Content
PDF Tomvs Secvndvs PDF Front cover PDF Endsheet PDF Title page PDF De Concordia Sacerdotii Et Imperii, Sev De Libertatibvs Ecclesiæ Gallicanæ, Dissertationum Liber quintus.
PDF Capvt Primvm. PDF I. Agendum hoc libro de Legatis à latere. In primis autem explicandæ Legatorum species quæ in jure Romano occurrunt. PDF II. Alij sunt Legati municipales. Alij provinciales, qui explicantur. De iis capienda lex Hos accusare ff. de accusat. PDF III. Alij sunt Legati cum jurisdictione. Divisio provinciarum inter Principem & populum, ab Augusto. Proconsules dicti qui provinciis populi præficiebantur, et si consultatum non gessissent. Explicata Iustiniani Novella. Insignia Proconsulum. PDF IV. Consilium Augusti in aßumendo Proconsulis nomine & imperio. Proconsules Romam ingressi deponebant imperium, excepto Principe. Quare retinenda est lectio Spartiani, quam viri eruditi sollicitant. De proconsulari imperio dato extra urbem Marco Aurelio Cæsari. PDF V. Legati dabantur Proconsulibus, à Senatu; ut eos parte curarum levarent. Proconsules mandabant jurisdictionem Legatis in provincia; quam nec eis adimere poterant, nec in eos jus gladij transferre. Custodias audiebant, sed non animadvertebant. PDF VI. Dignitas Legatorum Proconsularium, ex Spartiano. Falsces & vehiculum. Apparitio. magistratum gerebant. dabant tutores. & vindictâ apud eos manumitti poterat. Contrarium docet Paulus, scilicet apud eos manumitti non posse. Concilatio... PDF VII. Legati isti differunt ab Assessoribus, etsialiter videatur eruditis. Assessores erant privati homines, qui juris peritiam præstabant, & magistratibus adsidebant. Elegans ea de re Iosephil locus. Salaria illis constituta è publico. Singulis magistratibus unus Assessor datus cum salario, ne fiscus gravaretur. De hoc Assessore seu Consiliario intelligenda Iustiniani Novella, non autem de Legato Proconsulis. PDF VIII. Legati Cæsaris præfecti provinciis Principis. qui passim dicti Consulares. Minutis provinciis præfecti, Præsides: quamvis Præsidis nomen generali sit. Immutata post Constantinum magistratuum nomina. PDF IX. Vicarij Præfectorum prætorio instituti à Constantino. Vices gerunt Præfectorum; sed vice sacra judicant. Vicarij instituti in unaquaque Imperij Diœcesi. Alij sunt qui vicem Præsidis obtinent in provincia, ex mandato Principis, puta Præside defuncto, vel aliam ob caussam. PDF X. Legati alterius generis, qui à Principe delecti, negotia publica cum exteris gentibus procurant. PDF Capvt II. PDF I. Diversæ Legatorum species in Ecclesia. Indicatur breviter in quo componi possint Legati Ecclesiæ cum Legatis Imperij. PDF II. Legati à synodis provinciarum missi ad Romanam sedem, vel ad Principem, collati cum Legatis provincialibus. Ejus generis Legati missi à Cypriano ad Cornelium Papam, pro gerendo negotio imposito, absque ulla jurisdictione. Legatio non ab similis missa à Synodo Carthaginensi ad Anastasium Pontificem, & ad Episcopum Mediolanensem, pro venia Synodi Capuanæ, de baptizatis à Donatistis. Ad Mediolanensem Episcopum Legati directi, sed præcipuè ad Romanum. PDF III. Missi quoque à Synodo Carthaginensi Legati ad Principes, unà cum literis. Quid sit libera legatio in illo Concilio. Differt ab ea cujus meminit Cicero & Vlpianus. Hæc titulotenus & ad dignitatem data; illa verò, quæ nullis mandatis est adstricta, similis procurationi liberæ. PDF IV. Ab Orientis Ecclesiis directi quoque Legati ad Romanam sedem, scilicet à Synodo Antiochena, & Alexandrina, in caußa Athanasij, & à Concilio Lampsaceno. Infinitum est ejusmodi legationes recensere. PDF V. Romani quoque Pontifices mittebant aliquando hujus generis Legatos, ut Julius ad Orientales; quibus ministerium nudum injuctum erat, nulla verò jurisdictio. Ad hanc speciem pertine legatio Faustini ad Concilium Carthaginense. Nulla jurisdictio illi mandata; sed impositum ministerium de capitibus aliquot tractandi. PDF VI. Magno honore excepti Faustinis ejusque socij ab Africanis. Non poterant sententiam dicere in synodo Africana jure proprio, quia peregrini, nec jure delegationis. Quid permitteretur peregrino Episcopo. Concessus in Ecclesias ante Presbyteros. Et facultas offerendi.: quæ concessa à Concilio Arelatensi. Olim peregrinis Eucharistia tantùm missa domum; deinde inductum ab Aniceto ut porrigeretur illis in Ecclesia. Explicatus ea de re, nova interpretatione, Irenæi locus. PDF VII. Faustinus illiusque socij, ex benficio Africanorum, in synodum admissi, sententiam quoque dixerunt. Tertius locus illis datus. quia negotiorum tantùm procuratores erant, nulla jurisdictione instructi. PDF VIII. Refelluntur Novatores, qui ex hoc Concilio Metropolitas Legatis omnibus Romanis anteponendos censent. PDF Capvt III. PDF I. Episcopi à synodis provincialibus missi ad synodos Diœceseoan, vel ad Oecumenicas, sua & mandata jurisdictione utebantur. Legati dicuntur in Conciliis Africanis, in Aquileiensi, & alibi. In synodo Ephesina, Legati dicti absentium Episcoporum Vicarij. PDF II. In Legatis hujus generis emicuit olim auctoritas Romanæ sedis. Eorum discrimen à Legatis synodorum provincialium. PDF III. Inquiritur an Legati Romani præfuerint Conciliis Oecumenicis. Osius Cordubæ Episcopus præfuit Nicæno, unà cum Presbyteris Vitone & Vincentio. PDF IV. Legatione Romani Pontificis fungebatur. Quod probatur non solùm argumentis, sed etiam testimonio Eusebij, apud Gelasium Cyzicenum. cujus meminit Photius. PDF V. Legatio Osij de est in editione Eusebij vulgata, & in ea quæ relata est à Socrate. Theodoretus & Sozomenus solos Vitonem & Vincentium Legatos Romani Pontificis agnoscunt. Distinctio Legatorum in externos & internos non satisfacit. PDF VI. Locus Eusebij mutilus in codice quem Socrates sequebatur. Labes illa manifesta; quæ collato Gelasij codice facilè deprehenditur. PDF VII. Alio quoque argumento idipsum ostenditur, minirum auctoritate Nicetæ Choniatis, qui Episcopum urbis regiæ apud Eusebium explicat de Metrophane Episcopo Constantinopolitano. PDF VIII. Sozomenus emendatus, qui Vitonem & Vincentium Julij Episcopi Romani Legatos fuisse scripsit. Rejecta Cardinalis Perronij conjectura; quæ tamen viam aperit ad veram emendationem, quæ indicatur. PDF Capvt IV. PDF I. Osius præfuit Synodo Sardicensi. Inquiritur an Romani Episcopi legatione illic fungeretur. Quod probatur per consequentiam. Objicitur legationem Ecclesiæ Romanæ sileri ab Osio in subscriptionibus hujus Concilij; quæ tamen non omittitur in Archidami & Philoxeni subscriptionibus. Respondetur exemplo Flaviani Episcopi Philipensium in Macedonia, qui in subscriptuine sententiæ à Synodo Ephesina latæ adversùs Nestorium nullam mentionem fecit legationis quam ab Episcopo Theßalonicensi & à synodo Illyriciana... PDF II. Episcopi legationis suæ literas proferebant in exordio Concilij. Suo tamen tantùm nomine subscribebant, quòd jus sententiæ haberent jure proprio. Hunc ordinem tenuit Osius. Archidamus & Philoxenus, quibus nullum jus præter legationem suppetebat, nomine Julij subscripserunt. PDF III. In secunda Synodo, Legati sedis Romanæ non adfuerunt. Ea synodus relationem ad Romanam Ecclesiam totiusque Occidentis Synodum misit de rebus à se gestis. PDF IV. Cyrillus Alexandrinus vices Celestini Episcopi Romani gessit in Concilio Ephesino. Probatur ex ipsis Celestini verbi: qui non solùm vicem suam Cyrillo mandavit, sed etiam locum. Probatur iterum auctoritate ipsius Concilij. PDF V. Objiciunt Novatores Celestinum vices suas mandasse Cyrillo coactam Synodum Ephesinam. Objectio illa exploditur auctoritate Actorum Synodi. PDF VI. Inquiritur an suo nomine Cyrillus, ut Episcopus Alexandriæ, Concilio præfuerit, an alieno. Asseritur, nomine Episcopi Romani primum locum obtinuisse. In Actis Concilij Chalcedonensis scriptum est Celestinum & Cyrillum præfuisse Synodo Ephesinæ. Probatur etiam auctoritate Balsamonis; quo Phrygij usum; qui ætate sua Alexandrino Patriarchæ competebat, à Celestino arcessit. PDF VII. Quæritur cur tres alios Legatos Cyrillo adjunxerit Celestinus. Ita visum expedire, ob conceptas à Theodosio Imperatore suspiciones, quasi Cyrillus Nestorium insectaretur proprio odio. Differentia inter Cyrillum & ceteros Legatos. PDF VIII. Tres illi Legati se Romanæ Ecclesiæ vel sedis apostolicæ Legatos vocant. Eorum consessus in Concilio, ex epistola Celestini, & ex Actis synodi. Perturbatio subscriptionum in eo Concilioo fluxit ab incuria librariorum. Mandatum synodi corruptum ab iisdem. Rejecta Card. Perronij conjectura. Sententia auctoris confirmatur auctoritate Leonis I. Papæ. PDF Capvt V. PDF I. Agendum nunc de Legatis ad synodum Ephesinam secundam missis. Ei occasionem præbuit Eutyches in Synodo CP. à Flaviano & XXX. Episcopis damnatus. Synodi sententiam confirmavit Leo I. in celebri illa ad Flavianum epistola. Eutyches à Theodosio Imp. synodum Ephesi cogendam impetrat: quò Leo tres Legatos misit, eisque quid servandum esset præscripsit. PDF II. Eutyches damnationis certus, Flavianum à judicio repellere nititur rescripto Principis, tanquam lis inter Flavianum & Eutychetem judicanda esset. Dein Dioscoro Alexandrino primatum synodi à Principe deferri curat, prætextu canonum, sperans Legatos hanc injuriam minimè laturos, atque adeo discessuros. Hi, quòd præsessio sedi Romanæ non daretur, in Concilio assidere noluerunt. Rogaverunt autem ut epistola Leonis de damnatione Eutychetis in synodo relegeretur. quod eludere conatur Dioscorus; & pervicit... PDF III. Noluerunt Legati in concessum Episcoporum admitti. Probatur ex Actis ipsis synodi, quæ Leonem à synodo expulsum esse testantur. Adfuerunt tamen ut spectatores, & animosè contradixerunt violationi fidei & canonum. PDF IV. Refellitur eorum opinio qui existimant Legatos illos non fuisse conquestos de injuria sedi apostolicæ illata. Legati sedis Romanæ negant Dioscorum in Concilio Chalcedonensi posse sedere, quia sine ejus auctoritate synodum Ephesinam peregerat; absque cujus sententia non licet Oecumenicam synodum celebrare.
PDF V. Paschasini sententia ex quorundam opione damnare videtur eo nomine Dioscorum quòd primatum usurpaverit in ea synodo. Explicantur & emendantur Actorum Chalcedonensium verba, quæ id asserere videntur. Verba illa non habentur in exemplari ejus sententiæ quod Leo misit ad Episcopos Gallicanos. PDF Capvt VI. PDF I. Dioscori præsumptio repressa in Concilio Chalcedonensi. Restitutio Eutychetis, & Flaviani damnatio, ingrata Leoni; qui synodum generalem in Italia celebrari postulat à Theodosio. Negat Theodosius, ac tamen respondet curaturum se ne fides Concilij Nicæni injuriam pateretur. Et Anatolium, Flaviani in sede CP. succussorem, à Pontifice suscipi contendit: qui negat id fieri posse, donec de fide Anatolij constet. Dein Legatos mittit ad Theodosium, qui veram fidem docerent, &, si qui contradictores essent... PDF II. Marcianus sollicitus de celebrando Concilio in Oriente: quò Leonem accedere hortatur. Episcopi evocantur Nicæam ad Concilium generale, quod Chalcedonem rescripto Marciani translatum est. Ei interesse noluit Leo. Legatos tamen misit, qui vice sua synodo præsiderent. Legatoni additus Iulianus Coënsis Episcopus: qui licèt Romanæ sedis Legatus in Concilio diceretur, ei tamen non præfuit. Cur ita actum. PDF III. Hinc colligitur falli Novatores, qui jus præsidendi synodo collatum Leoni putant à Marciano. Probatur ex Leone. PDF IV. Quintæ synodo nullùs interfuit Legatus, quòd Vigilius Papa adesset Constantinopoli. In sexta synodo tria legationum genera adfuerunt. Heic agitur de Legatis ab Agathone destinandis ad comprimendam hæresim Monothelitarum. Antiquus legationum ordo ommutatus `s Constantino Pogonato. Inquiritur in originem hujus mutationis. PDF V. Agatho Constantini Imp. petitioni obsequutus est, missis diversis legationibus. Probatur ex epistola Constantini ad Georgium Constantinopolitanum. Distinctio illa observata est in subscriptionibus. Legati Concilij Occidentalis multùm aberant à primo loco. PDF VI. Falsum igitur quod quidam existimant, in superioribus Conciliis Episcopos vices gessisse Concilij Occidentalis, Presbyteros verò, Episcopi urbis. Probatur ex literis legationum, & ex subscriptionibus. PDF VII. Septima synodus adversùs Iconoclastas celebrata, præsides habuot Legatos Hadriani I. qui primum in ea locum obtinuerunt; Tharasius verò CP. secundum. PDF VIII. Octava synodo, quæ adversùs Photium celebrata est, præfuerunt cum summa auctoritate Legati sedis apostolicæ. PDF Capvt VII. PDF I. Investigandum nunc quis fuerit effectus primatus seu præsidentiæ Legatorum sedis apostolicæ in Conciliis Oecumenicis, & quænam in iis Summi Pontificis auctoritas. Vt Concilium legitimè celebretur, necessaria est Summi Pontificis præsentia, vel ratihabitio. Quænam fuerit ejus auctoritas in Concilio jam constituto. PDF II. Si Summa fuerit, perit libertas suffragiorum. Concessa libertas illa, æqualitatem inducere videitur inter Pontificem Romanum & ceteros Episcopos. Itaque aut libertas suffragiorum aut Romani Episcopi dignitas periclitantur. Quærendum itaque quæ circa materiam hanc fuerit Ecclesiæ praxis vetustis illis seculis. opus hactenus intentatum nostris ingeniis. Pontifex Romanus in hac parte utebatur jure quodam imperatio; ac tamen libertas suffragiorum remanebat. PDF III. De jure relationis; cujus vis quanta esset, ostenditur ex Polybio, & Tacito. Ius illud à Consulibus ad Imperatores transiit. Probatur ex Dione. Ampliatum sub sequentibus Imperatoribus; ut patet ex Iulio Capitolino & Fl. Vopisco. Hallucinatio quorundam detegitur, qui jus illiud malè interpretati sunt. PDF IV. Principes in Senatu consularem potestatem ea de causa exercebant. Attamen arbitrium primo vel ultimo loco censendi sibi reservabant. Probatur ex Tacito. Vnde patet falli eos qui negant sententiam Senatus duriorem mitigare poterat. De prærogative suffragij, ex Tertulliano. PDF V. Quo pacto fieret illa relatio à Principibus. Senatusconsulta quæ inde sequebantur, auctore Principe fieri dicebantur. Origo hujus locutionis, ex Livio. Senatus jus facere poterat, ex Vlpiano, & Gratiano Imperatore. Quid Theodosio placitum. Senatus auctoritas prosùs imminuta sub Iustiniano. Quomodo intelligenda sit illa Senats auctoritas. Et an supremæ Pricipum auctoritati officeret. PDF VI. Relatio Principis differt à relationibus quæ fiebant ad Principem. Vtriusque discrimen ostenditur. PDF Capvt VIII. PDF I. Aggredienda est disceptatio pontificiæ potestatis in Concilio Chalcedonensi. Agendum tamen priùs de auctoritate qua Summus Pontifex usus est ante Concilij congregationem. Legati Leonis I. Constantinopolim miisi, ut epistolam ejus ad Flavianum propinerent subscribendam Anatolius. Quid post hæc egerit Leo, ostenditus ex ejus epistola ad Anatolium. Quid de iis pronuntiarit qui superiorem locum in synodo Ephesina sibi vindicaverant. Quanta fuerit ejus auctoritas, & quid effecerit. PDF II. Hæresis emergens, primùm in provincia damnabatur in qua nata erat; sed pœna extra provinciam non egrediebatur. Leo hæresim in Oriente natam damnat ubique. Auctoritas epistolæ Leonis. Par Zozimi factum.
