Inhalt

•  
  PDF Pars Prima. In qua tractatur de Sacramentis in Genere, & duobus primis in specie
•  
  PDF  Vorderdeckel
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Leerseiten
•  
  PDF  Titelblatt
•  
  PDF  Deo.
•  
  PDF  Lectori.
•  
  PDF  Facvltas Reverendissimi Patris Commissarij Generalis.
•  
  PDF  Facultas Reverendi admodum P. Ministri Provincialis.
•  
  PDF  Approbationes Theologorum Ordinis.
•  
  PDF  Censvra.
•  
  PDF  Privilegium Cæsareum.
•  
  PDF  Index Et Ordo Disputationum, Sectionum, Et Conclusionum, Quæ in hac prima Parte continentur.
•  
  PDF  Privilegium Regis Hispaniarum.
•  
  PDF  Reverendo Patri F. Joanni Bosco. Ordinis Seraphici, FF. Minorum Reg. Observantiæ, S. Theologiæ Lectori Jubilato, Absolutum Opus, Theologiæ Sacramentalis, Publici Juris Facienti.
•  
  PDF 1 Præfatio Totivs Operis.
•  
  PDF 4 Disputatio I. De Sacramentis In Genere.
•  
  PDF 4 Sectio Prima. De Essentia Sacramenti.
•  
  PDF 5 Conclusio I. Sacramentum congruentissimè ad usum modernum Ecclesiæ definitur: Res, vel cæremonia sacra, sensibilis, legitimè ac stabiliter instituta ad significandam veram sanctitatem, vel gratuitum Dei effectum, & ad conferendam, vel eam, vel saltem convenientem statui Ecclesiæ tunc existentis.
•  
  PDF 9 Concl. II. Sacramentum novæ Legis est signum practicum gratiæ sanctificantis, vel gratuiti Dei effectûs.
•  
  PDF 12 Concl. III. Sacramenta veteris Legis (exceptâ forsan Circumcisione & alio remedio peccati originalis) solùm analogicé conveniunt cum nostris in ratione Sacramenti. Equidem quodam sensu propriè sunt Sacramenta.
•  
  PDF 14 Sectio Secunda. De Sacramentorum Institutione.
•  
  PDF 16 Concl. I. Auctoritas instituendi Sacramenta nequit ullâ potentiâ competere puræ creaturæ.
•  
  PDF 20 Concl. II. Omnia Sacramenta novæ Legis immediatè instituit ipse Christus.
•  
  PDF 22 Concl. III. Pro statu Innocentiæ nullum fuit institutum Sacramentum; neque eo perseverante probabiliùs fuisset institutum ex illis, quæ de facto sunt vel fuerunt.
•  
  PDF 25 Concl. IV. In Lege naturæ nullum fuit Sacramentum propriè dictum, præter remedium peccati originalis.
•  
  PDF 26 Concl. V. Remedium legis naturæ ante Circumcisionem consistebat in sensibili, certo ac determinato signo.
•  
  PDF 30 Concl. VI. Probabilior est sententia affirmans Circumcisionem & aliud remedium peccati originalis fuisse Sacramentum efficax ex opere operato.
•  
  PDF 38 Sectio Tertia. De Materia & Forma Sacramentorum Novæ Legis.
•  
  PDF 39 Concl. I. Omnia novæ legis Sacramenta rebus ut materia, & verbis ut forma perficiuntur, non verò intrinsecè constituuntur.
•  
  PDF 47 Concl. II. Res & verba in Sacramentis intelliguntur determinata ex institutione Christi, quàmvis non æqualiter in omnibus. Verba item non concionatoria dumtaxat, sed consecratoria.
•  
  PDF 51 Concl. III. Ad valorem Sacramenti requiritur coexistentia materiæ & formæ, in Eucharistiâ physica, in reliquis sufficit moralis.
•  
  PDF 52 Concl. IV. Mutatio substantialis materiæ vel formæ reddit Sacramentum invalidum, secùs accidentalis. Illa semper est mortalis, hæc frequenter.
•  
  PDF 57 Sectio Quarta. De Causalitate & Effectu Sacramentorum.
•  
  PDF 58 Concl. I. Omnia Sacramenta novæ Legis conferunt gratiam, idque ex opere operato.
•  
  PDF 64 Concl. II. Nullum est Sacramentum quod gratiam physicè producat, & eadem est ratio characteris ac corporis Christi in Eucharistia.
•  
  PDF 77 Concl. III. Sacramenta novæ Legis quæ solo numero differunt, semper quantùm est ex se conferunt æqualem gratiam; quæ verò specie, inæqualem.
•  
  PDF 81 Concl. IV. Singula Sacramenta præter gratiam habitualem conferunt auxilia quædam specialia, quibus homo juvetur ad cujusque finem obtinendum, cum eâdem proportione æqualitatis vel inæqualitatis, quâ gratiam habitualem.
•  
  PDF 82 Concl. V. Fidei est Baptismum, Confirmationem & Ordinem imprimere characterem; quamquam hoc ipsum neque auctoritate Scripturæ aut Sanctorum Patrum evidenter necessariò possit probari.
•  
  PDF 87 Concl. VI. Congruum est ponere characterem formaliter in voluntate.
•  
  PDF 90 Concl. VII. Character de potentia ordinaria, est indelebilis, etiam post mortem.
•  
  PDF 92 Concl. VIII. Character est relatio realis, multò minùs rationis; sed forma realis absoluta.
•  
  PDF 97 Concl. IX. Character est qualitas, & quidem tertiæ speciei si sequamur hodiernam divisionem; secundæ verò vel primæ, si Aristotelicam.
•  
  PDF 102 Concl. X. Sacramenta tunc solùm conferunt gratiam habitualem (eadem est ratio de charactere) quando post realem sui susceptionem completè significant: auxilia verò specialia temporo opportuno, dummodò gratia habitualis non sit amissa.
•  
  PDF 107 Sectio Quinta. De Dispositione requisita ad gratiam Sacramentorum.
•  
  PDF 108 Concl. I. Sacramenta sive in eodem subjecto, sive in diversis, causant inæqualem gratiam, quando dispositiones recipientum sunt inæquales.
•  
  PDF 110 Concl. II. Adultus peccator nullo casu reportabit fructum ex Sacramento sine actu supernaturali, qui communiter erit perfecta contritio, vel imperfecta, quæ attritio dicitur.
•  
  PDF 112 Concl. III. Contritio charitate perfecta non est necessaria dispositio in Sacramentis mortuorum, neque medij necessitate, neque præcepti.
•  
  PDF 114 Concl. IV. Confirmatio, Eucharistia, Extrema Unctio, Ordo & Matrimonium primariò sunt instituta ad augmentum gratiæ, adeoque præsupponunt statum gratiæ in recipiente.
•  
  PDF 116 Concl. V. Omnia Sacramenta vivorum secundariò causant primam gratiam in subjecto disposito per veram attritionem supernaturalem.
•  
  PDF 121 Concl. VI. Eucharistia debet subinde moribundo administrari, quamvis existimetur esse in statu peccati mortalis: Extrema Unctio nun quam, si aliquo casu sine prævio signo doloris possit absolvi.
•  
  PDF 122 Concl. VII. Ad dignam & fructuosam Eucharistiæ ( eadem est ratio aliorum Sacramentorum) susceptionem non requiritur in homine justo præter intentionem actualis aliqua devotio.
•  
  PDF 124 Sectio Sexta. De Reviviscentia Sacramentorum.
•  
  PDF 124 Concl. I. Sacramentum Baptismi validè collatum, si propter fictionem seu obicem in suscipiente repertum informe fuerit, id est, gartiam sanctificantem ( characterem semper imprimit) non contulerit, eam conferet posteà, cùm fictio seu obex sublatus fuerit, & ita reviviscet.
•  
  PDF 132 Concl. II. Baptismus reviviscit ad omnem effectum, quem habuisset, si à principio legitimè fuisset susceptus.
•  
  PDF 134 Concl. III. Baptismus reviviscit ad majorem vel minorem gratiam secundùm præsentem dispositionem subjecti.
•  
  PDF 136 Concl. IV. Si obex fuerit negativus, sufficit attritio, sin verò positivus, opùs est contritione vel confessione.
•  
  PDF 140 Concl. V. Habere effectum gratiæ recedente fictione seu obice, soli convenit Baptismo, non autem alijs Sacramentis.
•  
  PDF 142 Sectio Septima. De Ministro Sacramentorum.
•  
  PDF 142 Concl. I. Ordinarius minister Sacramentorum ex vi præsentis institutionis est solus homo viator ratione utens.
•  
  PDF 146 Concl. II. Nulla fides aut bonitas ministri requiritur ad valorem Sacramenti.
•  
  PDF 151 Concl. III. Ad valorem Sacramentorum requitur in ministro intentio saltem faciendi quod facit Ecclesia.
•  
  PDF 152 Concl. IV. Intentio faciendi quod facit Ecclesia, non est voluntas solùm faciendi sseriò actum illum externum, sed est intentio efficiendi verum Sacramentum, sive utendi verbis illis & rebus secundùm institutionem Christi, hoc est, eo modo, quo Ecclesia sive universalis, sive particularis, aut etiam parochus, aut alia persona validè conficiens Sacramentum, illis utitur.
•  
  PDF 158 Concl. V. Cum voluntate non conferendi effectum Sacramenti stat intentio faciendi quod facit Ecclesia.
•  
  PDF 162 Concl. VI. Intentio Sacramenti debet esse directa, hoc est, collatio Sacramenti debet esse libera in se, & non tantùm in causa, v.g. in ebrietate in illum finem intenta, ut in ea Sacramentum conferatur.
•  
  PDF 166 Concl. VII. Sola habitualis intentio non sufficit ad validam administrationem Sacramenti, quod consistit in usu.
•  
  PDF 170 Concl. VIII. Ad valorem Sacramenti non requiritur intentio actualis, sed sufficit virtualis.
•  
  PDF 175 Concl. IX. Omnia Sacramenta validè ministrantur sub conditione de præsenti vel prætorito: solùm Matrimonium recipit conditionem de futuro, id est, suspensivam valoris.
•  
  PDF 178 Concl. X. Intentio faciendi quod facit Ecclesia, necessariò debet esse circa materiam determinatam.
•  
  PDF 179 Concl. XI. Peccat mortaliter qui absque necessitate conficit Sacramentum in malo statu, prefertim si ex officio ad id est concecratus.
•  
  PDF 190 Concl. XII. Ministrans indigno quodcumque Sacramentum peccat mortali sacrilegio, & sæpè scandalo, nisi justa causa excuset.
•  
  PDF 192 Concl. XIII. Publicè indignus, etiam publicè, occultè indignus nonnisi occultè est repellendús à Sacramento, ad quod quilibet jus habet, puta à Sacramento Eucharistiæ.
•  
  PDF 197 Concl. XIV. Ad evadendam propriam mortem illicitè das hostiam non consecratam pro consecrata, licitè contrahis Matrimonium sine intentione conficiendi Sacramentum.
•  
  PDF 200 Concl. XV. Ab Ordine & Matrimonio publicè repellitur, cujus impedimentum occultum potest probari. Ordineriè tamen licet Matrimonium cum peccatore.
•  
  PDF 204 Concl. XVI. Minister non potest adhibere materiam aut formam Sacramenti solùm probabilem, quando commodè potest adhibere certam.
•  
  PDF 210 Sectio Octava. De Suscipiente Sacramentum.
•  
  PDF 210 Concl. I. Adultus qui numquam consentit, sed penitùs contradicit, invalidè suscipit Sacramentum, quod consistit in usu.
•  
  PDF 212 Concl. II. Ut adultus validè suscipiat Sacramentum, non sufficit quòd non repugnet seu quòd habeat se merè negativè, sed debet consentire saltem implicitè & habitualiter, non in actionem solùm externam, sed in ipsum Sacramentum.
•  
  PDF 223 Concl. III. Ad licitam receptionem Sacramenti requiritur disposito ad effectum gratiæ, aliàs peccatur sacrilegio mortali, nisi necessitas excuset.
•  
  PDF 225 Concl. IV. Licitè petitur Sacramentum à quolibet suâ culpâ indignè ministraturo, modò id suadeat notabilis utilitas.
•  
  PDF 230 Concl. V. A ministro non tolerato seu vitando non nisi in periculo mortis licitè petis Baptismum, Pœnitentiam & verosimiliter Eucharistiam: subinde etiam Extremam Unctionem.
•  
  PDF 233 Concl. VI. Excommunicatus toleratus non aliter, quàm quivis malus minister, est declinandus; ut proinde possit etiam bonis præponi, si credatur bonus esse.
•  
  PDF 235 Concl. VII. Sacramenta novæ Legis, nec plura, nec pauciora sunt quàm septem; videlicet Baptismus, Confirmatio, Eucharistia, Pœnitentia, Extrema Unctio, Ordo & Matrimonium.
•  
  PDF 237 Disputatio II. De Sacramento Baptismi.
•  
  PDF 238 Sectio Prima. De Institutione & Materia Baptismi.
•  
  PDF 239 Concl. I. Primum omnium Sàcramentorum locum tenet Baptismus, plenè à Christo institutus paulò postquam à Joanne fuit baptizatus.
•  
  PDF 244 Concl. II. Materia remota Baptismi est aqua vera & naturalis.
•  
  PDF 248 Concl. III. Materia proxima Baptismi est ablutio tum activa, tum passiva.
•  
  PDF 250 Concl. IV. Ad validum Baptismum requiritur ablutio notabilis tam quoad partem corporis, quàm quantitatem aquæ.
•  
  PDF 253 Concl. V. Perinde est ad valorem Sacramenti, an ablutio fiat per infusionem aquæ, aut per immersionem, aut per aspersionem: primus tamen vel secundus modus, qui magis sunt in usu, pro Ecclesiarum consuetudine retineantur.
•  
  PDF 255 Concl. VI. Ablutio occusiva valida est, tam illa quæ sit levi aspersione, quàm projectione pueri in flumen.
•  
  PDF 257 Concl. VII. Difficulter ostenditur ex ratione absolutionem occusivam, v. g. projectionem parvuli in flumen cum certa e jus submersione, semper esse illicitam.
•  
  PDF 264 Concl. VIII. Ablutio in Sacramento Baptismi una sit vel trina, secundùm consuetudinem Ecclesiæ.
•  
  PDF 265 Concl. IX. Finitâ formâ cum prima ablutione essentiali, perficitur Sacramentum, sic ut aliæ non sint Sacramenti pars, nec sit in potestate ministri effectum Sacramenti eo usque suspendere.
•  
  PDF 269 Sectio Secunda. De forma Baptismi.
•  
  PDF 269 Concl. I. Valet forma Græcorum, quæ hujusmodì est: Baptizatur talis servus Christi in nomine Patris, & Filij, & Spiritûs sancti. Qui tamen in Ecclesia Latina eâ uteretur, graviter peccaret.
•  
  PDF 270 Concl. II. Ut forma Bartismi valeat, debet exprimere actionem ministri.
•  
  PDF 274 Concl. III. Invalidè confertur Baptismus non exprelsâ, ly Te, aut alijs verbis æquivalentibus, personâ suscipientis.
•  
  PDF 276 Concl. IV. Forma Baptismi essentialiter requirit invocationem SS. Trinitatis per distincta nomina singularum personarum.
•  
  PDF 281 Concl. V. In nominibus Genitoris, Geniti & Spirati non servatur forma Baptismi à Christo instituta.
•  
  PDF 284 Concl. VI. Nuda transpositio personarum non invalidat formam. Hæc forma ad minùs est dubia: Ego Patris baptizo te in nomine Filij, & Spiritûs sancti.
•  
  PDF 285 Sectio Tertia. De Effectu & neceßitate Baptismi.
•  
  PDF 285 Concl. I. Baptismus efficit remissionem omnis culpæ originalis & actualis: omnis quoquo pœnæ, quæ pro ipsa culpa debetur.
•  
  PDF 290 Concl. II. Homini adulto accedenti ad Baptismum fine peccato mortali actuali cum solo originali, non est necessaria pœnitentia formalis, ut recipiat illius peccati remissionem; sed sufficit voluntaria susceptio Baptismi ex amore Dei super omnia, aut spe retributionis æternæ.
•  
  PDF 296 Concl. III. Sine Baptismo, aut ejus voto post Euangelium promulgatum nulli umquam contigit justificatio extra casum Martyrij.
•  
  PDF 303 Concl. IV. Baptismus ab institutione sua fuit utilis; cœpit autem obligare Hierosolymis in die Pentecostes, quando primùm Apostoli solemniter Euangelium prædicaverunt; in alijs autem locis deinceps, sicut eis prædicabatur.
•  
  PDF 310 Sectio Quarta. De Subjecto & præcepto Baptismi.
•  
  PDF 310 Concl. I. Puer extra uterum matris est capsx Baptismi.
•  
  PDF 312 Concl. II. Baptismus in re, extra casum Martyrij, & alterius extraordinariæ providentiæ divinæ, ut sanctificationis in utero, aut præservationis à peccato originali, est parvulis simpliciter medium necessarium ad salutem.
•  
  PDF 317 Concl. III. In extrema necessitate tenetur quilibet parvulum baptizare jure naturali charitatis, etiam cum certo periculo vitæ; si sit probabilis spes eum juvandi, & mors mea non sit futura causa gravioris mali. In gravi necessitate cum jactura partis fortunarum; si fuerit parens, Dominus aut Pastor, etiam cum jactura vitæ.
•  
  PDF 322 Concl. IV. Consuetudo obligat graviter parentes Christianos, & in eorum defectum Dominos ac Pastores, ut primâ opportunitate parvulis procurent Baptismum.
•  
  PDF 323 Concl. V. Baptismus parvulorum, etiam contradicente utroque parente infideli, semper valet; licet autem, si parentes sint mancipia Christianorum, aut alter eorum consentiat.
•  
  PDF 326 Concl. VI. Per Baptismum parvulorum nulla fit injuria parentibus infidelibus penitus contradicentibus.
•  
  PDF 327 Concl. VII. Per se loquendo extra articulum mortis licitè baptizantur pueri infidelium contra voluntatem parentum, saltem accedente consensu Principis.
•  
  PDF 337 Concl. VIII. Adultis sifficit ad justificationem, adeoque ad salutem, Baptismus in voto, id est, perfecta contritio, vel amor Dei super omnia.
•  
  PDF 339 Concl. IX. Adulti sufficienter instructi, si desit justa causa, jure divino Baptismi susceptionem diu differre prohibentur; convenit equidem duo Baptismi solemnis tempora, esti multi adhuc restent menses, expectari.
•  
  PDF 348 Sectio Quinta. De Ministro Baptismi.
•  
  PDF 348 Concl. I. Quilibet homo viator ratione utens validè semper, & in necessitate licitè ministrat Baptismum privatum, servatô tamen ordine.
•  
  PDF 351 Concl. II. Proprius Sacerdos cæteris sub gravi obligatione est præferendus. Similiter omnes Sacerdotes Diaconis, inferioribus, inter quos inversio ordinis plerumque solùm est venialis.
•  
  PDF 353 Concl. III. Solus Sacerdoa est minister ordinarius Baptismi. Solus Diaconus minister delegatus. In extrema necessitate præsumitur delegatio.
•  
  PDF 357 Concl. IV. Potest unus minister simul plures baptizare applicando omnibus simul materiam & dicendo: Ego vos baptizo &c. validè semper, licitè non nisi in necessitate.
•  
  PDF 358 Concl. V. Plures unum validè possent baptizaro equidem vix umquam licitè baptizant.
•  
  PDF 362 Concl. VI. In otroque casu, sive quando unus plures, sive quando plures unum validè baptizant, sunt plura Baptismata.
•  
  PDF 365 Concl. VII. Oportet baptizantem esse personaliter distinctum à baptizato ad hoc ut Baptismus valcat.
•  
  PDF 366 Concl. VIII. Non licet iterate Baptismum: & etiamsi iteretur, de facto non habet effectum.
•  
  PDF 368 Concl. IX. Baptismus nequiden conditionatè est repetendus, dum non suppetit rationalibus timor invaliditatis: qui non adest indiscriminatim eo ipso quòd puer sit baptizatus ab hæretico vel obstetrice; nec abest eo ipso quòd infanti exposito sit affixa scedula.
•  
  PDF 371 Concl. X. Rebaptizans scienter & publice ipso facto incurrit irregularitatem, quæ impedit susceptionem aliorum Ordinum, non ita ministerium ante susceptorum. Rebaptizato prohibetur tutrumque.
•  
  PDF 378 Sectio Sexta. De Ceremonijs Baptismi.
•  
  PDF 379 Concl. I. Proptius Baptismi administrandi locus est Ecclesia.
•  
  PDF 381 Concl. II. In Baptismo solemni adhiberi debet Patrinus; in privato non potest.
•  
  PDF 382 Concl. III. Patrinus in jure dicitur, qui intentione exercendi hanc ceremomoniam secundùm quod in Ecclesia Catholica fit, tangit physicè (immeditatè, vel medijs vestibus, linteo, aut etiam disco, per se, vel per procuratorem) baptizatum, aut tempore Baptismi, aut statim postquam à Sacerdore levatur de fonte, ubi moris est sic baptizare.
•  
  PDF 386 Concl. IV. A munere susceptoris jure positivo arcentur, Primò Abbates & MOnachi. Secundò infideles, id est, non baptizati Tertò proprij parentes. Attamen validè suscipiunt.
•  
  PDF 391 Concl. V. Unus tantùm, sive vir sive mulier juxta sacrorum Canonum instituta; vel ad summum unus & una baptizatum de Baptismo suscipiant.
•  
  PDF 392 Concl. VI. Si nullus, vel plures quàm duo designentur Patrini, & admittantur, quotquot simul tetigerint, contrahunt cognationem.
•  
  PDF 397 Sectio Septima. De Baptismo Sanguinis seu Martyrio.
•  
  PDF 397 Concl. I. Martyrium est mors illata pro fide Christi, aut vera virtute.
•  
  PDF 403 Concl. II. Ad Martyrium verum & propriè dictum requiritur mors, violenter illata non resistenti.
•  
  PDF 406 Concl. III. Effectus Martyrij est gratia justiticationis quasi ex opere operato, ac plenaria culpæ & pœnæ remissio, si subjectum debitè sit dispositum.
•  
  PDF 410 Concl. IV. Qualis dispositio requiritur & sufficit ad effectum Baptismi, talis requiritur, & per se sufficit ad effectum Martyrij.
•  
  PDF 414 Concl. V. Recipitur effectus Martyrij cùm per vulnera aut cruciatum homo naturaliter certò ad mortem disponitur: adeoque plures aliquem posse Martyrem fieri putamus.
•  
  PDF 416 Concl. VI. Privilegium Martyrij extitit ab initio mundi. Rarò Martyrium est in præcepto. Nec licet se ad illud offerre citra justam causam.
•  
  PDF 419 Disputatio III. De Sacramento Confirmationis.
•  
  PDF 420 Sectio Prima. De Essentia Confirmationis.
•  
  PDF 421 Concl. I. Confirmatio est verum ac proprium novæ Legis Sacramentum.
•  
  PDF 424 Concl. II. Sacramentum Confirmationis institutum fuit Christo quoad materiam & formam in nocte ultimæ Cœnæ, quoad ministrum Joannis 20.
•  
  PDF 429 Concl. III. Materia remota est Chrisma compositum ex eleo olivæ & balsamo, & sanctificatum speciealiter ab Episcopo, vel ab alio, cui talis sanctificatio poterit committi.
