Inhalt

•  
  PDF Tomvs Secvndvs
•  
  PDF  Vorderdeckel
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Titelblatt
•  
  PDF 1 De Concordia Sacerdotii Et Imperii, Sev De Libertatibvs Ecclesiæ Gallicanæ, Dissertationum Liber quintus.
•  
  PDF 1 Capvt Primvm.
•  
  PDF 2 I. Agendum hoc libro de Legatis à latere. In primis autem explicandæ Legatorum species quæ in jure Romano occurrunt.
•  
  PDF 2 II. Alij sunt Legati municipales. Alij provinciales, qui explicantur. De iis capienda lex Hos accusare ff. de accusat.
•  
  PDF 2 III. Alij sunt Legati cum jurisdictione. Divisio provinciarum inter Principem & populum, ab Augusto. Proconsules dicti qui provinciis populi præficiebantur, et si consultatum non gessissent. Explicata Iustiniani Novella. Insignia Proconsulum.
•  
  PDF 2 IV. Consilium Augusti in aßumendo Proconsulis nomine & imperio. Proconsules Romam ingressi deponebant imperium, excepto Principe. Quare retinenda est lectio Spartiani, quam viri eruditi sollicitant. De proconsulari imperio dato extra urbem Marco Aurelio Cæsari.
•  
  PDF 3 V. Legati dabantur Proconsulibus, à Senatu; ut eos parte curarum levarent. Proconsules mandabant jurisdictionem Legatis in provincia; quam nec eis adimere poterant, nec in eos jus gladij transferre. Custodias audiebant, sed non animadvertebant.
•  
  PDF 3 VI. Dignitas Legatorum Proconsularium, ex Spartiano. Falsces & vehiculum. Apparitio. magistratum gerebant. dabant tutores. & vindictâ apud eos manumitti poterat. Contrarium docet Paulus, scilicet apud eos manumitti non posse. Concilatio...
•  
  PDF 4 VII. Legati isti differunt ab Assessoribus, etsialiter videatur eruditis. Assessores erant privati homines, qui juris peritiam præstabant, & magistratibus adsidebant. Elegans ea de re Iosephil locus. Salaria illis constituta è publico. Singulis magistratibus unus Assessor datus cum salario, ne fiscus gravaretur. De hoc Assessore seu Consiliario intelligenda Iustiniani Novella, non autem de Legato Proconsulis.
•  
  PDF 4 VIII. Legati Cæsaris præfecti provinciis Principis. qui passim dicti Consulares. Minutis provinciis præfecti, Præsides: quamvis Præsidis nomen generali sit. Immutata post Constantinum magistratuum nomina.
•  
  PDF 4 IX. Vicarij Præfectorum prætorio instituti à Constantino. Vices gerunt Præfectorum; sed vice sacra judicant. Vicarij instituti in unaquaque Imperij Diœcesi. Alij sunt qui vicem Præsidis obtinent in provincia, ex mandato Principis, puta Præside defuncto, vel aliam ob caussam.
•  
  PDF 5 X. Legati alterius generis, qui à Principe delecti, negotia publica cum exteris gentibus procurant.
•  
  PDF 5 Capvt II.
•  
  PDF 5 I. Diversæ Legatorum species in Ecclesia. Indicatur breviter in quo componi possint Legati Ecclesiæ cum Legatis Imperij.
•  
  PDF 5 II. Legati à synodis provinciarum missi ad Romanam sedem, vel ad Principem, collati cum Legatis provincialibus. Ejus generis Legati missi à Cypriano ad Cornelium Papam, pro gerendo negotio imposito, absque ulla jurisdictione. Legatio non ab similis missa à Synodo Carthaginensi ad Anastasium Pontificem, & ad Episcopum Mediolanensem, pro venia Synodi Capuanæ, de baptizatis à Donatistis. Ad Mediolanensem Episcopum Legati directi, sed præcipuè ad Romanum.
•  
  PDF 6 III. Missi quoque à Synodo Carthaginensi Legati ad Principes, unà cum literis. Quid sit libera legatio in illo Concilio. Differt ab ea cujus meminit Cicero & Vlpianus. Hæc titulotenus & ad dignitatem data; illa verò, quæ nullis mandatis est adstricta, similis procurationi liberæ.
•  
  PDF 6 IV. Ab Orientis Ecclesiis directi quoque Legati ad Romanam sedem, scilicet à Synodo Antiochena, & Alexandrina, in caußa Athanasij, & à Concilio Lampsaceno. Infinitum est ejusmodi legationes recensere.
•  
  PDF 7 V. Romani quoque Pontifices mittebant aliquando hujus generis Legatos, ut Julius ad Orientales; quibus ministerium nudum injuctum erat, nulla verò jurisdictio. Ad hanc speciem pertine legatio Faustini ad Concilium Carthaginense. Nulla jurisdictio illi mandata; sed impositum ministerium de capitibus aliquot tractandi.
•  
  PDF 7 VI. Magno honore excepti Faustinis ejusque socij ab Africanis. Non poterant sententiam dicere in synodo Africana jure proprio, quia peregrini, nec jure delegationis. Quid permitteretur peregrino Episcopo. Concessus in Ecclesias ante Presbyteros. Et facultas offerendi.: quæ concessa à Concilio Arelatensi. Olim peregrinis Eucharistia tantùm missa domum; deinde inductum ab Aniceto ut porrigeretur illis in Ecclesia. Explicatus ea de re, nova interpretatione, Irenæi locus.
•  
  PDF 7 VII. Faustinus illiusque socij, ex benficio Africanorum, in synodum admissi, sententiam quoque dixerunt. Tertius locus illis datus. quia negotiorum tantùm procuratores erant, nulla jurisdictione instructi.
•  
  PDF 8 VIII. Refelluntur Novatores, qui ex hoc Concilio Metropolitas Legatis omnibus Romanis anteponendos censent.
•  
  PDF 8 Capvt III.
•  
  PDF 8 I. Episcopi à synodis provincialibus missi ad synodos Diœceseoan, vel ad Oecumenicas, sua & mandata jurisdictione utebantur. Legati dicuntur in Conciliis Africanis, in Aquileiensi, & alibi. In synodo Ephesina, Legati dicti absentium Episcoporum Vicarij.
•  
  PDF 9 II. In Legatis hujus generis emicuit olim auctoritas Romanæ sedis. Eorum discrimen à Legatis synodorum provincialium.
•  
  PDF 9 III. Inquiritur an Legati Romani præfuerint Conciliis Oecumenicis. Osius Cordubæ Episcopus præfuit Nicæno, unà cum Presbyteris Vitone & Vincentio.
•  
  PDF 9 IV. Legatione Romani Pontificis fungebatur. Quod probatur non solùm argumentis, sed etiam testimonio Eusebij, apud Gelasium Cyzicenum. cujus meminit Photius.
•  
  PDF 10 V. Legatio Osij de est in editione Eusebij vulgata, & in ea quæ relata est à Socrate. Theodoretus & Sozomenus solos Vitonem & Vincentium Legatos Romani Pontificis agnoscunt. Distinctio Legatorum in externos & internos non satisfacit.
•  
  PDF 10 VI. Locus Eusebij mutilus in codice quem Socrates sequebatur. Labes illa manifesta; quæ collato Gelasij codice facilè deprehenditur.
•  
  PDF 10 VII. Alio quoque argumento idipsum ostenditur, minirum auctoritate Nicetæ Choniatis, qui Episcopum urbis regiæ apud Eusebium explicat de Metrophane Episcopo Constantinopolitano.
•  
  PDF 11 VIII. Sozomenus emendatus, qui Vitonem & Vincentium Julij Episcopi Romani Legatos fuisse scripsit. Rejecta Cardinalis Perronij conjectura; quæ tamen viam aperit ad veram emendationem, quæ indicatur.
•  
  PDF 13 Capvt IV.
•  
  PDF 13 I. Osius præfuit Synodo Sardicensi. Inquiritur an Romani Episcopi legatione illic fungeretur. Quod probatur per consequentiam. Objicitur legationem Ecclesiæ Romanæ sileri ab Osio in subscriptionibus hujus Concilij; quæ tamen non omittitur in Archidami & Philoxeni subscriptionibus. Respondetur exemplo Flaviani Episcopi Philipensium in Macedonia, qui in subscriptuine sententiæ à Synodo Ephesina latæ adversùs Nestorium nullam mentionem fecit legationis quam ab Episcopo Theßalonicensi & à synodo Illyriciana...
•  
  PDF 14 II. Episcopi legationis suæ literas proferebant in exordio Concilij. Suo tamen tantùm nomine subscribebant, quòd jus sententiæ haberent jure proprio. Hunc ordinem tenuit Osius. Archidamus & Philoxenus, quibus nullum jus præter legationem suppetebat, nomine Julij subscripserunt.
•  
  PDF 14 III. In secunda Synodo, Legati sedis Romanæ non adfuerunt. Ea synodus relationem ad Romanam Ecclesiam totiusque Occidentis Synodum misit de rebus à se gestis.
•  
  PDF 14 IV. Cyrillus Alexandrinus vices Celestini Episcopi Romani gessit in Concilio Ephesino. Probatur ex ipsis Celestini verbi: qui non solùm vicem suam Cyrillo mandavit, sed etiam locum. Probatur iterum auctoritate ipsius Concilij.
•  
  PDF 14 V. Objiciunt Novatores Celestinum vices suas mandasse Cyrillo coactam Synodum Ephesinam. Objectio illa exploditur auctoritate Actorum Synodi.
•  
  PDF 15 VI. Inquiritur an suo nomine Cyrillus, ut Episcopus Alexandriæ, Concilio præfuerit, an alieno. Asseritur, nomine Episcopi Romani primum locum obtinuisse. In Actis Concilij Chalcedonensis scriptum est Celestinum & Cyrillum præfuisse Synodo Ephesinæ. Probatur etiam auctoritate Balsamonis; quo Phrygij usum; qui ætate sua Alexandrino Patriarchæ competebat, à Celestino arcessit.
•  
  PDF 15 VII. Quæritur cur tres alios Legatos Cyrillo adjunxerit Celestinus. Ita visum expedire, ob conceptas à Theodosio Imperatore suspiciones, quasi Cyrillus Nestorium insectaretur proprio odio. Differentia inter Cyrillum & ceteros Legatos.
•  
  PDF 16 VIII. Tres illi Legati se Romanæ Ecclesiæ vel sedis apostolicæ Legatos vocant. Eorum consessus in Concilio, ex epistola Celestini, & ex Actis synodi. Perturbatio subscriptionum in eo Concilioo fluxit ab incuria librariorum. Mandatum synodi corruptum ab iisdem. Rejecta Card. Perronij conjectura. Sententia auctoris confirmatur auctoritate Leonis I. Papæ.
•  
  PDF 16 Capvt V.
•  
  PDF 16 I. Agendum nunc de Legatis ad synodum Ephesinam secundam missis. Ei occasionem præbuit Eutyches in Synodo CP. à Flaviano & XXX. Episcopis damnatus. Synodi sententiam confirmavit Leo I. in celebri illa ad Flavianum epistola. Eutyches à Theodosio Imp. synodum Ephesi cogendam impetrat: quò Leo tres Legatos misit, eisque quid servandum esset præscripsit.
•  
  PDF 17 II. Eutyches damnationis certus, Flavianum à judicio repellere nititur rescripto Principis, tanquam lis inter Flavianum & Eutychetem judicanda esset. Dein Dioscoro Alexandrino primatum synodi à Principe deferri curat, prætextu canonum, sperans Legatos hanc injuriam minimè laturos, atque adeo discessuros. Hi, quòd præsessio sedi Romanæ non daretur, in Concilio assidere noluerunt. Rogaverunt autem ut epistola Leonis de damnatione Eutychetis in synodo relegeretur. quod eludere conatur Dioscorus; & pervicit...
•  
  PDF 18 III. Noluerunt Legati in concessum Episcoporum admitti. Probatur ex Actis ipsis synodi, quæ Leonem à synodo expulsum esse testantur. Adfuerunt tamen ut spectatores, & animosè contradixerunt violationi fidei & canonum.
•  
  PDF 18 IV. Refellitur eorum opinio qui existimant Legatos illos non fuisse conquestos de injuria sedi apostolicæ illata. Legati sedis Romanæ negant Dioscorum in Concilio Chalcedonensi posse sedere, quia sine ejus auctoritate synodum Ephesinam peregerat; absque cujus sententia non licet Oecumenicam synodum celebrare.
•  
  PDF 18 V. Paschasini sententia ex quorundam opione damnare videtur eo nomine Dioscorum quòd primatum usurpaverit in ea synodo. Explicantur & emendantur Actorum Chalcedonensium verba, quæ id asserere videntur. Verba illa non habentur in exemplari ejus sententiæ quod Leo misit ad Episcopos Gallicanos.
•  
  PDF 18 Capvt VI.
•  
  PDF 19 I. Dioscori præsumptio repressa in Concilio Chalcedonensi. Restitutio Eutychetis, & Flaviani damnatio, ingrata Leoni; qui synodum generalem in Italia celebrari postulat à Theodosio. Negat Theodosius, ac tamen respondet curaturum se ne fides Concilij Nicæni injuriam pateretur. Et Anatolium, Flaviani in sede CP. succussorem, à Pontifice suscipi contendit: qui negat id fieri posse, donec de fide Anatolij constet. Dein Legatos mittit ad Theodosium, qui veram fidem docerent, &, si qui contradictores essent...
•  
  PDF 19 II. Marcianus sollicitus de celebrando Concilio in Oriente: quò Leonem accedere hortatur. Episcopi evocantur Nicæam ad Concilium generale, quod Chalcedonem rescripto Marciani translatum est. Ei interesse noluit Leo. Legatos tamen misit, qui vice sua synodo præsiderent. Legatoni additus Iulianus Coënsis Episcopus: qui licèt Romanæ sedis Legatus in Concilio diceretur, ei tamen non præfuit. Cur ita actum.
•  
  PDF 20 III. Hinc colligitur falli Novatores, qui jus præsidendi synodo collatum Leoni putant à Marciano. Probatur ex Leone.
•  
  PDF 20 IV. Quintæ synodo nullùs interfuit Legatus, quòd Vigilius Papa adesset Constantinopoli. In sexta synodo tria legationum genera adfuerunt. Heic agitur de Legatis ab Agathone destinandis ad comprimendam hæresim Monothelitarum. Antiquus legationum ordo ommutatus `s Constantino Pogonato. Inquiritur in originem hujus mutationis.
•  
  PDF 21 V. Agatho Constantini Imp. petitioni obsequutus est, missis diversis legationibus. Probatur ex epistola Constantini ad Georgium Constantinopolitanum. Distinctio illa observata est in subscriptionibus. Legati Concilij Occidentalis multùm aberant à primo loco.
•  
  PDF 21 VI. Falsum igitur quod quidam existimant, in superioribus Conciliis Episcopos vices gessisse Concilij Occidentalis, Presbyteros verò, Episcopi urbis. Probatur ex literis legationum, & ex subscriptionibus.
•  
  PDF 21 VII. Septima synodus adversùs Iconoclastas celebrata, præsides habuot Legatos Hadriani I. qui primum in ea locum obtinuerunt; Tharasius verò CP. secundum.
•  
  PDF 21 VIII. Octava synodo, quæ adversùs Photium celebrata est, præfuerunt cum summa auctoritate Legati sedis apostolicæ.
•  
  PDF 21 Capvt VII.
•  
  PDF 22 I. Investigandum nunc quis fuerit effectus primatus seu præsidentiæ Legatorum sedis apostolicæ in Conciliis Oecumenicis, & quænam in iis Summi Pontificis auctoritas. Vt Concilium legitimè celebretur, necessaria est Summi Pontificis præsentia, vel ratihabitio. Quænam fuerit ejus auctoritas in Concilio jam constituto.
•  
  PDF 22 II. Si Summa fuerit, perit libertas suffragiorum. Concessa libertas illa, æqualitatem inducere videitur inter Pontificem Romanum & ceteros Episcopos. Itaque aut libertas suffragiorum aut Romani Episcopi dignitas periclitantur. Quærendum itaque quæ circa materiam hanc fuerit Ecclesiæ praxis vetustis illis seculis. opus hactenus intentatum nostris ingeniis. Pontifex Romanus in hac parte utebatur jure quodam imperatio; ac tamen libertas suffragiorum remanebat.
•  
  PDF 22 III. De jure relationis; cujus vis quanta esset, ostenditur ex Polybio, & Tacito. Ius illud à Consulibus ad Imperatores transiit. Probatur ex Dione. Ampliatum sub sequentibus Imperatoribus; ut patet ex Iulio Capitolino & Fl. Vopisco. Hallucinatio quorundam detegitur, qui jus illiud malè interpretati sunt.
•  
  PDF 23 IV. Principes in Senatu consularem potestatem ea de causa exercebant. Attamen arbitrium primo vel ultimo loco censendi sibi reservabant. Probatur ex Tacito. Vnde patet falli eos qui negant sententiam Senatus duriorem mitigare poterat. De prærogative suffragij, ex Tertulliano.
•  
  PDF 23 V. Quo pacto fieret illa relatio à Principibus. Senatusconsulta quæ inde sequebantur, auctore Principe fieri dicebantur. Origo hujus locutionis, ex Livio. Senatus jus facere poterat, ex Vlpiano, & Gratiano Imperatore. Quid Theodosio placitum. Senatus auctoritas prosùs imminuta sub Iustiniano. Quomodo intelligenda sit illa Senats auctoritas. Et an supremæ Pricipum auctoritati officeret.
•  
  PDF 23 VI. Relatio Principis differt à relationibus quæ fiebant ad Principem. Vtriusque discrimen ostenditur.
•  
  PDF 23 Capvt VIII.
•  
  PDF 24 I. Aggredienda est disceptatio pontificiæ potestatis in Concilio Chalcedonensi. Agendum tamen priùs de auctoritate qua Summus Pontifex usus est ante Concilij congregationem. Legati Leonis I. Constantinopolim miisi, ut epistolam ejus ad Flavianum propinerent subscribendam Anatolius. Quid post hæc egerit Leo, ostenditus ex ejus epistola ad Anatolium. Quid de iis pronuntiarit qui superiorem locum in synodo Ephesina sibi vindicaverant. Quanta fuerit ejus auctoritas, & quid effecerit.
•  
  PDF 24 II. Hæresis emergens, primùm in provincia damnabatur in qua nata erat; sed pœna extra provinciam non egrediebatur. Leo hæresim in Oriente natam damnat ubique. Auctoritas epistolæ Leonis. Par Zozimi factum.
•  
  PDF 24 III. Temperamentum tamen huic auctoritati adhibitum à Leone, prudenti instituto. Nempe, ut si epistolæ huic aliqui Episcopi non assentirentur, tota negotij disceptatio ad Concilium generale referretur. Etenim definitio fidei à Pontifice Romano facta non adstringit Christianos, nisi accedat universalis Ecclesiæ consensus. Quod probatur auctoritate Quintæ Synodi.
•  
  PDF 25 IV. Summus Pontifex rerum in Concilio Oecumenico sanciendarum auctor esse debet, ad exemplum Principum Romanorum. Probatur ex Marciano Imperatore in epistola ad Leonem, & Pulcheria Augusta. Duæ igitur auctoritates in synodo; una, Leonis; altera, synodi. Ex his duabus irretractabilis rerum propositarum definitio consequebatur.
•  
  PDF 25 V. Comparatio relationis imperatoriæ & pontificiæ. Pontificum definitiones in synodis examiabantur, ut constaret an scripturis & canonibus congruerent. Itaque post definitionem Pontificis, & declarationem synodi, certa erat fidei regula. Pontifex Romanus primam & maximam habet pro veritate sententiam, ex Facundo.
•  
  PDF 25 VI. Explicatur jus quod Dioscoro quæsitum est in Synodo Ephes. II. ob... ei collatam rescripto Theodosij. Ea auctoritas in eo versabatur, ut jus quidem relationes haberet Dioscorus, cum prærogativa suffragij, sed tamen consensus synodi necessarius haberetur. quod probatur ex ipsius Dioscori verbis in Concilio Chalcendonensis prolatis,
•  
  PDF 26 Capvt IX.
•  
  PDF 26 I. Leo I. præsedit synodo Chalcendonensi per Legatos suos. Literis ad synodum datis utitur suffragij sui prærogative, decernendo quid agendum esset in causa fidei, & de disciplina restauranda.
•  
  PDF 26 II. In contentionibus de fide, synodus secuta est definitionem Leonis. Recitatur epistola ejus ad Flavianum; quam synodus recepit, tanquam continentem veram fidem. Episcopi tamen Illyriciani & Palæstini quæstionem moverunt de tribus ejus epistolæ locis. Sed dein cedunt, & ambiguitatem omnem sibi à Legatis ademtam profitentur. Ex his collegit Quinta Synodus, quæcunque apud synodos proferuntur, ab iis non simpliciter, sed cum inquisitione approbari. Formulam fidei proponi Iudices postulant.
•  
  PDF 27 III. Formula ea confecta fuit iis verbis quibus Leonis dignitas tentari videratur. Eam ob rem repudiata fuit à Legatis & aliquot Orientalibus. Dissidium illud ortum ob transmissa aliquot Leonis verba in ea formula: quæ cùm addi postularent, contradictum est à concinnatoribus formulæ. Dissidium illud sopitum industria Imperatoris, & Iudicum; ac repudiato Dioscoro, Leonis epistola suscepta est, tanqaum Petri confessioni congruens. Synodi de ea receptione decretum confirmavit Marcianus.
•  
  PDF 27 IV. Hinc duo colliguntur. Primum; omnes Episcopos epistolæ Leonis subscripsisse. quod ejus auctoritatem demonstrat. Alterum; nefas synodo visum, si vel uno verbo ab ea epistola discederetur. Ius itaque relationis cum prærogativa suffragij agnovit in Leone synodus Chalcedonensis. Probatur ex epistola synodica ad Leonem. Quæ tamen in eo negotio fuerint synodi partes, non tacent.
•  
  PDF 28 Capvt X.
•  
  PDF 28 I. Primatus vim Leo exercuit in Concilio adversùs Dioscorum: qui inter reoas sedere jussus est, ut causam diceret. At Theodoretus, quem sede dua Dioscorus in Synodo Ephesina secunda dejecerat, in Concilium Chalcedonense admissus est; quia locum suum Summus Pontifex ei restituerat. De restitutione illa Theodoreti accuratè dicetur libro septimo.
•  
  PDF 28 II. Conjunctionem auctoritatis Pontificis & Concilij præfert cognitio habita de Dioscoro. Legati condemnant Dioscorum, sistere se judicio recusantem. Dein eorum sententiæ accessit aßensus synodi. unde confecta est plena Dioscori damnatio. Explicatur ordo quem tenuit Paschasinus.
•  
  PDF 29 III. Iudicium à Paschasino conceptum sub nomine Leonis, de synodi consensu. Commonitorium synodi ad Dioscorum missum, quo episcopatu dejectus à Concilio renuntiatur, differt ab exemplari sententiæ à patribus subscriptæ. Concilia generalia in Occidente celebrata, concepta sunt utplurimùm sub nomine Pontificis, sacro approbante Concilio, exemplo petito à Concilio Chalcedonensi.
•  
  PDF 29 IV. Origo usus illius petitur è jure primatus; quod auctoritatem tribuit Pontifici, & synodo consensum. Sic munia cujusque partitur Leo. Probatur etiam ex iis quæ gesta sunt in synodo Romæ habita sub Hilaro.
•  
  PDF 29 V. Hilari decreta confirmat synodus. Episcopi provinciæ Tarraconensis Irenæum, qui secundùm supremam Episcopi Barcinonensis voluntatem in ea sede ab iis institutus fuerant, auctoritate Romani Pontificis confirmari petunt. Hanc consultationem Hilarus retulit ad synodum; sed pro suffragij prærogativa præsumptionem illam damnavit. cujus sententiam secuta est synodus.
•  
  PDF 30 VI. In hac synodo habetur expressa imperialis auctoritatis imago. Pontifices aliquanda sententiam suam scripto recitabant; quam sequebantur acclamationes. Exemplum in Felice, & Symmacho.
•  
  PDF 30 VII. Solemnia hæc à Senatu in Ecclesiam translata sunt. Mos acclamandi Principibus, è theatro in Senatum invectus. Acclamationum ritus. In Concilio Ephesino acclamationes factæ sunt Celestino, & Cyrillos & in Chalcedonensi, Leoni.
•  
  PDF 30 VIII. Senatusconsulta aliquando facta solis acclamationibus. Post acclamationes tamen, Senatores interdum interrogabantur. Quandoque acclamationes sequebantur sententiam ejus qui primus censuerat. Aliæ consensus formulæ.
•  
  PDF 30 IX. Eadem acclamatione consensus omnium ostendebatur in Conciliis Ephesino & Chalcedonensi, & in Romanis sub Hilaro & Symmacho. Sapienter id notatum à Symmacho.
•  
  PDF 30 Capvt XI.
•  
  PDF 30 I. Ius relationis quod in synodis usurpatum est ab Episcopis Romanis, acceptum referri non debet Marciano. Probatur ex Actis synodi Ephesinæ, ubi Celestinus eo jure usus est. Synodus illa apertè profitetur se Celestini epistola coactum ad ferendam sententiam adversùs Nestorium.
•  
  PDF 31 II. Magni momenti sunt illa verba. Auctoritas epistolæ Pontificis ea est ut parendi necessitatem inducat, si scripturis & traditioni majorum congruere reperiatur. Verba Concilij referuntur.
•  
  PDF 31 III. Firmi Cæsareæ Episcopi verba expenduntur, quæ auctoritatem Romani Pontificis respiciunt. Acclamationes Episcoporum factæ Celestini & Cyrillo referuntur.
•  
  PDF 31 IV. Quæritur an licuerit Oecumenicæ Synodo de aliquo fidei vel disciplinæ capite decernere sine relatione Pontificis. Ita usurpatum à synodo Chalcedonensi.
•  
  PDF 32 Capvt XII.
•  
  PDF 32 I. Investigatur quænam esset veterum sententia de hoc relationis cum prærogativa suffragij ante Concilium Ephesinum. Ejus exemplum illustre in Sardicensi Concilio: in quo summa auctoritas fuit Osij, Romani Pontificis Legati. Socrates & Sozomenus explicati, qui aiunt non licere quicquam decernere de rebus ecclesiasticis absque sententia Episcopi Romani. Hausta hæc interpratatio è verbis Iulij.
•  
  PDF 33 II. Prærogativa illa suffragij non adimebat ceteris libertatem suffragiorum. Probatur ex Julio; cujus verba explicantur.
•  
  PDF 33 III. Quid sit canon ecclesiasticus apud Socratem. Is est canon Nicænus sextus, quo primatus defertur Episcopo Romano præ ceteris Patriarchis. quod probatur multis auctoritatibus.
•  
  PDF 33 IV. Ordo dignitatis Patriarcharum constitutus in Concilio Nicæno. Canone vij. quartus honoris gradus tribuitur Episcopi Hierosolymorum, id est, primus post tres Patriarchas. Variæ hujus canonis versiones. Canone vj. definiti loci trium Patriarcharum. Probatur ex verbis canonis; tum auctoritate Papæ Leonis ad Anastasium scribentis.
•  
  PDF 33 V. Cùm primum dignitatis locum obtineret Episcopus Romanus, consequens est ut jus primæ sententiæ & suffragij prærogativam obtineret. Ea fuit mens Socratis & Sozomeni. Ea prærogativam agnovit Concilium Romanum sub Damaso.
•  
  PDF 34 VI. ... dictio, qua usi sunt Socrates & Sozomenus, auctoritatem cum suffragio conjunctam significat in antiquis canonibus. Probatur ex canone vj. Concilij Nicæni, ubi ... sumitur pro Metropolitani suffragio & auctoritate. Prima autem sententia erat penes Metropolitanos.
•  
  PDF 34 VII. Ab iliis quoque pendebat rerum gestarum confirmatio, sive ...; ita tamen ut omnia communi decreto & ex sententia plurimorum agenda essent, ex canonibus Nicænis. Id quoque statutum in canone apostolico XXXIII. ubi ... sumitur pro sententia Metropolitano, atque item pro collectione suffragiorum omnium Episcoporum. Hac eadem notione vox illa usurpatur in canone apostolico XXXIX. & in canone LVII. Laodiceno.
•  
  PDF 34 VIII. Illustre hujus significationis testimonium extat in synodo Chalcedonensi Actione quarta. Vnde colligitur canone Nicæno statutum ut omnes Episcopi sententiam sui Primatis expectent, & nihil arduum argant prætermissa illius sententia. ... Alexandrini Episcopi definitionem interpretati sunt Judices.
•  
  PDF 34 IX. Jus ab Ægyptiis Alexandrino Episcopi tributum Romano asserit Petrus Chrysologus. Concilia Oecumenica nihil in Ecclesia decerni posse putant absque sententia agitur. Probatur etiam auctoritate Macedonij Patriarchæ CP.
•  
  PDF 35 X. Quinta Synodus rogat Vigilium ut ad Concilium accedat, & cœtui præsideat; missa etiam amplissima & insigni legatione. Qui respondet se suam sententiam Principi porrecturum seorsim à synodo. Vigilius confirmavit definitionem synodi; quæ tunc sine controversia Synodi Oecumenicæ nomen prætulit.
•  
  PDF 36 Capvt XIII.
•  
  PDF 37 I. Reverentia sedi apostolicæ debita, in Concilio Sexto exhibita fuit. Agebatur de proscribendo errore Monothelitarum. Ei præfuerunt Legati Papæ Agathonis: qui jure primatus de quæstione proposita retulerunt, & quænam esset apostolicæ sententia signicarunt. Imperator ordini judiciorum imminbeta. Macarius Antiochenus damnatur.
•  
  PDF 37 II. Legati recitant testimonia patrum qui duas in Christo voluntates & operationes prædicabant. Ea conferri cum authenticis patrum codicibus postulant aliquot Episcopi. Epistolæ Agathonis susceptæ sunt à synodo, tanquam à Spiritu sancto dictatæ. Anastasius Bibliothecarius explicatur. Binij conjectura repudiatur.
•  
  PDF 37 III. Actione X. facta est publicè collatio locorum ab Agathone citatorum. Item locorum quibus hæretici sententiam ssum fulcire conabantur.
•  
  PDF 37 IV. Fidei definitio ita concepta est à synodo, ut se fideliter suscipere professa sit & expansis manibus amplecti epistolas Agathonis & Concilij Occidentalis. In Prosphonetico ad Constantinum patres recensent hæreses damnatas auctoritare Principum & Romanæ sedis Pontificum. Quo exemplo Constantinum Pogonatum congregasse aiunt hanc synodum, illòque Legatos suos misisse Agathonem. Ejus auctoritati tribuunt definitionem fidei.
•  
  PDF 38 V. Heic deprehenditur suffragij prærogativa. Distinctæ cujusque partes in ea definitione. Petunt à Pontifice confirmationem synodi. Quod factum à Leone secundo.
•  
  PDF 38 Capvt XIV.
•  
  PDF 38 I. In VII. Synodo primatus Romani Pontificis emicuit. Nam summa auctoritas ejus admussa est. Probatur ex Actis; ubi patres eo inter alia argumento prædatoriam synodum à Constantino Copronymo coactam universalem esse non posse non pronuntiant, quòd ei Papæ auctoritas non adfuisset, ut lex Conciliorum exigebat. Tum, quòd Patriarchaæ Orientis huic pseudo synodo non consenserint.
•  
  PDF 39 II. Hadrianus I. cupiit conciliabulum illud in irritum mitti, quod sine sedis apostolicæ auctoritate habitum fuerat. Hoc vitio caruit Septima Synodus; in qua recitantur epistolæ Hadriani, quæ restitutionem imaginum præscribunt. Legati ejus ... & suffragij prærogativam Romanæ sedi conservant in roganda Tarasij CP. sententia.
•  
  PDF 39 III. Tarasius coluit auctoritatem sedis apostolicæ: qui se Hadriani literis subscribere testatur. Eadem fuit synodi professio. Ceterarum sedium consensus accessit ad configendos Iconoclastarum errores.
•  
  PDF 39 IV. Prærogativam suffragij agnovit Tarasius ad Hadrianum scribens.
•  
  PDF 39 V. Legati sedis apostolicæ videntur conteni fuisse solo concessus privilegio in VII. Synodo: cujus disponendæ auctoritas tota in Tarasio fuisse videtur. Ea objectio solvitur. Synodus illa admuss non est à Concilio Francofordiensi.
•  
  PDF 39 VI. Plena & integra auctoritate usi sunt Legati apostolicæ sedis in Concilio Octavo. Ea emicuit in libello ab apostolica sede directo, cui subscripsere Episcopi lapsi. Episcopi quidam Diœceseos CP. id ægre ferunt, quasi Ecclesia CP. Romanæ tanquam ancilla dominæ subjiceretur. Ea exprobatione commotus Imperator Basilius, chirographa à scriniis Legatorum subscripi jussit. quæ Anastasij Bibliothecarij curâ reddita sunt, additis verbis in sede apostolicam honorificentissimis.
•  
  PDF 40 VII. Hadrianus II. ad Ignatium CP. scribens, jubet ut decretum synodi Rom. advesùs Photium ab omnibus Episcopis subscribatur in Concilio Oecumenico, & in archiva Ecclesiarum referatur. Itaque Synodus VIII. Romanorum Pontificum definitionem amplexa est cum plena causæ cognitione. Hinc factum ut ea synodus dicta sit unviversalis, ut notat Anastasius.
•  
  PDF 40 VIII. Consensus sedium patriarchalium per ipsos Patriarchas aut eorum Legatos exprimebatur; ut Maximus Abbas notavir. Probatur etiam ex Metaphraste.
•  
  PDF 41 IX. Schisma Orientalium non impedit hodic quin ejusdem momenti & auctoritatis censenda sint Ecclesiæ Romanæ & Occidentalis decreta adversùs novas hæreses, tametsi Orientalium Ecclesiarum consensu destituantur. Attamen Ecclesia quoque Orientalies sua suffragia non ita pridem contulit in damnandis nupera sectæ articulis.
•  
  PDF 41 Capvt XV.
•  
  PDF 41 I. Mittebant etiam Romani Episcopi Legatos ad Imperatores Christianos pro negotiis Ecclesiæ universalis procurandis. Probatur exemplo Liberij; qui varias legationes ad Constantium misit in causa Athanasij, ut Concilium impetrarent.
•  
  PDF 41 II. Mediolanense Concilium ea de causa habitum anno CCCLV. in quo Episcopi damnationi Athanasij pervim sub scripserunt. Legati Romani, quòd subscribere recusassent, in exilium missi edicto Principis.
•  
  PDF 42 III. Restituto Athanasio post obitum Constantij, Lucifer Calaritanus, tametsi exul, vi legationis Paulinum Episcopum instituit in Ecclesia Antiochena, quæ schismate laborabat. quod potiùs propagavit schisma in illa Ecclesia quàm extinxit.
•  
  PDF 42 IV. Eusebius quoque Vercellensis, & ipse exul, antiqua Legati auctoritate usus est in synodo Alexandrina.
•  
  PDF 42 V. Frequentes occurrunt veterum Pontificum legationes ad Imperatores; quas commemorare inutiles fuerit. Earum initium arcessi potest à legatione quam Leo I. imposuit Iuliano Episcopo Coënsi in Cycladibus.
•  
  PDF 42 VI. Sollicitudo extraordinaria Iuliano demandata, non autem jurisdictio. Cui legationi necessarius fuit Marciani Imp. consensus. Probatur è Leone.
•  
  PDF 43 Capvt XVI.
•  
  PDF 43 I. Legatio hæc sequentibus seculis occasionem dedit mittendorum Responsalium ad urbem Constantinopolitanam. Eorum officium apud Principem.
•  
  PDF 43 II. Dicti etiam Apocrsiarij. Vt rescriptorum genus duplex apud veteres, ita & responsorum. Quippe omnia Principum mandata, responsa dici placuit.
•  
  PDF 43 III. Probatur è Justiniano, Procopio, Zozimo, & Anastasio Imperatore. Julianus Antecessor notatus.
•  
  PDF 43 IV. Qui causas Ecclesiarum agebant, Aprocrisiarij dicebantur, ex Iustiniano. Sedibus tantùm patriarchalibus licebat Apocrisiariis distincti. Apocrisiarij fungebantur legatione Patriarchæ. Anatolius, Dioscori ministros palatinos, ævo Constantini Porphyrogennetæ.
•  
  PDF 44 V. Responsales quoque suos Romani Pontifices destinabant ad urbem regiam, qui Ecclesiæ universæ commodis invigilabant. Hincmarus notatur, qui Apocrisiariorum & Responsalium originem arcessit à temporibus Constantini Magni. Pelagius Agapeti Papæ Apocrisiarius apud Iustinianum: qui post omnes Episcopos subscriptsit in Concilio CP. sub Mena. Libertatus explicatus, qui primas partes Pelagio tribuit præ ceteris Patriarchis.
•  
  PDF 44 VI. Gregorius Magnus Responsalem Ecclesiæ Romanæ egit in urbe regia. Iubetur subsidium implorare adversùs Longobardos.
•  
  PDF 45 Capvt XVII.
•  
  PDF 45 I. Sub Pelagio II. mos invaluerat mittendi Responsales. Probatur ex sancto Gregorio, qui eundem morem retinuit.
•  
  PDF 45 II. Eorum munus in suggestionibus positum. Quid suggestionis vocavulo comprehensum fuerit, explicatur. Responsalis opera usus est Gregorius Magnus ad reprimendam temeritatem Ioannis Patriarchæ Constantinopolitani, qui se Patriarcham universalem esse dicebat. Procuratorio nomine id factum voluit Gregorius, ob dignitatem Romanæ sedis. Sic apud Gallos, solus Princeps per procuratorem, non autem nomine proprio, litigat.
•  
  PDF 46 III. Responsales nullam partem juridictionis attingebant, nisi ex delegatione speciali. Ejus duplex genus, à Principe nimirum, aut à Summo Pontifece. Prioris exemplum, sub Mauricio Imperatore; posterioris, sub Vigilio & Gregorio Magno. De caussis mediocribus cognoscebant Responsales. Quæ sint caussæ mediocres.
•  
  PDF 46 Capvt XVIII.
•  
  PDF 46 I. Responsalium usus in urbe regia desivit occasione hæresis Monothelitarum.
•  
  PDF 47 II. Constantinus Pogonatus eorum ususm restituere procuravit. Sed liberam legationem postulavit. Ejus petitioni se Leo II. accommodavit; non tamen conceßa plenæ legationis auctoritate. Prudenter id factum, ut machinationibus Patriarcharum Constantionopolitanorum iretur obviam.
•  
  PDF 47 III. Provisum id quidem sapienter fuerat, sed parum felici eventu. Quippe Legati apostolicæ sedis in laqueos inciderunt in synodo Trullana; cujus canones repudiat Sergius Papa. Basilius Gortynæ Metropolitanus se illic inscripsit Legatum totius synodi Ecclesiæ Romanæ. Legatio ejus explicatur.
•  
  PDF 48 IV. Balsamo contendit eam synodum fuisse Oecumenicam, quòd ei Legati sedis apostolicæ interfuerint; quos recenset. Ejus impostura detegitur. Quid sit charta pura quæ in subscriptionibus Conciliorum relinquebatur Episcopis adsentibus. Anastasius Bibliothecarius illustratus.
•  
  PDF 48 V. Romani Pontifices prorsùs abstinuerunt à mittendis Constantinopolim Apocrisiariis post seculum septimum. Imperio tandem ad Francos translato, Legatorum magna fuit assiduitas & mora in eorum comitatu. Illo mittendarum legationum officio Romanam sedem absolvit Carolus Calvus.
•  
  PDF 48 Capvt XIX.
•  
  PDF 49 I. Argumentum & consilium istius supplementi, juxta mentem illustrissimi Archiepiscopi.
•  
  PDF 49 II. Pontifices Romani in suas partes olim trahere studuerunt Episcopos magnarum civitatum, variis quidem modis, sed in primis spe objecta principis loci. Initium factum ab Episcopo Thessalonicensi.
•  
  PDF 49 III. Illyricianæ Ecclesiæ pertinebant ad curam Romani Pontificis, ut Patriarchæ Occidentis.
•  
  PDF 50 IV. Illyricianæ Diœceseos provinciæ enumerantur. Sirmium caput fuisse Illyrici probatur multis argumentis.
•  
  PDF 50 V. Divisio Illyrici in orientale & occidentale constituta à Theodosio seniore. Thessalonica caput Illyrici orientalis, & sedes Præfecti prætorio Illyrici.
•  
  PDF 50 VI. Aucta ex eo dignitas Episcopi Thessalonicensis. Acholius & Anysius, qui eam cathedram tenuerunt, magno in pretio habiti apud Damasum & Siricium. Deleto Sirmio, Apennius Vicarius Illyrici profugit Thessalonicam, ut Justinianus docet.
•  
  PDF 50 VII. Justiniani Novellam plerisque in capitibus falsitatis arguit Morinus. nec injuriâ.
•  
  PDF 50 VIII. Aperitur via liberandi Triboniani, qui Novellæ auctore est, à vitio ... Theodoreti locus de Thessalonica.
•  
  PDF 51 Capvt XX.
•  
  PDF 51 I. Antè quàm inquiratur in originem vicariatus Thessalonicensis, agendum est de antiquitate & claritate Ecclesiæ Thessalonicensis.
•  
  PDF 51 II. Ea erat una ex apostolicis, à Paulo Apostolo fundata; ut ipse docet, & legitur in Actis Apostolorum. Illyricianæ Ecclesiæ Thessalonicensem respiciebant ut fidei matrem. Quid sint apud Tertullianum cathedræ Apostolorum.
•  
  PDF 52 III. Alexandro Episcopo Thessalonicensi imposita à patribus Concilij Nicæni cura deferendorum decretorum synodi in provincias Illyricianus; ut testantur Gelasius Cyzicenus & vetus auctor apud Photium.
•  
  PDF 52 IV. Investigatur verus sensus verborum Gelasij Cyziceni, qui diversorum interpretationibus est distractus. Innocentius III. docet magnam fuisse dignitatem Episcopi Thessalonicensis antè quàm Vicarius esset apostolicæ sedis.
•  
  PDF 52 V. Dignitas ilal Thessalonicensis Episcopi probatur etiam ex allocutione Ætij in Concilio Sardicensi.
•  
  PDF 53 VI. Et ex Athanasio, quo præcipuum defensionis suæ caput ponit in testimonio literarum Alexandri Episcopi Thessalonicensis.
•  
  PDF 53 VII. Episcopus Thessalonicensis, etiam antè quàm esset Vicarius Romani Pontificis, ordinabat Metropolitanos Illyricianos secundùm veterem Ecclesiæ suæ consuetudinem. Thessalonica vocatur à Theodoreto caput Macedoniæ, Thessaliæ, & Achaiæ, tum aliarum complurium provinciarum.
•  
  PDF 53 VIII. Maxima ergo ubique erat antistitis urbis illius reverentia. Secunda synodus noluit antè cognoscere de ordinatione Maximi in Ecclesia CP. quàm Acholius adesset. Postea verò Maximi ordinationem damnavit, & Nectarium ordinavit.
•  
  PDF 54 IX. Acholius non fuit illic Legatus Damasi, ut persuasum fuit viris doctis. Castigantur qui putant Sozimenum enumerare Acholium inter præsides istius Concilij.
•  
  PDF 54 X. Henricus Valesius refellitur, qui putavit Acholium fuisse unum ex Episcopis orientalibus qui Constantinopolitano Concilio fuerunt.
•  
  PDF 54 Capvt XXI.
•  
  PDF 55 I. Agendum de ordinatione Maximi in Ecclesia CP. ut Nicolaus I. vindicetur à suspicione mendacij adversùs Blondellum. Damasus Papa non favit Gregorio Nazianzeno in hac causa, ut visum est Baronio. immo ejus translationem fieri non debere rescripsit.
•  
  PDF 55 II. De scribuntur quæ Constantinopoli acta sunt circa Maximi & Gregorij ordinationem. Damasus scripta ad Episcopos quosdam Illyricianos epistola damnat ordinationem Maximi, & præsumptionem Gregorij, qui de civitate sua ad Constantinopolitanam transire vellet contra Canones.
•  
  PDF 56 III. Idem de ea re scribit ad Acholium Thessalonicensem, hortaturque eum dare operam uti catholicus Episcopus in CP. urbe constituatur.
•  
  PDF 56 IV. Ex his Damasi epistolis collegerunt viri docti Acholium Damasi Legatum fuisse in secunda synodo œcumenica. Refellitur ea doctorum virorum opinio.
•  
  PDF 56 V. Theodosius Imp. baptizatur ab Acholio. Concilium Constantinopoli congregatur, ad quo orientales Episcopo evocant Acholium pro causa Maximi & Gregorij finienda. Gregorio se episcopatu regiæ urbis abdicante, Nectarius in ejus loco ordinatur, Maximus verò deponitur & excommunicatur.
•  
  PDF 56 VI. Maximus damnatus confugit ad Episcopos Italos; qui patrocinium ejus suscipiunt, damnata Nectarij ordinatione. Causa ejus actitatur in Concilio Aquileiensi sub Ambrosio, ex quo scriptum est ad Theodosium.
•  
  PDF 57 VII. Quæritur an Acholius huic Concilio interfuerit, & utrum heic tenuerit vices Damasi. quod negatur.
•  
  PDF 57 VIII. Concilium Romæ congregatur ob dissensionem quarundam Ecclesiarum, præsertim Constantinopolitanæ. Maximi causa tristes habuit exitus, meliorque fuit conditio Nectarij.
•  
  PDF 57 IX. Rediit dein Ecclesiis concordia, quæ propter hanc causam dissociata fuerat, post scriptam ab orientalibus Episcopis epistolam ad Damasus Papam & ad synodum Romanum.
•  
  PDF 57 X. Negotium illud pacis consummavit Theodosius, missa ad Damasum illustri legatione, ut ei significaret ordinationem Nectarij.
•  
  PDF 58 XI. Acholius non tenuit locum Damasi in secunda synodo œcumenica. Refellitur Holstenius, qui ait eam synodum pro generali habitam non fuisse ab Ecclesia Romana. Quod refellitur multis argumentis, præcipuè verò auctoritate veterum Pontificum Romanorum, qui testantur se tenere atque defendere definitiones statutas in quatuor sanctis Conciliis.
•  
  PDF 58 XII. Gregorius Magnus profitetur se quatuor sancta Concilia, in quibus Constantinopolitanum secundo loco ponit, suscipere & venerari sicut sancti evangelij quatuor libros. Nicolaus I. ait secundam synodum apostolicæ sedis auctoritate fultam fuisse. Emendatur Innocentius III. qui canonem Photiani Conciliabuli putavit esse Concilij CP. primi.
•  
  PDF 58 XIII. Reponi potest, Romanam Ecclesiam suscepisse quidem definitionem fidei editam in hoc Concilio, ceterùm canones non suscepisse, juxta testimonium sancti Gregorij.
•  
  PDF 58 XIV. Locum Gregorij oportet esse depravatum, cùm aliquid diversum habeat ab auctoritate decessorum ejus, constetque ex Dionysio Exiguo canones tres illius Concilij receptos ab Ecclesia Romana fuiße diù ante tempora Gregorij.
•  
  PDF 59 XV. Maneat itaque nullam Romanæ sedis legationem interfuisse Concilio secundo œcumenico.
•  
  PDF 59 XVI. Damasi Legatos non interfuisse secundæ synodo œcumenica probatur etiam testimonio Græcorum.
•  
  PDF 60 Capvt XXII.
•  
  PDF 60 I. Investigandum nunc est an Vicariatus Thessalonicensis datus Ecclesiæ fuerit, aut singulis Episcopis. Iva Carnotensis ait personale privilegium fuisse, non generale decretum. Contrà nonnulli putant sic concessum fuisse privilegium ut revocari non posset.
•  
  PDF 60 II. Distinctio privilegiorum in personalia & perpetua; quæ probatur illustri loco sancti Gregorij. Consuetudo bona obtinet vim legis. Vicariatus apostolicæ sedis tributus fuit Ecclesiæ Thessalonicensi. Refellitur Holstenius, qui aliter senserat.
•  
  PDF 61 III. Istud probatur auctoritate Bonifacij I. Celestini I. & Sixti III.
•  
  PDF 61 IV. Vltima verba epistolæ Sixta explicantur, quæ tangunt causam Perigenis Corinthiorum Episcopi. Tum ex ea epistola manifestè colligitur vicariam illam dignitatem Ecclesiæ Thessalonicensi fuisse conjunctam.
•  
  PDF 61 V. Idem Sixtus hinc concludit omnes Illyricianas Ecclesias pertinere ad curam Thessalonicensis antistitis, quisquis is tandem fuerit. Idem probatur auctortate sancti Leonis, qui explicatur, item Bonifacij. Hormisda loquitur de privilegiis Ecclesiæ Thessalonicensis.
•  
  PDF 62 VI. Itaque cùm sequentes Pontifices aiunt se vices suas Thessalonicensibus Episcopis committere secundùm morem, intelligendum est illos firmitatem rebus jam constitutis tribuere, non verò personæ concedere auctoritatem cum persona interituram.
•  
  PDF 62 VII. Auctoritatem illam fuisse perpetuam probatur etiam ex Nicolao I.
•  
  PDF 62 VIII. Locus Nicolai illustratur & explicatur. Dionysius Exiguus sua attestatione docuit fixam fuisse illam dignitatem, cùm dixit Thessalonicensem antistitem semper implevisse vices apostolicæ sedis.
•  
  PDF 63 IX. Istud ipsum probatur ex comparatione dignitatis quam Archiepiscopo primæ Iustinianæ conciliavit Imperator Iustinianus ad exemplum ejus potestatis quam Thessalonicensis obtinebat in Illyrico.
•  
  PDF 63 Capvt XXIII.
•  
  PDF 63 I. Inquirenda nunc initia Vicariatus Thessalonicensis, ut possimus cujus primùm Romani Pontificis beneficio debeatur. Veteres ad Damasum referunt. Recentiores quidam negant; adeo ut inventus sit qui Nicolaum primum argueret mendacij.
•  
  PDF 64 II. Referuntur verba Nicolai, simulque docetur locum ejus esse corruptum ac mutilum.
•  
  PDF 64 III. Auctoritate etiam Ioannis VIII. confici potest initia Vicariatus istius referenda esse ad Damasum.
•  
  PDF 64 IV. Probatur præterea ex Innocentio I. qui suppar Damaso fuit.
•  
  PDF 64 V. Adversùs illorum testimonia opponi potest epistola Siricij, qui vices suas delegans Anysio, nullam Damasi mentionem facit. Præterea Leo I. repetens initia istius Vicariatus, à Siricio incipit, omisso Damaso. Sed controversia illa facilè componitur, explicato loco Leonis.
•  
  PDF 65 VI. Frustra se torquent qui quæreunt utrum Acholius Illyrici Primas à Damaso constitutus fuerit ante Concilium Aquileiense. Ratio Hallierij ut ostendat eum Damasi Vicariatu ornatum non fuisse anno 382.
•  
  PDF 65 Capvt XXIV.
•  
  PDF 65 I. Siricius primus omnium certa constitutione Anysio Thessalonicensi Episcopo delegavit vices suas. Ejus exemplum secuti sunt Anastasius & Innocentius primus. In quo tum consisteret ille Vicariatus.
•  
  PDF 66 II. Generalia tantùm in initio mandata fuerunt, ut causæ omnes Illyricianæ, eæ nimirum quæ secundùm morem referri debebant ad Romanum Pontificem, ad curam pertinerent Thessalonicensis antistitis. Quod probatur auctoritate Innocentij I.
•  
  PDF 66 III. Anysio successit Rufus, cui vices suas per Illyricum orientale commisit Innocentius, salvo Metropolitanorum jure.
•  
  PDF 66 IV. Ei potestatem facit congregandi synodos extra ordinarias, quotiens occasiones emerserint gravium negotiorum quæ congregationem sacerdotum requirant.
•  
  PDF 66 V. Innocentius literas de legatione Rufi conscribi jussit ac mitti ad universos Episcopos per provincias Illyricianas constitutos, ut in omnium notitiam venirent.
•  
  PDF 67 VI. Hunc honorem retinuit Rufus sub Zozimo, Bonifacio, & Celestino. Causa Perigenis eu commissa à Bonifacio.
•  
  PDF 67 VII. Eodem tempore Rufus patitur contradictionem ab Episcopis Illyricianis, qui de ea re scribit ad Bonifacium. Colligitur istud ex epistola Bonifacij ad Rufum, quæ describitur.
•  
  PDF 67 VIII. Deinde Bonifacius, laudatis Adelphio & Perigene quòd ceteris Episcopis Illyricianis non consensissent, sed Rufo semper adhæsissent, illum hortatur ad constantiam, & causas Episcoporum judicare illum jubet.
•  
  PDF 67 IX. Inquiritur in capita de quibus querelam suam Rufus deposuerat apud Bonifacium, quæ erant gravissimi momenti, utpote in quibus de summa rerum ageretur.
•  
  PDF 68 X. Illyriciani Episcopi ægrè ferunt sibi in omnibus causis ecclesiasticis superpositum esse Episcopum Thessalonicensem. Quod probatur ex Bonifacio.
•  
  PDF 68 XI. Horum invidorum suasionibus permotus Theodosius Junior, causas dubias Illyrici decernit referendas esse ad Episcopum Constantinopolitanum. Cui novitati obstitit Bonifacius, ob reverentiam canonum.
•  
  PDF 68 XII. Sed altiùs penetrabat tentate divisio Illyrici orientalis à patriarchatu Occidentis, & quorundam Episcoporum præsumptio, qui causas retractare audebant quæ supremo sedis apostolicæ judicio definitæ fuerant. Orientalium Ecclesiarum communio vetus cum Romana, & illarum ad istam confugia in magnis periculis.
•  
  PDF 69 XIII. Angebat Bonifacium causa Perigenis, quòd ejus occasione tentarentur arcana dominationis. Nam causam ejus retractare volebant Illyriciani Episcopi in synodo Corinthiaca, quam congregare moliebantur præter conscientiam Rufi.
•  
  PDF 69 XIV. Itaque apertè illis comminatus est abstentionem, si causam illam iterum ad discutiendum in medium adducerent. Valuit itaque Perigenis ordinatio, ut docent epistolæ Sixti III.
•  
  PDF 70 XV. Istud ipsum probatur testimonio Socratis & Ivonis Carnotensis, tum aliis nonnullis argumentis.
•  
  PDF 70 XVI. De jure congregandorum Conciliorum Illyrici.
•  
  PDF 70 XVII. Bonifacius ait Rufum esse honorandum propter apostolicam vicem, & ordinationes Episcoporum citra ejus conscientiam celebrari non posse.
•  
  PDF 70 Capvt XXV.
•  
  PDF 71 I. Rufus Thessalonicensis Episcopus à Celestino quoque ornatus est Vicariatu
•  
  PDF 71 II. Referuntur ejus verba, quæ sunt magni momenti, & apertiùs explicant Vicarij Thessalonicensis auctoritatem quàm superiorum Pontificum epistolæ.
•  
  PDF 71 III. Declarat causas quæ non sine Rufi auctoritate & consensu agi poterant, nimirum ordinationes Episcoporum, celebrationes Conciliorum, & majorum causarum relationes ad sedem apostolicam.
•  
  PDF 71 IV. Mortuo Rufo, Anastasius ei in cathedra & in Vicaritu successit. Concilium indictum apud Thessalonicam. Mandata Anastasio data à Sixto III.
•  
  PDF 72 V. Refertur alius Sixti locus, ex quo perperam collegit Holstenius Vicariatum Thessalonicensem non sedis sed personæ privilegium fuisse.
•  
  PDF 72 VI. Disputatur an Romani Pontifices sic vices suas alij cuipiam Episcopo tribure potuerint ut eas auferrent Thessalonicensi;& probatur istud non licuisse, variis argumentis.
•  
  PDF 72 VII. Explicatur causa Joannis Episcopi Nicopolitani, qui temporibus Hormisdæ Papæ relationem de ordinatione sua non miserat secundùm morem ad Dorotheum Episcopum Thessalonicensem.
•  
  PDF 73 VIII. Hormisda petebat Dorotheum Romam dirigi, ut illic examinaretur in causa fidei. Negavit Iustinus Imperator, & Dorotheus non ivit Romam.
•  
  PDF 73 IX. Hæc discordia dedit occasionem ornandi Episcopum Nicopolitanum vicariatu sedis apostolicæ. Ad Gregorium Magnum referri non debuit de ordinatione Episcopi Nicopolitani, si tum is fuißet subjectus Thessalonicensi.
•  
  PDF 74 X. Corruptus sancti Gregorij locus emendatur; in quo, ut hodie quidem legitur, agitur de Nicomeditanæ civitatis Episcopo. Ostenditur heic agi de Episcopo Nicopolitano.
•  
  PDF 74 XI. Sixtus III. dat Anastasio auctoritatem convocandi Concilia generalia Diœceseos Illyricianæ, ad causas judicandas: quæ si illic finiri non potuerint, ab eo referantur ad apostolicam sedem.
•  
  PDF 74 XII. Addit idem Sixtus novum privilegium, ut si quis Episcopus ex provinciis Illyricianis Thessalonicam ad Anastasium accesserit præter ejus conscientiam, velut canonum contemptor habeatur. Holstenius heic agi putat de Episcopis Romam proficiscentibus absque formata Episcopi Thessalonicensis.
•  
  PDF 74 XIII. Sixtus Proclum CP. hortatur ne in jura Thessalonicensis antistitis irrepat. Quibus verbus designantur tentamenta Episcoporum Illyricianorum, qui se subtrahere moliebantur auctoritati Episcopi Thessalonicensis ut ad Constantinopolitanum se conferrent, & metus Pontificis ex vicinitate Procli.
•  
  PDF 75 Capvt XXVI.
•  
  PDF 75 I. Leo M. amplificavit auctoritam Episcopi Thessalonicensis in Illyrico.
•  
  PDF 75 II. Anastasius à Leone postulaverat uti sibi vices suas per Illyricum delegaret juxta morem. Iterum ostenditur vicariatum Thessalonicensem à Siricio Papa firmatum fuisse.
•  
  PDF 76 III. Recensentur mandata quæ Leo dedit Anastasio. Quænam utilitas ex celebratione Conciliorum capiatur.
•  
  PDF 76 IV. Causæ in suis quæque provinciis definiantur. At si quæpiam causa incidat quæ nec in majori synodo apud Anastasium definiri possit, tum verò de ea referatur ad sedem apostolicam.
•  
  PDF 76 V. Explicatur Leonis locus de plenitudinde potestatis, & de his qui à Romano Pontifice vocantur in partem sollicitudines. Huic distinctio occasionem præbuit Anastasij audentia adversùs Atticum Metropolitanum veteris Epiri.
•  
  PDF 77 VI. Explicationem heic allatum veram eße probatur auctoritate Petri Bibliothecarij sedis apostolicæ, & Ivonis Episcopi Carnotensis.
•  
  PDF 77 VII. Probatur etiam auctoritate Innocentij III. ad Cencium Legatus scribentis de auctoritate Legatorum.
•  
  PDF 77 VIII. Rursum istud iosum probatur ex alio illustri loco ejusdem Pontificis. Agebatur de castigando Mauricio Episcopo Pictaviensi, qui judices à Papa delegatos vocabat Papæ judicellos, & se Papam esse aiebat in sua diœcesi.
•  
  PDF 78 IX. Sequentes Pontifices hoc Leonis loco usi sunt ad ostendendum solum Romanum Pontificem habere plenitudinem potestatis, ceteros verò vocatos tantùm esse in partem sollicitudinis.
•  
  PDF 78 X. Mandata sua Leo jubet in omnium Episcoporum notitiam perferri, ne quis ignorantia juris se tueri possit. Episcopi, Presbyteri, Diaconi die dominico ordinandi.
•  
  PDF 78 XI. Transit deinde Leo ac celebrationem Conciliorum generalium Diœceseos Illyricianæ, quorum regulam præscribit. Consulit fatigationi & paupertati Episcoparum, ne cogantur frequenter convenire ad synodos. Varia istius rei exempla ex antiquitate.
•  
  PDF 79 XII. Jubet uti nullus Episcopus se synodo subtrahat superbo animo. Afferuntur causæ legitimæ ob quas licebat de esse conventui synodali.
•  
  PDF 79 XIII. Præscribit deinde varia capita circa disciplinam ecclesiasticam, & Episcopos Illyricianos admonet servare constituta à se missa ad Anastasium.
•  
  PDF 79 Capvt XXVII.
•  
  PDF 79 I. Anastasij factum erga Atticum veteris Epiri Metropolitanum excutitur. Ejus præsumptionem Leo damnavit, Anastasium redarguens verbus asperrimis, usurpatorem etiam eum vocans, & à similibus abstinere in posterum jubens.
•  
  PDF 80 II. Nova deinde mandata illi dat, sumpta partim ex veteribus, quæ heic explicantur vel illustrantur, partim de novo addita. Ea mandata recensentur. De ordinationibus Episcoporum cum consensu Anastasij peragendis.
•  
  PDF 81 III. Bina per unumquemque annum Concilia celebrentur, in quibus omnes causæ ecclesiasticæ judicentur. De relatione Metropolitanorum ad Episcopum Thessalonicensem, & istius ad Romanum Pontificem. Majores causæ ad sedem apostolicam referendæ.