PDF III. Temperamentum tamen huic auctoritati adhibitum à Leone, prudenti instituto. Nempe, ut si epistolæ huic aliqui Episcopi non assentirentur, tota negotij disceptatio ad Concilium generale referretur. Etenim definitio fidei à Pontifice Romano facta non adstringit Christianos, nisi accedat universalis Ecclesiæ consensus. Quod probatur auctoritate Quintæ Synodi. PDF IV. Summus Pontifex rerum in Concilio Oecumenico sanciendarum auctor esse debet, ad exemplum Principum Romanorum. Probatur ex Marciano Imperatore in epistola ad Leonem, & Pulcheria Augusta. Duæ igitur auctoritates in synodo; una, Leonis; altera, synodi. Ex his duabus irretractabilis rerum propositarum definitio consequebatur. PDF V. Comparatio relationis imperatoriæ & pontificiæ. Pontificum definitiones in synodis examiabantur, ut constaret an scripturis & canonibus congruerent. Itaque post definitionem Pontificis, & declarationem synodi, certa erat fidei regula. Pontifex Romanus primam & maximam habet pro veritate sententiam, ex Facundo. PDF VI. Explicatur jus quod Dioscoro quæsitum est in Synodo Ephes. II. ob... ei collatam rescripto Theodosij. Ea auctoritas in eo versabatur, ut jus quidem relationes haberet Dioscorus, cum prærogativa suffragij, sed tamen consensus synodi necessarius haberetur. quod probatur ex ipsius Dioscori verbis in Concilio Chalcendonensis prolatis, PDF Capvt IX. PDF I. Leo I. præsedit synodo Chalcendonensi per Legatos suos. Literis ad synodum datis utitur suffragij sui prærogative, decernendo quid agendum esset in causa fidei, & de disciplina restauranda. PDF II. In contentionibus de fide, synodus secuta est definitionem Leonis. Recitatur epistola ejus ad Flavianum; quam synodus recepit, tanquam continentem veram fidem. Episcopi tamen Illyriciani & Palæstini quæstionem moverunt de tribus ejus epistolæ locis. Sed dein cedunt, & ambiguitatem omnem sibi à Legatis ademtam profitentur. Ex his collegit Quinta Synodus, quæcunque apud synodos proferuntur, ab iis non simpliciter, sed cum inquisitione approbari. Formulam fidei proponi Iudices postulant. PDF III. Formula ea confecta fuit iis verbis quibus Leonis dignitas tentari videratur. Eam ob rem repudiata fuit à Legatis & aliquot Orientalibus. Dissidium illud ortum ob transmissa aliquot Leonis verba in ea formula: quæ cùm addi postularent, contradictum est à concinnatoribus formulæ. Dissidium illud sopitum industria Imperatoris, & Iudicum; ac repudiato Dioscoro, Leonis epistola suscepta est, tanqaum Petri confessioni congruens. Synodi de ea receptione decretum confirmavit Marcianus. PDF IV. Hinc duo colliguntur. Primum; omnes Episcopos epistolæ Leonis subscripsisse. quod ejus auctoritatem demonstrat. Alterum; nefas synodo visum, si vel uno verbo ab ea epistola discederetur. Ius itaque relationis cum prærogativa suffragij agnovit in Leone synodus Chalcedonensis. Probatur ex epistola synodica ad Leonem. Quæ tamen in eo negotio fuerint synodi partes, non tacent. PDF Capvt X. PDF I. Primatus vim Leo exercuit in Concilio adversùs Dioscorum: qui inter reoas sedere jussus est, ut causam diceret. At Theodoretus, quem sede dua Dioscorus in Synodo Ephesina secunda dejecerat, in Concilium Chalcedonense admissus est; quia locum suum Summus Pontifex ei restituerat. De restitutione illa Theodoreti accuratè dicetur libro septimo. PDF II. Conjunctionem auctoritatis Pontificis & Concilij præfert cognitio habita de Dioscoro. Legati condemnant Dioscorum, sistere se judicio recusantem. Dein eorum sententiæ accessit aßensus synodi. unde confecta est plena Dioscori damnatio. Explicatur ordo quem tenuit Paschasinus. PDF III. Iudicium à Paschasino conceptum sub nomine Leonis, de synodi consensu. Commonitorium synodi ad Dioscorum missum, quo episcopatu dejectus à Concilio renuntiatur, differt ab exemplari sententiæ à patribus subscriptæ. Concilia generalia in Occidente celebrata, concepta sunt utplurimùm sub nomine Pontificis, sacro approbante Concilio, exemplo petito à Concilio Chalcedonensi. PDF IV. Origo usus illius petitur è jure primatus; quod auctoritatem tribuit Pontifici, & synodo consensum. Sic munia cujusque partitur Leo. Probatur etiam ex iis quæ gesta sunt in synodo Romæ habita sub Hilaro. PDF V. Hilari decreta confirmat synodus. Episcopi provinciæ Tarraconensis Irenæum, qui secundùm supremam Episcopi Barcinonensis voluntatem in ea sede ab iis institutus fuerant, auctoritate Romani Pontificis confirmari petunt. Hanc consultationem Hilarus retulit ad synodum; sed pro suffragij prærogativa præsumptionem illam damnavit. cujus sententiam secuta est synodus. PDF VI. In hac synodo habetur expressa imperialis auctoritatis imago. Pontifices aliquanda sententiam suam scripto recitabant; quam sequebantur acclamationes. Exemplum in Felice, & Symmacho. PDF VII. Solemnia hæc à Senatu in Ecclesiam translata sunt. Mos acclamandi Principibus, è theatro in Senatum invectus. Acclamationum ritus. In Concilio Ephesino acclamationes factæ sunt Celestino, & Cyrillos & in Chalcedonensi, Leoni. PDF VIII. Senatusconsulta aliquando facta solis acclamationibus. Post acclamationes tamen, Senatores interdum interrogabantur. Quandoque acclamationes sequebantur sententiam ejus qui primus censuerat. Aliæ consensus formulæ. PDF IX. Eadem acclamatione consensus omnium ostendebatur in Conciliis Ephesino & Chalcedonensi, & in Romanis sub Hilaro & Symmacho. Sapienter id notatum à Symmacho. PDF Capvt XI. PDF Capvt XII. PDF I. Investigatur quænam esset veterum sententia de hoc relationis cum prærogativa suffragij ante Concilium Ephesinum. Ejus exemplum illustre in Sardicensi Concilio: in quo summa auctoritas fuit Osij, Romani Pontificis Legati. Socrates & Sozomenus explicati, qui aiunt non licere quicquam decernere de rebus ecclesiasticis absque sententia Episcopi Romani. Hausta hæc interpratatio è verbis Iulij. PDF II. Prærogativa illa suffragij non adimebat ceteris libertatem suffragiorum. Probatur ex Julio; cujus verba explicantur. PDF III. Quid sit canon ecclesiasticus apud Socratem. Is est canon Nicænus sextus, quo primatus defertur Episcopo Romano præ ceteris Patriarchis. quod probatur multis auctoritatibus. PDF IV. Ordo dignitatis Patriarcharum constitutus in Concilio Nicæno. Canone vij. quartus honoris gradus tribuitur Episcopi Hierosolymorum, id est, primus post tres Patriarchas. Variæ hujus canonis versiones. Canone vj. definiti loci trium Patriarcharum. Probatur ex verbis canonis; tum auctoritate Papæ Leonis ad Anastasium scribentis. PDF V. Cùm primum dignitatis locum obtineret Episcopus Romanus, consequens est ut jus primæ sententiæ & suffragij prærogativam obtineret. Ea fuit mens Socratis & Sozomeni. Ea prærogativam agnovit Concilium Romanum sub Damaso. PDF VI. ... dictio, qua usi sunt Socrates & Sozomenus, auctoritatem cum suffragio conjunctam significat in antiquis canonibus. Probatur ex canone vj. Concilij Nicæni, ubi ... sumitur pro Metropolitani suffragio & auctoritate. Prima autem sententia erat penes Metropolitanos. PDF VII. Ab iliis quoque pendebat rerum gestarum confirmatio, sive ...; ita tamen ut omnia communi decreto & ex sententia plurimorum agenda essent, ex canonibus Nicænis. Id quoque statutum in canone apostolico XXXIII. ubi ... sumitur pro sententia Metropolitano, atque item pro collectione suffragiorum omnium Episcoporum. Hac eadem notione vox illa usurpatur in canone apostolico XXXIX. & in canone LVII. Laodiceno. PDF VIII. Illustre hujus significationis testimonium extat in synodo Chalcedonensi Actione quarta. Vnde colligitur canone Nicæno statutum ut omnes Episcopi sententiam sui Primatis expectent, & nihil arduum argant prætermissa illius sententia. ... Alexandrini Episcopi definitionem interpretati sunt Judices. PDF IX. Jus ab Ægyptiis Alexandrino Episcopi tributum Romano asserit Petrus Chrysologus. Concilia Oecumenica nihil in Ecclesia decerni posse putant absque sententia agitur. Probatur etiam auctoritate Macedonij Patriarchæ CP. PDF X. Quinta Synodus rogat Vigilium ut ad Concilium accedat, & cœtui præsideat; missa etiam amplissima & insigni legatione. Qui respondet se suam sententiam Principi porrecturum seorsim à synodo. Vigilius confirmavit definitionem synodi; quæ tunc sine controversia Synodi Oecumenicæ nomen prætulit. PDF Capvt XIII. PDF Capvt XIV. PDF I. In VII. Synodo primatus Romani Pontificis emicuit. Nam summa auctoritas ejus admussa est. Probatur ex Actis; ubi patres eo inter alia argumento prædatoriam synodum à Constantino Copronymo coactam universalem esse non posse non pronuntiant, quòd ei Papæ auctoritas non adfuisset, ut lex Conciliorum exigebat. Tum, quòd Patriarchaæ Orientis huic pseudo synodo non consenserint. PDF II. Hadrianus I. cupiit conciliabulum illud in irritum mitti, quod sine sedis apostolicæ auctoritate habitum fuerat. Hoc vitio caruit Septima Synodus; in qua recitantur epistolæ Hadriani, quæ restitutionem imaginum præscribunt. Legati ejus ... & suffragij prærogativam Romanæ sedi conservant in roganda Tarasij CP. sententia. PDF III. Tarasius coluit auctoritatem sedis apostolicæ: qui se Hadriani literis subscribere testatur. Eadem fuit synodi professio. Ceterarum sedium consensus accessit ad configendos Iconoclastarum errores. PDF IV. Prærogativam suffragij agnovit Tarasius ad Hadrianum scribens. PDF V. Legati sedis apostolicæ videntur conteni fuisse solo concessus privilegio in VII. Synodo: cujus disponendæ auctoritas tota in Tarasio fuisse videtur. Ea objectio solvitur. Synodus illa admuss non est à Concilio Francofordiensi. PDF VI. Plena & integra auctoritate usi sunt Legati apostolicæ sedis in Concilio Octavo. Ea emicuit in libello ab apostolica sede directo, cui subscripsere Episcopi lapsi. Episcopi quidam Diœceseos CP. id ægre ferunt, quasi Ecclesia CP. Romanæ tanquam ancilla dominæ subjiceretur. Ea exprobatione commotus Imperator Basilius, chirographa à scriniis Legatorum subscripi jussit. quæ Anastasij Bibliothecarij curâ reddita sunt, additis verbis in sede apostolicam honorificentissimis. PDF VII. Hadrianus II. ad Ignatium CP. scribens, jubet ut decretum synodi Rom. advesùs Photium ab omnibus Episcopis subscribatur in Concilio Oecumenico, & in archiva Ecclesiarum referatur. Itaque Synodus VIII. Romanorum Pontificum definitionem amplexa est cum plena causæ cognitione. Hinc factum ut ea synodus dicta sit unviversalis, ut notat Anastasius. PDF VIII. Consensus sedium patriarchalium per ipsos Patriarchas aut eorum Legatos exprimebatur; ut Maximus Abbas notavir. Probatur etiam ex Metaphraste. PDF IX. Schisma Orientalium non impedit hodic quin ejusdem momenti & auctoritatis censenda sint Ecclesiæ Romanæ & Occidentalis decreta adversùs novas hæreses, tametsi Orientalium Ecclesiarum consensu destituantur. Attamen Ecclesia quoque Orientalies sua suffragia non ita pridem contulit in damnandis nupera sectæ articulis. PDF Capvt XV. PDF I. Mittebant etiam Romani Episcopi Legatos ad Imperatores Christianos pro negotiis Ecclesiæ universalis procurandis. Probatur exemplo Liberij; qui varias legationes ad Constantium misit in causa Athanasij, ut Concilium impetrarent. PDF II. Mediolanense Concilium ea de causa habitum anno CCCLV. in quo Episcopi damnationi Athanasij pervim sub scripserunt. Legati Romani, quòd subscribere recusassent, in exilium missi edicto Principis. PDF III. Restituto Athanasio post obitum Constantij, Lucifer Calaritanus, tametsi exul, vi legationis Paulinum Episcopum instituit in Ecclesia Antiochena, quæ schismate laborabat. quod potiùs propagavit schisma in illa Ecclesia quàm extinxit. PDF IV. Eusebius quoque Vercellensis, & ipse exul, antiqua Legati auctoritate usus est in synodo Alexandrina. PDF V. Frequentes occurrunt veterum Pontificum legationes ad Imperatores; quas commemorare inutiles fuerit. Earum initium arcessi potest à legatione quam Leo I. imposuit Iuliano Episcopo Coënsi in Cycladibus. PDF VI. Sollicitudo extraordinaria Iuliano demandata, non autem jurisdictio. Cui legationi necessarius fuit Marciani Imp. consensus. Probatur è Leone. PDF Capvt XVI. PDF I. Legatio hæc sequentibus seculis occasionem dedit mittendorum Responsalium ad urbem Constantinopolitanam. Eorum officium apud Principem. PDF II. Dicti etiam Apocrsiarij. Vt rescriptorum genus duplex apud veteres, ita & responsorum. Quippe omnia Principum mandata, responsa dici placuit. PDF III. Probatur è Justiniano, Procopio, Zozimo, & Anastasio Imperatore. Julianus Antecessor notatus. PDF IV. Qui causas Ecclesiarum agebant, Aprocrisiarij dicebantur, ex Iustiniano. Sedibus tantùm patriarchalibus licebat Apocrisiariis distincti. Apocrisiarij fungebantur legatione Patriarchæ. Anatolius, Dioscori ministros palatinos, ævo Constantini Porphyrogennetæ. PDF V. Responsales quoque suos Romani Pontifices destinabant ad urbem regiam, qui Ecclesiæ universæ commodis invigilabant. Hincmarus notatur, qui Apocrisiariorum & Responsalium originem arcessit à temporibus Constantini Magni. Pelagius Agapeti Papæ Apocrisiarius apud Iustinianum: qui post omnes Episcopos subscriptsit in Concilio CP. sub Mena. Libertatus explicatus, qui primas partes Pelagio tribuit præ ceteris Patriarchis. PDF VI. Gregorius Magnus Responsalem Ecclesiæ Romanæ egit in urbe regia. Iubetur subsidium implorare adversùs Longobardos. PDF Capvt XVII. PDF I. Sub Pelagio II. mos invaluerat mittendi Responsales. Probatur ex sancto Gregorio, qui eundem morem retinuit. PDF II. Eorum munus in suggestionibus positum. Quid suggestionis vocavulo comprehensum fuerit, explicatur. Responsalis opera usus est Gregorius Magnus