•  
  PDF 438 Concl. IV. Ad valorem chrismatis necessaria est benedictio Episcopi, vel alterius cui illa benedictio committi poteris.
•  
  PDF 446 Concl. V. Materia proxima Confirmationis est unctio in fronte per modum crucis, ex præcepto Ecclesiæ facta immediatè pollice dextro.
•  
  PDF 449 Concl. VI. Forma ordinaria Confirmationis est hæc: Signo te signô crucis, & confirmo te Chrismate salutis in nomine Patris, & Filij, & Spiritûs sancti. Valer forma Græcorum: Signaculum doni Spiritûs sancti. Quidni & ista: Confirmo te?
•  
  PDF 454 Concl. VII. Nec ratio nec auctoritas convincit Apostolos aliquando confirmasse per nudam manuum impositionem.
•  
  PDF 460 Sectio Secunda. De Effectu & Ministro Confirmationis.
•  
  PDF 460 Concl. I. Confirmatio confert specialia auxilia gratiæ ad feliciter consummandum certamen fidei.
•  
  PDF 463 Concl. II. Ordinarius minister Confirmationis est omnis, & solus Episcopus legitimè consecratus.
•  
  PDF 470 Concl. III. Ut quis non solùm validè, sed etiam licitè, præter potestatem Ordinis Episcopalis, etiam requiritur potestas jurisdictionis. Unde Episcopus confirmans alienos subditos, absque licentia Ordinarij illorum, vel confirmans in aliena Diœcesi sine licentia Ordinarij loci peccat mortaliter.
•  
  PDF 472 Concl. IV. Minister extraordinarius Confirmationis ex dispensatione Pontificis est simplex Sacerdos.
•  
  PDF 480 Concl. V. Commissio sive dispensatio pontificia administrandi Sacramentum Confirmationis non expirat morte Pontificis. Nequit fieri alteri quàm Sacerdoti.
•  
  PDF 481 Concl. VI. Pontifex graviter peccat delegando sine justa causa potestatem administrandi Sacramentum Confirmationis simplici Sacerdoti. An autem quod factum fuerit valeat, sub judice lis est.
•  
  PDF 486 Sectio Tertia. De Suscipientibus Confirmationem.
•  
  PDF 486 Concl. I. Omnis, & solus baptizatus non confirmatus validè suscipit Sacramentum Confirmationis.
•  
  PDF 490 Concl. II. Sacramentum Confirmationis non iteratur.
•  
  PDF 492 Concl. III. Ut quis licitè Confirmationem suscipiat requiritur, & sufficit status gratiæ.
•  
  PDF 493 Concl. IV. Per se loquendo nemo obligatur, saltem graviter, ad suscipiendam Confirmationem: bene per accidens ratione scandali, aut alterius circumstantiæ, v. g. instante certamine fidei.
•  
  PDF 497 Concl. V. Qui accipit primam Tonsuram & cæteros Ordines sine Confirmatione non peccat saltem mortaliter. Neque Episcopus confirmans aut ordinans ipse non confirmatus.
•  
  PDF 500 Concl. VI. Patrinus Confirmationis alius sit extra necessitatem à Patrino Baptismi; unus tantùm, isque confirmatus. Potest esse Monachus vel Monialis absque gravi peccato.
•  
  PDF  Index Rerum Præcipuarum, Quæ in hac prima Parte continentur.
•  
  PDF  Errata.
•  
  PDF  Leerseiten
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Rückdeckel
•  
  PDF  Rücken
•  
  PDF  Vorderschnitt
•  
  PDF Pars Secvnda. In quâ tractatur de Augustissimo Eucharistiæ Sacramento, ac Sacrificio Missæ, ...
•  
  PDF  Vorderdeckel
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Titelblatt
•  
  PDF  Index Et Ordo Disputationum, Sectionum, Et Conclusionum, Quæ in hac Secunda Parte continentur.
•  
  PDF  Censvra.
•  
  PDF  Facvltas Reverendissimi Patris Commissarii Generalis.
•  
  PDF  Facvltas Reverendi admodum P. Ministri Provincialis.
•  
  PDF  Approbatio Theologorum Ordinis.
•  
  PDF  Reverendo Patri, P. Joanni Bosco, Ordinis FF. Minorum, S. Theologiæ Lectori Ivbilato, Iubilum de secundâ parte Sacramentalis de SS. Eucharistiâ Theologiæ in lucem editâ.
•  
  PDF 1 Disputatio IV. De Avgvstissimo Evcharistiæ Sacramento.
•  
  PDF 2 Sectio Prima. De Institutione, & Essentia Eucharistiæ.
•  
  PDF 3 Concl. I. Eucharistia est verum & propriê dictum Sacramentum novæ Legis à cæteris omnibus distinctum, eisque præstantibus.
•  
  PDF 4 Concl. II. Sacramentum Eucharistiæ Christus instituit ad finem lunæ decimæ quartæ mensis Nisan, quando juxta legis præscriptum, etiam à cæteris isto anno observatu necessarium, Agnum Paschalem comederat.
•  
  PDF 13 Concl. III. Sacramentum Eucharistiæ Christus instituit post lotionem pedum sub cœnâ usuali, si illam adhibuerit.
•  
  PDF 16 Concl. IV. Essentiam Eucharistiæ, ut est Sacramentum permanens, absolvunt species; ut est Sacramentum transiens, præzer species essentialia sunt, Coprus & Sanguis Christi; Consecratio; fortè etiam sumptio.
•  
  PDF 25 Concl. V. Species panis & vini sunt Sacramentum specie unum, unitate integritatis, no indivisibilitatis.
•  
  PDF 27 Concl. VI. Sacramentum Eucharistiæ multiplicatur numero penes multiplicationem, specierum, factam etiam post Consecrationem.
•  
  PDF 31 Sectio II. De Materia Eucharistiæ.
•  
  PDF 32 Concl. I. Materia essentialis Eucharistiæ ex qua, ut termino à quo, conficitur Corpus Christi, est panis triticeus usualis.
•  
  PDF 34 Concl. II. De necessitate panis consecrabilis non est, quòd sit azymus, neque quòd sit fermentatus. Equidem in Ecclesia Accidentali præcipitur azymus, in Orientali fermentatus.
•  
  PDF 35 Concl. III. Sacerdos peregrinus potest, non debet, se conformare in consecrando panem azymum, aut fermentatum Ecclesiæ in qua peregrinatur. Latinum non posse, ad communicandum infirmum, celebrare in fermentato in propria Ecclesia, probat auctoritas; at ratio faver opposito.
•  
  PDF 39 Concl. IV. Materia essentialis Consecrationis Sanguinis est vinum de vite. Valet mustum, aut vinum actu congelatum; secus succus uvis inclusus.
•  
  PDF 43 Concl. V. Ex solo præcepto Ecclesiæ, vino consecrando miscenda est in calice modicissima aqua, sub gravi obligatione.
•  
  PDF 47 Concl. VI. Aqua, vino in calice admixta, non convertitur in Sanguinem, nisi priùs fuerit conserva in vinum.
•  
  PDF 66 Concl. VII. Debet materia ab initio ita esse præsens, ut per sola verba essentialia formæ possit demonstrari. Taliter præsentes sunt hostiæ in pixide, etiam clausâ; secùs in Sacrario, aut latentes post tergum, parietem, vel sub mappa Altaris, imò etiam longiùs distantes, quam vis visu percipi possint.
•  
  PDF 69 Concl. VIII. Non est necesse, ut materia Consecrationis aliquo sensu externo actu cognoscatur à consecrante, dummodò per se sensibilis sit, saltem secundùm majorem sui partem.
•  
  PDF 71 Concl. IX. Qui initio Sacri constituit plures hostias consecrare, licèt tempore Consecrationis solùm cogitaverit de una, quam tenebat manu, reliquas tamen consecravit. Similiter guttæ interiùs calici adhærentes consecrantur, nisi per particularem intentionem excludantur.
•  
  PDF 74 Concl. X. Non oportet, ut Sacerdos possit humano modo discernere materiam consecrandam ab omni alia; adeoque si una hostia consecrata pluribus non consecratis admixta sit, posset eâ exceptâ, quamvìs nesciat, quænam sit, cæteras omnes validè & licitè consecrare. Similiter unam solam non consecratam, pluribus consecratis immixtam. Utì & validè consecratur una ex multis, quam alius mente designat.
•  
  PDF 77 Concl. XI. Parvitas, vel magnitudo materiæ, per se non officit Consecrationi. Equidem particula se sola insensibilis, licèt aliis conjuncta, & cum illis, & fine illis validè consecretur; secùs tamen si sit separata, quamquam per separationem, & insensibilitatem consequentem, non amittat Consecrationem.
•  
  PDF 80 Sectio III. De forma Eucharistiæ.
•  
  PDF 80 Concl. I. Forma Consecrationis Corporis essentialiter constitit in his solis verbis: Hoc est corpus meum.
•  
  PDF 87 Concl. II. Forma Consecrationis Sanguinis essentialiter consistit in his solis verbis: Hic est calix Sanuinis mei (aut aliis æquivalentibus) ita ut verba subsequentia: Nom & æterni Testamenti &c. quamvis cum illis integrarent unam propositionem, non propterea essent essentialia.
•  
  PDF 95 Concl. III. Verba Consecrationis proferri debent de necessitate Sacramenti enuntiativè in persona Christi: jam etiam proferuntur recitativè.
•  
  PDF 100 Concl. IV. Voces Hoc, &, Hic, tenent se in propositione ex parte subjecti. Sumuntur substantivè. Demanstrant autem singulare entis.
•  
  PDF 104 Concl. V. Conjunctio, Est, in forma Consecrationis significat identitatem inter subjectum demonstratum per pronomen, Hoc, & prædicatum, Corpus meum; similiter inter subjectum demonstratum per pronomen, Hic, & prædicatum, Calix Sanguinis mei, vel, Sanguis meus, significat, inquam, practicè pro instanti completæ prolationis orationis.
•  
  PDF 107 Concl. VI. Non operatur forma Consecrationis ut vera, vel ut falsa, sed ut significativa.
•  
  PDF 110 Concl. VII. Ly Corpus significat compositum ex materia & forma corporeitatis. Ly Sanguis liquorem istum, qui hoc nomine vulgò intelligitur, scilicet substantia, quæ generatur à nutrimento assumpto, & est proximum convertendum in carnem. Ly Meum determinat Corpus, & ly Mei Sanguinem, significantque relationem partis ad totum, scilicet Christum.
•  
  PDF 115 Sectio IV. De præsentia Corporis & Sanguinis Christi in Sacramento Eucharistiæ.
•  
  PDF 115 Concl. I. In sanctissimo Eucharistiæ Sacramento, id est, sub speciebus panis & vini consecratis, verè, realiter, & substantialiter continetur Corpus & Sanguis Christi.
•  
  PDF 126 Concl. II. Transubstantiatio panis & vini in Corpus & Sanguinem Christi, manentibus dumtaxat speciebus panis & vini, fide certa est.
•  
  PDF 131 Concl. III. Transubstantiatio, quâ tota substantia panis, & vini convertitur in totam substantiam corporis & sangninis Christi, ex solo sensu speculativo fomræ non demonstratur.
•  
  PDF 137 Concl. IV. Ad transubstantiationem talem, qualem Ecclesia Catholica agnoscit in Eucharistia, guinis Christi productio.
•  
  PDF 142 Concl. V. Ad transubstantiationem sufficit adductio, id est, productio præsentialitatis.
•  
  PDF 151 Concl. VI. In almo Eucharistiæ Sacramento, & quidem in qualiter specie, est totus Christus secundùm Corpus, Sanguinem, animam, & Divinitatem.
•  
  PDF 152 Concl. VII. Ex vi verborum sub specie panis ponitur Corpus, sub specie vini, Sanguis; de facto ille solus, quem Christus habet in cælo, in triduo mortis (incertum an valuisset consecratio) fuisset positus etiam ille, qui non erat in Corpore.
•  
  PDF 154 Concl. VIII. Vi naturalis concomitantiæ existit sub specie panis Sanguis, sub specie vini Corpus, sub utraque anima cum omnibus perfectionibus à loco absolutis: unio quoque hypostatica, & illâ mediante Divinitas, imò tota Trinitas. In triduo mortis sub specie panis fuisset aliquis Sanguis, sub specie vini totum Corpus, sub utraque Divinitas, sub neutra anima.
•  
  PDF 167 Concl. IX. Totus & integer Christus existit sub quavis speciei parte, fortè etiam sub indivisibilibus (si dentur) tam antè, quàm post divisionem
•  
  PDF 171 Concl. X. Præsentia sacramentalis non supponit simpliciter necessario existentiam, seu modum existendi naturalem; proinde potuit Christus priùs sacramentaliter existere, quàm circumscriptivè, priùs in Sacramento, quàm in Virginis utero.
•  
  PDF 176 Concl. XI. Consecratio unius speciei non dependet necessitate Sacramenti à Consecratione alterius, bene necessitate præcepti, tum Ecclesiastici, tum Divini.
•  
  PDF 181 Sectio V. De Actionibus & Paßionibus Eucharisticis.
•  
  PDF 181 Concl. I. Omnis operatio immanens, quæ primò inest Christo in Cælo, inest eidem concomitanter in Sacramento.
•  
  PDF 184 Concl. II. Christo in Sacramento primò inest intellectio & volitio; incertum an etiam sensatio.
•  
  PDF 186 Concl. III. Christus ut in Sacramento agere potest actione physicâ transeuente in passum externum.
•  
  PDF 189 Concl. IV. A nullo agente creato physicè movetut Corpus Christi in Eucharistia motu locali proprio, aut simili, per se vel per accidens.
•  
  PDF 192 Concl. V. Intellectus creatus independens à sensibus potest Christum in Eucharistia naturaliter videre.
•  
  PDF 196 Concl. VI. Oculus corporeus nequit videre Corpus Christi, prout est in Sacramento.
•  
  PDF 200 Sectio VI. De Speciebus Eucharisticis.
•  
  PDF 201 Concl. I. Consecratione peractâ remanent accidentia panis & vini sine subjecto.
•  
  PDF 206 Concl. II. Accidentia in Eucharistia existunt propriâ existentiâ; idque sine aliquo novo modo positivo superaddito.
•  
  PDF 208 Concl. III. Non est improbabile, accidentia in Eucharistia existere sine potentiori Dei influxu.
•  
  PDF 209 Concl. IV. Accidentia panis & vini possunt in Sacramento exercere easdem operationes tam reales, quàm intentionales, quas poterant exercere, dum erant in subjecto.
•  
  PDF 213 Concl. V. Accidentia in Eucharistia eadem patiuntur, quæ anteà.
•  
  PDF 218 Concl. VI. Tamdiu sub speciebus Eucharisticis manet Christus, quamdium mansisset substantia panis & vini.
•  
  PDF 223 Concl. VII. Quando taliter alterantur species consecratæ, ut ampliùs non maneres substantia panis, & vini, redit substantia composita ex priori materia, & nova forma substantiali; idque in instanti corruptionis, & immediatê à Deo.
•  
  PDF 230 Concl. VIII. Mutationes miraculosæ, quæ fiunt circa Eucharistiam, aliquando veræ sunt, aliquando tantùm apparentes: equidem ordinariè non est vera Christi Caro, vel verus Christi Sanguis, qui apparet; neque semper sub illis permanent Christus sacramentaliter.
•  
  PDF 232 Concl. IX. Facta miraculosâ mutatione circa species non obligatur Sacerdos ad sumptionem, vel novam Consecrationem: equidem consulitur nova Consecratio.
•  
  PDF 234 Concl. X. Sacramentum Eucharistiæ est adorandum cultu latriæ, qui soli Deo debetur.
•  
  PDF 237 Sectio VII. De Effectu Sacramenti Eucharistiæ.
•  
  PDF 237 Concl. I. Præcibus fructus, sive effectus Eucharistiæ est augmentum gratiæ sanctisicantis, per modum spiritualis nutritionis.
•  
  PDF 238 Concl. II. Eucharistia liberat à culpis quotidianis, & præservat à peccatis mortalibus.
•  
  PDF 242 Concl. III. Eucharistia nullum effectum immediatum habet in corpore.
•  
  PDF 244 Concl. IV. Eucharistia consert gratiam cùm perfectè manducatur, & non anteà.
•  
  PDF 245 Concl. V. Verisimile est Eucharistiam posse operari toto illo tempore, quo manet in stomacho incorrupta, si immutetur & crescat dispositio sumentis.
•  
  PDF 249 Concl. VI. Probabile est utramque speciem Eucharistiæ conferre majorem gratiam, quàm singulæ seorsim.
•  
  PDF 254 Sectio VIII. De Neceßitate Communionis.
•  
  PDF 254 Concl. I. Communio non est necessaria ad salutem necessitate medii.
•  
  PDF 258 Concl. II. Datur præceptum divinum Communionis.
•  
  PDF 261 Concl. III. Præceptum divinum Communionis obligat solos adultos ratione utentes.
•  
  PDF 263 Concl. IV. Præceptum divinum Communionis obligat solos adultos ratione utentes, estò fructuosè suscipiatur à parvulis, & perpetuò amentibus.
•  
  PDF 267 Concl. V. Lapsis in phrenesim, vel amentiam, non est in articulo mortis Communio deneganda: quemadmodum nec energumenis, vel à nativitate surdis; & mutis.
•  
  PDF 268 Concl. VI. Pueris, qui sunt doli capaces, in articulo mortis non est Communio deneganda.
•  
  PDF 271 Concl. VII. Præceptum divinum Communionis videtur per se & ratione sui tantùm semel in vita obligare, ita ut ei satisfiat quandocumque communicetur.
•  
  PDF 275 Concl. VIII. Devinum præceptum Communionis non obligat laicos, & Clericos extra Sacrificium ad sumptionem utriusque speciei.
•  
  PDF 282 Sectio IX. De Præcepto Ecclesiastico Communionis.
•  
  PDF 283 Concl. I. Omnes & soli baptizati postquam ad annos discretionis pervenerint, tenentur jure Ecclesiastico singulis annis communicare, ad minus in Pascha.
•  
  PDF 284 Concl. II. Prævidens impedimentum debet prævenire Communionem annuam, si obliget, secùs Paschalem.
•  
  PDF 288 Concl. III. Qui vel ob impedimentum, vel ex malitia, aut negligentia non communicavit in Paschate, non tenetur proximâ opportunitate.
•  
  PDF 290 Concl. IV. Utrique præcepto Communionis, tum Divino, tum Ecclesiastico, satisfit per Communionem sacrilegam.
•  
  PDF 293 Concl. V. Omnes Fideles præcepto Ecclesiastico tenentur communicare in articulo mortis.
•  
  PDF 295 Concl. VI. Qui paticis antè diebus nihil minùs cogitans quàm de morte, communicavit ex devotione, non tenetur accipere aliud Viaticum.
•  
  PDF 297 Concl. VII. Qui manè communicavit ex devotione, non potest eâdem die meridiem accipere Viaticum.
•  
  PDF 299 Sectio X. De Dispositione spirituali suscipientis.
•  
  PDF 299 Concl. I. Ad dignam susceptionem hujus Sacramenti per se requiritur status gratiæ.
•  
  PDF 300 Concl. II. Qui existens in statu peccati mortalis, & non jejunus, vel excommunicatus sumit Eucharistiam, peccat duplici peccato in Confessione explicando.
•  
  PDF 302 Concl. III. Conficius sibi peccati mortalis tenetur Communioni præmittere Confessionem sacramentalem: quod jure divino, non fatis probatur.
•  
  PDF 307 Concl. IV. A præcepto Confessionis excusat grave incommodum proprium, vel alienum.
•  
  PDF 310 Concl. V. Habens peccatum reservatum, & aliud mortale non reervatum tenetur ante Communionem consiteri inferiori: equidem satisfacit confitendo non reservatum.
•  
  PDF 313 Concl. VI. Conscius sibi peccati mortalis non potest communicare sine prævia Confessione ad implendum præceptum Communionis Paschalis: neque Sacerdos sic celebrare (nisi ratione officii obligetur) ut ipse, aut alius audiat Sacrum in die Dominico, aut Festo.
•  
  PDF 315 Concl. VII. Qui omisit inculpabiliter in Confessione aliquod mortale, tenetur ad iteratam Confessionem; sed quòd ante proximam Communionem, non facilè evinces.
•  
  PDF 318 Concl. VIII. Solus Sacerdos, qui urgente necessitate absque prævia Confessione celebravit, confiteri debet quamprimùm; v. g. intrà triduum. Talis non est qui recordatur mortalis tempore Sacri.
•  
  PDF 322 Concl. IX. Carentia peccatorum venialium, tum actualium, tum habitualium, utilis valde est ad effectum Eucharistiæ; sed minime necessaria. Equidem peccat veniali sacrilegio, qui accedit cum veniali actuali deliberato, vel pluribus habitualibus non retractatis.
•  
  PDF 327 Concl. X. Quotidiana Communio non est amnibus justis indifferenter permittenda, nec etiam neganda.
•  
  PDF 332 Sectio XI. De Dispositionibus requisitis ex parte corporis.
•  
  PDF 332 Concl. I. Pollutio mortalis expiati per Confessionem, per se non impedit Communionem, bene per accidens.
•  
  PDF 335 Concl. II. Ad Communionem prærequititur jejunium naturale sub mortali.
•  
  PDF 337 Concl. III. Jejunium violat minimus cibus, vel potus ore exteriùs sumptus, & transmissus aliter, quàm per modum salivæ, aut respirationis.
•  
  PDF 341 Concl. IV. Jejunium naturale præcipitur hodie observari ab hora duodecima nocturna moraliter.
•  
  PDF 343 Concl. V. Licet sequi unum ex horologiis vulgò exactis.
•  
  PDF 346 Concl. VI. Certus se comedisse, dubitans an post mediam noctem, licitè communicat.
•  
  PDF 350 Concl. VII. Excusat à præcepto jejunii necessitas vitandæ infamiæ, & Sacrificii perficiendi.
•  
  PDF 356 Concl. VIII. A præcepto jejunii excusat necessitas accipiendi Viatici.
•  
  PDF 356 Concl. IX. Valde probabile est, & tutum in praxi, posse infirmum durante eodem perticulo mortis sæpiùs communicare non jejunum; v. g. post octo, vel decem dies.
•  
  PDF 358 Concl. X. Probabile est Sacerdotem non jejunum posse celebrare ad dandum Viaticum alteri moribundo, maximò quando per alia Sacramenta non posset infirmo subveniri.
•  
  PDF 361 Sectio XII. De distributione Eucharistiæ.
•  
  PDF 361 Concl. I. Solus Saceros ex officio dispensat Eucharsitiam. Ut licitè, requiritur jursidictio. Equidem sufficit licentia præsumpta.
•  
  PDF 364 Concl. II. Sacerdos sicut cæteris, ita sibi ipsi, etiam extra Sacrificium, administrat Eucharistiam ex officio; & potest ministrare, nisi adsit alius Sacerdos potens & volens minstrare.
•  
  PDF 366 Concl. III. Eucharistiæ dispensandæ officium non sic soli Sacerdoti Christus commisit, ut dispensationem aliis committi prohibuerit. Quare Sacerdote justâ de causa committente, potest illam dispensare Diaconus.
•  
  PDF 367 Concl. IV. In extrema necessitate, si Sacerdos non valeat, aut irrationabiliter invitus non velit ministrare Viaticum, poterit id facere Diaconus, etiam sine mandato Sacerdotis, ex præsumpta facultate Superioris.
