Theologiæ Sacramentalis Scholasticæ Et Moralis Pars ... : Ad Mentem Doctoris Subtilis Ioannis Duns Scoti D. Augustino conformen. In quo tractatur de Ministro Sacramento Pœnitentiæ. Item de Sacramentis Extrema Unctionis, & Ordinis / Auctore F. Ioanne Bosco Ordinis Fratrum Minorum in Academia Lovaniensi S. Theologiæ Lectore Jubilato. Lovanii : Nempaeus, 1665- : Pars Qvarta. Lovanii : Nempaeus, 1672
Inhalt
- PDF Pars Prima. In qua tractatur de Sacramentis in Genere, & duobus primis in specie
- PDF Pars Secvnda. In quâ tractatur de Augustissimo Eucharistiæ Sacramento, ac Sacrificio Missæ, ...
- PDF Pars Tertia. In qua tractatur de Virtute ac Sacrameto Pœnitentiæ
- PDF Pars Qvarta. In quo tractatur de Ministro Sacramento Pœnitentiæ. Item de Sacramentis Extrema Unctionis, & Ordinis
- PDF Vorderdeckel
- PDF Vorsatz
- PDF Titelblatt
- PDF Index Et Ordo Disputationum, Sectionum, Et Conclusionvm, Quæ in hac Quarta Parte continentur.
- PDF Facvltas Reverendißimi Patris Commissarii Generalis.
- PDF Facvltas Admodum Rev. Patr. Ministri Provincialis,
- PDF Approbatio Theologorum Ordinis.
- PDF Privilegien
- PDF Privilegium Cæsareum.
- PDF Privilegium Regis Hispaniarum.
- PDF Virtute præmissi Privilegii Regii do Hieronymo Nempæo Typographo Lovaniensi facultatem ...
- PDF Censvra.
- PDF 1 Disputatio VIII. De Ministro Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 1 Sectio I. De Ministro ordinario Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 2 Concl. I. Solus Sacerdos ex institutione Christi est Minister Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 10 Concl. II. Ad validè absolvendum, præter potestatem Clavium, requiritur aliqua scientia actualis; ad licitè absolvendum tanta, quâ possit Confessarius plerumque discernere inter peccata & non peccata, mortalia & venalia &c. attamen sinè ea Absolutio erit valida, si reliqua adsint.
- PDF 18 Concl. III. Ad validè absolvendum, præter potestatem Clavium, requiritur Jurisdictio, quæ est vera Superioritas.
- PDF 24 Concl. IV. Jurisdictio ordinaria in totam Ecclesiam competit Pontifici Romano, idque jure divino immediatè; Episcopis immediatè jure Ecclesiastico in suam Diœcesim; Parochis in suos Parochianos; Legatis à latere & Nuntiis Apostolicis respectu populorum suæ Legationis. Item Generalibus & Provincialibus Religionum, ac etiam Superioribus localibus respectivè in suos subditos.
- PDF 30 Concl. V. Diœcesani & Parochiani censentur, qui in Diœcesi vel Parochia habent domicilium aut quasi domicilium, id est, qui habitant cum animo isthic permanendi, saltem magnâ parte anni, vel certè in domo aut officina conducta. Inter Religiosos veniunt Novitii, quamvis etiam à Sacerdotibus sæcularibus, illimitatè expositis, possint absolvi.
- PDF 33 Concl. VI. Jure communi Episcopi & alii Superiores, nec non minores Prælati exempti, possunt sibi eligere Confessarium, etiam præter sui Superioris licentiam: fortè ex consuetudine idem possunt Parochi, & alii Sacerdotes sæculares; secùs Sacerdotes Regulares.
- PDF 39 Concl. VII. Peregrini, si non peregrinentur in fraudem, possunt eligere quemlibet Confessarium publicè expositum. Similiter vagi, sed in loco, in quo sunt. Ignorantia proprii Sacerdotis, non dat jus, eligendi alienum.
- PDF 43 Concl. VIII. Ordinaria jurisdictio cessat cessante officio. Exerceri potest extra proprium territorium. Non acquiritur ratione delicti, commissi in tali loco.
- PDF 46 Sectio II. De Ministro Delegato.
- PDF 46 Concl. I. Quilibet Ordinarius, cuilibet Sacerdoti, à se distincto, aliunde non impedito, validè pro suis subditis delegat jurisdictionem in hoc foro; invalidè sibiipsi immediatè, etiam in futurum, cùm officio defungetur.