•  
  PDF 81 IV. Transit deinde ad ambitionem quorundam Episcoporum, qui civitatis suæ mediocritate despecta, ad majores Ecclesias migrabant contra canones.
•  
  PDF 81 V. Sequenti capite Leo sancit supremum Thessalonicensis antistitis imperium in provincias Illyricianas, dum ei tribuit auctoritatem coërcendi universos provinciarum illarum Clericos.
•  
  PDF 81 VI. Rursum præscribit modum qui servari deberet in celebratione Conciliorum generalium. Nam Anastasius erat abusus potestate quam illi circa hoc Leo tribuerat.
•  
  PDF 82 VII. Ea præterea erat Anastasij pervicacia, ut suam unius sententiam prævalere debere contenderet collectis Episcoporum suffragiis. Ob quam præsumptionem castigatur à Leone.
•  
  PDF 82 Capvt XXVIII.
•  
  PDF 82 I. Anastasio successit Euxitheus, qui relationem de sua ordinatione misit ad Leonem. Anatolius Episcopus CP. sedi suæ subjicere conatur Episcopos Illyricianos. Quem Leo castigat.
•  
  PDF 83 II. Proterius fit Episcopus Alexandrinus post dejectionem Dioscori. Deinde occiditur per vim Timothei Æluri, qui adversùs ipsum ordinatus fuerat Episcopus Alexandrinus. Ejus cædem simulque Concilium Chalcedonense vindicare conantur Ægyptij. Contrà Timotheus & qui cum eo erant, petebant cassationem Concilij Chalcedonensis.
•  
  PDF 83 III. Anatolij dignitas tum valde surgebat. Huic itaque libellum adversùs Timotheum obtulerunt Ægyptij, orantes ut synodicis literis cunctos orbis Episcopis instrueret; etiam Romanum.
•  
  PDF 83 IV. Factum id contra priscum Alexandrinæ Ecclesiæ morem, quo receptum erat ut de causis illius Ecclesiæ referretur ad sedem apostolicam. Anatolius, amplificandæ auctoritas suæ cupidus, hanc occasionem avidè arripuit.
•  
  PDF 84 V. Leo respondens Anatolio, & ad alios quosdam Episcopos scribens, ad Euxitheum Thessalonicensem scribit nihil cuiquam licere debere adversùs Concilium Chalcedonense, & castigandum esse Timotheum.
•  
  PDF 84 VI. Leo Imp. de eadem causa scripserat ad Euxitheum. Is verò convocata synodo Illyriciana, Eutychem, Dioscorum, & Timotheum anathematizavit, synodum verò Chalcedonsnsem confirmavit.
•  
  PDF 84 VII. Curæ istius à Leone susceptæ testimonium illistre extat in libro Eulogij Episcopi Alexandrini de laude vitæ solitariæ.
•  
  PDF 84 Capvt XXIX.
•  
  PDF 85 I. Investigandum deinceps superest quonam demum tempore desierit magna illa Thessalonicensis Episcopi auctoritas in Illyrico. Tum etiam agendum de vicariatu Archiepiscopi primæ Iustinianæ & Episcopi Corinthiensis.
•  
  PDF 85 II. Prima adversùs Thessalonicensem Episcopum tentamenta fuero ævo Theodosij junioris, dein sub Sixto III. Papa, tum sub Leone primo, irritio semper conatu. Sed Archiepiscopus primæ Iustinianæ felicior fuit quàm ceteri.
•  
  PDF 85 III. Iustiniana prima, sive Achrida, Iustiniani Augusti patria. Archiepiscopo civitatis illius Imperator subjicit sex provincias, in quas jus omne abrogat Episcopo Thessalonicensi.
•  
  PDF 85 IV. Institit deinde apud Agapetum Papam uti huic Archiepiscopo committerentur vices sedis apostolicæ. Sed is assentiri Iustiniano noluit.
•  
  PDF 86 V. Vicariam illam dignitatem Agapeti successor Vigilius tribuit Archiepiscopo primæ Iustinianæ per sex provincias illi contributas.
•  
  PDF 86 VI. Illustrissimus Cardinalis Baronius refellitur, qui putavit ista à Vigilio extorta per vim fuisse. Referuntur Baronij argumenta.
•  
  PDF 86 VII. Excutiuntur singula illustrissimi Cardinalis argumenta.
•  
  PDF 86 VIII. Nova illa Archiepiscopi primæ Iustinianæ dignitas eccepta non fuit Episcopis Illyricianis, præcipuè verò Thessalonicensi. Benenatus Episcopus primæ Justinianæ damnatus in synodo Illyriciana. Probatur ex Victore Tunnonensi, qui explicatur. Illyricianorum Episcoporum nomine interdum intelliguntur universi Episcopi Illyriciani, interdem verò illi tantùm qui Iustinianæ primæ Archiepiscopo subjecto erant. Senonensis Archiepiscopus diù Parisiensem non habuit pro Archiepiscopo.
•  
  PDF 87 IX. Nihil tamen contradictione sua effecit Episcopus Thessalonicensis, mansitque novo Archiespiscopo sua auctoritas. Probatur ex novo Archiepiscopo personæque Episcoporum primæ Iustinianæ subjectæ erant censuræ Pontificum Romanorum.
•  
  PDF 87 X. Ampla illa Archiepiscopi istius auctoritas effecit ut ei Patriarchæ dignitas & appellatio tributa sit à nonnullis antiquis scriptoribus.
•  
  PDF 87 XI. Corinthio quoque Episcopo tributæ sunt vices Romani Pontificis in Achaia & Hellade. Probatur auctoritate Facundi, Gregorij Magni, & Balsamonis.
•  
  PDF 88 XII. Abolita est prosÚs Episcopi Thessalonicensi auctoritas in Illyrico ævo Leonis Isauri, quæ restricta est intra findes solius Macedoniæ primæ.
•  
  PDF 88 Capvt XXX.
•  
  PDF 88 I. Arelatensis Episcopi vicariatus in Galliis easdem initia habuit quæ Thessalonicensis in Illyrico, ut ostenditur ex utriusque comparatione.
•  
  PDF 89 II. Omissa disputatione de antiquitate urbus & Ecclesiæ Arelatensis, omissa quoque contentione quæ inter Arelatensem Viennensemque Ecclesias fuit propter ordinationes Episcoporum provinciæ Viennensis, de solo vicariatur heic agetur.
•  
  PDF 89 III. Initia dignitas istius debentur studiis Patrocli Episcopi Arelatensis & beneficio Papæ Zozimi. Statuit iste uti nemini intra Gallias ex clero liceret Romam aliòve proficisci absque literis formatis Episcopi Arelatensis. Tum ei commisit judicia causarum quæ in provinciis Gallicanis emergerent, ita tamen ut de majoribus causis referret ad sedem apostolicam.
•  
  PDF 89 IV. Huic Zozimo decreto debentur initia vicariæ dignitatis Episcoporum Arelatensium. Explicatur illius locus de formatis, qui nun editur emendatior.
•  
  PDF 90 V. Tribuit deinde Patroclo Zozimus ordinationes Episcoporum provinicæ Viennensis & duarum Narbonensium, secundùm morem antiquum. Inquiritur in antiquatem istius consuetudinis, & ostenditur antiquam non fuisse. Fefellit itaque Zozimum Patroclus.
•  
  PDF 90 VI. Quæritur qua ratione factum sit ut Episcopus Arelatensis factus sit Metropolitanus adversùs civilem Imperij dispositionem & canones Nicænos. In Africa is Primas erat inter Episcopos qui ordinatione antiquior erat, nulla habita ratione civilium metropoleon. Excepto tamen Carthaginensi, qui primum ubique locum obtinebat. Immo & Primates Mauritaniæ & Numodoæ aliquam prærogativam habebant.
•  
  PDF 90 VII. Cùm amplificata esset urbis Arelatensis dignitas, constitutaque illic esset sedes Præfecti prætorio Galliarum, cumulata sunt in eam omnia civilis administrationes decora, factaque est metropolis Galliarum. Ex honore civili urbis Arelatensis descendit honor ecclesiasticus. Probatur ex rescripto Honorij ad Agricolam, & ex canone secunda Concilij Taurinensis.
•  
  PDF 91 VIII. Explicatur canon ille, ut ostendatur Episcopum Arelatensem fuisse tum Metropolitanum in provincia Viennensi. Patres Concilij Taurinensis provinciam diviserunt, ut concordiam retinerent.
•  
  PDF 91 IX. Sed parte provinciæ contentus non fuit Episcopus Arelatensis, totam sibi subjicere meditatus est, tum etiam duas Narbonenses. Faciundum id sibi putavit auctoritate Zozimo, qui ordinationes Episcoporum illarum provinciarum tribuere se ait Patroclo juxta majorum canones & statuta & secundùm antiquam consuetudinem. Magnum quid Patroclo tribuit Imp. Valentinianus.
•  
  PDF 92 Capvt XXXI.
•  
  PDF 92 I. Ad exemplum conventus civilis septem provinciarum, qui quotannis agebatur apud Arelatem, Hilarius Arelantensis Episcopus destinat celebrare Concilia eorum Episcoporum qui per eas provincias censebantur, quibus ipse præsideret.
•  
  PDF 93 II. Ea de causa Concilium Regense coëgit in aliena provincia, cui & ipse præfuit, & de causa ordinationis Metropolitani Ebredunensis cognovit tanquam primus provinciarum Gallicanarum Metropolitanus. Rursum instituitur comparatio inter Episcoporum Thessalonicensem & Arelatensem.
•  
  PDF 93 III. In eo Concilio constituti procuravit Hilarius irritas fore ordinationes quæ citra auctoritatem Metropolitani Arelatensis peragerentur. Causa Armentarij explicatur. Tum aperitur verus ac genuinus sensus canonum Concilij Regensis.
•  
  PDF 94 IV. Agitur deinceps de Concilio Arausicano, quod ab eodem Hilario celebratum est. Generale illud fuit, ut probatur multis argumentis.
•  
  PDF 94 V. Probabile quoque est Concilium Vasense fuisse generale. Explicatur primus canon ejusdem Concilij, in quo agitur de Episcopis ex provincia sua ad aliam accedentibus.
•  
  PDF 94 Capvt XXXII.
•  
  PDF 95 I. Disputatur de tempore quo celebratum est Concilium Arelatense secundum.
•  
  PDF 95 II. Generale illud fuisse, non verò provinciale scripsit illustrissimus Archiepiscopus. Quod etiam probatur ex canone XVIII. ejusdem Concilij.
•  
  PDF 95 III. Poßessionem suam pro convocatione Conciliorum generalium confirmari in synodo illa procuravit Hilarius Episcopus Arelatensis, exemplo ducto à synodo Nicæna, quæ Patriarcharum auctoritatem firmaverat canone. Explicatur canon ille Arelatensis.
•  
  PDF 95 IV. Chelidonius Episcopus Vesontionesis deponitur ab Hilario, quia internuptam duxerat, & quia capitali aliquos sententia condemnaverat. Qui judicio non adquiescens, Romam se contulit ad Leonem Papam.
•  
  PDF 96 V. Chelodonium secutus est Hilarius, prohibiturus ne quid adversùs decreta Concilij Gallicana tentaretur. Auctoritatem Conciliorum provincialium his verbis tuitus est quibus iram Leonis in se accersivit.
•  
  PDF 96 VI. Habita Romæ synodo ob eam causam, adfuit Hilarius, contenditque retractari non posse judicia Conciliorum provincialum quæ concordibus Episcoporum suffragiis decreta erant. Absolutus est Chelidonius in Romana synodo, non tamen ab Hilario susceptus.
•  
  PDF 96 VII. In eodem Concilio Romano proposita est alia adversùs Hilarium querela, quòd Projecto Episcopo infirmo & nescienti alium superposuisset Episcopoum.
•  
  PDF 96 VIII. Arguitur deinde quòd militaris eum manus per provincias sequeretur, & quòd ignotos invitits populis Episcopos daret. Fatale fuit illud ævo Leonis in Vicariis apostolicæ sedis.
•  
  PDF 97 IX. Leo adversùs Hilarium decernit uti suis unusquisque limitibus ac terminis contentus esset, & ne quis privilegium sibi debitum transferre in alium præsumeret.
•  
  PDF 97 X. Deinde Hilario adimit potestatem congregandi Concilia generalia, illum præterea privans auctoritate metropolitica in provincia Viennensi.
•  
  PDF 97 XI. Tribuit Leontio Episcopo Forojuliensi auctoritatem convocandi Concilia generalia. Sed tamen multo sale constitutionem illam condivit, ut Gallicanorum Episcoporum consensum eliceret.
•  
  PDF 98 Capvt XXXIII.
•  
  PDF 98 I. Nunc investigandum est utrum Leonis conatus adversùs Hilarium illi cesserit feliciter. Episcopi Gallicani putabant Leonem totam hanc camarinam movere ut ordinationes Episcoporum Galliæ in se traheret. Quod nostri omnino nolebant.
•  
  PDF 98 II. Probabile est tentamenta Leonis non obfuisse dignitati Episcoporum Arelatensium. Nam deinceps Episcopi vicinarum provinciarum Arelatem convenerunt in variis occasionibus. Et Ravennius, Hilarij successor, principem ubique locum tenuit inter Episcopos Gallicanos.
•  
  PDF 99 III. Concilium Arelate celebratur in causa insulæ Lirinensis, cui ad evocationem Hilarij interfuerunt Episcopi ex diversis provinciis.
•  
  PDF 99 IV. Variè scripsit Ravennius ad Episcopos, aliter ad eos scribens qui monachi non fuerant, aliter ad eos qui ex Lirinensi insula assumpti erant. Præcipuè verò adesse optavit Rusticum Episcopum Narbonensem.
•  
  PDF 99 V. Initur narratio de vita & rebus gestis Rustici, ut etiam captata occasione illustretur memoria magni viri. Monachus fuit in monasterio Lirinensi, tum Presbyter Ecclesiæ Massiliensis, demum Episcopus Narbonensis. Ad eum sanctus Leo scripsit epistolam decretalem.
•  
  PDF 100 VI. Deteguntur initia episcopatus ejus auctoritate inscriptionis Narbonensis, quæ explicatur.
•  
  PDF 101 VII. Ecclesiam Narbonensem rursum ædificavit, cùm suis tum piorum virorum sumptibus. Limen novæ illius Ecclesiæ conlocatum est anno 448.
•  
  PDF 101 VIII. Rusticus factus est Episcopus Narbonensis anno 430. die nona Octobris.
•  
  PDF 101 IX. Misera scriptoris annalium Massiliensium conjectura, qui ex hac inscriptione collegit Rusticum fuisse Episcopum Massiliensem.
•  
  PDF 101 Capvt XXXIV.
•  
  PDF 102 I. Hilarus Papa, qui Leoni successit, literas de ordinatione sua missit ad Leontium Episcopum Arelatensem, in quibus agnoscebat auctoritatem primi Metropolitani Galliarum in Leontrio. Eodem tempore Leontius Hilarum putavit instruendum ac monendum uti custodiret Ecclesiæ.
•  
  PDF 102 II. Aliis literis Leontius Hilaro gratulatus est pontificatum, simulque postulavit confirmationem privilegiorum Ecclesiæ Arelatensis. Ex verbis ejus colligitur privilegia quæ tribuebantur Episcopo, intelligi debere data esse Ecclesiæ.
•  
  PDF 102 III. Primi Galliarum Metropolitani, dignitatem in Leontio agnovit idem Hilarus in causa Hermetis Episcopi Biterrensis, qui transierat ad Narbonensem. Monarchiæ nomen in rebus ecclesiasticis non est sempter invidiosum.
•  
  PDF 103 IV. Hermes fuerat Archidiaconus Rustici Episcopi Narbonensis, & ab eo ordinatus Episcopus Biterrensis. Non susceptus verì à Biterremsibus, ad Narbonensem Ecclesiam tum Rustici morte vacuam transiit. Hanc translationem aliqui turbare conantur, missa legatione ad Hilarum Papam. Is verò Leontium redarguit quòd eam translationem non impedivisset. Tum Hermeti adimit jus ordinandorum Episcoporum primæ Narbonensis.
•  
  PDF 103 V. Intra quatuor & quadraginta annos variè se gesserunt Romani Pontifices in eadem facti specie. Quod ostenditur per comparationem causæ Hermetis cum causa Perigenis Episcopi Corinthiensis.
•  
  PDF 103 VI. Quandonam vetitæ translationes, quandonam verò permissæ. Hilarus Hermetem non removet ab Ecclesia Narbonensi, sed adimit illi potestatem ordinani Episcopos suæ provinciæ. Continuatur comparatio inter Hermetem & Perigenem.
•  
  PDF 104 VII. Hilarus Leontio facultatem tribuit congragandi Concilia generalia, prudentissimo consilio, quòd id mallet videri usurpatum per delegationem sedis apostolicæ quàm propria auctoritate Leonij.
•  
  PDF 104 VIII. His synodis Hilarus reliquit integrum causarum judicium, sic tamen ut majores causæ ad apostolicam sedem referendæ essent. Quod statutum est ad exemplum auctoritatis Episcopi Thessalonicensis.
•  
  PDF 105 IX. De formatis literis Episcopo peregrè profecturo tribuendis à Metropolitano. Et si iste dare noluerit, liceat Episcopo illi causam suam deferre ad examen Episcopi Arelatensis.
•  
  PDF 105 X. Occasione temeritatis Mamerti Viennensis Episcopi, qui Diensibus invitis Episcopum ordinavertat in contemptum Leontij, jubet Hilarus ut singulis annis Concilium generale celebretur, & in proximo causa ista discutiatur. Quod factum est. Referuntur provinciæ quæ conveniebant ad synodos Episcopi Arelatensis.
•  
  PDF 105 XI. Refertur controversia de Ecclesiis civitatis Cemelensis & Castri Nicæsis. Explicatur locus Hilari, qui ait Ingenuum Episcopum Ebredunensem Metropolitani semper honore subnixum fuisse. Vnde collegerunt viri docti non jure egisse Hilarium Arelatensem, qui Armentarium è cathedra Ebredunensi deturbavit ea etiam de causa quòd absque auctoritate ejus se ordinari consenserat.
•  
  PDF 106 XII. Quæritur an synodus Arelatensis adversùs Lucidum fuerit generalis. Probabile est Lungdunensem quoque, quæ propter eandem causam habita est, fuisse generalem, adeóque à Leontio convocatam fuisse.
•  
  PDF 106 Capvt XXXV.
•  
  PDF 106 I. Æonius successit Leontio, ut colligitur ex epistola Ruricij Episcopi Lemovicensis ad Æonium. Probabile est istum quoque usum esse ampla illa potestate in cujus possessione fuerant prædecessores ejus.
•  
  PDF 106 II. Moriens autem Æonius, successorem suum designavit Cæsarium, qui plurimis Conciliis generalibus præfuit.
•  
  PDF 107 III. Concilium Agathense congregatum est permissu Regis Alarici & sollicitudeine auctoritateque Cæsarij. Probatur muliis rationibus & testimonio Ruricij ad Cæsarium.
•  
  PDF 107 IV. Similiis huic locus apud Hieronymum; qui refertur.
•  
  PDF 107 V. Cæsarius præfuit Concilio Agathensi, eique primo loco ante omnes Metropolitanos subscripsit. Nimirum ob vices apostolicæ sedis. Edixit synodus uti singulis annis synodus generalis haberetur, cujus congregandæ curam reliquit Cæsario. Qui sint Hispani Episcopi in epistola Ruricij. Synodus Tolosana, quam in sequentem annum destinaverat Cæsarius, habita non fuit.
•  
  PDF 108 VI. Aliam aliquot pòst annis synodum generalem intra Gallias congregavit Cæsarius, ex qua scripsit illo decreta fuerant.
•  
  PDF 108 VII. Cæsarius ad eum mittit qui peterent confirmationem privilegiorum Ecclesiæ Arelatensis. Refertur libellus precum ab iis porrectus Symmacho.
•  
  PDF 108 VIII. Expenduntur verba istius libelli, ex quibus multa notatu digna colliguntur.
•  
  PDF 108 IX. Symmachus ita confirmavit privilegia Ecclesiæ Arelatensis ut ceterarum Ecclesiarum privilegia diceret esse servanda. Ejus interim auctoritatem extendit in provinciam Hispaniam. Majores causæ ad sedem apostolicam referendæ. Itaque Episcopi Galliæ & Hispaniæ in regno Gotthorum existentes pertinebant ad ordinationem Episcopi Arelatensis.
•  
  PDF 109 X. Minatur Symmachus abstentionem Episcopis Gallicanis, si detrectaverint accedere ad Concilia quæ auctoritate Episcopi Arelatensis fuerint congregata. Metropolitani vocabula intellexit Arelatensem.
•  
  PDF 109 XI. De necessitate accipiendarum formatarum ab Episcopo Arelatensi.
•  
  PDF 109 XII. Pallium Cæsario concessum à Symmacho. Cyprianus auctor vitæ Cæsarij emendatur. Metropolitani Galliarum dignitas.
•  
  PDF 110 XIII. Eximiam illam dignitatem in Cæsario agnovit Hormisda, qui ad eum scripsit de sua ordinatione. Emendatur alia Hormisdæ epistola, in qua omissum est nomen Episcoporum Scythiæ.
•  
  PDF 110 XIV. Enumerantur aliæ synodi in quibis Cæsarius præsedit. Causæ Contumelioso Episcopi Reiensis judicata est in Concilio generali. Emendatur epistola Agapeti ad Cæsarium, quæ gravis mendo laborat in editionibus.
•  
  PDF 110 Capvt XXXVI.
•  
  PDF 111 I. Vigilius Papa, primus omnium Pontificum Romanorum concessit vices suas Auxanio Episcopo Arelatensi conceptis verbis.
•  
  PDF 111 II. Cùm civitas Arelatensis transiit in jus Regis Childeberti, iste Vigilium oravit uti Auxanio vices apostolicæ sedis & Pallium delegaret. Pallium erat genus imperatorij indumenti, ideoque requirendus fuit consensus Iustiniani.
•  
  PDF 111 III. Vices postea suas commisit Auxanio postquàm concensum Imperatoris habuit.
•  
  PDF 112 IV. Explicatur epistola Vigilij, quæ difficultate non caret. Pallium erat vestis eximia atque collucens, & quæ plurimum habebat dignitatis. Probatur ex Thegano & Ioanne VIII. & XII.
•  
  PDF 112 V. Vigilius Auxanio vices suas & Pallium concessit ad exemplum Papæ Symmachi. Tum verò nulla mentio consensus Imperatoris.
•  
  PDF 112 VI. Causas à Vicario suo judicari jubet cum competenti numero Episcoporum. Sed judicam electionem relinquit arbitrio Auxanij. Causas autem discuit jubet canonica & apostolica æquitate.
•  
  PDF 112 VII. Causas religionis, & eas præterea quæ in provinciis definire non possent, referri jubet ad sedem apostolicam. Vetus ordo discutiendæ hæreseos noviter emergentis.
•  
  PDF 113 VIII. Renovat deinde privilegium de literis formatis ab Arelatensi Episcopo accipiendis.
•  
  PDF 113 IX. Secutus postremò exemplum superiorum Pontificum, vicariatus istius publicationem mandavit. Episcopi Gallicani sueti erant imperio Episcoporum Arelatensium.
•  
  PDF 113 X. Vigilius Auxanio specialiter commisit causam Prætextati. Notatur Baronius, qui Prætextatum hunc putat fuisse Episcopum Rothomagensen.
•  
  PDF 113 Capvt XXXVII.
•  
  PDF 114 I. Explicanda est in hoc capite epistola generalis Vigilij de vicariatu Auxanij.
•  
  PDF 114 II. Vicariatus ille tribuitur Auxanio per provincias quæ pertinebant ad regnum Childeberti. Enumerantur provinciæ illæ. Fieri id potuit ad exemplum auctoritatis Episcopi primæ Iustinianæ.
•  
  PDF 114 III. Ait Vigilius sibi in beato Petro commissam esse curam universarum Ecclesiarum. Sumptum id ex sancto Leone. Hæc persuasio altius deinde penetravit in animos Pontificum Romanorum. Hinc descendit necessitas constituendorum per provincias Vicariorum.
•  
  PDF 114 IV. Emendatur & explicatur Vigilij locus quo insinuat necessitatem constituendi Vicarij. Quæ emendatio confirmatur auctoritate ejusdem Vigilij.
•  
  PDF 115 V. Sic vices suas Auxanio committit ut nihil illi soli licere velit in judiciis causarum. Causas autem majores referri jubet ad sedem apostolicam.
•  
  PDF 115 VI. Initur comparatio inter Episcopum Thessalonicensem & Arelatensem. Iubet Vigilius uti Episcopi ab Auxanio evocati ad Concilium accedant, nisi justam ob causam abesse cogantur. Personam tamen pro se mittere debent.
•  
  PDF 115 VII. De formatis accipiendis ab Episcopo Arelatensi. Errant qui putant Aurelianum non statim successisse Leontio in cathedra Arelatensi.
•  
  PDF 115 Capvt XXXVIII.
•  
  PDF 116 I. Aurelianus succedens Auxanio, fit Vicarius Apostolicæ sedis, secundùm vetustam consuetudinem. Generalem pro hac causa epistolam ad Episcopos Gallicanos dedit Vigilius secundùm morem.
•  
  PDF 116 II. Aurelianus sollicitus de bona fama Vigilij, illi per legatum significavit qui sinistri rumores de illo essent. Iste, scripta ad eum epistola, fidem suam singillatium explicuit, simul illum admonens, ut illam in omnium Episcoporum Galliæ notitiam deducat. Evincunt istea sollicitudinem Ecclesiarum Gallicanarum fuisse tum penes Episcopum Arelatensem.
•  
  PDF 116 III. Aureliano successit Sapaudus. Hunc statim Pelagius Papa vicibus apostolicæ sedis ornavit secundùm morem. Tum usum ei Pallij concedit, & privilegium formatarum confirmat.
•  
  PDF 116 IV. Datum id precibus Childeberti Regis, ut patet ex epistola Pelagij ad Childebertum. Non meminit autem consensus Imperatorus pro concessione Pallij.
•  
  PDF 116 V. Admonet deinde Childebertum Pelagius honorandum eße Sapaudum propter apostolicam vicem. Episcopi tam contendebant Vicarios apostolicæ sedis subjacere debere judicio suorum collegarum, su quid peccarent. Explicatur epistola Pelagij. Ejus auctoritate ostenditur vicariatum Arelatensem fuiße perpetuum.
•  
  PDF 117 VI. Sapaudo successit Licernius; quem vicibus etiam apostolicæ sedis & Pallio ornatum fuiße colligitur ex more tum recepto & ex epistola sancti Gregorij de vicariatu Virgilij, qui proximè successit Licerio.
•  
  PDF 117 Capvt XXXIX.
•  
  PDF 117 I. Virgilius Arelatensis Episcopus petit à sancto Gregorio vices apostolicæ sedis & Pallium juxta antiquam consuetudinem. Non repugnavit Gregorius.
•  
  PDF 117 II. Debitum fuiße hunc honorem Ecclesiæ Arelatensi colligitur ex verbis sancti Gregorij.
•  
  PDF 118 III. In epistola generali ad Episcopos Gallicanos Gregorius renovat auctoritatem quam prædeceßores ejus tribuerant Episcopis Arelatensibus.
•  
  PDF 118 IV. Vices suas & Pallium Virgilio concedens Gregorius, vult tamen sua singulis Metropolitanis jura servari. Explicatur locus ille sancti Gregorij, qui non est simpliciter intelligendus.
•  
  PDF 118 V. Modum deinde præscripbit utendi Pallio, ut iret obviam ambitioni Virgilij, ne is Pallio illo ceu quodam indumento quotidiano uteretur. Habuit posterioribus temporibus hoc privilegium Hincmarus Archiepiscopus Remensis. Sed ipse eo privilegio non utebar.
•  
  PDF 118 VI. Gregorius præscribens ordinem judiciorum, decernit duodecim judices in qualibet causa debere eße. Pelagius Papa decreverat eam eße certam provinciam quæ decem vel undecim Episcopos judices habebat sub uno Metropolitano. Quod etiam observatum est ab Vrbano secundo.
•  
  PDF 119 VII. Gregorius in Angliam mittens Augustinum, eum Virgilio commendavit, cùm per Arelatem transiturus eßet. Virgilium vocat Metropolitanum Galliarum. Pallium Arelatensibus Episcopis tributum antiquitus.
•  
  PDF 119 VIII. Vices apostolicæ sedis conceßas olim fuiße Ecclesiæ Arelatensi probatur auctoritate Gregorij septimi. Desiit autem ea auctoritas post Gregorium Magnum.
•  
  PDF 119 Capvt XL.
•  
  PDF 119 I. Extincto Virgilio Episcopo Arelatensi, extincta quoque est vicaria dignitas Ecclesiæ Arelatensis. Neque enim constat Ioannem aut Felicem, qui postea sedem illam tenuerunt, fuiße Vicarios apostolicæ sedis.
•  
  PDF 120 II. Rotlandus postea tentavit restaurare antiquam Ecclesiæ suæ dignitatem, irritio conatu.
•  
  PDF 120 III. Felicior fuit Rostagnus, qui Pallium & vices apostolicæ sedis an ea auctoritate usus sit. Certè in Conciliis deinde subscripsit longo intervallo post alios Episcopos.
•  
  PDF 120 IV. Temeritas Rostagni in ordinatione Episcopi Narbonensis repreßa. Saxius refellitur, qui putavit Ioannem Pontificem Romanum ad Rostagnum subscripsiße uti Agius Narbonensis Episcopus deponeretur.
•  
  PDF 120 V. Raimbaldus vices apostolicæ sedis obtinuit seculo sequenti, & subjectionem Metropolitani Aquensis. Attamen ista auctoritas diu non valuit.
•  
  PDF 120 VI. Vnicum illud privilegium sequenti tempore habuit Arelatensis Archiepiscopus, ut nulli prorsùs Legato, nisi ei tantùm qui de Romani Pontificis latere destinatus eßet, subjiceretur. Probatur ex Innocentio III.
•  
  PDF 121 Capvt XLI.
•  
  PDF 121 I. Adversùs quæ suprà dicta sunt nonnulli Arelatenses Episcopos nunquam fuisse usos auctoritate Vicarij apostolicæ sedis. Aperitur ratio conciliandæ istius contradictionis.
•  
  PDF 121 II. In re tamen adeo antiqua nihil afferri certi potest, nisi quòd certum est extraordinariam illam Arelatensium Episcoporum auctoritatem viguisse à temporibus Zozimi usque ad sanctum Gregorium.
•  
  PDF 121 III. Ex capite Artaldus quidam colligunt Archiepiscopum Arelatensem fuisse subjectum Archiepiscopo Narbonensi. Viderunt Correctores Romani mendum heic esse, istudque caput pronuntiarunt intelligendum esse de Episcopo Electensi in prima Narbonensi. Quos rectè in hoc reprehendit Bosquetus.
•  
  PDF 121 IV. Certum est heic non agi de Episcopo Arelatensi, sed de Helensi apud Ruscinones; qui tum erat Artaldus, ut patet ex veteribus monumentis illorum temporum. Artaldo successit Ermengaudus.
•  
  PDF 121 V. Caput illud non posse intelligi de Episcopo Electensi hinc probatur quòd ævo Vrbani II. nondum Episcopus institutus erat in monasterio Electensi.
•  
  PDF 121 Capvt XLII.
•  
  PDF 122 I. Vicariatus Augustino Cantuariensi Archiepiscopo fuit ut privilegium personale. Cantuarienses porrò Archiepiscopi non nisi diù post ista tempora facti fuerunt Vicarij apostolicæ sedis.
•  
  PDF 122 II. Simplicius Papa vices suas per Hispaniam concessit Zenoni Episcopo Hispalensi, absque ulla jurisdictione, tantum ut canones & decreta apostolicæ sedis, servari procuraret.
•  
  PDF 122 III. Hormisda vices suas per Hispaniam concessit Ioanni Episcopo, sive ille Tarraconensis fuit, sive Illicitanus.
•  
  PDF 122 IV. Verùm non ei tribuit tantam potestatem quanta tributa fuerat Episcopis Thessalonicensibus & Arelatensibus. Explicatur istius potestas. Fuit simplex delegatio absque jurisdictione.
•  
  PDF 122 V. Disparratio est Sallustij Episcopi Hispani, cui idem Hormisda vicariatum concessit cum jurisdictione conjunctum. Mandata porrò illi data non undequaque conveniebant cum mandatis quæ data fuerant Episcopis Ecclesiarum Thessalonicensis & Arelatensis.
•  
  PDF 123 VI. Idem Hormisda vices suas contulisse dicitur in Gallia sancto Remigio Remensi Episcopo. Verùm literæ Hormisdæ de vicariatu Remigij respuuntur ab eruditis.
•  
  PDF 123 VII. Sanctus Gregorius vices suas in Sicilia commisit Maximiano Episcopo Syracusano. Sed hoc privilegium fuit personale.
•  
  PDF 123 VIII. Idem Gregorius sollicitus de Anglis fide Christiana imbuendis, illuc misit Augustinum Abbatem; quem postea Episcopum ordinari jussit, Pallioque decoravit.
•  
  PDF 123 IX. Vices apostolicæ sedis illi datæ sunt cum Pallio, cum quo ea dignitas conjuncta erat. Porrò privilegium illud fuit personale. Posterioribus seculis Archiepiscopus Cantuariensis erat Legatus natus sedis apostolicæ in Anglia.
•  
  PDF 124 Capvt XLIII.
•  
  PDF 124 I. Gregorius II. Papa Bonifacium in Germaniam misit, ut gentes illas in fide Christi erudiret. Is gessit vicem Petri inter feroces & indomitas gentes.
•  
  PDF 124 II. Legatione igitur Romanæ sedis ornatus est; ut ipse docet apud Othlonum & alibi. Probatur etiam auctoritate Hincmari.
•  
  PDF 124 III. Legationem exercuit cum consensu Regum nostrorum & Episcoporum, in neminem contumeliosus. Agnovit autem nullam se muneris sui partem exequi posse absque auctoritate Karoli Francorum Principis. Karoli Martelli pietas laudata à Bonifacio & à Pontificibus Romanis. Bonifacius auctoritatem ecclesiasticam nusquam frangi permisit. quod probatur auctoritate Lupi Ferrariensis.
•  
  PDF 125 IV. Gregorius II. Legatum suum Bonifacium commendavit Karolo Martello, tum omnibus Francis, rogans eos uti Bonifacio sociisqui ejus alimenta victui necessaria subministrarent.
•  
  PDF 125 V. Quæritur an ad Bonifacium pertinuerit congregatio Conciliorum. Poterat cogitare de celebrando Concilio; sed ejus ministerium quoad hoc in sola suggestione positum erat, omninoque auctoritate Principis opus erat ad Concilia congreganda. Quod probatur auctoritate Concilij Liptinensis, tum etiam testimonio Vvillibaldi.
•  
  PDF 125 VI. Extincto Zacharia, opus Bonifacio fuit vicariatus continuationem petere à Stephano secundo.
•  
  PDF 126 VII. Familiaritatis apostolicæ sedis vocabulo intelligitur vicariatus Romanus. Probatur auctoritate Bonifacij, Nicolai primi, & Innocentij tertij.
•  
  PDF 126 VIII. Refertur epistola Bonifacij ad Stephanum; qua petit uti legatio sedis apostolicæ sibi continuetur.
•  
  PDF 126 IX. Ostenditur id factum ab eo non esse prava ambitione, sed ut extraordinaria illa auctoritate uteretur ad majorem Dei gloriam. Instituitur aliqua comparatio inter Bonifacium & Hilarium Episcopum Arelatensem.
•  
  PDF 127 X. Bonifacius abstinuit à nomine Legati donec eam dignitatem rursum accepit a Stephano, ut colligitur ex duabus illius epistolis. Martyrium pro Christo deinde subiit in Frisia.
•  
  PDF 127 Capvt XLIV.
•  
  PDF 127 I. Hactenus antiquitas. Aperit se deinceps nova rerum facies. Quod ut meliùs intelligatur, ineunda primùm est velut anacephalæosis quædam eorum quæ dicenda sunt. Post Karoli M. & Nicolai I. tempora major fuit Legatorum auctoritas quàm vetustis temporibus.
•  
  PDF 127 II. Olim Legatorum in provincias adventus ne minimo quidem sumptui erat provincialibus. Procurationes deinde Legatorum introducta sunt, quarum occasione Legati ad summas opes pervenirent. Tandem prorsùs abolitæ sunt.
•  
  PDF 128 III. Fuere tamen nonnulli Legati qui castè provincias administrarunt. Sed ij pauci numero fuere.
•  
  PDF 128 IV. Invit Legatorum fortunam timor ex potestate eorum, quæ maxima erat. Ista quidem feliciter ut plurimùm cessere. Fuere tamen eæ temporum vicissitudines ut interdum Romanos Pontifices pœnituerit quòd nimis amplam potestatem tribuissent Legatis.
•  
  PDF 128 V. Inde paulatim abolitus usus frequentium legationum, tum etiam ob contradictionem Principum & Episcoporum. Melius enim ac consultius visum est abstinere à mittendis Legatis quàm eos exponere tot procellis ac tempestatibus.
•  
  PDF 128 VI. Nullus post Bonifacij obitum Legatus fuit in Gallia & Germania usque ad Karoli Calvi tempora. Probatur ex Hincmaro, qui putabat Metropolitanorum ac reliquorum Episcoporum jura convelli cùm legatio sedis apostolicæ cuipiam tribuebatur cum jurisdictione.
•  
  PDF 128 VII. Drogo Episcopus Metensis, olim sacri Palatij Archicapellanus sub Ludovico Pio, vicariatum apostolicæ sedis per Gallias obtinet à Sergio secundo. Explicantur capita auctoritatis illi concessæ.
•  
  PDF 129 VIII. Passus est contradictionem ab Episcopis Gallicanis, & conatus ejus frustra fuit.
•  
  PDF 129 IX. Venerunt postea legationes sedis apostolicæ in consuetudinem. Legati Nicolai I. pecunia corrupti, immensis ditati opibus Romam regressi sunt.
•  
  PDF 129 X. Arsenius Hortensis Episcopus in Galliam mittitur cum amplissima potestate. Hunc Adventius Episcopus Metensis laudat quòd manus suas excusserit ab omni munere.
•  
  PDF 129 XI. Auctor tamen annalium Fuldensium docet illum magnifices muneribus honoratum fuiße à Ludovico Rege Germaniæ & à Karolo Calvo fratre ejus. Quod evertere videtur testimonium Adventij. Nisi si discrimen constituatur inter munera Principum & privatorum hominum.
•  
  PDF 130 Capvt XLV.
•  
  PDF 130 I. Nicolao primo debentur initia nonnullorum capitum posterioris disciplinæ. Is immediatam Conciliorum generalium convocationem in se traxit absque literis Principis. Vnde emersit necessitas mittendorum Legatorum in provincias.
•  
  PDF 130 II. Inde etiam factum ut idem Nicolaus ad Episcopos Gallicanos scripserit apostolica illos auctoritate synodum Metensem celebraturos esse, eique præfuturos Legatos suos. His tamen verbis utitur quæ plurimum modestiæ præferunt.
•  
  PDF 130 III. Præter causam Lotharij & Theutberga, Nicolaus Legatis suis commisit omnes causas provinciarum Gallicanarum. Vnicum hoc vinculum retinendæ auctoritatis. Causæ difficiles ad apostolicam sedem referendæ.
•  
  PDF 130 IV. Nihil heic novi statutum à Nicolao. At clausula quæ dein sequitur in ejus literis, prorsùs abolet auctoritatem synodorum. Iubet enim acta synodi ad se mitti; ut si injustè fuerit judicatum, restaurari jubeat cognitionem.
•  
  PDF 131 V. Retinuit tamen aliquam reverentiam erga Reges nostros, jubens ut Legati facultates instructionesque suas communicent cum Karolo Calvo, ut præsentubus Consiliariis ejus examinentur, demum verò executioni mandentur si consensus Regis accesserit.
•  
  PDF 131 VI. Prospexit etiam dignitati Episcoporum, Legatis imperans uti easdem facultates & instructiones ostenderent Episcopis. Quo consilio id factum. Populo quoque Christiano ista significari jussit, ob necessitatem publicationis. Ea ratione Conciliorum provincialium auctoritatem infregit.
•  
  PDF 131 VII. Emerserunt deinde frequentes legationes, quas recensere supervacaneæ diligentiæ fuerit. Decurrendum tantùm est per illustriores sequentium seculorum eventus.
•  
  PDF 131 Capvt XLVI.
•  
  PDF 132 I. Sub initia tertiæ Regum nostrorum dynastiæ nova politiæ forma introducta est in detrimentum auctoritatis Metropolitanorum & Conciliorum, tum etiam dignitatis regiæ. Quippe omnes causæ pendebant at arbitrio Legatorum. Ad eos quoeque pertinebat convocatio Conciliorum generalium ex provinciis suæ legationis, in quibus illi primum semper locum obtinebant. Legatus statis ac advenerat in provinciam, cogitabat de celebrando Concilio.
•  
  PDF 132 II. Magna autem erat Legatorum dignitatio, quòd in provinciis positi usurparent auctoritatem suspendendi & deponendi Episcopos. Vnicum eorum suffragium æquiparabatur collectis totius synodi suffragiis. Primam causarum cognitionem ad se trahebant. Canones sanciebant.
•  
  PDF 132 III. Eorum auctoritas interdum porrigebatur in universum regnum, interdum verò in quasdam tantùm provincias. Disputatio instituitur de terminis Aquitanicæ legationis, quæ plurimum olim splendoris & auctoritatis habuit. Enumerantur provinciæ quæ Legato Aquitaniæ parebant, in quibus fuit Britannia sub Archiepiscopo Dolensi.
•  
  PDF 133 IV. Probatur ex historia Pontificium & Comitum Engolismensium; & ex Bula Paschalis II. de legatione Gerardi Episcopi Engolismensis, quæ refertur.
•  
  PDF 133 V. Disputatur an Gerardus ille legationem illam habuerit sub Gelasio secundo. Afferuntur argumenta in utramque partem.
•  
  PDF 133 VI. Transgressus Gerardus in partes Callisti, legatione Aquitanica ab eo ornatus est. Refertur Bulla Callisti de ea legatione.
•  
  PDF 134 VII. Igitur legationis Aquitanica termini in Britanniam porrigebantur. Nam Britannia suum Archiepiscopum habuit alium à Turonensi etiam Adriani IV. pontificatu.
•  
  PDF 134 VIII. Enumerantur rursum provinciæ Aquitanica legatione conclusæ, & ostenditur latiùs patuisse legationem Amati Episcopi Oloronensis, cui præter eas provincias commissa est etiam provinciæ Narbonensis finibus comprehenderetur.
•  
  PDF 135 IX. Cùm Gregorius VII. primatum Lugdunensi Ecclesiæ concessisset super quatuor provincias Lugdunenses, Gebuinus impatienter tulit legationem apostolicæ sedis Amato concessam esse in tertia Lugdunensi, non tamen palam contradicere ausus. Probatur ex epistola Gebuini ad Archiepiscoporum Turonensem & ad Episcopum Andegavensem.
•  
  PDF 135 X. Eadem æmulatio exercuit Hugonem Archiepiscopum Lugdunensem; qui ut obliquè infringeret auctoritatem Amati in tertia Lugdunensi, eodem tempore Turonensem Archiepiscopum ad se evocavit quo eum Amatus ad synodum invitaverat. Bene tamen deinceps inter eos convenit.
•  
  PDF 136 XI. Termini Aquitanicæ legationis non fuere semper certi, sed contracti aut dilatati pro libito Pontificum Romanorum. Gaufridus Episcopus Carnotensis habuit legationem Aquitaniæ post Gerardum Engolismensem. Emendatur auctor Chronici Maurigniacensis, & Martyrologium Carnotense.
•  
  PDF 136 Capvt XLVII.
•  
  PDF 137 I. Perpetuos in provinciis Legatos instituendos esse censuerunt Romani Pontifices, reserato retinendæ dominationis arcano per legationes. Probatur ex Honorio III.
•  
  PDF 137 II. Sed ut res ista ordine procederet, insinuanda erat ægro mortalium generi necessitas Legatorum. Ea necessitas deducta ex cura unversalis Ecclesiæ, quam Romanæ sedis antistiti incumbere scribsit post Vigilium Alexander secundus. Eam curam expetere ut Romanus Pontifex mittat qui provincias vice sua visitent. Hoc jus à veteri consuetudine repetit Gregorius septimus. Ex ea persuasione factum ut cuncta ecclesiastica negotia Legatis committerentur, specie extirpandi vitiæ & inserendi virtutes.
•  
  PDF 137 III. Religiosissima illa Pontificum verba non ita semper accipiebantur in provinciis, eaque species pietatis aliquando passa est contradictionem.
•  
  PDF 137 IV. Eandem veterem consuetudinem obtenderunt etiam Paschalis II. & Callistus II.
•  
  PDF 137 V. Prædecessorum suorum cogitata magnificis verbis elocutus est Innocentius III. Legatorum utilitatem ac necessitatem commendans.
•  
  PDF 138 VI. Ex eo factum est ut immensum posterioribus seculis excreverit Legatorum dignitas & auctoritas, ita ut cuncta omnino provinciarum negotia ad eos deferrentur. Olim causas judicabant in Conciliis. Vltimis verò temporibus insuperhabuerunt Episcoporum nomen.
•  
  PDF 138 VII. Tanta olim fuit Legatorum auctoritas ut non liceret judicia eorum retractare. Probatur auctoritate Alexandri II. apud Thomam Spalatensem. Item ex Gregorio septimo.
•  
  PDF 138 VIII. Fuit illud unum ex arcanis retinendæ dominationis, ea approbare quæ à Legatis acta erant. Maxima porrò & amplissima potestate ornabantur. Facile Legatis erat quemlibet suæ legationis Episcopum opprimere.
•  
  PDF 138 IX. Ivo Carnotensis docet tantam fuisse Legatorum auctoritatem ut ad reddendam factorum suorum rationem cogi non possent, quantumvis iniqua sententia esset.
•  
  PDF 139 X. Iudicia Legatorum ac delegatorum apostolicæ sedis debere esse sacrosancta declaravit Innocentius III. in causa Episcopi Pictaviensis.
•  
  PDF 139 Capvt XLVIII.
•  
  PDF 139 I. Legatorum in provincias adventus ne minimo quidem sumptui olim erat provincialibus. Demum lata lex est, qua cautum est uti eis suppeditarentur sumptus, non solùm necessarij, sed etiam liberales. Refertur elegans locus Serlonis Episcopi Sagiensis.
•  
  PDF 139 II. Gregorius II. hortatus est Germanos uti Bonifacio impendia necessariaæ præberent. Tandem Gregorius VII. formulam jurisjurandi præscribens Metropolitanis, jurare eos præcepit uti Legatos Romanos in eundo & redeundo honorificè tractarent & in suis necessitatibus adjuvarent.
•  
  PDF 139 III. Hoc Gregorij decretum statim receptum est. Hungari tamen restitere; ut colligitur ex epistola quadam Paschalis secundi, quæ emendatur. Baronij hallucinatio detegitur, qui ex una Paschalis epistola duas fecit.
•  
  PDF 140 IV. Stabilita necessitate suppeditandorum Legatis suptuum, præscriptus ab iis est ordo solutionis, coactique provinciales immensas auri argentique moles pendere. Probatur ex Ioanne Saresberiensi, & ex sancto Bernardo.
•  
  PDF 140 V. Probatur etiam ex epistola Friderici I. ad Adrianum quartum, in qua sævi Legatorum quorundam actus describuntur. Eis charta pura sigillata dabatur, ut in ea secundùm occasiones scriberent quod animus collubitum esset suis.
•  
  PDF 140 VI. Hunc fuisse vetustis illis seculis morem Ecclesiæ seu Curiæ Romanæ probatur etiam ex Matthæo Parisio.
•  
  PDF 140 Capvt XLIX.
•  
  PDF 141 I. Inuenda est, quamvis invitis, narratio fœdissimorum facinorum per provincias patratorum à Legatis. Non omnia tamen congerenda. Comparandarum in primis divitiarum aviditatem in Legatis accusavit antiquitas. Violentia denariorum apud Vvillelmum Malmesburiensem.
•  
  PDF 141 II. Ioannes Cremensis primum locum fastuosè occupans
•  
  PDF 141 III. Tum etiam propter munerum acceptionem, & quia deprehensus cum meretrice ferebatur. Sed hanc narrationem esse falsam contendit illustrissimus Cardinalis Baronius.
•  
  PDF 142 IV. Referuntur verba sancti Bernardi, qui mores improbis cujusdam Legati discribsit, rapacitatem illius in primis exagitans.
•  
  PDF 142 V. Rogerius Hovedenus in causa sancti Thomæ Cantuariensis loquens de Legatis Romanæ Ecclesiæ, ait eos plus aurum & argentum fitire quàm justitiam & æquitatem.
•  
  PDF 142 VI. Ioannis Neapolitanis horrenda cupiditas & avaritia, qui lucri causa etiam injustissimam causam iniquissima sententia absolvit. Tum impudens ejus responsum.
•  
  PDF 143 VII. Adeo vulgata tum res erat Legatorum avaritia, ut cùm Ioannes Anaginus in Galliam missus esset ad revocandam concordiam inter Reges Franciæ & Angliæ, & isti palam faveret, publicè objectum ei ab alio sit illum olfecisse sterlingos Regis Angliæ.
•  
  PDF 143 VIII. Vvillelmus Episcopus Eliensis, Legatus in Anglia & Hybernia, gravis nimium fuit Ecclesiæ Anglicanæ, cunctos ad inopiam redigens. Elegans locus ex epistola Hugonis Episcopi Coventrensis, qui ait crucem illius Legati redemisse id est ad redemptionem coëgisse omnes Ecclesias Angliæ, nec fuisse aliquem immunem qui crucis illius stigmata non sentiret. Sed ad excusandos istius Legati actus extant scripta Petri Blesensis & Celestini III.
•  
  PDF 143 Capvt L.
•  
  PDF 143 I. Rursum avaritiam Legatorum insectatur Rogerius de Hoveden in persona Ioannis Salernitani, quem ait à ceteris potionibus quæ homines inebriare solent abstinuisse, ceterùm aurum & argentum sitivisse.
•  
  PDF 144 II. Raynaldus, ut dedecus illud amoliatur à nomine Legatorum, vitium illud confert in corpus virorum ecclesiasticorum. Notatur à veteri scriptore mos Romanorum ad bursarum corrosionem.
•  
  PDF 144 III. Refertur insignis locus Guiberti de Novigento adversùs avaritiam Romanæ Curiæ, qui illustratur ex alio loco Matthæi Parisij.
•  
  PDF 144 IV. Cupiditatem in Ioanne Ferentino notat idem Parisius. Refellitur Odoricus Raynaldus, qui factum istius Legati excusare conatur, hanc rapinam descendere faciens ex veteri more faciendarum collectarum.
•  
  PDF 144 V. Gualo Legatus in Angliam missus ab Innocentio III. honesta & inhonesta omnia quæstui habebat. Itaque ob insatiabilem avaritiam accusatus apud. Pontificem, ab eo multatus est pœna pecuniaria. Verùm hæc narratio falsi suspicione laborat.
•  
  PDF 145 VI. Impudens Ægidij Legati mendacium: qui post corrosam multam auri vim, finxit se à latronibus spoliatum fuisse, cùm eam pecuniam in summa ambitione ac luxu profudisset, & ita crumena inani Romam rediit. Frequentia Legatorum commotus Alexander Scotorum Rex, novum Legatum repudiat. Vehemens oratio Episcopi cujusdam Scoto adversùs Legatos.
•  
  PDF 145 VII. Otto Legatus in Angliam missus à Gregorio IX. magnificè acceptus & multis muneribus donatus. Neque fanis pepercit neque profanis. Sed præda suæ spoliatus, factus est præda de prædatore.
•  
  PDF 145 VIII. Interdum Legati spoliabantur pecunia compilata. Talayrandus à latronibus spoliatus in Gallia.
•  
  PDF 146 IX. Talayrando felicior fuit in Anglia Pileus Cardinalis. Nam cùm immensam auri vim collegisset variis modis, eam priùs Anglia eduxit quàm ipse exiret.
•  
  PDF 146 Capvt LI.
•  
  PDF 147 I. Agendum in hoc capite de procurationibus Legatorum. Procurationis vocabulo intelliguntur cibaria quæ debentur Episcopis visitantibus, ut docet etiam glossa. Inde procurare & exhibere. Gregorius VII. sumptus Legatis præberi mandavit. Hinc paulatim introductum uti procuratio eis solveretur Alexander III. modum procurationem præscripsit in Concilio Lateranensi.
•  
  PDF 147 II. Cùm procuratio tribuebatur tantùm in victualibus, modica erat. Dabitur Legatis lac ad bibendum, & non bibent ultra tertiam vicem. Sed ista abrogata esse adnotat Gambarus. Cardinales Legati sunt bonis & consuetis cibis procurandi.
•  
  PDF 147 III. Procurationis vocabulum in eo sensu introductum erat desinente seculo duodecimo, ut probatur duobus locis illustribus. De luxu & popa Episcopi Eliensis in Anglia.
•  
  PDF 148 IV. Nihilo illo modestiores erant ceteri Legati. Innocentius III. procurationes Legatorum restrixit ad necessaria, causas querelarum amputare studens.
•  
  PDF 148 V. Frequentia Legatorum dedit occasionem huic constitutioni. Præscriptio longa non eximit à solutione procurationum. Solum privilegium apostolicæ sedis hoc potest.
•  
  PDF 148 VI. Legati exigebant procurationes ab iis etiam quos non visitabant. Et huic quoque malo modum aliquem ponere studuit idem Innocentius. Sed idem tamen hanc saluberrimam constitutionem evertit in sequenti clausula, permittens Legatis uti cùm oportuerit eos apud aliquem locum moram facere longiorem, procurationes recipiant ab Ecclesiis & personis quas non visitaverint.
•  
  PDF 148 VII. Episcopi in Cocilio Triburiensi congregati hunc agendi modum damnarunt in aliquibus Episcopis sui seculi.
•  
  PDF 149 VIII. Antiquitus ergo pecunia non exigebatur pro procuratione. Dein Legati exegerunt, specie levandi onera provincialium. Otto Legatus duas marcas argenti ab Ecclesiis conventualibus Angliæ exegit nomine procurationis.
•  
  PDF 149 IX. Cùm alius Otto in Anglia passus esset contradictionem propter procurationes. Anglis respondentibus quòd toties bona Ecclesiæ exhauserat Romana importunitas quòd nullo modo amplius tolerarent, ad humilitatem religiosorum se convertit, & ab eis magnam pecuniæ vim ex torsit nomine procurationis.
•  
  PDF 149 X. At non propterea destitit Otto ab exigendis procurationibus. Misit enim mandata ad Archiepiscopos & Archidiaconis uti procurationes in suis quinque locis nomine suo exigerent, & ad se mitterint.
•  
  PDF 149 XI. Cistercienses, qui per privilegia sedis apostolicæ exempti erant à solutione procurationum, querelas adversùs Ottonem suas detulerunt ad Gregorium IX. Papam. Is verò vetuit ab eis exigi procurationes pecuniarias, cibis porrò regularibus absque esucarnium contentus esset Legatus quandiu apud illos esset.
•  
  PDF 150 XII. In Gallia quoque motus aliquos excitarunt procurationes Legatorum. Probatur ex epistola Innocentij IV. nondum edita.
•  
  PDF 150 XIII. Sub Clemente V. adeo intolerabiles erant procurationes Legatorum ut se provinciales ab eis præstandis eximere studerent omnibus modis. Probatur ex facto virorum ecclesiasticorum diœceseos Helensis. Contendebat Episcopus Helensis se, cùm esset de regno Aragoniæ, non teneri ad præstationem procurationum Legatis in Franciam missis. Allegabat privilegium Innocentij quarti.
•  
  PDF 150 XIV. Eò processerat Legatorum aviditas ut se ita redderent in procurationum exactionibus onerosos quòd oppressi subditi hujusmodi onera non valebant supportare. Frustra enim fuit decretum Innocentij IV. & Gregorij X. in Concilio Lugdunensi. Gradum deinde ad licentiam fecit Bonifacius octavus. Divites pro magna parte exempti à præstatione procurationum. Quo fiebat ut pauperes multùm gravarentur. Abolitæ dein prorsùs sunt illæ procurationes.
•  
  PDF 151 Capvt LII.
•  
  PDF 151 I. Legati pecuniam ex procurationibus collectam effundebant cum probro atque dedecore. Agendum eodem tempore de luxu & pompa Legatorum. Anastasius Episcopus Thessalonicensis notatus.
•  
  PDF 151 II. Missus in Germaniam Legatus à Silvestro secundo Frithericus, vir cetera bonus, ambitioso apparatu in provinciam profectus est, ambitiosè provinciam habuit. Ei tamen primus locus datus non est in Concilio quandiu in eo adfuit Archiepiscopus Moguntinus.
•  
  PDF 152 III. Hugo Archiepiscopus Lugdunensis & apostolicæ sedis Legatus, ut magnitudinem suam ostentaret provincialibus, synodum generalem celebrare cogitat intra Gallias. Consultus à Rege Ivo Carnotensis respondit istam audentiam non esse tolerandam.
•  
  PDF 152 IV. Iam tum Legati contendebant primum locum sibi competere in Conciliis generalibus cum prærogativa suffragij. Sed hanc legem duram & iniquam esse putabant Angli, ut patet ex Gervasio Dorobernensi.
•  
  PDF 152 V. Notatur ambitio Gerardi Episcopi Engolismensis, qui generales synodos congregabat ut Concilio præsidens generali amplitudinem suæ potestatis gloriabundus inspiceret.
•  
  PDF 152 VI. Luxus & ambitio Petri Leonis in legatione Gallica & Anglica, tum perditissimi mores, & ad irritamenta gulaæ sollicitus animus.
•  
  PDF 153 VII. Fastus tamen omnis abeße debet à Legatis; ut probatur etiam auctoritate sancti Bernardi.
•  
  PDF 153 VIII. Illustre fastus Legatorum exemplum in persona Vvillelmi Episcopi Eliensis, ex Matthæo Parisio.
•  
  PDF 153 IX. Item in Pelagio Episcopo Albanensi, quem Innocentius III. Legatum misit Constantinopolim.
•  
  PDF 153 X. Item in Ægidio Cardinale, qui sub Honorio III. Legatus in Scotia fuit.
•  
  PDF 153 XI. Otto Cardinalis Legatus in Anglia tanta pompa tantoque fastu Concilium generale celebravit ut ob hoc ipsum graviter reprehensus sit à Matthæo Parisio.
•  
  PDF 154 XII. Narratur historia cujusdam nebulonis, qui se Legatum ferens apostolicæ sedis, munera pretiosa ab Abbatibus & Prioribus Angliæ exigebat, ea respuens quæ fastui & ambitioni ejus non videbantur esse congruentia, reposcens interim pretiosiora.
•  
  PDF 154 XIII. Explicatur Matthæi Parisij locus de privilegio Regis Angliæ sophisticè salvando. Privilegium illud in eo versabatur, ut Legatus in Angliam mitti non posset nisi à Rege postulatus.
•  
  PDF 154 XIV. Insignia Legatorum, id est, rubræ vestes, ex Matthæo Vvestmonasteriensi. Apostolicæ dignitatis insignia vocantur ab Innocentio III. & apostolica paramenta atque insignia à Tangmaro.
•  
  PDF 154 XV. Hinc colligitur indumenta Romanorum Pontificium, quæ rubea erant, communicata fuisse cum Legatis posteriorum temporum, sicut olim Pallium. Vestes Romanorum Pontificum fuisse olim purpureas probatur ex Concilio Remensi adversùs Arnulphum & ex Ioanne Saresberiensi.
•  
  PDF 155 XVI. Probatur etiam ex Ottone Frinsingensi, ex Actis Gregorij septimi, & ex veteri codice Vaticano apud Baronium.
•  
  PDF 155 XVII. Tum ex Petro Damiani, & Leone Ostiensi. In Pallio sive manto posita olim erat consummatio electionis Romani Pontificis.
•  
  PDF 155 XVIII. Legati vestibus rubeis usi diù antè quàm Romani Pontifices rubeam vestem concederent Cardinalibus. Exemplum in Pelagio Episcopo Albanensi. Tum in Dominicanis Polonis. Innocentius IV. Cardinalibus concessit uti galero rubeo. Qui secuti sunt Pontifices, sua & illi decora addiderunt.
•  
  PDF 155 Capvt LIII.
•  
  PDF 156 I. Mala fama Legatorum hauddubiè Romanos Pontifices ægrè habebat. Romana Ecclesia non solet neque vult decretis suis patenter obviare. Bona fama valde necessaria est Ecclesiæ Romanæ. Eadem, licet aliqua interdum toleret, numquam à Legatis perperam gestas pœnituit aliquando Summos Pontifices quòd amplissimam potestatem concessissent Legatis.
•  
  PDF 156 II. Cùm Giraldus Ostiensis Episcopus nonnulla præter fas jusque præsumpsisset in Gallia, commovit ea res Gregorij VII. animum, qui omnino ita hanc causam exaggerat ut planè appareat pœnituisse illum quòd ista à Legatio acta fuissent.
