PDF Pars Prima. In qua tractatur de Sacramentis in Genere, & duobus primis in specie
PDF Vorderdeckel
PDF Vorsatz
PDF Leerseiten
PDF Titelblatt
PDF Deo.
PDF Lectori.
PDF Facvltas Reverendissimi Patris Commissarij Generalis.
PDF Facultas Reverendi admodum P. Ministri Provincialis.
PDF Approbationes Theologorum Ordinis.
PDF Censvra.
PDF Privilegium Cæsareum.
PDF Index Et Ordo Disputationum, Sectionum, Et Conclusionum, Quæ in hac prima Parte continentur.
PDF Privilegium Regis Hispaniarum.
PDF Reverendo Patri F. Joanni Bosco. Ordinis Seraphici, FF. Minorum Reg. Observantiæ, S. Theologiæ Lectori Jubilato, Absolutum Opus, Theologiæ Sacramentalis, Publici Juris Facienti.
PDF Præfatio Totivs Operis.
PDF Disputatio I. De Sacramentis In Genere.
PDF Sectio Prima. De Essentia Sacramenti.
PDF Sectio Secunda. De Sacramentorum Institutione.
PDF Sectio Tertia. De Materia & Forma Sacramentorum Novæ Legis.
PDF Sectio Quarta. De Causalitate & Effectu Sacramentorum.
PDF Concl. I. Omnia Sacramenta novæ Legis conferunt gratiam, idque ex opere operato.
PDF Concl. II. Nullum est Sacramentum quod gratiam physicè producat, & eadem est ratio characteris ac corporis Christi in Eucharistia.
PDF Concl. III. Sacramenta novæ Legis quæ solo numero differunt, semper quantùm est ex se conferunt æqualem gratiam; quæ verò specie, inæqualem.
PDF Concl. IV. Singula Sacramenta præter gratiam habitualem conferunt auxilia quædam specialia, quibus homo juvetur ad cujusque finem obtinendum, cum eâdem proportione æqualitatis vel inæqualitatis, quâ gratiam habitualem.
PDF Concl. V. Fidei est Baptismum, Confirmationem & Ordinem imprimere characterem; quamquam hoc ipsum neque auctoritate Scripturæ aut Sanctorum Patrum evidenter necessariò possit probari.
PDF Concl. VI. Congruum est ponere characterem formaliter in voluntate.
PDF Concl. VII. Character de potentia ordinaria, est indelebilis, etiam post mortem.
PDF Concl. VIII. Character est relatio realis, multò minùs rationis; sed forma realis absoluta.
PDF Concl. IX. Character est qualitas, & quidem tertiæ speciei si sequamur hodiernam divisionem; secundæ verò vel primæ, si Aristotelicam.
PDF Concl. X. Sacramenta tunc solùm conferunt gratiam habitualem (eadem est ratio de charactere) quando post realem sui susceptionem completè significant: auxilia verò specialia temporo opportuno, dummodò gratia habitualis non sit amissa.
PDF Sectio Quinta. De Dispositione requisita ad gratiam Sacramentorum.
PDF Concl. I. Sacramenta sive in eodem subjecto, sive in diversis, causant inæqualem gratiam, quando dispositiones recipientum sunt inæquales.
PDF Concl. II. Adultus peccator nullo casu reportabit fructum ex Sacramento sine actu supernaturali, qui communiter erit perfecta contritio, vel imperfecta, quæ attritio dicitur.
PDF Concl. III. Contritio charitate perfecta non est necessaria dispositio in Sacramentis mortuorum, neque medij necessitate, neque præcepti.
PDF Concl. IV. Confirmatio, Eucharistia, Extrema Unctio, Ordo & Matrimonium primariò sunt instituta ad augmentum gratiæ, adeoque præsupponunt statum gratiæ in recipiente.
PDF Concl. V. Omnia Sacramenta vivorum secundariò causant primam gratiam in subjecto disposito per veram attritionem supernaturalem.
PDF Concl. VI. Eucharistia debet subinde moribundo administrari, quamvis existimetur esse in statu peccati mortalis: Extrema Unctio nun quam, si aliquo casu sine prævio signo doloris possit absolvi.
PDF Concl. VII. Ad dignam & fructuosam Eucharistiæ ( eadem est ratio aliorum Sacramentorum) susceptionem non requiritur in homine justo præter intentionem actualis aliqua devotio.
PDF Sectio Sexta. De Reviviscentia Sacramentorum.
PDF Concl. I. Sacramentum Baptismi validè collatum, si propter fictionem seu obicem in suscipiente repertum informe fuerit, id est, gartiam sanctificantem ( characterem semper imprimit) non contulerit, eam conferet posteà, cùm fictio seu obex sublatus fuerit, & ita reviviscet.
PDF Concl. II. Baptismus reviviscit ad omnem effectum, quem habuisset, si à principio legitimè fuisset susceptus.
PDF Concl. III. Baptismus reviviscit ad majorem vel minorem gratiam secundùm præsentem dispositionem subjecti.
PDF Concl. IV. Si obex fuerit negativus, sufficit attritio, sin verò positivus, opùs est contritione vel confessione.
PDF Concl. V. Habere effectum gratiæ recedente fictione seu obice, soli convenit Baptismo, non autem alijs Sacramentis.
PDF Sectio Septima. De Ministro Sacramentorum.
PDF Concl. I. Ordinarius minister Sacramentorum ex vi præsentis institutionis est solus homo viator ratione utens.
PDF Concl. II. Nulla fides aut bonitas ministri requiritur ad valorem Sacramenti.
PDF Concl. III. Ad valorem Sacramentorum requitur in ministro intentio saltem faciendi quod facit Ecclesia.
PDF Concl. IV. Intentio faciendi quod facit Ecclesia, non est voluntas solùm faciendi sseriò actum illum externum, sed est intentio efficiendi verum Sacramentum, sive utendi verbis illis & rebus secundùm institutionem Christi, hoc est, eo modo, quo Ecclesia sive universalis, sive particularis, aut etiam parochus, aut alia persona validè conficiens Sacramentum, illis utitur.
PDF Concl. V. Cum voluntate non conferendi effectum Sacramenti stat intentio faciendi quod facit Ecclesia.
PDF Concl. VI. Intentio Sacramenti debet esse directa, hoc est, collatio Sacramenti debet esse libera in se, & non tantùm in causa, v.g. in ebrietate in illum finem intenta, ut in ea Sacramentum conferatur.
PDF Concl. VII. Sola habitualis intentio non sufficit ad validam administrationem Sacramenti, quod consistit in usu.
PDF Concl. VIII. Ad valorem Sacramenti non requiritur intentio actualis, sed sufficit virtualis.
PDF Concl. IX. Omnia Sacramenta validè ministrantur sub conditione de præsenti vel prætorito: solùm Matrimonium recipit conditionem de futuro, id est, suspensivam valoris.
PDF Concl. X. Intentio faciendi quod facit Ecclesia, necessariò debet esse circa materiam determinatam.
PDF Concl. XI. Peccat mortaliter qui absque necessitate conficit Sacramentum in malo statu, prefertim si ex officio ad id est concecratus.
PDF Concl. XII. Ministrans indigno quodcumque Sacramentum peccat mortali sacrilegio, & sæpè scandalo, nisi justa causa excuset.
PDF Concl. XIII. Publicè indignus, etiam publicè, occultè indignus nonnisi occultè est repellendús à Sacramento, ad quod quilibet jus habet, puta à Sacramento Eucharistiæ.
PDF Concl. XIV. Ad evadendam propriam mortem illicitè das hostiam non consecratam pro consecrata, licitè contrahis Matrimonium sine intentione conficiendi Sacramentum.
PDF Concl. XV. Ab Ordine & Matrimonio publicè repellitur, cujus impedimentum occultum potest probari. Ordineriè tamen licet Matrimonium cum peccatore.
PDF Concl. XVI. Minister non potest adhibere materiam aut formam Sacramenti solùm probabilem, quando commodè potest adhibere certam.
PDF Sectio Octava. De Suscipiente Sacramentum.
PDF Concl. I. Adultus qui numquam consentit, sed penitùs contradicit, invalidè suscipit Sacramentum, quod consistit in usu.
PDF Concl. II. Ut adultus validè suscipiat Sacramentum, non sufficit quòd non repugnet seu quòd habeat se merè negativè, sed debet consentire saltem implicitè & habitualiter, non in actionem solùm externam, sed in ipsum Sacramentum.
PDF Concl. III. Ad licitam receptionem Sacramenti requiritur disposito ad effectum gratiæ, aliàs peccatur sacrilegio mortali, nisi necessitas excuset.
PDF Concl. IV. Licitè petitur Sacramentum à quolibet suâ culpâ indignè ministraturo, modò id suadeat notabilis utilitas.
PDF Concl. V. A ministro non tolerato seu vitando non nisi in periculo mortis licitè petis Baptismum, Pœnitentiam & verosimiliter Eucharistiam: subinde etiam Extremam Unctionem.
PDF Concl. VI. Excommunicatus toleratus non aliter, quàm quivis malus minister, est declinandus; ut proinde possit etiam bonis præponi, si credatur bonus esse.
PDF Concl. VII. Sacramenta novæ Legis, nec plura, nec pauciora sunt quàm septem; videlicet Baptismus, Confirmatio, Eucharistia, Pœnitentia, Extrema Unctio, Ordo & Matrimonium.
PDF Disputatio II. De Sacramento Baptismi.
PDF Sectio Prima. De Institutione & Materia Baptismi.
PDF Concl. I. Primum omnium Sàcramentorum locum tenet Baptismus, plenè à Christo institutus paulò postquam à Joanne fuit baptizatus.
PDF Concl. II. Materia remota Baptismi est aqua vera & naturalis.
PDF Concl. III. Materia proxima Baptismi est ablutio tum activa, tum passiva.
PDF Concl. IV. Ad validum Baptismum requiritur ablutio notabilis tam quoad partem corporis, quàm quantitatem aquæ.
PDF Concl. V. Perinde est ad valorem Sacramenti, an ablutio fiat per infusionem aquæ, aut per immersionem, aut per aspersionem: primus tamen vel secundus modus, qui magis sunt in usu, pro Ecclesiarum consuetudine retineantur.
PDF Concl. VI. Ablutio occusiva valida est, tam illa quæ sit levi aspersione, quàm projectione pueri in flumen.
PDF Concl. VII. Difficulter ostenditur ex ratione absolutionem occusivam, v. g. projectionem parvuli in flumen cum certa e jus submersione, semper esse illicitam.
PDF Concl. VIII. Ablutio in Sacramento Baptismi una sit vel trina, secundùm consuetudinem Ecclesiæ.
PDF Concl. IX. Finitâ formâ cum prima ablutione essentiali, perficitur Sacramentum, sic ut aliæ non sint Sacramenti pars, nec sit in potestate ministri effectum Sacramenti eo usque suspendere.
PDF Sectio Secunda. De forma Baptismi.
PDF Concl. I. Valet forma Græcorum, quæ hujusmodì est: Baptizatur talis servus Christi in nomine Patris, & Filij, & Spiritûs sancti. Qui tamen in Ecclesia Latina eâ uteretur, graviter peccaret.
PDF Concl. II. Ut forma Bartismi valeat, debet exprimere actionem ministri.
PDF Concl. III. Invalidè confertur Baptismus non exprelsâ, ly Te, aut alijs verbis æquivalentibus, personâ suscipientis.
PDF Concl. IV. Forma Baptismi essentialiter requirit invocationem SS. Trinitatis per distincta nomina singularum personarum.
PDF Concl. V. In nominibus Genitoris, Geniti & Spirati non servatur forma Baptismi à Christo instituta.
PDF Concl. VI. Nuda transpositio personarum non invalidat formam. Hæc forma ad minùs est dubia: Ego Patris baptizo te in nomine Filij, & Spiritûs sancti.
PDF Sectio Tertia. De Effectu & neceßitate Baptismi.
PDF Sectio Quarta. De Subjecto & præcepto Baptismi.
PDF Concl. I. Puer extra uterum matris est capsx Baptismi.
PDF Concl. II. Baptismus in re, extra casum Martyrij, & alterius extraordinariæ providentiæ divinæ, ut sanctificationis in utero, aut præservationis à peccato originali, est parvulis simpliciter medium necessarium ad salutem.
PDF Concl. III. In extrema necessitate tenetur quilibet parvulum baptizare jure naturali charitatis, etiam cum certo periculo vitæ; si sit probabilis spes eum juvandi, & mors mea non sit futura causa gravioris mali. In gravi necessitate cum jactura partis fortunarum; si fuerit parens, Dominus aut Pastor, etiam cum jactura vitæ.
PDF Concl. IV. Consuetudo obligat graviter parentes Christianos, & in eorum defectum Dominos ac Pastores, ut primâ opportunitate parvulis procurent Baptismum.
PDF Concl. V. Baptismus parvulorum, etiam contradicente utroque parente infideli, semper valet; licet autem, si parentes sint mancipia Christianorum, aut alter eorum consentiat.
PDF Concl. VI. Per Baptismum parvulorum nulla fit injuria parentibus infidelibus penitus contradicentibus.
PDF Concl. VII. Per se loquendo extra articulum mortis licitè baptizantur pueri infidelium contra voluntatem parentum, saltem accedente consensu Principis.
PDF Concl. VIII. Adultis sifficit ad justificationem, adeoque ad salutem, Baptismus in voto, id est, perfecta contritio, vel amor Dei super omnia.
PDF Concl. IX. Adulti sufficienter instructi, si desit justa causa, jure divino Baptismi susceptionem diu differre prohibentur; convenit equidem duo Baptismi solemnis tempora, esti multi adhuc restent menses, expectari.
PDF Sectio Quinta. De Ministro Baptismi.
PDF Concl. I. Quilibet homo viator ratione utens validè semper, & in necessitate licitè ministrat Baptismum privatum, servatô tamen ordine.
PDF Concl. II. Proprius Sacerdos cæteris sub gravi obligatione est præferendus. Similiter omnes Sacerdotes Diaconis, inferioribus, inter quos inversio ordinis plerumque solùm est venialis.
PDF Concl. III. Solus Sacerdoa est minister ordinarius Baptismi. Solus Diaconus minister delegatus. In extrema necessitate præsumitur delegatio.
PDF Concl. IV. Potest unus minister simul plures baptizare applicando omnibus simul materiam & dicendo: Ego vos baptizo &c. validè semper, licitè non nisi in necessitate.
PDF Concl. V. Plures unum validè possent baptizaro equidem vix umquam licitè baptizant.
PDF Concl. VI. In otroque casu, sive quando unus plures, sive quando plures unum validè baptizant, sunt plura Baptismata.
PDF Concl. VII. Oportet baptizantem esse personaliter distinctum à baptizato ad hoc ut Baptismus valcat.
PDF Concl. VIII. Non licet iterate Baptismum: & etiamsi iteretur, de facto non habet effectum.
PDF Concl. IX. Baptismus nequiden conditionatè est repetendus, dum non suppetit rationalibus timor invaliditatis: qui non adest indiscriminatim eo ipso quòd puer sit baptizatus ab hæretico vel obstetrice; nec abest eo ipso quòd infanti exposito sit affixa scedula.
PDF Concl. X. Rebaptizans scienter & publice ipso facto incurrit irregularitatem, quæ impedit susceptionem aliorum Ordinum, non ita ministerium ante susceptorum. Rebaptizato prohibetur tutrumque.
PDF Sectio Sexta. De Ceremonijs Baptismi.
PDF Concl. I. Proptius Baptismi administrandi locus est Ecclesia.
PDF Concl. II. In Baptismo solemni adhiberi debet Patrinus; in privato non potest.
PDF Concl. III. Patrinus in jure dicitur, qui intentione exercendi hanc ceremomoniam secundùm quod in Ecclesia Catholica fit, tangit physicè (immeditatè, vel medijs vestibus, linteo, aut etiam disco, per se, vel per procuratorem) baptizatum, aut tempore Baptismi, aut statim postquam à Sacerdore levatur de fonte, ubi moris est sic baptizare.
PDF Concl. IV. A munere susceptoris jure positivo arcentur, Primò Abbates & MOnachi. Secundò infideles, id est, non baptizati Tertò proprij parentes. Attamen validè suscipiunt.
PDF Concl. V. Unus tantùm, sive vir sive mulier juxta sacrorum Canonum instituta; vel ad summum unus & una baptizatum de Baptismo suscipiant.
PDF Concl. VI. Si nullus, vel plures quàm duo designentur Patrini, & admittantur, quotquot simul tetigerint, contrahunt cognationem.
PDF Sectio Septima. De Baptismo Sanguinis seu Martyrio.
PDF Disputatio III. De Sacramento Confirmationis.
PDF Index Rerum Præcipuarum, Quæ in hac prima Parte continentur.
PDF Errata.
PDF Leerseiten
PDF Vorsatz
PDF Rückdeckel
PDF Rücken
PDF Vorderschnitt
PDF Pars Secvnda. In quâ tractatur de Augustissimo Eucharistiæ Sacramento, ac Sacrificio Missæ, ...
PDF Vorderdeckel
PDF Vorsatz
PDF Titelblatt
PDF Index Et Ordo Disputationum, Sectionum, Et Conclusionum, Quæ in hac Secunda Parte continentur.
PDF Censvra.
PDF Facvltas Reverendissimi Patris Commissarii Generalis.
PDF Facvltas Reverendi admodum P. Ministri Provincialis.
