Content

•  
  PDF  Front cover
•  
  PDF  Endsheet
•  
  PDF  Engraved titlepage
•  
  PDF  Reverendissimo & Illustrissimo Principi ac Domino, Domino Vito Adamo Episcopo Frisingensi, &c.
•  
  PDF  Facvltas R.P. Provincialis.
•  
  PDF  S. Avgvstinvs Libro II Retractat. Cap. VI.
•  
  PDF  Præfatio ad lectorem.
•  
  PDF  Index Librorum Et Capitum.
•  
  PDF 1 Liber I. Constitetur vitia infantiae ac pueritiæ suæ, & pro utriusque ætatis beneficiis Deo gratias agit.
•  
  PDF 1 Cap. I. Homo à Deo excitatur, ut laudet Deum Finem suum, quem quærendo invocat, & invocando laudat.
•  
  PDF 3 Cap. II. Invocamus Deum, ut veniat in nos, etsi secundum esse suum sit in omnibus, & omnia in ipso.
•  
  PDF 4 Cap. III. Deus continendo omnia implet omnia, totus ubique præsens in omnibus creaturis.
•  
  PDF 6 Cap. IV. Plurimorum attributorum divinorum enumeratione immensam Dei bonitatem ob oculos ponit.
•  
  PDF 7 Cap. V. Salutis desiderio Deum invocat, ut per gratiam veniat in domum animæ suæ, eamque mundet.
•  
  PDF 9 Cap. VI. Agnoscit Deum immutabilem & æternum conditorem suum, eumque laudat de infantia & beneficio lactis, motusque infatiles explicat.
•  
  PDF 14 Cap. VII. Infantiam quoque obnoxiam inordinatis affectibus, eamque vitæ vix annumerandam esse.
•  
  PDF 17 Cap. VIII. Quomodo ingressus pueritiam desiderio patefaciendi sensa cordis, loqui didicerit ex observatione loquentium.
•  
  PDF 19 Cap. IX. Quanto affectu Deum, quem nosse cœperat, rogaverit, ne in Scholis vapularet: & quomodo majores riserint plagas ipsius.
•  
  PDF 21 Cap. X. Se pecasse negligendo amore ludendi utiles literas, contra voluntatem majorum, etsi inordinatam.
•  
  PDF 23 Cap. XI. Graviter agrotans, baptismum petit, sed convalescens eundem diiffert liberioris vitæ causa.
•  
  PDF 26 Cap. XII. Ad literas se coactum bono suo, etsi non sine justa pœna sua agnoscit.
•  
  PDF 27 Cap. XIII. Accusat inordinatum poëticorum figmentorum amorem, utiliorumque artium neglectum.
•  
  PDF 31 Cap. XIV. Græcos Poëtas se aversatum, ob linguæ peregrinæ difficultatem.
•  
  PDF 32 Cap. XV. Orat, ut quidquid utile puer didicit, Deo serviat.
•  
  PDF 33 Cap. XVI. Detestandam esse consuetudinem discendi Latinitatem ex lascivis Poetis, ad libidinem incitantibus Deorum magisterio.
•  
  PDF 36 Cap. XVII. In exercitio Scholastico Poetas per paraphasin reddendi, studium vanæ laudis incusat.
•  
  PDF 37 Cap. XVIII. Deplorat cæcitatem humanam servantem præcepta Grammaticorum, & violantem leges divinas.
•  
  PDF 40 Cap. XIX. Se quoque magis timuisse barbarismum, quam peccatum, & innumerabilibus mendaciis, fraudibus, furtis puerilem innocentiam corrupisse.
•  
  PDF 41 Cap. XX. Prædicat dona naturæ ac beneficia sibi puero concessa, & pro iis gratias agit.
•  
  PDF 43 Liber II. Deplorat annum XVI ætatis suæ, quo domi à scholis feriatus, in libidinis barathrum & omnem vitæ licentiam se immersit.
•  
  PDF 43 Cap. I. Amore Dei recogitare incipit impuras vias adolescentiæ suæ & libidinosos amores.
•  
  PDF 44 Cap. II. Se amoris & concupiscentiæ æstu abreptum anno XVI ætatis, totas manus dedisse libidini: Deo permittente, nemine coercente.
•  
  PDF 48 Cap. III. Se domi à Scholis feriatum, paterna vanitate & indulgentia, pravaque Societate, matre frustra dehortante, penitus corruptum fuisse.
•  
  PDF 52 Cap. IV. Furtum pomorum nullo bono suo, sola peccandi libidine, una cum sociis se patravisse.
