Ethica Amoris, Sive Theologia Sanctorum, Magni Præsertim Augustini, Et Thomæ Aquinatis : Circa Universam Amoris & Morum Doctrinam, Adversus Novitias Opiniones Strenuè propugnata, Et In Materiis Principaliter Hodie Controversis Fundamentaliter [...]. De Generalibus Principiis Amoris Et Morum : Prolegomena septem, Librosque undecim complectens / Per Fr. Henricum A S. Ignatio, Athensem, Ordinis Fratrum Beatæ Virginis Mariæ de Monte Carmelo, ... Opus nedum Theologis ... utilissimum, plena manu argumenta subministrans ad ... disserendum de omni materia, ad vitam Christianam pertinente. Leodii : Broncart, 1709- : Tomus Primus. Leodii : Broncart, 1709
Content
- PDF Tomus Primus. De Generalibus Principiis Amoris Et Morum
- PDF Front cover
- PDF Endsheet
- PDF Title page
- PDF Pars Prima Præliminaris.
- PDF Pars Secunda.
- PDF Reverendissimo Domino D. Clementi Le Febvre, Celeberrimi Juxta Et Antiquissimi Monasterii D. Huberti In Ardenna Abbati Dignissimo, Appidique Ejusdem Nominis, Ac Totius Territorii Domino; Vicecomiti De Ansereme, Supremi Ducatus Bullionensis
- PDF Index Prolegomena, Librosque simul & Capita Tomi primi continens.
- PDF Facultas Reverendissimi Patris Generalis.
- PDF Approbatio Theologorum Ordinis.
- PDF Approbatio sapientissimi Domini Arnoldi Eyben, Cathedralis Ecclesia Antuerpiensis Canonici Theologalis, & Thesaurarii, Archipresbyteri Ruralis, ac Laborum Censoris.
- PDF Approbatio Reverendi Domini Joannis Le Beau Examinatoris Synodalis.
- PDF Permissio Ordinarii.
- PDF 1 Pars Prima Præliminaris.
- PDF 1 Prolegomenon I. De radicibus laxioris Ethices.
- PDF 1 Caput I. Laxioris Ethices mala panduntur.
- PDF 4 Caput II. Schema complurium opinionum, quæ virit sapientibus videntur Christianæ vitæ plus æquo relaxativæ, atque à Regulis Evangelicis, Ecclesiasticisque, & à Sanctorum Theologia alienæ.
- PDF 12 Caput III. Salubrioris puriorisque Ethices necessitas ex dictis concluditur.
- PDF 15 Caput IV. Prima causa, radixque primordialis Ethices lexioris, præsidentia rationis humanæ, antecedentis Oracula Scripturarum & Sanctorum, in qua laxiorum opinionum Authores Ethicam suam fundaverunt.
- PDF 18 Caput V. Secunda radix laxioris Ethices, est quia à generalibus Scripturæ præceptis, privatâ ratione & authoritate, liberiùs excipitur, documentaque Scripturæ, pro visa cuique ratione, licentiosiùs inflectuntur, consuetisque hominum moribus accommodantur.
- PDF 19 Caput VI. Tertia radix, est quia sanctorum Patrum doctrina vel negligitur, vel contortè explicatur, non ut illi sapiunt, sed ut quisque sapit.
- PDF 20 Caput VII. Quarta radix, est nimia de moribus opinandi, de suoque definiendi, ac novos & Majoribus incognitos peccatorum excusndorum prætextus excogitandi licentia.
- PDF 23 Caput VIII. Quinta radix, abusus probabilitatis.
- PDF 27 Caput IX. Sexta radix: abusus harum maximarum: In obscuris benignior interpretatio, vel opinio sequenda: Odia restringenda, favores ampliandi: In dubio melior est conditio possitentis, &c.
- PDF 30 Prolegomenon II. De remediis Ethices laxioris.
- PDF 30 Caput I. Sapiens investigator remediorum adversus Ethicen laxiorem, scire ante omnia debet, principium veræ Sapientiæ esse, parum credere humanæ rationi suæ, ob ingentem defectum & pronitatem ipsius in errores. Cujus argumentum primum petitur ex discrimine humanæ rationis, in hoc statu naturæ corruptæ, ab ea quæ fuisset in statu innocentiæ.
- PDF 32 Caput II. Secundum argumentum ingentis defectûs rationis humanæ, petitur ex insufficientia ipsius ad assequendas ipsas, etiam minimas, naturales & philosophicas veritates, sine multiplicium errorum admixtione.
- PDF 35 Caput III. Ingens humanæ rationis defectus, tertiò demonstratur, palpabiliter ostendendo, quàm insufficiens & erratica sit circa Deum & divina.
- PDF 37 Caput IV. Quarta demonstratio ejusdem defectûs, ex eo quid humana ratio, sibi relicta, prorsus insufficiens sit ad aliquid certò statuendum de fine hominis.
- PDF 37 Caput V. Demonstratur ingens defectus, insufficientiaque rationis humanæ, ad determinandum de mediis, seu moribus, quibus ad finem illum pervenitur.
- PDF 39 Caput VI. Non tamen ob præmissa contemnendus humanæ rationis usus; sed liberior usus, ne in præcipitia ducat, corrigendus.
- PDF 40 Caput VII. Ratione liberiùs utuntur Philosophi, qui ita sibi in antecessum præfigunt philosophicas suas opiniones, ut deinde Spiritum sanctum, ubi repugnare videtur, seu sacra documenta in balbutiem suam trahant.
- PDF 40 Caput VIII. Ratione liberiùs utuntur, qui amnia sivi proposita, quàmlibet incerta & ambigua, de suo, velut ex tripode definiunt, præsertim in moralibus.
- PDF 41 Caput IX. Ratione liberiùs utuntur, qui plus rationi suæ privatæ, quàm communi Majorum traditioni, vel primariorum Ecclesiæ Doctorum authoritati, in materia per Ecclesiam non definita, cura apertam necessitatem, deferunt.
- PDF 43 Caput X. In materia Theologica, tametsi non definita, citra perspicuam necessitatem, plus deferre privatæ rationi suæ, quàm communi traditioni Majorum, vel doctrinæ primariorum Ecclesiæ Doctorum, est contra oracula Scripturarum, exemplaque & documenta Sanctorum.
- PDF 45 Caput XI. In eadem materia plus deferre privatæ rationi suæ, quàm traditioni Majorum, dictrinæve vel authoritati sanctorum Doctorum, est contra ragulas christianæ humilitatis, simplicitatis, modestiæ & prudentiæ.
- PDF 47 Caput XII. Ipsemet ordo locorum Theologicorum, ilumque sequendi nacessitas, ostendit, in Theologicis, etiam incertis ac inevidentibus, plus sanctorum Doctorum authoritati deferendum, quàm visæ cuique rationi.
- PDF 47 Caput XIII. Duplex replica solvitur, & utriusque solutione ampliùs ostenditur, rationem rectam non permittere humili, modesto, prudentique Christiano, in materia (præsertim Theologica) incerta & inevidenti, plus deferre rationi sibi visæ, quàm communi Sapientiorum, & maximè sanctorum Patrum doctrinæ.
- PDF 49 Caput XIV. Regulæ 14. ad veram rationem, sapientiam & intelligentiam assequendam, remediaque ad rorrigendam laxiorem Ethicam.
- PDF 52 Caput XV. Tunc. salutaria erunt laxioris Ethices remedia, si hinc inde caveantur extrema, tam scilices Ethica severior, quàm laxior.
- PDF 55 Caput XVI. Tametsi extrema vitanda sint, ut suprà, attentâ nihilominus multitudine longè maximâ fidelium pereuntium, Scriptores Casuum, Confessariique & Directores animarum, Salvatoris exemplo, fidelibus potiùs inculcare debent viam arctam, quàm latam, discretoque uti rigore, quem Evangelica Apostilicoque traditio requiri, quemque Sanctorum cælitùs afflatorum doctrinæ præscribit: ne alioqui, indiscreta indulgentiâ suâ, peccatorum alienorum, perditionisque fratrum suorum participes effecti; cum...
- PDF 65 Prolegomenon III. De sublimitate, germanisque fontibus Moralis Christianæ.
- PDF 65 Caput I. Origo, finis, subjectum Moralis Christianæ, indeque qualitas ac sublimitas ipsius, uti & prærogativæ Christiani hominis describuntur.
- PDF 67 Caput II. Regulæ Moralis Christianæ, sive Institutionis hominis Christiani.
- PDF 68 Caput III. Reflexio ad superiores regulat.
- PDF 69 Caput IV. Ad superiores regulas Christiani omnes tenentur.
- PDF 69 Caput V. Eamdem obligationem afferit, probatque divus Gregorius.
- PDF 70 Caput VI. Efficax atque elegans divi Chrysostomi pro eadem obligatione discursus lib. 3 advers. vituperat. vitæ Monasticæ c. 2. Nervosa etiam sententia Concilii Aquisgranersis, sicut & divi Thomæ de Villa nova pro eadem.
- PDF 72 Caput VII. Eadem obligationem ratio Christiana dictat.
- PDF 73 Caput VIII. Superioribus regulis conformem oportet esse morum theologiam, ut verè Christiana sit. Talis proinde non videtur illa, quæ est adinventionis novæ, non traditionis antiquæ: illa maximè de qua Caramuèl Theolog. fundament. n. 1268 Tota Theologia Moralis nova est.
- PDF 74 Caput IX. Germani fontes Christianæ Ethices, sunt Scriptura Traditioque. Deinde, Ecclesia, Canones, Patres. Denique ratio regulata per ipsorum documenta, quoad ea quæ divini juris sunt. Leges verò Ecclesiasticæ & Civiles, ratioque inde deducta, quoad ea quæ juris sunt humani.
- PDF 75 Caput X. Tametsi humana ratio, ex dictis Prolegom. 2. c. 6. locum post authoritatem Scripturæ, Ecclesiæ SS. Patrum, habeat in Christiana morum Theologia; locum habet ut ipsius authoritatis pedissequa, non ut domina: ut consequens, non ut antecednes: ideoque si casus-per Scripturam, Traditionem, Ecclesiam, vel SS. Patrum dictrinam sit decisus, in contrarium non est audienda ratio purè humana, nec ob eam inflectenda Scripturæ, Ecclesiæ, vel SS. Patrum doctrina.
- PDF 76 Caput XI. Legitima non est S. Scripturæ, vel sanctorum Patrum expositio, per humanam rationem antecedentem.
- PDF 77 Caput XII. A generalibus Scripturæ sententiis ac præceptis, sola humanà ratione, prudens non excipit.
- PDF 78 Caput XIII. Sola illa à generalibus Dei præceptis legitima est exceptio, quæ divina cognoscitur fieri authoritate, sive per Scripturam, sive per Traditionem externam vel internam, vel divinam pro tempore revelationem.