•  
  PDF 368 Concl. V. Clericis Diacono inferioribus, & à fortiori laicis, non potest ordinariè committi dispensatio hujus Sacramenti. Equidem in articulo mortis, deficiente Sacerdote, & Diacono, posse etiam laicum, secluso scandalo, porrigere Viaticum ex licentia Sacerdotis expressa vel præsumpte, multis non videtur improbabile.
•  
  PDF 371 Concl. VI. Religiosi Mendicantes possunt ministrare Eucharistiam amnibus & singulis Christi fidelibus, quocumque anni tempore, præterquam in Festo Paschatis Refurrectionis Dominicæ, & mortis articulo.
•  
  PDF 373 Concl. VII. Peregrinos posse accipere Communionem Paschalem in Ecclesiis Mendicantium, probabilius docent REcentiores Theologi.
•  
  PDF 375 Concl. VIII. Concessa alicui facultate administrando Sacramentum Pœnitentiæ, non censetur eidem concessa facultas administrandi Eucharistiam; & per consequens habitâ facultate ad eligendum Confessorem, neutiquam intelligitur etiam habita ad eligendum ministrum Eucharistiæ, seu ad suscipiendum hoc Sacramentum à quotumque Sacerdote voluerit.
•  
  PDF 377 Concl. IX. Sacerdos ex rationabili causa potest communicare volenti dare partem hostiæ suæ.
•  
  PDF 379 Disputatio V. De Sacrificio Missæ.
•  
  PDF 380 Sectio Prima. De Natura & essentia Sacrificii.
•  
  PDF 381 Concl. I. Sacrificium propriè dictum est immutatio rei sensibilis legitimè instituta in protestationem summi Domini Dei in Vitam & mortem.
•  
  PDF 385 Concl. II. Missa continet verum, & proprium novæ legis Sacrificum, oblatum & institutum à Christo in ultima Cœna.
•  
  PDF 389 Concl. III. Sacrificium novæ Legis consistit essentialiter in sola consecratione, idque unius specici, quam consecratio alterius, & sumptio utriusque jure divino integraliter complent.
•  
  PDF 399 Concl. IV. Perfici debet Sacrificium, minimè refici, quando unius specici consecratio defuit.
•  
  PDF 401 Concl. V. Principalis hostia Sacrificii incruenti noæ Legis est Coprus & Sanguis Christi: hostia sacundaria panis & vinum.
•  
  PDF 403 Sectio II. De Ministro Sacrificii novæ Legis.
•  
  PDF 403 Concl. I. In omni Sacrificio Missæ Christus est principalis offerens.
•  
  PDF 404 Concl. II. In Sacrificio Missæ proximus offerens est Sacerdos.
•  
  PDF 407 Concl. III. Solus Sacerdos est validus minister Sacrificii novæ Legis. Laici in vero sensu, licèt minùs propriè, dicuntur offere Sacrificium.
•  
  PDF 410 Concl. IV. Omnis Sacerdos bonus juxtra ac malus, schismaticus, hæreticus, excommunicatus, suspensus aut degradatus valide consecrat & offert Sacrificium.
•  
  PDF 413 Concl. V. Semper validè, Sæpè etiam licitè, plures Sacerdotes simul consecrant eandem hostiam.
•  
  PDF 416 Sectio III. De his pro quibus hoc Sacrificium offerri potest.
•  
  PDF 416 Concl. I. Sacrificium Missæ potest offeri pro omnibus baptizatis vivis, qui non sunt præcisi ab Ecclesia.
•  
  PDF 417 Concl. II. Sacrificium Missæ offeri potest pro Catechumenis, & aliis Infidelibus non baptizatis, prodestque illis per modum impetrationis.
•  
  PDF 424 Concl. III. Non licet offerre Sacrificium nomine Christi, vel Ecclesiæ pro excommunicatis non toleratis, nisi in generali pro excommunivatis non toleratis, nisi in generali pro totius mundi falure. Valet tamen quod aliter nomine Christi gestum fuerit: utì etiam valet & licer quod Sacerdos nomine suo facit.
•  
  PDF 426 Concl. IV. Probabile est quòd liceat offerre Sacrificium nomine Ecclesiæ pro excommunicatis toleratis.
•  
  PDF 429 Concl. V. Potest aliquo modo offeri Sacrificium pro Beatis.
•  
  PDF 430 Concl. VI. Sacrificium nullo modo potest offerri pro Damnatis. Ritè offertur pro animabus in Purgatorio existentibus.
•  
  PDF 435 Sectio IV. De effectu & valore Sacrificii.
•  
  PDF 435 Concl. I. Sacrificium Missæ habet aliquem effectum ex opere operato, aut quasi.
•  
  PDF 436 Concl. II. Sacrificium non causat immediatè & opere operato gratiam sanctificantem, neque remittit peccata veniala.
•  
  PDF 439 Concl. III. Sacrificium novæ Legis tollit immediatè & infallibiliter pœnas temporales, tam vivorum, quàm defunctorum peccatis remissis debitas.
•  
  PDF 441 Concl. IV. Valet Sacrificium Missæ non tantum ad impetranda bona spiritualia, v. g. Castitatem, aliasque virtutes, & avertenda mala opposita, ut peccata, tentationes, & infestationes Dæmonum &c. sed etiam ad temporalia beneficia spiritualibus subservientia obtinenda, v. g. sanitatem, aëris clementiam, frigus&c. & incommoda opposita avertenda, ut infirmitatem, sterilitatem &c.
•  
  PDF 444 Concl. V. Ad consequendum specialem, seu medium fructum Sacrificii, requiritur applicatio Sacerdotis.
•  
  PDF 447 Concl. VI. Valeret applicatio Sacrificii quoad fructum medium estò fieret contra mandatum Superioris; aut aliunde illicitè contra Justitiam, Votum, Charitatem &c.
•  
  PDF 449 Concl. VII. Sacrificium quà impetratorium æquè valet multis, atque uni, si pro singulis explicitè oretur.
•  
  PDF 451 Concl. VIII. Effectus satisfactionis, quem habet Sarcificium Missæ ex opere operato, cò minor est in singulis, quò pro pluribus offertur.
•  
  PDF 456 Concl. IX. Ad percipiendum fructum Sacrificii, non requiritur in eo, pro quo offertur, aliquis consensus, vel alia dispositio actualis. Equidem meliorem fructum recipiet pro meliori dispositione, sive actuali, sive etiam habituali.
•  
  PDF 459 Sectio V. De solenibus Missæ Sacrificii ceremoniis.
•  
  PDF 459 Concl. I. Vi Sacerdotii præcisè non obligantur sub mortali singuli Sacerdotes ullo tempore celebrare.
•  
  PDF 464 Concl. II. Pastores & alii curam habentes animarum, tenentur sub mortali celebrare per se, vel per alios in sua Parochia illis diebus, quibus subditi obligantur audire Sacrum: imterim nec his, nec aliis diebus tenentur subditis applicare specialem fructum Sacrificii, præcisè ex vi pastoralis officii.
•  
  PDF 468 Concl. III. Sacerdos applicans alicui specialem fructum Sacrificii, licitè accipit stipendium titulo sustentationis, aut laboris extrinseci, illicitè ut pretium laboris intrinseci.
•  
  PDF 472 Concl. IV. Pacisco de stipendio, alioquin justo. ante celebrationem Missæ, non videtur illicitum ex jure naturæ.
•  
  PDF 474 Concl. V. Plura stipendia accipere pro una Missa prohibet jus naturæ, non tantùm divitibus. sed etiam pauperibus.
•  
  PDF 481 Concl. VI. Ex natura rei potest Sacerdos ab uno, vel à diversis tot parva stipendia accipere, quæ justæ eleëmosynæ æquivalent, & unum tantum pro omnibus illis Missæ Sacrificium offerre.
•  
  PDF 489 Concl. VII. Non potest Sacerdos absque peccato mortali notabiliter diù differre celebrationem Missarum, pro quibus recepit stipendium, absque consesu illorum, à quibus recepit.
•  
  PDF 491 Concl. VIII. Peccat mortaliter, qui omittit unem Missam pro qua accepit stipendium, & tenetur stipendium restituere.
•  
  PDF 497 Concl. IX. Rector Ecclesiæ Collegiatæ peccat mortaliter, si aliquo die non curet legere Missam.
•  
  PDF 500 Concl. X. Quando Fundator, vel quicumque Missas, elargitâ stipe, postulat, eligit talem Ecclesiam, Capellam, Altare v. g. privilegiatum, principaliter, ut ibi Præsentia, seu Officiatura Missæ adsit, peccatum est ex genere suo mortale alibi celebrare. Sin verò principalis finis fuit Missæ applicatio, non est peccatum mortale alibi celebrare; immo nec veniale quidem, quando constat non nisi de applicatione.
•  
  PDF 503 Concl. XI. Sacerdos Beneficiatus, Capellanus, sive alio quopiam titulo obligatus toto anno Missas quotidie per seipsum celebrare, potest intermittere seu vacare semel in habdomada.
•  
  PDF 507 Concl. XII. Capellania sacerdotalis potest conferri Clerico non Sacerdoti, qui infra annum potest Sacerdos ordinari.
•  
  PDF 508 Concl. XIII. Peccat ex genere suo mortaliter qui obligatus celebrare per seipsum, celebrat sine justa causa per alium; communiter tamen non tenetru ad restitutionem.
•  
  PDF 511 Concl. XIV. Peccat CApellanus, & tenetur ad restitutionem stipendii, si eodem die, quo celebrare obligatur, apponat impedimenta voluntaria abstantia Sacrificio. Item si non removeat similia impedimenta quando commodè potest.
•  
  PDF 512 Concl. XV. Licet quotidie celebrare, excepto die Veneris Sancto.
•  
  PDF 514 Concl. XVI. Non licet eidem Sacerdoti plures Missas eodem die celebrare, præterquam in natali Domini, & Sufficit, & casu necessitatis.
•  
  PDF 519 Concl. XVII. Sufficit Missam finitri in aurora, & ante meridiem esse inceptam.
•  
  PDF 526 Concl. XVIII. Peccat mortaliter, qui celebrat in loco interdicto.
•  
  PDF 537 Concl. XIX. Ex parte loci propriè dicti requiritur oppositio convenientis dispositionus, scilicet quod sti sanctificatus.
•  
  PDF 542 Concl. XX. Ad Sacrificium Missæ licitè offerendu[m] requiritur Altare lapideum Chrismatis unctione benefictum ab Episcopo, vel ex commissione solius Pontificis à simplici Sacerdote.
•  
  PDF 551 Concl. XXI. Altare oportet elle ornatum duabus mappis lineis, ubi moris est, benedictis; insuper Corporali de sindone munda. Accedat lumen, saltem unicum, liber Missalis, & Crux.
•  
  PDF 557 Concl. XXII. Ad licitè celebrandum requiritur calix, & patena, quæ debent esse de auro, vel argento, vel ubi paupertas cogit, ad minus de stanno.
•  
  PDF 559 Concl. XXIII. Calicem (& eadem ratio est patenæ) in quo legitimè vales celebrare, oportet esse consecratum ab Episcopo, vel alio, cui à Pontifice fuerit hoc privilegium concessum.
•  
  PDF 562 Concl. XXIV. Calix & patena amittunt suam consecrationem, quando adeò immutantur, sive per Fractionem, sive diminutionem, aut alio quocumque modo, ut jam inepta sint ad usum Sacrificii absque novo artificio. non ergo quando de novo inaurantur, minùs quando perdunt per longum usum inaurationem, quæ erat tempore consecrationis.
•  
  PDF 565 Concl. XXV. Prohibetur laicis, quin & Clericis, Diacono inferioribus, tangere sacra casa, quando actu continent sacram Eucharistiam. Quando autem nec continent, nec aliquando continuerunt, immo tametsi aliquandocontinuissent, nullum est peccatum nudâ manu tangere ciboria, pixides, spheras, vel lunulas, estò sint benedicta; neque peccatum mortale citra contemptum tangere calicem, aut patenam, immo si subsit causa nec veniale. An sine causa sit veniale, dubium est, quando fieret extra ministerium sacrum.
•  
  PDF 570 Concl. XXVI. Ad ritè celebrandum requiruntur sex instrumenta, videlicet Amictus, Alba, Cingulum, Manipulus, Stola, & Casula, sive Planeta, idque sub mortali, nisi parvitas materiæ, vel aliqua necessitas excuser.
•  
  PDF 573 Concl. XXVII. Vestes Sacerdotales debent benedici juxta ritum, qui præscribitur in Pontificali Romano, idque à legitimo ministro, id est, ab Episcopo, vel aliis habentibus à Pontifice facultatem.
•  
  PDF 577 Concl. XXVIII. Amittunt vestes Sacerdotales suam benedictionem, quando ita franguntur, ut ja sint ineptæ ad suum sonsuetum usum.
•  
  PDF 580 Concl. XXIX. Non licet sacra vasa, aut vestes transferre ad usum profanum; bene è contra vestes, vasaque porfana applicare usibus sacris.
•  
  PDF 582 Concl. XXX. Nudis predibus celebrare nullum est peccatum; neque mortale citra scandalum & contemptum, celebrare cooperto capite ex aliqua infirmitate, vel simili causâ saltem usque ad consecrationem.
•  
  PDF 584 Concl. XXXI. Debet adesse, qui ministret sacrificanti in altari. Sufficit unus. Jus positivum prohibet feminam. Consuetudinem contrarium præscripsisse non satìs constat.
•  
  PDF 589 Concl. XXXII. Licèt multum conveniens sit ante celebrationem orationi vacare, recitando Psalmos, & Orationes, quæ ab Ecclesia præscribuntur in Missali, equidem nulla est obligatio. Idem dicendum de illis precibus, quæ vocantur gratiarum actio, immo de orationibus, quas Sacerdos recitat dum induit sacras vestes. Fortè etiam de recitatione Matutini cum Laudibus.
•  
  PDF 592 Concl. XXXIII. Nihil omittendum in Missa, vel addendum, præfertim quo videri possit alius ritus seu forma celebrandi. Qui secùs facit, per se mortaliter peccat; fieri tamen potest ut propter parvitatem materiæ solùm peccet venialiter. Levis materia est Canticum Angelorum, Symbolum Apostolorum, unum aut alterum nomen alicujus Sancti in Canone, ly Epistola & primum Euangelium. Interim quod omissum fuerit, non est resumendum, nisi sit de necessitate Sacramenti.
•  
  PDF 599 Concl. XXXIV. Consultius est (seclusâ rationabili causâ) celebrare Missam, quæ unoquoque die præscribitur in Missali. Nihilominus contrarium in Missis privatis, citra scandalum & contemptum, non est illicitum, saltem mortaliter, fortè nec venialiter.
•  
  PDF 611 Concl. XXXV. Sacerdos recitans Gloria, &, Credo, quando non sunt recitanda, aut aliquam commemorationem, ad summum peccat venialiter. Similiter qui ut privata persona ex peculiari devotione, dum secretè orat, addit Pater noster, vel Psalmum Miserere, aut quid simile Idem sit judicium de illo, qui in Canone nominat suum Generalem & aliis nominibus Sanctorum addit nomen sui Patroni, vel Patroni loci.
•  
  PDF 613 Concl. XXXVI. Peccat mortaliter qui sine gracissima causa interrumpit Sacrificium Missæ quoad partes essentiales, id est, Consecrationem Corporis, & Sanguinis, imò & sumptionem, estò tantùm sit pars integralis.
•  
  PDF 619 Concl. XXXVII. Interruptio Missæ quoad partes accidentales, estò per se graviter sit prohibita, equidem ob multas causas licet.
•  
  PDF 626 Concl. XXXVIII. Per se nulla est obligatio consecrandi hostiam grandiorem.
•  
  PDF 628 Concl. XXXIX. Prudenter instruit Ecclesia, ut Missa non celebraretur vulgari passim linguâ, & ut in Missa quædam altâ voce, quædam secretò dicerentur.
•  
  PDF 634 Sectio Finalis. De Præcepto audiendi Missam.
•  
  PDF 635 Concl. I. Ex præcepto Ecclesiæ obligantur omnes, & soli fideles, id est, baptizati, ratione utentes, singulis diebus Dominicis, & Festivis assistere integro Sacrificio.
•  
  PDF 638 Concl. II. Peccant mortaliter, etiam illi, qui notabili parti Missæ non intersunt. Talis pars est vel sola consecratio, & communio: quamquam qui illis interfuisset, reliqua autem omisisset, non ausim à peccato mortali excusare.
•  
  PDF 641 Concl. III. Non satisfit præcepto audiendi Missam, qui simul audit plures partes diversarum Missarum, fortè nec aui successivè.
•  
  PDF 644 Concl. IV. Ut adimpleas præceptum audiendi Missam, perinde est privata sit, an solemnis, ubicumque celebretru (nisi obstet specialis prohibitio) à quocumque celebretur Sacerdote, Ritu Græco, an Latino, die die, sive Votiva, aut pro defunctis, quocumque situ audiatur.
•  
  PDF 650 Concl. V. Ad debitam auditionem Misse requiritur præsentia moralis.
•  
  PDF 652 Concl. VI. Ad satisfaciendum præcepto Ecclesiæ requiritur intentio, saltem virtualis, audiendi Missam, id est, offerendi Sacrificium cum Sacerdote eo modo quo potest.
•  
  PDF 659 Concl. VII. Non impletur præceptum Ecclesiasticum audiendi Missam sine aliqua attentione interna.
•  
  PDF 663 Concl. VIII. Satisfacit præcepto audiendi Sacrum, qui assistit nesciens esse diem Festum, vel sciens cum animo non implendi præceptum.
•  
  PDF 665 Concl. IX. Excommunicatus vel interdictus speciali aut generali interdicto excusatur ab auditione Sacri, estò suâ culpâ talem censuram contraxerit, nec moralem diligentiam adhibuerit, ut absolutionem censuræ consequeretur.
•  
  PDF 669 Concl. X. Discedens manè è loco domicilii ubi celebratur dies Festus, non tenetur audire Sacrum, estò commodè possit, sit durante adhuc implendi præcepti commoditate, sit futurus in loco exempto.
•  
  PDF 671 Concl. XI. Qui habent privilegium audiendi Missam tempore interdicti, tenentur eam audire.
•  
  PDF 673 Concl. XII. Excusat ab auditione Missæ in die Festo impotentia corporalis, non tantùm physica, sed etiam moralis, quando sine jactura alicujus boni, saltem mediocris æstimationis, aut sine magna difficultare, & labore Missa audiri non potest.
•  
  PDF 677 Concl. XIII. Excusat ab auditione Missæ in die Festo titulus Charitatis, Officii, ac justæ Obedientiæ, denique legitimæ consuetudinis.
•  
  PDF 680 Concl. XIV. Excusatus à consecratione, & communione, excusatur à toto.
•  
  PDF 681 Concl. XV. Excusatus ab auditione Missæ diebus Dominicis & Festivis, nullo jure tenetur ad orationem privatam, concionem, dilectionem Dei super omnis, contritionem, aut alia pia opera.
•  
  PDF  Privilegium Cæsarum.
•  
  PDF  Privilegium Regis Hispaniarvm.
•  
  PDF  Index Rervm Præcipvarvm Quæ in hac secunda Parte continentur.
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Rückdeckel
•  
  PDF  Rücken
•  
  PDF  Vorderschnitt
•  
  PDF Pars Tertia. In qua tractatur de Virtute ac Sacrameto Pœnitentiæ
•  
  PDF  Vorderdeckel
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Titelblatt
•  
  PDF  Index Et Ordo Dispvtationvm, Et Conclvsionvm, Quæ in hac Tertia Parte continentur.
•  
  PDF  Facvltas Reverendißimi Patris Commissarii Generalis.
•  
  PDF  Facvltas Reverendi Admodum P. Ministri Provincialis.
•  
  PDF  Approbatio Theologorum Ordinis.
•  
  PDF  Privilegium Cæsareum.
•  
  PDF  Privilegium Regis Hispaniarum.
•  
  PDF  Censvra.
•  
  PDF 1 Disputatio VI. De Virtvte Poenitentiæ.
•  
  PDF 2 Sectio Prima. De Natura & Essentia Virtutis Pœnitentiæ.
•  
  PDF 3 Concl. I. Datur specialis virtus Pœnitentiæ, inclinans voluntatem ad vindicandum peccatum à se sommissum.
•  
  PDF 8 Concl. II. Pœnitentia specialis non est virtus appetitiva, non intellectualis; moralis, non theologica; acquisita, non infusa.
•  
  PDF 17 Concl. III. Pœnitentia specialis non est virtus appetitiva ordinans ad seipsum, sed ad alterum. Distinguitur à Religione, Amicitia, Justitia, tam commutativa, quàm distributiva &c.
•  
  PDF 28 Concl. IV. Pœnitere est actus justitiæ vindicativæ.
•  
  PDF 32 Concl. V. Pœnitentia, ut est justitia vindicativa sive compensativa, pro objecto formali respicit correspondentiam pœnæ ad culpam.
•  
  PDF 37 Concl. IV. Objectum materiale proximum Virtutis specialis Pœnitentiæ est quilibet actus internus vel ad vindicandum assumptus. Inter actus internos meritò computatur detestatio peccati, quæ etiam sæpissimè Pœnitentia appellatur. Potest esse actus Charitatis, Spei, aliarumque virtutum, prout ex hoc aut illo motivo elicitur.
•  
  PDF 41 Concl. VII. Objectum materiale remotum Virtutis specialis Pœnitentiæ, est quodcumque malum vindicabile, à se commissum.
•  
  PDF 54 Concl. VIII. Subjectum specialis virtutis Pœnitentiæ, est voluntas creata, etiam Christi, & Angelorum, multò magis B. Virginis, primorum Parentum in statu Innocentiæ, & Beatorum. Quidni etiam voluntas increata?
•  
  PDF 59 Sectio Secvnda. De Contritione charitate perfecta.
•  
  PDF 60 Concl. I. Nuspiam Scotus docuit, quempiam pœnitere posse, sicut oportet, ut ei justificationis gratia conferatur, sine præveniente Spiritûs sancti inspiratione, atque ejus adjutorio. Fortassis nec uspiam docuit, posse dari actum Pœnitentiæ moraliter bonum absque speciali auxilio Dei.
•  
  PDF 70 Concl. II. Contritio remissiva peccatorum est dolor animi ac detestario de peccato commisso, cum proposito de cætero non peccandi. Sufficere poterit propositum virtuale.
•  
  PDF 78 Concl. III. Contritio charitate perfecta justificat antequam Sacramentum actu suscipiatur, non tamen sinè ejus voto, saltem implicito. Poterit esse formalis actus charitatis.
•  
  PDF 83 Concl. IV. Ad Contritionem charitate perfectam requiritur, quòd sit elicitus actus charitatis, aut saltem imperatus.
•  
  PDF 89 Concl. V. Solus amor Dei propter se super omnia, sinè formali & explicito dolore, justificat extra Sacramentum, etiam memorem suotum peccatorum, si possit absque tali dolore Deum propter se super omnia amare.
•  
  PDF 93 Concl. VI. Contritio charitate perfecta detestatur omnia peccata mortalia; non est necesse quòd singula in particulari.
•  
  PDF 99 Concl. VII. Contritio charitate perfecta detestatur peccata mortalia super omnia alia mala, etiam pœnam ipsam æternam, & malum Deo intrinsecum, si foret possibile; super amnia, inquam, appretiativè.
