S. Avrel. Avgvstini Confessionvm Libri X / Cum Notis R. P. Henrici Wangnereck, Soc. Iesu. Coloniae : Kalcovius, 1646
Content
PDF Front cover
PDF Endsheet
PDF Engraved titlepage
PDF Reverendissimo & Illustrissimo Principi ac Domino, Domino Vito Adamo Episcopo Frisingensi, &c.
PDF Facvltas R.P. Provincialis.
PDF S. Avgvstinvs Libro II Retractat. Cap. VI.
PDF Præfatio ad lectorem.
PDF Index Librorum Et Capitum.
PDF 1 Liber I. Constitetur vitia infantiae ac pueritiæ suæ, & pro utriusque ætatis beneficiis Deo gratias agit.
PDF 1 Cap. I. Homo à Deo excitatur, ut laudet Deum Finem suum, quem quærendo invocat, & invocando laudat.
PDF 3 Cap. II. Invocamus Deum, ut veniat in nos, etsi secundum esse suum sit in omnibus, & omnia in ipso.
PDF 4 Cap. III. Deus continendo omnia implet omnia, totus ubique præsens in omnibus creaturis.
PDF 6 Cap. IV. Plurimorum attributorum divinorum enumeratione immensam Dei bonitatem ob oculos ponit.
PDF 7 Cap. V. Salutis desiderio Deum invocat, ut per gratiam veniat in domum animæ suæ, eamque mundet.
PDF 9 Cap. VI. Agnoscit Deum immutabilem & æternum conditorem suum, eumque laudat de infantia & beneficio lactis, motusque infatiles explicat.
PDF 14 Cap. VII. Infantiam quoque obnoxiam inordinatis affectibus, eamque vitæ vix annumerandam esse.
PDF 17 Cap. VIII. Quomodo ingressus pueritiam desiderio patefaciendi sensa cordis, loqui didicerit ex observatione loquentium.
PDF 19 Cap. IX. Quanto affectu Deum, quem nosse cœperat, rogaverit, ne in Scholis vapularet: & quomodo majores riserint plagas ipsius.
PDF 21 Cap. X. Se pecasse negligendo amore ludendi utiles literas, contra voluntatem majorum, etsi inordinatam.
PDF 23 Cap. XI. Graviter agrotans, baptismum petit, sed convalescens eundem diiffert liberioris vitæ causa.
PDF 26 Cap. XII. Ad literas se coactum bono suo, etsi non sine justa pœna sua agnoscit.
PDF 27 Cap. XIII. Accusat inordinatum poëticorum figmentorum amorem, utiliorumque artium neglectum.
PDF 31 Cap. XIV. Græcos Poëtas se aversatum, ob linguæ peregrinæ difficultatem.
PDF 32 Cap. XV. Orat, ut quidquid utile puer didicit, Deo serviat.
PDF 33 Cap. XVI. Detestandam esse consuetudinem discendi Latinitatem ex lascivis Poetis, ad libidinem incitantibus Deorum magisterio.
PDF 36 Cap. XVII. In exercitio Scholastico Poetas per paraphasin reddendi, studium vanæ laudis incusat.
PDF 37 Cap. XVIII. Deplorat cæcitatem humanam servantem præcepta Grammaticorum, & violantem leges divinas.
PDF 40 Cap. XIX. Se quoque magis timuisse barbarismum, quam peccatum, & innumerabilibus mendaciis, fraudibus, furtis puerilem innocentiam corrupisse.
PDF 41 Cap. XX. Prædicat dona naturæ ac beneficia sibi puero concessa, & pro iis gratias agit.
PDF 43 Liber II. Deplorat annum XVI ætatis suæ, quo domi à scholis feriatus, in libidinis barathrum & omnem vitæ licentiam se immersit.
PDF 43 Cap. I. Amore Dei recogitare incipit impuras vias adolescentiæ suæ & libidinosos amores.
PDF 44 Cap. II. Se amoris & concupiscentiæ æstu abreptum anno XVI ætatis, totas manus dedisse libidini: Deo permittente, nemine coercente.
PDF 48 Cap. III. Se domi à Scholis feriatum, paterna vanitate & indulgentia, pravaque Societate, matre frustra dehortante, penitus corruptum fuisse.
