Ars Semper Gavdendi : Demonstrata Ex Sola Consideratione Divinae Providentiae Et Per Adventvales Conciones / Exposita Ab Alfonso Antonio De Sarasa Societatis Iesv. Antverpiae : Meursius, 1664 : [1]. 1664
Content
- PDF [1]
- PDF Front cover
- PDF Endsheet
- PDF Title page
- PDF Bibelzitat
- PDF Excellentissimo Domino D. Lvdovico De Benavides Carillo Et Toledo, Marchioni De Fromista Et Caracena, Comiti De Pinto.
- PDF 1 Tractatvs I. Prooemialis. Ostenditur gaudium perpetuum, seu quietem animi, etiam in hoc mundo comparari posse. Artis huius summa est, non res sibi, sed se rebus prout eueniunt, accomodare: & vt hoc possis, maximam de Deo habere opinionem, cuius nutu omnia gubernantur.
- PDF 1 Prooemivm.
- PDF 2 §. I. Optatur omnibus verum Gaudium; optimum sanè votum quod in hoc mundo possumus apprecari.
- PDF 6 §. II. Gaudium hoc, in quiete animi consistere. Ostenditur autem, hanc quietem in mediis mundi fluctibus posse obtineri, mutatâ tantùm, quam de rebus habemus, opinione.
- PDF 11 §. III. Opinio autem quam praecipuè oportet corrige, est quòd non res nobis, sed quòd nos rerum euentibus debeamus accomodare, sic vt velimus fieri omnia proutfiunt, quae impedire non possumus.
- PDF 17 §. IV. Vt autem iudices omnia bene fieri, rei euentus non in seipsis, sed in Dei dirigentis omnia, dispositione considerandi sunt.
- PDF 23 Pars I. Excitatur magna de Dei Prouidentiâ opinio, quae sit omnis Tranquillitatis primum fundamentum.
- PDF 23 Tractatvs II. Ostenditur fusius, quòd vt omnibus rerum euentibus acquiescas, habenda sit maxima de Dei Prouidentiâ opinio. Haec autem excitatur primò ex consideratione instrumentorum, quibus vtitur Deus ad gubernationem vniuersi.
- PDF 23 Prooemivm.
- PDF 24 §. I. Vt acquiescas omnibus rerum euentibus, certò statuendum est omnia à Deo dirigi, & maxima de eius Prouidentiâ, habenda existimatio.
- PDF 28 §. II. Vt autem opinionem magnam de Dei Prouidentiâ efformes, non est necesse singulares omnium euentuum scire caussas. sufficit vniuersalis de Dei Prouidentiâ cognitio. Quod ostenditur comparatione nauigantis de Naucleri sui peritiâ iudicium ex instrumentis quibus vtitur, efformantis.
- PDF 32 §. III. Comparatio applicatur iudicio, quod de diuinâ gubernatione ferre debemus.
- PDF 35 §. IV. Vt igitur magnam illam de Dei Prouidentiâ opinionem excitare incipiamus, considerantur generatim instrumenta corporea, quae Deus vniuersi gubernationi adhibet, nobisque sunt conspicua. vt Caelum, Sol Luna, Terra.
- PDF 39 §. 5. Instrumenta autem ea, non casu sic constructa, sed summo iudicio à Deo vsibus suis aptata esse considera. Refellitur hîc sententia eorum qui per atomos & quidem vniuersum conditum concipiunt.
- PDF 43 §. 6. Adde quod tam praeclara instrumenta non ideo confecerit Deus, ea tantùm vt essent in rerum naturâ, sed vt ea Naturam ipsam visibilemque hunc mundum aptè dirigeret. Exponitur vtcumque quo modo Deus caelestia corpora ad sublunaria curanda adhibeat.
- PDF 47 Tractatvs III. Vt autem opinio, quam de Dei Prouidentiâ animo fixam habere debemus, magis augeatur: ostenditur eum etiam minima quaeque & vilisima, vti nobis quidem videntur, dirigere, & Prouidentiâ suâ complecti.