- PDF 79 Caput XIV. Regulæ sex ad legitimam sacræ Scripturæ, Sanctorumque Patrum expositionem.
- PDF 81 Caput XV. Reglæ ad dignoscendam Traditionem.
- PDF 82 Caput XVI. Ragulæ in hac nostra Theologia Morali sequendæ.
- PDF 82 Caput XVII. Rationes cur Moralis nostra potissimùm depromatur ex S. Augustino & S. Thoma.
- PDF 86 Caput XVIII. Solvuntur ocjectiones eorum, qui magnifica Ecclesiæ de Augustino testimonia vellicare conantur, vel extenuare.
- PDF 89 Caput XIX. Sanctorum Augustini dogmata nullo in puncto contraria sunt Decretis SS. Pontificum.
- PDF 92 Caput XX. De Augustini doctrina non bene sentiunt, nec reverenter loquuntur, qui dicunt, ei ad litteram non insistendum, utpote quæ haud minùs obscura sit, nec varios diversosque sensus minùs admittat, quám ipsamet Scriptura sacra.
- PDF 92 Caput XXI. Ratio cur nonnullis Recentioribus paradoxæ videantur propositiones quædam, in Augustino aliisque probatis Ecclesiæ Patribus certissimæ.
- PDF 93 Caput XXII. Ratio multiplex cur eadem propositiones ab indulgentioribus Recentioribus Bejanismi vel Jansenismi (licèt immeritò & calumniosè) insimulentur?
- PDF 95 Prolegomenon IV. De origine & processu querelarum adversus laxiorem morum doctrinam.
- PDF 95 Caput I. Origo & progressus querelarum adversus laxiorem morum doctrinam.
- PDF 98 Caput II. Querelarum adversus laxiorem morum doctrinam, progressus ulterior.
- PDF 100 Caput III. Quadraginta quinque propositiones lexioris Ethices, per Alexandrum VII. condemnatæ, seu duplex Alexandri VII. adversus eas decretum.
- PDF 102 Caput IV. Sexaginta quinque propositiones, christianam disciplinam relaxantes, per Innocentium XI. condemnatæ.
- PDF 105 Caput V. Doctrina Facultatis Theologicæ Lovaniensis, propositionibus per Decretum S.D.N. Innocentii XI. condemnatis opposita, à Deputatis ejusdem Facultatis, eidem S.D.N. ad examen proposita, Apostolicoque ipsius judicio submissa, sed post longissimum examen, summaque in illam præpotentium adversariorum molimina, ab omni censura prohibitioneque libera.
- PDF 108 Caput VI. Decretum Sanctissimi Domini Nostri Innocentii XI. quo Amadæi Guimenii Liber, cui titulus: Adversus quorumdam expostulationes, contra nonnullas Jesuitarum opiniones morales, &c. sub excommunicationis pœna interdicitur, & flammis aboleri jubetur, velut contines doctrinam non sanam, perniciosam, animarum infectivam.
- PDF 109 Caput VII. Decretum Alexandri VIII. de 24. Augusti 1690. adversus propositiones duas nimis laxas.
- PDF 109 Prolegomenon V. De querelis adversus Ethicen severiorem.
- PDF 109 Caput I. Querelæ sub Pio V. Innocentio XI. & Alexandro VIII.
- PDF 110 Caput II. Aliæ querelæ sub Innocentio XII.
- PDF 112 Prolegomenon VI. De propositionibus vulgò Bajanis.
- PDF 112 Caput I. Bulla Pii V. adversus propositiones vulgò Bajanas, ex Registro ipsius à Gregorio XIII. producta, atque authentica declarata, ab Urbano VIII. promulgata & confirmata.
- PDF 115 Caput II. Observanda circa illam, aliasque SS. Pontificum Constitutiones.
- PDF 122 Caput III. Necessaria est regula aliqua, recta, & solida, qua damnatarum à Pio V. propositionum sensus damdatus à non damnato discernatur.
- PDF 124 Caput IV. Regula recta, plana & expedita, qua damnatarum à Pio V. propositionum senus damnatus à non damnato optimè discernitur, est, quòd sensus damnatus non semper petendus sti ex libris Baii, seu aliorum Assertorum, sed ex propositionibus ipsis, prout in Bulla Pii V. exhibtenur: ita ut propositiones illæ, quæ damnatæ in sensu naturali & obvio quem propositiones illæ reddunt, vel secundùm se spectatæ (si sic reddant sensum pravum, vel in Ecclesia peregrinum) vel ad invicem collatæ, si saltem sic...
- PDF 126 Caput V. Per regulam illam ostenditur Baio, de nonullarum propositionum censura conquerenti, filentium à Pio V. jure esse impositum.
- PDF 126 Caput VI. Per eamdem regulam manifestè retunditur calumnia hæreticorum capite tertio memorata.
- PDF 127 Caput VII. Eamdem calumniam manifestè resellit subjicienda per regulam illam Pianæ Censuræ conciliatio cum Augustini, priscorumque aliorum Patrum doctrina.
- PDF 128 Caput VIII. Censura propositionis decimæ sextæ: Non est vera obedientia sine charitate, cum Augustini, priscorumque aliorum Patrum doctrina per regulam suprà allatam conciliatur.
- PDF 131 Caput IX. Per eamdem regulam veterum Patrum doctrina conciliatur cum censura propositionis 38. Omnis amor creaturæ rationalis, aut vitiosa est cupiditas, quâ mundus diligitru, quæ à Joanne prohibetur; aut laudabilis illa charitas, quâ per Spiritum sanctum in corde diffusâ Deus amatur.
- PDF 134 Caput X. Per eamdem regulam ostenditur concordia doctrine veterum Patrum, probatorumque theologorum (asserentium Dei propter se, etiam super omnia, dilactionem ante Sacramenti susceptionem, non semper esse conjunctam cum remissione peccatorum) cum censura propositionis trigesimæ secundæ, Charitas illa, quæ est plenitudo legis, non est semper conjuncta cum remissione peccatorum. Et trigesimæ tertiæ, Catechumenuns justè, rectè & sanctè vivit, & mandata Dei observat, ac legem implet per charitatem, ante...
- PDF 136 Caput XI. Augustinianæ de Gratia & Charitate doctrinæ concordia cum censura propositionis 34. Distinctio illa duplicis amoris, naturalis videlicet, quo Deus amatur ut Author naturæ; & gratuiti, quo amatur ut Beatificator, vana est, & commentitio, & ad illudendum sacris Litteris excogitata. Et 36. Amor naturalis, qui ex viribus naturæ exoritur, ex sola Philosophia per elationem præsumptionis humanæ, cum injuria Crucis Christi, defenditur à nonnullis Catholicis.
- PDF 139 Caput XII. Consonantia doctrinæ ejusdem Augustini cum censura propositionis vigesimæ septimæ: Liberum arbitrium, sine gratiæ Dei adjutorio, nonnisi ad peccandum valet.
- PDF 142 Caput XIII. Augustinianæ doctrinæ concordia cum censura propositionis trigesimæ. Non solùm fures sunt & latrones, qui Christum viam & ostium veritatis & vitæ negant, sed etiam quicumque aliunde quàm per ipsum in viam justitiæ, hoc est, ad aliquam justitiam conscendi posse docent; aut gentationi ulli fine ipsius adjutorio, resistere hominem posse , sic ut in eam non inducatur, aut ab ea non superetur.
- PDF 144 Caput XIV. Concordia ejusdem cum censura propositionis trigesimæ secundæ. Cum Pelagio sintiunt, qui textum Apostoli ad Rom. 2. Gentes quæ legem non habent, naturaliter quæ legis sunt faciunt, intelligunt de gentibus fidei gratiam non habentibus.
- PDF 146 Caput XV. Augustinianæ doctrinæ concordia cum damnatione propositionis trigesimæ quintæ. Omnia opera infidelium sunt peccata, & virtutes Philosophorum sunt vitia.
- PDF 155 Prolegomenon VII. De nimia Casuistarum Recentiorum libertate censurandi sententias, in sacris Litteris, & sanctis Patribus fundatissimas.
- PDF 165 Pars Secunda. De generalibus principiis amoris & morum.
- PDF 165 Liber I. Amor voluntarius.
- PDF 165 Caput I. Actus humanus non est, qui non est voluntarius.
- PDF 166 Caput II. Definitio voluntarii.
- PDF 168 Caput III. Divisio voluntarii.
- PDF 169 Caput IV. Tria ad voluntarium indirectum requisita.
- PDF 171 Caput V. Voluntarii indirecti varia proferuntur exempla.
- PDF 172 Caput VI. Regulæ ad discerneudum quandonam effectus indirectè voluntarius censeatur in causa.
- PDF 176 Caput VII. Ex allatis exemplis maximi momenti derivantur consectaria.
- PDF 179 Caput VIII. Tametsi ad peccatum satis sit voluntarium indirectum; ad actum tamen virtutis requiritur directum.
- PDF 180 Caput IX. Definitio involuntarii, duplexque ipsius acceptio.
- PDF 180 Caput X. Violentia causat involuntarium simpliciter & absolutè.
- PDF 181 Caput XI. Metus non causat involuntarium simplicitier, sed secundùm quid. Nex tamen hoc universim est verum.
- PDF 183 Caput XII. Concupiscentia non causat involuntarium. Si tamen sit antecedens, per se loquendo, minuit voluntarium perfectum, auget imperfectum.
- PDF 185 Caput XIII. Habitus & consuctudo non diminuit, sed auget voluntarium.
- PDF 186 Caput XIV. Ignorantia prorsus antecedens, & involuntaria, causat involuntarium simpliciter.
- PDF 187 Caput XV. Ignorantia antecedens respectu operis, si sit consequens respectu voluntatis, non causat involuntarium simpliciter, causat tamen secundùm quid.
- PDF 188 Caput XVI. Ignorantia concomitans, noc voluntarium causat, nex involuntarium.
- PDF 188 Liber II. Amor liber.
- PDF 189 Caput I. Triplex libertas.
- PDF 189 Caput II. Essentia veræ proprieque dicta liberatis, in communs, sita est in jure, dominio & potestate voluntatis super actus suos.
- PDF 192 Caput III. Ad hoc ut voluntai actus suos in sub habeat dominio & potestate, nec sancti Doctores, nec primarii Sebolastici universim postulant, ut sic illos velit, ut possit non velle, vel oppositum velle.
- PDF 193 Caput IV. Ampliùs idipsum probatur exemplo libertatis Dei.
- PDF 194 Caput V. Eadem veritas ostenditur exemplo libertatis Christi.
- PDF 196 Caput VI. Ostenditur quoque exemplo libertatis Angelorum, hominunque beatorum.
- PDF 200 Caput VII. Sanctis Patribus cap. 4. 5. & 6. productis subscribunt primarii Scholastici Doctores.