PDF Approbatio Theologorum Ordinis.
PDF Reverendo Patri, P. Joanni Bosco, Ordinis FF. Minorum, S. Theologiæ Lectori Ivbilato, Iubilum de secundâ parte Sacramentalis de SS. Eucharistiâ Theologiæ in lucem editâ.
PDF Disputatio IV. De Avgvstissimo Evcharistiæ Sacramento.
PDF Sectio Prima. De Institutione, & Essentia Eucharistiæ.
PDF Concl. I. Eucharistia est verum & propriê dictum Sacramentum novæ Legis à cæteris omnibus distinctum, eisque præstantibus.
PDF Concl. II. Sacramentum Eucharistiæ Christus instituit ad finem lunæ decimæ quartæ mensis Nisan, quando juxta legis præscriptum, etiam à cæteris isto anno observatu necessarium, Agnum Paschalem comederat.
PDF Concl. III. Sacramentum Eucharistiæ Christus instituit post lotionem pedum sub cœnâ usuali, si illam adhibuerit.
PDF Concl. IV. Essentiam Eucharistiæ, ut est Sacramentum permanens, absolvunt species; ut est Sacramentum transiens, præzer species essentialia sunt, Coprus & Sanguis Christi; Consecratio; fortè etiam sumptio.
PDF Concl. V. Species panis & vini sunt Sacramentum specie unum, unitate integritatis, no indivisibilitatis.
PDF Concl. VI. Sacramentum Eucharistiæ multiplicatur numero penes multiplicationem, specierum, factam etiam post Consecrationem.
PDF Sectio II. De Materia Eucharistiæ.
PDF Concl. I. Materia essentialis Eucharistiæ ex qua, ut termino à quo, conficitur Corpus Christi, est panis triticeus usualis.
PDF Concl. II. De necessitate panis consecrabilis non est, quòd sit azymus, neque quòd sit fermentatus. Equidem in Ecclesia Accidentali præcipitur azymus, in Orientali fermentatus.
PDF Concl. III. Sacerdos peregrinus potest, non debet, se conformare in consecrando panem azymum, aut fermentatum Ecclesiæ in qua peregrinatur. Latinum non posse, ad communicandum infirmum, celebrare in fermentato in propria Ecclesia, probat auctoritas; at ratio faver opposito.
PDF Concl. IV. Materia essentialis Consecrationis Sanguinis est vinum de vite. Valet mustum, aut vinum actu congelatum; secus succus uvis inclusus.
PDF Concl. V. Ex solo præcepto Ecclesiæ, vino consecrando miscenda est in calice modicissima aqua, sub gravi obligatione.
PDF Concl. VI. Aqua, vino in calice admixta, non convertitur in Sanguinem, nisi priùs fuerit conserva in vinum.
PDF Concl. VII. Debet materia ab initio ita esse præsens, ut per sola verba essentialia formæ possit demonstrari. Taliter præsentes sunt hostiæ in pixide, etiam clausâ; secùs in Sacrario, aut latentes post tergum, parietem, vel sub mappa Altaris, imò etiam longiùs distantes, quam vis visu percipi possint.
PDF Concl. VIII. Non est necesse, ut materia Consecrationis aliquo sensu externo actu cognoscatur à consecrante, dummodò per se sensibilis sit, saltem secundùm majorem sui partem.
PDF Concl. IX. Qui initio Sacri constituit plures hostias consecrare, licèt tempore Consecrationis solùm cogitaverit de una, quam tenebat manu, reliquas tamen consecravit. Similiter guttæ interiùs calici adhærentes consecrantur, nisi per particularem intentionem excludantur.
PDF Concl. X. Non oportet, ut Sacerdos possit humano modo discernere materiam consecrandam ab omni alia; adeoque si una hostia consecrata pluribus non consecratis admixta sit, posset eâ exceptâ, quamvìs nesciat, quænam sit, cæteras omnes validè & licitè consecrare. Similiter unam solam non consecratam, pluribus consecratis immixtam. Utì & validè consecratur una ex multis, quam alius mente designat.
PDF Concl. XI. Parvitas, vel magnitudo materiæ, per se non officit Consecrationi. Equidem particula se sola insensibilis, licèt aliis conjuncta, & cum illis, & fine illis validè consecretur; secùs tamen si sit separata, quamquam per separationem, & insensibilitatem consequentem, non amittat Consecrationem.
PDF Sectio III. De forma Eucharistiæ.
PDF Concl. I. Forma Consecrationis Corporis essentialiter constitit in his solis verbis: Hoc est corpus meum.
PDF Concl. II. Forma Consecrationis Sanguinis essentialiter consistit in his solis verbis: Hic est calix Sanuinis mei (aut aliis æquivalentibus) ita ut verba subsequentia: Nom & æterni Testamenti &c. quamvis cum illis integrarent unam propositionem, non propterea essent essentialia.
PDF Concl. III. Verba Consecrationis proferri debent de necessitate Sacramenti enuntiativè in persona Christi: jam etiam proferuntur recitativè.
PDF Concl. IV. Voces Hoc, &, Hic, tenent se in propositione ex parte subjecti. Sumuntur substantivè. Demanstrant autem singulare entis.
PDF Concl. V. Conjunctio, Est, in forma Consecrationis significat identitatem inter subjectum demonstratum per pronomen, Hoc, & prædicatum, Corpus meum; similiter inter subjectum demonstratum per pronomen, Hic, & prædicatum, Calix Sanguinis mei, vel, Sanguis meus, significat, inquam, practicè pro instanti completæ prolationis orationis.
PDF Concl. VI. Non operatur forma Consecrationis ut vera, vel ut falsa, sed ut significativa.
PDF Concl. VII. Ly Corpus significat compositum ex materia & forma corporeitatis. Ly Sanguis liquorem istum, qui hoc nomine vulgò intelligitur, scilicet substantia, quæ generatur à nutrimento assumpto, & est proximum convertendum in carnem. Ly Meum determinat Corpus, & ly Mei Sanguinem, significantque relationem partis ad totum, scilicet Christum.
PDF Sectio IV. De præsentia Corporis & Sanguinis Christi in Sacramento Eucharistiæ.
PDF Concl. I. In sanctissimo Eucharistiæ Sacramento, id est, sub speciebus panis & vini consecratis, verè, realiter, & substantialiter continetur Corpus & Sanguis Christi.
PDF Concl. II. Transubstantiatio panis & vini in Corpus & Sanguinem Christi, manentibus dumtaxat speciebus panis & vini, fide certa est.
PDF Concl. III. Transubstantiatio, quâ tota substantia panis, & vini convertitur in totam substantiam corporis & sangninis Christi, ex solo sensu speculativo fomræ non demonstratur.
PDF Concl. IV. Ad transubstantiationem talem, qualem Ecclesia Catholica agnoscit in Eucharistia, guinis Christi productio.
PDF Concl. V. Ad transubstantiationem sufficit adductio, id est, productio præsentialitatis.
PDF Concl. VI. In almo Eucharistiæ Sacramento, & quidem in qualiter specie, est totus Christus secundùm Corpus, Sanguinem, animam, & Divinitatem.
PDF Concl. VII. Ex vi verborum sub specie panis ponitur Corpus, sub specie vini, Sanguis; de facto ille solus, quem Christus habet in cælo, in triduo mortis (incertum an valuisset consecratio) fuisset positus etiam ille, qui non erat in Corpore.
PDF Concl. VIII. Vi naturalis concomitantiæ existit sub specie panis Sanguis, sub specie vini Corpus, sub utraque anima cum omnibus perfectionibus à loco absolutis: unio quoque hypostatica, & illâ mediante Divinitas, imò tota Trinitas. In triduo mortis sub specie panis fuisset aliquis Sanguis, sub specie vini totum Corpus, sub utraque Divinitas, sub neutra anima.
PDF Concl. IX. Totus & integer Christus existit sub quavis speciei parte, fortè etiam sub indivisibilibus (si dentur) tam antè, quàm post divisionem
PDF Concl. X. Præsentia sacramentalis non supponit simpliciter necessario existentiam, seu modum existendi naturalem; proinde potuit Christus priùs sacramentaliter existere, quàm circumscriptivè, priùs in Sacramento, quàm in Virginis utero.
PDF Concl. XI. Consecratio unius speciei non dependet necessitate Sacramenti à Consecratione alterius, bene necessitate præcepti, tum Ecclesiastici, tum Divini.
PDF Sectio V. De Actionibus & Paßionibus Eucharisticis.
PDF Sectio VI. De Speciebus Eucharisticis.
PDF Concl. I. Consecratione peractâ remanent accidentia panis & vini sine subjecto.
PDF Concl. II. Accidentia in Eucharistia existunt propriâ existentiâ; idque sine aliquo novo modo positivo superaddito.
PDF Concl. III. Non est improbabile, accidentia in Eucharistia existere sine potentiori Dei influxu.
PDF Concl. IV. Accidentia panis & vini possunt in Sacramento exercere easdem operationes tam reales, quàm intentionales, quas poterant exercere, dum erant in subjecto.
PDF Concl. V. Accidentia in Eucharistia eadem patiuntur, quæ anteà.
PDF Concl. VI. Tamdiu sub speciebus Eucharisticis manet Christus, quamdium mansisset substantia panis & vini.
PDF Concl. VII. Quando taliter alterantur species consecratæ, ut ampliùs non maneres substantia panis, & vini, redit substantia composita ex priori materia, & nova forma substantiali; idque in instanti corruptionis, & immediatê à Deo.
PDF Concl. VIII. Mutationes miraculosæ, quæ fiunt circa Eucharistiam, aliquando veræ sunt, aliquando tantùm apparentes: equidem ordinariè non est vera Christi Caro, vel verus Christi Sanguis, qui apparet; neque semper sub illis permanent Christus sacramentaliter.
PDF Concl. IX. Facta miraculosâ mutatione circa species non obligatur Sacerdos ad sumptionem, vel novam Consecrationem: equidem consulitur nova Consecratio.
PDF Concl. X. Sacramentum Eucharistiæ est adorandum cultu latriæ, qui soli Deo debetur.
PDF Sectio VII. De Effectu Sacramenti Eucharistiæ.
PDF Sectio VIII. De Neceßitate Communionis.
PDF Sectio IX. De Præcepto Ecclesiastico Communionis.
PDF Concl. I. Omnes & soli baptizati postquam ad annos discretionis pervenerint, tenentur jure Ecclesiastico singulis annis communicare, ad minus in Pascha.
PDF Concl. II. Prævidens impedimentum debet prævenire Communionem annuam, si obliget, secùs Paschalem.
PDF Concl. III. Qui vel ob impedimentum, vel ex malitia, aut negligentia non communicavit in Paschate, non tenetur proximâ opportunitate.
PDF Concl. IV. Utrique præcepto Communionis, tum Divino, tum Ecclesiastico, satisfit per Communionem sacrilegam.
PDF Concl. V. Omnes Fideles præcepto Ecclesiastico tenentur communicare in articulo mortis.
PDF Concl. VI. Qui paticis antè diebus nihil minùs cogitans quàm de morte, communicavit ex devotione, non tenetur accipere aliud Viaticum.
PDF Concl. VII. Qui manè communicavit ex devotione, non potest eâdem die meridiem accipere Viaticum.
PDF Sectio X. De Dispositione spirituali suscipientis.
PDF Concl. I. Ad dignam susceptionem hujus Sacramenti per se requiritur status gratiæ.
PDF Concl. II. Qui existens in statu peccati mortalis, & non jejunus, vel excommunicatus sumit Eucharistiam, peccat duplici peccato in Confessione explicando.
PDF Concl. III. Conficius sibi peccati mortalis tenetur Communioni præmittere Confessionem sacramentalem: quod jure divino, non fatis probatur.
PDF Concl. IV. A præcepto Confessionis excusat grave incommodum proprium, vel alienum.
PDF Concl. V. Habens peccatum reservatum, & aliud mortale non reervatum tenetur ante Communionem consiteri inferiori: equidem satisfacit confitendo non reservatum.
PDF Concl. VI. Conscius sibi peccati mortalis non potest communicare sine prævia Confessione ad implendum præceptum Communionis Paschalis: neque Sacerdos sic celebrare (nisi ratione officii obligetur) ut ipse, aut alius audiat Sacrum in die Dominico, aut Festo.
PDF Concl. VII. Qui omisit inculpabiliter in Confessione aliquod mortale, tenetur ad iteratam Confessionem; sed quòd ante proximam Communionem, non facilè evinces.
PDF Concl. VIII. Solus Sacerdos, qui urgente necessitate absque prævia Confessione celebravit, confiteri debet quamprimùm; v. g. intrà triduum. Talis non est qui recordatur mortalis tempore Sacri.
PDF Concl. IX. Carentia peccatorum venialium, tum actualium, tum habitualium, utilis valde est ad effectum Eucharistiæ; sed minime necessaria. Equidem peccat veniali sacrilegio, qui accedit cum veniali actuali deliberato, vel pluribus habitualibus non retractatis.
PDF Concl. X. Quotidiana Communio non est amnibus justis indifferenter permittenda, nec etiam neganda.
PDF Sectio XI. De Dispositionibus requisitis ex parte corporis.
PDF Concl. I. Pollutio mortalis expiati per Confessionem, per se non impedit Communionem, bene per accidens.
PDF Concl. II. Ad Communionem prærequititur jejunium naturale sub mortali.
PDF Concl. III. Jejunium violat minimus cibus, vel potus ore exteriùs sumptus, & transmissus aliter, quàm per modum salivæ, aut respirationis.
PDF Concl. IV. Jejunium naturale præcipitur hodie observari ab hora duodecima nocturna moraliter.
PDF Concl. V. Licet sequi unum ex horologiis vulgò exactis.
PDF Concl. VI. Certus se comedisse, dubitans an post mediam noctem, licitè communicat.
PDF Concl. VII. Excusat à præcepto jejunii necessitas vitandæ infamiæ, & Sacrificii perficiendi.
PDF Concl. VIII. A præcepto jejunii excusat necessitas accipiendi Viatici.
PDF Concl. IX. Valde probabile est, & tutum in praxi, posse infirmum durante eodem perticulo mortis sæpiùs communicare non jejunum; v. g. post octo, vel decem dies.
PDF Concl. X. Probabile est Sacerdotem non jejunum posse celebrare ad dandum Viaticum alteri moribundo, maximò quando per alia Sacramenta non posset infirmo subveniri.
PDF Sectio XII. De distributione Eucharistiæ.
PDF Concl. I. Solus Saceros ex officio dispensat Eucharsitiam. Ut licitè, requiritur jursidictio. Equidem sufficit licentia præsumpta.
PDF Concl. II. Sacerdos sicut cæteris, ita sibi ipsi, etiam extra Sacrificium, administrat Eucharistiam ex officio; & potest ministrare, nisi adsit alius Sacerdos potens & volens minstrare.
PDF Concl. III. Eucharistiæ dispensandæ officium non sic soli Sacerdoti Christus commisit, ut dispensationem aliis committi prohibuerit. Quare Sacerdote justâ de causa committente, potest illam dispensare Diaconus.
PDF Concl. IV. In extrema necessitate, si Sacerdos non valeat, aut irrationabiliter invitus non velit ministrare Viaticum, poterit id facere Diaconus, etiam sine mandato Sacerdotis, ex præsumpta facultate Superioris.
PDF Concl. V. Clericis Diacono inferioribus, & à fortiori laicis, non potest ordinariè committi dispensatio hujus Sacramenti. Equidem in articulo mortis, deficiente Sacerdote, & Diacono, posse etiam laicum, secluso scandalo, porrigere Viaticum ex licentia Sacerdotis expressa vel præsumpte, multis non videtur improbabile.
PDF Concl. VI. Religiosi Mendicantes possunt ministrare Eucharistiam amnibus & singulis Christi fidelibus, quocumque anni tempore, præterquam in Festo Paschatis Refurrectionis Dominicæ, & mortis articulo.
PDF Concl. VII. Peregrinos posse accipere Communionem Paschalem in Ecclesiis Mendicantium, probabilius docent REcentiores Theologi.
PDF Concl. VIII. Concessa alicui facultate administrando Sacramentum Pœnitentiæ, non censetur eidem concessa facultas administrandi Eucharistiam; & per consequens habitâ facultate ad eligendum Confessorem, neutiquam intelligitur etiam habita ad eligendum ministrum Eucharistiæ, seu ad suscipiendum hoc Sacramentum à quotumque Sacerdote voluerit.
PDF Concl. IX. Sacerdos ex rationabili causa potest communicare volenti dare partem hostiæ suæ.
PDF Disputatio V. De Sacrificio Missæ.
PDF Sectio Prima. De Natura & essentia Sacrificii.
PDF Sectio II. De Ministro Sacrificii novæ Legis.
PDF Sectio III. De his pro quibus hoc Sacrificium offerri potest.
PDF Sectio IV. De effectu & valore Sacrificii.
PDF Concl. I. Sacrificium Missæ habet aliquem effectum ex opere operato, aut quasi.
PDF Concl. II. Sacrificium non causat immediatè & opere operato gratiam sanctificantem, neque remittit peccata veniala.
PDF Concl. III. Sacrificium novæ Legis tollit immediatè & infallibiliter pœnas temporales, tam vivorum, quàm defunctorum peccatis remissis debitas.
