PDF Front cover
PDF Endsheet
PDF Title page
PDF Privilegium Cæsareum.
PDF Præfatio In hanc novam Editionem Ad Lectoren Candidum.
PDF Approbatio.
PDF Approbatio Censoris Ordinarii.
PDF Approbatio.
PDF Approbatio.
PDF Quæstiones præliminares Juris Canonici.
PDF Liber Primus. De Personis Ecclesiasticis.
PDF Liber Secundus De Rebus Ecclesiasticis.
PDF Liber Tertius De Judiciis Ecclesiasticis.
PDF Liber Quartus De Causis Criminalibus.
PDF Titulus I. De Accusationibus, Inquisitionibus, & Denuntiationibus.
PDF Titulus II. Simoniâ, & ne aliquid pro spiritualibus exigatur vel promittatur.
PDF Tiulus III. De Magistris, & ne aliquid exigatur pro licentiâ docendi.
PDF Titulus IV. De Judæis & Saracenis.
PDF Titulus V. De Hæreticis, Schismaticis, & Apostatis.
PDF Titulus VI. De Sortilegis, Maledicis, & Sacrilegis.
PDF Titulus VII. De Homicidio voluntario & casuali.
PDF Titulus VIII. De Adulteriis & Stupro.
PDF Titulus IX. De Raptoribus, incendiariis, violatoribus Ecclesiarum, & de furtis.
PDF Titulus X. De Usuris.
PDF Titulus XI. De Crimine falsi.
PDF Titulus XII. De Injuriis & damno dato.
PDF Titulus ultimus. De Duplici Purgatione, Canonicâ & vulgari.
PDF Index Titulorum Et Paragraphorum Institutionum Canonicarum.
PDF Regulæ Juris Canonici Per Varias Quæstiones, Et casus ex ipsis Regularum Visceribus resolutos explicatæ Ab Admodùm Reverendo & Eximio Domino D. Annone Schnorrenberg, Candidi Ordinis Præmonstratensis, Ecclesiæ Steinfeldensis Canonico, in Alma Universitate Coloniensi SS. Theologiæ Doctore, Professore Ordinario & Publico, Examinatore Synodali & Collegii S. Norberti intra Coloniam Præside.
PDF Præfatio In Commentarium Ad Regulas Juris.
PDF Tractatus Canonicus De Regulis Juris Pontificii.
PDF Ex Lib. V. Decretalium.
PDF Reg. I. Omnis res, per quascunque causas nascitur, per easdem dissolvitur.
PDF II. Facta, de quibus dubium est, quo animo fiant, in meliorem partem interpretamur.
PDF III. Utiliùs scandalum nasci permittitur, quàm veritas relinquatur.
PDF IV. Quod non est licitum in lege, necessitas licitum facit.
PDF V. Quod latenter, aut per vim, aut aliàs illicitè introductum est, nullâ debet stabilitate subsistere.
PDF VI. In ipso causæ initio non est à quæstionibus inchoandum.
PDF VII. Quidquid Sacratis Deo rebus, & Episcopis injustè infertur, pro Sacrilegio reputatur: quia sacra sunt, & à quoquam violari non debent.
PDF VIII. Qui ex timore præceptum facit, aliter, quàm debeat, facit, & ideo jam non facit.
PDF IX. Defleat peccator, quia offendens in uno factus est omnium reus.
PDF X. Non potest este justa Pastoris excusatio, si lupus ovem comedat, & pastor nescit.
PDF XI. Indignum est, & à Romanæ Ecclesiæ consuetudine alienum, ut pro Spiritualibus facere quis homagium compellatur.
PDF Ex Lib. VI. Decret.
PDF I. Beneficium Ecclesiasticum non potest licitè sine institutione Canonica obtineri.
PDF II. Possessor malæ fidei ullo tempore non præscribit.
PDF III. Sine possessione præscriptio non procedit.
PDF IV. Peccatum non dimittitur, nisi restituatur ablatum.
PDF V. Peccati venia non datur, nisi correcto.
PDF VI. Nemo potest ad impossibile obligari.
PDF VII. Privilegium personale personam sequitur, & extinguitur cum personâ.
PDF VII. Semel malus semper præsumitur esse malus.
PDF IX. Ratum quis habere non potest, quod ipsius nomine non est gestum.
PDF X. Ratihabitionem retrotrahi & mandato non est dubium comparari.
PDF XI. Cum sunt partium jura obscura, reo favendum est potiùs, quàm actori.
PDF XII. In judiciis non est personarum acceptio habenda.
PDF XIII. Ignorantia facti, non Juris excusat.
PDF XIV. Cum quis in Jus succedit alterius, justam ignorantiæ causam censetur habere.
PDF XV. Odia restringi, & favores convenit ampliari.
PDF XVI. Decet concessum à Principe Beneficium esse mansurum.
PDF XVII. Indultum à Jure beneficium non est alicui auferendum.
PDF XVIII. Non firmatur tractu temporis, quod de Jure ab initio non subsistit.
PDF XIX. Non est sine culpa, qui rei, quæ ad eum non pertinet, se immiscet.
PDF XX. Nullus pluribus uti defensionibus prohibetur.
PDF XXI. Quod semel placuit, ampliùs displicere non potest.
PDF XXII. Non debet aliquis alterius odio prægravari.
PDF XXIII. Sine culpa, nisi subsit causa, non est aliquis puniendus.
PDF XXIV. Quod quis mandato facit judicis, dolo facere non videtur, cum habeat parere necesse.
PDF XXV. Mora sua cuilibet est nociva.