- PDF 201 Caput VIII. Argumenta contraria dissolvuntur.
- PDF 203 Caput IX. Tametsi non omnis vera libertas, sit libertas à necessitate; libertas tamen à necessitate, seu electionis, & indifferentiæm necessarià est ad merendum & demerendum, in statu natruæ lapsæ, nec ad hoc satis est libertas à coactione.
- PDF 203 Caput X. Ad libertatem indifferentiæ, necessariam ad merendum & demerndum in statu naturæ lapsæ, requiritur potestas agendi vel non agendi, &c. non tamen compenendi non actionem cum amnibus ad agendum requisitis.
- PDF 207 Caput XI. Non amne voluntarium perfectum, liberum est libertate electionis, seu indefferentiæ; tametsi liberum sit, libertate propriè dicta, vel scilicet libertate electionis, vel libertate simplicis volitionis, seu effentiali.
- PDF 208 Liber III. Amor moralis.
- PDF 208 Caput I. Moralitatis descriptio.
- PDF 208 Caput II. Tametsi alii sint affectus in homine, omnes tamen ex amore velut fonte procedunt. Et ideò omnis moralitas cæterorum affectuum, actuumque, ex amoris moralitate petitur, sive ex ordinatione vel inordinatione ipsius ad legem æternam.
- PDF 210 Caput III. Primum Christiani hominis officium, esst amorem suum rectè ordinare.
- PDF 210 Caput IV. Prima proinde Theologi Moralis cura esse debet, sanam & christianam de Dei creatur arumque amore doctrinam tradere.
- PDF 211 Caput V. Ad christianam de amore doctrinam manuducit triplex divisio, qua sancti Patres amorem adæquatè dividunt 1. in mansorium & transitorium, sive in fruitionem & usum. 2. in amorem Creatoris & creaturæ. 3. in charitatem latè dictam, & cupiditatem, latè similiter acceptam.
- PDF 213 Caput VI. Ad amorem ordinatum, actumque bonum, non sufficit velle & facere bonum, sed oportet illud velle & facere bene, sive intensione bona, cumque omnibus debitis circumstantiis.
- PDF 214 Caput VII. Ad amorem ordinatum, actumque bonum, non sufficit intentio bona.
- PDF 214 Caput VIII. Tota moralitas, seu bonitas vel malitia actus exterioris, ipsi formaliter provenit ab actu interiori. Nulla proinde exteriori actui formalis inest bonitas vel malitia, distincta à bonitate vel malitia formali actus interioris.
- PDF 215 Caput IX. Acuts externus per se formaliter nihil bonitatis vel malitiæ superaddit actui interiori efficaci: bene tamen occafionaliter & per accidens, quatenus actus interior, occasione ipsius adaugetur.
- PDF 216 Caput X. Objectiones dissolvuntur.
- PDF 217 Caput XI. Bona quæ facimus, sæpe sunt bona mixta malis, & mala mixta bonis.
- PDF 219 Caput XII. Satisfit objectionibus Salmanticensium, aliorumque superiori assertioni contradicentium.
- PDF 220 Caput XIII. Omnis actus deliberatus, in individuo, bonus est, vel malus; id est bene, vel malè factus: & hoc sensu nullus indifferens in individuo.
- PDF 222 Caput XIV. Contrariis occurritur argumentis.
- PDF 223 Caput XV. Omnis actus in individuo bonus, ad debitumque finem ultimum relatus, meritorius est, soltem de congru: nullus steriliter bonus.
- PDF 225 Liber IV. Amor circumspectus.
- PDF 225 Caput I. Circumstantiarum natura.
- PDF 226 Caput II. Circumstantiæ septem.
- PDF 226 Caput III. Quando actus ex objecto, adeoque ex specie suo & officio bonus, non sit ob specificam bonitatem suam, sed ob finem malum, v.g. ob vanam gloriam, non est moraliter bonus, sed totus malus: secus dum fit ob specificam bonitatem suam, licèt cum defectu relationis in Deum.
- PDF 228 Caput IV. Finis operantis non semper est circumstantia operis, sed ei aliquando tribuit primam speciem bonitatis vel malitiæ.
- PDF 229 Caput V. Tametsi intentio boni finis non tollat, diminuit tamen malitiam mali medis.
- PDF 229 Caput VI. Circumstantiæ mutantes & non mutantes speciem peccati.
- PDF 229 Liber V. Amor ordinatus in genere.
- PDF 230 Caput I. Amoris natura, objectum, motivum & finis.
- PDF 234 Caput II. Divisio amoris, verumque discrimen inter amorem concupiscentiæ, & amorem amicitiæ seu benevolentiæ.
- PDF 237 Caput III. Amoris bonitas petitur ex ordine amoris. Cujus ordinis custodia compendium est totius vitæ christianæ.
- PDF 238 Caput IV. Amabilitas istius ordinis.
- PDF 238 Caput V. Alius ordo amandi, alius ordo subveniendi.
- PDF 240 Caput VI. In amore duplex attenditur ordo. Unus inter diligibilia; alter inter diligentem & dilectum. Prior est ordo amoris appretiativi. Posterior benefactivi, seu amoris quoad subventionis effectum.
- PDF 240 Caput VII. Appretiatio non solùm fit per intellectum, sed & per voluntatem.
- PDF 241 Caput VIII. Varii modi tacitæ appretiationis.
- PDF 242 Caput IX. Ex dignitate seu excellentia finis arguitur quo in pretio voluntas habeat ea quæ amat ut finem, seu finalister propter se.
- PDF 243 Caput X. Ad ordinatum amorem necesse est ut, cæteris paribus, talis sit ordo amoris, qualis est ordo rerum in bonitate.
- PDF 243 Caput XI. In ordine rerum Deus est summus, optimus, maximus in bonitate. Summè proinde & maximè diligendus, creaturisque omnibus in amore præferendus.
- PDF 244 Caput XII. In ordine rerum Deus solus habet esse finaliter propter se. Solus proinde amari debet finaliter propter se.
- PDF 245 Caput XIII. Majus bonum, salvo amoris ordine, referri non potest ad minus bonum, velut amoris finem, seu positivè, seu negativè ultimum.
- PDF 246 Caput XIV. Ex allata regula de ordine amoris, momentosa derivantur corollaria, ut quòd, inter creaturas, illæ præ aliis sint amandæ, quæ Deo sunt propinquiores, &c.
- PDF 248 Liber VI. Amor Dei ordinatus.
- PDF 248 Caput I. Ordinatus amor non est, quo quis Deum, non propter Deum, sed propter seipsum, velut, amoris finem, ultimatè diligit.
- PDF 251 Caput II. Ordinatus est amor concupiscentiæ sanctæ, quo Christiani Deum amant, sibique concupiscunt, tamquam summum bonum suum, & quia est finis ultimus ipsorum, ad quem possidendum creati sunt, & per cujus solius possessionem satiari possunt.
- PDF 252 Caput III. Ordinatus est amor spei christianæ, operans propter retributationem, quæ Deus est, tanquam ultimum finem. Quia amor este mercenarius non est sed gratuitus & castus secund?um doctrinam Sanctorum.
- PDF 254 Caput IV. Contrariorum argumentorum imbecillitas ostentenditur.
- PDF 256 Caput V. Ex primo maximoque mandato ostenditur, solum Deum amandum finalister propster se; cætera non nisi finaliter propter ipsum. Solum proinde Deum propter se dilectum , esse debere finem omnis deliberati amoris, atque adeo omnis deliberati actus nostri.
- PDF 259 Caput VI. Ratio primi mandati, seu titulus in quo fundatur, titulus utique Creatoris & Domini nostri, allatum sensum ipsius ostendit esse legitimum.
- PDF 260 Caput VII. Totam vitam nostram, omnemque illius liberalum, non solùm debemus Deo, tamquam Creatori, Consercatorique, sed & tamquam Redemptori nostro.
- PDF 261 Caput VIII. Tertiò, nos totos, totamque vitam nostram, & totum quod agimus. Deo debemus, seu ipsius amori & objequio, ratione vocationis nostræ ad Christianismum.
- PDF 263 Caput IX. Præter hactenus dicta, tenor ipse verborum primi mandati, ostendi Deum omni vita, opere & actione diligendum.
- PDF 263 Caput X. Circumstantiæ adjunctæ primo mandato idipsum ostendunt.
- PDF 264 Caput XI. Allatum sensum primi maximique mandati legitimum esse constat, non solûm ex eo quod contextus, circumstantiæque illius, & communis Patrum consensus, ostendunt sensum illum esse intentum à Spiritu sancto; sed & ampliis ex eo quod alii sacri textus, eandem rem tractantes, eundem confirment.
- PDF 265 Caput XII. Non figuratis duntaxat & tropologicis, sed planis etiam perspicuisque Oraculis sacris, eundem sensum Spiritus sanctus expressit Eccli. 13. 1. Petr. 4. 1. Cor. 10. & 16. Coloss. 3.
- PDF 265 Caput XIII. Christus Matth. 6. idipsum confirmat, cùm dicit: Quærite primùm regnum Dei.
- PDF 266 Caput XIV. Alii sacri textus eundem in sensum proferuntur.
- PDF 266 Caput XV. Divini amoris ignem in altari cordis nostris jugiter (actu vel virtute) ardere debere, Augustinus & Aquinas tradunt, ipsisque reliquorum Sanctorum communis traditio concinit.
- PDF 267 Caput XVI. Primo maximoque mandato duplex involvitur præceptum, affirmativum, negativum alterum; illud expresse, istud implicite.
- PDF 267 Caput XVII. Eodem consequenter mandato duplex involvitur præceptum; unum mortali, alterum sub veniali.
- PDF 269 Caput XVIII. Designatur tempus, quo amoris Dei prædominantis actus mortali eliciendus est.
- PDF 272 Caput XIX. Signa divini amoris in corde prædominatis.
- PDF 273 Caput XX. Momentosa observatio, in confirmationem assertæ obligationis primi maximique mandati.
- PDF 274 Caput XXI. Non amnis Dei propter se amor est chritas perfecta; nec amor Dei prædominans est super amnia.
- PDF 277 Caput XXII. Ex variis chritatis gradibus ampliùs ostenditur non omnem Dei propter se amorem esse charitatem perfectam.
- PDF 279 Liber VII. Amor ordinatus creaturarum.
- PDF 279 Caput I. Nullus amor creaturæ finaliter propter se, est absque inordinatione.
- PDF 279 Caput II. Nullam creaturam propter se finaliter ordinate diligi, certissima Augustini sententia est.
- PDF 281 Caput III. Altissimam, functissimam, divinissimam bane Theologiam in primo maximoque mandato, aliisquw oraculis sacris findatissimam, communis reliquorum Sanctorum traditio corrobarat.
