Gil, Christovão: R. P. Christophori Gillii, Ex Brigantio Lvsitaniæ, Societatis Iesv, Et in Conimbricensi Academia S. Theologiae Professoris; Commentationvm Theologicarvm [...]. Coloniae Agrippinae : Hierat, 1610
Content
- PDF Front cover
- PDF Endsheet
- PDF Title page
- PDF Epistola Ad Lectorem.
- PDF Dedicatio Operis. Iesv Christo Optimo, Maximo Domino, Deoqve svo Christophorvs Gillivs Ex Minima Ipsivs Societate Minimvs.
- PDF Commentationvm Theologicarum Liber Primvs, De Doctrina Theologica. Initivm.
- PDF Tractatvs Primvs. De nomine, vtilitate, necessitae, & ratione saltem confusa Theologiæ.
- PDF Approbatio Operis.
- PDF Licenca Da Inqvisicam.
- PDF 1 Liber Primvs. Tractatvs Primvs, De Nomine vtilitate, necessitate, ac ratione Theologiæ.
- PDF 1 Tractatvs Primvs, De Nomine vtilitate, necessitate, ac ratione Theologiæ
- PDF 1 De descriptione, ac distinctione nominis Theologiæ. Cap. 1.
- PDF 4 De vtilitate, & neceßitate Theologiæ prout fidem explicat, & tuetur, & circa mediate reuelata versatur. Cap. 2.
- PDF 8 Theologia Scholastica, non perniciosa, sed perutilis est Ecclesiæ. cap. 3.
- PDF 14 Inquisitio de rebus Fidei vtilis est, & honesta. cap. 4.
- PDF 18 Vsus Philosophiæ, & reliquarum scientiarum naturalium Scholasticæ Theologiæ familiaris minimè perniciosus, aut inutilis est. cap. 5.
- PDF 23 Vsus Dialecticæ non abhorret à Theologo. cap. 6.
- PDF 28 Habitus propriè Theologicus, non est declaratiuus. cap. 7.
- PDF 33 Habitus Theologicus est adhæsiuus, ac probatiuus & secundario defensiuus. cap. 8.
- PDF 38 Habitus Theologicus per se, ac propriè non est probatiuus principiorum reuelatorum sed deductiuus conclusionum ex ipsis. cap. 9.
- PDF 42 Tractatvs Secvndvs, De causis Theologiæ.
- PDF 42 Finis Theologiæ est cognitio primæ veritatis, & instructio ordinans ad summam bonitatem. Cap. 1.
- PDF 46 Prima, ac præcipua causa efficiens Theologiæ, est Deus reuelans, & illuminans. Cap. 2.
- PDF 51 Causa minus præcipua sed per se necessaria est ratio humana fulta principijs reuelatis. cap. 3.
- PDF 55 Assensus Theologicus exigit eadem principia formalia, quæ reliquæ scientiæ materialia vero per se solum exigit reuelata. cap. 4.
- PDF 59 Discursus Theologicus co[n]stare potest altero principio naturali dummodo sit euidens, ac necessarium. cap. 5.
- PDF 64 Quæ sint principia in Theologia. cap. 6.
- PDF 68 Principia Theologica credi debent fide diuina. cap. 7.
- PDF 73 De causa materiali Theologiæ. cap. 8.
- PDF 78 Tractatus Tertius, De obiecto Theologiæ.
- PDF 78 Obiectum est materiale, ac formale. Materiale triplex: Primum, Secundarium, adæquatum. Primum per se continet veritates in scientia demonstrabiles. Cap. 1.
- PDF 84 Ratio formalis obiectiua est triplex: nimirum, quæ; propter quam, sub qua; ex quarum coitione coalescit vnica forma obiecti in genere scibilis. Cap. 2.
- PDF 89 Subiectum attributionis Theologiæ, non est actus, aut res vlla creata. cap. 3.