•  
  PDF 103 Concl. VIII. Contritio charitate perfecta non debet detestari peccatum super omnia alia mala intensivè.
•  
  PDF 118 Concl. IX. Omnis Contritio charitate perfecta, etiam minimæ intensionis gradualis, remittit quæcumque peccata mortalia extra casum necessitatis, aut Martyrii, sinè actuali susceptione Sacramentorum.
•  
  PDF 130 Concl. X. Contritio charitate perfecta, seu justificans priusquam Sacramentum actu suscipiatur, non requirit certam durationem; sed potest esse instantanea.
•  
  PDF 133 Concl. XI. Contritio charitate perfecta detestatur in æqualiter peccata inæqualia, propria graviora præ levioribus.
•  
  PDF 137 Concl. XII. Contritio charitate perfecta magìs proprium peccatum actuale morrale, quàm proprium peccatum originale: imò, si sit illimitata, directe magìs detestatur proprium peccatum originale per se suptum; semper tamen originale præ veniali de testatur indirectè.
•  
  PDF 140 Concl. XIII. Contritio charitate perfecta magis detestatur proprium peccatum mortale, immo, si sit illimitata, proprium peccatum veniale, quàm pecatum mortale alienum.
•  
  PDF 145 Concl. XIV. Contritio charitate perfecta non causatur in peccatore physicè, & efficienter à gratia justificante, seu habitu charitatis.
•  
  PDF 158 Sectio III. De Attritione.
•  
  PDF 158 Concl. I. Contritio imperfecta, quæ Attritio dicitur, specie distinguitur à Contritione charitate perfecta.
•  
  PDF 159 Concl. II. Attritio concepta ex turpitudinis peccati confideratione, vel ex gehennæ & pœnarum metu, potest excludere omnem voluntatem peccandi.
•  
  PDF 169 Concl. III. Non repugnat Augustino doctrina, auâ docetur, dolorem peccati propter gehennæ metum, seu Attritionem, excludere posse omnem peccandi voluntatem, & continere propositum bonæ vitæ, seu servandi totem, legem Dei.
•  
  PDF 176 Concl. IV. Non repugnat Scoto, neque D. Boneventuræ doctrina, quâ docetur, dolorem peccati propter gehennæ metum, seu Attritionem, excludere posse omnem peccandi voluntatem, & continere propositum bonæ vitæ, seu sercandi totem legem Dei.
•  
  PDF 186 Sectio IV. De Neceßitate Virtutis Pœnitentiæ.
•  
  PDF 187 Concl. I. Pœnitentia, quæ est animi dolor ac detestatio de peccato commisso, cum proposito non peccandi de cætero, fuit universis hominibus, qui se aliquo peccato mortali inquinassent, omni tempore ad gratiam & justitiam assequendam necessaria.
•  
  PDF 188 Concl. II. Pœnitentia obligat per se peccatorem, sub novo ac speciali peccato mortali, in periculo mortis.
•  
  PDF 194 Concl. III. Pœnitentia non obligat per se peccatorem, sub novo ac speciali peccato mortali, pro prima opportunitate post peccatum commissum.
•  
  PDF 205 Concl. IV. Nequit cerrò determinari, an, quando, & quoties in vita, extra periculum seu articulum mortis, per se obliget Pœnitentia, sub novo peccato mortali.
•  
  PDF 210 Sectio V. De Efficacia Pœnitentiæ ad remittendum peccatum mortale.
•  
  PDF 210 Concl. I. Nullum est peccatum, quod de facto per Pœnitentiam non possit deleri.
•  
  PDF 213 Concl. II. Nulla gravitas, multitudo, aut iteratio peccatorum, stabili lege impedix auxilium efficax vetè pœnitenti, minùs sufficiens, quod Deus nulli negat.
•  
  PDF 235 Concl. III. Deus dat omnibus peccatoribus gratiam, saltem remotè sufficientem, quam vis non omni tempore, sed solùm aliquando pro loco & tempore, ita ut, si homo peccator illâ bene uteretur, daret ulterius auxilium, usque ad illud, quod proximè sufficeret.
•  
  PDF 265 Concl. IV. Pœnitentia de facto remittit omnia peccata mortalia totaliter, nullam videlicer relinquendo deordinationem moralem, ne quidem venialem. Posset aliqua peccata, si Deus vellet, remittere solùm partialiter, relinquendo scilicet aliquam deordinationem moralem.
•  
  PDF 268 Concl. V. Non remittuntur de facto peccata morralia divisim; posset tamen Deus unum sine altero remittere.
•  
  PDF 282 Concl. VI. De facto non remittitur peccatum mortale sinè infusione gratiæ sanctificantis, contrarium non implicat.
•  
  PDF 292 Concl. VII. De potentia Dei ordinata non remittitur adulto peccatum mortale sinè omni ejus merito.
•  
  PDF 296 Concl. VIII. Potest Deus de potentia absoluta remittere peccatum sine omni actu peccatoris. Quidni ergo sinè omni physica mutatione?
•  
  PDF 304 Concl. IX. Non remittitur de facto peccatum mortale absque mutatione pœnæ; posset absolutè remitti eâdem æternitatis pœnâ manente: cur non & pœnâ remisâ, culpa possit permanere?
•  
  PDF 309 Concl. X. In adulto, qui justificatur extra Sacramentum, magìs certum est, eum justificari gratiâ habituali, tamquam formâ, quàm Contritione.
•  
  PDF 327 Sectio VI. De neceßitate & efficacia Pœnitentiæ ad remittendum peccatum veniale.
•  
  PDF 327 Concl. I. Peccatum veniale non remittitur in hac vita absque infusione gratiæ habitualis, in re, aut saltem in jure; adeòque numquam remittitur peccatum veniale existenti in mortali, hoc non remisso.
•  
  PDF 330 Concl. II. Quamvis in inferno pœna, debita peccato veniali non remisso, possit finiri, macula tamen semper permanent.
•  
  PDF 335 Concl. III. Ad deletionem peccati venialis extra Sacramentum, non requiritur Contritio Charitate perfecta. Sufficit Attritio supernaturalis; immo quilibet actus meritorius justi, in eum finem relatius.
•  
  PDF 341 Concl. IV. Per Sacramenta delentur peccata venialia ex opere operato; per Sacramentalia solum ex opere operantis.
•  
  PDF 346 Concl. V. Remittitur subinde peccatum veniale post hanc vitam; non tamen per actum meritorium, aut satisfactorium, extra viam elicitum.
•  
  PDF 353 Sectio VII. De Reviviscentia meritorum per Pœnitentiam.
•  
  PDF 353 Concl. I. Merita per peccatum mortificata, reviviscunt per Pœnitentiam; potuissent absolutè non reviviscere.
•  
  PDF 359 Concl. II. Per pœnitentiam recuperatur omnis gratia quomodolibet comparata, & competit actio secundùm jus antiquum ad totam gloriam; ità quòd pœnitens in eamdem, quam amiserat hæreditatem, restituatur, & majorem gratiam eâ, quam habuit ante lapsum.
•  
  PDF 367 Concl. III. Peccata semel remissa, numquam redeunt ad eamdem pœnam, aut culpam.
•  
  PDF 373 Concl. IV. Peccata sic possent à Deo remitti, ut per subsequens peccatum redirent ad eamdem prorsus culpam, & pœnam. Quidni etiam eadem numero culpa actualis possit redire?
•  
  PDF 379 Dispvtatio VII. De Sacramento Pœnitentiæ.
•  
  PDF 380 Sectio Prima. De Institutione, Neceßitate & Effectu Sacramenti Pœnitentiæ.
•  
  PDF 380 Concl. I. Datur in Ecclesia Catholica verè & propriè dictum Sacramentum Pœnitentiæ, à Baptismo distinctum.
•  
  PDF 387 Concl. II. Sacramentum Pœnitentiæ instituit Christus post resurrectionem suam, quando stans in medio Discipulorum suorum, insufflavit, & dixit eis: Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis, & quorum retinueritis, retentia sunt. Joan. 20. V. 22. & 23.
•  
  PDF 391 Concl. III. Sacramentum Pœnitentiæ est lapsis post Baptismum ad salutem necessarium in re, vel in voto.
•  
  PDF 401 Concl. IV. Sacramentum Pœnitentiæ remittit verè & propriè omnia peccata, ritè sibi subjecta, ex integro quoad culpam.
•  
  PDF 410 Concl. V. Sacramentum Pœnitentiæ ur à cum culpa remittit pœnam æternam, eamque in temporalem commutat.
•  
  PDF 413 Concl. VI. In Sacramento semper dimittitur pars aliqua pœnæ temporalis, major vel minor secundùm dispositionem pœnitentis.
•  
  PDF 416 Sectio II. De Materia Sacramenti Pœnitentiæ.
•  
  PDF 417 Concl. I. Materia remota Sacramenti Pœnitentiæ est omne & solum peccatum baptizati, id est, peccatum commissum in Baptismo, vel post Baptismum.
•  
  PDF 424 Concl. II. Peccatum veniale se solo, etiam sæpiùs virtute Clavium remissum, est materia sufficiens Absolutionis; non nisi mortale, nunquam per Absolutionem directè remissum, materia necessaria.
•  
  PDF 428 Concl. III. Quasi materia Sacramenti Pœnitentiæ sunt actus pœnitentis Contritio quidem & Confessio partes quasi essentiales, Satisfactio autem pars integralis.
•  
  PDF 435 Sectio III. De Forma Sacramenti Pœnitentiæ.
•  
  PDF 436 Concl. I. Forma ordinaria Sacramenti Pœnitentiæ: Ego te absolvo à peccatis tuis in nomine Patris, & Filii, & Spiritûs sancti, Amen. Essentialiter constituitur his binis verbis: Absolvo te. Peccaret tamen mortaliter qui omitteret ly A peccatis Omissio ly Ego, non nisi venialis, prout etiam invocatio SS. Trinitatis.
•  
  PDF 442 Concl. II. Ly A peccatis tuis, concurrit ad effectum Sacramenti Pœnitentiæ; si proferatur ante prolata ista verba: Absolvo te; non concurrit, si proferatur postquam Sacerdos cum debita intentione protulit ista verba: Absolvo te.
•  
  PDF 445 Concl. III. Hæ formulæ æquivalent formæ ordinariæ Sacramenti Pœnitentiæ: Tu absolveris à me. Petrus absolvitur à me. Iubeo te absolutum. Do tibi reconciltationem. Placet te esse absolutum. Placet quod tu absolvaris. vel, quòd absolvatur hic homo: Absolvat te Deus, seu, Absolvatur talis servus Christi, in sensu imerativo, secùs deprecativo.
•  
  PDF 452 Concl. IV. Ego te absolvo &c. idem est quod: Impendo tibi gratiam remissivam peccatorum, vel, Remitto tibi peccata tua.
•  
  PDF 459 Concl. V. Absolutio sacramentalis omnino necessariò debet ore proferri. Invalidè ad absentem dirigitur.
•  
  PDF 462 Concl. VI. Sub conditione de præsenti & præterito, etiam hab, Si Deus sciat, quod cras restitues, valet Absolutio; sed non licet sinè justa causa: sub conditione futura, suspensiva valoris usque ad impletionem conditionis, semper est invalida.
•  
  PDF 467 Concl. VII. Dimidiari non potest Absolutio sacramentalis circa peccata mortalia ritè confessa, nec licitè, nec validè.
•  
  PDF 469 Concl. VIII. Possunt plures ministri cundem simul validè absolvere ab iisdem peccatis; eruntquè tali casu plura Sacramenta, etiam aliquando formaliter.
•  
  PDF 473 Concl. IX. Quando plures simul eundem, absolvunt, possunt singuli validè uti hâc formâ: Nos te absolvimus &c.
•  
  PDF 475 Sectio IV. De Dolore Sacramentali.
•  
  PDF 475 Concl. I. Dolor sacramentalis debet esse supernaturalis, formalis, & efficax, etiam de veniabus.
•  
  PDF 481 Concl. II. Requiritur dolor universalis de peccatis mortalibus, non remissis, licèt non omnia in Confessione exponantur; secùs de venialibus.
•  
  PDF 484 Concl. III. Nunquam datur Sacramentum Pœnitentiæ validum, & informe ex defectu doloris.
•  
  PDF 494 Concl. IV. Dolor sacramentalis Absolutionem noa sequatur. Confessionem non necessariò præcedit tempore.
•  
  PDF 497 Concl. V. Necesse est ut dolor sacramentalis aliquo modo referatur ad Confessionem, ac motalem cum ea habeat connexione.
•  
  PDF 504 Concl. VI. Unus dolor subservire potest duplici Confessioni, maximè de diversis peccatis; probabiliter etiam de iisdem.
•  
  PDF 508 Concl. VII. Qui confitetur mortale peccatum, vel unicum veniale, sinè debito dolore, peccat mortaliter; secùs qui plura venialia, etsi de uno solùm doleat.
•  
  PDF 513 Concl. VIII. Ad efficaciam doloris requiritur propositum emendationis, extendens se ad amnia morraliter in particulari si proponerentur. Sufficiet propositum virtuale.
•  
  PDF 518 Concl. IX. Ad efficaciam doloris sufficit propositum particulare, extendens se ad sola venialia confessa. Potest dari universale, extendens sed ad omnia.
•  
  PDF 527 Concl. X. Caret afficaci proposito, qui non vult deserere occasionem proximam peccati; nisi fortè excuset grave damnum spirituale vel corporale, alioquin verè imminens, nec alio modo impedibile.
•  
  PDF 536 Concl. XI. Licitè manens in occasione proxima peccati, tamersi semper relabatur, potest absolvi, quotiescumque habet efficax propositum; non semper debet absolvi.
•  
  PDF 540 Sectio V. De Præcepto Divino Confeßionis.
•  
  PDF 540 Concl. I. Confessio Iure divino obligat sub mortali imnes & solos, qui in Baptismo, vel post Baptismum mortaliter peccaverunt.
•  
  PDF 545 Concl. II. Præceptum divinum Confessionis perse & immediatè non obligat, nisi semel in via; adeòque satisfacit, qui confitetur in periculo mortis.
•  
  PDF 552 Concl. III. Præceptum divinum Confessionis obligat per sie & immediatè, quando quis habet copiam Confessarii, quam postea per totam vitam non habebit; secùs si solùm sit periculum oblivionis.
•  
  PDF 554 Concl. IV. Præceptum Divinum obligat per accidens, quando sumenda est Eucharistia, vel est medium necessarium ad superandem gravem aliquam tentatioenn, v.g. ad evitandum peccatum fornicationis, aut simile: nontamen propterea tenentur communiter Christiani plùs quàm semel in anno consiteri.
•  
  PDF 556 Sectio VI. De Præcepto Ecclesiastico Confeßionis.
•  
  PDF 556 Concl. I. Ecclesia statuit, ut præceptum divinum Confessionis saltem semel in anno, ab omnibus & singulis fidelibus, postquam ad annos discretionis pervenerit, impleretur.
•  
  PDF 559 Concl. II. Secluso præcepto Divino Confessionis, Ecclesia numquam attentasset imponere Confessionem, ad quam de facto fidelis obligantur singulis annis. Forte nec imponere potuisset.
•  
  PDF 562 Concl. III. Præceptum Ecclesiasticum annuæ Confessionis obligat omnes & solos, quos obligat præceptum Divinum Confessionis.
•  
  PDF 568 Concl. IV. Confessio annua debet esse Confessio valida alicujus peccati mortalis, saltem dubli, numquam directè absoluti.
•  
  PDF 573 Concl. V. Se quæ in aliquo casu sit obligatio per se, confitendi peccata mortalia, semel directè absoluta, hæc ipsa dependet à libera acceptatione pœnitentis.
•  
  PDF 577 Concl. VI. Ecclesia potest præcipere Confessionem peccatorum venialium, si non omnium, saltem aliquorum, quæ pœnitens voluerit eligere. Quidni etiam sub gravi obligatione?
•  
  PDF 580 Concl. VII. Reincidens in mortale, aut inculpabiliter aliquod omittens, non tenetur eodem anno ad secundam Confessionem. Fortè axcipiendus casus, si tacuit reservatum ob defectum potestatis in Confessario.
•  
  PDF 584 Concl. VIII. Annus quoad præceptum Ecclesiasticum confitendi, computandus est juxta communem significationem, à prima die Januarii, usque ad ultimam Decembris.
•  
  PDF 586 Concl. IX. Qui intrà annum non est confessus, statim post confiteatur, & satisfaciet etiam obligationi præsentis anni; tametsi nullum ejus peccatum mortale exprimat.
•  
  PDF 591 Concl. X. Prævidens se impediendum à Confessione reliquo tempore anni, tenetur nunc confiteri.
•  
  PDF 592 Sectio VII. De Qualitate Confeßionis Sacramentalis.
•  
  PDF 592 Concl. I. Confessio sit secreta, licèt publica, aut per interpretem sufficiat ad valorem Sacramenti, & aliquando sit licita.
•  
  PDF 596 Concl. II. Publica Confessio, aut per interpretem non videtur obligare, etiam in extrema necessitate.
•  
  PDF 600 Concl. III. Confuetudo requirit Confessionem vocalem, quamvis ratio non ostendat, quod sub mortali. Sufficit ad vocalem, quòd pœnitens, postquam Sacerdos legit peccata scripta, dicat, Accuso me de his omnibus. Interim nutu, aut scripto, in defectum vocis, potest, & debet fieri, si absit periculum infamiæ.
•  
  PDF 604 Concl. IV. Confessio, absenti facta, non semper est invalida; estò graviter peccaminosa extra necessitatem.
•  
  PDF 614 Concl. V. Confessio, quæ principaliter fieret propter vanam gloriam, aut alium finem venialiter malum, non esset invalida.
•  
  PDF 620 Concl. VI. Mortaliter peccat, qui consitetur peccatum mortale, quod non fecit. Qui confitetur veniale, quod non fecit, solùm peccat venialiter. Excipe casum, quo illud foret tota materia Confessionis.
•  
  PDF 624 Concl. VII. Non peccat mortali sacrilegio, qui dissimulat peccata, quæ nunc confitetur , priùs fuisse directè absoluta, vel non fuisse direchtè absoluta. Item qui primo Confessatio sola mortalia; secundo autem sola venialia confitetur.
•  
  PDF 629 Sectio VIII. De integritate Confeßionis.
•  
  PDF 629 Concl. I. Jure divino confitenda sunt omnia peccata mortalia, quorum pœnitens, post diligentem sui discussionem, conscientiam habet, etiamsi occultissima illa sint; non tantûm in genere, sed potiùs in specie, ac sigillatim.
•  
  PDF 633 Concl. II. Jure divino confitendæ sunt circumstantiæ, peccatorum speciem, aut numerum mutantes; non ita certum est, quôd oporteat consiteri circumstantias solûm aggiavantes.
•  
  PDF 644 Concl. III. Omnia & singula peccata mortalia dubia oportet consiteri. Stricta obligatio nec ex Tridentino, nec aliunde, nisi fortè ex praxi, convincitur.
•  
  PDF 655 Concl. IV. Qui certus est de peccato mortali, & dubitat negativè de Confessione, per se loquendo tenetur confiteri. Scrupulosus, nisi sit moraliter vertus tam de peccato mortali, quàm non Confessione, taceat.
•  
  PDF 660 Concl. V. Dixisti peccatum ùt dubium, si postea reperias certum, consulitur iterata Confessio, obligatio non convincitur.
•  
  PDF 664 Concl. VI. Qui dixit se decies peccasse plùs minùsve, sufficienter explicavit numerum peccatorum, quamvis posteà comperiat se duodecies peccasse: insufficienter, si vigesies. Tacuisti peccatum certum ex oblivione, vel aliàs sinè culpa, manet obligatio consitendi.
•  
  PDF 668 Concl. VII. Oblitus alicujus circumstantiæ mutantis speciem, si eam possis declarare, non teneris illud repetere; sin minùs, repetendum erit.
•  
  PDF 676 Sectio IX. De Causis excusantibus ab integritate Confeßionis.
•  
  PDF 676 Concl. I. Exvusat ab integritate materiali Confessionis impotentia physica, immò & moralis, id est, grave damnum proprium vel aleinum, Confessioni extrinsecum.
•  
  PDF 681 Concl. II. Propria infamia vel complicis apud solum Confessarium, non excusat ab integritate materiali Confessionis.
•  
  PDF 688 Concl. III. Qui revelat peccatum complicis sine ulla necessitate vel utilitate, peccat contra justitiam; adoque tenetur ad restitutionem tum famæ, tum aliorum damnorum, quæ ex tali infamia oriuntur.
•  
  PDF 693 Concl. IV. Non facilè revelandus est complex in Confessione, quando illa revelatio non est necessaria, nisi ad correctionem ipsius, vel ad præcavendum damnum tetii.
•  
  PDF 699 Concl. V. In extrema necessitate sufficit Confessio unici peccate venialis in particulari, immò peccati solùm in communi, his aut similibus verbis; Peccavi & pero Absolutionem. Quidni possit, & debeat absolvi ad quodcumque signum externum Contritionis?
•  
  PDF 705 Concl. VI. Conditionatè poteris absolvere moribundum sensibus destitutum, de quo aliud non constat, nisi quòd Catholicè vixerit, maxime per frequentationem Sacramentorum post peccatum admissum: immò etiam ante peccatum admissum, v.g. moribundum in duelle vel fornicatione.
•  
  PDF 719 Sectio X. De Distinctione specifica Peccatorum.
•  
  PDF 719 Concl. I. Peccate specie & essentialiter distinguuntur ex rectitudinibus, quibus privante. Accidentaliter ex circumstantiis, quà tales sunt.
•  
  PDF 726 Concl. II. Qui violavit votum solemne castitatis, satisfatis dicendo in Confessione: Violavi votum Castitatis.
•  
  PDF 728 Concl. III. Sacerdos Religiosus, consitens peccatum luxuriæ, potest per se loquendo alterutram circumstantiam subticere, si verum est, quòd Sacerdos obligetur ad castitatem ex voto.
•  
  PDF 730 Concl. IV. Qui suo consilio fuit, ut Petrus, habens votum castitaits, peccaret contra castitatem, tenetur votum istud explicare: secùs, si tantùm indirectè illud peccatum voluerit; v.g. si est de copula cum nupta, Deo obstricta &c. induit præter malitiam fornicationis; malitiam adulterii, sacriligii &c. nisi una ratio malitiæ ab alia præscindatur, saltem negativè, & de una præcisè sit delectatio.
•  
  PDF 735 Concl. V. Qui habet votum castitatis, debet votum suum explicare in Confessione, quando consilio suo fuit causa, ut Petrus peccaret contra castitatem.
•  
  PDF 744 Concl. VI. Dignitas personæ peccantis, per se loquendo, & in universum, non est circumstantia mutans speciem, aut notabiliter aggravans, in Confessione specialiter explicanda.
•  
  PDF 747 Concl. VII. Per se loquendo & in universum non debet explicati in omni peccato carnis circumstantia virginitatis, etiam ex parte seminæ, etsi interveniat fractio claustri virginalis.
•  
  PDF 751 Concl. VIII. Consuetudo peccandi, v.g. formicandi, per se loquendo, non est explicanda in Confessione. Consuetudo planè inadvertenter jurandi & pejerandi, ordinariè explicanda est, eò quòd sæpè advertomtia, aut scandalum interveniat.
•  
  PDF 755 Concl. IX. Peccatum ex ignorantia mortaliter culpabili, est ejusdem speciei cum peccato scienter commisso in eadem materia. Ignorantia venialiter culpabilis, facit ex peccato mortali veniale.