- PDF 49 Concl. II. Pontifex delegavit Religiosis Mendicantibus, ab Episcopo approbatis, jurisdictionem absolvendi quoscumque fideles, absque alia licentia Episcopi vel Parochi. Per Confessionem, eis factam, impletur præceptum annuum.
- PDF 55 Concl. III. Jurisdictionem accipit ab Ecclesia quivis Sacerdos (dummodo excommunicatus vitandus, aut suspensus non sit) in venialia & mortalia ante confessa.
- PDF 58 Concl. IV. Quilibet Sacerdos, etiam hæreticus, suspensus, excommunicatus aut degradatus vitandus, in articulo seu periculo mortis, jure dumtaxat Ecclesiastico, potest absolvere ab omnibus peccatis & censuris, Sacramento obstantibus, & casibus reservatis à jure vel homine, præsertim in absentia Ordinarii; quidni etiam in præsentia?
- PDF 71 Concl. V. Existente titulo colorato, cum errore communi, Ecclesia supplet defectum in singulis actibus: peccat tamen, ira scienter absolvens; uti & pœnitens, ab illo Absolutionem petens, quando adest alius Confessarius, vel deest justa confitendi causa. Censetur eadem Ecclesia supplere defectum jurisdictionis, ex communi DD. opinione probabilis; neque peccat ita absolvens; aut pœnitens, petens ab illo Absolutionem, estò adsit alius Confessarius, & desit justa causa confitendi.
- PDF 78 Concl. VI. Acquiritur jurisdictio per consuetudinem absolvendi toleratam; secùs per ratihabitionem aut consensum solùm præsumptum de futuro.
- PDF 83 Concl. VII. Ut valeat Absolutio debet præcedere aliqua notitia delegationis.
- PDF 87 Concl. VIII. Confessione nondum inchoatâ, expirat delegatio tempore & revocatione; secùs morte delegantis: si fuerit inchoata, nequidem expirat tempore aut revocatione.
- PDF 95 Concl. IX. Delegatus subdelegare non potest, nisi in certis circumstantiis.
- PDF 98 Sectio III. De approbatione Ministri.
- PDF 99 Concl. I. Approbatio est authentica declaratio de aptitudine Ministri. An ad eam requiratur aliquod judicium internum, non satis constat. Validè fit verbo, nutu, scripto, etiam cùm pro approbatione aut scriptura aliquid illicitè accipitur.
- PDF 102 Concl. II. Nullus, etiam Regularis, validè absolvit sæcularem, etiam Sacerdotem, non obstantibus privilegiis & consuetudine, etiam immemorabili, nisi sit ab Episcopo approbatus, vel habeat parochiale beneficium, quale non est Prælatura Regularis. In absolvente Religiosorum, etiam sæculari, non requiritur talis approbatio, vel beneficium.
- PDF 111 Concl. III. Actu obtinens beneficium parochiale (habuisse non sufficit) potest à quolibet eligi per Jubilæum vel Bulllam Cruciatæ, absque ulteriori approbatione, etiam extra proprium Episcopatum. Approbatus pro certo genere personarum, v. g. virorum, non potest ab aliis eligi; si pro uno loco, nequit eligi à subditis alterius loci.
- PDF 116 Concl. IV. Religiosus absque licentia Prælatorum obtinens approbationem, vel etiam jurisdictionem ab Episcopo, invitis Prælatis invalidè absolvit, etiam sæculares.
- PDF 121 Concl. V. Ut Sacerdos ubique gentium potest audire Confessiones, olim sufficiebat legitima approbatio cujuscumque Episcopi. Sed hodie videtur requiri approbatio Episcopi Diœcesani.
- PDF 131 Concl. VI. Potest Regularis ex rationabili causa approbari pro certo tantùm loco, vel tempore, aut genere personarum. In una Diœcesi semel absolutè approbatus, nequit ibidem, nisi novâ superveniente causâ, quæ ipsas Confessiones concernat, per approbantem reexaminari & reprobari; & reprobatio aliter dacta est invalida.
- PDF 141 Concl. VII. Si prævio examine approbatio injustè denegetur, sæcularis invalidè absolvit; utì & Regularis.
- PDF 151 Sectio IV. De Reservatione Casuum.