- PDF 93 Præcipuum obiectum Theologiæ est Deus. cap. 4.
- PDF 97 Ratio formalis, quæ subiecti Theologiæ non est respectiua. cap. 5.
- PDF 102 Ratio formalis, quæ subiecti Theologiæ, tàm de contingentibus, quàm de necessarijs est Deitas. cap. 6.
- PDF 107 Finitas virtualis intelligibilitatis obiectiuæ est ratio formalis, sub qua ex parte obiecti primarij. cap. 7.
- PDF 111 Veritas omnis creata pertinere potest ad obiectum secundarium Theologiæ. cap. 8.
- PDF 115 Subiectum Theologiæ adæquatum est ens diuinum sub ratione analogi, ac per attributionem. cap. 9.
- PDF 120 Subiectum Theologiæ nostræ, non habet, aut vendicat abstractionem ab omni omninò potentialitate. cap. 10.
- PDF 124 Ratio formalis motiua, seu propter quam Theologiæ est diuina reuelatio. cap. 11.
- PDF 129 Motiuum formale Theologiæ debet esse reuelatio ineuidens. cap. 12.
- PDF 134 Tractatus IV. De natura habitus Theologici.
- PDF 134 Habitus Theologicus est certus non solum ex dispositione subiecti, sed ex infallibilitate motiui. Cap. 1.
- PDF 140 Theologia non habet euidentiam ex resolutione ad notitiam aliquam naturalium euidentem. Cap. 2.
- PDF 144 Theologia non est euidens ex resolutione in principia naturaliter euidentia supposita fide. cap. 3.
- PDF 149 Habitus Theologicus non habet euidentiam ex lumine Fidei. cap. 4.
- PDF 155 Theologia non est euidens per resolutionem ad principia partim naturaliter, partim supernaturaliter euidentia. cap. 5.
- PDF 163 Theologia non simpliciter sed secundum quid potest dici scientia propter maiorem similitudinem cum scientia, quam cum vllo alio habitu. cap. 6.
- PDF 169 Theologia non est propriè scientia consequentiarum. cap. 7.
- PDF 174 Theologia formaliter loquendo, non demonstrat propter quid; materialiter constat principijs sufficientibus ad demonstrationem propter quid. cap. 8.
- PDF 180 Theologia est sapientia. cap. 9.
- PDF 186 Theologia sua principia tuetur soluendo contraria argumenta euidenter quide[m] ratione formæ, rationeúe materiæ in actu signato euidens est solubilia esse omnia, quæ fiunt contra reuelata à Deo, non autem quæ fiunt contra singulas veritates in se. cap. 10.
- PDF 190 Ex habitu Theologiæ absq[ue] præsidio scientiæ naturalis no[n] potest in actu exercito solui vllum argumentum euidenter negatiuè, aut positiuè. cap. 11.
- PDF 195 Habitus Theologiæ est acquisitus, non infusus, supernaturalis tamen. cap. 12.
- PDF 199 Tractatus V. de Ratione practica, & speculatiua scientiæ Theologiæ.
- PDF 200 Cviuscunq[ue] potentiæ operatio ab intellectu regulabilis, & à voluntate imperata est praxis. Cap. 1.
- PDF 207 Praxis est actio naturæ intellectricis suaptè natura contingens, & recta ratione mensurabilis. cap. 2.
- PDF 212 Notitia practica non necessario pendet ab actuali relatione in finem. cap. 3.
- PDF 218 Ad rationem notitiæ practicæ, non est satis quælibet relatio aptitudinalis in finem, sed ea sola, quæ fundatur in ratione mensuræ. cap. 4.
- PDF 222 Ratio formalis notitiæ practicæ sumitur radicaliter ab obiecto materiali, complete vero ab obiecto formali in ordine ad finem. cap. 5.
- PDF 226 Notitia practica non necessario determinat voluntatem, vt sibi conformetur, non item vendicat subiectum, quod sit causa principalis, aut potens operationem edere. cap. 6.