PDF Concl. IV. Valet Sacrificium Missæ non tantum ad impetranda bona spiritualia, v. g. Castitatem, aliasque virtutes, & avertenda mala opposita, ut peccata, tentationes, & infestationes Dæmonum &c. sed etiam ad temporalia beneficia spiritualibus subservientia obtinenda, v. g. sanitatem, aëris clementiam, frigus&c. & incommoda opposita avertenda, ut infirmitatem, sterilitatem &c.
PDF Concl. V. Ad consequendum specialem, seu medium fructum Sacrificii, requiritur applicatio Sacerdotis.
PDF Concl. VI. Valeret applicatio Sacrificii quoad fructum medium estò fieret contra mandatum Superioris; aut aliunde illicitè contra Justitiam, Votum, Charitatem &c.
PDF Concl. VII. Sacrificium quà impetratorium æquè valet multis, atque uni, si pro singulis explicitè oretur.
PDF Concl. VIII. Effectus satisfactionis, quem habet Sarcificium Missæ ex opere operato, cò minor est in singulis, quò pro pluribus offertur.
PDF Concl. IX. Ad percipiendum fructum Sacrificii, non requiritur in eo, pro quo offertur, aliquis consensus, vel alia dispositio actualis. Equidem meliorem fructum recipiet pro meliori dispositione, sive actuali, sive etiam habituali.
PDF Sectio V. De solenibus Missæ Sacrificii ceremoniis.
PDF Concl. I. Vi Sacerdotii præcisè non obligantur sub mortali singuli Sacerdotes ullo tempore celebrare.
PDF Concl. II. Pastores & alii curam habentes animarum, tenentur sub mortali celebrare per se, vel per alios in sua Parochia illis diebus, quibus subditi obligantur audire Sacrum: imterim nec his, nec aliis diebus tenentur subditis applicare specialem fructum Sacrificii, præcisè ex vi pastoralis officii.
PDF Concl. III. Sacerdos applicans alicui specialem fructum Sacrificii, licitè accipit stipendium titulo sustentationis, aut laboris extrinseci, illicitè ut pretium laboris intrinseci.
PDF Concl. IV. Pacisco de stipendio, alioquin justo. ante celebrationem Missæ, non videtur illicitum ex jure naturæ.
PDF Concl. V. Plura stipendia accipere pro una Missa prohibet jus naturæ, non tantùm divitibus. sed etiam pauperibus.
PDF Concl. VI. Ex natura rei potest Sacerdos ab uno, vel à diversis tot parva stipendia accipere, quæ justæ eleëmosynæ æquivalent, & unum tantum pro omnibus illis Missæ Sacrificium offerre.
PDF Concl. VII. Non potest Sacerdos absque peccato mortali notabiliter diù differre celebrationem Missarum, pro quibus recepit stipendium, absque consesu illorum, à quibus recepit.
PDF Concl. VIII. Peccat mortaliter, qui omittit unem Missam pro qua accepit stipendium, & tenetur stipendium restituere.
PDF Concl. IX. Rector Ecclesiæ Collegiatæ peccat mortaliter, si aliquo die non curet legere Missam.
PDF Concl. X. Quando Fundator, vel quicumque Missas, elargitâ stipe, postulat, eligit talem Ecclesiam, Capellam, Altare v. g. privilegiatum, principaliter, ut ibi Præsentia, seu Officiatura Missæ adsit, peccatum est ex genere suo mortale alibi celebrare. Sin verò principalis finis fuit Missæ applicatio, non est peccatum mortale alibi celebrare; immo nec veniale quidem, quando constat non nisi de applicatione.
PDF Concl. XI. Sacerdos Beneficiatus, Capellanus, sive alio quopiam titulo obligatus toto anno Missas quotidie per seipsum celebrare, potest intermittere seu vacare semel in habdomada.
PDF Concl. XII. Capellania sacerdotalis potest conferri Clerico non Sacerdoti, qui infra annum potest Sacerdos ordinari.
PDF Concl. XIII. Peccat ex genere suo mortaliter qui obligatus celebrare per seipsum, celebrat sine justa causa per alium; communiter tamen non tenetru ad restitutionem.
PDF Concl. XIV. Peccat CApellanus, & tenetur ad restitutionem stipendii, si eodem die, quo celebrare obligatur, apponat impedimenta voluntaria abstantia Sacrificio. Item si non removeat similia impedimenta quando commodè potest.
PDF Concl. XV. Licet quotidie celebrare, excepto die Veneris Sancto.
PDF Concl. XVI. Non licet eidem Sacerdoti plures Missas eodem die celebrare, præterquam in natali Domini, & Sufficit, & casu necessitatis.
PDF Concl. XVII. Sufficit Missam finitri in aurora, & ante meridiem esse inceptam.
PDF Concl. XVIII. Peccat mortaliter, qui celebrat in loco interdicto.
PDF Concl. XIX. Ex parte loci propriè dicti requiritur oppositio convenientis dispositionus, scilicet quod sti sanctificatus.
PDF Concl. XX. Ad Sacrificium Missæ licitè offerendu[m] requiritur Altare lapideum Chrismatis unctione benefictum ab Episcopo, vel ex commissione solius Pontificis à simplici Sacerdote.
PDF Concl. XXI. Altare oportet elle ornatum duabus mappis lineis, ubi moris est, benedictis; insuper Corporali de sindone munda. Accedat lumen, saltem unicum, liber Missalis, & Crux.
PDF Concl. XXII. Ad licitè celebrandum requiritur calix, & patena, quæ debent esse de auro, vel argento, vel ubi paupertas cogit, ad minus de stanno.
PDF Concl. XXIII. Calicem (& eadem ratio est patenæ) in quo legitimè vales celebrare, oportet esse consecratum ab Episcopo, vel alio, cui à Pontifice fuerit hoc privilegium concessum.
PDF Concl. XXIV. Calix & patena amittunt suam consecrationem, quando adeò immutantur, sive per Fractionem, sive diminutionem, aut alio quocumque modo, ut jam inepta sint ad usum Sacrificii absque novo artificio. non ergo quando de novo inaurantur, minùs quando perdunt per longum usum inaurationem, quæ erat tempore consecrationis.
PDF Concl. XXV. Prohibetur laicis, quin & Clericis, Diacono inferioribus, tangere sacra casa, quando actu continent sacram Eucharistiam. Quando autem nec continent, nec aliquando continuerunt, immo tametsi aliquandocontinuissent, nullum est peccatum nudâ manu tangere ciboria, pixides, spheras, vel lunulas, estò sint benedicta; neque peccatum mortale citra contemptum tangere calicem, aut patenam, immo si subsit causa nec veniale. An sine causa sit veniale, dubium est, quando fieret extra ministerium sacrum.
PDF Concl. XXVI. Ad ritè celebrandum requiruntur sex instrumenta, videlicet Amictus, Alba, Cingulum, Manipulus, Stola, & Casula, sive Planeta, idque sub mortali, nisi parvitas materiæ, vel aliqua necessitas excuser.
PDF Concl. XXVII. Vestes Sacerdotales debent benedici juxta ritum, qui præscribitur in Pontificali Romano, idque à legitimo ministro, id est, ab Episcopo, vel aliis habentibus à Pontifice facultatem.
PDF Concl. XXVIII. Amittunt vestes Sacerdotales suam benedictionem, quando ita franguntur, ut ja sint ineptæ ad suum sonsuetum usum.
PDF Concl. XXIX. Non licet sacra vasa, aut vestes transferre ad usum profanum; bene è contra vestes, vasaque porfana applicare usibus sacris.
PDF Concl. XXX. Nudis predibus celebrare nullum est peccatum; neque mortale citra scandalum & contemptum, celebrare cooperto capite ex aliqua infirmitate, vel simili causâ saltem usque ad consecrationem.
PDF Concl. XXXI. Debet adesse, qui ministret sacrificanti in altari. Sufficit unus. Jus positivum prohibet feminam. Consuetudinem contrarium præscripsisse non satìs constat.
PDF Concl. XXXII. Licèt multum conveniens sit ante celebrationem orationi vacare, recitando Psalmos, & Orationes, quæ ab Ecclesia præscribuntur in Missali, equidem nulla est obligatio. Idem dicendum de illis precibus, quæ vocantur gratiarum actio, immo de orationibus, quas Sacerdos recitat dum induit sacras vestes. Fortè etiam de recitatione Matutini cum Laudibus.
PDF Concl. XXXIII. Nihil omittendum in Missa, vel addendum, præfertim quo videri possit alius ritus seu forma celebrandi. Qui secùs facit, per se mortaliter peccat; fieri tamen potest ut propter parvitatem materiæ solùm peccet venialiter. Levis materia est Canticum Angelorum, Symbolum Apostolorum, unum aut alterum nomen alicujus Sancti in Canone, ly Epistola & primum Euangelium. Interim quod omissum fuerit, non est resumendum, nisi sit de necessitate Sacramenti.
PDF Concl. XXXIV. Consultius est (seclusâ rationabili causâ) celebrare Missam, quæ unoquoque die præscribitur in Missali. Nihilominus contrarium in Missis privatis, citra scandalum & contemptum, non est illicitum, saltem mortaliter, fortè nec venialiter.
PDF Concl. XXXV. Sacerdos recitans Gloria, &, Credo, quando non sunt recitanda, aut aliquam commemorationem, ad summum peccat venialiter. Similiter qui ut privata persona ex peculiari devotione, dum secretè orat, addit Pater noster, vel Psalmum Miserere, aut quid simile Idem sit judicium de illo, qui in Canone nominat suum Generalem & aliis nominibus Sanctorum addit nomen sui Patroni, vel Patroni loci.
PDF Concl. XXXVI. Peccat mortaliter qui sine gracissima causa interrumpit Sacrificium Missæ quoad partes essentiales, id est, Consecrationem Corporis, & Sanguinis, imò & sumptionem, estò tantùm sit pars integralis.
PDF Concl. XXXVII. Interruptio Missæ quoad partes accidentales, estò per se graviter sit prohibita, equidem ob multas causas licet.
PDF Concl. XXXVIII. Per se nulla est obligatio consecrandi hostiam grandiorem.
PDF Concl. XXXIX. Prudenter instruit Ecclesia, ut Missa non celebraretur vulgari passim linguâ, & ut in Missa quædam altâ voce, quædam secretò dicerentur.
PDF Sectio Finalis. De Præcepto audiendi Missam.
PDF Concl. I. Ex præcepto Ecclesiæ obligantur omnes, & soli fideles, id est, baptizati, ratione utentes, singulis diebus Dominicis, & Festivis assistere integro Sacrificio.
PDF Concl. II. Peccant mortaliter, etiam illi, qui notabili parti Missæ non intersunt. Talis pars est vel sola consecratio, & communio: quamquam qui illis interfuisset, reliqua autem omisisset, non ausim à peccato mortali excusare.
PDF Concl. III. Non satisfit præcepto audiendi Missam, qui simul audit plures partes diversarum Missarum, fortè nec aui successivè.
PDF Concl. IV. Ut adimpleas præceptum audiendi Missam, perinde est privata sit, an solemnis, ubicumque celebretru (nisi obstet specialis prohibitio) à quocumque celebretur Sacerdote, Ritu Græco, an Latino, die die, sive Votiva, aut pro defunctis, quocumque situ audiatur.
PDF Concl. V. Ad debitam auditionem Misse requiritur præsentia moralis.
PDF Concl. VI. Ad satisfaciendum præcepto Ecclesiæ requiritur intentio, saltem virtualis, audiendi Missam, id est, offerendi Sacrificium cum Sacerdote eo modo quo potest.
PDF Concl. VII. Non impletur præceptum Ecclesiasticum audiendi Missam sine aliqua attentione interna.
PDF Concl. VIII. Satisfacit præcepto audiendi Sacrum, qui assistit nesciens esse diem Festum, vel sciens cum animo non implendi præceptum.
PDF Concl. IX. Excommunicatus vel interdictus speciali aut generali interdicto excusatur ab auditione Sacri, estò suâ culpâ talem censuram contraxerit, nec moralem diligentiam adhibuerit, ut absolutionem censuræ consequeretur.
PDF Concl. X. Discedens manè è loco domicilii ubi celebratur dies Festus, non tenetur audire Sacrum, estò commodè possit, sit durante adhuc implendi præcepti commoditate, sit futurus in loco exempto.
PDF Concl. XI. Qui habent privilegium audiendi Missam tempore interdicti, tenentur eam audire.
PDF Concl. XII. Excusat ab auditione Missæ in die Festo impotentia corporalis, non tantùm physica, sed etiam moralis, quando sine jactura alicujus boni, saltem mediocris æstimationis, aut sine magna difficultare, & labore Missa audiri non potest.
PDF Concl. XIII. Excusat ab auditione Missæ in die Festo titulus Charitatis, Officii, ac justæ Obedientiæ, denique legitimæ consuetudinis.
PDF Concl. XIV. Excusatus à consecratione, & communione, excusatur à toto.
PDF Concl. XV. Excusatus ab auditione Missæ diebus Dominicis & Festivis, nullo jure tenetur ad orationem privatam, concionem, dilectionem Dei super omnis, contritionem, aut alia pia opera.
PDF Privilegium Cæsarum.
PDF Privilegium Regis Hispaniarvm.
PDF Index Rervm Præcipvarvm Quæ in hac secunda Parte continentur.
PDF Vorsatz
PDF Rückdeckel
PDF Rücken
PDF Vorderschnitt
PDF Pars Tertia. In qua tractatur de Virtute ac Sacrameto Pœnitentiæ
PDF Vorderdeckel
PDF Vorsatz
PDF Titelblatt
PDF Index Et Ordo Dispvtationvm, Et Conclvsionvm, Quæ in hac Tertia Parte continentur.
PDF Facvltas Reverendißimi Patris Commissarii Generalis.
PDF Facvltas Reverendi Admodum P. Ministri Provincialis.
PDF Approbatio Theologorum Ordinis.
PDF Privilegium Cæsareum.
PDF Privilegium Regis Hispaniarum.
PDF Censvra.
PDF Disputatio VI. De Virtvte Poenitentiæ.
PDF Sectio Prima. De Natura & Essentia Virtutis Pœnitentiæ.
PDF Concl. I. Datur specialis virtus Pœnitentiæ, inclinans voluntatem ad vindicandum peccatum à se sommissum.
PDF Concl. II. Pœnitentia specialis non est virtus appetitiva, non intellectualis; moralis, non theologica; acquisita, non infusa.
PDF Concl. III. Pœnitentia specialis non est virtus appetitiva ordinans ad seipsum, sed ad alterum. Distinguitur à Religione, Amicitia, Justitia, tam commutativa, quàm distributiva &c.
PDF Concl. IV. Pœnitere est actus justitiæ vindicativæ.
PDF Concl. V. Pœnitentia, ut est justitia vindicativa sive compensativa, pro objecto formali respicit correspondentiam pœnæ ad culpam.
PDF Concl. IV. Objectum materiale proximum Virtutis specialis Pœnitentiæ est quilibet actus internus vel ad vindicandum assumptus. Inter actus internos meritò computatur detestatio peccati, quæ etiam sæpissimè Pœnitentia appellatur. Potest esse actus Charitatis, Spei, aliarumque virtutum, prout ex hoc aut illo motivo elicitur.
PDF Concl. VII. Objectum materiale remotum Virtutis specialis Pœnitentiæ, est quodcumque malum vindicabile, à se commissum.
PDF Concl. VIII. Subjectum specialis virtutis Pœnitentiæ, est voluntas creata, etiam Christi, & Angelorum, multò magis B. Virginis, primorum Parentum in statu Innocentiæ, & Beatorum. Quidni etiam voluntas increata?
PDF Sectio Secvnda. De Contritione charitate perfecta.
PDF Concl. I. Nuspiam Scotus docuit, quempiam pœnitere posse, sicut oportet, ut ei justificationis gratia conferatur, sine præveniente Spiritûs sancti inspiratione, atque ejus adjutorio. Fortassis nec uspiam docuit, posse dari actum Pœnitentiæ moraliter bonum absque speciali auxilio Dei.
PDF Concl. II. Contritio remissiva peccatorum est dolor animi ac detestario de peccato commisso, cum proposito de cætero non peccandi. Sufficere poterit propositum virtuale.
PDF Concl. III. Contritio charitate perfecta justificat antequam Sacramentum actu suscipiatur, non tamen sinè ejus voto, saltem implicito. Poterit esse formalis actus charitatis.
PDF Concl. IV. Ad Contritionem charitate perfectam requiritur, quòd sit elicitus actus charitatis, aut saltem imperatus.
PDF Concl. V. Solus amor Dei propter se super omnia, sinè formali & explicito dolore, justificat extra Sacramentum, etiam memorem suotum peccatorum, si possit absque tali dolore Deum propter se super omnia amare.
PDF Concl. VI. Contritio charitate perfecta detestatur omnia peccata mortalia; non est necesse quòd singula in particulari.
PDF Concl. VII. Contritio charitate perfecta detestatur peccata mortalia super omnia alia mala, etiam pœnam ipsam æternam, & malum Deo intrinsecum, si foret possibile; super amnia, inquam, appretiativè.
PDF Concl. VIII. Contritio charitate perfecta non debet detestari peccatum super omnia alia mala intensivè.
PDF Concl. IX. Omnis Contritio charitate perfecta, etiam minimæ intensionis gradualis, remittit quæcumque peccata mortalia extra casum necessitatis, aut Martyrii, sinè actuali susceptione Sacramentorum.
PDF Concl. X. Contritio charitate perfecta, seu justificans priusquam Sacramentum actu suscipiatur, non requirit certam durationem; sed potest esse instantanea.