- PDF 151 Concl. I. Datur in Ecclesia potestas reservandi casus, ita ut inferiores Sacerdotes non possint validè ab illis absolvere, extra articulum mortis. Competit Pontific respectu Episcoporum, & Episcopis respectu Parochorum, aliisque Prælatis habentibus similem jurisdictionem respectu subditorum.
- PDF 154 Concl. II. Nimia reservatio semper est illicita, subinde etiam invalida; v. g. si Episcopus tot casus reservet; ut Parochus munere suo fungi non possit.
- PDF 158 Concl. III. Prælatus Regularis, sinè Capitulo Generali vel Provinciali, solùm undecim casus potest, non debet, reservare; fortè neque pluribus censuram reservatam apponere. Licitè tamen determinat certas pœnitentias pro quibusdam gravioribus peccatis, à Confessariis imponendas. Caveat autem, ne Confessiones subditorum audiat, nisi quando aliquod peccatum reservatum admiserint; aut ipsimet subditi sponte, ac potestatem reservatorum in casu particulari, poterit Confessarius pro illa vice absolvere, si ...
- PDF 163 Concl. IV. Reservatio Prælatorum Regularium concernit etiam Novitios, sed tantùm in ordine ad Confessarium Regularem, eidem Prælato subjectum. Potest esse pro uno loco, & non pro alio. Si Capitulum solùm consentiat in reservationem peccati certi, Prælatus nequit reservare peccatum dubium.
- PDF 166 Concl. V. Jure scripto nullum est peccatum Episcopis propriè reservatum, exceptâ procuratione abortûs. Casus alios alibi hi sibi reservant.
- PDF 169 Concl. VI. Reservantur peccata eorum, qui in hoc foro subsunt reservanti, etiam impuberum, quando reservatio non est pœnalis. Quando est pœnalis, ab his non incurritur. Sed neque à pubere, qui ignorat invincibiliter prohibitionem Ecclesiæ circa aliquod delictum, in cujus pœnam imponitur reservatio.
- PDF 172 Concl. VII. Reservari possunt, per se loquendo, peccata venialia, & mortalia aliàs confessa, etiam merè interna; de facto tamen solùm reservantur interna, quæ prodeunt in actum externum, per se mortalem, aliàs non confessa.
- PDF 177 Concl. VIII. De facto non reservantur peccata dubia; neque certa, non consummata in suo genere, nisi aliud exprimatur.
- PDF 185 Concl. IX. Sola censura reservari potest, utì & solum peccatum: attamen à Pontifice ordinariè non reservatur peccatum sine censura; quâ proinde non contracta, vel sublatâ, non contrahitur, vel aufertur reservatio peccati.
- PDF 189 Sectio V. De Ministro Absolutionis à peccatis reservatis.
- PDF 189 Concl. I. Potestate ordinariâ absolvit à peccatis reservatis reservans, ejus Superior, ac Successor, &, si quis est alius, cui potestas, absolvendi ratione officii data est.
- PDF 193 Concl. II. Episcopus potest absolvi à suo Confessario ab omnibus illis casibus, à quibus ipse licitè absolvit suos subditos. Consimiliter Superior Regularis, nisi specialiter id ei sit prohibitum. Utì etiam confiteri extra Ordinem, & suis subditis dare illam potestatem.
- PDF 198 Concl. III. Vagus & peregrinus subjacent reservationi Episcopi, cujus subditis confitentur. Peregrinus exemptus est à reservatione proprii Episcopi, saltem quando non sit in fraudem.
- PDF 200 Concl. IV. Superior sinè urgenti necessitate illicitè audit sola peccata reservata, & ab iisdem sacramentaliter absolvit, remittens pœnitentem pro aliis ad inferiorem. Absolutus non tenetur iteratò confiteri reservata inferiori.
- PDF 203 Concl. V. Qui habet jurisdictionem in reservata (nisi tantùm habeat sub conditione validæ Confessionis) tollit reservationem à peccatis confessis per Absolutionem invalidam.
- PDF 208 Concl. VI. Qui habet jurisdictionem in reservata, tollit reservationem à peccatis, inculpabiliter omissis, per validam absolutionem à peccatis non reservatis. Quod magis verum est de omissis tempore Jubilæi, estò postea pœnitens illud non lucretur.