•  
  PDF 156 III. Richardus Abbas Massiliensis, qui legatione Hispanica absus insolenter erat, tandem revocandus fuit. Contigit istud sub Vrbano secundo.
•  
  PDF 156 IV. Hiacynthus Bobo cùm auctoritate legationis translationem cujusdam Episcopi peregisset, castigatus est ab Alexandro III. ut docet Innocentius III.
•  
  PDF 157 V. Et hunc quoque Innocentium pœnituisse dubium non est quòd Cencium Legatum in Siciliam misisset. Colligatur istud ex epistola ab eo scripta ad Legatum.
•  
  PDF 157 VI. Conradus Marpurgicus Legatus in Germania constitutus adversùs novos quosdam hæreticos, ferro flammaque grassatus, multos nimis præcipiti sententia damnavit, ut scribsit Godefridus.
•  
  PDF 157 VII. Istud ipsum probatur ex epistola Archiepiscopi Moguntini & fratris Bernardi. Docet autem Albericus Gregorium, his auditis, pœnituisse quòd tantam potestatem Conrado permiserit unde talis confusio emersit.
•  
  PDF 158 VIII. Eidem Gregorio necessarium fuit revocare ex Anglia Ottonem Legatum, ob motus occasione Legati exortos in ea regione.
•  
  PDF 158 Capvt LIV.
•  
  PDF 158 I. Romani pontifices interdum, ut caris suis gratificarentur, occasionemque darent opum brevi compendio parandarum, legatione illos sua ornabant. Probatur ex Ivone Carnotensi.
•  
  PDF 158 II. Probatur etiam ex epistola Leodiensium adversùs Paschalem II. qui scribunt Legatos à latere Romani Pontificis exeuntes ad ditanda marsupia discurrere.
•  
  PDF 158 III. Apertiùs adversùs corruptelam illam declamat sanctus Bernardus, qui salutem populi Legatis viluisse scribit præ auro Hispaniæ. Adnotat Baronius ista scriptæ esse à sancto Bernardo adversùs frequentiam legationum.
•  
  PDF 158 IV. Si quid mali suspicari liceret de moribus Innocentij III. pronum esset affimare non ob aliud eum misisse in Angliam Ioannem Ferentiunum quàm ut ei daret occasionem ditescendi. Quippe is Angliam perlustravit tantùm, ac statim abiit cum magna pecuniæ summa quam vi & auctoritate legationis corrogaverat.
•  
  PDF 159 V. Conradus Episcopus Portuensis in Galliam missus ab Honorio III. necesse habuit pignori in sumptus legationis tradere ornameta sua. Verùm spes erat illum ex legatione reportaturum unde solvendo esset illis quibus oppigneratæ res erant.
•  
  PDF 159 VI. Nebulo quidam Legatum apostolicæ sedis agens in Dania ad divitias ex scelere atque ementita dignitate comprarandas, in carcerem conjicitur ab Archiepiscopo Ludensi.
•  
  PDF 159 Capvt LV.
•  
  PDF 160 I. Ex his quæ huc usque dicta sunt de avaritia ac turpitudine quorundam Legatorum præjudicandum non est adversùs omne Legatorum genus. Non enim adeo steriles fuerunt ætates quin plurima bona exempla protulerint.
•  
  PDF 160 II. Legatorum sanè animi patebant utplurimùm muneribus. Itaque statim ac adveniebant in provinciam, muneribus honestabantur à provincialibus. Effusio Anglorum in Ottonem Legatum. Sed is tamen munera sibi oblata magna ex parte respuit contra consuetudinem Romanorum.
•  
  PDF 160 III. Nimirum hic est lapis scandali in quem impingere solebant Legati. Episcopi Gallicani in palatio Vernensi congregati, ac si Legatorum à latere nomen fatale esset, Karolum Calvum orant ut Legatis quos à latere suo mitteret in provincias prohiberet ne munerum acceptores essent. Gladius conditur ubi aurum suscipitur, ex Cassiodoro.
•  
  PDF 160 IV. Itaque magnam hauddubiè laudem merebantur Legati qui munera repellant. Fuere viri ea fortitudine præditi. Arsenius Episcopus Hortensis excussit manus suas ab omni munere, ut tradit Adventius Episcopus Metensis.
•  
  PDF 160 V. Petrus Damiani Mediolanum missus à Nicolao II. indignationem cleri in se concitavit quia primum locum in synodo tenuit super Archiepiscopum Mediolanensem & Episcopum Lucensem. Per eas tempestates Ecclesia Mediolanenses contendebat se esse liberam, adeoque non debere Romanis legibus subjacere.
•  
  PDF 161 VI. Is exemplo docuit Legatos non debere accipere munera. Ministorum Romanæ Ecclesiæ mos tum erat nihil porsùs accipere ab his quorum negotium pendebat, non tamen omnium, sed illorum duntaxat qui meliuscùle se ab aviditate custodiebant.
•  
  PDF 161 VII. Cono Prænestinus Episcopus ab Hildeberto laudatur quòd integer esset inter munera. Admonet deinde illum ut in proposito perseveret, neque se muneribus præstet obnoxium.
•  
  PDF 161 VIII. Sanctus Bernadus summis laudibus effert Gaufridum Episcopum Carnotensem, qui omne munus cum summa animi fortitudine respuens, legationem Aquitaniæ propriis sumptibus strenuè administravit per plures annos. Poculenta tamen & esculenta suscepisse, sed hoc cum summa frugalitate, docet Ioannes Saresberiensis.
•  
  PDF 161 IX. Martinus Cardinalis contra morem à legatione Daniæ rediens pauper, equum, quo valde indigebat, ab Episcopo quodam sibi in itinere donatum statim ad eum remisit ex quo intellexit illum causam habere in Curia Roamana. Testis Ioannes Saresberiensis. Testis etiam sanctus Bernardus.
•  
  PDF 162 X. Exclamat sanctus Bernardus in felicitatem istius exempli, apertè insinuans tanto magis æstimandum Martinum quanto minùs frequentia erant exempla istismodi. Deplorat deinde statum Curiæ Romanæ illius temporis.
•  
  PDF 162 XI. Idem sanctus Bernardus valde laudat Ioannem Paparonem Legatum Hyberniæ.
•  
  PDF 162 XII. Hubaldus Episcopus Ostiensis laudatur ab Hugone Falcando quòd nullis precibus adduci potuerit ut causam quandum judicaret cum collega sua muneribus corrupto.
•  
  PDF 162 XIII. Admirabilem abstinetiam in Cardinale ejusdem nominis commendat sanctus Thomas Cantuariensis. Ex hac Romanæ Ecclesiæ sive Curiæ mala consuetudine accipiendi aurum & argentum ait idem Thomas factum esse ut flagella Dei gravia & toti mundo vix portabilia veniant super eam.
•  
  PDF 162 XIV. Henricus Abbas Clarevallensis commendat abstinentiam Petri Cardinalis Tituli sancti Chrysogoni, quòd quingentas marchas argenti strenuè refutaßet in una electione, ne sub obtentu muneris à tramite diverteret veritatis.
•  
  PDF 163 XV. Hubertus Archiepiscopus Cantuariensis & apostolicæ sedis Legatus
•  
  PDF 163 Capvt LVI.
•  
  PDF 163 I. Iuvit Legatorum fortunam timor ex potestate eorum. Cuncta terrore complebant, ut colligitur ex Arcnulpho Lexoviensi. Reges & Principes illis loco cedebant, eisque assurgebant. Cuncta negotia in se trahebant. Sed ex malis eorum facinoribus paulatim factum est ut eorum nomen & auctoritas viluerit apud Francos, & Romana Ecclesia vilis deinceps & contemptui habita sit. Hinc legationes in fastidium versæ.
•  
  PDF 164 II. Legati antiquitus nullam muneris sui partem attingere in Gallia poterant absque petitione aut expresso concensu Regis. Quod jus adeo competit Regibus, ut non solum nostri, sed etiam Angli & Scoti, illud summa cura retinuerint. Pro Regibus nostris illustris est locus Alexandri III. qui destinaverat legationem Galliæ tribuere Thomæ Archiepiscopo Cantuariensi, si consensus Regis & Episcoporum Galliæ accederet.
•  
  PDF 164 III. Ius illud evincitur etiam ex decretalis Super gentes, quæ docetur esse Bonifacij VIII. cùm tamen in vulgatis editionibus tribuantur tantùm Ioanni XXII.
•  
  PDF 165 IV. Referuntur verba illius constitutionis; quæ manifestè ostendunt illam à Bonifacio conditam fuisse adversùs Philippum Pulcrum.
•  
  PDF 165 V. Vvalterus Episcopus Albanensis in Angliam missus ab Vrbano II. cum Rege Vvillemlo conventionem fecit ne Legatus Romanus ad Angliam mitteretur nisi quem Rex præciperet. Ita visum expedire, ne qua vis inferretur consuetudinibus regni. Sub Paschali II. Anselmus Abbas Legatus in Angliam missus, nec Angliam intrare nec ullo Legati officio fungi permissus à Rege est, ne antiquis Ecclesiæ Anglicanæ consuetudinibus præjudicium inferretur.
•  
  PDF 165 VI. Idem jus regium acriter retinuit Henricus primus Rex Anglorum, ut patet ex Eadmero, illud etiam à Callisto extorquens, ut Legatus in Angliam nullus à Pontifice mitteretur, nisi quæpiam causa ita gravis incideret quæ ab Episcopis regni definiri non posset.
•  
  PDF 165 VII. Idem Petrum Leonis prohibuit exequi officium Legati in Anglia, obtendens patrias consuetudines, quia regnum Angliæ liberum erat ob omni Legati ditione. Legati auctoritas, ut explicari posset, indigebat consensu Episcoporum, Abbatum, & procerum, ac totius regni.
•  
  PDF 165 VIII. Adnotanda est hoc loco prudentia Henricis qui, ne Legatus auctoritatem suam explicaret in Anglia, prohibuit ne ad Ecclesias aut monasteria regni accederet, neve aliunde victus ei suppeditaretur, quàm ex publico. Quod factum specie honoris, Legati tamen potestatem infregit.
•  
  PDF 166 IX. Parem repulsam paßus in Anglia fuerat Callistus secundus, cùm adhuc eßet Archiepiscopus Viennensis. Sic enim ei contradictum est ut nullum Legati officium exercuerit. Itaque sicut venit, ita reversus est, ut Eadmerus ait.
•  
  PDF 166 X. Hugutio in Angliam missus ab Alexandro III. susceptus quidem est ut Legatus, sed quia eum mitti postulaverat Henricus II. Rex.
•  
  PDF 166 XI. Cùm Vivianus ab eodem Alexandro missus esset in Scotiam, quò pergere destinaverat per Angliam, non ant?e permissus est progredi quàm juraßet quòd nihil præsumeret de potestate Legati contra voluntatem Regis Angliæ. Et sic data est ei licentia transeundi usque in Scotiam.
•  
  PDF 166 XII. Anno 1245. inter gravamina nomine totius regni Angliæ proposita in Concilio Lugdunensi, etiam illud additum est, Legatum in Angliam veniße sine Domini Regis licentia. quod erat contra privilegium Regis. Innocentius IV. postulata Anglorum elusit rarissima moderatione.
•  
  PDF 166 Capvt LVII.
•  
  PDF 167 I. Scotia tum iisdem penè moribus vivebat quibus Anglia. Cùm Scoti frequentia Legatorum urgerentur, istud tandem pervicerunt à Clemente III. Pontifice Romano, ut nulli qui Scotus non esset liceret officium legationis exercere in Scotia, nisi fortè ei quem de corpore suo sedes apostolica specialiter destinaret.
•  
  PDF 167 II. Hoc privilegium à sequentibus Pontificibus confirmatum est.
•  
  PDF 167 III. Verùm cùm nec si quieta aut secura esset Scotia à rapaciatate & tyrannide Legatorum, res eò deducta est ut non ita multò post Scoti liberrima Episcopi cujusdam oratione commoti Legatum quendam, qui recenter advenerat, repulerint.
•  
  PDF 167 IV. Factum id bono exemplo & in posterum profuturo. Nam sub Clemente IV. Legatus ab eo missus, extra findes Scotiæ subsistere jussus est ac per litteras mandata exponere, denique in regnum admissus non est.
•  
  PDF 167 V. Quare existimandum est Ottonem, cui Gregorius IX. commisit legationem Scotiæ, aut admissum non fuiße regno, aut certè priùs mandata sua per literas exposuisse quàm admitteretur. Conjectura est timuiße Gregorium ne Legatus uti prohiberetur auctoritate sua in Scotia.
•  
  PDF 167 VI. Scoti contendebant Scotiam non comprehendi sub legatione Anglica, ut docet Bonifacius VIII.
•  
  PDF 168 VII. Ratio autem cur Scoti nollent comprehendi sub generali legatione Angliæ, hæc erat, quia regnum eorum divisum erat ab Anglia, & quia ex quo Chrisitanam fidem Scoti susceperant, Scotia libera fuerat, & nulli extra suam regionem subjecta præterquam uni Romano Pontifici.
•  
  PDF 168 Capvt LVIII.
•  
  PDF 168 I. Legatus in Galliam mitti non potest nisi ad postulatiouem Regis, vel cum consensu ejus. Non potest exercere facultates suas nisi quantenus Regi placuerit. Intactas præstare debet libertates regni. Facultates ejus examinantur in suprema Parlamenti curia; ubi modificantur, si res ita poscat. Tum demum illis utitur, si Rex permittat.
•  
  PDF 169 II. Hæc consuetudo fuit observata antiquitus. Ostendendum est illud ipsum exemplis posteriorum seculorum.
•  
  PDF 169 III. Cùm anno 1456. Callistus III. Legatum destinastet in Galliam, Rex Karolus VII. jura regia obtendens noluit ei concedere ut Legati auctoritate uteretur. Insignibus tamen Legati permissus est uti. Ista vero ita suscepta à Legato sunt.
•  
  PDF 169 IV. Eundem legationis suæ exitum habuit Iulianus Cardinalis, quem Sixtus IV. miserat ad Ludovicum XI. Magnificè tamen habitus est pro more Legatorum.
•  
  PDF 169 V. Nicolaus Episcopus Mutinensis cum amplissima potestate Legati veniens in Franciam, Regi Ludocivo XI. in primis significare curavit nolle se uti auctoritate sua absque consensu ejus, neque aliquid agere adversùs jura regni aut libertates & privilegia Ecclesiæ Gallicanæ. Quod literis manu sua subscriptiis confirmavit. Ita permissus est Legatus uti facultatibus suis modificatis & inflexis.
•  
  PDF 170 VI. Sixtus mittens iterum Iulianum in Galliam, primùm Ludovici Regis consensum elicere studuit. Propter istum consensum, quem Rex præstitit, Legatus permißus est uti insignibus Legati, non tamen in præsentia Regis. Factum id salvis juribus & libertatibus Ecclesiæ Gallicanæ. Qua de re literas suas dare jussus est Legatus.
•  
  PDF 170 VII. Luteræ illæ non extant. Attamen in indiculo Petri Doriolæ Cancellarij refertur Legatum Regi dediße literas manu suæ ad duorum Secretariorum subscriptas, quibus declarabat gratiam sibi à Rege factam trahi non posse in consequentiam, neque ex ea ullum præjudicum afferri juribus & privilegiis Regis aut regni.
•  
  PDF 170 VIII. Cùm deinde Balua Cardinalis injußu & absque consensu Regis præsumeret uti auctoritate Legati in Gallia, multaque insolenter ageret adversùs sanctorum canonum reverentiam & mores in Gallia receptos, intercessit Nanterra, emißa appellatione. Tandem tamen Balua uti permißus est facultatibus suis.
•  
  PDF 170 IX. Mißus est ad restaurandam disciplinam ecclesiasticam. Quod cùm aggredi tentaret, onere illo levatus est ab Episcopis Gallicanis, qui curam illam in se susceperunt. Quod indignum visum est Sixto IV. & sacris canonibus bonæque consuetudini repugnans. Itaque adversùs eos scripsit ad Ducem Borbonij.
•  
  PDF 171 X. Inutile eßet omnia persequi quæ posterioribus temporibus acta apud non erga Legatos sunt. Reliquum igitur est ut nonnulla dicamus de moribus Hispanorum. Facultates Legatorum ac Nuntiorum apostolicæ sedis illic examinantur à supremo Regis Consilio, ne quid fiat in rei publicæ dispendium. Quod probatur auctoritate Didaci Covarruviæ & aliorum auctorum.
•  
  PDF 171 XI. Æquum prima fronte videtur ut is qui in provinciam venit cum potestate extraordinaria, fidem faciat auctoritatis suæ. Legatus ergo non est tanquam Legatus recipiendus, nisi primò visis legationis suæ literis. Et ita servatur in regno Franciæ, ut observat Boërius.
•  
  PDF 171 XII. Epilogus eorum quæ dicta hactenus sunt de Legatis.
•  
  PDF 171 Addenda.
•  
  PDF 173 Liber Sextvs.
•  
  PDF 173 Capvt Primvm.
•  
  PDF 173 I. Agitur in hoc libro de auctoritate Conciliorum provincialium & nationalium. Dissertatio ist hæc bifariam dividitur. Primum ergo agetur de ordinationibus Episcoporum. Tum de administrationibus.
•  
  PDF 173 II. In Ecclesia unicus est episcopatus; cujus portio unicuique Episcopo commissa est. Genuinus Cypriani sensus indicatus.
•  
  PDF 174 III. Portionum distributio fluxit à jure apostolico. Probatur ex Actis Apostolorum. Præscripta ab iis forma regiminis, sub unius præsidentia. Retente nimirum civili Imperij dispositione in distribuendis provinciis.
•  
  PDF 174 IV. Probatur auctoritate sanctorum Petri & Pauli. Iudæi, Hellenistæ & Græcanici dicti. Eorum Patriarcha Babylone degebat. Inde scripta prima epistola canonica B. Petri; cujus auctoritate probatur Ecclesiæ in provincias facta distributio ab Apostolis. Quod etiam probatur ex variis locis D. Pauli.
•  
  PDF 175 V. Exponitur consilium Apostolorum in constituendis Episcopis metropoleon. Ad eos pertinet ordinatio Episcoporum provinciæ. Probatur ex Paulo, Hieronymo, & Chrysostomo.
•  
  PDF 175 VI. Asiæ proconsularis metropolis, Ephesus. Provincia ecclesiastica fuit ipsis Apostolorum temporibus; ex Apocalypso Ioannis, ex D. Paulo, ac etiam ex Actis Apostolorum.
•  
  PDF 175 VII. Nobile argumentum metropolitici juris extat in epistola ad Corinthios. Achaia jam ætate Pauli provincia ecclesiastica erat, metropolis Corinthus. Ecclesiæ apostolicæ, magnæ apud veteres auctoritatis. Præclara Augustini regula.
•  
  PDF 176 VIII. Investigatur ratio quæ Apostolos impulit ad sequendum exemplum Imperij in instituendis Metropolitanis. Ea petitur ex Concilio Antiocheno. Hierosolyma subjecta Episcopo Cæsareæ Palæstinæ. De patriarchatu Hierosolymitano.
•  
  PDF 176 IX. Veteres tamen hanc provinciarum divisionem vetustæ consuetudini tribuerunt. De jure metropolitico trium præcipuarum metropoleon, Romanæ, Alexandrinæ, & Antiochenæ.
•  
  PDF 177 X. Objicitur, divisionem quæ deprehenditur in subscriptionibus veterum Conciliorum, ei similem esse quæ ab Imperatore Constantino peracta est.
•  
  PDF 177 XI. Respondetur, innovationem quidem circa provincias evenisse post Apostolorum tempora, sed quæ tamen illam metropoleon institutionem non abolevit. Sectis videlicet provinciis in plures provincias.
•  
  PDF 177 XII. Nova provinciarum divisio introducta à Constantino, sub nomine Diœceseo.
•  
  PDF 177 Capvt II.
•  
  PDF 178 I. Concilia quædam provincialia fortuitò congregabantur, videlicet pro peragendus electionibus & ordinationibus Episcoporum. Alia verò certa erant, & canonum decretis statuta; in quibus causæ ecclesiasticæ definiebantur.
•  
  PDF 178 II. Primum illud conventuum genus, Concilium est. Ex Hincmaro, & Concilio Antiocheno. In Conciliis hujusmodi, electiones discutiebantur, non peragebantur.
•  
  PDF 178 III. Quod in Oriente obtinuit, & in Occidente. Aliter tamen visum quibusdam viris eruditis: quorum sententia refellitur.
•  
  PDF 178 IV. Episcopi, ante Concilium Nicænum, cleri ac plebis suffragio eligebantur, ex Cypriano, Concilio Nicæno, Constantino Imperatore, & aliis.
•  
  PDF 178 V. Confirmatio electionis pertinebat ad Metropolitanum & ad Episcopos comprovinciales. Suffragium fraternitatis, & judicium Episcoporum, apud Cyprianum, explicantur. Vsus ille acscendit de traditione divina & apostolica observatione, ex Cypriano.
•  
  PDF 178 VI. Eadem consuetudo vigebat etiam post Concilium Nicænum. Probatur ex Concilio Chalcedonensi, & ex Iustiniano. Genuinus sensus canonis XIII. Laodiceni explicatus.
•  
  PDF 179 VII. Græcis tandem placitum ut Episcoporum electiones à solis provinciæ Episcopis fierint. Ita visum patribus secundæ Synodi Nicænæ. Detegitur hallucinatio Zonaræ, Balsamonis, & Matthæi Blastaris. Vox ... apud auctores ecclesiasticos significat semper ordinationem.
•  
  PDF 179 VIII. Robustiùs laicos ab electionibus Episcoporum removit Octava Synodus, cujus ea de re canon extat in versione Anastasij.
•  
  PDF 179 IX. In Occidente, serò lici exclusi sunt ab electionibus Episcoporum. Ius illud translatum ad Canonicos Ecclesiarum cathedralium sub finem seculi duodecimi. Reges tamen Francorum fruebantur quibusdam privilegiis, quæ explicantur.
•  
  PDF 179 X. Ex iis quæ dicta sunt deprehenditur verus sensus Concilij Nicæni primi. Dionysius Exiguus ... vertit ordinationem.
•  
  PDF 180 XI. Electio Episcopi approbari debet ab Episcopis provinciæ. Ordinatio autem à tribus saltem Episcopis est peragenda. Confirmatio, sive ..., pertinet ad Metropolitanum. In dissidio obtinere debet sententia plurimorum.
•  
  PDF 180 XII. Decretum electionis scripto fiebat. Iudicium, & dein ordinatio, ad Metropolitanum & Episcopos comprovinciales pertinent. Probantur multis auctoritatibus.
•  
  PDF 180 XIII. Divisis eligentium votis, arbitrium discordiæ referendum est ad Metropolitanum; cujus judicio is præferri debet qui majoribus & studiis juvatur & meritis, ut inquit Leo primus.
•  
  PDF 180 XIV. Forma electionum præscripta à Iustiniano. Non licebat appellare à confirmatione electionis. Solum adversùs confirmationem datam remedium erat ordinati depositio.
•  
  PDF 180 Capvt III.
•  
  PDF 181 I. In Gallia, judicium electionis & ordinationis pertinebat ad Metropolitanum & ad Episcopos provinciæ, ex Leone I.
•  
  PDF 181 II. Et ex Arelatensi secundo. Regis consensum necessarium esse decernit Concilium Aurelianense V.
•  
  PDF 181 III. Eadem forma observata est sub secunda Regum nostrorum dynastia. Ævo Karoli Magni, omnes Metropolitani vocabantur Apostolici. Abstinuit sequens ætas ab illa simplicitate. Prisci eligendorum Episcoporum mores approbati iu Capitularibus.
•  
  PDF 182 IV. Sede vacanta, clerus à Rege postulabat licentiam eligendi. Scribebat etiam ad Metropolitanum; qui secundùm Regis voluntatem Episcopum visitatorem delegebat in Ecclesia vacanta. Qui cleri vacobulo comprehendatur. Quæ fuerint Visitatoris partes. Electionum ritus.
•  
  PDF 182 V. Si electores scienter elegissent indignum, electio devolvebatur ad Metropolitanum & ad Episcopos provinciæ.
•  
  PDF 182 VI. Hincmarus explicatus. Forma examinis electionis.
•  
  PDF 183 VII. Vicarij Episcoporum absentium exhibebant vicem eorum cum literis tractoriis. Variæ tractoriarum species.
•  
  PDF 183 VIII. Si nihil canonicum obstabat, Metropolitanus ordinabat electum; ac de in illi literas tribuebat, quibus fidem faceret ordinationis. In earum locum successere Bullæ pontificiæ.
•  
  PDF 183 IX. Sub tertia Regum nostrorum dynastiæ, vetus electionum forma servata est; ut patet ex Ivnone Carnotensi. Ejus ætate introduci in Ecclesiam cœpere appellationes à confirmatione electionum.
•  
  PDF 183 X. In Galliæ, consecratio Episcoporum fiebat à Metropolitano & Episcopis comprovincialibus, absque auctoritate Summi Pontificis; nisi Metropolitanus electum ordinare recusaret. Quo casu, appellabatur ad Summum Pontificem. Suspens Metropolitanis, Legati sedis apostolicæ ad se trahere conabantur consecrationes Episcoporum. Ivom tamen negat id justum esse.
•  
  PDF 184 XI. Viguit eadem regula in universo Occidente, etiam sub Gregorio VII.
•  
  PDF 184 XII. Duodecimo seculo introducta appellatio ad apostolicam sedem. Consecratio tamen Metropolitano & duobus Episcopis comprovincialibus relicta. Gregporius VII. recusat consecrare quendam
•  
  PDF 184 XIII. Episcopi ordinati scripto tradebant professionem fidei, sed nullam Episcopis obedientiam promittebant. Ea nova est, & ævo Leonis I. inventa. Inquiritur in originem subsequentium sponsionum. Discrimen professionis quæ Regi præstatur & Metropolitano.
•  
  PDF 185 XIV. Magnam fuisse professionis vim quæ Metropolitano fiebat, ostendit Ivo. Quid mediæ ætatis Pontifices circa hæc decreverint.
•  
  PDF 185 Additio. Ad se tandem traxerunt confirmationes & consecrationes Episcoporum, à quibus juramentum fidelitatis exigebant. Vnde factum ut illud Metropolitanis præstare recusarent suffraganei. Quorum temeritatem repressit Clemens VI.
•  
  PDF 185 Capvt IV.
•  
  PDF 186 I. Metropolitanorum electio pertinebat ad Episcopos comprovoneiales, cum consensu cleri & populi.
•  
  PDF 186 II. Ita electi Stephanus Episcopus Ephesinus, Flavianus Antiochenus, & Nectarius Constantinopolitanus.
•  
  PDF 186 III. Eadem forma præscripta est in Conciliis Gallicanis. Aliud tamen obtinuit ævo Hincmari.
•  
  PDF 187 IV. Ordinationes Metropolitanorum pertinebant ad Patriarchas. Quod probatur ex Concilio Chalcedonensi & Innocentio primo.
•  
  PDF 187 V. Metropolitani tamen Constantiæ Cypri ordinatio relicta est synodo provinciæ, & vetita Patriarchæ Antiocheno, decreto Concilij Ephesini.
•  
  PDF 187 VI. Quæritur an ordinationes omnium Metropolitanorum pertineant ad Summum Pontificem tanquam Patriarcham Occidentis. Concluditur ad eum pertinere ordinationem Metropolitanorum qui Diœceseos Vrbicariæ finibus continentur. Discrimen Episcopi Romani cum ceteris Patriarchis.
•  
  PDF 188 VII. Metropolitanorum Italiæ ordinationes fiebant absque auctoritate Summi Pontificis. Ordinatio Metropolitæ Aquileiensis pertinebat ad Episcoporum Mediolansensem, Primatis verò Mediolanensis ordinatio ad Episcopum Aquileinsim. Ævo tamen D. Gregorij neceßarius erat Summi Pontificis consensus pro ordinatione Episcopi Mediolanensis, & Salonitani.
•  
  PDF 188 VIII. Provincia quæ extra Italiam erant, Metropolitanos suos ordinabant absque auctoritate aut consensu Episcopi Romani. Exemplum in Africa, in Hispania, Dardania, ceterisque provinciis Illyrico vicinis.
•  
  PDF 188 IX. Ecclesia Gallicana eodem jure usa, quæ Metropolitanos suos non alibi ordinari permisit quàm in synodo provinciæ; nisi si apud quasdam provincias aliud obtineret. Notatus interpres Græcus canonis VI. Sardicensis. Remnsis & Trevirensis Ecclesiæ, sorores dictæ ab Hincmaro.
•  
  PDF 189 X. Sub secunda Regum nostrorum dynastia, vetus consuetudo valuit. Probatur ex Hincmaro, qui hinc concludit Metropolitanis Galliarum esse Primates. Duo Primatum genera. Pallij genium.
•  
  PDF 189 XI. Acriter eum morem retinere contendit Ivo Carnotensis. Decretalium libri conservaverunt Episcopis comprovincialibus ordinationem Metropolitani. Quæ paulò pòst eis adempta est.
•  
  PDF 189 Additio. Ævo Gulielmi de Montelauduno, Archiepiscopi consecrabantur sola summi Pontificis auctoritate. Recensentur lucubrationes hujus viri.
•  
  PDF 190 Capvt V.
•  
  PDF 190 I. Quæritur an Metropolitani qui Summi Pontificis auctoritate consecrati non erant, ejus confirmationem obtinere tenerentur post consecrationem. Quæstio hæc proposita est à Glossatore Decreti; cui hæret aqua. Episcopi specialis Diœceseos Ecclesiæ Romanæ confirmabantur à Summo Pontifice. Diversum prorsùs obtinebat quoad alios.
•  
  PDF 190 II. Objicitur Patriarchas antiquitus ea necessitate obstrictos fuisse ut tenerentur ad obtinendam confirmationem suam à Summo Pontifice. Potiori jure id observandum esse quoad Metropolitanos.
•  
  PDF 191 III. Opponitur deinde exemplum Ecclesiæ Thessalonicensis, ad cujus Episcopum relationem de ordinatione sua mittere tenebantur Metropolitani Illyrici orientalis. Hoc ex eo profectum, quòd Episcopus Thessalonicensis jus patriarchicum obtineret in Illyrico.
•  
  PDF 191 IV. Tum adducitur exemplum Episcoporum Gallicanorum, qui Hincmari Remensis ordinationem confirmari petunt à Sergio. Sed id trahi non potest in consequentiam, cùm ob gravem causam ita fieri oportuerit, ad infringendos nimirum conatus Ebbonis.
•  
  PDF 192 Capvt VI.
•  
  PDF 192 I. De Pallio dato Metropolitanis. Ejus concessio paulatim infregit eorum libertatem & synodorum provincialium auctoritatem. Orio ejus satis vetusta. Ea tamen quæ hodie usurpantur, antiquitati prorsùs ignota fuere. Discrimen antiqui & novi juris.
•  
  PDF 192 II. Pallium olim longè aliud erat quàm illud quo hodie utimur. Erat autem genus quoddam imperatorij indumenti. Ante Zachariæ Pontificis tempora non tribuebatur universis Galliarum Metropolitanis.
•  
  PDF 192 III. Descriptio Pallij hodierni & antiqui. Vetus à Latinis constantur appellatum est Pallium, à Græcis verò ... Omophorij vox ambigua. Quippe interdum significat vestem laneam quam Episcopi deferbant extra sacrificij tempora.
•  
  PDF 193 IV. Aliàs Omophorion accipitur pro indumento Patriarcharum. Ejus descriptio. Augusta erat hæc vestis. Ex Pelagio I. & Gregorio Magno.
•  
  PDF 193 V. Pallium illud erat verè pallium, non autem exigua fascia; ut patet ex Liberato & Ioanne Diacono.
•  
  PDF 193 VI. Pallij usus Patriarchis permissus ab Imperatoribus. Id Ecclesia Romana fatetur. De donatione Constantini.
•  
  PDF 194 VII. Explicantur verba donationis. Card. Baronius notatus. Phrygium est ornamentum capitis, quod mitram vocamus. Lorum non est Pallium. Lora, id est, fasciæ. Tunicæ dilores & trilores apud Fl.
•  
  PDF 194 VIII. Chlamys, id est, Pallium imperiale. Cujusmodi illud fuerit. Pelagius I. & sanctus Gregorius illustrati.
•  
  PDF 194 IX. De Sacco, Stichario, & Phenolio. Saccum omnium optimè referebat Pallium Latinorum. Forma ejus describitur, ex Balsamone, & Gregorio Chomateno.
•  
  PDF 194 X. Pallium esse beneficium Imperatorum probatur etiam ex Liberato. Pallium Arelatensibus Episcopis tributum, cum consensu Imperatorum. Gregorio tamen primo sufficere visus est consensus Regis Childeberti. Necessitas illa consensus Imperatoris honorificentissima est pro Summo Pontifice.
•  
  PDF 195 XI. Baronius notatus, qui Pallium ait esse indumentum ecclesiasticum. Ætate Theodosij Pallium non erat in usu apud Ecclesiam. Anastasius Bibliocarius notatus.
•  
  PDF 196 Capvt VII.
•  
  PDF 196 I. Ante annum sexcentesimum Pallium nemini antistitum Gallicanorum tributum est præter Arelatensem, qui Vicarius erat sedis apostolicæ.
•  
  PDF 196 II. In Concilio Matisconensi statutum est ne Archiepiscopi Missam celebrent absque Pallio. Quod intelligendum est de Pallio Gallicano, non autem de Romano. id quod pluribus argumentis probatur.
•  
  PDF 197 III. Ævo divi Gregorij, Pallio ornabantur præcipui Metropolitæ qui ad Romani Episcopi consecrationem pertinebant, vel Vicarij sedis apostolicæ. An Gregorius confirmaverit ordinationem Leandri Hispalensis.
•  
  PDF 197 IV. Primus omnium Bonifacius Moguntinus induxit necessitatem Pallij Romani. Quonam consilio id factum. Eò traxit Episcopos, specie honoris. Cujusmodi fuerit Pallium per illas tempestates. Pallium est discretio inter Archiepiscopum & ejus Suffraganeos, ex Alcuino. Datur propter apostolicam vicem, ex Rabano. Quo unico astu infracta est auctoritas Metropolitanorum. Verba Hincmari Remensis referuntur, notatu digna.
•  
  PDF 198 V. Necessitas obtinendi Pallij decreta in Octava Synodo. Patriarchæ Orientis Pallium ad Metropolitanos mittebant, sicut Summus Pontifex in Occidente. Balsamo illustratus. An Metropolitani Orientis deponerent Pallium ante consecrationem corporis Chrsiti.
•  
  PDF 198 VI. Cum Pallio novæ conditiones à Summis Pontificibus impositæ Metropolitanis, nimirum ut subjectionem & obedientiam apostolicæ sedi pollicerentur. Novi hujusce juris repertor Bonifacius Moguntinus. Quæ antea esset Metropolitanorum professio. Veteres professionum formulæ.
•  
  PDF 199 VII. Sub Gregorio VII. professio illa versa est in juramentum fidelitatis.
•  
  PDF 199 VIII. Ea postrema formula vim juris communis obtinuit; quæ Principum jura atrociter violavit. Ita visum Hungaris anno millesimo centesimo secundo.
•  
  PDF 199 IX. Metropolitanis vetitæ consecrationes Episcoporum, & synodorum celebrationes, donec Pallium acceperint. Primus ita pronuntiavit Nicolaus I. cujus sententia vim legis obtinuit apud posteros. Ius illud confirmaverunt quam plurimæ Decretales.
•  
  PDF 200 Capvt VIII.
•  
  PDF 200 I. Soli Episcopi Romano competere jus separandi conjugium Episcopi & Ecclesiæ pronuntiavit Innocentius III.
•  
  PDF 200 II. Migrationes à civitatem vetitæ antiquitus. Eam ob causam Eusebius Cæsariensis recusat episcopatum Antiochenum.
•  
  PDF 200 III. Eæ prohibitiones locum habent quando Episcopi, avaritia aut ambitione inflammati, aliam invadunt. At si Ecclesiæ utilitatis id fieri postulet, tum verò vetitæ non sunt. Ad synodum provinciæ pertinet cognitio hujus utilitatis. Probatur ex Concilio IV. Carthaginensi.
•  
  PDF 201 IV. Pelagius II. rectè explicat casus in quibus vetitæ aut licitæ sunt translationes. ad eas autem peragendas necessarium non esse consensum sedis Apostolicæ, sed tantùm auctoritatem Metropolitani.
•  
  PDF 201 V. Varia hujus rei vocabula apud Græcos. Translatio autem & migratio apud eos permittuntur, ex auctoritate tamen synodi provinciæ. Invasio verò prohibetur.
•  
  PDF 201 VI. Cessiones episcopoatuum olim vetitæ erant. Probatur occasiones in quibus discedendum est à summo illo jure. Probatur ex Synodo Papphyliæ, & ex Concilio Ephesino, & ex Constantionopolitano sub Photio. Item ex Pelagio, Gregorio magno, & aliis.
•  
  PDF 201 VII. Renuntiationes admittere poterant Metropolitani. Innocentius III. id jus reservavit apostolicæ sedi. Hilgodus Suessionensis renuntiavit episcopatui, & in monasterium secessit, inscio prorsùs Pontifice.
•  
  PDF 202 VIII. Per eas tempestates resignationes non poterant fieri in favorem. Quippe vetitum erat ne Episcopi sibi deligeren successores. Augustinus tamen Valerio Hipponensi datus est coëpiscopus. Cur Augustinus dicat violatos in hoc facto fuisse canones Nicænos. Ipse verò successorem sibi constituit Eradium.
•  
  PDF 202 IX. Consuetudo hæc viam aperiebat ad successiones hereditarias in Ecclesiis. Quod improbat Hilarus Papa.
•  
  PDF 202 X. Quandonam substitutiones illæ tolerandæ sint, aut legitimæ.
•  
  PDF 202 XI. An soli Pontifici Romano liceat Coadjutores dare cum futura successione. Ius illud compretere synodo provinciæ probatur exemplo Augustini & auctoriate Concilij Meldensis.
•  
  PDF 202 XII. Abbates, etiam exempti, ordinabantur à suis Episcopis. Probatus ex privilegio quod monasterio Corbeiensi concessit Episcopus Ambianensis.
•  
  PDF 203 XIII. Idem ujus vigebat ætate Ivonis Carnotensis. Sed Episcopis profeßionem obedientiæ non faciebant Abbates exempti, aut sedi apostolicæ immediatè subjecti. Iure novo, exempti à Summo Pontifice confirmari debent.
•  
  PDF 203 Capvt IX.
•  
  PDF 203 I. Proponitur synopsis eorum quæ superioribus capitibus explicata sunt.
•  
  PDF 203 II. Libri Decretalium invexere jus novum. Recentur varia innovationum capita.
•  
  PDF 204 III. Iura sedis apostolicæ, quoad hæc, immensùm aucta sunt ope Reservationum.
•  
  PDF 204 IV. Ecclesia Gallicana invehitur in Reservationes & Gratias expectativas. Ac remedium adhibet.
•  
  PDF 204 V. Joannes XXIII. ea de causa misit in Gallias Cardinalem Pisanum, qui omnia turbavit. Hinc factum ut renovata sint decreta Ecclesiæ Gallicanæ. Quæ Legatos mittit ad Concilium Constantiense; quibus mandatum est ut ab eo peterent confirmationem deliberationum Ecclesiæ Gallicanæ. Sed eorum petitionem elusere Concilium & Martinus quintus.
•  
  PDF 205 VI. Edictum anni 1418. est magni momenti. Quippe latum post electionem Martini V. Eo abolentur Reservationes & Gratiæ expectativæ; jusque commune revocatur.
•  
  PDF 205 VII. Idipsum statuit Carolus VII. Et Concilium Basileense. Appellationes tamen reservantru sedi apostolicæ.
•  
  PDF 205 VIII. Ecclesia Gallicana amplexa est decreta Concilij Basileensis. Pragmatica Sanctio ob id edita Avarici Biturigum an. 1438.
•  
  PDF 206 IX. Quid in Decretis Basileensibus immutatum ab Ecclesia Gallicana, quæ existimavit licere Principibus preces adhibere in electionibus Episcoporum.
•  
  PDF 206 X. Pragmatica Sanctio abolita diplomate Ludovici XI. Sed revocata, ob intercessionem Parlamenti Parisiensis. Abolita rursum auctoritate Concordatorum. Discrimen inter Pragmaticam & Concordata. Eorum publicationi intercedunt Clerus & Parlamentum.
•  
  PDF 206 XI. Major regno utilitas emergit ex Concordatis quàm ex Pragmatica Sanctione.
•  
  PDF 206 XII. Jus commune antiquum in edicto Caroli VI. intelligendum de jure Decreti & Decretalium. Idem dicendum de Pragmatica Sanctione B. Ludovici.
•  
  PDF 207 XIII. Rursum de discrimine quod intercedit inter Pragmaticam & Concordata.
•  
  PDF 207 Capvt X.
•  
  PDF 208 I. Inquirendum in origines Annatarum.
•  
  PDF 208 II. Earum origo, avaritia. In Concilio Chalcedonensi vetitum ne Episcopi aut Clerici pretio ordinarentur. Ordinatio ea tempestate comprehendebat impositionem manuum & Beneficij provisionem. Inventum dein ut pecunia daretur post ordinationem. Cui fraudi restitit Gennadius Episcopus CP. qui hanc ait esse mentem Concilij Chalcedonensis ut nec ante nec post ordinationem pecunia detur.
•  
  PDF 208 III. Ævo Iustiniani dabatur ab Episcopis quædam pecuniæ summa pro inthronizatione. Ea videtur dedisse originem taxationibus Cancellariæ. Dabatur autem Archipresbytero & Archidiacono ordinatoris.
•  
  PDF 208 IV. Quibusnam personis pecunia isthæc distribui debeat. Rejecta Gothofredi conjectura. Explicatur cui usui esset illa pecunia, ex ipsis Novellæ CXXIII. verbis. Enthronisticorum & Annatarum discrimen.
•  
  PDF 209 V. In iis præscribendis emicat Principis auctoritas. Inquiritur consilium Iustiniani, cùm hanc Novellam conderet. Laudata & approbata à Gregorio magno.
•  
  PDF 209 VI. Episcopi aliquam pecuniæ summam accipiebant ab Episcopis à se consecratis. Quod deinceps fieri prohibet eadem Novella. Permittit ut Clericie ordinati, & in Ecclesia intitulati, ministris ordinationis solvant salaria consueta, modò ea non excedant reditus unius anni. Ea salaria vocantur emphanistica vel insinuativa. Novella LVI. explicatur.
•  
  PDF 209 VII. Issacius Comnenus Imperator præscribit jura quæ Episcopis competunt propter ordinationem Clericorum.
•  
  PDF 209 VIII. Gregorius magnus in Synodo Romana decernit ne quid unquam de ordinationibus accipiatur.
•  
  PDF 210 IX. Curat autem ut decretum illud per omnes provincias observetur. Ordinationes quæ pretio constant, hæresim simonicam vocat.
•  
  PDF 210 X. In Oriente dein vetitum ne Episcopus ordinator jura enthronistica verteret in suos usus.
•  
  PDF 210 XI. Zacharias Papa censet veram simoniam committi si quis pecuniam accipiat ratione Pallij.
•  
  PDF 211 XII. Concilium Parisiense sub Ludovico Pio simoniæ crimen in Ecclesia Romana amputari postulat.
•  
  PDF 211 XIII. Nodum desierat ætate Ivonis Carnotensis.
•  
  PDF 211 XIV. Durandus Mimatensis graviter invehitur in morem recipiendi pecunias pro ordinatione Episcoporum, idque simoniacam hæresim vocat.
•  
  PDF 212 XV. Eas solutiones immoderatas olim fuisse patet ex Hovedeno. Reditus ut plurimum annuus ei rei destinabatur. Laudata auctoritas Ostiensis.
•  
  PDF 213 Capvt XI.
•  
  PDF 213 I. Annatæ igitur antiquiores sunt ævo Ioannis XXII. qui eas amplificavit, & modum earum immutavit.
•  
  PDF 214 II. Successores ejus legem Annatarum sanciverunt esse perpetuam. Porrecta antem ab iis est ad Beneficia electiva.
•  
  PDF 214 III. Discrimen inter Annata Beneficiorum electivorum & non electivorum. Bonifacius VIII. edixit ne quis Episcoporum aut Abbatum ullam muneris sui partem attingeret, donec Bullas accepisset.
•  
  PDF 214 IV. Ecclesia Gallicana cœpit adversius has novitates mutire sub Carolo VI. Rege qui remedium adhibere edicto tentavit.
•  
  PDF 214 V. Validius tamen remedium adhibendum fuit sub Carolo VI. qui vetuit ne deinceps in regno fierent exactiones Annatarum & minutorum servitiorum.
•  
  PDF 215 VI. Ea controversia agitata è Deputatis Nationis Gallicanæ in Concilio Constantiensi, sed irrito contau.
•  
  PDF 215 VII. Quo factum est ut in conventu habito in Parlamento Parisiensi an. 1417. recitatis his quæ Constantiæ acta fuerant, renovatæ sint superiores Regis constitutiones, earumque executio imperata.
•  
  PDF 216 VIII. Quod confirmatum est à Carolo VII. adjectis pœnis adversùs rebelles.
•  
  PDF 216 IX. Tandem illi contentioni finis impositus est in Concilio Basileensi. Confirmationes electionum gratis concedendas decernit, & Annatas abolet.
•  
  PDF 216 X. Eugenium IV. rogat per Legatos ut his decretis consentiat. Ioannis de Bachenstein oratio plena dignitatis; quam Antonius, Rotæ Auditor, callidè elusit.
•  
  PDF 216 XI. Decretum Basileense adversùs Annatas amplexa est Ecclesia Gallicana. Tum edita Sanctio Pragmatica.
•  
  PDF 217 XII. Licèt autem in Concordatis per consequentiam neceßariam rescissa sit prohibitio solvendi Annatas, earum solutioni Princeps non consenseit conceptis verbis.
•  
  PDF 217 XIII. Titulus tamen XLI. Concordatorum favere videtur Annatarum exactioni. Attamen validum hinc telum peti potest adversùs Annatas.
•  
  PDF 217 Capvt XII.
•  
  PDF 217 I. An ij qui Annatarum pecuniam recipiunt, dici possint simoniaci. Duplex simoniæ genus. Prior, quæ pretium temporale recipit pro re sacra, jure divino vetitæ; altera, jure ecclesiastico introducta est. Explicatur in quo ea consistat.
•  
  PDF 218 II. Si habeatur ratio prisci moris, pura simonia committitur. At si novi juris ratio habeatur, Annatæ liberari possunt à suspicione simoniæ.
•  
  PDF 218 III. Pars prior probatur multis auctoritatibus, & ratione. Sententia Panormitani refertur.
•  
  PDF 218 IV. Secundùm jus novum, Annatæ liberari possunt à crimine simoniæ. Ius illud novum explicatur. Gersonis sententia adducitur.
•  
  PDF 218 V. Petrus de Alliaco censet omnes Beneficiatos contribuere debere Annatas pro sustentatione Papæ.
•  
  PDF 219 VI. Remittendum igitur aliquid ex prisca severitate; neque recipienda virorum eruditorum opinio scribentium exactionem Annatarum esse simoniacam, etiam post Concordata. Si ea valeret, immanis & horrenda confusio turbaret Ecclesiam.
•  
  PDF 219 VII. Summus Pontifex tributa imperare non potest in Gallia absque consensu Regis & Ecclesiæ Gallicanæ. Probatur auctoritate Pragmaticæ Sanctionis beati Ludovici & Concilij Constantiensis.
•  
  PDF 219 VIII. Duplex decretum circa decimas papales in hoc Concilio. Eorum discrimen.
•  
  PDF 220 IX. Academia Parisiensis appellavit anno 1491. à Commissariis executoribus decimæ unius anni impositæ Beneficiatis Galliæ. Item Capitulum Paris. an. 1501. & Clerus Hispaniæ an. 1532.
•  
  PDF 220 X. Quidam jus percipiendi decimam redituum ecclesiasticorum Romano Pontifici competere contendunt ad exemplum Pontificum veteris testamenti. Aliud sensit Concilium Constantiense. Discriminis autem ratio manifesta est.
•  
  PDF 221 XI. Alij jus illud Romano Pontifici asserunt, ex eo quòd summam obtineat auctoritatem in bona ecclesiastica. Ea opinio exorto est ævo Bonifacij VIII. & eodem tempore explos à Ioanne de Parisiis.
•  
  PDF 221 XII. Igitur Regi & Episcopis liberum est, cùm Annatæ titulo tantùm subsidij debeantur, ei solvendo consensum suum revocare. Æquitati tamen injuria fieret si subsidia semel concessa revocarentur.
•  
  PDF 221 XIII. Rex prohibere potest ne nova tributa imperentur personis ecclesiasticis, aut vetera augeantur. Probatur multis auctoritatibus.
•  
  PDF 222 XIV. Civiliùs ageretur si Summus Pontifex rogaretur ut remittat subsudia veteribus Annatis addita. Proponitur exemplum Cnuti Regis Anglorum.
•  
  PDF 222 XV. Quin in Gallia tentatum anno 1532. 1561. & 1587.
•  
  PDF 223 Capvt XIII.
•  
  PDF 223 I. Duo genera synodorum provincialium. Quæ sint provinciales, quæve nationales.
•  
  PDF 223 II. Convocatio synodi provinciæ pertinet ad Metropolitanum. Plenaria est synodus cui interest Metropolitanus. Concilia plenaria ex orbe universo.
•  
  PDF 223 III. Episcopi comprovinciales tenetur convenire ad locum quem Metropolitanus jusserit. Qui accedere non poterant, Vicarios mittebant à quibus mittebantur. Panormitanus notatus.
•  
  PDF 224 IV. Synodus Agathensis excusat Episcopum qui ob præceptionem regiam non adfuerit. Item Emeritensis. Synodus Turon. II. explicatur, quæ excusationem illam admitti prohibet.
•  
  PDF 224 V. Canon XX. Antiochenus explicatus ex Canone XIII. Concilij Tarraconensis. Synodorum provincialium illam admitti prohibet.
•  
  PDF 224 VI. Concilium Emeritense jubet ne vicariatus ad synodum detur Diaconis, sed Presbyteris. Tum ut synodus convocari non possit absque permißione regia. Quod etiam probatur ex Concilio Meldensi.
•  
  PDF 225 VII. Concilia provincialia celebranda sunt bis in anno. Discrimen inter Synodum Nicænam & Canones apostolicos. qui explicantur. Immutatus ordo vetus à Iustiniano.
•  
  PDF 225 VIII. Olim in Gallia synodi illæ bin in anno celebrabantur. Secunda synodus Aurelianensis eas semel tantùm haberi jubet. Institutum hoc fluxit ab Africanis. Eadem immutatio accidit in Hispania. Quam probat Gregorius magnus.
•  
  PDF 225 IX. Lege Capitularium revocati sunt prisci mores. Interrupti iterùm ob bella civilia. Concilium Paris. an. 829. petit à Ludovico Pio ut synodi bis in anno celebrentur; & synodus Lingonensis à Carolo Calvo. Concilium Lateranense eas semel in anno celebrari jubet. Longius abierunt posteriora Concilia. Canon ultimus Synodi Matisconensis explicatus.
•  
  PDF 226 Capvt XIV.
•  
  PDF 226 I. In synodis provincialibus agitabantur causæ ecclesiasticæ.
•  
  PDF 226 II. Majores causæ referebantur ad sedem apostolicam. Iudicia synodorum provincialium quæ lata erant de disciplina, supremæ erant auctoritatis; nec ab eis appellare licebat. Quid placitum Concilio Sardicensi: quod nihil detraxit de suprema Conciliorum provincialium auctoritate, quoad Presbyteros. Canones Sardicenses proferuntur à Zozimo Papa sub titulo Nicænorum.
•  
  PDF 227 III. Hic agendi modus offensit Afros. Status controversiæ proponitur. Verus canonis XVII. Sardicensis sensus adfertur. Explicantur verba epistolæ Concilij Africani ad Celestinum. Balsamo notatus.
•  
  PDF 228 IV. Concilium Carthaginense vetuit ne Presbyteri ad transmarina judicia appellent.
•  
  PDF 228 V. Suprema illa potestate fruebantur Concilia provincialia Galliarum. Probatur ex Innocentio primo.
•  
  PDF 228 VI. Et ex Concilio Francofordinensi. Cur ad hæc Concilia convenire jubeantur Comites.
•  
  PDF 229 VII. Conciliorum provincialium suprema potestas confirmata est in Concilio VIII. Oecumenico.
•  
  PDF 229 VIII. Sub Carolo Calvo primùm infracta eorum auctoritas, ob appellationes Presbyterorum ad sedem apostolicam. Transmarinum judicium, & Transalpinum. Servandos canones admonet Carolus ad Ioannem VIII. scribens.
•  
  PDF 230 IX. Quædam Ecclesiæ consentiebant Presbyteros damnatos judicari in Synodo Romana. Præclara distinctio Caroli.
•  
  PDF 230 X. Ecclesia Gallicana non pertinet ad specialem Diœcesim Romanam. Nicolai primo plenum calliditate consilium Episcopos Gallicanos ad Concilium Romanum invitantis. Ejus consilium eludunt Episcopi Gallicani. Quandonam ij teneantur accedere ad Concilium Romanum. Vrget iterum Nicolaus, sed irrito conatu. Princeps jure proprio prohibere potest ne Episcopi regni sui Romam accedant.
•  
  PDF 231 XI. Ioannes VIII. Episcopos Gallicanos revocat ad observationem priscæ consuetudinis. Temperamentum Hadriani II. in causis Presbyterorum. Eorum successores appellationes Presbyterorum admisere.
•  
  PDF 231 XII. Concilia provincialia possunt condere canones, modò contrarij non sint canonibus Conciliorum generalium. Probatur variis exemplis ex Gallia & Hispania. Item ex auctore Apologeticie pro Decretis Gregorij septimi.
•  
  PDF 232 XIII. Notatus Gratianus, à quo recedit auctor Glossæ. Seculi nostri sententia de auctoritate Conciliorum provincialium. Declerationes Cardinalium pro explicatione Concilij Tridentini non obtinent apud nos.
•  
  PDF 233 Capvt XV.
•  
  PDF 233 I. Concilia provincialia celebrari desierant tempore Concilij Chalcedonensis. Idem de sua ætate testantur Iustinianus, Zonaras, Balsamo, & Matthæus Blastares.
•  
  PDF 233 II. Hujus desuetudinis origo debetur institutioni Conciliorum patriarchalium; quæ singulis annis celebrabantur, & quibus omnes Metropolitani interesse tenebantur. Canon Concilij octavi omnino conditus adversùs Episcopos Gallicanos. Verùm Concilium illud receptum non fuit in Gallia.
•  
  PDF 234 III. Diutiùs Ecclesia occidentalis retinuit morem celebrandorum Conciliorum provincialium. Cur tandem ab iis celebrandis abstinuerint Episcopi. Eorum usum restituere tentavit Innocentius III. irrito conatu.
•  
  PDF 234 IV. Quid Concilio Basileensi & Tridentino placitum
•  
  PDF 234 V. Edictum Blesense præcipit ut Concilia provincialia tertio quoque anno habeantur. Verùm nihil horum observatum est huc usque. Et tamen valde optandum esset ut celebrandorum Conciliorum provincialium consuetudo revocaretur.
•  
  PDF 235 Capvt XVI.
•  
  PDF 235 I. De Conciliis nationalibus. Inquiritur in eorum originem. De variis Diœcesibus occidentalibus & orientalis.
•  
  PDF 235 II. Earum Diœceseon administratio explicatur. Origo synodorum nationalium tribuenda est legi Impp. Valentis, Gratiani, & Valentiniani. Anianus notatus. Variæ significationes vocis Diœcesis... Ejus variæ significationes.
•  
  PDF 236 III. Lex illa mirè placuit personis ecclesiasticis; cujus institutio firmata est canone secunudo Concilij Constantinopolitano.
•  
  PDF 236 IV. Canon ille antecedit institutionem patriarchatus Constantinopolitani. In eo autem agitur tantùm de Diœceseon Occidentis.
•  
  PDF 236 V. Occidens jam inde à Constantino habuit sua Concilia nationalia. Probatur de Africa.
•  
  PDF 236 VI. Diœcesis Illyriciana constituebat suam synodum. Idem obtinuit in ceteris Diœcesibus Occidentis.
•  
  PDF 236 Capvt XVII.
•  
  PDF 237 I. Agendum nunc de synodis Gallicanis.
•  
  PDF 237 II. Stante Imperio, Episcopi Galliarum unum synodi corpus constituebant. Probatur ex Concilio Agrippinensi, Arelatensi, & aliis.
•  
  PDF 237 III. Synodus Galliarum, corpus erat separatum à Romana synodo. Vtrisque dignitas par visa est Episcopis Illyrici.
•  
  PDF 237 IV. Probabile est Metropolitani Treverensis auctoritate convocari tum consuevisse Concilia nationalia Galliæ. In conventibus extraordinariis necessaria erat auctoritas Imperatoris.
•  
  PDF 238 V. Conventus Episcoporum Galliæ fiebant auctoritate Imperatorum. Probatur ex epistola Maximi Imperatoris ad Siricium Papam & ex Sulpitio Severo.
•  
  PDF 238 VI. Episcopus Arelatensis contendebat olim ad se pertinere potestatem congregadæ synodi generalis Galliarum. Origo hujus ambitionis investigatur. Septem provinciæ, quænam.
•  
  PDF 238 VII. Quid Patroclo Arelatensi concesserit Papa Zozimus. Ejus auctoritatem intendit Imp. Valentianus.
•  
  PDF 239 VIII. Hinc factum ut Episcopi Arelatenses ad exarchatum Galliarum aspiraverint. Eis concessa auctoritas congregandorum Conciliorum ex pluribus provinciis.
•  
  PDF 239 IX. Quod Leo primus fieri in posterum vetuit; imminuta admodum dignitate sedis Arelatensis. Post Hilarij Arelatensis obitum Leo aliquatenus restituit dignitatem illius sedis.
•  
  PDF 239 X. Primus omnium Hilarus Papa Arelatensibus Episcopis tribuit potestatem convocandi Concilium Galliarum.
•  
  PDF 239 XI. Irruptiones barbarorum in Gallias communicationi Episcoporum obstitere. Explicatus Hilarus Papa.
•  
  PDF 240 XII. Diversa regna constituta in Galliis. Quare non poterat congregari corpus Episcoporum Gallicanorum, ob diversitatem regnorum. Probatur ex Avito.
•  
  PDF 240 Capvt XVIII.
•  
  PDF 240 I. Synodus Agathensis constitit ex solis Episcopis regni Gotthorum. Conjectura de Petro Episcopo de Palatio, qui ei synodo subscripsit. Concilium Epaonense ex Episcopis regni Burgundionum.
•  
  PDF 241 II. Post excisum regnum Gotthorum, prima Francorum synodus fuit Aurelatensis. Ad ejus formam celebrata sunt cetera Galliæ Concilia. Quinam Episcopi ad eam convenerint.
•  
  PDF 241 III. Conventus ille extraordinarius erat; ideòque convocandus è Rege. Itaque à Clodoveo convocatus est.
•  
  PDF 241 IV. Post obitum Clodovei, regnum ejus divisum in tetrachias. Vtrisque Regum portio, regnum dicebatur, velut regnum Childeberti. Marcham Childeberti vocat Marij Chronicon. Arvernernse Concilium, Sortem.
•  
  PDF 241 V. Varia tum temporus fuere Galliarum Concilia. Quippe interdum constabant ex Episcopis universæ Galliæ, interdum verò ex Episcopis unius regni. Canon I. Concilij. III. Aurelianensis explicatus.
•  
  PDF 241 VI. Concilium Aurelianense secundum congregatum fuit jußu Regem. Explicatur immutatio quæ in sequentibus Conciliis accidit circa jura regia. Prima omnium Synodus Arvernensis imminuere cœpit regiam auctoritatem. A pertior fuit audacia sequentium Conciliorum.
•  
  PDF 242 VII. Temperamento usa synodus secunda Parisiensis, itemque secunda Turonensis.
•  
  PDF 242 VIII. Sequentia Concilia iis verbis usa sunt quæ Regum auctoriati respondent. Evocationis vox explicata.
•  
  PDF 242 IX. Concilium Matisconense secundum congregatum est jussu Guntramni Regis. Ei interfuerunt omnes Episcopi regni Burgundici. In eo statutum est ut tertio quoque anno Concilium celebreatur unà cum dispositione Principis. Vox dispositio explicatur. Conantur patres novam Patriarchæ dignitatem tribuere Episcopo Lugdunensi. Synodus Parisiensis quinta convovata est à Rege Clotario. Et Cabilonensis à Clodoveo secundo.
•  
  PDF 243 X. Episcopi tenentur accedere ad synodum quam Rex indixerit. Probatur ex insigni loco Gregorij Turorensis. In literis tamen convocationis exprimend erant causæ ob quas conventus præcipiebatur.
•  
  PDF 244 Capvt XIX.
•  
  PDF 244 I. Gregorius magnus agnoscit auctoritatem Regum Francorum in convocandis Conciliis.
•  
  PDF 244 II. Imperatores possidebant auctoritatem convocandi Concilia extraordinaria. Sed id non excludebat literas Metropolitanorum ad comprovinciales Episcopos, neque Patriarcharum ad Metropolitanos. Probatur ex Conciliis Ephesini & Chalcedonensi.