•  
  PDF 54 Cap. V. Peccata communiter non committi, nisi ex appetitu inordinato adipiscendi bona infima, vel metu ea amittendi.
•  
  PDF 56 Cap. VI. Pecata fallere umbratica boni alicujus specie, quod purum & liquidum est in solo Deo: in furto autem se dilesisse falsam libertatem.
•  
  PDF 60 Cap. VII. Laudat Deum de venia peccatorum, quæ fecit, & de iis, quæ non fecit, aliosque ad idem hortatur.
•  
  PDF 62 Cap. VIII. In furto amasse se quoque eam voluptatem, quam faciebat consortium simul peccantium.
•  
  PDF 63 Cap. IX. Se prava societatis titillatione impulsum, fecisse furtum, quod non fecisset solus.
•  
  PDF 64 Cap. X. Detestans pravi affectus fœditatem, cupit in Deo quiescere.
•  
  PDF 65 Liber III. Constitetur se Carthagine in impuris amoribus volutatum; ibique ex Hortensio Ciceronis Sapientiæ amorem hausisse, anno XIX ætatis; postea in Manichæorum hæresin incidisse. Deniq; Matris de sua conversione somnium, & Episcopi cujusdam responsum recenset.
•  
  PDF 65 Cap. I. Carthagine se impuros amores sectatum, & amarâ libidinum voluptate potitum.
•  
  PDF 67 Cap. II. Se impuros amores spectaculis theatricis fovisse, & infaustis amantium eventibus condoluisse, non vera misericordia.
•  
  PDF 70 Cap. III. Se in templo quoque negotium libidinis procurasse, in schola autem Rhetoris superbiisse, calumnias tamen eversorum odisse.
•  
  PDF 73 Cap. IV. Ex Hortensio Ciceronis hausit amorem Sapientiæ, anno XIX ætatis, Christi vero nomen ibi non reperit.
•  
  PDF 75 Cap. V. Scipturæ simplicitatem præ Tulliana eloquentia sprevit.
•  
  PDF 76 Cap. VI. Manichæorum fallaciis seductus, Deum esse corpus quoddam splendidum & infinitum credidit.
•  
  PDF 81 Cap. VII. In errores Manichæorum se incidisse, quia nesciebat, unde malum, & Deum esse incorporeum, & justis in veteri testamento aliqua licuisse, quæ jam non licent.
•  
  PDF 85 Cap. VIII. Quæ sunt contra naturam, semper ac ubique illicita esse: quæ vero contra mores & pacta hominum, fieri licita jubente Deo.
•  
  PDF 89 Cap. IX. Multa facta homines improbant, quæ Deus probat, & vicißim multa damnat, quæ homines laudant: etsi vero aliquid Deus inusitatum jubeat, faciendum est.
•  
  PDF 91 Cap. X. Hæc nesciens, credebat ficum decerptam plorare, & particulas Dei in illa ligitas solvi, si à Manichæis comederetur.
•  
  PDF 94 Cap. XI. Recenset matris pro se preces ac lachrymas, & somnium de sua conversione, in novem fere annos dilata.
•  
  PDF 96 Cap. XII. Episcopum quendam à matre rogatum secum colloqui noluisse, & vehementius denique instanti respondisse: fieri non potest, ut filius istarum lachrymarum pereat.
•  
  PDF 98 Liber IV. Perstringit novem Annos vitæ suæ, quibus ab anno XIX, usque ad XXVIII, Rhetoricam docuit concubinæ amoribus implicitus, & Astrologiæ genethliacæ deditus. Deplorat deinde immoderatum dolorem, ex amici morte conceptum, ac optimi ingenii pravum usum.
•  
  PDF 98 Cap. I. Novem annorum spatio seducebat & seducebatur per superbiam & hæresin.
•  
  PDF 100 Cap. II. Rhetoricam se illis annis docuisse & illegitimo thoro usum: noluisse vero, ut aruspex pro victoria sua in theatro sacrificaret.
•  
  PDF 102 Cap. III. Ab astrologorum & genethliacorum divinationibus, se nec à Vindiciano, nec à Nebridio avocari potuisse.
•  
  PDF 106 Cap. IV. Dum Tagastæ Rhetoricam docet, amici quem immoderate diligebat, morte, in luctum incredibilem conjectus est.
•  
  PDF 110 Cap. V. Quærit cur in precibus & amissione rei caræ fletus sit dulcis?
