Theologiæ Sacramentalis Scholasticæ Et Moralis Pars ... : Ad Mentem Doctoris Subtilis Ioannis Duns Scoti D. Augustino conformen. In qua tractatur de Virtute ac Sacrameto Pœnitentiæ / Auctore F. Ioanne Bosco Ordinis Fratrum Minorum in Academia Lovaniensi S. Theologiæ Lectore Jubilato. Lovanii : Nempaeus, 1665- : Pars Tertia. Lovanii : Nempaeus, 1670
Inhalt
- PDF Pars Prima. In qua tractatur de Sacramentis in Genere, & duobus primis in specie
- PDF Pars Secvnda. In quâ tractatur de Augustissimo Eucharistiæ Sacramento, ac Sacrificio Missæ, ...
- PDF Pars Tertia. In qua tractatur de Virtute ac Sacrameto Pœnitentiæ
- PDF Vorderdeckel
- PDF Vorsatz
- PDF Titelblatt
- PDF Index Et Ordo Dispvtationvm, Et Conclvsionvm, Quæ in hac Tertia Parte continentur.
- PDF Facvltas Reverendißimi Patris Commissarii Generalis.
- PDF Facvltas Reverendi Admodum P. Ministri Provincialis.
- PDF Approbatio Theologorum Ordinis.
- PDF Privilegium Cæsareum.
- PDF Privilegium Regis Hispaniarum.
- PDF Censvra.
- PDF 1 Disputatio VI. De Virtvte Poenitentiæ.
- PDF 2 Sectio Prima. De Natura & Essentia Virtutis Pœnitentiæ.
- PDF 3 Concl. I. Datur specialis virtus Pœnitentiæ, inclinans voluntatem ad vindicandum peccatum à se sommissum.
- PDF 8 Concl. II. Pœnitentia specialis non est virtus appetitiva, non intellectualis; moralis, non theologica; acquisita, non infusa.
- PDF 17 Concl. III. Pœnitentia specialis non est virtus appetitiva ordinans ad seipsum, sed ad alterum. Distinguitur à Religione, Amicitia, Justitia, tam commutativa, quàm distributiva &c.
- PDF 28 Concl. IV. Pœnitere est actus justitiæ vindicativæ.
- PDF 32 Concl. V. Pœnitentia, ut est justitia vindicativa sive compensativa, pro objecto formali respicit correspondentiam pœnæ ad culpam.
- PDF 37 Concl. IV. Objectum materiale proximum Virtutis specialis Pœnitentiæ est quilibet actus internus vel ad vindicandum assumptus. Inter actus internos meritò computatur detestatio peccati, quæ etiam sæpissimè Pœnitentia appellatur. Potest esse actus Charitatis, Spei, aliarumque virtutum, prout ex hoc aut illo motivo elicitur.
- PDF 41 Concl. VII. Objectum materiale remotum Virtutis specialis Pœnitentiæ, est quodcumque malum vindicabile, à se commissum.
- PDF 54 Concl. VIII. Subjectum specialis virtutis Pœnitentiæ, est voluntas creata, etiam Christi, & Angelorum, multò magis B. Virginis, primorum Parentum in statu Innocentiæ, & Beatorum. Quidni etiam voluntas increata?
- PDF 59 Sectio Secvnda. De Contritione charitate perfecta.
- PDF 60 Concl. I. Nuspiam Scotus docuit, quempiam pœnitere posse, sicut oportet, ut ei justificationis gratia conferatur, sine præveniente Spiritûs sancti inspiratione, atque ejus adjutorio. Fortassis nec uspiam docuit, posse dari actum Pœnitentiæ moraliter bonum absque speciali auxilio Dei.
- PDF 70 Concl. II. Contritio remissiva peccatorum est dolor animi ac detestario de peccato commisso, cum proposito de cætero non peccandi. Sufficere poterit propositum virtuale.
- PDF 78 Concl. III. Contritio charitate perfecta justificat antequam Sacramentum actu suscipiatur, non tamen sinè ejus voto, saltem implicito. Poterit esse formalis actus charitatis.
- PDF 83 Concl. IV. Ad Contritionem charitate perfectam requiritur, quòd sit elicitus actus charitatis, aut saltem imperatus.
- PDF 89 Concl. V. Solus amor Dei propter se super omnia, sinè formali & explicito dolore, justificat extra Sacramentum, etiam memorem suotum peccatorum, si possit absque tali dolore Deum propter se super omnia amare.
- PDF 93 Concl. VI. Contritio charitate perfecta detestatur omnia peccata mortalia; non est necesse quòd singula in particulari.