PDF XXVI. Ea, quæ fiunt à Judice, si ad ejus non spectant officium, viribus non subsistunt.
PDF XXVII. Scienti & consentienti non sit injuria neque dolus.
PDF XXVIII. Quæ à Jure communi exorbitant, nequaquam ad consequentiam sunt trahenda.
PDF XXIX. Quod omnes tangit, debet ab omnibus approbari.
PDF XXX. In obscuris minimum est sequendum.
PDF XXXI. Eum, qui certus est, certiorari ulterius non oportet.
PDF XXXII. Non licet actori, quod reo licitum non existit.
PDF XXXIII. Mutare quis consilium non potest in alterius detrimentum.
PDF XXXIV. Generi per speciem derogatur.
PDF XXXV. Plus semper in se continet, quod & minus.
PDF XXXVI. Pro possessore habetur, qui dolo desiit possidere.
PDF XXXVII. Utile non debet per inutile vitiari.
PDF XXXVIII. Ex eo non debet quis fructum consequi, quod nisus extitit impugnare.
PDF XXXIX. Cum quid prohibetur, prohibentur omnia, quæ sequuntur ex illo.
PDF XL. Pluralis locutio duorum numero est contenta.
PDF XLI. Imputari non debet ei, per quem non stat, si non faciat, quod per eum fuerat faciendum.
PDF XLII. Accessorium naturam sequi congruit principalis.
PDF XLIII. Qui tacet, consentire videtur.
PDF XLIV. Is qui tacet, non fatetur, sed nec utique negare videtur.
PDF XLV. Inspicimus in obscuris, quod est verisimilius, vel quod plerumque fieri consuevit.
PDF XLVI. Is, qui in Jus succedit alterius, eo jure, quo ille, uti debebit.
PDF XLVII. Præsumitur ignorantia, ubi scientia non probatur.
PDF XLVIII. Locupletari non debet aliquis cum alterius injuria vel jactura.
PDF XLIX. In pœnis benignior est interpretario facienda.
PDF L. Actus legitimi conditionem non recipiunt, neque diem.
PDF LI. Semel Deo dicatum non est ad usus humanos ulterius transferendum.
PDF LII. Non præstat impedimentum, quod de Jure non sortitur effectum.
PDF LIII. Cui licet, quod est plus, licet utique, quod est minus.
PDF LIV. Qui prior est tempore, potior est jure.
PDF LV. Qui sentit onus, sentire debet commodum & econtra.
PDF LVI. In re communi potior est conditio prohibentis.
PDF LVII. Contra eum, qui legem dicere potuit apertius, interpretatio facienda.
PDF LVIII. Non est obligatorium contra bonos mores præstitum juramentum.
PDF LIX. Dolo facit, qui petit, quod restituere oportet eundem.
PDF LX. Non est in mora, qui potest exceptione Legitimâ se tueri.
PDF LXI. Quod ob gratiam alicujus conceditur, non est in ejus dispendium retorquendum.
PDF LXII. Nullus est consilio, dummodo fraudulentum non fuerit, obligatur.
PDF LXIII. Exceptionem objiciens non videtur de intentione adversarii confiteri.
PDF LXIV. Quæ contra Jus fiunt, debent utique pro infectis haberi.
PDF LXV. In pari delicto vel causa potior est coditio possidentis.
PDF LXVI. Cum non stat per eum, ad quem pertinet, quominus conditio impleatur, haberi debet perinde, ac si impleta fuisset.
PDF LXVII. Quod alicui suo non licet nomine, nec alieno licebit.
PDF LXVIII. Potest quis per alium, quod potest facere per seipsum.
PDF LXIX. In malis promissis fidem non expedit servari.
PDF LXX. In alternativis debitoris est electio, & sufficit alteru[m] adimpleri.
PDF LXXI. Qui ad agendum admittitur, est ad excipiendum multò magis admittendus.
PDF LXXII. Qui facit per alium, est perinde, ac si faciat per seipsum.
PDF LXXIII. Factum legitimè retractari non debet, licet casus postea eveniat, à quo non potuit inchoari.
PDF LXXIV. Quod alicui gratiosè conceditur, trahi non debet ab aliis in exemplum.
PDF LXXV. Frustra sibi fidem quis postulat ab eo servari, cui fidem à se præstitam servare recusat.
PDF LXXVI. Delictum personæ non debet in detrimentum Ecclesiæ redundare.
PDF LXXVII. Rationi congruit, ut succedat in onere, qui substituitur in honore.
PDF LXXVIII. In Argumentum trahi nequeunt, quæ propter necessitatem aliquando sunt concessa.
PDF XXXIX. Nemo potest plus juris transferre in alium, quàm sibi competere dignoscatur.
PDF LXXX. In toto partem non est dubium contineri.
PDF LXXXI. In generali concessione non veniunt ea, quæ quis non esset verisimiliter in specie concessurus.
PDF LXXXII. Qui contra jura mercatur, bonam fidem præsumitur non habere.
PDF LXXXIII. Bona fides non patitur, ut semel exactum iterum exigatur.
PDF LXXXIV. Cum quid una via prohibetur alicui, ad id aliâ non debet admitti.
PDF LXXXV. Contractus ex conventione Legem accipere dignoscuntur.
PDF LXXXVI. Damnum, quod quis suâ culpâ sentit, sibi debet, non aliis imputare.
PDF LXXXVII. Infamibus portæ non pateant dignitatum.
PDF LXXXVIII. Certum est, quod is committat in legem, qui legis verba complectens, contra Legis nititur voluntatem.
PDF Index Regularum Juris.
PDF Endsheet
PDF Back cover
PDF Spine