•  
  PDF 111 Cap. VI. Explicat miseriam inordinati affectus, quo excruciabatur ob mortem illius amici.
•  
  PDF 114 Cap. VII. Solatium nullum reperiens, doloris impatientia mutat locum, & redit Carthaginem.
•  
  PDF 116 Cap. VIII. Tempus dolori mederi, solatia pristinis similia afferendo, se vero illecebras humanæ amicitiæ sectatum.
•  
  PDF 118 Cap. IX. Humana amicitia quærit ex amici corpore indicia benevolentiæ, Beatus, qui amat Deum, & amicum in Deo.
•  
  PDF 120 Cap. X. Modus creaturarum est, ut oriantur & occidant, & per esse tendant ad non esse: errat, qui in illis quærit aliquid stabile.
•  
  PDF 122 Cap. XI. Solus Deus permanet, caro non sentit, nisi partem aliquam creaturarum, quibus omnibus melior est creator immutabiblis.
•  
  PDF 125 Cap. XII. Anime in Deo amandæ, & ad eum rapiendæ, in quo solo quies: ad quem nos redire, & ascendere descensu suo docuit Christus.
•  
  PDF 127 Cap. XIII. Ista nesciens amabat pulchra inferiora, quorum consideratione cognovit pulchrum & aptum, ac de utroque libros scipsit.
•  
  PDF 130 Cap. XIV. Se fama & laudibus, ut fieri solet, motum, Hierio Oratori libros de pulchro & apto inscripisse: ejusque exemplo, non item quorum vis aliorum, laudari cupiisse.
•  
  PDF 133 Cap. XV. Rerum incorporearum ignoratia, duas substantias fingebat, monadem & dyadem, hanc summe malam, illam summe bonam: Libros vero de pulchro & apto, anno ætatis 26, vel 27, scripsit.
•  
  PDF 137 Cap. XVI. Se Categorias Aristotelis, & omnes libros artium liberalium sine Magistro intellexisse: nihil tamen id sibi profuisse, donis Dei utenti male.
•  
  PDF 142 Liber V. Proloquitur annum undetricesimum ætatis suæ, quo Carthagine Rhetoricam docens, cognita imperitia Fausti celeberrimi Manichæorum Episcopi, ab iis alienari cœpit. Tum Romæ gravi morbo defunctus, & in Rhetoricæ professione aliquantum moratus, ad eandem Mediolani suscipiendam abiit, Vbi S. Ambrosii humanitate, ac sermonibus. meliorem de Fide Catholica opionem sensim concepit.
•  
  PDF 142 Cap. I. Confitetur Deo miserationes ejus, non ut doceat, sed ut laudet eum, quem laudat omnis creatura.
•  
  PDF 144 Cap. II. Frustra iniqui fugiunt Deum, qui ubique est: convertantur potius, & confiteantur ei.
•  
  PDF 145 Cap. III. Fausti adventum exponit, & quomodo Philosophi, etsi probabiliora Manichæorum fabulis tradiderint, in cogitationibus suis evanuerint.
•  
  PDF 149 Cap. IV. Qui Deum scit, hoc solo beatus est, nec beatior, aut melior, quia alia præter ipsum scit.
•  
  PDF 150 Cap. V. Manichæus in suis libris de sideribus & cælo falsa docens, Spiritum S. in se personaliter habitantem, doctrinæ suæ autorem incredibilis dementia faciebat.
•  
  PDF 153 Cap. VI. Faustum natura & exertiatione facundum, liberalium artium, nisi Grammaticæ, expertem suisse: se vero tum, veritatis avidum, rem non verba curasse.
•  
  PDF 156 Cap. VII. Cognita Fausti imperitia, se conatum proficiendi in secta Manichæorum abjecisse, idque sibi initium conversionis fuisse.
•  
  PDF 159 Cap. VIII. Licentiam Scholasticorum Carthginensium fugiens non tam suo, quam divino consilio Romam contendit, matre frustra renitente.
•  
  PDF 163 Cap. IX. Romæ in febrim incidit, ad inferos iturus , si moreretur: salutem precibus matris, etsi nescientis adscibit, ejusque pietatem mire prædicat.
•  
  PDF 166 Cap. X. Romæ Manichæorum consuetudine se usum, & à fide Catholica, ignorantia maxime substantiæ incorporeæ retardatum.
•  
  PDF 171 Cap. XI. Imbecillas, sibi visas responsiones Manichæorum, ad argumenta Catholicorum ex Scrip.