- PDF 217 Concl. VII. Concilium Tridentinum concessit Episcopis potestatem absolvendi in foro conscientiæ à quidbuscumque casibus occultis, etiam Sedi Apostolicæ reservatis, delinquentes quoscumque sibi subditos, in Diœcesi sua per seipsos aut Vicarium ad id specialiter deputandum: sed ab hæresi occulta tantùm per se.
- PDF 220 Concl. VIII. Potestas absolvendi à casibus occultis, concessa Episcopis per Trident. sess. 24. de Refor. c. 6. Aliquibus videtur non esse revocata quoad hæresim. Extenditur ad casus post Trident. Papæ reservatos.
- PDF 224 Concl. IX. Utitur hâc potestate Episcopus non Sacerdos, legitimè electus & confirmatus, in cujus Diœcesi aliquando Tridentinum fuit receptum, quàmvis in aliquibus jam illi sit derogatum. Eâ absolvit quoscumque sibi subditos, in sua Diœcesi. Igitur etiam advenas & peregrinos, quamdiu in Diœcesi sua morantur. Quidni etiam Religiosos, si legitimè se illi subliciant?
- PDF 230 Concl. X. Subditos quoad domicilium absolvit Episcopus à casibus occultis extra propriam Diœcesim.
- PDF 232 Concl. XI. Episcopi absolvunt à quibuscumque casibus Papalibus, habentibus excommunicationem annexam, eos, qui ob impedimentum, etiam tantùm temporale, Pontificem, vel ab eo delegatum, adire nequeunt; dummodò jurent, exceptis impuberibus, quòd cessante impedimento se illi sistent, relapsuri aliàs in eandem censuram. An autem hoc debeat, aut possir extendi ad reservata aliis Prælatis, incertum est.
- PDF 239 Concl. XII. Confessarii Regularium possunt absolvere sæculares à casibus Papæ reservatis, exceptis contentis in Bulla Cœnæ. Nequeunt absolvere à casibus Episcopis reservatis, non obtentâ ad id Episcoporum facultate.
- PDF 248 Concl. XIII. Potestas Mendicantium, absolvendi à peccatis reservatis, non revocatur per Jubilæum, aut Bullam Cruciatæ.
- PDF 251 Concl. XIV. Non est mens Pontificis, ut Mendicantes virtute Bullæ Cruciatæ eligant Confessarium, vel absolvantur à peccatis reservatis, absque licentia suorum Superiorum.
- PDF 257 Concl. XV. Petitam licentiam, ut subditus absolvatur à reservatis, validè semper, subinde etiam licitè negat Superior; injustè, si subditus rationabiliter timeat, ab eo sibi inferendum aliquod damnum, extrinsecum Confessioni.
- PDF 263 Concl. XVI. Petens à Prælato omnem ejus auctoritatem, pro omnibus peccatis reservatis, pro uno suo subdito, pro una vice, & ipse in concessa facultate includitur. Extenditurque ad peccata, commissa post concessionem, vel ob confidentiam, nisi aliud constet de mente Prælati.
- PDF 267 Sectio VI. De Sigillo Confeßionis.
- PDF 267 Concl. I. Suppositâ institutione & necessitate Sacramenti, obligatio sigilli oritur ex jure divino, quodammodo naturali.
- PDF 276 Concl. II. Sigillum oritur ex omni Confessione, quam Pœnitens prudenter vult esse sacramentalem; etiam solùm inchoata vel sacrilega, sive defectu doloris in confitente, sive Sacerdotii, vel jurisdictionis in absolvente. Non oritur ex ea, in qua peccatum solùm narratur ab irridente Confessarium, aut ad peccatum pelliciente, vel etiam causâ consilii, ad Confessionem non necessari.
- PDF 279 Concl. III. Sigillo Confessionis obligantur Confessarius, Interpres, Internuntius, Consiliarius, & Prælatus, à quo justè petitur venia absolvendi à reservatis; immo quicumque per Confessarium justè vel injustè, aut casu transiens, vel malitiosè auscultans, venit in notitiam peccatorum; secùs qui absque necessitate audiunt ex libera voluntate pœnitentis, v. g. publicè, confitentis, vel peccata sua in charta descibentis.