•  
  PDF 763 Concl. X. In Peccatis carnis debet explicari circumstantia copulæ consummatæ; nec sufficit dicere: Comisi peccatam grave contra castitatem cum soluta.
•  
  PDF 765 Concl. XI. Præceptorum in eadem materia, ex eodem motivo proximo multiplicatio, nihil facit ad distinctionem specificam, vel numericam peccatorum.
•  
  PDF 773 Concl. XII. Non committit duplex peccatum, qui violat duo jejunium Vigilæ & Quatuor Temporum vel Quadragesimæ, in unum diem incidentia: neque frangens jejunium debitum ex voto, estò vivisset ex motivo temperantiæ. Franciscanus tamen, frangens jejunium in Quadragesima, peccat dupliciter. Sed & quilibet Religiosus potest peccare duplici peccato contra præceptum sui Prælati.
•  
  PDF 782 Concl. XIII. In Confessione non semper debet explicari malum proximo desideratum ex odio: neque qualitas contumeliæ aut detractionis.
•  
  PDF 787 Concl. XIV. In Confessione non semper debet explicari species peccati mortalis, de quo quis se jactavit; neque qualitas plasphemiæ; sed nec qualitas hæresis.
•  
  PDF 793 Concl. XV. Delectatio morosa probabiliùs contrahit omnem malitiam, quæ es in objecto: v.g. si est de copula cum nupta, Deo obstricta &c. induit præter malitiam fornicationis, malitiam adulterii, sacrilegii &c. nisi una ratio malitiæ ab alia præscindatur, saltem negativè, & de una præcisè sit delectatio.
•  
  PDF 801 Concl. XVI. Peccatum externum in Ecclesia commissum contrahit indè aliquam malitiam sacrilegii, ad minùs venialem, subinde etiam mortalem, ubì vel notabilis irreverentia in ipso actu apparuerit, vel specialis prohibitio intervenerit: propter quam placita sæcularia, mercatus & alia, quæ referuntur in cap. Decet, de Immun. Eccles. in 6. sacrilegia sint mortalia vel venialia pro ratione materiæ; sicut & furtum, etiam solùm per accidens ibi existentis.
•  
  PDF 808 Concl. XVII. Quando medium, quod assumitur ad aliquem finem, est sufficiens ad peccatum mortale, finis autem minimè, v.g. si quis omittat Sacrum propter studium; non est necessarium in Confessione explicare hunc finem, sed sufficit confiteri omissionem Sarci.
•  
  PDF 813 Concl. XVIII. Regulariter loquendo non est obligatio explicandi conscientiam erroneam, maximè quoad Confessiones præteritas, in qui bus non fuit explicata: Quoad Confessiones verò præsentes, quando pœnitens ipse ad vertit vel dubitat, an peccaverit solûm ex conscientia erronea, tunc optimè faciet accusando se hâc formulâ: Feci hoc, putans me facere contra obligationem gravem.
•  
  PDF 815 Concl. XIX. Peccata, quæ non sunt in materia servili, ex dei Festo non contrahunt specialem malitiam, saltem mortalem.
•  
  PDF 819 Sectio XI. De Distinctione numerica Peccatorum.
•  
  PDF 819 Concl. I. Distinctio numerica peccatorum desumitur ex morali actuum disjunctione, quam in actibus merè internis causat interruptio, saltem per contrariam voluntatem; quidni etiam per voluntariam cessationem à priori actu?
•  
  PDF 825 Concl. II. Actiones externæ non censentur multiplicari, in ordine ad Confessionem, per repetitionem actus interni, quamdiu prioris efficacitas permanet in aliquo libero effectu.
•  
  PDF 832 Concl. III. In eodem actu physico possunt esse plures militæ, solo numero distinctæ, ùt tales in Confessione explicandæ.
•  
  PDF 837 Concl. IV. Actus internus & externus liber circa idem objectum, physicè sunt plura peccata, in morali æstimatione unicum. Actus externus vel eventus necessarius sufficit, ut incurratur censura tam in foro interno, quàm externo, esto præcesserit retractatio actûs liberi. Solet etiam in Confessione explicari, quamvis per so non sit obligatio, veluti est obligatio declarandi actum externum liberum.
•  
  PDF 850 Sectio XII. De Satisfactione secundùm se.
•  
  PDF 851 Concl. I. Potest homo, existens in gratia, Deo in hac vita condigno satisfacere ex opere operantis pro pœna temporali Prugatorii, remissis peccatis debita.
•  
  PDF 855 Concl. II. Satisfactio condigna ex opere operantis requirit liberam acceptationem Dei propter merita Christi.
•  
  PDF 857 Concl. III. Non repugnat, quempiam liberari à pœnis debitis per impetrationem, vel merita congrua: immò probabile est, de facto suffragia vivorum ita prodesse defunctis per podum impetrationis, ut nulla solutio æquivalens intercedat.
•  
  PDF 861 Concl. IV. Opus satisfactorium debet elle opus honstum ac liberum.
•  
  PDF 869 Concl. V. Opus satisfactorium regulariter debet esse pœnale. Potest esse merè internum.
•  
  PDF 876 Concl. VI. Satisfactio fieri potest per opus præceptum: neque requiritur intentio satisfaciendi.
•  
  PDF 880 Concl. VII. Ad satisfaciendum sufficiunt mala quæcumque temporalia, à Deo, velà causis secundes provenientia, patienter tolerata.
•  
  PDF 888 Sectio XIII. De satisfactione sacramentali.
•  
  PDF 888 Concl. I. Satisfactio non est pars essentialis Sacramenti Pœnitentiæ.
•  
  PDF 890 Concl. II. Satisfactio sacramentalis non causat ex opere operato gratiam sanctificantem, neque gratias actuales; sed remissionem pœnæ temporalis, vel totius, si est verè proportionata, vel alicujus partis, majoris aut minoris, secundùm ejus æquivalentiam, & dispositionem pœnitentis.
•  
  PDF 894 Concl. III. Satisfactio, quæ, omnibus ritè consideratis, à Confessario judicatur æquivalens pœnæ restanti, totam delet, estò non attingat punctum ejus indivisibile.
•  
  PDF 900 Concl. IV. Per satisfactionem impletam in malo statu satisfit obligationi, & obtinetur effectus.
•  
  PDF 908 Concl. V. Satisfactio sacramentalis debet esse opus honestum ex objecto, & regulariter supererogatorium, ac externum. In aliquo casu sufficeret opus merè internum, & aliàs præceptum. Opus simpliciter impositum intelligitur de aliàs indebito.
•  
  PDF 914 Concl. VI. Recitè imponi potest pro pœnitentia sacramentali Confessio sacramentalis, Communio, Abstinentia à Communione, Oratio pro defunctis vel aliis vivis.
•  
  PDF 923 Concl. VII. Confessarius regulariter, & per se loquendo, debet imponere pœnitenti satisfactionem per modum præcepti. Consulta tantùm non est sacramentalis.
•  
  PDF 927 Concl. VIII. Sacerdos, regulariter & per se loquendo, peccat mortaliter, quoties sinè justa causa non imponit ullam satisfactionem pro peccatis mortalibus numquam confessis, alias solùm peccat venialiter.
•  
  PDF 931 Concl. IX. Pœnitens regulariter & per se loquendo tenetur pœnitentiam justam, & prudentem acceptare (si velit absolvi) & acceptatam adimplere.
•  
  PDF 939 Concl. X. Regulariter & per se loquendo peccat mortaliter, qui sinè justa causa non implet pœnitentiam, impositam pro peccatis mortalibus numquam confessis, aliàs solùm venialiter.
•  
  PDF 944 Concl. XI. Satisfacit pœnitens suæ obligationi exequendo opus impositum, estò memoria obligationis penitùs exciderit.
•  
  PDF 947 Concl. XII. Tenetur pœnitens implere pœnitentiam acceptatam pro prima opportunitate, nisi certo tempori sit affixa: dilatio tamen non semper est mortalis, tametsi terminus impletioni fuerit præfixus: nisi obligatio cum termino expiret.
•  
  PDF 954 Concl. XIII. Excusat ab impletione satisfactionis injusta gravitas, impotentia physica, vel moralis ratione paupertatis, infirmitatis, infamiæ &c. Et ideo non facilè imponenda publica pœnitentia, nisi ad eam pœnitens obligetur pro tollendo scandalo.
•  
  PDF 958 Concl. XIV. Oblitus pœnitentiæ, non tenetur Confessionem iterare. Conscius pœnitentiæ, tenetur eam per seipsum explere, nisi forte aliud declaraverit Sacerdos; aut talis sit, quæ per alium fieri solet.
•  
  PDF 966 Concl. XV. Non commutatur satisfactio sacramentalis propriâ auctoritate, etiam in meliorem. Ob causam mutari potest ab eodem, vel altero Confessario, saltem si peccata reperantur fortè etiam absque repetitione.
•  
  PDF  Ad Majorem Dei, Deiparæ Immaculate Conceptæ Ac Seraphici Patris Nostri Francisci Gloriam.
•  
  PDF  Index Rerum Præcipvarvm Quæ in hac tertia Parte contenentur.
•  
  PDF  Errata
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Rückdeckel
•  
  PDF  Rücken
•  
  PDF  Vorderschnitt
•  
  PDF Pars Qvarta. In quo tractatur de Ministro Sacramento Pœnitentiæ. Item de Sacramentis Extrema Unctionis, & Ordinis
•  
  PDF  Vorderdeckel
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Titelblatt
•  
  PDF  Index Et Ordo Disputationum, Sectionum, Et Conclusionvm, Quæ in hac Quarta Parte continentur.
•  
  PDF  Facvltas Reverendißimi Patris Commissarii Generalis.
•  
  PDF  Facvltas Admodum Rev. Patr. Ministri Provincialis,
•  
  PDF  Approbatio Theologorum Ordinis.
•  
  PDF Privilegien
•  
  PDF  Privilegium Cæsareum.
•  
  PDF  Privilegium Regis Hispaniarum.
•  
  PDF  Virtute præmissi Privilegii Regii do Hieronymo Nempæo Typographo Lovaniensi facultatem ...
•  
  PDF  Censvra.
•  
  PDF 1 Disputatio VIII. De Ministro Sacramenti Pœnitentiæ.
•  
  PDF 1 Sectio I. De Ministro ordinario Sacramenti Pœnitentiæ.
•  
  PDF 2 Concl. I. Solus Sacerdos ex institutione Christi est Minister Sacramenti Pœnitentiæ.
•  
  PDF 10 Concl. II. Ad validè absolvendum, præter potestatem Clavium, requiritur aliqua scientia actualis; ad licitè absolvendum tanta, quâ possit Confessarius plerumque discernere inter peccata & non peccata, mortalia & venalia &c. attamen sinè ea Absolutio erit valida, si reliqua adsint.
•  
  PDF 18 Concl. III. Ad validè absolvendum, præter potestatem Clavium, requiritur Jurisdictio, quæ est vera Superioritas.
•  
  PDF 24 Concl. IV. Jurisdictio ordinaria in totam Ecclesiam competit Pontifici Romano, idque jure divino immediatè; Episcopis immediatè jure Ecclesiastico in suam Diœcesim; Parochis in suos Parochianos; Legatis à latere & Nuntiis Apostolicis respectu populorum suæ Legationis. Item Generalibus & Provincialibus Religionum, ac etiam Superioribus localibus respectivè in suos subditos.
•  
  PDF 30 Concl. V. Diœcesani & Parochiani censentur, qui in Diœcesi vel Parochia habent domicilium aut quasi domicilium, id est, qui habitant cum animo isthic permanendi, saltem magnâ parte anni, vel certè in domo aut officina conducta. Inter Religiosos veniunt Novitii, quamvis etiam à Sacerdotibus sæcularibus, illimitatè expositis, possint absolvi.
•  
  PDF 33 Concl. VI. Jure communi Episcopi & alii Superiores, nec non minores Prælati exempti, possunt sibi eligere Confessarium, etiam præter sui Superioris licentiam: fortè ex consuetudine idem possunt Parochi, & alii Sacerdotes sæculares; secùs Sacerdotes Regulares.
•  
  PDF 39 Concl. VII. Peregrini, si non peregrinentur in fraudem, possunt eligere quemlibet Confessarium publicè expositum. Similiter vagi, sed in loco, in quo sunt. Ignorantia proprii Sacerdotis, non dat jus, eligendi alienum.
•  
  PDF 43 Concl. VIII. Ordinaria jurisdictio cessat cessante officio. Exerceri potest extra proprium territorium. Non acquiritur ratione delicti, commissi in tali loco.
•  
  PDF 46 Sectio II. De Ministro Delegato.
•  
  PDF 46 Concl. I. Quilibet Ordinarius, cuilibet Sacerdoti, à se distincto, aliunde non impedito, validè pro suis subditis delegat jurisdictionem in hoc foro; invalidè sibiipsi immediatè, etiam in futurum, cùm officio defungetur.
•  
  PDF 49 Concl. II. Pontifex delegavit Religiosis Mendicantibus, ab Episcopo approbatis, jurisdictionem absolvendi quoscumque fideles, absque alia licentia Episcopi vel Parochi. Per Confessionem, eis factam, impletur præceptum annuum.
•  
  PDF 55 Concl. III. Jurisdictionem accipit ab Ecclesia quivis Sacerdos (dummodo excommunicatus vitandus, aut suspensus non sit) in venialia & mortalia ante confessa.
•  
  PDF 58 Concl. IV. Quilibet Sacerdos, etiam hæreticus, suspensus, excommunicatus aut degradatus vitandus, in articulo seu periculo mortis, jure dumtaxat Ecclesiastico, potest absolvere ab omnibus peccatis & censuris, Sacramento obstantibus, & casibus reservatis à jure vel homine, præsertim in absentia Ordinarii; quidni etiam in præsentia?
•  
  PDF 71 Concl. V. Existente titulo colorato, cum errore communi, Ecclesia supplet defectum in singulis actibus: peccat tamen, ira scienter absolvens; uti & pœnitens, ab illo Absolutionem petens, quando adest alius Confessarius, vel deest justa confitendi causa. Censetur eadem Ecclesia supplere defectum jurisdictionis, ex communi DD. opinione probabilis; neque peccat ita absolvens; aut pœnitens, petens ab illo Absolutionem, estò adsit alius Confessarius, & desit justa causa confitendi.
•  
  PDF 78 Concl. VI. Acquiritur jurisdictio per consuetudinem absolvendi toleratam; secùs per ratihabitionem aut consensum solùm præsumptum de futuro.
•  
  PDF 83 Concl. VII. Ut valeat Absolutio debet præcedere aliqua notitia delegationis.
•  
  PDF 87 Concl. VIII. Confessione nondum inchoatâ, expirat delegatio tempore & revocatione; secùs morte delegantis: si fuerit inchoata, nequidem expirat tempore aut revocatione.
•  
  PDF 95 Concl. IX. Delegatus subdelegare non potest, nisi in certis circumstantiis.
•  
  PDF 98 Sectio III. De approbatione Ministri.
•  
  PDF 99 Concl. I. Approbatio est authentica declaratio de aptitudine Ministri. An ad eam requiratur aliquod judicium internum, non satis constat. Validè fit verbo, nutu, scripto, etiam cùm pro approbatione aut scriptura aliquid illicitè accipitur.
•  
  PDF 102 Concl. II. Nullus, etiam Regularis, validè absolvit sæcularem, etiam Sacerdotem, non obstantibus privilegiis & consuetudine, etiam immemorabili, nisi sit ab Episcopo approbatus, vel habeat parochiale beneficium, quale non est Prælatura Regularis. In absolvente Religiosorum, etiam sæculari, non requiritur talis approbatio, vel beneficium.
•  
  PDF 111 Concl. III. Actu obtinens beneficium parochiale (habuisse non sufficit) potest à quolibet eligi per Jubilæum vel Bulllam Cruciatæ, absque ulteriori approbatione, etiam extra proprium Episcopatum. Approbatus pro certo genere personarum, v. g. virorum, non potest ab aliis eligi; si pro uno loco, nequit eligi à subditis alterius loci.
•  
  PDF 116 Concl. IV. Religiosus absque licentia Prælatorum obtinens approbationem, vel etiam jurisdictionem ab Episcopo, invitis Prælatis invalidè absolvit, etiam sæculares.
•  
  PDF 121 Concl. V. Ut Sacerdos ubique gentium potest audire Confessiones, olim sufficiebat legitima approbatio cujuscumque Episcopi. Sed hodie videtur requiri approbatio Episcopi Diœcesani.
•  
  PDF 131 Concl. VI. Potest Regularis ex rationabili causa approbari pro certo tantùm loco, vel tempore, aut genere personarum. In una Diœcesi semel absolutè approbatus, nequit ibidem, nisi novâ superveniente causâ, quæ ipsas Confessiones concernat, per approbantem reexaminari & reprobari; & reprobatio aliter dacta est invalida.
•  
  PDF 141 Concl. VII. Si prævio examine approbatio injustè denegetur, sæcularis invalidè absolvit; utì & Regularis.
•  
  PDF 151 Sectio IV. De Reservatione Casuum.
•  
  PDF 151 Concl. I. Datur in Ecclesia potestas reservandi casus, ita ut inferiores Sacerdotes non possint validè ab illis absolvere, extra articulum mortis. Competit Pontific respectu Episcoporum, & Episcopis respectu Parochorum, aliisque Prælatis habentibus similem jurisdictionem respectu subditorum.
•  
  PDF 154 Concl. II. Nimia reservatio semper est illicita, subinde etiam invalida; v. g. si Episcopus tot casus reservet; ut Parochus munere suo fungi non possit.
•  
  PDF 158 Concl. III. Prælatus Regularis, sinè Capitulo Generali vel Provinciali, solùm undecim casus potest, non debet, reservare; fortè neque pluribus censuram reservatam apponere. Licitè tamen determinat certas pœnitentias pro quibusdam gravioribus peccatis, à Confessariis imponendas. Caveat autem, ne Confessiones subditorum audiat, nisi quando aliquod peccatum reservatum admiserint; aut ipsimet subditi sponte, ac potestatem reservatorum in casu particulari, poterit Confessarius pro illa vice absolvere, si ...
•  
  PDF 163 Concl. IV. Reservatio Prælatorum Regularium concernit etiam Novitios, sed tantùm in ordine ad Confessarium Regularem, eidem Prælato subjectum. Potest esse pro uno loco, & non pro alio. Si Capitulum solùm consentiat in reservationem peccati certi, Prælatus nequit reservare peccatum dubium.
•  
  PDF 166 Concl. V. Jure scripto nullum est peccatum Episcopis propriè reservatum, exceptâ procuratione abortûs. Casus alios alibi hi sibi reservant.
•  
  PDF 169 Concl. VI. Reservantur peccata eorum, qui in hoc foro subsunt reservanti, etiam impuberum, quando reservatio non est pœnalis. Quando est pœnalis, ab his non incurritur. Sed neque à pubere, qui ignorat invincibiliter prohibitionem Ecclesiæ circa aliquod delictum, in cujus pœnam imponitur reservatio.
•  
  PDF 172 Concl. VII. Reservari possunt, per se loquendo, peccata venialia, & mortalia aliàs confessa, etiam merè interna; de facto tamen solùm reservantur interna, quæ prodeunt in actum externum, per se mortalem, aliàs non confessa.
•  
  PDF 177 Concl. VIII. De facto non reservantur peccata dubia; neque certa, non consummata in suo genere, nisi aliud exprimatur.
•  
  PDF 185 Concl. IX. Sola censura reservari potest, utì & solum peccatum: attamen à Pontifice ordinariè non reservatur peccatum sine censura; quâ proinde non contracta, vel sublatâ, non contrahitur, vel aufertur reservatio peccati.
•  
  PDF 189 Sectio V. De Ministro Absolutionis à peccatis reservatis.
•  
  PDF 189 Concl. I. Potestate ordinariâ absolvit à peccatis reservatis reservans, ejus Superior, ac Successor, &, si quis est alius, cui potestas, absolvendi ratione officii data est.
•  
  PDF 193 Concl. II. Episcopus potest absolvi à suo Confessario ab omnibus illis casibus, à quibus ipse licitè absolvit suos subditos. Consimiliter Superior Regularis, nisi specialiter id ei sit prohibitum. Utì etiam confiteri extra Ordinem, & suis subditis dare illam potestatem.
•  
  PDF 198 Concl. III. Vagus & peregrinus subjacent reservationi Episcopi, cujus subditis confitentur. Peregrinus exemptus est à reservatione proprii Episcopi, saltem quando non sit in fraudem.
•  
  PDF 200 Concl. IV. Superior sinè urgenti necessitate illicitè audit sola peccata reservata, & ab iisdem sacramentaliter absolvit, remittens pœnitentem pro aliis ad inferiorem. Absolutus non tenetur iteratò confiteri reservata inferiori.
•  
  PDF 203 Concl. V. Qui habet jurisdictionem in reservata (nisi tantùm habeat sub conditione validæ Confessionis) tollit reservationem à peccatis confessis per Absolutionem invalidam.
•  
  PDF 208 Concl. VI. Qui habet jurisdictionem in reservata, tollit reservationem à peccatis, inculpabiliter omissis, per validam absolutionem à peccatis non reservatis. Quod magis verum est de omissis tempore Jubilæi, estò postea pœnitens illud non lucretur.
•  
  PDF 217 Concl. VII. Concilium Tridentinum concessit Episcopis potestatem absolvendi in foro conscientiæ à quidbuscumque casibus occultis, etiam Sedi Apostolicæ reservatis, delinquentes quoscumque sibi subditos, in Diœcesi sua per seipsos aut Vicarium ad id specialiter deputandum: sed ab hæresi occulta tantùm per se.
•  
  PDF 220 Concl. VIII. Potestas absolvendi à casibus occultis, concessa Episcopis per Trident. sess. 24. de Refor. c. 6. Aliquibus videtur non esse revocata quoad hæresim. Extenditur ad casus post Trident. Papæ reservatos.
•  
  PDF 224 Concl. IX. Utitur hâc potestate Episcopus non Sacerdos, legitimè electus & confirmatus, in cujus Diœcesi aliquando Tridentinum fuit receptum, quàmvis in aliquibus jam illi sit derogatum. Eâ absolvit quoscumque sibi subditos, in sua Diœcesi. Igitur etiam advenas & peregrinos, quamdiu in Diœcesi sua morantur. Quidni etiam Religiosos, si legitimè se illi subliciant?
•  
  PDF 230 Concl. X. Subditos quoad domicilium absolvit Episcopus à casibus occultis extra propriam Diœcesim.
•  
  PDF 232 Concl. XI. Episcopi absolvunt à quibuscumque casibus Papalibus, habentibus excommunicationem annexam, eos, qui ob impedimentum, etiam tantùm temporale, Pontificem, vel ab eo delegatum, adire nequeunt; dummodò jurent, exceptis impuberibus, quòd cessante impedimento se illi sistent, relapsuri aliàs in eandem censuram. An autem hoc debeat, aut possir extendi ad reservata aliis Prælatis, incertum est.
•  
  PDF 239 Concl. XII. Confessarii Regularium possunt absolvere sæculares à casibus Papæ reservatis, exceptis contentis in Bulla Cœnæ. Nequeunt absolvere à casibus Episcopis reservatis, non obtentâ ad id Episcoporum facultate.
•  
  PDF 248 Concl. XIII. Potestas Mendicantium, absolvendi à peccatis reservatis, non revocatur per Jubilæum, aut Bullam Cruciatæ.