- PDF 282 Caput IV. Nullam creaturam propter se finaliter ordinate diligi, validissimis rationibus, Theologicis & Philosophicis, demponstratur.
- PDF 285 Caput V. Ne ipsæ quidam virtutos propter se finaliter sive propter creatam earum honestatem, in ea sistendo, ordinate amantur secundùm Augustinum.
- PDF 287 Caput VI. Satisfit argumentis in contrarium.
- PDF 288 Caput VII. Se ne ipsæ quidem creatæ virtutes propter se finaliter ordinate amari possint, multo minus res temporales, prout ex utriusque Testamenti Scriptura, ratione & Augustino ostenditur.
- PDF 291 Caput VIII. Temporalium propter se amorem Christianis esse vetitum amplius ostenditur ex baptismali ipsorum professione, Evangelicisque christianæ vitæ principiis.
- PDF 293 Caput IX. Idipsum amplius ostenditur ex Decreto Innocentii XI. damnantis 65. propositiones.
- PDF 295 Caput X. Satisfit objectionibus prætendentium, licitum esse operari propter voluptatem, etiam sensibilium.
- PDF 297 Liber VIII. Amor in Deum ordinandus.
- PDF 297 Caput I. Omnis amor, & actus deliberatus, secundùm divinam Scripturam, in Deum propter se dilectum, finaliter est ordinandus.
- PDF 298 Caput II. Argumentum tertium ex prov. 3. In omnibus viis tuis cogita illum. Et c. 16. v. 3. Revela Domino, seu (ut Cajetanus legit) verte ad dominum opera tua, & dirigentur cogitationes tuæ.
- PDF 298 Caput III. Argumentum quartam ex Lucæ 18. Oportet semper orare, & nunquam deficere. Et 1. Thessal. 5. Sine intermissione orate: hæc est enim voluntas Dei, in Christo Jesu, in omnibus vobis.
- PDF 299 Caput IV. Argumentum quintum ex !. Cor. 10. Sive manducatis, sive bibitis, sive aliud quid facitis, omnia in gloriam Dei facite.
- PDF 300 Caput V. Argumentum sextum ex 1. Cor. 16. Omnia vestra in charitate fiant.
- PDF 300 Caput VI. Argumentum septimum ex 1. Petri 1. Secundum eum qui vocati vos sanctum, & ipsi in omni conversatione sancti sitis.
- PDF 300 Caput VII. Argumentum actavum ex 2. Cor. 5. Pro amnibus mortuus est Christus, ut & qui vivunt, jam non sibi vivant, sed ei, qui pro ipsis mortuus est.
- PDF 300 Caput VIII. Omnem amorem actumque deliberatum referri debere in Deum propter se dilectum, communis est traditio Sanctorum.
- PDF 306 Caput IX. Argumentum decimum. Omnem actum deliberatum in Deum propter se dilectum referri debere, manifesta videtur sententia Angelici Doctoris.
- PDF 309 Caput X. Juxta S. Thomam non suffisis habitualis relatio omnium actuum deliberatorum in Deum; sed requiritur saltem virtualis.
- PDF 309 Caput XI. Diluuntur argumenta prætendentium, juxta sanctum Thomam sifficere habitualem relationem.
- PDF 311 Caput XII. Solvuntur argumenta prætendentium, relationem omnium actuum deliberatorum in Deum; sed requiritur saltem virtualis.
- PDF 317 Caput XIII. Argumentum undecimum. Quia obligationem referendi omnes actus nostros deliberatos in Deum (cum sanctis Doctoribus kactenus relatis) tradunt præcipui Scholastici, & Doctores Christiani, Cardinales, Episcopi, &c.
- PDF 319 Caput XIV. Argumentum XII. Quia obligationem referendi omnes actus nostros deliberatos in Deum (cum sanctis Doctribus habtenus relatis) tradunt præcipui Scholastici, & Doctores Christiani, Cardinales, Episcopi, &c.
- PDF 319 Caput XV. Argumentum XIII. Eamdem obligationem, S. Inquisitione Romana permittente, tradunt pierique alii insignes Theologi.
- PDF 320 Caput XVI. Argumentum XIV. Specialiter desumptum è præclaris Theologis Regularibus omnium Ordinum, etiam Societatis sefu.
- PDF 322 Caput XVII. Reflexio & apostrophe ad Authores propositionum per Belgium diffeminatarum, &c.
- PDF 322 Caput XVIII. Argumentum XV. Quia ipsimet Juæi, Ethnicique Philosophi, eamdem obligationem tradunt.
- PDF 323 Caput XIX. Argumentm XVI. ex multiplici ratione Theologica, atque imprimis ex rationibus octo, spectantibus ad naturalem rerum ordinem, ab Authore naturæ institutum.
- PDF 325 Caput XX. Argumentum XVII. ex rationibus quatuor, petitis ex titulo redemptionis.
- PDF 326 Caput XXI. Argumentum XVIII. ex aliis acto rationibus, petitis ex titulo vocationis ad Christianismum.
- PDF 326 Caput XXII. Argumentum XIX. ex absurdis consextariis, in quæ prolapsi sunt assertam negantes obligationem.
- PDF 327 Caput XXIII. Justa expostulatio veterum Patrum, Sanctorum novissimorum, Cardinalium, Archiepiscoporum, Episcoporum, Magistrorum spiritualium, meliorum theologorum, adcersus Neotericos illos, quì asserere non verentur, in Bajo damnatam esse doctrinam quæ tradit obligationem referendi omnes actus nostros deliberatos in Deum.
- PDF 328 Caput XXIV. Justa expostulatio Christianiæ Religionis adversus eosdem.
- PDF 329 Caput XXV. Diluuntur argumenta, quæ contra sanctissimam de relatione operum doctrinam objiciuntur ex Bulla Pii V. Decretoque Alexandri VIII.
- PDF 332 Caput XXVI. Argumenta reliqua dissolvuntur.
- PDF 335 Caput XXVII. Actualis relatio actuum nostrorum haud requiritur; sed sufficit virtualis: cujus natura explicatur.
- PDF 338 Caput XXVIII. Necssaria non est relatio omnium actuum nostrorum per amorem Dei super omnia; neque per charitatem perfectam; sufficit quòd fiat per imperfectam, quæ etaim in peccatoribus reperitur.
- PDF 338 Caput XXIX. Chritas generaliter dicta, per quam omnia opera nostra in Deum referenda sunt, a Deo est per gratiam, nn ab homine per naturam.
- PDF 338 Caput XXX. Ex doctrina lib. 5.6.7. & 8. stabilita, perspicuisque utriusque Testamenti, & Sanctorum testimoniis comprobata, atque valido rationum Theologicarum præsidio roborata, quòd Deus solus esse queat finis, etiam negative ultimus, omis amoris ordinati, cæteraque omnia ad ipsum propter se dilectum referenda sint per charitatem, saltem generaliter dictam, quæ à Deo sit per gratiam actualem: quatuor famosa Corollaria derivantur. Primum, quòd omnis actus moraliter bonus, debitisque omnibus...
- PDF 340 Caput XXXI. Corollarium secundum. Nulla est voluntas, omni ex parte bona, ad debitumque finem ultimum ordinata, sine charitate, saltem generaliter dicta, & imperfecta, ut Sanctorum habet Theologia.
- PDF 341 Caput XXXII. Corollarium tertium. Nullum est opus undequaque bonum, debitisque omnibus circumstantiis vestitum, sine charitate ut suprà, uti communis est traditio Sanctorum.
- PDF 342 Caput XXXIII. Corollarium quartum. Tametsi sine charitate dentur virtutes Philosophicæ, sive latiùs & secundùm quid sumptæ pro habitibus inclinatibus ad actus ex objecto, seu officis, & fine proximo bonos; fine charitate tamen generatim accepta, saltem imperfecta, nullam virtutem christianam, seu stricte sumptara, completæque virtutis, tam ex parte objecti, sinisque proximi, quàm ex parte debiti finis ultimi, rationem habentem, Sanctorum agnoscit Theologia, præsertim Augustini & Aquinatis.
- PDF 345 Caput XXXIV. Augustinianæ illi doctrinæ reliquorum Patrum chorus concinit. Concinit & Aquinas.
- PDF 346 Caput. XXXV. Manifeste ostenditur, charitatem, sine qua nullam virtutem, debitis omnibus circumstantiis ornatam, Augustinus agnoscit, ex mente ipsint, esse veri solam charitatem latissime sumptam pro amore bono in communi, vel pro amore honestatis aut justitiæ, aut virtutis creatæ.
- PDF 349 Caput XXXVI. Solvuntur objectiones Recentiorum, illaque imprimis objectio valide retunditur, qua prætendunt, omne virtutis officium seipso referri in Deum.
- PDF 351 Caput XXXVII. Solvuntur reliquæ objectiones.
- PDF 352 Liber IX. Amor gratiosus, sive de gratia ad amorem ordinatum necessaria.
- PDF 353 Caput I. Gratiæ notio, seu descriptio, notitiæque ipsius utilitas ac necessitas in moralibus.
- PDF 354 Caput II. Gratiæ divisio.
- PDF 354 Caput III. Gratiæ actualis subdivisio in operantem & cooperantem, sive in excitantem & adjuvantem, vel prævenientem.
- PDF 355 Caput IV. Altera gratiæ subdivisio, in sufficientem & efficacem.
- PDF 358 Caput V. Gratiæ Thomistice sufficientis natura uberiùs explicatur.
- PDF 364 Caput VI. In hoc statu naturæ corruptæ, nullum actum usquequaque bonum, sive bene, cumque debitis omnibus circumstantiis factum, homo efficere potest, absque auxilio gratiæ actualis.
- PDF 366 Caput VII. Nullum in hoc statu esse actum usquequaque bonum, nisi ex gratia & charitate sit, saltem generaliter accepta, uberius ostenditur ex Augstino 1. 4. contra Julianum c. 3.
- PDF 370 Caput VIII. Dissputantur nebulæ trium glossarum, quibus Recentiores conantur obscurare claritatem Augustinianorum testimoniorum.
- PDF 376 [Caput VIII. Augustino concinens Doctor, Angelicus, nullum & ipse opus undique bonum, ad debitumque finem ultimum relatum, sine gratia agnoscit.]
- PDF 379 Caput IX. Ad efficacem solutionem contrariorum argumentorum, variarum phrasium S. Doctris intelligentia præmittitur.
- PDF 382 Caput X. Efficaciter occurritur argumentis, quæ ex Angelico Doctore objiciuntur.
- PDF 386 Caput XI. Satisfit aliis objectionibus Recentiorum, prætendentium admittendos actus usquequque bonos, seu bene factos, absque auxilio gratiæ.