- PDF 291 Concl. IV. Cadunt sub sigillum directè, mortalia in genere vel specie: venialia autem solùm quoad speciem, frequentiam, & numerum; etiam publica, & illa, quæ pœnitens dubius, vel formidans, narrat ùt peccata, cùm talia non sint.
- PDF 293 Concl. V. Indirectè cadunt sub sigillum omnes circumstantiæ odiosæ, quæ conducunt, saltem ex judicio pœnitentis, ad peccati manifestationem; ùt imperfectiones naturales vel morales, occasiones peccatorum, peccatum complicis, & quæcumque aliena, ex sola Confessione cognita. Item peccatum à pœnitente committendum, dummodo propositum illud sacramentaliter confiteatur.
- PDF 298 Concl. VI. Circumstantiæ non odiosæ, ùt nomen patria, dignitas, status; & odiosæ sinè ordine ad peccatum expositæ; similiter virtutes, aut revelationes, non sunt per se loquendo materia sigilli.
- PDF 299 Sectio VII. De Effectu Sigilli.
- PDF 300 Concl. I. Confessarius potest uti scientiâ præcedente vel consequente Confessionem, dummodo propter hanc non addat aliquam certitudinem vel circumstantiam. Similiter referre peccatum, non nominando personam, quando nullam est periculum, deveniendi in notitiam personæ.
- PDF 303 Concl. II. Caveat sibi Sacerdos referre peccatum, quod ex paucis pœnitentibus audivit. Et ne dixerit, pœnitentem esse talis Religionis vel Monasterii; aut in tali Civitate, maximè si non est ampla, regnare sodomiam, usuram &c. Possent etiam occurrere tales circumstantiæ, ut diecendo: Talis mihi hodie confessus est, frangeretur sigillum.
- PDF 306 Concl. III. Interrogatus de peccato confesso, quâcumque restrictione additâ, licitè affirmat, etiam cum juramento, se nescire. Interrogatus, an talem absolverit, si non absolvit, dicat, se functum fuisse suo officio, vel, Quid ad te? Poterit tali casu schedulam Confessionis negare pœnitenti; &, si est peccator publicus, etiam Communionem.
- PDF 313 Concl. IV. Confessarius nequit revelare pœnitentiam extraordinariam. Potest dicere de puero, de quo dubitatur, an sit capax usûs rationis, sibi confessum peccata venialia. Caveat autem omnino: ne, dum duos tantùm aut tres audivit, unum designando dicat: Hic solùm Confessus fuit venalia. Similiter ne dicat pœnitentem fuisse confessum nova peccata venialia.
- PDF 315 Concl. V. Non solvitur sigillum per expressum consensum pœnitentis, nedum per præsumptum.
- PDF 320 Concl. VI. Licitum est de peccatis, dictis in præcedenti Confessoine, agere in sequenti, quando pœnitens solet talem Confessarium frequentare; præsertim si confiteatur circumstantiam pertinentem ad priora peccata. Item post Absolutionem, si danda est pœnitentia, potest simul per modum remedii aliquid injungi in quo peccati fiat mentio. Ut admoneatur extra Confessionem de defectu, commisso in Confessione, non sufficit licentia petita, & non obtenta.
- PDF 325 Concl. VII. Usus scientiæ sacramentalis, non ingratus pœnitenti (v. g. ostensio vultûs benignioris, declinatio insidiarum, studium casuum conscientiæ &c.) licet, secluso periculo revelationis.
- PDF 332 Concl. VIII. Aliquando licet ex scientia Confessionis declinare consortium excommunicati, amovere indignum ab officio, negare indigno suffragium, Sacramentum &c. Numquam licet punire in corpore, privare benedicio vel officio, ad quod jam habet jus acquisitum &c.
- PDF 347 Sectio VIII. De quibusdam aliis obligationibus Confessariorum.
- PDF 347 Concl. I. Parochus requisitus tenetur ex justitia, per se vel alium, subditorum Confessiones excipere, semel vel pluries in anno, pro eorum multitudine, necessitate & annuo stipendio.
- PDF 351 Concl. II. Parochus in gravi necessitate tenetur ex justitia audire Confessiones subditorum, per se vel per alium, cum periculo vitæ. Qui non est Parochus, solùm in extrema necessitate ex charitate.
- PDF 354 Concl. III. Rogandus est pœnitens, quando aliqua peccata prætermittit, etiam inculpabiliter. Si rogatus neget, nisi evidenter constet de contrario, debet absolvi.