•  
  PDF 172 Cap. XII. Romæ discipulos fidei desertores esse, & mercedis defraudatores.
•  
  PDF 173 Cap. XIII. Mediolanum ad docendam Rhetoricam missus à S. Ambrosio paterne susceptus est: cujus sola facundia initio delectabatur, rerum contemptor.
•  
  PDF 175 Cap. XIV. Ab Ambrosio persuasus credidit, Scirpturas veteres, & Fidem Catholicam recte defendi posse adversus Manichæos: quibus relictis, Academicorum more fluctuans, Catechumenus esse statuit.
•  
  PDF 178 Liber VI. Narrat, quæ trigesimo ætatis anno Mediolani egerit, etiamnum fluctuans. Sensim vero Ambrosium Catholicæ Fidei veritatem, sibi probabilem fecisse fatetur. Multa interim de Alipio, ejusque moribus interserit: ac suum, matrisque consilium de coujugio recenset.
•  
  PDF 178 Cap. I. Mater filium terra marique sequens, eum Mediolani nec Manichæum, nec Catholicum ingenti cum lætitia reperit.
•  
  PDF 180 Cap. II. Matrem cum more Africano epulas ad Agapen in Ecclesiam afferet, & à S. Ambrosio prohiberetur, mox acquievisse.
•  
  PDF 183 Cap. III. Ambrosium libere sciscitandi copiam sibi non fecisse: ex eo se cognovisse, Deo Catholicos humanam figuram non tribuere.
•  
  PDF 187 Cap. IV. Etsi S. Ambrosius ostenderet, Catholocos non docere, quæ putabat: se tamen ne falsa crederet, ea quæ credenda sunt, sibi demonstrari voluisse.
•  
  PDF 189 Cap. V. Recte juberi apud Catholicos, ut credantur, quæ demonstrari nequeunt: Scripturas vero à Dei providentia subministratas, ex earum autoritate concludit.
•  
  PDF 193 Cap. VI. Laudes Imperatori recitaturus, viso mendaci saturo jocante, ambitionis ærumnas omnis lætitiæ steriles deploravit.
•  
  PDF 196 Cap. VII. Quomodo non cogitans Alipium mordaci irrisione à Circensium insania revocarit, & Manichæorum Superstitione involverit.
•  
  PDF 200 Cap. VIII. Eundem Alipium Romæ, cum familiari violentia ad Amphitheatrum pertractus esset, repente insano ludorum gladiatoriorum amore fuisse correptum.
•  
  PDF 202 Cap. IX. Vt idem Alipius Carthagine pro fure comprehensus sit, & tandem furti suspicione liberatus.
•  
  PDF 205 Cap. X. Alipium justitiæ amantißimum fuisse, & una cum Nebridio Mediolanum venisse, ut secum pariter veritati indagandæ vacarent.
•  
  PDF 208 Cap. XI. Recenset suum hucusque in studio Sapientiæ progressum, à quo vana spe, & concupiscentia carnis, maxime retardabatur.
•  
  PDF 212 Cap. XII. Cælibem vitam sibi visam intolerabilem, Alipium vero autoritate sua motum, in desiderium conjugii venisse.
•  
  PDF 214 Cap. XIII. Matrem sibi uxorem sollicite procurasse, nullum tamen de matrimonio futuro, à Deo visum ei obtigisse.
•  
  PDF 215 Cap. XIV. Statuisse se cum quibusdam amicis in communi vivere, verum id consilium conjugais vitæ causa, dissipatum.
•  
  PDF 217 Cap. XV. Loco concubinæ discedentis, ex qua filium susceperat, aliam urgente libidine se procurasse.
•  
  PDF 218 Cap. XVI. Solo metu mortis & judicii, se aliquatenus coercitum in voluptatibus carnalibus: alioqui Epicuro palmam daturum & voluptati, quæ extra Deum vera non est.
•  
  PDF 221 Liber VII. Explicat animi sui æstum laborantis in mali investigatione. Quomodo item nullam substantiam malam esse deprehenderit? & in Platonicorum libris agnitionem quidem incorporreæ veritatis & Verbi divini: non autem ejus exinanitionem, & humilitatem repererit.
•  
  PDF 221 Cap. I. Deum incorruptibilem, inviolabilem, & incommutabilem esse agnovit, non tamen incorporeum: quia quod corpus non esset, nihil esse putabat.
•  
  PDF 224 Cap. II. Proponit Nebridii dilemma; quo substantiam mali bono Deo contrariam, evidenter refellebat.
