Marca, Pierre de: Illvstrissimi Viri Petri De Marca Archiepiscopi Parisiensis Dissertationvm De Concordia Sacerdotii Et Imperii, Sev De Libertatibvs Ecclesiæ Gallicanæ, [...]. Parisiis : Muguet, 1669
Content
PDF Tomvs Secvndvs
PDF Front cover
PDF Endsheet
PDF Title page
PDF 1 De Concordia Sacerdotii Et Imperii, Sev De Libertatibvs Ecclesiæ Gallicanæ, Dissertationum Liber quintus.
PDF 1 Capvt Primvm.
PDF 2 I. Agendum hoc libro de Legatis à latere. In primis autem explicandæ Legatorum species quæ in jure Romano occurrunt.
PDF 2 II. Alij sunt Legati municipales. Alij provinciales, qui explicantur. De iis capienda lex Hos accusare ff. de accusat.
PDF 2 III. Alij sunt Legati cum jurisdictione. Divisio provinciarum inter Principem & populum, ab Augusto. Proconsules dicti qui provinciis populi præficiebantur, et si consultatum non gessissent. Explicata Iustiniani Novella. Insignia Proconsulum.
PDF 2 IV. Consilium Augusti in aßumendo Proconsulis nomine & imperio. Proconsules Romam ingressi deponebant imperium, excepto Principe. Quare retinenda est lectio Spartiani, quam viri eruditi sollicitant. De proconsulari imperio dato extra urbem Marco Aurelio Cæsari.
PDF 3 V. Legati dabantur Proconsulibus, à Senatu; ut eos parte curarum levarent. Proconsules mandabant jurisdictionem Legatis in provincia; quam nec eis adimere poterant, nec in eos jus gladij transferre. Custodias audiebant, sed non animadvertebant.
PDF 3 VI. Dignitas Legatorum Proconsularium, ex Spartiano. Falsces & vehiculum. Apparitio. magistratum gerebant. dabant tutores. & vindictâ apud eos manumitti poterat. Contrarium docet Paulus, scilicet apud eos manumitti non posse. Concilatio...
PDF 4 VII. Legati isti differunt ab Assessoribus, etsialiter videatur eruditis. Assessores erant privati homines, qui juris peritiam præstabant, & magistratibus adsidebant. Elegans ea de re Iosephil locus. Salaria illis constituta è publico. Singulis magistratibus unus Assessor datus cum salario, ne fiscus gravaretur. De hoc Assessore seu Consiliario intelligenda Iustiniani Novella, non autem de Legato Proconsulis.
PDF 4 VIII. Legati Cæsaris præfecti provinciis Principis. qui passim dicti Consulares. Minutis provinciis præfecti, Præsides: quamvis Præsidis nomen generali sit. Immutata post Constantinum magistratuum nomina.
PDF 4 IX. Vicarij Præfectorum prætorio instituti à Constantino. Vices gerunt Præfectorum; sed vice sacra judicant. Vicarij instituti in unaquaque Imperij Diœcesi. Alij sunt qui vicem Præsidis obtinent in provincia, ex mandato Principis, puta Præside defuncto, vel aliam ob caussam.
PDF 5 X. Legati alterius generis, qui à Principe delecti, negotia publica cum exteris gentibus procurant.
PDF 5 Capvt II.
PDF 5 I. Diversæ Legatorum species in Ecclesia. Indicatur breviter in quo componi possint Legati Ecclesiæ cum Legatis Imperij.
PDF 5 II. Legati à synodis provinciarum missi ad Romanam sedem, vel ad Principem, collati cum Legatis provincialibus. Ejus generis Legati missi à Cypriano ad Cornelium Papam, pro gerendo negotio imposito, absque ulla jurisdictione. Legatio non ab similis missa à Synodo Carthaginensi ad Anastasium Pontificem, & ad Episcopum Mediolanensem, pro venia Synodi Capuanæ, de baptizatis à Donatistis. Ad Mediolanensem Episcopum Legati directi, sed præcipuè ad Romanum.
PDF 6 III. Missi quoque à Synodo Carthaginensi Legati ad Principes, unà cum literis. Quid sit libera legatio in illo Concilio. Differt ab ea cujus meminit Cicero & Vlpianus. Hæc titulotenus & ad dignitatem data; illa verò, quæ nullis mandatis est adstricta, similis procurationi liberæ.
PDF 6 IV. Ab Orientis Ecclesiis directi quoque Legati ad Romanam sedem, scilicet à Synodo Antiochena, & Alexandrina, in caußa Athanasij, & à Concilio Lampsaceno. Infinitum est ejusmodi legationes recensere.
PDF 7 V. Romani quoque Pontifices mittebant aliquando hujus generis Legatos, ut Julius ad Orientales; quibus ministerium nudum injuctum erat, nulla verò jurisdictio. Ad hanc speciem pertine legatio Faustini ad Concilium Carthaginense. Nulla jurisdictio illi mandata; sed impositum ministerium de capitibus aliquot tractandi.
PDF 7 VI. Magno honore excepti Faustinis ejusque socij ab Africanis. Non poterant sententiam dicere in synodo Africana jure proprio, quia peregrini, nec jure delegationis. Quid permitteretur peregrino Episcopo. Concessus in Ecclesias ante Presbyteros. Et facultas offerendi.: quæ concessa à Concilio Arelatensi. Olim peregrinis Eucharistia tantùm missa domum; deinde inductum ab Aniceto ut porrigeretur illis in Ecclesia. Explicatus ea de re, nova interpretatione, Irenæi locus.
PDF 7 VII. Faustinus illiusque socij, ex benficio Africanorum, in synodum admissi, sententiam quoque dixerunt. Tertius locus illis datus. quia negotiorum tantùm procuratores erant, nulla jurisdictione instructi.
PDF 8 VIII. Refelluntur Novatores, qui ex hoc Concilio Metropolitas Legatis omnibus Romanis anteponendos censent.
PDF 8 Capvt III.
PDF 8 I. Episcopi à synodis provincialibus missi ad synodos Diœceseoan, vel ad Oecumenicas, sua & mandata jurisdictione utebantur. Legati dicuntur in Conciliis Africanis, in Aquileiensi, & alibi. In synodo Ephesina, Legati dicti absentium Episcoporum Vicarij.
PDF 9 II. In Legatis hujus generis emicuit olim auctoritas Romanæ sedis. Eorum discrimen à Legatis synodorum provincialium.
PDF 9 III. Inquiritur an Legati Romani præfuerint Conciliis Oecumenicis. Osius Cordubæ Episcopus præfuit Nicæno, unà cum Presbyteris Vitone & Vincentio.
PDF 9 IV. Legatione Romani Pontificis fungebatur. Quod probatur non solùm argumentis, sed etiam testimonio Eusebij, apud Gelasium Cyzicenum. cujus meminit Photius.
PDF 10 V. Legatio Osij de est in editione Eusebij vulgata, & in ea quæ relata est à Socrate. Theodoretus & Sozomenus solos Vitonem & Vincentium Legatos Romani Pontificis agnoscunt. Distinctio Legatorum in externos & internos non satisfacit.
PDF 10 VI. Locus Eusebij mutilus in codice quem Socrates sequebatur. Labes illa manifesta; quæ collato Gelasij codice facilè deprehenditur.
PDF 10 VII. Alio quoque argumento idipsum ostenditur, minirum auctoritate Nicetæ Choniatis, qui Episcopum urbis regiæ apud Eusebium explicat de Metrophane Episcopo Constantinopolitano.
PDF 11 VIII. Sozomenus emendatus, qui Vitonem & Vincentium Julij Episcopi Romani Legatos fuisse scripsit. Rejecta Cardinalis Perronij conjectura; quæ tamen viam aperit ad veram emendationem, quæ indicatur.
PDF 13 Capvt IV.
PDF 13 I. Osius præfuit Synodo Sardicensi. Inquiritur an Romani Episcopi legatione illic fungeretur. Quod probatur per consequentiam. Objicitur legationem Ecclesiæ Romanæ sileri ab Osio in subscriptionibus hujus Concilij; quæ tamen non omittitur in Archidami & Philoxeni subscriptionibus. Respondetur exemplo Flaviani Episcopi Philipensium in Macedonia, qui in subscriptuine sententiæ à Synodo Ephesina latæ adversùs Nestorium nullam mentionem fecit legationis quam ab Episcopo Theßalonicensi & à synodo Illyriciana...
PDF 14 II. Episcopi legationis suæ literas proferebant in exordio Concilij. Suo tamen tantùm nomine subscribebant, quòd jus sententiæ haberent jure proprio. Hunc ordinem tenuit Osius. Archidamus & Philoxenus, quibus nullum jus præter legationem suppetebat, nomine Julij subscripserunt.
PDF 14 III. In secunda Synodo, Legati sedis Romanæ non adfuerunt. Ea synodus relationem ad Romanam Ecclesiam totiusque Occidentis Synodum misit de rebus à se gestis.
PDF 14 IV. Cyrillus Alexandrinus vices Celestini Episcopi Romani gessit in Concilio Ephesino. Probatur ex ipsis Celestini verbi: qui non solùm vicem suam Cyrillo mandavit, sed etiam locum. Probatur iterum auctoritate ipsius Concilij.
PDF 14 V. Objiciunt Novatores Celestinum vices suas mandasse Cyrillo coactam Synodum Ephesinam. Objectio illa exploditur auctoritate Actorum Synodi.
PDF 15 VI. Inquiritur an suo nomine Cyrillus, ut Episcopus Alexandriæ, Concilio præfuerit, an alieno. Asseritur, nomine Episcopi Romani primum locum obtinuisse. In Actis Concilij Chalcedonensis scriptum est Celestinum & Cyrillum præfuisse Synodo Ephesinæ. Probatur etiam auctoritate Balsamonis; quo Phrygij usum; qui ætate sua Alexandrino Patriarchæ competebat, à Celestino arcessit.
PDF 15 VII. Quæritur cur tres alios Legatos Cyrillo adjunxerit Celestinus. Ita visum expedire, ob conceptas à Theodosio Imperatore suspiciones, quasi Cyrillus Nestorium insectaretur proprio odio. Differentia inter Cyrillum & ceteros Legatos.
PDF 16 VIII. Tres illi Legati se Romanæ Ecclesiæ vel sedis apostolicæ Legatos vocant. Eorum consessus in Concilio, ex epistola Celestini, & ex Actis synodi. Perturbatio subscriptionum in eo Concilioo fluxit ab incuria librariorum. Mandatum synodi corruptum ab iisdem. Rejecta Card. Perronij conjectura. Sententia auctoris confirmatur auctoritate Leonis I. Papæ.
PDF 16 Capvt V.
PDF 16 I. Agendum nunc de Legatis ad synodum Ephesinam secundam missis. Ei occasionem præbuit Eutyches in Synodo CP. à Flaviano & XXX. Episcopis damnatus. Synodi sententiam confirmavit Leo I. in celebri illa ad Flavianum epistola. Eutyches à Theodosio Imp. synodum Ephesi cogendam impetrat: quò Leo tres Legatos misit, eisque quid servandum esset præscripsit.
PDF 17 II. Eutyches damnationis certus, Flavianum à judicio repellere nititur rescripto Principis, tanquam lis inter Flavianum & Eutychetem judicanda esset. Dein Dioscoro Alexandrino primatum synodi à Principe deferri curat, prætextu canonum, sperans Legatos hanc injuriam minimè laturos, atque adeo discessuros. Hi, quòd præsessio sedi Romanæ non daretur, in Concilio assidere noluerunt. Rogaverunt autem ut epistola Leonis de damnatione Eutychetis in synodo relegeretur. quod eludere conatur Dioscorus; & pervicit...
PDF 18 III. Noluerunt Legati in concessum Episcoporum admitti. Probatur ex Actis ipsis synodi, quæ Leonem à synodo expulsum esse testantur. Adfuerunt tamen ut spectatores, & animosè contradixerunt violationi fidei & canonum.
PDF 18 IV. Refellitur eorum opinio qui existimant Legatos illos non fuisse conquestos de injuria sedi apostolicæ illata. Legati sedis Romanæ negant Dioscorum in Concilio Chalcedonensi posse sedere, quia sine ejus auctoritate synodum Ephesinam peregerat; absque cujus sententia non licet Oecumenicam synodum celebrare.
PDF 18 V. Paschasini sententia ex quorundam opione damnare videtur eo nomine Dioscorum quòd primatum usurpaverit in ea synodo. Explicantur & emendantur Actorum Chalcedonensium verba, quæ id asserere videntur. Verba illa non habentur in exemplari ejus sententiæ quod Leo misit ad Episcopos Gallicanos.
PDF 18 Capvt VI.
PDF 19 I. Dioscori præsumptio repressa in Concilio Chalcedonensi. Restitutio Eutychetis, & Flaviani damnatio, ingrata Leoni; qui synodum generalem in Italia celebrari postulat à Theodosio. Negat Theodosius, ac tamen respondet curaturum se ne fides Concilij Nicæni injuriam pateretur. Et Anatolium, Flaviani in sede CP. succussorem, à Pontifice suscipi contendit: qui negat id fieri posse, donec de fide Anatolij constet. Dein Legatos mittit ad Theodosium, qui veram fidem docerent, &, si qui contradictores essent...
PDF 19 II. Marcianus sollicitus de celebrando Concilio in Oriente: quò Leonem accedere hortatur. Episcopi evocantur Nicæam ad Concilium generale, quod Chalcedonem rescripto Marciani translatum est. Ei interesse noluit Leo. Legatos tamen misit, qui vice sua synodo præsiderent. Legatoni additus Iulianus Coënsis Episcopus: qui licèt Romanæ sedis Legatus in Concilio diceretur, ei tamen non præfuit. Cur ita actum.
PDF 20 III. Hinc colligitur falli Novatores, qui jus præsidendi synodo collatum Leoni putant à Marciano. Probatur ex Leone.
PDF 20 IV. Quintæ synodo nullùs interfuit Legatus, quòd Vigilius Papa adesset Constantinopoli. In sexta synodo tria legationum genera adfuerunt. Heic agitur de Legatis ab Agathone destinandis ad comprimendam hæresim Monothelitarum. Antiquus legationum ordo ommutatus `s Constantino Pogonato. Inquiritur in originem hujus mutationis.
PDF 21 V. Agatho Constantini Imp. petitioni obsequutus est, missis diversis legationibus. Probatur ex epistola Constantini ad Georgium Constantinopolitanum. Distinctio illa observata est in subscriptionibus. Legati Concilij Occidentalis multùm aberant à primo loco.
PDF 21 VI. Falsum igitur quod quidam existimant, in superioribus Conciliis Episcopos vices gessisse Concilij Occidentalis, Presbyteros verò, Episcopi urbis. Probatur ex literis legationum, & ex subscriptionibus.
PDF 21 VII. Septima synodus adversùs Iconoclastas celebrata, præsides habuot Legatos Hadriani I. qui primum in ea locum obtinuerunt; Tharasius verò CP. secundum.
PDF 21 VIII. Octava synodo, quæ adversùs Photium celebrata est, præfuerunt cum summa auctoritate Legati sedis apostolicæ.
PDF 21 Capvt VII.
PDF 22 I. Investigandum nunc quis fuerit effectus primatus seu præsidentiæ Legatorum sedis apostolicæ in Conciliis Oecumenicis, & quænam in iis Summi Pontificis auctoritas. Vt Concilium legitimè celebretur, necessaria est Summi Pontificis præsentia, vel ratihabitio. Quænam fuerit ejus auctoritas in Concilio jam constituto.
PDF 22 II. Si Summa fuerit, perit libertas suffragiorum. Concessa libertas illa, æqualitatem inducere videitur inter Pontificem Romanum & ceteros Episcopos. Itaque aut libertas suffragiorum aut Romani Episcopi dignitas periclitantur. Quærendum itaque quæ circa materiam hanc fuerit Ecclesiæ praxis vetustis illis seculis. opus hactenus intentatum nostris ingeniis. Pontifex Romanus in hac parte utebatur jure quodam imperatio; ac tamen libertas suffragiorum remanebat.
PDF 22 III. De jure relationis; cujus vis quanta esset, ostenditur ex Polybio, & Tacito. Ius illud à Consulibus ad Imperatores transiit. Probatur ex Dione. Ampliatum sub sequentibus Imperatoribus; ut patet ex Iulio Capitolino & Fl. Vopisco. Hallucinatio quorundam detegitur, qui jus illiud malè interpretati sunt.
PDF 23 IV. Principes in Senatu consularem potestatem ea de causa exercebant. Attamen arbitrium primo vel ultimo loco censendi sibi reservabant. Probatur ex Tacito. Vnde patet falli eos qui negant sententiam Senatus duriorem mitigare poterat. De prærogative suffragij, ex Tertulliano.
PDF 23 V. Quo pacto fieret illa relatio à Principibus. Senatusconsulta quæ inde sequebantur, auctore Principe fieri dicebantur. Origo hujus locutionis, ex Livio. Senatus jus facere poterat, ex Vlpiano, & Gratiano Imperatore. Quid Theodosio placitum. Senatus auctoritas prosùs imminuta sub Iustiniano. Quomodo intelligenda sit illa Senats auctoritas. Et an supremæ Pricipum auctoritati officeret.
PDF 23 VI. Relatio Principis differt à relationibus quæ fiebant ad Principem. Vtriusque discrimen ostenditur.
PDF 23 Capvt VIII.
PDF 24 I. Aggredienda est disceptatio pontificiæ potestatis in Concilio Chalcedonensi. Agendum tamen priùs de auctoritate qua Summus Pontifex usus est ante Concilij congregationem. Legati Leonis I. Constantinopolim miisi, ut epistolam ejus ad Flavianum propinerent subscribendam Anatolius. Quid post hæc egerit Leo, ostenditus ex ejus epistola ad Anatolium. Quid de iis pronuntiarit qui superiorem locum in synodo Ephesina sibi vindicaverant. Quanta fuerit ejus auctoritas, & quid effecerit.
PDF 24 II. Hæresis emergens, primùm in provincia damnabatur in qua nata erat; sed pœna extra provinciam non egrediebatur. Leo hæresim in Oriente natam damnat ubique. Auctoritas epistolæ Leonis. Par Zozimi factum.
PDF 24 III. Temperamentum tamen huic auctoritati adhibitum à Leone, prudenti instituto. Nempe, ut si epistolæ huic aliqui Episcopi non assentirentur, tota negotij disceptatio ad Concilium generale referretur. Etenim definitio fidei à Pontifice Romano facta non adstringit Christianos, nisi accedat universalis Ecclesiæ consensus. Quod probatur auctoritate Quintæ Synodi.
PDF 25 IV. Summus Pontifex rerum in Concilio Oecumenico sanciendarum auctor esse debet, ad exemplum Principum Romanorum. Probatur ex Marciano Imperatore in epistola ad Leonem, & Pulcheria Augusta. Duæ igitur auctoritates in synodo; una, Leonis; altera, synodi. Ex his duabus irretractabilis rerum propositarum definitio consequebatur.
PDF 25 V. Comparatio relationis imperatoriæ & pontificiæ. Pontificum definitiones in synodis examiabantur, ut constaret an scripturis & canonibus congruerent. Itaque post definitionem Pontificis, & declarationem synodi, certa erat fidei regula. Pontifex Romanus primam & maximam habet pro veritate sententiam, ex Facundo.
PDF 25 VI. Explicatur jus quod Dioscoro quæsitum est in Synodo Ephes. II. ob... ei collatam rescripto Theodosij. Ea auctoritas in eo versabatur, ut jus quidem relationes haberet Dioscorus, cum prærogativa suffragij, sed tamen consensus synodi necessarius haberetur. quod probatur ex ipsius Dioscori verbis in Concilio Chalcendonensis prolatis,
PDF 26 Capvt IX.
PDF 26 I. Leo I. præsedit synodo Chalcendonensi per Legatos suos. Literis ad synodum datis utitur suffragij sui prærogative, decernendo quid agendum esset in causa fidei, & de disciplina restauranda.
PDF 26 II. In contentionibus de fide, synodus secuta est definitionem Leonis. Recitatur epistola ejus ad Flavianum; quam synodus recepit, tanquam continentem veram fidem. Episcopi tamen Illyriciani & Palæstini quæstionem moverunt de tribus ejus epistolæ locis. Sed dein cedunt, & ambiguitatem omnem sibi à Legatis ademtam profitentur. Ex his collegit Quinta Synodus, quæcunque apud synodos proferuntur, ab iis non simpliciter, sed cum inquisitione approbari. Formulam fidei proponi Iudices postulant.
PDF 27 III. Formula ea confecta fuit iis verbis quibus Leonis dignitas tentari videratur. Eam ob rem repudiata fuit à Legatis & aliquot Orientalibus. Dissidium illud ortum ob transmissa aliquot Leonis verba in ea formula: quæ cùm addi postularent, contradictum est à concinnatoribus formulæ. Dissidium illud sopitum industria Imperatoris, & Iudicum; ac repudiato Dioscoro, Leonis epistola suscepta est, tanqaum Petri confessioni congruens. Synodi de ea receptione decretum confirmavit Marcianus.
PDF 27 IV. Hinc duo colliguntur. Primum; omnes Episcopos epistolæ Leonis subscripsisse. quod ejus auctoritatem demonstrat. Alterum; nefas synodo visum, si vel uno verbo ab ea epistola discederetur. Ius itaque relationis cum prærogativa suffragij agnovit in Leone synodus Chalcedonensis. Probatur ex epistola synodica ad Leonem. Quæ tamen in eo negotio fuerint synodi partes, non tacent.
PDF 28 Capvt X.
PDF 28 I. Primatus vim Leo exercuit in Concilio adversùs Dioscorum: qui inter reoas sedere jussus est, ut causam diceret. At Theodoretus, quem sede dua Dioscorus in Synodo Ephesina secunda dejecerat, in Concilium Chalcedonense admissus est; quia locum suum Summus Pontifex ei restituerat. De restitutione illa Theodoreti accuratè dicetur libro septimo.
PDF 28 II. Conjunctionem auctoritatis Pontificis & Concilij præfert cognitio habita de Dioscoro. Legati condemnant Dioscorum, sistere se judicio recusantem. Dein eorum sententiæ accessit aßensus synodi. unde confecta est plena Dioscori damnatio. Explicatur ordo quem tenuit Paschasinus.
PDF 29 III. Iudicium à Paschasino conceptum sub nomine Leonis, de synodi consensu. Commonitorium synodi ad Dioscorum missum, quo episcopatu dejectus à Concilio renuntiatur, differt ab exemplari sententiæ à patribus subscriptæ. Concilia generalia in Occidente celebrata, concepta sunt utplurimùm sub nomine Pontificis, sacro approbante Concilio, exemplo petito à Concilio Chalcedonensi.