- PDF 359 Concl. IV. Ignorantiam vincibilem semper, invincibilem tunc tenetur Confessarius auferre, quando ex scientia non sequitur majus incommodum.
- PDF 371 Concl. V. Confessarius, auditâ Confessione, tenetur sequi sententiam pœnitentis, si verè probabilis est. Parochus etiam ante Confessionem.
- PDF 375 Concl. VI. Confessarius, qui cum culpa, vel sinè culpa, invalidè absolvit, defectu jurisdictionis, aut intentionis, non potest obtentâ jurisdictione, vel mutatâ intentione, in absentia absolvere: debet autem pœnitentem monere de defectu comisso, quando potest sinè gravi respectivè incommodo.
- PDF 381 Concl. VII. Confessarius, qui suâ culpâ non admonuit pœnitentem debitæ restitutionis, non tenetur restituere, etsi sit proprius Pastor. Tenetur admonere, quando potest sinè gravi respectivè incommodo. Qui autem suasit non restitutionem (etsi non sit proprius Pastor) restituet in defectum pœnitentis; nisi tempestivè & efficaciter revocet suum consilium. Non satìs examinavit numerum, speciem &c. peccatorum, examinet si redeat ad Confessionem, nisi aliquid obstet.
- PDF 391 Concl. VIII. Confessarius ex audita Confessione non contrahit specialem obligationem, seu cognationem aliquam spiritualem, quæ inducat in peccato carnali cum pœnitente, malitiam, necessariò confitendam.
- PDF 399 Disputatio IX. De Sacramento Extremæ Unctionis.
- PDF 400 Sectio I. De Institutione & Materiæ Extremæ Vnctionis.
- PDF 400 Concl. I. Extrema Unctio est verum & proprium Sacramentum novæ Legis, immediatè à Christo institutum (incertum quo tempore) per Jacobum autem promulgatam.
- PDF 406 Concl. II. Materia essentialis remota Extremæ Unctionis est oleum olivæ, per Episcopum, vel alium Sacerdotum, cui committi poterit, benedictum.
- PDF 412 Concl. III. Oleum infirmorum debet esse simplex, non mixtum balsamo aut alio liquore; incertum, an sufficeret Chrisma Confirmationis. Renovandum est quotannis, vetere cremato in lampade ante V. Sacramentum: attamen veteri uti potest, qui novum nondum accipere potuit. Non benedictum in minori quantitate validè miscetur benedicto.
- PDF 415 Concl. IV. Materia proxima Exeremæ Unctionis est unctio, ex consuetudine facienda in formam Crucis. Probabiliter valet unica in quacunque corporis parte. Ex præcepto requiruntur quinque, in quinque determinatis partibus, oculis, auribus, naribus, ore, & manibus.
- PDF 421 Concl. V. Singulæ unctiones cum formis sibi correspondentibus, statim atque exhibitæ, causant distinctas gratias partiales.
- PDF 426 Sectio II. De Forma & Effectu Extremæ Vnctionis.
- PDF 426 Concl. I. Forma ordinaria Extremæ Unctionis est deprecativa. Prolata indicativè, quidni valeat?
- PDF 429 Concl. II. Non est de necessitate Sacramenti quòd distincté & expressè nominetur oleum: fortè nec unctio exprimenda, minùs pars corporis, quæ inungitur.
- PDF 432 Concl. III. Effectus speciales Extremæ Unctionis sunt, remisso delictorum, auxilium actuale contra molestias morbi & tentationes, remissio pœnarum, ac denique sanitas corporalis inerdum, ubì saluti animæ expedierit.
- PDF 438 Sectio III. De Ministro & Subjecto Extremæ Vnctionis.
- PDF 438 Concl. I. Minister necessitate Sacramenti est solus Sacerdos; ex præcepto Ecclesiæ Parochus, vel ab eo delegatus.
- PDF 444 Concl. II. Sacerdos excommunicatus aut suspensus, etiam non toleratus, validè inungit; illicitè extra necessitatem.
- PDF 448 Concl. III. Ordinariè unus, in necessitate simul, & successivè plures possunt ministrare hoc Sacramentum eidem infirmo, in eadem infirmitate.
- PDF 451 Concl. IV. Inungendus solus fidelis infirmus, de cujus morte timetur.
