissum difficilior est conversio.
- PDF 104 §. 2. Perperàm adversus haec allegatur in Appendice auctoritas S. Gregorii.
- PDF 106 Caput X.
- PDF 106 Quid circa traditam hactenùs de Conversione peccatoris Doctrinam senserit S. Joannes Chrysosthomus.
- PDF 107 §. 1. Juxta S. Chrysosthomum peccati jugum difficulter excutitur.
- PDF 108 §. 2. Juxta S. Chrysosthomum, diaboli jugo saepiùs consentiendo, fit ipse quasi intolerabilis.
- PDF 109 §. 3. Juxta S. Chrysosthumum flagitiosorum conversio tempus requirit.
- PDF 110 §. 4. Juxta S. Chrysosthomum non solis obstinatis difficilis est conversio.
- PDF 110 §. 5. Juxta S. Chrysosthomum, Paenitentia est unum de perfectis donis à Patre luminum descendentibus.
- PDF 111 §. 6. Iuxta S. Chrysosthomum, Paenitentia à Deo Precibus est impetranda.
- PDF 112 §. 7. Iuxta S. Chrysosthomum non omnis qui peccatum suum agnoscit & confitetur, est conversius.
- PDF 113 §. 8. Juxta S. Chrysosthomum graviorum delictorum; paenitentiae conjungenda est continentia.
- PDF 114 §. 9. Vt conversis Deus peccata remittat, non opus est tempore.
- PDF 116 §. 10. Quaestio hic non est an tempore opus sit ut conversis Deus peccata remittat: sed an brevi tempore conversio peragi soleat? Sive an Deus illam, consuetudinariis praecipuè, tam citò dare soleat?
- PDF 118 Caput XI.
- PDF 118 Vtrum ad sufficientem conversionem necessarium sit vitiosos habitus malè vivendo comparatos, caeterasquè peccatorum reliquias jam esse exclusas?
- PDF 121 §. 1. Recenter conversis prae aliis peccatorum illecebrae sunt periculosae.
- PDF 123 §. 2. Recenter conversis quaedam sunt peccati occasio quae non aliis.
- PDF 125 §. 3. Non levi studio, nec parvo conatu recenter conversis opus est.
- PDF 127 §. 4. Immeritò culpatur Manuductio, quòd à recenter conversis exigat, ut desinant commodè & delitiosè vivere.
- PDF 129 §. 5. Appendix recenter conversis praebet fomentum ignaviae, eosque relabendi periculis mirè exponit.
- PDF 130 §. 6. Malè urget Appendix quod haec doctrina nata sit homines in desperationem praecipitare.
- PDF 132 §. 7. Observantia mandatorum Dei multa exigit.
- PDF 133 §. 8. Peccatori lapso tria sunt necessaria; scilicèt paenitentia, correctio, & sollicitudo.
- PDF 134 Caput XII.
- PDF 134 Vtrùm haec duo sibi conveniant: Deus quolibet momento paratus est peccatorem in gratiam suscipere: & tamen regulariter inveteratus peccator non solet in momento, seu brevißimo tempore ad veram conversionem sufficienter disponi?
- PDF 136 §. 1. Quo sensu Deus Gratiae suae adjutorium ad Conversionem necessarium paratus est cuilibet exhibere.
- PDF 137 §. 2. Paucos quosdam Deus extraordinario modo praevenit.
- PDF 139 §. 3. Communiter non unius momenti opus est, aut levis laboris conversio peccatoris, praecipuè inveterati.
- PDF 141 Caput XIII.
- PDF 141 An in his sit contradictio: in hac vita nunquam est clausum ostium paenitentiae, nec unquam cessat relabendi periculum: & tamen continuus frequensquè relapsus saepißimè signum est insufficientis prioris conversionis?
- PDF 142 §. 1. Primus gradus recidivorum qui non sunt conversi.
- PDF 142 §. 2. Secundus gradus recidivorum qui non sunt conversi.
- PDF 143 §. 3. Tertius gradus recidivorum non conversorum.
- PDF 144 §. 4. In quo consistat plena seu absoluta voluntas ad conversionem necessaria.
- PDF 145 §. 5. Vera sive plena conversio suos recipit gradus.
- PDF 147 §. 6. Conversorum infimi gradus sunt in major relabendi periculo.
- PDF 151 §. 7. Verè conversi, etsi inferioris gradus, non tam facilè reincidunt quàm non verè conversi.
- PDF 154 §. 8. Frequens relapsus conversionem ut minus valdè reddit suspectam.
- PDF 161 Caput XIV.
- PDF 161 An & in quibus sit Paenitenti tam contra se quàm pro se credendum?
- PDF 162 §. 1. Discrimen inter Forum Paenitentiae & alia Tribunalia.
- PDF 163 §. 2. Nec omnium Paenitentium, & praecipuè non in omnibus rebus, eorum est aequalis auctoritas.
