Content

•  
  PDF [1]
•  
  PDF  Front cover
•  
  PDF  Endsheet
•  
  PDF  Title page
•  
  PDF  Bibelzitat
•  
  PDF  Excellentissimo Domino D. Lvdovico De Benavides Carillo Et Toledo, Marchioni De Fromista Et Caracena, Comiti De Pinto.
•  
  PDF 1 Tractatvs I. Prooemialis. Ostenditur gaudium perpetuum, seu quietem animi, etiam in hoc mundo comparari posse. Artis huius summa est, non res sibi, sed se rebus prout eueniunt, accomodare: & vt hoc possis, maximam de Deo habere opinionem, cuius nutu omnia gubernantur.
•  
  PDF 1 Prooemivm.
•  
  PDF 2 §. I. Optatur omnibus verum Gaudium; optimum sanè votum quod in hoc mundo possumus apprecari.
•  
  PDF 6 §. II. Gaudium hoc, in quiete animi consistere. Ostenditur autem, hanc quietem in mediis mundi fluctibus posse obtineri, mutatâ tantùm, quam de rebus habemus, opinione.
•  
  PDF 11 §. III. Opinio autem quam praecipuè oportet corrige, est quòd non res nobis, sed quòd nos rerum euentibus debeamus accomodare, sic vt velimus fieri omnia proutfiunt, quae impedire non possumus.
•  
  PDF 17 §. IV. Vt autem iudices omnia bene fieri, rei euentus non in seipsis, sed in Dei dirigentis omnia, dispositione considerandi sunt.
•  
  PDF 23 Pars I. Excitatur magna de Dei Prouidentiâ opinio, quae sit omnis Tranquillitatis primum fundamentum.
•  
  PDF 23 Tractatvs II. Ostenditur fusius, quòd vt omnibus rerum euentibus acquiescas, habenda sit maxima de Dei Prouidentiâ opinio. Haec autem excitatur primò ex consideratione instrumentorum, quibus vtitur Deus ad gubernationem vniuersi.
•  
  PDF 23 Prooemivm.
•  
  PDF 24 §. I. Vt acquiescas omnibus rerum euentibus, certò statuendum est omnia à Deo dirigi, & maxima de eius Prouidentiâ, habenda existimatio.
•  
  PDF 28 §. II. Vt autem opinionem magnam de Dei Prouidentiâ efformes, non est necesse singulares omnium euentuum scire caussas. sufficit vniuersalis de Dei Prouidentiâ cognitio. Quod ostenditur comparatione nauigantis de Naucleri sui peritiâ iudicium ex instrumentis quibus vtitur, efformantis.
•  
  PDF 32 §. III. Comparatio applicatur iudicio, quod de diuinâ gubernatione ferre debemus.
•  
  PDF 35 §. IV. Vt igitur magnam illam de Dei Prouidentiâ opinionem excitare incipiamus, considerantur generatim instrumenta corporea, quae Deus vniuersi gubernationi adhibet, nobisque sunt conspicua. vt Caelum, Sol Luna, Terra.
•  
  PDF 39 §. 5. Instrumenta autem ea, non casu sic constructa, sed summo iudicio à Deo vsibus suis aptata esse considera. Refellitur hîc sententia eorum qui per atomos & quidem vniuersum conditum concipiunt.
•  
  PDF 43 §. 6. Adde quod tam praeclara instrumenta non ideo confecerit Deus, ea tantùm vt essent in rerum naturâ, sed vt ea Naturam ipsam visibilemque hunc mundum aptè dirigeret. Exponitur vtcumque quo modo Deus caelestia corpora ad sublunaria curanda adhibeat.
•  
  PDF 47 Tractatvs III. Vt autem opinio, quam de Dei Prouidentiâ animo fixam habere debemus, magis augeatur: ostenditur eum etiam minima quaeque & vilisima, vti nobis quidem videntur, dirigere, & Prouidentiâ suâ complecti.
•  
  PDF 47 Prooemivm.
•  
  PDF 48 §. I. Extam constanti caelestium corporum situ & circumuolutione, Philosophi Ethnici vnum tantùm esse collegerunt summum Deum omnium gubernatorem. Et quidem rectè.
•  
  PDF 51 §. II. Non rectè tamen voluere Dei gubernationem ad sublunaria se non extendere.
•  
  PDF 54 §. III. Deum sublunaria, & quidem minutissima quaeaque curare probatur ex ipsa corporum caelestium constructione & fine.
•  
  PDF 57 §. IV. Deum vero caelestibus corporibus velut instrumentis vti, ad sublunarium curationem, expenditur & fusè declaratur.
•  
  PDF 61 §. V. Deum esse & non alium qui eum in finem caelestibus vtitur, amplius expenditur & probatur ex Scripturis.
•  
  PDF 63 §. VI. Adeo autem non esse Deo indignum, vt potius sit gloriosissimum minima quaeque producere, eorumque curam gerere. Exponitur maximum in minimis artificium.
•  
  PDF 67 §. VII. Hinc concluditur in omnibus etiam minutissimis naturae euentibus, admirandam esse. & adorandam Prouidentiam Dei.
•  
  PDF 70 Tractatvs IV. Verùm cum sufficiat, scire me omnia à Deo administrari, vt omnibus rerum euentibus acquiescam, nisi id etiam intelligam sapienter administrari omnia: ad formandam penitus magnam, quam de directione Dei concipere debemus, opinionem, attenditur infinita Dei sapientia & scientia.
•  
  PDF 70 Prooemivm.
•  
  PDF 71 §. I. Qvod si prout omnia à Deo fieri, ita sapienter etiam fieri, & in bonum finem ordinari, mihi persuasero; tum verò video, in omnibus rerum euentibus, acquiescere debere me.
•  
  PDF 73 §. II. Vt autem hoc ipsum mihi persuadeam, non est opus omnium euentuum tenere caussas, easque iustas esse vt iudicem: tantùm id certò statuendum est, à Dei sapientiâ hunc euentum esse destinatum, & facilè tunc acquiescam, rationesque quibus defendam factum, multas inueniam.
•  
  PDF 77 §. III. Exponitur magis iam dicta praxis.
•  
  PDF 80 §. IV. Vt autem summam de Dei sapientiâ concipias opinionem, variae eius scientiae, seu sciendi modi exponuntur. Ac primò quidem, vt Theologi eam vocant, scientia simplicis intelligentiae.
•  
  PDF 83 §. V. Quam necessaria fuerit ea scientia, ad creandum & ordinandum hoc Vniuersum, seu hanc, quae modo est, creaturarum seriem.
•  
  PDF 87 §. VI. Exponitur scientia visionis, & quo modo Deus creaturas reipsâ aliquando creandas, ordinet ac disponat.
•  
  PDF 92 §. VII. Exponitur sed breuiter scientia conditionalium, quae Deo necessaria ad dirigendos actus liberos Angelorum & Hominum, eosque euentus qui ex libero pendent arbitrio.
•  
  PDF 95 Tractatvs V. Tandem ex dictis ostenditur nihil prorsus temerè aut casu fieri, sed summo Dei judicio, attentione, & ratione. Rationum autem percipiendarum humanam mentem capacem non esse, liquidò demonstratur.
•  
  PDF 95 Prooemivm.
•  
  PDF 96 §. I. Proponuntur rursus tres Scientiae Dei, veluti tres libri quibus Deus studeat, vt inde deducatur nihil casu, sed studio fieri omnia.