- PDF 455 Concl. V. Non potest inungi infirmus, de quo nequit præsumi, quod aliquando peccaverit actualiter. Igitur neque puer carens usu rationis, neque perpetuò amens.
- PDF 461 Concl. VI. Ex generali Ecclesiæ consuetudine observandum est, ut si tempus & infirmi conditio permittat, ante Extremam Unctionem, Pœnitentiæ & Eucharistiæ Sacramenta infirmis præbeantur.
- PDF 464 Concl. VII. Infirmus in periculo mortis moraliter uno, non nisi semel; in diversis moraliter, sæpiùs potest inungi.
- PDF 466 Concl. VIII. Per se loquendo non est gravis obligatio suscipiendi hoc Sacramentum; tametsi sit gravis obligatio dandi, quando justè petitur à Parocho.
- PDF 475 Disputatio X. De Sacramento Ordinis.
- PDF 476 Sectio I. De Institutione & Essentia Sacramenti Ordinis.
- PDF 476 Concl. I. In Ecclesia extat verum Ordinis Sacramentum.
- PDF 479 Concl. II. Sacramentum Ordinis non consistit in potestate spirituali; sed est institutio alicujus in gradu Ecclesiæ præeminente, cui convenit aliquod ministerium circa Eucharistiam exhibendum.
- PDF 481 Concl. III. Septem ad minùs sunt Ordines in Ecclesia; tres majores, Sacerdotium, Diaconatus, Subdiaconatus; & minores quatuor, Acolytatus, Exorcistatus, Lectoratus, Ostiariatus.
- PDF 483 Concl. IV. Prima Tonsura, & officium Cantoris, non sunt veri Ordines.
- PDF 487 Concl. V. Omnes veri Ordines à Christo sunt instituti, & probabiliùs Sacramenta.
- PDF 497 Concl. VI. Singuli Ordines imprimunt proprios characteres, tamen subordinatos, saltem accidentaliter.
- PDF 501 Concl. VII. Sacerdotium est duplex partiale Sacramentum, & duplicem imprimit characterem, cum essentiali dependentia posterioris à priori.
- PDF 508 Concl. VIII. Episcopatus est Ordo distinctus à Sacerdotio, eóque ignobilior; cum quo tamen stat, Episcopos Sacerdotibus esse superiores.
- PDF 515 Concl. IX. Haud omnino improbaliter, sicut Episcopatus ad sui valorem non prærequirit Confirmationem aut Diaconatum, sic nec Sacerdotium; ita ut Episcopus non Sacerdos validè ordinaret alium in Sacerdotem, sicut validè non confirmatus confirmat, & non baptizatus baptizat.
- PDF 521 Sectio II. De Materia & Forma Ordinationis.
- PDF 522 Concl. I. Materia Ordinationis, à Christo assignata, est signum sensibile reale, repræsentans gradum conferendum; forma, ejusdem gradûs signum vocale. Determinatio in individuo relicta est Ecclesiæ.
- PDF 525 Concl. II. Ecclesia Græca utitur solâ impositione manuum, cum his verbis: Divina gratia &c. Ecclesia Latina utitur traditione instrumentorum, ad ministerium Ordinis pertinentium, cum his verbis: Accipe potestatem &c.
- PDF 533 Concl. III. Ecclesia Latina utitur in Diaconatu etiam manuum impositione.
- PDF 537 Concl. IV. Ecclesia Latina utitur in Sacerdotio etiam manuum impositione.
- PDF 542 Concl. V. Ordinatio Sacerdotis, deficiente vino in calice porrecto, aut hostia in patena, est invalida.
- PDF 546 Concl. VI. Ecclesia Latina in consecratione Episcopi pro materia Sacramentali utitur manuum impositione. Fortè etiam impositione libri Evangeliorum, & unctione capitis ac manuum.
- PDF 552 Concl. VII. Non requiritur ad valorem Ordinis Physicus contactus instrumentorum. Requiritur ex præcepto Ecclesiæ.
- PDF 558 Sectio III. De Ministro Ordinationis.
- PDF 558 Concl. I. Ordinarius Minister Sacramenti Ordinis solus Episcopus.
- PDF 563 Concl. II. Omnis Episcopus, etiam excommunicatus, suspensus, hæreticus, degradatus, validè ordinat.