ad reprimendam temeritatem Ioannis Patriarchæ Constantinopolitani, qui se Patriarcham universalem esse dicebat. Procuratorio nomine id factum voluit Gregorius, ob dignitatem Romanæ sedis. Sic apud Gallos, solus Princeps per procuratorem, non autem nomine proprio, litigat. PDF III. Responsales nullam partem juridictionis attingebant, nisi ex delegatione speciali. Ejus duplex genus, à Principe nimirum, aut à Summo Pontifece. Prioris exemplum, sub Mauricio Imperatore; posterioris, sub Vigilio & Gregorio Magno. De caussis mediocribus cognoscebant Responsales. Quæ sint caussæ mediocres. PDF Capvt XVIII. PDF Capvt XIX. PDF I. Argumentum & consilium istius supplementi, juxta mentem illustrissimi Archiepiscopi. PDF II. Pontifices Romani in suas partes olim trahere studuerunt Episcopos magnarum civitatum, variis quidem modis, sed in primis spe objecta principis loci. Initium factum ab Episcopo Thessalonicensi. PDF III. Illyricianæ Ecclesiæ pertinebant ad curam Romani Pontificis, ut Patriarchæ Occidentis. PDF IV. Illyricianæ Diœceseos provinciæ enumerantur. Sirmium caput fuisse Illyrici probatur multis argumentis. PDF V. Divisio Illyrici in orientale & occidentale constituta à Theodosio seniore. Thessalonica caput Illyrici orientalis, & sedes Præfecti prætorio Illyrici. PDF VI. Aucta ex eo dignitas Episcopi Thessalonicensis. Acholius & Anysius, qui eam cathedram tenuerunt, magno in pretio habiti apud Damasum & Siricium. Deleto Sirmio, Apennius Vicarius Illyrici profugit Thessalonicam, ut Justinianus docet. PDF VII. Justiniani Novellam plerisque in capitibus falsitatis arguit Morinus. nec injuriâ. PDF VIII. Aperitur via liberandi Triboniani, qui Novellæ auctore est, à vitio ... Theodoreti locus de Thessalonica. PDF Capvt XX. PDF I. Antè quàm inquiratur in originem vicariatus Thessalonicensis, agendum est de antiquitate & claritate Ecclesiæ Thessalonicensis. PDF II. Ea erat una ex apostolicis, à Paulo Apostolo fundata; ut ipse docet, & legitur in Actis Apostolorum. Illyricianæ Ecclesiæ Thessalonicensem respiciebant ut fidei matrem. Quid sint apud Tertullianum cathedræ Apostolorum. PDF III. Alexandro Episcopo Thessalonicensi imposita à patribus Concilij Nicæni cura deferendorum decretorum synodi in provincias Illyricianus; ut testantur Gelasius Cyzicenus & vetus auctor apud Photium. PDF IV. Investigatur verus sensus verborum Gelasij Cyziceni, qui diversorum interpretationibus est distractus. Innocentius III. docet magnam fuisse dignitatem Episcopi Thessalonicensis antè quàm Vicarius esset apostolicæ sedis. PDF V. Dignitas ilal Thessalonicensis Episcopi probatur etiam ex allocutione Ætij in Concilio Sardicensi. PDF VI. Et ex Athanasio, quo præcipuum defensionis suæ caput ponit in testimonio literarum Alexandri Episcopi Thessalonicensis. PDF VII. Episcopus Thessalonicensis, etiam antè quàm esset Vicarius Romani Pontificis, ordinabat Metropolitanos Illyricianos secundùm veterem Ecclesiæ suæ consuetudinem. Thessalonica vocatur à Theodoreto caput Macedoniæ, Thessaliæ, & Achaiæ, tum aliarum complurium provinciarum. PDF VIII. Maxima ergo ubique erat antistitis urbis illius reverentia. Secunda synodus noluit antè cognoscere de ordinatione Maximi in Ecclesia CP. quàm Acholius adesset. Postea verò Maximi ordinationem damnavit, & Nectarium ordinavit. PDF IX. Acholius non fuit illic Legatus Damasi, ut persuasum fuit viris doctis. Castigantur qui putant Sozimenum enumerare Acholium inter præsides istius Concilij. PDF X. Henricus Valesius refellitur, qui putavit Acholium fuisse unum ex Episcopis orientalibus qui Constantinopolitano Concilio fuerunt. PDF Capvt XXI. PDF I. Agendum de ordinatione Maximi in Ecclesia CP. ut Nicolaus I. vindicetur à suspicione mendacij adversùs Blondellum. Damasus Papa non favit Gregorio Nazianzeno in hac causa, ut visum est Baronio. immo ejus translationem fieri non debere rescripsit. PDF II. De scribuntur quæ Constantinopoli acta sunt circa Maximi & Gregorij ordinationem. Damasus scripta ad Episcopos quosdam Illyricianos epistola damnat ordinationem Maximi, & præsumptionem Gregorij, qui de civitate sua ad Constantinopolitanam transire vellet contra Canones. PDF III. Idem de ea re scribit ad Acholium Thessalonicensem, hortaturque eum dare operam uti catholicus Episcopus in CP. urbe constituatur. PDF IV. Ex his Damasi epistolis collegerunt viri docti Acholium Damasi Legatum fuisse in secunda synodo œcumenica. Refellitur ea doctorum virorum opinio. PDF V. Theodosius Imp. baptizatur ab Acholio. Concilium Constantinopoli congregatur, ad quo orientales Episcopo evocant Acholium pro causa Maximi & Gregorij finienda. Gregorio se episcopatu regiæ urbis abdicante, Nectarius in ejus loco ordinatur, Maximus verò deponitur & excommunicatur. PDF VI. Maximus damnatus confugit ad Episcopos Italos; qui patrocinium ejus suscipiunt, damnata Nectarij ordinatione. Causa ejus actitatur in Concilio Aquileiensi sub Ambrosio, ex quo scriptum est ad Theodosium. PDF VII. Quæritur an Acholius huic Concilio interfuerit, & utrum heic tenuerit vices Damasi. quod negatur. PDF VIII. Concilium Romæ congregatur ob dissensionem quarundam Ecclesiarum, præsertim Constantinopolitanæ. Maximi causa tristes habuit exitus, meliorque fuit conditio Nectarij. PDF IX. Rediit dein Ecclesiis concordia, quæ propter hanc causam dissociata fuerat, post scriptam ab orientalibus Episcopis epistolam ad Damasus Papam & ad synodum Romanum. PDF X. Negotium illud pacis consummavit Theodosius, missa ad Damasum illustri legatione, ut ei significaret ordinationem Nectarij. PDF XI. Acholius non tenuit locum Damasi in secunda synodo œcumenica. Refellitur Holstenius, qui ait eam synodum pro generali habitam non fuisse ab Ecclesia Romana. Quod refellitur multis argumentis, præcipuè verò auctoritate veterum Pontificum Romanorum, qui testantur se tenere atque defendere definitiones statutas in quatuor sanctis Conciliis. PDF XII. Gregorius Magnus profitetur se quatuor sancta Concilia, in quibus Constantinopolitanum secundo loco ponit, suscipere & venerari sicut sancti evangelij quatuor libros. Nicolaus I. ait secundam synodum apostolicæ sedis auctoritate fultam fuisse. Emendatur Innocentius III. qui canonem Photiani Conciliabuli putavit esse Concilij CP. primi. PDF XIII. Reponi potest, Romanam Ecclesiam suscepisse quidem definitionem fidei editam in hoc Concilio, ceterùm canones non suscepisse, juxta testimonium sancti Gregorij. PDF XIV. Locum Gregorij oportet esse depravatum, cùm aliquid diversum habeat ab auctoritate decessorum ejus, constetque ex Dionysio Exiguo canones tres illius Concilij receptos ab Ecclesia Romana fuiße diù ante tempora Gregorij. PDF XV. Maneat itaque nullam Romanæ sedis legationem interfuisse Concilio secundo œcumenico. PDF XVI. Damasi Legatos non interfuisse secundæ synodo œcumenica probatur etiam testimonio Græcorum. PDF Capvt XXII. PDF I. Investigandum nunc est an Vicariatus Thessalonicensis datus Ecclesiæ fuerit, aut singulis Episcopis. Iva Carnotensis ait personale privilegium fuisse, non generale decretum. Contrà nonnulli putant sic concessum fuisse privilegium ut revocari non posset. PDF II. Distinctio privilegiorum in personalia & perpetua; quæ probatur illustri loco sancti Gregorij. Consuetudo bona obtinet vim legis. Vicariatus apostolicæ sedis tributus fuit Ecclesiæ Thessalonicensi. Refellitur Holstenius, qui aliter senserat. PDF III. Istud probatur auctoritate Bonifacij I. Celestini I. & Sixti III. PDF IV. Vltima verba epistolæ Sixta explicantur, quæ tangunt causam Perigenis Corinthiorum Episcopi. Tum ex ea epistola manifestè colligitur vicariam illam dignitatem Ecclesiæ Thessalonicensi fuisse conjunctam. PDF V. Idem Sixtus hinc concludit omnes Illyricianas Ecclesias pertinere ad curam Thessalonicensis antistitis, quisquis is tandem fuerit. Idem probatur auctortate sancti Leonis, qui explicatur, item Bonifacij. Hormisda loquitur de privilegiis Ecclesiæ Thessalonicensis. PDF VI. Itaque cùm sequentes Pontifices aiunt se vices suas Thessalonicensibus Episcopis committere secundùm morem, intelligendum est illos firmitatem rebus jam constitutis tribuere, non verò personæ concedere auctoritatem cum persona interituram. PDF VII. Auctoritatem illam fuisse perpetuam probatur etiam ex Nicolao I. PDF VIII. Locus Nicolai illustratur & explicatur. Dionysius Exiguus sua attestatione docuit fixam fuisse illam dignitatem, cùm dixit Thessalonicensem antistitem semper implevisse vices apostolicæ sedis. PDF IX. Istud ipsum probatur ex comparatione dignitatis quam Archiepiscopo primæ Iustinianæ conciliavit Imperator Iustinianus ad exemplum ejus potestatis quam Thessalonicensis obtinebat in Illyrico. PDF Capvt XXIII. PDF Capvt XXIV. PDF I. Siricius primus omnium certa constitutione Anysio Thessalonicensi Episcopo delegavit vices suas. Ejus exemplum secuti sunt Anastasius & Innocentius primus. In quo tum consisteret ille Vicariatus. PDF II. Generalia tantùm in initio mandata fuerunt, ut causæ omnes Illyricianæ, eæ nimirum quæ secundùm morem referri debebant ad Romanum Pontificem, ad curam pertinerent Thessalonicensis antistitis. Quod probatur auctoritate Innocentij I. PDF III. Anysio successit Rufus, cui vices suas per Illyricum orientale commisit Innocentius, salvo Metropolitanorum jure. PDF IV. Ei potestatem facit congregandi synodos extra ordinarias, quotiens occasiones emerserint gravium negotiorum quæ congregationem sacerdotum requirant. PDF V. Innocentius literas de legatione Rufi conscribi jussit ac mitti ad universos Episcopos per provincias Illyricianas constitutos, ut in omnium notitiam venirent. PDF VI. Hunc honorem retinuit Rufus sub Zozimo, Bonifacio, & Celestino. Causa Perigenis eu commissa à Bonifacio. PDF VII. Eodem tempore Rufus patitur contradictionem ab Episcopis Illyricianis, qui de ea re scribit ad Bonifacium. Colligitur istud ex epistola Bonifacij ad Rufum, quæ describitur. PDF VIII. Deinde Bonifacius, laudatis Adelphio & Perigene quòd ceteris Episcopis Illyricianis non consensissent, sed Rufo semper adhæsissent, illum hortatur ad constantiam, & causas Episcoporum judicare illum jubet. PDF IX. Inquiritur in capita de quibus querelam suam Rufus deposuerat apud Bonifacium, quæ erant gravissimi momenti, utpote in quibus de summa rerum ageretur. PDF X. Illyriciani Episcopi ægrè ferunt sibi in omnibus causis ecclesiasticis superpositum esse Episcopum Thessalonicensem. Quod probatur ex Bonifacio. PDF XI. Horum invidorum suasionibus permotus Theodosius Junior, causas dubias Illyrici decernit referendas esse ad Episcopum Constantinopolitanum. Cui novitati obstitit Bonifacius, ob reverentiam canonum. PDF XII. Sed altiùs penetrabat tentate divisio Illyrici orientalis à patriarchatu Occidentis, & quorundam Episcoporum præsumptio, qui causas retractare audebant quæ supremo sedis apostolicæ judicio definitæ fuerant. Orientalium Ecclesiarum communio vetus cum Romana, & illarum ad istam confugia in magnis periculis. PDF XIII. Angebat Bonifacium causa Perigenis, quòd ejus occasione tentarentur arcana dominationis. Nam causam ejus retractare volebant Illyriciani Episcopi in synodo Corinthiaca, quam congregare moliebantur præter conscientiam Rufi. PDF XIV. Itaque apertè illis comminatus est abstentionem, si causam illam iterum ad discutiendum in medium adducerent. Valuit itaque Perigenis ordinatio, ut docent epistolæ Sixti III. PDF XV. Istud ipsum probatur testimonio Socratis & Ivonis Carnotensis, tum aliis nonnullis argumentis. PDF XVI. De jure congregandorum Conciliorum Illyrici. PDF XVII. Bonifacius ait Rufum esse honorandum propter apostolicam vicem, & ordinationes Episcoporum citra ejus conscientiam celebrari non posse. PDF Capvt XXV. PDF I. Rufus Thessalonicensis Episcopus à Celestino quoque ornatus est Vicariatu PDF II. Referuntur ejus verba, quæ sunt magni momenti, & apertiùs explicant Vicarij Thessalonicensis auctoritatem quàm superiorum Pontificum epistolæ. PDF III. Declarat causas quæ non sine Rufi auctoritate & consensu agi poterant, nimirum ordinationes Episcoporum, celebrationes Conciliorum, & majorum causarum relationes ad sedem apostolicam. PDF IV. Mortuo Rufo, Anastasius ei in cathedra & in Vicaritu successit. Concilium indictum apud Thessalonicam. Mandata Anastasio data à Sixto III. PDF V. Refertur alius Sixti locus, ex quo perperam collegit Holstenius Vicariatum Thessalonicensem non sedis sed personæ privilegium fuisse. PDF VI. Disputatur an Romani Pontifices sic vices suas alij cuipiam Episcopo tribure potuerint ut eas auferrent Thessalonicensi;& probatur istud non licuisse, variis argumentis. PDF VII. Explicatur causa Joannis Episcopi Nicopolitani, qui temporibus Hormisdæ Papæ relationem de ordinatione sua non miserat secundùm morem ad Dorotheum Episcopum Thessalonicensem. PDF VIII. Hormisda petebat Dorotheum Romam dirigi, ut illic examinaretur in causa fidei. Negavit Iustinus Imperator, & Dorotheus non ivit Romam. PDF IX. Hæc discordia dedit occasionem ornandi Episcopum Nicopolitanum vicariatu sedis apostolicæ. Ad Gregorium Magnum referri non debuit de ordinatione Episcopi Nicopolitani, si tum is fuißet subjectus Thessalonicensi. PDF X. Corruptus sancti Gregorij locus emendatur; in quo, ut hodie quidem legitur, agitur de Nicomeditanæ civitatis Episcopo. Ostenditur heic agi de Episcopo Nicopolitano. PDF XI. Sixtus III. dat Anastasio auctoritatem convocandi Concilia generalia Diœceseos Illyricianæ, ad causas judicandas: quæ si illic finiri non potuerint, ab eo referantur ad apostolicam sedem. PDF XII. Addit idem Sixtus novum privilegium, ut si quis Episcopus ex provinciis Illyricianis Thessalonicam ad Anastasium accesserit præter ejus conscientiam, velut canonum contemptor habeatur. Holstenius heic agi putat de Episcopis Romam proficiscentibus absque formata Episcopi Thessalonicensis. PDF XIII. Sixtus Proclum CP. hortatur ne in jura Thessalonicensis antistitis irrepat. Quibus verbus designantur tentamenta Episcoporum Illyricianorum, qui se subtrahere moliebantur auctoritati Episcopi Thessalonicensis ut ad Constantinopolitanum se conferrent, & metus Pontificis ex vicinitate Procli. PDF Capvt XXVI. PDF I. Leo M. amplificavit auctoritam Episcopi Thessalonicensis in Illyrico. PDF II. Anastasius à Leone postulaverat uti sibi vices suas per Illyricum