PDF 29 IV. Origo usus illius petitur è jure primatus; quod auctoritatem tribuit Pontifici, & synodo consensum. Sic munia cujusque partitur Leo. Probatur etiam ex iis quæ gesta sunt in synodo Romæ habita sub Hilaro.
PDF 29 V. Hilari decreta confirmat synodus. Episcopi provinciæ Tarraconensis Irenæum, qui secundùm supremam Episcopi Barcinonensis voluntatem in ea sede ab iis institutus fuerant, auctoritate Romani Pontificis confirmari petunt. Hanc consultationem Hilarus retulit ad synodum; sed pro suffragij prærogativa præsumptionem illam damnavit. cujus sententiam secuta est synodus.
PDF 30 VI. In hac synodo habetur expressa imperialis auctoritatis imago. Pontifices aliquanda sententiam suam scripto recitabant; quam sequebantur acclamationes. Exemplum in Felice, & Symmacho.
PDF 30 VII. Solemnia hæc à Senatu in Ecclesiam translata sunt. Mos acclamandi Principibus, è theatro in Senatum invectus. Acclamationum ritus. In Concilio Ephesino acclamationes factæ sunt Celestino, & Cyrillos & in Chalcedonensi, Leoni.
PDF 30 VIII. Senatusconsulta aliquando facta solis acclamationibus. Post acclamationes tamen, Senatores interdum interrogabantur. Quandoque acclamationes sequebantur sententiam ejus qui primus censuerat. Aliæ consensus formulæ.
PDF 30 IX. Eadem acclamatione consensus omnium ostendebatur in Conciliis Ephesino & Chalcedonensi, & in Romanis sub Hilaro & Symmacho. Sapienter id notatum à Symmacho.
PDF 30 Capvt XI.
PDF 30 I. Ius relationis quod in synodis usurpatum est ab Episcopis Romanis, acceptum referri non debet Marciano. Probatur ex Actis synodi Ephesinæ, ubi Celestinus eo jure usus est. Synodus illa apertè profitetur se Celestini epistola coactum ad ferendam sententiam adversùs Nestorium.
PDF 31 II. Magni momenti sunt illa verba. Auctoritas epistolæ Pontificis ea est ut parendi necessitatem inducat, si scripturis & traditioni majorum congruere reperiatur. Verba Concilij referuntur.
PDF 31 III. Firmi Cæsareæ Episcopi verba expenduntur, quæ auctoritatem Romani Pontificis respiciunt. Acclamationes Episcoporum factæ Celestini & Cyrillo referuntur.
PDF 31 IV. Quæritur an licuerit Oecumenicæ Synodo de aliquo fidei vel disciplinæ capite decernere sine relatione Pontificis. Ita usurpatum à synodo Chalcedonensi.
PDF 32 Capvt XII.
PDF 32 I. Investigatur quænam esset veterum sententia de hoc relationis cum prærogativa suffragij ante Concilium Ephesinum. Ejus exemplum illustre in Sardicensi Concilio: in quo summa auctoritas fuit Osij, Romani Pontificis Legati. Socrates & Sozomenus explicati, qui aiunt non licere quicquam decernere de rebus ecclesiasticis absque sententia Episcopi Romani. Hausta hæc interpratatio è verbis Iulij.
PDF 33 II. Prærogativa illa suffragij non adimebat ceteris libertatem suffragiorum. Probatur ex Julio; cujus verba explicantur.
PDF 33 III. Quid sit canon ecclesiasticus apud Socratem. Is est canon Nicænus sextus, quo primatus defertur Episcopo Romano præ ceteris Patriarchis. quod probatur multis auctoritatibus.
PDF 33 IV. Ordo dignitatis Patriarcharum constitutus in Concilio Nicæno. Canone vij. quartus honoris gradus tribuitur Episcopi Hierosolymorum, id est, primus post tres Patriarchas. Variæ hujus canonis versiones. Canone vj. definiti loci trium Patriarcharum. Probatur ex verbis canonis; tum auctoritate Papæ Leonis ad Anastasium scribentis.
PDF 33 V. Cùm primum dignitatis locum obtineret Episcopus Romanus, consequens est ut jus primæ sententiæ & suffragij prærogativam obtineret. Ea fuit mens Socratis & Sozomeni. Ea prærogativam agnovit Concilium Romanum sub Damaso.
PDF 34 VI. ... dictio, qua usi sunt Socrates & Sozomenus, auctoritatem cum suffragio conjunctam significat in antiquis canonibus. Probatur ex canone vj. Concilij Nicæni, ubi ... sumitur pro Metropolitani suffragio & auctoritate. Prima autem sententia erat penes Metropolitanos.
PDF 34 VII. Ab iliis quoque pendebat rerum gestarum confirmatio, sive ...; ita tamen ut omnia communi decreto & ex sententia plurimorum agenda essent, ex canonibus Nicænis. Id quoque statutum in canone apostolico XXXIII. ubi ... sumitur pro sententia Metropolitano, atque item pro collectione suffragiorum omnium Episcoporum. Hac eadem notione vox illa usurpatur in canone apostolico XXXIX. & in canone LVII. Laodiceno.
PDF 34 VIII. Illustre hujus significationis testimonium extat in synodo Chalcedonensi Actione quarta. Vnde colligitur canone Nicæno statutum ut omnes Episcopi sententiam sui Primatis expectent, & nihil arduum argant prætermissa illius sententia. ... Alexandrini Episcopi definitionem interpretati sunt Judices.
PDF 34 IX. Jus ab Ægyptiis Alexandrino Episcopi tributum Romano asserit Petrus Chrysologus. Concilia Oecumenica nihil in Ecclesia decerni posse putant absque sententia agitur. Probatur etiam auctoritate Macedonij Patriarchæ CP.
PDF 35 X. Quinta Synodus rogat Vigilium ut ad Concilium accedat, & cœtui præsideat; missa etiam amplissima & insigni legatione. Qui respondet se suam sententiam Principi porrecturum seorsim à synodo. Vigilius confirmavit definitionem synodi; quæ tunc sine controversia Synodi Oecumenicæ nomen prætulit.
PDF 36 Capvt XIII.
PDF 37 I. Reverentia sedi apostolicæ debita, in Concilio Sexto exhibita fuit. Agebatur de proscribendo errore Monothelitarum. Ei præfuerunt Legati Papæ Agathonis: qui jure primatus de quæstione proposita retulerunt, & quænam esset apostolicæ sententia signicarunt. Imperator ordini judiciorum imminbeta. Macarius Antiochenus damnatur.
PDF 37 II. Legati recitant testimonia patrum qui duas in Christo voluntates & operationes prædicabant. Ea conferri cum authenticis patrum codicibus postulant aliquot Episcopi. Epistolæ Agathonis susceptæ sunt à synodo, tanquam à Spiritu sancto dictatæ. Anastasius Bibliothecarius explicatur. Binij conjectura repudiatur.
PDF 37 III. Actione X. facta est publicè collatio locorum ab Agathone citatorum. Item locorum quibus hæretici sententiam ssum fulcire conabantur.
PDF 37 IV. Fidei definitio ita concepta est à synodo, ut se fideliter suscipere professa sit & expansis manibus amplecti epistolas Agathonis & Concilij Occidentalis. In Prosphonetico ad Constantinum patres recensent hæreses damnatas auctoritare Principum & Romanæ sedis Pontificum. Quo exemplo Constantinum Pogonatum congregasse aiunt hanc synodum, illòque Legatos suos misisse Agathonem. Ejus auctoritati tribuunt definitionem fidei.
PDF 38 V. Heic deprehenditur suffragij prærogativa. Distinctæ cujusque partes in ea definitione. Petunt à Pontifice confirmationem synodi. Quod factum à Leone secundo.
PDF 38 Capvt XIV.
PDF 38 I. In VII. Synodo primatus Romani Pontificis emicuit. Nam summa auctoritas ejus admussa est. Probatur ex Actis; ubi patres eo inter alia argumento prædatoriam synodum à Constantino Copronymo coactam universalem esse non posse non pronuntiant, quòd ei Papæ auctoritas non adfuisset, ut lex Conciliorum exigebat. Tum, quòd Patriarchaæ Orientis huic pseudo synodo non consenserint.
PDF 39 II. Hadrianus I. cupiit conciliabulum illud in irritum mitti, quod sine sedis apostolicæ auctoritate habitum fuerat. Hoc vitio caruit Septima Synodus; in qua recitantur epistolæ Hadriani, quæ restitutionem imaginum præscribunt. Legati ejus ... & suffragij prærogativam Romanæ sedi conservant in roganda Tarasij CP. sententia.
PDF 39 III. Tarasius coluit auctoritatem sedis apostolicæ: qui se Hadriani literis subscribere testatur. Eadem fuit synodi professio. Ceterarum sedium consensus accessit ad configendos Iconoclastarum errores.
PDF 39 IV. Prærogativam suffragij agnovit Tarasius ad Hadrianum scribens.
PDF 39 V. Legati sedis apostolicæ videntur conteni fuisse solo concessus privilegio in VII. Synodo: cujus disponendæ auctoritas tota in Tarasio fuisse videtur. Ea objectio solvitur. Synodus illa admuss non est à Concilio Francofordiensi.
PDF 39 VI. Plena & integra auctoritate usi sunt Legati apostolicæ sedis in Concilio Octavo. Ea emicuit in libello ab apostolica sede directo, cui subscripsere Episcopi lapsi. Episcopi quidam Diœceseos CP. id ægre ferunt, quasi Ecclesia CP. Romanæ tanquam ancilla dominæ subjiceretur. Ea exprobatione commotus Imperator Basilius, chirographa à scriniis Legatorum subscripi jussit. quæ Anastasij Bibliothecarij curâ reddita sunt, additis verbis in sede apostolicam honorificentissimis.
PDF 40 VII. Hadrianus II. ad Ignatium CP. scribens, jubet ut decretum synodi Rom. advesùs Photium ab omnibus Episcopis subscribatur in Concilio Oecumenico, & in archiva Ecclesiarum referatur. Itaque Synodus VIII. Romanorum Pontificum definitionem amplexa est cum plena causæ cognitione. Hinc factum ut ea synodus dicta sit unviversalis, ut notat Anastasius.
PDF 40 VIII. Consensus sedium patriarchalium per ipsos Patriarchas aut eorum Legatos exprimebatur; ut Maximus Abbas notavir. Probatur etiam ex Metaphraste.
PDF 41 IX. Schisma Orientalium non impedit hodic quin ejusdem momenti & auctoritatis censenda sint Ecclesiæ Romanæ & Occidentalis decreta adversùs novas hæreses, tametsi Orientalium Ecclesiarum consensu destituantur. Attamen Ecclesia quoque Orientalies sua suffragia non ita pridem contulit in damnandis nupera sectæ articulis.
PDF 41 Capvt XV.
PDF 41 I. Mittebant etiam Romani Episcopi Legatos ad Imperatores Christianos pro negotiis Ecclesiæ universalis procurandis. Probatur exemplo Liberij; qui varias legationes ad Constantium misit in causa Athanasij, ut Concilium impetrarent.
PDF 41 II. Mediolanense Concilium ea de causa habitum anno CCCLV. in quo Episcopi damnationi Athanasij pervim sub scripserunt. Legati Romani, quòd subscribere recusassent, in exilium missi edicto Principis.
PDF 42 III. Restituto Athanasio post obitum Constantij, Lucifer Calaritanus, tametsi exul, vi legationis Paulinum Episcopum instituit in Ecclesia Antiochena, quæ schismate laborabat. quod potiùs propagavit schisma in illa Ecclesia quàm extinxit.
PDF 42 IV. Eusebius quoque Vercellensis, & ipse exul, antiqua Legati auctoritate usus est in synodo Alexandrina.
PDF 42 V. Frequentes occurrunt veterum Pontificum legationes ad Imperatores; quas commemorare inutiles fuerit. Earum initium arcessi potest à legatione quam Leo I. imposuit Iuliano Episcopo Coënsi in Cycladibus.
PDF 42 VI. Sollicitudo extraordinaria Iuliano demandata, non autem jurisdictio. Cui legationi necessarius fuit Marciani Imp. consensus. Probatur è Leone.
PDF 43 Capvt XVI.
PDF 43 I. Legatio hæc sequentibus seculis occasionem dedit mittendorum Responsalium ad urbem Constantinopolitanam. Eorum officium apud Principem.
PDF 43 II. Dicti etiam Apocrsiarij. Vt rescriptorum genus duplex apud veteres, ita & responsorum. Quippe omnia Principum mandata, responsa dici placuit.
PDF 43 III. Probatur è Justiniano, Procopio, Zozimo, & Anastasio Imperatore. Julianus Antecessor notatus.
PDF 43 IV. Qui causas Ecclesiarum agebant, Aprocrisiarij dicebantur, ex Iustiniano. Sedibus tantùm patriarchalibus licebat Apocrisiariis distincti. Apocrisiarij fungebantur legatione Patriarchæ. Anatolius, Dioscori ministros palatinos, ævo Constantini Porphyrogennetæ.
PDF 44 V. Responsales quoque suos Romani Pontifices destinabant ad urbem regiam, qui Ecclesiæ universæ commodis invigilabant. Hincmarus notatur, qui Apocrisiariorum & Responsalium originem arcessit à temporibus Constantini Magni. Pelagius Agapeti Papæ Apocrisiarius apud Iustinianum: qui post omnes Episcopos subscriptsit in Concilio CP. sub Mena. Libertatus explicatus, qui primas partes Pelagio tribuit præ ceteris Patriarchis.
PDF 44 VI. Gregorius Magnus Responsalem Ecclesiæ Romanæ egit in urbe regia. Iubetur subsidium implorare adversùs Longobardos.
PDF 45 Capvt XVII.
PDF 45 I. Sub Pelagio II. mos invaluerat mittendi Responsales. Probatur ex sancto Gregorio, qui eundem morem retinuit.
PDF 45 II. Eorum munus in suggestionibus positum. Quid suggestionis vocavulo comprehensum fuerit, explicatur. Responsalis opera usus est Gregorius Magnus ad reprimendam temeritatem Ioannis Patriarchæ Constantinopolitani, qui se Patriarcham universalem esse dicebat. Procuratorio nomine id factum voluit Gregorius, ob dignitatem Romanæ sedis. Sic apud Gallos, solus Princeps per procuratorem, non autem nomine proprio, litigat.
PDF 46 III. Responsales nullam partem juridictionis attingebant, nisi ex delegatione speciali. Ejus duplex genus, à Principe nimirum, aut à Summo Pontifece. Prioris exemplum, sub Mauricio Imperatore; posterioris, sub Vigilio & Gregorio Magno. De caussis mediocribus cognoscebant Responsales. Quæ sint caussæ mediocres.
PDF 46 Capvt XVIII.
PDF 46 I. Responsalium usus in urbe regia desivit occasione hæresis Monothelitarum.
PDF 47 II. Constantinus Pogonatus eorum ususm restituere procuravit. Sed liberam legationem postulavit. Ejus petitioni se Leo II. accommodavit; non tamen conceßa plenæ legationis auctoritate. Prudenter id factum, ut machinationibus Patriarcharum Constantionopolitanorum iretur obviam.
PDF 47 III. Provisum id quidem sapienter fuerat, sed parum felici eventu. Quippe Legati apostolicæ sedis in laqueos inciderunt in synodo Trullana; cujus canones repudiat Sergius Papa. Basilius Gortynæ Metropolitanus se illic inscripsit Legatum totius synodi Ecclesiæ Romanæ. Legatio ejus explicatur.
PDF 48 IV. Balsamo contendit eam synodum fuisse Oecumenicam, quòd ei Legati sedis apostolicæ interfuerint; quos recenset. Ejus impostura detegitur. Quid sit charta pura quæ in subscriptionibus Conciliorum relinquebatur Episcopis adsentibus. Anastasius Bibliothecarius illustratus.
PDF 48 V. Romani Pontifices prorsùs abstinuerunt à mittendis Constantinopolim Apocrisiariis post seculum septimum. Imperio tandem ad Francos translato, Legatorum magna fuit assiduitas & mora in eorum comitatu. Illo mittendarum legationum officio Romanam sedem absolvit Carolus Calvus.
PDF 48 Capvt XIX.
PDF 49 I. Argumentum & consilium istius supplementi, juxta mentem illustrissimi Archiepiscopi.
PDF 49 II. Pontifices Romani in suas partes olim trahere studuerunt Episcopos magnarum civitatum, variis quidem modis, sed in primis spe objecta principis loci. Initium factum ab Episcopo Thessalonicensi.
PDF 49 III. Illyricianæ Ecclesiæ pertinebant ad curam Romani Pontificis, ut Patriarchæ Occidentis.
PDF 50 IV. Illyricianæ Diœceseos provinciæ enumerantur. Sirmium caput fuisse Illyrici probatur multis argumentis.
PDF 50 V. Divisio Illyrici in orientale & occidentale constituta à Theodosio seniore. Thessalonica caput Illyrici orientalis, & sedes Præfecti prætorio Illyrici.
PDF 50 VI. Aucta ex eo dignitas Episcopi Thessalonicensis. Acholius & Anysius, qui eam cathedram tenuerunt, magno in pretio habiti apud Damasum & Siricium. Deleto Sirmio, Apennius Vicarius Illyrici profugit Thessalonicam, ut Justinianus docet.
PDF 50 VII. Justiniani Novellam plerisque in capitibus falsitatis arguit Morinus. nec injuriâ.
PDF 50 VIII. Aperitur via liberandi Triboniani, qui Novellæ auctore est, à vitio ... Theodoreti locus de Thessalonica.
PDF 51 Capvt XX.
PDF 51 I. Antè quàm inquiratur in originem vicariatus Thessalonicensis, agendum est de antiquitate & claritate Ecclesiæ Thessalonicensis.
PDF 51 II. Ea erat una ex apostolicis, à Paulo Apostolo fundata; ut ipse docet, & legitur in Actis Apostolorum. Illyricianæ Ecclesiæ Thessalonicensem respiciebant ut fidei matrem. Quid sint apud Tertullianum cathedræ Apostolorum.
PDF 52 III. Alexandro Episcopo Thessalonicensi imposita à patribus Concilij Nicæni cura deferendorum decretorum synodi in provincias Illyricianus; ut testantur Gelasius Cyzicenus & vetus auctor apud Photium.
PDF 52 IV. Investigatur verus sensus verborum Gelasij Cyziceni, qui diversorum interpretationibus est distractus. Innocentius III. docet magnam fuisse dignitatem Episcopi Thessalonicensis antè quàm Vicarius esset apostolicæ sedis.
PDF 52 V. Dignitas ilal Thessalonicensis Episcopi probatur etiam ex allocutione Ætij in Concilio Sardicensi.
PDF 53 VI. Et ex Athanasio, quo præcipuum defensionis suæ caput ponit in testimonio literarum Alexandri Episcopi Thessalonicensis.
PDF 53 VII. Episcopus Thessalonicensis, etiam antè quàm esset Vicarius Romani Pontificis, ordinabat Metropolitanos Illyricianos secundùm veterem Ecclesiæ suæ consuetudinem. Thessalonica vocatur à Theodoreto caput Macedoniæ, Thessaliæ, & Achaiæ, tum aliarum complurium provinciarum.
PDF 53 VIII. Maxima ergo ubique erat antistitis urbis illius reverentia. Secunda synodus noluit antè cognoscere de ordinatione Maximi in Ecclesia CP. quàm Acholius adesset. Postea verò Maximi ordinationem damnavit, & Nectarium ordinavit.
PDF 54 IX. Acholius non fuit illic Legatus Damasi, ut persuasum fuit viris doctis. Castigantur qui putant Sozimenum enumerare Acholium inter præsides istius Concilij.
PDF 54 X. Henricus Valesius refellitur, qui putavit Acholium fuisse unum ex Episcopis orientalibus qui Constantinopolitano Concilio fuerunt.
PDF 54 Capvt XXI.
PDF 55 I. Agendum de ordinatione Maximi in Ecclesia CP. ut Nicolaus I. vindicetur à suspicione mendacij adversùs Blondellum. Damasus Papa non favit Gregorio Nazianzeno in hac causa, ut visum est Baronio. immo ejus translationem fieri non debere rescripsit.
PDF 55 II. De scribuntur quæ Constantinopoli acta sunt circa Maximi & Gregorij ordinationem. Damasus scripta ad Episcopos quosdam Illyricianos epistola damnat ordinationem Maximi, & præsumptionem Gregorij, qui de civitate sua ad Constantinopolitanam transire vellet contra Canones.
PDF 56 III. Idem de ea re scribit ad Acholium Thessalonicensem, hortaturque eum dare operam uti catholicus Episcopus in CP. urbe constituatur.
PDF 56 IV. Ex his Damasi epistolis collegerunt viri docti Acholium Damasi Legatum fuisse in secunda synodo œcumenica. Refellitur ea doctorum virorum opinio.
PDF 56 V. Theodosius Imp. baptizatur ab Acholio. Concilium Constantinopoli congregatur, ad quo orientales Episcopo evocant Acholium pro causa Maximi & Gregorij finienda. Gregorio se episcopatu regiæ urbis abdicante, Nectarius in ejus loco ordinatur, Maximus verò deponitur & excommunicatur.
PDF 56 VI. Maximus damnatus confugit ad Episcopos Italos; qui patrocinium ejus suscipiunt, damnata Nectarij ordinatione. Causa ejus actitatur in Concilio Aquileiensi sub Ambrosio, ex quo scriptum est ad Theodosium.
PDF 57 VII. Quæritur an Acholius huic Concilio interfuerit, & utrum heic tenuerit vices Damasi. quod negatur.
PDF 57 VIII. Concilium Romæ congregatur ob dissensionem quarundam Ecclesiarum, præsertim Constantinopolitanæ. Maximi causa tristes habuit exitus, meliorque fuit conditio Nectarij.
PDF 57 IX. Rediit dein Ecclesiis concordia, quæ propter hanc causam dissociata fuerat, post scriptam ab orientalibus Episcopis epistolam ad Damasus Papam & ad synodum Romanum.
PDF 57 X. Negotium illud pacis consummavit Theodosius, missa ad Damasum illustri legatione, ut ei significaret ordinationem Nectarij.
PDF 58 XI. Acholius non tenuit locum Damasi in secunda synodo œcumenica. Refellitur Holstenius, qui ait eam synodum pro generali habitam non fuisse ab Ecclesia Romana. Quod refellitur multis argumentis, præcipuè verò auctoritate veterum Pontificum Romanorum, qui testantur se tenere atque defendere definitiones statutas in quatuor sanctis Conciliis.