- PDF 99 Concl. VII. Contritio charitate perfecta detestatur peccata mortalia super omnia alia mala, etiam pœnam ipsam æternam, & malum Deo intrinsecum, si foret possibile; super amnia, inquam, appretiativè.
- PDF 103 Concl. VIII. Contritio charitate perfecta non debet detestari peccatum super omnia alia mala intensivè.
- PDF 118 Concl. IX. Omnis Contritio charitate perfecta, etiam minimæ intensionis gradualis, remittit quæcumque peccata mortalia extra casum necessitatis, aut Martyrii, sinè actuali susceptione Sacramentorum.
- PDF 130 Concl. X. Contritio charitate perfecta, seu justificans priusquam Sacramentum actu suscipiatur, non requirit certam durationem; sed potest esse instantanea.
- PDF 133 Concl. XI. Contritio charitate perfecta detestatur in æqualiter peccata inæqualia, propria graviora præ levioribus.
- PDF 137 Concl. XII. Contritio charitate perfecta magìs proprium peccatum actuale morrale, quàm proprium peccatum originale: imò, si sit illimitata, directe magìs detestatur proprium peccatum originale per se suptum; semper tamen originale præ veniali de testatur indirectè.
- PDF 140 Concl. XIII. Contritio charitate perfecta magis detestatur proprium peccatum mortale, immo, si sit illimitata, proprium peccatum veniale, quàm pecatum mortale alienum.
- PDF 145 Concl. XIV. Contritio charitate perfecta non causatur in peccatore physicè, & efficienter à gratia justificante, seu habitu charitatis.
- PDF 158 Sectio III. De Attritione.
- PDF 158 Concl. I. Contritio imperfecta, quæ Attritio dicitur, specie distinguitur à Contritione charitate perfecta.
- PDF 159 Concl. II. Attritio concepta ex turpitudinis peccati confideratione, vel ex gehennæ & pœnarum metu, potest excludere omnem voluntatem peccandi.
- PDF 169 Concl. III. Non repugnat Augustino doctrina, auâ docetur, dolorem peccati propter gehennæ metum, seu Attritionem, excludere posse omnem peccandi voluntatem, & continere propositum bonæ vitæ, seu servandi totem, legem Dei.
- PDF 176 Concl. IV. Non repugnat Scoto, neque D. Boneventuræ doctrina, quâ docetur, dolorem peccati propter gehennæ metum, seu Attritionem, excludere posse omnem peccandi voluntatem, & continere propositum bonæ vitæ, seu sercandi totem legem Dei.
- PDF 186 Sectio IV. De Neceßitate Virtutis Pœnitentiæ.
- PDF 187 Concl. I. Pœnitentia, quæ est animi dolor ac detestatio de peccato commisso, cum proposito non peccandi de cætero, fuit universis hominibus, qui se aliquo peccato mortali inquinassent, omni tempore ad gratiam & justitiam assequendam necessaria.
- PDF 188 Concl. II. Pœnitentia obligat per se peccatorem, sub novo ac speciali peccato mortali, in periculo mortis.
- PDF 194 Concl. III. Pœnitentia non obligat per se peccatorem, sub novo ac speciali peccato mortali, pro prima opportunitate post peccatum commissum.
- PDF 205 Concl. IV. Nequit cerrò determinari, an, quando, & quoties in vita, extra periculum seu articulum mortis, per se obliget Pœnitentia, sub novo peccato mortali.
- PDF 210 Sectio V. De Efficacia Pœnitentiæ ad remittendum peccatum mortale.
- PDF 210 Concl. I. Nullum est peccatum, quod de facto per Pœnitentiam non possit deleri.
- PDF 213 Concl. II. Nulla gravitas, multitudo, aut iteratio peccatorum, stabili lege impedix auxilium efficax vetè pœnitenti, minùs sufficiens, quod Deus nulli negat.
- PDF 235 Concl. III. Deus dat omnibus peccatoribus gratiam, saltem remotè sufficientem, quam vis non omni tempore, sed solùm aliquando pro loco & tempore, ita ut, si homo peccator illâ bene uteretur, daret ulterius auxilium, usque ad illud, quod proximè sufficeret.
- PDF 265 Concl. IV. Pœnitentia de facto remittit omnia peccata mortalia totaliter, nullam videlicer relinquendo deordinationem moralem, ne quidem venialem. Posset aliqua peccata, si Deus vellet, remittere solùm partialiter, relinquendo scilicet aliquam deordinationem moralem.
- PDF 268 Concl. V. Non remittuntur de facto peccata morralia divisim; posset tamen Deus unum sine altero remittere.
- PDF 282 Concl. VI. De facto non remittitur peccatum mortale sinè infusione gratiæ sanctificantis, contrarium non implicat.
