Content
PDF [1] PDF Front cover PDF Endsheet PDF Title page PDF Bibelzitat PDF Excellentissimo Domino D. Lvdovico De Benavides Carillo Et Toledo, Marchioni De Fromista Et Caracena, Comiti De Pinto.
PDF Tractatvs I. Prooemialis. Ostenditur gaudium perpetuum, seu quietem animi, etiam in hoc mundo comparari posse. Artis huius summa est, non res sibi, sed se rebus prout eueniunt, accomodare: & vt hoc possis, maximam de Deo habere opinionem, cuius nutu omnia gubernantur. PDF Prooemivm. PDF §. I. Optatur omnibus verum Gaudium; optimum sanè votum quod in hoc mundo possumus apprecari. PDF §. II. Gaudium hoc, in quiete animi consistere. Ostenditur autem, hanc quietem in mediis mundi fluctibus posse obtineri, mutatâ tantùm, quam de rebus habemus, opinione. PDF §. III. Opinio autem quam praecipuè oportet corrige, est quòd non res nobis, sed quòd nos rerum euentibus debeamus accomodare, sic vt velimus fieri omnia proutfiunt, quae impedire non possumus. PDF §. IV. Vt autem iudices omnia bene fieri, rei euentus non in seipsis, sed in Dei dirigentis omnia, dispositione considerandi sunt. PDF Pars I. Excitatur magna de Dei Prouidentiâ opinio, quae sit omnis Tranquillitatis primum fundamentum. PDF Tractatvs II. Ostenditur fusius, quòd vt omnibus rerum euentibus acquiescas, habenda sit maxima de Dei Prouidentiâ opinio. Haec autem excitatur primò ex consideratione instrumentorum, quibus vtitur Deus ad gubernationem vniuersi. PDF Prooemivm. PDF §. I. Vt acquiescas omnibus rerum euentibus, certò statuendum est omnia à Deo dirigi, & maxima de eius Prouidentiâ, habenda existimatio. PDF §. II. Vt autem opinionem magnam de Dei Prouidentiâ efformes, non est necesse singulares omnium euentuum scire caussas. sufficit vniuersalis de Dei Prouidentiâ cognitio. Quod ostenditur comparatione nauigantis de Naucleri sui peritiâ iudicium ex instrumentis quibus vtitur, efformantis. PDF §. III. Comparatio applicatur iudicio, quod de diuinâ gubernatione ferre debemus. PDF §. IV. Vt igitur magnam illam de Dei Prouidentiâ opinionem excitare incipiamus, considerantur generatim instrumenta corporea, quae Deus vniuersi gubernationi adhibet, nobisque sunt conspicua. vt Caelum, Sol Luna, Terra. PDF §. 5. Instrumenta autem ea, non casu sic constructa, sed summo iudicio à Deo vsibus suis aptata esse considera. Refellitur hîc sententia eorum qui per atomos & quidem vniuersum conditum concipiunt. PDF §. 6. Adde quod tam praeclara instrumenta non ideo confecerit Deus, ea tantùm vt essent in rerum naturâ, sed vt ea Naturam ipsam visibilemque hunc mundum aptè dirigeret. Exponitur vtcumque quo modo Deus caelestia corpora ad sublunaria curanda adhibeat. PDF Tractatvs III. Vt autem opinio, quam de Dei Prouidentiâ animo fixam habere debemus, magis augeatur: ostenditur eum etiam minima quaeque & vilisima, vti nobis quidem videntur, dirigere, & Prouidentiâ suâ complecti. PDF Tractatvs IV. Verùm cum sufficiat, scire me omnia à Deo administrari, vt omnibus rerum euentibus acquiescam, nisi id etiam intelligam sapienter administrari omnia: ad formandam penitus magnam, quam de directione Dei concipere debemus, opinionem, attenditur infinita Dei sapientia & scientia. PDF Prooemivm. PDF §. I. Qvod si prout omnia à Deo fieri, ita sapienter etiam fieri, & in bonum finem