•  
  PDF 245 III. Acceptis literis, Metropolitani congregabant synodos suarum provinciarum, quæ Legatis consensus suos dabant. Interdum Imperatores mittebant literas convocatorias ad Patriarchas, qui dein synodum patriarchalem congregabant. Eò literis suis evocabant Metropolitanos. Literæ Principum & Metropolitanorum non sunt dissociabiles.
•  
  PDF 245 IV. Idem jus obtinebat in Gallia, quandiu Conciliorum convocatio penes Reges fuit. Quid si Summus Pontifex eam curam ad se traheret? Prudentiæ Gregorij magni laudata.
•  
  PDF 246 V. Regum in eo auctoritas probatur ex epistola Sigeberti Regis ad Desiderium Episcopum Cadurcensem; quæ explicatur.
•  
  PDF 246 VI. Hilarus Papa Leontio Arelatensi Episcopo contulit potestatem convocandi Concilia ex diversis provinciis. Symmachus Papa ultra progressus est.
•  
  PDF 247 VII. Vigilius Auxantio Arelatensi concessit usum Pallij & auctoritatem convocandi synodum omnium Episcoporum Gallicanorum. Ea legatio data precibus Regis Childeberti; in cujus quoque gratiam vicariatum suum idem Pontifex contulit Aureliano, Auxanij successori. Arelas prima sanctissimarum Galliæ Ecclesiarum dicta à Iustiniano.
•  
  PDF 247 VIII. Pelagius primus Sapaudo Arelatensi non tribuit apertè auctoritatem convocandorum Conciliorum. Legatio illa data precibus Regis Childeberti. Ex verbis Pelagij colligitur non admodum habitos in honore Arelatenses Episcopos, tametsi Vicarij essent apostolicæ sedis.
•  
  PDF 248 IX. Gregorius dignitatem Vicarij tribuens Virgilio Arelatensi, non evagatus est extra veteres fines.
•  
  PDF 248 Capvt XX.
•  
  PDF 248 I. Discrimen synodorum generalium Diœceseon Orientis & Gallicanarum.
•  
  PDF 248 II. Inquiritur in originem synodorum nationalium. Cardinalis Perronius notatis. Theodosius Imperator relationes synodicas Illyrici, in rebus dubiis, tribuit Episcopo Constantinopolitano. quod caruit effectu.
•  
  PDF 249 III. Photij expositio refutatur, qui omnes quæstiones canonicas tribui putat Episcopi Constantinopolitano.
•  
  PDF 249 IV. De synodis generalibus Africæ. Nicænæ Synodus explicata. Dionysius Exiguus emendatus.
•  
  PDF 250 V. In Concilio universali Africæ tractabatur de causis communibus. Ceteræ provincialibus synodis relinquebantur discutiendæ. Quæ sint causæ communes.
•  
  PDF 250 VI. Variant canones Africani quoad causas Presbyterorum. Conciliantur canones.
•  
  PDF 251 VII. A Conciliis universalibus Africæ non licebat appellare ad transmarina judicia, neque etiam à provincialibus.
•  
  PDF 251 Capvt XXI.
•  
  PDF 251 I. Concilia generalia Galliarum similia prorsus erant Conciliis Africanis. Major synodus in canone Antiocheno. Conciliorum Gallicanorum auctoritas explicatur. Verba Hilari Papæ referuntur.
•  
  PDF 252 II. Recessit Hilarus ab institutis majorum, confirmans celebrationem Conciliorum ex diversis proviniciis.
•  
  PDF 252 III. Iubet autem ut per annos singulos Concilium generale celebretur. Eò alludit Synodus Agathensis. Genuinus sensus Synodi Matisconensis secundæ indicatur.
•  
  PDF 252 IV. Iubet postremò Hilarus ut regulæ quæ in his Concilis promulgabuntur, sint juxta Canonum definitiones. Idem profitentur Concilia Gallicana.
•  
  PDF 252 V. Indicantur canones ad quos alludit Hilarus. De collectione Canonum Dioniysij Exigui. Liber Canonum vacatur à Gregorio Turonensi.
•  
  PDF 253 VI. Canones novi secundum auctoritatis gradum obtinebant post antiquos. Probatur ex Augustino & Agobardo.
•  
  PDF 253 VII. De Collectione canonum Gallicanorum. Vim legis obtinebant in Hispania.
•  
  PDF 253 Capvt XXII.
•  
  PDF 253 I. Ad executionem publicam canonum necessaria erat auctoritas regia, & tuitio. Confirmatio canonum decernenda est à Principe cum cognitione causæ.
•  
  PDF 254 II. Imperatores confirmaverunt Concilia Oecumenica. Theodosij confirmationem petit secunda Synodus Oecumenica.
•  
  PDF 254 III. Synodus Aurelianensis prima tractavit de Titulis à Clodoveo Rege propositis, à quo Episcopi petunt confirmationem canonum. Actum id à Clodoveo ad exemplum Theodosij.
•  
  PDF 254 IV. Insignis est locus è Synodo CP. sub Mena ad probandam in hac materia Principum auctoritatem.
•  
  PDF 255 V. Iustinianus Concilio Quinto proposuit materiam quæ tractanda erat.
•  
  PDF 255 VI. Synodus Aurelianensis secuta est exemplum veterum Conciliorum. Eam Clodoveus confirmavit, tametsi edictum ejus non extet. Cur necessaria confirmatio Principum.
•  
  PDF 255 VII. Expenditur edictum Clotarij Regis pro confirmatione canonum Concilij Parisiensis quinti. De electionibus Episcoporum. De venia Clericorum. De eorum causis. Quinam sint juniores Ecclesiæ. Crimina privilegiata. De statu libertorum. Edictum illud decretum est ex sententia & consilio Episcoporum & optimatum regni. Quare summo applausu acceptum est à personis ecclesiasticis. De raptoribus viduarum aut monialium.
•  
  PDF 257 VIII. Post conditos canones, agebatur de judiciis causarum.
•  
  PDF 257 IX. In Conciliis generalibus tractabantur causæ communes, id est, magni momenti. Imperatores dare poterant judices ecclesiasticos in causa ecclesiastica. Non licebat excedere terminos causarum in synodo propositarum à Principe. Probatur variis exemplis.
•  
  PDF 258 Capvt XXIII.
•  
  PDF 258 I. Hispania iisdem moribus vivebat quibus Gallia. Reges illic convocabant Concilia generalis, eorùmque canones confirmabant. Concilium Toletanum tertium convocatum est à Recaredo Rege, qui canone ejus edicto suo confirmavit. Tum temporis Gallia Narbonensis pertinebat ad regnum Hispaniæ. Cinthila Rex confirmavit Concilium Toletanum quintum.
•  
  PDF 258 II. Episcopi Hispani distinguebant causas quæ tractandæ erant in Concilio generali ab iis quæ pertinebant ad cognitionem Conciliorum provincialium. Probatur ex Concilio Toletano quarto.
•  
  PDF 258 III. Concilium Toletanum octavum jubet ut diversitas judiciorum referatur ad Concilium universale Hispaniarum.
•  
  PDF 258 Capvt XXIV.
•  
  PDF 259 I. Ignoratio canonum pessum dedit ecclesiasticam politiam sub finem primæ Regum nostrorum dynastiæ. Inde factum ut nonnulla gentes in limite Rheni ad idololatriam converterentur. Ea de causa missus in Germaniam Bonifacius; quem Gregorius secundus Papa commendavit Karolo Martello. Obliterata erat in regno Austrasiorum consuetudi celebrandorum Conciliorum.
•  
  PDF 259 II. Carlomannus Dux Francorum convocavit Concilium Liptinense; cujus etiam decreta confirmavit. Bonifacius, Missus sancti Petri. Decernit autem Carlomannus juxta sanctorum canones.
•  
  PDF 259 III. Pippinus convocavit Synodum Suessionesem; cujus canones editi sunt sub nomine Pippini; quemadmodum Liptinenses sub nomine Carlomanni. Solus Pippinus illic decernit confirmationem canonum, cum consilio ceterorum. De appellationibus tanquam ab abusu. Vox illa Vel interdum æquivalet conjunctioni Et. Servi Dei, id est, Abbates.
•  
  PDF 260 IV. Zacharias Papa cuncta confirmavit quæ apud Liptinas & Suessionem acta fuerant. Auctoritatem suam vocat commonitionem, Principum verò, mediationem. Expenduntur verba Zachariæ.
•  
  PDF 260 V. Pippinus Rex synodum Vernensem congregat. Canone quarto præcipitur ut bis in anno celebretur synodus, ubicunque Domnus Rex jusserit, in ejus præsentia. Prima synpdus, regia dicebatur; alia, ecclesiastica. Ad primam conventebant Episcopi & proceres.
•  
  PDF 261 VI. Conventus mensis Martij revocatus ad Maium in Concilio Compendiensi. Conventus vocabatur Campus. Emendati annales Francici.
•  
  PDF 261 VII. Angli veteres conventus suos mense Maio agi jußerunt. Conventus Francorum interdum vocantur Placitum, Concilium, Conventus, Synodus, & Colloquium. In iis tractabantur causæ ecclesiasticæ & civiles. Conventus Gentiliacensis examinavit quæstionem de processione Spiritus sancti & de cultu imaginum.
•  
  PDF 261 VIII. Secundus conventus constabat solùm ex Episcopis, Abbatibus, & Presbyteris. Novos canones utplurimùm non condebat. Sed si quos conderet, ij non antè vim legis obtinebant quàm edicto Principis fuissent confirmati.
•  
  PDF 261 Capvt XXV.
•  
  PDF 262 I. Sub Karolo magno politia ecclesiastica restaurata est. Duplex item conventus unoquoque anno celebrabatur ejus ævo. Liber Adalardi De ordine Palatij.
•  
  PDF 262 II. In his conventibus condebantur statuta de rebus ecclesiasticis & civilibus. Karolus magnus conventui proponebat capitula de quibus deliberari volebat.
•  
  PDF 262 III. Acceptis capitulis, optimates examinabant causas. Principis auctoritas quoad constitua in his conventibus.
•  
  PDF 262 IV. Episcopi & Abbates interdum in his conventibus deliberabant seorsim à laïcis, interdum conjunctim, pro genere causæ quæ tractabatur. Probatur ex Hincmaro.
•  
  PDF 262 V. Eginhardi locus ex Annalibus explicatus. Item Capitulare anni 779.
•  
  PDF 263 VI. Karolus magnus præcepit quiinque Concilia in diversis locis celebrari. Quæ fuerint in eis Episcoporum partes, quæ Abbatum, ac Comitum. Canones suos à Principe emendari aut confirmari postulant Concilia ist hæc. Eos Karolus præsente se examinari jussit in conventu Aquisgranensi, ubi eos confirmavit.
•  
  PDF 263 VII. Synodus Francofordiensis congregata est jussu Karoli magni, qui præfuit Synodo. Explicatur præsidentia illa. Concilia Gallicana habebantur per illas tempestates in aula palatij.
•  
  PDF 264 VIII. In Concilio Francofordiensi explosa hæresis Felicis Episcopi Vrgellensis. Tum synodus Nicæna secunda repudiatur. Quæstiones illæ sola Episcoporum auctoritate definitæ sint. Tassiloni Duci Bajoariæ venia à Karolo data, nulla Episcoporum mentione facta.
•  
  PDF 264 IX. Causæ communes in synodis generalibus tractari solitæ. Causæ verò quæ communes non erant, in provinciis agiabantur.
•  
  PDF 264 Additio. Agitur de Concilio Narbonensi adversùs Felicem Vrgellensem; quod jussu Hadriani primi & Karoli magni habitum est. Ejus Acta referuntur. Tum disputatur de tempore hujus Concilij. Reges Francorum, Imperatores interdum dicti, tametsi Imperium Romanum non obtinerent. De limitibis diœceseos Narbonensis & Helenensis. De episcopatu Ausonensi & archiepiscopatu Tarraconensi. Confinium Hispaniæ, id est, diœcesis Ausonensis.
•  
  PDF 268 Capvt XXVI.
•  
  PDF 268 I. Reverentia Ecclesiæ Gallicanæ erga apostolicam sedem.
•  
  PDF 268 II. De Presbyteris gravium criminum reis magna olim quæstio fuit quonam modo judicandi essent. Consulitur Leo III. Papa. Dein Karolus summo jure decernit secundùm responsionem Pontificis. Purgatio canonica indicta Presbyteris suspectis sed non convictis.
•  
  PDF 269 III. Vnde orirentur suspiciones illæ docet Hincmarus. Difficilis erat accusatio in Presbyterum.
•  
  PDF 269 IV. Chorepiscoporum ambitio dou turbavit Ecclesiam Gallicanam. Eos Leo III. à Karolo consultus vetuit quicquam muneris episcopoalis attingere. Tum edicit eos esse pellendos in exilium.
•  
  PDF 269 V. Ea pœna modificata est à synodo & ab Imperatore.
•  
  PDF 270 VI. Principes de rebus arduis referunt ad Summos Pontifices. Novum non est decreta Curiæ Romanæ antè in Gallia excuti debere quàm vim legis obtinere possint.
•  
  PDF 270 Capvt XXVII.
•  
  PDF 270 I. Explicatur modus agendi Ludovici Pij Imperatoris. Quatuor synodus in Gallia haberi præcepit; quarum canones confirmavit postquam jussu ejus examinati fuerunt in Concilio Vvormatiensi, præsente Legato Gregorij quarti.
•  
  PDF 270 II. Ejus Legati præsentia neceßaria non erat in illo conventu: cui per occasionem interfuit, cùm ob alia negotia venisset in Galliam. Probatur ex Eginhardo. Idem dicendum de Legatis qui Synodo Compendiensi interfuerunt anno 757.
•  
  PDF 271 III. Nulli canones præsentia Legatorum de industria missorum firmati reperiuntur, præter Liptinenses & Francofordienses. Cautè itaque legendus Benedictus Levita, qui Capitula Regum ait maxima ex parte fuisse statuta coram Legatis sedis apostolicæ, qui ea firmarunt auctoritate apostolica.
•  
  PDF 271 IV. Attamen Legatorum præsentia nihil detrahit de dignitate Regum nostrorum. Capitulare Lotharij, in quo quamplurima decreta extant circa disciplinam canonicam. Illud se observare velle profitetur Leo Papa quartus.
•  
  PDF 271 Capvt XXVIII.
•  
  PDF 271 I. Antiqua politia nondum porsùs eversa erat ævo Carolo Calvi. Episcopi tum lacertos movere cœperunt. Eorum tamen decreta in synodis edita non antè valebant quàm in conventu regio approbata fuissent. Probatur exemplo Concilij Meldensis. De raptoribus alienarum sponsarum.
•  
  PDF 272 II. Synodus Suessionensis anni 853. nullam canonem edidit extra materiam à Carolo propositam. Ejus canones confirmati sunt apud Vermeriam in generali regni conventu.
•  
  PDF 272 III. Sub Carolo Calvo imminui cœpta Regum dignitas. Nicolaus primus ad se traxit convocationem Conciliorum absque literis Principis. Actum id adversùs mores antiquos.
•  
  PDF 272 IV. Tamen Summus Pontifex potest synodum convocare intra Gallias, si id Ecclesiæ utilitas postulaverit. Ita sensit synodus Suessionensis anno 866. adversùs Britonum Episcopos scribens.
•  
  PDF 272 V. Antea convocatio Concilij generalis fiebat auctoritate Principis, etiam quando Summus Pontifex synodum in regno haberi præcipiebat. Probatur auctoritate Gregorij magni & Hincmari.
•  
  PDF 273 VI. Nicolaus primus sequi noluit exemplum beati Gregorij. Sua auctoritate eam synodum Suessionensem celebrari jussit. Quare synodus fatetur se congregatam fuisse jussu & auctoritate Nicolai. quod etiam agnoscit Carolus ad Nicolaum scribens.
•  
  PDF 273 VII. Volfadi Remensis Presbyteri causa aliam occasionem subministravit infringendæ Conciliorum Gallicanorum auctoritati. Synodus Suessionensis cedit jussis Nicolai. Sed tamen eum haud occultè increpat, graviterque monet datum esse exemplum perniciosum posteris.
•  
  PDF 274 VIII. Volfadus gradui suo restitutus in synodo Suessionensi, statim fit Archiepiscopus Biturigensis; in expectata restitutionis ejus confirmatione, quam Rex à Summo Pontifice postulaverat. Ex eo tempore Summi Pontifices ad se traxerunt judicia appellationum Episcoporum & Presbyterorum.
•  
  PDF 274 IX. Concilium Metense jußu Nicolai congregatum, postulante Lothario Rege. Causa enim dubia erat. Agebatur de divertio Lotharij cum Thetberga.
•  
  PDF 274 X. Attamen Nicolaus non transmissit prorsùs jura regia. Ex facto ejus deprehenditur epistolas Pontificum apud nos obtinere non posse vim legis, donec Regi ostensæ fuerint.
•  
  PDF 274 XI. Lethale vulnus synodis inflixit Nicolaus primus præcipiens ut Acta synodi Metensis ad se mittantur; ut si injustè fuerit judicatum, restaurari jubeat cognitionem.
•  
  PDF 274 XII. Nicolaus, primus omnium pronuntiavit neminem posse synodum generalem convocare absque jußione sedis apostolicæ.
•  
  PDF 275 XIII. Duo loca malè intellecta occasionem præbuerunt huic propositioni. Primus petitur ex synodo Romana in causa Symmachi Papæ. Vera hujus synodi mens explicatur.
•  
  PDF 275 XIV. Secundus locus eruitur ex epistola Pelagij secundi adversus Ioannem CP. quæ explicatur. Canones generales Ecclesiæ condi non possunt absque sententia Romani Pontificis.
•  
  PDF 275 XV. Verißimum est Concilia non posse celebrari absque sententia Summi Pontificis. Sed regula illa extendi non potest ad Concilia nationalia. Hincmari præclaræ regulæ afferuntur. An generalia regni Concilia haberi poßint in palatio.
•  
  PDF 276 Capvt XXIX.
•  
  PDF 276 I. Pontifices Romani Legatos perpetuos in Gallia instituere tentarunt, firmandæ auctoritati suæ. Nihil in antiquitate illa tentatum adversùs jura Principum aut Conciliorum.
•  
  PDF 276 II. Vicarij sedis apostolicæ, Primates & Primicerij dicti ab Hincmaro.
•  
  PDF 276 III. Drogonis Episcopi Metensis vicariatus effectu caruit, repugnantibus Episcopis Gallicanis. Præfuit synodo ad Theodonis-villam. Datum id nobilitati ejus, non autem legationi.
•  
  PDF 277 IV. Cur Episcopi Gallicani huic novæ Drogonis dignitati intercesserint. Nimirum ob conditiones in rescripto de legatione ejus adjectas, prorsùs adversas Libertati Ecclesiæ Gallicanæ.
•  
  PDF 277 V. Ansegisi Archiepiscopi Senonensis legationem admittere nolunt Episcopi Gallicani; quamvis acriter id urgeret Carolus Calvus. Hincmarus Remensis nobilem epistolam scripsit adversùs ambitum Ansegisi. Rostagni item Arelatensis Archiepiscopi legatio irrita fuit.
•  
  PDF 268 [i. e. 278] VI. Cùm Pontifices Romani viderent Episcopos Gallicanos ferre non poße ut jus perpetuæ præsidentiæ Gallicanis Episcopis concederetur, exteros miserunt. Frodoardus explicatus.
•  
  PDF 268 [i. e. 278] Capvt XXX.
•  
  PDF 268 [i. e. 278] I. Sub initia tertiæ Regum nostrorum dynastiæ nova politiæ forma introducta est in detrimentum auctoritas Metropolitanorum & Conciliorum, tum etiam regiæ. Quippe omnes causæ pendebant ab arbitrio Legatorum.
•  
  PDF 279 II. Canon Sardicensis satis modestè observatus est usque ad seculum decimum. Dein Alexander secundus pronuntiavit curam universalis Ecclesiæ ad se pertinere, ideoque, cùm id per se ipse non posset, mittendos qui vice sua Ecclesias visitarent. Expenditur ea Alexandri sententia. Petrus Damiani Legatus in Gallia.
•  
  PDF 279 III. Amatus Episcopus Oloronensis, Legatus in Aquitania. Item Geraldus Cardinalis Ostiensis. Quid Aquitanicæ legationis nomine comprehenderetur.
•  
  PDF 279 IV. Ad Legatos ea tempestate pertinuit convocatio Conciliorum generalium ex provinciis quæ intra legationis eorum terminos continebantur. Gregorius septimus definivit Legatos Apostolicæ sedis præcedere debere omnes Episcopos. Deponere poterant Episcopos. Eorum suffragium æquiparabatur collectis totius synodi suffragiis.
•  
  PDF 280 V. Concilia ab illis convocata constanabant utplurimum ex Episcopis & Abbatibus eorum legationis; eisque interdum intererant optimates. Probatur variis exemplis.
•  
  PDF 280 VI. Primam omnium causarum cognitionem ad se trahebant in provinciis. Orascitur tantisper Ivo Cartonensis ob eam præsumptionem.
•  
  PDF 280 VII. Canones & statuta in Conciliis condebant pro disciplina ecclesiastica.
•  
  PDF 280 VIII. Tum Acta Conciliorum suorum mittebant ad apostolicam sedem. Omissum obsequium illud à Geraldo Episcopo Ostiensi gravem Gregorij septimi reprehensionem adversùs ipsum excitavit.
•  
  PDF 280 IX. Procuratio Legatorum introducta ævo Alexandri secundi, & frequentia Legatorum sub Gregorio septimo, qui Metropolitanos jurejurando adegit polliceri se sumptus necessarios Legatis suppeditaturos. Origo hujus instituti peti potuit ex literis Gregorij secundi. Verum quantum abfuit sequens ætas à modestia illius seculi!
•  
  PDF 281 X. Procurationes Legatorum gravissimam in Galliis querelam excitaverunt. Ei occasionem præbuit auri sacra fames. Episcopi Gallicani Paschalem secundum orant ut legationem suam tribuat cuidam Episcopo transalpino.
•  
  PDF 281 XI. Frequentia Legatorum in fastidium versa. Iudicia lata in synodis Gallicanis interdum Romæ cassabantur parte inaudita altera. Vnde occasionem sumit Ivo scribendi inutilem esse Conciliorum celebrationem. Idiosum diù antè senserat Hincmarus.
•  
  PDF 282 XII. Ita Summi Pontifices cuncta ad se traxerunt. Eo pacto abolita sunt generalia regni Concilia ecclesiastica. Frequentes dein non fuere legationes, nisi ob gravem causam. Concilium Biturigense anni 1226. in quo sessum non fuit quasi in Concilio, sed ut in Consilio. Cur ita factum.
•  
  PDF 282 Capvt XXXI.
•  
  PDF 283 I. Legati in se traxerunt omnem auctoritatem Conciliorum ecclesiasticorum. Confimationem autem canonum Summo Pontifici reservaverunt.
•  
  PDF 283 II. Non possunt ministerium suum exequi intra Gallias absque consensu Regis. Probatur ex Gregorio magno.
•  
  PDF 283 III. Ratio hujus instituti aperitur. Epistola Concilij Africani ad Celestinum explicata contra mentem illustrimi Cardinalis Perronij.
•  
  PDF 284 IV. Concilium Sardicense Vicarios apostolicæ sedis adesse sinit in synodis provincialibus, si causa Episcopi dejecti retractanda fuerit. Aliud obtinebat in Africa, cui ignotum erat Concilium Sardicense. Legati in provincias mitti non possunt absque consensu Principum.
•  
  PDF 284 V. Idem jus obtinuit olim apud Anglos. Probatur ex Rogerio de Hoveden. Prudens Philippi Pulcri Regis ad Bonifacium octavum responsio.
•  
  PDF 284 VI. Si quid Legati tentabent adversùs canones & vestutam consuetudinem, intercessione regia rescidebatur. Legati persæpe convellebant dignitatem Episcoporum. Gravis monitio Ivonis Carnotensis ad Hugonem Lugdunensem scribentis.
•  
  PDF 285 VII. Episcopi regiam auctoritatem implorabant adversùs temeritatem Legatorum. Probatur ex Ivone.
•  
  PDF 285 VIII. Legatorum facultates examinari debent antè quàm munere suo fungantur. Probatur exemplis.
•  
  PDF 286 Additio. Canones quidam Concilij Claromontani sub Vrbano secundo nunc primùm eduntur. De censu annuo Episcoporum, quem ex Altariribus recipere debent. Emendatus & illustratus canon quartus Concilij Claromontani. Dedit is originem juri Præsentationis, quo Abbates fruuntur quoad Ecclesias parochiales. De Primatu Lugdunensi. Ei acriter restituerunt Senonenses. De archiepiscopoatu Dolensi. Rursum nonnulli canones Claromontani nunc primùm editi.
•  
  PDF 289 Capvt XXXII.
•  
  PDF 289 I. De convocatione Conciliorum regiorum. Enumeratio eorum quæ suprà dicta sunt.
•  
  PDF 290 II. Reges semper retinuerunt convocationem horum Conciliorum. Varia eorum nomina. Curia, Parlamentur, & c.
•  
  PDF 290 III. Conventus habiti propter res ecclesiasticas sub tertia Regum nostrorum dynastia non condebant canones. Ratio hujus instituti investigatur. Mansit tamen sua auctoritas Conciliis regiis. Probatur ex Glabro.
•  
  PDF 290 IV. Item ex Sugerio. Religioso viri apud Sugegerium, & religiosi laïci apud Glabrum. Probatur etiam ex auctore vitæ sancti Bernardi, & ex Arnulpho Lexoviensi.
•  
  PDF 291 Capvt XXXIII.
•  
  PDF 291 I. Conciliorum regiorum præcipua cura erat, videre ne quid detrimenti caperent antiqua Regis & Ecclesiæ Gallicanæ jura. Procerum præsentia justam Episcopis causam subministrabat qua se apud Summum Pontificem excusarent, se recederent ab institutis Curiæ Romanæ. Probatur ex Ivone Carnotensi. Episcopi himafium Regi præsterare coacti, quanquam aliud statuissent Romani Pontifices.
•  
  PDF 292 II. Probatur item ex literis à clero Gallicano ad Bonifacium octavum scriptis. Ex iis colligitur, non solùm Episcopos, sed etiam laïcos, censuisse de politiæ ecclesiastica. Tum, Proceres & populum continere solitos in officio clerum.
•  
  PDF 293 III. Hunc coactum obtendebant Episcopi Gallicani, quoties Italicas artes eludere destinaverant. Probatur ex iis quæ in urbe Biturigensi contigere anno 1226. apud Matthæum Parisium.
•  
  PDF 293 Capvt XXXIV.
•  
  PDF 294 I. De Conciliis Ecclesiæ Gallicanæ tempore schismatis ultimi.
•  
  PDF 294 II. In iis nihil reperitur adversum regiæ auctoritati; quæ semper tota integra conservata est. Deliberationes Ecclesiæ Gallicanæ spectantur tantùm velut consilium Regi datum. Indigent ejus consensu & confirmatione. Debent congruere statutis Conciliorum. Præclara verba Ioannis Iuvenalis de Vrsinis Advocati regij referuntur.
•  
  PDF 295 III. Carolus sextus conatur extinguere schisma. Eam ob rem congregavit Concilium Gallicanum; in quo decreta est cessio Benedicti XIII. quam is pollicitus erat.
•  
  PDF 295 IV. Ex diversis ordinibus conflatam esse hanc congregationem probatur ex constitutione Caroli. Cautè itaque intelligendus est Archiepiscopus Remensis, qui solius cleri mentionem facit.
•  
  PDF 295 V. Ordo observatus in rogandis conflatam esse hanc congregationem probatur ex constitutione Caroli. Cautè itaque intelligendus est Archiepiscopus Remensis, qui solius cleri mentionem facit.
•  
  PDF 296 VI. Legati ad Benedictum missi, qui viam cessionis ei proponerent. Vir callidus eorum ingenia elusit. Rursum legatio ad eum missa; itemque ad Bonifacium noum ab Hispania. Irritio conatu. Dein subtractio ab obedientia Benedicti decernitur in Concilio Ecclesiæ Gallicanæ.
•  
  PDF 296 VII. Ei restituitur obedientia, opera Ducis Aurelianensis.
•  
  PDF 297 VIII. Rursum in congregatione Ecclesiæ Gallicanæ anno 1406. agitata est materia cessionis & subtractiones. Quorundam audacia edicto Principis repressa, qui apertè invehebantur in viam cessionis & subtractionis. Tum pronuntiat Concilium non toleraturos se deinceps reservationes Beneficiorum aliave ingenia aulæ Romanæ. Magni viri interfuerunt huic Concilio.
•  
  PDF 298 IX. Anno 1408. decreta est neutralitas. Ecclesia Gallicana modum præscribit tenendum in dispensationibus, judiciis appellationum, & provisionibus Beneficiorum; donec durabit ea neutralitas. Ea statata confirmata sunt à Principe & à Concilio Pisano.
•  
  PDF 298 X. Post extinctum schisma, Carolus sextus Ecclesiam Gallicanam reduxit in suam antiquam libertatem. Magni momenti est ejus constitutio.
•  
  PDF 299 Capvt XXXV.
•  
  PDF 299 I. Carolus septimus Ecclesiam Gallicanam congregat Avarici Biturigum. In eo conventu examinantur decreta Concilij Basileensis, ac recipiuntur.
•  
  PDF 299 II. Publicam eorum acceptationem fieri postulat Ecclesia Gallicana. Tum condita Sanctio Pragmatica. In ea emicant clara argumenta regiæ auctoritatis.
•  
  PDF 300 III. Gallorum Reges in coronatione sua pollicentur Episcopis protectionem & tuitionem jurium Ecclesiæ. Intelligendum id juxta veteres formulas; quæ explicantur. Iusjurandum Philippi primi Regis.
•  
  PDF 300 IV. Emicat item auctoritas regiæ protectionis in congragatione Ecclesiæ Gallicanæ habita Avarici Biturigum anno 1440.
•  
  PDF 300 V. Conventus Turonensis tractavit de capitulis à Rege Ludovici XII. propositis anno 1510. de bello inferendo Papæ Iulio. Responsa Ecclesiæ Gallicanæ spectanda sunt tanquam data ab iis penes quos est auctoritas decernendi.
•  
  PDF 301 Capvt XXXVI.
•  
  PDF 301 I. An Princeps imperare possit solus ececutionem canonum, non expectata etiam sententia Ecclesiæ Gallicanæ. Id jus competere Principibus probatur variis exemplis Imperatorum Christianorum.
•  
  PDF 301 II. In Gallia verò sanctus Ludovicus eo jure usus est. Quem ob hoc mirè laudat Ioannes Iuvenalis de Vrsinis.
•  
  PDF 301 III. Vtuntur adhuc eo jure Reges Francorum. Magni momenti est edictum Caroli sexti latum anno 1418.
•  
  PDF 302 Admonitio Stephani Balvzii de libro sequenti.
•  
  PDF 303 Liber Septimvs.
•  
  PDF 303 Capvt Primvm.
•  
  PDF 303 I. Necessitas agendi de depositione Episcoporum, quòd ea materia indilgenter admodum tractata sit, quamvis magni momenti esse videatur.
•  
  PDF 303 II. Episcopos vetus Ecclesia instituit in principalibus urbibus uniusque regionis. Rerum omnum confirmatio tributa Episcopo metropoleos, ita tamen ut eas compneret cum consilio coëpiscoporum suorum. Itaque judicia ecclesiastica uniuscujusque provinciæ, supremæ auctoritatis erant, nec ab eos provocare licebat.
•  
  PDF 303 III. Illustre hujus instituti exemplum extat apud Cyprianum in causa quorundam Clericorum Africanorum. Causa illic audiri debet ubi crimen est admissum, quòd illic commodiùs haberi possint & accusatores & testes.
•  
  PDF 304 IV. In causa Basilidis & Martialis Episcoporum Hispaniæ consultus Cyprianus respondit obtinere debere sententiam Synodi provinciæ Bæticæ, quæ Episcopos illos deposuerat, & alios in eorum locum substituerat, neque habendam rationem communionis illis à Stephano impensæ.
•  
  PDF 304 V. At in causa Marciani Episcopi Arelatensis, hæreseos jam damnatæ sectatoris, scribit Cyprianus eum sententiam accipere debere, non dicere, ac propterea deponendeum. Egregia regula à Cypriano proposita, si quis hæresim facere & gregem Christi lacerare tentaverit.
•  
  PDF 304 VI. Magnifica sunt Cypriani verba ad Stephanum Papam scribentis. Refelluntur Novatores, qui ea in diversum trahunt. Notatur illustrissimus Cardinalis Perronius, qui ex loco colligit jus deponendi Episcopos pertinere ad solum Pontificem Romanum.
•  
  PDF 305 VII. Necessaria fuit illa loci Cyprianici explicatio, ut & nostrorum & adversariorum sententia de hoc loco rectius ad veritatem redigi poßet. Referuntur deinde Cypriani verba.
•  
  PDF 305 Capvt II.
•  
  PDF 306 I. Supermam Conciliorum provincialium in deponendis Episcopis auctoritatem confirmavit Nicæna synodus, & scripto mandavit. Antea enim consuetudine tantùm agebatur.
•  
  PDF 306 II. Iudicia Episcoporum eo canone Nicæno contineri sensit Secunda synodus Oecumenica. Quid administrationis vocabulo intelligant patres Constantinopolitani, qui administrationem sive gubernationem Ecclesiarum unicuique provinciæ mandatum dicunt à synodo Nicæna.
•  
  PDF 306 III. Africani ad Celestinum Papam scribunt synodum Nicænam Clericos omnes, atque adeo Episcopos, suis Metropolitanis apertissimè commisisse.
•  
  PDF 306 IV. Clericorum omnium causas in synodo provinciæ terminandas secundùm Nicænam synodum scribit etiam Innocentius primus ad Victricium Episcopum Rothomagensem.
•  
  PDF 306 V. Episcoporum causas definitivo judicio terminandas esse in synodo provinciæ censuit Concilium Antiochenum. At si divisæ forent Episcoporum provincialium sententiæ, tum judices alios ex vicina provincia convocandos, esse à Metropolitano. Concilium Antiochenum explicatur.
•  
  PDF 307 VI. Canon tamen duodecumus ejusdem Concilij detrahere videtur de suprema auctoritate Conciliorum provincialium. Permittit enim Episcopis damnatis ut ad majus Concilium provocent. Proponitur conciliatio hujus... De retractatione sive revisione quæ fiebat rescripto Principis. Edicta Prefectorum prætorio obnoxia non erant appellationi, sed revisioni tantùm.
•  
  PDF 307 VII. Implorabantur etiam rescripta Principum adversùs suprema synodorum judicia. Temperamentum huic consuetudini adhibuit canon duodecimus Antiochenus. Ecclesia non existimabat jus illud Principum eße injustum.
•  
  PDF 307 VIII. Causa Athanasij & Marcelli Ancyrani retractata est ist Concilio Sardicensi post judicia diversarum synodorum, permissu Impp. Constantij & Constantis. Probatur ex epistola synodica ad Iulium Papam, quæ explicatur.
•  
  PDF 308 IX. Photinus hæreticus à synodo Sardicensi damnatus, Constantij Imperatoris auctoritatem imploravit, ut causam suam retractari obtineret. quod impetratum est, felici eventu pro veritate fidei.
•  
  PDF 308 X. Cyrillus Episcopus Hierosolymitanus in synodo Palæstinæ damnatus provocavit ad majorem synodum absque rescripto Principis. quam novitatem redarguit Socrates. Postea tamen rescriptum Constantij impetravit; cujus auctoritate causa retractata est in Concilio Seleuciensi. Notatus Cardinalis Perronius.
•  
  PDF 308 XI. Chrysostomus in synodo ad Quercum depositus, accusationes deintegro judicari in synodo postulat ab Arcadio Imperatore. Et synodus quidem congregata est, sed infelici prorsùs eventu.
•  
  PDF 308 XII. Arcadius dein & Honorius Impp. vetuerunt ne Episcopi damnati ad Principes accedant, neve rescripta impertrent. Ex quo capite probatur etiam Principum auctoritas in decernenda revisione.
•  
  PDF 309 XIII. Galli quoque per eas tempestates censebant supremam eße synodorum provincialium auctoritatem in deponendis Episcopis. Probatur ex Concilio Agrippinensi adversùs Euphratam.
•  
  PDF 309 XIV. Probatur etaim ex Concilio Parisiensi adversùs Saturninum Episcopum Arelatensem.
•  
  PDF 309 Capvt III.
•  
  PDF 310 I. Synodus Sardicensis jus illud imperatorium, nempe decernendi revisiones, transfudit in Episcopum Romanum.
•  
  PDF 310 II. Ei synodo occasionem dedit causa Athanasij in synodo Tyria & Antiochena damnati. Attamen Iulius Episcopus Romanus eum in suam communionem recepit, spreta orientalium intercessione.
•  
  PDF 310 III. Cum ex ea contractione schisma immineret inter Eccleasias, Imperatores Concilium convocarunt apud Sardicam. Res tamen in divortium abiit, eo prætextu, quòd Episcopi occidentalis publicè reciperint Episcopos dejectos.
•  
  PDF 310 IV. Synodus Sardicensis dejectos sedibus suis restituti postulavit à Constantino. quod ille imperavit. Synodica epistola Concilij Surdicensis nullam mentionem facit canonum apud Sardicam conditorum.
•  
  PDF 311 V. Inquiritur an Concilium Sardicense sit Oecumenicum. Convocatio ejus ea mente facta est ut esset Oecumenicum. Verùm, ob divortium, censeri tantùm potest occidentale. quo modo illud vocant Hilarius & Epiphanius.
•  
  PDF 311 VI. Huic Concilio debetur prima origo juris Summi Pontificis, quoad depositiones Episcoporum. Nihil tamen statuit adversùs supremam synodorum provincialium auctoritatem. Concessit enim tantùm jus decernendi revisionem. Revisio autem multùm differt ab appellatione. Sed hinc nata errandi occasio, quòd Synodus Sardicensis impropriè utatur verbo appellandi & provocandi.
•  
  PDF 311 VII. Decernere igitur poterat Episcopus Romanus causæ retractionem; remisso videlicet integro judicio ad Episcopos provinciæ, & ad finitimos. Revisio non impediebat quin sententia depositionis mandaretur executioni.
•  
  PDF 311 VIII. Novam esse hanc institutionem probatur ex Osio Cordubensi, qui synodo præsidebat.
•  
  PDF 311 IX. Pertubatus est ordo canonum Sardicensium.
•  
  PDF 312 X. Canon tertius Episcopo Romano tribuit jus decernendi revisionem, aut eam denegandi. Quartus verò prohibet ne quis ordinetur in loco dejecti, donec apud apostolicam sedem determinatum fuerit an revisio concedenda sit. Sed non præcipit supersedendum esse interim depositione.
•  
  PDF 312 XI. Septimus edicit ut si revisio concedenda sit, Episcopus Romanus det judices ex vicina provinci, qui causam retractent cum primis judicibus. Tum posse illum mittere Legatum qui synodo præsideat.
•  
  PDF 312 XII. Interpretes Græci non ceperunt sensum horum canonum. Contendunt enim licere Episcopo damnato rursum appellare à judicio Episcoporum quos Pontifex Romanus delegaverit. quod falsum est. Rectum hoc loco vidit Hincmarus.
•  
  PDF 312 XIII. Leges civiles prohibent ne judex appellationis causam remittat in provincias. quod fraudi fuit Balsamoni; cùm non intelligeret in Concilio Sardicensi non agi de appellatione, sed tantùm de retractatione. Explicantur ambages Balsamonis.
•  
  PDF 312 XIV. Explicatio canonum Sardicensium proposita ab auctore, petita est ex Hincmaro in epistola ad Ioannem octavum nomine Caroli Calvi scripta.
•  
  PDF 313 XV. Canon Sardicensis non vetat quin damnatus possit etiam implorare auxilium Principis.
•  
  PDF 313 XVI. Indicatur discrimen auctoritatis imperatoriæ & ejus quæ tributa est Episcopo Romano in Concilio Sardicensi.
•  
  PDF 313 XVII. Referuntur ipsa verba canonum Sardicensium.
•  
  PDF 313 Capvt IV.
•  
  PDF 314 I. Inquiritur an canones Sardicenses recepti fuerint per universam Ecclesiam. Probabile non est tam bonos fuisse orientales ut solius Romani Pontificis auctoritatem sua superiorem eße confiterentur. Nam schisma adversùs illum recenter fecerant.
•  
  PDF 314 II. Contendebant ea tempestate orientales, res in Oriente judicatas non posse retractari in Occidente. Probatur ex epistola Concilij Antiocheni ad Iulium. Neque contradicit absolutè Iulius; sed facto Athanasij inhæret. Ait tamen nihil adversùs statuta Nicæni Concilij tentari, si quæ synodus quæpuam statuit, cæni posteriore retractentur.
•  
  PDF 314 III. Recepit quidem Iuidem Iulius Athanasium & reliquos Episcopos in suam communionem. non tamen eis Ecclesias suas restituit, nisi per consequentiam. Sozomenus explicatus.
•  
  PDF 315 IV. Verba Iulij ac Sozomeni hactenus malè intellecta fuerant, ideoque explicanda fuerunt accuratè.
•  
  PDF 315 V. Orientales Sardicæ congregati secessionis suæ causas rejiciunt in occidentales; eò quòd illi cognoscere vellent de causis orientalium. Probatur ex synodica eorum epistola.
•  
  PDF 315 VI. Occidentales aliter censebant quàm orientales. Iulius scripsit depositiones Episcoporum Ecclesiarum apostolicarum, ac præciptuè Alexandrinæ, fieri non posse in Oriente inconsulta sede Romana. Explicantur verba Iulij adversùs detortas aliorum interpretationes.
•  
  PDF 315 VII. Magna erat per illas tempestates dignatio Ecclesiarum apostolicarum, ad quarum doctrinam hæreticos provocant antiqui patres. Vnde fiebat ut Episcopis illarum Ecclesiarum incumberet necessitas arctissimæ communionis.
•  
  PDF 316 VIII. Sed præcipuè causas Episcoporum Alexandriæ ad sedem apostolicam ante omnia referendas esse, juxta consuetudinem, contendit Iulius; qui consuetudine tribuit exemplum semel usurpatum. Notatur Cardinalis Perronius, & refutatur.
•  
  PDF 316 IX. Orientales iniquo animo ferunt Maximum Episcopum Constantinopolitanum, à secunda synodo dejectum, Romam esse profectum, ut illic causam suam refricari procuraret. Itaque soluta tunc est Ecclesiarum communio. Quæ res magnam sollicitudinem attulit occidentalibs. Quid ij sibi arrogaverint in causa Maximi.
•  
  PDF 316 X. Si canones Sardicenses recepti tum fuissent, inventa erat occasio qua revocarentur in usum. Sed eorumm ne verbum quidem in epistola occidentalium, qui nihil aliud contendunt quàm ut unà cum orientalibus cognoscere possint de causa Maximi.
•  
  PDF 317 XI. Referuntur verba epistolæ Concilij Italiæ ad Theodosium.
•  
  PDF 317 Capvt V.
•  
  PDF 317 I. Orientales Episcopi nihil occidentalibus licere contendebant circa administrationem & gubernationem Ecclesiarum orientalium. quod canone scripto firmarunt in secunda synodo. Hujus autem institutionis ratio ea esse debuit, quòd supremam esse contenderent Conciliorum orientalium auctoritatem.
•  
  PDF 318 II. Prudenter se gerunt patres Concilij Constantinopolitani. Iura provincicarum & privilegia illustrissimarum Ecclesiarum conservant. Iudicia porrò de disciplina fieri jubent suprema auctoritare synodorum uniuscujusque Diœceseos. Enumerantur variæ Diœceses utriusque Imperij.
•  
  PDF 318 III. Prima criminum Episcoporum cognitio pertinet ad synodum provinciæ, secunda verò, ad Diœcesanas absque permißu Principum.
•  
  PDF 318 IV. Ecclesia hoc pacto liberata est à necessitate postulandorum ab Imperatore Conciliorum. Synodi itaque Diœcesanæ, quæ antea extraordinariæ erant, & indigebant rescripto Principis, versæ sunt in synodos ordinarias. Hujus institutionis, quæ nova erat, confirmationem ab Imperatore Theodosio petiit secunda synodus.
•  
  PDF 319 V. Excipi potest canonem Constantinopolitanum non constituere disertè duos gradus jurisdictionis in accusationibus Episcoporum.
•  
  PDF 319 VI. Ab una synodo Diœcesana ad aliam provocare non licebat.
•  
  PDF 319 VII. Nihil tamen derogatum est juribus Imperatorum; qui, etiam post hunc canonem editum, Concilia ex diversis Diœcesibus congregarunt ad judicandas Episcoporum causas. At Theodosius Imperator confirmare
•  
  PDF 319 VIII. Suprema synodorum uniuscujusque Diœceseos auctoritas colligitur etiam ex epistola Cyrilli Alexandrini ad Domnum Antiochenum.
•  
  PDF 320 IX. Concilium Chalcedonense novam in Oriente distinctionem introduxit. Iubet enim ut prima de crimine Episcopi cognitio instituatur in synodo provinciali; Metropolitani verò, apud Exarchum Diœceseos, aut thronum Constantinopolitanum. De dignitate est in hac synodo. Græca collectio non complectebatur canones Sardicenses, neque etiam Africanos.
•  
  PDF 320 X. Distinctionem à Concilio Chalcedonensi introductam amplexus est Iustinianus. Eo verò jure Græci semper usi sunt.
•  
  PDF 320 XI. Ex his quæ dicta sunt constat canones Sardicenses nondum receptos fuisse in Oriente. Eos tandem synodus Trullana recepit, sed cum modificatione quadam; tum ut ostenderet auctoritatem quæ Summo Pontifici tributa erat in his canonibus, à Concilio Sardicensi profectam, non autem à Nicæno, tum etiam ut ostenderet eam restringi ad solum Occidentem.
•  
  PDF 321 XII. Eam tamen in universum orbem extendi debere contendebant Summi Pontifices.
•  
  PDF 321 Capvt VI.
•  
  PDF 321 I. Concilia orientalia poterant tantùm decernere de causis disciplinæ, ad procurandam executionem canonum. Causas autem fidei vel regulas generales Ecclesiæ universæ tractare non poterant absque interventu auctoritas Episcopi Romani.
•  
  PDF 322 II. Hunc Romani Episcopi primatum agnoscebant orientales. Nihil in causis fidei aut de regulis generalibus definiri poterat absque ejus sententia. Socrates explicatus.
•  
  PDF 322 III. Hæc explicari debere visum est, ne quos existimet tentatam fuisse in superioribus capitibus Romani Pontificis auctoritatem. Episcopi orientales, qui Romanam sedem appellarunt, exagitati fuerant propter causam fidei. Quo casu poterant apostolicam sedem appellare.
•  
  PDF 322 IV. Eustathius Episcopus Sebastenus depositus ab Arrianis, literas à Liberio Papa obtinuit, quarum auctoritate restitutus est in sedem suam. De fide agebatur. Quare magni ponderis fuit epistola illa Liberij.
•  
  PDF 322 V. Eutyches non appellavit ad solum Pontificem Romanum. Appellavit enim synodos Romanam, Alexandrinam, Hierosolymitanam, & Thessalonicensem. Appellatio facta ad Patriarchas, censetur etiam facta ad eorum synodos. Cardinalis Perronius refutatus.
•  
  PDF 323 Capvt VII.
•  
  PDF 323 I. Flavianus Episcopus Constantinopolitanus depositus in synodo sub Dioscoro. Cùm Dioscorus sententiam promeret, recusatus, est à Flaviano. Notata Perronik hallucinatio, qui tunc appellatum à Dioscoro fuisse putat conceptis verbis. Recusatuo fiebat per modum appellationis, etiam post sententiam definitivam. Appellavit deinde, & quidem ad solum Pontificem Romanum. Ceteri enim Patriarchæ aderant in Concilio.
•  
  PDF 324 II. Flavianus appellavit ad Summum Pontificem, libello contestatorio oblata Legatis ejus. Valentinianus Imp. aut causam deintegro judicandam esse à Summo Pontifice, quòd de causa fidei ageretur, & quòd Flavianus ad eum provocaßet secundùm solennitatem Conciliorum.
•  
  PDF 324 III. Censet tamen idem Valentinianus eam causam in synodo Oecumenica judicandam esse à Summo Pontifice, adhibitis suffragiis Episcoporum ex universo orbe.
•  
  PDF 324 IV. Haud aliter sensit ipse Leo, ac Romana synodus. Sed tamen intra Italiam convocari Concilium postulat à Theodosio.
•  
  PDF 325 V. Causa enim Flaviani connexa erat quæstioni fidei, ut docet idem Leo. Et Valentinianus aut Flaviani depositionem processisse ex quæstione fidei. Videbat enim non aliter revisione consensuros orientales quàm si fidei negotium retractandum esse diceretur.
•  
  PDF 325 VI. Hoc etiam intellexit Leo. Itaque canones Sardicensis laudavit, sub titulo tamen synodi Nicænæ. Emendatus canon quartus Sardicensis, qui gravi mendo laborat.
•  
  PDF 325 VII. Quid significet Valentinianus, cùm ait Flavianum appellasse Pontificem Romanum secundùm solennitatem Conciliorum. Rejecta Cardinalis Perronij conjectura. Indicat eum appellasse per libellum, non autem viva voce, aut in aurem, ut Eutycheti contigerat.
•  
  PDF 325 Capvt VIII.
•  
  PDF 326 I. Dioscori sævitia afflixit etiam Theodoretum Episcopum Cyrensem: qui non fuit depositus in secunda synodo Ephesina, ut visum Baronio & Perronio.
•  
  PDF 326 II. Damnatus fuit in Concilio Ephesino primo, quòd Nestorio favere videretur. Dejectus autem fuit invocatus & inauditus in secundo, in consequentiam sententiæ à primo latæ.
•  
  PDF 326 III. Oppressus Theodoretus Leonem Papam appellavit; à quo receptus est in communionem, atque ea ratione episcopatum suum recepit. Admissus dein ad synodum Chalcedonensem, gravis controversiæ occasio fuit; quam ut sedarent Iudices, dixerunt eum veniße tantùm ut accusatorem. Absoluta ergo non fuit restitutio Theodoreti.
•  
  PDF 326 IV. Restitutio hæc integra fuit postquam judicio synodi & Imperatoris comprobata fuit, post anathema Nestorio dictum à Theodoreto.
•  
  PDF 327 V. Leo ipse agnoscit definitivum decretum de restitutione Theodoreti debere fieri in synodo.
•  
  PDF 327 VI. Agitur de collectione canonum à Theodoreto concinnata, in qua additi sunt canones Sardicenses. Aberant illi à collectione quam Concilium Chalcedonense probavit.
•  
  PDF 327 Capvt IX.
•  
  PDF 327 I. De appellatione sancti Ioannis Chrysostomi Episcopi Constantinopolitani. Eam non judicavit Summus Pontifex, ut vulgò existimat.
•  
  PDF 328 II. Chrysostomus vocatus in jus à Theophilo Episcopo Alexandrino, eum recusavit. Tum provocavit ad Concilium Oecumenicum. Factione quorundam Episcoporum repellitur ab Arcadio Imperatore, qui primam sententiam jubet mandari executioni. De hoc agendi modo ex postulat Chrysostomus apud Innocentium Papam, Venerium Episcopum Mediolanensem, & Chromatium Aquileiensem. Eum in communionem suam recipit Innocentius. Tum ad extinguendum hoc malum necessariam esse aut universalem synodum. quæ coacta non est...
•  
  PDF 328 III. Itaque Chrysostomi appellatio interposita fuit ad Concilium Oecumenicum; & suscepta ab Imperatore, à Summo Pontifice, & ab Episcopis Italis. Censuit Innocentius Papa appellationem & cetera quæ interim contigere suspendisse effectum judicij lati adversùs Chrysostomum. Implicata est hæc causa ob præcipitem damnationem Chrysostomi factam ante responsionem Episcoporum occidentalium.
•  
  PDF 329 IV. Schisma duravit donec orientales Chrysostomi nomen reposuerunt in diptychis Ecclesiæ. Explicatus Damasi locus, qui ait sedem apostolicam, etiam solam, absolvisse Chrysostomum. Tum vulgata persuasio destruitur.
•  
  PDF 329 Capvt X.
•  
  PDF 329 I. Ioannes Patriarcha Alexandrinus à Petro Moggo dejectus, Papam Simplicium appellavit.
•  
  PDF 329 II. Summi Pontifices non solùm cognoscebant de appellationibus orientalium, sed etiam primam causæ cognitionem in se trahebant, si de hæresi ageretur. Materia enim fidei est causa communis. Eo jure usus est Celestinus adversùs Nestorium.
•  
  PDF 329 III. Si post damnatam hæresim Patriarchæ adhærerent hæreticis, deponi poterant à Summo Pontifice & synodo Romana, absque Concilio Oecumenico. Tunc enim Papa se præstat executorem sententiæ latæ adversùs hæresim. Probatur ex Gelasio.
•  
  PDF 330 IV. Gregorius magnus judicavit appellatione interpositas à sententiis Patriarchæ Constantinopolitani.
•  
  PDF 330 Capvt XI.
•  
  PDF 330 I. Inquiritur an canones Sardicenses in Occidente obtinuerint in gratiam Episcoporum dejectorum. Quid Occidentis nomine significetur. Variæ Occidentis Diœceses enumerantur.
•  
  PDF 330 II. Serò itaque canones Sardicenses recepti sunt in Occidente. Nam Principes causas retractari jubebant jure suo; quo eos privara noluit Concilium Sardicense.
•  
  PDF 330 III. Ex constitutione Gratiani, qua valde amplificata est auctoritas Episcopi Romani, colligitur eos canones nondum fuiße receptos in usum.
•  
  PDF 331 IV. Ei constitutioni edendæ occasionem præbuit Romana synodus, quæ ægrè ferebat Episcopos in singulis occasionibus accedere ad Imperatores pro impetranda revisione. Ordo itaque judiciorum nova elge explicatus est à Gratiano, quæ plurimum auctoritatis tribuit Episcopo Romano.
•  
  PDF 331 V. Referuntur verba rescripti hujus Principis.
•  
  PDF 331 VI. Missum est illud in executionem quadriennio pòst, in causa Priscilliani & sectatorum ejus: qui cùm damnati fuisset in synodo Cæsaraugustana, Romam accesserunt, ut Damaso coram objecta purgarent. Sed ne in conspectum quidem ejus admissi sunt.
•  
  PDF 331 VII. Redditi sunt postea Ecclesiis suis à Gratiano. Sed rursum damnati sunt, post mortem Gratiani, studio Ithacy Episcopi.
•  
  PDF 331 VIII. Sulpitius Severus ægrè fert appellationem Priscilliani non cohibitam fuisse ab Episcopis qui sententiam adversùs eum tulerant. Loquitur autem de appellatione ad Imperatorem. Explicatur locus Sulpitij Severi.
•  
  PDF 332 Capvt XII.
•  
  PDF 332 I. Ætate Innocentij primi canones Sardicenses nondum recepti erant. Is enim jura sedis suæ arcessit à Concilio Nicæno.
•  
  PDF 332 II. Canon sextus Nicænus conservavit privilegia Ecclesiæ Romanæ. Inquiritur in privilegia illa. Duæ Diœceses Italicæ prorsùs parebant constitutis apostolicæ sedis. Ceteræ verò Octidentis Ecclesiæ tenebantur ad eam mittere relationes.
•  
  PDF 332 III. Tenebantur ergo referre ad apostolicam sedem de quæstionibus difficiliorobus & ambiguis. In quo Summus Pontifex utebatur jure quodam imperiali.
•  
  PDF 333 IV. Duplex relationum genus in Ecclesia. Vel quando de fide agebatur, vel de quodam disciplinæ capite nondum apertè definito in canonibus. Inferioris ordinis Episcopi referre ad Patriarchas debeband de causis fidei. Probatur ex Hieronymo.
•  
  PDF 333 V. Causæ ergo fidei referebantur ex utraque Ecclesia ad Pontificem Romanum, ut deintregro examinarentur in synodo Romana. Relationes Orientis non mittebantur ad apostolicam sedem nisi post examen synodi patriarchalis. Relationes verò Occidentis rectè ex provincis ad eam sedem deferebantur.
•  
  PDF 333 VI. Ius illud apostolicæ sedis canonibus & vestutæ consuetudini tribuit Innocentius primus. Quod canones, probatur ex illius epistola ad Concilium Milevitanum.
•  
  PDF 333 VII. Quoad antiquam verò traditionem, eam ille obtendit in epistola ad Concilium Carthaginense. Referuntur verba illius epistolæ, & explicantur. Gelasius Papa docet in causis fidei summam totius judicij deberi apostolicæ sedi. Iustinianus Imp. relationem ad Ioannem secundum Papam misit in causa fidei.
•  
  PDF 334 Capvt XIII.
•  
  PDF 334 I. Referebatur etiam ad sedem apostolicam de causis dubiæ disciplinæ. Ratio hujus instituti proponitur, petita ex necessitate communionus cum Ecclesia Romana. Relatio & consultatio promiscuè accipuntur. Probatur multis auctoritatibus.
•  
  PDF 335 II. Relationes itaque & consultationes ad apostolicam sedem mittebantur in capitibus dubiæ disciplinæ. Quod ostenditus exemplo Himerij Episcopi Tarraconensis; qui Siricium Papam interrogavit de quindecim capitibus disciplinæ, quæ magnis momenti erant.
•  
  PDF 335 III. Probatur etiam ex Innocentio primo, qui morem illum arcessit ab institutione majorum.
•  
  PDF 335 IV. Ea autem mens fuit Romanis Pontificibus, quum consultationibus provincialium respondebant, non ut novas leges præscriberent, sed ut eos revovarent ad observationem canonum & antiquæ traditionis. Probatur ex eodem Innocentio, & Leone primo.
•  
  PDF 335 V. Episcopi adstricti erant ad observationem harum responsionum, quòd decisiones essent ex canonibus aut ex traditione petitæ. Quare Siricius epistolam suam ad Himerium significari jubet omnibus Episcopis Hispaniarum.
•  
  PDF 335 VI. Locus ex epistola Innocentij ad Victricium Rothomagensem explicatus. Synodus illic memorata, non est Sardicnesis, sed Nicæna. Sardicensis enim nihil statuit de relationibus ad Summum Pontificem mittendis in causa fidei.
•  
  PDF 336 VII. Canonibus tamen Nicænis modum quendam præscribit Innocentius; quo petitus est ex canone sexto ejusdem Concilij Nicæni. Explicatur locus Innocentij contra pravas aliorum interpretationes, qui de depositionibus Episcoporum tantùm heic agi existimat, quòd majores causæ as apostolicam sedem referri heic jubeantur.
•  
  PDF 336 VIII. Quæ sint causæ majores. Prinscis illis temporibus depositiones Episcoporum non referebantur inter causas majores. id quod manifestum est, & probatur variis auctoritatibus. Majores causæ, id est, difficiles quæstiones, ex Pelagio secundo Papa.
•  
  PDF 336 IX. Causæ simplicium Presbyterorum ad sedem apostolicam referebantur quando de fide agebatur. Probatur multis exemplis. Ergo causæ quoque Presbyterorum possunt esse majores.
•  
  PDF 337 X. Existimat tamen Hincmarus Innocentium alludere ad Concilium Sardicense, tametsi solius Nicæni mentionem faciat. Relationem autem ad eum casum coërcet, si Episcopi appellaverint. Refellitur Hincmarus multiplicibus argumentis. Siricius & Innocentius nullos canones, præter Nicænos, in auctoritatem receperunt. Nullos enim alios canones tunc admittebat Ecclesia Romana.
•  
  PDF 337 Capvt XIV.
•  
  PDF 337 I. Relationes etiam à Conciliis generalibus & nationalibus fiebant ad apostolicam sedem, tanquam ad caput omnium Ecclesiarum, ut ejus auctoritate consequeretur executio constitutorum neque tamen eorum confirmatio petebatur. Probatur ex epistola synodica Concilij Sardicensis.
•  
  PDF 338 II. Concilium Arelatense statutorum suorum publicationem delegat Papæ Silvestro. Secunda synodus Oecumenica relationem ad Damasum Papam misit de rebus in synodo gestis, procul à petitione confirmationis.
•  
  PDF 338 III. Concilio provincialia Occidentis referebant ad sedem apostolicam de depositionibsu Episcoporum; ne videlicet Episcopus Romanus & reliqui occidentales deciperentur ab Episcopus dejectis.
•  
  PDF 338 IV. Innocentius primus atrox vulnus inflixit auctoritati synodi provincialis Macedoniæ in causa Bubalij & Tauriani. Conquerentibus autem Episcopis Macedoniæ, non attulit Sardicenses canones, aut Nicænos, sed æquitatem.
•  
  PDF 338 Capvt XV.
•  
  PDF 338 I. Primus omnium Zozimus canones Sardicenses protulit. Quo consilio id factum. Negant Africani eos canones, Nicænos esse. Itaque missa legatio Constantinopolim & Alexandriam ad perquirenda vera exemplaria Concilij Nicæni. Interim tamen servaturos se pollicentur canonem Sardicensem de appellationibus.