- PDF 568 Concl. III. Ad Ordinationem Episcopalem tres Episcopi adhibendi sunt, saltem necessitate præcepti; an etiam necessitate Sacramenti, sub judice lis est: ad ceteros Ordines sufficit unus.
- PDF 576 Concl. IV. Extraordinarius minister pro minoribus Ordinibus, fortè etiam pro majoribus Subdiaconatu, & Diaconatu, ex commisiione Papæ potest esse simplex Sacerdos. Quòd possit conferre Sacerdotium, ex nullo antiquitatis vestigio constat.
- PDF 584 Concl. V. Episcopus ordinans debet esse proprius ordinandi ratione nativitatis, beneficii vel domicilii, nisi fuerit per triennium Episcopo familiaris, & beneficium statim reipsâ illi conferat. Interim Ordo collatus ab alieno tenet.
- PDF 595 Concl. VI. Episcopus proprius, per se loquendo, potest Clericis sæcularibus, sibi subditis, concedere literas dimissorias.
- PDF 602 Concl. VII. Clericus Regularis exemptus promoveri potest ab Episcopo, in cujus Diœcesi degit, vel ab alio; præcedentibus tamen literis dimissoriis sui Superioris, ad quem, & non ad Episcopum, spectat eas dare.
- PDF 611 Sectio IV. De Subjecto Ordinationis.
- PDF 611 Concl. I. Ad validam susceptionem Ordinum prærequiritur Baptismus; secùs Confirmatio.
- PDF 612 Concl. II. Solus Vir est jure Divino capax Sacramenti Ordinis.
- PDF 617 Concl. III. Omnis Vir jure Divino est capax Sacramenti Ordinis.
- PDF 620 Concl. IV. Jure novo Conc. Trident. ad Subdiaconatum requiritur annus 22. ad Diaconatum 23. ad Presbyteratum 25. Sufficiunt isti anni inchoati.
- PDF 628 Concl. V. In ordinandis requiritur probitas morum, & sufficientia literarum.
- PDF 635 Concl. VI. Ad licitè recipiendos majores Ordines, requiritur titulus congruæ sustentationis.
- PDF 651 Concl. VII. Ordines conferri, & suscipi debent certis anni temporibus.
- PDF 657 Concl. VIII. Ordines conferri, & suscipi debent, servatis certis temporum interstitiis ac intervallis ab uno ad alium Ordinem.
- PDF 665 Sectio V. De Continentia sacris Ordinibus annexa.
- PDF 665 Concl. I. Minoribus Ordinibus, sicut & primæ Tonsuræ, non est annexa simpliciter obligatio continentiæ.
- PDF 669 Concl. II. Obligatio perpetuæ continentiæ non annectitur majoribus seu sacris Ordinibus jure divino.
- PDF 673 Concl. III. Obligatio perpetuæ continentiæ annexa fuit Ordinibus sacris jure Ecclesiastico à temporibus Apostolorum, tam in Ecclesia Græca, quàm Latina; & annexa manet in Ecclesia Latina. Græci licitè utuntur Matrimonio, antea contracto; illicitè contrahunt post Ordinationem.
- PDF 680 Concl. IV. Piè & convenienter sacris Ordinibus annexa fuit obligatio continentiæ.
- PDF 687 Concl. V. Continentia est annexa sacris Ordinibus immediatè ex præcepto Ecclesiæ; non autem ex voto, nisi in casu particulari.
- PDF 694 Concl. VI. Obligatio continentiæ non extendit se ad invalidè ordinatum, utì nec ad ordinatum ante usum rationis, nisi post usum rationis Ordinem susceptum ratificet. Quod debeat ratificare post annos pubertatis nons satìs constat.
- PDF 702 Concl. VII. Incertum est, an obligatio continentiæ extendatur ad ordinatum vi aut metu gravi injustè ad hoc incusso.
- PDF Ad Majorem Dei Deiparæ Immaculate Conceptæ Ac Seraphici P. N. Francisci Gloriam.
- PDF Index Rervm Præcipvarvm, Quæ in hac Quarta Parte continentur.
- PDF Vorsatz
- PDF Rückdeckel
- PDF Rücken
- PDF Vorderschnitt
- PDF Pars Quinta. In Qua Tractatur De Contractu Et Sacramento Matrimonii
- PDF Pars Sexta. In Qua Tractatur De Impedimentis Matrimonii, Usu Et Divortio