- PDF 47 Prooemivm.
- PDF 48 §. I. Extam constanti caelestium corporum situ & circumuolutione, Philosophi Ethnici vnum tantùm esse collegerunt summum Deum omnium gubernatorem. Et quidem rectè.
- PDF 51 §. II. Non rectè tamen voluere Dei gubernationem ad sublunaria se non extendere.
- PDF 54 §. III. Deum sublunaria, & quidem minutissima quaeaque curare probatur ex ipsa corporum caelestium constructione & fine.
- PDF 57 §. IV. Deum vero caelestibus corporibus velut instrumentis vti, ad sublunarium curationem, expenditur & fusè declaratur.
- PDF 61 §. V. Deum esse & non alium qui eum in finem caelestibus vtitur, amplius expenditur & probatur ex Scripturis.
- PDF 63 §. VI. Adeo autem non esse Deo indignum, vt potius sit gloriosissimum minima quaeque producere, eorumque curam gerere. Exponitur maximum in minimis artificium.
- PDF 67 §. VII. Hinc concluditur in omnibus etiam minutissimis naturae euentibus, admirandam esse. & adorandam Prouidentiam Dei.
- PDF 70 Tractatvs IV. Verùm cum sufficiat, scire me omnia à Deo administrari, vt omnibus rerum euentibus acquiescam, nisi id etiam intelligam sapienter administrari omnia: ad formandam penitus magnam, quam de directione Dei concipere debemus, opinionem, attenditur infinita Dei sapientia & scientia.
- PDF 70 Prooemivm.
- PDF 71 §. I. Qvod si prout omnia à Deo fieri, ita sapienter etiam fieri, & in bonum finem ordinari, mihi persuasero; tum verò video, in omnibus rerum euentibus, acquiescere debere me.
- PDF 73 §. II. Vt autem hoc ipsum mihi persuadeam, non est opus omnium euentuum tenere caussas, easque iustas esse vt iudicem: tantùm id certò statuendum est, à Dei sapientiâ hunc euentum esse destinatum, & facilè tunc acquiescam, rationesque quibus defendam factum, multas inueniam.
- PDF 77 §. III. Exponitur magis iam dicta praxis.
- PDF 80 §. IV. Vt autem summam de Dei sapientiâ concipias opinionem, variae eius scientiae, seu sciendi modi exponuntur. Ac primò quidem, vt Theologi eam vocant, scientia simplicis intelligentiae.
- PDF 83 §. V. Quam necessaria fuerit ea scientia, ad creandum & ordinandum hoc Vniuersum, seu hanc, quae modo est, creaturarum seriem.
- PDF 87 §. VI. Exponitur scientia visionis, & quo modo Deus creaturas reipsâ aliquando creandas, ordinet ac disponat.
- PDF 92 §. VII. Exponitur sed breuiter scientia conditionalium, quae Deo necessaria ad dirigendos actus liberos Angelorum & Hominum, eosque euentus qui ex libero pendent arbitrio.
- PDF 95 Tractatvs V. Tandem ex dictis ostenditur nihil prorsus temerè aut casu fieri, sed summo Dei judicio, attentione, & ratione. Rationum autem percipiendarum humanam mentem capacem non esse, liquidò demonstratur.
- PDF 95 Prooemivm.
- PDF 96 §. I. Proponuntur rursus tres Scientiae Dei, veluti tres libri quibus Deus studeat, vt inde deducatur nihil casu, sed studio fieri omnia.
- PDF 100 §. II. Ostenditur itaque primò, nihil casu creatum aut productum, sed destinato Dei consilio. Exponitur nouo modo, quid Creatio, quid Conseruatio sit in Deo; in creaturis verò quid sit Dependentia à Creatore.
- PDF 104 §. III. Deinde ostenditur nihil casu aut temerè in rerum iam creatarum naturâ aut actionibus fieri. Quod quidem rursus Primò in rebus ratione, & libero arbitrio carentibus probatur.