PDF 52 Cap. IV. Furtum pomorum nullo bono suo, sola peccandi libidine, una cum sociis se patravisse.
PDF 54 Cap. V. Peccata communiter non committi, nisi ex appetitu inordinato adipiscendi bona infima, vel metu ea amittendi.
PDF 56 Cap. VI. Pecata fallere umbratica boni alicujus specie, quod purum & liquidum est in solo Deo: in furto autem se dilesisse falsam libertatem.
PDF 60 Cap. VII. Laudat Deum de venia peccatorum, quæ fecit, & de iis, quæ non fecit, aliosque ad idem hortatur.
PDF 62 Cap. VIII. In furto amasse se quoque eam voluptatem, quam faciebat consortium simul peccantium.
PDF 63 Cap. IX. Se prava societatis titillatione impulsum, fecisse furtum, quod non fecisset solus.
PDF 64 Cap. X. Detestans pravi affectus fœditatem, cupit in Deo quiescere.
PDF 65 Liber III. Constitetur se Carthagine in impuris amoribus volutatum; ibique ex Hortensio Ciceronis Sapientiæ amorem hausisse, anno XIX ætatis; postea in Manichæorum hæresin incidisse. Deniq; Matris de sua conversione somnium, & Episcopi cujusdam responsum recenset.
PDF 65 Cap. I. Carthagine se impuros amores sectatum, & amarâ libidinum voluptate potitum.
PDF 67 Cap. II. Se impuros amores spectaculis theatricis fovisse, & infaustis amantium eventibus condoluisse, non vera misericordia.
PDF 70 Cap. III. Se in templo quoque negotium libidinis procurasse, in schola autem Rhetoris superbiisse, calumnias tamen eversorum odisse.
PDF 73 Cap. IV. Ex Hortensio Ciceronis hausit amorem Sapientiæ, anno XIX ætatis, Christi vero nomen ibi non reperit.
PDF 75 Cap. V. Scipturæ simplicitatem præ Tulliana eloquentia sprevit.
PDF 76 Cap. VI. Manichæorum fallaciis seductus, Deum esse corpus quoddam splendidum & infinitum credidit.
PDF 81 Cap. VII. In errores Manichæorum se incidisse, quia nesciebat, unde malum, & Deum esse incorporeum, & justis in veteri testamento aliqua licuisse, quæ jam non licent.
PDF 85 Cap. VIII. Quæ sunt contra naturam, semper ac ubique illicita esse: quæ vero contra mores & pacta hominum, fieri licita jubente Deo.
PDF 89 Cap. IX. Multa facta homines improbant, quæ Deus probat, & vicißim multa damnat, quæ homines laudant: etsi vero aliquid Deus inusitatum jubeat, faciendum est.
PDF 91 Cap. X. Hæc nesciens, credebat ficum decerptam plorare, & particulas Dei in illa ligitas solvi, si à Manichæis comederetur.
PDF 94 Cap. XI. Recenset matris pro se preces ac lachrymas, & somnium de sua conversione, in novem fere annos dilata.
PDF 96 Cap. XII. Episcopum quendam à matre rogatum secum colloqui noluisse, & vehementius denique instanti respondisse: fieri non potest, ut filius istarum lachrymarum pereat.
PDF 98 Liber IV. Perstringit novem Annos vitæ suæ, quibus ab anno XIX, usque ad XXVIII, Rhetoricam docuit concubinæ amoribus implicitus, & Astrologiæ genethliacæ deditus. Deplorat deinde immoderatum dolorem, ex amici morte conceptum, ac optimi ingenii pravum usum.
PDF 98 Cap. I. Novem annorum spatio seducebat & seducebatur per superbiam & hæresin.
PDF 100 Cap. II. Rhetoricam se illis annis docuisse & illegitimo thoro usum: noluisse vero, ut aruspex pro victoria sua in theatro sacrificaret.
PDF 102 Cap. III. Ab astrologorum & genethliacorum divinationibus, se nec à Vindiciano, nec à Nebridio avocari potuisse.
PDF 106 Cap. IV. Dum Tagastæ Rhetoricam docet, amici quem immoderate diligebat, morte, in luctum incredibilem conjectus est.
PDF 110 Cap. V. Quærit cur in precibus & amissione rei caræ fletus sit dulcis?