- PDF 387 Caput XII. Refelluntur variæ Ludovici Molinæ hisce de materiis propositiones, liberum arbitrium plus justo efferentes, gratiamque deprimentes, quas S. Congregatio de Auxiliis, divinæ Scripturæ, Conciliis, & S. Augustini dictrinæ censuit adversantes.
- PDF 392 Caput XIII. Ex Scriptura, Conciliis & Patribus demonstratur, solidum esse Conventûs Generalis Cleri Galliconi, anno 1700. in Palatio Regio San-Germano congregati, judicium de illa Molinæ propositione, Facienti quod in se est, viribus natruæ, Deus non denegat gratiam, deque pacto inter Christum & Patre desuper inito.
- PDF 398 Caput XIV. Ex sanctis Patribus, Augustino, Prospero, Fulgentio, Bernardo, demonstratur, quòd si bona voluntas hominis gratiam præcedat, gratiam mereatur; gratia proinde ex merito detur, ut dicunt Pelagiani.
- PDF 401 Caput XV. Si nullus actus usquequaque bonus, prout hactenus probatum est; consequender nulla Dei propter se dilectio, etiam imperfecta, etiam Dei ut Authoris naturæ, ab homine lapso esse potest per naturm; sednecesse est ut Deus eam in ipso operetur per gratiam.
- PDF 404 [Caput XIV. Specialiter refellitur opinio Molina, & Molinistrarum, aientium, hominem corruptum, solis natura viribus posse Deum, ut natura Authorem, super omnia diligere.]
- PDF 405 [Caput XV. Solvuntur objectiones.]
- PDF 408 Caput XVI. Ad actum quemcumque dilectionis Dei propter se, sicut & ad alium quemcumque debitis cum circumstantiis factum, necessaria est gratia per se efficax; non sufficit gratia Molinistice sufficiens.
- PDF 417 Caput XVII. Doctrina de gratia per se efficaci, quam cum Sanctis propugnamus, ducit ad virtutes; Molinistica verò de gratia purè sufficienti ab iis abducit.
- PDF 424 Caput XVIII. Quemadmodum varii sunt gradus charitatis, seu divinæ dilectionis; ita & gratiæ: cùm gratia, utpote cælestis suavitas, vel sit ipsa divinæ dilectio, seu inspiratio illius (uti frequenter Augustinus dicit) vel certe non sit sine illa.
- PDF 424 Caput XIX. In statu naturæ lapsæ non datur gratia Molinistice sufficiens, taliter complectens omnia necessaria ad bene velle, & bene operari, ut præter eam ex parte Dei nulla alia grati ad bene velle, & bene operari necessaria sit.
- PDF 429 Caput XX. In statu naturæ lapsæ non datur omnibus, etiam adultis, gratia sufficiens, etiam urgente præcepto; sed eâ aliqui, justo Dei judicio, ad aliquod vitæ tempus privantur, nec istud est Dogma novum, nec Jansenianum; imo oppositum potiori jure videri posset Semipelagianum, nisi à censura abstinendum suaderet abedientia erga Pauli V. Decretum.
- PDF 430 Caput XXI. Gratiam sufficientem, in statu naturæ lapsæ, omnibus non dari, ex Scriptura & Patribus ostenditur.
- PDF 434 Caput XXII. Ex Scriptura, Patribus, & ratione Theologica specialiter ostenditur, infidelibus, excæcatis & obduratis omnibus, eo in statu, non dari supernaturale auxilium gratiæ sufficientis.
- PDF 438 Caput XXIII. Ex dictis cap. 17 alia exponuntur consectaria pessima, quæ ex data omnibus gratia Molinistice sufficiente prostuunt; consectariaque ex adverso optima, quæ ex ipsa peccatoribus nonnullis negata derivantur.
- PDF 441 Caput XXIV. Gratia sufficiens, omnibus collata, necessaria non est ad hoc ut sua peccatoribus peccata in se ipsis sint imputabilea.
- PDF 449 Caput XXV. Gratia sufficiens, omnibus actu aollata in hoc statu naturæ lapsæ, necessaria non est ad salvandam absolutam præceptorum divinorum possibilitatem, nec ad salvandam libertatem, necessariam ad meritum & demeritum, in statu naturæ lapsæ.
- PDF 459 Caput XXVI. Corollarium momentosum adversus inconfideratos Censores.
- PDF 464 Caput XXVII. Gratia sufficiens, omnibus in hoc statu collata, necessaria non est ad salvandum quòd Deus vult omnes salvos fieri.
- PDF 469 Caput XXVIII. Gratia sufficiens, omnibus de facto collata, necessaria non est ad salvandam Christi mortem pro salute æterna omnium.
- PDF 475 Caput XXIX. Nulla præcepta Dei, justis volentibus & conantibus, secundùm præsentes quas habent vires, impossibilia sunt, nec deest gratia, quâ possibilia fiant. Imo nulla Dei præcepta impossibilia sunt justis, etiam non volentibus nec conantibus, &c. se velle & conari negligentibus, vel de se præsumentibus, tametsi doctrina Sanctorum sit, quòd gratia actualis, ad vincendam de facto tentationem necessaria, salvâ præceptorum possibilitate, ipsis subinde ad tempus subtrahatur.
- PDF 486 Caput XXX. Gratia per se efficax, in statu naturæ lapsæ, æquè necessaria est ad orandum, quàm ad agendum. Commentitium proinde est discrimen noviter adinventum inter gratiam orandi, gratiamque agendi.
- PDF 489 Caput XXXI. Deo nunquam imputari debet, nec potest, quòd justus gratiâ ex se efficaci (licèt ad vincendas actu tentationes necessariâ) destitutus, in tentatione cadat: quia prima istius destitutionis causa, etiam in justis, semper est ex parte hominis, vel peccatum actuale ipsius, vel saltem originale.
- PDF 494 Caput XXXII. Novitiæ quædam de gratia opiniones Cardinalis Sfondrati breviter confutantur.
- PDF 503 Caput XXXIII. Doctrinam de gratia, toto hoc libro assertam, confirmat doctrina quinque articulorum, S. Sedi anno 1663. à Theologis Gallis, & anno 1689. à Theologis Belgis oblatorum, quam Alexander VII. approbavit, Scholaque universa tam S. Augustini, quàm S. Thomæ, defendendam suscepit. Confirmat & CEnsura tam Lovaniensis, quàm Duacensis, adversus Lessium & Hamelium annis 1587. & 1588. edita, in qua post districtissimum examen, nihil reprehensibile S. Romana Inquisitio Generalis invenit.
- PDF 506 Liber X. Amor inordinatus, sive de peccatis.
- PDF 508 Pars Prima. De peccatis in genere.
- PDF 507 Caput I. Peccati definitio.
- PDF 508 Caput II. Multiplex peccati divisio.
- PDF 509 Caput III. Specifica distinctio peccatorum originaliter & ultimatè non sumitur ex sola communi apprehensione prudentum.
- PDF 510 Caput IV. Non omne illud quod inducit rationem difformitatis cum lege æterba notabiliter diversam, inducit speciem peccatorum diversam.
- PDF 512 Caput V. Peccata non diversificantur specie secundùm differentiam præceptorum, si de una eademque re sint, sub eodem motivo formali.
- PDF 512 Caput VI. Specifica peccatorum distinctio, formaliter ut peccata sunt, petitur ex specifica distinctione privationum, in quibus formalis eorum malitia consistit. Hæc vero dignoscitur ex specifica diversitate debitarum perfectionum, quarum sunt privationes, pro quanti videlicet, vel spectant ad diversas specie virtutes, vel ad oppositos modos, aut alias circumstantias specie diversas ejusdem virtutis.
- PDF 513 Caput VII. Convenienter etiam dicitur (cum S. Thoma) peccata specie distingui, vel 1. penes objecta specie diversa in eße moris, vel 2. penes oppositos peccandi modos circa idem objectum, videlicet per excessum & defectum, vel 3. penes diversas specie circumstantias.
- PDF 514 Caput VIII. Regulæ ad dignoscendam specificam peccatorum diversitatem penes circumstantias specie diversas.
- PDF 521 Caput IX. Distinctio numerica peccatorum desumenda est vel ex morali interruptione volitionum, vel ex diversitate actionum, vel objectorum moraliter distinctorum.
- PDF 521 Caput X. Peccatum physice unum plures numero malitias moraliter complecti potest, ac plerumque complecitur.
- PDF 523 Caput XI. Malitiæ illæ moraliter numero diversæ, si mortales sint, haud minùs confitendæ sunt, quàm malitiæ specie diversæ.
- PDF 524 Caput XII. Ad multiplicandas numero malitias in peccatis, quæ vel externum objectum respiciunt, vel in exteriori actione consummantur, necessaria non est moralis interruptio, seu multiplicatio actus interioris.
- PDF 524 Caput. XIII. Peccata quæ vel externum respiciunt objectum, vel in exteriori actione consummantur, numero multiplicantur, pro numerica multiplicatione vel objectorum moraliter completorum, vel actionum consummatarum, id est, quarum singulæ sint ex se completæ, seu definitum ex se terminum & consumationem habent, non obstante unitate actus interioris.
- PDF 526 Caput XIV. Externæ actiones, licèt numero distinctæ, si non sint ex se totales, sed ordinentur ad ulteriorem actum principalem, in quo consummantur (ut oscula, tactus, &c. ad copulam) non sunt plura numero peccata, quamdiu ad eumdem illum actum, seu finem principalem initeruupte sequentem ordinantur, dummodo specie distinctam malitiam non contineant.
- PDF 526 Caput XV. Oscula, tactus, & similia, copulam jam consummatam subsequentia, licèt incontinenti, absque relatione operantis ad novam copulam, ita sunt peccata moraliter distincta à copula jam consummata, ut inter se videantur constituere anum moraliter peccatum, si fiant per actum voluntatis moraliter ininteruptum.
- PDF 527 Caput XVI. Peccata quæ consummantur in mente, & non in exteriori actione, quæque externum non respiciunt objectum, numero multiplicantur pro sola morali interruptione actuum internorum.
- PDF 527 Caput XVII. Declarantur tres modi moralis illius interruptionis.
- PDF 529 Caput XVIII. Nec omnia peccata mortalia sunt, nac omnia æqualitia.
- PDF 529 Caput XIX. Peccatorum gravitas ex objecto petitur, & circumstantiis.
- PDF 532 Caput XX. Peccatum veniale à mortali discernere plerumque est difficile, & periculosissimum definire, nisi ex Scriptura & Traditione discrimen utriusque repetatur.
- PDF 533 Caput XXI. Tria à Theologis requisita ad peccatum mortale.
- PDF 535 Caput XXII. Peccatum ex genere suo mortale, tribus modis fit veniale.
- PDF 535 Peccatum ex genere suo veniale, sex modis contingit esse mortale.
- PDF 547 Caput XXIV. Peccata venialia sui multiplicatione, seu collectione, numquam efficiunt unum mortale.