•  
  PDF 100 §. II. Ostenditur itaque primò, nihil casu creatum aut productum, sed destinato Dei consilio. Exponitur nouo modo, quid Creatio, quid Conseruatio sit in Deo; in creaturis verò quid sit Dependentia à Creatore.
•  
  PDF 104 §. III. Deinde ostenditur nihil casu aut temerè in rerum iam creatarum naturâ aut actionibus fieri. Quod quidem rursus Primò in rebus ratione, & libero arbitrio carentibus probatur.
•  
  PDF 107 §. IV. Secundò, nihil etiam in iis qui à libero hominum arbitrio dependent euentibus, casu fieri respectu Dei, & quomodo illo vtatur sic vt infallibiliter suam consequatur mentem, explicatur.
•  
  PDF 113 §. V. Omnia igitur benè & optimè euenire statuendum est: nec nos miseros mortales, eos esse, qui quidquam possimus in hâc rerum serie reprehendere; corrigere verò, multò minùs.
•  
  PDF 120 Dissertatio Theologica. Responsio ad ea quae Reuerendissimus Dominus Ioannes Caramuel de Scientiâ conditionalium docet in Theologiâ suâ fundamentali.
•  
  PDF 120 §. I. Scientia conditionalium quâ Deus omnia conditionatè futura illimitatè nouit, receptissima est apud Theologos omnes.
•  
  PDF 121 §. II. Eam tamen ad pauca quaedam limitare & restringere conatur Caramuel sed malè.
•  
  PDF 125 §. III. Ostenditur quàm improbabiliter Caramuel finxerit decreta absoluta Ceilitarum & Saulis; deinde quòd illis adhuc positis, Deus non potuerit infallibiliter praedicere Dauidi futuram proditionem Ceilitarum, sine Scientiâ conditionalium illimitatâ.
•  
  PDF 132 §. IV. Sine vllâ probabilitate fingit Caramuel duo decreta humana, Jsraëlitarum vnum, Ethnicarum alterum, vt explicet testimonium 3. Reg. II.
•  
  PDF 135 §. V. Tyriorum & Sidoniorum decreta, de acceptandâ Religione, quae miraculis confirmaretur, gratis fingit Caramuel.
•  
  PDF 138 §. VI. Iterum fingit decretum inauditum in iusto rapto, vt explicet locum Sap. 4.
•  
  PDF 142 Pars II. Respondetur dubiis quae Diuinae Prouidentiae solent opponi.
•  
  PDF 142 Tractatvs VI. Optimè à Deo permitti peccata in hoc mundo, demonstratur: ac propterea neminem iis turbari debere.
•  
  PDF 142 Prooemivm.
•  
  PDF 143 §. I. Inculcatur iterum omnia à Deo benè fieri; nosque capaces non esse qui de rerum euentibus judicemus, aut quidquam statuamus.
•  
  PDF 147 §. II. Vt autem plenè acquiescamus, iudicemusque omnia optimè fieri, ostenditur quod finis vltimus omnium actionum Dei, sit eius Gloria. Hinc desumitur noua praxis gaudendi in rebus prosperis, quae & aduersis conuenit.
•  
  PDF 152 §. III. Hinc etiam ostenditur bene à Deo peccata permitti. Primò quidem, quia gloriosius Deo à Creaturâ libero arbitrio praeditâ liberè, quàm ab alijs neceßitate obediri.
•  
  PDF 156 §. IV. Secundò, quia per peccata Gloriam suam amplificat; ostendendo nimirum longè plures perfectiones, quàm si peccata nulla esse potuissent, aut non fuissent.
•  
  PDF 161 §. V. Tertiò, quia Deus iis vtitur ad bonum & vtilitatem hominum; quae summa Dei ars est & gloria.
•  
  PDF 165 Tractatvs VII. Ostenditur bona & mala huius mundi, bene dari etiam malis: sic vt nec soli & omnes mali bona habeant, aut mala; nec etiam omnes & soli boni bonis affluant, aut malis vexentur. Itaque non affligat nos fortuna aliena.
•  
  PDF 165 Prooemivm.
•  
  PDF 166 §. I. Qvare via impiorum prosperetur, non intelligemus perfectè nisi in nouissimis eorum. Vt modò acquiescam, sufficit scire me, Deum sic disponere.
•  
  PDF 169 §. II. Sed licet perfectè rationes omnium nin intelligam, id tamen video, felicitate impiorum Deum vti, vt nos magis in Fide confirmet, praesertim Resurrectionis, & futurae Vitae aeternae.
•  
  PDF 170 §. III. Deinde per felicitatem impiorum, justos confirmat in spe.
•  
  PDF 174 §. IV. Tertiò per felicitatem impiorum, magnitudinem caelestis Gloriae demonstrat. Patere igitur felicitatem eorum, tibi tam vtilem.
•  
  PDF 177 §. V. Rectè tamen nec solis malis bona, nec solis bonis mala eueniunt; vt hinc discas, nec quae vocantur bona, vera bona esse, nec quae mala verè esse mala. Hinc vtraque aestima prout sunt, non prout nominantur.
•  
  PDF 182 §. VI. Ostenditur denique diuisionem fortunarum aliter institui non debuisse, adeoque non potuisse nisi eo quo iam modo facta est. Itaque felicitati alienae ne iniude, & alienis malis acquiesce.
•  
  PDF 189 Tractatvs VIII. Ostenditur bonos & malos promiscuè inter se habitare debuisse. Item non bona fortunae modò, sed & dotes corporis & animi, hominibus non aequaliter debuisse dari Itaque ne te affligant defectus nec miseriae alienae, aut etiam propriae.
•  
  PDF 189 Prooemivm.
•  
  PDF 190 §. I. Proponitur ingens hominum, non fortunis modò, sed naturae dotibus inter se differentium, & nihilominus promiscuè inter se habitantium, varietas, multarum perturbationum caussa. Verùm homines inter se tam varios, promiscuè tamen habitare debuisse ostenditur.
•  
  PDF 196 §. II. At, inquies, diuersitatem illam geniorum Deus inter homines inducere non debuerat. Proponitur obiectatio; omnia scilicet aequaliter diuidi debuisse.
•  
  PDF 199 §. III. Quod vt refutetur, ostenditur sine maximâ opum fortunaeque inaequalitate, genus humanum licet condi potuerit, conseruari tamen non potuisse.
•  
  PDF 202 §. IV. Expenditur quanto artificio tantam muniorum differentiam inter homines Deus inuexerit. Atque hinc euincitur, ingeniorum & inclinationum tantam varietatem planè fuisse orbi necessariam.
•  
  PDF 209 §. V. Tandem, tantam naturae ingeniorum, fortunae, & officiorum mutationem & varietatem, saluti nostrae conducibiliorem esse ostenditur.
•  
  PDF 215 Tractatvs IX. Agitur quomodo calamitates cladesque publicae aspiciendae sint, vt per eas non turbemur.
•  
  PDF 215 Prooemivm.
•  
  PDF 216 §. I. Proponuntur praecipuae querimoniae, quibus circa rerum publicarum euentus, solent homines inquietari.
•  
  PDF 220 §. II. Vt his satisfiat, ostenditur imprimis, omnes naturae calamitates, deinde etiam Prouinciarum & Regnorum ortus & occasus, à Deo esse iudicante id rebus humanis conuenire. Quod cuique debet esse satis, ne turbetur.