•  
  PDF 251 Concl. XIV. Non est mens Pontificis, ut Mendicantes virtute Bullæ Cruciatæ eligant Confessarium, vel absolvantur à peccatis reservatis, absque licentia suorum Superiorum.
•  
  PDF 257 Concl. XV. Petitam licentiam, ut subditus absolvatur à reservatis, validè semper, subinde etiam licitè negat Superior; injustè, si subditus rationabiliter timeat, ab eo sibi inferendum aliquod damnum, extrinsecum Confessioni.
•  
  PDF 263 Concl. XVI. Petens à Prælato omnem ejus auctoritatem, pro omnibus peccatis reservatis, pro uno suo subdito, pro una vice, & ipse in concessa facultate includitur. Extenditurque ad peccata, commissa post concessionem, vel ob confidentiam, nisi aliud constet de mente Prælati.
•  
  PDF 267 Sectio VI. De Sigillo Confeßionis.
•  
  PDF 267 Concl. I. Suppositâ institutione & necessitate Sacramenti, obligatio sigilli oritur ex jure divino, quodammodo naturali.
•  
  PDF 276 Concl. II. Sigillum oritur ex omni Confessione, quam Pœnitens prudenter vult esse sacramentalem; etiam solùm inchoata vel sacrilega, sive defectu doloris in confitente, sive Sacerdotii, vel jurisdictionis in absolvente. Non oritur ex ea, in qua peccatum solùm narratur ab irridente Confessarium, aut ad peccatum pelliciente, vel etiam causâ consilii, ad Confessionem non necessari.
•  
  PDF 279 Concl. III. Sigillo Confessionis obligantur Confessarius, Interpres, Internuntius, Consiliarius, & Prælatus, à quo justè petitur venia absolvendi à reservatis; immo quicumque per Confessarium justè vel injustè, aut casu transiens, vel malitiosè auscultans, venit in notitiam peccatorum; secùs qui absque necessitate audiunt ex libera voluntate pœnitentis, v. g. publicè, confitentis, vel peccata sua in charta descibentis.
•  
  PDF 291 Concl. IV. Cadunt sub sigillum directè, mortalia in genere vel specie: venialia autem solùm quoad speciem, frequentiam, & numerum; etiam publica, & illa, quæ pœnitens dubius, vel formidans, narrat ùt peccata, cùm talia non sint.
•  
  PDF 293 Concl. V. Indirectè cadunt sub sigillum omnes circumstantiæ odiosæ, quæ conducunt, saltem ex judicio pœnitentis, ad peccati manifestationem; ùt imperfectiones naturales vel morales, occasiones peccatorum, peccatum complicis, & quæcumque aliena, ex sola Confessione cognita. Item peccatum à pœnitente committendum, dummodo propositum illud sacramentaliter confiteatur.
•  
  PDF 298 Concl. VI. Circumstantiæ non odiosæ, ùt nomen patria, dignitas, status; & odiosæ sinè ordine ad peccatum expositæ; similiter virtutes, aut revelationes, non sunt per se loquendo materia sigilli.
•  
  PDF 299 Sectio VII. De Effectu Sigilli.
•  
  PDF 300 Concl. I. Confessarius potest uti scientiâ præcedente vel consequente Confessionem, dummodo propter hanc non addat aliquam certitudinem vel circumstantiam. Similiter referre peccatum, non nominando personam, quando nullam est periculum, deveniendi in notitiam personæ.
•  
  PDF 303 Concl. II. Caveat sibi Sacerdos referre peccatum, quod ex paucis pœnitentibus audivit. Et ne dixerit, pœnitentem esse talis Religionis vel Monasterii; aut in tali Civitate, maximè si non est ampla, regnare sodomiam, usuram &c. Possent etiam occurrere tales circumstantiæ, ut diecendo: Talis mihi hodie confessus est, frangeretur sigillum.
•  
  PDF 306 Concl. III. Interrogatus de peccato confesso, quâcumque restrictione additâ, licitè affirmat, etiam cum juramento, se nescire. Interrogatus, an talem absolverit, si non absolvit, dicat, se functum fuisse suo officio, vel, Quid ad te? Poterit tali casu schedulam Confessionis negare pœnitenti; &, si est peccator publicus, etiam Communionem.
•  
  PDF 313 Concl. IV. Confessarius nequit revelare pœnitentiam extraordinariam. Potest dicere de puero, de quo dubitatur, an sit capax usûs rationis, sibi confessum peccata venialia. Caveat autem omnino: ne, dum duos tantùm aut tres audivit, unum designando dicat: Hic solùm Confessus fuit venalia. Similiter ne dicat pœnitentem fuisse confessum nova peccata venialia.
•  
  PDF 315 Concl. V. Non solvitur sigillum per expressum consensum pœnitentis, nedum per præsumptum.
•  
  PDF 320 Concl. VI. Licitum est de peccatis, dictis in præcedenti Confessoine, agere in sequenti, quando pœnitens solet talem Confessarium frequentare; præsertim si confiteatur circumstantiam pertinentem ad priora peccata. Item post Absolutionem, si danda est pœnitentia, potest simul per modum remedii aliquid injungi in quo peccati fiat mentio. Ut admoneatur extra Confessionem de defectu, commisso in Confessione, non sufficit licentia petita, & non obtenta.
•  
  PDF 325 Concl. VII. Usus scientiæ sacramentalis, non ingratus pœnitenti (v. g. ostensio vultûs benignioris, declinatio insidiarum, studium casuum conscientiæ &c.) licet, secluso periculo revelationis.
•  
  PDF 332 Concl. VIII. Aliquando licet ex scientia Confessionis declinare consortium excommunicati, amovere indignum ab officio, negare indigno suffragium, Sacramentum &c. Numquam licet punire in corpore, privare benedicio vel officio, ad quod jam habet jus acquisitum &c.
•  
  PDF 347 Sectio VIII. De quibusdam aliis obligationibus Confessariorum.
•  
  PDF 347 Concl. I. Parochus requisitus tenetur ex justitia, per se vel alium, subditorum Confessiones excipere, semel vel pluries in anno, pro eorum multitudine, necessitate & annuo stipendio.
•  
  PDF 351 Concl. II. Parochus in gravi necessitate tenetur ex justitia audire Confessiones subditorum, per se vel per alium, cum periculo vitæ. Qui non est Parochus, solùm in extrema necessitate ex charitate.
•  
  PDF 354 Concl. III. Rogandus est pœnitens, quando aliqua peccata prætermittit, etiam inculpabiliter. Si rogatus neget, nisi evidenter constet de contrario, debet absolvi.
•  
  PDF 359 Concl. IV. Ignorantiam vincibilem semper, invincibilem tunc tenetur Confessarius auferre, quando ex scientia non sequitur majus incommodum.
•  
  PDF 371 Concl. V. Confessarius, auditâ Confessione, tenetur sequi sententiam pœnitentis, si verè probabilis est. Parochus etiam ante Confessionem.
•  
  PDF 375 Concl. VI. Confessarius, qui cum culpa, vel sinè culpa, invalidè absolvit, defectu jurisdictionis, aut intentionis, non potest obtentâ jurisdictione, vel mutatâ intentione, in absentia absolvere: debet autem pœnitentem monere de defectu comisso, quando potest sinè gravi respectivè incommodo.
•  
  PDF 381 Concl. VII. Confessarius, qui suâ culpâ non admonuit pœnitentem debitæ restitutionis, non tenetur restituere, etsi sit proprius Pastor. Tenetur admonere, quando potest sinè gravi respectivè incommodo. Qui autem suasit non restitutionem (etsi non sit proprius Pastor) restituet in defectum pœnitentis; nisi tempestivè & efficaciter revocet suum consilium. Non satìs examinavit numerum, speciem &c. peccatorum, examinet si redeat ad Confessionem, nisi aliquid obstet.
•  
  PDF 391 Concl. VIII. Confessarius ex audita Confessione non contrahit specialem obligationem, seu cognationem aliquam spiritualem, quæ inducat in peccato carnali cum pœnitente, malitiam, necessariò confitendam.
•  
  PDF 399 Disputatio IX. De Sacramento Extremæ Unctionis.
•  
  PDF 400 Sectio I. De Institutione & Materiæ Extremæ Vnctionis.
•  
  PDF 400 Concl. I. Extrema Unctio est verum & proprium Sacramentum novæ Legis, immediatè à Christo institutum (incertum quo tempore) per Jacobum autem promulgatam.
•  
  PDF 406 Concl. II. Materia essentialis remota Extremæ Unctionis est oleum olivæ, per Episcopum, vel alium Sacerdotum, cui committi poterit, benedictum.
•  
  PDF 412 Concl. III. Oleum infirmorum debet esse simplex, non mixtum balsamo aut alio liquore; incertum, an sufficeret Chrisma Confirmationis. Renovandum est quotannis, vetere cremato in lampade ante V. Sacramentum: attamen veteri uti potest, qui novum nondum accipere potuit. Non benedictum in minori quantitate validè miscetur benedicto.
•  
  PDF 415 Concl. IV. Materia proxima Exeremæ Unctionis est unctio, ex consuetudine facienda in formam Crucis. Probabiliter valet unica in quacunque corporis parte. Ex præcepto requiruntur quinque, in quinque determinatis partibus, oculis, auribus, naribus, ore, & manibus.
•  
  PDF 421 Concl. V. Singulæ unctiones cum formis sibi correspondentibus, statim atque exhibitæ, causant distinctas gratias partiales.
•  
  PDF 426 Sectio II. De Forma & Effectu Extremæ Vnctionis.
•  
  PDF 426 Concl. I. Forma ordinaria Extremæ Unctionis est deprecativa. Prolata indicativè, quidni valeat?
•  
  PDF 429 Concl. II. Non est de necessitate Sacramenti quòd distincté & expressè nominetur oleum: fortè nec unctio exprimenda, minùs pars corporis, quæ inungitur.
•  
  PDF 432 Concl. III. Effectus speciales Extremæ Unctionis sunt, remisso delictorum, auxilium actuale contra molestias morbi & tentationes, remissio pœnarum, ac denique sanitas corporalis inerdum, ubì saluti animæ expedierit.
•  
  PDF 438 Sectio III. De Ministro & Subjecto Extremæ Vnctionis.
•  
  PDF 438 Concl. I. Minister necessitate Sacramenti est solus Sacerdos; ex præcepto Ecclesiæ Parochus, vel ab eo delegatus.
•  
  PDF 444 Concl. II. Sacerdos excommunicatus aut suspensus, etiam non toleratus, validè inungit; illicitè extra necessitatem.
•  
  PDF 448 Concl. III. Ordinariè unus, in necessitate simul, & successivè plures possunt ministrare hoc Sacramentum eidem infirmo, in eadem infirmitate.
•  
  PDF 451 Concl. IV. Inungendus solus fidelis infirmus, de cujus morte timetur.
•  
  PDF 455 Concl. V. Non potest inungi infirmus, de quo nequit præsumi, quod aliquando peccaverit actualiter. Igitur neque puer carens usu rationis, neque perpetuò amens.
•  
  PDF 461 Concl. VI. Ex generali Ecclesiæ consuetudine observandum est, ut si tempus & infirmi conditio permittat, ante Extremam Unctionem, Pœnitentiæ & Eucharistiæ Sacramenta infirmis præbeantur.
•  
  PDF 464 Concl. VII. Infirmus in periculo mortis moraliter uno, non nisi semel; in diversis moraliter, sæpiùs potest inungi.
•  
  PDF 466 Concl. VIII. Per se loquendo non est gravis obligatio suscipiendi hoc Sacramentum; tametsi sit gravis obligatio dandi, quando justè petitur à Parocho.
•  
  PDF 475 Disputatio X. De Sacramento Ordinis.
•  
  PDF 476 Sectio I. De Institutione & Essentia Sacramenti Ordinis.
•  
  PDF 476 Concl. I. In Ecclesia extat verum Ordinis Sacramentum.
•  
  PDF 479 Concl. II. Sacramentum Ordinis non consistit in potestate spirituali; sed est institutio alicujus in gradu Ecclesiæ præeminente, cui convenit aliquod ministerium circa Eucharistiam exhibendum.
•  
  PDF 481 Concl. III. Septem ad minùs sunt Ordines in Ecclesia; tres majores, Sacerdotium, Diaconatus, Subdiaconatus; & minores quatuor, Acolytatus, Exorcistatus, Lectoratus, Ostiariatus.
•  
  PDF 483 Concl. IV. Prima Tonsura, & officium Cantoris, non sunt veri Ordines.
•  
  PDF 487 Concl. V. Omnes veri Ordines à Christo sunt instituti, & probabiliùs Sacramenta.
•  
  PDF 497 Concl. VI. Singuli Ordines imprimunt proprios characteres, tamen subordinatos, saltem accidentaliter.
•  
  PDF 501 Concl. VII. Sacerdotium est duplex partiale Sacramentum, & duplicem imprimit characterem, cum essentiali dependentia posterioris à priori.
•  
  PDF 508 Concl. VIII. Episcopatus est Ordo distinctus à Sacerdotio, eóque ignobilior; cum quo tamen stat, Episcopos Sacerdotibus esse superiores.
•  
  PDF 515 Concl. IX. Haud omnino improbaliter, sicut Episcopatus ad sui valorem non prærequirit Confirmationem aut Diaconatum, sic nec Sacerdotium; ita ut Episcopus non Sacerdos validè ordinaret alium in Sacerdotem, sicut validè non confirmatus confirmat, & non baptizatus baptizat.
•  
  PDF 521 Sectio II. De Materia & Forma Ordinationis.
•  
  PDF 522 Concl. I. Materia Ordinationis, à Christo assignata, est signum sensibile reale, repræsentans gradum conferendum; forma, ejusdem gradûs signum vocale. Determinatio in individuo relicta est Ecclesiæ.
•  
  PDF 525 Concl. II. Ecclesia Græca utitur solâ impositione manuum, cum his verbis: Divina gratia &c. Ecclesia Latina utitur traditione instrumentorum, ad ministerium Ordinis pertinentium, cum his verbis: Accipe potestatem &c.
•  
  PDF 533 Concl. III. Ecclesia Latina utitur in Diaconatu etiam manuum impositione.
•  
  PDF 537 Concl. IV. Ecclesia Latina utitur in Sacerdotio etiam manuum impositione.
•  
  PDF 542 Concl. V. Ordinatio Sacerdotis, deficiente vino in calice porrecto, aut hostia in patena, est invalida.
•  
  PDF 546 Concl. VI. Ecclesia Latina in consecratione Episcopi pro materia Sacramentali utitur manuum impositione. Fortè etiam impositione libri Evangeliorum, & unctione capitis ac manuum.
•  
  PDF 552 Concl. VII. Non requiritur ad valorem Ordinis Physicus contactus instrumentorum. Requiritur ex præcepto Ecclesiæ.
•  
  PDF 558 Sectio III. De Ministro Ordinationis.
•  
  PDF 558 Concl. I. Ordinarius Minister Sacramenti Ordinis solus Episcopus.
•  
  PDF 563 Concl. II. Omnis Episcopus, etiam excommunicatus, suspensus, hæreticus, degradatus, validè ordinat.
•  
  PDF 568 Concl. III. Ad Ordinationem Episcopalem tres Episcopi adhibendi sunt, saltem necessitate præcepti; an etiam necessitate Sacramenti, sub judice lis est: ad ceteros Ordines sufficit unus.
•  
  PDF 576 Concl. IV. Extraordinarius minister pro minoribus Ordinibus, fortè etiam pro majoribus Subdiaconatu, & Diaconatu, ex commisiione Papæ potest esse simplex Sacerdos. Quòd possit conferre Sacerdotium, ex nullo antiquitatis vestigio constat.
•  
  PDF 584 Concl. V. Episcopus ordinans debet esse proprius ordinandi ratione nativitatis, beneficii vel domicilii, nisi fuerit per triennium Episcopo familiaris, & beneficium statim reipsâ illi conferat. Interim Ordo collatus ab alieno tenet.
•  
  PDF 595 Concl. VI. Episcopus proprius, per se loquendo, potest Clericis sæcularibus, sibi subditis, concedere literas dimissorias.
•  
  PDF 602 Concl. VII. Clericus Regularis exemptus promoveri potest ab Episcopo, in cujus Diœcesi degit, vel ab alio; præcedentibus tamen literis dimissoriis sui Superioris, ad quem, & non ad Episcopum, spectat eas dare.
•  
  PDF 611 Sectio IV. De Subjecto Ordinationis.
•  
  PDF 611 Concl. I. Ad validam susceptionem Ordinum prærequiritur Baptismus; secùs Confirmatio.
•  
  PDF 612 Concl. II. Solus Vir est jure Divino capax Sacramenti Ordinis.
•  
  PDF 617 Concl. III. Omnis Vir jure Divino est capax Sacramenti Ordinis.
•  
  PDF 620 Concl. IV. Jure novo Conc. Trident. ad Subdiaconatum requiritur annus 22. ad Diaconatum 23. ad Presbyteratum 25. Sufficiunt isti anni inchoati.
•  
  PDF 628 Concl. V. In ordinandis requiritur probitas morum, & sufficientia literarum.
•  
  PDF 635 Concl. VI. Ad licitè recipiendos majores Ordines, requiritur titulus congruæ sustentationis.
•  
  PDF 651 Concl. VII. Ordines conferri, & suscipi debent certis anni temporibus.
•  
  PDF 657 Concl. VIII. Ordines conferri, & suscipi debent, servatis certis temporum interstitiis ac intervallis ab uno ad alium Ordinem.
•  
  PDF 665 Sectio V. De Continentia sacris Ordinibus annexa.
•  
  PDF 665 Concl. I. Minoribus Ordinibus, sicut & primæ Tonsuræ, non est annexa simpliciter obligatio continentiæ.
•  
  PDF 669 Concl. II. Obligatio perpetuæ continentiæ non annectitur majoribus seu sacris Ordinibus jure divino.
•  
  PDF 673 Concl. III. Obligatio perpetuæ continentiæ annexa fuit Ordinibus sacris jure Ecclesiastico à temporibus Apostolorum, tam in Ecclesia Græca, quàm Latina; & annexa manet in Ecclesia Latina. Græci licitè utuntur Matrimonio, antea contracto; illicitè contrahunt post Ordinationem.
•  
  PDF 680 Concl. IV. Piè & convenienter sacris Ordinibus annexa fuit obligatio continentiæ.
•  
  PDF 687 Concl. V. Continentia est annexa sacris Ordinibus immediatè ex præcepto Ecclesiæ; non autem ex voto, nisi in casu particulari.
•  
  PDF 694 Concl. VI. Obligatio continentiæ non extendit se ad invalidè ordinatum, utì nec ad ordinatum ante usum rationis, nisi post usum rationis Ordinem susceptum ratificet. Quod debeat ratificare post annos pubertatis nons satìs constat.
•  
  PDF 702 Concl. VII. Incertum est, an obligatio continentiæ extendatur ad ordinatum vi aut metu gravi injustè ad hoc incusso.
•  
  PDF  Ad Majorem Dei Deiparæ Immaculate Conceptæ Ac Seraphici P. N. Francisci Gloriam.
•  
  PDF  Index Rervm Præcipvarvm, Quæ in hac Quarta Parte continentur.
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Rückdeckel
•  
  PDF  Rücken
•  
  PDF  Vorderschnitt
•  
  PDF Pars Quinta. In Qua Tractatur De Contractu Et Sacramento Matrimonii
•  
  PDF  Vorderdeckel
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Schmutztitel
•  
  PDF  Titelblatt
•  
  PDF  Index Et Ordo Disputationum, Sectionum, Et Conclusionum, Quæ in hac Quinta Parte continentur.
•  
  PDF  Facultas Reverendissimi Patris Comissarii Generalis.
•  
  PDF  Facultas Reverendi Admodum P. Ministri Provincialis.
•  
  PDF  Approbatio Theologorum Ordinis.
•  
  PDF  Censura.
•  
  PDF  Privilegium Cæsareum.
•  
  PDF  Privilegium Regis Hispaniarum.
•  
  PDF 1 Disputatio XI. De Contractu Et Sacramento Matrimomii.
•  
  PDF 2 Sectio Prima. De natura & vi sponsalium.
•  
  PDF 3 Concl. I. Sponsalia sunt mutua promisso futuri Matrimonii. Obligant graviter pro prima opportuniate; nisi certum tempus fuerit præfixum.
•  
  PDF 10 Concl. II. Datur promisso liberalis seu gratuita futuri Matrimonii. Potest obligare sub veniali, vel etiam sub pœna.
•  
  PDF 16 Concl. III. Acceptans gratuitam promissionem Matrimonii, non hoc ipso repromittit.
•  
  PDF 27 Concl. IV. Promissio Matrimonii merè interna, nullam parit obligationem.
•  
  PDF 33 Concl. V. Sponsalia ficta ad nihil obligant, nisi fuerint damnificantia.
•  
  PDF 42 Concl. VI. Ut Sponsalia ad aliquid obligent, requiritur & sufficit deliberatio, sufficiens ad mortale.
•  
  PDF 52 Concl. VII. Sponsalia facta sub conditione, vel indeterminatè alicui plurium personarum, non priùs efficiunt Sponsos, quàm conditio impleatur, aut certa persona eligatur.
•  
  PDF 55 Concl. VIII. Ad Valorem Sponsalium jus positivum exigit septennium, completum die ultimo; malitia tamen supplet ætatem.
•  
  PDF 64 Concl. IX. Valent & licent Sponsalia clandestina.
•  
  PDF 66 Concl. X. In Sponsalibus possunt tradi arrhæ, amittendæ ab eo, qui injustè resilierit.
•  
  PDF 69 Concl. XI. Sponsalia licitè muniuntur pœnis, dandis ab injustè resiliente.
•  
  PDF 77 Concl. XII. Restitutio arrhæ, & insuper duplum aut triplum; prout etiam propriè dicta pœna, apposita Sponsalibus, debetur ante sententiam Judicis. Fortè non ante exigentiam partis.
•  
  PDF 82 Concl. XIII. Invalidè promittit Matrimonium, per se loquendo, qui habet votum simplex castitatis; subindè tamen tenetur Matrimonium contrahere.
•  
  PDF 90 Concl. XIV. Sponsalia secunda obligant prioribus solutis, si hoc intenderint spondentes.
•  
  PDF 94 Concl. XV. Matrimonium impuberum, etiam clandestinum, juris interpretatione habet rationem Sponsalium; forte & Matrimonium clandestinum puberum.
•  
  PDF 99 Concl. XVI. Fornicatio Sponsæ non est propriè adulterium.
•  
  PDF 103 Concl. XVII. Probabile est, fornicationem sponsæ non habere specialem malitiam, in Confessione explicandam.
•  
  PDF 107 Concl. XVIII. Nullum jus oritur ex sponsalibus ad oscula libidinosa, etiam secluso periculo pollutionis.
•  
  PDF 109 Sectio II. De jure dissolvendi sponsalia.
•  
  PDF 109 Concl. I. Puberum Sponsalia, etiam jurata, dissolvuntur mutuo ipsorum consensu; impuberum, non nisi post pubertatem, etiam consensu unius, statim, id, est intrà triduum, reclamantis, non expectatàalterius pubertate.
•  
  PDF 118 Concl. II. Elapso terminopræfixo adimpletioni Sponsalium, aliquando expirat eorum obligatio, aliquando non.