- PDF 547 Caput XXV. Ad hoc ut peccata actualia in seipsis imputentur, esse debent voluntaria & libera voluntate & libertate actuali, seu personali; non necessariò tamen directe & in se; sed sufficit quòd voluntaria & libera sint in causa.
- PDF 549 Caput XXVI. Solvuntur objectiones adversus doctrinam superiori capite traditam.
- PDF 551 Caput XXVII. Tametsi peccata omnia invicem connexa non sint; plurima tamen cum quibusdam aliis connexxa esse solent.
- PDF 552 Caput XXVIII. Causæ peccatorum internæ & externæ.
- PDF 559 Caput XXXIX. Occasiones peccatorum proximæ & remotæ.
- PDF 579 Pars II. De septem peccatis capitalibus.
- PDF 579 Caput I. Omnia peccata capitalia ex genere suo mortalia sunt.
- PDF 580 Caput II. Definitio, species, malitia superbiæ.
- PDF 581 Caput III. Tres filiæ superbiæ, præsumptio, ambitio, & inanis gloria.
- PDF 583 Caput IV. Remedia vanæ gloriæ.
- PDF 583 Caput V. Filiæ vanæ gloriæ.
- PDF 591 Caput VI. Definitio & malitia avaritiæ. Quàm probrosa sit Christianis; sed maximè Sacerdotibus & Ecclesiasticis.
- PDF 594 Caput VII. Filia avaritiæ.
- PDF 595 Caput VIII. Definitio & malitia luxuriæ.
- PDF 596 Caput IX. Octo filiæ luxuriæ.
- PDF 597 Caput X. Gradus, per quos luxuria homines paulatim perdit.
- PDF 597 Caput XI. Septem species luxuriæ.
- PDF 597 Caput XII. Remedia luxuriæ.
- PDF 598 Caput XIII. Definitio & malitia invidiæ.
- PDF 599 Caput XIV. Filiæ invidiæ.
- PDF 599 Caput XV. Definitio & malitia gulæ.
- PDF 599 Caput XVI. Gulæ species, & modi quinque, quibus nos gulæ vitium tentat.
- PDF 601 Caput XVII. Filiæ gulæ, & mola inde provenientia.
- PDF 602 Caput XVIII. Definitio & malitia ebrietatis.
- PDF 607 Caput XIX. Absolvendi non sunt ebriosi, nec popinis frequentandis assueti, nisi contra consuetudinem istam viriliter pugnando se emendent.
- PDF 609 Caput XX. Definitio, malitia, & gradus iræ.
- PDF 610 Caput XXI. Sex filiæ ira.
- PDF 612 Caput XXII. Definitio & malitia acediæ.
- PDF 612 Caput XXIII. Acediæ filiæ sex.
- PDF 615 Pars III. De peccato originali, effectibusque ipsius.
- PDF 615 Caput I. Peccatum originale, peccatum est vere ac propriè dictum.
- PDF 616 Caput II. Peccatum orginale non est unicum Adæ peccatum, posteris extrinsecum, seu extrinsecè imputatum, sed singulis proprium, & intrinsecè inhærens.
- PDF 616 Caput III. Natura peccati originalis.
- PDF 619 Caput IV. Modus quo primum Adæ peccatum traducitur in posteros.
- PDF 623 Caput V. Traductio peccati originalis naturaliter fit, non liberè & voluntariè libertate & voluntate posterorum; tametsi non fiat nisi dependenter à libertate & voluntate Protoparentis.
- PDF 625 Caput VI. Satisfit objectionibus Neotericurum existimantium, peccatum originale absque pacto supradicto explicari non posse.
- PDF 628 Caput VII. Solutio aliquot difficultatum præcedentibus affinium.
- PDF 630 Caput VIII. Tametsi de fide non sit Beatissimam Virginem primo suæ conceptionis instanti sanctificatam fuisse, à peccatoque originali per merita Filii sui præservatam; sententia tamen id assens proxsus est tenendo.
- PDF 637 Caput IX. Cardinalis Sfondrati, de statu puerorum cum solo originali, absque Baptismi Sacramento, ex hac vita migrantium, quatuordecim, paradoxa refelluntur.
- PDF 646 Caput X. Parvuli sine baptismo extincti puniuntur pœnâ sensûs, hoc est ignis infernalis cruciatu, non pœnâ damni dumtaxat.
- PDF 649 Caput XI. Solvuntur objectiones.
- PDF 653 Caput XII. Homo per peccatum originale factus est debilior ad bonum, & ad malum proclivior, quàm si conditus esset in statu natura puræ.
- PDF 655 Caput XIII. Refelluntur qui nimiùm externant pœnas, seu effectus peccati originalis.
- PDF 656 Caput XIV. Vtilitates practicæ ex notitia peccati originalis.
- PDF 657 Pars IV. De peccato omissionis. Deque causis à peccato actuali excusantibus.
- PDF 657 Caput I. Peccatum omissionis externum tunc demùm committitur, dum tempus est ponendi actum præceptum; internum verò, dum expressè quis, vel interpretativè vult omittere.
- PDF 658 Caput II. Non omnis actus conjunctus cum omissione culpabili, etiam incompossibilis cum eo qui omittitur, participat malitiam omissionis, sed ille dumtaxat, qui causa est omissionis.
- PDF 658 Caput III. Plurimæ sunt omissiones culpabiles, ad quas major fidelium pars vix refelctit, licèt non solùm peccata sint, sed & proximæ plurium aliorum peccatorum occosiones.
- PDF 659 Caput IV. Non datur pura omissio voluntaria absque omni voluntatis actu; si tamen sine daretur omissio voluntaria actûs præcepti, culpabilis esset.
- PDF 659 Caput V. Exponuntur tres causæ, à peccato subinde excusantes.
- PDF 660 Caput VI. Nullus metus, quàmlibet gravis, à tota culpa excusat in iis qua sunt intrinsecè mala; benè aliquando in iis, quæ solùm prohibita sunt lege positivâ.
- PDF 660 Caput VII. Sacramentorum administrationem, indignisfaciendam, excusare non potest metus mortis, nec damni, aut infamiæ gravissimæ.
- PDF 660 Caput VIII. Nex licitum est, ex metu mortis, absque intentione, absolvendi formam pronuntiare super pœnitente indisposito.
- PDF 661 Caput IX. Impotentia absoluta & omnimoda, sicut & ommnò involuntaria, ab omni excusat peccato: secùs impotentia secundùm quid, si voluntaria sit.
- PDF 661 Caput X. Ignorantia juris, etiam naturalis, verè invincicilis & involuntaria excusat in totum à peccato.
- PDF 662 Caput XI. Si ignorantia juris natruæ hic & nunc vincibilis sit per gratiæ lumen (licèt aliter non possit) iflud vero gratiæ lumen alicui desit in pœnam præcedentis peccati ipsius, censenda non est invincibilis, sed vincibilis, ideoque non excusat in totum à peccato.
- PDF 662 Caput XII. Ignorantia juris natruæ Molinistice invincibilis, cùm verè sit vincibilis, non excusat in totum à peccato.
- PDF 664 Caput XIII. Requisita ad vincendam juris naturalis ignorantiam, quorum aliquo deficiente, vincibilis censenda est, non invincibilis.
- PDF 668 Caput XIV. Consectaria momentosa ex dictis capito præcedenti.
- PDF 670 Caput XV. Invincibilis ignorantia Dei non datur in adultis ratione utentibus; uti nec juris naturalis quoad universalia principia illius; nec quoad Decalogi præcepta; nec malitia peccatorum carnis, v. g. fornicationis, mollitiei, &c. ab ullo ejusmodi adulto censenda est inculpate ignorari.
- PDF 675 Caput XVI. Alliquid ad jus naturale pertinens inculpate ignorari potest ignorantiâ speculativâ , præsertim in abstrusioribus; sed vix aut ne vix quidem unquam aliquid ejusmodi censendum est ignorari ignorantiâ practicâ. Omne proinde quod deliberate fit contra jus naturale, peccatum est.
- PDF 696 Pars V. De peccatis ignorantiæ.
- PDF 696 Caput I. De fide est dari peccata ignorantiæ.
- PDF 697 Caput II. Ex illo fidei dogmate conficitur, à veritate deviam esse opinionem, quæ tradit, ad peccandum formaliter, necessariam esse formalem & actualem notitiam, seu advertentiam & confiderationem malitiæ.
- PDF 698 Caput III. Ejusdem opinionis falsitas aliis argumentis multipliciter ostenditur.
- PDF 700 Caput IV. Nonum, decimum, undecimum, dundecimum, decimum-tertium, & decimum-quartum argumentum contra eamdem opinionem.
- PDF 702 Caput V. Argumentum decimum-quintum ex Concilio Diospolitano.
- PDF 704 Caput VI. Argumentum decimum-sextum, ex viginti propositionibus, Christianam disciplinam nimiùm relaxantibus, quæ ex opinione alla pullularunt, præter alias sex cap. 10 proferendas.
- PDF 706 Caput VII. Argumentum decimum-septimum, petitum ex hoc quod ex opinione illa prodierit dogma damnatum de peccato philosophico.
- PDF 706 Caput VIII. Damnati dogmatis de peccato philosophico, origo, progressus, denuntiatio, damnatio.
- PDF 710 Caput IX. Artes, subterfugia, æquivocationes, cavillationes, quibus damnati dogmatis invidiam declinare conati sunt Molino Philosophistæ.
- PDF 712 Caput X. Intolerandæ propositiones ex damnato Philosophismo ab ipsismet Philosophistis derivatæ.
- PDF 713 Caput XI. Argumentum decimum-octavum; ex opinione ad formale peccatum requirente advertentiam malitiæ actualem, Philosophismoque inde pullante, horrenda consequuntur absurda.
- PDF 718 Caput XII. Occurritur argumentis Philosophistarum, formalem & actualem malitiæ advertentiam requirentium ad formale peccatum.
- PDF 720 Caput XIII. Occurritur argumentis Adversariorum objectionibus ex Scriptura & Patribus.
- PDF 721 Caput XIV. Peccata, quæ peccator committit ex ignorantia vel indavertentia culpabili, sunt per se & ratione sui imputabilia, & non solùm ratione causæ, seu dictæ ignorantiæ.
- PDF 723 Caput XV. Satisfit contrariis argumentis.
- PDF 724 Caput XVI. Ex doctrina capitibus præcedentibus stabilita magni momenti derivantur consectaria.
- PDF 727 Caput XVII. Ignorantia omnio involuntaria, sive facti, sive juris, etiam naturalis (se detur) sive facti, sive juris, etiam naturalis (si detur) sive positivi, tam divini, quàm humani, excusat à peccato ea quæ ex ignorantia hujusmodi fiunt.
- PDF 728 Liber XI. Amor conscientiosus, sive de conscientia, interna amoris & morum regula.