PDF 111 Cap. VI. Explicat miseriam inordinati affectus, quo excruciabatur ob mortem illius amici.
PDF 114 Cap. VII. Solatium nullum reperiens, doloris impatientia mutat locum, & redit Carthaginem.
PDF 116 Cap. VIII. Tempus dolori mederi, solatia pristinis similia afferendo, se vero illecebras humanæ amicitiæ sectatum.
PDF 118 Cap. IX. Humana amicitia quærit ex amici corpore indicia benevolentiæ, Beatus, qui amat Deum, & amicum in Deo.
PDF 120 Cap. X. Modus creaturarum est, ut oriantur & occidant, & per esse tendant ad non esse: errat, qui in illis quærit aliquid stabile.
PDF 122 Cap. XI. Solus Deus permanet, caro non sentit, nisi partem aliquam creaturarum, quibus omnibus melior est creator immutabiblis.
PDF 125 Cap. XII. Anime in Deo amandæ, & ad eum rapiendæ, in quo solo quies: ad quem nos redire, & ascendere descensu suo docuit Christus.
PDF 127 Cap. XIII. Ista nesciens amabat pulchra inferiora, quorum consideratione cognovit pulchrum & aptum, ac de utroque libros scipsit.
PDF 130 Cap. XIV. Se fama & laudibus, ut fieri solet, motum, Hierio Oratori libros de pulchro & apto inscripisse: ejusque exemplo, non item quorum vis aliorum, laudari cupiisse.
PDF 133 Cap. XV. Rerum incorporearum ignoratia, duas substantias fingebat, monadem & dyadem, hanc summe malam, illam summe bonam: Libros vero de pulchro & apto, anno ætatis 26, vel 27, scripsit.
PDF 137 Cap. XVI. Se Categorias Aristotelis, & omnes libros artium liberalium sine Magistro intellexisse: nihil tamen id sibi profuisse, donis Dei utenti male.
PDF 142 Liber V. Proloquitur annum undetricesimum ætatis suæ, quo Carthagine Rhetoricam docens, cognita imperitia Fausti celeberrimi Manichæorum Episcopi, ab iis alienari cœpit. Tum Romæ gravi morbo defunctus, & in Rhetoricæ professione aliquantum moratus, ad eandem Mediolani suscipiendam abiit, Vbi S. Ambrosii humanitate, ac sermonibus. meliorem de Fide Catholica opionem sensim concepit.
PDF 142 Cap. I. Confitetur Deo miserationes ejus, non ut doceat, sed ut laudet eum, quem laudat omnis creatura.
PDF 144 Cap. II. Frustra iniqui fugiunt Deum, qui ubique est: convertantur potius, & confiteantur ei.
PDF 145 Cap. III. Fausti adventum exponit, & quomodo Philosophi, etsi probabiliora Manichæorum fabulis tradiderint, in cogitationibus suis evanuerint.
PDF 149 Cap. IV. Qui Deum scit, hoc solo beatus est, nec beatior, aut melior, quia alia præter ipsum scit.
PDF 150 Cap. V. Manichæus in suis libris de sideribus & cælo falsa docens, Spiritum S. in se personaliter habitantem, doctrinæ suæ autorem incredibilis dementia faciebat.
PDF 153 Cap. VI. Faustum natura & exertiatione facundum, liberalium artium, nisi Grammaticæ, expertem suisse: se vero tum, veritatis avidum, rem non verba curasse.
PDF 156 Cap. VII. Cognita Fausti imperitia, se conatum proficiendi in secta Manichæorum abjecisse, idque sibi initium conversionis fuisse.
PDF 159 Cap. VIII. Licentiam Scholasticorum Carthginensium fugiens non tam suo, quam divino consilio Romam contendit, matre frustra renitente.
PDF 163 Cap. IX. Romæ in febrim incidit, ad inferos iturus , si moreretur: salutem precibus matris, etsi nescientis adscibit, ejusque pietatem mire prædicat.
PDF 166 Cap. X. Romæ Manichæorum consuetudine se usum, & à fide Catholica, ignorantia maxime substantiæ incorporeæ retardatum.
PDF 171 Cap. XI. Imbecillas, sibi visas responsiones Manichæorum, ad argumenta Catholicorum ex Scrip.