•  
  PDF 226 §. III. Per malam rerum publicarum administrationem regna perdi, regnorumque fortunam transferri ostenditur: idque quatuor modis.
•  
  PDF 229 §. IV. Vt ergo Regni felicitatem imminuat, aut etiam planè transferat Deus, permittit maleferiatos Reges, insana Magnatum consilia; ignauiam militibus immittit; Praefectorum insolentiam, populique dissentiones excitat.
•  
  PDF 236 §. V. Ne verò quis conqueri de Deo possit quòd haec permittat aut immittat, ostenditur ob peccata populi, ab eo Regna fortunamque transferri.
•  
  PDF 240 §. VI. Itaque acquiesce publicis malis: quod vt facias, non clades ipsas, sed Deum auctorem primò, deinde peccata, caussam nimirum impellentem, aspice.
•  
  PDF 243 Tractatvs X. Vnumquemque suo statu contentum debere viuere generatim ostenditur.
•  
  PDF 243 Prooemivm.
•  
  PDF 244 §. I. Vt quisque contentus sit esse id quod est, id sibi persuadeat, à Deo sic se in orbe constitutum sicuti est.
•  
  PDF 247 §. II. Quia id nemo considerat, ideo nemo vnus suâ conditione contentus est. Ostenditur autem quàm id contra rationem sit.
•  
  PDF 253 §. III. Ostenditur deine, quòd statu suo non esse contentum, sit totius Vniuersitatis tranquillitati & ordini se opponere, quod sanè absurdum.
•  
  PDF 258 §. IV. Occurritur obiectionibus. Ac primò ostenditur quòd quiuis in suo statu poßit Deo perfectè seruire.
•  
  PDF 260 §. V. Secundò, neminem posse iudicare, quòd alio in statu, perfectiorem vitam esset acturus.
•  
  PDF 264 §. VI. Ostenditur tertiò, ideo tibi, statum quem habes, selegisse Deum, quia is tibi saluti consequendae erat aptior.
•  
  PDF 269 Tractatvs XI. Ostenditur vnumquemque vt suo statu contentus sit, etiam debere acquiescere omnibus qui praecesserunt euentibus, quibusque ad eum statum est perductus.
•  
  PDF 269 Prooemivm.
•  
  PDF 270 §. I. Exponitur quid propriè sit status: quomodo ad eum, & per quae adiumenta à Deo perducantur: & quando in eo sit perseuerandum. Deducitur id per aliquot casus.
•  
  PDF 277 §. II. Qui suo statu contentus est, etiam eum adiumentis omnibus, hoc est euentibus, qui extrinsecùs illum ad hunc statum perduxerunt, contentum esse necesse est.
•  
  PDF 282 § III. Item & internis quas habet animi dotibus, necesse est vt acquiescat.
•  
  PDF 287 §. IV. Denique vt suis etiam dotibus contentus quisque sit, eas cum alienis ne comparet; nec si maiores tuis in alio compereris, illi inuideas.
•  
  PDF 293 Tractatvs XII. Ostenditur quod qui suo statu contentus est, etiam iis bonis & malis quae illum statum constituunt, debeat acquiescere. Hoc est, dignitati, opificio, opulentiae, parcitati bonorum, paupertati &c.
•  
  PDF 293 Prooemivm.
•  
  PDF 294 §. I. Vt statui tuo pleniùs acquiescas, magis ostenditur, optimè id factum, vt in nostrâ manu non esset eligere quem vellemus.
•  
  PDF 298 §. II. Nihil itaque statui tuo demptum vel adiectum cupias, si tuo contentus es. Nec alieno adiectum dole quod deest tuo.
•  
  PDF 303 §. III. Ideo autem nihil tibi adiici vult Deus, ne statim te tui status fastidium subeat, illumque in eum qui tibi non conuenit, commutare velis.
•  
  PDF 306 §. IV. Occurritur obiectioni de filiorum curâ habendâ. Item ostenditur quòd modicum quid additum statui, statum mutet tibi peculiarem & proprium. Exponitur duplex status; genericus alter aut specificus, alter peculiaris & indiuiduus.
•  
  PDF 310 §. V. Ostenditur nociturum id tibi, si per diuitias incrementum statui tuo fiat; neque ea te facturum bona opera diuitem, quae facturum te pauper credis; imo ne ea quidem quae pauperior modò facis.
•  
  PDF 312 §. VI. Exemplo Eulogii dicta confirmantur.
•  
  PDF 318 Tractatvs XIII. Ostenditur quòd qui statu contentus est, etiam difficultatibus omnibus quae extrinsecus adueniunt, quaeque statum necessariò comitantur, debeat acquiescere.
•  
  PDF 318 Prooemivm.
•  
  PDF 319 §. I. Passim queruntur homines pacem suam & quietem, per difficultates extrinsecùs superuenientes interturbari.
•  
  PDF 321 §. II. Verùm ostenditur ideo turbari homines, quòd harum difficultatum auctorem & directorem Deum, numquam prae oculis habeant.
•  
  PDF 325 §. III. Deinde quòd aduersa sibi esse falsò credant ea, quae prosunt maximè & rem promouent. Quomodo autem aduersa prosint, declaratur.
•  
  PDF 331 §. IV. Vt autem bono tuo & bene patiaris, imprimis noli Deo patiendi materiam immittendam, aut modum praescribere: verùm velis pati quidquid, & prout euenerit; non quod tu elegeris.
•  
  PDF 334 §. V. Et vt patiaris libenter ea quae tibi accidunt, semper mala aspice vt à Deo tibi magno consilio immissa, etiam ea quae per malitiam humanam obueniunt.
•  
  PDF 341 Tractatvs XIV. Ostenditur eum qui suo statu contentus est, etiam acquiescere debere omnibus ijs, quae ab illo statu expectantur, quaeque illum necessariò consequuntur.
•  
  PDF 341 Prooemivm.
•  
  PDF 342 §. I. Qvi indiuiduo & singulari suo statu contentus est, etiam operibus quae ab illo statu expectantur, sit contentus.
•  
  PDF 347 §. II. Qui operibus sui status contentus est, debet etiam molestiis acquiescere, quae in operibus illis exercendis reperiuntur: item illis quae ea opera consequuntur.
•  
  PDF 349 §. III. Traditur modus quo excipiendae sunt molestiae & dolores, vt in iis constitutus, iis tamen acquiescas; hoc est, vt in dolore gaudeas.
•  
  PDF 355 §. IV. Ostenditur propositâ praxi, dolores ipsos vehementer subleuari, commodèque ferri.
•  
  PDF 357 §. V. Declaratur quo pacto, tuo statu contentus licet sis, possis nihilominùs incommoda tui status auertere, imo & statum ipsum quandoque cum feliciori permutare.
•  
  PDF 364 Tractatvs XV. Ostenditur eum qui statu contentus est, etiam morti, & mortis horae, & mortis modo, penitus debere acquiescere, & laetum hoc est volentem mori.
•  
  PDF 364 Prooemivm.
•  
  PDF 366 §. I. Ponuntur quatuor rationes, ob quas mors vulgo habetur terribilis, mox refutandae.
•  
  PDF 368 §. II. Verùm si contentus es humano statu, etiam mortalis esse debes, & verò etiam velle mori.
•  
  PDF 372 §. III. Qui verò mori contentus est, etiam mortis tempori & horae debet acquiescere.