delegaret juxta morem. Iterum ostenditur vicariatum Thessalonicensem à Siricio Papa firmatum fuisse. PDF III. Recensentur mandata quæ Leo dedit Anastasio. Quænam utilitas ex celebratione Conciliorum capiatur. PDF IV. Causæ in suis quæque provinciis definiantur. At si quæpiam causa incidat quæ nec in majori synodo apud Anastasium definiri possit, tum verò de ea referatur ad sedem apostolicam. PDF V. Explicatur Leonis locus de plenitudinde potestatis, & de his qui à Romano Pontifice vocantur in partem sollicitudines. Huic distinctio occasionem præbuit Anastasij audentia adversùs Atticum Metropolitanum veteris Epiri. PDF VI. Explicationem heic allatum veram eße probatur auctoritate Petri Bibliothecarij sedis apostolicæ, & Ivonis Episcopi Carnotensis. PDF VII. Probatur etiam auctoritate Innocentij III. ad Cencium Legatus scribentis de auctoritate Legatorum. PDF VIII. Rursum istud iosum probatur ex alio illustri loco ejusdem Pontificis. Agebatur de castigando Mauricio Episcopo Pictaviensi, qui judices à Papa delegatos vocabat Papæ judicellos, & se Papam esse aiebat in sua diœcesi. PDF IX. Sequentes Pontifices hoc Leonis loco usi sunt ad ostendendum solum Romanum Pontificem habere plenitudinem potestatis, ceteros verò vocatos tantùm esse in partem sollicitudinis. PDF X. Mandata sua Leo jubet in omnium Episcoporum notitiam perferri, ne quis ignorantia juris se tueri possit. Episcopi, Presbyteri, Diaconi die dominico ordinandi. PDF XI. Transit deinde Leo ac celebrationem Conciliorum generalium Diœceseos Illyricianæ, quorum regulam præscribit. Consulit fatigationi & paupertati Episcoparum, ne cogantur frequenter convenire ad synodos. Varia istius rei exempla ex antiquitate. PDF XII. Jubet uti nullus Episcopus se synodo subtrahat superbo animo. Afferuntur causæ legitimæ ob quas licebat de esse conventui synodali. PDF XIII. Præscribit deinde varia capita circa disciplinam ecclesiasticam, & Episcopos Illyricianos admonet servare constituta à se missa ad Anastasium. PDF Capvt XXVII. PDF I. Anastasij factum erga Atticum veteris Epiri Metropolitanum excutitur. Ejus præsumptionem Leo damnavit, Anastasium redarguens verbus asperrimis, usurpatorem etiam eum vocans, & à similibus abstinere in posterum jubens. PDF II. Nova deinde mandata illi dat, sumpta partim ex veteribus, quæ heic explicantur vel illustrantur, partim de novo addita. Ea mandata recensentur. De ordinationibus Episcoporum cum consensu Anastasij peragendis. PDF III. Bina per unumquemque annum Concilia celebrentur, in quibus omnes causæ ecclesiasticæ judicentur. De relatione Metropolitanorum ad Episcopum Thessalonicensem, & istius ad Romanum Pontificem. Majores causæ ad sedem apostolicam referendæ. PDF IV. Transit deinde ad ambitionem quorundam Episcoporum, qui civitatis suæ mediocritate despecta, ad majores Ecclesias migrabant contra canones. PDF V. Sequenti capite Leo sancit supremum Thessalonicensis antistitis imperium in provincias Illyricianas, dum ei tribuit auctoritatem coërcendi universos provinciarum illarum Clericos. PDF VI. Rursum præscribit modum qui servari deberet in celebratione Conciliorum generalium. Nam Anastasius erat abusus potestate quam illi circa hoc Leo tribuerat. PDF VII. Ea præterea erat Anastasij pervicacia, ut suam unius sententiam prævalere debere contenderet collectis Episcoporum suffragiis. Ob quam præsumptionem castigatur à Leone. PDF Capvt XXVIII. PDF I. Anastasio successit Euxitheus, qui relationem de sua ordinatione misit ad Leonem. Anatolius Episcopus CP. sedi suæ subjicere conatur Episcopos Illyricianos. Quem Leo castigat. PDF II. Proterius fit Episcopus Alexandrinus post dejectionem Dioscori. Deinde occiditur per vim Timothei Æluri, qui adversùs ipsum ordinatus fuerat Episcopus Alexandrinus. Ejus cædem simulque Concilium Chalcedonense vindicare conantur Ægyptij. Contrà Timotheus & qui cum eo erant, petebant cassationem Concilij Chalcedonensis. PDF III. Anatolij dignitas tum valde surgebat. Huic itaque libellum adversùs Timotheum obtulerunt Ægyptij, orantes ut synodicis literis cunctos orbis Episcopis instrueret; etiam Romanum. PDF IV. Factum id contra priscum Alexandrinæ Ecclesiæ morem, quo receptum erat ut de causis illius Ecclesiæ referretur ad sedem apostolicam. Anatolius, amplificandæ auctoritas suæ cupidus, hanc occasionem avidè arripuit. PDF V. Leo respondens Anatolio, & ad alios quosdam Episcopos scribens, ad Euxitheum Thessalonicensem scribit nihil cuiquam licere debere adversùs Concilium Chalcedonense, & castigandum esse Timotheum. PDF VI. Leo Imp. de eadem causa scripserat ad Euxitheum. Is verò convocata synodo Illyriciana, Eutychem, Dioscorum, & Timotheum anathematizavit, synodum verò Chalcedonsnsem confirmavit. PDF VII. Curæ istius à Leone susceptæ testimonium illistre extat in libro Eulogij Episcopi Alexandrini de laude vitæ solitariæ. PDF Capvt XXIX. PDF I. Investigandum deinceps superest quonam demum tempore desierit magna illa Thessalonicensis Episcopi auctoritas in Illyrico. Tum etiam agendum de vicariatu Archiepiscopi primæ Iustinianæ & Episcopi Corinthiensis. PDF II. Prima adversùs Thessalonicensem Episcopum tentamenta fuero ævo Theodosij junioris, dein sub Sixto III. Papa, tum sub Leone primo, irritio semper conatu. Sed Archiepiscopus primæ Iustinianæ felicior fuit quàm ceteri. PDF III. Iustiniana prima, sive Achrida, Iustiniani Augusti patria. Archiepiscopo civitatis illius Imperator subjicit sex provincias, in quas jus omne abrogat Episcopo Thessalonicensi. PDF IV. Institit deinde apud Agapetum Papam uti huic Archiepiscopo committerentur vices sedis apostolicæ. Sed is assentiri Iustiniano noluit. PDF V. Vicariam illam dignitatem Agapeti successor Vigilius tribuit Archiepiscopo primæ Iustinianæ per sex provincias illi contributas. PDF VI. Illustrissimus Cardinalis Baronius refellitur, qui putavit ista à Vigilio extorta per vim fuisse. Referuntur Baronij argumenta. PDF VII. Excutiuntur singula illustrissimi Cardinalis argumenta. PDF VIII. Nova illa Archiepiscopi primæ Iustinianæ dignitas eccepta non fuit Episcopis Illyricianis, præcipuè verò Thessalonicensi. Benenatus Episcopus primæ Justinianæ damnatus in synodo Illyriciana. Probatur ex Victore Tunnonensi, qui explicatur. Illyricianorum Episcoporum nomine interdum intelliguntur universi Episcopi Illyriciani, interdem verò illi tantùm qui Iustinianæ primæ Archiepiscopo subjecto erant. Senonensis Archiepiscopus diù Parisiensem non habuit pro Archiepiscopo. PDF IX. Nihil tamen contradictione sua effecit Episcopus Thessalonicensis, mansitque novo Archiespiscopo sua auctoritas. Probatur ex novo Archiepiscopo personæque Episcoporum primæ Iustinianæ subjectæ erant censuræ Pontificum Romanorum. PDF X. Ampla illa Archiepiscopi istius auctoritas effecit ut ei Patriarchæ dignitas & appellatio tributa sit à nonnullis antiquis scriptoribus. PDF XI. Corinthio quoque Episcopo tributæ sunt vices Romani Pontificis in Achaia & Hellade. Probatur auctoritate Facundi, Gregorij Magni, & Balsamonis. PDF XII. Abolita est prosÚs Episcopi Thessalonicensi auctoritas in Illyrico ævo Leonis Isauri, quæ restricta est intra findes solius Macedoniæ primæ. PDF Capvt XXX. PDF I. Arelatensis Episcopi vicariatus in Galliis easdem initia habuit quæ Thessalonicensis in Illyrico, ut ostenditur ex utriusque comparatione. PDF II. Omissa disputatione de antiquitate urbus & Ecclesiæ Arelatensis, omissa quoque contentione quæ inter Arelatensem Viennensemque Ecclesias fuit propter ordinationes Episcoporum provinciæ Viennensis, de solo vicariatur heic agetur. PDF III. Initia dignitas istius debentur studiis Patrocli Episcopi Arelatensis & beneficio Papæ Zozimi. Statuit iste uti nemini intra Gallias ex clero liceret Romam aliòve proficisci absque literis formatis Episcopi Arelatensis. Tum ei commisit judicia causarum quæ in provinciis Gallicanis emergerent, ita tamen ut de majoribus causis referret ad sedem apostolicam. PDF IV. Huic Zozimo decreto debentur initia vicariæ dignitatis Episcoporum Arelatensium. Explicatur illius locus de formatis, qui nun editur emendatior. PDF V. Tribuit deinde Patroclo Zozimus ordinationes Episcoporum provinicæ Viennensis & duarum Narbonensium, secundùm morem antiquum. Inquiritur in antiquatem istius consuetudinis, & ostenditur antiquam non fuisse. Fefellit itaque Zozimum Patroclus. PDF VI. Quæritur qua ratione factum sit ut Episcopus Arelatensis factus sit Metropolitanus adversùs civilem Imperij dispositionem & canones Nicænos. In Africa is Primas erat inter Episcopos qui ordinatione antiquior erat, nulla habita ratione civilium metropoleon. Excepto tamen Carthaginensi, qui primum ubique locum obtinebat. Immo & Primates Mauritaniæ & Numodoæ aliquam prærogativam habebant. PDF VII. Cùm amplificata esset urbis Arelatensis dignitas, constitutaque illic esset sedes Præfecti prætorio Galliarum, cumulata sunt in eam omnia civilis administrationes decora, factaque est metropolis Galliarum. Ex honore civili urbis Arelatensis descendit honor ecclesiasticus. Probatur ex rescripto Honorij ad Agricolam, & ex canone secunda Concilij Taurinensis. PDF VIII. Explicatur canon ille, ut ostendatur Episcopum Arelatensem fuisse tum Metropolitanum in provincia Viennensi. Patres Concilij Taurinensis provinciam diviserunt, ut concordiam retinerent. PDF IX. Sed parte provinciæ contentus non fuit Episcopus Arelatensis, totam sibi subjicere meditatus est, tum etiam duas Narbonenses. Faciundum id sibi putavit auctoritate Zozimo, qui ordinationes Episcoporum illarum provinciarum tribuere se ait Patroclo juxta majorum canones & statuta & secundùm antiquam consuetudinem. Magnum quid Patroclo tribuit Imp. Valentinianus. PDF Capvt XXXI. PDF Capvt XXXII. PDF I. Disputatur de tempore quo celebratum est Concilium Arelatense secundum. PDF II. Generale illud fuisse, non verò provinciale scripsit illustrissimus Archiepiscopus. Quod etiam probatur ex canone XVIII. ejusdem Concilij. PDF III. Poßessionem suam pro convocatione Conciliorum generalium confirmari in synodo illa procuravit Hilarius Episcopus Arelatensis, exemplo ducto à synodo Nicæna, quæ Patriarcharum auctoritatem firmaverat canone. Explicatur canon ille Arelatensis. PDF IV. Chelidonius Episcopus Vesontionesis deponitur ab Hilario, quia internuptam duxerat, & quia capitali aliquos sententia condemnaverat. Qui judicio non adquiescens, Romam se contulit ad Leonem Papam. PDF V. Chelodonium secutus est Hilarius, prohibiturus ne quid adversùs decreta Concilij Gallicana tentaretur. Auctoritatem Conciliorum provincialium his verbis tuitus est quibus iram Leonis in se accersivit. PDF VI. Habita Romæ synodo ob eam causam, adfuit Hilarius, contenditque retractari non posse judicia Conciliorum provincialum quæ concordibus Episcoporum suffragiis decreta erant. Absolutus est Chelidonius in Romana synodo, non tamen ab Hilario susceptus. PDF VII. In eodem Concilio Romano proposita est alia adversùs Hilarium querela, quòd Projecto Episcopo infirmo & nescienti alium superposuisset Episcopoum. PDF VIII. Arguitur deinde quòd militaris eum manus per provincias sequeretur, & quòd ignotos invitits populis Episcopos daret. Fatale fuit illud ævo Leonis in Vicariis apostolicæ sedis. PDF IX. Leo adversùs Hilarium decernit uti suis unusquisque limitibus ac terminis contentus esset, & ne quis privilegium sibi debitum transferre in alium præsumeret. PDF X. Deinde Hilario adimit potestatem congregandi Concilia generalia, illum præterea privans auctoritate metropolitica in provincia Viennensi. PDF XI. Tribuit Leontio Episcopo Forojuliensi auctoritatem convocandi Concilia generalia. Sed tamen multo sale constitutionem illam condivit, ut Gallicanorum Episcoporum consensum eliceret. PDF Capvt XXXIII. PDF I. Nunc investigandum est utrum Leonis conatus adversùs Hilarium illi cesserit feliciter. Episcopi Gallicani putabant Leonem totam hanc camarinam movere ut ordinationes Episcoporum Galliæ in se traheret. Quod nostri omnino nolebant. PDF II. Probabile est tentamenta Leonis non obfuisse dignitati Episcoporum Arelatensium. Nam deinceps Episcopi vicinarum provinciarum Arelatem convenerunt in variis occasionibus. Et Ravennius, Hilarij successor, principem ubique locum tenuit inter Episcopos Gallicanos. PDF III. Concilium Arelate celebratur in causa insulæ Lirinensis, cui ad evocationem Hilarij interfuerunt Episcopi ex diversis provinciis. PDF IV. Variè scripsit Ravennius ad Episcopos, aliter ad eos scribens qui monachi non fuerant, aliter ad eos qui ex Lirinensi insula assumpti erant. Præcipuè verò adesse optavit Rusticum Episcopum Narbonensem. PDF V. Initur narratio de vita & rebus gestis Rustici, ut etiam captata occasione illustretur memoria magni viri. Monachus fuit in monasterio Lirinensi, tum Presbyter Ecclesiæ Massiliensis, demum Episcopus Narbonensis. Ad eum sanctus Leo scripsit epistolam decretalem. PDF VI. Deteguntur initia episcopatus ejus auctoritate inscriptionis Narbonensis, quæ explicatur. PDF VII. Ecclesiam Narbonensem rursum ædificavit, cùm suis tum piorum virorum sumptibus. Limen novæ illius Ecclesiæ conlocatum est anno 448. PDF VIII. Rusticus factus est Episcopus Narbonensis anno 430. die nona Octobris. PDF IX. Misera scriptoris annalium Massiliensium conjectura, qui ex hac inscriptione collegit Rusticum fuisse Episcopum Massiliensem. PDF Capvt XXXIV. PDF I. Hilarus Papa, qui Leoni successit, literas de ordinatione sua missit ad Leontium Episcopum Arelatensem, in quibus agnoscebat auctoritatem primi Metropolitani Galliarum in Leontrio. Eodem tempore Leontius Hilarum putavit instruendum ac monendum uti custodiret Ecclesiæ. PDF II. Aliis literis Leontius Hilaro gratulatus est pontificatum, simulque postulavit confirmationem privilegiorum Ecclesiæ Arelatensis. Ex verbis ejus colligitur privilegia quæ tribuebantur Episcopo, intelligi debere data esse Ecclesiæ. PDF III. Primi Galliarum Metropolitani, dignitatem in Leontio agnovit idem Hilarus in causa Hermetis Episcopi Biterrensis, qui transierat ad Narbonensem. Monarchiæ nomen in rebus ecclesiasticis non est sempter invidiosum. PDF IV. Hermes fuerat Archidiaconus Rustici Episcopi Narbonensis, & ab eo ordinatus Episcopus Biterrensis. Non susceptus verì à Biterremsibus, ad Narbonensem Ecclesiam tum Rustici morte vacuam transiit. Hanc