PDF 172 Cap. XII. Romæ discipulos fidei desertores esse, & mercedis defraudatores.
PDF 173 Cap. XIII. Mediolanum ad docendam Rhetoricam missus à S. Ambrosio paterne susceptus est: cujus sola facundia initio delectabatur, rerum contemptor.
PDF 175 Cap. XIV. Ab Ambrosio persuasus credidit, Scirpturas veteres, & Fidem Catholicam recte defendi posse adversus Manichæos: quibus relictis, Academicorum more fluctuans, Catechumenus esse statuit.
PDF 178 Liber VI. Narrat, quæ trigesimo ætatis anno Mediolani egerit, etiamnum fluctuans. Sensim vero Ambrosium Catholicæ Fidei veritatem, sibi probabilem fecisse fatetur. Multa interim de Alipio, ejusque moribus interserit: ac suum, matrisque consilium de coujugio recenset.
PDF 178 Cap. I. Mater filium terra marique sequens, eum Mediolani nec Manichæum, nec Catholicum ingenti cum lætitia reperit.
PDF 180 Cap. II. Matrem cum more Africano epulas ad Agapen in Ecclesiam afferet, & à S. Ambrosio prohiberetur, mox acquievisse.
PDF 183 Cap. III. Ambrosium libere sciscitandi copiam sibi non fecisse: ex eo se cognovisse, Deo Catholicos humanam figuram non tribuere.
PDF 187 Cap. IV. Etsi S. Ambrosius ostenderet, Catholocos non docere, quæ putabat: se tamen ne falsa crederet, ea quæ credenda sunt, sibi demonstrari voluisse.
PDF 189 Cap. V. Recte juberi apud Catholicos, ut credantur, quæ demonstrari nequeunt: Scripturas vero à Dei providentia subministratas, ex earum autoritate concludit.
PDF 193 Cap. VI. Laudes Imperatori recitaturus, viso mendaci saturo jocante, ambitionis ærumnas omnis lætitiæ steriles deploravit.
PDF 196 Cap. VII. Quomodo non cogitans Alipium mordaci irrisione à Circensium insania revocarit, & Manichæorum Superstitione involverit.
PDF 200 Cap. VIII. Eundem Alipium Romæ, cum familiari violentia ad Amphitheatrum pertractus esset, repente insano ludorum gladiatoriorum amore fuisse correptum.
PDF 202 Cap. IX. Vt idem Alipius Carthagine pro fure comprehensus sit, & tandem furti suspicione liberatus.
PDF 205 Cap. X. Alipium justitiæ amantißimum fuisse, & una cum Nebridio Mediolanum venisse, ut secum pariter veritati indagandæ vacarent.
PDF 208 Cap. XI. Recenset suum hucusque in studio Sapientiæ progressum, à quo vana spe, & concupiscentia carnis, maxime retardabatur.
PDF 212 Cap. XII. Cælibem vitam sibi visam intolerabilem, Alipium vero autoritate sua motum, in desiderium conjugii venisse.
PDF 214 Cap. XIII. Matrem sibi uxorem sollicite procurasse, nullum tamen de matrimonio futuro, à Deo visum ei obtigisse.
PDF 215 Cap. XIV. Statuisse se cum quibusdam amicis in communi vivere, verum id consilium conjugais vitæ causa, dissipatum.
PDF 217 Cap. XV. Loco concubinæ discedentis, ex qua filium susceperat, aliam urgente libidine se procurasse.
PDF 218 Cap. XVI. Solo metu mortis & judicii, se aliquatenus coercitum in voluptatibus carnalibus: alioqui Epicuro palmam daturum & voluptati, quæ extra Deum vera non est.
PDF 221 Liber VII. Explicat animi sui æstum laborantis in mali investigatione. Quomodo item nullam substantiam malam esse deprehenderit? & in Platonicorum libris agnitionem quidem incorporreæ veritatis & Verbi divini: non autem ejus exinanitionem, & humilitatem repererit.
PDF 221 Cap. I. Deum incorruptibilem, inviolabilem, & incommutabilem esse agnovit, non tamen incorporeum: quia quod corpus non esset, nihil esse putabat.
PDF 224 Cap. II. Proponit Nebridii dilemma; quo substantiam mali bono Deo contrariam, evidenter refellebat.