- PDF 292 Concl. VII. De potentia Dei ordinata non remittitur adulto peccatum mortale sinè omni ejus merito.
- PDF 296 Concl. VIII. Potest Deus de potentia absoluta remittere peccatum sine omni actu peccatoris. Quidni ergo sinè omni physica mutatione?
- PDF 304 Concl. IX. Non remittitur de facto peccatum mortale absque mutatione pœnæ; posset absolutè remitti eâdem æternitatis pœnâ manente: cur non & pœnâ remisâ, culpa possit permanere?
- PDF 309 Concl. X. In adulto, qui justificatur extra Sacramentum, magìs certum est, eum justificari gratiâ habituali, tamquam formâ, quàm Contritione.
- PDF 327 Sectio VI. De neceßitate & efficacia Pœnitentiæ ad remittendum peccatum veniale.
- PDF 327 Concl. I. Peccatum veniale non remittitur in hac vita absque infusione gratiæ habitualis, in re, aut saltem in jure; adeòque numquam remittitur peccatum veniale existenti in mortali, hoc non remisso.
- PDF 330 Concl. II. Quamvis in inferno pœna, debita peccato veniali non remisso, possit finiri, macula tamen semper permanent.
- PDF 335 Concl. III. Ad deletionem peccati venialis extra Sacramentum, non requiritur Contritio Charitate perfecta. Sufficit Attritio supernaturalis; immo quilibet actus meritorius justi, in eum finem relatius.
- PDF 341 Concl. IV. Per Sacramenta delentur peccata venialia ex opere operato; per Sacramentalia solum ex opere operantis.
- PDF 346 Concl. V. Remittitur subinde peccatum veniale post hanc vitam; non tamen per actum meritorium, aut satisfactorium, extra viam elicitum.
- PDF 353 Sectio VII. De Reviviscentia meritorum per Pœnitentiam.
- PDF 353 Concl. I. Merita per peccatum mortificata, reviviscunt per Pœnitentiam; potuissent absolutè non reviviscere.
- PDF 359 Concl. II. Per pœnitentiam recuperatur omnis gratia quomodolibet comparata, & competit actio secundùm jus antiquum ad totam gloriam; ità quòd pœnitens in eamdem, quam amiserat hæreditatem, restituatur, & majorem gratiam eâ, quam habuit ante lapsum.
- PDF 367 Concl. III. Peccata semel remissa, numquam redeunt ad eamdem pœnam, aut culpam.
- PDF 373 Concl. IV. Peccata sic possent à Deo remitti, ut per subsequens peccatum redirent ad eamdem prorsus culpam, & pœnam. Quidni etiam eadem numero culpa actualis possit redire?
- PDF 379 Dispvtatio VII. De Sacramento Pœnitentiæ.
- PDF 380 Sectio Prima. De Institutione, Neceßitate & Effectu Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 380 Concl. I. Datur in Ecclesia Catholica verè & propriè dictum Sacramentum Pœnitentiæ, à Baptismo distinctum.
- PDF 387 Concl. II. Sacramentum Pœnitentiæ instituit Christus post resurrectionem suam, quando stans in medio Discipulorum suorum, insufflavit, & dixit eis: Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis, & quorum retinueritis, retentia sunt. Joan. 20. V. 22. & 23.
- PDF 391 Concl. III. Sacramentum Pœnitentiæ est lapsis post Baptismum ad salutem necessarium in re, vel in voto.
- PDF 401 Concl. IV. Sacramentum Pœnitentiæ remittit verè & propriè omnia peccata, ritè sibi subjecta, ex integro quoad culpam.
- PDF 410 Concl. V. Sacramentum Pœnitentiæ ur à cum culpa remittit pœnam æternam, eamque in temporalem commutat.
- PDF 413 Concl. VI. In Sacramento semper dimittitur pars aliqua pœnæ temporalis, major vel minor secundùm dispositionem pœnitentis.
- PDF 416 Sectio II. De Materia Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 417 Concl. I. Materia remota Sacramenti Pœnitentiæ est omne & solum peccatum baptizati, id est, peccatum commissum in Baptismo, vel post Baptismum.
- PDF 424 Concl. II. Peccatum veniale se solo, etiam sæpiùs virtute Clavium remissum, est materia sufficiens Absolutionis; non nisi mortale, nunquam per Absolutionem directè remissum, materia necessaria.
- PDF 428 Concl. III. Quasi materia Sacramenti Pœnitentiæ sunt actus pœnitentis Contritio quidem & Confessio partes quasi essentiales, Satisfactio autem pars integralis.