translationem aliqui turbare conantur, missa legatione ad Hilarum Papam. Is verò Leontium redarguit quòd eam translationem non impedivisset. Tum Hermeti adimit jus ordinandorum Episcoporum primæ Narbonensis. PDF V. Intra quatuor & quadraginta annos variè se gesserunt Romani Pontifices in eadem facti specie. Quod ostenditur per comparationem causæ Hermetis cum causa Perigenis Episcopi Corinthiensis. PDF VI. Quandonam vetitæ translationes, quandonam verò permissæ. Hilarus Hermetem non removet ab Ecclesia Narbonensi, sed adimit illi potestatem ordinani Episcopos suæ provinciæ. Continuatur comparatio inter Hermetem & Perigenem. PDF VII. Hilarus Leontio facultatem tribuit congragandi Concilia generalia, prudentissimo consilio, quòd id mallet videri usurpatum per delegationem sedis apostolicæ quàm propria auctoritate Leonij. PDF VIII. His synodis Hilarus reliquit integrum causarum judicium, sic tamen ut majores causæ ad apostolicam sedem referendæ essent. Quod statutum est ad exemplum auctoritatis Episcopi Thessalonicensis. PDF IX. De formatis literis Episcopo peregrè profecturo tribuendis à Metropolitano. Et si iste dare noluerit, liceat Episcopo illi causam suam deferre ad examen Episcopi Arelatensis. PDF X. Occasione temeritatis Mamerti Viennensis Episcopi, qui Diensibus invitis Episcopum ordinavertat in contemptum Leontij, jubet Hilarus ut singulis annis Concilium generale celebretur, & in proximo causa ista discutiatur. Quod factum est. Referuntur provinciæ quæ conveniebant ad synodos Episcopi Arelatensis. PDF XI. Refertur controversia de Ecclesiis civitatis Cemelensis & Castri Nicæsis. Explicatur locus Hilari, qui ait Ingenuum Episcopum Ebredunensem Metropolitani semper honore subnixum fuisse. Vnde collegerunt viri docti non jure egisse Hilarium Arelatensem, qui Armentarium è cathedra Ebredunensi deturbavit ea etiam de causa quòd absque auctoritate ejus se ordinari consenserat. PDF XII. Quæritur an synodus Arelatensis adversùs Lucidum fuerit generalis. Probabile est Lungdunensem quoque, quæ propter eandem causam habita est, fuisse generalem, adeóque à Leontio convocatam fuisse. PDF Capvt XXXV. PDF I. Æonius successit Leontio, ut colligitur ex epistola Ruricij Episcopi Lemovicensis ad Æonium. Probabile est istum quoque usum esse ampla illa potestate in cujus possessione fuerant prædecessores ejus. PDF II. Moriens autem Æonius, successorem suum designavit Cæsarium, qui plurimis Conciliis generalibus præfuit. PDF III. Concilium Agathense congregatum est permissu Regis Alarici & sollicitudeine auctoritateque Cæsarij. Probatur muliis rationibus & testimonio Ruricij ad Cæsarium. PDF IV. Similiis huic locus apud Hieronymum; qui refertur. PDF V. Cæsarius præfuit Concilio Agathensi, eique primo loco ante omnes Metropolitanos subscripsit. Nimirum ob vices apostolicæ sedis. Edixit synodus uti singulis annis synodus generalis haberetur, cujus congregandæ curam reliquit Cæsario. Qui sint Hispani Episcopi in epistola Ruricij. Synodus Tolosana, quam in sequentem annum destinaverat Cæsarius, habita non fuit. PDF VI. Aliam aliquot pòst annis synodum generalem intra Gallias congregavit Cæsarius, ex qua scripsit illo decreta fuerant. PDF VII. Cæsarius ad eum mittit qui peterent confirmationem privilegiorum Ecclesiæ Arelatensis. Refertur libellus precum ab iis porrectus Symmacho. PDF VIII. Expenduntur verba istius libelli, ex quibus multa notatu digna colliguntur. PDF IX. Symmachus ita confirmavit privilegia Ecclesiæ Arelatensis ut ceterarum Ecclesiarum privilegia diceret esse servanda. Ejus interim auctoritatem extendit in provinciam Hispaniam. Majores causæ ad sedem apostolicam referendæ. Itaque Episcopi Galliæ & Hispaniæ in regno Gotthorum existentes pertinebant ad ordinationem Episcopi Arelatensis. PDF X. Minatur Symmachus abstentionem Episcopis Gallicanis, si detrectaverint accedere ad Concilia quæ auctoritate Episcopi Arelatensis fuerint congregata. Metropolitani vocabula intellexit Arelatensem. PDF XI. De necessitate accipiendarum formatarum ab Episcopo Arelatensi. PDF XII. Pallium Cæsario concessum à Symmacho. Cyprianus auctor vitæ Cæsarij emendatur. Metropolitani Galliarum dignitas. PDF XIII. Eximiam illam dignitatem in Cæsario agnovit Hormisda, qui ad eum scripsit de sua ordinatione. Emendatur alia Hormisdæ epistola, in qua omissum est nomen Episcoporum Scythiæ. PDF XIV. Enumerantur aliæ synodi in quibis Cæsarius præsedit. Causæ Contumelioso Episcopi Reiensis judicata est in Concilio generali. Emendatur epistola Agapeti ad Cæsarium, quæ gravis mendo laborat in editionibus. PDF Capvt XXXVI. PDF Capvt XXXVII. PDF Capvt XXXVIII. PDF I. Aurelianus succedens Auxanio, fit Vicarius Apostolicæ sedis, secundùm vetustam consuetudinem. Generalem pro hac causa epistolam ad Episcopos Gallicanos dedit Vigilius secundùm morem. PDF II. Aurelianus sollicitus de bona fama Vigilij, illi per legatum significavit qui sinistri rumores de illo essent. Iste, scripta ad eum epistola, fidem suam singillatium explicuit, simul illum admonens, ut illam in omnium Episcoporum Galliæ notitiam deducat. Evincunt istea sollicitudinem Ecclesiarum Gallicanarum fuisse tum penes Episcopum Arelatensem. PDF III. Aureliano successit Sapaudus. Hunc statim Pelagius Papa vicibus apostolicæ sedis ornavit secundùm morem. Tum usum ei Pallij concedit, & privilegium formatarum confirmat. PDF IV. Datum id precibus Childeberti Regis, ut patet ex epistola Pelagij ad Childebertum. Non meminit autem consensus Imperatorus pro concessione Pallij. PDF V. Admonet deinde Childebertum Pelagius honorandum eße Sapaudum propter apostolicam vicem. Episcopi tam contendebant Vicarios apostolicæ sedis subjacere debere judicio suorum collegarum, su quid peccarent. Explicatur epistola Pelagij. Ejus auctoritate ostenditur vicariatum Arelatensem fuiße perpetuum. PDF VI. Sapaudo successit Licernius; quem vicibus etiam apostolicæ sedis & Pallio ornatum fuiße colligitur ex more tum recepto & ex epistola sancti Gregorij de vicariatu Virgilij, qui proximè successit Licerio. PDF Capvt XXXIX. PDF Capvt XL. PDF I. Extincto Virgilio Episcopo Arelatensi, extincta quoque est vicaria dignitas Ecclesiæ Arelatensis. Neque enim constat Ioannem aut Felicem, qui postea sedem illam tenuerunt, fuiße Vicarios apostolicæ sedis. PDF II. Rotlandus postea tentavit restaurare antiquam Ecclesiæ suæ dignitatem, irritio conatu. PDF III. Felicior fuit Rostagnus, qui Pallium & vices apostolicæ sedis an ea auctoritate usus sit. Certè in Conciliis deinde subscripsit longo intervallo post alios Episcopos. PDF IV. Temeritas Rostagni in ordinatione Episcopi Narbonensis repreßa. Saxius refellitur, qui putavit Ioannem Pontificem Romanum ad Rostagnum subscripsiße uti Agius Narbonensis Episcopus deponeretur. PDF V. Raimbaldus vices apostolicæ sedis obtinuit seculo sequenti, & subjectionem Metropolitani Aquensis. Attamen ista auctoritas diu non valuit. PDF VI. Vnicum illud privilegium sequenti tempore habuit Arelatensis Archiepiscopus, ut nulli prorsùs Legato, nisi ei tantùm qui de Romani Pontificis latere destinatus eßet, subjiceretur. Probatur ex Innocentio III. PDF Capvt XLI. PDF Capvt XLII. PDF Capvt XLIII. PDF I. Gregorius II. Papa Bonifacium in Germaniam misit, ut gentes illas in fide Christi erudiret. Is gessit vicem Petri inter feroces & indomitas gentes. PDF II. Legatione igitur Romanæ sedis ornatus est; ut ipse docet apud Othlonum & alibi. Probatur etiam auctoritate Hincmari. PDF III. Legationem exercuit cum consensu Regum nostrorum & Episcoporum, in neminem contumeliosus. Agnovit autem nullam se muneris sui partem exequi posse absque auctoritate Karoli Francorum Principis. Karoli Martelli pietas laudata à Bonifacio & à Pontificibus Romanis. Bonifacius auctoritatem ecclesiasticam nusquam frangi permisit. quod probatur auctoritate Lupi Ferrariensis. PDF IV. Gregorius II. Legatum suum Bonifacium commendavit Karolo Martello, tum omnibus Francis, rogans eos uti Bonifacio sociisqui ejus alimenta victui necessaria subministrarent. PDF V. Quæritur an ad Bonifacium pertinuerit congregatio Conciliorum. Poterat cogitare de celebrando Concilio; sed ejus ministerium quoad hoc in sola suggestione positum erat, omninoque auctoritate Principis opus erat ad Concilia congreganda. Quod probatur auctoritate Concilij Liptinensis, tum etiam testimonio Vvillibaldi. PDF VI. Extincto Zacharia, opus Bonifacio fuit vicariatus continuationem petere à Stephano secundo. PDF VII. Familiaritatis apostolicæ sedis vocabulo intelligitur vicariatus Romanus. Probatur auctoritate Bonifacij, Nicolai primi, & Innocentij tertij. PDF VIII. Refertur epistola Bonifacij ad Stephanum; qua petit uti legatio sedis apostolicæ sibi continuetur. PDF IX. Ostenditur id factum ab eo non esse prava ambitione, sed ut extraordinaria illa auctoritate uteretur ad majorem Dei gloriam. Instituitur aliqua comparatio inter Bonifacium & Hilarium Episcopum Arelatensem. PDF X. Bonifacius abstinuit à nomine Legati donec eam dignitatem rursum accepit a Stephano, ut colligitur ex duabus illius epistolis. Martyrium pro Christo deinde subiit in Frisia. PDF Capvt XLIV. PDF Capvt XLV. PDF I. Nicolao primo debentur initia nonnullorum capitum posterioris disciplinæ. Is immediatam Conciliorum generalium convocationem in se traxit absque literis Principis. Vnde emersit necessitas mittendorum Legatorum in provincias. PDF II. Inde etiam factum ut idem Nicolaus ad Episcopos Gallicanos scripserit apostolica illos auctoritate synodum Metensem celebraturos esse, eique præfuturos Legatos suos. His tamen verbis utitur quæ plurimum modestiæ præferunt. PDF III. Præter causam Lotharij & Theutberga, Nicolaus Legatis suis commisit omnes causas provinciarum Gallicanarum. Vnicum hoc vinculum retinendæ auctoritatis. Causæ difficiles ad apostolicam sedem referendæ. PDF IV. Nihil heic novi statutum à Nicolao. At clausula quæ dein sequitur in ejus literis, prorsùs abolet auctoritatem synodorum. Iubet enim acta synodi ad se mitti; ut si injustè fuerit judicatum, restaurari jubeat cognitionem. PDF V. Retinuit tamen aliquam reverentiam erga Reges nostros, jubens ut Legati facultates instructionesque suas communicent cum Karolo Calvo, ut præsentubus Consiliariis ejus examinentur, demum verò executioni mandentur si consensus Regis accesserit. PDF VI. Prospexit etiam dignitati Episcoporum, Legatis imperans uti easdem facultates & instructiones ostenderent Episcopis. Quo consilio id factum. Populo quoque Christiano ista significari jussit, ob necessitatem publicationis. Ea ratione Conciliorum provincialium auctoritatem infregit. PDF VII. Emerserunt deinde frequentes legationes, quas recensere supervacaneæ diligentiæ fuerit. Decurrendum tantùm est per illustriores sequentium seculorum eventus. PDF Capvt XLVI. PDF I. Sub initia tertiæ Regum nostrorum dynastiæ nova politiæ forma introducta est in detrimentum auctoritatis Metropolitanorum & Conciliorum, tum etiam dignitatis regiæ. Quippe omnes causæ pendebant at arbitrio Legatorum. Ad eos quoeque pertinebat convocatio Conciliorum generalium ex provinciis suæ legationis, in quibus illi primum semper locum obtinebant. Legatus statis ac advenerat in provinciam, cogitabat de celebrando Concilio. PDF II. Magna autem erat Legatorum dignitatio, quòd in provinciis positi usurparent auctoritatem suspendendi & deponendi Episcopos. Vnicum eorum suffragium æquiparabatur collectis totius synodi suffragiis. Primam causarum cognitionem ad se trahebant. Canones sanciebant. PDF III. Eorum auctoritas interdum porrigebatur in universum regnum, interdum verò in quasdam tantùm provincias. Disputatio instituitur de terminis Aquitanicæ legationis, quæ plurimum olim splendoris & auctoritatis habuit. Enumerantur provinciæ quæ Legato Aquitaniæ parebant, in quibus fuit Britannia sub Archiepiscopo Dolensi. PDF IV. Probatur ex historia Pontificium & Comitum Engolismensium; & ex Bula Paschalis II. de legatione Gerardi Episcopi Engolismensis, quæ refertur. PDF V. Disputatur an Gerardus ille legationem illam habuerit sub Gelasio secundo. Afferuntur argumenta in utramque partem. PDF VI. Transgressus Gerardus in partes Callisti, legatione Aquitanica ab eo ornatus est. Refertur Bulla Callisti de ea legatione. PDF VII. Igitur legationis Aquitanica termini in Britanniam porrigebantur. Nam Britannia suum Archiepiscopum habuit alium à Turonensi etiam Adriani IV. pontificatu. PDF VIII. Enumerantur rursum provinciæ Aquitanica legatione conclusæ, & ostenditur latiùs patuisse legationem Amati Episcopi Oloronensis, cui præter eas provincias commissa est etiam provinciæ Narbonensis finibus comprehenderetur. PDF IX. Cùm Gregorius VII. primatum Lugdunensi Ecclesiæ concessisset super quatuor provincias Lugdunenses, Gebuinus impatienter tulit legationem apostolicæ sedis Amato concessam esse in tertia Lugdunensi, non tamen palam contradicere ausus. Probatur ex epistola Gebuini ad Archiepiscoporum Turonensem & ad Episcopum Andegavensem. PDF X. Eadem æmulatio exercuit Hugonem Archiepiscopum Lugdunensem; qui ut obliquè infringeret auctoritatem Amati in tertia Lugdunensi, eodem tempore Turonensem Archiepiscopum ad se evocavit quo eum Amatus ad synodum invitaverat. Bene tamen deinceps inter eos convenit. PDF XI. Termini Aquitanicæ legationis non fuere semper certi, sed contracti aut dilatati pro libito Pontificum Romanorum. Gaufridus Episcopus Carnotensis habuit legationem Aquitaniæ post Gerardum Engolismensem. Emendatur auctor Chronici Maurigniacensis, & Martyrologium Carnotense. PDF Capvt XLVII. PDF Capvt XLVIII. PDF I. Legatorum in provincias adventus ne minimo quidem sumptui olim erat provincialibus. Demum lata lex est, qua cautum est uti eis suppeditarentur sumptus, non solùm necessarij, sed etiam liberales. Refertur elegans locus Serlonis Episcopi Sagiensis. PDF II. Gregorius II. hortatus est Germanos uti Bonifacio impendia necessariaæ præberent. Tandem Gregorius VII. formulam jurisjurandi præscribens Metropolitanis, jurare eos præcepit uti Legatos Romanos in eundo & redeundo honorificè tractarent & in suis necessitatibus adjuvarent. PDF III. Hoc Gregorij decretum statim receptum est. Hungari tamen restitere; ut colligitur ex epistola quadam Paschalis secundi, quæ emendatur. Baronij hallucinatio detegitur, qui ex una Paschalis epistola