- PDF 164 §. 3. Non in omnibus credendum est Paenitentibus, dum contra se loquuntur, ac proinde non mirum quod dum se loquuntur, non semper illis sit credendum.
- PDF 166 §. 4. Experientià constat plurimùm nocere Paenitentibus, quòd Confessarii erga illos sint nimis creduli.
- PDF 173 §. 5. Discrimen inter forum paenitentiae & alia tribunalia.
- PDF 174 §. 6. Licet aliquando ad cautelam in dubio pejorem partem supponere.
- PDF 176 Caput XV.
- PDF 176 Vtrum in administratione Sacramenti Paenitentiae, etiam seclusà neceßitate, liceat uti materià dubià, aut solùm probabili?
- PDF 177 §. 1. Distinctio inter materiam sensibilem & insensibilem non probat intentum Appendicis.
- PDF 179 §. 2. Distinctio inter dubium juris & dubium facti nihil facit ad hanc rem.
- PDF 184 §. 3. Valdè temerarium (si tamen hoc fieri protest) est assentiri uni contradictoriarum, dum altera est aequè probabilis ac ipsa.
- PDF 187 §. 4. Cordis dispositio etsi interna sit, saepè tamen per signa externa & effectus dignosci protest.
- PDF 189 §. 5. Non requiritur circa paenitentis dispositionem illa certitudo quae communiter necessaria est, dum materia est sensibilis.
- PDF 191 §. 6. Ex dictis patet que sit illa moralis certitudo quae in hac materia exigitur.
- PDF 193 §. 7. Hactenus dicta intelliguntur justa neceßitate excepta.
- PDF 194 Caput XVI.
- PDF 194 An juxta Decretum Alexandri VII. in administratione Sacramenti Paenitentiae Consessarius contentus esse debeat attritione, sine omni Dei propter se dilectione concepta?
- PDF 198 §. 1. Variis SS. PP. testimoniis probatur neceßitas dilectionis Dei ad justificationem.
- PDF 201 §. 2. Ex ipsa Philosophia probatur, quòd solus paenae timor hic non sufficiat.
- PDF 205 §. 3. Duo amores duo sunt fontes ex quibus omnis nostra affectio derivatur.
- PDF 208 §. 4. In quo S. Augustinus & alii contra Pelagianos praecipuè vim fecerunt.
- PDF 210 §. 5. Julianus admittebat externa auxilia esse à Deo, sed non charitatem sine qua nullius est bona voluntas.
- PDF 214 §. 6. Sine Dei dilectione nihil fit quod ad veram pietatem pertineat.
- PDF 217 §. 7. Quid agendum in praxi, dum disputatio de Attritione solo metu adhuc est indecisa?
- PDF 218 Dectretum
- PDF 221 Caput XVII.
- PDF 227 Caput XVIII.
- PDF 227 Vtrùm Sacramentalis Absolutionis dilatio Paenitenti, cujus confeßione facta moraliter certò non constat indispositio, sit injuriosa?
- PDF 228 §. 1. An paenitenti ritè converso poßit quandoque differi absolutio?
- PDF 234 Caput XIX.
- PDF 234 An huic Sacramentalis absolutionis dilationi aliquid officiat locus Matthaei c. 18.
- PDF 237 §. 1. Qua ratione Dei misericordia ergà peccatores sit adeo magna.
- PDF 241 Caput XX.
- PDF 241 An recte faciant qui peccatoribus misericorditer, ut ajunt, condescendentes pro peccatis mortalibus levißimas imponunt paenitentias?
- PDF 242 §. 1. Non modica satisfactio pro mortalibus peccatis requisita.
- PDF 246 §. 2. Aegris & moribundis non imponenda magna paenitentia.
- PDF 247 §. 3. Quos post gravia crimina sola voluntatis pertinacia vel ignavia impedit à satisfactione, non ita sunt tractandi ut aegrivel moribundi.
- PDF 249 §. 4. Est tamen etiam aliquo modo paenitentium quorundam infirmitati condescendum; quod paenitentias satisfactorias tamen magis, quàm quoad praeservativas.
- PDF 251 §. 5. In ipsis satisfactionibus aliquid saepe miscetur ad praeservationem, & pro hac parte illae paeniteniae minus admittunt remißionem, quàm si forent merè satisfactoriae.
- PDF 253 §. 6. Paenitentiae praeservativae certiùs servantur, dum praecepto imponuntur, quàm dum consilio tantùm suggeruntur.
- PDF 254 §. 7. Admodum suspecta est conversio quorumdam rationabilis satisfactiones recusantium.
- PDF 257 §. 8. Quae olim vocabatur paenitentia parva, jam vacaretur maxima: ista emin sonant comparativè ad morem assueteum aut ab aliis practicatum.
- PDF 259 §. 9. Quomodo intelligendum, quòd melius sit excedere in misericordia, quàm in rigore.
- PDF Index Capitum et Paragraphorum.
- PDF Endsheet
- PDF Back cover
- PDF Spine