•  
  PDF 339 II. Ei legi subditas non fuisse provincias, si Italiam excipias, patet ex epistola Concilij Africani ad Bonifacium. Notatus Cardinalis Perronius.
•  
  PDF 339 III. Redeuntibus Legatis Africanis, patuit canonem à Faustino Legato sedis apostolicæ prolatum non extare in synodo Nicæna. Parum id profuit. Nam Celestinus Papa paulò pòst admisit appellationem Apiarij Presbyteri. Irritus tamen fuit Faustini conatus, qui Apiarium in communionem recipi ab Africanis urgebat. Rejecta Cardinalis Perronik sententia in explicatione hujus loci. Nolunt Africani Legatum à Pontifice in Africam mitti posse pro arbitrio. Tum aiunt Africam non paßuram ulteriùs præsentiam Faustini...
•  
  PDF 340 IV. Repetuntur in aversione quæcunque dicta sunt in superioribus paragraphis. Canones Sardicenses ignoti fuerunt Africæ & aliis provinciis extra Italiam usque ad tempora Zozimi. Profitentur Africani nolle se in posterum tolerare appellationes ad sedem apostolicam.
•  
  PDF 340 V. Cessere tamen dein Pontificem Romanorum desideriis, admissis canonibus Sardicensibus. Quonam tempore id factum.
•  
  PDF 340 Capvt XVI.
•  
  PDF 341 I. Investigatur quamnam ob causam Zozimus canones Sardicenses protulerit sub titulo Concilij Nicæni. Fieri id ita potuit, quòd Innocentius pronuntiasset Ecclesiam nullis canonibus uti præterquam Nicænis; tum etiam quòd Afris nulla synodus Sardicensis nota erat præter eam quæ ab Arrianis habita fuerat. Necessarium itaque erat eos Nicæno Concilio tribui, ut contradictioni Africanorum occurreretur.
•  
  PDF 341 II. De ordine judiciorum in Africa, quoad Episcoporum peccata. Judicabantur à Primatibus & synodis, à Concilio universali Africæ. Africa tum diversa erat in sex provincias.
•  
  PDF 341 III. Decretum dein ut duodecim judices elegerentur à reo & ab accusatore, ab eorum verò judicio appellari non posse.
•  
  PDF 341 IV. Episcopus enim judicari debet à duodecim Episcopis. Decimum tertium constituebat Primas; qui necessarius erat. Quare Lucas Patriarcha CP. depositionem cujusdam Episcopi à Metropolitano Cyprio decretam ex eo capite irritam esse pronuntiavit quòd ab undecim tantùm Episcopis cum Metropolitano peracta fuisset. Attamen ex consensu partium minor judicum numerus sufficere poterat, ex canone Africano XV.
•  
  PDF 342 V. In causis Episcoporum ac Presbyterorum non licebat provocara ad judicia transmarina. Manifestè id scriptum in canone XXVIII. collectiones Africanæ, adjecta videlicet clausula canoni Milevitano. Adversùs hænc clausilam pugnant acriter Baronius & Perronius: quorum sententia refellitur. Africa existimabat apostolicam sedem appellari non posse à judicibus electis, neque à Concilio universali Africæ. Placitum etiam id Gallis nostris ævo Hincmari.
•  
  PDF 342 VI. Illustrissimus Cardinalsi Perronius existimat appellationes Episcoporum Africanorum recipi solitas ab apostolica sede ante habita hæc Concilia Africana quod probari putat auctoritate Augustini.
•  
  PDF 342 VII. Explicatur locus Augustini; & ostenditur eum malè intellectum esse à Cardinal Perronio. Neque enim probat apostoliam sedem fuisse appellatam à Cæciliano Carthaginensi & collegis ejus. De dignitate Ecclesiæ Romanæ.
•  
  PDF 343 VIII. Ecclesiarum apostolicarum dignitas tandem coërcita est ad patriarchales. Iustianus Imp. decernit eos eße hæreticos qui neque communicant neque consentiunt professioni fidei quæ summo consensu prædicatur à Patriarchis. Rursum explicatus Augustini locus.
•  
  PDF 343 IX. Quæritur cur Augustinus causas Presbyterorum distinguat à causis Episcoporum.
•  
  PDF 343 Capvt XVII.
•  
  PDF 344 I. Bonifacius & Celestinus, & Zozimi successores, canonum Sardicensium executionem quaquaversum introducere tentarunt. Neque tamen Zozismus eorum auctoritate damnavit Proculum Massiliensem, qui se Metropolitanum in provincia Arelatensi institui procuraverat in synodo Taurinatensi. Nam damnatio ejus decreta est promulgatam legem Gratiani. Nondum autem habitum fuerat Concilium Chalcedonense, cujus auctoritate Metropolitanorum judicia Patriarchis reservata fuerunt.
•  
  PDF 344 II. Romanus Pontifex Episcoporum Gallicanorum causas remittebat ad synodos provinciarum. Probatur ex epistola Bonifacij primi ad Episcopos Galliarum in causa Maximi Episcopi Valentini. Sed tamen Bonifacius auctoritatem suæ sedis conservavit, jubendo ut acta synodi ad se post judicium mitterentur.
•  
  PDF 344 III. Celestinus causam Episcopi Massiliensis commisit Episcopis provinciæ Viennensis, & Narbonensis, id est, finitimæ. Causæ tamen Danielis, qui in altera earum provinciarum Episcopus fuerat ordinatus, cognitionem ad se traxit, ob flagitia in Oriente commissa, de quibus ad apostolicam sedem retulerant orientales. Quod ideo explicandum fuit, ne quis hinc colligeret Romanum Pontificem ad se ea tempostate traxisse primam congnitionem criminum Episcoporum Gallicanorum.
•  
  PDF 345 IV. Quid de relationibus & appellationibus senserit Leo primus.
•  
  PDF 345 V. Idem Leo docet primam causarum Metropolitanorum cognitionem institui posse apud sedem apostolicam. Probatur exemplo Hilarij Episcopi Arelatensis, qui jure metropolitco privatus à Leone fuit in Concilio Romano. Tum Chelidonij Vesontionsis exemplo, quem eodem decreto Pontifex Ecclesiæ suæ restituit.
•  
  PDF 345 VI. Cùm autem intelligeret Leo difficilem fore decreti hujus executionem in Gallia, constitutionem à Valentiniano Imp. impetravit, qua imperata executio est. Magni momenti sunt verba Valentiniani; quæ expenduntur. Tribuunt autem Episcopo Romano potesttem evocandi Romam Episcopos noxios.
•  
  PDF 345 VII. Contendit etiam Leo Metropolitanos judicari non posse absque sententia Episcopi Romani; ut patet ex illius epistola ad Anastasium Thessalonicensem.
•  
  PDF 345 VIII. Successores quoque ejus incessit eadem cura quoad Gallias.
•  
  PDF 346 IX. Contendit insuper Leo ordinandum non eße Episcopum in loco dejecti, si is apostolicam sedem appellaverit, donec causa appellationis fuerit judicata. Constitutum id fuerat in synodo Sardicensi. Sed cùm ea in auctoritatem recepta non esset apud Africanos, abstinuit Leo à proferendis his canonibus in causa Lupicini. Ius appellationum in Africam introducere voluit Leo. Sed Africani ei assentiri noluerant.
•  
  PDF 346 Capvt XVIII.
•  
  PDF 346 I. Vigilius Papa nihil aliud reservat apostolicæ sedi præter judicia appellationum. Vnde sequitur eum synodis provincialibus relinquere potestatem deponendi Episcopos absque permissu sedis apostolicæ.
•  
  PDF 347 II. Eadem est mens Pelagij secundi, qui omnium Episcoporum causas in synodo provinciæ definindas esse docet, nisi si ad apostolicam sedem fuerit provocatum.
•  
  PDF 347 III. Primus omnium Gregorius magnus canonum Constantinopolitanorum & Chalcedonensium instituta, à decessoribus suis non custodita, transtulit ad explicandam sedis suæ dignitatem. Hi autem primam de crimine Metropolitani cognitionem Patriarchis reservant. Quæ institutio in legem publicam versa est à Iustiniano.
•  
  PDF 347 IV. Hinc factum ut Gregorius apostolicæ sedi vindicet secundùm canones jus judicandi accusationes adversùs Metropolitanis institutas. Judicabat etiam Romæ causas Episcoporum, tametsi Itali non essent. Probatur exemplo Andreæ Episcopi Thebani in Thessalia.
•  
  PDF 348 V. Aliquando causæ definitionem remittebat in provinciam, misso etiam Legato, juxta canones Sardicenses. Probatur duobus exemplis.
•  
  PDF 348 VI. Aliter se gessit erga Africanos; quorum consuetudines illæsas esse concessit, modò fidei contrariæ non essent.
•  
  PDF 348 VII. Postulabant Afri ut causæ eorum definirentur secundùm canones Africanos & Sardicenses. Hi enim jam recepti erant; & vicem tum subibant privilegij, ob Novellam Justiniani. Nullam eorum causam in urbe Roma judicavit Gregorius.
•  
  PDF 348 VIII. Id unum contendit Gregorius ut Primas Byzacenus Romam veniret, responsurus de objectis. quod obtineri non potuit. Itaque eo tractus est Pontifex ut causam in synodo provinciæ judicari consenserit.
•  
  PDF 348 IX. Notatur hallucinatio Cardinalis Perronij, qui ex corrupto Gregorij loco colligit Episcopum Byzantinum, hoc est, Constantinopolitanum, Romano subjectum fuisse.
•  
  PDF 348 X. Ecclesia Hispanica utebatur collectione Martini Bracarensis. Canon autem XIII. jubet ut causæ Episcoporum definiantur in synodis provincialibus; si verò divisa fuerint judicam vota, tum vocandam eße provinciam finitimam.
•  
  PDF 349 XI. In causa Stephani & Januarij Episcoporum Hispanorum, qui Romanam sedem appellaverant, Gregorius Joannem Defensorem in Hispaniam misit, ut solus definitivo decreto cognoscrere poßet de appellatione. Sedes apostolica est caput omnium Ecclesiarum.
•  
  PDF 349 XII. Hispani, ut appellationes ad apostolicam sedem abolerent, Episcopo damnato licere voluerunt secundam synodum impetrare ad obtinendam restitutionem suam.
•  
  PDF 349 XIII. Ecclesiam Gallicanam Gregorius tractavit ut Africanam.
•  
  PDF 349 XIV. Post Gregorij magni tempora, Paulus Archiepcopus Cretæ ausus est prohibere ne ad Vitalianum Papam provocaretur.
•  
  PDF 349 XV. Appellationum usus obtinebat etiam in Anglia ævo Bedæ.
•  
  PDF 349 Capvt XIX.
•  
  PDF 350 I. Inquiritur quonam modo se Galli sub prima Regum dynastia gesserint circa depostiones Episcoporum. Canones Sardicenses tum recepti erant in Gallia. Synodus itaque provinciæ deponebat Episcopos. In casu appellationis, Papa causam retractari jubebat in provincia. Probatur exemplo Contumeliosi Episcopi Reiensis. Depositio tamen peragebatur, tametsi appellatum fuisset.
•  
  PDF 350 II. Salonius Episcopus Ebredunensis, & Sagittarius Vappincensis, damnati in Concilio Lugdunensi, licentiam appellandi sedem apostolicam petunt à Rege Guntramno, qui literas dimissionis illis concessit. Dein restituti sunt decreto Ioannis tertij.
•  
  PDF 350 III. Synodus à Rege convocata fuerant; & judices ecclesiastici ab eo dati. quod Principibus licere probatur ex canonibus Africanis, & ex Novella constitutione Valentiniani tertij.
•  
  PDF 351 IV. Idem probatur ex Iustiniano; qui præterea judicium appellationis Principi reservavit. quod Gregorius magnus approbavit.
•  
  PDF 351 V. Reges nostri dabant judices Episcopis. Id verò non discplicuit Summis Pontificibus.
•  
  PDF 351 VI. Salonius itaque & Sagittarius Romanum Episcopum appellarunt juxta Concilium Sardicense. Attamen regno egredi non sunt ausi absque permissu Principis. Ex quo loco colligitur vestutas hujus juris regij. Redditi sunt Ecclesiis suis à Ioanne tertio.
•  
  PDF 351 VII. Sed iidem iterum accusati, rursum dejecti sunt. alij verò in eorum locis ordinati. Vnde colligitur sententias synodorum mitti solitas in executionem absque auctoritate Papæ.
•  
  PDF 351 VIII. Probatur exemplo Saffaraci Episcopi Parisiensis.
•  
  PDF 351 IX. Item exemplo Ægidij Remensis Archiepiscopi. Magni præterea momenti est exemplum illud ad probandam auctoritatem regiam.
•  
  PDF 352 X. Probatur etiam exemplo Desiderij Viennensis Archiepiscopi.
•  
  PDF 352 XI. Tum etiam Didonis & quorundam aliorum Episcoporum sub Theodorico Rege damnatorum.
•  
  PDF 352 XII. Gregorius magnus vicariatum suum concessit Virgilio Episcopo Arelatensi, edicto ut ille causas Episcoporum judicaret congregatis duodecim Episcopis. Sed difficiles quæstiones ad sedem apostolicam referri jussit. Episcopi Arelatenses, tametsi Vicarij essent sedis apostolicæ, nullam synodum congregarunt, si Arelatenses excipias.
•  
  PDF 352 XIII.Gregorius magnus nihil aliud optat quàm ut Legatus apostolicæ sedis adsit in synodo quæ propter Episcopi peccata fuerit congregata; adeoque non cogitabat de evocandis Romam Episcopis, ut prima illic de crimine eorum cognitio haberetur. Mittere tamen Legatum non vult absque postulatione Principis.
•  
  PDF 353 XIV. Tum missa Romam legatio à Principe, Legatum in Gallias à Gregorio mitti postulavit: quem Pontifex pollicitus est brevi missurum. Verùm oborta tunc bella in regno obstiterunt ne Legatus ille mitteretur.
•  
  PDF 353 XV. Charibertus Rex in irritum misit sententiam depositionis à Leontio Burdegalensi Archiepiscopo latam adversùs Emerium Episcopum Santonensem.
•  
  PDF 353 Capvt XX.
•  
  PDF 354 I. Sub secunda Regum nostrorum dynastia novum jus introductum est in Ecclesiam Gallicanam. Petitum illud ex collectione Isidori, quæ tum primùm prodiit.
•  
  PDF 354 II. Epistolæ veterum Pontificum Romanorum, quæ habentur in illa collectione, sunt prorsùs apocryphæ citra omnen controversiam.
•  
  PDF 354 III. Ea collectio tribuitur Isidoro Mercatori. Tribui autem non potest Isidoro Episcopo Hispalensi. Isidorum Episcopum Setubensem, ejus auctorem facit Chronicon Iuliani Toletani. Sed illud falsi suspicione laborat.
•  
  PDF 354 IV. Eodem tempore emerserunt Capitula Hadriani data Ingilramno Metensi Episcopo.
•  
  PDF 354 V. Iure illo novo statuitur nullum Episcopum posse judicari nisi in synodo convocata à Summo Pontifice.
•  
  PDF 354 VI. Sed jus illud contrarium est antiquis canonibus & decretis Pontificum Romanorum. Huic novitati occasionem dedit Concilium Sardicense. Collectio tamen Hadriani non egreditur alibi limites à synodo Nicæna constitutos.
•  
  PDF 355 VII. Appellationem Episcopi damnati judicandam esse Romæ decernunt Capitula Hadriani. Explicatur canon Sardicensis de appellationibus. Tum indicatur innovatio adversùs sententiam ejus introducta.
•  
  PDF 355 VIII. Præterea præcipitur ut si fortè reus existimaverit judices sibi esse suspectos, in ejus arbitrio sit an velit à Primate Diœceseos. quod haustum est è canonibus Sardicensibus malè intellectis, itemque ex lege Gratiani.
•  
  PDF 355 IX. Capitula Hadriani & apocryphæ Pontificem Romanorum epistolæ, tamensi in honore haberentur apud Gallos, vim tamen legis non obtinebant, si constaret eas canonibus eße adversas. Probatur ex Hincmaro.
•  
  PDF 356 X. Præclara sententia Hincmari de auctoritate harum epistolarum. Concilia præ illis servanda.
•  
  PDF 356 XI. Canon quintus Sardicensis versus est in legem publicam regni. Probatur è libris Capitularium, & ex Hincmaro.
•  
  PDF 356 Capvt XXI.
•  
  PDF 356 I. Gregorius quartus causas Episcoporum audiri jubet à Primate Diœceseos; sed judicium tamen peragi prohibet; quod sibi reservat, vel Legatis in provinciam mittendis.
•  
  PDF 357 II. Leo quartus statuit Episcopum damnari non posse nisi à duodecim, nisi si Papam appellaverit. Quo casu nemo potest sententiam pronuntiare adversùs eum.
•  
  PDF 357 III. Hæ constitutiones contrariæ erant canonibus. Ostenditur autem in quo adversarentur canonibus.
•  
  PDF 357 IV. In Gallia tamen Episcopi deponebantur in synodo provinciali, non invitis Pontificibus Romanis.
•  
  PDF 357 V. Probatur ex Nicolao primo, qui ait sedem apostolicam eum habere debere pro damnato qui judicio Episcoporum fuerat damnatus. At si dejectus appellaverit apostolicam sedem, tum recipi eum posse in communionem, postquam causa fuerit examinata in synodo. Referuntur verba Nicolai.
•  
  PDF 357 VI. Agnovit Nicolaus inesse synodis provinciarum legitimam auctoritatem ad deponendos Episcopos, neque necessariam eße delegationem Summi Pontificis. Probatur ex epistola ejus ad Salomonem Regem Britonum.
•  
  PDF 358 VII. In Concilio Triburiensi statutum est ut Episcopus nonnisi à duodecim Episcopis deponatur, nempe in synodo provinciali.
•  
  PDF 358 Capvt XXII.
•  
  PDF 358 I. Episcopi Gallicani contendebaut supersedendum non esse depositione, tamensi appellatio interposita esset ante judicium.
•  
  PDF 358 II. Hæc Gallicanorum regulæ probatur ex controversia quæ inter eos & Hadrianum secundum exarsit in causa Hincmari Episcopi Laudunensis, qui ante judicium appellavit Summum Pontificem, petiitque supersederi judicio. Notatur auctor Tractatus De delicto communi.
•  
  PDF 359 III. Id unum contendebat Hadrianus, judicandam esse appellationem parte utraque audita. Nihil verò aliud prohibet quàm ne quis pendente appellatione ordinetur in loco dejecti.
•  
  PDF 359 IV. Synodus Duziacensis ad Hadrianum rescribens se tuetur auctoritate canonum Sardicensium.
•  
  PDF 359 V. Si causam retractari debere in provincia. Cui regulæ adhæret Hadrianus.
•  
  PDF 359 VI. Magni momenti est hæc Hadriani adhæsio. Quippe canonum Sardicensium & Africanorum auctoritatem inviolatam præstat; ac præterea duas illas Gallorum regulas, suprà propositas, certas esse evincit. Referuntur ipsa Hadriani verba ex epistola ad Carolum Calvum.
•  
  PDF 359 VII. Sergius Papa causam Ebbonis Archiepiscopi Remensis retractari jussit in provincia coram Legatis sedis apostolicæ. Probatur ex epistola synodi Tricassinæ ad Nicolaum primum.
•  
  PDF 360 VIII. Vtraque Gallorum regula probatur etiam auctoritate Hincmari in epistola ad eundem Nicolaum.
•  
  PDF 360 Capvt XXIII.
•  
  PDF 360 I. Contendebant præterea Episcopi Gallicani appellari non posse à judicibus electis, etiam si ij electi essent post appellationem. Ei Gallorum desiderio contradixit Nicolaus primus in causa Rothadi Episcopi Suessionensis. Narratur historia depositionis Rothadi.
•  
  PDF 360 II. Dejectionis ejus certior factus Nicolaus, excanduit; præsertim quòd intelligeret ordinatum fuisse in loco ejus Episcopum, spreta appellatione. Itaque ad Hincmarum scripsit, non occultis doloris indiciis, adeo ut suspensionem à divinis intentaverit.
•  
  PDF 361 III. Synodi acta confirmaturum se negat Nicolaus donec Rothadi peractam post appellationem. Scribendum autem fuisse ad Summum Pontificem, tametsi appellatum non fuisset, ut cognosci posset an is causam retractari vellet. quod contrarium est canoni Sardicensi.
•  
  PDF 361 IV. Canones violatos ait ex eo capite quòd Episcopus in loco Rothadi fuerit ordinatus post appellationem. Episcopi verò excipiunt eum post appellationem expetiisse judicium Episcoporum. Quid dein actum à Nicolao.
•  
  PDF 361 V. Temperata fuit excandescentia Nicolau. Postulat ut aut Episcopi Rothadum restituant, aut aliquos Romam mittant queis coram judicium renovari possit apud sedem apostolicam.
•  
  PDF 361 VI. Hinc occasionem sumpsit Hincmarus scribendi celebrum illam epistolam ad Nicolaum; in qua evulgantur quinque arcana Episcoporum Gallicanorum quoad depositionem Episcoporum. Explicantur regulæ illæ.
•  
  PDF 362 VII. Pallium interdum tribuebatur Episcopis, tamensi Metropolitani non essent. Hi verò contendebant sibi quoque competere privilegium exemptionis à jurisdictione synodorum. Verùm exemptio illa non derogabat auctoritati synodorum. Pallium autem concedi nemini poterat, ob exemptionem illam, absque consensu Regis & Episcoporum Gallicanorum.
•  
  PDF 362 VIII. Gregorij igitur quarti & Leonis quarti constitutiones in usum receptæ non erant in Gallia, cùm id quod diù antè ab eis constitutum fuerat in gratiam omnium Episcoporum, ab Hadriano tribuatur Actardo Episcopo Nannetensi tanquam privilegium, ratione Pallij.
•  
  PDF 362 IX. Magni momenti sunt verba Hincmari ex quibus quinque illæ Gallorum regulæ colliguntur.
•  
  PDF 362 X. Galli pervicaciter contendunt appellari non posse à judiciubus electis, contrà tendente Nicolao Papa. Mirabile temperamentum Hincmari.
•  
  PDF 363 XI. Ruituram prorsùs ecclesiasticam disciplinam scribit ad Nicolaum Hincmarus si sententia adversùs Rothadum à judicibus electis lata infringatur.
•  
  PDF 363 Capvt XXIV.
•  
  PDF 363 I. Rothadus à Nicolao Papa restitutus est in integrum. Intentata autem Hincmaro depositionis pœna si restitutionis executionem impediat. Vlt tamen ut si quid Rothado obijcitur, accusatio peragatur apud sedem apostolicam.
•  
  PDF 363 II. Regulam prorsùs novam invehere conatur Nicolaus, synodum nempe provincialem non posse deponere Episcopum, etiamsi apostolicam sedem non appellaverit, expectandaque eße mandata specialia Summi Pontificis.
•  
  PDF 364 III. Contendebat Nicolaus judicia Episcoporum inter majores causas numerari. quod negabant Galli. Vrget Nicolaus, interrogatque quænam tandem causæ sint majores si judicia Episcoporum in eum censum referenda non sunt.
•  
  PDF 364 IV. Non contradicit Nicolaus Gallorum regulæ, qui aiebant provocari non posse à judicibus electis. Sed obliquè agens, ait ei locum esse non posse in causa Rothadi. illum enim non appellaße judices electos. quod verum est.
•  
  PDF 364 V. Rothadus itaque sedem suam recepit. Sed tamen Galli non diceßerunt à regulis suis. Probatur ex Hincmaro, qui synodi judicium contendit non fuiße caßatum, sed Rothado humiliter proscenti veniam ab apostolica sede datam, synodum verò Gallicanam his decretis paruiße, ut præcipiunt antiquæ regulæ.
•  
  PDF 364 VI. Galli optimo jure contendebant appellari non poße à judicibus electis. Nicolai tamen tamen desiderium consentaneum prorsùs rationi erat. Rothadus enim non appellaverat expressè judices. Præterea, pendente appellatione nihil tentari debuit inconsulta sede apostolica.
•  
  PDF 365 VII. Certa est regula, appellari non poße à judicibus electis. Cui & Romani Pontifices aßentiuntur. Apud Græcos vetitia erat appellatio à sententia judicum electorum.
•  
  PDF 365 VIII. Appellari non poße à judicibus electis existimabat ætas divi Bernardi.
•  
  PDF 365 Capvt XXV.
•  
  PDF 365 I. Galli tamen cedere Romanis coacti sunt sub initia tertiæ Regum nostrorum stirpis in causa Arnulphi Remensis Archiepiscopi. Castigatur Cardinalis Perronius, qui heic agi putavit de Arnulpho Episcopo Aureliansi.
•  
  PDF 366 II. Violatæ fidei reus Arnulphus causam dixit in Concilio Remensi; ubi proditionem confeßus coram duodecim judicibus, depositus est à synodo.
•  
  PDF 366 III. Quæsitum est in synodo an competens illa eßet ad judicandam causam absque auctoritate Summi Pontificis. Ad probandam necessitatem auctoritatis Romanæ adductæ sunt epistolæ illæ apocryphæ Pontificum Romanorum. Pro synodi verò potestate allati canones Africani, Antiocheni, Nicæni, & auctoritas beati Gregorij, tum etiam exempla Ægidij & Ebbonis Archiepiscoporum Remensium.
•  
  PDF 366 IV. Receptæ tum non erant voluntariæ cessiones episcopatuum. De formula confessionis Episcoporum reorum. Ea fiebat singillatim apud confessores, in aversione autem apud synodum. Aßerentibus autem confessoribus ejusmodi peccatum fuisse admissum quod pœna depostitionis plectendum esset, depositio peragebatur.
•  
  PDF 366 V. De positione Ebbonis Archiepiscopi Remensis. Tres Episcopos elegit qui peccatorum suorum judices essent. Tum tres rursum Episcopos confessionis suæ testes postulavit. Qua peracta, depositus est.
•  
  PDF 367 VI. Arnulphus quatuor confessores elegit; eisque crimina sua confessus, sententia synodi damnatus est: quoniam neque Papam appellaverat ante electionem judicum, neque postquam ij electi erant.
•  
  PDF 367 VII. Exemplo Potamij Bracarensis & Ebbonis Remensis colligit synodus canonicè deponi Arnulphum posse, & alium in loco ejus ordinari.
•  
  PDF 367 VIII. Arnulphus publicè profitetur violatam à se fuisse fidem Regi debitam. Brochardus Comes petit ut proditionis crimen expressè profileatur. Intercessit Arnulphus Episcopus Aurelianensis, dicens confessionem nemini singillatim fieri debere nisi Presbyteris. Decernitur Arnulphi depositio.
•  
  PDF 367 IX. Subscripsit in actis cessionis episcopatus. Indicatur discrimen eße inter resignationes quæ hodie fiunt sine causa & eas quæ tum fiebant ob crimen.
•  
  PDF 367 X. Ioannes XV. Episcopos hujus depositionis auctores suspendit à divinis. Gerbertus ait obsequendum non eße huic suspensioni, quòd adversùs canones decreta eßet.
•  
  PDF 367 XI. Arnulphus restitutus est in alia synodo Remensi, ob eam solam causam, quòd depositus fuißet absque consensu & auctoritate sedis apostolicæ. Probatur ex Gerberto.
•  
  PDF 369 Capvt XXVI.
•  
  PDF 369 I. Præjudicium in causa Arnulphi factum omnino firmavit poßessionem Pontificum Romanorum.
•  
  PDF 369 II. Ex eo tempore jus illud sic explicant, quasi suæ sedi quæsitum eßet jure divini. Probatur ex epistola Leonis IX. ad Episcopos Africanos.
•  
  PDF 370 III. Deinceps ergo Episcopi accusati Romam evocati sunt, & eorum depositio peracta in synodo Romana. Interdum tamen Romani Pontifices ea de causa Legatos mittebant in provincias. Probatur aliquot exemplis.
•  
  PDF 370 IV. Gregorius septimus edixit solum Pontificem Romanum posse Episcopos deponere vel reconciliare, & Legatum ejus adversùs eos sententiam depositionis dare posse. Legatis tamen suis imponebat necessitatem mittendi ad sedem apostolicam relationem rerum gestarum. Appellationes verò depositorum admittebat, quarum judicium aliquando remittebat ad Legatos.
•  
  PDF 370 V. Interdum Episcopis finitimis delegabat curam judicandi causas Episcoporum; servata tamen auctoritate sua. Delegata cognitione adversùs Raynerium Episcopum Aurelianensem, eum à se depositum pronuntiat, si constiterit vera eße quæ ei objiciuntur. Factum id cupidine retinendæ auctoritatis. Magni momenti sunt verba Gregorij; quæ referuntur.
•  
  PDF 371 VI. Ex jure tum recepto Episcopus accusari poterat apud synodum provinciæ, quæ depositionem decernere non poterat absque auctoritate sedis apostolicæ, quamvis reune suspendere & excommunicare posset. In casu verò appellationis in Papæ arbitrio positum erat an cognitionem ipse susciperet, aut per Vicarios suos causam judicari præciperet.
•  
  PDF 371 VII. Secundùm tamen jus illud necessarium non est ut synodus provincialis congregetur ex speciali delegatione Summi Pontificis; tametsi eam necessitatem imponere videatur epistola Julij; quæ explicatur de auctoritate generali. Probatur ex Hincmaro, & ex Glossatore Decreti.
•  
  PDF 371 VIII. Libri Decretalium nihil immutarunt quod depositionem Episcoporum. Innocentius III. pronuntiavit ad solum Pontificem Romanum jure divino pertinere depositiones, cessiones, & translationes Episcoporum. Adducuntur rationes quibus sententiam ille suam fulcire nititur; quæ refelluntur.
•  
  PDF 372 IX. Jus illud receptum ubique erat, & versum in morem.
•  
  PDF 372 Capvt XXVII.
•  
  PDF 372 I. Concordata novam judiciorum formam introduxerunt, qua ferme revocatum eße videtur jus antiquam. Explicatur jus à Concordatis introductum circa judicia causarum & appellationis.
•  
  PDF 372 II. Ostenditur in quo simile sit id jus antiquo juri. Causæ omnes olim commißæ erant unicuique provinciæ, nulla Pontificis Romani mentione. Primi omnium Nicolaus primus & Joannes octavus appellationes Presbyterorum decejtorum admiserunt. quod ægerrimè tulit Rex Carolus Calvus. Quid de Episcoporum causis statutum in Concilio Nicæno & Sardicensi.
•  
  PDF 373 III. Jus illud observatum est usqeu ad initia tertiæ Regum nostrorum dynastiæ. Temperamentum inter jus antiquum & novum invehunt Concordata. Explicatur temperamentum illud.
•  
  PDF 373 IV. An causæ Episcoporum reserventur Summo Pontifici in Concordatis, verbis illis generalibus, Majores causæ. Rejecta responsio inventa ætate Caroli IX. Regis. Episcoporum causæ non recensentur inter majores.
•  
  PDF 373 V. At fortassis intelligenda sunt Concordata de eo qui cùm immediatè subjectus sit apostolicæ sedi, eam appellat. Refutatur objectio illa.
•  
  PDF 374 VI. Ex Titulo De publicis concubinariis elici videtur Episcoporum depositiones iosi Summo Pontifici reservari. Explicatur hic locus in gratiam Episcoporum Gallicanorum.
•  
  PDF 374 Capvt XXVIII.
•  
  PDF 374 I. Superest ut examinemus an Papa, cum dat judices in partibus, tentet aliquid contra præscripta canonum aut Decretalium, & an deroget auctoritati apostolicæ sedis. Episcopus deponi non potest nisi ex sententia aliorum Episcoporum. Vnde sequitur delegari non posse simplices Presbyteros. Judices debent esse duodecim. Aliud statutum rescripto Gratiani, & à Gregorio magno.
•  
  PDF 375 II. Æquè suam auctoritatem conservat Pontifex ac ipse susciperet cognitionem causæ. Probatur auctoritate legis Gratiani & synodi Sardicensis, & pluribus insuper auctoritatibus.
•  
  PDF 375 III. Concilium Tridentinum abolevit auctoritatem synodorum provincialium. Verùm Concilium illud receptum non est in Gallia; ac præterea nova hæc institutio contraroa est Concordatis. Nam iis derogari non potest absque consensu Regis.
•  
  PDF 375 IV. Sententia damnationis à delegatis prolata, mittenda est in executionem, nisi is qui damnatus est appellaverit. In causis Episcoporum Gallicanorum dare tenetur Pontifex novos judices ad judicandam appellationem.
•  
  PDF 375 V. In casu criminis læsæ majestatis Processus Romam mitti non potest, quòd evulgari non oporteat imperij arcana. Veteres Episcopi cognoscere nolebant de crimine majestatis.
•  
  PDF 375 VI. Nam si Papa difficilem se in eo capite præstaret, monendus esset timendum valde esse ne Princeps irritatus pœnam capitis suo jure decernere præsumat adversùs Episcopos læsæ majestatis reos. Ea fuit sententia Hervei Episcopi Bellovacensis in synodo Remensi.
•  
  PDF 376 VII. Temperamentum allatum ex Concilio Sardicensi; cujus ope regula in universum statui potest quoad depositionem Episcoporum.
•  
  PDF 377 Liber Octavvus.
•  
  PDF 377 Capvt Primvm.
•  
  PDF 377 I. Agendum dein de jure Reguliæ. Quid sit jus illud, & in quo consistat. Regalia dividitur in temporalem & spiritualem.
•  
  PDF 377 II. An jus illud per omnes Ecclesias cathedrales hujus regni diffundatur, an verò ad certas quasdam restrictum sit. Quid anno millesimo sexcentesimo octavo placitum Parlamento Parisiensi. Rex Henricus quartus prohibuit ne deinceps Parlamentum hujus controversiæ cognitionem susciperet; quam sacri Consistorij judicio permissit.
•  
  PDF 377 III. Rectè autem intelligi non potest hæc controversia quin ad antiquitatem recurratur, instituta videlicet comparatione antiquis juris & novi.
•  
  PDF 378 IV. Vasta est & nobilis controversia ist hæc, ideoque accuratè describenda.
•  
  PDF 378 V. In antecessum autem agendum est de electionibus canonicis Episcoporum, quatenus regiæ auctoritatis sive assensus regij mixtionem olim ea materia admittebat. Tum de Investituris. Et de juramento quod vocant fidelitatis.
•  
  PDF 378 Capvt II.
•  
  PDF 378 I. In Episcopis constituendis vetus Ecclesia secuta est exemplum Apostolorum. Designatio personæ olim ab iisdem fiebat à quibus consecratio. Describitur in aversione vetus forma electionum.
•  
  PDF 379 II. Antiquitas nihil clero & populo tribuit præter solum testimonium & consensum, electionem autem ipsam & judicium Metropolitano & Episcopis provincialibus. Discrimen nullum erat inter clerum civitatis & populum in testimonio dando.
•  
  PDF 379 III. Hæc opinio nova est. Ejus tamen ope conciliari poterunt duæ contrariæ sententiæ, de quibus multùm digladiantur scriptores. Ex necessitate consensus populi manavit assensus regij necessitas.
•  
  PDF 379 IV. Episcopi provinciales accedebant ad Ecclesiam vacantem; & successorem deligebant plebe præsente, cui relinquebatur facultas suffragandi vel restistendi electioni. Probatur ex Cypriano.
•  
  PDF 379 V. Hic usus descendit ex traditione divina. Quonam modo accipiendum sit plebis testimonium & Episcoporum judicium.
•  
  PDF 379 VI. Electionum Christianarum ritus illustrantur ex Lampridij loco valde illustri. Probatur iterum auctoritate Cypriani in arbitrio plebis positum fuisse an electum admitteret vel recusaret.
•  
  PDF 380 VII. Ergo plebs quidem testimonium ferre poterat; sed tamen jus æquum cum Episcopis non habebat in electionibus. Refelluntur Novatores, qui Cypriani verba in diversum trahunt, ut electionum jura plebi vindicent.
•  
  PDF 380 VIII. Origenes præsentiam populi requirit in ordinando Episcopo. Cur ita visum. Quid significetur iis verbis, qui foris sunt, in prima Pauli epistola ad Timotheum.
•  
  PDF 380 IX. Clemens quoque Romanus docet Episcopos eligi ab Episcopis, sed gratos & acceptos debere illos esse fidelibus. Emendatur versio Junij Patricij.
•  
  PDF 381 Capvt III.
•  
  PDF 381 I. Canon quartus Nicænus Episcopi tribuit Metropolitano unà cum Episcopis provinciæ. Zonaras & Balsamo existimarunt eo canone in Episcopos translatum eße jus electionis quod antea populis competebat. De sola autem manuum impositione heic agi scripsit Franciscus Florens.
•  
  PDF 381 II. Auctoris sententia est, heic agi de utraque actione eligendi & consecrandi, & utramque heic & alibi... vocabula significari.
•  
  PDF 381 III. Post mortem Episcopi, Metropolitanus & Episcopi provinciales ad sedem vacantem accedebant, ibisque in synodo electionem & ordinationem celebrabant. Probatur ex Concilio Antiocheno & Laodiceno.
•  
  PDF 381 IV. Jus itaque Episcoporum canone firmatum est quod pertinet ad populum, consuetudini relictum. Quid judicij vocabulo intelligat canon Laodicenus.
•  
  PDF 382 V. In synodo ad celebrandum ordinationem coacta adesse debebant omnes Episcopi provinciæ, vel saltem tres ceteri enim consensum suum scripto dabant.
•  
  PDF 382 VI. Synodus illa habebatur in civitate sedis vacantis, ne clerus & populus civitatis arcerentur à communione electionis.
•  
  PDF 382 Capvt IV.
•  
  PDF 382 I. Athanasij electio & ordinatio peracta est in synodo apud Alexandriam habita, juxta postulationem civium. Probatur ex epistola encyclica Episcoporum Ægypti, quæ extat apud Athanasium.
•  
  PDF 383 II. Probatur item ex Athanasio electionem illic debere fieri ubi est copia cleri & populi præsentis, id est, in civitate sedis vacantis.
•  
  PDF 383 III. Ex eo autem capite validè Constantium Imperatorem & Arrianos exagitat Athansius, quòd Gregorium sibi superposuissent ignotum populo repugnanti, seque expellerant populis gratissimum. Scribit ergo id tentari adversùs Apostolorum traditionem & antiquos Ecclesiæ mores.
•  
  PDF 383 IV. Eandem canonum violationem in eade causa Athanasij graviter Arrianis exprobrat Papa Julius. Ex quo colligitur necessarium eße cleri populique consensum in constituendo Episcopo.
•  
  PDF 383 V. Tum, Episcopi institutionem à provinciæ Episcopis in ipsa Ecclesia petendum.
•  
  PDF 383 VI. Inijcitur mentio epistolæ Concilij Nicæni ad Alexandrinos.
•  
  PDF 384 VII. Ex Constantini rescriptis patet quænam Episcoporum partes fuerint in electionibus, quænam verò plebis.
•  
  PDF 384 VIII. Eadem praxis confirmatur aliquot exemplis illustribus ex antiquitate.
•  
  PDF 384 IX. Probatur etiam ex controversia de episcopatu Ephesino, quæ agitata est in Concilio Chalcedonensi. Eusebius Episcopus Ancyranus in eodem Concilio dixit habendam provinciæ synodum in civitate cui ordinandus est Episcopus.
•  
  PDF 384 X. Decretum fiebat à Clericis & civibus; quo à Metropolitano petebatur Episcopi ordinatio, aut ejus qui à civibus designatus esset, aut alterius qui esset idoneus, arbitrio Metropolitani cum sua synodo.
•  
  PDF 385 Capvt V.
•  
  PDF 385 I. Paulatim à veteri regula discessum est in Oriente in Occidente. Orientales Metropolitæ synodum Episcoporum ad suas urbes traxerunt quando agebatur de ordinando Episcopo exiguæ Ecclesiæ. Vnde sequitur non semper expectata fuisse Clericorum & civium suffragia.
•  
  PDF 385 II. Zonaras inductum id putat à synodo Nicæna. Ex canone XVIII. Antiocheno colligitur Episcopos electos & consecratos aliquando fuisse extra sedem vacantem, tum etiam absque populi consensu.
•  
  PDF 385 III. Attamen si non accederet populi suffragium, periculum erat ne consecratus à populo recusaretur. Probatur ex eodem canone Antiocheno. Quæ synodus dici debeat... & perfecta.
•  
  PDF 385 IV. Ex Basilij quoque factu ostenditur Episcopum electum & consecratum à Metropolitano extra Ecclesiam vacatem, & absque prævio populi consensu; cui tamen relinquitur licentia recusandi Episcopi.
•  
  PDF 385 V. Plebs Episcopum postulare poterat à synodo; sed Dei est designare præficiendum, nempe synodi judicio. Probatur ex Basilio.
•  
  PDF 386 VI. Populus nullum Episcopum sibi præponere potest absque judicio synodi; ut patet ex canone XVI. Antiocheno.
•  
  PDF 386 Capvt VI.
•  
  PDF 386 I. Dein Græci integrum electionum jus traxerunt ad synodum metropoliticam, neglectis clero & populo Ecclesiæ vacantis. Incommodum hoc tollere tantavit Justinianus Imperator, qui vilem plebuculam ab electione removit. Tres autem eligi à clero & honoratis jubet, ut unus ex iis à Metropolitano eligatur.
•  
  PDF 386 II. Ex hac Justiniani constitutione aperitur verus sensus canonis XIII. Laodiceni, quo cavetur ut vilis plebecula a ceatur ab electione Diaconorum vel Presbyterorum.
•  
  PDF 387 III. Olim enim clerus & populus ab Episcopo interrogabantur in ordinationibus Clericorum; ut paiet ex Cypriano, Eusebio, & canonibus Africanis.
•  
  PDF 387 IV. Juris autem istius occasione plebs sæpissime peccabat, adeo ut indignos plerunque eligeret. Invitos etiam quandoque rapiebat ad presbyteratum; ut accidit Augustino.
•  
  PDF 387 V. Exemplum item ejus rei datum in Paulino Episcopo dein Nolano. Marca factus Presbyter apud Barcinonem in Hispania.
•  
  PDF 387 VI. Exempla item iu Piniano & Chrysostoma. Quare prudenter cautum canone Laodiceno removendam esse plebem ab electione Diaconorum & Presbyterorum.
•  
  PDF 387 VII. Potiori ratione porrigenda fuit hæc prohibitio ad electiones Episcoporum. Joannes Scholasticus turbas arceri scribit ab electionibus Episcoporum.
•  
  PDF 387 VIII. Justinianus edixit clerum & primates populi solos ad electiones Episcoporum admittendos, neglectis turbis. Blondellus notatus.
•  
  PDF 387 IX. Clerus & honorati eligunt. Plebs verò favet & applaudit.
•  
  PDF 388 Capvt VII.
•  
  PDF 388 I. Constitutio Justiniani de tribus eligendis à clero & plebe, decretoque ad Metropolitanum mittendo, neque in Oriente neque in Occidente observata fuit.
•  
  PDF 388 II. Secunda synodus Nicæna Episcopis permisit universam electionum potestatem.
•  
  PDF 388 III. Decretum priscis illis temporibus erat penes Episcopos solos, exclusis ab eo jure clero & populo. Synodus CP. adversùs Photium laïcos removit ab electione.
•  
  PDF 388 IV. Refertur interpretatio quam Blondellus adhibet huic canoni Constantinopolitano.
•  
  PDF 388 V. Refellitur illa Blondelli interpretatio multiplicibus argumentis.
•  
  PDF 389 Capvt VIII.
•  
  PDF 389 I. In Occidente Episcopi eligebatur cleri & populi suffragiis & judicio Episcoporum. Probatur ex Cypriano.
•  
  PDF 389 II. Probatur etiam ex canone quinto Sardicensi; qui explicatur. Notatus interpres Græcus.
•  
  PDF 390 III. Tum ex Concilio Carthaginensi tertio, quod explicatur.
•  
  PDF 390 IV. Veterum illum usum paucis verbis complexus est Concilium Carthaginense quartum.
•  
  PDF 390 V. Anysius Theßalonicensis Episcopus, à Macedonicis populis obsecratus, ab Episcopis electus est.
•  
  PDF 390 VI. Pontificum Romanorum decretis electio personæ collata est in arbitrium cleri & populi, etiam absque synodi episcopalis præsentia: qui decretum de electione ad Metropolitanum mittebant. Ad istum verò pertinebat confirmatio vel rescissio electionis.
•  
  PDF 390 VII. Hujus novæ formæ origo tribuenda est Siricio Papæ & sequentibus Pontificibus. Eam Ambrosius Mediolanensis Episcopus ætate Siricij amplexus eße videtur.
•  
  PDF 390 VIII. Siricius docet Diacono presbyterium vel episcopatum dari si eum cleri & plebis evocaverit electio. Sed ei electioni adjungendum judicium Metropolitani.
•  
  PDF 391 IX. Eundem ordinem observari jubent Innocentius, Zozimus, Bonifacius, & Celestinus.
•  
  PDF 391 X. Referuntur verba Leonis primi quibus idipsum statutum & amplificatum est. Explicantur ejus verba.
•  
  PDF 391 XI. Præcipuæ partes tribuuntur Clericis in agenda electione. Ratio hujus instituti. Illustria Leonis in hanc rem verba.
•  
  PDF 391 XII. Perduravit synodorum usus, quod electiones Metropolitanorum. Probatur ex eodem Leone.
•  
  PDF 392 XIII. A Carthaginensi Concilio profectum ut vocanti Ecclesiæ Episcopum interventorem seu interceßorem Metropolitanus præficiat. Is apud Gregorium magnum vocatur Visitator. Munus ejus describitur. Decretum electionis fieri non poße absque præsentia Visitatoris admonet Papa Symmachus.
•  
  PDF 392 Capvt IX.
•  
  PDF 393 I. Nunc inspiciendum est quam rationem in electionibus secuti sint Episcopi Galliarum. Episcopi eligebantur à clero & populo.
•  
  PDF 393 II. Discrimen tamen erat inter electionem Metropolitani & ceterorum Episcoporum. Nam Metropolitani eligebantur ab Episcopis comprovincialibus, cum consensu cleri & populi. Comprovinciales verò à clero & plebe, cum consensu Metropolitani.
•  
  PDF 393 III. Jus novum à synodis Gallicanis collatum est Regibus, nempe ut eorum aßensus requireretur ad electionem Episcopi. quæ quidem indulgentia non omnino abhorrebat à veterum regularem sensu.
•  
  PDF 393 IV. Jus illud Episcoporum libertati in administratione Ecclesiæ profuturum existimarunt Galli. Tum quoque grati animi significatio hanc cogitationem suggere potuit. Id etiam proficisci potuit ex eo quòd Episcopi in Regum consilia & regni administrationem adhibiti sint.
•  
  PDF 394 V. Concilium Aurelianense quintum jus illud confirmavit.
•  
  PDF 394 VI. Præcesserant autem Romanorum Principum exempla; qui in Ecclesiis insignitoribus electionum summam ad se revocaverunt. Quod probatur variis exemplis.
•  
  PDF 394 VII. Arcadius tamen Imperator solum consensum adhibuit in electione Joannis Chrysostomi Episcopi Constantinopolitani.
•  
  PDF 394 VIII. Aliquando autem eodem tempore fiebat electio à Principe & Ecclesia. Probatur duobus exemplis valde illustribus.
•  
  PDF 395 IX. Gallia exemplum Romanæ sedis secuta est in concedendo Regibus jure aßetiendi electioni. Romanus Episcopus ordinari non poterat donec ejus electio à Principe confirmata fuisset.
•  
  PDF 395 X. Constantinus Pogonatus postea concessit ut absque mora post electionem fieret ordinatio Pontificis. Obnoxij tamen deinceps fuere examini Exarchorum.
•  
  PDF 395 XI. Eo jure usi sunt Reges Francorum cum bona Episcoporum & populi gratia.
•  
  PDF 395 XII. Aliquando electum à populo respuebant.
•  
  PDF 395 XIII. Reges enim quandoque assensum illum vertebant in merum imperium, rescriptis videlicet suis episcopatus concedentes, invitis etiam interdum & repugantibus populis. quod probatur variis exemplis. Id fieri deinceps vetuit Concilium Parisiense tertium.
•  
  PDF 396 XIV. Sed hujus prohibitionis rationem non habuit Clotarius Rex, qui postea Emerium sedi Santonensi præfecit.
•  
  PDF 396 XV. Postea se variè habuit negotium istud electionum; quæ aliquando cleri plebisque electione & decreto regio fiebant, interdum verò ex mero Principis imperio. Hanc labem reficere conatum est Concilium Parisiense quintum, cujus constitutio modificata est à Clotario Rege. Expenditur edictum Clotarij
•  
  PDF 397 XVI. Explicantur veteres formulæ electionum quæ fiebant in palatio cum decreto regio.
•  
  PDF 397 XVII. Ferre non poterant Episcopi Galliarum episcopatus in palatio dari Regis imperio, spreta cleri & populi electione. Quid ab iis decretum in synodis, quidve receptum.
•  
  PDF 398 XVIII. Occasione contentionum, electione palatina velut necessario remedio Reges utebantur ad Ecclesiæ quietem. quod probatur variis exemplis. Libertas electionis concessa est Ecclesiæ Ambianensi anno sexcentesimo octuagesimo.
•  
  PDF 399 Capvt X.
•  
  PDF 399 I. In Hispaniis quoque Regis assensus adhibebatur in electionibus Episcoporum jam inde à temporibus Recaredi Regis. Duorum aut trium designatio fiebat, ex constitutione Concilij Barcinocensis in Hispania Tarraaconensi. Quod petitum ex suspicacibus gentis illius animis.
•  
  PDF 399 II. Synodus Toletana quarta canonicum electionum ordinem disertè restituit. Sed non exclusit apertè interventionem regiam. Quod probatur variis argumentis ex illa antiquitate.
•  
  PDF 399 III. Illum usum apud Hispanos ex Gallia propagatum fuiße vero simile est.
•  
  PDF 399 IV. Reges Hispani indulgentiam Concilij verterunt in merum imperium, & plenum jus electionum statim ad se traxerunt. Probatur ex canone sexto Concilij duodecimi Toletani, qui explicatur.
•  
  PDF 400 V. Garsias Loaïsa notatus, qui sensum istius canonis in diversum trahit. Hallucinationis hujus viri origo indicatur.
•  
  PDF 400 Additio. Duodecimo seculo illud tantum invaluerant in Hispania citeriori ut electio Episcopi celebrari non posset absque consilio & assensu Regis. Sed id quoque sustulit Petrus primus Rex Aragonum. Jussit tamen ut postquam electio facta fuerit, electus Regi præsentetur in signum regiæ fidelitatis. Quod ab Innocentio tertio confirmatum est.
•  
  PDF 401 Capvt XI.
•  
  PDF 401 I. Carolus Martellus episcopatus pro arbitrio dabat. Lux tamen quædam electionis affulsit per illas tempestates.
•  
  PDF 401 II. Tum laïci fruebantur episcopatibus, ob summam vivendi licentiam. Qua de re Zachariam Pontificem graviter monuit Bonifacius Archiepiscopus Moguntinus. Præcipua verò mali labes fuit Ecclesiæ Remensi, quæ per multos annos sine Episcopo fuit.
•  
  PDF 401 III. Sub Carlomanno, Martelli filio, instituti Episcopi Principis arbitrio, cum consilio Episcoporum & procerum. Qua de re Francis gratulatur Papa Zacharias in epistola ad eos data.
•  
  PDF 402 IV. Idem prorsùs actum est à Pippino, Carlomanni fratre, in parte regni quæ imperio ejus suberat. qua de re ad Zachariam retulit. Is verò lætabundus, ejus acta laudavit.
•  
  PDF 402 V. Lupus Ferrariensis dicere videtur Pippinum ita egisse ex privilegio sibi indulto à Zacharia. Sed verba ejus intelligenda sunt de ratihabitione Zachariæ, non autem de mandato aliquo antecedenti. Bonifacius Moguntinus agnoscebat Principum in hoc electionum negotio auctoritatem.
•  
  PDF 402 VI. Pippinus, post adeptum regnum, eundem ordinem tenuit in constituendis Episcopis.
•  
  PDF 402 Capvt XII.
•  
  PDF 402 I. Transmissam ab avis ad se potestatem exercuit Karolus Magnus. Hadrianus primus probare videtur interventionem Principis in constituendis Episcopis.
•  
  PDF 403 II. Carolus Magnus non renuntiavit huic juri, tametsi antiquos canones observari jusserit. Nihil interim turbarum excitatum est ob elecetiones Episcoporum.
•  
  PDF 403 III. Suspicari posset aliquis eum neglexisse jura electionum, auctoritate synodi Romanæ fultum. Hanc synodum falsam esse scripsit Baronius. Primus omnium Sigebertus mentionem illius fecit.
•  
  PDF 403 IV. Referuntur duo præcipua argumenta quibus utitur Baronius ad convincendam falsitatem hujus Concilij.
•  
  PDF 403 V. Tertium argumentum à Baronio allatum, parvi momenti est; eique nullo negotio responderi potest.
•  
  PDF 403 VI. Refellitus quartum illius argumentum.
•  
  PDF 403 VII. Fallitur Baronius, cùm existimat vocem Investituræ nondum fuiße repertam ævo Caroli magni.
•  
  PDF 404 VIII. Sextum argumentum robustum est. Petitur autem ex Romani Pontificis electione.
•  
  PDF 404 IX. Falsitas ejusdem synodi tribus aliis argumentis probatur, quæ sunt magni momenti.
•  
  PDF 404 X. Attamen licèt de falsitate hujus synodi constet, impostor dici non potest Sigebertus. Laudare enim hujus rei auctorem potest Leonem octavum sedis apostolicæ invasorem. Sed hanc auctoritatem falsi quoque arguere nititur Baronius, irrito conatu.
•  
  PDF 404 XI. Sigebertus epocham sive temporis consignationem addidit de suo, itemque numerum Episcoporum & Abbatum.
•  
  PDF 405 Capvt XIII.
•  
  PDF 405 I. Ludovicus Pius Imperator in integrum restituit electionum formam. Notatus Ansegisus Abbas, qui leges Capitularium confudit.
•  
  PDF 405 II. Oppreßq enim antea erat electionum libertas. E proprio clero eligi debere Episcopos constituit, & absque pecuniæ datione. Olim lege generali Episcopi eligebantur è clericis diœceseos. Cur ita placitum.
•  
  PDF 406 III. Leo primus præcipit ut ex Presbyteris ejusdem Ecclesiæ, vel ex Diaconis, Episcopus eligatur. Subdiaconos quoque eligi permisis Vrbanus secundus, itemque Innocentius tertius. Presbyteros quoque rusticanarum parœciarum eligi posse docet Ludovicus Pius.
•  
  PDF 406 IV. Tum præcipit ut electiones in futurum peragantur absque datione munerum. Quod aulam præcipuè respicit, quæ pretio plerunque sacerdotia addicebat. Probatur ex Gregorio Turonensi.
•  
  PDF 406 V. Veteres illam sacerdotiorum nundinationem severissimè prohibuerunt.
•  
  PDF 407 VI. Sub pretio enim redigi non debet gratia quæ vendi non potest; ut inquit Concilium Chalcedonense. Illa tempestate... complectabatur electionem personæ & consecrationem & in Ecclesia certa institutionem. Explicatus canon Chalcedonensis. Vnde commercium vendendorum sacerdotiorum, simoniaca hæresis dicta est à Gregorio magno.
•  
  PDF 407 VII. Electionem & ordinationem obnoxias esse crimini simoniæ probatur auctoritate Leonis Imperatoris.
•  
  PDF 407 VIII. Iustinianus quoque venalitatem suffragiorum in electionibus & ordinationibus prohibuit. Vsum tamen enthronisticorum approbauit. Explicatur ejus Novella. Notatus Gothofredus I.C.
•  
  PDF 408 IX. Clerici pro insinnatione persolvebant emphanistica. Iustinianus explicatus in Novella 56.
•  
  PDF 408 X. Auctoritate Gregorij magni vetitium est ne quid ordinatoribus aut Clericis ministrantibus daretur pro ordinatione, neque Notariis ob traditionem chartarum.
•  
  PDF 408 XI. Florentini Iurisconsulti publicè olim docuerunt Præbendas vendi posse absque simonia. Sed Summorum Pontificum decretis jugulata est sententia illa.
•  
  PDF 409 XII. Ævo Caroli magni, Presbyteri sine titulo ordinati, pretio comparabant Ecclesias. Quæ audacia repreßa tum fuit in Concilio Turonensi.
•  
  PDF 409 Additio. Emendatum caput A multis. ext. de ætate & qualit. ordin. Subdiaconos quoque ad episcopatum eligi poße pronuntiavit Vrbanus secundus in Concilio Beneventano. Notantur Correctores Romani, qui hanc Beneventanam synodum interpretantur de ea quæ sub Victore tertio habita est. Eduntur acta Concilij Beneventani sub Vrbano secundo habiti.
•  
  PDF 411 Capvt XIV.
•  
  PDF 411 I. Investigandum nunc an restituta à Ludovico Pio electionum libertas regij assensus necessitatem excluserit. Non abolitum fuisse probatur ex Floro, qui sub eodem Ludovico floruit.
•  
  PDF 411 II. Referuntur ejus verbar quoad electionem canonicam.
•  
  PDF 411 III. Tum etiam quoad aßensum regium.
•  
  PDF 411 IV. Ex Floro colligitur consultationem Principis tunc adhiberi solitam in electionibus Episcoporum. Debere porro Principes assentiri electioni rite factæ, nisi grave aliquid obsistat.
•  
  PDF 412 V. Perstringit autem Florus conatum Ludovici; qui clero & populo eos qui sibi grati erant commendabat, ab iliis eligendos; sicque vota electorum antevertebat.
•  
  PDF 412 VI. Consultationem ad Regem missam post electionem probatur etiam ex causa Ecclesiæ Senonensis; quæ explicatur. De dignitate Archicapellani.
•  
  PDF 412 VII. Cùm itaque summam electionum ad se traheret Ludovicus, à Concilio Parisiensi monitus est ut bonos rectores in Ecclesia constitueret.
•  
  PDF 412 VIII. Regium assensum in Italiam quoque intulit, contra morem Karoli magni. Tum electio Romani Pontificis subjecta erat ordinationi Imperatorum.
•  
  PDF 412 Capvt XV.
•  
  PDF 413 I. In Galiis species quædam electionum servata est. Nam Princeps electionem fieri concedebat. Dein, electione facta, facultates Ecclesiæ committebat dispositioni electi, suisque literis ad Metropolitanum & coëpiscopos ordinandum transmittebat.
•  
  PDF 413 II. Adferuntur verba Hincmari, quibus respondet ineptis quorundam sermonibus, qui eligendum illum dicebant quem Rex vellet. Ait autem, in electione Episcoporum aßensionem Regis esse, non autem electionem, quæ pertinet ad Episcopos.
•  
  PDF 413 III. Ait præterea Hincmarus Bellovacenses amisisse jus electionis, quoniam tres incongruos elegerant, ab Episcopis postea reprobatus. Vtitur autem auctoritate canonis Laodiceni.
•  
  PDF 414 IV. Eodem sensu canonem illum explicuerat idem Hincmarus in epistola ad Bellovacenses. Ob electionem indigni, jus eligendi devolvitur ad Metropolitanum.
•  
  PDF 414 V. Attamen Rex Ludovicus non cessit monitis Hincmari; sed Odacri electionem pertinaciter propugnavit adversùs Hincmarum.
•  
  PDF 414 VI. Idem Hincmarus apertè docet alibi quidnam Principi competat in electione Episcoporum, consensus videlicet.
•  
  PDF 414 VII. Describuntur ritus electionum, prout obtinebant ævo Ludovici Pij & Karoli Calvi.
•  
  PDF 415 Capvt XVI.
•  
  PDF 415 I. Consensum regium suis quoque decretis disertè confirmarunt Concilia Galliarum temporibus Caroli Calvi & Lotharij Imp. habita.
•  
  PDF 415 II. Dein palatini Clerici à solo Principe designabantur ad episcopatus, absque ulla electione. Quod probatur duobus exemplis.
•  
  PDF 415 III. Alliud electionis palatinæ exemplum habetur apud Lupum Ferrariensem in causa Æneæ Episcopi Parisiensis.
•  
  PDF 415 IV. Sed ex eo Regum usu proficisebantur ingentia incommoda. Plerunque enim promovebantur viri rudes atque imperiti & vitæ inexploratæ. Itaque Concilium Valentium edixit ut si quis è palatio mitteretur, priùs diligenter examinaretur, ut sciri posset an episcopatu dignus esset.
•  
  PDF 416 V. Quandiu se Reges continuerunt intra terminos consensus, Pontifices quoque Romani ejus rationem habendam esse existimarunt.
•  
  PDF 416 VI. Non adeo tamen se demittebant Romani Pontifices in hoc electionem negotio quin aliquando sui loci memores eßent. Quod probatur auctoritate Ioannis octavi, qui Lausanensis Episcopi institutionem in se traxit, ac tamen consensum à Carolo Crasso suppliciter petit.
•  
  PDF 416 VII. Carolus Craßus quasdam Ecclesias libertate canonica electionum in perpetuum donavit, exempli causa, Genevensem, & Cabilonensem.