•  
  PDF 377 §. IV. Qui autem mortis suae tempori acquiescit, etiam mortis modo, morbisque mortem inferentibus contentus esse debet. Morbos autem magnum Dei artificium esse declaratur.
•  
  PDF 382 §. V. Ostenditur mortem ob aeternae salutis, aut damnationis periculum, timendam non esse: neque horam mortis conuenienter praesciri aut debuisse aut potuisse.
•  
  PDF 387 §. VI. Itaque cum mortis momentum aduenerit, hoc age vt benè, id est laetè siue libenter moriaris. Exponitur per quos actus id sit agendum.
•  
  PDF 390 Tractatvs XVI. Synopsis omnium praecedentium Tractatuum: seu demonstratiua deductio, & connexio totius argumenti, cum conclusione.
•  
  PDF 390 Prooemivm.
•  
  PDF 391 Introdvctio.
•  
  PDF 391 Tractatvs I.
•  
  PDF 394 Tractatvs II.
•  
  PDF 399 Tractatvs III.
•  
  PDF 401 Tractatvs IV.
•  
  PDF 403 Tractatvs V.
•  
  PDF 405 Tractatvs VI.
•  
  PDF 406 Tractatvs VII.
•  
  PDF 407 Tractatvs VIII.
•  
  PDF 408 Tractatvs IX.
•  
  PDF 409 Tractatvs X.
•  
  PDF 410 Tractatvs XI.
•  
  PDF 412 Tractatvs XII.
•  
  PDF 413 Tractatvs XIII.
•  
  PDF 413 Tractatvs XIV.
•  
  PDF 414 Tractatvs XV.
•  
  PDF 416 Conclvsio.
•  
  PDF  Elenchvs
•  
  PDF  Errata.
•  
  PDF  Facvltas R. P. Provincialis. Per Flandro-Belgicam.
•  
  PDF  Approbatio.
•  
  PDF  Svmma Privilegii Regii.
•  
  PDF  Index Rervm Praecipvarvm Qvae In Prima Parte Artis Semper Gavdendi Continentvr
•  
  PDF  Endsheet
•  
  PDF  Back cover
•  
  PDF  Spine
•  
  PDF Laetitiae Perfectae Artificivm In Conscientiae Recta Efformatione inuentum, & per Adventvales Conciones expositum ac demonstratum
•  
  PDF  Front cover
•  
  PDF  Endsheet
•  
  PDF  Title page
•  
  PDF  Illvstrissimo Ac Reverendissimo Domino D. Evgenio Alberto D'Allamont, Nono Gandensivm Episcopo, Domino Territorii S. Bavonis, ...
•  
  PDF  Elenchvs.
•  
  PDF 1 Tractatvs I. Gaudium ex Conscientiâ.
•  
  PDF 1 Ostenditur laetitiam nusquam inueniri nisi in animâ. In eâ autem non tam inueniri quam efformari. Artis rem esse Gaudium, non felicitatis. Artem autem totam, in solâ Conscientiâ rectè efformandâ consistere. Varia adduntur Conscientiae encomia.
•  
  PDF 3 §. I. Gaudium pauci acquirunt, idque duplici ex errore. Ac primò quidem, quia paßim homines id quaerunt in rebus quae extra se sunt positae, cum tamen non nisi in animo vniuscujusque situm sit.
•  
  PDF 9 §. II. Alter error est, quòd homines laetitiam inuenire se posse credant. Artis opus est laetitia, non inueniendi felicitas.
•  
  PDF 11 §. III. Summa artis quâ fabricatur laetitia est, vt postquam tibi placuit Deus, efficias vt tu placeas Deo. Hoc autem facies, si bonam in te effingas Conscientiam.
•  
  PDF 16 §. IV. Conscientiam itaque, vt solidè gaudeas, rectè tibi effinge. intra hanc stat omnis in hâc vitâ laetitia & securitas. Ponuntur varia Conscientiae ex Patribus encomia.
•  
  PDF 21 Tractatvs II. De Conscientia in genere ejusque naturâ.
•  
  PDF 21 Exponitur quid propriè sit Conscientia, ejusque praecipua munia summatim explicantur.
•  
  PDF 23 §. I. Variè à varijs Conscientia describitur potiùs quàm definitur.
•  
  PDF 26 §. II. Quid propriè sit Conscientia. Ac primò quidem ostenditur eam non in voluntate consistere, sed merum esse Intellectûs judicantis actum transeuntem.
•  
  PDF 32 §. III. Declaratur Conscientiam non esse actum Iudicij decernentis de bonitate aut malitiâ actionum generatim, sed judicium particulare, de hoc quod aut agendum, aut actum est opere sigillatim. Quomodò Conscientia differat à Synderesi aut aliâ scientiâ, explicatur.
•  
  PDF 38 §. IV. Exponuntur summatim varia Conscientiae officia.
•  
  PDF 45 §. V. Ostenditur, varia epitheta, quae Conscientiae dant Sacrae paginae & sancti Patres, praeclarè cum datâ Conscientiae definitione conuenire.
•  
  PDF 48 Primvm Officivm Conscientiae Dirigere actiones faciendas autfugiendas.
•  
  PDF 48 Tractatvs III. De Conscientiâ certâ, etiamsi sit erroneâ.
•  
  PDF 48 Conscientiae certae, actionem aliquam imperanti, semper parendum esse; permittentem vero, licitum esse sequi, siue ex vero judicio Conscientia processerit, siue ex errore inculpato.
•  
  PDF 49 §. I. Variae Conscientiae diuisiones. Quid sit Conscientia certa, quid opinans aut probabilis, quid dubia, quid scrupulosa.
•  
  PDF 52 §. II. Conscientiae certae, ad actionis alicujus praestationem obliganti, etiamsi erret, semper parendum esse ostenditur.
•  
  PDF 59 §. III. Proponuntur conditiones quaedam necessariae vt quis peccet agens contra Conscientiam errantem, seu obligantem per errorem.
•  
  PDF 63 §. IV. Conscientiae sine haesitatione vllâ actionem aliquam vt licitam permittenti, etiamsi erret, modo inuincibiliter, impunè creditur & absque peccato eam sequitur voluntas.
•  
  PDF 67 §. V. Exponuntur tres modi quibus error inuincibilis committi possit à Conscientiâ, qui tamen ei culpae verti non possit.
•  
  PDF 76 §. VI. An detur ignorantia aliqua juris naturae, & quae? Probatur dari.
•  
  PDF 81 §. VII. Ostenditur expositam hanc ignorantiam inculpatam juris naturae, excusare ab omni culpâ ea, quae ex illa committuntur.
•  
  PDF 87 §. VIII. Quaenam sit ignorantia culpabilis, quae ex eâ facta, à peccato propriè dicto non excusat.
•  
  PDF 89 Tractatvs IV. De Conscientia probabili.
•  
  PDF 89 Conscientiam in actionibus suis dirigendis, opinionem verè probabilem, semper sequi posse.
•  
  PDF 90 §. I. Proponitur status quaestionis.
•  
  PDF 94 §. II. Quae sit opinio probabilis, & quae ejus natura: quae probabilior: quae minùs sit tuta, & quaenam vulgò dicatur tutior.
•  
  PDF 98 §. III. Propositio. Conscientia in decernendis actionibus potest sequi opinionem probabilem. Quantis conuitijs impetatur hoc dogma ab aduersarijs, exponitur.
•  
  PDF 105 Senatûs-Consultum Parisiense contra litteras Prouinciales Montaltij, notas Wendrockij, disquisitiones Irenaei.