- PDF 232 Practicum & speculatiuum non sunt differentiæ essentiales diuidentes omnes habitus intellectuales, sed solum scientias naturales. cap. 7.
- PDF 240 Theologia non est dicenda affectiua solum exclusa omnino ratione practici, & speculatiui. cap. 8.
- PDF 243 Theologia non est pure practica, sed dici potest speculatiua simpliciter. cap. 9.
- PDF 247 Theologia non est pure speculatiua. cap. 10.
- PDF 252 Theologia est simul practica, & speculatiua. cap. 11.
- PDF 255 Theologia magis præcipuè est speculatiua, quam practica. cap. 12.
- PDF 258 Tractatus VI. de Theologiæ vnitate, distinctione, & comparatione cum alijs habitibus.
- PDF 258 Theologia viatorum est vna specie distincta à quacunq[ue] alia scientia. Cap. 1.
- PDF 265 Theologia ab habitu Fidei, re & ratione distinguitur. cap. 2.
- PDF 270 De comparatione Theologiæ cum alijs habitibus, quoad certitudinem. cap. 3.
- PDF 278 Theologia est inferior dignitate alijs habitibus intellectiuis supernaturalibus, præstantior naturalibus. cap. 4.
- PDF 283 Supponitur & explicatur propria ac vera ratio subalternationis. cap. 5.
- PDF 291 Theologia propriè, ac simpliciter nulli scientiæ subalternatur, secundum quid autem subalternatur beatæ, & nonnullis naturalibus. cap. 6.
- PDF 296 Theologiæ non subalternantur scientiæ naturales speculatiuæ, subordinatur tamen moralis practica. cap. 7.
- PDF 301 Tractatus VII. de Locis Theologicis.
- PDF 302 De natura, & discrimine inter locos Theologicos. Cap. 1.
- PDF 304 De sensu literali Scripturæ sacræ. cap. 2.
- PDF 309 De sensu mystico, vel spirituali Scripturæ sacræ. cap. 3.
- PDF 314 An sint plures sensus literales eiusdem loci. cap. 4.
- PDF 320 Ex quo sensu sumi poßit firmum argumentum Theologicum. cap. 5.
- PDF 324 Quomodo eruendus verus sensus Scripturæ. cap. 6.
- PDF 329 De vsu loci ab auctoritate Scripturæ. cap. 7.
- PDF 332 Ex traditionibus Apostolicis desumitur infallibile argumentum Fidei. cap. 8.
- PDF 336 Ecclesiæ auctoritate continetur irrefragabile Fidei argumentum. cap. 9.
- PDF 341 De loco auctoritate Angelica. cap. 10.
- PDF 345 Auctoritas humana omnis fallibilis, nec vnius tantum sententia præbet certum, & irrefragabile argumentum. cap. 11.
- PDF 349 Quinam auctores vsurpandi Theologo. cap. 12.
- PDF 352 Quam certitudinem faciat communis consensus Doctorum. cap. 13.
- PDF 360 Documenta ad interpretandos Patres, & alios Doctores. cap. 14.
- PDF 364 Vtilitas, ac vsus historiæ, non Ecclesiasticæ, sed prophanæ inseruit Theologo non tanqua[m] principium discursus Theologici, sed tanquam explicatio terminorum necessaria ad intelligentiam principiorum Fidei. cap. 15.
- PDF 368 De ratione naturali. cap. 16.
- PDF 372 Tractatus VIII. de Suppositione quid nominis, & quod sit Deus.
- PDF 372 Dei nomine significatur id, quo maius, aut melius cogitari nequit, id vero esse in rebus omne ferè hominum genus agnoscit. Cap. 1.
- PDF 375 Explicatur ratio præpositionis per se notæ. cap. 2.
- PDF 382 Hæc propositio, Deus est, secundum se non quoad nos est per se nota. cap. 3.