PDF 58 XII. Gregorius Magnus profitetur se quatuor sancta Concilia, in quibus Constantinopolitanum secundo loco ponit, suscipere & venerari sicut sancti evangelij quatuor libros. Nicolaus I. ait secundam synodum apostolicæ sedis auctoritate fultam fuisse. Emendatur Innocentius III. qui canonem Photiani Conciliabuli putavit esse Concilij CP. primi.
PDF 58 XIII. Reponi potest, Romanam Ecclesiam suscepisse quidem definitionem fidei editam in hoc Concilio, ceterùm canones non suscepisse, juxta testimonium sancti Gregorij.
PDF 58 XIV. Locum Gregorij oportet esse depravatum, cùm aliquid diversum habeat ab auctoritate decessorum ejus, constetque ex Dionysio Exiguo canones tres illius Concilij receptos ab Ecclesia Romana fuiße diù ante tempora Gregorij.
PDF 59 XV. Maneat itaque nullam Romanæ sedis legationem interfuisse Concilio secundo œcumenico.
PDF 59 XVI. Damasi Legatos non interfuisse secundæ synodo œcumenica probatur etiam testimonio Græcorum.
PDF 60 Capvt XXII.
PDF 60 I. Investigandum nunc est an Vicariatus Thessalonicensis datus Ecclesiæ fuerit, aut singulis Episcopis. Iva Carnotensis ait personale privilegium fuisse, non generale decretum. Contrà nonnulli putant sic concessum fuisse privilegium ut revocari non posset.
PDF 60 II. Distinctio privilegiorum in personalia & perpetua; quæ probatur illustri loco sancti Gregorij. Consuetudo bona obtinet vim legis. Vicariatus apostolicæ sedis tributus fuit Ecclesiæ Thessalonicensi. Refellitur Holstenius, qui aliter senserat.
PDF 61 III. Istud probatur auctoritate Bonifacij I. Celestini I. & Sixti III.
PDF 61 IV. Vltima verba epistolæ Sixta explicantur, quæ tangunt causam Perigenis Corinthiorum Episcopi. Tum ex ea epistola manifestè colligitur vicariam illam dignitatem Ecclesiæ Thessalonicensi fuisse conjunctam.
PDF 61 V. Idem Sixtus hinc concludit omnes Illyricianas Ecclesias pertinere ad curam Thessalonicensis antistitis, quisquis is tandem fuerit. Idem probatur auctortate sancti Leonis, qui explicatur, item Bonifacij. Hormisda loquitur de privilegiis Ecclesiæ Thessalonicensis.
PDF 62 VI. Itaque cùm sequentes Pontifices aiunt se vices suas Thessalonicensibus Episcopis committere secundùm morem, intelligendum est illos firmitatem rebus jam constitutis tribuere, non verò personæ concedere auctoritatem cum persona interituram.
PDF 62 VII. Auctoritatem illam fuisse perpetuam probatur etiam ex Nicolao I.
PDF 62 VIII. Locus Nicolai illustratur & explicatur. Dionysius Exiguus sua attestatione docuit fixam fuisse illam dignitatem, cùm dixit Thessalonicensem antistitem semper implevisse vices apostolicæ sedis.
PDF 63 IX. Istud ipsum probatur ex comparatione dignitatis quam Archiepiscopo primæ Iustinianæ conciliavit Imperator Iustinianus ad exemplum ejus potestatis quam Thessalonicensis obtinebat in Illyrico.
PDF 63 Capvt XXIII.
PDF 63 I. Inquirenda nunc initia Vicariatus Thessalonicensis, ut possimus cujus primùm Romani Pontificis beneficio debeatur. Veteres ad Damasum referunt. Recentiores quidam negant; adeo ut inventus sit qui Nicolaum primum argueret mendacij.
PDF 64 II. Referuntur verba Nicolai, simulque docetur locum ejus esse corruptum ac mutilum.
PDF 64 III. Auctoritate etiam Ioannis VIII. confici potest initia Vicariatus istius referenda esse ad Damasum.
PDF 64 IV. Probatur præterea ex Innocentio I. qui suppar Damaso fuit.
PDF 64 V. Adversùs illorum testimonia opponi potest epistola Siricij, qui vices suas delegans Anysio, nullam Damasi mentionem facit. Præterea Leo I. repetens initia istius Vicariatus, à Siricio incipit, omisso Damaso. Sed controversia illa facilè componitur, explicato loco Leonis.
PDF 65 VI. Frustra se torquent qui quæreunt utrum Acholius Illyrici Primas à Damaso constitutus fuerit ante Concilium Aquileiense. Ratio Hallierij ut ostendat eum Damasi Vicariatu ornatum non fuisse anno 382.
PDF 65 Capvt XXIV.
PDF 65 I. Siricius primus omnium certa constitutione Anysio Thessalonicensi Episcopo delegavit vices suas. Ejus exemplum secuti sunt Anastasius & Innocentius primus. In quo tum consisteret ille Vicariatus.
PDF 66 II. Generalia tantùm in initio mandata fuerunt, ut causæ omnes Illyricianæ, eæ nimirum quæ secundùm morem referri debebant ad Romanum Pontificem, ad curam pertinerent Thessalonicensis antistitis. Quod probatur auctoritate Innocentij I.
PDF 66 III. Anysio successit Rufus, cui vices suas per Illyricum orientale commisit Innocentius, salvo Metropolitanorum jure.
PDF 66 IV. Ei potestatem facit congregandi synodos extra ordinarias, quotiens occasiones emerserint gravium negotiorum quæ congregationem sacerdotum requirant.
PDF 66 V. Innocentius literas de legatione Rufi conscribi jussit ac mitti ad universos Episcopos per provincias Illyricianas constitutos, ut in omnium notitiam venirent.
PDF 67 VI. Hunc honorem retinuit Rufus sub Zozimo, Bonifacio, & Celestino. Causa Perigenis eu commissa à Bonifacio.
PDF 67 VII. Eodem tempore Rufus patitur contradictionem ab Episcopis Illyricianis, qui de ea re scribit ad Bonifacium. Colligitur istud ex epistola Bonifacij ad Rufum, quæ describitur.
PDF 67 VIII. Deinde Bonifacius, laudatis Adelphio & Perigene quòd ceteris Episcopis Illyricianis non consensissent, sed Rufo semper adhæsissent, illum hortatur ad constantiam, & causas Episcoporum judicare illum jubet.
PDF 67 IX. Inquiritur in capita de quibus querelam suam Rufus deposuerat apud Bonifacium, quæ erant gravissimi momenti, utpote in quibus de summa rerum ageretur.
PDF 68 X. Illyriciani Episcopi ægrè ferunt sibi in omnibus causis ecclesiasticis superpositum esse Episcopum Thessalonicensem. Quod probatur ex Bonifacio.
PDF 68 XI. Horum invidorum suasionibus permotus Theodosius Junior, causas dubias Illyrici decernit referendas esse ad Episcopum Constantinopolitanum. Cui novitati obstitit Bonifacius, ob reverentiam canonum.
PDF 68 XII. Sed altiùs penetrabat tentate divisio Illyrici orientalis à patriarchatu Occidentis, & quorundam Episcoporum præsumptio, qui causas retractare audebant quæ supremo sedis apostolicæ judicio definitæ fuerant. Orientalium Ecclesiarum communio vetus cum Romana, & illarum ad istam confugia in magnis periculis.
PDF 69 XIII. Angebat Bonifacium causa Perigenis, quòd ejus occasione tentarentur arcana dominationis. Nam causam ejus retractare volebant Illyriciani Episcopi in synodo Corinthiaca, quam congregare moliebantur præter conscientiam Rufi.
PDF 69 XIV. Itaque apertè illis comminatus est abstentionem, si causam illam iterum ad discutiendum in medium adducerent. Valuit itaque Perigenis ordinatio, ut docent epistolæ Sixti III.
PDF 70 XV. Istud ipsum probatur testimonio Socratis & Ivonis Carnotensis, tum aliis nonnullis argumentis.
PDF 70 XVI. De jure congregandorum Conciliorum Illyrici.
PDF 70 XVII. Bonifacius ait Rufum esse honorandum propter apostolicam vicem, & ordinationes Episcoporum citra ejus conscientiam celebrari non posse.
PDF 70 Capvt XXV.
PDF 71 I. Rufus Thessalonicensis Episcopus à Celestino quoque ornatus est Vicariatu
PDF 71 II. Referuntur ejus verba, quæ sunt magni momenti, & apertiùs explicant Vicarij Thessalonicensis auctoritatem quàm superiorum Pontificum epistolæ.
PDF 71 III. Declarat causas quæ non sine Rufi auctoritate & consensu agi poterant, nimirum ordinationes Episcoporum, celebrationes Conciliorum, & majorum causarum relationes ad sedem apostolicam.
PDF 71 IV. Mortuo Rufo, Anastasius ei in cathedra & in Vicaritu successit. Concilium indictum apud Thessalonicam. Mandata Anastasio data à Sixto III.
PDF 72 V. Refertur alius Sixti locus, ex quo perperam collegit Holstenius Vicariatum Thessalonicensem non sedis sed personæ privilegium fuisse.
PDF 72 VI. Disputatur an Romani Pontifices sic vices suas alij cuipiam Episcopo tribure potuerint ut eas auferrent Thessalonicensi;& probatur istud non licuisse, variis argumentis.
PDF 72 VII. Explicatur causa Joannis Episcopi Nicopolitani, qui temporibus Hormisdæ Papæ relationem de ordinatione sua non miserat secundùm morem ad Dorotheum Episcopum Thessalonicensem.
PDF 73 VIII. Hormisda petebat Dorotheum Romam dirigi, ut illic examinaretur in causa fidei. Negavit Iustinus Imperator, & Dorotheus non ivit Romam.
PDF 73 IX. Hæc discordia dedit occasionem ornandi Episcopum Nicopolitanum vicariatu sedis apostolicæ. Ad Gregorium Magnum referri non debuit de ordinatione Episcopi Nicopolitani, si tum is fuißet subjectus Thessalonicensi.
PDF 74 X. Corruptus sancti Gregorij locus emendatur; in quo, ut hodie quidem legitur, agitur de Nicomeditanæ civitatis Episcopo. Ostenditur heic agi de Episcopo Nicopolitano.
PDF 74 XI. Sixtus III. dat Anastasio auctoritatem convocandi Concilia generalia Diœceseos Illyricianæ, ad causas judicandas: quæ si illic finiri non potuerint, ab eo referantur ad apostolicam sedem.
PDF 74 XII. Addit idem Sixtus novum privilegium, ut si quis Episcopus ex provinciis Illyricianis Thessalonicam ad Anastasium accesserit præter ejus conscientiam, velut canonum contemptor habeatur. Holstenius heic agi putat de Episcopis Romam proficiscentibus absque formata Episcopi Thessalonicensis.
PDF 74 XIII. Sixtus Proclum CP. hortatur ne in jura Thessalonicensis antistitis irrepat. Quibus verbus designantur tentamenta Episcoporum Illyricianorum, qui se subtrahere moliebantur auctoritati Episcopi Thessalonicensis ut ad Constantinopolitanum se conferrent, & metus Pontificis ex vicinitate Procli.
PDF 75 Capvt XXVI.
PDF 75 I. Leo M. amplificavit auctoritam Episcopi Thessalonicensis in Illyrico.
PDF 75 II. Anastasius à Leone postulaverat uti sibi vices suas per Illyricum delegaret juxta morem. Iterum ostenditur vicariatum Thessalonicensem à Siricio Papa firmatum fuisse.
PDF 76 III. Recensentur mandata quæ Leo dedit Anastasio. Quænam utilitas ex celebratione Conciliorum capiatur.
PDF 76 IV. Causæ in suis quæque provinciis definiantur. At si quæpiam causa incidat quæ nec in majori synodo apud Anastasium definiri possit, tum verò de ea referatur ad sedem apostolicam.
PDF 76 V. Explicatur Leonis locus de plenitudinde potestatis, & de his qui à Romano Pontifice vocantur in partem sollicitudines. Huic distinctio occasionem præbuit Anastasij audentia adversùs Atticum Metropolitanum veteris Epiri.
PDF 77 VI. Explicationem heic allatum veram eße probatur auctoritate Petri Bibliothecarij sedis apostolicæ, & Ivonis Episcopi Carnotensis.
PDF 77 VII. Probatur etiam auctoritate Innocentij III. ad Cencium Legatus scribentis de auctoritate Legatorum.
PDF 77 VIII. Rursum istud iosum probatur ex alio illustri loco ejusdem Pontificis. Agebatur de castigando Mauricio Episcopo Pictaviensi, qui judices à Papa delegatos vocabat Papæ judicellos, & se Papam esse aiebat in sua diœcesi.
PDF 78 IX. Sequentes Pontifices hoc Leonis loco usi sunt ad ostendendum solum Romanum Pontificem habere plenitudinem potestatis, ceteros verò vocatos tantùm esse in partem sollicitudinis.
PDF 78 X. Mandata sua Leo jubet in omnium Episcoporum notitiam perferri, ne quis ignorantia juris se tueri possit. Episcopi, Presbyteri, Diaconi die dominico ordinandi.
PDF 78 XI. Transit deinde Leo ac celebrationem Conciliorum generalium Diœceseos Illyricianæ, quorum regulam præscribit. Consulit fatigationi & paupertati Episcoparum, ne cogantur frequenter convenire ad synodos. Varia istius rei exempla ex antiquitate.
PDF 79 XII. Jubet uti nullus Episcopus se synodo subtrahat superbo animo. Afferuntur causæ legitimæ ob quas licebat de esse conventui synodali.
PDF 79 XIII. Præscribit deinde varia capita circa disciplinam ecclesiasticam, & Episcopos Illyricianos admonet servare constituta à se missa ad Anastasium.
PDF 79 Capvt XXVII.
PDF 79 I. Anastasij factum erga Atticum veteris Epiri Metropolitanum excutitur. Ejus præsumptionem Leo damnavit, Anastasium redarguens verbus asperrimis, usurpatorem etiam eum vocans, & à similibus abstinere in posterum jubens.
PDF 80 II. Nova deinde mandata illi dat, sumpta partim ex veteribus, quæ heic explicantur vel illustrantur, partim de novo addita. Ea mandata recensentur. De ordinationibus Episcoporum cum consensu Anastasij peragendis.
PDF 81 III. Bina per unumquemque annum Concilia celebrentur, in quibus omnes causæ ecclesiasticæ judicentur. De relatione Metropolitanorum ad Episcopum Thessalonicensem, & istius ad Romanum Pontificem. Majores causæ ad sedem apostolicam referendæ.
PDF 81 IV. Transit deinde ad ambitionem quorundam Episcoporum, qui civitatis suæ mediocritate despecta, ad majores Ecclesias migrabant contra canones.
PDF 81 V. Sequenti capite Leo sancit supremum Thessalonicensis antistitis imperium in provincias Illyricianas, dum ei tribuit auctoritatem coërcendi universos provinciarum illarum Clericos.
PDF 81 VI. Rursum præscribit modum qui servari deberet in celebratione Conciliorum generalium. Nam Anastasius erat abusus potestate quam illi circa hoc Leo tribuerat.
PDF 82 VII. Ea præterea erat Anastasij pervicacia, ut suam unius sententiam prævalere debere contenderet collectis Episcoporum suffragiis. Ob quam præsumptionem castigatur à Leone.
PDF 82 Capvt XXVIII.
PDF 82 I. Anastasio successit Euxitheus, qui relationem de sua ordinatione misit ad Leonem. Anatolius Episcopus CP. sedi suæ subjicere conatur Episcopos Illyricianos. Quem Leo castigat.
PDF 83 II. Proterius fit Episcopus Alexandrinus post dejectionem Dioscori. Deinde occiditur per vim Timothei Æluri, qui adversùs ipsum ordinatus fuerat Episcopus Alexandrinus. Ejus cædem simulque Concilium Chalcedonense vindicare conantur Ægyptij. Contrà Timotheus & qui cum eo erant, petebant cassationem Concilij Chalcedonensis.
PDF 83 III. Anatolij dignitas tum valde surgebat. Huic itaque libellum adversùs Timotheum obtulerunt Ægyptij, orantes ut synodicis literis cunctos orbis Episcopis instrueret; etiam Romanum.
PDF 83 IV. Factum id contra priscum Alexandrinæ Ecclesiæ morem, quo receptum erat ut de causis illius Ecclesiæ referretur ad sedem apostolicam. Anatolius, amplificandæ auctoritas suæ cupidus, hanc occasionem avidè arripuit.
PDF 84 V. Leo respondens Anatolio, & ad alios quosdam Episcopos scribens, ad Euxitheum Thessalonicensem scribit nihil cuiquam licere debere adversùs Concilium Chalcedonense, & castigandum esse Timotheum.
PDF 84 VI. Leo Imp. de eadem causa scripserat ad Euxitheum. Is verò convocata synodo Illyriciana, Eutychem, Dioscorum, & Timotheum anathematizavit, synodum verò Chalcedonsnsem confirmavit.
PDF 84 VII. Curæ istius à Leone susceptæ testimonium illistre extat in libro Eulogij Episcopi Alexandrini de laude vitæ solitariæ.
PDF 84 Capvt XXIX.
PDF 85 I. Investigandum deinceps superest quonam demum tempore desierit magna illa Thessalonicensis Episcopi auctoritas in Illyrico. Tum etiam agendum de vicariatu Archiepiscopi primæ Iustinianæ & Episcopi Corinthiensis.
PDF 85 II. Prima adversùs Thessalonicensem Episcopum tentamenta fuero ævo Theodosij junioris, dein sub Sixto III. Papa, tum sub Leone primo, irritio semper conatu. Sed Archiepiscopus primæ Iustinianæ felicior fuit quàm ceteri.
PDF 85 III. Iustiniana prima, sive Achrida, Iustiniani Augusti patria. Archiepiscopo civitatis illius Imperator subjicit sex provincias, in quas jus omne abrogat Episcopo Thessalonicensi.
PDF 85 IV. Institit deinde apud Agapetum Papam uti huic Archiepiscopo committerentur vices sedis apostolicæ. Sed is assentiri Iustiniano noluit.
PDF 86 V. Vicariam illam dignitatem Agapeti successor Vigilius tribuit Archiepiscopo primæ Iustinianæ per sex provincias illi contributas.
PDF 86 VI. Illustrissimus Cardinalis Baronius refellitur, qui putavit ista à Vigilio extorta per vim fuisse. Referuntur Baronij argumenta.
PDF 86 VII. Excutiuntur singula illustrissimi Cardinalis argumenta.
PDF 86 VIII. Nova illa Archiepiscopi primæ Iustinianæ dignitas eccepta non fuit Episcopis Illyricianis, præcipuè verò Thessalonicensi. Benenatus Episcopus primæ Justinianæ damnatus in synodo Illyriciana. Probatur ex Victore Tunnonensi, qui explicatur. Illyricianorum Episcoporum nomine interdum intelliguntur universi Episcopi Illyriciani, interdem verò illi tantùm qui Iustinianæ primæ Archiepiscopo subjecto erant. Senonensis Archiepiscopus diù Parisiensem non habuit pro Archiepiscopo.
PDF 87 IX. Nihil tamen contradictione sua effecit Episcopus Thessalonicensis, mansitque novo Archiespiscopo sua auctoritas. Probatur ex novo Archiepiscopo personæque Episcoporum primæ Iustinianæ subjectæ erant censuræ Pontificum Romanorum.
PDF 87 X. Ampla illa Archiepiscopi istius auctoritas effecit ut ei Patriarchæ dignitas & appellatio tributa sit à nonnullis antiquis scriptoribus.
PDF 87 XI. Corinthio quoque Episcopo tributæ sunt vices Romani Pontificis in Achaia & Hellade. Probatur auctoritate Facundi, Gregorij Magni, & Balsamonis.
PDF 88 XII. Abolita est prosÚs Episcopi Thessalonicensi auctoritas in Illyrico ævo Leonis Isauri, quæ restricta est intra findes solius Macedoniæ primæ.
PDF 88 Capvt XXX.
PDF 88 I. Arelatensis Episcopi vicariatus in Galliis easdem initia habuit quæ Thessalonicensis in Illyrico, ut ostenditur ex utriusque comparatione.
PDF 89 II. Omissa disputatione de antiquitate urbus & Ecclesiæ Arelatensis, omissa quoque contentione quæ inter Arelatensem Viennensemque Ecclesias fuit propter ordinationes Episcoporum provinciæ Viennensis, de solo vicariatur heic agetur.
PDF 89 III. Initia dignitas istius debentur studiis Patrocli Episcopi Arelatensis & beneficio Papæ Zozimi. Statuit iste uti nemini intra Gallias ex clero liceret Romam aliòve proficisci absque literis formatis Episcopi Arelatensis. Tum ei commisit judicia causarum quæ in provinciis Gallicanis emergerent, ita tamen ut de majoribus causis referret ad sedem apostolicam.
PDF 89 IV. Huic Zozimo decreto debentur initia vicariæ dignitatis Episcoporum Arelatensium. Explicatur illius locus de formatis, qui nun editur emendatior.
PDF 90 V. Tribuit deinde Patroclo Zozimus ordinationes Episcoporum provinicæ Viennensis & duarum Narbonensium, secundùm morem antiquum. Inquiritur in antiquatem istius consuetudinis, & ostenditur antiquam non fuisse. Fefellit itaque Zozimum Patroclus.
PDF 90 VI. Quæritur qua ratione factum sit ut Episcopus Arelatensis factus sit Metropolitanus adversùs civilem Imperij dispositionem & canones Nicænos. In Africa is Primas erat inter Episcopos qui ordinatione antiquior erat, nulla habita ratione civilium metropoleon. Excepto tamen Carthaginensi, qui primum ubique locum obtinebat. Immo & Primates Mauritaniæ & Numodoæ aliquam prærogativam habebant.
PDF 90 VII. Cùm amplificata esset urbis Arelatensis dignitas, constitutaque illic esset sedes Præfecti prætorio Galliarum, cumulata sunt in eam omnia civilis administrationes decora, factaque est metropolis Galliarum. Ex honore civili urbis Arelatensis descendit honor ecclesiasticus. Probatur ex rescripto Honorij ad Agricolam, & ex canone secunda Concilij Taurinensis.
PDF 91 VIII. Explicatur canon ille, ut ostendatur Episcopum Arelatensem fuisse tum Metropolitanum in provincia Viennensi. Patres Concilij Taurinensis provinciam diviserunt, ut concordiam retinerent.
PDF 91 IX. Sed parte provinciæ contentus non fuit Episcopus Arelatensis, totam sibi subjicere meditatus est, tum etiam duas Narbonenses. Faciundum id sibi putavit auctoritate Zozimo, qui ordinationes Episcoporum illarum provinciarum tribuere se ait Patroclo juxta majorum canones & statuta & secundùm antiquam consuetudinem. Magnum quid Patroclo tribuit Imp. Valentinianus.