•  
  PDF 109 §. IV. Respondetur testimonijs Scripturae perperàm à Wendrockio, & loco D. Augustini malè à Sinnichio allato.
•  
  PDF 117 §. V. Conscientiam in actionibus decernendis sequi posse sententiam probabilem, auctoritate, & communi toto orbe proborum praxi probatur.
•  
  PDF 123 §. VI. Idem ratione demonstratur.
•  
  PDF 133 Catalogus auctorum 189. qui libris impressis docuerunt licitum esse agere ex opinione probabili.
•  
  PDF 142 Tractatvs V. De Conscientiâ probabili.
•  
  PDF 142 Reliqua quae ad Conscientiae probabilis directionem spectant, expediuntur.
•  
  PDF 143 §. I. Propositio prima. Potest Conscientia es duabus probabilibus opinionibus, vtram vult eligere. Potest etiam vnius viri docti & prudentis opinionem sequi.
•  
  PDF 149 §. II. Propositio secunda. Licitè sequitur Conscientia opinionem probabilem alienam, contra propriam opinionem vetantem, seu dicentem rem de quâ quaeritur esse illicitam.
•  
  PDF 157 §. III. Propositio tertia. Licitè sequitur Conscientia opinionem probabilem, desertâ probabiliori.
•  
  PDF 162 §. IV. Propositio quarta. Licitè operatur Conscientia ex probabili opinione, relictâ tutâ aut tutiori, etiam vbi ex hâc nullum adesse videtur agenti incommodum.
•  
  PDF 169 §. V. Propositio quinta. Conscientia in actionibus dirigendis, non sequitur licitè opinionem improbabilem: admodum autem parum probabilem, nonnisi in extremâ neceßitate. Exponitur quaenam opiniones sint improbabiles.
•  
  PDF 175 §. VI. In quo statu sit hodie apud aduersarios tota de opinione probabili controuersia, & quantùm in eâ promouerint.
•  
  PDF 180 Tractatvs VI. De Conscientiâ dubiâ.
•  
  PDF 180 Conscientiam de actionis suae malitiâ, id est practicè dubitantem, eam permittere non posse. In speculatiuo autem dubio quod superari non potest, Conscientiam ex possessione & juris praesumptionibus, in omnium virtutum materiâ rectè efformari.
•  
  PDF 181 §. I. Expositâ dubij naturâ & differentiâ, proponitur status quaestionis.
•  
  PDF 184 §. II. Cùm practico dubio numquam licitum est dubia agere, sed semper tutior pars est eligenda.
•  
  PDF 187 §. III. Cùm dubio speculatiuo agere non licet, donec Conscientia judicium certum, licitè rem agi posse, efformarit. Hoc autem judicare non potest, nisi priùs speculatiuum dubium deponere studuerit.
•  
  PDF 190 §. IV. Quòd si diligentiâ adhibitâ manet dubium speculatiuum, tum formandum est dictamen Conscientiae, ex bonae Fidei posseßione, & preasumptione juris, in materiâ quae justitiam concernit.
•  
  PDF 194 §. V. Non in justitiae tantùm, sed & in aliarum virtutum materiâ, posseßio & praesumptio juris sufficit, vt in dubijs certum Conscientiae dictamen efformetur. Exponitur id in varijs casibus.
•  
  PDF 199 §. V. Dubitatio affectata numquam excusat à crimine, sed potiùs malam animi affectionem arguit. Quid dicendum sit de eo, qui varios stauit consulere, donec opinionem sibi fauentem inuenerit.
•  
  PDF 204 Tractatvs VII. De Conscientiâ scrupulosâ.
•  
  PDF 204 Quid sit scrupulus, quae eius caussae; & vnde dignoscendum sit an aliquis sit scrupulosus.
•  
  PDF 205 §. I. Exponitur quid sit scrupulus, & in quibus animae motibus propriè consistat.
•  
  PDF 211 §. II. Proponuntur caussae naturales & internae scrupulorum, eorumque ortus & varietas.
•  
  PDF 219 §. III. Proponuntur caussae externae scrupulorum.
•  
  PDF 225 §. IV. Exponuntur signa ex quibus dijudicari possit an scrupuli sint à naturâ, an à Daemone, an à Deo.
•  
  PDF 231 §. V. Ponuntur signa ex quibus dignosci queat an quis sit scrupulosus.
•  
  PDF 233 Tractatvs VIII. De Conscientiae scrupulosae remedijs.
•  
  PDF 233 Quomodo agendum sit contra scrupulos, & quae eorum remedia.
•  
  PDF 234 §. I. Quisquis à scrupulis curari vult, ante omnia sibi persuadeat nullam in scrupulis esse sanctitatem; & se eo morbo laborare.
•  
  PDF 238 §. II. Quomodo scrupuloso in ipso scrupulorum aestu formanda sit Conscientia; & contra scrupulos agendum.
•  
  PDF 245 §. III. Ponuntur aliquot remedia generalia ad arcendos superandosque scrupulos.
•  
  PDF 245 Remedium primum. Medicinae physicae purgando melancholico humori nonnumquam adhibendae.
•  
  PDF 246 Remedium secundum. Non agat familiariter cum scrupulosis.
•  
  PDF 248 Remedium tertium. Secum etiam de scrupulis non multùm agat, disputet, aut deliberet.
•  
  PDF 250 Remedium quartum. Agat contraria ijs quae à scrupulis suadentur.
•  
  PDF 253 Remedium quintum. In formandâ contra scrupulos Conscientiâ, non rationis, sed tantùm Confessarij, & quidem solius, & vnius judicium sequatur. Quomodo cum Confessario, & à Confessario cum scrupulosis agendum sit.
•  
  PDF 258 Remedium sextum. Non sit nimiùm sollicitus de salute; nec nimiam adhibeat vitandis peccatis venialibus curam.
•  
  PDF 260 Remedium septimum. Peculiariter contra scrupulos, tamquam contra Diaboli tentationem, Deum oret.
•  
  PDF 262 Secvndvm Officivm Conscientiae Laudare benè agentem Voluntatem.
•  
  PDF 262 Tractatvs IX. De testimonio & laude Conscientiae.
•  
  PDF 262 Laus quam Conscientia de re benè actâ Voluntati dat, solida est & licita. Neque ab eâ inanis gloria, sed verum sincerumque Gaudium mentis exoritur.
•  
  PDF 264 §. I. Ea quae praecedentibus sex Tractatibus sunt explicata, breuiter & summatim exponuntur.
•  
  PDF 267 §. II. Solius Conscientiae est peractis actionibus laudem dare, cui Voluntas tutò potest acquiescere. Declaratur quaenam judicia humana aestimanda sint, quae contemnenda.
•  
  PDF 273 §. III. Exponitur in quo consistat laus Conscientiae; quod gaudium inde oriatur; & quae dicatur laeta Conscientia.
•  
  PDF 275 §. IV. Ostenditur minimè insanum, aut vitiosum esse, benè de actionibus suis à se praestitis sentire & judicare; sed contra potiùs sanctum. Explicantur quaedam oppositae auctoritates Patrum & Sacrae Scripturae.
•  
  PDF 284 §. V. Gaudium ex bono Conscientiae testimonio exortum, adeò non esse vanam gloriam, vt contra sit maximè solidum & meritorium.
•  
  PDF 288 Tertivm Officivm Conscientiae Reprehendere Voluntatem de malè actis.