PDF 225 Cap. III. Deprehendiit liberum arbitrium esse causam peccati, unde autem voluntas male vellet, & bene nollet, nesciebat.
PDF 228 Cap. IV. Deum cum sit summum bonum necessario esse incorruptibilem, & hinc investigari debere causam mali, nec posse Deum cogi.
PDF 230 Cap. V. Omnem creaturam instar spongiæ, in immenso mari, Deo plenam esse, & omnia bona à summo bono facta agnoscebat, anxie quærens, unde malum irrepserit.
PDF 233 Cap. VI. Genethliacorum divinationes se rejecisse, quod videret sub eadem constellatione dominos, & servos, imo & geminos di diversißimæ conditionis nasci.
PDF 237 Cap. VII. Deum incommunitabilem nostri curam gerere, & in Christo ac Scripturis, viam salutis esse credebat: nesciens intereim, unde malum, & quid Spiritus esset, merito Superbiæ & duræ cervicis, suæ.
PDF 240 Cap. VIII. Stimulis internis se à Deo agitatum, donec de ipso certus esset.
PDF 241 Cap. IX. Se in quibusdam Platonicorum libris, Christi divinitatem, non vero humilitatem reperisse, ac inde velut Ægypti spolia collegisse.
PDF 245 Cap. X. Æternam veritatem omnium artificem, mole magnam non esse, & Deum ipsum esse, divina inspiratione tandem didicit.
PDF 247 Cap. XI. Creaturas nec omnino esse, quia Deus non sunt, nec omnino non esse, quia à Deo sunt.
PDF 248 Cap. XII. Omnem substantiam corruptibilem bonam esse, quia nisi bona esset, corrumpi non posset.
PDF 249 Cap. XIII. Esti quædam quibusdam non conveniant, Deo tamen & universo nihil malum esse, Deum vero in omnibus laudandum, in cælo & terra.
PDF 252 Cap. XIV. Quod sibi aliquæ creaturæ disciplicerent, ideo se aliquando ivisse in opinionem duarum substantiarum.
PDF 253 Cap. XV. Omnia Deus veritate sua, tanquam manu sua continet, ideoque omnia vera sunt, & convenientia.
PDF 255 Cap. XVI. Non omnia omnibus: quædam, ut iniqui, conveniunt inferioribus creaturæ partibus; non est autem iniquitas substantia, sed summæ substantiæ derelictio.
PDF 257 Cap. XVII. Se gradatim à corporibus ad animam sentientem, inde ad sensum internum, ab hoc ad potentiam ratiocinantem & intelligentiam, ac demum ad cognitionem divinitatis, aliqua tenus attigisse.
PDF 260 Cap. XVIII. Viam ad fruendum Deo, Christum se nobis præbuisse, per humilitatis magisterium.
PDF 261 Cap. XIX. In Christo se primum excellentis Sapientiæ autoritatem, item corpus & animam, non vero divinitatem agnoviße, quam Christi animam esse Alipius cum Apollinaristis credidit.
PDF 264 Cap. XX. Ex Platonicorum libris admonitum se esse ad quærendam incorpoream veritatem, non autem ad humilitatem: id sibi profuisse, quod ante Scripturam eos legerit.
PDF 266 Cap. XXI. In Scripturis sanctis reperisse se humilitatem, & salutis viam ignotam Platonicis, qui ostendunt patriam, non viam eo ducentem.
PDF 270 Liber VIII. Denique erroribus omnibus depulsis, considio Simpliciani, exemplis Victorini, Antonii, duorum magnatum, aliorumque Dei Servorum, inflammatus: post gravem concupiscentiæ luctam, difficilemque deliberationem, voce divina admonitus, lectis S. Pauli verbis ad Rom. 13, vers. 13, & 14, totus ad Deum convertitur, imitante Alipio, matre gratulante.
PDF 270 Cap. I. De Deo & Fide Catholica certus, sed seculo adhuc ex femina tenaciter colligiatus, Simplicianum de vitæ statu, sibi consulendum pautavit.
PDF 274 Cap. II. Simplicianum sibi gratulatum, de lectis Platonicorum libris, & illustre exemplum Victorini illorum interpretis, ad persuadendam Christi humilitatem proposuisse.