- PDF 435 Sectio III. De Forma Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 436 Concl. I. Forma ordinaria Sacramenti Pœnitentiæ: Ego te absolvo à peccatis tuis in nomine Patris, & Filii, & Spiritûs sancti, Amen. Essentialiter constituitur his binis verbis: Absolvo te. Peccaret tamen mortaliter qui omitteret ly A peccatis Omissio ly Ego, non nisi venialis, prout etiam invocatio SS. Trinitatis.
- PDF 442 Concl. II. Ly A peccatis tuis, concurrit ad effectum Sacramenti Pœnitentiæ; si proferatur ante prolata ista verba: Absolvo te; non concurrit, si proferatur postquam Sacerdos cum debita intentione protulit ista verba: Absolvo te.
- PDF 445 Concl. III. Hæ formulæ æquivalent formæ ordinariæ Sacramenti Pœnitentiæ: Tu absolveris à me. Petrus absolvitur à me. Iubeo te absolutum. Do tibi reconciltationem. Placet te esse absolutum. Placet quod tu absolvaris. vel, quòd absolvatur hic homo: Absolvat te Deus, seu, Absolvatur talis servus Christi, in sensu imerativo, secùs deprecativo.
- PDF 452 Concl. IV. Ego te absolvo &c. idem est quod: Impendo tibi gratiam remissivam peccatorum, vel, Remitto tibi peccata tua.
- PDF 459 Concl. V. Absolutio sacramentalis omnino necessariò debet ore proferri. Invalidè ad absentem dirigitur.
- PDF 462 Concl. VI. Sub conditione de præsenti & præterito, etiam hab, Si Deus sciat, quod cras restitues, valet Absolutio; sed non licet sinè justa causa: sub conditione futura, suspensiva valoris usque ad impletionem conditionis, semper est invalida.
- PDF 467 Concl. VII. Dimidiari non potest Absolutio sacramentalis circa peccata mortalia ritè confessa, nec licitè, nec validè.
- PDF 469 Concl. VIII. Possunt plures ministri cundem simul validè absolvere ab iisdem peccatis; eruntquè tali casu plura Sacramenta, etiam aliquando formaliter.
- PDF 473 Concl. IX. Quando plures simul eundem, absolvunt, possunt singuli validè uti hâc formâ: Nos te absolvimus &c.
- PDF 475 Sectio IV. De Dolore Sacramentali.
- PDF 475 Concl. I. Dolor sacramentalis debet esse supernaturalis, formalis, & efficax, etiam de veniabus.
- PDF 481 Concl. II. Requiritur dolor universalis de peccatis mortalibus, non remissis, licèt non omnia in Confessione exponantur; secùs de venialibus.
- PDF 484 Concl. III. Nunquam datur Sacramentum Pœnitentiæ validum, & informe ex defectu doloris.
- PDF 494 Concl. IV. Dolor sacramentalis Absolutionem noa sequatur. Confessionem non necessariò præcedit tempore.
- PDF 497 Concl. V. Necesse est ut dolor sacramentalis aliquo modo referatur ad Confessionem, ac motalem cum ea habeat connexione.
- PDF 504 Concl. VI. Unus dolor subservire potest duplici Confessioni, maximè de diversis peccatis; probabiliter etiam de iisdem.
- PDF 508 Concl. VII. Qui confitetur mortale peccatum, vel unicum veniale, sinè debito dolore, peccat mortaliter; secùs qui plura venialia, etsi de uno solùm doleat.
- PDF 513 Concl. VIII. Ad efficaciam doloris requiritur propositum emendationis, extendens se ad amnia morraliter in particulari si proponerentur. Sufficiet propositum virtuale.
- PDF 518 Concl. IX. Ad efficaciam doloris sufficit propositum particulare, extendens se ad sola venialia confessa. Potest dari universale, extendens sed ad omnia.
- PDF 527 Concl. X. Caret afficaci proposito, qui non vult deserere occasionem proximam peccati; nisi fortè excuset grave damnum spirituale vel corporale, alioquin verè imminens, nec alio modo impedibile.
- PDF 536 Concl. XI. Licitè manens in occasione proxima peccati, tamersi semper relabatur, potest absolvi, quotiescumque habet efficax propositum; non semper debet absolvi.
- PDF 540 Sectio V. De Præcepto Divino Confeßionis.
- PDF 540 Concl. I. Confessio Iure divino obligat sub mortali imnes & solos, qui in Baptismo, vel post Baptismum mortaliter peccaverunt.
- PDF 545 Concl. II. Præceptum divinum Confessionis perse & immediatè non obligat, nisi semel in via; adeòque satisfacit, qui confitetur in periculo mortis.
- PDF 552 Concl. III. Præceptum divinum Confessionis obligat per sie & immediatè, quando quis habet copiam Confessarii, quam postea per totam vitam non habebit; secùs si solùm sit periculum oblivionis.