PDF Concl. XI. Contritio charitate perfecta detestatur in æqualiter peccata inæqualia, propria graviora præ levioribus.
PDF Concl. XII. Contritio charitate perfecta magìs proprium peccatum actuale morrale, quàm proprium peccatum originale: imò, si sit illimitata, directe magìs detestatur proprium peccatum originale per se suptum; semper tamen originale præ veniali de testatur indirectè.
PDF Concl. XIII. Contritio charitate perfecta magis detestatur proprium peccatum mortale, immo, si sit illimitata, proprium peccatum veniale, quàm pecatum mortale alienum.
PDF Concl. XIV. Contritio charitate perfecta non causatur in peccatore physicè, & efficienter à gratia justificante, seu habitu charitatis.
PDF Sectio III. De Attritione.
PDF Concl. I. Contritio imperfecta, quæ Attritio dicitur, specie distinguitur à Contritione charitate perfecta.
PDF Concl. II. Attritio concepta ex turpitudinis peccati confideratione, vel ex gehennæ & pœnarum metu, potest excludere omnem voluntatem peccandi.
PDF Concl. III. Non repugnat Augustino doctrina, auâ docetur, dolorem peccati propter gehennæ metum, seu Attritionem, excludere posse omnem peccandi voluntatem, & continere propositum bonæ vitæ, seu servandi totem, legem Dei.
PDF Concl. IV. Non repugnat Scoto, neque D. Boneventuræ doctrina, quâ docetur, dolorem peccati propter gehennæ metum, seu Attritionem, excludere posse omnem peccandi voluntatem, & continere propositum bonæ vitæ, seu sercandi totem legem Dei.
PDF Sectio IV. De Neceßitate Virtutis Pœnitentiæ.
PDF Concl. I. Pœnitentia, quæ est animi dolor ac detestatio de peccato commisso, cum proposito non peccandi de cætero, fuit universis hominibus, qui se aliquo peccato mortali inquinassent, omni tempore ad gratiam & justitiam assequendam necessaria.
PDF Concl. II. Pœnitentia obligat per se peccatorem, sub novo ac speciali peccato mortali, in periculo mortis.
PDF Concl. III. Pœnitentia non obligat per se peccatorem, sub novo ac speciali peccato mortali, pro prima opportunitate post peccatum commissum.
PDF Concl. IV. Nequit cerrò determinari, an, quando, & quoties in vita, extra periculum seu articulum mortis, per se obliget Pœnitentia, sub novo peccato mortali.
PDF Sectio V. De Efficacia Pœnitentiæ ad remittendum peccatum mortale.
PDF Concl. I. Nullum est peccatum, quod de facto per Pœnitentiam non possit deleri.
PDF Concl. II. Nulla gravitas, multitudo, aut iteratio peccatorum, stabili lege impedix auxilium efficax vetè pœnitenti, minùs sufficiens, quod Deus nulli negat.
PDF Concl. III. Deus dat omnibus peccatoribus gratiam, saltem remotè sufficientem, quam vis non omni tempore, sed solùm aliquando pro loco & tempore, ita ut, si homo peccator illâ bene uteretur, daret ulterius auxilium, usque ad illud, quod proximè sufficeret.
PDF Concl. IV. Pœnitentia de facto remittit omnia peccata mortalia totaliter, nullam videlicer relinquendo deordinationem moralem, ne quidem venialem. Posset aliqua peccata, si Deus vellet, remittere solùm partialiter, relinquendo scilicet aliquam deordinationem moralem.
PDF Concl. V. Non remittuntur de facto peccata morralia divisim; posset tamen Deus unum sine altero remittere.
PDF Concl. VI. De facto non remittitur peccatum mortale sinè infusione gratiæ sanctificantis, contrarium non implicat.
PDF Concl. VII. De potentia Dei ordinata non remittitur adulto peccatum mortale sinè omni ejus merito.
PDF Concl. VIII. Potest Deus de potentia absoluta remittere peccatum sine omni actu peccatoris. Quidni ergo sinè omni physica mutatione?
PDF Concl. IX. Non remittitur de facto peccatum mortale absque mutatione pœnæ; posset absolutè remitti eâdem æternitatis pœnâ manente: cur non & pœnâ remisâ, culpa possit permanere?
PDF Concl. X. In adulto, qui justificatur extra Sacramentum, magìs certum est, eum justificari gratiâ habituali, tamquam formâ, quàm Contritione.
PDF Sectio VI. De neceßitate & efficacia Pœnitentiæ ad remittendum peccatum veniale.
PDF Concl. I. Peccatum veniale non remittitur in hac vita absque infusione gratiæ habitualis, in re, aut saltem in jure; adeòque numquam remittitur peccatum veniale existenti in mortali, hoc non remisso.
PDF Concl. II. Quamvis in inferno pœna, debita peccato veniali non remisso, possit finiri, macula tamen semper permanent.
PDF Concl. III. Ad deletionem peccati venialis extra Sacramentum, non requiritur Contritio Charitate perfecta. Sufficit Attritio supernaturalis; immo quilibet actus meritorius justi, in eum finem relatius.
PDF Concl. IV. Per Sacramenta delentur peccata venialia ex opere operato; per Sacramentalia solum ex opere operantis.
PDF Concl. V. Remittitur subinde peccatum veniale post hanc vitam; non tamen per actum meritorium, aut satisfactorium, extra viam elicitum.
PDF Sectio VII. De Reviviscentia meritorum per Pœnitentiam.
PDF Concl. I. Merita per peccatum mortificata, reviviscunt per Pœnitentiam; potuissent absolutè non reviviscere.
PDF Concl. II. Per pœnitentiam recuperatur omnis gratia quomodolibet comparata, & competit actio secundùm jus antiquum ad totam gloriam; ità quòd pœnitens in eamdem, quam amiserat hæreditatem, restituatur, & majorem gratiam eâ, quam habuit ante lapsum.
PDF Concl. III. Peccata semel remissa, numquam redeunt ad eamdem pœnam, aut culpam.
PDF Concl. IV. Peccata sic possent à Deo remitti, ut per subsequens peccatum redirent ad eamdem prorsus culpam, & pœnam. Quidni etiam eadem numero culpa actualis possit redire?
PDF Dispvtatio VII. De Sacramento Pœnitentiæ.
PDF Sectio Prima. De Institutione, Neceßitate & Effectu Sacramenti Pœnitentiæ.
PDF Concl. I. Datur in Ecclesia Catholica verè & propriè dictum Sacramentum Pœnitentiæ, à Baptismo distinctum.
PDF Concl. II. Sacramentum Pœnitentiæ instituit Christus post resurrectionem suam, quando stans in medio Discipulorum suorum, insufflavit, & dixit eis: Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis, & quorum retinueritis, retentia sunt. Joan. 20. V. 22. & 23.
PDF Concl. III. Sacramentum Pœnitentiæ est lapsis post Baptismum ad salutem necessarium in re, vel in voto.
PDF Concl. IV. Sacramentum Pœnitentiæ remittit verè & propriè omnia peccata, ritè sibi subjecta, ex integro quoad culpam.
PDF Concl. V. Sacramentum Pœnitentiæ ur à cum culpa remittit pœnam æternam, eamque in temporalem commutat.
PDF Concl. VI. In Sacramento semper dimittitur pars aliqua pœnæ temporalis, major vel minor secundùm dispositionem pœnitentis.
PDF Sectio II. De Materia Sacramenti Pœnitentiæ.
PDF Sectio III. De Forma Sacramenti Pœnitentiæ.
PDF Concl. I. Forma ordinaria Sacramenti Pœnitentiæ: Ego te absolvo à peccatis tuis in nomine Patris, & Filii, & Spiritûs sancti, Amen. Essentialiter constituitur his binis verbis: Absolvo te. Peccaret tamen mortaliter qui omitteret ly A peccatis Omissio ly Ego, non nisi venialis, prout etiam invocatio SS. Trinitatis.
PDF Concl. II. Ly A peccatis tuis, concurrit ad effectum Sacramenti Pœnitentiæ; si proferatur ante prolata ista verba: Absolvo te; non concurrit, si proferatur postquam Sacerdos cum debita intentione protulit ista verba: Absolvo te.
PDF Concl. III. Hæ formulæ æquivalent formæ ordinariæ Sacramenti Pœnitentiæ: Tu absolveris à me. Petrus absolvitur à me. Iubeo te absolutum. Do tibi reconciltationem. Placet te esse absolutum. Placet quod tu absolvaris. vel, quòd absolvatur hic homo: Absolvat te Deus, seu, Absolvatur talis servus Christi, in sensu imerativo, secùs deprecativo.
PDF Concl. IV. Ego te absolvo &c. idem est quod: Impendo tibi gratiam remissivam peccatorum, vel, Remitto tibi peccata tua.
PDF Concl. V. Absolutio sacramentalis omnino necessariò debet ore proferri. Invalidè ad absentem dirigitur.
PDF Concl. VI. Sub conditione de præsenti & præterito, etiam hab, Si Deus sciat, quod cras restitues, valet Absolutio; sed non licet sinè justa causa: sub conditione futura, suspensiva valoris usque ad impletionem conditionis, semper est invalida.
PDF Concl. VII. Dimidiari non potest Absolutio sacramentalis circa peccata mortalia ritè confessa, nec licitè, nec validè.
PDF Concl. VIII. Possunt plures ministri cundem simul validè absolvere ab iisdem peccatis; eruntquè tali casu plura Sacramenta, etiam aliquando formaliter.
PDF Concl. IX. Quando plures simul eundem, absolvunt, possunt singuli validè uti hâc formâ: Nos te absolvimus &c.
PDF Sectio IV. De Dolore Sacramentali.
PDF Concl. I. Dolor sacramentalis debet esse supernaturalis, formalis, & efficax, etiam de veniabus.
PDF Concl. II. Requiritur dolor universalis de peccatis mortalibus, non remissis, licèt non omnia in Confessione exponantur; secùs de venialibus.
PDF Concl. III. Nunquam datur Sacramentum Pœnitentiæ validum, & informe ex defectu doloris.
PDF Concl. IV. Dolor sacramentalis Absolutionem noa sequatur. Confessionem non necessariò præcedit tempore.
PDF Concl. V. Necesse est ut dolor sacramentalis aliquo modo referatur ad Confessionem, ac motalem cum ea habeat connexione.
PDF Concl. VI. Unus dolor subservire potest duplici Confessioni, maximè de diversis peccatis; probabiliter etiam de iisdem.
PDF Concl. VII. Qui confitetur mortale peccatum, vel unicum veniale, sinè debito dolore, peccat mortaliter; secùs qui plura venialia, etsi de uno solùm doleat.
PDF Concl. VIII. Ad efficaciam doloris requiritur propositum emendationis, extendens se ad amnia morraliter in particulari si proponerentur. Sufficiet propositum virtuale.
PDF Concl. IX. Ad efficaciam doloris sufficit propositum particulare, extendens se ad sola venialia confessa. Potest dari universale, extendens sed ad omnia.
PDF Concl. X. Caret afficaci proposito, qui non vult deserere occasionem proximam peccati; nisi fortè excuset grave damnum spirituale vel corporale, alioquin verè imminens, nec alio modo impedibile.
PDF Concl. XI. Licitè manens in occasione proxima peccati, tamersi semper relabatur, potest absolvi, quotiescumque habet efficax propositum; non semper debet absolvi.
PDF Sectio V. De Præcepto Divino Confeßionis.
PDF Concl. I. Confessio Iure divino obligat sub mortali imnes & solos, qui in Baptismo, vel post Baptismum mortaliter peccaverunt.
PDF Concl. II. Præceptum divinum Confessionis perse & immediatè non obligat, nisi semel in via; adeòque satisfacit, qui confitetur in periculo mortis.
PDF Concl. III. Præceptum divinum Confessionis obligat per sie & immediatè, quando quis habet copiam Confessarii, quam postea per totam vitam non habebit; secùs si solùm sit periculum oblivionis.
PDF Concl. IV. Præceptum Divinum obligat per accidens, quando sumenda est Eucharistia, vel est medium necessarium ad superandem gravem aliquam tentatioenn, v.g. ad evitandum peccatum fornicationis, aut simile: nontamen propterea tenentur communiter Christiani plùs quàm semel in anno consiteri.
PDF Sectio VI. De Præcepto Ecclesiastico Confeßionis.
PDF Concl. I. Ecclesia statuit, ut præceptum divinum Confessionis saltem semel in anno, ab omnibus & singulis fidelibus, postquam ad annos discretionis pervenerit, impleretur.
PDF Concl. II. Secluso præcepto Divino Confessionis, Ecclesia numquam attentasset imponere Confessionem, ad quam de facto fidelis obligantur singulis annis. Forte nec imponere potuisset.
PDF Concl. III. Præceptum Ecclesiasticum annuæ Confessionis obligat omnes & solos, quos obligat præceptum Divinum Confessionis.
PDF Concl. IV. Confessio annua debet esse Confessio valida alicujus peccati mortalis, saltem dubli, numquam directè absoluti.
PDF Concl. V. Se quæ in aliquo casu sit obligatio per se, confitendi peccata mortalia, semel directè absoluta, hæc ipsa dependet à libera acceptatione pœnitentis.
PDF Concl. VI. Ecclesia potest præcipere Confessionem peccatorum venialium, si non omnium, saltem aliquorum, quæ pœnitens voluerit eligere. Quidni etiam sub gravi obligatione?
PDF Concl. VII. Reincidens in mortale, aut inculpabiliter aliquod omittens, non tenetur eodem anno ad secundam Confessionem. Fortè axcipiendus casus, si tacuit reservatum ob defectum potestatis in Confessario.
PDF Concl. VIII. Annus quoad præceptum Ecclesiasticum confitendi, computandus est juxta communem significationem, à prima die Januarii, usque ad ultimam Decembris.
PDF Concl. IX. Qui intrà annum non est confessus, statim post confiteatur, & satisfaciet etiam obligationi præsentis anni; tametsi nullum ejus peccatum mortale exprimat.
PDF Concl. X. Prævidens se impediendum à Confessione reliquo tempore anni, tenetur nunc confiteri.
PDF Sectio VII. De Qualitate Confeßionis Sacramentalis.
PDF Concl. I. Confessio sit secreta, licèt publica, aut per interpretem sufficiat ad valorem Sacramenti, & aliquando sit licita.
PDF Concl. II. Publica Confessio, aut per interpretem non videtur obligare, etiam in extrema necessitate.
PDF Concl. III. Confuetudo requirit Confessionem vocalem, quamvis ratio non ostendat, quod sub mortali. Sufficit ad vocalem, quòd pœnitens, postquam Sacerdos legit peccata scripta, dicat, Accuso me de his omnibus. Interim nutu, aut scripto, in defectum vocis, potest, & debet fieri, si absit periculum infamiæ.
PDF Concl. IV. Confessio, absenti facta, non semper est invalida; estò graviter peccaminosa extra necessitatem.
PDF Concl. V. Confessio, quæ principaliter fieret propter vanam gloriam, aut alium finem venialiter malum, non esset invalida.
PDF Concl. VI. Mortaliter peccat, qui consitetur peccatum mortale, quod non fecit. Qui confitetur veniale, quod non fecit, solùm peccat venialiter. Excipe casum, quo illud foret tota materia Confessionis.
PDF Concl. VII. Non peccat mortali sacrilegio, qui dissimulat peccata, quæ nunc confitetur , priùs fuisse directè absoluta, vel non fuisse direchtè absoluta. Item qui primo Confessatio sola mortalia; secundo autem sola venialia confitetur.
PDF Sectio VIII. De integritate Confeßionis.
PDF Concl. I. Jure divino confitenda sunt omnia peccata mortalia, quorum pœnitens, post diligentem sui discussionem, conscientiam habet, etiamsi occultissima illa sint; non tantûm in genere, sed potiùs in specie, ac sigillatim.
PDF Concl. II. Jure divino confitendæ sunt circumstantiæ, peccatorum speciem, aut numerum mutantes; non ita certum est, quôd oporteat consiteri circumstantias solûm aggiavantes.
PDF Concl. III. Omnia & singula peccata mortalia dubia oportet consiteri. Stricta obligatio nec ex Tridentino, nec aliunde, nisi fortè ex praxi, convincitur.
PDF Concl. IV. Qui certus est de peccato mortali, & dubitat negativè de Confessione, per se loquendo tenetur confiteri. Scrupulosus, nisi sit moraliter vertus tam de peccato mortali, quàm non Confessione, taceat.
PDF Concl. V. Dixisti peccatum ùt dubium, si postea reperias certum, consulitur iterata Confessio, obligatio non convincitur.
PDF Concl. VI. Qui dixit se decies peccasse plùs minùsve, sufficienter explicavit numerum peccatorum, quamvis posteà comperiat se duodecies peccasse: insufficienter, si vigesies. Tacuisti peccatum certum ex oblivione, vel aliàs sinè culpa, manet obligatio consitendi.
PDF Concl. VII. Oblitus alicujus circumstantiæ mutantis speciem, si eam possis declarare, non teneris illud repetere; sin minùs, repetendum erit.
PDF Sectio IX. De Causis excusantibus ab integritate Confeßionis.
PDF Concl. I. Exvusat ab integritate materiali Confessionis impotentia physica, immò & moralis, id est, grave damnum proprium vel aleinum, Confessioni extrinsecum.
PDF Concl. II. Propria infamia vel complicis apud solum Confessarium, non excusat ab integritate materiali Confessionis.