PDF 278 Cap. III. Majus gaudium esse inventis, aut redditis, aut periculo ereptis rebus caris, quam si nunquam amissæ, aut semper extra periculum fuissent.
PDF 281 Cap. IV. Conversionem hominum magnæ autoritatis, qualis erat Victorinus, plus gaudii afferre, tum quia multis noti sunt, tum quia exemplo suo plus prosunt.
PDF 283 Cap. V. Exarcisse se in imitationem Victorini, sed violentiam concupiscentiæ & pravæ consuetudinis, nondum potuisse superare.
PDF 287 Cap. VI. Vt Potitianus sibi & Alipio, vitam S. Antonii, ejusque lectione duos ex aula Cæsaris conversos, item monasteriorum greges recensuerit.
PDF 293 Cap. VII. Hac Potitiani narratione se confusum quod duodecim annis, contemptum felicitatis terrenæ distulisset, & veritate agnita etiamnum cunctaretur.
PDF 295 Cap. VIII. In hortum una cum Alipio se disceßisse indignantem, quod nondum Deo vellet servire, cum ipsum hoc fortiter velle, sit posse & facere.
PDF 298 Cap. IX. Ideo statim fieri, quod imperat voluntas corpori, quia ex toto vult, non autem fieri, quod ipsa sibi imperat, quia non ex toto vult.
PDF 299 Cap. X. Contrarias voluntates non duas naturas in homine arguere, sed unam eandemque animam, diversis voluntatibus æstuantem.
PDF 303 Cap. XI. Imminente puncto Conversionis, se ampliorem sensisse horrorem, retinentibus hinc nugis nugarum, invitantibus inde exemplis plurimorum Dei famulorum.
PDF 306 Cap. XII. Divinæ vocis monitu se incidisse in illud Pauli Rom. 13, vers. 13, & 14. Non in commessationibus & c. & totum ad Deum conversum esse, sequente mox Alipio, & matre gratulante.
PDF 310 Liber IX. In villam Verecundi abit cum matre, aliisque amicis. Professionem Rhetoricæ abdicat; libros varios scribit. Biennio fere elapso Mediolanum redit; ibi cum Alipio, & Adeodato filio baptizatur. Inde cum Matre, & aliis in Africam remeare parat. Matris deinde vitam, & ad ostia Tiberina morrem: suum item luctum gratus Filius, pie & eleganter exequitur.
PDF 310 Cap. I. Laudat Deum, qui mutavit voluntatem ejus, ut tolleret jugum Christi, & suave ei esset, carere suavitatibus nugarum.
PDF 312 Cap. II. Abdicationem professionis Rhetoricæ, valetudini quoque necessariam, se in ferias vindemiales vitandæ offensionis causa, distulisse.
PDF 316 Cap. III. Concessit illis villam Verecundus, cujus, sicut & Nebridii paulo post secutam conversionem, ac utriusque mortem memorat.
PDF 319 Cao. IV. Cum suis omnibus in villam abit, libros aliquot scibit, Psalmos Davidis legit, ex iis quartum adversus Manichæos explicat, dolore dentium divinitus liberatur.
PDF 326 Cap. V. Professionem Rhetoricæ Mediolanensibus renuntiat, Ambrosius lectionem Prophetæ Esaiæ illi suadet.
PDF 327 Cap. VI. Mediolaneum reversus, una cum filio Adeodato, cujus ingenium mire prædicat, & Alipio baptizatur, ac ingenti solatio perfunditur.
PDF 329 Cap. VII. Vt populus Mediolanensis Psalmos & Hymnos concineret, instututum est Iustina persequente Ambrosium: à quo peractam, non sine miraculis, translationem SS. Martyrum Gervasii & Protasii recenset.
PDF 332 Cap. VIII. Se cum Euodio & aliis pariter in Africam remeasse, Matre ad ostia Tiberina defuncta, cujus educationem describit, & quomodo vinolentia liberata sit.
PDF 336 Cap. IX. Qua mansuetudine ac patientia, Monica ferocem maritum ac socrum mitigarit, quantum item studuerit conciliare dissidentes, & omnibus obsequi.
PDF 340 Cap. X. Vt cum matre paulo ante ejus mortem de æterna vita, supra omnem creaturam beata, disseruerit , ipsa post filii conversionem , longiorem vitam jam non desiderante.