- PDF 554 Concl. IV. Præceptum Divinum obligat per accidens, quando sumenda est Eucharistia, vel est medium necessarium ad superandem gravem aliquam tentatioenn, v.g. ad evitandum peccatum fornicationis, aut simile: nontamen propterea tenentur communiter Christiani plùs quàm semel in anno consiteri.
- PDF 556 Sectio VI. De Præcepto Ecclesiastico Confeßionis.
- PDF 556 Concl. I. Ecclesia statuit, ut præceptum divinum Confessionis saltem semel in anno, ab omnibus & singulis fidelibus, postquam ad annos discretionis pervenerit, impleretur.
- PDF 559 Concl. II. Secluso præcepto Divino Confessionis, Ecclesia numquam attentasset imponere Confessionem, ad quam de facto fidelis obligantur singulis annis. Forte nec imponere potuisset.
- PDF 562 Concl. III. Præceptum Ecclesiasticum annuæ Confessionis obligat omnes & solos, quos obligat præceptum Divinum Confessionis.
- PDF 568 Concl. IV. Confessio annua debet esse Confessio valida alicujus peccati mortalis, saltem dubli, numquam directè absoluti.
- PDF 573 Concl. V. Se quæ in aliquo casu sit obligatio per se, confitendi peccata mortalia, semel directè absoluta, hæc ipsa dependet à libera acceptatione pœnitentis.
- PDF 577 Concl. VI. Ecclesia potest præcipere Confessionem peccatorum venialium, si non omnium, saltem aliquorum, quæ pœnitens voluerit eligere. Quidni etiam sub gravi obligatione?
- PDF 580 Concl. VII. Reincidens in mortale, aut inculpabiliter aliquod omittens, non tenetur eodem anno ad secundam Confessionem. Fortè axcipiendus casus, si tacuit reservatum ob defectum potestatis in Confessario.
- PDF 584 Concl. VIII. Annus quoad præceptum Ecclesiasticum confitendi, computandus est juxta communem significationem, à prima die Januarii, usque ad ultimam Decembris.
- PDF 586 Concl. IX. Qui intrà annum non est confessus, statim post confiteatur, & satisfaciet etiam obligationi præsentis anni; tametsi nullum ejus peccatum mortale exprimat.
- PDF 591 Concl. X. Prævidens se impediendum à Confessione reliquo tempore anni, tenetur nunc confiteri.
- PDF 592 Sectio VII. De Qualitate Confeßionis Sacramentalis.
- PDF 592 Concl. I. Confessio sit secreta, licèt publica, aut per interpretem sufficiat ad valorem Sacramenti, & aliquando sit licita.
- PDF 596 Concl. II. Publica Confessio, aut per interpretem non videtur obligare, etiam in extrema necessitate.
- PDF 600 Concl. III. Confuetudo requirit Confessionem vocalem, quamvis ratio non ostendat, quod sub mortali. Sufficit ad vocalem, quòd pœnitens, postquam Sacerdos legit peccata scripta, dicat, Accuso me de his omnibus. Interim nutu, aut scripto, in defectum vocis, potest, & debet fieri, si absit periculum infamiæ.
- PDF 604 Concl. IV. Confessio, absenti facta, non semper est invalida; estò graviter peccaminosa extra necessitatem.
- PDF 614 Concl. V. Confessio, quæ principaliter fieret propter vanam gloriam, aut alium finem venialiter malum, non esset invalida.
- PDF 620 Concl. VI. Mortaliter peccat, qui consitetur peccatum mortale, quod non fecit. Qui confitetur veniale, quod non fecit, solùm peccat venialiter. Excipe casum, quo illud foret tota materia Confessionis.
- PDF 624 Concl. VII. Non peccat mortali sacrilegio, qui dissimulat peccata, quæ nunc confitetur , priùs fuisse directè absoluta, vel non fuisse direchtè absoluta. Item qui primo Confessatio sola mortalia; secundo autem sola venialia confitetur.
- PDF 629 Sectio VIII. De integritate Confeßionis.
- PDF 629 Concl. I. Jure divino confitenda sunt omnia peccata mortalia, quorum pœnitens, post diligentem sui discussionem, conscientiam habet, etiamsi occultissima illa sint; non tantûm in genere, sed potiùs in specie, ac sigillatim.
- PDF 633 Concl. II. Jure divino confitendæ sunt circumstantiæ, peccatorum speciem, aut numerum mutantes; non ita certum est, quôd oporteat consiteri circumstantias solûm aggiavantes.
- PDF 644 Concl. III. Omnia & singula peccata mortalia dubia oportet consiteri. Stricta obligatio nec ex Tridentino, nec aliunde, nisi fortè ex praxi, convincitur.