- PDF 107 §. IV. Secundò, nihil etiam in iis qui à libero hominum arbitrio dependent euentibus, casu fieri respectu Dei, & quomodo illo vtatur sic vt infallibiliter suam consequatur mentem, explicatur.
- PDF 113 §. V. Omnia igitur benè & optimè euenire statuendum est: nec nos miseros mortales, eos esse, qui quidquam possimus in hâc rerum serie reprehendere; corrigere verò, multò minùs.
- PDF 120 Dissertatio Theologica. Responsio ad ea quae Reuerendissimus Dominus Ioannes Caramuel de Scientiâ conditionalium docet in Theologiâ suâ fundamentali.
- PDF 120 §. I. Scientia conditionalium quâ Deus omnia conditionatè futura illimitatè nouit, receptissima est apud Theologos omnes.
- PDF 121 §. II. Eam tamen ad pauca quaedam limitare & restringere conatur Caramuel sed malè.
- PDF 125 §. III. Ostenditur quàm improbabiliter Caramuel finxerit decreta absoluta Ceilitarum & Saulis; deinde quòd illis adhuc positis, Deus non potuerit infallibiliter praedicere Dauidi futuram proditionem Ceilitarum, sine Scientiâ conditionalium illimitatâ.
- PDF 132 §. IV. Sine vllâ probabilitate fingit Caramuel duo decreta humana, Jsraëlitarum vnum, Ethnicarum alterum, vt explicet testimonium 3. Reg. II.
- PDF 135 §. V. Tyriorum & Sidoniorum decreta, de acceptandâ Religione, quae miraculis confirmaretur, gratis fingit Caramuel.
- PDF 138 §. VI. Iterum fingit decretum inauditum in iusto rapto, vt explicet locum Sap. 4.
- PDF 142 Pars II. Respondetur dubiis quae Diuinae Prouidentiae solent opponi.
- PDF 142 Tractatvs VI. Optimè à Deo permitti peccata in hoc mundo, demonstratur: ac propterea neminem iis turbari debere.
- PDF 142 Prooemivm.
- PDF 143 §. I. Inculcatur iterum omnia à Deo benè fieri; nosque capaces non esse qui de rerum euentibus judicemus, aut quidquam statuamus.
- PDF 147 §. II. Vt autem plenè acquiescamus, iudicemusque omnia optimè fieri, ostenditur quod finis vltimus omnium actionum Dei, sit eius Gloria. Hinc desumitur noua praxis gaudendi in rebus prosperis, quae & aduersis conuenit.
- PDF 152 §. III. Hinc etiam ostenditur bene à Deo peccata permitti. Primò quidem, quia gloriosius Deo à Creaturâ libero arbitrio praeditâ liberè, quàm ab alijs neceßitate obediri.
- PDF 156 §. IV. Secundò, quia per peccata Gloriam suam amplificat; ostendendo nimirum longè plures perfectiones, quàm si peccata nulla esse potuissent, aut non fuissent.
- PDF 161 §. V. Tertiò, quia Deus iis vtitur ad bonum & vtilitatem hominum; quae summa Dei ars est & gloria.
- PDF 165 Tractatvs VII. Ostenditur bona & mala huius mundi, bene dari etiam malis: sic vt nec soli & omnes mali bona habeant, aut mala; nec etiam omnes & soli boni bonis affluant, aut malis vexentur. Itaque non affligat nos fortuna aliena.
- PDF 165 Prooemivm.
- PDF 166 §. I. Qvare via impiorum prosperetur, non intelligemus perfectè nisi in nouissimis eorum. Vt modò acquiescam, sufficit scire me, Deum sic disponere.
- PDF 169 §. II. Sed licet perfectè rationes omnium nin intelligam, id tamen video, felicitate impiorum Deum vti, vt nos magis in Fide confirmet, praesertim Resurrectionis, & futurae Vitae aeternae.
- PDF 170 §. III. Deinde per felicitatem impiorum, justos confirmat in spe.