PDF 92 Capvt XXXI.
PDF 92 I. Ad exemplum conventus civilis septem provinciarum, qui quotannis agebatur apud Arelatem, Hilarius Arelantensis Episcopus destinat celebrare Concilia eorum Episcoporum qui per eas provincias censebantur, quibus ipse præsideret.
PDF 93 II. Ea de causa Concilium Regense coëgit in aliena provincia, cui & ipse præfuit, & de causa ordinationis Metropolitani Ebredunensis cognovit tanquam primus provinciarum Gallicanarum Metropolitanus. Rursum instituitur comparatio inter Episcoporum Thessalonicensem & Arelatensem.
PDF 93 III. In eo Concilio constituti procuravit Hilarius irritas fore ordinationes quæ citra auctoritatem Metropolitani Arelatensis peragerentur. Causa Armentarij explicatur. Tum aperitur verus ac genuinus sensus canonum Concilij Regensis.
PDF 94 IV. Agitur deinceps de Concilio Arausicano, quod ab eodem Hilario celebratum est. Generale illud fuit, ut probatur multis argumentis.
PDF 94 V. Probabile quoque est Concilium Vasense fuisse generale. Explicatur primus canon ejusdem Concilij, in quo agitur de Episcopis ex provincia sua ad aliam accedentibus.
PDF 94 Capvt XXXII.
PDF 95 I. Disputatur de tempore quo celebratum est Concilium Arelatense secundum.
PDF 95 II. Generale illud fuisse, non verò provinciale scripsit illustrissimus Archiepiscopus. Quod etiam probatur ex canone XVIII. ejusdem Concilij.
PDF 95 III. Poßessionem suam pro convocatione Conciliorum generalium confirmari in synodo illa procuravit Hilarius Episcopus Arelatensis, exemplo ducto à synodo Nicæna, quæ Patriarcharum auctoritatem firmaverat canone. Explicatur canon ille Arelatensis.
PDF 95 IV. Chelidonius Episcopus Vesontionesis deponitur ab Hilario, quia internuptam duxerat, & quia capitali aliquos sententia condemnaverat. Qui judicio non adquiescens, Romam se contulit ad Leonem Papam.
PDF 96 V. Chelodonium secutus est Hilarius, prohibiturus ne quid adversùs decreta Concilij Gallicana tentaretur. Auctoritatem Conciliorum provincialium his verbis tuitus est quibus iram Leonis in se accersivit.
PDF 96 VI. Habita Romæ synodo ob eam causam, adfuit Hilarius, contenditque retractari non posse judicia Conciliorum provincialum quæ concordibus Episcoporum suffragiis decreta erant. Absolutus est Chelidonius in Romana synodo, non tamen ab Hilario susceptus.
PDF 96 VII. In eodem Concilio Romano proposita est alia adversùs Hilarium querela, quòd Projecto Episcopo infirmo & nescienti alium superposuisset Episcopoum.
PDF 96 VIII. Arguitur deinde quòd militaris eum manus per provincias sequeretur, & quòd ignotos invitits populis Episcopos daret. Fatale fuit illud ævo Leonis in Vicariis apostolicæ sedis.
PDF 97 IX. Leo adversùs Hilarium decernit uti suis unusquisque limitibus ac terminis contentus esset, & ne quis privilegium sibi debitum transferre in alium præsumeret.
PDF 97 X. Deinde Hilario adimit potestatem congregandi Concilia generalia, illum præterea privans auctoritate metropolitica in provincia Viennensi.
PDF 97 XI. Tribuit Leontio Episcopo Forojuliensi auctoritatem convocandi Concilia generalia. Sed tamen multo sale constitutionem illam condivit, ut Gallicanorum Episcoporum consensum eliceret.
PDF 98 Capvt XXXIII.
PDF 98 I. Nunc investigandum est utrum Leonis conatus adversùs Hilarium illi cesserit feliciter. Episcopi Gallicani putabant Leonem totam hanc camarinam movere ut ordinationes Episcoporum Galliæ in se traheret. Quod nostri omnino nolebant.
PDF 98 II. Probabile est tentamenta Leonis non obfuisse dignitati Episcoporum Arelatensium. Nam deinceps Episcopi vicinarum provinciarum Arelatem convenerunt in variis occasionibus. Et Ravennius, Hilarij successor, principem ubique locum tenuit inter Episcopos Gallicanos.
PDF 99 III. Concilium Arelate celebratur in causa insulæ Lirinensis, cui ad evocationem Hilarij interfuerunt Episcopi ex diversis provinciis.
PDF 99 IV. Variè scripsit Ravennius ad Episcopos, aliter ad eos scribens qui monachi non fuerant, aliter ad eos qui ex Lirinensi insula assumpti erant. Præcipuè verò adesse optavit Rusticum Episcopum Narbonensem.
PDF 99 V. Initur narratio de vita & rebus gestis Rustici, ut etiam captata occasione illustretur memoria magni viri. Monachus fuit in monasterio Lirinensi, tum Presbyter Ecclesiæ Massiliensis, demum Episcopus Narbonensis. Ad eum sanctus Leo scripsit epistolam decretalem.
PDF 100 VI. Deteguntur initia episcopatus ejus auctoritate inscriptionis Narbonensis, quæ explicatur.
PDF 101 VII. Ecclesiam Narbonensem rursum ædificavit, cùm suis tum piorum virorum sumptibus. Limen novæ illius Ecclesiæ conlocatum est anno 448.
PDF 101 VIII. Rusticus factus est Episcopus Narbonensis anno 430. die nona Octobris.
PDF 101 IX. Misera scriptoris annalium Massiliensium conjectura, qui ex hac inscriptione collegit Rusticum fuisse Episcopum Massiliensem.
PDF 101 Capvt XXXIV.
PDF 102 I. Hilarus Papa, qui Leoni successit, literas de ordinatione sua missit ad Leontium Episcopum Arelatensem, in quibus agnoscebat auctoritatem primi Metropolitani Galliarum in Leontrio. Eodem tempore Leontius Hilarum putavit instruendum ac monendum uti custodiret Ecclesiæ.
PDF 102 II. Aliis literis Leontius Hilaro gratulatus est pontificatum, simulque postulavit confirmationem privilegiorum Ecclesiæ Arelatensis. Ex verbis ejus colligitur privilegia quæ tribuebantur Episcopo, intelligi debere data esse Ecclesiæ.
PDF 102 III. Primi Galliarum Metropolitani, dignitatem in Leontio agnovit idem Hilarus in causa Hermetis Episcopi Biterrensis, qui transierat ad Narbonensem. Monarchiæ nomen in rebus ecclesiasticis non est sempter invidiosum.
PDF 103 IV. Hermes fuerat Archidiaconus Rustici Episcopi Narbonensis, & ab eo ordinatus Episcopus Biterrensis. Non susceptus verì à Biterremsibus, ad Narbonensem Ecclesiam tum Rustici morte vacuam transiit. Hanc translationem aliqui turbare conantur, missa legatione ad Hilarum Papam. Is verò Leontium redarguit quòd eam translationem non impedivisset. Tum Hermeti adimit jus ordinandorum Episcoporum primæ Narbonensis.
PDF 103 V. Intra quatuor & quadraginta annos variè se gesserunt Romani Pontifices in eadem facti specie. Quod ostenditur per comparationem causæ Hermetis cum causa Perigenis Episcopi Corinthiensis.
PDF 103 VI. Quandonam vetitæ translationes, quandonam verò permissæ. Hilarus Hermetem non removet ab Ecclesia Narbonensi, sed adimit illi potestatem ordinani Episcopos suæ provinciæ. Continuatur comparatio inter Hermetem & Perigenem.
PDF 104 VII. Hilarus Leontio facultatem tribuit congragandi Concilia generalia, prudentissimo consilio, quòd id mallet videri usurpatum per delegationem sedis apostolicæ quàm propria auctoritate Leonij.
PDF 104 VIII. His synodis Hilarus reliquit integrum causarum judicium, sic tamen ut majores causæ ad apostolicam sedem referendæ essent. Quod statutum est ad exemplum auctoritatis Episcopi Thessalonicensis.
PDF 105 IX. De formatis literis Episcopo peregrè profecturo tribuendis à Metropolitano. Et si iste dare noluerit, liceat Episcopo illi causam suam deferre ad examen Episcopi Arelatensis.
PDF 105 X. Occasione temeritatis Mamerti Viennensis Episcopi, qui Diensibus invitis Episcopum ordinavertat in contemptum Leontij, jubet Hilarus ut singulis annis Concilium generale celebretur, & in proximo causa ista discutiatur. Quod factum est. Referuntur provinciæ quæ conveniebant ad synodos Episcopi Arelatensis.
PDF 105 XI. Refertur controversia de Ecclesiis civitatis Cemelensis & Castri Nicæsis. Explicatur locus Hilari, qui ait Ingenuum Episcopum Ebredunensem Metropolitani semper honore subnixum fuisse. Vnde collegerunt viri docti non jure egisse Hilarium Arelatensem, qui Armentarium è cathedra Ebredunensi deturbavit ea etiam de causa quòd absque auctoritate ejus se ordinari consenserat.
PDF 106 XII. Quæritur an synodus Arelatensis adversùs Lucidum fuerit generalis. Probabile est Lungdunensem quoque, quæ propter eandem causam habita est, fuisse generalem, adeóque à Leontio convocatam fuisse.
PDF 106 Capvt XXXV.
PDF 106 I. Æonius successit Leontio, ut colligitur ex epistola Ruricij Episcopi Lemovicensis ad Æonium. Probabile est istum quoque usum esse ampla illa potestate in cujus possessione fuerant prædecessores ejus.
PDF 106 II. Moriens autem Æonius, successorem suum designavit Cæsarium, qui plurimis Conciliis generalibus præfuit.
PDF 107 III. Concilium Agathense congregatum est permissu Regis Alarici & sollicitudeine auctoritateque Cæsarij. Probatur muliis rationibus & testimonio Ruricij ad Cæsarium.
PDF 107 IV. Similiis huic locus apud Hieronymum; qui refertur.
PDF 107 V. Cæsarius præfuit Concilio Agathensi, eique primo loco ante omnes Metropolitanos subscripsit. Nimirum ob vices apostolicæ sedis. Edixit synodus uti singulis annis synodus generalis haberetur, cujus congregandæ curam reliquit Cæsario. Qui sint Hispani Episcopi in epistola Ruricij. Synodus Tolosana, quam in sequentem annum destinaverat Cæsarius, habita non fuit.
PDF 108 VI. Aliam aliquot pòst annis synodum generalem intra Gallias congregavit Cæsarius, ex qua scripsit illo decreta fuerant.
PDF 108 VII. Cæsarius ad eum mittit qui peterent confirmationem privilegiorum Ecclesiæ Arelatensis. Refertur libellus precum ab iis porrectus Symmacho.
PDF 108 VIII. Expenduntur verba istius libelli, ex quibus multa notatu digna colliguntur.
PDF 108 IX. Symmachus ita confirmavit privilegia Ecclesiæ Arelatensis ut ceterarum Ecclesiarum privilegia diceret esse servanda. Ejus interim auctoritatem extendit in provinciam Hispaniam. Majores causæ ad sedem apostolicam referendæ. Itaque Episcopi Galliæ & Hispaniæ in regno Gotthorum existentes pertinebant ad ordinationem Episcopi Arelatensis.
PDF 109 X. Minatur Symmachus abstentionem Episcopis Gallicanis, si detrectaverint accedere ad Concilia quæ auctoritate Episcopi Arelatensis fuerint congregata. Metropolitani vocabula intellexit Arelatensem.
PDF 109 XI. De necessitate accipiendarum formatarum ab Episcopo Arelatensi.
PDF 109 XII. Pallium Cæsario concessum à Symmacho. Cyprianus auctor vitæ Cæsarij emendatur. Metropolitani Galliarum dignitas.
PDF 110 XIII. Eximiam illam dignitatem in Cæsario agnovit Hormisda, qui ad eum scripsit de sua ordinatione. Emendatur alia Hormisdæ epistola, in qua omissum est nomen Episcoporum Scythiæ.
PDF 110 XIV. Enumerantur aliæ synodi in quibis Cæsarius præsedit. Causæ Contumelioso Episcopi Reiensis judicata est in Concilio generali. Emendatur epistola Agapeti ad Cæsarium, quæ gravis mendo laborat in editionibus.
PDF 110 Capvt XXXVI.
PDF 111 I. Vigilius Papa, primus omnium Pontificum Romanorum concessit vices suas Auxanio Episcopo Arelatensi conceptis verbis.
PDF 111 II. Cùm civitas Arelatensis transiit in jus Regis Childeberti, iste Vigilium oravit uti Auxanio vices apostolicæ sedis & Pallium delegaret. Pallium erat genus imperatorij indumenti, ideoque requirendus fuit consensus Iustiniani.
PDF 111 III. Vices postea suas commisit Auxanio postquàm concensum Imperatoris habuit.
PDF 112 IV. Explicatur epistola Vigilij, quæ difficultate non caret. Pallium erat vestis eximia atque collucens, & quæ plurimum habebat dignitatis. Probatur ex Thegano & Ioanne VIII. & XII.
PDF 112 V. Vigilius Auxanio vices suas & Pallium concessit ad exemplum Papæ Symmachi. Tum verò nulla mentio consensus Imperatoris.
PDF 112 VI. Causas à Vicario suo judicari jubet cum competenti numero Episcoporum. Sed judicam electionem relinquit arbitrio Auxanij. Causas autem discuit jubet canonica & apostolica æquitate.
PDF 112 VII. Causas religionis, & eas præterea quæ in provinciis definire non possent, referri jubet ad sedem apostolicam. Vetus ordo discutiendæ hæreseos noviter emergentis.
PDF 113 VIII. Renovat deinde privilegium de literis formatis ab Arelatensi Episcopo accipiendis.
PDF 113 IX. Secutus postremò exemplum superiorum Pontificum, vicariatus istius publicationem mandavit. Episcopi Gallicani sueti erant imperio Episcoporum Arelatensium.
PDF 113 X. Vigilius Auxanio specialiter commisit causam Prætextati. Notatur Baronius, qui Prætextatum hunc putat fuisse Episcopum Rothomagensen.
PDF 113 Capvt XXXVII.
PDF 114 I. Explicanda est in hoc capite epistola generalis Vigilij de vicariatu Auxanij.
PDF 114 II. Vicariatus ille tribuitur Auxanio per provincias quæ pertinebant ad regnum Childeberti. Enumerantur provinciæ illæ. Fieri id potuit ad exemplum auctoritatis Episcopi primæ Iustinianæ.
PDF 114 III. Ait Vigilius sibi in beato Petro commissam esse curam universarum Ecclesiarum. Sumptum id ex sancto Leone. Hæc persuasio altius deinde penetravit in animos Pontificum Romanorum. Hinc descendit necessitas constituendorum per provincias Vicariorum.
PDF 114 IV. Emendatur & explicatur Vigilij locus quo insinuat necessitatem constituendi Vicarij. Quæ emendatio confirmatur auctoritate ejusdem Vigilij.
PDF 115 V. Sic vices suas Auxanio committit ut nihil illi soli licere velit in judiciis causarum. Causas autem majores referri jubet ad sedem apostolicam.
PDF 115 VI. Initur comparatio inter Episcopum Thessalonicensem & Arelatensem. Iubet Vigilius uti Episcopi ab Auxanio evocati ad Concilium accedant, nisi justam ob causam abesse cogantur. Personam tamen pro se mittere debent.
PDF 115 VII. De formatis accipiendis ab Episcopo Arelatensi. Errant qui putant Aurelianum non statim successisse Leontio in cathedra Arelatensi.
PDF 115 Capvt XXXVIII.
PDF 116 I. Aurelianus succedens Auxanio, fit Vicarius Apostolicæ sedis, secundùm vetustam consuetudinem. Generalem pro hac causa epistolam ad Episcopos Gallicanos dedit Vigilius secundùm morem.
PDF 116 II. Aurelianus sollicitus de bona fama Vigilij, illi per legatum significavit qui sinistri rumores de illo essent. Iste, scripta ad eum epistola, fidem suam singillatium explicuit, simul illum admonens, ut illam in omnium Episcoporum Galliæ notitiam deducat. Evincunt istea sollicitudinem Ecclesiarum Gallicanarum fuisse tum penes Episcopum Arelatensem.
PDF 116 III. Aureliano successit Sapaudus. Hunc statim Pelagius Papa vicibus apostolicæ sedis ornavit secundùm morem. Tum usum ei Pallij concedit, & privilegium formatarum confirmat.
PDF 116 IV. Datum id precibus Childeberti Regis, ut patet ex epistola Pelagij ad Childebertum. Non meminit autem consensus Imperatorus pro concessione Pallij.
PDF 116 V. Admonet deinde Childebertum Pelagius honorandum eße Sapaudum propter apostolicam vicem. Episcopi tam contendebant Vicarios apostolicæ sedis subjacere debere judicio suorum collegarum, su quid peccarent. Explicatur epistola Pelagij. Ejus auctoritate ostenditur vicariatum Arelatensem fuiße perpetuum.
PDF 117 VI. Sapaudo successit Licernius; quem vicibus etiam apostolicæ sedis & Pallio ornatum fuiße colligitur ex more tum recepto & ex epistola sancti Gregorij de vicariatu Virgilij, qui proximè successit Licerio.
PDF 117 Capvt XXXIX.
PDF 117 I. Virgilius Arelatensis Episcopus petit à sancto Gregorio vices apostolicæ sedis & Pallium juxta antiquam consuetudinem. Non repugnavit Gregorius.
PDF 117 II. Debitum fuiße hunc honorem Ecclesiæ Arelatensi colligitur ex verbis sancti Gregorij.
PDF 118 III. In epistola generali ad Episcopos Gallicanos Gregorius renovat auctoritatem quam prædeceßores ejus tribuerant Episcopis Arelatensibus.
PDF 118 IV. Vices suas & Pallium Virgilio concedens Gregorius, vult tamen sua singulis Metropolitanis jura servari. Explicatur locus ille sancti Gregorij, qui non est simpliciter intelligendus.
PDF 118 V. Modum deinde præscripbit utendi Pallio, ut iret obviam ambitioni Virgilij, ne is Pallio illo ceu quodam indumento quotidiano uteretur. Habuit posterioribus temporibus hoc privilegium Hincmarus Archiepiscopus Remensis. Sed ipse eo privilegio non utebar.
PDF 118 VI. Gregorius præscribens ordinem judiciorum, decernit duodecim judices in qualibet causa debere eße. Pelagius Papa decreverat eam eße certam provinciam quæ decem vel undecim Episcopos judices habebat sub uno Metropolitano. Quod etiam observatum est ab Vrbano secundo.
PDF 119 VII. Gregorius in Angliam mittens Augustinum, eum Virgilio commendavit, cùm per Arelatem transiturus eßet. Virgilium vocat Metropolitanum Galliarum. Pallium Arelatensibus Episcopis tributum antiquitus.
PDF 119 VIII. Vices apostolicæ sedis conceßas olim fuiße Ecclesiæ Arelatensi probatur auctoritate Gregorij septimi. Desiit autem ea auctoritas post Gregorium Magnum.
PDF 119 Capvt XL.
PDF 119 I. Extincto Virgilio Episcopo Arelatensi, extincta quoque est vicaria dignitas Ecclesiæ Arelatensis. Neque enim constat Ioannem aut Felicem, qui postea sedem illam tenuerunt, fuiße Vicarios apostolicæ sedis.
PDF 120 II. Rotlandus postea tentavit restaurare antiquam Ecclesiæ suæ dignitatem, irritio conatu.
PDF 120 III. Felicior fuit Rostagnus, qui Pallium & vices apostolicæ sedis an ea auctoritate usus sit. Certè in Conciliis deinde subscripsit longo intervallo post alios Episcopos.
PDF 120 IV. Temeritas Rostagni in ordinatione Episcopi Narbonensis repreßa. Saxius refellitur, qui putavit Ioannem Pontificem Romanum ad Rostagnum subscripsiße uti Agius Narbonensis Episcopus deponeretur.
PDF 120 V. Raimbaldus vices apostolicæ sedis obtinuit seculo sequenti, & subjectionem Metropolitani Aquensis. Attamen ista auctoritas diu non valuit.
PDF 120 VI. Vnicum illud privilegium sequenti tempore habuit Arelatensis Archiepiscopus, ut nulli prorsùs Legato, nisi ei tantùm qui de Romani Pontificis latere destinatus eßet, subjiceretur. Probatur ex Innocentio III.
PDF 121 Capvt XLI.
PDF 121 I. Adversùs quæ suprà dicta sunt nonnulli Arelatenses Episcopos nunquam fuisse usos auctoritate Vicarij apostolicæ sedis. Aperitur ratio conciliandæ istius contradictionis.
PDF 121 II. In re tamen adeo antiqua nihil afferri certi potest, nisi quòd certum est extraordinariam illam Arelatensium Episcoporum auctoritatem viguisse à temporibus Zozimi usque ad sanctum Gregorium.
PDF 121 III. Ex capite Artaldus quidam colligunt Archiepiscopum Arelatensem fuisse subjectum Archiepiscopo Narbonensi. Viderunt Correctores Romani mendum heic esse, istudque caput pronuntiarunt intelligendum esse de Episcopo Electensi in prima Narbonensi. Quos rectè in hoc reprehendit Bosquetus.
PDF 121 IV. Certum est heic non agi de Episcopo Arelatensi, sed de Helensi apud Ruscinones; qui tum erat Artaldus, ut patet ex veteribus monumentis illorum temporum. Artaldo successit Ermengaudus.
PDF 121 V. Caput illud non posse intelligi de Episcopo Electensi hinc probatur quòd ævo Vrbani II. nondum Episcopus institutus erat in monasterio Electensi.
PDF 121 Capvt XLII.
PDF 122 I. Vicariatus Augustino Cantuariensi Archiepiscopo fuit ut privilegium personale. Cantuarienses porrò Archiepiscopi non nisi diù post ista tempora facti fuerunt Vicarij apostolicæ sedis.
PDF 122 II. Simplicius Papa vices suas per Hispaniam concessit Zenoni Episcopo Hispalensi, absque ulla jurisdictione, tantum ut canones & decreta apostolicæ sedis, servari procuraret.
PDF 122 III. Hormisda vices suas per Hispaniam concessit Ioanni Episcopo, sive ille Tarraconensis fuit, sive Illicitanus.
PDF 122 IV. Verùm non ei tribuit tantam potestatem quanta tributa fuerat Episcopis Thessalonicensibus & Arelatensibus. Explicatur istius potestas. Fuit simplex delegatio absque jurisdictione.