- PDF 391 Hæc propositio, Deus est non est demonstrabilis à priore. cap. 4.
- PDF 396 Deum esse est demonstrabile à posteriore viatoribus etiam secundum legem ordinariam. cap. 5.
- PDF 405 Ostenditur Deum esse, ex subordinatione causarum efficientium ad vnum principium. cap. 6.
- PDF 409 Impoßibilis est progressus infinitus in causis essentialiter subordinatis. cap. 7.
- PDF 415 Ex subordinatione rerum ad vnum finem vltimum colligitur esse Deum. cap. 8.
- PDF 421 Liber Secvndus, de Deo vno.
- PDF 421 [Commentationvm Theologicarvm, Liber Secvndvs. De Essentia Et Vnitate Dei, & attributis ad vnitatem pertinentibus. Praefatio.]
- PDF 422 Tractatus Primus, de Essentia Dei in se.
- PDF 422 Deus est ens non in alio neq[ue] sub alio. Cap. 1.
- PDF 427 Deus est substantia completa, incorporea, incorruptibilis, viuens, & intelligens. cap. 2.
- PDF 430 Deus est ens à se. cap. 3.
- PDF 434 Deus est ens necessarium, & per essentiam. cap. 4.
- PDF 439 Deo per essentiam conuenit ipsum esse actualis existentiæ. cap. 5.
- PDF 444 Omnis perfectio absoluta est de intrinseca ratione formali essentiæ diuinæ. cap. 6.
- PDF 449 Ex infinitate diuina ostenditur omnem perfectionem includi in ratione Deitatis. cap. 7.
- PDF 454 Ostenditur ex Patrum dictis attributa esse de ratione intrinseca & essentiali Dei. cap. 8.
- PDF 460 Deus est forma non formata, neque formabilis, immunis à priuatione propriè dicta. cap. 10.
- PDF 465 Explicatur ratio actus puri. cap. 11.
- PDF 469 Deus est actus purus. cap. 12.
- PDF 473 Ratio constituens per se primo, & completè essentiam in ratione essentiæ non est intellectio diuina. cap. 13.
- PDF 478 Infinitudo prout distinguitur ab alijs attributis non est ratio vltimo constitutiuæ Deitatis. cap. 14.
- PDF 481 Ipsum esse simpliciter est ratio per se primo constitutiua essentiæ diuinæ. cap. 15.
- PDF 486 Perfectiones attributales prout sunt in re, & essentiam diuinam, & se mutuo vendicant. cap. 16.
- PDF 493 Tractatus Secundus, de Essentia diuina, & attributis prout à nobis concipiuntur.
- PDF 493 Ratio formalis obiectiua essentiæ diuinæ prout à nobis concipitur includit existentiam. cap. 1.
- PDF 497 Ostenditur de sententia Patrum diuinam essentiam vt à nobis concipitur, non includere formaliter attributa. cap. 2.
- PDF 502 Idem confirmatur ratione, & Scholasticorum auctoritate. cap. 3.
- PDF 509 Neq[ue] infinitas, neq[ue] intellectio est ratio per se primo, & complete constitutiua essentiæ prout à nobis intelligitur sed actualitas ipsius esse substantialis. cap. 4.
- PDF 515 Quid requiratur ad rationem attributi. cap. 5.
- PDF 518 Perfectiones attributales singulæ important determinatas aliquas rationes, tam formales, quam obiectiuas. cap. 6.
- PDF 525 Attributa prout à nobis concipiuntur, & nominantur, dicunt ratione[m] substantiæ non tamen essentiæ adæquatè sumptæ. cap. 7.
- PDF 531 Perfectiones attributales prout à nobis sub diuersis rationibus concipiuntur, non se mutuo intrinsecè vendicant. cap. 8.
- PDF 438 [i.e. 538] De ordine attributorum. cap. 9.
- PDF 545 Tractatus III. de Vnitate Dei.