PDF 343 Cap. XI. Vt S. Monica febribus correpta, solas postulans preces, de sepulchro nihil solicita, die nono agritudinis corpore soluta sit.
PDF 345 Cap. XII. Quam acerbum dolorem, esti invitus in morte ac funere matris senserit.
PDF 349 Cap. XIII. Consideratione periculorum omnis animæ, quæ in Adam moritur, orat pro matre, idemque ab aliis fieri rogat.
PDF 353 Liber X. Ostendit, quibus ad Dei cognitionem gradibus conscenderit, eum inveniri in memoria, cujus mirabilem vim luculenter describit; in Deo sole esse veram beatitudinem, quam omnes appetunt, etsi non omnes legitimis eam quærant mediis. Tum statum præsentem animi sui aperit, & languores triplicis concupiscentiæ.
PDF 353 Cap. I. In sola spe gratiæ divinæ gaudendum.
PDF 354 Cap. II. Deo nihil eße occultum, ei se confiteri, ut erubescat de se, & abjiciat se, illum vero eligat.
PDF 355 Cap. III. Confessum se coram hominibus, quis fuerit, & præterita mala sua, ut infirmi excitentur ad spem misericordiæ.
PDF 358 Cap. IV. Confiteri se quoque quis jam sit, ut servi Dei fratres sui, respirent in bonis suis, suspirent in malis suis, Deumq; pro se laudent ac orent.
PDF 360 Cap. V. Deum nosse omnia, quæ sunt in homine, eum violari non posse, id se scire: de se autem nescire, quibus tentationibus valeat resistere.
PDF 362 Cap. VI. Certa conscientia Deum à se amari, dulcem supra omne id, quod est sensibile, de eo sibi creaturas corporeas usq; ad meliorem iis animam, respondisse singulas: Non sum Deus, idemque respondere omnibus recte judicantibus.
PDF 367 Cap. VII. Nec vegetativæ, nec sensituvæ animæ vi Deum inveniri, cum utraque brutis sit communis.
PDF 368 Cap. VIII. Ascendisse se in memoriam suam plenißimam miraculorum, quorum primum est, omnium rerum sensibilium imagines, sine rebus ipsis, sine confusione, illa contineri, & cum aliquid cogitandum est, in promptu esse.
PDF 372 Cap. IX. Alterum memoriæ miraculum est, retinere præcepta Doctrinarum liberalium, non per imagines, instar rerum sensibilium, sed per seipsas.
PDF 373 Cap. X. Doctrinas, cum per nullum sensum possint intrare, ante in animo latuiße, esse autem necessariam alterius veluti admonitionem, ad eas eruendas.
PDF 374 Cap. XI. Discere res sensu non perceptibiles, nihil esse aliud, quam ea, quæ in memoria indisposita & abstrusa erant, cogitando quasi colligere, & ordinare.
PDF 376 Cap. XII. Numerorum etiam, dimensionumque rationes & leges, nec ipsas sensu perceptibiles, memoria comprehendi.
PDF 377 Cap XIII. Tertium memoriæ miraculum est, quod non solum actuum suorum meminerit, verum affectionum quoque & perturbationum animi, alio longe modo, quam quo afficiunt animum.
PDF 378 Cap. XIV. Latos nos tristitiæ, aliorumque affectuum meminisse, nec tamen eorum perturbationem sentire.
PDF 380 Cap. XV. Affectus passionesque animi, imaginem sui in memoria relinquere.
PDF 381 Cap. XVI. Quartum memoriæ miraculum est, nos ipsius Oblivionis meminisse, quomodo autem id fiat, censet inexplicabile.
PDF 383 Cap. XVII. Etsi tanta sit memoriæ vis, tamen eam quoque transeundam, ut inveniatur Deus, cum in brutis quoque memoria appareat.
PDF 385 Cap. XVIII. Deum extra memoriam non posse agnosci, adeoque nec inveniri: nihil enim invenimus, nisi quod ex imagine, quam intus tenemus, recognoscimus.
PDF 386 Cap. XIX. Ipsam memoriam, cum aliquid per oblivionem amittit, non aliter ejus reminisci, quam aliquid simile vel connexum cogitado, quod si omnino aboleatur, nec amissum quæri potest.