PDF 122 V. Disparratio est Sallustij Episcopi Hispani, cui idem Hormisda vicariatum concessit cum jurisdictione conjunctum. Mandata porrò illi data non undequaque conveniebant cum mandatis quæ data fuerant Episcopis Ecclesiarum Thessalonicensis & Arelatensis.
PDF 123 VI. Idem Hormisda vices suas contulisse dicitur in Gallia sancto Remigio Remensi Episcopo. Verùm literæ Hormisdæ de vicariatu Remigij respuuntur ab eruditis.
PDF 123 VII. Sanctus Gregorius vices suas in Sicilia commisit Maximiano Episcopo Syracusano. Sed hoc privilegium fuit personale.
PDF 123 VIII. Idem Gregorius sollicitus de Anglis fide Christiana imbuendis, illuc misit Augustinum Abbatem; quem postea Episcopum ordinari jussit, Pallioque decoravit.
PDF 123 IX. Vices apostolicæ sedis illi datæ sunt cum Pallio, cum quo ea dignitas conjuncta erat. Porrò privilegium illud fuit personale. Posterioribus seculis Archiepiscopus Cantuariensis erat Legatus natus sedis apostolicæ in Anglia.
PDF 124 Capvt XLIII.
PDF 124 I. Gregorius II. Papa Bonifacium in Germaniam misit, ut gentes illas in fide Christi erudiret. Is gessit vicem Petri inter feroces & indomitas gentes.
PDF 124 II. Legatione igitur Romanæ sedis ornatus est; ut ipse docet apud Othlonum & alibi. Probatur etiam auctoritate Hincmari.
PDF 124 III. Legationem exercuit cum consensu Regum nostrorum & Episcoporum, in neminem contumeliosus. Agnovit autem nullam se muneris sui partem exequi posse absque auctoritate Karoli Francorum Principis. Karoli Martelli pietas laudata à Bonifacio & à Pontificibus Romanis. Bonifacius auctoritatem ecclesiasticam nusquam frangi permisit. quod probatur auctoritate Lupi Ferrariensis.
PDF 125 IV. Gregorius II. Legatum suum Bonifacium commendavit Karolo Martello, tum omnibus Francis, rogans eos uti Bonifacio sociisqui ejus alimenta victui necessaria subministrarent.
PDF 125 V. Quæritur an ad Bonifacium pertinuerit congregatio Conciliorum. Poterat cogitare de celebrando Concilio; sed ejus ministerium quoad hoc in sola suggestione positum erat, omninoque auctoritate Principis opus erat ad Concilia congreganda. Quod probatur auctoritate Concilij Liptinensis, tum etiam testimonio Vvillibaldi.
PDF 125 VI. Extincto Zacharia, opus Bonifacio fuit vicariatus continuationem petere à Stephano secundo.
PDF 126 VII. Familiaritatis apostolicæ sedis vocabulo intelligitur vicariatus Romanus. Probatur auctoritate Bonifacij, Nicolai primi, & Innocentij tertij.
PDF 126 VIII. Refertur epistola Bonifacij ad Stephanum; qua petit uti legatio sedis apostolicæ sibi continuetur.
PDF 126 IX. Ostenditur id factum ab eo non esse prava ambitione, sed ut extraordinaria illa auctoritate uteretur ad majorem Dei gloriam. Instituitur aliqua comparatio inter Bonifacium & Hilarium Episcopum Arelatensem.
PDF 127 X. Bonifacius abstinuit à nomine Legati donec eam dignitatem rursum accepit a Stephano, ut colligitur ex duabus illius epistolis. Martyrium pro Christo deinde subiit in Frisia.
PDF 127 Capvt XLIV.
PDF 127 I. Hactenus antiquitas. Aperit se deinceps nova rerum facies. Quod ut meliùs intelligatur, ineunda primùm est velut anacephalæosis quædam eorum quæ dicenda sunt. Post Karoli M. & Nicolai I. tempora major fuit Legatorum auctoritas quàm vetustis temporibus.
PDF 127 II. Olim Legatorum in provincias adventus ne minimo quidem sumptui erat provincialibus. Procurationes deinde Legatorum introducta sunt, quarum occasione Legati ad summas opes pervenirent. Tandem prorsùs abolitæ sunt.
PDF 128 III. Fuere tamen nonnulli Legati qui castè provincias administrarunt. Sed ij pauci numero fuere.
PDF 128 IV. Invit Legatorum fortunam timor ex potestate eorum, quæ maxima erat. Ista quidem feliciter ut plurimùm cessere. Fuere tamen eæ temporum vicissitudines ut interdum Romanos Pontifices pœnituerit quòd nimis amplam potestatem tribuissent Legatis.
PDF 128 V. Inde paulatim abolitus usus frequentium legationum, tum etiam ob contradictionem Principum & Episcoporum. Melius enim ac consultius visum est abstinere à mittendis Legatis quàm eos exponere tot procellis ac tempestatibus.
PDF 128 VI. Nullus post Bonifacij obitum Legatus fuit in Gallia & Germania usque ad Karoli Calvi tempora. Probatur ex Hincmaro, qui putabat Metropolitanorum ac reliquorum Episcoporum jura convelli cùm legatio sedis apostolicæ cuipiam tribuebatur cum jurisdictione.
PDF 128 VII. Drogo Episcopus Metensis, olim sacri Palatij Archicapellanus sub Ludovico Pio, vicariatum apostolicæ sedis per Gallias obtinet à Sergio secundo. Explicantur capita auctoritatis illi concessæ.
PDF 129 VIII. Passus est contradictionem ab Episcopis Gallicanis, & conatus ejus frustra fuit.
PDF 129 IX. Venerunt postea legationes sedis apostolicæ in consuetudinem. Legati Nicolai I. pecunia corrupti, immensis ditati opibus Romam regressi sunt.
PDF 129 X. Arsenius Hortensis Episcopus in Galliam mittitur cum amplissima potestate. Hunc Adventius Episcopus Metensis laudat quòd manus suas excusserit ab omni munere.
PDF 129 XI. Auctor tamen annalium Fuldensium docet illum magnifices muneribus honoratum fuiße à Ludovico Rege Germaniæ & à Karolo Calvo fratre ejus. Quod evertere videtur testimonium Adventij. Nisi si discrimen constituatur inter munera Principum & privatorum hominum.
PDF 130 Capvt XLV.
PDF 130 I. Nicolao primo debentur initia nonnullorum capitum posterioris disciplinæ. Is immediatam Conciliorum generalium convocationem in se traxit absque literis Principis. Vnde emersit necessitas mittendorum Legatorum in provincias.
PDF 130 II. Inde etiam factum ut idem Nicolaus ad Episcopos Gallicanos scripserit apostolica illos auctoritate synodum Metensem celebraturos esse, eique præfuturos Legatos suos. His tamen verbis utitur quæ plurimum modestiæ præferunt.
PDF 130 III. Præter causam Lotharij & Theutberga, Nicolaus Legatis suis commisit omnes causas provinciarum Gallicanarum. Vnicum hoc vinculum retinendæ auctoritatis. Causæ difficiles ad apostolicam sedem referendæ.
PDF 130 IV. Nihil heic novi statutum à Nicolao. At clausula quæ dein sequitur in ejus literis, prorsùs abolet auctoritatem synodorum. Iubet enim acta synodi ad se mitti; ut si injustè fuerit judicatum, restaurari jubeat cognitionem.
PDF 131 V. Retinuit tamen aliquam reverentiam erga Reges nostros, jubens ut Legati facultates instructionesque suas communicent cum Karolo Calvo, ut præsentubus Consiliariis ejus examinentur, demum verò executioni mandentur si consensus Regis accesserit.
PDF 131 VI. Prospexit etiam dignitati Episcoporum, Legatis imperans uti easdem facultates & instructiones ostenderent Episcopis. Quo consilio id factum. Populo quoque Christiano ista significari jussit, ob necessitatem publicationis. Ea ratione Conciliorum provincialium auctoritatem infregit.
PDF 131 VII. Emerserunt deinde frequentes legationes, quas recensere supervacaneæ diligentiæ fuerit. Decurrendum tantùm est per illustriores sequentium seculorum eventus.
PDF 131 Capvt XLVI.
PDF 132 I. Sub initia tertiæ Regum nostrorum dynastiæ nova politiæ forma introducta est in detrimentum auctoritatis Metropolitanorum & Conciliorum, tum etiam dignitatis regiæ. Quippe omnes causæ pendebant at arbitrio Legatorum. Ad eos quoeque pertinebat convocatio Conciliorum generalium ex provinciis suæ legationis, in quibus illi primum semper locum obtinebant. Legatus statis ac advenerat in provinciam, cogitabat de celebrando Concilio.
PDF 132 II. Magna autem erat Legatorum dignitatio, quòd in provinciis positi usurparent auctoritatem suspendendi & deponendi Episcopos. Vnicum eorum suffragium æquiparabatur collectis totius synodi suffragiis. Primam causarum cognitionem ad se trahebant. Canones sanciebant.
PDF 132 III. Eorum auctoritas interdum porrigebatur in universum regnum, interdum verò in quasdam tantùm provincias. Disputatio instituitur de terminis Aquitanicæ legationis, quæ plurimum olim splendoris & auctoritatis habuit. Enumerantur provinciæ quæ Legato Aquitaniæ parebant, in quibus fuit Britannia sub Archiepiscopo Dolensi.
PDF 133 IV. Probatur ex historia Pontificium & Comitum Engolismensium; & ex Bula Paschalis II. de legatione Gerardi Episcopi Engolismensis, quæ refertur.
PDF 133 V. Disputatur an Gerardus ille legationem illam habuerit sub Gelasio secundo. Afferuntur argumenta in utramque partem.
PDF 133 VI. Transgressus Gerardus in partes Callisti, legatione Aquitanica ab eo ornatus est. Refertur Bulla Callisti de ea legatione.
PDF 134 VII. Igitur legationis Aquitanica termini in Britanniam porrigebantur. Nam Britannia suum Archiepiscopum habuit alium à Turonensi etiam Adriani IV. pontificatu.
PDF 134 VIII. Enumerantur rursum provinciæ Aquitanica legatione conclusæ, & ostenditur latiùs patuisse legationem Amati Episcopi Oloronensis, cui præter eas provincias commissa est etiam provinciæ Narbonensis finibus comprehenderetur.
PDF 135 IX. Cùm Gregorius VII. primatum Lugdunensi Ecclesiæ concessisset super quatuor provincias Lugdunenses, Gebuinus impatienter tulit legationem apostolicæ sedis Amato concessam esse in tertia Lugdunensi, non tamen palam contradicere ausus. Probatur ex epistola Gebuini ad Archiepiscoporum Turonensem & ad Episcopum Andegavensem.
PDF 135 X. Eadem æmulatio exercuit Hugonem Archiepiscopum Lugdunensem; qui ut obliquè infringeret auctoritatem Amati in tertia Lugdunensi, eodem tempore Turonensem Archiepiscopum ad se evocavit quo eum Amatus ad synodum invitaverat. Bene tamen deinceps inter eos convenit.
PDF 136 XI. Termini Aquitanicæ legationis non fuere semper certi, sed contracti aut dilatati pro libito Pontificum Romanorum. Gaufridus Episcopus Carnotensis habuit legationem Aquitaniæ post Gerardum Engolismensem. Emendatur auctor Chronici Maurigniacensis, & Martyrologium Carnotense.
PDF 136 Capvt XLVII.
PDF 137 I. Perpetuos in provinciis Legatos instituendos esse censuerunt Romani Pontifices, reserato retinendæ dominationis arcano per legationes. Probatur ex Honorio III.
PDF 137 II. Sed ut res ista ordine procederet, insinuanda erat ægro mortalium generi necessitas Legatorum. Ea necessitas deducta ex cura unversalis Ecclesiæ, quam Romanæ sedis antistiti incumbere scribsit post Vigilium Alexander secundus. Eam curam expetere ut Romanus Pontifex mittat qui provincias vice sua visitent. Hoc jus à veteri consuetudine repetit Gregorius septimus. Ex ea persuasione factum ut cuncta ecclesiastica negotia Legatis committerentur, specie extirpandi vitiæ & inserendi virtutes.
PDF 137 III. Religiosissima illa Pontificum verba non ita semper accipiebantur in provinciis, eaque species pietatis aliquando passa est contradictionem.
PDF 137 IV. Eandem veterem consuetudinem obtenderunt etiam Paschalis II. & Callistus II.
PDF 137 V. Prædecessorum suorum cogitata magnificis verbis elocutus est Innocentius III. Legatorum utilitatem ac necessitatem commendans.
PDF 138 VI. Ex eo factum est ut immensum posterioribus seculis excreverit Legatorum dignitas & auctoritas, ita ut cuncta omnino provinciarum negotia ad eos deferrentur. Olim causas judicabant in Conciliis. Vltimis verò temporibus insuperhabuerunt Episcoporum nomen.
PDF 138 VII. Tanta olim fuit Legatorum auctoritas ut non liceret judicia eorum retractare. Probatur auctoritate Alexandri II. apud Thomam Spalatensem. Item ex Gregorio septimo.
PDF 138 VIII. Fuit illud unum ex arcanis retinendæ dominationis, ea approbare quæ à Legatis acta erant. Maxima porrò & amplissima potestate ornabantur. Facile Legatis erat quemlibet suæ legationis Episcopum opprimere.
PDF 138 IX. Ivo Carnotensis docet tantam fuisse Legatorum auctoritatem ut ad reddendam factorum suorum rationem cogi non possent, quantumvis iniqua sententia esset.
PDF 139 X. Iudicia Legatorum ac delegatorum apostolicæ sedis debere esse sacrosancta declaravit Innocentius III. in causa Episcopi Pictaviensis.
PDF 139 Capvt XLVIII.
PDF 139 I. Legatorum in provincias adventus ne minimo quidem sumptui olim erat provincialibus. Demum lata lex est, qua cautum est uti eis suppeditarentur sumptus, non solùm necessarij, sed etiam liberales. Refertur elegans locus Serlonis Episcopi Sagiensis.
PDF 139 II. Gregorius II. hortatus est Germanos uti Bonifacio impendia necessariaæ præberent. Tandem Gregorius VII. formulam jurisjurandi præscribens Metropolitanis, jurare eos præcepit uti Legatos Romanos in eundo & redeundo honorificè tractarent & in suis necessitatibus adjuvarent.
PDF 139 III. Hoc Gregorij decretum statim receptum est. Hungari tamen restitere; ut colligitur ex epistola quadam Paschalis secundi, quæ emendatur. Baronij hallucinatio detegitur, qui ex una Paschalis epistola duas fecit.
PDF 140 IV. Stabilita necessitate suppeditandorum Legatis suptuum, præscriptus ab iis est ordo solutionis, coactique provinciales immensas auri argentique moles pendere. Probatur ex Ioanne Saresberiensi, & ex sancto Bernardo.
PDF 140 V. Probatur etiam ex epistola Friderici I. ad Adrianum quartum, in qua sævi Legatorum quorundam actus describuntur. Eis charta pura sigillata dabatur, ut in ea secundùm occasiones scriberent quod animus collubitum esset suis.
PDF 140 VI. Hunc fuisse vetustis illis seculis morem Ecclesiæ seu Curiæ Romanæ probatur etiam ex Matthæo Parisio.
PDF 140 Capvt XLIX.
PDF 141 I. Inuenda est, quamvis invitis, narratio fœdissimorum facinorum per provincias patratorum à Legatis. Non omnia tamen congerenda. Comparandarum in primis divitiarum aviditatem in Legatis accusavit antiquitas. Violentia denariorum apud Vvillelmum Malmesburiensem.
PDF 141 II. Ioannes Cremensis primum locum fastuosè occupans
PDF 141 III. Tum etiam propter munerum acceptionem, & quia deprehensus cum meretrice ferebatur. Sed hanc narrationem esse falsam contendit illustrissimus Cardinalis Baronius.
PDF 142 IV. Referuntur verba sancti Bernardi, qui mores improbis cujusdam Legati discribsit, rapacitatem illius in primis exagitans.
PDF 142 V. Rogerius Hovedenus in causa sancti Thomæ Cantuariensis loquens de Legatis Romanæ Ecclesiæ, ait eos plus aurum & argentum fitire quàm justitiam & æquitatem.
PDF 142 VI. Ioannis Neapolitanis horrenda cupiditas & avaritia, qui lucri causa etiam injustissimam causam iniquissima sententia absolvit. Tum impudens ejus responsum.
PDF 143 VII. Adeo vulgata tum res erat Legatorum avaritia, ut cùm Ioannes Anaginus in Galliam missus esset ad revocandam concordiam inter Reges Franciæ & Angliæ, & isti palam faveret, publicè objectum ei ab alio sit illum olfecisse sterlingos Regis Angliæ.
PDF 143 VIII. Vvillelmus Episcopus Eliensis, Legatus in Anglia & Hybernia, gravis nimium fuit Ecclesiæ Anglicanæ, cunctos ad inopiam redigens. Elegans locus ex epistola Hugonis Episcopi Coventrensis, qui ait crucem illius Legati redemisse id est ad redemptionem coëgisse omnes Ecclesias Angliæ, nec fuisse aliquem immunem qui crucis illius stigmata non sentiret. Sed ad excusandos istius Legati actus extant scripta Petri Blesensis & Celestini III.
PDF 143 Capvt L.
PDF 143 I. Rursum avaritiam Legatorum insectatur Rogerius de Hoveden in persona Ioannis Salernitani, quem ait à ceteris potionibus quæ homines inebriare solent abstinuisse, ceterùm aurum & argentum sitivisse.
PDF 144 II. Raynaldus, ut dedecus illud amoliatur à nomine Legatorum, vitium illud confert in corpus virorum ecclesiasticorum. Notatur à veteri scriptore mos Romanorum ad bursarum corrosionem.
PDF 144 III. Refertur insignis locus Guiberti de Novigento adversùs avaritiam Romanæ Curiæ, qui illustratur ex alio loco Matthæi Parisij.
PDF 144 IV. Cupiditatem in Ioanne Ferentino notat idem Parisius. Refellitur Odoricus Raynaldus, qui factum istius Legati excusare conatur, hanc rapinam descendere faciens ex veteri more faciendarum collectarum.
PDF 144 V. Gualo Legatus in Angliam missus ab Innocentio III. honesta & inhonesta omnia quæstui habebat. Itaque ob insatiabilem avaritiam accusatus apud. Pontificem, ab eo multatus est pœna pecuniaria. Verùm hæc narratio falsi suspicione laborat.
PDF 145 VI. Impudens Ægidij Legati mendacium: qui post corrosam multam auri vim, finxit se à latronibus spoliatum fuisse, cùm eam pecuniam in summa ambitione ac luxu profudisset, & ita crumena inani Romam rediit. Frequentia Legatorum commotus Alexander Scotorum Rex, novum Legatum repudiat. Vehemens oratio Episcopi cujusdam Scoto adversùs Legatos.
PDF 145 VII. Otto Legatus in Angliam missus à Gregorio IX. magnificè acceptus & multis muneribus donatus. Neque fanis pepercit neque profanis. Sed præda suæ spoliatus, factus est præda de prædatore.
PDF 145 VIII. Interdum Legati spoliabantur pecunia compilata. Talayrandus à latronibus spoliatus in Gallia.
PDF 146 IX. Talayrando felicior fuit in Anglia Pileus Cardinalis. Nam cùm immensam auri vim collegisset variis modis, eam priùs Anglia eduxit quàm ipse exiret.
PDF 146 Capvt LI.
PDF 147 I. Agendum in hoc capite de procurationibus Legatorum. Procurationis vocabulo intelliguntur cibaria quæ debentur Episcopis visitantibus, ut docet etiam glossa. Inde procurare & exhibere. Gregorius VII. sumptus Legatis præberi mandavit. Hinc paulatim introductum uti procuratio eis solveretur Alexander III. modum procurationem præscripsit in Concilio Lateranensi.
PDF 147 II. Cùm procuratio tribuebatur tantùm in victualibus, modica erat. Dabitur Legatis lac ad bibendum, & non bibent ultra tertiam vicem. Sed ista abrogata esse adnotat Gambarus. Cardinales Legati sunt bonis & consuetis cibis procurandi.
PDF 147 III. Procurationis vocabulum in eo sensu introductum erat desinente seculo duodecimo, ut probatur duobus locis illustribus. De luxu & popa Episcopi Eliensis in Anglia.
PDF 148 IV. Nihilo illo modestiores erant ceteri Legati. Innocentius III. procurationes Legatorum restrixit ad necessaria, causas querelarum amputare studens.
PDF 148 V. Frequentia Legatorum dedit occasionem huic constitutioni. Præscriptio longa non eximit à solutione procurationum. Solum privilegium apostolicæ sedis hoc potest.
PDF 148 VI. Legati exigebant procurationes ab iis etiam quos non visitabant. Et huic quoque malo modum aliquem ponere studuit idem Innocentius. Sed idem tamen hanc saluberrimam constitutionem evertit in sequenti clausula, permittens Legatis uti cùm oportuerit eos apud aliquem locum moram facere longiorem, procurationes recipiant ab Ecclesiis & personis quas non visitaverint.
PDF 148 VII. Episcopi in Cocilio Triburiensi congregati hunc agendi modum damnarunt in aliquibus Episcopis sui seculi.
PDF 149 VIII. Antiquitus ergo pecunia non exigebatur pro procuratione. Dein Legati exegerunt, specie levandi onera provincialium. Otto Legatus duas marcas argenti ab Ecclesiis conventualibus Angliæ exegit nomine procurationis.
PDF 149 IX. Cùm alius Otto in Anglia passus esset contradictionem propter procurationes. Anglis respondentibus quòd toties bona Ecclesiæ exhauserat Romana importunitas quòd nullo modo amplius tolerarent, ad humilitatem religiosorum se convertit, & ab eis magnam pecuniæ vim ex torsit nomine procurationis.
PDF 149 X. At non propterea destitit Otto ab exigendis procurationibus. Misit enim mandata ad Archiepiscopos & Archidiaconis uti procurationes in suis quinque locis nomine suo exigerent, & ad se mitterint.
PDF 149 XI. Cistercienses, qui per privilegia sedis apostolicæ exempti erant à solutione procurationum, querelas adversùs Ottonem suas detulerunt ad Gregorium IX. Papam. Is verò vetuit ab eis exigi procurationes pecuniarias, cibis porrò regularibus absque esucarnium contentus esset Legatus quandiu apud illos esset.
PDF 150 XII. In Gallia quoque motus aliquos excitarunt procurationes Legatorum. Probatur ex epistola Innocentij IV. nondum edita.