ordinari, mihi persuasero; tum verò video, in omnibus rerum euentibus, acquiescere debere me. PDF §. II. Vt autem hoc ipsum mihi persuadeam, non est opus omnium euentuum tenere caussas, easque iustas esse vt iudicem: tantùm id certò statuendum est, à Dei sapientiâ hunc euentum esse destinatum, & facilè tunc acquiescam, rationesque quibus defendam factum, multas inueniam. PDF §. III. Exponitur magis iam dicta praxis. PDF §. IV. Vt autem summam de Dei sapientiâ concipias opinionem, variae eius scientiae, seu sciendi modi exponuntur. Ac primò quidem, vt Theologi eam vocant, scientia simplicis intelligentiae. PDF §. V. Quam necessaria fuerit ea scientia, ad creandum & ordinandum hoc Vniuersum, seu hanc, quae modo est, creaturarum seriem. PDF §. VI. Exponitur scientia visionis, & quo modo Deus creaturas reipsâ aliquando creandas, ordinet ac disponat. PDF §. VII. Exponitur sed breuiter scientia conditionalium, quae Deo necessaria ad dirigendos actus liberos Angelorum & Hominum, eosque euentus qui ex libero pendent arbitrio. PDF Tractatvs V. Tandem ex dictis ostenditur nihil prorsus temerè aut casu fieri, sed summo Dei judicio, attentione, & ratione. Rationum autem percipiendarum humanam mentem capacem non esse, liquidò demonstratur. PDF Prooemivm. PDF §. I. Proponuntur rursus tres Scientiae Dei, veluti tres libri quibus Deus studeat, vt inde deducatur nihil casu, sed studio fieri omnia. PDF §. II. Ostenditur itaque primò, nihil casu creatum aut productum, sed destinato Dei consilio. Exponitur nouo modo, quid Creatio, quid Conseruatio sit in Deo; in creaturis verò quid sit Dependentia à Creatore. PDF §. III. Deinde ostenditur nihil casu aut temerè in rerum iam creatarum naturâ aut actionibus fieri. Quod quidem rursus Primò in rebus ratione, & libero arbitrio carentibus probatur. PDF §. IV. Secundò, nihil etiam in iis qui à libero hominum arbitrio dependent euentibus, casu fieri respectu Dei, & quomodo illo vtatur sic vt infallibiliter suam consequatur mentem, explicatur. PDF §. V. Omnia igitur benè & optimè euenire statuendum est: nec nos miseros mortales, eos esse, qui quidquam possimus in hâc rerum serie reprehendere; corrigere verò, multò minùs. PDF Dissertatio Theologica. Responsio ad ea quae Reuerendissimus Dominus Ioannes Caramuel de Scientiâ conditionalium docet in Theologiâ suâ fundamentali. PDF §. I. Scientia conditionalium quâ Deus omnia conditionatè futura illimitatè nouit, receptissima est apud Theologos omnes. PDF §. II. Eam tamen ad pauca quaedam limitare & restringere conatur Caramuel sed malè. PDF §. III. Ostenditur quàm improbabiliter Caramuel finxerit decreta absoluta Ceilitarum & Saulis; deinde quòd illis adhuc positis, Deus non potuerit infallibiliter praedicere Dauidi futuram proditionem Ceilitarum, sine Scientiâ conditionalium illimitatâ. PDF §. IV. Sine vllâ probabilitate fingit Caramuel duo decreta humana, Jsraëlitarum vnum, Ethnicarum alterum, vt explicet testimonium 3. Reg. II. PDF §. V. Tyriorum & Sidoniorum decreta, de acceptandâ Religione, quae miraculis confirmaretur, gratis fingit Caramuel. PDF §. VI. Iterum fingit decretum inauditum in iusto rapto, vt explicet locum Sap. 4. PDF Pars II. Respondetur dubiis quae Diuinae Prouidentiae solent opponi. PDF Tractatvs VI. Optimè à Deo permitti