•  
  PDF 288 Tractatvs X. De stimulis Conscientiae.
•  
  PDF 288 Quomodo Conscientia Voluntatem peccantem arguat, & castiget per immissos stimulos & aculeos. Explicatur quàm grauis haec sit poena; quae eorum effecta; quandonam à Deo, quando à naturâ aut diabolo excitentur; denique his exsurgentibus quid sit agendum.
•  
  PDF 289 §. I. Ex acrimoniâ stimulorum quos peccatoribus admouet Conscientia, rectè colligitur esse aliquod Numen, cuius auctoritate haec fiant.
•  
  PDF 295 §. II. Quid propriè sint stimuli Conscientiae; & quomodo actionem suam peccatori primò instituat, ac deinde tormenta animae admoueat.
•  
  PDF 300 §. III. In quo consistat poena quam animus sentit ex Conscientiae tormento, & quanta haec sit, ampliùs declaratur.
•  
  PDF 307 §. IV. Ostenditur non omnes Conscientiae stimulos esse tam acres, neque semper vrgere. Item datur ratio, cur ex quibusdam peccatis majores sentiantur stimuli, majorque percipiatur dolor, quàm ex quibusdam longè grauioribus.
•  
  PDF 311 §. V. Alios esse Conscientiae aculeos naturales, alios supernaturales; rursus alios veros immissos à Deo & Conscientiâ, alios à Daemone. Quomodo discernantur. Denique quid agendum sit animae, his stimulis exercitae.
•  
  PDF 318 Qvartvm Officivm Conscientiae Legitimè in acta inquirere.
•  
  PDF 318 Tractatvs XI. De examine Conscientiae.
•  
  PDF 318 Quo jure examen praeteritae vitae, & in quem finem Conscientiae competat. Quomodo instituendum sit Examen, tum quotidianum, tum quod Sacrae Confessioni praemittitur. Seuerissimè, non tamen anxiè inquirendum esse quid actum sit. Cum moderatione verò de actis esse judicandum, praesertim dubiis.
•  
  PDF 319 §. I. Jus inquirendi in omnes animae actiones, vndenam Conscientiae competat, & in quem vsum.
•  
  PDF 325 §. II. Imprimis diligens debet esse peccatorum omnium discussio. Ad hoc multùm confert examen Conscientiae quotidianum. Exponitur ex Dauide quomodo & quàm accuratè id faciendum, & qui fructus ex eo existant.
•  
  PDF 333 §. III. Secunda conditio examinis est, vt inquisitio sit sincera, neque minuat Conscientia peccatorum malitiam ea perperàm excusando.
•  
  PDF 335 §. IV. Tertia hujus examinis conditio est, vt comperto crimine, Conscientia Animam reprehendat & castiget. Quis exinde fructus, & quomodo facienda sit haec reprehensio.
•  
  PDF 338 §. V. Quarta conditio est, vt Conscientia non multiplicet, neque augeat peccata; neque examen scrupulosè instituat.
•  
  PDF 343 §. VI. Exponuntur regulae aliquot generales, secundùm quas Examen Conscientiae instituendum est, & in Examine de peccatis commissis est judicandum. Ac primò quidem quid à magnis diuturnisque peccatoribus sit obseruandum.
•  
  PDF 344 Regula I. Quantum spatium temporis ferè impendendum sit examinandis ante Confessionem peccatis, ijs qui saepè confitentur, aut examen faciunt quotidianum; item quantum & quod scrupulosis.
•  
  PDF 347 Regula II. Quomodo scrupulosus de actionibus praeteritis judicare debeat.
•  
  PDF 348 Regula III. Quomodo etiam non scrupulosus ex opinione probabili de actionis praeteritae bonitate aut malitiâ debeat judicare, & pro se sententiam benignam ferre.
•  
  PDF 349 Regula IV. Quid judicandum dum dubitatur an actio commissa sit, cui certò scitur peccatum annexum? Judicandum esse, non commissum.
•  
  PDF 353 Regula V. Quid judicandum quando de facto aut de actione constat, dubitatur autem an in eâ peccatum sit.
•  
  PDF 358 Qvintvm Officivm Conscientiae Voluntatem peccatis implexam, ad scelerum poenitentiam ducere.
•  
  PDF 358 Tractatvs XII. De Contritione perfecta.
•  
  PDF 358 Deum ad gratiam scelerum peccatori praestandam ex suâ parte esse propensissimum. Ex parte peccatoris tantùm requiri vt ad Deum redeat. Reditur autem per Contritionem. Exponitur ex Tridentino quid sit Contritio perfecta quae oritur ex amore Amicitiae Dei dilecti super omnia. Quâ ratione excitandus sit hic amor vt sit super omnia. Denique exponuntur ea quae ad exercendam Contritionem sunt necessaria.
•  
  PDF 359 §. I. Peccatori nullum facti aut juris remedium superest; nec quidquam restat nisi vt gratiam commissi sceleris à Deo petat. Adeat itaque thronum gratiae.
•  
  PDF 362 §. II. Adeat autem hunc thronum magnâ cum fiduciâ: gratiam enim offensus Deus poenitenti vltro offert, eamque se daturum jurejurando pollicetur.
•  
  PDF 367 §. III. Dolorem, qui à poenitente requiritur, non esse meras lachrymas aut corporis tristem affectionem.
•  
  PDF 370 §. IV. Contritionem in actu Intellectûs & Voluntatis consistere. Exponitur in quibus. Explicatur doctrina Concilij Tridentini de dolore, & proposito non peccandi.
•  
  PDF 375 §. V. Exponitur quis & quid sit Amor Dei super omnia dilecti. qui ad reconciliationem scelerum requiritur.
•  
  PDF 381 §. VI. Detestationem peccatorum omnium in Amore beneuolo Dei super omnia dilecti, virtute contineri. Ad Contritionem excitandam, non requiri vt omnia peccata sigillatim attingantur. Item non requiri moram tempors; momento perfici. Denique Contritionis substantiam, in strictâ Dei adhaesione consistere.
•  
  PDF 388 Tractatvs XIII. De Contritionis imperfectae, seu Attritionis naturâ.
•  
  PDF 388 Ostenditur actum Attritionis esse bonum, & vtilem. Refutatur duplex doctrina, Lutheri scilicet & cujusdam Neoterici de Attritione conceptâ ex spe gloriae, aut timore inferni &c. Et Lutherus quidem Attritionem hanc docuit esse actum malum: Neotericus verò, quòd licèt bonus sit, non possit tamen ab vllo benè exerceri. Vterque perperàm.
•  
  PDF 390 §. I. Proponitur controuersiae momentum & status.
•  
  PDF 392 §. II. Lutheri sententia de Attritione proponitur. Refutatur ex Scriptura, & S. Augustino. Haeresis damnatur à Concilio Tridentino.
•  
  PDF 396 §. III. Neotericus quidam sententiam Lutheri nec planè probat, nec planè improbat. Distinguit inter Timorem & Timentem. Refellitur eius argutia.
•  
  PDF 400 §. IV. Timorem gehennae ad euitanda peccata, & reconciliationem cum Deo faciendam, prorsus inutilem, imò malam esse, tribus potissimum argumentis probat Neotericus, Proponitur summatim tota ejus de Attritione doctrina, fusè per tredecim capita ab ipso expansa.