- PDF 545 Vnitas transcendens non significat rationem positiuam ex natura rei ab ente distinctam. Cap. 1.
- PDF 551 Vnitas transcendens non significat rationem positiuam ab ente virtualiter distinctam. cap. 2.
- PDF 556 Vnum quod est paßio entis significat indiuisionem à se. cap. 3.
- PDF 562 Vnitas dicit negatione[m] diuisionis, & multitudinis materialiter sumptæ. cap. 4.
- PDF 566 Negatio identitatis cum alio non constituit formaliter rationem vnius, sed illam sequitur. cap. 5.
- PDF 570 Deum esse vnum est per se notum, ostenditur verò primum ex fide diuina, & humana. cap. 6.
- PDF 575 Deum esse vnum est demonstrabile viatoribus. cap. 7.
- PDF 580 Excluditur à diuinitate communitas analogica, generica, & specifica. cap. 8.
- PDF 587 Non sunt plures Dij sibi contrarij. cap. 9.
- PDF 591 Deus est vnus per se vnitate singulari, ac numerica. cap. 10.
- PDF 597 Vnitas Dei est omnium maxima. cap. 11.
- PDF 602 Tractatus IV. de Simplicitate Dei.
- PDF 603 Qvæ, & quotuplex sit ratio simplicitatis. Cap. 1.
- PDF 608 Deus est omnino simplex, & expers compositionis realis paßiuæ. cap. 2.
- PDF 614 In Deum non candit compositio paßiua per accidens, neq[ue] corporea. cap. 3.
- PDF 619 Deus neq[ue] ex partibus integrantibus, neq[ue] ex materia, & forma compositus est. cap. 4.
- PDF 624 Deo repugnat compositio ex eo, quo est, & quod est. cap. 5.
- PDF 629 In Deo non est compositio ex esse, & essentia. cap. 6.
- PDF 633 Proponuntur varij modi, quibus res pertinent ad prædicamenta, & ex illis quidam admittuntur, alij excluduntur à Deitate. cap. 7.
- PDF 637 Ostenditur ab auctoritate Deum no[n] contineri per se, ac directè sub aliquo genere vniuoco. cap. 8.
- PDF 642 Deum non contineri sub genere, rationibus confirmatur. cap. 9.
- PDF 649 Deus non est componibilis vlli alteri rei ad constituendum ens per accidens. cap. 10.
- PDF 652 Deus non est pars compositi per se. cap. 11.
- PDF 657 Impoßibile omnino est, etiam diuina virtute, vt Deitas sit componibilis alteri tanquam prima cum subiecto, aut natura cum supposito. cap. 12.
- PDF 662 Compositio rationis concedi potest, in rebus simplicibus admittentibus distinctionem ac multiplicitatem rationis in re fundatam. cap. 13.
- PDF 668 Non inepte concedi potest in diuinis compositio relationis. cap. 14.
- PDF 675 Deus est summe simplex. cap. 15.
- PDF 679 Tractatus V. de Identitate Perfectionum diuinarum.
- PDF 680 Qvid, & quotuplex sit identitas. Cap. 1.
- PDF 685 Distinctio ex natura rei multipliciter accipitur. cap. 2.
- PDF 691 De signis quibus distinctiones internosci possunt. cap. 3.
- PDF 695 In Deo penes essentialia non est distinctio realis, aut modalis. cap. 4.
- PDF 701 In Deo non esse distinctionem formalem ex natura rei probatur auctoritate Scholasticorum & Philosophorum. cap. 5.
- PDF 704 Nullam dari distinctionem ex natura rei inter perfectiones diuinas ostenditur auctoritate Patrum. cap. 6.
- PDF 710 Ex sacris literis, aut Patribus no[n] colligitur distinctio ex natura rei inter perfectiones diuinas absolutas. cap. 7.
- PDF 715 Ex summa identitate, & vnitate Dei ostenditur summa indistinctio formalis inter perfectiones Dei absolutas. cap. 8.