peccata in hoc mundo, demonstratur: ac propterea neminem iis turbari debere. PDF Prooemivm. PDF §. I. Inculcatur iterum omnia à Deo benè fieri; nosque capaces non esse qui de rerum euentibus judicemus, aut quidquam statuamus. PDF §. II. Vt autem plenè acquiescamus, iudicemusque omnia optimè fieri, ostenditur quod finis vltimus omnium actionum Dei, sit eius Gloria. Hinc desumitur noua praxis gaudendi in rebus prosperis, quae & aduersis conuenit. PDF §. III. Hinc etiam ostenditur bene à Deo peccata permitti. Primò quidem, quia gloriosius Deo à Creaturâ libero arbitrio praeditâ liberè, quàm ab alijs neceßitate obediri. PDF §. IV. Secundò, quia per peccata Gloriam suam amplificat; ostendendo nimirum longè plures perfectiones, quàm si peccata nulla esse potuissent, aut non fuissent. PDF §. V. Tertiò, quia Deus iis vtitur ad bonum & vtilitatem hominum; quae summa Dei ars est & gloria. PDF Tractatvs VII. Ostenditur bona & mala huius mundi, bene dari etiam malis: sic vt nec soli & omnes mali bona habeant, aut mala; nec etiam omnes & soli boni bonis affluant, aut malis vexentur. Itaque non affligat nos fortuna aliena. PDF Prooemivm. PDF §. I. Qvare via impiorum prosperetur, non intelligemus perfectè nisi in nouissimis eorum. Vt modò acquiescam, sufficit scire me, Deum sic disponere. PDF §. II. Sed licet perfectè rationes omnium nin intelligam, id tamen video, felicitate impiorum Deum vti, vt nos magis in Fide confirmet, praesertim Resurrectionis, & futurae Vitae aeternae. PDF §. III. Deinde per felicitatem impiorum, justos confirmat in spe. PDF §. IV. Tertiò per felicitatem impiorum, magnitudinem caelestis Gloriae demonstrat. Patere igitur felicitatem eorum, tibi tam vtilem. PDF §. V. Rectè tamen nec solis malis bona, nec solis bonis mala eueniunt; vt hinc discas, nec quae vocantur bona, vera bona esse, nec quae mala verè esse mala. Hinc vtraque aestima prout sunt, non prout nominantur. PDF §. VI. Ostenditur denique diuisionem fortunarum aliter institui non debuisse, adeoque non potuisse nisi eo quo iam modo facta est. Itaque felicitati alienae ne iniude, & alienis malis acquiesce. PDF Tractatvs VIII. Ostenditur bonos & malos promiscuè inter se habitare debuisse. Item non bona fortunae modò, sed & dotes corporis & animi, hominibus non aequaliter debuisse dari Itaque ne te affligant defectus nec miseriae alienae, aut etiam propriae. PDF Prooemivm. PDF §. I. Proponitur ingens hominum, non fortunis modò, sed naturae dotibus inter se differentium, & nihilominus promiscuè inter se habitantium, varietas, multarum perturbationum caussa. Verùm homines inter se tam varios, promiscuè tamen habitare debuisse ostenditur. PDF §. II. At, inquies, diuersitatem illam geniorum Deus inter homines inducere non debuerat. Proponitur obiectatio; omnia scilicet aequaliter diuidi debuisse. PDF §. III. Quod vt refutetur, ostenditur sine maximâ opum fortunaeque inaequalitate, genus humanum licet condi potuerit, conseruari tamen non potuisse. PDF §. IV. Expenditur quanto artificio tantam muniorum differentiam inter homines Deus inuexerit. Atque hinc euincitur, ingeniorum & inclinationum tantam varietatem planè fuisse orbi necessariam. PDF §. V. Tandem, tantam naturae ingeniorum, fortunae, & officiorum mutationem & varietatem, saluti nostrae