•  
  PDF 122 Concl. III. Solvunt utrimque sponsalia, susceptio Ordinis sacri, & solemnis professio Religionis. Qui juravit, non debet primò contrahere, nisi aliquid aliud obstet.
•  
  PDF 130 Concl. IV. Dissolvere potest Sponsalia, qui notabilem mutationem, aut conditionem certò, deprehendit, quam implicitè in contrahendo exclusit.
•  
  PDF 134 Concl. V. Votum Religionis, ejusque ingressus, tribuunt alteri parti jus resiliendi à sponsalibus, minimè illa dissolvunt ex parte utriusque.
•  
  PDF 138 Concl. VI. Votum Ordinis Sacri, aut castitatis valet, sed sine præjudicio sponsalium præcedentium. Votum castitatis perpetuæ tribuit jus alteri parti resiliendi.
•  
  PDF 145 Concl. VII. Sponsalia posteriora, utì etiam Matrimonium subsequens, tribuunt jus innocenti dissolvendi sponsalia priora; minimè ea solvunt ex parte utriusque.
•  
  PDF 151 Concl. VIII. Fornicatio sponsæ (secùs sponsi) præcedens, & fornicatio tam sponsi quàm sponsæ subsequens, tribuunt parti innocenti jus resiliendi à sponsalibus; non dissolvunt ea ex parte utriusque.
•  
  PDF 154 Concl. IX. Tribuit jus dissolvendi sponsalia transmigratio sponsi in terras longinquas. Item peregrinatio absque spe celeris reditus.
•  
  PDF 157 Concl. X. Tam sponsus, quàm sponsa, potest resilire propter supervenientem notabilem deformitatem corporis, morbum incurabilem aut contagiosum, notabile detrimentum famæ, aut bonorum temporalium.
•  
  PDF 162 Concl. XI. Licita est dissolutio Sponsalium propriâ auctoritate, quando constat de justitia causæ, & abest scandalum, neque satisfaciendum est Ecclesiæ, aliâs sententia Ordinarii expectanda erit.
•  
  PDF 169 Concl. XII. Occultè corrupta, de vitio interrogata, tegere illud potest, & exigere Matrimonium.
•  
  PDF 176 Concl. XIII. Sponsus, conscius sufficientis causæ resiliendi, præfumitur cedere jure suo, si posteà sponsam carnaliter cognoscat.
•  
  PDF 179 Concl. XIV. Qui justè resilit à sponsalibus, non tenetur solvere expensas, & reficere damna alterius partis; secùs, qui injustè.
•  
  PDF 183 Sectio III. De Contractu Matrimonii.
•  
  PDF 183 Concl. I. Contractus Matrimonii est, consensus reciprocus maris & fœminæ, signo externo expressus, quo jus perpetuum tradunt in mutua corpora ad usum conjugalem.
•  
  PDF 196 Concl. II. Contractus Matrimonii institutus est à Deo in primis parentibus, ante peccatum.
•  
  PDF 200 Concl. III. Signum externum, quod requiritur ad contractum Matrimonii, non necessario est vox.
•  
  PDF 204 Concl. IV. Formæ verborum, quibus certò contrahitur Matrimonium, sunt hæ & similes: Te accipio in meam: Ex nunc teneo te pro uxore: Ab hoc tempore servabo tibi fidem ùt uxori. Idem est, si viro dicenti: Accipio te in meam, ipsa respondeat; Placet, aut, Consentio. Dubia forma est: Volo te habere in uxorem. Item: Habebo te in uxorem: Providebo tibi ùt uxori, si non addatur: Ex nunc.
•  
  PDF 213 Concl. V. Signum externum sufficiens ad contractum Matrimonii, potest esse nutus, porrectio manuum, donatio annuli seu subarrhatio, traductio in domum Sponsi; immò, secluso scandalo, copula carnalis.
•  
  PDF 223 Concl. VI. Sufficit ad Matrimonium, & vera sponsalia constituenda, consensus parentum, expressus in præsentia filiorum, eis intelligentibus & tacentibus.
•  
  PDF 227 Concl. VII. Consensus in Matrimonio suppletur à solo Deo.
•  
  PDF 233 Concl. VIII. Vinculum Matrimonii est obligatio justitiæ ad bonum Sacramenti, prolis & fidei.
•  
  PDF 236 Concl. IX. Validè & licitè separatur ab initio Matrimonii, jus proximum usûs corporis, ab ejus dominio, per legem, pactum, vel votum ex mutuo consensus.
•  
  PDF 254 Concl. X. Matrimonium aliud legitimum, aliud ratum. Utrumque consummatur per commixtionem sanguinis, de se aptam ad generationem prolis.
•  
  PDF 257 Sectio IV. De Sacramento Matrimonii.
•  
  PDF 257 Concl. I. Contractui matrimoniali annexuit Christus Sacramentum propriè dictum Matth. 19.
•  
  PDF 273 Concl. II. Materia Sacramenti Matrimonii sunt corpora legitima contrahentium.
•  
  PDF 283 Concl. III. Forma Sacramenti Matrimonii, in qua tota essentia ejus consistit, est consensus legitimus conjugum, externo signo expressus.
•  
  PDF 287 Concl. IV. Ministri Sacramenti Matrimonii, sunt ipsi contrahentes, non autem Sacerdotes benedicentes, vel assistentes.
•  
  PDF 310 Concl. V. Matrimonium potest in uno contrahentium esse Sacramentum, & non in alio.
•  
  PDF 317 Concl. VI. Matrimonium infidelium non eò sit Sacramentum, quòd uterque baptizetur; sed neque quòd prior consensus posteà renovetur.
•  
  PDF 324 Sectio V. De Permissione, & præcepto Matrimonii.
•  
  PDF 325 Concl. I. Jus naturæ permittit Matrimonium, nulli præcipit, nisi quando genus humanum deficeret.
•  
  PDF 335 Concl. II. Licitè contrahitur Matrimonium ob procreandam prolem; item ad evitandam propriam incontinentiam; ob vitam socialem; servandum statum; acquirendum divitias, dignitatem, officium; nisi hæc immoderatè appetantur. Immo fortè ob moderatam voluptatem ex usu conjugii.
•  
  PDF 347 Concl. III. Valet Matrimonium initum sine consensu Parentum; immo licet ex justa causa.
•  
  PDF 360 Concl. IV. Leges civiles, quæ filios, vel filias, nubentes contra justam & rationabilem voluntatem parentum, exhæredari posse à parentibus volunt, justæsunt atque servandæ.
•  
  PDF 367 Concl. V. Parentes tenentur dotare filiam, nubentem ipsis invitis, in casibus, in quibus non possunt eam exhæredare; nisi ita dives foret, ut alimenta haberet.
•  
  PDF 371 Concl. VI. Unus potest successivè cum pluribus contrahere.
•  
  PDF 376 Concl. VII. Nulli hodie licet cum cum pluribus simul contrahere: olim licuit viris.
•  
  PDF 388 Sectio VI. De Matrimonio per procuratorem.
•  
  PDF 389 Concl. I. Matrimonium initum per Procuratorem, vel literas, aut nuntium, valet, ac Sacramentum est, servatis certis conditionibus.
•  
  PDF 393 Concl. II. Ut Matrimonium per Procuratorem valeat, debet procedere ex speciali voluntate mandantis vera, nunquam revocata. Debet etiam Procurator per seipsum contrahere.
•  
  PDF 399 Concl. III. Recipitur Sacramentum, quando contractus perficitur; ejusque minister est dominus mandans, non mandatarius.
•  
  PDF 403 Concl. IV. Nihil interest, an tempore contractus mandans seu scribens vigilet, an dormiat: sanæ mentis sit, an amens.
•  
  PDF 408 Concl. V. Servanda est lex Tridentini de Parocho & testibus, non in confectione instrumenti, sed in ipso contractu.
•  
  PDF 414 Sectio VII. De Matrimonio inito ex errore vel metu.
•  
  PDF 414 Concl. I. Error vel dolus circa substantialia jure naturę invalidat Matrimonium.
•  
  PDF 423 Concl. II. Error seu dolus circa accidentalia non irritat Matrimonium.
•  
  PDF 433 Concl. III. Stat validus consensus matrimonialis cum falsa opinione consanguinitatis.
•  
  PDF 437 Concl. IV. Non vitiatur Matrimonium es metu justè incusso.
•  
  PDF 448 Concl. V. Matrimonium contractum metu, qui posset cadere in vitum constantem, ad eum finem injustè incusso, jus Ecclesiasticum declarat irritum.
•  
  PDF 474 Concl. VI. Gravis metus, injustè incussus ad finem Matrimonii, irritat Matrimonium, sic contractum, jure naturali seu divino.
•  
  PDF 479 Concl. VII. Non vitiatur Matrimonium ex levi metu, injustè incusso.
•  
  PDF 489 Concl. VIII. Qui injustè coëgit ad Matrimonium, posset ante sententiam, altero invito, resilite; nisi intulisset damnum alio modo irreparabile.
•  
  PDF 495 Concl. IX. Matrimonium metu gravi invalidè contractum, non efficitur validum juramento.
•  
  PDF 504 Concl. X. Matrimonium invalidè contractum propter metum, non efficitur validum per copulam, ex eodem metu subsecutam.
•  
  PDF 509 Concl. XI. Sponsalia gravi metu extorta, fortè ipso jure valida, non confirmantur juramento.
•  
  PDF 512 Concl. XII. Illicitè Superiores quempiam ad Matrimonium cogunt, nisi lex naturæ id præcipiat. Domini etiam temporales aut Magistratus (sub quibus Reges non solent comprehendi) minis & pœnis cogentes subditos, aut quosvis alios, ad Matrimonium, excommunicationem incurrunt.
•  
  PDF 517 Sectio VIII. De Matrimonio Conditionato.
•  
  PDF 518 Concl. I. Consensus matrimonialis recipit diem & conditionem.
•  
  PDF 525 Concl. II. Adveniente die, & adimpletâ conditione, perficitur Matrimonium in ratione contractûs & Sacramenti sine nono consensu, nisi prior fuerit revocatus.
•  
  PDF 529 Conc. III. Si pendente conditione, alia absolutè ducatur, primum Matrimonium est invalidum etsi posteà conditio impleatur; secundum est validum, quàmvis illicitum.
•  
  PDF 539 Concl. IV. Si quis contrahat conditionatè cum duabus simul, valet illud Matrimonium, cujus conditio primò impletur: quòd si conditiones simul ponantur, neutrum est validum.
•  
  PDF 545 Concl. V. Non requiritur in contrahentibus cognitio adimpletæ conditionis, nisi ad usum Matrimonii: neque est necesse, Pastorem & testes interesse impletioni conditionis.
•  
  PDF 551 Concl. VI. Matrimonium inter inhabiles, Si Pontifex dispensaverit, valet, cognitâ dispensatione.
•  
  PDF 560 Concl. VII. Quælibet conditio pro futuro, seriò adjecta, suspendit valorem, & invalidat Matrimonium, si non ponatur tempore assignato. Conditio de præsenti & præterito, vel statim vitiat, vel nunquam. Qui pendente conditione se carnaliter cognoscunt, censentur à conditione recedere, & absolutè contrahere.
•  
  PDF 570 Concl. VIII. Conditio impossibilis aut turpis, adjecta Matrimonio, rejicitur.
•  
  PDF 587 Concl. IX. Si conditiones contra substantiam Matrimonii inserantur; putà, si alter dicat alteri: Contraho tecum, si generationem prolis evites: vel, donec inveniam aliam honore vel facultatibus ditiorem: aut, si pro quæstu adulterandam te tradas: Matrimonialis contractus, quantumcunque sit favorabilis, caret effectu.
•  
  PDF 602 Concl. X. Hæc conditio: Si sol cras oriatur, non est suspensiva; secùs ista: Si Petrus transeat per plateas.
•  
  PDF 608 Concl. XI. Modus contrarius substantiæ, aut bonis Matrimonii, illud annullat: impossibilis & turpis, rejicitur: honestus & possibilis non suspendit. Uti nec demonstratio vel causa, per de loquendo.
•  
  PDF 612 Sectio IX. De Matrimonio clandestino.
•  
  PDF 613 Concl. I. Matrimonia clandestina antiquitùs semper fuerunt prohibita; non semper irrita.
•  
  PDF 620 Concl. II. Contrahens hodie Matrimonium absque Parocho & testibus, ubi Trident. est receptum, non incurrit pœnas clandestini, jure antiquo constitutas.
•  
  PDF 624 Concl. III. Novâ lege Concilii Tridentini irritantur Matrimonia aliter contracta, quàm præsente proprio Parocho, vel alio Sacerdote, de ipsius Parochi seu Ordinarii licentia, & duobus vel tribus testibus.
•  
  PDF 632 Concl. IV. Lex Tridentini, irritans, Matrimonia clandestina, obligavit in singulis Parochiis, à trigesima die publicationis ibi factæ, omnes in ea habitantes, etiam ignorantes.
•  
  PDF 636 Concl. V. Lex Tridentini, irritans Matrimonia clandestina, obligat hæreticos, & Catholicos in terris hæreticorum, si ad Ordinarium vel delegatum sit tutus accessus; aliàs validè contrahent coram duobus testibus.
•  
  PDF 646 Concl. VI. Peregrinus validè contrahit sine Parocho & testibus, ubi Concilium non est receptum; nisi fortè peregrinetur in fraudem; invalidè ubi est receptum.
•  
  PDF 655 Concl. VII. Nomine, Ordinarii, intelliguntur omnes illi, qui habent potestatem Episcopalem, vel quasi Epicopalem. Nomine autem, Parochi, omnes illi, qui habent beneficium cum cura animarum, vel per Episcopum præficiuntur toti Parochiæ, ut ejus curam gerant.
•  
  PDF 662 Concl. VIII. Parochus assistens Matrimonio non debet esse Sacerdos; secùs delegatus.
•  
  PDF 669 Concl. IX. Matrimonium contractum coram Parocho excommunicato, suspenso, vel irregulari, non tolerato, est validum.
•  
  PDF 678 Concl. X. Valet Matrimonium, contractum coram Parocho, habente titulum coloratum, cum errore communi.
•  
  PDF 681 Concl. XI. Ut valeat Matrimonium requiritur assistentia proprii Parochi. Proprius autem est, in cuius Parochia contrahentes habent domicilium vel quasi.
•  
  PDF 689 Concl. XII. Proprius Parochus vagorum est Parochus loci, in quo pro tempore morantur.
•  
  PDF 695 Concl. XIII. Valet Matrimonium, contractum coram proprio Parocho unius contrahentium, etiam in aliena Parochia.
•  
  PDF 704 Concl. XIV. Ut valeat Matrimonium, non requiritur præsentia libera Parochi, vel postulata; modo actum percipiat per se, vel per interpretem, ita ut de eo testari possit.
•  
  PDF 717 Concl. XV. Testes in Matrimonio non debent esse omni exceptione Majores. Satìs est, si habeant usum rationis. Oportet sint duo, præter Parochum, physicè simul cum eo præsentes.
•  
  PDF 722 Concl. XVI. Licentia assistendi, non debet esse in scriptis. Includitur in generali commissione administrandiomnia, quæ pertinent ad duram animarum. Valet præsumpta de præterito vel præsenti, secùs de futuro.
•  
  PDF 731 Concl. XVII. Licentia facta sub certa forma, eâ non servatâ; aliquando valet, aliquando non.
•  
  PDF 736 Concl. XVIII. Licentia vi aut metu extorta, valet. Uti & dolo impetrata, nisi esset dolus circa substantiam.
•  
  PDF 741 Concl. XIX. Regulariter non est credendum dicenti, se habere licentiam, ut alienus Sacerdos assistat Matrimonio.
•  
  PDF 743 Concl. XX. Ad valorem Matrimonii nulla requiruntur verba Parochi. Aliqua sunt de necessitate præcepti.
•  
  PDF 748 Sectio X. De Denunciationibus.
•  
  PDF 748 Concl. I. Tridentinum præcipit absque irritatione, ut in posterum antequam Matrimonium contrahatur, ter à proprio Parocho contrahentium, tribus continuis diebus festivis, in Ecclesia, inter Missarum solemnia, publicè denuntietur, inter quos Matrimonium sit contrahendum.
•  
  PDF 750 Concl. II. Omittere omnes denuntiationes, seclusâ debita dispensatione, & justâ causâ, est peccatum mortale; secùs unam.
•  
  PDF 755 Concl. III. Satisfit præcepto Tridentini, si in publico concursu, etiam feriali, per Ædituum, de mandato Parochi, fiant denuntiationes. Utrobique tamen, si sponsi sint ex diversis Parochiis.
•  
  PDF 758 Concl. IV. Omitti possunt omnes denuntiationes, vel aliquæ, si fuerit probabilis suspicio, Matrimonium malitiosè impediri posse. Consuetudo requirit dispensationem Ordinarii, per se loquendo.
•  
  PDF 762 Concl. V. Dispensant in denuntiationibus Episcopus, vel habens jurisdictionem Episcopalem.
•  
  PDF 767 Concl. VI. Ex variis causis dispensat Ordinarius in denuntiationibus. Una ex illis est: Si supponantur partes liberæ ab impedimento.
•  
  PDF 782 Concl. VII. Si Ordinarius neget dispensationem debitam in denuntiationibus, non hoc ipso censetur concessa. Ordinarius alterius contrahentium potest dispensare cum utroque.
•  
  PDF 789 Concl. VIII. Denuntiationes omissę ante contractum Matrimonii, præmittendæ sunt ejus consummationi, nisi Ordinarius planè relinquendas judicet.
•  
  PDF 793 Concl. IX. Conscius alicujus impedimenti, etiam sub secreto naturali, tenetur, per se loquendo, illud revelare, si sperat Matrimonium impediendum.
•  
  PDF 801 Concl. X. Si impedimentum soli Parocho contest extra Confessionem, debet, præmissâ secretâ admonitione, publicè accedentees rejicere, nisi sciat obtentam dispensationem pro foro conscientiæ.
•  
  PDF 815 Concl. XI. Si impedimentum soli Parocho vel Ordinario constet ex Confessione, tenetur regulariter assistere.
•  
  PDF 820 Concl. XII. Ante benedictionem Matrimonium consummare, nullum est peccatum; eam omninò prætermittere, saltem veniale,
•  
  PDF 828 Concl. XIII. Benedictio non adhibetur secundis nuptiis ex parte utriusque, quando uterque in primis nuptiis fuit benedictus.
•  
  PDF 836 Sectio XI. De pœnis Matrimonii clandestini.
•  
  PDF 836 Concl. I. Filii nati ex Matrimonio clandestino, inito in gradu prohibito, etiam ignoranter, sunt illegitimi.
•  
  PDF 846 Concl. II. Matrimonium clandestinum validum legitimat prolem, antea susceptam à parentibus, habilibus ad contrahendum inter se tempore conceptionis, aut nativitatis prolis.
•  
  PDF 850 Concl. III. Clandestinè contrahentes sinè Parocho & testibus, Trid. reddit inhabiles ad sic contrahendum, eosque graviter arbitrio Ordinarii puniri præcipit. Contrahentibus clandestinè non præmissis denuntiationibus, condigna pœnitentia injungatur.
•  
  PDF 856 Concl. IV. Parochus, vel quicumque alius Sacerdos regularis vel secularis, qui Matrimoniis, non præmissa denuntiatione interfuerit per triennium suspendus est ab Officio. Utì etiam Parochus, qui, etsi non interfit, sciens tamen talia Matrimonia non prohibuerit.
•  
  PDF 866 Concl. V. Parochus suspensus ab officio per triennium, eò quòd interfuerit Matrimonio clandestino, non est consequenter suspensus à beneficio. Nequit eum Episcopus absolvere.
•  
  PDF 871 Concl. VI. Potest Pater exhædere clam contrahentem Matrimonium, nullá præmissâ Judicis sententiâ. Pœna illegitimitatis fortè requirit sententiam Judicis. Etiam Judex sæcularis potest infligere pœnas laicis, clam contrahentibus.
•  
  PDF 876 Sectio XII. De Indissolubilitate Matrimonii.
•  
  PDF 876 Concl. I. Obligationem indissolubilem Matrimonii instituit Deus ab initio, non quia omninò necessaria, sed quia maximè consona naturæ rationali.
•  
  PDF 886 Concl. II. In lege veteri licitè solvebatur Matrimonium consummatum per libellum repudii.
•  
  PDF 894 Concl. III. In Lege nova non solvitur Matrimonium fidelium consummatum, nisi per mortem.
•  
  PDF 903 Concl. IV. Matrimonium infidelium, quantumvis consummatum, potest dissolvi, etiam quoad vinculum, si alter conjux ad fidem convertatur; alter autem in infidelitate pertinax, aut omninò cohabitationem respuat, aut cohabitare nolit absque Creatoris contumelia, vel absque eo, quòd conjugem fidelem ad peccatum lethale pertrahat: & tunc integrum est converso ad alias nuptias migrare.
•  
  PDF 917 Concl. V. Matrimonium infidelium consummatum non solvitur quoad vinculum susceptione Baptismi; sed novo Matrimonio partis fidelis.
•  
  PDF 924 Concl. VI. Matrimonium consummatum infidelium non dissolvitur per Professionem religiosam; multò minùs per susceptionem sacrorum Ordinum.
•  
  PDF 933 Concl. VII. Matrimonium ratum sæpiùs ob causam dissolvit Ecclesia.
•  
  PDF 951 Concl. VIII. Matrimonium ratum inter fideles solvitur quoad vinculum per solemnem Professionem Religionis.
•  
  PDF 967 Concl. IX. Incertum est, an per vota simplicia, post biennium emissa in Societate Jesu, dirimatur Matrimonium ratum.
•  
  PDF 974 Concl. X. Matrimonium ratum dissolvitur per Vota Religiosorum tertię Regulę S. Francisci & S. Dominici, qui collegialiter vivunt sub regimine Prælati.
•  
  PDF 983 Concl. XI. Jus concedit conjugibus bimestre, à die contractûs, ad deliberandum de ingressu Religionis.
•  
  PDF 994 Concl. XII. Conjuges tempore, sibi concesso ad deliberandum, non tenentur Matrimonium consummare, etiamsi non deliberent.
•  
  PDF 998 Concl. XIII. Consummatio Matrimonii, per vim aut metum gravem injustè extorta, non præjudicat innocenti. Nocens nequit inire aliud Matrimonium.
•  
  PDF  Index Rerum Præcipuarum, Quæ In Hac Quinta Parte Continentur.
•  
  PDF  Errata Sic Corrige.
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Rückdeckel
•  
  PDF  Rücken
•  
  PDF  Vorderschnitt
•  
  PDF Pars Sexta. In Qua Tractatur De Impedimentis Matrimonii, Usu Et Divortio
•  
  PDF  Vorderdeckel
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Schmutztitel
•  
  PDF  Porträts
•  
  PDF  Titelblatt
•  
  PDF  Index Et Ordo Dispvtationvm, Sectionvm, Et Conclvsionvm, Quæ in hac Sexta Parte continentur.
•  
  PDF  Facultas Reverendissimi Patris Comissarij Generalis.
•  
  PDF  Facultas Reverendi Admodum P. Ministri Provincialis.
•  
  PDF  Approbatio Theologorum Ordinis.
•  
  PDF  Censura Ordinarii.
•  
  PDF  Privilegium Cæsareum.
•  
  PDF  Privilegium Regis Hispaniarum.
•  
  PDF  Præfatio Ad Lectorem.
•  
  PDF 1 Disputatio XII. De Impedimentis Matrimonij, Eiusque Usu, Ac Divortio.
