Theologiæ Spiritualis Scholasticæ Et Moralis Tomvs ... : Ad Mentem Doctoris Subtilis Joannis Duns Scoti D. Augustino Conformem. In quo tractatur de Providentia Divina, Prædestinatione & Reprobatione. Item de Fide Divina, ejus veritate, obscuritate & credibilitate / Auctore F. Ioanne Bosco Ordinis Fratrum Minorum in Academia Lovaniensi S. Theologiæ Lectore Jubilato. Antverpiae : Knobbaer, 1686- : Tomvs Secvndvs. 1686
Inhalt
- PDF Tomvs Primvs. In quo tractatur de Intellectu & Scientia Dei, ejusque Objecto. Item de voluntate & volitione Dei, ejusque Objecto
- PDF Tomvs Secvndvs. In quo tractatur de Providentia Divina, Prædestinatione & Reprobatione. Item de Fide Divina, ejus veritate, obscuritate & credibilitate
- PDF Vorderdeckel
- PDF Vorsatz
- PDF Leerseiten
- PDF Portrait des Verfassers
- PDF Titelblatt
- PDF Index Et Ordo Disputationum Sectionum, Et Conclusionum, Quæ in hoc Tomo Secundo continentur.
- PDF 1 Dispvtatio III. De Providentia Divina.
- PDF 1 Sectio I. De Providentia secundùm se.
- PDF 2 Concl. I. Providentia formaliter consistit in solo actu voluntatis.
- PDF 5 Concl. II. Est in Deo perfectissima providentia, quâ attingit à fine usque ad finem fortiter, & disponit omnia suavitet.
- PDF 14 Concl. III. Providentia Dei est immediata & efficax tam finium, quàm mediorum.
- PDF 18 Concl. IV. Providentia divina est intentio & electio; quæ non sunt unus actus secundùm rationem, sed duo.
- PDF 23 Concl. V. Providentia divina non fallitur.
- PDF 25 Concl. VI. Peccata cadunt sub providentia divinam; non sunt tamen ejus effectus.
- PDF 29 Concl. VII. Deus providet mala pœnæ.
- PDF 31 Concl. VIII. Providentia Dei est æqualis circa omnia ex parte actûs, inæqualis ex parte effectuum. Comprehendit ordinem intentionis & executionis, si detur.
- PDF 34 Concl. IX. Providentia divina simpliciter est supernaturalis; inadæquatè spectata dividitur in supernaturalem & naturalem, universalem & particularem.
- PDF 35 Sectio II. De Providentia supernaturali.
- PDF 36 Concl. I. Post Adæ lapsum Deus ita providit omnibus hominibus media succicientia ad salutem, ut nulli ea neget.
- PDF 52 Concl. II. Deus non dat omnibus media proximè sufficientia ad salutem; ùt nec omni tempore remotè sufficientia; sed solùm aliquando pro loco & tempore, ita ut si homo illis benè uteretur, daret ulteriora auxilia usque ad illud, quod proximè sufficeret.
- PDF 60 Concl. III. Nemo in tota vita sua potest vitare omnia peccata, etiam venialia, sine speciali privilegio, quod concessum fuisse B. Virgini tenet Ecclesia.
- PDF 64 Concl. IV. Hæreticum est, dicere, aliqua Dei præcepta hominibus justis volentibus & conantibus secundùm præsentes, quas habent vires, esse imposibilia; deesse quoque illis gratiam, quâ possibilia fiant.
- PDF 85 Sectio III. De Prædestinatione secundùm se.
- PDF 85 Concl. I. Prædestinatio Sanctorum nihil aliud est, quàm præscientia & præparatio beneficiorum Dei, quibus certissimè liberantur, qucumqie liberantur.
- PDF 88 Concl. II. Certitudo prædestinationis non præjudicat libertati creatæ.
- PDF 95 Concl. III. Certitudo prædestiantionis sumitur ex efficacitate decreti divini, & auxiliorum gratiæ, independenter à consensu voluntatis per scientiam mediam præviso.
- PDF 101 Concl. IV. Prædestinatio hominum facta est ante prævisionem peccati originalis, & non fuit facta ad restaurandam Angelorum ruinam.
- PDF 105 Concl. V. Natura rationalis ut sic est objectum proximum prædestiantionis.
- PDF 107 Concl. VI. Certus ac immutabilis numerus electorum in divina præscientia librum vitæ constituit.
- PDF 111 Concl. VII. Librum vitæ nemo in hac vita legit sine speciali privilegio.