conducibiliorem esse ostenditur. PDF Tractatvs IX. Agitur quomodo calamitates cladesque publicae aspiciendae sint, vt per eas non turbemur. PDF Prooemivm. PDF §. I. Proponuntur praecipuae querimoniae, quibus circa rerum publicarum euentus, solent homines inquietari. PDF §. II. Vt his satisfiat, ostenditur imprimis, omnes naturae calamitates, deinde etiam Prouinciarum & Regnorum ortus & occasus, à Deo esse iudicante id rebus humanis conuenire. Quod cuique debet esse satis, ne turbetur. PDF §. III. Per malam rerum publicarum administrationem regna perdi, regnorumque fortunam transferri ostenditur: idque quatuor modis. PDF §. IV. Vt ergo Regni felicitatem imminuat, aut etiam planè transferat Deus, permittit maleferiatos Reges, insana Magnatum consilia; ignauiam militibus immittit; Praefectorum insolentiam, populique dissentiones excitat. PDF §. V. Ne verò quis conqueri de Deo possit quòd haec permittat aut immittat, ostenditur ob peccata populi, ab eo Regna fortunamque transferri. PDF §. VI. Itaque acquiesce publicis malis: quod vt facias, non clades ipsas, sed Deum auctorem primò, deinde peccata, caussam nimirum impellentem, aspice. PDF Tractatvs X. Vnumquemque suo statu contentum debere viuere generatim ostenditur. PDF Prooemivm. PDF §. I. Vt quisque contentus sit esse id quod est, id sibi persuadeat, à Deo sic se in orbe constitutum sicuti est. PDF §. II. Quia id nemo considerat, ideo nemo vnus suâ conditione contentus est. Ostenditur autem quàm id contra rationem sit. PDF §. III. Ostenditur deine, quòd statu suo non esse contentum, sit totius Vniuersitatis tranquillitati & ordini se opponere, quod sanè absurdum. PDF §. IV. Occurritur obiectionibus. Ac primò ostenditur quòd quiuis in suo statu poßit Deo perfectè seruire. PDF §. V. Secundò, neminem posse iudicare, quòd alio in statu, perfectiorem vitam esset acturus. PDF §. VI. Ostenditur tertiò, ideo tibi, statum quem habes, selegisse Deum, quia is tibi saluti consequendae erat aptior. PDF Tractatvs XI. Ostenditur vnumquemque vt suo statu contentus sit, etiam debere acquiescere omnibus qui praecesserunt euentibus, quibusque ad eum statum est perductus. PDF Tractatvs XII. Ostenditur quod qui suo statu contentus est, etiam iis bonis & malis quae illum statum constituunt, debeat acquiescere. Hoc est, dignitati, opificio, opulentiae, parcitati bonorum, paupertati &c. PDF Prooemivm. PDF §. I. Vt statui tuo pleniùs acquiescas, magis ostenditur, optimè id factum, vt in nostrâ manu non esset eligere quem vellemus. PDF §. II. Nihil itaque statui tuo demptum vel adiectum cupias, si tuo contentus es. Nec alieno adiectum dole quod deest tuo. PDF §. III. Ideo autem nihil tibi adiici vult Deus, ne statim te tui status fastidium subeat, illumque in eum qui tibi non conuenit, commutare velis. PDF §. IV. Occurritur obiectioni de filiorum curâ habendâ. Item ostenditur quòd modicum quid additum statui, statum mutet tibi peculiarem & proprium. Exponitur duplex status; genericus alter aut specificus, alter peculiaris & indiuiduus. PDF §. V. Ostenditur nociturum id tibi, si per diuitias incrementum statui tuo fiat; neque ea te facturum bona opera diuitem, quae facturum te pauper credis; imo ne ea quidem quae pauperior modò facis. PDF §. VI. Exemplo Eulogii dicta confirmantur. PDF