PDF Concl. III. Qui revelat peccatum complicis sine ulla necessitate vel utilitate, peccat contra justitiam; adoque tenetur ad restitutionem tum famæ, tum aliorum damnorum, quæ ex tali infamia oriuntur.
PDF Concl. IV. Non facilè revelandus est complex in Confessione, quando illa revelatio non est necessaria, nisi ad correctionem ipsius, vel ad præcavendum damnum tetii.
PDF Concl. V. In extrema necessitate sufficit Confessio unici peccate venialis in particulari, immò peccati solùm in communi, his aut similibus verbis; Peccavi & pero Absolutionem. Quidni possit, & debeat absolvi ad quodcumque signum externum Contritionis?
PDF Concl. VI. Conditionatè poteris absolvere moribundum sensibus destitutum, de quo aliud non constat, nisi quòd Catholicè vixerit, maxime per frequentationem Sacramentorum post peccatum admissum: immò etiam ante peccatum admissum, v.g. moribundum in duelle vel fornicatione.
PDF Sectio X. De Distinctione specifica Peccatorum.
PDF Concl. I. Peccate specie & essentialiter distinguuntur ex rectitudinibus, quibus privante. Accidentaliter ex circumstantiis, quà tales sunt.
PDF Concl. II. Qui violavit votum solemne castitatis, satisfatis dicendo in Confessione: Violavi votum Castitatis.
PDF Concl. III. Sacerdos Religiosus, consitens peccatum luxuriæ, potest per se loquendo alterutram circumstantiam subticere, si verum est, quòd Sacerdos obligetur ad castitatem ex voto.
PDF Concl. IV. Qui suo consilio fuit, ut Petrus, habens votum castitaits, peccaret contra castitatem, tenetur votum istud explicare: secùs, si tantùm indirectè illud peccatum voluerit; v.g. si est de copula cum nupta, Deo obstricta &c. induit præter malitiam fornicationis; malitiam adulterii, sacriligii &c. nisi una ratio malitiæ ab alia præscindatur, saltem negativè, & de una præcisè sit delectatio.
PDF Concl. V. Qui habet votum castitatis, debet votum suum explicare in Confessione, quando consilio suo fuit causa, ut Petrus peccaret contra castitatem.
PDF Concl. VI. Dignitas personæ peccantis, per se loquendo, & in universum, non est circumstantia mutans speciem, aut notabiliter aggravans, in Confessione specialiter explicanda.
PDF Concl. VII. Per se loquendo & in universum non debet explicati in omni peccato carnis circumstantia virginitatis, etiam ex parte seminæ, etsi interveniat fractio claustri virginalis.
PDF Concl. VIII. Consuetudo peccandi, v.g. formicandi, per se loquendo, non est explicanda in Confessione. Consuetudo planè inadvertenter jurandi & pejerandi, ordinariè explicanda est, eò quòd sæpè advertomtia, aut scandalum interveniat.
PDF Concl. IX. Peccatum ex ignorantia mortaliter culpabili, est ejusdem speciei cum peccato scienter commisso in eadem materia. Ignorantia venialiter culpabilis, facit ex peccato mortali veniale.
PDF Concl. X. In Peccatis carnis debet explicari circumstantia copulæ consummatæ; nec sufficit dicere: Comisi peccatam grave contra castitatem cum soluta.
PDF Concl. XI. Præceptorum in eadem materia, ex eodem motivo proximo multiplicatio, nihil facit ad distinctionem specificam, vel numericam peccatorum.
PDF Concl. XII. Non committit duplex peccatum, qui violat duo jejunium Vigilæ & Quatuor Temporum vel Quadragesimæ, in unum diem incidentia: neque frangens jejunium debitum ex voto, estò vivisset ex motivo temperantiæ. Franciscanus tamen, frangens jejunium in Quadragesima, peccat dupliciter. Sed & quilibet Religiosus potest peccare duplici peccato contra præceptum sui Prælati.
PDF Concl. XIII. In Confessione non semper debet explicari malum proximo desideratum ex odio: neque qualitas contumeliæ aut detractionis.
PDF Concl. XIV. In Confessione non semper debet explicari species peccati mortalis, de quo quis se jactavit; neque qualitas plasphemiæ; sed nec qualitas hæresis.
PDF Concl. XV. Delectatio morosa probabiliùs contrahit omnem malitiam, quæ es in objecto: v.g. si est de copula cum nupta, Deo obstricta &c. induit præter malitiam fornicationis, malitiam adulterii, sacrilegii &c. nisi una ratio malitiæ ab alia præscindatur, saltem negativè, & de una præcisè sit delectatio.
PDF Concl. XVI. Peccatum externum in Ecclesia commissum contrahit indè aliquam malitiam sacrilegii, ad minùs venialem, subinde etiam mortalem, ubì vel notabilis irreverentia in ipso actu apparuerit, vel specialis prohibitio intervenerit: propter quam placita sæcularia, mercatus & alia, quæ referuntur in cap. Decet, de Immun. Eccles. in 6. sacrilegia sint mortalia vel venialia pro ratione materiæ; sicut & furtum, etiam solùm per accidens ibi existentis.
PDF Concl. XVII. Quando medium, quod assumitur ad aliquem finem, est sufficiens ad peccatum mortale, finis autem minimè, v.g. si quis omittat Sacrum propter studium; non est necessarium in Confessione explicare hunc finem, sed sufficit confiteri omissionem Sarci.
PDF Concl. XVIII. Regulariter loquendo non est obligatio explicandi conscientiam erroneam, maximè quoad Confessiones præteritas, in qui bus non fuit explicata: Quoad Confessiones verò præsentes, quando pœnitens ipse ad vertit vel dubitat, an peccaverit solûm ex conscientia erronea, tunc optimè faciet accusando se hâc formulâ: Feci hoc, putans me facere contra obligationem gravem.
PDF Concl. XIX. Peccata, quæ non sunt in materia servili, ex dei Festo non contrahunt specialem malitiam, saltem mortalem.
PDF Sectio XI. De Distinctione numerica Peccatorum.
PDF Concl. I. Distinctio numerica peccatorum desumitur ex morali actuum disjunctione, quam in actibus merè internis causat interruptio, saltem per contrariam voluntatem; quidni etiam per voluntariam cessationem à priori actu?
PDF Concl. II. Actiones externæ non censentur multiplicari, in ordine ad Confessionem, per repetitionem actus interni, quamdiu prioris efficacitas permanet in aliquo libero effectu.
PDF Concl. III. In eodem actu physico possunt esse plures militæ, solo numero distinctæ, ùt tales in Confessione explicandæ.
PDF Concl. IV. Actus internus & externus liber circa idem objectum, physicè sunt plura peccata, in morali æstimatione unicum. Actus externus vel eventus necessarius sufficit, ut incurratur censura tam in foro interno, quàm externo, esto præcesserit retractatio actûs liberi. Solet etiam in Confessione explicari, quamvis per so non sit obligatio, veluti est obligatio declarandi actum externum liberum.
PDF Sectio XII. De Satisfactione secundùm se.
PDF Concl. I. Potest homo, existens in gratia, Deo in hac vita condigno satisfacere ex opere operantis pro pœna temporali Prugatorii, remissis peccatis debita.
PDF Concl. II. Satisfactio condigna ex opere operantis requirit liberam acceptationem Dei propter merita Christi.
PDF Concl. III. Non repugnat, quempiam liberari à pœnis debitis per impetrationem, vel merita congrua: immò probabile est, de facto suffragia vivorum ita prodesse defunctis per podum impetrationis, ut nulla solutio æquivalens intercedat.
PDF Concl. IV. Opus satisfactorium debet elle opus honstum ac liberum.
PDF Concl. V. Opus satisfactorium regulariter debet esse pœnale. Potest esse merè internum.
PDF Concl. VI. Satisfactio fieri potest per opus præceptum: neque requiritur intentio satisfaciendi.
PDF Concl. VII. Ad satisfaciendum sufficiunt mala quæcumque temporalia, à Deo, velà causis secundes provenientia, patienter tolerata.
PDF Sectio XIII. De satisfactione sacramentali.
PDF Concl. I. Satisfactio non est pars essentialis Sacramenti Pœnitentiæ.
PDF Concl. II. Satisfactio sacramentalis non causat ex opere operato gratiam sanctificantem, neque gratias actuales; sed remissionem pœnæ temporalis, vel totius, si est verè proportionata, vel alicujus partis, majoris aut minoris, secundùm ejus æquivalentiam, & dispositionem pœnitentis.
PDF Concl. III. Satisfactio, quæ, omnibus ritè consideratis, à Confessario judicatur æquivalens pœnæ restanti, totam delet, estò non attingat punctum ejus indivisibile.
PDF Concl. IV. Per satisfactionem impletam in malo statu satisfit obligationi, & obtinetur effectus.
PDF Concl. V. Satisfactio sacramentalis debet esse opus honestum ex objecto, & regulariter supererogatorium, ac externum. In aliquo casu sufficeret opus merè internum, & aliàs præceptum. Opus simpliciter impositum intelligitur de aliàs indebito.
PDF Concl. VI. Recitè imponi potest pro pœnitentia sacramentali Confessio sacramentalis, Communio, Abstinentia à Communione, Oratio pro defunctis vel aliis vivis.
PDF Concl. VII. Confessarius regulariter, & per se loquendo, debet imponere pœnitenti satisfactionem per modum præcepti. Consulta tantùm non est sacramentalis.
PDF Concl. VIII. Sacerdos, regulariter & per se loquendo, peccat mortaliter, quoties sinè justa causa non imponit ullam satisfactionem pro peccatis mortalibus numquam confessis, alias solùm peccat venialiter.
PDF Concl. IX. Pœnitens regulariter & per se loquendo tenetur pœnitentiam justam, & prudentem acceptare (si velit absolvi) & acceptatam adimplere.
PDF Concl. X. Regulariter & per se loquendo peccat mortaliter, qui sinè justa causa non implet pœnitentiam, impositam pro peccatis mortalibus numquam confessis, aliàs solùm venialiter.
PDF Concl. XI. Satisfacit pœnitens suæ obligationi exequendo opus impositum, estò memoria obligationis penitùs exciderit.
PDF Concl. XII. Tenetur pœnitens implere pœnitentiam acceptatam pro prima opportunitate, nisi certo tempori sit affixa: dilatio tamen non semper est mortalis, tametsi terminus impletioni fuerit præfixus: nisi obligatio cum termino expiret.
PDF Concl. XIII. Excusat ab impletione satisfactionis injusta gravitas, impotentia physica, vel moralis ratione paupertatis, infirmitatis, infamiæ &c. Et ideo non facilè imponenda publica pœnitentia, nisi ad eam pœnitens obligetur pro tollendo scandalo.
PDF Concl. XIV. Oblitus pœnitentiæ, non tenetur Confessionem iterare. Conscius pœnitentiæ, tenetur eam per seipsum explere, nisi forte aliud declaraverit Sacerdos; aut talis sit, quæ per alium fieri solet.
PDF Concl. XV. Non commutatur satisfactio sacramentalis propriâ auctoritate, etiam in meliorem. Ob causam mutari potest ab eodem, vel altero Confessario, saltem si peccata reperantur fortè etiam absque repetitione.
PDF Ad Majorem Dei, Deiparæ Immaculate Conceptæ Ac Seraphici Patris Nostri Francisci Gloriam.
PDF Index Rerum Præcipvarvm Quæ in hac tertia Parte contenentur.
PDF Errata
PDF Vorsatz
PDF Rückdeckel
PDF Rücken
PDF Vorderschnitt
PDF Pars Qvarta. In quo tractatur de Ministro Sacramento Pœnitentiæ. Item de Sacramentis Extrema Unctionis, & Ordinis
PDF Vorderdeckel
PDF Vorsatz
PDF Titelblatt
PDF Index Et Ordo Disputationum, Sectionum, Et Conclusionvm, Quæ in hac Quarta Parte continentur.
PDF Facvltas Reverendißimi Patris Commissarii Generalis.
PDF Facvltas Admodum Rev. Patr. Ministri Provincialis,
PDF Approbatio Theologorum Ordinis.
PDF Privilegien
PDF Censvra.
PDF Disputatio VIII. De Ministro Sacramenti Pœnitentiæ.
PDF Sectio I. De Ministro ordinario Sacramenti Pœnitentiæ.
PDF Concl. I. Solus Sacerdos ex institutione Christi est Minister Sacramenti Pœnitentiæ.
PDF Concl. II. Ad validè absolvendum, præter potestatem Clavium, requiritur aliqua scientia actualis; ad licitè absolvendum tanta, quâ possit Confessarius plerumque discernere inter peccata & non peccata, mortalia & venalia &c. attamen sinè ea Absolutio erit valida, si reliqua adsint.
PDF Concl. III. Ad validè absolvendum, præter potestatem Clavium, requiritur Jurisdictio, quæ est vera Superioritas.
PDF Concl. IV. Jurisdictio ordinaria in totam Ecclesiam competit Pontifici Romano, idque jure divino immediatè; Episcopis immediatè jure Ecclesiastico in suam Diœcesim; Parochis in suos Parochianos; Legatis à latere & Nuntiis Apostolicis respectu populorum suæ Legationis. Item Generalibus & Provincialibus Religionum, ac etiam Superioribus localibus respectivè in suos subditos.
PDF Concl. V. Diœcesani & Parochiani censentur, qui in Diœcesi vel Parochia habent domicilium aut quasi domicilium, id est, qui habitant cum animo isthic permanendi, saltem magnâ parte anni, vel certè in domo aut officina conducta. Inter Religiosos veniunt Novitii, quamvis etiam à Sacerdotibus sæcularibus, illimitatè expositis, possint absolvi.
PDF Concl. VI. Jure communi Episcopi & alii Superiores, nec non minores Prælati exempti, possunt sibi eligere Confessarium, etiam præter sui Superioris licentiam: fortè ex consuetudine idem possunt Parochi, & alii Sacerdotes sæculares; secùs Sacerdotes Regulares.
PDF Concl. VII. Peregrini, si non peregrinentur in fraudem, possunt eligere quemlibet Confessarium publicè expositum. Similiter vagi, sed in loco, in quo sunt. Ignorantia proprii Sacerdotis, non dat jus, eligendi alienum.
PDF Concl. VIII. Ordinaria jurisdictio cessat cessante officio. Exerceri potest extra proprium territorium. Non acquiritur ratione delicti, commissi in tali loco.
PDF Sectio II. De Ministro Delegato.
PDF Concl. I. Quilibet Ordinarius, cuilibet Sacerdoti, à se distincto, aliunde non impedito, validè pro suis subditis delegat jurisdictionem in hoc foro; invalidè sibiipsi immediatè, etiam in futurum, cùm officio defungetur.
PDF Concl. II. Pontifex delegavit Religiosis Mendicantibus, ab Episcopo approbatis, jurisdictionem absolvendi quoscumque fideles, absque alia licentia Episcopi vel Parochi. Per Confessionem, eis factam, impletur præceptum annuum.
PDF Concl. III. Jurisdictionem accipit ab Ecclesia quivis Sacerdos (dummodo excommunicatus vitandus, aut suspensus non sit) in venialia & mortalia ante confessa.
PDF Concl. IV. Quilibet Sacerdos, etiam hæreticus, suspensus, excommunicatus aut degradatus vitandus, in articulo seu periculo mortis, jure dumtaxat Ecclesiastico, potest absolvere ab omnibus peccatis & censuris, Sacramento obstantibus, & casibus reservatis à jure vel homine, præsertim in absentia Ordinarii; quidni etiam in præsentia?
PDF Concl. V. Existente titulo colorato, cum errore communi, Ecclesia supplet defectum in singulis actibus: peccat tamen, ira scienter absolvens; uti & pœnitens, ab illo Absolutionem petens, quando adest alius Confessarius, vel deest justa confitendi causa. Censetur eadem Ecclesia supplere defectum jurisdictionis, ex communi DD. opinione probabilis; neque peccat ita absolvens; aut pœnitens, petens ab illo Absolutionem, estò adsit alius Confessarius, & desit justa causa confitendi.
PDF Concl. VI. Acquiritur jurisdictio per consuetudinem absolvendi toleratam; secùs per ratihabitionem aut consensum solùm præsumptum de futuro.
PDF Concl. VII. Ut valeat Absolutio debet præcedere aliqua notitia delegationis.
PDF Concl. VIII. Confessione nondum inchoatâ, expirat delegatio tempore & revocatione; secùs morte delegantis: si fuerit inchoata, nequidem expirat tempore aut revocatione.
PDF Concl. IX. Delegatus subdelegare non potest, nisi in certis circumstantiis.
PDF Sectio III. De approbatione Ministri.
PDF Concl. I. Approbatio est authentica declaratio de aptitudine Ministri. An ad eam requiratur aliquod judicium internum, non satis constat. Validè fit verbo, nutu, scripto, etiam cùm pro approbatione aut scriptura aliquid illicitè accipitur.
PDF Concl. II. Nullus, etiam Regularis, validè absolvit sæcularem, etiam Sacerdotem, non obstantibus privilegiis & consuetudine, etiam immemorabili, nisi sit ab Episcopo approbatus, vel habeat parochiale beneficium, quale non est Prælatura Regularis. In absolvente Religiosorum, etiam sæculari, non requiritur talis approbatio, vel beneficium.