- PDF 720 Ex ratione actus puri rectè concluditur, non esse vllam distinctionem ex natura rei inter essentiam, & attributa. cap. 9.
- PDF 725 Ex simplicitate diuina ostenditur omnimoda indistinctio perfectionum diuinarum. cap. 10.
- PDF 729 Ex eo quod termini contradictorij verificentur de diuersis perfectionibus diuinis non sequitur dist. earum ex natura rei. cap. 11.
- PDF 735 Dissoluuntur alia argumenta. cap. 12.
- PDF 739 Tractatus VI. de Distinctione rationis perfectionum diuinarum.
- PDF 740 Præter distinctionem ex natura rei datur distinctio rationis. Cap. 1.
- PDF 746 Quid sit distinctio rationis. cap. 2.
- PDF 751 Adæquate diuiditur distinctio in realem, & rationis. cap. 3.
- PDF 756 Diuiditur distinctio rationis in distinctionem rationis ratiocinatæ, & ratiocinantis. cap. 4.
- PDF 760 Explicantur aliæ diuisiones distinctionis rationis. cap. 5.
- PDF 765 Perfectiones diuinæ distinguuntur ratione cum fundamento in re. cap .6.
- PDF 771 Distinctio fundamentalis perfectionum diuinarum non est solum penes connotata. cap. 7.
- PDF 777 Perfectiones diuinæ distinguuntur virtute. cap. 9.
- PDF 782 De subiecto, ratione, & causa multiplicitatis diuinorum attributorum. cap. 9.
- PDF 787 Distinctio fundamentalis attributorum diuinorum non sumitur ab extrinseco, sed à plenitudine perfectionibus diuinæ. cap. 10.
- PDF 792 Distinctio fundamentalis perfectionum diuinarum quoad cognosci minimè pendet à distinctione actuali creatarum, quibus æquipollent. cap. 11.
- PDF 796 Distinctio virtualis obiectiua cognosci potest vnico simplici actu. cap. 12.
- PDF 801 Distinctio rationis formaliter sumpta, hoc est relatio ipsa distinctionis est ab æterno obiectiuè in intellectu diuino. cap. vltimum.
- PDF 806 Tractatus VII. de Veritate prædicationum in terminis diuinis.
- PDF 806 Propositiones tam affirmantes, quam negantes, conflatæ ex terminis diuinis possunt esse veræ. Cap. 1.
- PDF 810 De Deo dicuntur nomina concreta abstracta, & denominatiua. cap 2.
- PDF 813 De veritate propositionum constantium vtroque termino concreto, & prædicato concreto, subiecto vero abstracto. cap. 3.
- PDF 821 Quomodo in creatis prædicentur abstracta de concretis. cap. 4.
- PDF 825 De veritate propositionum constantium vtroque termino abstracto. cap. 5.
- PDF 830 In diuinis possunt esse veræ propositiones constantes vtroque termino concreto, vel abstracto. vap. 6.
- PDF 835 Abstracta in diuinis verè prædicantur de abstractis, & concretis. cap. 7.
- PDF 838 In diuinis prædica[n]tur verè concreta de abstractis. cap. 8.
- PDF 841 Non omnia, quæ dicuntur de vna perfectione diuina, dicuntur de reliquis. cap. 9.
- PDF 844 An prædicationes in terminis diuinis sint per se. cap. 10.
- PDF 848 Quid requiratur ad veritate[m] propositionis in sensu formali. cap. 11.
- PDF 852 Propositiones compositæ ex terminis abstractis veræ in sensu formali non explicantur per habens formam: & quænam illæ sint. cap. 12.
- PDF 859 [i.e. 856] Ad veritatem in sensu identico sat est identitas ex natura rei inter prædicatu[m] & subiectum. cap. 13.