•  
  PDF 404 §. V. Commentitium est quod dicit Neotericus, Trident. sess. 14. c. 4. de aliâ imperfectâ Contritione locutum, quàm quae ex gehennae metu &c. exoritur. Item Contritio veri nominis, quae tamen ad justificationem sine Sacramento non sufficiat, nouitium commentum est, & in Ecclesiâ inauditum.
•  
  PDF 410 §. VI. Potest dari Attritio ex timore poenarum concepta quae sit supernaturalis. Et talis est quae ad justificationem requiritur.
•  
  PDF 414 §. VII. Attritio supernaturalis orta ex timore poenae &c. excludit voluntatem peccandi de caetero. Falsò dicitur quod sit coacta. Libera est prorsus & voluntaria.
•  
  PDF 418 §. VIII. Attritio supernaturalis ex timore poenae &c. concepta, sufficit ad seruandam totam legem. Eamque qui ex tali timore obseruat, ex amore justitiae obseruare demonstratur. Ostenditur quòd malè ab aduersarijs explicetur Amor justitiae.
•  
  PDF 423 §. IX. Explicantur loca D. Augustini quae in speciem videntur contraria.
•  
  PDF 428 Tractatvs XIV. De Attritionis imperfectae, seu Attritionis cum Sacramento efficaciâ.
•  
  PDF 428 Ostenditur quâ ratione ex timore seruili elicienda sit Attritio quae seruilis minimè sit, sed liberalis omnino & ingenua. Deinde quòd Attritio cum Sacramento sufficiat ad abolenda peccata. Tertiò, quòd haec sententia omnino certa sit; & tam secura, vt in mortis articulo vltimae Confessioni possit adhiberi, eique licitum sit planè acquiescere. Tandem quo modo populo commendanda sit Contritio sine Attritionis praejudicio.
•  
  PDF 429 §. I. Quâ ratione ex peccati comprehensâ turpitudine, & ex gehennae aut poenarum seruili timore, elicienda sit Attritio, quae tamen seruilis non sit, sed liberalis seu ingenua.
•  
  PDF 437 §. II. Attritio sola sufficiens est dispositio ad justificationem, & remissionem peccatorum in Sacramento Poenitentiae recipiendam: Actus autem Charitatis inefficax qui praetereà à quibusdam requiritur, merum & neotericum est figmentum.
•  
  PDF 444 §. III. Ostenditur certam esse de Attritionis cum Sacramento efficaciâ sententiam. Fictum esse quod dex Suare, friuolum quod ex cujusdam studiosi Parisiensis apparitione, nullius verò momenti quod ex auctoritate contraria sentientium contra sententiae orthodoxae certitudinem petitur argumentum.
•  
  PDF 453 §. IV. Tutum omnino & securum esse Attritionem Absolutioni praemittere, etiam in articulo mortis. Falsum esse aphorismum, qui ex praecepto securiora salutis remedia tunc conquirenda esse praescribit, modò assumantur secura, euidenter demonstratur.
•  
  PDF 461 §. V. Quo sensu Attritio à Tridentino dicatur imperfecta. Contritionem pro Attritione non esse coram populo indiscriminatim inculcandam; sed vtramque generatim commendandam: particulatim verò applicandam à Sacerdotibus, pro poenitentis dispositione. Censura Sorbonae contra aduersariam sententiam lata.
•  
  PDF 466 Sextvm Officivm Conscientiae Peccata commissa rité confiteri.
•  
  PDF 466 Tractatvs XV. De Sacramentali Confeßione.
•  
  PDF 466 Quare gratia peccatori facienda, hominibus sit commissa. Qualis gratia in sacro Paenitentiae tribunali praestetur. Quid exigatur vt Confesso sit legitima. Quomodo facienda peccatorum enarratio. Denique quomodo superanda omnis à confitente verecundia.
•  
  PDF 468 §. I. Tribunal in quo criminibus gratia concedenda est, rectè hominibus à Christo concreditur, vt in peccatoribus fiducia adeundi hunc thronum excitetur.
•  
  PDF 472 §. II. Hoc verò majores peccatori animos dabit, quòd in hoc throno non detur nuda scelerum impunitas, sed quòd & Gratia sanctificans infundatur, & perfecta ineatur cum Deo amicitia.
•  
  PDF 476 §. III. Modus procedendi in hoc tribunali est non defendere se, sed accusare.
•  
  PDF 477 §. IV. Quâ corporis & mentis compositione instituenda sit peccatorum confessio. Caluinus eam dicit impoßibilem, sed ex falsis hypothesibus.
•  
  PDF 482 §. V. Exponitur quid ad substantiam bonae Confeßionis requiratur: eamque impossibilem non esse, eâdem operâ contra haereticos demonstratur.
•  
  PDF 490 §. VI. Explicantur errores aliqui qui in modo confitendi, poenitentium vitio aut ignorantiâ intercurrunt, Confeßionemque faciunt difficilem.
•  
  PDF 494 §. VII. Occurritur difficultati quae ex verecundiâ poenitentis crimina fatentis petitur. Ostenditur quanta sit secreti ex Confessione exsurgentis obligatio. Denique injustum esse pudorem, & ferè phantasticum, qui à Confeßione peccatorem deterret.
•  
  PDF 500 Septimvm Officivm Conscientiae Pro poenis peccato debitis satisfacere.
•  
  PDF 500 Tractatvs XVI. De poenâ tam Sacramentali, seu à Sacerdote satisfactionis ergô poenitenti impositâ, quàm vltroneâ seu sponte susceptâ.
•  
  PDF 500 Quo jure imponantur à Sacerdote mulctae poenitentibus; & quantùm obligent. An semper graues injungendae, & an haec fuerit praxis veteris Ecclesiae, & mens SS. Patrum. Commendantur poenitentiae sponte susceptae, & earum fructus, & vsus multiplex ostenditur.
•  
  PDF 501 §. I. Vnde, post remissam culpam, satisfactionis existat obligatio. Satisfactio duplex est, voluntaria, & Sacramentalis. Declaratur quid haec possit. Vtramque rejiciunt haeretici, sed malè, & contra Sacrae paginae mentem.
•  
  PDF 505 §. II. Graues & ingentes poenitentias in Confessione paßim injungendas esse, asseritur praeter mentem Tridentini, à quo salutares & conuenientes dandae praescribuntur.
•  
  PDF 514 §. III. Graues poenitentias poenitentibus semper imponere, est contra praxim veteris Ecclesiae, cujus vsus malè ex Canonibus petitur. Fallacia est, quod contraria suadentes, non destinguant inter poenitentiam publicam & priuatam: item inter voluntariam & Sacramentalem. Hinc etiam perperam pro se afferunt aliquos Patres.
•  
  PDF 521 §. IV. Poenitentiae vltroneae commendantur. Ac imprimis ostenditur, prorsus rationi conforme esse, vt corpus criminum complex, etiam sit consors satisfactionis, & poenas meritas luat.
•  
  PDF 527 V. Poenae corporeae securissima sunt satisfactionis via: nihilque iis praestantius ad auertenda irati Numinis flagella, alioquin infligenda in hâc vitâ.
•  
  PDF 530 §. VI. Etiamsi nullae poenae pro peccatis persoluendae restarent, caro tamen afflicationibus exercenda, ob multiplices fructus quos ea seueritas secum fert. Fructus hi exponuntur.
•  
  PDF 533 §. VII. Exponitur quibus poenis corpus affligendum sit. Et quomodo à Deo corpori immissae miseriae, acceptandae sint, vt per eas pro peccatis satisfiat.