•  
  PDF 416 VIII. Sub Carolo Simplice, tamersi respublica variis motibus concußa fuerit, remansit tamen necessitas assensus regij in electionibus Episcoporum. Probatur auctoritate Joannis decimi Papæ.
•  
  PDF 417 IX. Continuata est hæc potestas à sequentibus Regibus; ut ostenditur pluribus exemplis.
•  
  PDF 417 X. Initio tertiæ Regum nostrorum dynastiæ perseveravit prior illa consuetudo assensus regij.
•  
  PDF 417 Capvt XVII.
•  
  PDF 417 I. Ventum est tandem ad Tractatum de jure Regaliæ. Materia ist hæc omnino bene tractata est quoad quæstiones quæ in foro occurunt. Nemo tamen ejus juris originem hactenus assecutus est. Referuntur in aversione variæ plurimorum sententiæ.
•  
  PDF 417 II. Itaque visum est inquirere accuratè ac diligenter in hanc materiam; quæ valde nobilis est.
•  
  PDF 417 III. Pasquierius censebat difficilè ostendi posse originem juris Regaliæ. Plurimùm autem conferet ea investigatio ut agnosci possit quid statuendum sit in lite quæ ab Agentibus generalibus in rebus cleri mota est pro asserenda libertate quarundam Ecclesiarum.
•  
  PDF 418 IV. Jus illu non successit in locum investiturarum. Diversum enim non est ab investituris.
•  
  PDF 417 V. Consilium operis explicatur.
•  
  PDF 418 Capvt XVIII.
•  
  PDF 418 I. Vetus Ecclesia nullos reditus habebat præter oblationes fidelium. Post Constantinum, Ecclesiæ locupletatæ sunt pluribus latifundiis, liberalitate fidelium. Quarto demum seculo inter ordinarios cleri reditus numerabantur fructus ex agris & possessionibus Ecclesiæ.
•  
  PDF 419 II. Quoniam verò agri illi maximam habebant invidiam, plebem eorum curam in se suscipere rogabat Augustinus, vitandæ invidiæ. Verùm id obtinere non potuit à laïcis; ut docet Possidius.
•  
  PDF 419 III. Eandem ob causam, & ne suspicioni avaritiæ paterent Episcopi, quibus bonorum ecclesiasticorum cura incumbebat, Concilium Chalcedonense statuit ut in unaquaque Ecclesia cathedrali Oeconomus institueretur, è clero illius Ecclesiæ eligendus. Quæ institutio legibus quoque Principum confirmata est.
•  
  PDF 419 IV. Eam renovarunt Concilia Hispaniæ: quam in usum revocavit Gregorius magnus. Septima synodus Oecumenica edicit ut si Episcopus fuerit negligens in instituendo Oeconomo, negligentiam ejus supleat Metropolitanus. quos & à Patriarcha fieri jubetur quoad Ecclesias Metropolitanas. Ætate Zonaræ hæc institutio non observabatur in Oriente.
•  
  PDF 419 V. Oeconomus ergo bona Ecclesiæ administrabat vivente Episcopo, itemque post mortem ejus, ex præscripto Concilij Chalcedonensis, quo jubetur ut bona Ecclesia vacantis futuro antistiti conserventur ab Oeconomo. Explicatur canon Chalcedonensis.
•  
  PDF 420 VI. Propria Episcopi bona pertinent ab eos quos ipse heredes suos testamento esse jusserit. quod probatur variis auctoritatibus. Si verò deceßerit intestatus, tum propinquos ejus heredes eße oportet, secundùm canonem apostolicum itemque Antiochenum. quod Balsamoni quoque placitum.
•  
  PDF 420 VII. Eadem est sententia canonis XXII. synodi Chalcedonensis, qui explicatur. Notatus Innocentius secundus Papa, qui sensum hujus canonis non cepit.
•  
  PDF 420 VIII. Notati etiam Zonaras & Balsamo, qui prorsùs malè ceperunt sensum ejusdem canonis Chalcedonensis.
•  
  PDF 420 IX. Bona Episcopi ex reditibus Ecclesiæ comparata pertinent ad Ecclesiam, ex canone XXIV. Antiocheno. Vniversa Episcoporum morientium hona in suos usus vertebant Metropolitani in Oriente. quam consuetudinem sustulit Concilium Trullanum.
•  
  PDF 420 X. In Occidente quoque Clerici intervertere tentabant bona mobilia Episcopi mortui. Vetitum id à Concilio Ilerdensi. Idipsum, quoad laïcos, prohibuerunt Vrbanus secundus & Innocentius secundus.
•  
  PDF 421 XI. Antiqua Concilia Gallicana decreveruut bona Ecclesiarum vacatium ac spolia Episcoporum decedentium servari debere, expendenda in utilitatem Ecclesiæ & pro futuro succeßore. Potestates pervadere cœperunt res Ecclesiæ post mortem Episcoporum paulò ante Concilium Trosleïanum.
•  
  PDF 421 Additio. Bona morientium Episcoporum à laïcis diripi prohibuerunt Vrbanus secundus & Innocentius secundus, itemque Callistus secundus. Referuntur canones Concilij Tolosani sub Callisto habiti, antehac non editi. Raimundus Comes Barcinonensis pollicitus est se deinceps non invasurum bon Episcoporum provinciæ Tarraconensis. Exemplum illud sequuta est Ermengardis Vicecomitissa Narbonensis, laudata ob hoc ab Hadriano quarto Papa. Attamen in Gallia Narbonensi perseverabat ea consuetudo ævo Gregorij noni...
•  
  PDF 424 Capvt XIX.
•  
  PDF 425 I. Principibus dein permissus est ususfructus redituum Ecclesiæ vacantis. Inquiritur in causas hujus innovationis factæ adversùs canones. Profectum id ex collatione feudorum. Explicantur jura feudorum.
•  
  PDF 425 II. Primus omnium Clodoveus Rex jura regia contulit Ecclesiis. Beneficus quoque in Ecclesias fuit Rex Pippinus. Prudens Caroli magni consilium in distribuendis feudis in gratiam Episcoporum. Affluentia donationum orta est ex liberalitate Episcoporum; qui de antiquæ pœnitentiæ rigore pro modo liberalitatis remittebant in eorum gratiam qui liberales erant erga Ecclesias.
•  
  PDF 425 III. Jus illud Principibus quæsitum in bona ecclesiastica ob conditionem feudorum, auctum deinde fuit ob necessitatem assensus regij in electionibus Episcoporum. Quæ consuetudo introducta à Concilio quinto Aurelianensi, vires accepit ab edicto Clorarij secundi.
•  
  PDF 425 IV. Reges nostri in Præceptis suis episcopalem dignitatem committebant electis.
•  
  PDF 426 V. Hincmarus rectè explicat quò referenda sit illa Principum concessio. Illam enim intellexit de assensu regio & de administratione facultatum Ecclesiæ quam Rex committebat electo.
•  
  PDF 426 VI. Concessio illa bonorum ecclesiasticorum, & consensus electioni adhibitus, explicantur vocabulis laudandi & investiendi in decreto Hadriani primi in synodo Romana facto. quod decretum esse suppositium affirmant viri eruditissimi.
•  
  PDF 426 VII. Refellitur Baronius, qui existimavit leges Capitularium derogare huic concessioni & investituris. Investituræ feudorum fiebant cum quadam solennitate, veluti per festucam, per ramos arborum, & alia similia. Concessio verò episcopatus fiebat per annulum & bacu um.
•  
  PDF 426 VIII. Sanctus Romanus Rothomagensis Episcopus in pontificali sed institutus est post acceptum à Clodoveo secundo baculum pastoralem. Probabile est ita à sequentibus Regibus usurpatum. Idipsum usurpabatur à Regibus Angliæ.
•  
  PDF 427 IX. Gregorius septimus ferre non potuit hunc investiturarum usum. Itaque eum prohibuit in variis Conciliis. Primus autem omnium, ut adnotat Vvillelmus & Malmesburiensis, Episcopos excommunicavit, si investituram à laïcos etiam excommunicat si eam concedere præsumpserint.
•  
  PDF 427 X. Inquiritur in causas hujus prohibitionis.
•  
  PDF 427 XI. Spreta tamen hac prohibitione Principes retinuerunt usum investiturarum.
•  
  PDF 428 XII. Nam jussa illa Gregorij efficere non potuerunt ut Reges antiqua majestatis privilegia aboleri sinerent. Ac prætera repugnabant Episcopi huic novitati. Probatur ex Vvaltramo Episcopo Naumburgensi, illorum temporum scriptore.
•  
  PDF 428 XIII. Eam prohibitionem renovavit Vrbanus secundus, laudabili tamen adhibito temperamento inter abruptam pervicaciam & deforme obsequium.
•  
  PDF 428 XIV. Explicatum temperamentum illud adductis verbis Ivonis Episcopi Carnotensis. Juvatur explicatio ex facto Paschalis secundi, qui Ludovici Francorum Regis præsidium imploravit adversùs Henricum quintum Imperatorem investituras acriter retinentem.
•  
  PDF 429 Capvt XX.
•  
  PDF 429 I. Investiturarum controversia recruduit sub Paschale secundo Papa & Henrico quinto Imperatore. Habitum ea de causa colloquium in urbe Catalaunensi; ubi jura Imperij magnificè disseruit Archiepiscopus Treverensis, dicens Episcopum eligi non poße absque consensu Imperatoris, deinde verò Regalia ab eo accipere debere.
•  
  PDF 429 II. Respondit Paschalis Ecclesiam fore serviliter subjectam Imperatori si Prælatum absque consilio ejus eligere non possit, mortem verò Iesu Christi irritam eße si Episcopus investiatur per baculum & annulum.
•  
  PDF 429 III. Cùm Henricus Italiam bello peteret, Paschalis præcepit ut Episcopi Regalia Imperatori dimittant, ipse verò renuntiet juri investituræ & liberas esse sinat Episcoporum electiones.
•  
  PDF 430 IV. Tandem urgentibus Romanam urbem fatis, Paschalis in carcerem ab Henrico conjectus, privilegium investiturarum ei concedere adactus est. Ex verbis hujus privilegij colligitur quid juris antea competeret Principibus.
•  
  PDF 430 V. Privilegium illud vocatum est pravilegium in Concilio Lateranensi. Disputatum eo tempore an pertinacia illa propugnandarum investituarum hæresis esset. Refertur sententia Ivonis Carnotensis, qui hæresim esse negat.
•  
  PDF 430 VI. Ioannes Archiepiscopus Lugdunensis aiebat investituram exteriorem desinere poße in hæresim, si quis pertinaciter contendat eam à laïco concedi, qui hæresim esse negat.
•  
  PDF 431 VII. Goffridus Vindocinensis distinguit investituram per annulum & virgam ab ea quam laïci faciebant absque illa solennitate. Investituram tamen à Principe dandam non esse nisi post electionem & consecrationem. Quod inventum est à Goffrido adversùs vetustam consuetudinem.
•  
  PDF 431 Additio. Datur nova editio Concilij Lateranensis à Paschale secundo celebrati.
•  
  PDF 432 Capvt XXI.
•  
  PDF 432 I. Investituarum materia retractata est in Concilio Remensi, cui præsidit Callistus secundus. Propositæ tum Henrico Imperatori conditionies satis æquæ; quarum plerasque recepit. Sed cùm investituram rerum ecclesiasticarum dimittere nollet, excommunicatus fuit.
•  
  PDF 433 II. Ei excommunicationi consensit Ludovicus Francorum Rex, qui Concilio intererat. Vnde sequitur eum, demißa bonorum ecclesiasticorum investitura, solam feudorum investituram retinuisse.
•  
  PDF 433 III. Ea controversia finita est anno MCXXII. in Concilio Lateranensi; in quo statutum est ut Episcopi Regalium investituram accipiant per sceptrum, non autem per baculum & annulum. Expenduntur verba Callisti.
•  
  PDF 433 IV. Rescripto tamen Callisti abolitum est jus homagij & juramenti fidelitatis quod Episcopi præstare tenebantur. quoad antea quoque vetitum à Gregorio septimo & Vrbano secundo. Cur ita visum Pontificibus illis.
•  
  PDF 434 V. Verùm his prohibitionibus obsequuti non sunt Galli, neque Angli, neque etiam Germani. Quoad Galliam, probatur ex Ivone Carnotensi.
•  
  PDF 434 VI. Quoad Angliam verò, auctoritate Vvillelmi Malmesburiensis.
•  
  PDF 434 VII. Emicuit in hoc negatio pietas & reverentia Regum nostrorum erga apostolicam sedem. Dimiserunt enim solennitatem homagij. Istud verò non exegerunt nisi ab iis Episcopis qui feuda possidebant. A ceteris verò nihil exactum præter juramentum fidelitatis.
•  
  PDF 434 VIII. Veteri constitutione inductum ut Episcopi juramentum fidelitatis præstenst Regibus. Innocentius tertius in Concilio Lateranensi censuit æquum esse ut Clerici qui bona temporalia possident, juramentum fidelitatis præstent Principibus.
•  
  PDF 435 IX. Callistus secundus investituras confirmavit, tametsi immutationem attulerit in solennitate. Fridericus tertius Regalium investituram per sceptrum dedit Episcopo Tullensi.
•  
  PDF 435 X. Gallia jam antè dimiserat solennitatem investituræ per annulum, & jus illud in feudis tantùm retinuerat.
•  
  PDF 435 XI. Ævo divi Bernardi investitura feudorum sive Regalium in usu erat.
•  
  PDF 435 XII. Ex his quæ dicta sunt colligitur investituram Regalium in usu erat.
•  
  PDF 435 Additio. Datur nova editio Conciliorum Remensis & Laternensis sub Callisto secundo habitorum. Cujas fuerit Burdinus, qui adversùs Callistum sedit. Quid sit Hispanicum, iter in canone decimo Concilij Lateranensis. Non est simplex peregrinatio religionis ergò, sed bellum sacrum adversùs Sarracenos. De parochialibus Ecclesiis quas monachi tenent.
•  
  PDF 438 Capvt XXII.
•  
  PDF 438 I. An Reges Francorum ad se traxerint custodiam bonorum ecclesiasticorum sede vacante. Factitatum id ab eis ostenditur variis argumentis.
•  
  PDF 438 II. Adeo autem receptum erat jus illud in Gallia ut adnotet divus Bernardus noluisse electum Lingonensem ullam bonorum administrationem suscipere donec eorum investituram accepisset à Rege. in quo laudatur à Bernardo.
•  
  PDF 438 III. Rex Philippus Augustus eam bonorum episcopalium retentionem coërcuit ad Regalia. Ea verò reddi debent electo post consecrationem. Dein Episcopus tenetur Regi præstare juramentum fidelitatis.. Quòd si id non fecerit, Dominus Rex poterit saisire Regalia sua, & ea tamdiu tenere donec præstitum juramentum fuerit.
•  
  PDF 439 IV. Fruebantur præterea Reges reditibus Ecclesiæ vacantis; ut colligitur ex privilegio quod Papa Formosus concessit Ecclesiæ Remensi. Explicantur verba hujus privilegij.
•  
  PDF 439 V. His tamen reditibus aut collatione Præbendarum non fruebantur Principes ævo Gregorij septimi & sequentium Pontificum. Vsusfructus itaque reditiuum ecclesiasticorum introductus est post constitutionem Callisti secundi. Inquiritur originem arcessendam esse à jure.
•  
  PDF 439 VI. Moris hujus originem arcessendam esse à jure feudorum probatur auctoritate Philippi Pulcri Regis.
•  
  PDF 440 VII. Prætextu custodiæ Regalium Principes ad se traxerunt usumfructum decimarum & omnium redituum temporalium. Quod ratione non omnino destituebatur. Quoniam verò collatio beneficiorum censetur pertinere ad fructus, ex eo factum ut Reges ad se traxerint collationem Præbendarum. quod jus vetustum est in Anglia.
•  
  PDF 440 VIII. In Gallia, jam inde à temporibus Ludovici junioris, Reges fruebunt reditibus episcopatus vacantis.
•  
  PDF 440 IX. Omnes reditus episcopatus vacantis ad Regem pertinent, atque etiam omnia mobilia Episcopi, si decesserint intestatus.
•  
  PDF 441 X. Ævo Philippi Augusti receptum erat Præbendarum collationem ad Regem pertinere sede vacante.
•  
  PDF 441 XI. Hanc esse antiquam & approbatam consuetudinem regni aiebat idem Philippus. Adeo autem solidata erat hæc potestas ævo divi Ludovici ut Clemens quartus revocaverit provisionem à se factam de quadam Præbanda Remensi: quòd idem Ludovicus conquereretur tentatum id fuisse adversùs jura regia. Id jus agnovit Gregorius decimus.
•  
  PDF 441 XII. Spolia etiam Episcoporum ad Reges pertinebant in Gallia.
•  
  PDF 441 Capvt XXIII.
•  
  PDF 442 I. Imperatores quoque fruebantur jure occupandi spolia Episcoporum defunctorum. Sed id jus Ecclesiis remisit Fridericus secundus Imperator. Fructuum autem nomine comprehendebant etiam collationem Beneficiorum. Sed tamen Fridericus non remisit investituram per sceptrum, neque jus recipiendi homagij ab Episcopis.
•  
  PDF 442 II. Post electionem Ottonis quarti, Principes Germani scripserunt ad Innocentium tertium abolitam ab Ottone fuisse consuetudinem occupandi bona mobilia Episcoporum morientium aut Abbatum Principum, statuißeque ut ea conserventur successoribus.
•  
  PDF 442 III. Dubitandum non est quin Ecclesia orientalis reditus episcopatus vacantis conservaverit successori. Gubernatores tamen provinciarum bona mobiliæ Episcopi mortui dein occuparunt, & immobilium usumfructum in suos usus converterunt. Ratio hujus immutationis investigatur.
•  
  PDF 442 IV. Id lege lata prohibuit Joannes Comnenus Imperator. Tum etiam frater ejus Manuel Comnenus: qui præterea edixit ne Gubernatores bona immobilia Ecclesiarum vacantium ad suam administrationem adjungerent fiscòque addicerent.
•  
  PDF 443 Capvt XXIV.
•  
  PDF 443 I. Exemplum orientalium & Friderici secundi occasionem dedit Regibus nostris coërcendi jus suum ad solas Ecclesias in quibus receptum illud erat.
•  
  PDF 443 II. Hinc factum ut in vetustis Parlamenti Parisiensis arrestis interdum pronuntietur secundùm Regem, interdum verò adversùs ipsum, habita nimirum ratione possessionis.
•  
  PDF 443 III. Explicatur jus quod Regi competebat in episcopatu Aniciensi, sede vacante.
•  
  PDF 444 IV. Vsusfructus redituum episcopalium & collatio Præbendarum nitebatur tantùm consuetudine ante tempora Gregorij decimi. Sed Concilium Lugdunense ea tempestate habitum possessionem Regum in jus vertit.
•  
  PDF 445 V. Generali fructuum vocabulo comprehendebatur etiam collatio Præbendarum; quamvis id disertis verbis non definiverit Concilium illud Lugdunense.
•  
  PDF 445 VI. Ea tamen reticentia occasionem postea dedit Bonifacio octavo affirmandi collationem Beneficiorum non pertinere ad Philippum Pulcrum. Sed is jus suum tuitus est allegata veteri consuetudine regni sui. Ob eam discordiam Joannes de Parisiis scripsit Tractatum de potestate regia & papali.
•  
  PDF 445 VII. In articulis Clementi quinto oblatis adversùs memoriam Bonifacij asseritur Ecclesias cathedrales esse sub tuitione Regis. Earum vacantium reditus, qui se sua Regalia existunt, ad illum pertinere. Eum verò Beneficia ad collationem Episcopi pertinentia conferre cùm sedes vacant.
•  
  PDF 445 VIII. Regum rescriptis jus Regaliæ coërcitum est ad Ecclesias in quibus receptum erat Regem eo jure uti. Enumerantur Ecclesiæ ei juri subjectæ, itemque illæ quæ ei subjectæ non sunt.
•  
  PDF 446 IX. Eo igitur jure uti non potest Princeps nisi in Ecclesiis ubi possessionem habet omni memoria antiquiorem. Quidam tamen contendunt jus Regaliæ esse jus merè regium, atque adeo ad universas regni Ecclesias porrigendum esse sine discrimine. quam opinionem erroneam esse pronuntiat Pasquierius.
•  
  PDF 446 X. At cùm dein in edicto anni millesimi sexcentesimi sexti scriptum fuisset Regem nolle uti jure Regaliæ in detrimentum Ecclesiarum exemptarum, data est occasio investigandi quonam modo intelligenda esset exemptio illa. Parlamentum Parisiense eam interpretatus est de exemptione concessa ob titulum onerosum.
•  
  PDF 446 XI. Philippus Augustus nonnullas Ecclesias liberavit à jure Regalium; sed Episcopis earum non remisit juramentum fidelitatis. De Regalia Turonensi.
•  
  PDF 446 Capvt XXV.
•  
  PDF 447 I. Inquiritur an præter Regem aliqui Galliarum dynastiæ jure Regaliæ fruerentur in regno. Magni momenti est hæc quæstio ad ostendendum falsam esse eorum opinionem qui jus illud ad solum Regem pertinere posse contendunt.
•  
  PDF 447 II. Duces & Comites investituras olim eodem jure concedebant quo Principes. Probatur ex synodo Romana Gregorij septimi & ex regesto ejusdem Pontificis.
•  
  PDF 447 III. Rotrocus Comes Huberto Abbati sancti Dionysij Nogenti tradidit baculum pastoralem, eique curam monasterij commisit.
•  
  PDF 447 IV. Comites Sabaudiæ soliti erant concedere investituram Regalium episcopatus Sedunensis. Sed eis ablatum est id jus ab Henrico sexto Imperatore.
•  
  PDF 447 V. Cùm investituræ, mutato nomine, Regaliæ dici cœpissent, Duces & Comites Regalia quoque retinuerunt. Probatur ex Articulis Clementi Papæ quinto oblatis.
•  
  PDF 448 VI. In pactionibus initis inter sanctum Ludovicum Regem & Petrum Ducem Britanniæ jus Regaliæ huic Duci conservatum est in episcopatibus illius provinciæ.
•  
  PDF 448 VII. Comes Campaniæ jure Regaliæ fruebatur in Ecclesia Trecensi. Et Vicecomes Combornensis in episcopatu Lemovicensi.
•  
  PDF 448 Additio. Comes Andegavensis idem jus usurpabat in Ecclesia Lexoviensi; & in monasterio sancti Albini Andegavensis investiturarum pleno jure olim utebatur. Reges nostri abbatias olim concedebant viris à se delectis, in expectata etiam monachorum electione. Probatur ex Præcepto Rodulfi Regis pro monasterio Tutelensi in Lemovicibus.
•  
  PDF 449 Capvt XXVI.
•  
  PDF 450 I. Comites Tolosani jure Regaliæ temporalis fruebantur in universa ditione sua. Probatur ex literis Raimundi Comitis Tolosani datis anno millesimo ducentesimo nono.
•  
  PDF 450 II. Libertatem provinciæ Narbonensis confirmavit Philippus Pulcer. Emendatur insignis locus ex diplomate ejus; in quo scriptum est Nolumus, cùm tamen in omnibus editionibus habeatur Volumus.
•  
  PDF 450 III. Recensentur Ecclesiæ cathedrales quæ Raimundi Comitis Tolosani imperio tum parebant quando reddita est illis ab eo libertas.
•  
  PDF 451 Additio. Omissa est provincia Auscitana in literis Raimundi; quæ restituenda est ex regesto Innocentij tertij. Quanam occasione concessa hæc immunitas à Raimundo. Factum id post absolutionem ab excommunicatione, jubente Milone Legato sedis apostolicæ. Datur nova editio auctior & emendatior earum Raimundi literarum.
•  
  PDF 451 Capvt XXVII.
•  
  PDF 452 I. Reges Franciæ nunquam contenderunt jus Regaliæ porrigi debere ad provinciam Burdegalensem. Si jus illud illic in usu fuisset, pertinuisset ad Duces Aquitaniæ. Probatur ex arresto quodam Parlamenti Parisiensis in causa Ecclesiæ Burdegalensis.
•  
  PDF 452 II. Privilegia Ecclesiæ Burdegalensi indulta, quorum mentio est in hic arresto, alia non sunt quàm ea quæ à Ludovico sexto & septimo Regibus provinciæ Burdegalensi concessa sunt. Ex quibus eruditissimi viri falsò collegerunt exemptionem Regaliæ huic provinciæ indultam fuisse ab Regibus illis.
•  
  PDF 452 III. Nam ex iis tantùm sequitur usum Regaliæ non esse introducendum in futurum in provinciam Burdegalensem. Sed non remittitur id jus; quod nondum bene receptum erat. Præterea, irrepere illud non potuit in Aquitania, ob statua Conciliorum Pictaviensium.
•  
  PDF 453 IV. Privilegium itaque Ludovici Regis obstat ne titulo Regaliæ introduci possit in eam provinciam consuetudo occupandi reditus Ecclesiarum vacantium aut collationes Præbendarum. Rex Philippus Pulcher Ecclesiæ Pictaviensi restitui jussit reditus ex bonis illius Ecclesiæ collectos sede vacante.
•  
  PDF 453 V. Dubitandum non est quin provincia quoque Auscitana iisdem privilegiis gauderet quibus Burdegalensis.
•  
  PDF 453 Additio. Libertas provinciæ Burdegalensis confirmata est à Pontificibus Romanis; ut patet ex literis Eugenij tertij & Anastasij quarti, quæ nunc primùm eduntur. Libertas canonica reddita est provinciæ Auscitanæ à Raimundo Comite Tolosano. Rex tamen Angliæ Eduardus contendebat ad se pertinere usumfructum bonorum epsicopalium diœceseos Aquensis, sede vacante. Sed Capitulum repugnabat, asserens id tentari adversùs libertatem ecclesiasticam. Ob quod appellavit Regem Francorum.
•  
  PDF 455 Capvt XXVIII.
•  
  PDF 455 I. Ergo fuerunt in Gallia nonnulli dynastæ qui jure Regaliæ temporalis potiebantur quoad episcopatus. Reges tamen illud postea non adeo facilè communicaverunt; adeo ut etiam illud negaverint fratribus suis. Probatur exemplo sancti Ludovici.
•  
  PDF 455 II. Probatur etiam ex Arresto lato anno 1272. adversùs Petrum Comitem Alenconium in causa Episcopi Sagiensis. Vnde constat Reges semper consueviße retinere Regalia episcopatum, quando comitatus tradebant in appenagium.
•  
  PDF 456 Additio Stephani Baluzii.
•  
  PDF 457 Index Tomi Secvndi. Prior Nvmervs Paginam Indicat, secundus paragraphum in pagina adnotatum; nisi si deficiente paragrapho, columna notetur.
•  
  PDF 471 Addenda Ad Librvm Qvintvm.
•  
  PDF  Privilege Dv Roy.
•  
  PDF  Errata.
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Rückdeckel
•  
  PDF  Rücken
•  
  PDF [1]
•  
  PDF  Vorderdeckel
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Titelblatt
•  
  PDF  Viro Svperillvstri Petro Segviero Galliarvm Cancellario.
•  
  PDF  Stephani Balvzii Tvtelensis Præfatio Ad Lectorem.
•  
  PDF  Elogia.
•  
  PDF [1] Epistola Eminentissimi Cardinalis Corradi Ad Stephanum Baluzium.
•  
  PDF [1] Clarissimi Viri Ioachimi Pastorii Historiographi Serenissimi Regis Poloniae Casimiri epistola ad clarissimum virum Antonium Baluzium Varsaviae regio lateri assistentem.
•  
  PDF 3 Vita Illvstrissimi Viri Petri De Marca Archiepiscopi Parisiensis. Scriptore Stephano Balvzio Tvtelensi.
•  
  PDF 1 Armando-Ioanni Eminentissimo Cardinali Dvci De Richeliev, Franciæ Pari.
•  
  PDF 3 Illvstrissimi Viri Petri De Marca Admonitio Ad Lectorem; Quæ & prima Præfatio dici potest. Edita Anno MDCXLI.
•  
  PDF 8 Secvnda Præfatio Illvstrissimi Viri Petri De Marca, Edita Anno MDCXLI.
•  
  PDF 15 Illvstrissimi Viri Petri De Marca Responsio Ad Notas Lvcæ Holstenii In Tomum primum de Concordia Sacerdotij & Imperij, Edita Anno MDCLXIII.
•  
  PDF 19 Illvstrissimi Viri Petri De Marca Litvra Censvræ Romanæ, Edita Anno MDCLXIII.
•  
  PDF 21 Libellvs, Qvo Editionis Librorvm De Concordia Sacerdotij & Imperij consilium exponit, Opus apostolicae sedis censurae submittit, & Reges Canonum Custodes, non verò Auctores esse docet Petrus de Marca ordinarius in sacro Regis Consistorio Consiliarius, in Supremo Navarrae Senatu Praeses, Visitator Generalis in Principatu Cataloniae & Comitatibus Ruscinonis & Ceritaniae, ad episcopatum Consoranensem à Rege nominatus.
•  
  PDF 28 Schedvla Illvstrissimi Viri, Porrecta Romanis, Edita Barcinone Anno MDCXLVI.
•  
  PDF 30 Illvstrissimi Viri Petri De Marca Epistolæ Dvæ Nunc primùm editæ.
•  
  PDF 1 De Concordia Sacerdotii Et Imperii Sev De Libertatibvs Ecclesiæ Gallicanæ Dissertationum Liber primus.
•  
  PDF 1 Capvt Primvm.
•  
  PDF 1 I. Ex editione voluminum De Libertatibus Ecclesiæ Gallicanæ, calumnia schismatis impacta est Gallis famoso quodam libello, & Libertates contumelia affectæ. Inde nata occasio harum Dissertationum.
•  
  PDF 2 II. Refellitur calumnia ex iis quæ gesta sunt post eorum voluminum editionem: quæ damnata sacri Consistorij decreto, & Episcoporum sententia; Libertatibus illæsis.
•  
  PDF 3 III. Qui Libertates illas religiosè expendit, viam schismatibus præcludit, non recludit. Frequentiores contentiones ob invasam jurisdictionem; unde bella, & schismata.
•  
  PDF 3 IV. Schisma Græcorum originem trahit ex usurpatione Diœcesim à Romana Ecclesia auulsam Constantinopolitanæ tribuit.
•  
  PDF 3 V. Hadrianus I. hanc frustra repetit in vij. Synodo. Minatur excommunicationem. Nicolaus petitione excidit, & a Bulgarica Diœcesi depulsus est.
•  
  PDF 4 VI. Ignatius, pulso Photio, restitutus ope Hadriani II. Bulgariam sibi addici curavit in octava Synodo. Hadrianus minas excommunicationis intentat. Photius, post obitum Ignatij recepta sede, Joannis VIII. consensum extorsit, ea lege, ut Bulgaria restitueretur. Joannis spe artibus Græcorum elusa, Photius est anathemati antiquo redditus. Inde schisma, quod auctum est per controversias dogmatum.
•  
  PDF 5 VII. Dissidium Gregorij VII. & Henrici, ob jura Investiturarum, & Libertatem Ecclesiæ.
•  
  PDF 5 VIII. Ex eadem Libertate læsa fluxit schisma Friderici I. Hadriani IV. & Alexandri III.
•  
  PDF 5 IX. Et Dissensio Friderici II. Gregorijque Noni. Schisma quoque Ludovici Bavari.
•  
  PDF 5 X. Galli pacem cum Ecclesia & jura sua retinuerunt; à dissidio quandoque non alieni, si juribus suis minuti fuißent, ex Ivone.
•  
  PDF 6 XI. Bonifacij VIII. & Philippi Pulcri dissidium ob jurisdictionem.
•  
  PDF 6 XII. Laudandi qui laborant in constituendis utriusque potestatis finibus ex mutua possessione.
•  
  PDF 6 Capvt II.
•  
  PDF 6 I. Divisio operis in tres partes.
•  
  PDF 6 II. Primum Libertatum Ecclesiæ Gallicanæ fundamentum, suprema sedis apostolicæ auctoritas, ejusque communio.
•  
  PDF 7 III. Necessitas communionis breviter attingitur, ad refellendam impostoris & calumniam.
•  
  PDF 7 IV. Origo communionis & unitatis in Ecclesia Romana, ex Cypriano, & Optato, quorum genuinus sensus expenditur.
•  
  PDF 7 V. Quos secuti Hieronymus & Gelasius.
•  
  PDF 8 VI. Hanc communionem ut necessariam Galli retinuerunt, ex Irenæ, & Avito.
•  
  PDF 8 VII. Duplici vinculo astricti; rum quia Summus Pontifex est Caput Vniversalis Ecclesiæ; ex Conciliis Aquileiensi & Chalcedonensi, tum quia Patriarcha Occidentis.
•  
  PDF 8 Capvt III.
•  
  PDF 8 I. De Patriarchatu Occidentis agitur, ut auctoritas Romanæ Ecclesiæ per Gallias sinceriùs expendatur.
•  
  PDF 9 II. Ecclesiarum divisio per provincias as exemplum Imperij, ab Apostolis. Probatur è Petro & è variis locis Pauli; ubi de Creta.
•  
  PDF 9 III. De Asia, cujus etiam mentio apud Ioannem, de Achaia, & Macedonia.
•  
  PDF 9 IV. Huc allusit Tertullianus.
•  
  PDF 9 V. Origo trium præcipuarum Metropoleon, Romanæ, Alexandriæ; Antiochenæ. Earum Sacerdotes, Archiepiscopi, Exarchi, & Patriarchæ tandem dicti. De Patriarchis Iudæorum in Oriente. Emendata lex Codicis Iustinianei. Illis deletis, Patriarcharum nomen cessit Archiepiscopis Christianorum.
•  
  PDF 10 VI. Canonis sexti Nicæni interpretationes breviter recensentur.
•  
  PDF 10 VII. De juræ Patriarchico trium Episcoparum hic agi probatur, præter aliorum argumenta, ex Hieronymo, Innocentio, & Theodoreto.
•  
  PDF 11 VIII. Et si ceterorum quoque Metropolitarum jura hoc canone firmentur. Ex collatione canonis secundi Const. cum Nicæno colligitur hic etiam agi de Diœcesibus Asiana, Pontica, & Thracia. Earum mentio sub Constantino.
•  
  PDF 11 IX. Explicatus insignis Socratis locus de Diœcesibus & de Patriarchis. Diœceseon limites non violandos sanctitum canone secundæ Synodi. Lege Theodosi certi Episcopi designati ad communionis consortium. Emendata & illustrata lex 3. Cod. Theodos. de fide catholica. De jure dandæ communionis per Thraciam.
•  
  PDF 12 X. Error Socratis, qui Nectario Episcopo Constantinopolitano hoctributum putat. Et Sozomeni, qui urbe regia coërcet. Jus illi collatum indefinitè, ad exemplum Romani Pontificis. Altera Socratis hallucinatio, qui sententiam canonis secundæ Synodi & Theodosi miscet. Patriarchæ apud Socratem iidem cum Episcopis delectis à Theodosio ad fidei consortium.
•  
  PDF 12 XI. Asiana Diœcesis ecclesiastica ex undecim provinciis, quaram vna est Asia Proconsularis. Ejus Matropolis, & totius Asianæ, Ephesus. Ponticæ Diœceseos fines. Vicarij sedes, Cæsareæ in Cappadocia. Vnde dignitas Episcopo qui Ponticæ præerat. De Thracia & ejs Exarcho. Explicatus concessus Concilij Chalcedonsensis. Thracica sub Episcopo Constantinopolitano. Duæ reliquæ Diœcesis in ejus ditionem transierunt decreto Concilij Chalcedonensis.
•  
  PDF 14 XII. Objicitur non agi de Patriarchico jure in canone Nicæno, ex jure ordinationum; quod Episcopo Alexandrino competit per Ægyptum; quale Romano Pontifici non competebat, nisi in Metropoli Romana. Fines antiqui Metropoleos Romanæ.
•  
  PDF 15 Capvt IV.
•  
  PDF 15 I. Vt satisfiat objectioni, docetur Romanum Pontificem esse Patriarcham Occidentis, deinde confertur cum Alexandrino in ordinationibus. Ecclesiarum divisio in Orientales & Occidentales probatur plurimis testimoniis veterum.
•  
  PDF 15 II. Error eorum notabus qui Orientales Ecclesias ab Antiocheno Patriarchatu non distinguunt. Cui Oriens specialiter dictus tribuitur, è Concilio secundo, & Ephesino.
•  
  PDF 16 III. Fines Ecclesiarium Orientalium & Occidentalium; iidem qui olim Imperij. Thracia Orienti accensa. Solidum Illyricum Occidenti.
•  
  PDF 16 IV. Antiqua divisio Imperij sub Diocletiano, Constantino, & Valentiniano. In confiniis Illyrici & Thraciæ, Ecclesiarum & Imperij limes; scilicet in Succorum augustiis, ex Ammiano, & Socrate, & ex Concilio Aquilensi: ubi dictio Succorum restituitur. Constantinopolis vinculum Orientis & Occidentis, apud Nazianzenum.
•  
  PDF 17 V. Tomus Occidentalium in Concilio CP. explicatus. Asserta vertus lectio.
•  
  PDF 18 Capvt V.
•  
  PDF 18 I. Singulæ Orientis Diœceses suis Patriarchis & Exarchis commissæ: Solidi Occidentis Diœceses octo, Romano Episcopo. Eo sensu explicatæ Majores Diœceses in Concilio Arelatensi primo.
•  
  PDF 18 II. Romanus Pontifex caput Occidentis, è Basilio, & Augustino, cujus locus explicatur ex Hieronymo, Cyrillo Alexandrino, Concilio Ephesino.
•  
  PDF 19 III. Innocentius referet originem hujus institutionis. Illyricum sibi æquè ac ceteras Diœceses vindicat.
•  
  PDF 19 IV. Romanus Pontifex Patriarcha dictus, etiam Occidentis, à Iustiano; cujus locus explicatur.
•  
  PDF 20 V. Romani Episcopi Patriarcha nomen non sumpserunt, ex Gregorio; quamvis jure Patriarchico uterentur, & ab aliis dicerentur Patriarchæ. Quinarius numerus Patriarcharum in Synodis sexta & octava.
•  
  PDF 20 Capvt VI.
•  
  PDF 21 I. Agitur de comparatione Alexandrini Episcopi cum Romano. Jus Patriarchatus frequentiùs exercebatur in Diœcesi Vrbicaria, & in Italica, quàm in ceteris Occidentis provinciis.
•  
  PDF 21 II. Synodorum indictio, Episcoporum ordinatio, & judicium de majoribus caussis, sunt partes juris Patriarchici. Concilium Romanum ex Episcopis Italiæ; ut patet ex Iulio, epistola Orientalium, & Synodica Concilij Sardicensis, quæ explicatur, & ex Libero.
•  
  PDF 21 III. Concilium istud auctoriate Romani Pontificis evocatum, probatur ex epistola Gallæ Augustæ, & Synodis Romanis sub Felice & sub Symmacho.
•  
  PDF 22 IV. Hæc Synodus generalis Italiæ videtur originem traxiße ex conventu habito in caussa Pauli Samosateni. Postea Concilium Romanum utramque complexum est.
•  
  PDF 22 Capvt VII.
•  
  PDF 23 I. Ordinatio Episcoporum pertinet ad Patriarchas. Restricta ad Metropolitas in Patriarchatus Constantinopolitani institutione. Antiquis Patriarchis omnium Episcoporum ordinatio competebat; ut Antiocheno, ex Innocentio.
•  
  PDF 23 II. Et Alexandrino in solida Diœcesi & Ægyptiaca. Quod Metropolitarum jura non omnino tollebat, ex Concilio Nicæno, & Synesio.
•  
  PDF 23 III. Idem jus competebat Romano in provincia Vrbicaria. Antiqua regula, qui pertinent ad synodum, pertinent ad consecrationem, probatur ex Novella Iustiniani, quæ emendatur. Dubitatur de Italicæ Diœceseos Episcopis, & de ipsis Metropolitis Mediolensi & Aquileiensi.
•  
  PDF 24 IV. Vrbicariæ autem Diœceseos Episcopos ordinatos ab Episcopo Rom. docetur è Celestino. Metropolitani in Vrbicaria Diœcesi.
•  
  PDF 25 V. Eorum jura servata in ordinationibus Episcoporum, ad exemplum Alexandrini Episcopi; & Thessalonicensis, qui erat Vicarius Romani in Illyrico.
•  
  PDF 26 VI. Brevis & nova interpretatio canonis sexti Nicæni, ex Ruffino. Idem jus Alexandrino in Ægyptiaca Diœcesi competit, quod Romano in Vrbicaria. In ceteris non componuntur invicem. Novatorum argutia refellitur nova responsione.
•  
  PDF 26 VII. Patriarchicum jus Romani Pontificis in reliquis provinciis Occidentis versabatur præcipuè in majoribus caussis. Concilia Diœceseon Occidentalium conjuncta cum Romano per Relationes & Legatos.
•  
  PDF 27 VIII. Gallicanam Ecclesiam jus illud Patriarchicum semper amplexam esse docetur aliquot testimoniis selectis. Quod obtinuit in prima, secunda, & tertia Regum Dynastia.
•  
  PDF 27 Capvt VIII.
•  
  PDF 27 I. Auctoritas Romani Pontificis in condendis legibus ecclesiasticis. Dictata Gregorij VII. Regula Basilij, Canones non condi ab uno Episcopo. Et Iulij, Romanum Episcoporum esse præcipuum, non solum.
•  
  PDF 28 II. Quidquid sedes apostolica sancit, pro lege habendum, ex constitutione Valentiniani. Vsus Codicis Theodosiani in Gallia in rebus civilibus & ecclesiasticis. Illustratus Agathias.
•  
  PDF 28 III. Valentinianus non tribuit eam auctoritatem Romanis Pontificibus, sed fovit. Antè, generalia decreta edebant. Vt Liberius in controversia de baptismo Arrianorum. Iustitia decreti nihil detrahit de auctoritate decernentis.
•  
  PDF 28 IV. Siricius aliquot decretis disciplinam juvit. Superiores Clericos ab usu uxorum abstinere, jussit; consuetudinum in legem vertens, pœnâ adjectâ, auctoritate sedis suæ.
•  
  PDF 30 V. Decreta Innocentij per Occidentem, etiam in Antiochenam Ecclesiam. Vnde illistratur Concilij Ephesini locus, de Romanæ Ecclesiæ jure in Antiochenam.
•  
  PDF 30 VI. Zozimi Decreta adversùs monachorum & laicorum ambitum per provincias missa. De intempestivis. Neophytorum ordinationibus, quibus pœnam addidit, & prohibitionem extendit. Qui dicerentur Neophyti. Celestini decreta ante Valentiniani legem. Posteriores Pontifices potiori jure in incubuerunt.
•  
  PDF 31 Capvt IX.
•  
  PDF 31 I. His decretis fides & disciplina constitutæ, & novitas exclusa. Forma antiqua Romanæ Ecclesiæ ceteris præscripta, ex Innocentio, Liberio, & Leone.
•  
  PDF 31 II. Lex Valentiniani asserta adversùs Novatores: Quæ Leges condendas à Romano Pontifice pro bono disciplinæ statuit: ut docent Leo & Hilarus Papa.
•  
  PDF 31 III. Decreta discussa in Concilio Romano, è Leone. Sed solius Pontificis nomine edebantur.
•  
  PDF 32 IV. Sincera Decreta collegit Dionysij, dono sibi ab Hadriano data, varia capita in Capitularium libros Carolus M. transcripsit. Et decretis parendum sancivit.
•  
  PDF 32 V. Quique Pontifices decreta condore possunt, ut docet Concilium Pontigonense.
•  
  PDF 32 VI. Quod admissum à posteris in Gallia, docent Decretalium volumnia.
•  
  PDF 33 VII. Decretales editæ de assensu Cardinalium. Eorum auctoritas, è Damiani, Bernardo, Othone Frisingensi, Ostiensi, & Turrecremata.
•  
  PDF 33 VIII. Hodie eorum assensus non censetur necessarius.
•  
  PDF 33 Capvt X.
•  
  PDF 33 I. Iudicia Romani Pontificis in causis è provinciis delatis. Probatio difficilis, si jure appellationum nitatur, ante Concilium Sardicense.
•  
  PDF 34 II. Novaratio aperta, per Relationes, & Consultationes. Quibus Principum Romanorum cognitio constabat.
•  
  PDF 34 III. Earum usus in Ecclesia, in dubiis fidei & disciplinæ. Ius Relationis suscipiendæ Metropolitis & Patriarchis debetur, ex Hieronymo. Sed præcipuè Romano Pontifici ex Oriente & Occidente; ut probatur ex Hieronymo, & Cyrillo Alexandrino.
•  
  PDF 34 IV. In Occidente Relatio de dubiis fidei Romam missa à Conciliis Africanis, ut gesta firmarentur. Innocentius has Relationes sedi suæ vindicat ex consuetudine, & ex canone.
•  
  PDF 35 V. De dubia disciplina referebatur ad sedem apostolicam, è Sirico & Innocentio. Responsiones pro jure constituto habitæ.
•  
  PDF 36 VI. Ante Concilium Nicænum, caussa dubiæ relatæ ad sedem apostolicam ex consuetudine, quæ confirmata est canone Concilij Nicæni, ut probatur ex Innocentio, nova interpretatione adhibita. Majores caussæ, id est, ambiguæ.
•  
  PDF 37 VII. Hincmari explicatio refellitur, qui alludi putat ad Sardicense Concilium.
•  
  PDF 37 VIII. Exemplum vetustissimum Relationis è Cypriano. Marcianus Arelatensis Episcopus deponitur decreto Romani Pontificis, ad relationem Episcoporum Gallicanorum, ex sententia Cypriani.
•  
  PDF 38 IX. Ante Concilium Sardicense Galli usi Relationibus, & postea Appellationibus ad sedem apostolicam.
•  
  PDF 38 X. De Relatione Conciliorum Generalium ad Summum Pontificem.
•  
  PDF 38 Capvt XI.
•  
  PDF 38 I. Persona Pontificis a nemine judicatur, ex Synodo Romana sub Symmacho, & ex Ennodio. Quia Romanus Episcopus est Caput omnium Sacerdotum.
•  
  PDF 39 II. Eadem ecclesiæ Gallicanæ sententia in caussa Symmachi; imò pietas major quàm Romanæ Synodi, ex Avito.
•  
  PDF 39 III. Antiqua regula, majorem sedem à minore non judicari, ex Cyrillo, Concilio Ephesino, & Chalcedonensi, & Pelagio.
•  
  PDF 40 IV. Inde fluxit vulgatum illud, Primam sedem à nemine judicari, in Actis dubiis Sinueßanæ Synodi; Et in Canonibus Silvestri, rejectis ab Hincmaro.
•  
  PDF 40 V. Discussus locus epistolæ Concilij Romani de Damaso apud Concilium aut Consistorium Principis judicando.
•  
  PDF 40 VI. Romanum Pontificem à nemine judicandum professus est Carolus M. & ceteri Galli in Synodo Romana. Purgatio Leonis Papæ, & Paschalis
•  
  PDF 41 VII. Privilegium illud Romanæ sedis confirmatum ab Octava Synodo. Ioannis XII. exauctoratio reprobata. In caußa hæreseos & schismatis cessat privilegium.
•  
  PDF 41 VIII. Ecclesia Gallicana canones Basileensis Concilij suscepit; sed Eugenij Pontificis depositioni & electoni Felicis non adhæsit.
•  
  PDF 41 IX. Pontifex ab Episcopis moneri potest, & satisfacere tenetur. Ex Octava Synodo, & Petro Damiani.
•  
  PDF 42 Capvt XII.
•  
  PDF 42 I. Romanæ sedis auctoritatem tueri tenetur Rex Christianissimus jure Protectionis, quod Francorum Regibus competit. Quid sit jus Protectionis, ordinarium, extraordinarium, & reale pactis constitutum.
•  
  PDF 42 II. Protectio Romanæ sedis est jus reale quæsitum Coronæ Francicæ. A Deo designata; ex Pelagio.
•  
  PDF 43 III. Jnitium hujus Protectionis à Carolo Duce Francorum, & Gregorio, ob motus Longobardorum. Novis conditionibus aucta à Pippino Rege, & Stephano. Exarchatus Ravennæ donatus Ecclesiæ Romanæ à Pippino, huicque Patriciatus Romanus collatus. Conventio de Protectione non personalis, sed perpetua cum Rege & Regno.
•  
  PDF 43 IV. Patriciatus datus filiis Pippini. Qui dicerentur Patricij. Primò nuda dignitas, Patriciatus; deinde ei adjunctum Imperium. Tuitio Ecclesiarum & inopum Patriciis competit, ex Paulo Diacono. Patricatus collatus Regibus Francorum, Imperium & Tuitionem complectebatur.
•  
  PDF 44 V. Carolo Magno in Augustum electo, Patricij nomen cessavit. Sed jus Protectionis Regibus Francorum quæsitum, extinctum non est. Ius illud in solidum in filios Reges testamento suo partitus est Carolus Magnus.
•  
  PDF 45 VI. Et filiis suis ex æquo commisit Ludovicus Pius. Carolus Calvus hanc ad se unà cum regno Francorum transmissam agnovit; ita tamen ut à Romana sede honor debitus sibi reddatur. Is honor explicatus de Processione Patriciorum.
•  
  PDF 45 VII. Auxilia lata Ioanni VIII. Paschali II. Gela sio II. Innocentio II. Alexandro III. docent propagatum à secunda in tertiam Regum stirpem Protectionis auxilium.
•  
  PDF 46 VIII. Gregorius IX. Tuitionem ecclesiasticæ libertatis regno Francorum assignat. Vt Paulus I. Hanc Tuitionem implorarunt Innocentius IV. & Vrbanus IV.
•  
  PDF 46 IX. Ceteri Reges novis offiiciis jus Patrocinij confirmarunt. Et præ ceteris Invictissimus Ludovicus XIII. consilio & opera Eminetiss. Card. Ducis Richelij.
•  
  PDF 47 Liber Secvndvs.
•  
  PDF 47 Capvt Primvm.
•  
  PDF 47 I. Secundum fundamentum Libertatis Ecclesiæ Gallicanæ est supremum Regis imperium. A tempore Clodovei in unam societatem coierunt in Galliis Christiana fides & Regum imperium.
•  
  PDF 47 II. Ecclesiasticus cœtus è Clericis & laicis conflatus, religionem respicit. Civilis ex iisdem constitutus, statum politicum. Ex utroque componitur Respublica Christiana, sub duobus summis Præfectis; quorum unus spiritualibus, alter secularibus præst. ex Conciliis Parisiensi, & ad Theodonis. villam, & Bernardo.
•  
  PDF 48 III. Duarum potestatum consortium, Ecclesiæ Gallicanæ nomine apud non continetur.
•  
  PDF 48 IV. Fines utriusque potestatis notissimi. Pontifices spiritualia curant, Reges secularia. Quod probatur iis testimoniis vectrum ubi potestates invicem componuntur. Ex Osio apud Athanasium.
•  
  PDF 49 V. E Gregorio Nazianzeno: qui terrenam corpori, spiritalem animæ comparat. Qui locus explicatur. Ex Isidoro Pelusiota, Synesio, & Chrysostomo.
•  
  PDF 49 VI. E Gelasio, & Symmacho.
•  
  PDF 49 VII. E Gregorio II. & Nicolao I. Pontificatus & Regnum conjuncta in Hasamonæorum familia.
•  
  PDF 50 VIII. Innocentius III. harum potestatum officia distinxit comparatione ducta à Sole & Luna. Explicata ejus sententia. Et illustrata è Berengosio Abbate.
•  
  PDF 52 IX. Patriarchæ comparati Soli & Lunæ in Octava Synodo, & Imperator cuidam splendori, quo ipsi Patriarchæ illustrentur.
•  
  PDF 52 X. Distinctio duarum potestatum probatur quoque testimoniis Principum Valentiani, Iustiniani, & Ludovivi Pij.
•  
  PDF 52 Capvt II.
•  
  PDF 53 I. Non solùm auctoritas regia manat à Deo, sed etiam specialiter singulis Regibus à Deo confertur immediatè.
•  
  PDF 53 II. Populus Augusto jus suum contulit; sed Deus imperium Augusto dedit, ex Augustino & Tertulliano. In eòque Reges & Episcopi conveniunt.
•  
  PDF 53 III. Singuli Galliæ Reges non à parentibus, sed à Deo, regnum obtinent, ex Concilio Parisiensi.
•  
  PDF 53 IV. Regnum Francorum semper fuit liberum ab alieno imperio. Clodovei dignitas & potestas æqualis Imperatoriæ, ex Avito. Clodoveus
•  
  PDF 54 V. Ius cudendæ aureæ monetæ Regibus Francorum, æquè ac Imperatoribus Romanis, competebat. Vetita conjugia Principum CP. cum peregrinis, præter Francos. Regnum Francorum ceteris regnis illustris, ex Gregorio Magno. Galliæ Reges solius Dei arbitrio obnoxij, ex Gregorio Turon. & Remigio.
•  
  PDF 54 VI. In regni administratione ab ecclesiastica potestate non pendent. Quæ temporalia non attingit. Hoc jure nitebantur Carolus Calvus & Proceres regni adversùs Hadrianum II.
•  
  PDF 55 VII. Rex Francorum, Imperator in regno vulgò dictus. Vnde manaverit hoc loquendi genus, inquiritur. Quidam hoc tribuunt divisioni regni à filiis Ludovici Pij institutæ.
•  
  PDF 56 VIII. Hæc opinio expenditur. Quas provincias complecteretur regnum Francorum ante delatum Carolo imperium. Novi nominis dignitas Carolo accessit, & auctoritas in Romanos; sed nulla in Francos. Imperij & regni Franciæ distinctio.
•  
  PDF 56 IX. Divisio Francorum decreta à Carolo. Dein à Ludovico, & à tribus ejus filiis.
•  
  PDF 57 X. Tres regni Francorum Reges æquo jure. Pares dicti. Explicata epistola Ludovici II. ad Basilium. Imperatoris titulus non est divisus. Quare petenda non est imperatoria potestas ex hoc capite.
•  
  PDF 58 Capvt III.
•  
  PDF 58 I. Rex Francorum superiorem non agnoscit in temporalibus, nec ipsam sedem apostolicam, ex Innocentio III. Species Decretalis Per venerabilem. Spontanea Regis natalibus restitueret.
•  
  PDF 59 II. Quid sit liberior judisdictio in dicta Decretali. Explicatum jus seculare, quod Regi & Summo Pontifici in Magalonensem Ecclesiam competebat. Quæ regum liberalitate diata, & specialiter urbe Montispessuli. Hominium ratione illius urbis præstitum Regi ab Episcopo. Et ipsi Episcopo à Dominis Montispessuli.
•  
  PDF 59 III. De Comitibus Melgorij, qui beneficiario jure à sede apostolica Comitatum possidere professi sunt. Vtile dominium Comitatus pervenit ad Ecclesiam Romanam, damnato Raimundo Comite Tolo sascripsit, servata pensione annua. B. Ludovicus supremum imperium illius Comitatus ad se revocavit.
•  
  PDF 60 IV. Tectum loquendi genus Innocentij examinatur, cùm agitur de feudo Montispessuli. Supremum jus in id sibi competere putabat. Regem tamen in possessione hominij esse sciebat.
•  
  PDF 60 V. In rebus ambiguis temporali jurisdictione uti Pontificem, ex Innocentio. Ejus sententia expensa, & locus Deuteronomij explicatus. Detortus Innocentius in alium sensum ab interpretibus. Eorum interpratatio recepta non fuit in Gallia.
•  
  PDF 61 VI. Quæstio feudi non competit Ecclesiæ, es Innocentio. Quit tamen cognitionem peccati ad se pertinere aut. Hæc sententia fora confundit, & in Gallia recepta non fuit.
•  
  PDF 62 VII. Ex opinione Theologorum, qui criminum secularium coërcitionem per censuras ab Ecclesia removebant, sola criminum ecclesiasticorum cognitione Episcopis relicta. Hæc sententia inducta in forum; porrecta deinde ad crimen mixtum adulterij; cujus animadversio in laicos vetita olim Episcopis à Curia Parisiensi. Ex veteri Ecclesiæ disciplina, quatenus Episcopis criminum cognitio competeret. Quod penè notum anonymo auctori anno 1303.
•  
  PDF 63 VIII. Bonifacij constitutio de Pontificis in temporalia potestate, à Clemente rescissa, quod attinet ad Gallos.
•  
  PDF 65 Capvt IV.
•  
  PDF 65 I. Instituitur controversia, an liceat Principi de rebus ecclesiasticis leges ferre. quæ in partes aliquot dividitur.
•  
  PDF 65 II. Spiritualis potestas Apostolis & eorum successoribus collatam in Reges non manavit: quorum jura Christus quidem non læsit, sed nec etiam auxit.
•  
  PDF 65 III. Quod non solùm de infidelibus, sed etiam de Christianis Principibus intelligendum. Politia Synagogæ discuitur, ut sciatur an jura Regum Iudææ communicari possint Regibus Christianis. Iudæorum Republica constituta à Mose, è Rege, Pontifice, & Consiliis. Quod differt à Christianorum statu, ut toto capite explicatur.
•  
  PDF 66 IV. De Rege in futurum constituendo diserte cautum in lege Mosis. Non ergo in pœnam datus Princeps. Exprobata est ratio petendi Regem expulso Samuele, non ipsa petitio. Reges uncti sacrati unguento à Mose confecto, quo Pontifices & vasa sacra ungebantur. Discrimen
•  
  PDF 66 V. Rex sedebat in sacratioribus atrij spatiis, stantibus sacerdotibus. Non solùm res civiles, sed etiam religiosas tractabat. quod probatur exemplis. Idque ab eo tentatum ratione unctionis.
•  
  PDF 66 VI. Pontificis inauguratio & munus in sacrificiis peragendis quotidie, & in adeundis quotannis solemni die adytis templi. Ozias lepra percussus, quòd sacerdotum munus usurparet.
•  
  PDF 67 Capvt V.
•  
  PDF 67 I. Iudicia Regi permissa; sed majora negotia ad Synedrium pertinebant. Id constitutum à Mose. E viris LXXI. Senatores lecti è splendidioribus familiis & Sacerdotibus ac Levitis. Potestas collata manuum impositione, deinde verborum formula. Ab hoc Senatu non provocabatur.
•  
  PDF 67 II. Princeps consessus à ceteris delectus, Pater Consistorij. Quotidianus conventus. Cognitio de Religione & Republica. Pontifex adlectus in hoc Consilium. Regem castigabat pœnâ ecclesiasticâ, Pontificem aliquando capite.
•  
  PDF 68 III. Præter Synedrium, duo alia Consilia Hierosolymis, & in ceteris oppidis Iudææm quæ reliqua negotia dirimebant. Synedrio Rex non intererat; sed in rebus arduis illud consulebat, ex Iosepho. Politia Iudaica permixta in judiciis reddendis; sed divisa in ministeriis belli, & regendæ Reipublicæ, quæ Regi, & sacrificiorum, quæ Sacerdotibus competebant. Levitæ adjuncti ad rerum civilium curam.
•  
  PDF 68 IV. Synedrij potestas à Romanis paulatim imminuta; & post Archelai relegationem omnino extincta, quoad res civiles. Solæ controversiæ legales illi relictæ.
•  
  PDF 68 V. Vsurpatio Romanorum, quæ Mosis politiam everterat, à Christo confirmata. De tributis, & de censu Iudæorum, aliqua nondum accuratè explicata. Vnde sententiâ Christi, potestas Cæsaris in Iudæa quoad res civiles constituta, & à Synedrio ab lata.
•  
  PDF 69 VI. Eandem rationem sequitur Christus in Republica Christiana instiuenda. Res spirituales solùm Petro committit. Cetera relinquit Cæsari. Injuria sit Pontifici & Regi, cùm è Republica Iudæorum argumenta petuntur. Quæ in Synagoga permixta erat rerum sacrarum & civilium jurisdictio, apud nos est distincta.
•  
  PDF 70 Capvt VI.
•  
  PDF 70 I. Inquiritur quid liceat Principibus circa res ecclesiasticas. Controversias fidei legibus suis dirimere non possunt. Probatur exemplis, & rescripto Theodosij.
•  
  PDF 70 II. Item Valentiniani responso, & rescripto.
•  
  PDF 71 III. Et ex Ambrosio, & Concilio Aquileinsi.
•  
  PDF 71 IV. Iis Conciliis interesse poterant Principes, ubi agebatur de fide. Explicatum rescriptum Theodosij, quo decernit ut Florentius Patricius intersit synodo, quia agitur de fide. Cur laici possint interesse tractatribus fidei, ex Nicolao & Octava Synodo.
•  
  PDF 71 V. Rejecta à Maximo Abbate Gracorum opinio, qui Principi jus sacerdotij & de dogmatibus statuendi vindicabant. Imperator inter laicos recensetur in precibus sacrificij. Ius docendi & titulus Epistimonarcha tributa Imperatori à posterioribus Græcis. Quod alienum à mente veterum docetur ex Theodoreto.
•  
  PDF 72 VI. De ritibus & ceremoniis decernere non potest Princeps. Notatus Iustinianus.
•  
  PDF 72 Capvt VII.
•  
  PDF 72 I. An censura Clericorum legibus Principum subjaceat. De Clericis agi, quà sunt Clerici, vel quà sunt cives. Clericorum conditio, quà Clerici sunt, à legibus Principum immunis, & à foro civili.