PDF 150 XIII. Sub Clemente V. adeo intolerabiles erant procurationes Legatorum ut se provinciales ab eis præstandis eximere studerent omnibus modis. Probatur ex facto virorum ecclesiasticorum diœceseos Helensis. Contendebat Episcopus Helensis se, cùm esset de regno Aragoniæ, non teneri ad præstationem procurationum Legatis in Franciam missis. Allegabat privilegium Innocentij quarti.
PDF 150 XIV. Eò processerat Legatorum aviditas ut se ita redderent in procurationum exactionibus onerosos quòd oppressi subditi hujusmodi onera non valebant supportare. Frustra enim fuit decretum Innocentij IV. & Gregorij X. in Concilio Lugdunensi. Gradum deinde ad licentiam fecit Bonifacius octavus. Divites pro magna parte exempti à præstatione procurationum. Quo fiebat ut pauperes multùm gravarentur. Abolitæ dein prorsùs sunt illæ procurationes.
PDF 151 Capvt LII.
PDF 151 I. Legati pecuniam ex procurationibus collectam effundebant cum probro atque dedecore. Agendum eodem tempore de luxu & pompa Legatorum. Anastasius Episcopus Thessalonicensis notatus.
PDF 151 II. Missus in Germaniam Legatus à Silvestro secundo Frithericus, vir cetera bonus, ambitioso apparatu in provinciam profectus est, ambitiosè provinciam habuit. Ei tamen primus locus datus non est in Concilio quandiu in eo adfuit Archiepiscopus Moguntinus.
PDF 152 III. Hugo Archiepiscopus Lugdunensis & apostolicæ sedis Legatus, ut magnitudinem suam ostentaret provincialibus, synodum generalem celebrare cogitat intra Gallias. Consultus à Rege Ivo Carnotensis respondit istam audentiam non esse tolerandam.
PDF 152 IV. Iam tum Legati contendebant primum locum sibi competere in Conciliis generalibus cum prærogativa suffragij. Sed hanc legem duram & iniquam esse putabant Angli, ut patet ex Gervasio Dorobernensi.
PDF 152 V. Notatur ambitio Gerardi Episcopi Engolismensis, qui generales synodos congregabat ut Concilio præsidens generali amplitudinem suæ potestatis gloriabundus inspiceret.
PDF 152 VI. Luxus & ambitio Petri Leonis in legatione Gallica & Anglica, tum perditissimi mores, & ad irritamenta gulaæ sollicitus animus.
PDF 153 VII. Fastus tamen omnis abeße debet à Legatis; ut probatur etiam auctoritate sancti Bernardi.
PDF 153 VIII. Illustre fastus Legatorum exemplum in persona Vvillelmi Episcopi Eliensis, ex Matthæo Parisio.
PDF 153 IX. Item in Pelagio Episcopo Albanensi, quem Innocentius III. Legatum misit Constantinopolim.
PDF 153 X. Item in Ægidio Cardinale, qui sub Honorio III. Legatus in Scotia fuit.
PDF 153 XI. Otto Cardinalis Legatus in Anglia tanta pompa tantoque fastu Concilium generale celebravit ut ob hoc ipsum graviter reprehensus sit à Matthæo Parisio.
PDF 154 XII. Narratur historia cujusdam nebulonis, qui se Legatum ferens apostolicæ sedis, munera pretiosa ab Abbatibus & Prioribus Angliæ exigebat, ea respuens quæ fastui & ambitioni ejus non videbantur esse congruentia, reposcens interim pretiosiora.
PDF 154 XIII. Explicatur Matthæi Parisij locus de privilegio Regis Angliæ sophisticè salvando. Privilegium illud in eo versabatur, ut Legatus in Angliam mitti non posset nisi à Rege postulatus.
PDF 154 XIV. Insignia Legatorum, id est, rubræ vestes, ex Matthæo Vvestmonasteriensi. Apostolicæ dignitatis insignia vocantur ab Innocentio III. & apostolica paramenta atque insignia à Tangmaro.
PDF 154 XV. Hinc colligitur indumenta Romanorum Pontificium, quæ rubea erant, communicata fuisse cum Legatis posteriorum temporum, sicut olim Pallium. Vestes Romanorum Pontificum fuisse olim purpureas probatur ex Concilio Remensi adversùs Arnulphum & ex Ioanne Saresberiensi.
PDF 155 XVI. Probatur etiam ex Ottone Frinsingensi, ex Actis Gregorij septimi, & ex veteri codice Vaticano apud Baronium.
PDF 155 XVII. Tum ex Petro Damiani, & Leone Ostiensi. In Pallio sive manto posita olim erat consummatio electionis Romani Pontificis.
PDF 155 XVIII. Legati vestibus rubeis usi diù antè quàm Romani Pontifices rubeam vestem concederent Cardinalibus. Exemplum in Pelagio Episcopo Albanensi. Tum in Dominicanis Polonis. Innocentius IV. Cardinalibus concessit uti galero rubeo. Qui secuti sunt Pontifices, sua & illi decora addiderunt.
PDF 155 Capvt LIII.
PDF 156 I. Mala fama Legatorum hauddubiè Romanos Pontifices ægrè habebat. Romana Ecclesia non solet neque vult decretis suis patenter obviare. Bona fama valde necessaria est Ecclesiæ Romanæ. Eadem, licet aliqua interdum toleret, numquam à Legatis perperam gestas pœnituit aliquando Summos Pontifices quòd amplissimam potestatem concessissent Legatis.
PDF 156 II. Cùm Giraldus Ostiensis Episcopus nonnulla præter fas jusque præsumpsisset in Gallia, commovit ea res Gregorij VII. animum, qui omnino ita hanc causam exaggerat ut planè appareat pœnituisse illum quòd ista à Legatio acta fuissent.
PDF 156 III. Richardus Abbas Massiliensis, qui legatione Hispanica absus insolenter erat, tandem revocandus fuit. Contigit istud sub Vrbano secundo.
PDF 156 IV. Hiacynthus Bobo cùm auctoritate legationis translationem cujusdam Episcopi peregisset, castigatus est ab Alexandro III. ut docet Innocentius III.
PDF 157 V. Et hunc quoque Innocentium pœnituisse dubium non est quòd Cencium Legatum in Siciliam misisset. Colligatur istud ex epistola ab eo scripta ad Legatum.
PDF 157 VI. Conradus Marpurgicus Legatus in Germania constitutus adversùs novos quosdam hæreticos, ferro flammaque grassatus, multos nimis præcipiti sententia damnavit, ut scribsit Godefridus.
PDF 157 VII. Istud ipsum probatur ex epistola Archiepiscopi Moguntini & fratris Bernardi. Docet autem Albericus Gregorium, his auditis, pœnituisse quòd tantam potestatem Conrado permiserit unde talis confusio emersit.
PDF 158 VIII. Eidem Gregorio necessarium fuit revocare ex Anglia Ottonem Legatum, ob motus occasione Legati exortos in ea regione.
PDF 158 Capvt LIV.
PDF 158 I. Romani pontifices interdum, ut caris suis gratificarentur, occasionemque darent opum brevi compendio parandarum, legatione illos sua ornabant. Probatur ex Ivone Carnotensi.
PDF 158 II. Probatur etiam ex epistola Leodiensium adversùs Paschalem II. qui scribunt Legatos à latere Romani Pontificis exeuntes ad ditanda marsupia discurrere.
PDF 158 III. Apertiùs adversùs corruptelam illam declamat sanctus Bernardus, qui salutem populi Legatis viluisse scribit præ auro Hispaniæ. Adnotat Baronius ista scriptæ esse à sancto Bernardo adversùs frequentiam legationum.
PDF 158 IV. Si quid mali suspicari liceret de moribus Innocentij III. pronum esset affimare non ob aliud eum misisse in Angliam Ioannem Ferentiunum quàm ut ei daret occasionem ditescendi. Quippe is Angliam perlustravit tantùm, ac statim abiit cum magna pecuniæ summa quam vi & auctoritate legationis corrogaverat.
PDF 159 V. Conradus Episcopus Portuensis in Galliam missus ab Honorio III. necesse habuit pignori in sumptus legationis tradere ornameta sua. Verùm spes erat illum ex legatione reportaturum unde solvendo esset illis quibus oppigneratæ res erant.
PDF 159 VI. Nebulo quidam Legatum apostolicæ sedis agens in Dania ad divitias ex scelere atque ementita dignitate comprarandas, in carcerem conjicitur ab Archiepiscopo Ludensi.
PDF 159 Capvt LV.
PDF 160 I. Ex his quæ huc usque dicta sunt de avaritia ac turpitudine quorundam Legatorum præjudicandum non est adversùs omne Legatorum genus. Non enim adeo steriles fuerunt ætates quin plurima bona exempla protulerint.
PDF 160 II. Legatorum sanè animi patebant utplurimùm muneribus. Itaque statim ac adveniebant in provinciam, muneribus honestabantur à provincialibus. Effusio Anglorum in Ottonem Legatum. Sed is tamen munera sibi oblata magna ex parte respuit contra consuetudinem Romanorum.
PDF 160 III. Nimirum hic est lapis scandali in quem impingere solebant Legati. Episcopi Gallicani in palatio Vernensi congregati, ac si Legatorum à latere nomen fatale esset, Karolum Calvum orant ut Legatis quos à latere suo mitteret in provincias prohiberet ne munerum acceptores essent. Gladius conditur ubi aurum suscipitur, ex Cassiodoro.
PDF 160 IV. Itaque magnam hauddubiè laudem merebantur Legati qui munera repellant. Fuere viri ea fortitudine præditi. Arsenius Episcopus Hortensis excussit manus suas ab omni munere, ut tradit Adventius Episcopus Metensis.
PDF 160 V. Petrus Damiani Mediolanum missus à Nicolao II. indignationem cleri in se concitavit quia primum locum in synodo tenuit super Archiepiscopum Mediolanensem & Episcopum Lucensem. Per eas tempestates Ecclesia Mediolanenses contendebat se esse liberam, adeoque non debere Romanis legibus subjacere.
PDF 161 VI. Is exemplo docuit Legatos non debere accipere munera. Ministorum Romanæ Ecclesiæ mos tum erat nihil porsùs accipere ab his quorum negotium pendebat, non tamen omnium, sed illorum duntaxat qui meliuscùle se ab aviditate custodiebant.
PDF 161 VII. Cono Prænestinus Episcopus ab Hildeberto laudatur quòd integer esset inter munera. Admonet deinde illum ut in proposito perseveret, neque se muneribus præstet obnoxium.
PDF 161 VIII. Sanctus Bernadus summis laudibus effert Gaufridum Episcopum Carnotensem, qui omne munus cum summa animi fortitudine respuens, legationem Aquitaniæ propriis sumptibus strenuè administravit per plures annos. Poculenta tamen & esculenta suscepisse, sed hoc cum summa frugalitate, docet Ioannes Saresberiensis.
PDF 161 IX. Martinus Cardinalis contra morem à legatione Daniæ rediens pauper, equum, quo valde indigebat, ab Episcopo quodam sibi in itinere donatum statim ad eum remisit ex quo intellexit illum causam habere in Curia Roamana. Testis Ioannes Saresberiensis. Testis etiam sanctus Bernardus.
PDF 162 X. Exclamat sanctus Bernardus in felicitatem istius exempli, apertè insinuans tanto magis æstimandum Martinum quanto minùs frequentia erant exempla istismodi. Deplorat deinde statum Curiæ Romanæ illius temporis.
PDF 162 XI. Idem sanctus Bernardus valde laudat Ioannem Paparonem Legatum Hyberniæ.
PDF 162 XII. Hubaldus Episcopus Ostiensis laudatur ab Hugone Falcando quòd nullis precibus adduci potuerit ut causam quandum judicaret cum collega sua muneribus corrupto.
PDF 162 XIII. Admirabilem abstinetiam in Cardinale ejusdem nominis commendat sanctus Thomas Cantuariensis. Ex hac Romanæ Ecclesiæ sive Curiæ mala consuetudine accipiendi aurum & argentum ait idem Thomas factum esse ut flagella Dei gravia & toti mundo vix portabilia veniant super eam.
PDF 162 XIV. Henricus Abbas Clarevallensis commendat abstinentiam Petri Cardinalis Tituli sancti Chrysogoni, quòd quingentas marchas argenti strenuè refutaßet in una electione, ne sub obtentu muneris à tramite diverteret veritatis.
PDF 163 XV. Hubertus Archiepiscopus Cantuariensis & apostolicæ sedis Legatus
PDF 163 Capvt LVI.
PDF 163 I. Iuvit Legatorum fortunam timor ex potestate eorum. Cuncta terrore complebant, ut colligitur ex Arcnulpho Lexoviensi. Reges & Principes illis loco cedebant, eisque assurgebant. Cuncta negotia in se trahebant. Sed ex malis eorum facinoribus paulatim factum est ut eorum nomen & auctoritas viluerit apud Francos, & Romana Ecclesia vilis deinceps & contemptui habita sit. Hinc legationes in fastidium versæ.
PDF 164 II. Legati antiquitus nullam muneris sui partem attingere in Gallia poterant absque petitione aut expresso concensu Regis. Quod jus adeo competit Regibus, ut non solum nostri, sed etiam Angli & Scoti, illud summa cura retinuerint. Pro Regibus nostris illustris est locus Alexandri III. qui destinaverat legationem Galliæ tribuere Thomæ Archiepiscopo Cantuariensi, si consensus Regis & Episcoporum Galliæ accederet.
PDF 164 III. Ius illud evincitur etiam ex decretalis Super gentes, quæ docetur esse Bonifacij VIII. cùm tamen in vulgatis editionibus tribuantur tantùm Ioanni XXII.
PDF 165 IV. Referuntur verba illius constitutionis; quæ manifestè ostendunt illam à Bonifacio conditam fuisse adversùs Philippum Pulcrum.
PDF 165 V. Vvalterus Episcopus Albanensis in Angliam missus ab Vrbano II. cum Rege Vvillemlo conventionem fecit ne Legatus Romanus ad Angliam mitteretur nisi quem Rex præciperet. Ita visum expedire, ne qua vis inferretur consuetudinibus regni. Sub Paschali II. Anselmus Abbas Legatus in Angliam missus, nec Angliam intrare nec ullo Legati officio fungi permissus à Rege est, ne antiquis Ecclesiæ Anglicanæ consuetudinibus præjudicium inferretur.
PDF 165 VI. Idem jus regium acriter retinuit Henricus primus Rex Anglorum, ut patet ex Eadmero, illud etiam à Callisto extorquens, ut Legatus in Angliam nullus à Pontifice mitteretur, nisi quæpiam causa ita gravis incideret quæ ab Episcopis regni definiri non posset.
PDF 165 VII. Idem Petrum Leonis prohibuit exequi officium Legati in Anglia, obtendens patrias consuetudines, quia regnum Angliæ liberum erat ob omni Legati ditione. Legati auctoritas, ut explicari posset, indigebat consensu Episcoporum, Abbatum, & procerum, ac totius regni.
PDF 165 VIII. Adnotanda est hoc loco prudentia Henricis qui, ne Legatus auctoritatem suam explicaret in Anglia, prohibuit ne ad Ecclesias aut monasteria regni accederet, neve aliunde victus ei suppeditaretur, quàm ex publico. Quod factum specie honoris, Legati tamen potestatem infregit.
PDF 166 IX. Parem repulsam paßus in Anglia fuerat Callistus secundus, cùm adhuc eßet Archiepiscopus Viennensis. Sic enim ei contradictum est ut nullum Legati officium exercuerit. Itaque sicut venit, ita reversus est, ut Eadmerus ait.
PDF 166 X. Hugutio in Angliam missus ab Alexandro III. susceptus quidem est ut Legatus, sed quia eum mitti postulaverat Henricus II. Rex.
PDF 166 XI. Cùm Vivianus ab eodem Alexandro missus esset in Scotiam, quò pergere destinaverat per Angliam, non ant?e permissus est progredi quàm juraßet quòd nihil præsumeret de potestate Legati contra voluntatem Regis Angliæ. Et sic data est ei licentia transeundi usque in Scotiam.
PDF 166 XII. Anno 1245. inter gravamina nomine totius regni Angliæ proposita in Concilio Lugdunensi, etiam illud additum est, Legatum in Angliam veniße sine Domini Regis licentia. quod erat contra privilegium Regis. Innocentius IV. postulata Anglorum elusit rarissima moderatione.
PDF 166 Capvt LVII.
PDF 167 I. Scotia tum iisdem penè moribus vivebat quibus Anglia. Cùm Scoti frequentia Legatorum urgerentur, istud tandem pervicerunt à Clemente III. Pontifice Romano, ut nulli qui Scotus non esset liceret officium legationis exercere in Scotia, nisi fortè ei quem de corpore suo sedes apostolica specialiter destinaret.
PDF 167 II. Hoc privilegium à sequentibus Pontificibus confirmatum est.
PDF 167 III. Verùm cùm nec si quieta aut secura esset Scotia à rapaciatate & tyrannide Legatorum, res eò deducta est ut non ita multò post Scoti liberrima Episcopi cujusdam oratione commoti Legatum quendam, qui recenter advenerat, repulerint.
PDF 167 IV. Factum id bono exemplo & in posterum profuturo. Nam sub Clemente IV. Legatus ab eo missus, extra findes Scotiæ subsistere jussus est ac per litteras mandata exponere, denique in regnum admissus non est.
PDF 167 V. Quare existimandum est Ottonem, cui Gregorius IX. commisit legationem Scotiæ, aut admissum non fuiße regno, aut certè priùs mandata sua per literas exposuisse quàm admitteretur. Conjectura est timuiße Gregorium ne Legatus uti prohiberetur auctoritate sua in Scotia.
PDF 167 VI. Scoti contendebant Scotiam non comprehendi sub legatione Anglica, ut docet Bonifacius VIII.
PDF 168 VII. Ratio autem cur Scoti nollent comprehendi sub generali legatione Angliæ, hæc erat, quia regnum eorum divisum erat ab Anglia, & quia ex quo Chrisitanam fidem Scoti susceperant, Scotia libera fuerat, & nulli extra suam regionem subjecta præterquam uni Romano Pontifici.
PDF 168 Capvt LVIII.
PDF 168 I. Legatus in Galliam mitti non potest nisi ad postulatiouem Regis, vel cum consensu ejus. Non potest exercere facultates suas nisi quantenus Regi placuerit. Intactas præstare debet libertates regni. Facultates ejus examinantur in suprema Parlamenti curia; ubi modificantur, si res ita poscat. Tum demum illis utitur, si Rex permittat.
PDF 169 II. Hæc consuetudo fuit observata antiquitus. Ostendendum est illud ipsum exemplis posteriorum seculorum.
PDF 169 III. Cùm anno 1456. Callistus III. Legatum destinastet in Galliam, Rex Karolus VII. jura regia obtendens noluit ei concedere ut Legati auctoritate uteretur. Insignibus tamen Legati permissus est uti. Ista vero ita suscepta à Legato sunt.
PDF 169 IV. Eundem legationis suæ exitum habuit Iulianus Cardinalis, quem Sixtus IV. miserat ad Ludovicum XI. Magnificè tamen habitus est pro more Legatorum.
PDF 169 V. Nicolaus Episcopus Mutinensis cum amplissima potestate Legati veniens in Franciam, Regi Ludocivo XI. in primis significare curavit nolle se uti auctoritate sua absque consensu ejus, neque aliquid agere adversùs jura regni aut libertates & privilegia Ecclesiæ Gallicanæ. Quod literis manu sua subscriptiis confirmavit. Ita permissus est Legatus uti facultatibus suis modificatis & inflexis.
PDF 170 VI. Sixtus mittens iterum Iulianum in Galliam, primùm Ludovici Regis consensum elicere studuit. Propter istum consensum, quem Rex præstitit, Legatus permißus est uti insignibus Legati, non tamen in præsentia Regis. Factum id salvis juribus & libertatibus Ecclesiæ Gallicanæ. Qua de re literas suas dare jussus est Legatus.
PDF 170 VII. Luteræ illæ non extant. Attamen in indiculo Petri Doriolæ Cancellarij refertur Legatum Regi dediße literas manu suæ ad duorum Secretariorum subscriptas, quibus declarabat gratiam sibi à Rege factam trahi non posse in consequentiam, neque ex ea ullum præjudicum afferri juribus & privilegiis Regis aut regni.
PDF 170 VIII. Cùm deinde Balua Cardinalis injußu & absque consensu Regis præsumeret uti auctoritate Legati in Gallia, multaque insolenter ageret adversùs sanctorum canonum reverentiam & mores in Gallia receptos, intercessit Nanterra, emißa appellatione. Tandem tamen Balua uti permißus est facultatibus suis.
PDF 170 IX. Mißus est ad restaurandam disciplinam ecclesiasticam. Quod cùm aggredi tentaret, onere illo levatus est ab Episcopis Gallicanis, qui curam illam in se susceperunt. Quod indignum visum est Sixto IV. & sacris canonibus bonæque consuetudini repugnans. Itaque adversùs eos scripsit ad Ducem Borbonij.
PDF 171 X. Inutile eßet omnia persequi quæ posterioribus temporibus acta apud non erga Legatos sunt. Reliquum igitur est ut nonnulla dicamus de moribus Hispanorum. Facultates Legatorum ac Nuntiorum apostolicæ sedis illic examinantur à supremo Regis Consilio, ne quid fiat in rei publicæ dispendium. Quod probatur auctoritate Didaci Covarruviæ & aliorum auctorum.
PDF 171 XI. Æquum prima fronte videtur ut is qui in provinciam venit cum potestate extraordinaria, fidem faciat auctoritatis suæ. Legatus ergo non est tanquam Legatus recipiendus, nisi primò visis legationis suæ literis. Et ita servatur in regno Franciæ, ut observat Boërius.
PDF 171 XII. Epilogus eorum quæ dicta hactenus sunt de Legatis.
PDF 171 Addenda.
PDF 173 Liber Sextvs.
PDF 173 Capvt Primvm.
PDF 173 I. Agitur in hoc libro de auctoritate Conciliorum provincialium & nationalium. Dissertatio ist hæc bifariam dividitur. Primum ergo agetur de ordinationibus Episcoporum. Tum de administrationibus.
PDF 173 II. In Ecclesia unicus est episcopatus; cujus portio unicuique Episcopo commissa est. Genuinus Cypriani sensus indicatus.
PDF 174 III. Portionum distributio fluxit à jure apostolico. Probatur ex Actis Apostolorum. Præscripta ab iis forma regiminis, sub unius præsidentia. Retente nimirum civili Imperij dispositione in distribuendis provinciis.