Tractatvs XIII. Ostenditur quòd qui statu contentus est, etiam difficultatibus omnibus quae extrinsecus adueniunt, quaeque statum necessariò comitantur, debeat acquiescere. PDF Prooemivm. PDF §. I. Passim queruntur homines pacem suam & quietem, per difficultates extrinsecùs superuenientes interturbari. PDF §. II. Verùm ostenditur ideo turbari homines, quòd harum difficultatum auctorem & directorem Deum, numquam prae oculis habeant. PDF §. III. Deinde quòd aduersa sibi esse falsò credant ea, quae prosunt maximè & rem promouent. Quomodo autem aduersa prosint, declaratur. PDF §. IV. Vt autem bono tuo & bene patiaris, imprimis noli Deo patiendi materiam immittendam, aut modum praescribere: verùm velis pati quidquid, & prout euenerit; non quod tu elegeris. PDF §. V. Et vt patiaris libenter ea quae tibi accidunt, semper mala aspice vt à Deo tibi magno consilio immissa, etiam ea quae per malitiam humanam obueniunt. PDF Tractatvs XIV. Ostenditur eum qui suo statu contentus est, etiam acquiescere debere omnibus ijs, quae ab illo statu expectantur, quaeque illum necessariò consequuntur. PDF Prooemivm. PDF §. I. Qvi indiuiduo & singulari suo statu contentus est, etiam operibus quae ab illo statu expectantur, sit contentus. PDF §. II. Qui operibus sui status contentus est, debet etiam molestiis acquiescere, quae in operibus illis exercendis reperiuntur: item illis quae ea opera consequuntur. PDF §. III. Traditur modus quo excipiendae sunt molestiae & dolores, vt in iis constitutus, iis tamen acquiescas; hoc est, vt in dolore gaudeas. PDF §. IV. Ostenditur propositâ praxi, dolores ipsos vehementer subleuari, commodèque ferri. PDF §. V. Declaratur quo pacto, tuo statu contentus licet sis, possis nihilominùs incommoda tui status auertere, imo & statum ipsum quandoque cum feliciori permutare. PDF Tractatvs XV. Ostenditur eum qui statu contentus est, etiam morti, & mortis horae, & mortis modo, penitus debere acquiescere, & laetum hoc est volentem mori. PDF Prooemivm. PDF §. I. Ponuntur quatuor rationes, ob quas mors vulgo habetur terribilis, mox refutandae. PDF §. II. Verùm si contentus es humano statu, etiam mortalis esse debes, & verò etiam velle mori. PDF §. III. Qui verò mori contentus est, etiam mortis tempori & horae debet acquiescere. PDF §. IV. Qui autem mortis suae tempori acquiescit, etiam mortis modo, morbisque mortem inferentibus contentus esse debet. Morbos autem magnum Dei artificium esse declaratur. PDF §. V. Ostenditur mortem ob aeternae salutis, aut damnationis periculum, timendam non esse: neque horam mortis conuenienter praesciri aut debuisse aut potuisse. PDF §. VI. Itaque cum mortis momentum aduenerit, hoc age vt benè, id est laetè siue libenter moriaris. Exponitur per quos actus id sit agendum. PDF Tractatvs XVI. Synopsis omnium praecedentium Tractatuum: seu demonstratiua deductio, & connexio totius argumenti, cum conclusione. PDF Elenchvs PDF Errata. PDF Facvltas R. P. Provincialis. Per Flandro-Belgicam. PDF Approbatio. PDF Svmma Privilegii Regii. PDF Index Rervm Praecipvarvm Qvae In Prima Parte Artis Semper Gavdendi Continentvr PDF Endsheet PDF Back cover PDF Spine PDF Laetitiae Perfectae Artificivm In Conscientiae Recta Efformatione inuentum, & per Adventvales Conciones expositum ac demonstratum 