PDF 387 Cap. XX. Cum omnes beatam vitam, quæ solus Deus est, quærant, necesse est eam in memoria ac notitia esse, neque enim amaremus eam, nisi nossemus.
PDF 389 Cap. XXI. Quia omnes notitiam & experientiam aliquam gaudii habent, & vitam beatam gaudium esse putant, hinc omnes illam appetunt, & in memoria recognoscunt.
PDF 392 Cap. XXII. Non omne gaudium est beata vita, sed gaudere ad Deum, de illo , & propter illum.
PDF 393 Cap. XXIII. Beatam vitam esse gaudium de veritate, quia Deus veritas est, & quicunque aliud amant, velle, ut hoc quod amant, sit veritas.
PDF 396 Cap. XXIV. Inveniri Deum in memoria, quia invenitur ibi veritas.
PDF 397 Cap. XXV. Non inveniri Deum inter imagines rerum corporalium, nec affectuum, & præstare ipso animo, sunt enim hæc omnia mutabilia.
PDF 398 Cap. XXVI. Deum inveniri in se supra nos, dum veritatem ejus consulimus, omnibus liquide respondentem.
PDF 400 Cap. XXVII. Se Deum sero amasse, quia ipsum non intus, sed foris in creaturis, longe ab ipso quæsivit.
PDF 401 Cap. XXVIII. Quod Deo nondum totus inhæreat, inde se adhuc jactari tentationibus vitæ humanæ, inter gaudia & mœrores, inter metum adversitatis & desiderium prosperitatis.
PDF 403 Cap. XXIX. In Dei misericordia spem reponens, ab eo petit continentiam.
PDF 405 Cap. XXX. Confitetur se turpibus imaginibus vigilantem quidem non moveri, dormientem tamen illudi, oratque ab hoc malo liberari.
PDF 407 Cap. XXXI. Alimenta sicut medicamenta sumenda; magnum illum esse, quisquis non rapitur aliquantum extra metas necessitatis, se talem non esse.
PDF 412 Cap. XXXII. Illecebra odorum se non nimis tangi; sæpe tamen occultos affectus per experentiam manifestari.
PDF 413 Cap. XXXIII. Sacras melodias in Ecclesia potius approbandas, quam improbandas, se tamen pœnaliter peccare, quoties magis cantu movetur, quam re, quæ canitur.
PDF 415 Cap. XXXIV. Se cebro implicari seductionibus oculorum, in luce solis, & rebus pulchris ac artificiosis, cum ad pulchritudinem divinam unice sit aspirandum.
PDF 419 Cap. XXXV. Curiositatem nostram, quam per concupiscentiam oculorum intelligi putat, in multis minutissimis rebus, quotidie tentari & labi, & hinc oratione sæpe interrumpi.
PDF 423 Cap. XXXVI. Dum necessarium est amari & timeri ab hominibus, facile persuadet superbia, ut velimus amari & timeri non propter Deum, sed pro Deo, quo vituperante laus nulla prodest.
PDF 426 Cap. XXXVII. Cum non liceat mala agere, ut laudari non possimus, se hoc solum confiteri posse, quod delectetur laudibus, sed plus veritate, quam laudibus.
PDF 429 Cap. XXXVIII. In iis, quæ coram aliis fiunt, etiam in ipso contemptu laudis, esse periculum vanæ loriæ.
PDF 430 Cap. XXXIX. Timere se id quoque tentationis genus, quo aliqui placent sibi de se, nec placere affectant cæteris, sed invident.
PDF 431 Cap. XL. Se Deo ducente ac docente perlustrasse omnia, extra & intra se, & horum nihil esse Deum: in eo se, cum potest, delectari, & subinde in affectum inusitatum intromitti.
PDF 433 Cap. XLI. Confessum se languores suos, Deumque invocasse, quem amiserat, quia volebat eum possidere cum mendacio.
PDF 434 Cap. XLII. Quosdam quæsivisse reconciliationem cum Deo per Angelos, & illusos à Dæmone, qui est mediator fallax.
PDF 436 Cap. XLIII. Verax mediator Christus est, in illo se jactasse curam suam, cum meditaretur solitudinem, & considerasse sanguinem ejus, pretium suum.
PDF Index Rerum, copiosus & utilis.
PDF Endsheet
PDF Back cover
PDF Spine