- PDF 655 Concl. IV. Qui certus est de peccato mortali, & dubitat negativè de Confessione, per se loquendo tenetur confiteri. Scrupulosus, nisi sit moraliter vertus tam de peccato mortali, quàm non Confessione, taceat.
- PDF 660 Concl. V. Dixisti peccatum ùt dubium, si postea reperias certum, consulitur iterata Confessio, obligatio non convincitur.
- PDF 664 Concl. VI. Qui dixit se decies peccasse plùs minùsve, sufficienter explicavit numerum peccatorum, quamvis posteà comperiat se duodecies peccasse: insufficienter, si vigesies. Tacuisti peccatum certum ex oblivione, vel aliàs sinè culpa, manet obligatio consitendi.
- PDF 668 Concl. VII. Oblitus alicujus circumstantiæ mutantis speciem, si eam possis declarare, non teneris illud repetere; sin minùs, repetendum erit.
- PDF 676 Sectio IX. De Causis excusantibus ab integritate Confeßionis.
- PDF 676 Concl. I. Exvusat ab integritate materiali Confessionis impotentia physica, immò & moralis, id est, grave damnum proprium vel aleinum, Confessioni extrinsecum.
- PDF 681 Concl. II. Propria infamia vel complicis apud solum Confessarium, non excusat ab integritate materiali Confessionis.
- PDF 688 Concl. III. Qui revelat peccatum complicis sine ulla necessitate vel utilitate, peccat contra justitiam; adoque tenetur ad restitutionem tum famæ, tum aliorum damnorum, quæ ex tali infamia oriuntur.
- PDF 693 Concl. IV. Non facilè revelandus est complex in Confessione, quando illa revelatio non est necessaria, nisi ad correctionem ipsius, vel ad præcavendum damnum tetii.
- PDF 699 Concl. V. In extrema necessitate sufficit Confessio unici peccate venialis in particulari, immò peccati solùm in communi, his aut similibus verbis; Peccavi & pero Absolutionem. Quidni possit, & debeat absolvi ad quodcumque signum externum Contritionis?
- PDF 705 Concl. VI. Conditionatè poteris absolvere moribundum sensibus destitutum, de quo aliud non constat, nisi quòd Catholicè vixerit, maxime per frequentationem Sacramentorum post peccatum admissum: immò etiam ante peccatum admissum, v.g. moribundum in duelle vel fornicatione.
- PDF 719 Sectio X. De Distinctione specifica Peccatorum.
- PDF 719 Concl. I. Peccate specie & essentialiter distinguuntur ex rectitudinibus, quibus privante. Accidentaliter ex circumstantiis, quà tales sunt.
- PDF 726 Concl. II. Qui violavit votum solemne castitatis, satisfatis dicendo in Confessione: Violavi votum Castitatis.
- PDF 728 Concl. III. Sacerdos Religiosus, consitens peccatum luxuriæ, potest per se loquendo alterutram circumstantiam subticere, si verum est, quòd Sacerdos obligetur ad castitatem ex voto.
- PDF 730 Concl. IV. Qui suo consilio fuit, ut Petrus, habens votum castitaits, peccaret contra castitatem, tenetur votum istud explicare: secùs, si tantùm indirectè illud peccatum voluerit; v.g. si est de copula cum nupta, Deo obstricta &c. induit præter malitiam fornicationis; malitiam adulterii, sacriligii &c. nisi una ratio malitiæ ab alia præscindatur, saltem negativè, & de una præcisè sit delectatio.
- PDF 735 Concl. V. Qui habet votum castitatis, debet votum suum explicare in Confessione, quando consilio suo fuit causa, ut Petrus peccaret contra castitatem.
- PDF 744 Concl. VI. Dignitas personæ peccantis, per se loquendo, & in universum, non est circumstantia mutans speciem, aut notabiliter aggravans, in Confessione specialiter explicanda.
- PDF 747 Concl. VII. Per se loquendo & in universum non debet explicati in omni peccato carnis circumstantia virginitatis, etiam ex parte seminæ, etsi interveniat fractio claustri virginalis.
- PDF 751 Concl. VIII. Consuetudo peccandi, v.g. formicandi, per se loquendo, non est explicanda in Confessione. Consuetudo planè inadvertenter jurandi & pejerandi, ordinariè explicanda est, eò quòd sæpè advertomtia, aut scandalum interveniat.
- PDF 755 Concl. IX. Peccatum ex ignorantia mortaliter culpabili, est ejusdem speciei cum peccato scienter commisso in eadem materia. Ignorantia venialiter culpabilis, facit ex peccato mortali veniale.