•  
  PDF 73 II. Probatur è dicto Constantini, & ex causa Caliliani cum Donatistis.
•  
  PDF 73 III. Ex Athanasio, Liberio, & Osio.
•  
  PDF 74 IV. Ex Valentiniani rescripto ab Ambrosio relato, quod explicatur. Iudicum in caussa ecclesiastici ordinis. Decreta edita de sacris ordinibus. Honorij rescriptum in caussa Chrysostomi, de canonicis quæstionibus intelligendum, quæ ibi religionis caussa dicuntur.
•  
  PDF 74 V. Idem probatur è Basilio Imperatore in Octava Synodo; cujus locus explicatur.
•  
  PDF 74 VI. Canonicis quæstionibus intereße non debent laici, è Synodo Chalcedonensi, & Iustiano.
•  
  PDF 74 VII. Marcianus à Concilio Chalcedonens edi tres canones de clericorum & monachorum disciplina postulat.
•  
  PDF 75 VIII. Canones de ecclesiasticis ordinibus eduntur. De Clericis, quà cives sunt, & de Bonis ecclesiasticis, alibi dicetur.
•  
  PDF 75 Capvt VIII.
•  
  PDF 75 I. An Princeps dividere possit provincias ecclesiasticas, & episcopalem sedem in metropolitabam evehere. Quod factum à Valente Imp. in Cappadocia secunda. Hoc illicitum docuit Innocentius primus. De Beryto in metropolim evecta à Theodosio, quæsitum in Synodo Chalcedonensi. Rescriptum probatum fuerat à Synodo Constantinopolitana. Sed rescindi jussit Princeps, si Canonibus esset adversum, Pragmaticæ legibus contrariæ, inutiles.
•  
  PDF 76 II. Divisio Phœnicia contraria Nicænis canonisbus. Lex Principis illis adversa, rescißa à Principe, idque synodus amplexa est.
•  
  PDF 76 III. Iudices unà cum synodo de possessione restituenda Ecclesiæ Tyri prinuntiant. Sed de ordinationibus ab Episcopo celebratis judicium integrum synodo relinquunt. Quamvis judicium ab ea latum deinde confirment.
•  
  PDF 77 IV. Rescissionem rescriptorum quæ canonibus contraria sunt, à Principe & à Iudicibus petit Synodus Chalcedonensis, quod decretum à Iudicibus in synodo.
•  
  PDF 77 V. Canon xij. synodi secutus est, ne quis Episcopus rescripta ad provinciarum divisionem impetret, pœnâ latâ in Episcopum. Discussus canon xvij. qui superiri contrarius videtur. Explicatio Zonaræ, civitates de novo conditas in metropoles à Principibus evehi posse. Balsamo de quibuscunque civitatibus intelligit. Alexius Comnenus canones conciliat, non rectè.
•  
  PDF 78 VI. Ex sententia auctoris conciliantur duo canones, ita ut nec provincias dividere, nec civitatem episcopatu ornare Principi liceat.
•  
  PDF 78 VII. Patriarchatui Hierosolymorum adjectæ provinicæ, Principum rescriptis, quæ ab Ecclesia Antiochena eas distraxerant. Contentio sopita transactione Episcoporum. Quæ Decreto Iudicum & Synodi confirmata, quia mixta caussa.
•  
  PDF 78 Capvt IX.
•  
  PDF 78 I. Iustinianus in urbe Iustiniana archiepiscopatum constituiu, adscriptus illi septem provinciis. Non constituit jus novum, sed antiquum partim restauravit. Vigilius Papa confirmat quæ Princeps decreverat. Episcopus Iustinianæ. Patriarcha dictus.
•  
  PDF 79 II. Iustinianopolis aucta quoque dignitate Patriarchali. Sed differt à Iustiniana. Est eadem urbs cum Constantia metropoli Cypri. Ea dignitas personalis collata Ioanni Episcopo à Synodo Trullana, consensu Imperatoris.
•  
  PDF 79 III. Vtroque Ponto in unam provinciam redacto, nihil immutavit Iustianus quoad sacerdotia. Nec etiam in Paphlagonia. Solidæ illius provinciæ metropolis erat urbs Gangarum. regia Dejotari. Ea imminuta, nova Honoriadis provincia constituta est, cum sua metropoli Claudiopoleos. Rediit in unum corpus Paphlagonia, utraque metropoli salva. Videtur aliquando Paphlagonia adjuncta fuisse Galatiæ.
•  
  PDF 80 IV. Ecclesia Gallicana non passa est à Regibus novos episcopatus instituti, quod tentaverat Childebertus Meleduni, ad petitionem plebis.
•  
  PDF 80 V. Et Sigibertus id fieri obtinuerat Castroduni in diœcesi Carnottena. quod rescissum à Synodo Parisiensi.
•  
  PDF 80 VI. Rogerius in Sicilia episcopatum Troinensem instituit, Messanensi, à se restaurato adjunxit, sed Summi Pontificis auctoritate. Vt Otho Gnesnensem in Polonia.
•  
  PDF 80 VII. Damnata opinio eorum qui hoc jus Principibus vindicant. Eorum tamen consensus necessarius.
•  
  PDF 81 Capvt X.
•  
  PDF 81 I. Et si Principes leges ecclesiasticas condere non possint, ad Tuitionem Canonum tenentur ex officio. De religione satagere debent etiam pagani Principes, ob civium tranquillitatem. Et legibus suis injurias Deo factas ulcisci Christiani Reges, ad Dei cultum amplificandum adstrcti ex eo quòd Christo nomen dederint.
•  
  PDF 81 II. Garciæ opinio, putantis eundem esse finem legum civilium & ecclesiasticarum, qpud Christianos, scilicet felicitatem æternam civium. Discrimen harum legum ex sententia auctoris. Canones singulis instrumenta felicitatis illius parant. Leges pacem publicam singulis civibus, & per consequentiam, æternam felicitatem. Patris & Regis in hoc capite comparatio.
•  
  PDF 82 III. Societas religionis & regni. Vtrique prospicere tenetur Princeps, ex Theodosio, & Concilio Ephesino.
•  
  PDF 82 IV. Tuitio Ecclesiæ Regibus Christianis commissa à Christo. Probatur ex Paulo, & Augustino.
•  
  PDF 82 V. Idem probatur è psalmo secundo & variis locis Augustini, & è Sixto I.
•  
  PDF 83 VI. Discussus Eusebij locus de Episcopo qui malè vulgò explicatur. Constantinus dictus ab Eusebio Episcopus communis.
•  
  PDF 83 VII. Pacem Ecclesiæ conservabant Principes, indictis synodis, & confirmatione decretorum synodalium, è Iustiniano, & Quinta Synodo.
•  
  PDF 83 VIII. Discrimen inter Decreta fidei & disciplinæ, quod attinet ad confirmationem Principum.
•  
  PDF 83 IX. Synodus Nicæna à Theodosio, & Ephesina ab altero Theodosio.
•  
  PDF 84 X. Marcianus confirmat Chalcedonensem.
•  
  PDF 84 XI. Iustianus depositioni Anthimi imperialem auctoritatem adjunxit.
•  
  PDF 84 XII. Constantinus Pogonatus confirmat decreta Sextæ Synodi, quod gratum Leoni secundo. Synodus in Trullo petit confirmationem à Principe. Septima & Octava Synodus ab Imperatoribus confirmatæ, post quam illiis constituit libero consensu Episcoporum omnia decreta.
•  
  PDF 85 XIII. Principes non condunt novos canones, sed conditorum executionem decerunt, ex Facundo Hermianensi.
•  
  PDF 85 XIV.
•  
  PDF 85 Capvt XI.
•  
  PDF 86 I. Non solùm in universum decreta Conciliorum Principes confirmant, sed etiam canones aliquos specialibus legibus. Probatur exemplo Theodosi, qui vetuit Clericis consortia extranearum mulierum, ex sententia Concilij Nicæni, quam lege explicuit. E Leone, de monachis & simoniacis decermente, juxta canones Synodi Chalcedonensis.
•  
  PDF 86 II. Iustiniani Constitutiones de caussis ecclesiasticis, à quibusdam damnatæ, ab aliis malè acceptæ. Iure Tuitionis latæ sint, ad Canonum executionem.
•  
  PDF 87 III. Discussæ Iustiniani Constitutiones, quæ personas aut res ipsas respiciunt. Illæ desumptæ è Canonibus, qui supplentur, agendi modo præscripto. Quæ de rebus, de nuptiis, & de foro latæ, tunc à jurisdictione mera Principis pendebant.
•  
  PDF 87 IV. Ioannes Scholasticus Collationem Novellarum Iustiani cum Canonibus à Theodoreto collectis composuit. Ex sensu Ioannis, Novellæ Canonibus contulerunt auctoritatem, interpratationem, & supplementum.
•  
  PDF 88 V. Novellarum istarum usus commendatus ab Ecclesia Romana, ex Gregorio M. Ioanne VIII. Hincmaro, & Ivone.
•  
  PDF 88 VI. Quæritur, an leges canonibus contrariæ in caussis ecclesiasticis vim habeant. Nullæ sunt ex rescripto Valentiani, & ex sententia Synodi Chalcedonensis, de qua dictum cap. VIII. hujus libri. Quod intelligendum de canonibus receptis, ex Balsamone.
•  
  PDF 88 VII. Eo sensu explicatur Constitutio Friderici II. & Decratalis Honorij, verbàque Nicolai I. nempe de canonibus & decretis receptis.
•  
  PDF 89 VIII. Si leges canonibus contrariæ essent irritæ rescindebantur à Principe, non à Synodo, è Concilio Chalcedonensi. Discutitur locus Gregorij M. de lege Mauritij. Quam Pontifex promulgavit, et si adverfaretur libertati Christianæ. Primum caput, Clericorum conditiones respicit; sed verbis in laicos conceptis, antequam adsciti essent in Clerum. Quod à Principibus fieri posse docent Theodosius, Honorius, & Innocentius I.
•  
  PDF 89 IX. Secundum caput legis Mauritij, de militibus quo monachismum expeterent. quod Gregorius non approbat. Sed legem promulgat, juxta ordinem præscriptum, missis exemplis ad Metropolitas. Suspendit executionem illius capitis, ea auctoritate quæ Præfectis prætorio & aliis delegatis ad promulgandas recurrendum ad summam potestatem Romanæ sedis.
•  
  PDF 90 X. De altero Mauritij & Phoca rescripto Canonibus contrario agit Gregorius, cum summa modestia. Ejus rescissionem Principi servat.
•  
  PDF 91 Capvt XII.
•  
  PDF 91 I. Tuitio Ecclesiæ eiùsque Decretorum, Regibus Francorum in regno competit. Initium illius juris repetendum à Clodoveo, qui Defensor Fidei dictus à Remigio. Ejus in rebus canonicis potestas.
•  
  PDF 92 II. Defensores Ecclesiæ dicti Reges secundæ dynastia à Concilio Parisiensi, & Aquisgranensi. A Christo tuendam susceperunt Ecclesiam, eiùsque disciplinam, ut docent ea Concilia, ex Isidoro, & Fulgentio.
•  
  PDF 92 III. Effectus Tuitionis erat, Confirmatio canonum. Cur eam ab Imperatoribus Synodi Occumenicæ postulaverint, non autem à Regibus Francorum. A Regum nostrorum sollicitudine pendet ecclesiasticorum ordinum integritas, è Pelagio. Præsidium Childeberti implorat Gregorius M. ad statutorum suorum executionem.
•  
  PDF 93 IV. Non solùm manu regia, sed etiam legibus latis canonum executioni prospiciebant; ut Clotarius Rex, Pippinus & Carlomannus Duces Francorum. Ex præceteris, Carolus Magnus. Capitulari Aquisgranensi Episcopos officij monet, transcriptis verbis canonum, quibus legis robur addit. Ita se monitorem præstat ut emendet, exemplo Iosiæ Regis.
•  
  PDF 93 V. Hoc Capitulare transcriptum est à Lothario Imp. in Edictum suum, quo mulctam irrogat iis qui leges illas infringunt. Leo IV. spondet se Capitula illa observaturum. Leo I. legibus à Marciano latis in præsidium legum ecclesiasticum se subjecit. Capitularia Regum nostorum accepta Ecclesiæ Gallicanæ. Explicata Synodus Meldensis.
•  
  PDF 94 VI. Non solùm antiquos canones, sed etiam nova Decreta Romanæ sedis, legibus suis tuebantur Reges. Quod probatur duobus exemplis. Vnum respicit Presbyteros suspectos, sed canonicè non convictos. Consulitur Leo III. à Carolo M. Ejus responsio in Conventu Regni expensa, & de consensu Episcoporum & Procerum, Edicto regio confirmata. In quo versaretur hæc difficultas, explicatur. Presbyteri suspecti, purgati jurejurando.
•  
  PDF 95 VII. Alterum exemplum respicit Chorepiscopos. Dubitatem de ordinatoribus Presbyterorum, Diaconorum, & Subdiaconorum, quas illi peragerant, & de ceteris quibusdam capitibus. Consultus Leo III. à Carolo M. respondet omnia esse irrita, damnandos Chorepiscopos, & trudendos in exilium. Responsum Leonis in synodo probatum, & regio Edicto confirmatum; exeptis pœnis, quas Episcopi molliverunt. Explicata hæc clausula, Permittente Apostolico.
•  
  PDF 95 VIII. Reges tertiæ dynastiæ ad Tuitionem libertatis ecclesiasticæ à Deo designati dicuntur à Gregorio IX. Legibus munierunt ecclesiasticam disciplinam. B. Ludovicus Edicto Canonum executioni consulit. Eumque secuti Reges à Carolo V. usque ad hanc ætatem.
•  
  PDF 96 IX. De altero hujus Tuitionis effectu dicetur libro quarto. Necessitas Concordiæ Sacerdotij cum Imperio probatur è Gregorio secundo, Septima Synodo, Ecloga Leonis, Damiani, Arnulfo, Bernardo, & auctore anonymo.
•  
  PDF 97 Capvt XIII.
•  
  PDF 98 I. Agitur de Chorepiscopis, ut sciatur status quastiones propositæ Leoni III. à Carolo M. & Ecclesia Gallicana. Chorepiscopis validas esse ordinationes à se peractas contendentibus; Episcopis autem, esse vitiosas. Chorepiscopus in Clero reccensitus, & Presbyterio prælatus à Conciliis.
•  
  PDF 98 II. Chorepiscopi non obtinebant episcopatus apicem, è Conciliis Neocasariensi, Antiocheno, Regensi, & è Leonis I. Papæ epistolæ, quæ est genuina, & Synodo Hispanlensi.
•  
  PDF 99 III. Huic sententiæ opponuntur prima verba canonis Antiocheni. Vt solvatur difficultas, distinguitur chorepisocopatus à Choreepiscopo. Chorepiscopatus est ministerium quod conferri potest Presbytero vel Episcopo, ut administret Ecclesias vicanas parœciæ episcopalis. Sub Episcopo erant Presbyteri civitatis, qui sacramenta erogabant in civitate. Idem munus exercebant in pagis Presbyteri vicani.
•  
  PDF 99 IV. Præter Presbyteros, Episcopus habebat aliquot ministros, Chorepiscopum, Archipresbyterum, & Archidiconum. Chorepiscopus vices gerit Episcopi in dispondendis Ecclesiis vicanis. Concilium Antiochenum tribuit administrationem Ecclesiarum Chorepiscopis. Origo hujus nominis. Vicarij Episcoporum dicti ratione muneris, non ratione nominis, apud Ferrandum, & in Capitularibus Arabicis.
•  
  PDF 100 V. Chorepiscopatus conferebatur cum presbyteratu. Aliquando conceditur Episcopo Novatiano redeunti ad communionem Ecclesiæ. Poterat etiam conferri ceteris Episcopis vacantibus. Tunc Chorepiscopus, ob priorem ordinationem, erat Episcopus. Germana sententia priorum verborum canonis Antiocheni, quæ sunt exceptio regulæ. Non omnis Episcopus vacans est Chorepiscopus; sed is cui delatum est illud ministerium.
•  
  PDF 100 VI. Describuntur munia Chorepiscopi. De administratione dictum superiùs. Subdiaconos & inferioris gradus Clericos ordinabant. Id faciendum consulto & Episcopo docet Basilius, juxta canones. Quod intelligendum est de Synodo Laodicens, quæ mentionem facit. Iidem erant cum Chorepiscopis Explicatus Zonaras. Periodentæ in Concilio Chalcedonensi.
•  
  PDF 101 Capvt XIV.
•  
  PDF 102 I. Presbyterorum & Diaconorum ordinationes vetitæ Chorepiscopis à Concilio Antiocheno, sine Episcopo. Ea verba explicata ex mente Balsamonis, adversùs Zonaram. Eadem interdictio in canone Ancyrano. Duæ interpretationes, quæ eliciuntur è textu Græco, absurdæ.
•  
  PDF 102 II. Mendosum esse textum probatur è versionibus Latinis, tum Dionysij Exigui, quæ mutila est, & restituitur, tum ejus qua usus est Carolus Magnus, tum Ferrandi Diaconi. E collatione trium interpretationum emendatur textus Græcus canonis. Quo vetatur Chorepiscopis Presbyterorum & Diaconorum ordinatio, & Presbyteris promovendis Chorespiscopi referebant ad Episcopum.
•  
  PDF 103 III. Curam pauperum gerebant, è Synodo Neocæsariensi, cujus canon explicatur. Chorepiscopi ad formam septuaginta Discipulorum constituti, qui erant secundi ordinis præceptores, ex Hieronymo. Et si autem secundi ordinis essent, id est, Presbyteri, offerebant cum solemni pompa.
•  
  PDF 103 IV. Aliquando chorepiscopatus concedebatur, recisis plurimis facultatibus quæ huic ministerio competebant; ut patet è Synodo Regensi, in caussa Armentarij; cui tamen confirmatio neophytorum relinquitur.
•  
  PDF 104 V. Explicatur Sidonij locus famosus, de Claudiano, qui erat antistes ordine in secundo, id est, Chorepiscopus. Savaro interpretatur de archidiaconatu. Sed Presbyteri erant ordinis secundi, & Diaconi tertij.
•  
  PDF 104 VI. Leo I. Chorepiscoporum potestatem restrixit, vetita Confirmatione, altarium & virginum benedictione; Subdiaconorum ordinatione illis relicta. De Chorepiscopis referunt Galli ad Zachariam. Et iterum ad Leonem III. qui irritas esse decrevit etiam ordinationes Subdiaconorum. Ratio hujus novi responsi inquiritu. Explicatur canon septimæ Synodi, de Lectorum ordinatione.
•  
  PDF 105 VII. Licèt vetitum à Leone, & à Synodis Gallicanis, ne Chorepiscopi deinceps fierent, retenti sunt tamen ab Episcopis. Quia eorum curas levabant. Vt colligitur è Capitularibus, & Synodo Meldensi.
•  
  PDF 105 VIII. In quo versaretur eorum ministerium anno 840. Cujus occasione electio Episcoporum differebatur à Regibus, qui reditus Ecclesiæ vacantis relegebant. Synodus Meldensis explicata, è Flodoardo.
•  
  PDF 106 IX. Dubitatum iterum in Gallia de ordinibus presbyterij collatis à Chorepiscopis. Consultus Nicolaus I. respondit esst validos, sed abstinendum ab illis in posterum. Contrarium senserunt post aliquot annos provinciæ Belgicæ Episcopi. Cessatum deinceps à Chorepiscoporum institutione. Pars sollicitudinis translata in Archidiaconos. Vnde lapsus Sigeberti, qui Archidiaconos cum Chorepiscopis confundit. In Patriarchatu Alexandrino hodie nulli Episcopi sed Chorepiscopi.
•  
  PDF 107 Capvt XV.
•  
  PDF 107 I. Principes tuentur constitutiones ecclesiasticas quæ sunt promulgata & usu recceptæ. Promulgatio legum necessaria, ut sint notæ, è Novella Iustiniani. Ordo promulgationis in Imperio; Et in Gallia.
•  
  PDF 108 II. An constitutionum ecclesiasticarum promulgatio Romæ facta sufficiat. Communior, & verior opiono, non sufficere. Quod congruit cum lege naturali, & civili. Et exemplo Iustiniani, qui leges ecclesiasticas per provincias edebat, directis literis ad Patriarchas, ut eas Metropolitis, hi autem Episcopis insinuarent. Hæc necessitas probatur ex discrimine legum pontificiarum & regiarum.
•  
  PDF 108 III. Probatur etiam è Conciliis Lateranensi & Tridentino.
•  
  PDF 109 IV. Et praxi Vniversalis Ecclesiæ, in definitionibus Conciliorum Generalium per provincias publicandis; ut constat è Concilio Arelatensi primo, & Nicæno.
•  
  PDF 109 V. E Synodo quoque Sardicensi. Explicatus Athanasius, de numero Episcoporum qui ejus restitutioni subscripserunt. Et ex Hilario.
•  
  PDF 110 VI. E Concilio quoque Ephesino.
•  
  PDF 110 VII. Idem mos usurpatus ab antiquis Rom. Pontificibus, in Decretis suis edendis per provincias. Siricius eam curam imponit Himerio Tarraconensi Episcopo. Necessaria erat decretorum novorum Siricij editio, ex Innocentio. Qui decreta quoque sua publicari jubet.
•  
  PDF 110 VIII. Eo jure usus Zozimus; & Leo I. in capitibus fidei & disciplinæ. Gallicani Episcopi Decreta Romanæ sedis in synodis edebant, & canonibus inserebant.
•  
  PDF 111 IX. Explicatur quod objici solet è Nicolao, qui Decretis Pontificum non editis in Græcia, obstringi Photium scripsit. E cujus verbis necessitas promulgationis colligitur.
•  
  PDF 111 X. Respondetur objectioni de vitandis excommunicatis ante promulgatione. Id novo & singulari jure receptum. Imò verò Innocentius in explicatione hujus novi juris stat pro priore sententia. De tempore quo leges tenean, post editionem, fusè Menochius.
•  
  PDF 112 Capvt XVI.
•  
  PDF 112 I. Ius ferendæ legis penes Principem solum. Sed aliter non tenet, nisi tacito populi judicio reccepta sit. Inde lex dicta communis Reipublicæ sponsio, non solùm à Demosthene, sed etiam à Papiniano.
•  
  PDF 113 II. Summa cura adhibita olim à Principibus in legibus ferendis, ut civium utilitati consulere possent. Quare communis utilitæs est legum propositum. Ab earum usu recedi potest, si sint incommodæ.
•  
  PDF 113 III. Inde fit ut si statim à promulgatione lex officere videatur utilitati publicæ, Principes conseantur ea nolle cives obstringi. Quare usus publicus necessarius est, us recepta esse dicatur. Ex eo non sequi, Principum arbitria populis subjici, probatur exemplo tutorum.
•  
  PDF 113 IV. Tacitus populi consensus necessarius est in legibus quæ de jure privato feruntur. Ius autem publicum à mero Principis arbitrio pendet; et si ad utilitatem Reipublicæ referri debeat. Ideo belli, pacis, & vectigatium rationes ad solum Principem pertninent.
•  
  PDF 114 V. Eadem conditio inest legibus ecclesiasticis, ut obligare non censeantur, donce sint usu receptæ. Quæ est frequentior sententia Theologorum & Iurisconsultorum.
•  
  PDF 114 VI. Huic conditioni magis obnoxia videtur lex ecclesiastica quàm civilis, tum quia data in ædificationem; tum quia Episcopis dominatus concessus non est, ut Regibus gentium, apud Matthæum; qui explicatur. Dominatus ab dicatir illis verbis à Sacerdotibus, ex Bernardo, Origene, Nazianzeno, Hieronymo, & Chrysostomo.
•  
  PDF 115 VII. Discrimen ecclesiasticæ & civilis potestatis in hæc specie expenditur. Imperium regium, totius Reipublicæ salutem curat, aliquando etiam cum pernicie privata. Deinde juris dubij executionem summo jure urgere possunt Reges; non autem Episcopi. Pœnas lex civilis exigit à reo, ut eum perdat; lex ecclesiastica, ut servet.
•  
  PDF 116 VIII. Innocentius & Gelasius requirunt consensum Episcoporum ad executionem decretorum. Galli, quadringentis abhinc annis, iis tantùm legibus & canonibus se obstringi putabant qui usu recepti essent. Olim omnia decreta communi sententia ferebantur. Ideo saltem tacitus consensus hodic necessarius est, ex Cusano.
•  
  PDF 116 IX. Vis constituendi penes solam Ecclesiam, sed executio pendet à consensu eorum quorum interest; in iis nempe quæ disciplinam respiciunt. Quæ res, cùm facti sint, prudentes sæpe fallunt. Explicatur Concilium Triburiensi, quo non præcipitur Decreta omnino incommoda recipienda esse.
•  
  PDF 118 Capvt XVII.
•  
  PDF 118 I. Ad quorum curam pertineat nova legis examen. Docetur hoc competere, in Gallia, Ecclesiæ Gallicanæ. E Concilio Turonico, quo Siricij & Innocentij decreta ad privationem communionis. Et Canones apostolici non admissio olim ab Ecclesia Gallicana.
•  
  PDF 118 II. Septima Synodus explosa est à Concilio Francofordiensi, ob quastionem de imaginibus. Verborum sono, non autem reipsa discrepabant. E perversa interpretatione Latina verborum Constantini Episcopi natum præcipuè dissidium. Gallicana Ecclesia de recipienda Synodo Oecumenica deliberat. Quod locum habet maximè, quando per Legatos non adfuit Concilio, quod observat Anastasius.
•  
  PDF 120 III. Multi canones Octava Synodi non sunt statim recepti ab Ecclesia Gallicana, quòd adversi essent antiquis moribus regni.
•  
  PDF 120 IV. Hoc jure expendendorum canonum usa est Ecclesia Gallicana in Conventu Biturucensi.
•  
  PDF 120 V. Non solùm Ecclesiæ Gallicanæ, sed etiam Regis consensu neccessarius est ad executionem publicam novorum canonum. Episcopi de legis æquitate disceptant; Princeps de Reipublicæ tranquillitate. Consilium Burgundiæ Ducis, ne quid novi constituatur in regno absque consensu Regis. Qua ratione receptus non est in Gallia liber Sextus Decretalium.
•  
  PDF 121 VI. Concilij Basileensis Decreta legis Publicæ vim non haberunt, donec regia lege firmata sunt. Concilij Tridemini definitiones fidei admissæ Edicto regio. Sed Decreta disciplinæ non servantur, nisi qutenus eorum sententia in Constitutiones regias transcripta est. Inquiritur breviter in caussas non admissi Concilij Tridentini Decretorum; idque totum à prudentia Regum pendere ostenditur.
•  
  PDF 121 VII. Antiqua illa Gallorum opinio, de necessitate publicationes & acceptionis tam Ecclesiæ Gallicanæ quàm, confirmata est Concordatis.
•  
  PDF 123 Liber Tertivs.
•  
  PDF 123 Capvt Primvm.
•  
  PDF 123 I. Quid sit Libertas Ecclesiæ Gallicanæ, libro tertio disseritur. Vnde fluxerit appellario Ecclesiæ Gallicanæ. Variæ provinciæ in unum Diœceseos corpus compcatæ. Permissa synodorum Diœceseos congregatio. Inde factum ut Episcopi ab invicem per Diœceses sive regioneum tractus, distincti sint. Vnde Episcopi Gallicani, id est, Diœceseos Gallicanæ. Gallicanæ Ecclesiæ apud Hilarum Papam.
•  
  PDF 124 II. Ecclesia Gallicana apud Gregorium Magnum; quæ deinceps ab omnibus scriptoribus celebrata. Aliquando regiam dignitatem significatione sua complectitur.
•  
  PDF 124 III. Quid sit Libertas illius Ecclesiæ. Variæ significationes libertatis ecclesiasticæ proponuntur. Quæ significat in Evangelio liberationem à peccato, & à lege Mosaica. Inscriptoribus ecclesiasticis, libertatem conveniendi, vel aliquas immunitates personarum & rerum.
•  
  PDF 125 IV. Libertas constituta est à Felice III. in eo ut Ecclesia sinatur uti legibus suis, in caussis Dei.
•  
  PDF 125 V. Hanc libertatem extendit Gregorius VII. ad capita politiæ, in dissidio cum Henrico. Ecclesia libertate donata à Christo, non debet subjici servituti. Ex consilio Goffridi vitanda est discordia, cùm agitur de libertate Ecclesiæ, vel de regni consuetudine.
•  
  PDF 125 VI. Libertas Ecclesiæ constituitur à Synodo Ephesina, in observatione canonum & consuetudinis antiquæ. Explicatur species canonis Ephesini, de Ioanne Antiocheno Patriarcha, qui Metropolitani Cyprij penduntur, & docetur ad ceteros etiam Patriarchas pertinere.
•  
  PDF 126 VII. Inde haustum nomen libertatis ecclesiasticæ apud Gallos. Quod magnopere invaluit tempore Caroli VI. cùm Ecclesia schismate vexata variis oneribus premeretur. Quo sensu dicantur à Christo collata Ecclesiæ. Hæc libertas Ecclesiæ Gallicanæ vigebat tempore B. Ludovici. Antea dicebatur Libertas Canonica.
•  
  PDF 127 VIII. An Libertates istæ recti dicantur Privilegia. Iura eximia Ecclesiarum, dicuntur in Synodo Nicæna: quæ Privilegia reddit interpres. Qua voce usi Summi quoque Pontifices dicitur Privilegium. Hæc privilegia dicuntur canonica. Cur ea privilegiis apostolicæ sedis augeri vellent Episcopi Gallicani, ex Hincmaro. Ambigua vox priviliegij minùs frequentem ejus usum reddit in hoc negotio.
•  
  PDF 129 Capvt II.
•  
  PDF 129 I. Libertas Ecclesiæ Gallicanæ non solis antiquis canonibus constat, sed jure canonico è canonibus & decretalibus temperato. Instituitur refuatio eorum qui Libertatem genuinam in solo usu veterum canonum collocant. Vt res manifestior fiat, agendum breviter de antiquis & recentioribus juris canonici collectionibus. Ecclesia Romana ante Innocentij primi tempora nullis canonibus utebatur prterquàm Nicænis, ex Innocentio.
•  
  PDF 129 II. Canonum collectiones ab Oriente in Occidentem manarunt, ideo de iis priùs agendum. Vetustissima collectio est illa quæ canonum apostolicorum nomine inscribitur. Eos canones apostolicos vocant Constantinus Imperator, Synodus CP. sub Nectario, Concilium Ephesinum, Theodosius, & Iustinianus.
•  
  PDF 130 III. Synodus Nicæna & Antiochena, Athanasius, & Basilius eos laudant sub nomine antiquorum canonm.
•  
  PDF 131 IV. Numerus octoginta quinque canonum olim receptus in Oriente.
•  
  PDF 131 V. Indagatur tempus hujus collectiones; quæ anterior synodo Nicæna, sed posterior videtur anno CCLVIII. Firmilianus Cæsareæ Episcopus iius usus non est ad probandam consuetudinem quæ vigebat in Oriente repudiandi hæreticorum baptismi. Conjicitur, post synodum Iconij ea de re habitam, intum fuisse consilium edenæ hujus collectiones, sub nomine Clementis Romani & Apostolorum, ut Stephano Summo Pontifici opponeretur Petri Apostoli auctoritas: Et traditiones scripto complecti, ne revocarentur in dubium...
•  
  PDF 132 VI. Respondetur objectioni quæ trahi posset è canone XLVI. quo damnatur baptismus hæreticorum. Orientalium fuit hæc sententiæ, etiam post synodum Nicænam; sed per indulgentiam illum baptismum recipi debere, ex Basilio.
•  
  PDF 132 VII. Quo tempore migraverit in Occidentem hæc collectio. Gelasius eam rejecit ut apocrypham. Post aliquot annos Dionysius Exiguus eam Latina interpretatione donavit. Vt locus esst aliquo pacto decreto Gelasij, quinquaginta tantùm canones vertit, ceteris omissis. Discutitur ejus dictum, videri Pontifices Rom. constituta alisquot ab iis canonibus traxisse.
•  
  PDF 132 Capvt III.
•  
  PDF 133 I. Secunda Collectio post Concilium Constantinopolitanum. Antea Diœceses canonibus à se editis regebantur; ut patet ex Ancyrana Synodo, Neocæsariensi, Antiochena, & Laodicena. Hujus tempus inquiritur.
•  
  PDF 133 II. Canones secundæ synodi recepti non erant in Occidente temporibus Innocentij & Leonis. Canones Antiocheni nec in Occidente, nec in Tracica Diœcesi. Chrysostomus & Innocentius rejiciunt eos canones. Cur ab Arrianis compositos dicant, cùm Orthodoxi Episcopi numero vincerent.
•  
  PDF 134 III. An canones Antiocheni recepti ab Ecclesia, sint iidem cum iis quos rejiciunt Innocentius & Chysostomus. Tres conjuncturæ virorum eruditorum restutæ.
•  
  PDF 135 IV. Collectio secundæ Canonum, quando & à quo instituta. Confirmata à Concilio Chalcedonensi, & aucta canonibus ejus Concilij. Confirmata etiam à Iustiniano.
•  
  PDF 135 V. Quæritur an canones Chalcedonenses recepti fuerint ab Ecclesia Romana. Opionio Bellarmini expensa. Docetur receptos fuisse, è Facundo, Gelasio, & Leone ipso. Solus XXVIII. canon repudiatus, ex consensu Anatolij. Ratio concordiæ tunc initæ explicata. Error Hincmari. Canones Synodi Constantinopolitanæ non admissi, etiam post Dionysij publicationem, ut Constantinopolitani retinerentur in officio.
•  
  PDF 137 VI. Canones Græci post Synodum Chalcedonensem Latinè redditi: Non una, sed pluribus interpretationibus. Ea collectione usus est Gelasius; qui utitur canonibus Chalced, quemadmodum & Gregorius. Symmachus laudat canones Gangrenses, ex ea collectione.
•  
  PDF 137 VII. Nova interpretatio canonum à Dionysio Exiguo edita. Quæ canones Græcos, & præterea Sardicenses, atque Africanos, complexa est. Et Romanorum Pontificum decreta. Ejus usus probatus à sede apostolica, è Cassiodoro, & Ioanne II.
•  
  PDF 138 VIII. De collectione Canonum à Theodoreto digesta in quinquaginta titulos. Genuina esse ostenditur, solutis difficultatibus quæ objici solent.
•  
  PDF 138 Capvt IV.
•  
  PDF 139 I. Galli Collectione antiqua à Concilio Chalcedonensi probata usi sunt, ex Conciliis Agathensi, Aurelianensi, Epaonensi, & Cæsario Arelatensi.
•  
  PDF 139 II. Probabile videtur amplexos deinde interpretationem Dionysij, ex Concilio Aurelianensi.
•  
  PDF 139 III. Liber canonum dicitur à Gregorio Turonensi, ex quo patet canones apostolicos olim à Gallis receptos non fuisse. Corruptus canton XXV. in caussa Pratextati. Nondum admissi erant in censum canonum temporibus Hincmari. Dubiæ auctoritas dicuntur esse in Collectione Isidori. Recepti tamen olim quinquaginta priores à sede Romana.
•  
  PDF 140 IV. Codex Canonum non solùm receptus in Galliis, sed etiam in Hispania; ubi nova Collectio concinnata est à Martino Bracarensi. Zacharias, responso ad Consultationem Pippini, extrinctam codicis illius in Gallia memorian renovat. Eum codicem dono dedit Carolo M. Hadrianus Papa.
•  
  PDF 140 V. Codex ille vigebat adhuc sub Leone IV. Ejus verba explicata, de Decretalibus quæ habentur in Canone.
•  
  PDF 140 VI. Ecclesia Gallicana non solùm utebatur in juridicis Codice Canonum, sed etiam canonibus Gallicanis, è synodo Vasensi, & Cæsario, & Agobardo. Qui etiam obtinebant in Hispania.
•  
  PDF 141 Capvt V.
•  
  PDF 141 I. Antiquo juri successit jus novum, ex Collectione Isidori. Hæc, præter canones, complectitur epistolas veterum Pontificum. Quæ germanæ non sunt, ut colligitur è Dionysio Exiguo. Quod etiam probatur è Bellarmino, & Baronio Ill. Cardinale, & auctore Pseudo- Isidori. Concinnatæ sunt ex antiquis epistolis, & canonibus, utplurimùm.
•  
  PDF 142 II. Riculfus ex Hispania in Gallias hanc Collectionem detulit. Isidoro Hispalensi tributa, Hincmari ætate. Quare non affigenda, ut fit vulgò, Isidoro Mercatori. Qui peccator dicitur in aliis codicibus. Isidoro Hispalensi tribui non potest. Chronicon Iuliani meminit Isidori Mercatoris Episcopi Setubensis.
•  
  PDF 142 III. Riculfus Moguntinus Episcopus, devotus Ecclesiæ Romanæ. Sententiæ harum epistolarum transcriptæ primò in Conciliæ Gallicana, tacito auctorum nomine. Deinde auctoribus apertè laudatis.
•  
  PDF 143 IV. Emersit per Gallias alia Collectio sub nomine Capitulorum Hadriani Papæ, unde aliqua transcripta in collectionem Isidori. quæ apud Gallos auctoritate canonica non vigebat, ætate Hincmari.
•  
  PDF 143 V. Ejus sententia de his epistolis, suscipiendas venerabiliter, sed canones servandos inviolabiliter.
•  
  PDF 143 VI. Nicolaus urget Gallicanos Episcopis ut has epistolas admittant in canonem. Quod illi facere recusant.
•  
  PDF 144 Capvt VI.
•  
  PDF 144 I. Quæritur caussa contentionis inter Nicolaum & Episcopos Gallicanos ob antiquas Decretales. Scilicet ut nova regula illis epistolis asserta constitueretur in synodis & judiciis Episcoporum, quæ inconsulto Romano Pontifice peragi prohibentur, etiam si appellatum non fuerit.
•  
  PDF 145 II. Tandem epistolæ illæ receptæ sunt initio tertiæ Regum dynastiæ, ut patet è Concilio Remensi. Collectio Burchardi his epistolis aucta. Ivonis quoque, qui primus in Occidente jus civile cum canonico in unum corpus compegit. Ecclesia Gallicana usa olim codicis Theodos. libro XVI. Gratiani collectio, ejusque auctoritas.
•  
  PDF 145 III. De collectionibus decretalium breviter.
•  
  PDF 145 IV. De novi juris incremento, unde processerit. Iuris constituendi auctoritas revocata ferè ad Summum Pontificem; & novæ negotiorum species corpus juris auxerunt. Novus ordo judiciorum ecclesiasticorum. Beneficiorum institutio. Matrimiorum impedimenta, & judiia. Novæ constitutiones de excommunicationibus. Is est rerum status, ut antiquam jus sufficere non possit ad dirimendas controversias.
•  
  PDF 146 V. Ex superioribus confutatur Leschasserij sententia, qui veram Libertatem Ecclesiæ Gallicanæ constituit in jure antiquo. Ea sita est in recto antiqui & novi juris usu. Hæc est sententia B. Ludovici, Caroli VI. & Ecclesiæ Gallicanæ.
•  
  PDF 147 VI. Decretales Episcoporum administrationem temperarunt, non abstulerunt. Cui locus esst juxta juris antiqui regulas, cogente necessitate.
•  
  PDF 147 Capvt VII.
•  
  PDF 147 I. Confutatur communis opinio, quæ docet præcipuam Libertatum regulam hanc esse, ut Concilium Oecumenicum superius Romano Pontifice dicatur. Quamvis hæc sit Scholæ Gallicanæ sententia, non est una ex Libertatibus Gallicans. In foro perinde est, si Summus Pontifex æquo vel superiori jure cum Conciliis utatur. Vbi id tantùm expenditur, an nova rescripta noceant Ecclesiæ Gallicanæ.
•  
  PDF 148 II. Canonum executionem ex pollicitatione exigimus. Pontifices Romani canones non posse infrigindi docent factis & scriptis; ut Innocentius I. in caussa Chrysostomi.
•  
  PDF 148 III. Zozimus in caussa Arelatensis Episcopi, & in epistola generali. Et Bonifacius I.
•  
  PDF 148 IV. Sed præcipuè Leo, in reprobatione canonis XXVIII. Synodi Chalcedonensis. Hujus quæstiones, quæ illustris est, status constituitur. Secundus dignitatis gradus delatus Episcopis CP. à secunda synodo. Quo usi sunt in Oriente, ut probatur variis testimoniis, è C. Th. & synodo Chalced. Solvitur objectio petita è rescripto Theodosij, de Flaviano.
•  
  PDF 149 V. Nec administratio nec ordinatio Diœceseon Asianæ & Ponticæ tributa est hoc canone; sed usu, in quibusdam Ecclesiis. Canon XXVIII. expensus, & sententia viri eruditi circa ejus explicatioenm. quæ refellitur; & verus sensus illius canonis exponitur, restituta interpunctione.
•  
  PDF 150 VI. Leo approbare noluit canonem XXVIII. quòd contrarius esset canonibus Nicænis. Duæ regulæ elicitæ ex epistolis Leonis. Prima, nullos esse canones adversos Nicænæ Synodo. Secunda, Summum Pontificem esse custodem canonum.
•  
  PDF 151 VII. Leo decernit irritum hunc canonem, eo nomine, quòd sit contrarius Nicænæ Synodo.
•  
  PDF 151 Capvt VIII.
•  
  PDF 151 I. Rescripta contra canones elicita, sunt nulla; Deòque injuriam inferunt, ex Hilaro. Summus Pontifex, qui est potissismus sacerdos, reus est culpæ, si canones vel decreta violari sinat, ex eodem Hilaro.
•  
  PDF 151 II. Propositum Romanæ sedis ut canones custodiat, è Gelasio. Quos præ ceteris sedibus exequi debet. Non sustinet quæ sunt contraria privilegiis universalis Ecclesiæ, ex eodem Gelasio.
•  
  PDF 152 III. Pontifices decreta decessorum suorum infringere non debent. quia sunt perpetua; & eorum violatio tendit ad religionis & Pontificum injuriam, è Symmacho. Quæ verba, de justis decretis, ex æquitate B. Petri intelligit Hincmarus.
•  
  PDF 152 IV. Statua decessorum servare justitia suadet. injuriàmque sibi facit Rom. Pontifex, si fratrum jura perturbet, è Gregorio Magno. Ideo pastor effectus, ut canones & leges non excedat, è Leone IV. In consecratione sua prosessionem emittebat servandi quæ canonicè essent decreta à decessoribus suis.
•  
  PDF 153 V. Summa Pontificis auctoritas & canonum observatio sanciuntur decreto Concilij Florentini, quod nondum expensum est. Contentio inter Græcos & Latinos de primatu Papæ recensetur. Latini eum intelligi volebant secundùm dicta sanctorum. Græci, secundùm canones. Decreto statuitur, Papæ in B. Petro traditam plenam potestatem regendi Ecclesiam, ad eum modum quem canones & acta synodorum docent. Corruptus leviter textus Latinus sensum mutat. Legendum, quem ad modum & in gestis Conciliorum...
•  
  PDF 154 Capvt IX.
•  
  PDF 154 I. Consuetudinum receptarum usus à Pontificibus probatus. Ius canonicum constat canonibus & moribus. Disciplina complectitur ritus sacros & jurisdictionem. In utroque capite, par auctoritas consuetudinis. Duplex consuetudo, vel universalis Ecclesiæ, vel quarundam provinciarum.
•  
  PDF 155 II. In consuetudine particulari hæc est regula, eos mores retineri posse qui fidei non officiunt. Gregorij Magni ea de re locus.
•  
  PDF 155 III. Hac regula utitur Theophylactus ad conservandam communionem Ecclesiæ Occidentalis & Orientalis, quarum ritus varij. Et Leo IX. atque Fulbertus.
•  
  PDF 155 IV. Et ante ceteros, Irenæaus; qui Victorem monuit, ne Ecclesias Asiaticas recideret ab Ecclesiæ communione, ob diversam consuetudinem. Acquievit Victor Irenæo. Vnde refelluntur Novatorum argutiæ, ex hac nova animadversione.
•  
  PDF 156 V. Quod de ritibus dicitur, trahi debet ad reliqua disciplinæ capita. Gallicanas consuetudines laudat Gregorius M. & Alexander III. tolerat, licèt Romanis contrarias.
•  
  PDF 156 VI. Expenditur regula Decretalium, consuetudines esse nullas quæ violant libertatem ecclesiasticam, & Principibus ecclesiastica negotia permittunt. Quod verum, si libertas omnino tolleretur, non autem si restringatur, è Covarruvia. Aliis placet consuetudinem esse nullam; sed se priviligium allegetur, præsumi concessum fuisse, ex possessione immemoriali.
•  
  PDF 157 VII. Hanc solutionem amplexi sunt majores nostri. Hinc manaverunt Privilegia Ecclesiæ Gallicanæ, & Crimina Privilegiata apud Pragmaticos. Has consuetudines Galliæ excusant Bellarminus & Suares, sub nomine Privilegij.
•  
  PDF 157 VIII. Alio etiam modo responderi potest; In dubio an Principibus hæc potestas competat, sedem apostolicam connivere. Quæ conniventia dispensationis vicem subit, si necessaria sit. Quæstio excitata, an hac tolerantia nascatur præscriptio, non est necessaria. Theologi quidam negant. Iurisconsulti asserung ex hac tolerantia sequi præscriptionem.
•  
  PDF 158 IX. Canones & receptæ consuetudines mutari non possunt sine dissidio. Observatione canonum concordia retinetur. Consuetudines toleratæ à Pontificibus, ne dissensiones orirentur ex novitate.
•  
  PDF 159 Capvt X.
•  
  PDF 159 I. An publicatio Bullæ in cœna Domini tolerantiam interrumpat, & privilegia revocet. In iis quæ jure regio agunt, non perstringuntur Reges; in ceteris, est tantùm comminatio & protestatio. Deinde Bulla illa non est recepta in Gallia. Reges Galliæ, ex privilegio, non comprehenduntur excommunicatione generali.
•  
  PDF 159 II. Antiqua consuetudo privilegij vim sortitur. Privilegium autem ob merita concessum, revocari non potest. Vnde consuetudines privilegiariæ regni Francorum non censentur revocatæ per Bullam, ex Navarro.
•  
  PDF 160 III. Eximia quædam jura sunt penes Reges nostros in rebus ecclesiasticis, quæ alij Reges non obtinent. Quia eos vincunt beneficiis in Romanam Ecclesiam. Beneficia Ecclesiæ Romanæ collata, non in latifundiis, esd in provinciis, & supremo imperio.
•  
  PDF 160 IV. Harum donationum origo discutitur. Exarchi in Italia, & sub iis Duces post irruptionem Longobardorum. Hi Ravennæ infesti, eâ captâ, & Eutychio Exarcho è finibus Italiæ pulso, Aistulphus Romam obsidet. Pippinus obsidionem solvit, & Exarchatum ab Aistulpho repetit.
•  
  PDF 160 V. Hunc dono dedit Ecclesiæ Romanæ, nec detulit frequentibus Græcorum Impp. petitionibus; ea præcipuè ratione, quòd aliter Romana Ecclesia tuta esse non posset, sub domniatu hæreticorum. Quid comprehenderetur illa donatione. De siderio victo, Carolus M. munificentiam patris auxit, additis aliquot provinciis.
•  
  PDF 161 VI. Ludovicus Pius & Carolus Calvus suis benficiis cumularunt avorum patrumque dona.
•  
  PDF 162 Capvt XI.
•  
  PDF 162 I. Qua ratione Roma ad Romanam Ecclesiam pervenerit, disputantur. Leo Isauricus Gregorium II. ob novum censum quem à Romanis exigi non sinebat, interficiendum curat. Quis ille census. Edictum deinde de imaginibus dejiciendis Romam missum. Omnes Itali conspirant pro salute Pontificis, & Duces sibi eligunt.
•  
  PDF 163 II. In Romani Ducis electione, quæ fuerint partes Pontificis. Illi licuit quod libuit. Sed jure ordinario hoc populo competebat. Magna tunc Pontificis reverentia per Occidentem. Ejus sedes Romæ constituta, ut pacem Regibus procuret. S. Petrus ut terrenus Deus. Gregorius Italos compescuit à rebellione.
•  
  PDF 163 III. Conciliatio Græcorrum historicorum cum Latinis. Qua ratione intelligendum videatur quod aiunt Græci, Gregorium ab Imperio abduxisse provincias Italiæ. Cum Exarcho rediit in gratiam, & ejus auctoritatem Romæ quoque restauravit. Leonem non excommunicavit, sed Gregorius III. generalibus verbis.
•  
  PDF 163 IV. Leo Imp Ecclesiæ Romanæ patrimonia invasit. Eorum reditus, è Theophane. Qui perperam explicatus ab Alemanno. Ejusdem error in donatione Ludovici Pij explicanda.
•  
  PDF 164 V. Pontifices post latifundia invasa, & hæresim Leonis, ejus imperium coluerunt, & Reipublicæ curam amplexi sunt; ut patet è Gregorio III. & Zacharia. Exarcho pulso, Aistulfus Rex Romæ minatur. Legatus Constantini Copronymi in urbem advenit. Stephanus III. illi se adjungit ad repetendam Ravennam à Longobardis. Auxilium petit ab Imperatore Orientis. sub cujus imperio Roma hucusque stetit. Cùm nulla spes præsidij è Græcia, Stephanus arma Pippini implorat.
•  
  PDF 164 VI. Immutatio in Romanæ urbis administratione, post victoriam Pippini, & donationem Exarchatus. Vnà cum provinciis, Pippinus contulit Ecclesiæ Romanæ Patriciatus dignitatem & auctoritatem. Patriciatus quoque Romanorum delatus Pippino, electione. Roma duobus Patriciis in solidum subdita, Romano Pontifici, & Regibus Francorum. Probatur Patriciatum collatum fuisse à Pippino, ex Hadriano. unde quoque Patriciatus Romani probatur ex epistolis Pauli Papæ.
•  
  PDF 165 VII. Plenam administrationem rerum civilium in urbe Romæ posthæc Pontifices exercent, ut patet è gestis Hadriani I. Ceterùm nindum reverentiam Imperio CP. debitam deposuerant. quod ostenditur ex epistolis Hadriani. Inde petitur ratio cur Patriciatus solùm collatus fuerit Stephano à Pippino, & vice versa. cur etiam in donationibus mentio Romanæ urbis facta non sit. Administratio Rom. Pontificum probatur quoque è Ludovici Pij donatione.
•  
  PDF 166 VIII. Patriciatus Romanorum concessus regibus nostris, æquo jure cum Patriciatu Exarchorum, è facto Hadriani, è literis Caroli ad Leonem III. & ex Eginhardo. Populus Rom. sacramentum fidei præstat Carolo Patricio.
•  
  PDF 166 IX. Angilbertus Romam à Carolo missus, ut de utriusque Patriciatu confirmando cum Leone tractaret. Patriciatum vertunt in dominatum urbis. Quod significatur Lateranensibus picturos, ex conjectura auctoris. Tunc dictus Leo III. à Romanis Dominus Noster; & Carolus quoque. Cujus esse dicitur civitas Roman, à Paulo Diacono.
•  
  PDF 166 X. Ex hoc dominio gradus factus ad Imperatoris titulum. Eum Carolo Pontifex contulit, jure supremin dominij, quo potiebatur in Romanam civitaem. Non illum instituit, sed instauravit. Qui socius erat in dominio, de sua dignitate aliquid detrivit. Carolum adoravit. Tunc omnino discessum à Græcorum imperio. Explicatus Theophanes.
•  
  PDF 167 XI. Post imperium delatum Carolo, consortium dominij remansit. Carolus reos capite damnat Romæ, qui rei erant læsæ majestatis erga Leonem. Consortium quoque probatur è constitutione Lotharij, qui legem condit Romanis ex auctoritate Papæ & sua. Sententia illius legis. Carolus Calvus consortium amovit, & omnibus regiis juribus cessit. Roma deinceps sub solius Pontificis dominio, è Constantino Porphyrogeneta.
•  
  PDF 167 XII. Quibus gradibus Reges Francorum supremum Romanæ civitatis dominium iu Romanos Pontifices contulerint, breviter recensetur. & explicatur donatio Ludovici. Postquàm soli Pontifices sine communione Domini sunt effecti, nomen suum un annorum computationibus adhibuerunt. Omnem auctoritatem secularem à Regibus Francorum trahunt.
•  
  PDF 168 Capvt XII.
•  
  PDF 168 I. Agitur de donatione ficta Constantini, ut consilium commenti expendatur. Card. Baronius putat à Græcis confictam. Quod refellit vir eruditus, qui Ioanni Diacono tribuit hoc figmentum sub Othone primo. Hujus conjecturæ rationes. Schismaticus fuisse existimatur vulgò hujus Edicti interpolator.
•  
  PDF 168 II. Ex sententia auctoris, erat potiùs Romanæ Ecclesiæ studiosissimus. Non refert acceptam Constantino primatus auctoritatem, sed Christo. De illo primatu hic decernitur ad executionem legis divinæ. exemplo Phocæ, Valentiniani, & Iustiani. Leo IX. & Petrus Damiani utuntur hoc Edicto ad probandum principatum spiritualem æquè ac terrenum.
•  
  PDF 169 III. Probabile est interpolatum mandato Pauli Papæ, adversùs Græcos. Disceptatio Legatorum Pontificis & Imp. CP. coram Pippino. Tria capita hujus Edicti adversùs Græcos. Primum, donatio Italiæ & Occidentis à Constantino. Quæ explicatur.
•  
  PDF 170 IV. Secundum caput reprimit fastum Patriarchæ CP. Non ex imperitia, sed astu, tribuitur Constantino dignitas patriarchalis Ecclesiæ Constantinopolitanæ, juxta mentem Græcorum mediæ ætatis. Sed Romana illi præfertur, & ceteris. Tertio capite, judicium in rebus disciplinæ & fidei tribuitur Romano Episcopo.
•  
  PDF 170 V. Stylus Edicti non alienus ab ætate Pauli. Donationis illius meminit Hadrianus I. octo annis post Paulum. Extat in Collectione Isidori eodem seculo. Eam allegant Hincmarus & Ardo, ante Othonis I. tempora.
•  
  PDF 171 VI. Otho III. ait à Ioanne Diacono confictum Edictum. Quis fuerit ille Ioannes, ex sententia Freheri & Card. Baronij. Probabile est hoc Edictum objectum Carolo Calvo. Expenduntur verba Othonis de dilapidatione quam Pontificibus objicit.
•  
  PDF 171 Capvt XIII.
•  
  PDF 172 I. De dispensationibus agendum, quibus juri canonico derogatur. Quo sensu usurpetur vox illa apud Iureconsultos, & in sacris scripturis. In jure canonico sumitur pro venia legis. A Græcis manavit hæc dispensationis significatio, qui eam vocant cujus vocis usus varij. Varia quoque dispensationis nomina.
•  
  PDF 172 II. Discrimen veterum dispensationum & recentiorum. Illæ post canones infractos, istæ ne infringantur concessæ. Indulgentia crimines & pœnæ canonicæ Clericis & laicis aliquando concedebatur. apud Eulogium, pro pœnitentiæ & communionis beneficio post lapsum. quod Innocentius misericordiæ nomine expressit.
•  
  PDF 173 III. Remissio pœnæ canonicæ ad arbitrium Episcopi, erga Clericos vel laïcos, qui aliquando ob pœnæ duritiem ad paganos deficiebant. Differentia in eo capite Episcoporum & judicum, è Photio.
•  
  PDF 173 IV. Clericis & Episcopis per vitium ordinatis, vel hæretica communione infectis, venia etiam dabatur; sed à synodis tantùm; aut à Summo Pontifice. De Clericis Arrianorum communionem amplexis responsum Athanasij.
•  
  PDF 174 V. Vitia ordinationum Episcopis Hispanis quædam remisit Innocentius, quædam discuit jussit. Non autem aliquid indulsisset ante ordinationes peractas. quemadmodum nec Celestinus aliquos contra canones ordinari voluit.
•  
  PDF 174 VI. Clericos à Bonosiacis hæreticis ordinatos suscipi posse pro remedio pacis respondet Innocentius Episcopis Macedoniæ. Regula Augustini, id fierti tantùm posse quando pax Ecclesiæ constituitur. Similitudo potita ab insitione arborum.
•  
  PDF 174 VII. Vt Donatistæ in suis gradibus recipi possent, necessarium fuit ut consensus Africani Concilij firmaretur à sede apostolica, in eorum tantùm Clericorum gratiam per quos fieret unitatis Ecclesiæ compensatio.
•  
  PDF 175 VIII. Dispensatio conceditur ob publicam utilitatem, ex Cyrillo Alexandrino, cujus locus explicatur.
•  
  PDF 175 IX. Profertur alter locus ejusdem auctoris in eandem sententiam. Corruptus apud Ivonem; hic autem explicatus & illustratus. De Palæstina addicta Hierosolymitano Episcopo. Synodus Ephesina se gessit non damnando Theodorum Mopsuestenum. De œconomia quam Gregorius Nazianz. in dogmate de Spiritu sancto exigebat.
•  
  PDF 176 X. In caussa Chrysostomi, dispensationis æquitatem repudiabat Cyrillus, & Canonum observationem præferebat paci Occidentalium. de quibus explicandus Cyrilli locus. Sed tandem rediit in gratiam cum Roman Ecclesia.
•  
  PDF 176 XI. Ea prudentia aliquando porrigebatur ad controversias fidei. Probatur auctoritate Ioannis Vecci Patriarchæ CP. tum etiam ex Athanasio, Gregorio Nazianzeno, Maximo, & Basilio. Egregia regula, quoad hanc, præscripta à Gregorio Nazianzeno.
•  
  PDF 179 Capvt XIV.
•  
  PDF 179 I. Summus Pontifex canones temperavit in Oriente. Damasus remisit vitium ordinationis Flaviani Antiocheni, precibus Ioannis Chrysostomi & Theophili Alexandri. Anatolius ordinatus à Synodo Ephesina secunda, quæ nulla erat, assensu Leonis I. episcopatum retinuit. Idem accidit Maximo Antiocheno contra canones ordinato. cui vitium Stephani dissimulavit Spimplicius Papa, in gratiam Zenonis Imperatoris.
•  
  PDF 180 II. Frequentiora dispensationum pontificiarum exempla in Occidente. Leo in Africa tolerant laïcorum ordinationes, sed bigamorum damnat. Hilarus veniam concessit Episcopis Hispanis, ordinatis absque Metropolitani consensu contra canones Nicænos.
•  
  PDF 181 III. Aliquando necessitate cogente non personis singulis, sed omnibus, conceditur remissio Canonum; ut statum est à Gelasio in ordinationum intervallis.
•  
  PDF 181 IV. Aliquando etiam damnatis Episcopis restitutio indulta est à Summis Pontificibus, ex clementia, de synodorum consensu. Quod probatur exemplis. Caussæ Athanasij, Chrysostomi, & Flaviani, pertinent ad jura appellationum, non ad restitutionem ex benignitate indultam. In quo notatur Ivo.
•  
  PDF 182 V. Ex dictis patet veniam infringendi canonis olim concessam non fuisse, sed tantùm infracti. Quod obtinebat tempore Zachariæ; qui negat facultatem datam à decessore suo ducendæ viduæ avunculi, qui hoc est contra canones. Ea ratione petitionem Bonifacij de eligendo successore reijcit.
•  
  PDF 182 VI. Frequentior esse cœpit dispensationum usus undecimo seculo: sed nondum concedebantur, nisi utilitatis prætextu. Recte dividit Ivo præceptiones; quarum aliæ sunt immobiles, è jure divino; aliæ mobiles, è jure canonico. in his, si detur compensatio boni publici, potest indulgeri dispensatio. Discussæ præfatio Ivonis in aliis capitibus. Regula Ivonis, non reprehendendos Prælatos qui aliqua tolerant non adversa fidei aut bonis moribus.
•  
  PDF 182 VII. Origo dispensationum quæ dantur in antecessum, ex contumacia fidelium petenda, qui canonibus parere nolebant, ex Anselmo.
•  
  PDF 183 VIII. Regula Goffridi in his dispensationibus, ut non fiant studio lucri, sed pietate subveniendi infirmis. Dispensationes sine caussa, reprobatæ.
•  
  PDF 183 IX. Ob necessitatem, vel communem utilitatem, hæ dispensationes concedi debent. Alioqui sunt dissipationes, ex Bernardo.
•  
  PDF 183 X. Gratianus sequitur eandem sententiam. Iure Decretalium, privatorum habita est ratio major quàm olim; quibus dispensationes dantur, si juventur aliquo merito, quod usui Ecclesiæ esse possit.
•  
  PDF 183 Capvt XV.
•  
  PDF 184 I. Discuitur quæstio, an dispensatio sine caussa sit licita & valida. Inferioris, est illicita & incalida. Summi Pontificis, quidam licitam esse aiunt; alij autem illicitam, quia non est dominus legum.
•  
  PDF 184 II. Illicita autem dispensatio, à plerisque valida dicitur; ab aliis invalida. quorum rationes proponuntur.
•  
  PDF 184 III. Distinctio auctoris, in iis quæ singulos respiciunt, dispensationem sine caussa, absque crimine concedi & suscipi; in iis quæ jura tertij aut statum publicum lædunt, nec licitam esse nec validam. Prima pars probatur, ex consuetudine recepta ab aliquot seculis; quæ inducere potuit ut per dispensationes legi derogetur, quemadmodum omnino potest legem abrogare. Maxima vis consuetudinis in dispensationibus. unde dispensatio significatur nomine consuetudinis. Dispensationes in gravissimis rebus quotidie...