•  
  PDF 225 Cap. III. Deprehendiit liberum arbitrium esse causam peccati, unde autem voluntas male vellet, & bene nollet, nesciebat.
•  
  PDF 228 Cap. IV. Deum cum sit summum bonum necessario esse incorruptibilem, & hinc investigari debere causam mali, nec posse Deum cogi.
•  
  PDF 230 Cap. V. Omnem creaturam instar spongiæ, in immenso mari, Deo plenam esse, & omnia bona à summo bono facta agnoscebat, anxie quærens, unde malum irrepserit.
•  
  PDF 233 Cap. VI. Genethliacorum divinationes se rejecisse, quod videret sub eadem constellatione dominos, & servos, imo & geminos di diversißimæ conditionis nasci.
•  
  PDF 237 Cap. VII. Deum incommunitabilem nostri curam gerere, & in Christo ac Scripturis, viam salutis esse credebat: nesciens intereim, unde malum, & quid Spiritus esset, merito Superbiæ & duræ cervicis, suæ.
•  
  PDF 240 Cap. VIII. Stimulis internis se à Deo agitatum, donec de ipso certus esset.
•  
  PDF 241 Cap. IX. Se in quibusdam Platonicorum libris, Christi divinitatem, non vero humilitatem reperisse, ac inde velut Ægypti spolia collegisse.
•  
  PDF 245 Cap. X. Æternam veritatem omnium artificem, mole magnam non esse, & Deum ipsum esse, divina inspiratione tandem didicit.
•  
  PDF 247 Cap. XI. Creaturas nec omnino esse, quia Deus non sunt, nec omnino non esse, quia à Deo sunt.
•  
  PDF 248 Cap. XII. Omnem substantiam corruptibilem bonam esse, quia nisi bona esset, corrumpi non posset.
•  
  PDF 249 Cap. XIII. Esti quædam quibusdam non conveniant, Deo tamen & universo nihil malum esse, Deum vero in omnibus laudandum, in cælo & terra.
•  
  PDF 252 Cap. XIV. Quod sibi aliquæ creaturæ disciplicerent, ideo se aliquando ivisse in opinionem duarum substantiarum.
•  
  PDF 253 Cap. XV. Omnia Deus veritate sua, tanquam manu sua continet, ideoque omnia vera sunt, & convenientia.
•  
  PDF 255 Cap. XVI. Non omnia omnibus: quædam, ut iniqui, conveniunt inferioribus creaturæ partibus; non est autem iniquitas substantia, sed summæ substantiæ derelictio.
•  
  PDF 257 Cap. XVII. Se gradatim à corporibus ad animam sentientem, inde ad sensum internum, ab hoc ad potentiam ratiocinantem & intelligentiam, ac demum ad cognitionem divinitatis, aliqua tenus attigisse.
•  
  PDF 260 Cap. XVIII. Viam ad fruendum Deo, Christum se nobis præbuisse, per humilitatis magisterium.
•  
  PDF 261 Cap. XIX. In Christo se primum excellentis Sapientiæ autoritatem, item corpus & animam, non vero divinitatem agnoviße, quam Christi animam esse Alipius cum Apollinaristis credidit.
•  
  PDF 264 Cap. XX. Ex Platonicorum libris admonitum se esse ad quærendam incorpoream veritatem, non autem ad humilitatem: id sibi profuisse, quod ante Scripturam eos legerit.
•  
  PDF 266 Cap. XXI. In Scripturis sanctis reperisse se humilitatem, & salutis viam ignotam Platonicis, qui ostendunt patriam, non viam eo ducentem.
•  
  PDF 270 Liber VIII. Denique erroribus omnibus depulsis, considio Simpliciani, exemplis Victorini, Antonii, duorum magnatum, aliorumque Dei Servorum, inflammatus: post gravem concupiscentiæ luctam, difficilemque deliberationem, voce divina admonitus, lectis S. Pauli verbis ad Rom. 13, vers. 13, & 14, totus ad Deum convertitur, imitante Alipio, matre gratulante.
•  
  PDF 270 Cap. I. De Deo & Fide Catholica certus, sed seculo adhuc ex femina tenaciter colligiatus, Simplicianum de vitæ statu, sibi consulendum pautavit.
•  
  PDF 274 Cap. II. Simplicianum sibi gratulatum, de lectis Platonicorum libris, & illustre exemplum Victorini illorum interpretis, ad persuadendam Christi humilitatem proposuisse.
•  
  PDF 278 Cap. III. Majus gaudium esse inventis, aut redditis, aut periculo ereptis rebus caris, quam si nunquam amissæ, aut semper extra periculum fuissent.