- PDF 860 Quæ prædicationes in terminis diuinis sint veræ in sensu identico, quæ in formali. cap. 14.
- PDF 866 De veritate propositionum, quæ in terminis diuinis enunciant aliquid ablatiuo casu. cap. 15.
- PDF 870 De veritate propositionum reduplicatiuarum in terminis diuinis. cap. 16.
- PDF 875 Tractatus VIII. de Immutabilitate Dei.
- PDF 875 Quid, & quotuplex sit mutatio. Cap. 1.
- PDF 879 Neceßitas, & immutabilitas distinguuntur formaliter. cap.2.
- PDF 884 Plurimæ sunt rationes cur Deus sit immutabilis: propria tamen, & immediata non est esse à se, infinitas, aut summa perfectio. cap. 3.
- PDF 888 Sola neceßitas est proxima, & adæquata ratio immutabilitatis, actus vero purus, ac simplicitas, vt includunt neceßitatem. cap. 4.
- PDF 893 Vnde sumatur neceßitas actuum liberorum Dei. Cap. 5.
- PDF 896 Deus non est mutabilis secundum substantiam in totum. cap. 6.
- PDF 901 Deus expers omnino est mutationis substantialis in partem. cap. 7.
- PDF 906 In Deum non cadit accidentalis mutatio. cap. 8.
- PDF 911 Deus est immutabilis penes actus immanentes. cap. 9.
- PDF 917 Si in Deo esset varietas penes actus liberos, esset vera & non adumbratilis mutatio, moralis tamen non semper repugnaret Deo ex propria ratione. cap. 10.
- PDF 922 Immutabilitas actuum liberorum voluntatis diuinæ, & scientiæ visionis oritur ex repugnantia Physica. cap. 11.
- PDF 928 Deus non est mutabilis aduentu nouæ relationis. cap. 12.
- PDF 933 Immutabilitas omnimoda incommunicabilis est creaturæ, ex parte tamen, & imperfecte participabilis. cap. 13.
- PDF 937 Tractatus IX. de Immensitate Dei & immutabilitate secundum locum.
- PDF 938 Deum esse præsentem rebus omnibus ex humana, diuinaq[ue] fide constat. Cap. 1.
- PDF 943 Vtrum demonstrari poßit immediata præsentia Dei ad omnes res. cap. 2.
- PDF 946 Ex omnipotentia, & operatione Deo colligi præsentiam ipsius ad omnes res ostenditur auctoritate. cap. 3.
- PDF 950 Ostenditur rationibus ex operatione diuina rectè inferri præsentiam eius ad omnia. cap. 4.
- PDF 952 Ex operatione Dei colligitur præsentia Dei intima ad res omnes. cap. 5.
- PDF 956 Operatio diuina supponit præsentiam potentialem ad effectum, actualem vero ad subiectum, quod supponitur actioni. cap. 6.
- PDF 959 Soluuntur argumenta opinantium ex operatione diuina no[n] colligi immediate præsentiam Dei cum rebus omnibus. cap. 7.
- PDF 961 Deus est rebus formaliter præsens per relationem rationis. cap. 8.
- PDF 965 Fundamentum remotæ præsentiæ Dei ad omnes res est quantitas ipsius virtualis ab essentia, & alijs perfectionibus virtute distincta. cap. 9.
- PDF 971 Completa ratio fundamentalis præsentiæ Dei ad creaturas non est operatio ad extra, sed immensitas cum indistantia priuatiua vtriusq[ue] extremi. cap. 10.
- PDF 977 Deus est multipliciter in rebus, ad quod nec sufficit, nec, formaliter loquendo, requiritur in distantia. cap. 11.
- PDF 979 Explicantur tres modi, quibus Deus est in rebus, nempè per essentiam, potentiam, & præsentiam. cap. 12.
- PDF 982 Deus est in rebus omnibus intimè præsens secundum substantiam, non autem creaturæ in Deo. cap. 13.