- PDF 174 §. IV. Tertiò per felicitatem impiorum, magnitudinem caelestis Gloriae demonstrat. Patere igitur felicitatem eorum, tibi tam vtilem.
- PDF 177 §. V. Rectè tamen nec solis malis bona, nec solis bonis mala eueniunt; vt hinc discas, nec quae vocantur bona, vera bona esse, nec quae mala verè esse mala. Hinc vtraque aestima prout sunt, non prout nominantur.
- PDF 182 §. VI. Ostenditur denique diuisionem fortunarum aliter institui non debuisse, adeoque non potuisse nisi eo quo iam modo facta est. Itaque felicitati alienae ne iniude, & alienis malis acquiesce.
- PDF 189 Tractatvs VIII. Ostenditur bonos & malos promiscuè inter se habitare debuisse. Item non bona fortunae modò, sed & dotes corporis & animi, hominibus non aequaliter debuisse dari Itaque ne te affligant defectus nec miseriae alienae, aut etiam propriae.
- PDF 189 Prooemivm.
- PDF 190 §. I. Proponitur ingens hominum, non fortunis modò, sed naturae dotibus inter se differentium, & nihilominus promiscuè inter se habitantium, varietas, multarum perturbationum caussa. Verùm homines inter se tam varios, promiscuè tamen habitare debuisse ostenditur.
- PDF 196 §. II. At, inquies, diuersitatem illam geniorum Deus inter homines inducere non debuerat. Proponitur obiectatio; omnia scilicet aequaliter diuidi debuisse.
- PDF 199 §. III. Quod vt refutetur, ostenditur sine maximâ opum fortunaeque inaequalitate, genus humanum licet condi potuerit, conseruari tamen non potuisse.
- PDF 202 §. IV. Expenditur quanto artificio tantam muniorum differentiam inter homines Deus inuexerit. Atque hinc euincitur, ingeniorum & inclinationum tantam varietatem planè fuisse orbi necessariam.
- PDF 209 §. V. Tandem, tantam naturae ingeniorum, fortunae, & officiorum mutationem & varietatem, saluti nostrae conducibiliorem esse ostenditur.
- PDF 215 Tractatvs IX. Agitur quomodo calamitates cladesque publicae aspiciendae sint, vt per eas non turbemur.
- PDF 215 Prooemivm.
- PDF 216 §. I. Proponuntur praecipuae querimoniae, quibus circa rerum publicarum euentus, solent homines inquietari.
- PDF 220 §. II. Vt his satisfiat, ostenditur imprimis, omnes naturae calamitates, deinde etiam Prouinciarum & Regnorum ortus & occasus, à Deo esse iudicante id rebus humanis conuenire. Quod cuique debet esse satis, ne turbetur.
- PDF 226 §. III. Per malam rerum publicarum administrationem regna perdi, regnorumque fortunam transferri ostenditur: idque quatuor modis.
- PDF 229 §. IV. Vt ergo Regni felicitatem imminuat, aut etiam planè transferat Deus, permittit maleferiatos Reges, insana Magnatum consilia; ignauiam militibus immittit; Praefectorum insolentiam, populique dissentiones excitat.
- PDF 236 §. V. Ne verò quis conqueri de Deo possit quòd haec permittat aut immittat, ostenditur ob peccata populi, ab eo Regna fortunamque transferri.
- PDF 240 §. VI. Itaque acquiesce publicis malis: quod vt facias, non clades ipsas, sed Deum auctorem primò, deinde peccata, caussam nimirum impellentem, aspice.
- PDF 243 Tractatvs X. Vnumquemque suo statu contentum debere viuere generatim ostenditur.
- PDF 243 Prooemivm.
- PDF 244 §. I. Vt quisque contentus sit esse id quod est, id sibi persuadeat, à Deo sic se in orbe constitutum sicuti est.
- PDF 247 §. II. Quia id nemo considerat, ideo nemo vnus suâ conditione contentus est. Ostenditur autem quàm id contra rationem sit.