PDF 174 IV. Probatur auctoritate sanctorum Petri & Pauli. Iudæi, Hellenistæ & Græcanici dicti. Eorum Patriarcha Babylone degebat. Inde scripta prima epistola canonica B. Petri; cujus auctoritate probatur Ecclesiæ in provincias facta distributio ab Apostolis. Quod etiam probatur ex variis locis D. Pauli.
PDF 175 V. Exponitur consilium Apostolorum in constituendis Episcopis metropoleon. Ad eos pertinet ordinatio Episcoporum provinciæ. Probatur ex Paulo, Hieronymo, & Chrysostomo.
PDF 175 VI. Asiæ proconsularis metropolis, Ephesus. Provincia ecclesiastica fuit ipsis Apostolorum temporibus; ex Apocalypso Ioannis, ex D. Paulo, ac etiam ex Actis Apostolorum.
PDF 175 VII. Nobile argumentum metropolitici juris extat in epistola ad Corinthios. Achaia jam ætate Pauli provincia ecclesiastica erat, metropolis Corinthus. Ecclesiæ apostolicæ, magnæ apud veteres auctoritatis. Præclara Augustini regula.
PDF 176 VIII. Investigatur ratio quæ Apostolos impulit ad sequendum exemplum Imperij in instituendis Metropolitanis. Ea petitur ex Concilio Antiocheno. Hierosolyma subjecta Episcopo Cæsareæ Palæstinæ. De patriarchatu Hierosolymitano.
PDF 176 IX. Veteres tamen hanc provinciarum divisionem vetustæ consuetudini tribuerunt. De jure metropolitico trium præcipuarum metropoleon, Romanæ, Alexandrinæ, & Antiochenæ.
PDF 177 X. Objicitur, divisionem quæ deprehenditur in subscriptionibus veterum Conciliorum, ei similem esse quæ ab Imperatore Constantino peracta est.
PDF 177 XI. Respondetur, innovationem quidem circa provincias evenisse post Apostolorum tempora, sed quæ tamen illam metropoleon institutionem non abolevit. Sectis videlicet provinciis in plures provincias.
PDF 177 XII. Nova provinciarum divisio introducta à Constantino, sub nomine Diœceseo.
PDF 177 Capvt II.
PDF 178 I. Concilia quædam provincialia fortuitò congregabantur, videlicet pro peragendus electionibus & ordinationibus Episcoporum. Alia verò certa erant, & canonum decretis statuta; in quibus causæ ecclesiasticæ definiebantur.
PDF 178 II. Primum illud conventuum genus, Concilium est. Ex Hincmaro, & Concilio Antiocheno. In Conciliis hujusmodi, electiones discutiebantur, non peragebantur.
PDF 178 III. Quod in Oriente obtinuit, & in Occidente. Aliter tamen visum quibusdam viris eruditis: quorum sententia refellitur.
PDF 178 IV. Episcopi, ante Concilium Nicænum, cleri ac plebis suffragio eligebantur, ex Cypriano, Concilio Nicæno, Constantino Imperatore, & aliis.
PDF 178 V. Confirmatio electionis pertinebat ad Metropolitanum & ad Episcopos comprovinciales. Suffragium fraternitatis, & judicium Episcoporum, apud Cyprianum, explicantur. Vsus ille acscendit de traditione divina & apostolica observatione, ex Cypriano.
PDF 178 VI. Eadem consuetudo vigebat etiam post Concilium Nicænum. Probatur ex Concilio Chalcedonensi, & ex Iustiniano. Genuinus sensus canonis XIII. Laodiceni explicatus.
PDF 179 VII. Græcis tandem placitum ut Episcoporum electiones à solis provinciæ Episcopis fierint. Ita visum patribus secundæ Synodi Nicænæ. Detegitur hallucinatio Zonaræ, Balsamonis, & Matthæi Blastaris. Vox ... apud auctores ecclesiasticos significat semper ordinationem.
PDF 179 VIII. Robustiùs laicos ab electionibus Episcoporum removit Octava Synodus, cujus ea de re canon extat in versione Anastasij.
PDF 179 IX. In Occidente, serò lici exclusi sunt ab electionibus Episcoporum. Ius illud translatum ad Canonicos Ecclesiarum cathedralium sub finem seculi duodecimi. Reges tamen Francorum fruebantur quibusdam privilegiis, quæ explicantur.
PDF 179 X. Ex iis quæ dicta sunt deprehenditur verus sensus Concilij Nicæni primi. Dionysius Exiguus ... vertit ordinationem.
PDF 180 XI. Electio Episcopi approbari debet ab Episcopis provinciæ. Ordinatio autem à tribus saltem Episcopis est peragenda. Confirmatio, sive ..., pertinet ad Metropolitanum. In dissidio obtinere debet sententia plurimorum.
PDF 180 XII. Decretum electionis scripto fiebat. Iudicium, & dein ordinatio, ad Metropolitanum & Episcopos comprovinciales pertinent. Probantur multis auctoritatibus.
PDF 180 XIII. Divisis eligentium votis, arbitrium discordiæ referendum est ad Metropolitanum; cujus judicio is præferri debet qui majoribus & studiis juvatur & meritis, ut inquit Leo primus.
PDF 180 XIV. Forma electionum præscripta à Iustiniano. Non licebat appellare à confirmatione electionis. Solum adversùs confirmationem datam remedium erat ordinati depositio.
PDF 180 Capvt III.
PDF 181 I. In Gallia, judicium electionis & ordinationis pertinebat ad Metropolitanum & ad Episcopos provinciæ, ex Leone I.
PDF 181 II. Et ex Arelatensi secundo. Regis consensum necessarium esse decernit Concilium Aurelianense V.
PDF 181 III. Eadem forma observata est sub secunda Regum nostrorum dynastia. Ævo Karoli Magni, omnes Metropolitani vocabantur Apostolici. Abstinuit sequens ætas ab illa simplicitate. Prisci eligendorum Episcoporum mores approbati iu Capitularibus.
PDF 182 IV. Sede vacanta, clerus à Rege postulabat licentiam eligendi. Scribebat etiam ad Metropolitanum; qui secundùm Regis voluntatem Episcopum visitatorem delegebat in Ecclesia vacanta. Qui cleri vacobulo comprehendatur. Quæ fuerint Visitatoris partes. Electionum ritus.
PDF 182 V. Si electores scienter elegissent indignum, electio devolvebatur ad Metropolitanum & ad Episcopos provinciæ.
PDF 182 VI. Hincmarus explicatus. Forma examinis electionis.
PDF 183 VII. Vicarij Episcoporum absentium exhibebant vicem eorum cum literis tractoriis. Variæ tractoriarum species.
PDF 183 VIII. Si nihil canonicum obstabat, Metropolitanus ordinabat electum; ac de in illi literas tribuebat, quibus fidem faceret ordinationis. In earum locum successere Bullæ pontificiæ.
PDF 183 IX. Sub tertia Regum nostrorum dynastiæ, vetus electionum forma servata est; ut patet ex Ivnone Carnotensi. Ejus ætate introduci in Ecclesiam cœpere appellationes à confirmatione electionum.
PDF 183 X. In Galliæ, consecratio Episcoporum fiebat à Metropolitano & Episcopis comprovincialibus, absque auctoritate Summi Pontificis; nisi Metropolitanus electum ordinare recusaret. Quo casu, appellabatur ad Summum Pontificem. Suspens Metropolitanis, Legati sedis apostolicæ ad se trahere conabantur consecrationes Episcoporum. Ivom tamen negat id justum esse.
PDF 184 XI. Viguit eadem regula in universo Occidente, etiam sub Gregorio VII.
PDF 184 XII. Duodecimo seculo introducta appellatio ad apostolicam sedem. Consecratio tamen Metropolitano & duobus Episcopis comprovincialibus relicta. Gregporius VII. recusat consecrare quendam
PDF 184 XIII. Episcopi ordinati scripto tradebant professionem fidei, sed nullam Episcopis obedientiam promittebant. Ea nova est, & ævo Leonis I. inventa. Inquiritur in originem subsequentium sponsionum. Discrimen professionis quæ Regi præstatur & Metropolitano.
PDF 185 XIV. Magnam fuisse professionis vim quæ Metropolitano fiebat, ostendit Ivo. Quid mediæ ætatis Pontifices circa hæc decreverint.
PDF 185 Additio. Ad se tandem traxerunt confirmationes & consecrationes Episcoporum, à quibus juramentum fidelitatis exigebant. Vnde factum ut illud Metropolitanis præstare recusarent suffraganei. Quorum temeritatem repressit Clemens VI.
PDF 185 Capvt IV.
PDF 186 I. Metropolitanorum electio pertinebat ad Episcopos comprovoneiales, cum consensu cleri & populi.
PDF 186 II. Ita electi Stephanus Episcopus Ephesinus, Flavianus Antiochenus, & Nectarius Constantinopolitanus.
PDF 186 III. Eadem forma præscripta est in Conciliis Gallicanis. Aliud tamen obtinuit ævo Hincmari.
PDF 187 IV. Ordinationes Metropolitanorum pertinebant ad Patriarchas. Quod probatur ex Concilio Chalcedonensi & Innocentio primo.
PDF 187 V. Metropolitani tamen Constantiæ Cypri ordinatio relicta est synodo provinciæ, & vetita Patriarchæ Antiocheno, decreto Concilij Ephesini.
PDF 187 VI. Quæritur an ordinationes omnium Metropolitanorum pertineant ad Summum Pontificem tanquam Patriarcham Occidentis. Concluditur ad eum pertinere ordinationem Metropolitanorum qui Diœceseos Vrbicariæ finibus continentur. Discrimen Episcopi Romani cum ceteris Patriarchis.
PDF 188 VII. Metropolitanorum Italiæ ordinationes fiebant absque auctoritate Summi Pontificis. Ordinatio Metropolitæ Aquileiensis pertinebat ad Episcoporum Mediolansensem, Primatis verò Mediolanensis ordinatio ad Episcopum Aquileinsim. Ævo tamen D. Gregorij neceßarius erat Summi Pontificis consensus pro ordinatione Episcopi Mediolanensis, & Salonitani.
PDF 188 VIII. Provincia quæ extra Italiam erant, Metropolitanos suos ordinabant absque auctoritate aut consensu Episcopi Romani. Exemplum in Africa, in Hispania, Dardania, ceterisque provinciis Illyrico vicinis.
PDF 188 IX. Ecclesia Gallicana eodem jure usa, quæ Metropolitanos suos non alibi ordinari permisit quàm in synodo provinciæ; nisi si apud quasdam provincias aliud obtineret. Notatus interpres Græcus canonis VI. Sardicensis. Remnsis & Trevirensis Ecclesiæ, sorores dictæ ab Hincmaro.
PDF 189 X. Sub secunda Regum nostrorum dynastia, vetus consuetudo valuit. Probatur ex Hincmaro, qui hinc concludit Metropolitanis Galliarum esse Primates. Duo Primatum genera. Pallij genium.
PDF 189 XI. Acriter eum morem retinere contendit Ivo Carnotensis. Decretalium libri conservaverunt Episcopis comprovincialibus ordinationem Metropolitani. Quæ paulò pòst eis adempta est.
PDF 189 Additio. Ævo Gulielmi de Montelauduno, Archiepiscopi consecrabantur sola summi Pontificis auctoritate. Recensentur lucubrationes hujus viri.
PDF 190 Capvt V.
PDF 190 I. Quæritur an Metropolitani qui Summi Pontificis auctoritate consecrati non erant, ejus confirmationem obtinere tenerentur post consecrationem. Quæstio hæc proposita est à Glossatore Decreti; cui hæret aqua. Episcopi specialis Diœceseos Ecclesiæ Romanæ confirmabantur à Summo Pontifice. Diversum prorsùs obtinebat quoad alios.
PDF 190 II. Objicitur Patriarchas antiquitus ea necessitate obstrictos fuisse ut tenerentur ad obtinendam confirmationem suam à Summo Pontifice. Potiori jure id observandum esse quoad Metropolitanos.
PDF 191 III. Opponitur deinde exemplum Ecclesiæ Thessalonicensis, ad cujus Episcopum relationem de ordinatione sua mittere tenebantur Metropolitani Illyrici orientalis. Hoc ex eo profectum, quòd Episcopus Thessalonicensis jus patriarchicum obtineret in Illyrico.
PDF 191 IV. Tum adducitur exemplum Episcoporum Gallicanorum, qui Hincmari Remensis ordinationem confirmari petunt à Sergio. Sed id trahi non potest in consequentiam, cùm ob gravem causam ita fieri oportuerit, ad infringendos nimirum conatus Ebbonis.
PDF 192 Capvt VI.
PDF 192 I. De Pallio dato Metropolitanis. Ejus concessio paulatim infregit eorum libertatem & synodorum provincialium auctoritatem. Orio ejus satis vetusta. Ea tamen quæ hodie usurpantur, antiquitati prorsùs ignota fuere. Discrimen antiqui & novi juris.
PDF 192 II. Pallium olim longè aliud erat quàm illud quo hodie utimur. Erat autem genus quoddam imperatorij indumenti. Ante Zachariæ Pontificis tempora non tribuebatur universis Galliarum Metropolitanis.
PDF 192 III. Descriptio Pallij hodierni & antiqui. Vetus à Latinis constantur appellatum est Pallium, à Græcis verò ... Omophorij vox ambigua. Quippe interdum significat vestem laneam quam Episcopi deferbant extra sacrificij tempora.
PDF 193 IV. Aliàs Omophorion accipitur pro indumento Patriarcharum. Ejus descriptio. Augusta erat hæc vestis. Ex Pelagio I. & Gregorio Magno.
PDF 193 V. Pallium illud erat verè pallium, non autem exigua fascia; ut patet ex Liberato & Ioanne Diacono.
PDF 193 VI. Pallij usus Patriarchis permissus ab Imperatoribus. Id Ecclesia Romana fatetur. De donatione Constantini.
PDF 194 VII. Explicantur verba donationis. Card. Baronius notatus. Phrygium est ornamentum capitis, quod mitram vocamus. Lorum non est Pallium. Lora, id est, fasciæ. Tunicæ dilores & trilores apud Fl.
PDF 194 VIII. Chlamys, id est, Pallium imperiale. Cujusmodi illud fuerit. Pelagius I. & sanctus Gregorius illustrati.
PDF 194 IX. De Sacco, Stichario, & Phenolio. Saccum omnium optimè referebat Pallium Latinorum. Forma ejus describitur, ex Balsamone, & Gregorio Chomateno.
PDF 194 X. Pallium esse beneficium Imperatorum probatur etiam ex Liberato. Pallium Arelatensibus Episcopis tributum, cum consensu Imperatorum. Gregorio tamen primo sufficere visus est consensus Regis Childeberti. Necessitas illa consensus Imperatoris honorificentissima est pro Summo Pontifice.
PDF 195 XI. Baronius notatus, qui Pallium ait esse indumentum ecclesiasticum. Ætate Theodosij Pallium non erat in usu apud Ecclesiam. Anastasius Bibliocarius notatus.
PDF 196 Capvt VII.
PDF 196 I. Ante annum sexcentesimum Pallium nemini antistitum Gallicanorum tributum est præter Arelatensem, qui Vicarius erat sedis apostolicæ.
PDF 196 II. In Concilio Matisconensi statutum est ne Archiepiscopi Missam celebrent absque Pallio. Quod intelligendum est de Pallio Gallicano, non autem de Romano. id quod pluribus argumentis probatur.
PDF 197 III. Ævo divi Gregorij, Pallio ornabantur præcipui Metropolitæ qui ad Romani Episcopi consecrationem pertinebant, vel Vicarij sedis apostolicæ. An Gregorius confirmaverit ordinationem Leandri Hispalensis.
PDF 197 IV. Primus omnium Bonifacius Moguntinus induxit necessitatem Pallij Romani. Quonam consilio id factum. Eò traxit Episcopos, specie honoris. Cujusmodi fuerit Pallium per illas tempestates. Pallium est discretio inter Archiepiscopum & ejus Suffraganeos, ex Alcuino. Datur propter apostolicam vicem, ex Rabano. Quo unico astu infracta est auctoritas Metropolitanorum. Verba Hincmari Remensis referuntur, notatu digna.
PDF 198 V. Necessitas obtinendi Pallij decreta in Octava Synodo. Patriarchæ Orientis Pallium ad Metropolitanos mittebant, sicut Summus Pontifex in Occidente. Balsamo illustratus. An Metropolitani Orientis deponerent Pallium ante consecrationem corporis Chrsiti.
PDF 198 VI. Cum Pallio novæ conditiones à Summis Pontificibus impositæ Metropolitanis, nimirum ut subjectionem & obedientiam apostolicæ sedi pollicerentur. Novi hujusce juris repertor Bonifacius Moguntinus. Quæ antea esset Metropolitanorum professio. Veteres professionum formulæ.
PDF 199 VII. Sub Gregorio VII. professio illa versa est in juramentum fidelitatis.
PDF 199 VIII. Ea postrema formula vim juris communis obtinuit; quæ Principum jura atrociter violavit. Ita visum Hungaris anno millesimo centesimo secundo.
PDF 199 IX. Metropolitanis vetitæ consecrationes Episcoporum, & synodorum celebrationes, donec Pallium acceperint. Primus ita pronuntiavit Nicolaus I. cujus sententia vim legis obtinuit apud posteros. Ius illud confirmaverunt quam plurimæ Decretales.
PDF 200 Capvt VIII.
PDF 200 I. Soli Episcopi Romano competere jus separandi conjugium Episcopi & Ecclesiæ pronuntiavit Innocentius III.
PDF 200 II. Migrationes à civitatem vetitæ antiquitus. Eam ob causam Eusebius Cæsariensis recusat episcopatum Antiochenum.
PDF 200 III. Eæ prohibitiones locum habent quando Episcopi, avaritia aut ambitione inflammati, aliam invadunt. At si Ecclesiæ utilitatis id fieri postulet, tum verò vetitæ non sunt. Ad synodum provinciæ pertinet cognitio hujus utilitatis. Probatur ex Concilio IV. Carthaginensi.
PDF 201 IV. Pelagius II. rectè explicat casus in quibus vetitæ aut licitæ sunt translationes. ad eas autem peragendas necessarium non esse consensum sedis Apostolicæ, sed tantùm auctoritatem Metropolitani.
PDF 201 V. Varia hujus rei vocabula apud Græcos. Translatio autem & migratio apud eos permittuntur, ex auctoritate tamen synodi provinciæ. Invasio verò prohibetur.
PDF 201 VI. Cessiones episcopoatuum olim vetitæ erant. Probatur occasiones in quibus discedendum est à summo illo jure. Probatur ex Synodo Papphyliæ, & ex Concilio Ephesino, & ex Constantionopolitano sub Photio. Item ex Pelagio, Gregorio magno, & aliis.
PDF 201 VII. Renuntiationes admittere poterant Metropolitani. Innocentius III. id jus reservavit apostolicæ sedi. Hilgodus Suessionensis renuntiavit episcopatui, & in monasterium secessit, inscio prorsùs Pontifice.
PDF 202 VIII. Per eas tempestates resignationes non poterant fieri in favorem. Quippe vetitum erat ne Episcopi sibi deligeren successores. Augustinus tamen Valerio Hipponensi datus est coëpiscopus. Cur Augustinus dicat violatos in hoc facto fuisse canones Nicænos. Ipse verò successorem sibi constituit Eradium.
PDF 202 IX. Consuetudo hæc viam aperiebat ad successiones hereditarias in Ecclesiis. Quod improbat Hilarus Papa.
PDF 202 X. Quandonam substitutiones illæ tolerandæ sint, aut legitimæ.
PDF 202 XI. An soli Pontifici Romano liceat Coadjutores dare cum futura successione. Ius illud compretere synodo provinciæ probatur exemplo Augustini & auctoriate Concilij Meldensis.
PDF 202 XII. Abbates, etiam exempti, ordinabantur à suis Episcopis. Probatus ex privilegio quod monasterio Corbeiensi concessit Episcopus Ambianensis.
PDF 203 XIII. Idem ujus vigebat ætate Ivonis Carnotensis. Sed Episcopis profeßionem obedientiæ non faciebant Abbates exempti, aut sedi apostolicæ immediatè subjecti. Iure novo, exempti à Summo Pontifice confirmari debent.
PDF 203 Capvt IX.
PDF 203 I. Proponitur synopsis eorum quæ superioribus capitibus explicata sunt.
PDF 203 II. Libri Decretalium invexere jus novum. Recentur varia innovationum capita.
PDF 204 III. Iura sedis apostolicæ, quoad hæc, immensùm aucta sunt ope Reservationum.
PDF 204 IV. Ecclesia Gallicana invehitur in Reservationes & Gratias expectativas. Ac remedium adhibet.
PDF 204 V. Joannes XXIII. ea de causa misit in Gallias Cardinalem Pisanum, qui omnia turbavit. Hinc factum ut renovata sint decreta Ecclesiæ Gallicanæ. Quæ Legatos mittit ad Concilium Constantiense; quibus mandatum est ut ab eo peterent confirmationem deliberationum Ecclesiæ Gallicanæ. Sed eorum petitionem elusere Concilium & Martinus quintus.
PDF 205 VI. Edictum anni 1418. est magni momenti. Quippe latum post electionem Martini V. Eo abolentur Reservationes & Gratiæ expectativæ; jusque commune revocatur.
PDF 205 VII. Idipsum statuit Carolus VII. Et Concilium Basileense. Appellationes tamen reservantru sedi apostolicæ.
PDF 205 VIII. Ecclesia Gallicana amplexa est decreta Concilij Basileensis. Pragmatica Sanctio ob id edita Avarici Biturigum an. 1438.
PDF 206 IX. Quid in Decretis Basileensibus immutatum ab Ecclesia Gallicana, quæ existimavit licere Principibus preces adhibere in electionibus Episcoporum.
PDF 206 X. Pragmatica Sanctio abolita diplomate Ludovici XI. Sed revocata, ob intercessionem Parlamenti Parisiensis. Abolita rursum auctoritate Concordatorum. Discrimen inter Pragmaticam & Concordata. Eorum publicationi intercedunt Clerus & Parlamentum.
PDF 206 XI. Major regno utilitas emergit ex Concordatis quàm ex Pragmatica Sanctione.
PDF 206 XII. Jus commune antiquum in edicto Caroli VI. intelligendum de jure Decreti & Decretalium. Idem dicendum de Pragmatica Sanctione B. Ludovici.
PDF 207 XIII. Rursum de discrimine quod intercedit inter Pragmaticam & Concordata.
PDF 207 Capvt X.
PDF 208 I. Inquirendum in origines Annatarum.