•  
  PDF 185 IV. Si mores recepti in regno lædantur, invalida dispensatio. quia sine caussa legitima, & quia in iis casibus dispensationis usus non receptus. Dispensationes mendicantibus conceßæ ab beneficia possidenda rejectæ.
•  
  PDF 186 V. Caritas læditur novitate. Quare abstinendum hoc casu à dispensatione, quæ precipuè ob concordiam inducta est. Ex dispensationibus intempestivis dissidia oriuntur, è Maximo Abbate.
•  
  PDF 186 VI. Inquiritur in omnia rescripta, non eo proposito ut limites ponantur pontificiæ potestati. Omnia privilegia sedis Romanæ non erant cognita Gallis tempore Fulberti. Tenerè agendum cum Romanis.
•  
  PDF 186 VII. Cavent Romani Pontifices ne rescriptis suis scandali occasionem præbeant. Tria genera scandali. De Petri reprehensione à Paulo propter scandalum.
•  
  PDF 187 VIII. Si scandalum oriatur, temperandum ab executione rescripti. Scandalum movetur, si recepta consuetudo infringatur. Et si justa præcipiantur, supersedendum ab executione, ratione scandali; cujus non potest dari dispensatio. Iudex delegatus debet rescribere & supersedere.
•  
  PDF 188 IX. Regula petita è scandalo sufficit in foro. Quærunt tamen Theologi & interpretes, an si rescriptis pessumdaretur disciplina ecclesiastica, iis parendum sit. Respondent ab iis exequendis abstinendum; & si necesse sit, sub sidium Principum implorandum. Quod fit per modum defensionis, non autem jurisdictionis. Et in Summp Pontifice non censetur eo casu esse defectus auctoritatis, sed defectus intentionis. Romana sedes urget executionem mandatorum quæ salubria sunt, è Leone IV. & Gregorio VII.
•  
  PDF 188 X. Ad defensionem & ultionem veritatis habet primam & maximam potestatem. Contra veritatem nihil potest, è Facundo Hermianensi.
•  
  PDF 188 XI. Non potest concedi dispensatio juris divini, vel naturalis, sed tantùm interpretatio.
•  
  PDF 189 Capvt XVI.
•  
  PDF 189 I. De privilegiis agitur, quibus derogatur Iuri Canonico, eximendo Capitula & monasterio ab Episcoporum jurisdictione. Monachi olim sub Episcopis.
•  
  PDF 189 II. Monasteria liberata olim ab Episcoporum potestate Decretis synodorum, & consensu regio. De hoc consensu hic agendum. qui adhibitus est in exemptione monasteriorum sancti Dionisij & Corbeiæ.
•  
  PDF 190 III. Decretorum regiorum usus docetur è Marculfo: quo & exemptio ab Episcopis indulta confirmatur, & immunitates quædam jure regio conceduntur. Id etiam probatur è Flodoardo, & Synodo Suessionica. Effectus illius Decreti ostenditur è Carolo Calvo.
•  
  PDF 190 IV. Accessit auctoritas Summorum Pontificum, temporibus Gregorij Magni, cum regio consensu; quamvis plena exemptio à jurisdictione Episcopi tributa non sit. Adeodatus exemptionem indulsit monasterio Turonensi. Meminit regij Edicti contra laïcos. Regum tamen decreta ad confirmationem exemptionum pertinebant, è Pippino, & è Nicolao, qui precibus Regis & Episcoporum libertatem monasterij S. Carilesi firmavit.
•  
  PDF 191 V. Idem observatum à proceribus Galliarum, qui ex consensu Episcoporum decreto suo monasteria à se condita eximebant, & subjiciebant Romanæ Ecclesiæ. Ivo requirit in istis privilegiis Episcopi consensum, apostolicam auctoritatem, & Regis Pragmaticam Sanctionem.
•  
  PDF 191 VI. Hinc profectum, ut tandem à sede apostolica monasteria exempta fuerint, ob immodestiam Episcoporum, illis invitis; ut docent Gregorius VII. & Alexander II. Tandem ex mero Pontificum arbitrio concessæ sunt exemptiones. Quod displicuit Bernardo & ceteris ejus ævi.
•  
  PDF 192 VII. Crevit exemptorum numerus, simùlque creverunt Episcoporum querela, ut patet è Durando.
•  
  PDF 192 VIII. Regi competere ut incommodis exemptionum prospici curet. Novos Religiosorum ordines, nec novas Ecclesias, aut monasteria construi posse sine Regis consensu.
•  
  PDF 195 Liber Qvartvs.
•  
  PDF 195 Capvt Primvm.
•  
  PDF 195 I. Dicendum hoc libro de legum executione, quæ protuitione ecclesiastica disciplinæ feruntur, quod expeditur hodic per appellationes ab abusu dictas. Formula illarum est recentior. Sed res ipsa iisdem initiis in Ecclesia cum regia potestate coaluit. Ordo hujus dissertationis. Agitur primò de auctoritate Principum Romanorum in hoc genere. Deinde inquiritur quid ex eo jure in Reges Galliarum manarit. Quæcunque olim acta, hodic vigere non possunt.
•  
  PDF 196 II. A Principibus prohibiti olim Episcopi ne canones violarant. Executo canonum differt à Tuitione; quamvis etiam apud veteres aliquando hæc verba confundantur. Executio jurisdictionem nullitatis eorum quæ gesta sunt adversùs canones non egreditur. Princeps legum suarum habet, Canonum verò tantùm & custodiam.
•  
  PDF 196 III. Vulgata regula Canones vim legum obtinent, novè, sed juxta mentem Iustiani, explicata. Quâ non solùm reverentia & executio publica canonibus conciliatur; sed etiam Principi custodia canonum, ut ceterarum legum, aßeritur. Quod ostenditur è Iustiniani Novellis. Itaque canonum executio nititur auctoritate pontificia & regia. Hæc læditur canonibus violatis, ac si leges publicæ læderentur. Imò custodiæ canonum Principes prospicere tenentur plusquam legum civilium.
•  
  PDF 197 IV. Explicatur è Iustiniano qui servatus fuit ad hanc custodiam. Princeps Episcopis lege sua canonum executuinem præcipit; & Magistratibus. Hi vetare debent ne canones violentur. Si infracti fuerint, referre ad Principem, ut ipse corrigat. Decreta in Episcopos expulsionis pœna, ex vilegis infligenda.
•  
  PDF 197 V. Quæritur an Constitutiones illæ receptæ fuerint ab Episcopis. Consilio Episcoporum res ecclesiasticas Iustinianus non pervertit Sanctiones Christianorum, ut ille affingit Procopio; sed dissimilavit justas illorum conquerendi rationes, cùm vexati essent à Iudæis.
•  
  PDF 198 VI. Manifesta violatio canonum, à Synodo aut à Principe restitui poterat. Quod ostenditur è Synodo CP. sub Mena, in caussa Anthimi, qui jussu Theodoræ ex episcopatu Trapezuntio ad Constantinopolitanum prosilierat. Inde illusstratur Concilium Africanum adversùs Balsamonem. Hoc etiam ostenditur è Codice, & Liberato. Depulso à sede, quæ vacantem redderet Ecclesiam, in manifestissima canonum violatione, irrogabatur aliquando à Principe; non autem regradatio aut dejectio à dignitate.
•  
  PDF 199 Capvt II.
•  
  PDF 199 I. Violatis canonibus, dupliciter prospicitur disciplinæ, vel lata lege, vel specialiter emendato quod perperam gestum est. Latæ legis exemplum; è Codice Theodos. & Iustin. Explicatur lex Omni innovatione. C. de sacros. Ecclesiis. Theodosius relationes synodicas Illyrici in rebus dubiis tribuit Episcopo CP. Quod caruit effectu.
•  
  PDF 201 II. Photij expositio refutatur, quæ omnes quæstiones canonicas tribui putat Episcopi CP. non autem solam relationem rerum dubiarum. Opinio viri eruditi, qui censet innovationem à lege damnatam versari in eo quòd Illyriciani recessissent à sede CP.
•  
  PDF 201 III. Principes specialiter quoque quereliis adversiùs canonica judicia delatiis prospiciebant; quia patrocinium debebant non solùm canonibus, sed etiam Clericis; ut probatur è Concilio Chalcedonensi.
•  
  PDF 201 IV. Querelâ ad eos contra judicia ecclesiastica de latâ, variè se gerebant. Aliquando ipsi cognitionem ad se transferebant. Id ostenditur exemplo Athanasij Alexandrini. Ejus appellatio à Concilio Tyrio ad Constantinum respondet appellationibus ab abusu; & differt ab appellatione Donatistarum.
•  
  PDF 202 V. Quatuor vitia seu nullitates Synodi Tyriæ. Hostes Athanasij à judicio non rejecti. Delegati in Mareotidem ad testimonia recipienda, qui è cœtu illo erant suspectissimi. Delegatio decreta à parte tantùm Concilij. Testimonia reccepta. Dolus & infidiæ judicum.
•  
  PDF 202 VI. Ob ea vitia Athanasius libello postulat à Dionysio Imperatorus legato, ut negotium integrum ejus cognitione reservet.
•  
  PDF 202 VII. Damnatur Athanasius. Appellat Constantinum, ob dolum, insidias, & vim hostium potiùs quàm judicum. Constæntinus cognitionem suscipit, ut cognoscat de perverso illo judij ordine. Ea cognitio eluditur, nova accusatione majestatis læsæ delata. Ea de caussa Athanasius in Gallias relegatur à Principer. In angustiis licere putavit Athanasius auxilia Principum implorare adversùs infesta judicia ecclesiastica.
•  
  PDF 203 Capvt III.
•  
  PDF 203 I. Auctoritas Principum Romanorum in plerisque capitibus judiciorum ecclesiasticorum expenditur. Dabant judices, sed Clericos, in caussis ecclesiasticis, è Concilio Milevitano, & è delegatione trium Episcoporum Galliæ in negotio Donatistarum à Constantino facta, qui unà cum Melchiade de Cæciliano judicium ferrent. Ex illa delegatione Augustinus probat contra Donatistas, judicium illud non fuisse usurpatum.
•  
  PDF 204 II. Eadem judices dandi potestas probatur è Concilio Chalcedonensi.
•  
  PDF 204 III. Episcopis delegatis auctoritatem dabant judicandi eos qui aliàs sibi subditi non essent, è Cyrillo Alexandrino.
•  
  PDF 204 IV. Metropolitano aut Patriarcha suspecto, ab una provincia judicium transferebant in aliam; è Concilio Berytensi, quod relatum est in Chalcedonensi.
•  
  PDF 205 V. Synodis à se indictis præscribebant judiciorum ordinem. Quod docetur aliquot exemplis. Theodosius irritum declaravit Concilium Ephesinum, quòd fines præscriptos à Principe in modo procedendi excessisset. Causæ tamen cognitionem integram reliquit Concilio.
•  
  PDF 205 VI. Synodus Ephesina conqueritur, non de incompetentia Principis, sed de obreptione; quam Legatis missis ostenderunt. Discussio, an ordo retentus esset à Concilio, fieri poterat in Consistorio, ut fatentur Orientales. Negotio discusso, Theodosius confirmat Acta Synodi Ephesinæ, quæ antea resciderat.
•  
  PDF 206 VII. Explicatur in quo fines præscriptos à Theodosio excessisset Concilium Ephesinum. Absente Ioanne Antiocheno & delegato Principis, judicium habuerat de Nestorio. De caussis criminalibus pronantiaverat, quas Princeps evocaverat Constantinopolim. Idem Theodosius ordinem caussarum præscripsit Concilio Ephesino II. ut nullæ lites civiles agerentur ante quæstionem fidei. Iussit etiam Flavianum abstinere à judicio, & sedere inter reos, quamvis ordinario jure aliter fieri debuisset.
•  
  PDF 206 Capvt IV.
•  
  PDF 207 I. Principes aliquando susoendebant prioris synodi judicatum, nova synodo indicta. Quod factum à Theodosio in caussa Nestorij. Qui damnatus à Synodis Romana & Alexandrina, nisi resipisceret intra decem dies. Theodosius Synodo Ephesina indicta ad petitionem Nestorij, interim nihil innovari jussit. Ostenditur à Concilio habitam rationem suspensionis.
•  
  PDF 207 II. Auctoritas Theodosij interpellata à Leone, ut suspendi juberet executionem secundæ Synodi Ephesinæ. In quæ Dioscorus omnia per tumultum egit contra canones, deposito Flaviano. Leo hanc synodum reprobat in Concilio Occidentali. Sed auxilium Principis implorat adversùs Orientales. Iis verbis utitur quæ auctoritatem Principum in hac re significant.
•  
  PDF 208 III. Leo de iniquitate synodo judicium tulit. A Principe verò petit rescissionem, ex eo capite, quòd per vim & contra canonum ordinem omnia gesta essent. Vir eruditissimus putat à Leone peti prioris legis revocationem, qua Theodosius Synodum Ephesinam confirmaverat. Sed nondum resciverat legem illam latam fuisse. Refutati Novatores, qui à Principe solo rescissionem synodorum tunc pependisse volunt. Theodosius noluit satisfacere desiderio Leonis. Sed Marcianus indixit Synodum Chalcedonensem...
•  
  PDF 209 IV. Legati Romani implorant auxilium Judicum in Synodo Chalcedonensi, adversùs illius synodi decreta, quæ canonibus Nicænis erant contraria.
•  
  PDF 209 V. Principes restaurationem judiciorum ecclesiasticorum rescriptis suis permittebant. qua de re alibi.
•  
  PDF 209 VI. Ab Episcopis quos in caussis ecclesiasticis delegabat Princeps, ipse appellabatur, è Justiniano. Quod obtinebat in civilibus negotijs, & criminalibus, etiam Episcoporum, tempore Gregorij Magni. quod ipse rectum esse scripsit. Lis in appellatione commissa Diacono sedis Romanæ, & uni è Magistratibus. Judicium verò latum à Principe.
•  
  PDF 210 VII. Apud Græcos posterioribus seculis jus illud continuatum. Imò recusata synodo Patriarchæ à reo, Imperator caussam ecclesiasticam ad suum tribunal traxit, è Balsamone, qui hoc factum non probat; quamvis judicem secularem adjungi posse à Principe, judici ecclesiastico putet. Quibusdam quoque tunc visum, à sententia Patriarchæ, Principem appellari posse, cum distinctione.
•  
  PDF 210 VIII. Qua ratione Principes Romani se gesserint in judicijs canonicis, secundùm ea quæ superioribus capitibus observata sunt.
•  
  PDF 210 Capvt V.
•  
  PDF 211 I. Vt provinciæ Galliarum, ita & Imperij jura Regibus Gallorum cesserunt, & cura tuendæ politiæ ecclesiasticæ illos respexit post Clodovei baptismum. Tanta erat cura canonum illis temporibus, ut rarò ad Reges de violatione illorum querelæ deferrentur. Tamen si qui Episcopi in canones peccarent, à Rege corrigi poterant, è Gregorio Turonensi. Canonum magna reverentia apud Reges & Episcopos. Sacramenturm Chilperici de canonibus servandis. Gregorius Turonensis tenax canonum.
•  
  PDF 211 II. Acta Episcoporum, quæ decretis regiis contraria essent, Reges in irritum mittebant; ut patet ex Heraclij electione in episcopoatum Santonensem, quæ rescissa à Chariberto Rege, & multati Episcopi.
•  
  PDF 212 III. Sequentibus seculis frequentiùs interpellati sunt Reges, quia crebriores canonum infractiones. Pippinus in Synodo Suessionica animadversionem sibi & Concilio regni reservavit, ratione canonum violatorum.
•  
  PDF 212 IV. Vis inferebatur canonibus per rescripta Romanæ Curiæ, aut per Episcoparum judicia. Vtrique incommodo prospectum ab avo Caroli Magni usque ad hanc ætatem.
•  
  PDF 212 V. Secundum exemplum in caussa Ansegisi. Primatus Galliæ & Germaniæ illi delatus à Ioanne VIII. Cujus Legati & Carolus Calvus consensum Episcoporum, se parituros decretis Papæ, secundùm sacros canones & decreta. Pura obedientia exacta, sed oblata sub illa conditione. Quidam Episcopi cesserunt, alij siluerunt. Inde varietas Actorum Concilij Pontigonensis.
•  
  PDF 213 VI. Hincmarus impugnat primatum Ansegisi, & Acta Synodi Pontigonensis, ex eo capite, quòd major pars Episcorum refragata esset novo rescripto.
•  
  PDF 213 VII. Expenditur epistola Hincmari, ut ostendatur quem modum sequerentur illo seculo Episcopi Gallicani, ad impediendas novitates canonibus contrarias, quæ inducerentur absque necessitate.
•  
  PDF 214 VIII. Eodem seculo Bertolfus Treverensis privilegio Ioannis Papæ intercessit, & obtinuit ut nihil innovaretur.
•  
  PDF 214 IX. Episcopi Gallicani hanc auctoritatem sibi vindicabant, exemplo Ecclesiæ Africanæ, quæ deprecata est Celestinum ut Clericos appellantes repelleret, quia hoc Nicæni canones vetabant, in quo nondum erat derogatum Ecclesiæ Africanæ.
•  
  PDF 214 X. Simile quoque est Cypriani factum in caussa Basilidis & Martialis. Depsiti ab Hispanis ob idololatriam, restituuntur episcopatibus suis à Stephano per obreptionem, contra decreta Cornelij. Ratione obreptionis factæ in pernioiem canonum Cyprianus docet supersedendum ab executione rescripti.
•  
  PDF 214 Capvt VI.
•  
  PDF 215 I. In contentionibus de jurisdictione, Episcopi Gallicani aliquando urgebantur excommunicationum minis, ut accidit Hincmaro Remensi. Respondit ille Nicolao I. excommunicationi non eße locum, nisi quando canones violantur per contemptum.
•  
  PDF 215 II. Vt ab excommunicationibus tuti essent Episcopi, patrocinium Regum interpellabant. Quod probatur duabus epistolis Caroli Calvi. Primâ, Hadrianum II. monet, alienum esse à canonibus ut Episcopus Laudunensis damnatus in Gallia, sistatur Romæ; sed in provinici retractandum esse judicium. Romanæ sedis judicai contraria canonibus non esse mittenda executioni.
•  
  PDF 215 III. Quia non sunt lata ex privilegio B. Petri. Phrasis illa petita est è Leone I. Explicatur ex Hincmaro. Iudicium illud ferri dicitur ex privilegio B. Petri quod fertur ex illius æquitate. Itaque quod illa æquitate caret, non nititur quoque privilegio. Eadem phrasis usurpata à Synodo Tricassina coram Ioanne octavo. Idem significant hæc verba Concilij Pontigonensis, secundùm sacrum ministerium
•  
  PDF 216 IV. Secundâ epistolâ pro Episcopis conqueritur Carolus apud Ioannem VIII. quòd Presbyterorum damnatorum appellationes admitterentur. Hæc rescripta à canonibus aliena ministris tribuit, non Pontifici. Transalpinis privilegia exactiùs servanda, quia longè absunt ab urbe Roma. Id paci Ecclesiæ congruit. Iudicia legibus & canonibus contraria, nulla esse docet.
•  
  PDF 216 V. Eo seculo persuasum erat judicia Patriarcharum contra canones lata, nullius esse momenti, è disputatione Zachariæ & Metrophanis in Octava Synodo. Ea regula petit è Concilio Ephesino.
•  
  PDF 217 VI. Quod intelligendum est, si contra manifestam juris formam expressim pronuntietur. Non privatis, sed Ecclesiæ Gallicanæ vel Principi licuit eo casu suspendere executionem rescriptorum.
•  
  PDF 217 Capvt VII.
•  
  PDF 217 I. Conquerentibus Clericis de judiciis Episcoporum subveniebant Principes. In eam re extat canon Concilij Francofordiensis. Post judicium Metropolitani, si partes non consentiant rebus judicatis, accedere possunt ad Principem, cum relatione Metropolitani.
•  
  PDF 218 II. Prudentia auctorum hujus canonis expenditur. Conciliatur hic canon cum Antiocheno Concilio. Imperator adiri non debet ante judicium synodi. Cum temperamento, cognitionem quandam extraordinariam Princeps in his negotiis exercebat.
•  
  PDF 218 III. Summus Capellanus discutiebat res ecclesiasticas in Palatio, ut Comes Palatij res seculares. Ad Regem referebat de iis negotiis quæ majoris essent momenti. Apocrisiarius idem cum Capellano. De contentionibus canonicis omnis generis judicium ferebat. Quem ordinem teneret in judiciis ferendis. Intererat omnibus constitutionibus quæ fiebant in Palatio.
•  
  PDF 219 IV. Munus Apocrisiarij istius gratum fuit Romanis Pontificibus. Ei muneri admotis Episcopis, gratiam faciebant canonum, ut ab Ecclesiis suis abesse possent. Ea indulgentia assensu Synodi Francofordiensis ad petitionem Regis confirmata. Apocrisiarij isti similes illis qui morabantur in comitatu Imperatorum Constntinopolitanorum. Archicapellani munus tandem confusum est cum munere Comitis Palatij. quod restitui petio Synodus Carisiaci.
•  
  PDF 219 V. Temporibus Ludovici Pij, omisso Metropolitano, damnati Presbyteri recta Principem adibant. Ea de re queritur Concilium Parisiense, & docet hunc abusum ortum habuisse ex cessatione synodorum provincialium. Canones infracti erant, quia omisso Metropolitano Princeps interpellabatur.
•  
  PDF 220 VI. Missos Dominicos Reges mittebant per provincias, qui canonum & legum executioni invigilarent. Regia auctoritate quæ corrigenda erant, cum Episcopis corrigebant. In eo negotio Rex Episcopis cooperabatur, ut loquitur Carolus Magnus.
•  
  PDF 220 VII. Ludovicus Pius ait sibi commissam Ecclesiæ & Regni curam. Hujus sui ministerij adjutores esse Episcopos, in suo ministerio quod eis divina auctoritate impositum est, & Comites in ministerio illis credito, humano mandato. Reges ita erant Minitores, ut contumace emendarent.
•  
  PDF 220 VIII. Missorum Dominicorum dignitas, & munus, è Flodoardo, & Capitularibus. Alij à Missis discurrentibus, qui erant ministri tantùm. Cum Episcopis prospiciebant canonum executioni, & vulnus impediebant. Appellationes ab abusu post vulnus remedium parant.
•  
  PDF 221 IX. Presbyteri vexati ab Episcopis in visitationibus & variis sumptibus, confugerunt ad Carolum Calvum, qui lege lata illis
•  
  PDF 221 Capvt VIII.
•  
  PDF 221 I. Sub tertiæ dynastiæ Regibus, antiquorum canonum desiderium vigebat; ut patet ex Concilio apud Ansam, in quo definitum est illud privilegium non esse ratum quod canonicis non solùm non concordaret sed etiam contrairet sententiis. Patet etiam è Glabro; qui recitat offensionem Gallicanorum Episcoporum; quòd invitio Turonensi Episcopo, ad preces Fulconis Comitis Basilica consecreta fuisset è Legato, jussu Romani Pontificis, contra canones.
•  
  PDF 222 II. Glaber de Ioanne Antipapa non est intelligendus, sed de Ioanne XVIII.
•  
  PDF 223 III. Explicantur verba illa Glabri, Papam & Fulconem schisma creavisse. Schisma, est secessio à communione Ecclesiæ, ob quæstiones de disciplina. Hæresis, ob quæstiones de fide, è Basilio, Schisma desinit in hæresim; non solùm quòd schismati sæpe hæresis adjungitur; sed etiam quòd ipsum schisma, si inveteratum sit, in hæresim vertatur.
•  
  PDF 223 IV. Id docetur è canone VI. Concilij CP. Qui explicatur, & conciliatur cum canone Basilij; rejecta conciliatione Balsamonis. Basilius agit de schismate nondum desperato. Canon VI. è Nicolao. Novatiani & Quartadecimani damnati ut hæretici, & plures alij, ob quæstiones disciplinæ. quia Ecclesiam contemnebant, cujus auctoritas in Scripturis commendatur.
•  
  PDF 224 V. Qui sint canonici Episcopi in dicto canone sexto. Corrigendus locus, & rescribendum. Emendatus etiam obiter locus Concilij Chalcendonensis. ... sunt Episcopi ejusdem communionis, Latinis Communicatores. Confirmatur hæc emendatio è versione canonis quæ extat in epistola Nicolai I.
•  
  PDF 224 VI. Ex ijs quæ dicta sunt illustratur locus Glabri, qui schisma vocat dissidium Papæ & Episcoporum in caussa canonica. Schisma es significatione usurpatum à Benedicto IX. à Synodo Anglicana, Hincmaro, & Ivone.
•  
  PDF 225 VII. Quomode se gererent Gallicani Episcopi in retinendis canonibus adversùs nova rescripta. Id ostenditur ex privilegi conceßa à Paschali II. Henrico Imperatori. Concilium Viennense damnat privelegium; & minatur secessionem, ni Paschalis illud revocet. Galli modestiùs se gerunt. Perseverandum in obedientia Papæ docent, & parendeum ijs quæ pertinent ad Cathedram, cetera non admittenda.
•  
  PDF 225 VIII. Ivo negat de Pontifice judicium suscipiendum, nisi à fide aberraret. Si quid tamen ab eo decernatur incommodum Ecclesiæ Gallicanæ, synodos cujusquæ provinciæ id correcturas, salva reverentia Ecclesiæ Romanæ.
•  
  PDF 226 Capvt IX.
•  
  PDF 226 I. Initio seculi decimitertij Ecclesia Gallicana tuebatur Libertates suas, solo dissensi. Conventus Bituricensis contradixit mandatis Romani Cardinalis, de collatione duarum præbendarum in unaquaque Ecclesia. Ea de caussa Legatus abstinuit ab executione mandati.
•  
  PDF 227 II. Eodem seculo Lincolniensis Episcopus his collationibus non consensit. Ejus rationes; & contradictio aliena à contumacia. Clausula, Non obstante, tunc invalescere cœpit.
•  
  PDF 227 III. Non admissis quoque rescriptis illis, Galli jura sua tuebantur. Olim Clerici à Pontificibus commendati. Deinde adjunctæ sunt minæ excommunicationum. Initium hujus coactionis circa tempus Lucij III.
•  
  PDF 227 IV. Episcopi Gallicani in his angustiis patrocinium regium implorarunt. Tuitionis regiæ pro custodia canonum nondum erat deleta memoria in tertia dynastia, ut probatur ex Ivone. Eam tuitionem à B. Ludovico expoposcit Ecclesia Gallicana, ad conservanda jura Collationum, & jurisdictionem, adversùs novitates. cui rei Ludovicus prospexit suo Edicto.
•  
  PDF 228 V. Inde est quòd Philippus IV. monuit Clementem ne ministerium Episcoporum impediret in caussa Templariorum. Se, salvo sacramento suo, id tolerare non posse.
•  
  PDF 228 VI. Quod explicandum est de sacramento præstito tempore inaugurationis regiæ. Ejus antiqua formula, qua promittitur conservatio privilegij canonici, à Phillipo. Quæ ducta videtur à formula concepta ab Hincmaro. Ea dicta est olim perdonatio, non sacramentum. Imperatores CP. spondebant fidei & canonum custodiam.
•  
  PDF 229 VII. Jure collationum & electionum sublato per Reservationes & Gratias expectativas, regium auxilium imploratur ab Ecclesia Gallicana ad eorum restitutionem. Carolus VI. jus antiquum adversùs novitates Edictes suis ea in parte restituit, & magistratibus suis executionem commisit.
•  
  PDF 229 VIII. Decreta Basileensia confirmata lege regia; cujus executio mandata judicibus regiis, qui contumaces plecterent. Comitia regni præsidium Libertatum Ecclesiæ Gallicanæ à solo Rege expectandum fatentur anno millesimo quadringentesimo nonagesimo tertio. Reges prospexisse canonum restitutioni, lege generali, & injuncta magistratibus exequendi cura. Quod probatur Edictis B. Ludovici & Caroli VI. & VII.
•  
  PDF 230 IX. Aliquando Reges ex officio novitates adversùs mores receptos repellebant, si ex iis detrimentum regni sequeretur. Id factum à Carolo VII. lege data, quæ extraneos à beneficiis removebat. Renuente Papa his incommodis consulere, imperio suo id egit. Nullum privilegium apostolicæ sedis ea de re præcesserat.
•  
  PDF 230 X. Lex ista videtur contraria constitutioni Innocentij III. quæ admittit ad beneficia undecunque natos. Innocentij constitutio æqua est in sua specie. Veteri jure, Episcopi eligeni è clericis cujusque civitatis. Jus illud ex parte restitutum lege Caroli, ut saltem è regno petantur. Duæ regulæ deductæ ex illa constitutione.
•  
  PDF 231 Capvt X.
•  
  PDF 231 I. Quaratione prospiceretur iis qui se ab Episcopis vexatos querebantur in negotiis ecclesiasticis adversùs mores receptos. Rescripto regio requirebantur Episcopi ut à vexatione cessarent, vel se judicio sisterent, bonorum capione indicta. Formula rescripti antiqua è Regestis Curiæ Parisiensis.
•  
  PDF 232 II. Explicatio illius rescripti. Caussa decimarum recensetur inter spiritualia. Si tamen insolitæ decimæ peterentur, Reges exactionem prohibuerunt; & excommunicationes, si quæ ob eam rem latæ essent, revocari jusserunt.
•  
  PDF 232 III. Consuetudine tolli poßunt decimæ personales, & prædialium quota præscribi. Quin etiam induci ut è certo genere fructuum nulla solvatur decima. Quare constitutio quæ eam exactionem prohibet est justa, è Covarruvia: qui tamen non docet ratione Principes ea de re statuere potuerint.
•  
  PDF 232 IV. Ob scandalum quod inde oriebatur. Philippus auctoritatem suam huic negotio interposuit; ut patet è verbis rescripti. E nova decimarum exactione scandala nasci fatentur Canonistæ.
•  
  PDF 232 V. Ad Regum officium pertinet scandala è rebus ecclesiasticis amovere, è Leone, & ex Anastasio, & è Leonis Senonensis epistola ad Childebertum, quod fit jure tuitionis.
•  
  PDF 233 VI. Rescriptis Cancellariæ Reges tuebantur olim Libertates Ecclesiæ Gallicanæ, ut docet locus petitus è Comitiis Turonensibus anni 1493.
•  
  PDF 233 VII. Privilegia quoque sibi à Romanis Pontificibus concessa, mulctis adversùs Episcopos indictis, & bonorum capione tuebantur, ex constitutione anni 1367.
•  
  PDF 233 VIII. Severiores pœnas imponebant Iustiniani leges Episcopis contumacibus adversùs disciplinam.
•  
  PDF 234 Capvt XI.
•  
  PDF 234 I. Inquiritur qua ratione se gesserint majores nostri quando jurisdictio ecclesiastica secularem invadebat. Ed de re altum silentium apud vetetes, quia Episcopi suis finibus se continebant.
•  
  PDF 234 II. Harum contentionum exemplum in Gregorio quarto. Divisio regni à Ludovici inter filios facta, sacramento confirmata est, & subscriptione Romani Pontificis. Ab ea receditur ob Carolum è secundis nuptiis prognatum. Inde bellum filiorum adversùs patrem. Gregorius à filiis stare putatur. De eo antiqui scriptoris verba.
•  
  PDF 235 III. Locus ille malè trahitur ad Regis immunitatem, ne possit excommunicari. Explicatur Gregorij propositum, ut prima divisio regni non infringeretur, ex Agobardo. Epistola hujus nomine edita est fragmentum epistolæ Gregorij IV. ad Episcopos Galliæ, unde hæc contentio illustratur.
•  
  PDF 235 IV. Epistolæ verba expenduntur. Evocaverat Episcopos. Illi contumaciùs respondent. quod Gregorius refellit. Episcopi scripserant excommunicationem, quam Gregorius parabat, pertinere ad injuriam imperatoriæ potestatis. Asserit Pontifex sibi injuriam fieri non posse, intacta sedis apostolicæ dignitate. Fidem seu sponsionem Imperatori præstitam, à se non violari.
•  
  PDF 236 V. Referuntur verba Episcoporum, qui excommunicationibus Papæ se non assensuros prositebantur. & periculum honoris illi minantur. Explicantur illa verba, & auctoris vitæ Ludovici, qui temeritatem Episcoporum in hoc capite damnat.
•  
  PDF 236 VI. Ex hoc facto colligitur sententiam totius Ecclesiæ Gallicanæ eam fuiße, à Pontifice excommunicationes ferri non posse prætextu perjurij aut bellorum, ob divisionem regni mutatam. Gregorius quoque eam potestatem sibi non asseruit. Confutati Novatores, qui ex hoc facto spretam putant à Gallis auctoritatem Romanæ sedis.
•  
  PDF 236 VII. Refellitur Massonus, qui Gallicanæ libertatis capita quædam ex hac epistola colligit, quæ falsò affingit Gallis.
•  
  PDF 237 Capvt XII.
•  
  PDF 238 I. Galli sub Carolo Calvo decreta Papæ de rebus secularibus non admittunt. Lotharij regnum, post ejus obitum, Carolus Francorum & Ludovicus Germaniæ Rex patrui inter se dividunt. Ludovicus II. frater Lotharij, herditatem petit; quem Hadrianus II. juvat, excommunicatione Regibus indicta, prætextu peruij & bellorum quæ inde manabant. Mandatum Hincmarout literas Pontificis Regibus significet.
•  
  PDF 238 II. Galli in conventu Aquisgranensi respondent Pontificem non esse Regem & Episcopum; Rempublicam eo non esse disponendam, sed ecclesiasticum ordinem; ex ejus arbitrio non esse dandum Principem; excommunicationem ferri non debere contra legem, Episcopos à Regis communione abstinere non posse, nisi exulent à regno.
•  
  PDF 238 III. Rex & primores regni minati sunt Hincmaro, si decretis Papæ abhæreret, rerum Ecclesiæ privationem. Coërcitio per bonorum capionem tunc erat usu receptu. Hincmarus rogat Pontificem ut abstineat ab ijs decretis quaæ scandalum excitant inter Ecclesiam & Rempublicam; unde sequantur in religione, & in bonis ecclesiasticis, maxima incommoda.
•  
  PDF 239 IV. Non carebant quodam prætextu Romani Pontifices, petito ex usu illius seculi. Censuris urgebant subditos ad rescarciendam fidem quæ Regibus debetur. Id tamen obtinebat petentibus Regibus adversùs subditos, non autem adversùs Reges. Exempla in prima specie, è Synodo Meldensi, è Synodo Suessionensi, & è Concilio Engelenheimensi. Quod institutum à Concilio Toletano.
•  
  PDF 239 V. Ob dignitatem regiam verbo à Pontifice immunutam gravis contentio inter Carolum & Hadrianum. Iusserat iste Hincmarus Laudunensem Romam duci, Regis cura. Excanduit Carolus; ait Reges Francorum non esse Vicedominos, actores, vel villicos Episcoporum; illis honorem deberi juxta Apostolum.
•  
  PDF 239 VI. Præter injuriam sibi illatam, adversam quoque canonibus Hadriani epistolam Carolus asserit. Ex utroque capite colligit, si mandata similia sibi aut Episcopis mittantur, cum excommunicationum minis, non receptum iri in regno. Miniesterio apostolicæ sedis se obtemperaturum; id est, in iis quæ fierint secundùm canones & traditionem majorum. Hadrianus his literis acceptis Carolum demulcet, & canonibus se accommodat.
•  
  PDF 240 VII. Immodesta Caroli comminatio adversùs Hadrianum, si à mandatis illegitimis non recedat. Explicatus Hincmari locus. In Quinta Synodo anathema indicitur ijs qui fidem violant. Ivones sententia contraria sententiæ Caroli.
•  
  PDF 240 Capvt XIII.
•  
  PDF 240 I. Sub tertia dynastia, non admissa decreta nova Conciliorum quæ jura regni infringebant. Prohibitum Episcopis à Conciliis Romanis ne hominium præstarent Regibus. Tamen Radulfus Remensis obtinere non potuit Ecclesiam, quin priùs moribus in regno receptis satisfecisset. Curia regnis his decretis refragabatur, ex Ivone; qui monet Paschalem ut factum toleret per dispensationem. Cujus consilium secutus est Summus Pontifex, etiam in simili specie; quæ emersit in Anglia.
•  
  PDF 241 II. Constantiam Ludovici VI. in conservandio magistratuum suorum juribus adversùs rescriptum Romanæ curiæ recenset Ivo, licèt rem non approbet. Vetitum rescripto ne Præpositi regij præstationes exigant à pauperibus Clericis. Præcipit Rex ne mittatur executioni. Alioqui minatur bona Clericorum captum iri.
•  
  PDF 241 III. Divisionem Noviomensis episcopatus invito Ludovico Rege fieri non debere scriptsit Ivo ad Paschalem. Jus divionis decernendæ spectabat ad Pontidicem; sed consensus Regis necessarius, ut vitaretur schisma, ex Ivone. Probatur necessitas regij consensus, è jure tuitioni, ne status ecclesiaticus mutaretur; è jure quoque regio. quòd parœciarum dissectionibus intervenire debeat. Confirmatur Conciliis Lucensi & Emeritensi.
•  
  PDF 242 IV. Conqueritur gravissimè Philippus Augustus de consilio Lucij III. qui Rege invito cogitabat de Metropoli Dolensi erigenda. Hoc facto regnum suum minui ait, & coronam è capite suo deijci. Minatur dissidium, si hoc fiat à Pontifice.
•  
  PDF 242 V. Erecto Appamiarum monasterio in Ecclesiam cathedralem, à Bonifacio VIII. injuriam sibi factam putavit Philippus IV. Vnde quæ deinde Tolosæ facta est immutatio, non accidisse censenda est absque Regis consensu. Hodic conceptis verbis adhibetur in similibus negotiis.
•  
  PDF 245 Capvt XIV.
•  
  PDF 245 I. Philippus Augustus nihil licere voluit Romano Pontifici in administratione regni. Interdictum se non observaturum dixit, si quod à Legato ferretur, ob pacem cum Anglo repudiatam, è Rogerio, & Matthæo Paris. Proceres regni monent quoque eundem Philippum ne fœdus ineat cum Anglo per coactionem D. Papæ. Philippus IV. ad inducias cum Anglo per excommunicationes cogi à Pontifice paßus non est. In temporalibus se nemini subjici profitetur; in spiritualibus pariturum, in quantum debet.
•  
  PDF 246 II. Has induciarum indictiones à Pontificibus factas non caruisse prætextu probabili. A treuga & pace quæ erat inducta in bellis privatis, argumentum ductum ad bella publica. Fœda strages è bellis privatis. Induciæ illis indictæ ab Episcopis & proceribus regni; quæ dicta est Treuga domini, è Glabro, qui explicatur in voce Vadimonium. Bella privata, legibus mediæ ætatis tolerata.
•  
  PDF 247 III. Induciæ illæ decretæ à Principibus & Episcopis, excommunicationibusque munitæ. Deinde à Conciliis confirmatæ. Cur dictæ Pax & Treuga. Induciarum violatarum cognitio ad Episcopos & proceres; qui ex pactis conventis cogi poterant excommunicationibus ad persequendos raptores. Pacis violatores excommunicati & proscripti ab utraque potestate, occidi poterant impune à quolibet privato. De hoc solo genere excommunicatorum intelligendus Vrbanus II. apud Gratianum.
•  
  PDF 247 IV. Superiùs dicta trahi non possunt ad bella publica à Regibus indicta. Belli gerendi potestas eos eximit à censuris latis in deprædatores. Quia ad summum dubia res est an bellum sit injustum; ideoque cessat jus excommunicandi; maximè in iis quæ rescipiunt jus regium. Jura Principum excepta ab induciis privatis. Bella privata vetita B. Ludovici edicto; sed penitùs recisa constitutione Philippi IV.
•  
  PDF 248 V. Maxima Regum auctoritas in negotio pacis fractæ. Eorum jussu restitui poterant communioni raptores quos Episcopi eam ob caussam excommunicaverant, ex Ivone; qui adducit locum è Capitularibus petitum de culpatis à Rege in gratiam susceptis.
•  
  PDF 248 VI. Agitur de explicatione famosi illius loci. Petitus est è Concilio Toletano XII. cujus Concilij hæc est sententia; excommunicatos ob crimen majestatis, si à Rege indulgentiam promeruerint, ab Episcopis quoque communioni ecclesiasticæ restituendos. Hoc tractum in Gallia ad pacis infractores. Pœna canonica dimittebatur, non autem peccatum deprædationis, ex Ivone.
•  
  PDF 248 VII. Ante Concilium Toletanum, Regis venia in crimine majestatis pœnitentiam ab Episcopis indictam solvebat; ut patet ex facto Pratextati, qui Ecclesiam suam recepit post convivium Regis; quia non fuerat dejectus à Synodo Parisiensi, sed tantùm pœnitentiæ addictus. Hæc indulgentia Regis ad omne crimen publicam trahi videtur à Capitularibus. Hodie, post abolitam pœnitentiam publicam, inutilis illa potestas.
•  
  PDF 249 VIII. Privilegium Regibus nostris indultum ne incidant in sentiam ob commercium cum excommunicatis fulciri potest usu illo antiquo.
•  
  PDF 249 Additio. De Treuga & Pace nonnulla adferuntur non indigna scitu. Concilium Tulugiense habitum eam ob causam; itemque Synodus Helenensis, & Concilium Narbonense. Tum etiam Concilium apud sanctum Ægidium, & Trojanum. Quæ omnia nuspiam antehac edita fuerunt.
•  
  PDF 255 Capvt XV.
•  
  PDF 255 I. Regni Gallici Libertas adversùs nova rescripta probatur testimonio Odonis Burgundiæ Ducis. Crucesignatos in tuitionem Ecclesiæ Romanæ suscepit Bonifacius, illisque debitorum suorum inducias dedit. Consultus à Philippo IV. Dux Burgundiæ, respondit à Pap nihil decerni posse in temporalibus sine consensu Regis & procerum.
•  
  PDF 256 II. Hæc constitutio Bonifacij non aliena erat à disciplina superioris temporis; ut patet è Concilio Claromontano, & Laternensi sub Callisto, Ivone, & Neubrigensi. Hinc factum ut debitores crucem assumerent, è Tyrio. Henricus quoque Rex Angliæ, ut Vasconiam ab impressione Gastonis Benearnensis liberaret.
•  
  PDF 256 III. Hæc tuitio concessa Crucesignatis, erat propagatio quædam pacis & treugæ Domini. Itaque facilè Principes nostri hanc curam ad se revocarunt; & Crucesignatis tuitionem suam indulserunt, è Rigordo. Mandatum Bonifacij non admissum, quia novæ consuetudini contrarium.
•  
  PDF 256 IV. Conciliorum vel Pontificum decretis intercedendo, jurisdictioni regiæ cavebant Reges. Itaque eo ipso tempore quo his de rebus Decretales ferebantur, non admissæ à judicibus secularibus, et si contra niterentur Ecclesiastici. Quod probatur ex querela Durandi Mimatensis Episcopi.
•  
  PDF 257 V. Plures species enumerantur è Durando, in quibus judices seculares Decreta jurisdictioni regiæ adversa non admittebant; ne quis existimet superiori tantùm seculo hoc à nostris tentatum.
•  
  PDF 257 VI. Concilij Lateranensis judicio Comes Tolosanus patrimonio suo dejectus. Quia Regis sententia proscriptus, si de illius hæresi constaret. Discussâ in Concilio fidei caussâ, eveniente conditione, ex vi decreti regij, bonis cecidit Comes Tolosanus. Contentiones inter Episcopos & magistratus, ob juridictionem secularem, sub Philippo Valesio; quæ definitæ tandem Edictis Regum nostrorum. De quibus tomo secundo.
•  
  PDF 258 Capvt XVI.
•  
  PDF 258 I. Inspicienda ratio qua Ecclesia Gallicana prospexit Libertati regni in dissidio Bonifacij & Philippi. Rei gestæ series exponitur. Invitatur Rex ad recuperationem terræ sanctæ. Caussatur bella finitima. Monetur ab Episcopo Appamensi Nuncio Pontificis, minis adjectis.
•  
  PDF 258 II. Rex non violat jus gentium, detruso in carcerem Nuncio. Post aliquod tempus, accusatur majestatis. Criminibus probatis, è sententia conventus Silvanectensis traditur custo diæ Archiepiscopi Narbonensis. Quod renuntiatur Pontifici per Legatos Regis.
•  
  PDF 259 III. Bonifacius cognitionem accusationis ad se trahit. Literas contumeliosas ad Regem mittit. quæ in ignem conjectæ. Episcopos & Doctores Galliæ ad synodum Romæ habendam evocat, ut staturere possit de reformatione Regis & regni. Aliud exemplum epistolæ ad Regem conceptum, quæ tamen missa non est; e qua epistolium consarcinatum à Flotta Legato Regis.
•  
  PDF 259 IV. Conventus Ecclesiæ Gallicanæ. Omnes spondent se Regi adfuturos ad tuendam regni majestatem. Literæ & legatio trium Episcoporum missa ad Pontificem, qui conquerantur de tentata regni subjectione, & de synodo in eam rem indicta. Philippi acerbum epistolium. Orationes Bonifacij & Cardinalis Portuensis ad Legatos. Aiunt regnum Francorum subesse Romanæ Ecclesiæ temporaliter, ratione peccati.
•  
  PDF 259 V. Explicata sententia Bonifacij, qui ratione peccati regni statum ordinare voluit, & à Rege pœnas ob malam administrationem exigere. Non erat ea mens Innocentij tertij. Gallicana Ecclesia huic Bonifacij sententiæ refragata est.
•  
  PDF 260 VI. Legato misso, Concilij congregationem ursit, aliàsque pacis conditiones proposuit. Quæ rejectæ à Philippo. Conventus alter totius regni. Accusatur Bonifacius hære seos & aliorum criminum.
•  
  PDF 260 VII. Accusator, Rex, Episcopi, & reliquus conventus appellant futurum Concilium. Hæc appellatio non adhibita est ad tuendam majestatem regni, cui prospexerant protestatione contraria. Sed ut sibi caverent à censuris ob negotium ecclesiasticum ferendis, id est, ob accusationem Bonifacij.
•  
  PDF 261 Capvt XVII.
•  
  PDF 261 I. De appellationibus à Papa ad futuram Concilium. Quæ alienæ à vetere disciplina. Non provocabatur à sententiis Patriarcharum, in caussis privatis. Communes definiri non poterant sine sententia sedis apostolicæ; à qua non appellabatur.
•  
  PDF 261 II. Aliquando ob bonum pacis instaurabatur judicium sedis apostolicæ. quod differt ab appellatione. Synodus Arelatensis indicta in caussa Cæciliani, post judicium Concilij Romani, ut Donatistis satisficeret. Conquerebantur causam non plenè auditam. Secundæ cognitioni interfuerunt primi judices, contra morem appellationum. Explicatus Augustinus; facti speciem recitat, non verò regulam præscribit.
•  
  PDF 262 III. Judicia aliquot renovata, post Romanæ sedis sententiam. Quod aliquando tamen fieri noluerunt Summi Pontifices. In octava synodo definitum fuit instaurandam esse cognitionem adversùs Photium post judicium Concilij Romani. Reluctantibus Legatis sedis apostolicæ.
•  
  PDF 262 IV. Post seculum nonum, graves caussæ disceptatæ à Pontificibus in numerosis Conciliis. Præcipuè si agetur de Sacerdotij & Imperij Concordia. ubi aderant Clerici, & laïci, è Gregorio VII. & Gelasio II. Innocentius III. gravem controversiam decidere non audet absque definitione Concilij.
•  
  PDF 263 V. Inde manavit mos ille appellandi ad futurum Concilium. Hoc remedio primus omnium usus fuisse videtur Fridericus II. Imperator. Concilium generalius Lugdunensi provocavit. Responsio Innocentij IV. è Matthæo Paris.
•  
  PDF 263 VI. Martinus V. vetuit has appellationes, è Gersone; qui scripsit constitutioni non esse locum in caussis fidei. Pius II. eas quoque prohibuit. Galli exceperunt caussas fidei & manifestæ eversionis canonum.
•  
  PDF 264 VII. De formula disjuncitva appellandi, ad Pontificem, vel ad Concilium. Quo sensu dixerint interpretes appellandum à Papa ad Papam. Meliùs Ivo, que à sede ad ipsam sedem confugiendum dixit. Quo sensu dixerit Vlpianus appellari à rescripto Principis.
•  
  PDF 264 VIII. Quænam sit Du-Vallij Theologi in hac quæstione sententia; quódque remedium illi substituat.
•  
  PDF 265 Capvt XVIII.
•  
  PDF 265 I. Si Episcopi invaderent jurisdictionem regiam, prohibitionibus & mulctis utebantur judices seculares, exemplo Justini Imperatoris, qui lege coërcuit Defensores Ecclesiarum.
•  
  PDF 265 II. Bona Clericorum capta ad tuendam jurisdictionem regiam, ex Ivone, è Capitularibus Caroli Calvi, Hincmaro, & Philippo quarto. Principes nostri non usi sunt expulsione à sede, quæ erat pœna à legibus indicta. quam Constantinus induxit. Suspensio ab officio irrogata à Justiniano; & à Theodosio. Sed hic sequebatur Concilium Ephesinum adversùs Joannem Antiochenum. Hispani pellunt regno contumaces Episcopos, & reditibus privant. Modestiùs se gerunt Galli.
•  
  PDF 266 III. Vetitum à Concilio Lugdunensi ne judices ecclesiastici cogantur censuras tollere, personis vel bonis captis; aut qui his utuntur, earum usu desistere.
•  
  PDF 266 IV. Lex illa recepta olim à Gallis; sed interpretatione adjecta; ita ut locum haberet in vera censura, non autem in ea quæ est nulla, quæve jura regia violat. Hæc interpretatio continetur mandatis Philippi IV. perlatis ad Pontificem per Episcopos legatos Regis, in caussa Capituli Carnotensis. Bona capiuntur, non propter censuras præcisè, sed propter invasam jurisdictionem. Baillivus Carnotensis de juribus regiis se responsurum cavet in curia Regis, de spirituali coram judice competenti.
•  
  PDF 267 V. Ea interpretatio locum semper habuit in Gallia, statim post Concilium Lugdunense. Vetitum tamen lege Philippi IV. de domus diruerentur, ut antea fiebat. Bona capi solita, post Concilium Lugdunense docent Durandus Episcopis Mimatensis & Guillelmus de Nogareto.
•  
  PDF 267 Capvt XIX.
•  
  PDF 268 I. Post contentiones ob Pragmaticam Sanctionem pax initur inter Ecclesiam & regnum. Indictio Concilij Lateranensis, cui tandem adhæsit Ludovicus XII. Transegit cum Leone X. Franciscus I. Controversiæ ecclesiasticæ finiendæ sunt per conventionem, è Gelasio II. & Concilio Africano.
•  
  PDF 268 II. Per Concordata, restituta est pax & libertas Ecclesiæ Gallicanæ. Eorum executio commissa Regi à Pontifice; & à Rege, Curijs Parlamenti. Quæ per appellationes ab abusu conventiones illas tuentur.
•  
  PDF 269 III. Abusus dictio usurpata in Gallia ante annos trecentos, ex Durando, Ioanne Parisiensi, & veteri arresto. Post Concilium Constantiense, frequentiùs. Abusus est potestatis perversus usus, è Simplicio, Adriano secundo, Sigeberto, Roberto Lincolniensi.
•  
  PDF 269 IV. Antiqui Pragmatici appellatione ab abusu in re ecclesiastica usi sunt ante Concordata: quæ, cùm de rescriptis Papæ agebatur, sub sidiaria erat appellationi ad Papam & ad Concilium. Error recentiorum, qui Petri Courthardi & Ioannis de Nanterre veteres appellationum formulas ad Curiam Parlamenti directas fuisse existimant. Earum vis explicatata.
•  
  PDF 269 V. Appellatio ab abusu, à judiciis Episcoporum in negotio ecclesiastico, ante Concordata, ex Aufrerio. Distincta erant rescripta ob Pragmaticam infractam, & appellationis ab abusu. Primo casu non appellabatur, sed ex nullitate agebatur. In ceteris casibus appellabatur, abusus mentione injecta, ad testandum nihil agi jurisdictione ordinaria à judicibus secularibus. Mera appellatio à judice ecclesiastico ad secularem, nunquam admissa. Frequentia harum appellationum à Theologorum Parisiensium...
•  
  PDF 270 VI. Rationes allatæ olim à magistratibus ad confirmandas appellationes ab abusu in caussis ecclesiasticis, ex Aufrerio. Earum vis expenditur breviter. Rebuffi sententia.
•  
  PDF 271 VII. Præter superiora remedia adhibebatur aliud ad tuendam jurisdictionem temporalem, per prohibitiones & mulctas. Post Concordata, tria illa remedia explicantur unicâ formulâ appellationis ab abusu. Quæ in Concordatis asserendis expreßâ Pontificis auctoritate nititur; in ceteris articulis, tacitâ.
•  
  PDF 271 VIII. Constitutionibus regiis confirmatæ istæ appellationes in caussis ecclesiasticis; & præscriptus modus quidam, ne judices regij ea auctoritate abutantur. Si agatur de correctione Clericorum, appellatio non susoendit judicatum, licèt devolvat ad Curiam.
•  
  PDF 272 Capvt XX.
•  
  PDF 272 I. An sit locus his appellationibus, quibuscunque canonibus violatis, & quocunque modo violentur. Prima regula, in caussis merè spiritualibus, & in Sacramentorum administratione, has appellationes non suscipi. Secunda, canones & decreta constitutionibus regiis recepta specialiter & confirmata, seu antiqua sint, seu recentiora, si violentur, dare eum locum his appellationibus; quemadmodum etiam si recptæ consuetudines & libertates ecclesiasticæ infringantur. Non appellatur à rescriptis Papæ, sed ab eorum...
•  
  PDF 273 II. Iudex secularis de abusu tantùm pronuntiare debet, non autem de lite principali. Deinde admitti tantùm debet hæc appellatio in apertissima canonum violatione, non autem in dubia.
•  
  PDF 273 III. Ratio harum regularem; quia nonnisi cogente necessitate judex secularis in has cognitiones excurrit; tum ut scandala amoveat; tum ut per machinationem oppressis Clericis subveniat. His casibus, jure defensionis licet Principi res istas attingere, ex sententia Theologorum hujus ævi.
•  
  PDF 273 IV. Vsum fori videri contrarium his regulis, cùm statim appelletur ab Episcoporum interlocutionibus, non expectata Metropolitani vel Summi Pontificis cognitione. Concilio quoque Francofordiensi, & Novellæ Iustiniani; quæ post ultimum ecclesiasticum judicium has querelus Regis cognitioni reservant. Nova constitutio regia propediem edenda, ut consulatur sacerdotio & imperio.
•  
  PDF 274 V. Si Episcopi de invasa jurisdictione ecclesiastica querantur, Curiarum placita à Regis Consistorio rescinduntur. Quod olim inductum usu, tandem Edicto confirmatum est.
•  
  PDF 274 VI. De altera appellationis specie, quando constitutionies regiæ læduntur. Quæ aut canones confirmant, (de quibis dictum) aut de beneficiis decernunt, (qua de re dicetur alibi) aut de ordine litium instituendarum. Iis regi debent ecclesiastica judicia, si hoc à Principe cautum fuerit. Quod probatur ex Concilio Constantinopolitano sub Flaviano, Principemque earum legum veniam Clericis facere posse in judicio canonico. Id probatur etiam ex Concilio Africano, quod accusatores, & testes non admittit...
•  
  PDF 274 VII. Sententiæ redittæ in judiciis ecclesiasticis adversùs ordinem præscriptum à legibus erant nullæ, ex Gregorio Magno. Ordo judiciorum è legibus & canonibus petebatur in Gallia, ex Hincmaro. Superioribus seculis, à Decretalibus præscriptus judiciorum civilium & ecclesiasticorum ordo. Hanc partem ad curam suam Reges nostri tandem revocarunt.
•  
  PDF 275 Capvt XXI.
•  
  PDF 275 I. Vltima species appellationum ad abusu, quando jura regni violantur, & jurisdictio secularis usurpatur à judice ecclesiastico. Vetitum Clericis à Concilio Lateranensi, ne prætextu libertatis ecclesiasticæ injuriam inferant jurisdictioni seculari. Ab invasione arcentur mulcta indicta & bonis captis.
•  
  PDF 276 II. Investigatur ratio hujus consuetudinis. Non sussicit quod vulgo jactatur, licere cuique jurisdictionem suam defendere pœnali judicio.
•  
  PDF 276 III. Reijcitur ratio Guillelmi de Nogareto, actione negatoria in rem posse capi eorum bona qui jurisdictionem impediunt.
•  
  PDF 276 IV. Hæc consuetudo nititur jure naturali, quo defensio rei suæ cuique permissa est, vim illatam vi repellando. Reges captis hostium provinciis impetum hostium repellunt. Ius illud defensionis non nititur iniquitate hostium, sed naturali propensione sua tuendi. Vim illatam jurisdictioni ecclesiasticæ bonorum capione repellunt judices seculares, defensionis jure, quod Reges summo imperio exercere posunt, ex sententia Theologorum.
•  
  PDF 276 V. Videri licitum quoque Episcopis ut censuris jurisdictionem suam tueantur. Eugenius III. præcipit ne laïcorum prohibitionibus deferant: quarum tamen usus retentus. Sola ratio componendarum harum contentionum, regij patrocinij imploratio; ut Edictis cautum, & inductum antiquo usu.
•  
  PDF 277 VI. Expenduntur rationes quæ suadere debent Episcopis ut Consistorij regij judicio in his contentionibus se committant. Prima est, in re dubia pacem retinendam. Secunda, Principum conditionem meliorem, quia possident. Tertia, ob metum damni. Quarta, quia invalidior jurisdictio ecclesiastica. ideo utendem dispensatione.
•  
  PDF 277 VII. Quinta, Regibus arbitrium harum contentionum ab Ecclesia delatum videri. Itaque semper ad se illas revocarunt; ut Justinianus, & Carolus Magnus.
•  
  PDF 277 VIII. Leo IV. si quid incompetenter à se gestum eßet, arbitrio Ludovici II. Imperatoris detulit. Quod locum habere debet in Regibus Galliæ, ex Alexandro Imolensi.
•  
  PDF 278 IX. Officiales regij excommunicari non possunt ab Episcopis ob muneris sui functionem. Hic usus è Gallia in Angliam translatus, sed ibi abolitus. Apud nos privilegio apostolicæ sedis munitus est. Episcopi se Regis judicio quotidie committunt.
•  
  PDF 278 X. Ea dispensatio usurpanda in negotiis disciplinæ non autem in negotiis fidei; exemplo Romanorum Pontificum.
•  
  PDF 279 Decreti regij verba, quod in fine operis edendum suprà diximus in cap. XII. §. VIII. libri secundi, sic habent. Extraict Des Registres du Conseil d'Estat.
•  
  PDF [281] Hrabani Mavri Archiepiscopi Mogvntinensis Opvscvla Dvo.
•  
  PDF [281] Titelblatt
•  
  PDF 283 Stephani Balvzii Tvtelensis Præfatio ad lectorem de duobus sequentibus opusculis.
•  
  PDF 285 Hrabani Mavri Liber De Chorepiscopis & dignitate atque officio eorum. Ad Drogonem Episcopum Metensem.
•  
  PDF 290 Hrabani Mavri Liber De Reverentia Filiorvm erga patres & subditorum erga Reges. Opvscvlvm Hrabani Mavri ad Hludouvicum Imperatorem in XII. capitulis comprehensum.
•  
  PDF 291 I. De honore parentum & subjectione filiorum.
•  
  PDF 292 II. De his qui parentes suos vel majores contemnendo discipiciunt.
•  
  PDF 292 III. Quòd regiæ digniti honor sit & obedientia ab omnibus deferenda, contumacia autem superborum disciplina coërcenda.
•  
  PDF 294 IV. Quòd non liceat filiis parentes suos de hereditate & Possessione propria expellere atque ab eis aliquid pervim seu fraudem auferre.
•  
  PDF 295 V. Quòd malum avaritiæ & cupiditatis maximè detestandum sit.
•  
  PDF 295 VI. De justis judiciis in omnibus rebus & personis observandis.
•  
  PDF 295 VII. Quòd omnino de temerariis judiciis abstinendum sit.
•  
  PDF 296 VIII. De amministratoribus secularium judiciorum quid sentiendum sit.
•  
  PDF 297 IX. Quòd illi qui se peccatores generaliter fatentur, & tamen ab aliis manifestè argui non possunt, nullo modo sunt judicandi atque damnandi.
•  
  PDF 297 X. Quòd falsa justificatio nihil prosit, sed maximè obsit abutentibus ea.
•  
  PDF 298 XI. Quòd pietas divina veraciter conversis & de præteritis peccatis pœniteudinem agentibus perfectam veniam tribuat.
•  
  PDF 298 XII. Exhortatio ad indulgentiam delinquentium.
•  
  PDF 300 Index Tomi Primi.
•  
  PDF 309 Errata.
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Rückdeckel
•  
  PDF  Rücken