duas fecit. PDF IV. Stabilita necessitate suppeditandorum Legatis suptuum, præscriptus ab iis est ordo solutionis, coactique provinciales immensas auri argentique moles pendere. Probatur ex Ioanne Saresberiensi, & ex sancto Bernardo. PDF V. Probatur etiam ex epistola Friderici I. ad Adrianum quartum, in qua sævi Legatorum quorundam actus describuntur. Eis charta pura sigillata dabatur, ut in ea secundùm occasiones scriberent quod animus collubitum esset suis. PDF VI. Hunc fuisse vetustis illis seculis morem Ecclesiæ seu Curiæ Romanæ probatur etiam ex Matthæo Parisio. PDF Capvt XLIX. PDF I. Inuenda est, quamvis invitis, narratio fœdissimorum facinorum per provincias patratorum à Legatis. Non omnia tamen congerenda. Comparandarum in primis divitiarum aviditatem in Legatis accusavit antiquitas. Violentia denariorum apud Vvillelmum Malmesburiensem. PDF II. Ioannes Cremensis primum locum fastuosè occupans PDF III. Tum etiam propter munerum acceptionem, & quia deprehensus cum meretrice ferebatur. Sed hanc narrationem esse falsam contendit illustrissimus Cardinalis Baronius. PDF IV. Referuntur verba sancti Bernardi, qui mores improbis cujusdam Legati discribsit, rapacitatem illius in primis exagitans. PDF V. Rogerius Hovedenus in causa sancti Thomæ Cantuariensis loquens de Legatis Romanæ Ecclesiæ, ait eos plus aurum & argentum fitire quàm justitiam & æquitatem. PDF VI. Ioannis Neapolitanis horrenda cupiditas & avaritia, qui lucri causa etiam injustissimam causam iniquissima sententia absolvit. Tum impudens ejus responsum. PDF VII. Adeo vulgata tum res erat Legatorum avaritia, ut cùm Ioannes Anaginus in Galliam missus esset ad revocandam concordiam inter Reges Franciæ & Angliæ, & isti palam faveret, publicè objectum ei ab alio sit illum olfecisse sterlingos Regis Angliæ. PDF VIII. Vvillelmus Episcopus Eliensis, Legatus in Anglia & Hybernia, gravis nimium fuit Ecclesiæ Anglicanæ, cunctos ad inopiam redigens. Elegans locus ex epistola Hugonis Episcopi Coventrensis, qui ait crucem illius Legati redemisse id est ad redemptionem coëgisse omnes Ecclesias Angliæ, nec fuisse aliquem immunem qui crucis illius stigmata non sentiret. Sed ad excusandos istius Legati actus extant scripta Petri Blesensis & Celestini III. PDF Capvt L. PDF I. Rursum avaritiam Legatorum insectatur Rogerius de Hoveden in persona Ioannis Salernitani, quem ait à ceteris potionibus quæ homines inebriare solent abstinuisse, ceterùm aurum & argentum sitivisse. PDF II. Raynaldus, ut dedecus illud amoliatur à nomine Legatorum, vitium illud confert in corpus virorum ecclesiasticorum. Notatur à veteri scriptore mos Romanorum ad bursarum corrosionem. PDF III. Refertur insignis locus Guiberti de Novigento adversùs avaritiam Romanæ Curiæ, qui illustratur ex alio loco Matthæi Parisij. PDF IV. Cupiditatem in Ioanne Ferentino notat idem Parisius. Refellitur Odoricus Raynaldus, qui factum istius Legati excusare conatur, hanc rapinam descendere faciens ex veteri more faciendarum collectarum. PDF V. Gualo Legatus in Angliam missus ab Innocentio III. honesta & inhonesta omnia quæstui habebat. Itaque ob insatiabilem avaritiam accusatus apud. Pontificem, ab eo multatus est pœna pecuniaria. Verùm hæc narratio falsi suspicione laborat. PDF VI. Impudens Ægidij Legati mendacium: qui post corrosam multam auri vim, finxit se à latronibus spoliatum fuisse, cùm eam pecuniam in summa ambitione ac luxu profudisset, & ita crumena inani Romam rediit. Frequentia Legatorum commotus Alexander Scotorum Rex, novum Legatum repudiat. Vehemens oratio Episcopi cujusdam Scoto adversùs Legatos. PDF VII. Otto Legatus in Angliam missus à Gregorio IX. magnificè acceptus & multis muneribus donatus. Neque fanis pepercit neque profanis. Sed præda suæ spoliatus, factus est præda de prædatore. PDF VIII. Interdum Legati spoliabantur pecunia compilata. Talayrandus à latronibus spoliatus in Gallia. PDF IX. Talayrando felicior fuit in Anglia Pileus Cardinalis. Nam cùm immensam auri vim collegisset variis modis, eam priùs Anglia eduxit quàm ipse exiret. PDF Capvt LI. PDF I. Agendum in hoc capite de procurationibus Legatorum. Procurationis vocabulo intelliguntur cibaria quæ debentur Episcopis visitantibus, ut docet etiam glossa. Inde procurare & exhibere. Gregorius VII. sumptus Legatis præberi mandavit. Hinc paulatim introductum uti procuratio eis solveretur Alexander III. modum procurationem præscripsit in Concilio Lateranensi. PDF II. Cùm procuratio tribuebatur tantùm in victualibus, modica erat. Dabitur Legatis lac ad bibendum, & non bibent ultra tertiam vicem. Sed ista abrogata esse adnotat Gambarus. Cardinales Legati sunt bonis & consuetis cibis procurandi. PDF III. Procurationis vocabulum in eo sensu introductum erat desinente seculo duodecimo, ut probatur duobus locis illustribus. De luxu & popa Episcopi Eliensis in Anglia. PDF IV. Nihilo illo modestiores erant ceteri Legati. Innocentius III. procurationes Legatorum restrixit ad necessaria, causas querelarum amputare studens. PDF V. Frequentia Legatorum dedit occasionem huic constitutioni. Præscriptio longa non eximit à solutione procurationum. Solum privilegium apostolicæ sedis hoc potest. PDF VI. Legati exigebant procurationes ab iis etiam quos non visitabant. Et huic quoque malo modum aliquem ponere studuit idem Innocentius. Sed idem tamen hanc saluberrimam constitutionem evertit in sequenti clausula, permittens Legatis uti cùm oportuerit eos apud aliquem locum moram facere longiorem, procurationes recipiant ab Ecclesiis & personis quas non visitaverint. PDF VII. Episcopi in Cocilio Triburiensi congregati hunc agendi modum damnarunt in aliquibus Episcopis sui seculi. PDF VIII. Antiquitus ergo pecunia non exigebatur pro procuratione. Dein Legati exegerunt, specie levandi onera provincialium. Otto Legatus duas marcas argenti ab Ecclesiis conventualibus Angliæ exegit nomine procurationis. PDF IX. Cùm alius Otto in Anglia passus esset contradictionem propter procurationes. Anglis respondentibus quòd toties bona Ecclesiæ exhauserat Romana importunitas quòd nullo modo amplius tolerarent, ad humilitatem religiosorum se convertit, & ab eis magnam pecuniæ vim ex torsit nomine procurationis. PDF X. At non propterea destitit Otto ab exigendis procurationibus. Misit enim mandata ad Archiepiscopos & Archidiaconis uti procurationes in suis quinque locis nomine suo exigerent, & ad se mitterint. PDF XI. Cistercienses, qui per privilegia sedis apostolicæ exempti erant à solutione procurationum, querelas adversùs Ottonem suas detulerunt ad Gregorium IX. Papam. Is verò vetuit ab eis exigi procurationes pecuniarias, cibis porrò regularibus absque esucarnium contentus esset Legatus quandiu apud illos esset. PDF XII. In Gallia quoque motus aliquos excitarunt procurationes Legatorum. Probatur ex epistola Innocentij IV. nondum edita. PDF XIII. Sub Clemente V. adeo intolerabiles erant procurationes Legatorum ut se provinciales ab eis præstandis eximere studerent omnibus modis. Probatur ex facto virorum ecclesiasticorum diœceseos Helensis. Contendebat Episcopus Helensis se, cùm esset de regno Aragoniæ, non teneri ad præstationem procurationum Legatis in Franciam missis. Allegabat privilegium Innocentij quarti. PDF XIV. Eò processerat Legatorum aviditas ut se ita redderent in procurationum exactionibus onerosos quòd oppressi subditi hujusmodi onera non valebant supportare. Frustra enim fuit decretum Innocentij IV. & Gregorij X. in Concilio Lugdunensi. Gradum deinde ad licentiam fecit Bonifacius octavus. Divites pro magna parte exempti à præstatione procurationum. Quo fiebat ut pauperes multùm gravarentur. Abolitæ dein prorsùs sunt illæ procurationes. PDF Capvt LII. PDF I. Legati pecuniam ex procurationibus collectam effundebant cum probro atque dedecore. Agendum eodem tempore de luxu & pompa Legatorum. Anastasius Episcopus Thessalonicensis notatus. PDF II. Missus in Germaniam Legatus à Silvestro secundo Frithericus, vir cetera bonus, ambitioso apparatu in provinciam profectus est, ambitiosè provinciam habuit. Ei tamen primus locus datus non est in Concilio quandiu in eo adfuit Archiepiscopus Moguntinus. PDF III. Hugo Archiepiscopus Lugdunensis & apostolicæ sedis Legatus, ut magnitudinem suam ostentaret provincialibus, synodum generalem celebrare cogitat intra Gallias. Consultus à Rege Ivo Carnotensis respondit istam audentiam non esse tolerandam. PDF IV. Iam tum Legati contendebant primum locum sibi competere in Conciliis generalibus cum prærogativa suffragij. Sed hanc legem duram & iniquam esse putabant Angli, ut patet ex Gervasio Dorobernensi. PDF V. Notatur ambitio Gerardi Episcopi Engolismensis, qui generales synodos congregabat ut Concilio præsidens generali amplitudinem suæ potestatis gloriabundus inspiceret. PDF VI. Luxus & ambitio Petri Leonis in legatione Gallica & Anglica, tum perditissimi mores, & ad irritamenta gulaæ sollicitus animus. PDF VII. Fastus tamen omnis abeße debet à Legatis; ut probatur etiam auctoritate sancti Bernardi. PDF VIII. Illustre fastus Legatorum exemplum in persona Vvillelmi Episcopi Eliensis, ex Matthæo Parisio. PDF IX. Item in Pelagio Episcopo Albanensi, quem Innocentius III. Legatum misit Constantinopolim. PDF X. Item in Ægidio Cardinale, qui sub Honorio III. Legatus in Scotia fuit. PDF XI. Otto Cardinalis Legatus in Anglia tanta pompa tantoque fastu Concilium generale celebravit ut ob hoc ipsum graviter reprehensus sit à Matthæo Parisio. PDF XII. Narratur historia cujusdam nebulonis, qui se Legatum ferens apostolicæ sedis, munera pretiosa ab Abbatibus & Prioribus Angliæ exigebat, ea respuens quæ fastui & ambitioni ejus non videbantur esse congruentia, reposcens interim pretiosiora. PDF XIII. Explicatur Matthæi Parisij locus de privilegio Regis Angliæ sophisticè salvando. Privilegium illud in eo versabatur, ut Legatus in Angliam mitti non posset nisi à Rege postulatus. PDF XIV. Insignia Legatorum, id est, rubræ vestes, ex Matthæo Vvestmonasteriensi. Apostolicæ dignitatis insignia vocantur ab Innocentio III. & apostolica paramenta atque insignia à Tangmaro. PDF XV. Hinc colligitur indumenta Romanorum Pontificium, quæ rubea erant, communicata fuisse cum Legatis posteriorum temporum, sicut olim Pallium. Vestes Romanorum Pontificum fuisse olim purpureas probatur ex Concilio Remensi adversùs Arnulphum & ex Ioanne Saresberiensi. PDF XVI. Probatur etiam ex Ottone Frinsingensi, ex Actis Gregorij septimi, & ex veteri codice Vaticano apud Baronium. PDF XVII. Tum ex Petro Damiani, & Leone Ostiensi. In Pallio sive manto posita olim erat consummatio electionis Romani Pontificis. PDF XVIII. Legati vestibus rubeis usi diù antè quàm Romani Pontifices rubeam vestem concederent Cardinalibus. Exemplum in Pelagio Episcopo Albanensi. Tum in Dominicanis Polonis. Innocentius IV. Cardinalibus concessit uti galero rubeo. Qui secuti sunt Pontifices, sua & illi decora addiderunt. PDF Capvt LIII. PDF I. Mala fama Legatorum hauddubiè Romanos Pontifices ægrè habebat. Romana Ecclesia non solet neque vult decretis suis patenter obviare. Bona fama valde necessaria est Ecclesiæ Romanæ. Eadem, licet aliqua interdum toleret, numquam à Legatis perperam gestas pœnituit aliquando Summos Pontifices quòd amplissimam potestatem concessissent Legatis. PDF II. Cùm Giraldus Ostiensis Episcopus nonnulla præter fas jusque præsumpsisset in Gallia, commovit ea res Gregorij VII. animum, qui omnino ita hanc causam exaggerat ut planè appareat pœnituisse illum quòd ista à Legatio acta fuissent. PDF III. Richardus Abbas Massiliensis, qui legatione Hispanica absus insolenter erat, tandem revocandus fuit. Contigit istud sub Vrbano secundo. PDF IV. Hiacynthus Bobo cùm auctoritate legationis translationem cujusdam Episcopi peregisset, castigatus est ab Alexandro III. ut docet Innocentius III. PDF V. Et hunc quoque Innocentium pœnituisse dubium non est quòd Cencium Legatum in Siciliam misisset. Colligatur istud ex epistola ab eo scripta ad Legatum. PDF VI. Conradus Marpurgicus Legatus in Germania constitutus adversùs novos quosdam hæreticos, ferro flammaque grassatus, multos nimis præcipiti sententia damnavit, ut scribsit Godefridus. PDF VII. Istud ipsum probatur ex epistola Archiepiscopi Moguntini & fratris Bernardi. Docet autem Albericus Gregorium, his auditis, pœnituisse quòd tantam potestatem Conrado permiserit unde talis confusio emersit. PDF VIII. Eidem Gregorio necessarium fuit revocare ex Anglia Ottonem Legatum, ob motus occasione Legati exortos in ea regione. PDF Capvt LIV. PDF Capvt LV. PDF I. Ex his quæ huc usque dicta sunt de avaritia ac turpitudine quorundam Legatorum præjudicandum non est adversùs omne Legatorum genus. Non enim adeo steriles fuerunt ætates quin plurima bona exempla protulerint. PDF II. Legatorum sanè animi patebant utplurimùm muneribus. Itaque statim ac adveniebant in provinciam, muneribus honestabantur à provincialibus. Effusio Anglorum in Ottonem Legatum. Sed is tamen munera sibi oblata magna ex parte respuit contra consuetudinem Romanorum. PDF III. Nimirum hic est lapis scandali in quem impingere solebant Legati. Episcopi Gallicani in palatio Vernensi congregati, ac si Legatorum à latere nomen fatale esset, Karolum Calvum orant ut Legatis quos à latere suo mitteret in provincias prohiberet ne munerum acceptores essent. Gladius conditur ubi aurum suscipitur, ex Cassiodoro. PDF IV. Itaque magnam hauddubiè laudem merebantur Legati qui munera repellant. Fuere viri ea fortitudine præditi. Arsenius Episcopus Hortensis excussit manus suas ab omni munere, ut tradit Adventius Episcopus Metensis. PDF V. Petrus Damiani Mediolanum missus à Nicolao II. indignationem cleri in se concitavit quia primum locum in synodo tenuit super Archiepiscopum Mediolanensem & Episcopum Lucensem. Per eas tempestates Ecclesia Mediolanenses contendebat se esse liberam, adeoque non debere Romanis legibus subjacere. PDF VI. Is exemplo docuit Legatos non debere accipere munera. Ministorum Romanæ Ecclesiæ mos tum erat nihil porsùs accipere ab his quorum negotium pendebat, non tamen omnium, sed illorum duntaxat qui meliuscùle se ab aviditate custodiebant. PDF VII. Cono Prænestinus Episcopus ab Hildeberto laudatur quòd integer esset inter munera. Admonet deinde illum ut in proposito perseveret, neque se