PDF 208 II. Earum origo, avaritia. In Concilio Chalcedonensi vetitum ne Episcopi aut Clerici pretio ordinarentur. Ordinatio ea tempestate comprehendebat impositionem manuum & Beneficij provisionem. Inventum dein ut pecunia daretur post ordinationem. Cui fraudi restitit Gennadius Episcopus CP. qui hanc ait esse mentem Concilij Chalcedonensis ut nec ante nec post ordinationem pecunia detur.
PDF 208 III. Ævo Iustiniani dabatur ab Episcopis quædam pecuniæ summa pro inthronizatione. Ea videtur dedisse originem taxationibus Cancellariæ. Dabatur autem Archipresbytero & Archidiacono ordinatoris.
PDF 208 IV. Quibusnam personis pecunia isthæc distribui debeat. Rejecta Gothofredi conjectura. Explicatur cui usui esset illa pecunia, ex ipsis Novellæ CXXIII. verbis. Enthronisticorum & Annatarum discrimen.
PDF 209 V. In iis præscribendis emicat Principis auctoritas. Inquiritur consilium Iustiniani, cùm hanc Novellam conderet. Laudata & approbata à Gregorio magno.
PDF 209 VI. Episcopi aliquam pecuniæ summam accipiebant ab Episcopis à se consecratis. Quod deinceps fieri prohibet eadem Novella. Permittit ut Clericie ordinati, & in Ecclesia intitulati, ministris ordinationis solvant salaria consueta, modò ea non excedant reditus unius anni. Ea salaria vocantur emphanistica vel insinuativa. Novella LVI. explicatur.
PDF 209 VII. Issacius Comnenus Imperator præscribit jura quæ Episcopis competunt propter ordinationem Clericorum.
PDF 209 VIII. Gregorius magnus in Synodo Romana decernit ne quid unquam de ordinationibus accipiatur.
PDF 210 IX. Curat autem ut decretum illud per omnes provincias observetur. Ordinationes quæ pretio constant, hæresim simonicam vocat.
PDF 210 X. In Oriente dein vetitum ne Episcopus ordinator jura enthronistica verteret in suos usus.
PDF 210 XI. Zacharias Papa censet veram simoniam committi si quis pecuniam accipiat ratione Pallij.
PDF 211 XII. Concilium Parisiense sub Ludovico Pio simoniæ crimen in Ecclesia Romana amputari postulat.
PDF 211 XIII. Nodum desierat ætate Ivonis Carnotensis.
PDF 211 XIV. Durandus Mimatensis graviter invehitur in morem recipiendi pecunias pro ordinatione Episcoporum, idque simoniacam hæresim vocat.
PDF 212 XV. Eas solutiones immoderatas olim fuisse patet ex Hovedeno. Reditus ut plurimum annuus ei rei destinabatur. Laudata auctoritas Ostiensis.
PDF 213 Capvt XI.
PDF 213 I. Annatæ igitur antiquiores sunt ævo Ioannis XXII. qui eas amplificavit, & modum earum immutavit.
PDF 214 II. Successores ejus legem Annatarum sanciverunt esse perpetuam. Porrecta antem ab iis est ad Beneficia electiva.
PDF 214 III. Discrimen inter Annata Beneficiorum electivorum & non electivorum. Bonifacius VIII. edixit ne quis Episcoporum aut Abbatum ullam muneris sui partem attingeret, donec Bullas accepisset.
PDF 214 IV. Ecclesia Gallicana cœpit adversius has novitates mutire sub Carolo VI. Rege qui remedium adhibere edicto tentavit.
PDF 214 V. Validius tamen remedium adhibendum fuit sub Carolo VI. qui vetuit ne deinceps in regno fierent exactiones Annatarum & minutorum servitiorum.
PDF 215 VI. Ea controversia agitata è Deputatis Nationis Gallicanæ in Concilio Constantiensi, sed irrito contau.
PDF 215 VII. Quo factum est ut in conventu habito in Parlamento Parisiensi an. 1417. recitatis his quæ Constantiæ acta fuerant, renovatæ sint superiores Regis constitutiones, earumque executio imperata.
PDF 216 VIII. Quod confirmatum est à Carolo VII. adjectis pœnis adversùs rebelles.
PDF 216 IX. Tandem illi contentioni finis impositus est in Concilio Basileensi. Confirmationes electionum gratis concedendas decernit, & Annatas abolet.
PDF 216 X. Eugenium IV. rogat per Legatos ut his decretis consentiat. Ioannis de Bachenstein oratio plena dignitatis; quam Antonius, Rotæ Auditor, callidè elusit.
PDF 216 XI. Decretum Basileense adversùs Annatas amplexa est Ecclesia Gallicana. Tum edita Sanctio Pragmatica.
PDF 217 XII. Licèt autem in Concordatis per consequentiam neceßariam rescissa sit prohibitio solvendi Annatas, earum solutioni Princeps non consenseit conceptis verbis.
PDF 217 XIII. Titulus tamen XLI. Concordatorum favere videtur Annatarum exactioni. Attamen validum hinc telum peti potest adversùs Annatas.
PDF 217 Capvt XII.
PDF 217 I. An ij qui Annatarum pecuniam recipiunt, dici possint simoniaci. Duplex simoniæ genus. Prior, quæ pretium temporale recipit pro re sacra, jure divino vetitæ; altera, jure ecclesiastico introducta est. Explicatur in quo ea consistat.
PDF 218 II. Si habeatur ratio prisci moris, pura simonia committitur. At si novi juris ratio habeatur, Annatæ liberari possunt à suspicione simoniæ.
PDF 218 III. Pars prior probatur multis auctoritatibus, & ratione. Sententia Panormitani refertur.
PDF 218 IV. Secundùm jus novum, Annatæ liberari possunt à crimine simoniæ. Ius illud novum explicatur. Gersonis sententia adducitur.
PDF 218 V. Petrus de Alliaco censet omnes Beneficiatos contribuere debere Annatas pro sustentatione Papæ.
PDF 219 VI. Remittendum igitur aliquid ex prisca severitate; neque recipienda virorum eruditorum opinio scribentium exactionem Annatarum esse simoniacam, etiam post Concordata. Si ea valeret, immanis & horrenda confusio turbaret Ecclesiam.
PDF 219 VII. Summus Pontifex tributa imperare non potest in Gallia absque consensu Regis & Ecclesiæ Gallicanæ. Probatur auctoritate Pragmaticæ Sanctionis beati Ludovici & Concilij Constantiensis.
PDF 219 VIII. Duplex decretum circa decimas papales in hoc Concilio. Eorum discrimen.
PDF 220 IX. Academia Parisiensis appellavit anno 1491. à Commissariis executoribus decimæ unius anni impositæ Beneficiatis Galliæ. Item Capitulum Paris. an. 1501. & Clerus Hispaniæ an. 1532.
PDF 220 X. Quidam jus percipiendi decimam redituum ecclesiasticorum Romano Pontifici competere contendunt ad exemplum Pontificum veteris testamenti. Aliud sensit Concilium Constantiense. Discriminis autem ratio manifesta est.
PDF 221 XI. Alij jus illud Romano Pontifici asserunt, ex eo quòd summam obtineat auctoritatem in bona ecclesiastica. Ea opinio exorto est ævo Bonifacij VIII. & eodem tempore explos à Ioanne de Parisiis.
PDF 221 XII. Igitur Regi & Episcopis liberum est, cùm Annatæ titulo tantùm subsidij debeantur, ei solvendo consensum suum revocare. Æquitati tamen injuria fieret si subsidia semel concessa revocarentur.
PDF 221 XIII. Rex prohibere potest ne nova tributa imperentur personis ecclesiasticis, aut vetera augeantur. Probatur multis auctoritatibus.
PDF 222 XIV. Civiliùs ageretur si Summus Pontifex rogaretur ut remittat subsudia veteribus Annatis addita. Proponitur exemplum Cnuti Regis Anglorum.
PDF 222 XV. Quin in Gallia tentatum anno 1532. 1561. & 1587.
PDF 223 Capvt XIII.
PDF 223 I. Duo genera synodorum provincialium. Quæ sint provinciales, quæve nationales.
PDF 223 II. Convocatio synodi provinciæ pertinet ad Metropolitanum. Plenaria est synodus cui interest Metropolitanus. Concilia plenaria ex orbe universo.
PDF 223 III. Episcopi comprovinciales tenetur convenire ad locum quem Metropolitanus jusserit. Qui accedere non poterant, Vicarios mittebant à quibus mittebantur. Panormitanus notatus.
PDF 224 IV. Synodus Agathensis excusat Episcopum qui ob præceptionem regiam non adfuerit. Item Emeritensis. Synodus Turon. II. explicatur, quæ excusationem illam admitti prohibet.
PDF 224 V. Canon XX. Antiochenus explicatus ex Canone XIII. Concilij Tarraconensis. Synodorum provincialium illam admitti prohibet.
PDF 224 VI. Concilium Emeritense jubet ne vicariatus ad synodum detur Diaconis, sed Presbyteris. Tum ut synodus convocari non possit absque permißione regia. Quod etiam probatur ex Concilio Meldensi.
PDF 225 VII. Concilia provincialia celebranda sunt bis in anno. Discrimen inter Synodum Nicænam & Canones apostolicos. qui explicantur. Immutatus ordo vetus à Iustiniano.
PDF 225 VIII. Olim in Gallia synodi illæ bin in anno celebrabantur. Secunda synodus Aurelianensis eas semel tantùm haberi jubet. Institutum hoc fluxit ab Africanis. Eadem immutatio accidit in Hispania. Quam probat Gregorius magnus.
PDF 225 IX. Lege Capitularium revocati sunt prisci mores. Interrupti iterùm ob bella civilia. Concilium Paris. an. 829. petit à Ludovico Pio ut synodi bis in anno celebrentur; & synodus Lingonensis à Carolo Calvo. Concilium Lateranense eas semel in anno celebrari jubet. Longius abierunt posteriora Concilia. Canon ultimus Synodi Matisconensis explicatus.
PDF 226 Capvt XIV.
PDF 226 I. In synodis provincialibus agitabantur causæ ecclesiasticæ.
PDF 226 II. Majores causæ referebantur ad sedem apostolicam. Iudicia synodorum provincialium quæ lata erant de disciplina, supremæ erant auctoritatis; nec ab eis appellare licebat. Quid placitum Concilio Sardicensi: quod nihil detraxit de suprema Conciliorum provincialium auctoritate, quoad Presbyteros. Canones Sardicenses proferuntur à Zozimo Papa sub titulo Nicænorum.
PDF 227 III. Hic agendi modus offensit Afros. Status controversiæ proponitur. Verus canonis XVII. Sardicensis sensus adfertur. Explicantur verba epistolæ Concilij Africani ad Celestinum. Balsamo notatus.
PDF 228 IV. Concilium Carthaginense vetuit ne Presbyteri ad transmarina judicia appellent.
PDF 228 V. Suprema illa potestate fruebantur Concilia provincialia Galliarum. Probatur ex Innocentio primo.
PDF 228 VI. Et ex Concilio Francofordinensi. Cur ad hæc Concilia convenire jubeantur Comites.
PDF 229 VII. Conciliorum provincialium suprema potestas confirmata est in Concilio VIII. Oecumenico.
PDF 229 VIII. Sub Carolo Calvo primùm infracta eorum auctoritas, ob appellationes Presbyterorum ad sedem apostolicam. Transmarinum judicium, & Transalpinum. Servandos canones admonet Carolus ad Ioannem VIII. scribens.
PDF 230 IX. Quædam Ecclesiæ consentiebant Presbyteros damnatos judicari in Synodo Romana. Præclara distinctio Caroli.
PDF 230 X. Ecclesia Gallicana non pertinet ad specialem Diœcesim Romanam. Nicolai primo plenum calliditate consilium Episcopos Gallicanos ad Concilium Romanum invitantis. Ejus consilium eludunt Episcopi Gallicani. Quandonam ij teneantur accedere ad Concilium Romanum. Vrget iterum Nicolaus, sed irrito conatu. Princeps jure proprio prohibere potest ne Episcopi regni sui Romam accedant.
PDF 231 XI. Ioannes VIII. Episcopos Gallicanos revocat ad observationem priscæ consuetudinis. Temperamentum Hadriani II. in causis Presbyterorum. Eorum successores appellationes Presbyterorum admisere.
PDF 231 XII. Concilia provincialia possunt condere canones, modò contrarij non sint canonibus Conciliorum generalium. Probatur variis exemplis ex Gallia & Hispania. Item ex auctore Apologeticie pro Decretis Gregorij septimi.
PDF 232 XIII. Notatus Gratianus, à quo recedit auctor Glossæ. Seculi nostri sententia de auctoritate Conciliorum provincialium. Declerationes Cardinalium pro explicatione Concilij Tridentini non obtinent apud nos.
PDF 233 Capvt XV.
PDF 233 I. Concilia provincialia celebrari desierant tempore Concilij Chalcedonensis. Idem de sua ætate testantur Iustinianus, Zonaras, Balsamo, & Matthæus Blastares.
PDF 233 II. Hujus desuetudinis origo debetur institutioni Conciliorum patriarchalium; quæ singulis annis celebrabantur, & quibus omnes Metropolitani interesse tenebantur. Canon Concilij octavi omnino conditus adversùs Episcopos Gallicanos. Verùm Concilium illud receptum non fuit in Gallia.
PDF 234 III. Diutiùs Ecclesia occidentalis retinuit morem celebrandorum Conciliorum provincialium. Cur tandem ab iis celebrandis abstinuerint Episcopi. Eorum usum restituere tentavit Innocentius III. irrito conatu.
PDF 234 IV. Quid Concilio Basileensi & Tridentino placitum
PDF 234 V. Edictum Blesense præcipit ut Concilia provincialia tertio quoque anno habeantur. Verùm nihil horum observatum est huc usque. Et tamen valde optandum esset ut celebrandorum Conciliorum provincialium consuetudo revocaretur.
PDF 235 Capvt XVI.
PDF 235 I. De Conciliis nationalibus. Inquiritur in eorum originem. De variis Diœcesibus occidentalibus & orientalis.
PDF 235 II. Earum Diœceseon administratio explicatur. Origo synodorum nationalium tribuenda est legi Impp. Valentis, Gratiani, & Valentiniani. Anianus notatus. Variæ significationes vocis Diœcesis... Ejus variæ significationes.
PDF 236 III. Lex illa mirè placuit personis ecclesiasticis; cujus institutio firmata est canone secunudo Concilij Constantinopolitano.
PDF 236 IV. Canon ille antecedit institutionem patriarchatus Constantinopolitani. In eo autem agitur tantùm de Diœceseon Occidentis.
PDF 236 V. Occidens jam inde à Constantino habuit sua Concilia nationalia. Probatur de Africa.
PDF 236 VI. Diœcesis Illyriciana constituebat suam synodum. Idem obtinuit in ceteris Diœcesibus Occidentis.
PDF 236 Capvt XVII.
PDF 237 I. Agendum nunc de synodis Gallicanis.
PDF 237 II. Stante Imperio, Episcopi Galliarum unum synodi corpus constituebant. Probatur ex Concilio Agrippinensi, Arelatensi, & aliis.
PDF 237 III. Synodus Galliarum, corpus erat separatum à Romana synodo. Vtrisque dignitas par visa est Episcopis Illyrici.
PDF 237 IV. Probabile est Metropolitani Treverensis auctoritate convocari tum consuevisse Concilia nationalia Galliæ. In conventibus extraordinariis necessaria erat auctoritas Imperatoris.
PDF 238 V. Conventus Episcoporum Galliæ fiebant auctoritate Imperatorum. Probatur ex epistola Maximi Imperatoris ad Siricium Papam & ex Sulpitio Severo.
PDF 238 VI. Episcopus Arelatensis contendebat olim ad se pertinere potestatem congregadæ synodi generalis Galliarum. Origo hujus ambitionis investigatur. Septem provinciæ, quænam.
PDF 238 VII. Quid Patroclo Arelatensi concesserit Papa Zozimus. Ejus auctoritatem intendit Imp. Valentianus.
PDF 239 VIII. Hinc factum ut Episcopi Arelatenses ad exarchatum Galliarum aspiraverint. Eis concessa auctoritas congregandorum Conciliorum ex pluribus provinciis.
PDF 239 IX. Quod Leo primus fieri in posterum vetuit; imminuta admodum dignitate sedis Arelatensis. Post Hilarij Arelatensis obitum Leo aliquatenus restituit dignitatem illius sedis.
PDF 239 X. Primus omnium Hilarus Papa Arelatensibus Episcopis tribuit potestatem convocandi Concilium Galliarum.
PDF 239 XI. Irruptiones barbarorum in Gallias communicationi Episcoporum obstitere. Explicatus Hilarus Papa.
PDF 240 XII. Diversa regna constituta in Galliis. Quare non poterat congregari corpus Episcoporum Gallicanorum, ob diversitatem regnorum. Probatur ex Avito.
PDF 240 Capvt XVIII.
PDF 240 I. Synodus Agathensis constitit ex solis Episcopis regni Gotthorum. Conjectura de Petro Episcopo de Palatio, qui ei synodo subscripsit. Concilium Epaonense ex Episcopis regni Burgundionum.
PDF 241 II. Post excisum regnum Gotthorum, prima Francorum synodus fuit Aurelatensis. Ad ejus formam celebrata sunt cetera Galliæ Concilia. Quinam Episcopi ad eam convenerint.
PDF 241 III. Conventus ille extraordinarius erat; ideòque convocandus è Rege. Itaque à Clodoveo convocatus est.
PDF 241 IV. Post obitum Clodovei, regnum ejus divisum in tetrachias. Vtrisque Regum portio, regnum dicebatur, velut regnum Childeberti. Marcham Childeberti vocat Marij Chronicon. Arvernernse Concilium, Sortem.
PDF 241 V. Varia tum temporus fuere Galliarum Concilia. Quippe interdum constabant ex Episcopis universæ Galliæ, interdum verò ex Episcopis unius regni. Canon I. Concilij. III. Aurelianensis explicatus.
PDF 241 VI. Concilium Aurelianense secundum congregatum fuit jußu Regem. Explicatur immutatio quæ in sequentibus Conciliis accidit circa jura regia. Prima omnium Synodus Arvernensis imminuere cœpit regiam auctoritatem. A pertior fuit audacia sequentium Conciliorum.
PDF 242 VII. Temperamento usa synodus secunda Parisiensis, itemque secunda Turonensis.
PDF 242 VIII. Sequentia Concilia iis verbis usa sunt quæ Regum auctoriati respondent. Evocationis vox explicata.
PDF 242 IX. Concilium Matisconense secundum congregatum est jussu Guntramni Regis. Ei interfuerunt omnes Episcopi regni Burgundici. In eo statutum est ut tertio quoque anno Concilium celebreatur unà cum dispositione Principis. Vox dispositio explicatur. Conantur patres novam Patriarchæ dignitatem tribuere Episcopo Lugdunensi. Synodus Parisiensis quinta convovata est à Rege Clotario. Et Cabilonensis à Clodoveo secundo.
PDF 243 X. Episcopi tenentur accedere ad synodum quam Rex indixerit. Probatur ex insigni loco Gregorij Turorensis. In literis tamen convocationis exprimend erant causæ ob quas conventus præcipiebatur.
PDF 244 Capvt XIX.
PDF 244 I. Gregorius magnus agnoscit auctoritatem Regum Francorum in convocandis Conciliis.
PDF 244 II. Imperatores possidebant auctoritatem convocandi Concilia extraordinaria. Sed id non excludebat literas Metropolitanorum ad comprovinciales Episcopos, neque Patriarcharum ad Metropolitanos. Probatur ex Conciliis Ephesini & Chalcedonensi.
PDF 245 III. Acceptis literis, Metropolitani congregabant synodos suarum provinciarum, quæ Legatis consensus suos dabant. Interdum Imperatores mittebant literas convocatorias ad Patriarchas, qui dein synodum patriarchalem congregabant. Eò literis suis evocabant Metropolitanos. Literæ Principum & Metropolitanorum non sunt dissociabiles.
PDF 245 IV. Idem jus obtinebat in Gallia, quandiu Conciliorum convocatio penes Reges fuit. Quid si Summus Pontifex eam curam ad se traheret? Prudentiæ Gregorij magni laudata.
PDF 246 V. Regum in eo auctoritas probatur ex epistola Sigeberti Regis ad Desiderium Episcopum Cadurcensem; quæ explicatur.
PDF 246 VI. Hilarus Papa Leontio Arelatensi Episcopo contulit potestatem convocandi Concilia ex diversis provinciis. Symmachus Papa ultra progressus est.
PDF 247 VII. Vigilius Auxantio Arelatensi concessit usum Pallij & auctoritatem convocandi synodum omnium Episcoporum Gallicanorum. Ea legatio data precibus Regis Childeberti; in cujus quoque gratiam vicariatum suum idem Pontifex contulit Aureliano, Auxanij successori. Arelas prima sanctissimarum Galliæ Ecclesiarum dicta à Iustiniano.
PDF 247 VIII. Pelagius primus Sapaudo Arelatensi non tribuit apertè auctoritatem convocandorum Conciliorum. Legatio illa data precibus Regis Childeberti. Ex verbis Pelagij colligitur non admodum habitos in honore Arelatenses Episcopos, tametsi Vicarij essent apostolicæ sedis.
PDF 248 IX. Gregorius dignitatem Vicarij tribuens Virgilio Arelatensi, non evagatus est extra veteres fines.
PDF 248 Capvt XX.
PDF 248 I. Discrimen synodorum generalium Diœceseon Orientis & Gallicanarum.
PDF 248 II. Inquiritur in originem synodorum nationalium. Cardinalis Perronius notatis. Theodosius Imperator relationes synodicas Illyrici, in rebus dubiis, tribuit Episcopo Constantinopolitano. quod caruit effectu.
PDF 249 III. Photij expositio refutatur, qui omnes quæstiones canonicas tribui putat Episcopi Constantinopolitano.
PDF 249 IV. De synodis generalibus Africæ. Nicænæ Synodus explicata. Dionysius Exiguus emendatus.
PDF 250 V. In Concilio universali Africæ tractabatur de causis communibus. Ceteræ provincialibus synodis relinquebantur discutiendæ. Quæ sint causæ communes.
PDF 250 VI. Variant canones Africani quoad causas Presbyterorum. Conciliantur canones.
PDF 251 VII. A Conciliis universalibus Africæ non licebat appellare ad transmarina judicia, neque etiam à provincialibus.
PDF 251 Capvt XXI.
PDF 251 I. Concilia generalia Galliarum similia prorsus erant Conciliis Africanis. Major synodus in canone Antiocheno. Conciliorum Gallicanorum auctoritas explicatur. Verba Hilari Papæ referuntur.
PDF 252 II. Recessit Hilarus ab institutis majorum, confirmans celebrationem Conciliorum ex diversis proviniciis.