- PDF 763 Concl. X. In Peccatis carnis debet explicari circumstantia copulæ consummatæ; nec sufficit dicere: Comisi peccatam grave contra castitatem cum soluta.
- PDF 765 Concl. XI. Præceptorum in eadem materia, ex eodem motivo proximo multiplicatio, nihil facit ad distinctionem specificam, vel numericam peccatorum.
- PDF 773 Concl. XII. Non committit duplex peccatum, qui violat duo jejunium Vigilæ & Quatuor Temporum vel Quadragesimæ, in unum diem incidentia: neque frangens jejunium debitum ex voto, estò vivisset ex motivo temperantiæ. Franciscanus tamen, frangens jejunium in Quadragesima, peccat dupliciter. Sed & quilibet Religiosus potest peccare duplici peccato contra præceptum sui Prælati.
- PDF 782 Concl. XIII. In Confessione non semper debet explicari malum proximo desideratum ex odio: neque qualitas contumeliæ aut detractionis.
- PDF 787 Concl. XIV. In Confessione non semper debet explicari species peccati mortalis, de quo quis se jactavit; neque qualitas plasphemiæ; sed nec qualitas hæresis.
- PDF 793 Concl. XV. Delectatio morosa probabiliùs contrahit omnem malitiam, quæ es in objecto: v.g. si est de copula cum nupta, Deo obstricta &c. induit præter malitiam fornicationis, malitiam adulterii, sacrilegii &c. nisi una ratio malitiæ ab alia præscindatur, saltem negativè, & de una præcisè sit delectatio.
- PDF 801 Concl. XVI. Peccatum externum in Ecclesia commissum contrahit indè aliquam malitiam sacrilegii, ad minùs venialem, subinde etiam mortalem, ubì vel notabilis irreverentia in ipso actu apparuerit, vel specialis prohibitio intervenerit: propter quam placita sæcularia, mercatus & alia, quæ referuntur in cap. Decet, de Immun. Eccles. in 6. sacrilegia sint mortalia vel venialia pro ratione materiæ; sicut & furtum, etiam solùm per accidens ibi existentis.
- PDF 808 Concl. XVII. Quando medium, quod assumitur ad aliquem finem, est sufficiens ad peccatum mortale, finis autem minimè, v.g. si quis omittat Sacrum propter studium; non est necessarium in Confessione explicare hunc finem, sed sufficit confiteri omissionem Sarci.
- PDF 813 Concl. XVIII. Regulariter loquendo non est obligatio explicandi conscientiam erroneam, maximè quoad Confessiones præteritas, in qui bus non fuit explicata: Quoad Confessiones verò præsentes, quando pœnitens ipse ad vertit vel dubitat, an peccaverit solûm ex conscientia erronea, tunc optimè faciet accusando se hâc formulâ: Feci hoc, putans me facere contra obligationem gravem.
- PDF 815 Concl. XIX. Peccata, quæ non sunt in materia servili, ex dei Festo non contrahunt specialem malitiam, saltem mortalem.
- PDF 819 Sectio XI. De Distinctione numerica Peccatorum.
- PDF 819 Concl. I. Distinctio numerica peccatorum desumitur ex morali actuum disjunctione, quam in actibus merè internis causat interruptio, saltem per contrariam voluntatem; quidni etiam per voluntariam cessationem à priori actu?
- PDF 825 Concl. II. Actiones externæ non censentur multiplicari, in ordine ad Confessionem, per repetitionem actus interni, quamdiu prioris efficacitas permanet in aliquo libero effectu.
- PDF 832 Concl. III. In eodem actu physico possunt esse plures militæ, solo numero distinctæ, ùt tales in Confessione explicandæ.
- PDF 837 Concl. IV. Actus internus & externus liber circa idem objectum, physicè sunt plura peccata, in morali æstimatione unicum. Actus externus vel eventus necessarius sufficit, ut incurratur censura tam in foro interno, quàm externo, esto præcesserit retractatio actûs liberi. Solet etiam in Confessione explicari, quamvis per so non sit obligatio, veluti est obligatio declarandi actum externum liberum.
- PDF 850 Sectio XII. De Satisfactione secundùm se.
- PDF 851 Concl. I. Potest homo, existens in gratia, Deo in hac vita condigno satisfacere ex opere operantis pro pœna temporali Prugatorii, remissis peccatis debita.
- PDF 855 Concl. II. Satisfactio condigna ex opere operantis requirit liberam acceptationem Dei propter merita Christi.
- PDF 857 Concl. III. Non repugnat, quempiam liberari à pœnis debitis per impetrationem, vel merita congrua: immò probabile est, de facto suffragia vivorum ita prodesse defunctis per podum impetrationis, ut nulla solutio æquivalens intercedat.