- PDF 988 Non est idem prorsus esse in rebus per essentiam, & tanquam in loco. cap. 14.
- PDF 991 Deus non est propriè in loco, est tamen vbique totus interminabiliter. cap. 15.
- PDF 996 Deus est in loco repletiuè, non causaliter solum, sed aliquo modo formaliter. cap. 16.
- PDF 1000 Proprium est Deitatis esse vbique. cap. 17.
- PDF 1004 Deus no[n] est imaginaria capedine spatij vltra mundum. cap. 18.
- PDF 1008 Deus erit in loco vacuo, si quo modo detur. cap. 19.
- PDF 1011 Deum esse extra mundum, & supra cœlum ostenditur auctoritate Scripturæ, patrum, & Scholasticorum. cap. 20.
- PDF 1019 Deum esse extra cœlu[m] ratione ostenditur. cap. 21.
- PDF 1024 Immensitas proprià est magnitudo Dei virtualis in ordine ad locum, quæ habet proprium modum infinitatis. cap. 22.
- PDF 1028 Tractatus X. de Aeternitate Dei.
- PDF 1029 Aeternitas multipliciter accipitur: conuenit autem Deo sumpta in maximè propria significatione. cap. 1.
- PDF 1032 Explicatur diffinitio æternitatis, & ostenditur ipsam esse durationem vitæ diuinæ. cap. 2.
- PDF 1038 Quæ sit propria ratio formalis durationis. cap. 3.
- PDF 1042 Ratio formalis durationis non est propriè, ac formaliter quanta, sed metaphoricè, vel identicè. cap. 4.
- PDF 1046 Aeternitas distinguitur à vita diuina non à parte rei, sed secundùm rationem, posita verò opinione de distinctione actuali temporis à motu dicendum est distingui virtute secundum rationes positiuas. cap. 5.
- PDF 1049 Aeternitas non distinguitur à vita diuina ratione aliqua positiua, sed per negationes, habitudines, aut connotationes superadditas. cap. 6.
- PDF 1056 Aeternitas est mensura omnis durationis creatæ. cap. 6.
- PDF 1063 Aeternitas est mensura intrinseca vitæ diuinæ. cap. 7.
- PDF 1067 Aeternitas non consistit in ratione mensuræ. cap. 8.
- PDF 1071 Aeternitas no[n] primo distinguitur à cæteris durationibus per negationem mensuræ, sed termini. cap. 9.
- PDF 1075 In æternitate no[n] est vlla succeßio, & proinde non distinguitur à nunc stabili. cap. 10.
- PDF 1080 In quo consistit vniformitas æternitatis. cap. 11.
- PDF 1086 Vnde dicatur æternitas perfecta posseßio. cap. 12.
- PDF 1088 Deus ratione æternitatis verè coexistit temporis. cap. 13.
- PDF 1093 Deus ratione æternitatis coexistit rebus existentibus in omni differentia temporis. cap. 14.
- PDF 1102 D. Thomæ sententia statuit res esse præsentes realiter Deo in æternitate, non tamen simul, aut semper. cap. 15.
- PDF 1107 Non est absolute dicendum res contingentes esse simul, aut semper, aut ab æterno præsentes Deo in æternitate. cap. 16.
- PDF 1112 Præsentia, siue coexistentia rerum cum Deo in æternitate est simpliciter succeßiua, secundum quid permanens. cap. 17.
- PDF 1110 [i.e. 1117] Aeternitas veram contradictionem nunquam, terminos tamen contradictorios interdum admittat. cap. 18.
- PDF Index Tractatvvm Et Capitvm Hisce Dvobvs Libris Contentorvm.
- PDF Index Rervm In Hoc Opere Præcipvarvm: Nvmero Priore Paginam, Altero Colvmnam, Literis, P. M. F. Principivm, Medivm, Finem Colvmnae indicantibus.
- PDF Endsheet
- PDF Back cover
- PDF Spine