PDF Concl. III. Actu obtinens beneficium parochiale (habuisse non sufficit) potest à quolibet eligi per Jubilæum vel Bulllam Cruciatæ, absque ulteriori approbatione, etiam extra proprium Episcopatum. Approbatus pro certo genere personarum, v. g. virorum, non potest ab aliis eligi; si pro uno loco, nequit eligi à subditis alterius loci.
PDF Concl. IV. Religiosus absque licentia Prælatorum obtinens approbationem, vel etiam jurisdictionem ab Episcopo, invitis Prælatis invalidè absolvit, etiam sæculares.
PDF Concl. V. Ut Sacerdos ubique gentium potest audire Confessiones, olim sufficiebat legitima approbatio cujuscumque Episcopi. Sed hodie videtur requiri approbatio Episcopi Diœcesani.
PDF Concl. VI. Potest Regularis ex rationabili causa approbari pro certo tantùm loco, vel tempore, aut genere personarum. In una Diœcesi semel absolutè approbatus, nequit ibidem, nisi novâ superveniente causâ, quæ ipsas Confessiones concernat, per approbantem reexaminari & reprobari; & reprobatio aliter dacta est invalida.
PDF Concl. VII. Si prævio examine approbatio injustè denegetur, sæcularis invalidè absolvit; utì & Regularis.
PDF Sectio IV. De Reservatione Casuum.
PDF Concl. I. Datur in Ecclesia potestas reservandi casus, ita ut inferiores Sacerdotes non possint validè ab illis absolvere, extra articulum mortis. Competit Pontific respectu Episcoporum, & Episcopis respectu Parochorum, aliisque Prælatis habentibus similem jurisdictionem respectu subditorum.
PDF Concl. II. Nimia reservatio semper est illicita, subinde etiam invalida; v. g. si Episcopus tot casus reservet; ut Parochus munere suo fungi non possit.
PDF Concl. III. Prælatus Regularis, sinè Capitulo Generali vel Provinciali, solùm undecim casus potest, non debet, reservare; fortè neque pluribus censuram reservatam apponere. Licitè tamen determinat certas pœnitentias pro quibusdam gravioribus peccatis, à Confessariis imponendas. Caveat autem, ne Confessiones subditorum audiat, nisi quando aliquod peccatum reservatum admiserint; aut ipsimet subditi sponte, ac potestatem reservatorum in casu particulari, poterit Confessarius pro illa vice absolvere, si ...
PDF Concl. IV. Reservatio Prælatorum Regularium concernit etiam Novitios, sed tantùm in ordine ad Confessarium Regularem, eidem Prælato subjectum. Potest esse pro uno loco, & non pro alio. Si Capitulum solùm consentiat in reservationem peccati certi, Prælatus nequit reservare peccatum dubium.
PDF Concl. V. Jure scripto nullum est peccatum Episcopis propriè reservatum, exceptâ procuratione abortûs. Casus alios alibi hi sibi reservant.
PDF Concl. VI. Reservantur peccata eorum, qui in hoc foro subsunt reservanti, etiam impuberum, quando reservatio non est pœnalis. Quando est pœnalis, ab his non incurritur. Sed neque à pubere, qui ignorat invincibiliter prohibitionem Ecclesiæ circa aliquod delictum, in cujus pœnam imponitur reservatio.
PDF Concl. VII. Reservari possunt, per se loquendo, peccata venialia, & mortalia aliàs confessa, etiam merè interna; de facto tamen solùm reservantur interna, quæ prodeunt in actum externum, per se mortalem, aliàs non confessa.
PDF Concl. VIII. De facto non reservantur peccata dubia; neque certa, non consummata in suo genere, nisi aliud exprimatur.
PDF Concl. IX. Sola censura reservari potest, utì & solum peccatum: attamen à Pontifice ordinariè non reservatur peccatum sine censura; quâ proinde non contracta, vel sublatâ, non contrahitur, vel aufertur reservatio peccati.
PDF Sectio V. De Ministro Absolutionis à peccatis reservatis.
PDF Concl. I. Potestate ordinariâ absolvit à peccatis reservatis reservans, ejus Superior, ac Successor, &, si quis est alius, cui potestas, absolvendi ratione officii data est.
PDF Concl. II. Episcopus potest absolvi à suo Confessario ab omnibus illis casibus, à quibus ipse licitè absolvit suos subditos. Consimiliter Superior Regularis, nisi specialiter id ei sit prohibitum. Utì etiam confiteri extra Ordinem, & suis subditis dare illam potestatem.
PDF Concl. III. Vagus & peregrinus subjacent reservationi Episcopi, cujus subditis confitentur. Peregrinus exemptus est à reservatione proprii Episcopi, saltem quando non sit in fraudem.
PDF Concl. IV. Superior sinè urgenti necessitate illicitè audit sola peccata reservata, & ab iisdem sacramentaliter absolvit, remittens pœnitentem pro aliis ad inferiorem. Absolutus non tenetur iteratò confiteri reservata inferiori.
PDF Concl. V. Qui habet jurisdictionem in reservata (nisi tantùm habeat sub conditione validæ Confessionis) tollit reservationem à peccatis confessis per Absolutionem invalidam.
PDF Concl. VI. Qui habet jurisdictionem in reservata, tollit reservationem à peccatis, inculpabiliter omissis, per validam absolutionem à peccatis non reservatis. Quod magis verum est de omissis tempore Jubilæi, estò postea pœnitens illud non lucretur.
PDF Concl. VII. Concilium Tridentinum concessit Episcopis potestatem absolvendi in foro conscientiæ à quidbuscumque casibus occultis, etiam Sedi Apostolicæ reservatis, delinquentes quoscumque sibi subditos, in Diœcesi sua per seipsos aut Vicarium ad id specialiter deputandum: sed ab hæresi occulta tantùm per se.
PDF Concl. VIII. Potestas absolvendi à casibus occultis, concessa Episcopis per Trident. sess. 24. de Refor. c. 6. Aliquibus videtur non esse revocata quoad hæresim. Extenditur ad casus post Trident. Papæ reservatos.
PDF Concl. IX. Utitur hâc potestate Episcopus non Sacerdos, legitimè electus & confirmatus, in cujus Diœcesi aliquando Tridentinum fuit receptum, quàmvis in aliquibus jam illi sit derogatum. Eâ absolvit quoscumque sibi subditos, in sua Diœcesi. Igitur etiam advenas & peregrinos, quamdiu in Diœcesi sua morantur. Quidni etiam Religiosos, si legitimè se illi subliciant?
PDF Concl. X. Subditos quoad domicilium absolvit Episcopus à casibus occultis extra propriam Diœcesim.
PDF Concl. XI. Episcopi absolvunt à quibuscumque casibus Papalibus, habentibus excommunicationem annexam, eos, qui ob impedimentum, etiam tantùm temporale, Pontificem, vel ab eo delegatum, adire nequeunt; dummodò jurent, exceptis impuberibus, quòd cessante impedimento se illi sistent, relapsuri aliàs in eandem censuram. An autem hoc debeat, aut possir extendi ad reservata aliis Prælatis, incertum est.
PDF Concl. XII. Confessarii Regularium possunt absolvere sæculares à casibus Papæ reservatis, exceptis contentis in Bulla Cœnæ. Nequeunt absolvere à casibus Episcopis reservatis, non obtentâ ad id Episcoporum facultate.
PDF Concl. XIII. Potestas Mendicantium, absolvendi à peccatis reservatis, non revocatur per Jubilæum, aut Bullam Cruciatæ.
PDF Concl. XIV. Non est mens Pontificis, ut Mendicantes virtute Bullæ Cruciatæ eligant Confessarium, vel absolvantur à peccatis reservatis, absque licentia suorum Superiorum.
PDF Concl. XV. Petitam licentiam, ut subditus absolvatur à reservatis, validè semper, subinde etiam licitè negat Superior; injustè, si subditus rationabiliter timeat, ab eo sibi inferendum aliquod damnum, extrinsecum Confessioni.
PDF Concl. XVI. Petens à Prælato omnem ejus auctoritatem, pro omnibus peccatis reservatis, pro uno suo subdito, pro una vice, & ipse in concessa facultate includitur. Extenditurque ad peccata, commissa post concessionem, vel ob confidentiam, nisi aliud constet de mente Prælati.
PDF Sectio VI. De Sigillo Confeßionis.
PDF Concl. I. Suppositâ institutione & necessitate Sacramenti, obligatio sigilli oritur ex jure divino, quodammodo naturali.
PDF Concl. II. Sigillum oritur ex omni Confessione, quam Pœnitens prudenter vult esse sacramentalem; etiam solùm inchoata vel sacrilega, sive defectu doloris in confitente, sive Sacerdotii, vel jurisdictionis in absolvente. Non oritur ex ea, in qua peccatum solùm narratur ab irridente Confessarium, aut ad peccatum pelliciente, vel etiam causâ consilii, ad Confessionem non necessari.
PDF Concl. III. Sigillo Confessionis obligantur Confessarius, Interpres, Internuntius, Consiliarius, & Prælatus, à quo justè petitur venia absolvendi à reservatis; immo quicumque per Confessarium justè vel injustè, aut casu transiens, vel malitiosè auscultans, venit in notitiam peccatorum; secùs qui absque necessitate audiunt ex libera voluntate pœnitentis, v. g. publicè, confitentis, vel peccata sua in charta descibentis.
PDF Concl. IV. Cadunt sub sigillum directè, mortalia in genere vel specie: venialia autem solùm quoad speciem, frequentiam, & numerum; etiam publica, & illa, quæ pœnitens dubius, vel formidans, narrat ùt peccata, cùm talia non sint.
PDF Concl. V. Indirectè cadunt sub sigillum omnes circumstantiæ odiosæ, quæ conducunt, saltem ex judicio pœnitentis, ad peccati manifestationem; ùt imperfectiones naturales vel morales, occasiones peccatorum, peccatum complicis, & quæcumque aliena, ex sola Confessione cognita. Item peccatum à pœnitente committendum, dummodo propositum illud sacramentaliter confiteatur.
PDF Concl. VI. Circumstantiæ non odiosæ, ùt nomen patria, dignitas, status; & odiosæ sinè ordine ad peccatum expositæ; similiter virtutes, aut revelationes, non sunt per se loquendo materia sigilli.
PDF Sectio VII. De Effectu Sigilli.
PDF Concl. I. Confessarius potest uti scientiâ præcedente vel consequente Confessionem, dummodo propter hanc non addat aliquam certitudinem vel circumstantiam. Similiter referre peccatum, non nominando personam, quando nullam est periculum, deveniendi in notitiam personæ.
PDF Concl. II. Caveat sibi Sacerdos referre peccatum, quod ex paucis pœnitentibus audivit. Et ne dixerit, pœnitentem esse talis Religionis vel Monasterii; aut in tali Civitate, maximè si non est ampla, regnare sodomiam, usuram &c. Possent etiam occurrere tales circumstantiæ, ut diecendo: Talis mihi hodie confessus est, frangeretur sigillum.
PDF Concl. III. Interrogatus de peccato confesso, quâcumque restrictione additâ, licitè affirmat, etiam cum juramento, se nescire. Interrogatus, an talem absolverit, si non absolvit, dicat, se functum fuisse suo officio, vel, Quid ad te? Poterit tali casu schedulam Confessionis negare pœnitenti; &, si est peccator publicus, etiam Communionem.
PDF Concl. IV. Confessarius nequit revelare pœnitentiam extraordinariam. Potest dicere de puero, de quo dubitatur, an sit capax usûs rationis, sibi confessum peccata venialia. Caveat autem omnino: ne, dum duos tantùm aut tres audivit, unum designando dicat: Hic solùm Confessus fuit venalia. Similiter ne dicat pœnitentem fuisse confessum nova peccata venialia.
PDF Concl. V. Non solvitur sigillum per expressum consensum pœnitentis, nedum per præsumptum.
PDF Concl. VI. Licitum est de peccatis, dictis in præcedenti Confessoine, agere in sequenti, quando pœnitens solet talem Confessarium frequentare; præsertim si confiteatur circumstantiam pertinentem ad priora peccata. Item post Absolutionem, si danda est pœnitentia, potest simul per modum remedii aliquid injungi in quo peccati fiat mentio. Ut admoneatur extra Confessionem de defectu, commisso in Confessione, non sufficit licentia petita, & non obtenta.
PDF Concl. VII. Usus scientiæ sacramentalis, non ingratus pœnitenti (v. g. ostensio vultûs benignioris, declinatio insidiarum, studium casuum conscientiæ &c.) licet, secluso periculo revelationis.
PDF Concl. VIII. Aliquando licet ex scientia Confessionis declinare consortium excommunicati, amovere indignum ab officio, negare indigno suffragium, Sacramentum &c. Numquam licet punire in corpore, privare benedicio vel officio, ad quod jam habet jus acquisitum &c.
PDF Sectio VIII. De quibusdam aliis obligationibus Confessariorum.
PDF Concl. I. Parochus requisitus tenetur ex justitia, per se vel alium, subditorum Confessiones excipere, semel vel pluries in anno, pro eorum multitudine, necessitate & annuo stipendio.
PDF Concl. II. Parochus in gravi necessitate tenetur ex justitia audire Confessiones subditorum, per se vel per alium, cum periculo vitæ. Qui non est Parochus, solùm in extrema necessitate ex charitate.
PDF Concl. III. Rogandus est pœnitens, quando aliqua peccata prætermittit, etiam inculpabiliter. Si rogatus neget, nisi evidenter constet de contrario, debet absolvi.
PDF Concl. IV. Ignorantiam vincibilem semper, invincibilem tunc tenetur Confessarius auferre, quando ex scientia non sequitur majus incommodum.
PDF Concl. V. Confessarius, auditâ Confessione, tenetur sequi sententiam pœnitentis, si verè probabilis est. Parochus etiam ante Confessionem.
PDF Concl. VI. Confessarius, qui cum culpa, vel sinè culpa, invalidè absolvit, defectu jurisdictionis, aut intentionis, non potest obtentâ jurisdictione, vel mutatâ intentione, in absentia absolvere: debet autem pœnitentem monere de defectu comisso, quando potest sinè gravi respectivè incommodo.
PDF Concl. VII. Confessarius, qui suâ culpâ non admonuit pœnitentem debitæ restitutionis, non tenetur restituere, etsi sit proprius Pastor. Tenetur admonere, quando potest sinè gravi respectivè incommodo. Qui autem suasit non restitutionem (etsi non sit proprius Pastor) restituet in defectum pœnitentis; nisi tempestivè & efficaciter revocet suum consilium. Non satìs examinavit numerum, speciem &c. peccatorum, examinet si redeat ad Confessionem, nisi aliquid obstet.
PDF Concl. VIII. Confessarius ex audita Confessione non contrahit specialem obligationem, seu cognationem aliquam spiritualem, quæ inducat in peccato carnali cum pœnitente, malitiam, necessariò confitendam.
PDF Disputatio IX. De Sacramento Extremæ Unctionis.
PDF Sectio I. De Institutione & Materiæ Extremæ Vnctionis.
PDF Concl. I. Extrema Unctio est verum & proprium Sacramentum novæ Legis, immediatè à Christo institutum (incertum quo tempore) per Jacobum autem promulgatam.
PDF Concl. II. Materia essentialis remota Extremæ Unctionis est oleum olivæ, per Episcopum, vel alium Sacerdotum, cui committi poterit, benedictum.
PDF Concl. III. Oleum infirmorum debet esse simplex, non mixtum balsamo aut alio liquore; incertum, an sufficeret Chrisma Confirmationis. Renovandum est quotannis, vetere cremato in lampade ante V. Sacramentum: attamen veteri uti potest, qui novum nondum accipere potuit. Non benedictum in minori quantitate validè miscetur benedicto.
PDF Concl. IV. Materia proxima Exeremæ Unctionis est unctio, ex consuetudine facienda in formam Crucis. Probabiliter valet unica in quacunque corporis parte. Ex præcepto requiruntur quinque, in quinque determinatis partibus, oculis, auribus, naribus, ore, & manibus.
PDF Concl. V. Singulæ unctiones cum formis sibi correspondentibus, statim atque exhibitæ, causant distinctas gratias partiales.
PDF Sectio II. De Forma & Effectu Extremæ Vnctionis.
PDF Sectio III. De Ministro & Subjecto Extremæ Vnctionis.
PDF Concl. I. Minister necessitate Sacramenti est solus Sacerdos; ex præcepto Ecclesiæ Parochus, vel ab eo delegatus.
PDF Concl. II. Sacerdos excommunicatus aut suspensus, etiam non toleratus, validè inungit; illicitè extra necessitatem.
PDF Concl. III. Ordinariè unus, in necessitate simul, & successivè plures possunt ministrare hoc Sacramentum eidem infirmo, in eadem infirmitate.
PDF Concl. IV. Inungendus solus fidelis infirmus, de cujus morte timetur.
PDF Concl. V. Non potest inungi infirmus, de quo nequit præsumi, quod aliquando peccaverit actualiter. Igitur neque puer carens usu rationis, neque perpetuò amens.
PDF Concl. VI. Ex generali Ecclesiæ consuetudine observandum est, ut si tempus & infirmi conditio permittat, ante Extremam Unctionem, Pœnitentiæ & Eucharistiæ Sacramenta infirmis præbeantur.
PDF Concl. VII. Infirmus in periculo mortis moraliter uno, non nisi semel; in diversis moraliter, sæpiùs potest inungi.
PDF Concl. VIII. Per se loquendo non est gravis obligatio suscipiendi hoc Sacramentum; tametsi sit gravis obligatio dandi, quando justè petitur à Parocho.