muneribus præstet obnoxium. PDF VIII. Sanctus Bernadus summis laudibus effert Gaufridum Episcopum Carnotensem, qui omne munus cum summa animi fortitudine respuens, legationem Aquitaniæ propriis sumptibus strenuè administravit per plures annos. Poculenta tamen & esculenta suscepisse, sed hoc cum summa frugalitate, docet Ioannes Saresberiensis. PDF IX. Martinus Cardinalis contra morem à legatione Daniæ rediens pauper, equum, quo valde indigebat, ab Episcopo quodam sibi in itinere donatum statim ad eum remisit ex quo intellexit illum causam habere in Curia Roamana. Testis Ioannes Saresberiensis. Testis etiam sanctus Bernardus. PDF X. Exclamat sanctus Bernardus in felicitatem istius exempli, apertè insinuans tanto magis æstimandum Martinum quanto minùs frequentia erant exempla istismodi. Deplorat deinde statum Curiæ Romanæ illius temporis. PDF XI. Idem sanctus Bernardus valde laudat Ioannem Paparonem Legatum Hyberniæ. PDF XII. Hubaldus Episcopus Ostiensis laudatur ab Hugone Falcando quòd nullis precibus adduci potuerit ut causam quandum judicaret cum collega sua muneribus corrupto. PDF XIII. Admirabilem abstinetiam in Cardinale ejusdem nominis commendat sanctus Thomas Cantuariensis. Ex hac Romanæ Ecclesiæ sive Curiæ mala consuetudine accipiendi aurum & argentum ait idem Thomas factum esse ut flagella Dei gravia & toti mundo vix portabilia veniant super eam. PDF XIV. Henricus Abbas Clarevallensis commendat abstinentiam Petri Cardinalis Tituli sancti Chrysogoni, quòd quingentas marchas argenti strenuè refutaßet in una electione, ne sub obtentu muneris à tramite diverteret veritatis. PDF XV. Hubertus Archiepiscopus Cantuariensis & apostolicæ sedis Legatus PDF Capvt LVI. PDF I. Iuvit Legatorum fortunam timor ex potestate eorum. Cuncta terrore complebant, ut colligitur ex Arcnulpho Lexoviensi. Reges & Principes illis loco cedebant, eisque assurgebant. Cuncta negotia in se trahebant. Sed ex malis eorum facinoribus paulatim factum est ut eorum nomen & auctoritas viluerit apud Francos, & Romana Ecclesia vilis deinceps & contemptui habita sit. Hinc legationes in fastidium versæ. PDF II. Legati antiquitus nullam muneris sui partem attingere in Gallia poterant absque petitione aut expresso concensu Regis. Quod jus adeo competit Regibus, ut non solum nostri, sed etiam Angli & Scoti, illud summa cura retinuerint. Pro Regibus nostris illustris est locus Alexandri III. qui destinaverat legationem Galliæ tribuere Thomæ Archiepiscopo Cantuariensi, si consensus Regis & Episcoporum Galliæ accederet. PDF III. Ius illud evincitur etiam ex decretalis Super gentes, quæ docetur esse Bonifacij VIII. cùm tamen in vulgatis editionibus tribuantur tantùm Ioanni XXII. PDF IV. Referuntur verba illius constitutionis; quæ manifestè ostendunt illam à Bonifacio conditam fuisse adversùs Philippum Pulcrum. PDF V. Vvalterus Episcopus Albanensis in Angliam missus ab Vrbano II. cum Rege Vvillemlo conventionem fecit ne Legatus Romanus ad Angliam mitteretur nisi quem Rex præciperet. Ita visum expedire, ne qua vis inferretur consuetudinibus regni. Sub Paschali II. Anselmus Abbas Legatus in Angliam missus, nec Angliam intrare nec ullo Legati officio fungi permissus à Rege est, ne antiquis Ecclesiæ Anglicanæ consuetudinibus præjudicium inferretur. PDF VI. Idem jus regium acriter retinuit Henricus primus Rex Anglorum, ut patet ex Eadmero, illud etiam à Callisto extorquens, ut Legatus in Angliam nullus à Pontifice mitteretur, nisi quæpiam causa ita gravis incideret quæ ab Episcopis regni definiri non posset. PDF VII. Idem Petrum Leonis prohibuit exequi officium Legati in Anglia, obtendens patrias consuetudines, quia regnum Angliæ liberum erat ob omni Legati ditione. Legati auctoritas, ut explicari posset, indigebat consensu Episcoporum, Abbatum, & procerum, ac totius regni. PDF VIII. Adnotanda est hoc loco prudentia Henricis qui, ne Legatus auctoritatem suam explicaret in Anglia, prohibuit ne ad Ecclesias aut monasteria regni accederet, neve aliunde victus ei suppeditaretur, quàm ex publico. Quod factum specie honoris, Legati tamen potestatem infregit. PDF IX. Parem repulsam paßus in Anglia fuerat Callistus secundus, cùm adhuc eßet Archiepiscopus Viennensis. Sic enim ei contradictum est ut nullum Legati officium exercuerit. Itaque sicut venit, ita reversus est, ut Eadmerus ait. PDF X. Hugutio in Angliam missus ab Alexandro III. susceptus quidem est ut Legatus, sed quia eum mitti postulaverat Henricus II. Rex. PDF XI. Cùm Vivianus ab eodem Alexandro missus esset in Scotiam, quò pergere destinaverat per Angliam, non ant?e permissus est progredi quàm juraßet quòd nihil præsumeret de potestate Legati contra voluntatem Regis Angliæ. Et sic data est ei licentia transeundi usque in Scotiam. PDF XII. Anno 1245. inter gravamina nomine totius regni Angliæ proposita in Concilio Lugdunensi, etiam illud additum est, Legatum in Angliam veniße sine Domini Regis licentia. quod erat contra privilegium Regis. Innocentius IV. postulata Anglorum elusit rarissima moderatione. PDF Capvt LVII. PDF I. Scotia tum iisdem penè moribus vivebat quibus Anglia. Cùm Scoti frequentia Legatorum urgerentur, istud tandem pervicerunt à Clemente III. Pontifice Romano, ut nulli qui Scotus non esset liceret officium legationis exercere in Scotia, nisi fortè ei quem de corpore suo sedes apostolica specialiter destinaret. PDF II. Hoc privilegium à sequentibus Pontificibus confirmatum est. PDF III. Verùm cùm nec si quieta aut secura esset Scotia à rapaciatate & tyrannide Legatorum, res eò deducta est ut non ita multò post Scoti liberrima Episcopi cujusdam oratione commoti Legatum quendam, qui recenter advenerat, repulerint. PDF IV. Factum id bono exemplo & in posterum profuturo. Nam sub Clemente IV. Legatus ab eo missus, extra findes Scotiæ subsistere jussus est ac per litteras mandata exponere, denique in regnum admissus non est. PDF V. Quare existimandum est Ottonem, cui Gregorius IX. commisit legationem Scotiæ, aut admissum non fuiße regno, aut certè priùs mandata sua per literas exposuisse quàm admitteretur. Conjectura est timuiße Gregorium ne Legatus uti prohiberetur auctoritate sua in Scotia. PDF VI. Scoti contendebant Scotiam non comprehendi sub legatione Anglica, ut docet Bonifacius VIII. PDF VII. Ratio autem cur Scoti nollent comprehendi sub generali legatione Angliæ, hæc erat, quia regnum eorum divisum erat ab Anglia, & quia ex quo Chrisitanam fidem Scoti susceperant, Scotia libera fuerat, & nulli extra suam regionem subjecta præterquam uni Romano Pontifici. PDF Capvt LVIII. PDF I. Legatus in Galliam mitti non potest nisi ad postulatiouem Regis, vel cum consensu ejus. Non potest exercere facultates suas nisi quantenus Regi placuerit. Intactas præstare debet libertates regni. Facultates ejus examinantur in suprema Parlamenti curia; ubi modificantur, si res ita poscat. Tum demum illis utitur, si Rex permittat. PDF II. Hæc consuetudo fuit observata antiquitus. Ostendendum est illud ipsum exemplis posteriorum seculorum. PDF III. Cùm anno 1456. Callistus III. Legatum destinastet in Galliam, Rex Karolus VII. jura regia obtendens noluit ei concedere ut Legati auctoritate uteretur. Insignibus tamen Legati permissus est uti. Ista vero ita suscepta à Legato sunt. PDF IV. Eundem legationis suæ exitum habuit Iulianus Cardinalis, quem Sixtus IV. miserat ad Ludovicum XI. Magnificè tamen habitus est pro more Legatorum. PDF V. Nicolaus Episcopus Mutinensis cum amplissima potestate Legati veniens in Franciam, Regi Ludocivo XI. in primis significare curavit nolle se uti auctoritate sua absque consensu ejus, neque aliquid agere adversùs jura regni aut libertates & privilegia Ecclesiæ Gallicanæ. Quod literis manu sua subscriptiis confirmavit. Ita permissus est Legatus uti facultatibus suis modificatis & inflexis. PDF VI. Sixtus mittens iterum Iulianum in Galliam, primùm Ludovici Regis consensum elicere studuit. Propter istum consensum, quem Rex præstitit, Legatus permißus est uti insignibus Legati, non tamen in præsentia Regis. Factum id salvis juribus & libertatibus Ecclesiæ Gallicanæ. Qua de re literas suas dare jussus est Legatus. PDF VII. Luteræ illæ non extant. Attamen in indiculo Petri Doriolæ Cancellarij refertur Legatum Regi dediße literas manu suæ ad duorum Secretariorum subscriptas, quibus declarabat gratiam sibi à Rege factam trahi non posse in consequentiam, neque ex ea ullum præjudicum afferri juribus & privilegiis Regis aut regni. PDF VIII. Cùm deinde Balua Cardinalis injußu & absque consensu Regis præsumeret uti auctoritate Legati in Gallia, multaque insolenter ageret adversùs sanctorum canonum reverentiam & mores in Gallia receptos, intercessit Nanterra, emißa appellatione. Tandem tamen Balua uti permißus est facultatibus suis. PDF IX. Mißus est ad restaurandam disciplinam ecclesiasticam. Quod cùm aggredi tentaret, onere illo levatus est ab Episcopis Gallicanis, qui curam illam in se susceperunt. Quod indignum visum est Sixto IV. & sacris canonibus bonæque consuetudini repugnans. Itaque adversùs eos scripsit ad Ducem Borbonij. PDF X. Inutile eßet omnia persequi quæ posterioribus temporibus acta apud non erga Legatos sunt. Reliquum igitur est ut nonnulla dicamus de moribus Hispanorum. Facultates Legatorum ac Nuntiorum apostolicæ sedis illic examinantur à supremo Regis Consilio, ne quid fiat in rei publicæ dispendium. Quod probatur auctoritate Didaci Covarruviæ & aliorum auctorum. PDF XI. Æquum prima fronte videtur ut is qui in provinciam venit cum potestate extraordinaria, fidem faciat auctoritatis suæ. Legatus ergo non est tanquam Legatus recipiendus, nisi primò visis legationis suæ literis. Et ita servatur in regno Franciæ, ut observat Boërius. PDF XII. Epilogus eorum quæ dicta hactenus sunt de Legatis. PDF Addenda. PDF Liber Sextvs. PDF Capvt Primvm. PDF I. Agitur in hoc libro de auctoritate Conciliorum provincialium & nationalium. Dissertatio ist hæc bifariam dividitur. Primum ergo agetur de ordinationibus Episcoporum. Tum de administrationibus. PDF II. In Ecclesia unicus est episcopatus; cujus portio unicuique Episcopo commissa est. Genuinus Cypriani sensus indicatus. PDF III. Portionum distributio fluxit à jure apostolico. Probatur ex Actis Apostolorum. Præscripta ab iis forma regiminis, sub unius præsidentia. Retente nimirum civili Imperij dispositione in distribuendis provinciis. PDF IV. Probatur auctoritate sanctorum Petri & Pauli. Iudæi, Hellenistæ & Græcanici dicti. Eorum Patriarcha Babylone degebat. Inde scripta prima epistola canonica B. Petri; cujus auctoritate probatur Ecclesiæ in provincias facta distributio ab Apostolis. Quod etiam probatur ex variis locis D. Pauli. PDF V. Exponitur consilium Apostolorum in constituendis Episcopis metropoleon. Ad eos pertinet ordinatio Episcoporum provinciæ. Probatur ex Paulo, Hieronymo, & Chrysostomo. PDF VI. Asiæ proconsularis metropolis, Ephesus. Provincia ecclesiastica fuit ipsis Apostolorum temporibus; ex Apocalypso Ioannis, ex D. Paulo, ac etiam ex Actis Apostolorum. PDF VII. Nobile argumentum metropolitici juris extat in epistola ad Corinthios. Achaia jam ætate Pauli provincia ecclesiastica erat, metropolis Corinthus. Ecclesiæ apostolicæ, magnæ apud veteres auctoritatis. Præclara Augustini regula. PDF VIII. Investigatur ratio quæ Apostolos impulit ad sequendum exemplum Imperij in instituendis Metropolitanis. Ea petitur ex Concilio Antiocheno. Hierosolyma subjecta Episcopo Cæsareæ Palæstinæ. De patriarchatu Hierosolymitano. PDF IX. Veteres tamen hanc provinciarum divisionem vetustæ consuetudini tribuerunt. De jure metropolitico trium præcipuarum metropoleon, Romanæ, Alexandrinæ, & Antiochenæ. PDF X. Objicitur, divisionem quæ deprehenditur in subscriptionibus veterum Conciliorum, ei similem esse quæ ab Imperatore Constantino peracta est. PDF XI. Respondetur, innovationem quidem circa provincias evenisse post Apostolorum tempora, sed quæ tamen illam metropoleon institutionem non abolevit. Sectis videlicet provinciis in plures provincias. PDF XII. Nova provinciarum divisio introducta à Constantino, sub nomine Diœceseo.
PDF Capvt II. PDF I. Concilia quædam provincialia fortuitò congregabantur, videlicet pro peragendus electionibus & ordinationibus Episcoporum. Alia verò certa erant, & canonum decretis statuta; in quibus causæ ecclesiasticæ definiebantur. PDF II. Primum illud conventuum genus, Concilium est. Ex Hincmaro, & Concilio Antiocheno. In Conciliis hujusmodi, electiones discutiebantur, non peragebantur. PDF III. Quod in Oriente obtinuit, & in Occidente. Aliter tamen visum quibusdam viris eruditis: quorum sententia refellitur. PDF IV. Episcopi, ante Concilium Nicænum, cleri ac plebis suffragio eligebantur, ex Cypriano, Concilio Nicæno, Constantino Imperatore, & aliis. PDF V. Confirmatio electionis pertinebat ad Metropolitanum & ad Episcopos comprovinciales. Suffragium fraternitatis, & judicium Episcoporum, apud Cyprianum, explicantur. Vsus ille acscendit de traditione divina & apostolica observatione, ex Cypriano. PDF VI. Eadem consuetudo vigebat etiam post Concilium Nicænum. Probatur ex Concilio Chalcedonensi, & ex Iustiniano. Genuinus sensus canonis XIII. Laodiceni explicatus. PDF VII. Græcis tandem placitum ut Episcoporum electiones à solis provinciæ Episcopis fierint. Ita visum patribus secundæ Synodi Nicænæ. Detegitur hallucinatio Zonaræ, Balsamonis, & Matthæi Blastaris. Vox ... apud auctores ecclesiasticos significat semper ordinationem. PDF VIII. Robustiùs laicos ab electionibus Episcoporum removit Octava Synodus, cujus ea de re canon extat in versione Anastasij. PDF IX. In Occidente, serò lici exclusi sunt ab electionibus Episcoporum. Ius illud translatum ad Canonicos Ecclesiarum cathedralium sub finem seculi duodecimi. Reges tamen Francorum fruebantur quibusdam privilegiis, quæ explicantur. PDF X. Ex iis quæ dicta sunt deprehenditur verus sensus Concilij Nicæni primi. Dionysius Exiguus ... vertit ordinationem.