•  
  PDF 281 Cap. IV. Conversionem hominum magnæ autoritatis, qualis erat Victorinus, plus gaudii afferre, tum quia multis noti sunt, tum quia exemplo suo plus prosunt.
•  
  PDF 283 Cap. V. Exarcisse se in imitationem Victorini, sed violentiam concupiscentiæ & pravæ consuetudinis, nondum potuisse superare.
•  
  PDF 287 Cap. VI. Vt Potitianus sibi & Alipio, vitam S. Antonii, ejusque lectione duos ex aula Cæsaris conversos, item monasteriorum greges recensuerit.
•  
  PDF 293 Cap. VII. Hac Potitiani narratione se confusum quod duodecim annis, contemptum felicitatis terrenæ distulisset, & veritate agnita etiamnum cunctaretur.
•  
  PDF 295 Cap. VIII. In hortum una cum Alipio se disceßisse indignantem, quod nondum Deo vellet servire, cum ipsum hoc fortiter velle, sit posse & facere.
•  
  PDF 298 Cap. IX. Ideo statim fieri, quod imperat voluntas corpori, quia ex toto vult, non autem fieri, quod ipsa sibi imperat, quia non ex toto vult.
•  
  PDF 299 Cap. X. Contrarias voluntates non duas naturas in homine arguere, sed unam eandemque animam, diversis voluntatibus æstuantem.
•  
  PDF 303 Cap. XI. Imminente puncto Conversionis, se ampliorem sensisse horrorem, retinentibus hinc nugis nugarum, invitantibus inde exemplis plurimorum Dei famulorum.
•  
  PDF 306 Cap. XII. Divinæ vocis monitu se incidisse in illud Pauli Rom. 13, vers. 13, & 14. Non in commessationibus & c. & totum ad Deum conversum esse, sequente mox Alipio, & matre gratulante.
•  
  PDF 310 Liber IX. In villam Verecundi abit cum matre, aliisque amicis. Professionem Rhetoricæ abdicat; libros varios scribit. Biennio fere elapso Mediolanum redit; ibi cum Alipio, & Adeodato filio baptizatur. Inde cum Matre, & aliis in Africam remeare parat. Matris deinde vitam, & ad ostia Tiberina morrem: suum item luctum gratus Filius, pie & eleganter exequitur.
•  
  PDF 310 Cap. I. Laudat Deum, qui mutavit voluntatem ejus, ut tolleret jugum Christi, & suave ei esset, carere suavitatibus nugarum.
•  
  PDF 312 Cap. II. Abdicationem professionis Rhetoricæ, valetudini quoque necessariam, se in ferias vindemiales vitandæ offensionis causa, distulisse.
•  
  PDF 316 Cap. III. Concessit illis villam Verecundus, cujus, sicut & Nebridii paulo post secutam conversionem, ac utriusque mortem memorat.
•  
  PDF 319 Cao. IV. Cum suis omnibus in villam abit, libros aliquot scibit, Psalmos Davidis legit, ex iis quartum adversus Manichæos explicat, dolore dentium divinitus liberatur.
•  
  PDF 326 Cap. V. Professionem Rhetoricæ Mediolanensibus renuntiat, Ambrosius lectionem Prophetæ Esaiæ illi suadet.
•  
  PDF 327 Cap. VI. Mediolaneum reversus, una cum filio Adeodato, cujus ingenium mire prædicat, & Alipio baptizatur, ac ingenti solatio perfunditur.
•  
  PDF 329 Cap. VII. Vt populus Mediolanensis Psalmos & Hymnos concineret, instututum est Iustina persequente Ambrosium: à quo peractam, non sine miraculis, translationem SS. Martyrum Gervasii & Protasii recenset.
•  
  PDF 332 Cap. VIII. Se cum Euodio & aliis pariter in Africam remeasse, Matre ad ostia Tiberina defuncta, cujus educationem describit, & quomodo vinolentia liberata sit.
•  
  PDF 336 Cap. IX. Qua mansuetudine ac patientia, Monica ferocem maritum ac socrum mitigarit, quantum item studuerit conciliare dissidentes, & omnibus obsequi.
•  
  PDF 340 Cap. X. Vt cum matre paulo ante ejus mortem de æterna vita, supra omnem creaturam beata, disseruerit , ipsa post filii conversionem , longiorem vitam jam non desiderante.