PDF Disputatio X. De Sacramento Ordinis.
PDF Sectio I. De Institutione & Essentia Sacramenti Ordinis.
PDF Concl. I. In Ecclesia extat verum Ordinis Sacramentum.
PDF Concl. II. Sacramentum Ordinis non consistit in potestate spirituali; sed est institutio alicujus in gradu Ecclesiæ præeminente, cui convenit aliquod ministerium circa Eucharistiam exhibendum.
PDF Concl. III. Septem ad minùs sunt Ordines in Ecclesia; tres majores, Sacerdotium, Diaconatus, Subdiaconatus; & minores quatuor, Acolytatus, Exorcistatus, Lectoratus, Ostiariatus.
PDF Concl. IV. Prima Tonsura, & officium Cantoris, non sunt veri Ordines.
PDF Concl. V. Omnes veri Ordines à Christo sunt instituti, & probabiliùs Sacramenta.
PDF Concl. VI. Singuli Ordines imprimunt proprios characteres, tamen subordinatos, saltem accidentaliter.
PDF Concl. VII. Sacerdotium est duplex partiale Sacramentum, & duplicem imprimit characterem, cum essentiali dependentia posterioris à priori.
PDF Concl. VIII. Episcopatus est Ordo distinctus à Sacerdotio, eóque ignobilior; cum quo tamen stat, Episcopos Sacerdotibus esse superiores.
PDF Concl. IX. Haud omnino improbaliter, sicut Episcopatus ad sui valorem non prærequirit Confirmationem aut Diaconatum, sic nec Sacerdotium; ita ut Episcopus non Sacerdos validè ordinaret alium in Sacerdotem, sicut validè non confirmatus confirmat, & non baptizatus baptizat.
PDF Sectio II. De Materia & Forma Ordinationis.
PDF Concl. I. Materia Ordinationis, à Christo assignata, est signum sensibile reale, repræsentans gradum conferendum; forma, ejusdem gradûs signum vocale. Determinatio in individuo relicta est Ecclesiæ.
PDF Concl. II. Ecclesia Græca utitur solâ impositione manuum, cum his verbis: Divina gratia &c. Ecclesia Latina utitur traditione instrumentorum, ad ministerium Ordinis pertinentium, cum his verbis: Accipe potestatem &c.
PDF Concl. III. Ecclesia Latina utitur in Diaconatu etiam manuum impositione.
PDF Concl. IV. Ecclesia Latina utitur in Sacerdotio etiam manuum impositione.
PDF Concl. V. Ordinatio Sacerdotis, deficiente vino in calice porrecto, aut hostia in patena, est invalida.
PDF Concl. VI. Ecclesia Latina in consecratione Episcopi pro materia Sacramentali utitur manuum impositione. Fortè etiam impositione libri Evangeliorum, & unctione capitis ac manuum.
PDF Concl. VII. Non requiritur ad valorem Ordinis Physicus contactus instrumentorum. Requiritur ex præcepto Ecclesiæ.
PDF Sectio III. De Ministro Ordinationis.
PDF Concl. I. Ordinarius Minister Sacramenti Ordinis solus Episcopus.
PDF Concl. II. Omnis Episcopus, etiam excommunicatus, suspensus, hæreticus, degradatus, validè ordinat.
PDF Concl. III. Ad Ordinationem Episcopalem tres Episcopi adhibendi sunt, saltem necessitate præcepti; an etiam necessitate Sacramenti, sub judice lis est: ad ceteros Ordines sufficit unus.
PDF Concl. IV. Extraordinarius minister pro minoribus Ordinibus, fortè etiam pro majoribus Subdiaconatu, & Diaconatu, ex commisiione Papæ potest esse simplex Sacerdos. Quòd possit conferre Sacerdotium, ex nullo antiquitatis vestigio constat.
PDF Concl. V. Episcopus ordinans debet esse proprius ordinandi ratione nativitatis, beneficii vel domicilii, nisi fuerit per triennium Episcopo familiaris, & beneficium statim reipsâ illi conferat. Interim Ordo collatus ab alieno tenet.
PDF Concl. VI. Episcopus proprius, per se loquendo, potest Clericis sæcularibus, sibi subditis, concedere literas dimissorias.
PDF Concl. VII. Clericus Regularis exemptus promoveri potest ab Episcopo, in cujus Diœcesi degit, vel ab alio; præcedentibus tamen literis dimissoriis sui Superioris, ad quem, & non ad Episcopum, spectat eas dare.
PDF Sectio IV. De Subjecto Ordinationis.
PDF Sectio V. De Continentia sacris Ordinibus annexa.
PDF Ad Majorem Dei Deiparæ Immaculate Conceptæ Ac Seraphici P. N. Francisci Gloriam.
PDF Index Rervm Præcipvarvm, Quæ in hac Quarta Parte continentur.
PDF Vorsatz
PDF Rückdeckel
PDF Rücken
PDF Vorderschnitt
PDF Pars Quinta. In Qua Tractatur De Contractu Et Sacramento Matrimonii
PDF Vorderdeckel
PDF Vorsatz
PDF Schmutztitel
PDF Titelblatt
PDF Index Et Ordo Disputationum, Sectionum, Et Conclusionum, Quæ in hac Quinta Parte continentur.
PDF Facultas Reverendissimi Patris Comissarii Generalis.
PDF Facultas Reverendi Admodum P. Ministri Provincialis.
PDF Approbatio Theologorum Ordinis.
PDF Censura.
PDF Privilegium Cæsareum.
PDF Privilegium Regis Hispaniarum.
PDF Disputatio XI. De Contractu Et Sacramento Matrimomii.
PDF Sectio Prima. De natura & vi sponsalium.
PDF Concl. I. Sponsalia sunt mutua promisso futuri Matrimonii. Obligant graviter pro prima opportuniate; nisi certum tempus fuerit præfixum.
PDF Concl. II. Datur promisso liberalis seu gratuita futuri Matrimonii. Potest obligare sub veniali, vel etiam sub pœna.
PDF Concl. III. Acceptans gratuitam promissionem Matrimonii, non hoc ipso repromittit.
PDF Concl. IV. Promissio Matrimonii merè interna, nullam parit obligationem.
PDF Concl. V. Sponsalia ficta ad nihil obligant, nisi fuerint damnificantia.
PDF Concl. VI. Ut Sponsalia ad aliquid obligent, requiritur & sufficit deliberatio, sufficiens ad mortale.
PDF Concl. VII. Sponsalia facta sub conditione, vel indeterminatè alicui plurium personarum, non priùs efficiunt Sponsos, quàm conditio impleatur, aut certa persona eligatur.
PDF Concl. VIII. Ad Valorem Sponsalium jus positivum exigit septennium, completum die ultimo; malitia tamen supplet ætatem.
PDF Concl. IX. Valent & licent Sponsalia clandestina.
PDF Concl. X. In Sponsalibus possunt tradi arrhæ, amittendæ ab eo, qui injustè resilierit.
PDF Concl. XI. Sponsalia licitè muniuntur pœnis, dandis ab injustè resiliente.
PDF Concl. XII. Restitutio arrhæ, & insuper duplum aut triplum; prout etiam propriè dicta pœna, apposita Sponsalibus, debetur ante sententiam Judicis. Fortè non ante exigentiam partis.
PDF Concl. XIII. Invalidè promittit Matrimonium, per se loquendo, qui habet votum simplex castitatis; subindè tamen tenetur Matrimonium contrahere.
PDF Concl. XIV. Sponsalia secunda obligant prioribus solutis, si hoc intenderint spondentes.
PDF Concl. XV. Matrimonium impuberum, etiam clandestinum, juris interpretatione habet rationem Sponsalium; forte & Matrimonium clandestinum puberum.
PDF Concl. XVI. Fornicatio Sponsæ non est propriè adulterium.
PDF Concl. XVII. Probabile est, fornicationem sponsæ non habere specialem malitiam, in Confessione explicandam.
PDF Concl. XVIII. Nullum jus oritur ex sponsalibus ad oscula libidinosa, etiam secluso periculo pollutionis.
PDF Sectio II. De jure dissolvendi sponsalia.
PDF Concl. I. Puberum Sponsalia, etiam jurata, dissolvuntur mutuo ipsorum consensu; impuberum, non nisi post pubertatem, etiam consensu unius, statim, id, est intrà triduum, reclamantis, non expectatàalterius pubertate.
PDF Concl. II. Elapso terminopræfixo adimpletioni Sponsalium, aliquando expirat eorum obligatio, aliquando non.
PDF Concl. III. Solvunt utrimque sponsalia, susceptio Ordinis sacri, & solemnis professio Religionis. Qui juravit, non debet primò contrahere, nisi aliquid aliud obstet.
PDF Concl. IV. Dissolvere potest Sponsalia, qui notabilem mutationem, aut conditionem certò, deprehendit, quam implicitè in contrahendo exclusit.
PDF Concl. V. Votum Religionis, ejusque ingressus, tribuunt alteri parti jus resiliendi à sponsalibus, minimè illa dissolvunt ex parte utriusque.
PDF Concl. VI. Votum Ordinis Sacri, aut castitatis valet, sed sine præjudicio sponsalium præcedentium. Votum castitatis perpetuæ tribuit jus alteri parti resiliendi.
PDF Concl. VII. Sponsalia posteriora, utì etiam Matrimonium subsequens, tribuunt jus innocenti dissolvendi sponsalia priora; minimè ea solvunt ex parte utriusque.
PDF Concl. VIII. Fornicatio sponsæ (secùs sponsi) præcedens, & fornicatio tam sponsi quàm sponsæ subsequens, tribuunt parti innocenti jus resiliendi à sponsalibus; non dissolvunt ea ex parte utriusque.
PDF Concl. IX. Tribuit jus dissolvendi sponsalia transmigratio sponsi in terras longinquas. Item peregrinatio absque spe celeris reditus.
PDF Concl. X. Tam sponsus, quàm sponsa, potest resilire propter supervenientem notabilem deformitatem corporis, morbum incurabilem aut contagiosum, notabile detrimentum famæ, aut bonorum temporalium.
PDF Concl. XI. Licita est dissolutio Sponsalium propriâ auctoritate, quando constat de justitia causæ, & abest scandalum, neque satisfaciendum est Ecclesiæ, aliâs sententia Ordinarii expectanda erit.
PDF Concl. XII. Occultè corrupta, de vitio interrogata, tegere illud potest, & exigere Matrimonium.
PDF Concl. XIII. Sponsus, conscius sufficientis causæ resiliendi, præfumitur cedere jure suo, si posteà sponsam carnaliter cognoscat.
PDF Concl. XIV. Qui justè resilit à sponsalibus, non tenetur solvere expensas, & reficere damna alterius partis; secùs, qui injustè.
PDF Sectio III. De Contractu Matrimonii.
PDF Concl. I. Contractus Matrimonii est, consensus reciprocus maris & fœminæ, signo externo expressus, quo jus perpetuum tradunt in mutua corpora ad usum conjugalem.
PDF Concl. II. Contractus Matrimonii institutus est à Deo in primis parentibus, ante peccatum.
PDF Concl. III. Signum externum, quod requiritur ad contractum Matrimonii, non necessario est vox.
PDF Concl. IV. Formæ verborum, quibus certò contrahitur Matrimonium, sunt hæ & similes: Te accipio in meam: Ex nunc teneo te pro uxore: Ab hoc tempore servabo tibi fidem ùt uxori. Idem est, si viro dicenti: Accipio te in meam, ipsa respondeat; Placet, aut, Consentio. Dubia forma est: Volo te habere in uxorem. Item: Habebo te in uxorem: Providebo tibi ùt uxori, si non addatur: Ex nunc.
PDF Concl. V. Signum externum sufficiens ad contractum Matrimonii, potest esse nutus, porrectio manuum, donatio annuli seu subarrhatio, traductio in domum Sponsi; immò, secluso scandalo, copula carnalis.
PDF Concl. VI. Sufficit ad Matrimonium, & vera sponsalia constituenda, consensus parentum, expressus in præsentia filiorum, eis intelligentibus & tacentibus.
PDF Concl. VII. Consensus in Matrimonio suppletur à solo Deo.
PDF Concl. VIII. Vinculum Matrimonii est obligatio justitiæ ad bonum Sacramenti, prolis & fidei.
PDF Concl. IX. Validè & licitè separatur ab initio Matrimonii, jus proximum usûs corporis, ab ejus dominio, per legem, pactum, vel votum ex mutuo consensus.
PDF Concl. X. Matrimonium aliud legitimum, aliud ratum. Utrumque consummatur per commixtionem sanguinis, de se aptam ad generationem prolis.
PDF Sectio IV. De Sacramento Matrimonii.
PDF Sectio V. De Permissione, & præcepto Matrimonii.
PDF Concl. I. Jus naturæ permittit Matrimonium, nulli præcipit, nisi quando genus humanum deficeret.
PDF Concl. II. Licitè contrahitur Matrimonium ob procreandam prolem; item ad evitandam propriam incontinentiam; ob vitam socialem; servandum statum; acquirendum divitias, dignitatem, officium; nisi hæc immoderatè appetantur. Immo fortè ob moderatam voluptatem ex usu conjugii.
PDF Concl. III. Valet Matrimonium initum sine consensu Parentum; immo licet ex justa causa.
PDF Concl. IV. Leges civiles, quæ filios, vel filias, nubentes contra justam & rationabilem voluntatem parentum, exhæredari posse à parentibus volunt, justæsunt atque servandæ.
PDF Concl. V. Parentes tenentur dotare filiam, nubentem ipsis invitis, in casibus, in quibus non possunt eam exhæredare; nisi ita dives foret, ut alimenta haberet.
PDF Concl. VI. Unus potest successivè cum pluribus contrahere.
PDF Concl. VII. Nulli hodie licet cum cum pluribus simul contrahere: olim licuit viris.
PDF Sectio VI. De Matrimonio per procuratorem.
PDF Concl. I. Matrimonium initum per Procuratorem, vel literas, aut nuntium, valet, ac Sacramentum est, servatis certis conditionibus.
PDF Concl. II. Ut Matrimonium per Procuratorem valeat, debet procedere ex speciali voluntate mandantis vera, nunquam revocata. Debet etiam Procurator per seipsum contrahere.
PDF Concl. III. Recipitur Sacramentum, quando contractus perficitur; ejusque minister est dominus mandans, non mandatarius.
PDF Concl. IV. Nihil interest, an tempore contractus mandans seu scribens vigilet, an dormiat: sanæ mentis sit, an amens.
PDF Concl. V. Servanda est lex Tridentini de Parocho & testibus, non in confectione instrumenti, sed in ipso contractu.
PDF Sectio VII. De Matrimonio inito ex errore vel metu.
PDF Concl. I. Error vel dolus circa substantialia jure naturę invalidat Matrimonium.
PDF Concl. II. Error seu dolus circa accidentalia non irritat Matrimonium.
PDF Concl. III. Stat validus consensus matrimonialis cum falsa opinione consanguinitatis.
PDF Concl. IV. Non vitiatur Matrimonium es metu justè incusso.
PDF Concl. V. Matrimonium contractum metu, qui posset cadere in vitum constantem, ad eum finem injustè incusso, jus Ecclesiasticum declarat irritum.
PDF Concl. VI. Gravis metus, injustè incussus ad finem Matrimonii, irritat Matrimonium, sic contractum, jure naturali seu divino.
PDF Concl. VII. Non vitiatur Matrimonium ex levi metu, injustè incusso.
PDF Concl. VIII. Qui injustè coëgit ad Matrimonium, posset ante sententiam, altero invito, resilite; nisi intulisset damnum alio modo irreparabile.
PDF Concl. IX. Matrimonium metu gravi invalidè contractum, non efficitur validum juramento.
PDF Concl. X. Matrimonium invalidè contractum propter metum, non efficitur validum per copulam, ex eodem metu subsecutam.
PDF Concl. XI. Sponsalia gravi metu extorta, fortè ipso jure valida, non confirmantur juramento.
PDF Concl. XII. Illicitè Superiores quempiam ad Matrimonium cogunt, nisi lex naturæ id præcipiat. Domini etiam temporales aut Magistratus (sub quibus Reges non solent comprehendi) minis & pœnis cogentes subditos, aut quosvis alios, ad Matrimonium, excommunicationem incurrunt.
PDF Sectio VIII. De Matrimonio Conditionato.
PDF Concl. I. Consensus matrimonialis recipit diem & conditionem.
PDF Concl. II. Adveniente die, & adimpletâ conditione, perficitur Matrimonium in ratione contractûs & Sacramenti sine nono consensu, nisi prior fuerit revocatus.
PDF Conc. III. Si pendente conditione, alia absolutè ducatur, primum Matrimonium est invalidum etsi posteà conditio impleatur; secundum est validum, quàmvis illicitum.
PDF Concl. IV. Si quis contrahat conditionatè cum duabus simul, valet illud Matrimonium, cujus conditio primò impletur: quòd si conditiones simul ponantur, neutrum est validum.
PDF Concl. V. Non requiritur in contrahentibus cognitio adimpletæ conditionis, nisi ad usum Matrimonii: neque est necesse, Pastorem & testes interesse impletioni conditionis.
PDF Concl. VI. Matrimonium inter inhabiles, Si Pontifex dispensaverit, valet, cognitâ dispensatione.