PDF XI. Electio Episcopi approbari debet ab Episcopis provinciæ. Ordinatio autem à tribus saltem Episcopis est peragenda. Confirmatio, sive ..., pertinet ad Metropolitanum. In dissidio obtinere debet sententia plurimorum. PDF XII. Decretum electionis scripto fiebat. Iudicium, & dein ordinatio, ad Metropolitanum & Episcopos comprovinciales pertinent. Probantur multis auctoritatibus. PDF XIII. Divisis eligentium votis, arbitrium discordiæ referendum est ad Metropolitanum; cujus judicio is præferri debet qui majoribus & studiis juvatur & meritis, ut inquit Leo primus. PDF XIV. Forma electionum præscripta à Iustiniano. Non licebat appellare à confirmatione electionis. Solum adversùs confirmationem datam remedium erat ordinati depositio. PDF Capvt III. PDF I. In Gallia, judicium electionis & ordinationis pertinebat ad Metropolitanum & ad Episcopos provinciæ, ex Leone I. PDF II. Et ex Arelatensi secundo. Regis consensum necessarium esse decernit Concilium Aurelianense V. PDF III. Eadem forma observata est sub secunda Regum nostrorum dynastia. Ævo Karoli Magni, omnes Metropolitani vocabantur Apostolici. Abstinuit sequens ætas ab illa simplicitate. Prisci eligendorum Episcoporum mores approbati iu Capitularibus. PDF IV. Sede vacanta, clerus à Rege postulabat licentiam eligendi. Scribebat etiam ad Metropolitanum; qui secundùm Regis voluntatem Episcopum visitatorem delegebat in Ecclesia vacanta. Qui cleri vacobulo comprehendatur. Quæ fuerint Visitatoris partes. Electionum ritus. PDF V. Si electores scienter elegissent indignum, electio devolvebatur ad Metropolitanum & ad Episcopos provinciæ. PDF VI. Hincmarus explicatus. Forma examinis electionis. PDF VII. Vicarij Episcoporum absentium exhibebant vicem eorum cum literis tractoriis. Variæ tractoriarum species. PDF VIII. Si nihil canonicum obstabat, Metropolitanus ordinabat electum; ac de in illi literas tribuebat, quibus fidem faceret ordinationis. In earum locum successere Bullæ pontificiæ. PDF IX. Sub tertia Regum nostrorum dynastiæ, vetus electionum forma servata est; ut patet ex Ivnone Carnotensi. Ejus ætate introduci in Ecclesiam cœpere appellationes à confirmatione electionum. PDF X. In Galliæ, consecratio Episcoporum fiebat à Metropolitano & Episcopis comprovincialibus, absque auctoritate Summi Pontificis; nisi Metropolitanus electum ordinare recusaret. Quo casu, appellabatur ad Summum Pontificem. Suspens Metropolitanis, Legati sedis apostolicæ ad se trahere conabantur consecrationes Episcoporum. Ivom tamen negat id justum esse. PDF XI. Viguit eadem regula in universo Occidente, etiam sub Gregorio VII. PDF XII. Duodecimo seculo introducta appellatio ad apostolicam sedem. Consecratio tamen Metropolitano & duobus Episcopis comprovincialibus relicta. Gregporius VII. recusat consecrare quendam PDF XIII. Episcopi ordinati scripto tradebant professionem fidei, sed nullam Episcopis obedientiam promittebant. Ea nova est, & ævo Leonis I. inventa. Inquiritur in originem subsequentium sponsionum. Discrimen professionis quæ Regi præstatur & Metropolitano. PDF XIV. Magnam fuisse professionis vim quæ Metropolitano fiebat, ostendit Ivo. Quid mediæ ætatis Pontifices circa hæc decreverint. PDF Additio. Ad se tandem traxerunt confirmationes & consecrationes Episcoporum, à quibus juramentum fidelitatis exigebant. Vnde factum ut illud Metropolitanis præstare recusarent suffraganei. Quorum temeritatem repressit Clemens VI. PDF Capvt IV. PDF I. Metropolitanorum electio pertinebat ad Episcopos comprovoneiales, cum consensu cleri & populi. PDF II. Ita electi Stephanus Episcopus Ephesinus, Flavianus Antiochenus, & Nectarius Constantinopolitanus. PDF III. Eadem forma præscripta est in Conciliis Gallicanis. Aliud tamen obtinuit ævo Hincmari. PDF IV. Ordinationes Metropolitanorum pertinebant ad Patriarchas. Quod probatur ex Concilio Chalcedonensi & Innocentio primo. PDF V. Metropolitani tamen Constantiæ Cypri ordinatio relicta est synodo provinciæ, & vetita Patriarchæ Antiocheno, decreto Concilij Ephesini. PDF VI. Quæritur an ordinationes omnium Metropolitanorum pertineant ad Summum Pontificem tanquam Patriarcham Occidentis. Concluditur ad eum pertinere ordinationem Metropolitanorum qui Diœceseos Vrbicariæ finibus continentur. Discrimen Episcopi Romani cum ceteris Patriarchis. PDF VII. Metropolitanorum Italiæ ordinationes fiebant absque auctoritate Summi Pontificis. Ordinatio Metropolitæ Aquileiensis pertinebat ad Episcoporum Mediolansensem, Primatis verò Mediolanensis ordinatio ad Episcopum Aquileinsim. Ævo tamen D. Gregorij neceßarius erat Summi Pontificis consensus pro ordinatione Episcopi Mediolanensis, & Salonitani. PDF VIII. Provincia quæ extra Italiam erant, Metropolitanos suos ordinabant absque auctoritate aut consensu Episcopi Romani. Exemplum in Africa, in Hispania, Dardania, ceterisque provinciis Illyrico vicinis. PDF IX. Ecclesia Gallicana eodem jure usa, quæ Metropolitanos suos non alibi ordinari permisit quàm in synodo provinciæ; nisi si apud quasdam provincias aliud obtineret. Notatus interpres Græcus canonis VI. Sardicensis. Remnsis & Trevirensis Ecclesiæ, sorores dictæ ab Hincmaro. PDF X. Sub secunda Regum nostrorum dynastia, vetus consuetudo valuit. Probatur ex Hincmaro, qui hinc concludit Metropolitanis Galliarum esse Primates. Duo Primatum genera. Pallij genium. PDF XI. Acriter eum morem retinere contendit Ivo Carnotensis. Decretalium libri conservaverunt Episcopis comprovincialibus ordinationem Metropolitani. Quæ paulò pòst eis adempta est. PDF Additio. Ævo Gulielmi de Montelauduno, Archiepiscopi consecrabantur sola summi Pontificis auctoritate. Recensentur lucubrationes hujus viri. PDF Capvt V. PDF Capvt VI. PDF I. De Pallio dato Metropolitanis. Ejus concessio paulatim infregit eorum libertatem & synodorum provincialium auctoritatem. Orio ejus satis vetusta. Ea tamen quæ hodie usurpantur, antiquitati prorsùs ignota fuere. Discrimen antiqui & novi juris. PDF II. Pallium olim longè aliud erat quàm illud quo hodie utimur. Erat autem genus quoddam imperatorij indumenti. Ante Zachariæ Pontificis tempora non tribuebatur universis Galliarum Metropolitanis. PDF III. Descriptio Pallij hodierni & antiqui. Vetus à Latinis constantur appellatum est Pallium, à Græcis verò ... Omophorij vox ambigua. Quippe interdum significat vestem laneam quam Episcopi deferbant extra sacrificij tempora. PDF IV. Aliàs Omophorion accipitur pro indumento Patriarcharum. Ejus descriptio. Augusta erat hæc vestis. Ex Pelagio I. & Gregorio Magno. PDF V. Pallium illud erat verè pallium, non autem exigua fascia; ut patet ex Liberato & Ioanne Diacono. PDF VI. Pallij usus Patriarchis permissus ab Imperatoribus. Id Ecclesia Romana fatetur. De donatione Constantini. PDF VII. Explicantur verba donationis. Card. Baronius notatus. Phrygium est ornamentum capitis, quod mitram vocamus. Lorum non est Pallium. Lora, id est, fasciæ. Tunicæ dilores & trilores apud Fl. PDF VIII. Chlamys, id est, Pallium imperiale. Cujusmodi illud fuerit. Pelagius I. & sanctus Gregorius illustrati. PDF IX. De Sacco, Stichario, & Phenolio. Saccum omnium optimè referebat Pallium Latinorum. Forma ejus describitur, ex Balsamone, & Gregorio Chomateno. PDF X. Pallium esse beneficium Imperatorum probatur etiam ex Liberato. Pallium Arelatensibus Episcopis tributum, cum consensu Imperatorum. Gregorio tamen primo sufficere visus est consensus Regis Childeberti. Necessitas illa consensus Imperatoris honorificentissima est pro Summo Pontifice. PDF XI. Baronius notatus, qui Pallium ait esse indumentum ecclesiasticum. Ætate Theodosij Pallium non erat in usu apud Ecclesiam. Anastasius Bibliocarius notatus. PDF Capvt VII. PDF I. Ante annum sexcentesimum Pallium nemini antistitum Gallicanorum tributum est præter Arelatensem, qui Vicarius erat sedis apostolicæ. PDF II. In Concilio Matisconensi statutum est ne Archiepiscopi Missam celebrent absque Pallio. Quod intelligendum est de Pallio Gallicano, non autem de Romano. id quod pluribus argumentis probatur. PDF III. Ævo divi Gregorij, Pallio ornabantur præcipui Metropolitæ qui ad Romani Episcopi consecrationem pertinebant, vel Vicarij sedis apostolicæ. An Gregorius confirmaverit ordinationem Leandri Hispalensis. PDF IV. Primus omnium Bonifacius Moguntinus induxit necessitatem Pallij Romani. Quonam consilio id factum. Eò traxit Episcopos, specie honoris. Cujusmodi fuerit Pallium per illas tempestates. Pallium est discretio inter Archiepiscopum & ejus Suffraganeos, ex Alcuino. Datur propter apostolicam vicem, ex Rabano. Quo unico astu infracta est auctoritas Metropolitanorum. Verba Hincmari Remensis referuntur, notatu digna. PDF V. Necessitas obtinendi Pallij decreta in Octava Synodo. Patriarchæ Orientis Pallium ad Metropolitanos mittebant, sicut Summus Pontifex in Occidente. Balsamo illustratus. An Metropolitani Orientis deponerent Pallium ante consecrationem corporis Chrsiti. PDF VI. Cum Pallio novæ conditiones à Summis Pontificibus impositæ Metropolitanis, nimirum ut subjectionem & obedientiam apostolicæ sedi pollicerentur. Novi hujusce juris repertor Bonifacius Moguntinus. Quæ antea esset Metropolitanorum professio. Veteres professionum formulæ. PDF VII. Sub Gregorio VII. professio illa versa est in juramentum fidelitatis. PDF VIII. Ea postrema formula vim juris communis obtinuit; quæ Principum jura atrociter violavit. Ita visum Hungaris anno millesimo centesimo secundo. PDF IX. Metropolitanis vetitæ consecrationes Episcoporum, & synodorum celebrationes, donec Pallium acceperint. Primus ita pronuntiavit Nicolaus I. cujus sententia vim legis obtinuit apud posteros. Ius illud confirmaverunt quam plurimæ Decretales. PDF Capvt VIII. PDF I. Soli Episcopi Romano competere jus separandi conjugium Episcopi & Ecclesiæ pronuntiavit Innocentius III. PDF II. Migrationes à civitatem vetitæ antiquitus. Eam ob causam Eusebius Cæsariensis recusat episcopatum Antiochenum. PDF III. Eæ prohibitiones locum habent quando Episcopi, avaritia aut ambitione inflammati, aliam invadunt. At si Ecclesiæ utilitatis id fieri postulet, tum verò vetitæ non sunt. Ad synodum provinciæ pertinet cognitio hujus utilitatis. Probatur ex Concilio IV. Carthaginensi. PDF IV. Pelagius II. rectè explicat casus in quibus vetitæ aut licitæ sunt translationes. ad eas autem peragendas necessarium non esse consensum sedis Apostolicæ, sed tantùm auctoritatem Metropolitani. PDF V. Varia hujus rei vocabula apud Græcos. Translatio autem & migratio apud eos permittuntur, ex auctoritate tamen synodi provinciæ. Invasio verò prohibetur. PDF VI. Cessiones episcopoatuum olim vetitæ erant. Probatur occasiones in quibus discedendum est à summo illo jure. Probatur ex Synodo Papphyliæ, & ex Concilio Ephesino, & ex Constantionopolitano sub Photio. Item ex Pelagio, Gregorio magno, & aliis. PDF VII. Renuntiationes admittere poterant Metropolitani. Innocentius III. id jus reservavit apostolicæ sedi. Hilgodus Suessionensis renuntiavit episcopatui, & in monasterium secessit, inscio prorsùs Pontifice. PDF VIII. Per eas tempestates resignationes non poterant fieri in favorem. Quippe vetitum erat ne Episcopi sibi deligeren successores. Augustinus tamen Valerio Hipponensi datus est coëpiscopus. Cur Augustinus dicat violatos in hoc facto fuisse canones Nicænos. Ipse verò successorem sibi constituit Eradium. PDF IX. Consuetudo hæc viam aperiebat ad successiones hereditarias in Ecclesiis. Quod improbat Hilarus Papa. PDF X. Quandonam substitutiones illæ tolerandæ sint, aut legitimæ. PDF XI. An soli Pontifici Romano liceat Coadjutores dare cum futura successione. Ius illud compretere synodo provinciæ probatur exemplo Augustini & auctoriate Concilij Meldensis. PDF XII. Abbates, etiam exempti, ordinabantur à suis Episcopis. Probatus ex privilegio quod monasterio Corbeiensi concessit Episcopus Ambianensis. PDF XIII. Idem ujus vigebat ætate Ivonis Carnotensis. Sed Episcopis profeßionem obedientiæ non faciebant Abbates exempti, aut sedi apostolicæ immediatè subjecti. Iure novo, exempti à Summo Pontifice confirmari debent. PDF Capvt IX. PDF Capvt X. PDF Capvt XI. PDF Capvt XII. PDF I. An ij qui Annatarum pecuniam recipiunt, dici possint simoniaci. Duplex simoniæ genus. Prior, quæ pretium temporale recipit pro re sacra, jure divino vetitæ; altera, jure ecclesiastico introducta est. Explicatur in quo ea consistat. PDF II. Si habeatur ratio prisci moris, pura simonia committitur. At si novi juris ratio habeatur, Annatæ liberari possunt à suspicione simoniæ. PDF III. Pars prior probatur multis auctoritatibus, & ratione. Sententia Panormitani refertur. PDF IV. Secundùm jus novum, Annatæ liberari possunt à crimine simoniæ. Ius illud novum explicatur. Gersonis sententia adducitur. PDF V. Petrus de Alliaco censet omnes Beneficiatos contribuere debere Annatas pro sustentatione Papæ. PDF VI. Remittendum igitur aliquid ex prisca severitate; neque recipienda virorum eruditorum opinio scribentium exactionem Annatarum esse simoniacam, etiam post Concordata. Si ea valeret, immanis & horrenda confusio turbaret Ecclesiam. PDF VII. Summus Pontifex tributa imperare non potest in Gallia absque consensu Regis & Ecclesiæ Gallicanæ. Probatur auctoritate Pragmaticæ Sanctionis beati Ludovici & Concilij Constantiensis. PDF VIII. Duplex decretum circa decimas papales in hoc Concilio. Eorum discrimen. PDF IX. Academia Parisiensis appellavit anno 1491. à Commissariis executoribus decimæ unius anni impositæ Beneficiatis Galliæ. Item Capitulum Paris. an. 1501. & Clerus Hispaniæ an. 1532. PDF X. Quidam jus percipiendi decimam redituum ecclesiasticorum Romano Pontifici competere contendunt ad exemplum Pontificum veteris testamenti. Aliud sensit Concilium Constantiense. Discriminis autem ratio manifesta est. PDF XI. Alij jus illud Romano Pontifici asserunt, ex eo quòd summam obtineat auctoritatem in bona ecclesiastica. Ea opinio exorto est ævo Bonifacij VIII. & eodem tempore explos à Ioanne de Parisiis. PDF XII. Igitur Regi & Episcopis liberum est, cùm Annatæ titulo tantùm subsidij debeantur, ei solvendo consensum suum revocare. Æquitati tamen injuria fieret si subsidia semel concessa revocarentur. PDF XIII. Rex prohibere potest ne nova tributa imperentur personis ecclesiasticis, aut vetera augeantur. Probatur multis auctoritatibus. PDF XIV. Civiliùs ageretur si Summus Pontifex rogaretur ut remittat subsudia veteribus Annatis addita. Proponitur exemplum Cnuti Regis Anglorum. PDF XV. Quin in Gallia tentatum anno 1532. 1561. & 1587. PDF Capvt XIII. PDF Capvt XIV. PDF Capvt XV. PDF Capvt XVI. PDF Capvt XVII. PDF Capvt XVIII. PDF Capvt XIX. PDF Capvt XX. PDF Capvt XXI. 