- PDF 113 Concl. VIII. In libro vitæ major pars Angelorum; minor hominum; maxima veræ fidelium scripta est.
- PDF 117 Sectio IV. De effectibus prædestinationis.
- PDF 117 Concl. I. Generales effectus prædestinationis enumerat Apostolus ad Rom 8. Vocationem, justificationem & glorificationem.
- PDF 121 Concl. II. Gratiæ ad proximum effectum inefficaces possunt esse in electis effectus prædestinationis.
- PDF 123 Concl. III. Etiam media extrinseca, inter quæ computamus bonam indolem, dispositionem corporalem, nasci tali vel tali loco aut tempore, possunt esse effectus prædestinationis.
- PDF 125 Concl. IV. Mala pœnæ seu naturæ possunt esse effectus prædestinationis.
- PDF 131 Concl. V. Bona opera moralia possunt esse effectus prædestinationis.
- PDF 136 Concl. VI. Natura prædestinati potiùs subjectum est, quàm effectus prædestinationis.
- PDF 140 Sectio V. De Causa Prædestinationis.
- PDF 143 Concl. I. Prædestinationis totalis nemo sibi est causa.
- PDF 166 Concl. II. Primæ gratiæ actualis non datur meritum ex parte prædestinati seu concomitans.
- PDF 174 Concl. III. Potest aliquis sibi mereri primam gratiam habitualem de congruo, & ejusdem augmentum de condigno.
- PDF 178 Concl. IV. Prædestinatio hominis absoluta & efficax ad determinatum gradum gloriæ, non præsupponit in præscientia Dei ipsius merita & finalem perseverantiam in gratiam.
- PDF 195 Concl. V. Christus est causa meritoria prædestinationis omnium aliorum hominum, saltem in executione, quoad omnes effectus, qui ipsis dantur.
- PDF 204 Concl. VI. Purus homo potest mereri, saltem de congruo, alteri homini collationem primæ gratiæ tam actualis, quàm habitualis.
- PDF 206 Sectio VI. De Reprobatione.
- PDF 206 Concl. I. Reprobatio positiva est efficax & absolutum divinæ voluntatis decretum, divinique intellectûs judicium de pœna æterna rationali creaturæ instigenda propter peccatum finale.
- PDF 207 Concl. II. In damnatione periturorum, meritum malum præcedit justum Dei judicium.
- PDF 214 Concl. III. Causa reprobationis positivæ, est peccatum mortale finale.
- PDF 218 Concl. IV. Sola damnatio est effectus reprobationis positivæ.
- PDF 225 Concl. V. Præter reprobationem positivam datur reprobatio negativa, id est, non electio ad gloriam ante prævisum peccatum.
- PDF 227 Concl. VI. Reprobatio negativa ex parte reprobi nullam habet causam, habet ex parte Dei.
- PDF 231 Concl. VII. Causa reprobationis positivæ incompletæ est, secundùm Aliquos, peccatum originale.
- PDF 233 Concl. VIII. Effectus reprobationis tum negativæ, tum positivæ incompletæ, est substractio gratiæ finalis.
- PDF 235 Concl. Finalis: Angeli sunt electi efficaciter ad gloriam, ante absolutam prævisionem meritorum.
- PDF 253 Dispvtatio IV. De Fide Divina.
- PDF 254 Sectio I. De natura & objecto fidei divinæ.
- PDF 254 Concl. I. Fides virtus Theologica est habitus vel actus intellectûs, quo firmiter sed obscurè assentimur omnibus, quæ primæ veritas testata est, propter ejus auctoritatem.
- PDF 256 Concl. II. Objectum materiale fidei primarum, est Deus; adæquatum, omne ab ipso revelatum, etiam naturale & contingens: quod universim æquè immediatè ac firmiter creditur.
- PDF 261 Concl. III. Objectum formale quod, seu terminativum fidei, est Deus sub ratione Deitatis.
- PDF 264 Concl. IV. Objectum formale motivum fidei, est veracitas divina, eaque sola, ita ut revelatio solùm sit conditio ad movendum prærequisita.
- PDF 273 Concl. V. Privatim revelatum fide Catholicâ creditur; ad hanc tamen privata revelatio non requiretur.
- PDF 279 Concl. VI. Evidens sit revelatio (qualis fortè fieri potest Deo non viso) an obscura, perinde est ad verum actum fidei circa rem revelatam.