- PDF 728 Caput I. Conscientiæ definitio.
- PDF 729 Caput II. Divisio conscientiæ.
- PDF 729 Caput III. Explicatio conscientiæ rectæ.
- PDF 730 Caput IV. Regula prima decalrans obligationem sequendi conscientiam, seu veram, seu erroneam.
- PDF 731 Caput V. Regula secunda: agere contra conscientiam invincibiliter errantem, peccatum est ejus speciei, & gravitatis, cujus esset, si conscientia non erraret.
- PDF 732 Caput VI. Regula tertia: laborans conscientiâ erroneâ, vincibiliter dictante esse faciendum, quod reverà malum est, tenetur eam deponere. Quia, nisi deposuerit, peccat, sive sequatur eam, sive contra faciat.
- PDF 732 Capuz VII. Regulæ servandæ ab eo qui laborat conscientiâ perplexâ.
- PDF 732 Caput VIII. Regulæ pro laborantibus conscientiâ serupulosâ.
- PDF 736 Caput IX. Observationes præambulæ ad dicenda de concientia dubia, circa naturam, divisionemque dubii propriè dicti.
- PDF 739 Caput X. Regula prima conscientiæ dubiæ. Conscientiam habens, seu nagativè, seu positive dubiam, an actio hîc & nunc, spectatis omnibus, licita sit, vel illicita, peccat, peccato ejusdem speciei & gravitatis, de quo dubitat, si eam faciat, dubio manente.
- PDF 739 Caput XI. Regula secunda. Conscientiam habens negativè dubiam, an actio hîc & nunc licita ipsi ratio, vel authoritas probabilis occurrat, quòd illicita sit, deposito dubio, tamquam irrationabili, non prohibetur illam ponere.
- PDF 740 Caput XII. Regula tertia: conscientiam habens positive dubiam de honestate, vel inhonestate actionis, vel de obligatione aut non obligatione ad aliquid, ob æqualem vel quasi æqualem hinc inde prohabilitatem, tutiorem partem tenetur eligere, ab actione illa abstinendo, vel se obligatum reputando.
- PDF 743 Caput XIII. Regula quarta: dum utraque pars contractionis, omnibus diligenter examinatis, apparet æque prohabilis, neutra in talibus circumstantiis est simpliciter, proprie & expedite prohabilis, sed secundùm quid, improrie & impedite dumtaxat.
- PDF 746 Caput XIV. Regula quinta: dum duæ opiniones contradictoriæ, una affirmans, altera negans honestatem actiones, sincero veritatis amatori, post debitum examen æque probabiles apparent, ac per consequens honestas verè dubia est per principia testexa. A tali proinde actione abstinendum est, juxta magistralem habc regulam: In dubio via tutior est eligenda.
- PDF 749 Caput XV. Regula sexta: in dubio positivo , de honestate actûs, ab æqualem, vel fere æqualem hinc inde prohabilitatem, servandam esse sacratissimam illam regulam, In dubiis semitam debemus eligere tutiorem, ex sacris Litteris probatur.
- PDF 749 Caput XVI. Eadem veritas probatur ex sacris canonibus, & perpetuo Ecclistiæ usu.
- PDF 752 Caput XVII. Eumdem perpetuum Ecclesiæ sensum sancti Patres uberiùs demonstrarunt.
- PDF 753 Caput XVIII. Eadem perpetuum Ecclesiæ sensum sancti Patres uberiùs demonstrarunt.
- PDF 755 Caput XIX. Quinta ratio ad idem; quia positive dubius, ut surà, tenetur legibus proprie dubitantium.
- PDF 755 Caput XX. Sexta ratio: quia dubitans speculative, sive in universali, necessario dubitat practice, sive in particulari, id est circa actum hîc & nunc exercendum, quamdiu legitima non occurrit expectio, seu specialis ratio, quæ suadeat, actum hîc & nunc exercendum non comprehendi in generali prohibitione, de qua dubitat.
- PDF 756 Caput XXI. Septima ratio: quia nemo licitè facit actionem, de qua non potest formare prudent judicium quòd licita sit. Istud verò judicium formare non potest homo, qui ideo dubitat an licita sit, quia ipsi æque probabile est quod illicita sit, quàm quod sit licita.
- PDF 756 Caput XXII. Octava ratio: quia ad licite operandum, certum moraliter oportet esse ultimum conscientiæ dictamen, seu judicium practicum, quo humana operatio hic & nunc proxime dirigitur. Positive vero dubiut, in æquali utriumque probabilitate, nequit habere certum ejusmodi judicium, sed ambiguum dumtaxat.
- PDF 757 Caput XXIII. Solvuntur objectiones.
- PDF 759 Caput XXIV. Ostenditur imbecillitas objectionum, quibus canonicam regulam de sectanda in dubio via tutiore, eludere conantur Probabilistæ.
- PDF 762 Caput XXV. Regula septima, de tutiori parte in dubiis eligenda: nonnullos casus, speciales ob causas, eosque gravissimas, excipit Ecclesiæ declaratio, vel Reipublicæ ordinatio.
- PDF 764 Caput XXVI. Regula octava: extra dictos casus, per Ecclesiæ declarationem, vel Reipublicæ ordinationem exceptos, positive dubius, in æquali prohabilitate de inhonestate, ac de honestate, per reflexa Prohabilistarum principia.
- PDF 766 Caput XXVII. Regula nona: positive dubius, in æquali hinc inde prohabilitate actionem dubiæ honestatis ponere nequit, sub prætextu, quod lex eam prohibens, si detur, non sit sufficienter promulgata.
- PDF 771 Caput XXVIII. Regula decima: positive dubius, in æquali utrimque prohabilitate, ponere nequit actionem dubiæ honestatis sub prætextu quod, in ejusmodi dubio, homo sit in possessione suæ libertatis.
- PDF 775 Caput XXIX. Ampliùs confutatur novitia doctrina (de possessione libertatis, in dubio de prohibitione legis) ex eo quod regula juris, In pari causa melior est conditio possidentis, non procedat in materia, subjecta potestati Reipublicæ, vel Ecclesiæ. Et ne in ea quidem universim (tametsi materia sit justitiæ) sed in ea solùm, in qua sic ipsa disposuit.
- PDF 778 Caput XXX. Contraria argumenta dissolvuntur.
- PDF 783 Caput XXXI. Regula undecima: positive dubius de honestate actionis, actionem, de qua dubitat, ponere nequit sub prætextu, invincibiliter tunc ignoratæ legis prohibentis.
- PDF 785 Caput XXXII. De conscientia prohabili. Regula prima: non est licitum agere secundùm opinionem prohabilem de licito, dum ex adverso occurrit & concurrit opinio æque prohabilis de illicito.
- PDF 786 Caput XXXIII. Regula secunda: A fortiori non est licitum agere secundum opinionem minùs prohabilem de licito, in concursu & occursu prohabilioris de illicito.
- PDF 786 Caput XXXIV. Regula tertia: improbabile est, probabile quodcumque (prout communiter accipitur, & ab antiquis Probabilistis definitur) excusare à peccato.
- PDF 789 Caput XXXV. Regula quarta: Prohabilismum, seu illius usum, non excusant variæ prohabilis opinionis definitiones, ad declinandam nimiæ laxitatis invidiam à Novioribus Prohabilistis excegitatæ.
- PDF 793 Caput XXVI. Ex conditionibus ab accuratioribus Prohabilistis ad prohabilem opinionem requisistis, concluditur à veritate alienam esse doctrinam ipsorum, de licito usu opinionis minùs prohabilis de licito, in concursu & occursu probabilioris de illicito.
- PDF 795 Caput XXXVII. Ex divinis Scripturis ostenditur nefas esse sequi opinionem prohabilem de licito, quæ (post veritatis inquisitionem) probabiliùs apparet falsa, quàm vera.
- PDF 797 Caput XXXVIII. Secundò idipsum probatur exemplis eorum, quos vel Scriptura reprehendit; vel ipsa, aut probatæ historiæ redarguunt, vel pœnas dedisse referunt, neglectæ prohabilioris opinionis in rebus agendis.
- PDF 799 Caput XXXIX. Ostenditur inania esse sacra testimonia, & exempla, seu ex iis argumenta, quæ pro se Adversarii proferunt.
- PDF 801 Caput XL. Tertiò idem ostenditur ex sacris Canonibus, Decretis SS. Pontificum, & Conciliorum, Legibusque Civilibus
- PDF 802 Caput XLI. Per Decretum Innocentii XI. de die 2. Martii 1679. subversa sunt principalia fundamenta Probabilismi, ipsque Probabilismus plurimùm enervatus.
- PDF 803 Caput XLII. Inania & sophistica sunt Probabilistarum argumenta in contrarium ex dispensationibus concessis à SS. Pontificibus; necnon ex responso Urbani VIII. circa matrimonia Gentilium Paraquariæ, & Canonibus nonnullis.
- PDF 809 Caput XLIII. Quarta probatio contra Probabilismum ex sanctis Doctoribus.
- PDF 817 Caput XLIV. Quinta probatio ex communi doctrina mo-tertio ad decimi-sexti ferè finem.
- PDF 821 Caput XLV. Sexta probatio, ex communi doctrina Canonistarum & Legistarum.
- PDF 821 Caput XLVI. Septima probatio, ex communi traditione Sapientum Gentilitatis, seu Philosophorum Gentilium.
- PDF 823 Caput XLVII. Octava probatio, à communi sensu omnium Communitatum, Congregationum, Tribunalium, Civitatum, Rerumpublicarum, Nationum & Regnurum.
- PDF 823 Caput XLVIII. Nona probatio: quia assertio nostra longè prævalet, non solùm authoritate S. Scripturæ, Canonnum, Conciliorum, SS. Pontificum, veterumque Doctorum, usque ad finem, vel ferè finem sæculi decimi-sexti, sed & authoritate eorum, quos, post exortum, aut jam grassantem Probabilismum, divina Providentia suscitavit ad illi sese opponendum.
- PDF 828 Caput XLIX. Decima probatio: quia Eminentissimi Cardinales, Pallavicinus & Aguirrius, aliique viri gravissimi, sapientissimique, Probabilismum à se aliquando desensum, omnibus hinc inde fundamentis maturiùs expensis, retractarunt, repudiarunt, abjecerunt; nostram autem doctrinam semel susceptam nullus retractavit.
- PDF 831 Caput L. Undecima probatio: quia doctrinam nostram nullus Episcopus, nulla Ecclesia, ullâ umquam censurâ juridicè proscripsit; Prohabilisticam verò doctrinam, plures Archiepiscopis & Episcopi, totaque penè Ecclesia Gallicana solemni sententiâ juridice damnaverunt.
- PDF 834 Caput LI. Corollarium primum contra Caramuelem, Terillum, & Bartholomæum Fibum.