•  
  PDF 2 Sectio Prima. De Impedimentis Matrimonij in communi.
•  
  PDF 2 Concl. I. Iure divino positivo extabant quædam impedimenta in lege veteri. In lege nova nullum à Christo Domino fuit denuò institutum.
•  
  PDF 4 Concl. II. Ecclesia potest pro fidelibus constituere aliqua Matrimonij impedimenta, non tantùm prohibentia, sed etiam dirimentia.
•  
  PDF 7 Concl. III. Princeps sæcularis statuit impedimenta Matrimonij pro infidelibus: posset statuere pro fidelibus, nisi Pontifex sibi illa reservasset.
•  
  PDF 20 Concl. IV. Ut valeant impedimenta, requiritur justa causa. Eâ existente, etiam personæ particulares redduntur inhabiles.
•  
  PDF 25 Concl. V. Consuetudo inducit, & abrogat impedimenta juris humani.
•  
  PDF 36 Concl. VI. Sponte contrahens cum impedimento dirimente ordinariè committit plura peccata; posset unicum, & coactus metu nullum committere.
•  
  PDF 39 Concl. VII. Aliquando copula illicita ex conjunctione cum impedimento dirimente specialem contrahit malitiam: aliquando non.
•  
  PDF 42 Sectio II. De Impedimentis merè prohibentibus Matrimonium.
•  
  PDF 42 Concl. I. Iure naturæ impediunt Matrimonium contrahendum sponsalia, & votum. Non dirimunt contractum.
•  
  PDF 52 Concl. II. Interdictum generale potius solemnitatem nuptiarum, quàm ipsum contractum prohibet.
•  
  PDF 58 Concl. III. Non solùm Pontifex aut Episcopus, sed etiam Parochus specialiter interdicit.
•  
  PDF 61 Concl. IV. Tempus feriatum pontius solemnitatem nuptiarum prohibet, quàm ipsum contractum Matrimonij.
•  
  PDF 74 Concl. V. Catechismus olim prohibebat Matrimonium, non dirimebat. Hodiè amplius non obligat; uti nec incestus, raptus sponsatæ &c.
•  
  PDF 90 Sectio III. De Impedimento erroris.
•  
  PDF 90 Concl. I. Servus validè & licitè contrahit Matrimonium sine consensu domini; debita tamen & consueta servitia non minùs debent ei exhiberi, etiam cum aliquo impedimento usûs Matrimonij.
•  
  PDF 105 Concl. II. Servitus ignorata dirimit Matrimonium inter liberum aut liberam, & mancipium. Numquid jure naturali?
•  
  PDF 111 Concl. III. Matrimonium liberi cum Ancilla non valet, estò ignorantia conditionis sit Crassissima, ac levissima.
•  
  PDF 115 Concl. IV. Valet Matrimonium liberi cum libertâ, aut cum ea, cui in ipso contractu, vel paulò post, sit decreta libertas.
•  
  PDF 125 Concl. V. Non omnis conditionis error efficit, ut Matrimonium sit nullum: sed quando talis est error, ut fiat deterior errantis conditio; secùs si erretur in pari, aut digniori conditione.
•  
  PDF 128 Sectio IV. De impedimentis voti & ordinis.
•  
  PDF 129 Concl. I. professio solemnis expressa, vel tacita, facta alicui de Religionibus per Sedem Apostolicam approbatis, dirimit Matrimonium post contractum; eaque sola jure communi.
•  
  PDF 136 Concl. II. Professio solemnis solo jure Ecclesiastico dirimit Matrimonium post contractum.
•  
  PDF 146 Concl. III. Ordo sacer dirimit Matrimonium jure tantùm Ecclesiastico.
•  
  PDF 161 Sectio V. De impedimento cognationis.
•  
  PDF 161 Concl. I. Cognatio naturalis dirimit Matrimonium jure naturæ in quocumque gradu lineæ rectæ.
•  
  PDF 180 Concl. II. Lineæ transversalis nequidem primus gradus Matrimonium irritat jure naturæ.
•  
  PDF 190 Concl. III. Matrimonium in lineâ transversali jure Ecclesiastico est illicitum juxtâ ac invalidum usque ad quartum gradum inclusivè, & non ultra.
•  
  PDF 199 Concl. IV. Cognatio spiritualis impedit Matrimonium contrahendum, & dirimit post contractum. Hodie oritur ex Baptismo tantùm & Confirmatione; solumque inter personas nominatim expressas à Concil.
•  
  PDF 205 Concl. V. In Baptismo, non solemniter ministrato, baptizans contrahit impedimentum cognationis spiritualis; secùs tenens. Sacramentum sit validum. Incertum est, an personæ debeant esse baptizatæ.
•  
  PDF 215 Concl. VI. Contrahit impedimentum cognationis spiritualis non confirmatus, qui suscipit puerum in Confirmatione; neque obstat error personæ.
•  
  PDF 219 Concl. VII. Cognatio legalis impediens, ac dirimens Matrimonium, provenit ex perfecta adoptione, seu arrogatione; fortè etiam ex imperfecta.
•  
  PDF 225 Concl. VIII. Cognatio legalis est in adoptante ad uxorem & filios adoptati, qui sunt in sua potestate. Similiter in adoptato ad uxorem adoptantis & proles, quæ sunt in sua potestate: sed diversimodè; nam proles potest ducere, adoptione solutâ; uxorem non sic. Validè contrahunt filij adoptivi ejusdem adoptantis.
•  
  PDF 229 Sectio VI. De impedimento affinitatis.
•  
  PDF 229 Concl. I. Affinitatis est propinquitas quædam, proveniens ex omni, & solâ copula carnali, aptâ ad generationem.
•  
  PDF 236 Concl. II. Affinitatis non dirimit Matrimonium jure naturæ, etiam, juxta probabilem sententiam, in primo gradu lineæ rectæ.
•  
  PDF 241 Concl. III. Affinitas dirimit jure Ecclesiastico usque ad quartum gradum ex copula licitâ, ad secundum tantùm ex illicitâ.
•  
  PDF 245 Concl. IV. Infidelis post Baptismum invalidè contrahit cum sorore uxoris, aut concubinæ.
•  
  PDF 250 Sectio VII. De impedimento publicæ honestatis.
•  
  PDF 251 Concl. I. Publica honestas, orta ex Matrimonio rato, dirimit, jure dumtaxat Ecclesiastico, inter conjugem unum, & consanguineos alterius legitimos, & illegitimos, in quatuor gradibus.
•  
  PDF 255 Concl. II. Ex Matrimonio irrito quacumque ex causa, modò non sit ex defectu consensus, oritur hoc impedimentum.
•  
  PDF 263 Concl. III. Post Tridentinum non oritur impedimentum publicæ honestatis ex sponsalibus quâcumque ratione invalidis; valida non excedunt primum gradum. Sed nec antè Tridentinum oriebatur ex sponsalibus incertis, aut conditionatis.
•  
  PDF 276 Concl. IV. Impedimentum publicæ honestatis manet post sponsalia dissoluta morte unius, vel etiam mutuo consensu.
•  
  PDF 278 Sectio VIII. De impedimento criminis.
•  
  PDF 279 Concl. I. Adulterium solum nunquam dirimit; sed semper, quando est cum machinatione in mortem conjugis legitimi; vel promissione, aut contractu Matrimonij cum adultera, vivente conjuge.
•  
  PDF 281 Concl. II. Adulterium debet esse perfectum, & in utroque formale.
•  
  PDF 289 Concl. III. Requiritur promissio externa, seria, & absoluta.
•  
  PDF 297 Concl. IV. Non requiritur promissio mutua, aut jurata. Necessaria est acceptatio. Qui solùm tacet, non acceptat.
•  
  PDF 305 Concl. V. Machinatio utriusque in mortem conjugis, ex intentione posteà sic contrahendi, effectu secuto, dirimit Matrimonium. Sufficit intentio interna.
•  
  PDF 313 Concl. VI. Sola machinatio ex parte unius non sufficit; secus conjuncta adulterio. Perinde est, adulterium præcedat, an sequatur: durante tamen eodem Matrimonio.
•  
  PDF 319 Sectio IX. De impedimento Raptus.
•  
  PDF 319 Concl. I. Raptus, violenta traductio honestæ mulieris de uno loco ad alium causâ explendæ libidinis, olim subjectus erat pœnis mortis, & amissionis bonorum. Item excommunicationis.
•  
  PDF 325 Concl. II. Mulier rapiens virum non subditur pœnis, olim raptoribus mulierum constitutis.
•  
  PDF 328 Concl. III. Raptus solius fœminæ, causâ ineundi Matrimonium, jure novo Tridentini dirimit cum ipsa Matrimonium, quamdiu est in potestate raptoris.
•  
  PDF 335 Concl. IV. Decretum Trident. comprehendit raptum cujusque fœminæ, sive virginis, sive corruptæ, sive meretricis & inhonestæ, conjugatæ & cujusvis statûs, etiam sponsæ de futuro. Debet vis inferri ipsi fœminæ.
•  
  PDF 339 Concl. V. Decretum Tridentini non irritat sponsalia, inita inter raptorem & raptam, durante adhuc raptu.
•  
  PDF 342 Sectio X. De impedimento impotentiæ.
•  
  PDF 342 Concl. I. Impotentia hîc est inhabilitas perficiendi viâ ordinariâ copulam carnalem, aptam ad humanam generationem.
•  
  PDF 347 Concl. II. Impotentia perpetua, sive ex vitio naturæ, sive es maleficio, absoluta cum quovis, respectiva cum illo, quicum intercedit, dirimit Matrimonium ex jure naturæ.
•  
  PDF 362 Concl. III. Contractus perpetuò impotentium sine ordine ad copulam, sed tantùm ad cohabitandum tamquam frater & soror, non est verum Matrimonium.
•  
  PDF 373 Concl. IV. Impotentia subsequens nullo casu dirimit Matrimonium, etiam ratum tantum.
•  
  PDF 376 Concl. V. In dubio, an impotentia præcesserit, si est naturalis , præsumitur præcessisse. Si est accidentalis, præsumi potest subsecutam fuisse.
•  
  PDF 380 Concl. VI. In dubio, an sit impotentia perpetua, permittitur experientia conjuhgalis per triennium continuum à tempore celebrati conjugij.
•  
  PDF 389 Concl. VII. Factâ separatione conjugum judicio Ecclesiæ, deprehenso postmodum errore, siquidem una pars sit solemniter professa, non restituitur, secus si contraxit cum alia, vel solum suscepit ordines sacros.
•  
  PDF 401 Concl. VIII. Impotentia temporalis non dirimit Matrimonium jure naturæ. Dirimit jure Ecclesiastico, donec masculus annum 14. & puella 12. impleat.
•  
  PDF 410 Concl. IX. Ad valorem Matrimonij probabiliter sufficit, diem ultimum ætatis esse inceptum. Quin & malitia supplet ætatem.
•  
  PDF 417 Concl. X. Si mulier nupsit, conscia suæ arctitudinis, omne remedium; secluso mortis periculo, debet perferre.
•  
  PDF 422 Concl. XI. Hermaphroditus secundùm sexum alterutrum, in quo capax est, licitè contrahit.
•  
  PDF 426 Sectio XI. De Impedimento disparis cultûs.
•  
  PDF 427 Concl. I. Infideles possunt contrahere, & habere verum conjugium.
•  
  PDF 430 Concl. II. Matrimonium Baptizati cum non Baptizato irritum est solo jure Ecclesiastico.
•  
  PDF 438 Concl. III. Valet Matrimonium personæ fidelis cum hæretica.
•  
  PDF 443 Concl. IV. Matrimonium Catholici cum hæretica, etiam non denuntiata, illicitum est jure Ecclesiastico (ubi viget) nisi ipsa promittat conversionem. Sed & plerumque prohibetur jure naturali.
•  
  PDF 448 Concl. V. Iure Ecclesiastico non prohibetur personæ fideli contrahere cum Hæreticâ, si ipsa promittat conversionem. Si solùm sit spes conversionis aliundè concepta, necessaria est dispensatio, cujus sufficiens causa est, quæ, seclusâ lege Ecclesiasticâ, excusat Matrimonium in ijs circumstantijs à peccato.
•  
  PDF 458 Concl. VI. Lex Ecclesiæ dirimens Matrimonium, obligat hæreticos, etiam apud quos ex odio, seu contemptu non est in usu.
•  
  PDF 464 Sectio XII. De Impedimento ligaminis.
•  
  PDF 464 Concl. I. Matrimonium cum secunda , vivente primâ uxore, jure divino est nullum.
•  
  PDF 465 Concl. II. Iure Canonico nemo licitè contrahit cum secunda, nisi constet, seu certum nuntium acceperit de morte prioris conjugis. Ut in Matrimonio jam contracto persistat, sufficit prudens opinio.
•  
  PDF 471 Concl. III. Unus testis non est certus nuntius, neque fama communis, nisi cum alijs adminiculis.
•  
  PDF 475 Sectio XIII. De dispensatione impedimentorum Matrimonij.
•  
  PDF 476 Concl. I. In impedimentis dirimentibus jure naturali divino non dispensat Ecclesia.
•  
  PDF 481 Concl. II. In omnibus impedimentis, dirimentibus jure Ecclesiastico, potest dispensare Pontifex. An & in radice Matrimonij, irritè contracti cum tali impedimento, non fatis constat.
•  
  PDF 491 Concl. III. Episcopus ordinariè non dispensat in impedimentis dirimentibus, nisi fortè in defectu pubertatis. Extraordinariè dispensat pro foro conscientiæ, quando impedimentum est occultum, & urget gravis necessitas; neque Papa facilè adiri potest, etiam ante Matrimonium contractum.
•  
  PDF 513 Concl. IV. Pontifex illicitè dispensat sine justa causa, fortè etiam invalide. Iustæ causæ sunt: Bonum pacis, angusta loci, inopia personæ &c.
•  
  PDF 527 Concl. V. Ut valeat dispensatio, exprimi debet in petitione, an affinitas orta sit ex copula conjugali, vel fornicariâ.
•  
  PDF 536 Concl. VI. In illis impedimentis, quæ habent diversos gradus, ne dispensatio sit subreptitia, oportet exprimere, in quoto gradu conjuncti sint contrahere volentes, & cujus lineæ.
•  
  PDF 539 Concl. VII. Quando contracturi inæqualiter distant à stipitè, sufficit exponere gradum remotiorem, nisi unus sit primus.
•  
  PDF 543 Concl. VIII. Si post copulam carnalem cum consanguinea impetretur, aut expediatur dispensatio, non factâ mentione de copula carnali, dispensatio valet, nisi obstet stylus Curiæ; aut concessa sit sub conditione: si copula non intervenerit.
•  
  PDF 548 Concl. IX. Si post Matrimonium, scienter contractum intra gradus prohibitos, impetretur, aut expediatur dispensatio, non factâ mentione de Matrimonio, dispensatio non valet. Idem; si ignoranter, non servatis solemnitatibus: secùs si es ignorantia probabili, servatis solemnitatibus.
•  
  PDF 554 Concl. X. Spes faciliùs impetrandæ dispensationis, reperta in copula incestuosa occulta, vel manifesta, non debet semper explicari.
•  
  PDF 560 Concl. XI. Qui habet plura impedimenta non connexa, ejusdem, vel diversæ speciei, per se loquendo omnia simul explicet, ut dispensatio valeat.
•  
  PDF 569 Sectio XIV. De revalidatione Matrimonij invalidi.
•  
  PDF 569 Concl. I. Matrimonium irritum, ex defectu consensûs, illo expresso, revalidatur.
•  
  PDF 576 Concl. II. Matrimonium irritum ab consanguinitatem, vel aliud simile impedimentum, obtentâ dispensatione, novum utriusque consensum requirit, cognitâ priori invaliditate.
•  
  PDF 587 Concl. III. Ad revalidationem Matrimonij non est necessaria nova præsentia Parochi, nisi impedimentum plenè probari posset in foro externo.
•  
  PDF 593 Sectio XV. De usu Matrimonij, seu copula conjugali.
•  
  PDF 593 Concl. I. Conjux non tenetur ex justitiâ petere debitum, sed exigenti reddere, idque quâlibet vice sub peccato mortali, nisi justa causa excuset.
•  
  PDF 602 Concl. II. Conjuges, qui scienter reddunt se absolutè impotentes ad moderatam copulam, peccant lethaliter.
•  
  PDF 604 Concl. III. Neuter conjux tenetur alteri debitum reddere cum notabili detrimento propriæincolumitatis, vel occisione fœtûs, vel abortu.
•  
  PDF 608 Concl. IV. Conjux sanus tenetur reddere leproso, etiam cum periculo infectionis, si scienter cum eo contraxit, aliàs non.
•  
  PDF 611 Concl. V. Menstrua non reddunt copulam semper illicitam, uti nec imprægnatio, vel lactatio.
•  
  PDF 621 Concl. VI. Non obligat petitio amentis, vel ebrij. Excusat subinde à redditione debiti magnum detrimentum in bonis fortunæ, ac famæ, aut magna utilitas in ijsdem. Similiter nimietas prolis.
•  
  PDF 625 Concl. VII. Per se non est illicitum, saltem graviter, petere aut reddere debitum diebus sacris.
•  
  PDF 628 Concl. VIII. Actum conjugalem illicitum esse in loco sacro, etiam extra necessitatem, haud satis probat jus scriptum. Excommunicatio non prohibet eum.
•  
  PDF 634 Concl. IX. Illicitè utitur Matrimonio, cui certò constat invaliditas, etsi per Ecclesiam sub excommunicatione compellatur, & impedimentum sit Ecclesiasticum.
•  
  PDF 638 Concl. X. Dubius de valore Matrimonij bonâ fide contracti potest post adhibitam sufficientem diligentiam petere debitum.
•  
  PDF 649 Concl. XI. Conjux, qui malâ fide dubius de impedimento dirimente contrahit, nullo pacto petere potest debitum: tenetur tamen reddere alteri bonâ fide possidenti. Afferenti se fictè contraxisse non tenetur alter regulariter credere.
•  
  PDF 655 Concl. XII. Affinitas in primo, vel secundo gradu superveniens Matrimonio privat incestuosum jure petendi debitum.
•  
  PDF 661 Concl. XIII. Cognatio spiritualis Matrimonio superveniens non privat jure petendi debitum.
•  
  PDF 665 Concl. XIV. Affinitas violenter, vel ignoranter superveniens inter conjuges non impedit petitionem debiti.
•  
  PDF 672 Concl. XV. Votum castitatis per se reddit illicitam petitionem. Redditio pro primâ vice est licita post bimestre, non ante. Votum Religionis ante consummationem prohibet reddere, post consummationem, nequidem petere. Votum suscipiendi Ordines sacros, aut non nubendi, solum contractum reddit illicitum.
•  
  PDF 683 Concl. XVI. Modi naturalis inversio non reddit congressum conjugalem vitiosum mortaliter.
•  
  PDF 686 Concl. XVII. Procurare seminationem extra vas naturale, est peccatum mortale. Sufficit, quod seminatio utriusque conjugis moraliter sit stimul.
•  
  PDF 690 Concl. XVIII. Extra copulam conjugalem delectationes de illa, & tactus libidinosi conjugum, fortè non sunt mortales, secluso periculo pollutionis.
•  
  PDF 695 Concl. XIX. Licitè redditur debitum petenti ex malo fine: secus si ipsum opus externum nequeat fieri sine peccato.
•  
  PDF 700 Sectio XVI. De divortio.
•  
  PDF 701 Concl. I. Conjuges jure naturæ ac divino tenentur ad communem thorum & habitationem.
•  
  PDF 706 Concl. II. Ob adulterium licet innocenti solvere thorum & habitationem in perpetuum: æqualiter viro ac mulieri.
•  
  PDF 715 Concl. III. Ob adulterium moraliter certum licet, secluso scandalo, celebrare divortium propriâ auctoritate, saltem quoad redditionem debiti: fortè etiam quoad habitationem: dimissus tamen restituetur in foro externo, nisi crimen constiterit per evidentiam rei, vel legitimam adulteri confessionem.
•  
  PDF 726 Concl. IV. Oportet adulterium sit formale respectu conjugij, cujus petitur divortium,
•  
  PDF 730 Concl. V. Gravis metus non excusat adulterium à divortio. Neque quòd altera pars indirectè dederit causam, v. g. injustè subtrahendo alimenta: secûs si vel expressè consenserit, eam, etiam volentem, prostituendo; vel implicitè, non prohibendo, ubi & quando commodè poterat prohibere.
•  
  PDF 735 Concl. VI. Mutua adulteria pari compensatione tolluntur quoad jus divortij: plura unico, gravius leviori, publicum occulto, prius posteriori, & posterius priori, etiam post emendationem.
•  
  PDF 739 Concl. VII. Sententia divortij non impedit compensationem mutui adulterij,
•  
  PDF 747 Concl. VIII. Innocens non tenetur, per se loquendo, pertinacem in adulterio dimittere; neq[ue] resipiscentem ad suam pristinam amicitiam revocare.
•  
  PDF 753 Concl. IX. Innocens tacitè condonat injuriam adulterij, quando scienter & sponte in copulam conjugalem consentit, vel alia signa conjugalis familiaritatis ostendit: Licèt hæc omnia sine condonatione fieri possent. Factâ reconciliatione, si iterum peccet, potest dimitti: & potest ipse dimittere compartem, si adulteretur.
•  
  PDF 759 Concl. X. Adulter dimissus, etiam per sententiam, tenetur redire ad imperium innocentis.
•  
  PDF 761 Concl. XI. Innocens sine licentia adulteri potest Religionem profiteri & suscipere Ordines sacros. Quo facto, idem potest adulter, non antè.
•  
  PDF 768 Concl. XII. Adulter occultus licitè petit debitum: fortè etiam licitè exigit.
•  
  PDF 771 Concl. XIII. Sævitia est justa causa divortij.
•  
  PDF 776 Concl. XIV. Hæresis est justa causa divortij. Quod si factum fuerit judicio Ecclesiæ, non tenetur fidelis conversum recipere; sed licitè vivit in sæculo in perpetuo cęlibatu.
•  
  PDF 784 Concl. XV. Divortium ex causa hæresis condonatur, non compensatur.
•  
  PDF 790 Concl. XVI. Scandalum est justa causa divortij temporalis.
•  
  PDF 794 Concl. XVII. Possunt, per se loquendo, conjuges ex mutuo consensu separari. Nequit tamen unus Religionem profiteri, nisi reliquus perpetuam continentiam repromittat; & sit talis ætatis, ut sine suspicione incontinentiæ valeat in sæculo remanere.
•  
  PDF 800 Concl. XVIII. Matrimonio illæso, invalida est professio unius sine licentiâ alterius, cum eâ valet: nisi tamen uxor ad Religionem transierit, aut perpetuam castitatem servare promiserit, vir potest & debet de Monasterio revocari, reversurus post mortem ejus.
•  
  PDF 811 Concl. XIX. Vit in Episcopum ordinari non potest, nisi uxor Religionem profiteatur. Ut ordinetur sacerdos, jus commune exigit solam professionem continentiæ.
•  
  PDF 819 Concl. XX. Vir promotus ad ordines sacros, remanens in sæculo tenetur alere uxorem: secùs vir innocens adulteram.
•  
  PDF  Index Rerum Præcipuarum Quæ In Hac Sexta Parte Continentur.
•  
  PDF  Errata Sic Corrige.
•  
  PDF  Vorsatz
•  
  PDF  Rückdeckel
•  
  PDF  Rücken