- PDF 286 Concl. VII. Discursus præcedat licèt, illo propriè non nitetur fides, in hoc à Theologia distincta.
- PDF 296 Concl. VIII. Consequens, quod evidenter deducitur, vel ex utraque de fide, vel ex una de fide & altera evidente, non est ut sic de fide.
- PDF 299 Concl. IX. Revelatio universals sufficit ad assensum fidei circa objectum singulare, quod metaphysicè evidenter in illo continetur; secùs si solùm physicè aut moraliter.
- PDF 303 Sectio III. De veritate fidei divinæ.
- PDF 303 Concl. I. Fidei est, Deum de absoluta potentia non posse mentiri, sive per se, sive per alium, quem ad suo nomine mentiendum directè impellat.
- PDF 307 Concl. II. Essentia mendacii adæquatè consistit in difformitate signi ad mentem seu conceptum mentientis.
- PDF 314 Concl. III. Communiùs dicitur, quàm probetur, Deum non posse dispensare in mendacio. Suppositâ dispensatione non implicat, Deum esse auctorem alieni mendacii.
- PDF 320 Concl. IV. Enuntiationes, quæ solâ restrictione mentali veritatem habent, mera sunt mendacia.
- PDF 324 Concl. V. Restrictionem mentalem, quæ aliquo modo exteriùs se prodit, utì etiam ambiguitatem verborum excusat rationabilis causa, licèt prævideamus audientem in errorem inductum iri, poteruntque Deus & homo æquè ita loqui.
- PDF 328 Concl. VI. Deus potest se solo efficere aliquem actum erroris in intellectu creato.
- PDF 333 Concl. VII. Nequit actus fidei supernaturalis esse falsus: sed neque est causa falsi.
- PDF 336 Concl. VIII. Fidei habituali ab intrinseco repugnat elicere errorem.
- PDF 341 Sectio III. De Obscuritate Fidei.
- PDF 342 Concl. I. Fides claritate vincitur à scientia naturali.
- PDF 344 Concl. II. Concurrentibus in eundem intellectum lumine gloriæ & motivo Fidei, non elicitur, saltem de potentia ordinaria, ejusdem rei visio & obscura notitia. Sed neque tertia quædam notitia, ex ambabus mixta.
- PDF 354 Concl. III. Naturaliter consistunt lumen gloriæ, viso beata, & habitualis fides.
- PDF 356 Concl. IV. Naturaliter consistunt actus fidei insulæ, & fidei humanæ vel opinionis: quidni etiam scientiæ naturalis, qualis in hac vita habetur?
- PDF 363 Sectio IV. De credibilitate fidei.
- PDF 363 Concl. I. In intellectu credentis fide divinâ, requiritur cognitio certa & evidens credibilitatis objecti.
- PDF 368 Concl. II. Notitia evidens credibilitatis objecti, non oritur à fide, neque in substantia est supernaturalis.
- PDF 374 Concl. III. Credibilitas fidei divinæ, præcipuè licèt non necessariò, fundatur in propositione veræ Ecclesiæ, cujus Notæ illustrissimæ sunt: quòd sit Una, Sancta, Catholica & Apostolica.
- PDF 387 Concl. IV. Evidentia credibilitatis non debet esse absoluta; sufficit respectiva, quam rudioribus sæpè facit unius hominis auctoritas, & omnibus miraculum physicè tantùm evidens.
- PDF 392 Sectio V. De Habitu Fidei.
- PDF 392 Concl. I. Datur habitus Fidei per se infusus ac supernaturalis in substantia.
- PDF 399 Concl. II. Habitus fidei supernaturalis est unicus, simpliciter practicus.
- PDF 407 Concl. III. Habitus fidei supernaturalis pro subjecto proximo habet intellectum, cui per creationem propriè dictam infunditur, simul tempore cum Charitate.
- PDF 415 Concl. IV. Si fides fiat informis, non augebitur intensivè.
- PDF 420 Concl. V. Fides intenditur, sed non remittitur: informis est eadem cum formata.
- PDF 424 Concl. VI. Præter habitum fidei non opùs est alio lumine per se infuso: neque species præviæ ad actum fidei, multò minùs rememorativæ post actum relictæ, sunt in entitate sua supernaturales.
- PDF 428 Concl. VII. Fides habitualis informis, tam essentialiter est vera virtus, quàm formata; non tamen est viva virtus.
- PDF Index Rerum.
- PDF Vorsatz
- PDF Rückdeckel
- PDF Rücken
- PDF Vorderschnitt