•  
  PDF 343 Cap. XI. Vt S. Monica febribus correpta, solas postulans preces, de sepulchro nihil solicita, die nono agritudinis corpore soluta sit.
•  
  PDF 345 Cap. XII. Quam acerbum dolorem, esti invitus in morte ac funere matris senserit.
•  
  PDF 349 Cap. XIII. Consideratione periculorum omnis animæ, quæ in Adam moritur, orat pro matre, idemque ab aliis fieri rogat.
•  
  PDF 353 Liber X. Ostendit, quibus ad Dei cognitionem gradibus conscenderit, eum inveniri in memoria, cujus mirabilem vim luculenter describit; in Deo sole esse veram beatitudinem, quam omnes appetunt, etsi non omnes legitimis eam quærant mediis. Tum statum præsentem animi sui aperit, & languores triplicis concupiscentiæ.
•  
  PDF 353 Cap. I. In sola spe gratiæ divinæ gaudendum.
•  
  PDF 354 Cap. II. Deo nihil eße occultum, ei se confiteri, ut erubescat de se, & abjiciat se, illum vero eligat.
•  
  PDF 355 Cap. III. Confessum se coram hominibus, quis fuerit, & præterita mala sua, ut infirmi excitentur ad spem misericordiæ.
•  
  PDF 358 Cap. IV. Confiteri se quoque quis jam sit, ut servi Dei fratres sui, respirent in bonis suis, suspirent in malis suis, Deumq; pro se laudent ac orent.
•  
  PDF 360 Cap. V. Deum nosse omnia, quæ sunt in homine, eum violari non posse, id se scire: de se autem nescire, quibus tentationibus valeat resistere.
•  
  PDF 362 Cap. VI. Certa conscientia Deum à se amari, dulcem supra omne id, quod est sensibile, de eo sibi creaturas corporeas usq; ad meliorem iis animam, respondisse singulas: Non sum Deus, idemque respondere omnibus recte judicantibus.
•  
  PDF 367 Cap. VII. Nec vegetativæ, nec sensituvæ animæ vi Deum inveniri, cum utraque brutis sit communis.
•  
  PDF 368 Cap. VIII. Ascendisse se in memoriam suam plenißimam miraculorum, quorum primum est, omnium rerum sensibilium imagines, sine rebus ipsis, sine confusione, illa contineri, & cum aliquid cogitandum est, in promptu esse.
•  
  PDF 372 Cap. IX. Alterum memoriæ miraculum est, retinere præcepta Doctrinarum liberalium, non per imagines, instar rerum sensibilium, sed per seipsas.
•  
  PDF 373 Cap. X. Doctrinas, cum per nullum sensum possint intrare, ante in animo latuiße, esse autem necessariam alterius veluti admonitionem, ad eas eruendas.
•  
  PDF 374 Cap. XI. Discere res sensu non perceptibiles, nihil esse aliud, quam ea, quæ in memoria indisposita & abstrusa erant, cogitando quasi colligere, & ordinare.
•  
  PDF 376 Cap. XII. Numerorum etiam, dimensionumque rationes & leges, nec ipsas sensu perceptibiles, memoria comprehendi.
•  
  PDF 377 Cap XIII. Tertium memoriæ miraculum est, quod non solum actuum suorum meminerit, verum affectionum quoque & perturbationum animi, alio longe modo, quam quo afficiunt animum.
•  
  PDF 378 Cap. XIV. Latos nos tristitiæ, aliorumque affectuum meminisse, nec tamen eorum perturbationem sentire.
•  
  PDF 380 Cap. XV. Affectus passionesque animi, imaginem sui in memoria relinquere.
•  
  PDF 381 Cap. XVI. Quartum memoriæ miraculum est, nos ipsius Oblivionis meminisse, quomodo autem id fiat, censet inexplicabile.
•  
  PDF 383 Cap. XVII. Etsi tanta sit memoriæ vis, tamen eam quoque transeundam, ut inveniatur Deus, cum in brutis quoque memoria appareat.
•  
  PDF 385 Cap. XVIII. Deum extra memoriam non posse agnosci, adeoque nec inveniri: nihil enim invenimus, nisi quod ex imagine, quam intus tenemus, recognoscimus.
•  
  PDF 386 Cap. XIX. Ipsam memoriam, cum aliquid per oblivionem amittit, non aliter ejus reminisci, quam aliquid simile vel connexum cogitado, quod si omnino aboleatur, nec amissum quæri potest.