- PDF 861 Concl. IV. Opus satisfactorium debet elle opus honstum ac liberum.
- PDF 869 Concl. V. Opus satisfactorium regulariter debet esse pœnale. Potest esse merè internum.
- PDF 876 Concl. VI. Satisfactio fieri potest per opus præceptum: neque requiritur intentio satisfaciendi.
- PDF 880 Concl. VII. Ad satisfaciendum sufficiunt mala quæcumque temporalia, à Deo, velà causis secundes provenientia, patienter tolerata.
- PDF 888 Sectio XIII. De satisfactione sacramentali.
- PDF 888 Concl. I. Satisfactio non est pars essentialis Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 890 Concl. II. Satisfactio sacramentalis non causat ex opere operato gratiam sanctificantem, neque gratias actuales; sed remissionem pœnæ temporalis, vel totius, si est verè proportionata, vel alicujus partis, majoris aut minoris, secundùm ejus æquivalentiam, & dispositionem pœnitentis.
- PDF 894 Concl. III. Satisfactio, quæ, omnibus ritè consideratis, à Confessario judicatur æquivalens pœnæ restanti, totam delet, estò non attingat punctum ejus indivisibile.
- PDF 900 Concl. IV. Per satisfactionem impletam in malo statu satisfit obligationi, & obtinetur effectus.
- PDF 908 Concl. V. Satisfactio sacramentalis debet esse opus honestum ex objecto, & regulariter supererogatorium, ac externum. In aliquo casu sufficeret opus merè internum, & aliàs præceptum. Opus simpliciter impositum intelligitur de aliàs indebito.
- PDF 914 Concl. VI. Recitè imponi potest pro pœnitentia sacramentali Confessio sacramentalis, Communio, Abstinentia à Communione, Oratio pro defunctis vel aliis vivis.
- PDF 923 Concl. VII. Confessarius regulariter, & per se loquendo, debet imponere pœnitenti satisfactionem per modum præcepti. Consulta tantùm non est sacramentalis.
- PDF 927 Concl. VIII. Sacerdos, regulariter & per se loquendo, peccat mortaliter, quoties sinè justa causa non imponit ullam satisfactionem pro peccatis mortalibus numquam confessis, alias solùm peccat venialiter.
- PDF 931 Concl. IX. Pœnitens regulariter & per se loquendo tenetur pœnitentiam justam, & prudentem acceptare (si velit absolvi) & acceptatam adimplere.
- PDF 939 Concl. X. Regulariter & per se loquendo peccat mortaliter, qui sinè justa causa non implet pœnitentiam, impositam pro peccatis mortalibus numquam confessis, aliàs solùm venialiter.
- PDF 944 Concl. XI. Satisfacit pœnitens suæ obligationi exequendo opus impositum, estò memoria obligationis penitùs exciderit.
- PDF 947 Concl. XII. Tenetur pœnitens implere pœnitentiam acceptatam pro prima opportunitate, nisi certo tempori sit affixa: dilatio tamen non semper est mortalis, tametsi terminus impletioni fuerit præfixus: nisi obligatio cum termino expiret.
- PDF 954 Concl. XIII. Excusat ab impletione satisfactionis injusta gravitas, impotentia physica, vel moralis ratione paupertatis, infirmitatis, infamiæ &c. Et ideo non facilè imponenda publica pœnitentia, nisi ad eam pœnitens obligetur pro tollendo scandalo.
- PDF 958 Concl. XIV. Oblitus pœnitentiæ, non tenetur Confessionem iterare. Conscius pœnitentiæ, tenetur eam per seipsum explere, nisi forte aliud declaraverit Sacerdos; aut talis sit, quæ per alium fieri solet.
- PDF 966 Concl. XV. Non commutatur satisfactio sacramentalis propriâ auctoritate, etiam in meliorem. Ob causam mutari potest ab eodem, vel altero Confessario, saltem si peccata reperantur fortè etiam absque repetitione.
- PDF Ad Majorem Dei, Deiparæ Immaculate Conceptæ Ac Seraphici Patris Nostri Francisci Gloriam.
- PDF Index Rerum Præcipvarvm Quæ in hac tertia Parte contenentur.
- PDF Errata
- PDF Vorsatz
- PDF Rückdeckel
- PDF Rücken
- PDF Vorderschnitt
- PDF Pars Qvarta. In quo tractatur de Ministro Sacramento Pœnitentiæ. Item de Sacramentis Extrema Unctionis, & Ordinis
- PDF Pars Quinta. In Qua Tractatur De Contractu Et Sacramento Matrimonii
- PDF Pars Sexta. In Qua Tractatur De Impedimentis Matrimonii, Usu Et Divortio