- PDF 835 Caput LII. Corollarium secundum contra eumdem Bartholomæum Fibum, Guillilmum le Maire, & Alexium Minez.
- PDF 838 Caput LIII. Corollarium tertium. Quo ostenditur sententiæ nostræ Patronos Probabilismum non rejicere ex malevolo ac amaro in Societatem animo, neque ex affectu ad novitates, vel damnatam doctrinam.
- PDF 842 Caput LIV. Assertio nostra ultimò probatur multiplici ratione. Prima est, quia quisquis agit, quod sibi, spectatis amnibus, probabiliùs apparet illicitum, contra conscientiam agit.
- PDF 843 Caput LV. Secunda aßertionis nostræ ratio est quia, ad licitè operandum, necessarium est prudens & rationabile judicium de honestate operationis. Intellectus verò prudenter & rationabiliter judicare nequit honestam operationem, quæ sibi probabiliùs apparet inhonesta, quam honesta.
- PDF 845 Caput LVI. Tertia ratio: quia quisquis agit, quod sibi, spectatis hinc inde argumentis, probabiliùs apparet illicitum, sive contra legem æternam, peccat formaliter contra eam, sicut & contra obedientiam, justitiam, aliasque respective virtutes morales, ac Theologicas.
- PDF 849 Caput LVII. Quarta ratio assertionis nostræ est, quia in electione opinionis minùs prohabilis de licito, contra agnitam opinionem probabiliorem de illicito, non est nisi prudentia carnalis, quæ est inimica Dei.
- PDF 852 Caput LVIII. Quinta ratio: qua ad licite operandum, non sufficit judicium quodcumque de licito, sed de eo certum moraliter esse oporet judicium ultimò practicum, quo humana proxime & immediate dirigitur operatio. Quam moralem certitudinem habere nequit, qui facit quod sibi probabiliùs illicitum, quàm licitum.
- PDF 853 Caput LIX. Sexta ratio: quia faciens quod sibi videtur probabiliùs illicitum, non prosequitur veritatem quantùm scit & valet. Ad quod Deus, honestas, officium boni viri obligant.
- PDF 854 Caput LX. Septima ratio: quia facere quod probabiliùs videtur illicitum, est contra legem divinæ amicitiæ, humanæque servitutis, & subjectionis ad Deum, tamquam supremum Dominum ac Legislatorem.
- PDF 854 Caput LXI. Octava ratio: quia id est etiam contra legem christianæ prudentiæ.
- PDF 856 Caput LXII. Nona ratio: quia faciens auod sibi probabiliùs videtur illicitum, coram Deo defendere nequit actionem suam, nec illam excusare, sive revera illicita sit, sive non sit.
- PDF 857 Caput LXIII. Decima ratio: quia vel rationabiliter non afferitur, esse agenti licitum, in agendo, sequi opinionem minùs probabilem de licito; vel rationabiliter asseritur, esse Judici licitum, in judicando, sequi opinionem minùs probabilem de justo (cum eadem vel similis sit utriusque ratio) sed istud rationabiliter non asseritur. Ergo nec illud.
- PDF 865 Caput LXIV. Undecima ratio: ab infidelitate non excusatur infidelis, non credens ductus opinione minùs probabili. Ergo à divinæ legis transgressione non excusatur fidelis, eam non servans ductus opinione minùs probabili.
- PDF 866 Caput LXV. Duodecima ratio: quia doctrina quæ licitum facit usum opinionis minùs probabilis de licito, contra agnitam probabiliorem de illicito, in Christianam Ethicen, disciplinamque hurrendas inducit laxitates.
- PDF 870 Caput LXVI. Decima-tertia ratio: quia doctrina de licito usu opinionis minùs probabilis, &c. viam aperit ad dicendum, cum plerisque Probabilistis, cusque esse licitum sequi probabilem aliorum opinionem, dum falsitas ipsius non est epsi vel fide, vel evidenti ratione certa. ad dicendum etiam cum Caramuele, omnem actum mihi esse licitum, quem vel fide, vel ratione evidenti, mihi non constat esse illicitum. Utrumque autem ducit in monstrosum laxitatem.
- PDF 871 Caput LXVII. Decima quarta ratio: quia doctrina illa inutile vel parum necessarium reddit, & languescere facit studium Theologiæ Moralis.
- PDF 873 Caput LXVIII. Decima-quinta ratio: quia doctrina illa tollit studium orandi pro obtinenda cognitione veritatis, notitiaque divinæ legis.
- PDF 873 Caput LXIX. Decima sexta ratio: quia doctrina illa nata est infinitis bellis, dissidiisque, totum turbare mundum, per latissimum probabilitatis usum.
- PDF 874 Caput LXX. Decima-septima ratio: quia doctrina illa Regibus, Principibus, Superioribus omnibus, religiosæque obedientiæ exitiosa est.
- PDF 875 Caput LXXI. Decima-octava ratio: quia doctrina illa pariter pariter exitiosa est toti Ecclesiæ, Ecclesiasticisque, legibus, atque libertatibus, & immunitatibus.
- PDF 876 Caput LXXII. Decima-nona ratio: quia doctrina illa intolerandam tribuit securitatem 1. in horis recitandis. 2. intolerandam licentiam in opinionibus pro libitu practicè variandis, sicut & 3. in defendendis contra Judices criminosis. Et 4. authorizandis opinionibus scandalosis.
- PDF 879 Caput LXXIII. Antonii Terilli, aliorumque Probabilistarum argumenta, post debitum examen levissima & in præcipitium eucentia inveniuntur.
- PDF 879 Caput LXXIV. Prima ratio Terilli levis esse demonstratur.
- PDF 881 Caput LXXV. Ostenditur, secundam, tertiam, quartam, nonam, & decimam quartam rationem Terilli levissimæ esse arinaturæ. atque in præcipitium ducere.
- PDF 882 Caput LXXVI. Idem ostenditur de quint, sexta, & octava ratione ejusdem.
- PDF 883 Caput LXXVII. Idem multipliciter ostenditur de ratione septima.
- PDF 887 Caput LXXVIII. Ideem judicium fertur de decima, undecima, dupdecima, & decima-tertia ratione Terilli.
- PDF 889 Caput LXXIX. Ostenditur postremas rationes Terilli, scilicet decimam-septimam, & decimam-octavam, nec magis solidas, nec magis securas esse.
- PDF 892 Caput LXXX. Idem demonstratur de alia (si tamen alia) ratione, quam Terillus prosert q. 47. n. 15. necnon de rationibus Medinæ, Sanchez, Bassæi, Spinnulæ, Moyæ, aliorumque Probabilistarum.
- PDF 894 Caput LXXXI. Regula duodecima: ne probabiliorum quidem opinionum usus indistinctè licitus est.
- PDF 895 Caput XXXII. Regula decima-tertia: ne quidem licitum est, saltem in materia legis divinæ & naturalis, probabiliorem sequi opinionem licito, quando probabilioratis ipsius non est tanta, ut abstergat probabile periculum violandæ legis. Quod non abstergit, quamdiu opinio de illicito retinere cognoscitur aliquid veræ probabilitatis, quamlibet tenuis, in cujus praxi nullum sit periculum.
- PDF 902 Caput LXXXIII. Regula decima-quarta: nulla opinio falsa, legi naturali contraria, ipsius in praxi sequacem ex toto excusat à peccato contra legem, tametsi excuset à peccato contra conscientiam, dum post debitum examen apparet ipsi adeo vera, ut opposita non videatur probabilis.
- PDF 910 Caput LXXXIV. Regula decima-quinta, exponens, quænam è diversis opinionibus circa quæstiones morales eliganda sit.
- PDF 915 Caput LXXXV. Respondetur argumentis Probabilioristarum, & imprimis duobus prioribus petitis à consensu & usu omnium, etiam SS. Patrum, & Theologorum.
- PDF 918 Solvitur tertium & quartum argumentum, seu Achilles Adversariorum.
- PDF 920 Caput LXXXVII. Diluitur quintum, sextum, septimum, actavum, & nonum argumentum.
- PDF 921 Caput LXXXVIII. Diluitur argumentum decimum, undecimum, duodecimum, & decimum-tertium.
- PDF 924 Caput LXXXIX. Trium postremorum argumentorum imbecillitas ostenditur.
- PDF 925 Caput XC. Reflexio salutaris ad proximæ dicta.
- PDF 926 Caput XCI. Varia ex præmissis Corallaria derivantur. Primum: Illicitum est in Sacramentis conficiendis, relicta vi1a certâ (dum supperis) extra casum necessitatis sequi opinionem probabilem, vel etiam probabiliorem de eorum valore, etiam probabiliorem de eorum valore, etiam ubi non periclitatur salus proximi, sed solùm valor Sacramenti.
- PDF 927 Caput XCII. Sacumdum Corollarium: Non est licitum scienter, extra casum necessitatis, absolvere pœnitentem, solùm formidolosè attritum.
- PDF 927 Caput XCIII. Corollarium tertium: Extra casum necessitatis non est licitum Confessario pœnitentem absolvere secundùm opinionem incertam & probabilem dumtaxat de sua jurisdictione; nec pœnitenti licitum est tali Confessario peccata sua consiteri. Nisi ipsi faveat error communis, titulusque coralatus proveniens à legitimo Superiore.
- PDF 930 Caput XCIV. Corollarium quartum: Sacerdos, conscius peccati mortalis, debet potiùs celebrare contritus, quàm ei consiteri, qui nonnisi probabilem, & incertam habet jurisdictionem.
- PDF 930 Caput XCV. Corollarium quintum: Non est licitum sequi quamlibet opinionem repertam in Authore juniore, licèt approbato, etiam dum non constat opinionem illam condemnatam esse à Sede Apostolica, ut improbabilem.
- PDF 932 Caput XCVI. Corollarium sextum: Theologo non lecet ex pinione unius vel plurium, quam falsam putat minùsve probabilem, in favorem carnalis libertatis consilium dare.
- PDF 933 Caput XCVII. Corollarium septimum: Eos Spiritus sanctus meritò reprehendit, pœnaque cætatis castigat, qui varios adeunt Doctores, usque cupiditati indulgentem.
- PDF 933 Caput XCVIII. Colorralium actavum: Varia dicta Veterum, de benignitate in consiliis sectanda, nec facilè condemnando aliquid de mortali, perperàm à variis Recentioribus intelliguntur.
- PDF Leerseiten
- PDF Endsheet
- PDF Back cover
- PDF Spine
- PDF Vorderschnitt
- PDF Tomus Secundus. De Externis Regulis Amoris Et Morum, Legibus Utique, ac Praeceptis Virtutum Theologicarum, & Cardinalium, necnon Decalogi & Ecclesiae
- PDF Tomus Tertius. De Sacramentis In Genere Et Specie