- PDF 253 §. III. Ostenditur deine, quòd statu suo non esse contentum, sit totius Vniuersitatis tranquillitati & ordini se opponere, quod sanè absurdum.
- PDF 258 §. IV. Occurritur obiectionibus. Ac primò ostenditur quòd quiuis in suo statu poßit Deo perfectè seruire.
- PDF 260 §. V. Secundò, neminem posse iudicare, quòd alio in statu, perfectiorem vitam esset acturus.
- PDF 264 §. VI. Ostenditur tertiò, ideo tibi, statum quem habes, selegisse Deum, quia is tibi saluti consequendae erat aptior.
- PDF 269 Tractatvs XI. Ostenditur vnumquemque vt suo statu contentus sit, etiam debere acquiescere omnibus qui praecesserunt euentibus, quibusque ad eum statum est perductus.
- PDF 269 Prooemivm.
- PDF 270 §. I. Exponitur quid propriè sit status: quomodo ad eum, & per quae adiumenta à Deo perducantur: & quando in eo sit perseuerandum. Deducitur id per aliquot casus.
- PDF 277 §. II. Qui suo statu contentus est, etiam eum adiumentis omnibus, hoc est euentibus, qui extrinsecùs illum ad hunc statum perduxerunt, contentum esse necesse est.
- PDF 282 § III. Item & internis quas habet animi dotibus, necesse est vt acquiescat.
- PDF 287 §. IV. Denique vt suis etiam dotibus contentus quisque sit, eas cum alienis ne comparet; nec si maiores tuis in alio compereris, illi inuideas.
- PDF 293 Tractatvs XII. Ostenditur quod qui suo statu contentus est, etiam iis bonis & malis quae illum statum constituunt, debeat acquiescere. Hoc est, dignitati, opificio, opulentiae, parcitati bonorum, paupertati &c.
- PDF 293 Prooemivm.
- PDF 294 §. I. Vt statui tuo pleniùs acquiescas, magis ostenditur, optimè id factum, vt in nostrâ manu non esset eligere quem vellemus.
- PDF 298 §. II. Nihil itaque statui tuo demptum vel adiectum cupias, si tuo contentus es. Nec alieno adiectum dole quod deest tuo.
- PDF 303 §. III. Ideo autem nihil tibi adiici vult Deus, ne statim te tui status fastidium subeat, illumque in eum qui tibi non conuenit, commutare velis.
- PDF 306 §. IV. Occurritur obiectioni de filiorum curâ habendâ. Item ostenditur quòd modicum quid additum statui, statum mutet tibi peculiarem & proprium. Exponitur duplex status; genericus alter aut specificus, alter peculiaris & indiuiduus.
- PDF 310 §. V. Ostenditur nociturum id tibi, si per diuitias incrementum statui tuo fiat; neque ea te facturum bona opera diuitem, quae facturum te pauper credis; imo ne ea quidem quae pauperior modò facis.
- PDF 312 §. VI. Exemplo Eulogii dicta confirmantur.
- PDF 318 Tractatvs XIII. Ostenditur quòd qui statu contentus est, etiam difficultatibus omnibus quae extrinsecus adueniunt, quaeque statum necessariò comitantur, debeat acquiescere.
- PDF 318 Prooemivm.
- PDF 319 §. I. Passim queruntur homines pacem suam & quietem, per difficultates extrinsecùs superuenientes interturbari.
- PDF 321 §. II. Verùm ostenditur ideo turbari homines, quòd harum difficultatum auctorem & directorem Deum, numquam prae oculis habeant.
- PDF 325 §. III. Deinde quòd aduersa sibi esse falsò credant ea, quae prosunt maximè & rem promouent. Quomodo autem aduersa prosint, declaratur.
- PDF 331 §. IV. Vt autem bono tuo & bene patiaris, imprimis noli Deo patiendi materiam immittendam, aut modum praescribere: verùm velis pati quidquid, & prout euenerit; non quod tu elegeris.