•  
  PDF 387 Cap. XX. Cum omnes beatam vitam, quæ solus Deus est, quærant, necesse est eam in memoria ac notitia esse, neque enim amaremus eam, nisi nossemus.
•  
  PDF 389 Cap. XXI. Quia omnes notitiam & experientiam aliquam gaudii habent, & vitam beatam gaudium esse putant, hinc omnes illam appetunt, & in memoria recognoscunt.
•  
  PDF 392 Cap. XXII. Non omne gaudium est beata vita, sed gaudere ad Deum, de illo , & propter illum.
•  
  PDF 393 Cap. XXIII. Beatam vitam esse gaudium de veritate, quia Deus veritas est, & quicunque aliud amant, velle, ut hoc quod amant, sit veritas.
•  
  PDF 396 Cap. XXIV. Inveniri Deum in memoria, quia invenitur ibi veritas.
•  
  PDF 397 Cap. XXV. Non inveniri Deum inter imagines rerum corporalium, nec affectuum, & præstare ipso animo, sunt enim hæc omnia mutabilia.
•  
  PDF 398 Cap. XXVI. Deum inveniri in se supra nos, dum veritatem ejus consulimus, omnibus liquide respondentem.
•  
  PDF 400 Cap. XXVII. Se Deum sero amasse, quia ipsum non intus, sed foris in creaturis, longe ab ipso quæsivit.
•  
  PDF 401 Cap. XXVIII. Quod Deo nondum totus inhæreat, inde se adhuc jactari tentationibus vitæ humanæ, inter gaudia & mœrores, inter metum adversitatis & desiderium prosperitatis.
•  
  PDF 403 Cap. XXIX. In Dei misericordia spem reponens, ab eo petit continentiam.
•  
  PDF 405 Cap. XXX. Confitetur se turpibus imaginibus vigilantem quidem non moveri, dormientem tamen illudi, oratque ab hoc malo liberari.
•  
  PDF 407 Cap. XXXI. Alimenta sicut medicamenta sumenda; magnum illum esse, quisquis non rapitur aliquantum extra metas necessitatis, se talem non esse.
•  
  PDF 412 Cap. XXXII. Illecebra odorum se non nimis tangi; sæpe tamen occultos affectus per experentiam manifestari.
•  
  PDF 413 Cap. XXXIII. Sacras melodias in Ecclesia potius approbandas, quam improbandas, se tamen pœnaliter peccare, quoties magis cantu movetur, quam re, quæ canitur.
•  
  PDF 415 Cap. XXXIV. Se cebro implicari seductionibus oculorum, in luce solis, & rebus pulchris ac artificiosis, cum ad pulchritudinem divinam unice sit aspirandum.
•  
  PDF 419 Cap. XXXV. Curiositatem nostram, quam per concupiscentiam oculorum intelligi putat, in multis minutissimis rebus, quotidie tentari & labi, & hinc oratione sæpe interrumpi.
•  
  PDF 423 Cap. XXXVI. Dum necessarium est amari & timeri ab hominibus, facile persuadet superbia, ut velimus amari & timeri non propter Deum, sed pro Deo, quo vituperante laus nulla prodest.
•  
  PDF 426 Cap. XXXVII. Cum non liceat mala agere, ut laudari non possimus, se hoc solum confiteri posse, quod delectetur laudibus, sed plus veritate, quam laudibus.
•  
  PDF 429 Cap. XXXVIII. In iis, quæ coram aliis fiunt, etiam in ipso contemptu laudis, esse periculum vanæ loriæ.
•  
  PDF 430 Cap. XXXIX. Timere se id quoque tentationis genus, quo aliqui placent sibi de se, nec placere affectant cæteris, sed invident.
•  
  PDF 431 Cap. XL. Se Deo ducente ac docente perlustrasse omnia, extra & intra se, & horum nihil esse Deum: in eo se, cum potest, delectari, & subinde in affectum inusitatum intromitti.
•  
  PDF 433 Cap. XLI. Confessum se languores suos, Deumque invocasse, quem amiserat, quia volebat eum possidere cum mendacio.
•  
  PDF 434 Cap. XLII. Quosdam quæsivisse reconciliationem cum Deo per Angelos, & illusos à Dæmone, qui est mediator fallax.
•  
  PDF 436 Cap. XLIII. Verax mediator Christus est, in illo se jactasse curam suam, cum meditaretur solitudinem, & considerasse sanguinem ejus, pretium suum.
•  
  PDF  Index Rerum, copiosus & utilis.
•  
  PDF  Endsheet
•  
  PDF  Back cover
•  
  PDF  Spine