•  
  PDF 539 Octavvm Officivm Conscientiae Animam securam reddere acceptae à Deo peccatorum gratiae; litteras abolitionis, vt sic dicam, subsignando & porrigendo.
•  
  PDF 539 Tractatvs XVII. De securitate quam in hâc vitâ habemus obtentae gratiae, aut nos esse in statu filiorum Dei.
•  
  PDF 539 Ostenditur Conscientiae solius esse, animam certam reddere & securam obtentae gratiae. Haeretici volunt certitudinem illam debere esse Fidei: sed refelluntur. Certitudo quam de obtentâ gratiâ habemus, est moralis. Exponitur quantam illa animae securitatem det obtentae gratiae. Denique ostenditur, quot modis Conscientia securitatem illam praestet: & explicantur Scriturae, quae securitatem omnem videbantur animae denegare.
•  
  PDF 541 §. I. Conscientiae est, animam de relatâ à Deo peccatorum gratiâ, securam reddere. Hinc de eâ certus est, quisquis Conscientiae securitatem obtinet. Probatur id ex Scripturis & SS. Patribus.
•  
  PDF 546 II. Certitudo generatim duplex est; alia objectiua, alia subjectiua. Objectiua rursus triplex: nempè certitudo Fidei, physica, & moralis. Explicantur singulae, earumque naturae.
•  
  PDF 552 §. III. Haeretici docent neminem fidelem esse, qui non credit se in statu gratiae esse, certitudine quae sit Fidei. adeoque hunc esse articulum Fidei. Horum error demonstratur.
•  
  PDF 562 §. IV. Exponitur Catholica, de certitudine peccati remissi, seu statûs gratiae obtenti, sententia. Item, quam securitatem moralis certitudi, in hac materia, menti afferat.
•  
  PDF 567 §. V. Enumerantur rationes & signa, ex quibus certitudo moralis gratiae obtentae elicitur, & mens de suo statu confirmatur. Ostenditur autem ea potißimum ex Conscientiae testimonio esse petenda. Respondetur item ad quasdam dubitationes ex incertitudine Absolutionis, Confessionis, & Contritionis exsurgentes.
•  
  PDF 573 §. VI. Respondetur ad auctoritates Sacrae Scripturae, quibus omnis certitudo, gratiae obtentae videtur elidi.
•  
  PDF 578 Nonvm Officivm Conscientiae Animum contra externa hominum judicia & dicteria armare; & securum reddere, sic vt nihil ab hominibus timeat.
•  
  PDF 578 Tractatvs XVIII. De securitate quam in humano commercio praestat Conscientia.
•  
  PDF 578 A Conscientiâ dependet gaudium quod ex humanâ laude, & tristitiâ quae ex vituperio percipitur. Timor incurrendae infamiae si crimen prodatur, occultorum scelerum est tormentum. Hinc mali sibi conscius, semper trepidus, atque omnia habet suspecta, timens ne prodatur. Contrà verò bona Conscientia, non timet videri, imò gaudet; & peruersa de se lata judicia, ridet intrepidè.
•  
  PDF 579 §. I. Iudicia sibi aduersa non metuit, qui suâ innocens est Conscientiâ. Haec enim, omnis tristitiae quae ex vituperio, vti & gaudij quod ex humanâ laude percipitur, basis est & fundamentum.
•  
  PDF 585 §. II. Datur vlterior ratio, cur animus reclamante Conscientiâ, humanis laudibus non acquiescat. Et ratio est, timor infamiae, si prodatur tectum scel us.
•  
  PDF 592 §. III. Conscientiae bonae testimonio armatus, nullius hominis judicium aut magni facit, aut etiam declinat. Contemnit autem peruersa de se lata judicia.
•  
  PDF 599 Decimvm Officivm Conscientiae Animum contra diabolicas impugnationes, seu angores diffidentiae in horâ mortis defendere.
•  
  PDF 599 Tractatvs XIX. De securitate quam in horâ mortis praestat bona Conscientia.
•  
  PDF 599 In morte nihil magnopere esse terribile, praeter malè actam vitam. Quaedam tamen naturae esse horrida, sit ex ignorantiâ futurorum, & ob diuturnum animae cum corpore commercium. Metum hunc tamen superatu non esse admodum difficilem. Nihil in illo articulo infestius malâ Conscientiâ; nihil bonâ jucundius. Rectè ab hâc laetitiam in illo angore excitari; optimamque esse mortis praeparationem, ad gaudium mentem componere, & laetas cogitationes aduocare; quod egregiè praestat bona Conscientia.
•  
  PDF 600 §. I. A morte nihil admodum metuendum est in mortis articulo, sed ab anteactae vitae malâ Conscientiâ.
•  
  PDF 603 §. II. Quòd è corpore timeamus exire, ex futurae vitae fit ignorantiâ. Aliqua in morte sunt naturae horrida, tantùm ex animae cum corpore, diuturno & familiari nimiùm commercio.
•  
  PDF 606 §. III. Angores in morte maximè terribiles, à malâ Conscientiâ proueniunt. Exponitur quomodo inferantur. His autem medetur bona Conscientia; & clientem suum consolatur bonorum operum memoriâ, & fiduciâ vitae aeternae acquirendae.
•  
  PDF 612 §. IV. Optimam esse in mortis articulo memoriam bonorum operum, ad excitandam laetitiam. Sanctos viros non fuisse tunc tristes aut melancholicos. D. Hilarionis metus expenditur, & ostenditur sine fundamento paßim adstrui.
•  
  PDF 617 §. V. Accommodissimam tempori praxim benè moriendi, in articulo mortis esse, bonorum operum recordari, & ad laetitiam mentem componere.
•  
  PDF 621 Tractatvs XX. De obseruantiâ debitâ Conscientiae.
•  
  PDF 621 Exponitur egregia Conscientiae cum corde symbolizatio, ex quâ quaedam explicantur Conscientiarum differentiae; ac denique quomodò Conscientiae in aliquibus emoriatur & indurescat. Datur praxis, quâ custodienda sit vita Conscientiae. Ostenditur praecipuam esse, magnam Conscientiae sibi semper praesenti, exhibere reuerentiam: item quanta debeatur. Denique hâc praxi conseruari vitam Conscientiae, à quâ vita totius animae & pax dependet.
•  
  PDF 622 §. I. Vti vita corporis à corde, ita vita spiritualis à Conscientiâ ducit exordium. Exponitur multiplex cordis & Conscientiae symbolizatio.
•  
  PDF 627 §. II. Quid sit vitam, & exitum vitae siue mortem animae à Conscientiâ procedere, explicatur. Nempè quid sit Conscientia tenera, agilis, & viuax; quid verò Conscientia crassa, dura & emortua. Item maximum peccati supplicium esse duritem seu mortem Conscientiae: & quomodo haec per peccati consuetudinem animae inducatur.
•  
  PDF 633 §. III. Conclusio. Itaque serua cor tuum. Ostenditur quòd nulla sit melior praxis seruandae Conscientiae, quàm eam obseruare & reuereri. Explicatur quanta sit, quae Conscientiae debetur, reuerentia: denique quanti momenti sit haec praxis, ad benè accurateq[ue] viuendum.
•  
  PDF  Index Rervm Praecipvarvm Qvae In Secvnda Parte Artis Semper Gavdendi Continentvr
•  
  PDF  Errata.
•  
  PDF  Endsheet
•  
  PDF  Back cover
•  
  PDF  Spine