- PDF 334 §. V. Et vt patiaris libenter ea quae tibi accidunt, semper mala aspice vt à Deo tibi magno consilio immissa, etiam ea quae per malitiam humanam obueniunt.
- PDF 341 Tractatvs XIV. Ostenditur eum qui suo statu contentus est, etiam acquiescere debere omnibus ijs, quae ab illo statu expectantur, quaeque illum necessariò consequuntur.
- PDF 341 Prooemivm.
- PDF 342 §. I. Qvi indiuiduo & singulari suo statu contentus est, etiam operibus quae ab illo statu expectantur, sit contentus.
- PDF 347 §. II. Qui operibus sui status contentus est, debet etiam molestiis acquiescere, quae in operibus illis exercendis reperiuntur: item illis quae ea opera consequuntur.
- PDF 349 §. III. Traditur modus quo excipiendae sunt molestiae & dolores, vt in iis constitutus, iis tamen acquiescas; hoc est, vt in dolore gaudeas.
- PDF 355 §. IV. Ostenditur propositâ praxi, dolores ipsos vehementer subleuari, commodèque ferri.
- PDF 357 §. V. Declaratur quo pacto, tuo statu contentus licet sis, possis nihilominùs incommoda tui status auertere, imo & statum ipsum quandoque cum feliciori permutare.
- PDF 364 Tractatvs XV. Ostenditur eum qui statu contentus est, etiam morti, & mortis horae, & mortis modo, penitus debere acquiescere, & laetum hoc est volentem mori.
- PDF 364 Prooemivm.
- PDF 366 §. I. Ponuntur quatuor rationes, ob quas mors vulgo habetur terribilis, mox refutandae.
- PDF 368 §. II. Verùm si contentus es humano statu, etiam mortalis esse debes, & verò etiam velle mori.
- PDF 372 §. III. Qui verò mori contentus est, etiam mortis tempori & horae debet acquiescere.
- PDF 377 §. IV. Qui autem mortis suae tempori acquiescit, etiam mortis modo, morbisque mortem inferentibus contentus esse debet. Morbos autem magnum Dei artificium esse declaratur.
- PDF 382 §. V. Ostenditur mortem ob aeternae salutis, aut damnationis periculum, timendam non esse: neque horam mortis conuenienter praesciri aut debuisse aut potuisse.
- PDF 387 §. VI. Itaque cum mortis momentum aduenerit, hoc age vt benè, id est laetè siue libenter moriaris. Exponitur per quos actus id sit agendum.
- PDF 390 Tractatvs XVI. Synopsis omnium praecedentium Tractatuum: seu demonstratiua deductio, & connexio totius argumenti, cum conclusione.
- PDF 390 Prooemivm.
- PDF 391 Introdvctio.
- PDF 391 Tractatvs I.
- PDF 394 Tractatvs II.
- PDF 399 Tractatvs III.
- PDF 401 Tractatvs IV.
- PDF 403 Tractatvs V.
- PDF 405 Tractatvs VI.
- PDF 406 Tractatvs VII.
- PDF 407 Tractatvs VIII.
- PDF 408 Tractatvs IX.
- PDF 409 Tractatvs X.
- PDF 410 Tractatvs XI.
- PDF 412 Tractatvs XII.
- PDF 413 Tractatvs XIII.
- PDF 413 Tractatvs XIV.
- PDF 414 Tractatvs XV.
- PDF 416 Conclvsio.
- PDF Elenchvs
- PDF Errata.
- PDF Facvltas R. P. Provincialis. Per Flandro-Belgicam.
- PDF Approbatio.
- PDF Svmma Privilegii Regii.
- PDF Index Rervm Praecipvarvm Qvae In Prima Parte Artis Semper Gavdendi Continentvr
- PDF Endsheet
- PDF Back cover
- PDF Spine
- PDF Laetitiae Perfectae Artificivm In Conscientiae Recta Efformatione inuentum, & per Adventvales Conciones expositum ac demonstratum