PDF Concl. VII. Quælibet conditio pro futuro, seriò adjecta, suspendit valorem, & invalidat Matrimonium, si non ponatur tempore assignato. Conditio de præsenti & præterito, vel statim vitiat, vel nunquam. Qui pendente conditione se carnaliter cognoscunt, censentur à conditione recedere, & absolutè contrahere.
PDF Concl. VIII. Conditio impossibilis aut turpis, adjecta Matrimonio, rejicitur.
PDF Concl. IX. Si conditiones contra substantiam Matrimonii inserantur; putà, si alter dicat alteri: Contraho tecum, si generationem prolis evites: vel, donec inveniam aliam honore vel facultatibus ditiorem: aut, si pro quæstu adulterandam te tradas: Matrimonialis contractus, quantumcunque sit favorabilis, caret effectu.
PDF Concl. X. Hæc conditio: Si sol cras oriatur, non est suspensiva; secùs ista: Si Petrus transeat per plateas.
PDF Concl. XI. Modus contrarius substantiæ, aut bonis Matrimonii, illud annullat: impossibilis & turpis, rejicitur: honestus & possibilis non suspendit. Uti nec demonstratio vel causa, per de loquendo.
PDF Sectio IX. De Matrimonio clandestino.
PDF Concl. I. Matrimonia clandestina antiquitùs semper fuerunt prohibita; non semper irrita.
PDF Concl. II. Contrahens hodie Matrimonium absque Parocho & testibus, ubi Trident. est receptum, non incurrit pœnas clandestini, jure antiquo constitutas.
PDF Concl. III. Novâ lege Concilii Tridentini irritantur Matrimonia aliter contracta, quàm præsente proprio Parocho, vel alio Sacerdote, de ipsius Parochi seu Ordinarii licentia, & duobus vel tribus testibus.
PDF Concl. IV. Lex Tridentini, irritans, Matrimonia clandestina, obligavit in singulis Parochiis, à trigesima die publicationis ibi factæ, omnes in ea habitantes, etiam ignorantes.
PDF Concl. V. Lex Tridentini, irritans Matrimonia clandestina, obligat hæreticos, & Catholicos in terris hæreticorum, si ad Ordinarium vel delegatum sit tutus accessus; aliàs validè contrahent coram duobus testibus.
PDF Concl. VI. Peregrinus validè contrahit sine Parocho & testibus, ubi Concilium non est receptum; nisi fortè peregrinetur in fraudem; invalidè ubi est receptum.
PDF Concl. VII. Nomine, Ordinarii, intelliguntur omnes illi, qui habent potestatem Episcopalem, vel quasi Epicopalem. Nomine autem, Parochi, omnes illi, qui habent beneficium cum cura animarum, vel per Episcopum præficiuntur toti Parochiæ, ut ejus curam gerant.
PDF Concl. VIII. Parochus assistens Matrimonio non debet esse Sacerdos; secùs delegatus.
PDF Concl. IX. Matrimonium contractum coram Parocho excommunicato, suspenso, vel irregulari, non tolerato, est validum.
PDF Concl. X. Valet Matrimonium, contractum coram Parocho, habente titulum coloratum, cum errore communi.
PDF Concl. XI. Ut valeat Matrimonium requiritur assistentia proprii Parochi. Proprius autem est, in cuius Parochia contrahentes habent domicilium vel quasi.
PDF Concl. XII. Proprius Parochus vagorum est Parochus loci, in quo pro tempore morantur.
PDF Concl. XIII. Valet Matrimonium, contractum coram proprio Parocho unius contrahentium, etiam in aliena Parochia.
PDF Concl. XIV. Ut valeat Matrimonium, non requiritur præsentia libera Parochi, vel postulata; modo actum percipiat per se, vel per interpretem, ita ut de eo testari possit.
PDF Concl. XV. Testes in Matrimonio non debent esse omni exceptione Majores. Satìs est, si habeant usum rationis. Oportet sint duo, præter Parochum, physicè simul cum eo præsentes.
PDF Concl. XVI. Licentia assistendi, non debet esse in scriptis. Includitur in generali commissione administrandiomnia, quæ pertinent ad duram animarum. Valet præsumpta de præterito vel præsenti, secùs de futuro.
PDF Concl. XVII. Licentia facta sub certa forma, eâ non servatâ; aliquando valet, aliquando non.
PDF Concl. XVIII. Licentia vi aut metu extorta, valet. Uti & dolo impetrata, nisi esset dolus circa substantiam.
PDF Concl. XIX. Regulariter non est credendum dicenti, se habere licentiam, ut alienus Sacerdos assistat Matrimonio.
PDF Concl. XX. Ad valorem Matrimonii nulla requiruntur verba Parochi. Aliqua sunt de necessitate præcepti.
PDF Sectio X. De Denunciationibus.
PDF Concl. I. Tridentinum præcipit absque irritatione, ut in posterum antequam Matrimonium contrahatur, ter à proprio Parocho contrahentium, tribus continuis diebus festivis, in Ecclesia, inter Missarum solemnia, publicè denuntietur, inter quos Matrimonium sit contrahendum.
PDF Concl. II. Omittere omnes denuntiationes, seclusâ debita dispensatione, & justâ causâ, est peccatum mortale; secùs unam.
PDF Concl. III. Satisfit præcepto Tridentini, si in publico concursu, etiam feriali, per Ædituum, de mandato Parochi, fiant denuntiationes. Utrobique tamen, si sponsi sint ex diversis Parochiis.
PDF Concl. IV. Omitti possunt omnes denuntiationes, vel aliquæ, si fuerit probabilis suspicio, Matrimonium malitiosè impediri posse. Consuetudo requirit dispensationem Ordinarii, per se loquendo.
PDF Concl. V. Dispensant in denuntiationibus Episcopus, vel habens jurisdictionem Episcopalem.
PDF Concl. VI. Ex variis causis dispensat Ordinarius in denuntiationibus. Una ex illis est: Si supponantur partes liberæ ab impedimento.
PDF Concl. VII. Si Ordinarius neget dispensationem debitam in denuntiationibus, non hoc ipso censetur concessa. Ordinarius alterius contrahentium potest dispensare cum utroque.
PDF Concl. VIII. Denuntiationes omissę ante contractum Matrimonii, præmittendæ sunt ejus consummationi, nisi Ordinarius planè relinquendas judicet.
PDF Concl. IX. Conscius alicujus impedimenti, etiam sub secreto naturali, tenetur, per se loquendo, illud revelare, si sperat Matrimonium impediendum.
PDF Concl. X. Si impedimentum soli Parocho contest extra Confessionem, debet, præmissâ secretâ admonitione, publicè accedentees rejicere, nisi sciat obtentam dispensationem pro foro conscientiæ.
PDF Concl. XI. Si impedimentum soli Parocho vel Ordinario constet ex Confessione, tenetur regulariter assistere.
PDF Concl. XII. Ante benedictionem Matrimonium consummare, nullum est peccatum; eam omninò prætermittere, saltem veniale,
PDF Concl. XIII. Benedictio non adhibetur secundis nuptiis ex parte utriusque, quando uterque in primis nuptiis fuit benedictus.
PDF Sectio XI. De pœnis Matrimonii clandestini.
PDF Concl. I. Filii nati ex Matrimonio clandestino, inito in gradu prohibito, etiam ignoranter, sunt illegitimi.
PDF Concl. II. Matrimonium clandestinum validum legitimat prolem, antea susceptam à parentibus, habilibus ad contrahendum inter se tempore conceptionis, aut nativitatis prolis.
PDF Concl. III. Clandestinè contrahentes sinè Parocho & testibus, Trid. reddit inhabiles ad sic contrahendum, eosque graviter arbitrio Ordinarii puniri præcipit. Contrahentibus clandestinè non præmissis denuntiationibus, condigna pœnitentia injungatur.
PDF Concl. IV. Parochus, vel quicumque alius Sacerdos regularis vel secularis, qui Matrimoniis, non præmissa denuntiatione interfuerit per triennium suspendus est ab Officio. Utì etiam Parochus, qui, etsi non interfit, sciens tamen talia Matrimonia non prohibuerit.
PDF Concl. V. Parochus suspensus ab officio per triennium, eò quòd interfuerit Matrimonio clandestino, non est consequenter suspensus à beneficio. Nequit eum Episcopus absolvere.
PDF Concl. VI. Potest Pater exhædere clam contrahentem Matrimonium, nullá præmissâ Judicis sententiâ. Pœna illegitimitatis fortè requirit sententiam Judicis. Etiam Judex sæcularis potest infligere pœnas laicis, clam contrahentibus.
PDF Sectio XII. De Indissolubilitate Matrimonii.
PDF Concl. I. Obligationem indissolubilem Matrimonii instituit Deus ab initio, non quia omninò necessaria, sed quia maximè consona naturæ rationali.
PDF Concl. II. In lege veteri licitè solvebatur Matrimonium consummatum per libellum repudii.
PDF Concl. III. In Lege nova non solvitur Matrimonium fidelium consummatum, nisi per mortem.
PDF Concl. IV. Matrimonium infidelium, quantumvis consummatum, potest dissolvi, etiam quoad vinculum, si alter conjux ad fidem convertatur; alter autem in infidelitate pertinax, aut omninò cohabitationem respuat, aut cohabitare nolit absque Creatoris contumelia, vel absque eo, quòd conjugem fidelem ad peccatum lethale pertrahat: & tunc integrum est converso ad alias nuptias migrare.
PDF Concl. V. Matrimonium infidelium consummatum non solvitur quoad vinculum susceptione Baptismi; sed novo Matrimonio partis fidelis.
PDF Concl. VI. Matrimonium consummatum infidelium non dissolvitur per Professionem religiosam; multò minùs per susceptionem sacrorum Ordinum.
PDF Concl. VII. Matrimonium ratum sæpiùs ob causam dissolvit Ecclesia.
PDF Concl. VIII. Matrimonium ratum inter fideles solvitur quoad vinculum per solemnem Professionem Religionis.
PDF Concl. IX. Incertum est, an per vota simplicia, post biennium emissa in Societate Jesu, dirimatur Matrimonium ratum.
PDF Concl. X. Matrimonium ratum dissolvitur per Vota Religiosorum tertię Regulę S. Francisci & S. Dominici, qui collegialiter vivunt sub regimine Prælati.
PDF Concl. XI. Jus concedit conjugibus bimestre, à die contractûs, ad deliberandum de ingressu Religionis.
PDF Concl. XII. Conjuges tempore, sibi concesso ad deliberandum, non tenentur Matrimonium consummare, etiamsi non deliberent.
PDF Concl. XIII. Consummatio Matrimonii, per vim aut metum gravem injustè extorta, non præjudicat innocenti. Nocens nequit inire aliud Matrimonium.
PDF Index Rerum Præcipuarum, Quæ In Hac Quinta Parte Continentur.
PDF Errata Sic Corrige.
PDF Vorsatz
PDF Rückdeckel
PDF Rücken
PDF Vorderschnitt
PDF Pars Sexta. In Qua Tractatur De Impedimentis Matrimonii, Usu Et Divortio
PDF Vorderdeckel
PDF Vorsatz
PDF Schmutztitel
PDF Porträts
PDF Titelblatt
PDF Index Et Ordo Dispvtationvm, Sectionvm, Et Conclvsionvm, Quæ in hac Sexta Parte continentur.
PDF Facultas Reverendissimi Patris Comissarij Generalis.
PDF Facultas Reverendi Admodum P. Ministri Provincialis.
PDF Approbatio Theologorum Ordinis.
PDF Censura Ordinarii.
PDF Privilegium Cæsareum.
PDF Privilegium Regis Hispaniarum.
PDF Præfatio Ad Lectorem.
PDF Disputatio XII. De Impedimentis Matrimonij, Eiusque Usu, Ac Divortio.
PDF Sectio Prima. De Impedimentis Matrimonij in communi.
PDF Sectio II. De Impedimentis merè prohibentibus Matrimonium.
PDF Sectio III. De Impedimento erroris.
PDF Concl. I. Servus validè & licitè contrahit Matrimonium sine consensu domini; debita tamen & consueta servitia non minùs debent ei exhiberi, etiam cum aliquo impedimento usûs Matrimonij.
PDF Concl. II. Servitus ignorata dirimit Matrimonium inter liberum aut liberam, & mancipium. Numquid jure naturali?
PDF Concl. III. Matrimonium liberi cum Ancilla non valet, estò ignorantia conditionis sit Crassissima, ac levissima.
PDF Concl. IV. Valet Matrimonium liberi cum libertâ, aut cum ea, cui in ipso contractu, vel paulò post, sit decreta libertas.
PDF Concl. V. Non omnis conditionis error efficit, ut Matrimonium sit nullum: sed quando talis est error, ut fiat deterior errantis conditio; secùs si erretur in pari, aut digniori conditione.
PDF Sectio IV. De impedimentis voti & ordinis.
PDF Sectio V. De impedimento cognationis.
PDF Concl. I. Cognatio naturalis dirimit Matrimonium jure naturæ in quocumque gradu lineæ rectæ.
PDF Concl. II. Lineæ transversalis nequidem primus gradus Matrimonium irritat jure naturæ.
PDF Concl. III. Matrimonium in lineâ transversali jure Ecclesiastico est illicitum juxtâ ac invalidum usque ad quartum gradum inclusivè, & non ultra.
PDF Concl. IV. Cognatio spiritualis impedit Matrimonium contrahendum, & dirimit post contractum. Hodie oritur ex Baptismo tantùm & Confirmatione; solumque inter personas nominatim expressas à Concil.
PDF Concl. V. In Baptismo, non solemniter ministrato, baptizans contrahit impedimentum cognationis spiritualis; secùs tenens. Sacramentum sit validum. Incertum est, an personæ debeant esse baptizatæ.
PDF Concl. VI. Contrahit impedimentum cognationis spiritualis non confirmatus, qui suscipit puerum in Confirmatione; neque obstat error personæ.
PDF Concl. VII. Cognatio legalis impediens, ac dirimens Matrimonium, provenit ex perfecta adoptione, seu arrogatione; fortè etiam ex imperfecta.
PDF Concl. VIII. Cognatio legalis est in adoptante ad uxorem & filios adoptati, qui sunt in sua potestate. Similiter in adoptato ad uxorem adoptantis & proles, quæ sunt in sua potestate: sed diversimodè; nam proles potest ducere, adoptione solutâ; uxorem non sic. Validè contrahunt filij adoptivi ejusdem adoptantis.
PDF Sectio VI. De impedimento affinitatis.
PDF Sectio VII. De impedimento publicæ honestatis.
PDF Concl. I. Publica honestas, orta ex Matrimonio rato, dirimit, jure dumtaxat Ecclesiastico, inter conjugem unum, & consanguineos alterius legitimos, & illegitimos, in quatuor gradibus.
PDF Concl. II. Ex Matrimonio irrito quacumque ex causa, modò non sit ex defectu consensus, oritur hoc impedimentum.
PDF Concl. III. Post Tridentinum non oritur impedimentum publicæ honestatis ex sponsalibus quâcumque ratione invalidis; valida non excedunt primum gradum. Sed nec antè Tridentinum oriebatur ex sponsalibus incertis, aut conditionatis.
PDF Concl. IV. Impedimentum publicæ honestatis manet post sponsalia dissoluta morte unius, vel etiam mutuo consensu.
PDF Sectio VIII. De impedimento criminis.
PDF Concl. I. Adulterium solum nunquam dirimit; sed semper, quando est cum machinatione in mortem conjugis legitimi; vel promissione, aut contractu Matrimonij cum adultera, vivente conjuge.
PDF Concl. II. Adulterium debet esse perfectum, & in utroque formale.
PDF Concl. III. Requiritur promissio externa, seria, & absoluta.
PDF Concl. IV. Non requiritur promissio mutua, aut jurata. Necessaria est acceptatio. Qui solùm tacet, non acceptat.
PDF Concl. V. Machinatio utriusque in mortem conjugis, ex intentione posteà sic contrahendi, effectu secuto, dirimit Matrimonium. Sufficit intentio interna.
PDF Concl. VI. Sola machinatio ex parte unius non sufficit; secus conjuncta adulterio. Perinde est, adulterium præcedat, an sequatur: durante tamen eodem Matrimonio.
PDF Sectio IX. De impedimento Raptus.
PDF Concl. I. Raptus, violenta traductio honestæ mulieris de uno loco ad alium causâ explendæ libidinis, olim subjectus erat pœnis mortis, & amissionis bonorum. Item excommunicationis.
PDF Concl. II. Mulier rapiens virum non subditur pœnis, olim raptoribus mulierum constitutis.
PDF Concl. III. Raptus solius fœminæ, causâ ineundi Matrimonium, jure novo Tridentini dirimit cum ipsa Matrimonium, quamdiu est in potestate raptoris.
PDF Concl. IV. Decretum Trident. comprehendit raptum cujusque fœminæ, sive virginis, sive corruptæ, sive meretricis & inhonestæ, conjugatæ & cujusvis statûs, etiam sponsæ de futuro. Debet vis inferri ipsi fœminæ.
PDF Concl. V. Decretum Tridentini non irritat sponsalia, inita inter raptorem & raptam, durante adhuc raptu.
PDF Sectio X. De impedimento impotentiæ.
PDF Concl. I. Impotentia hîc est inhabilitas perficiendi viâ ordinariâ copulam carnalem, aptam ad humanam generationem.
PDF Concl. II. Impotentia perpetua, sive ex vitio naturæ, sive es maleficio, absoluta cum quovis, respectiva cum illo, quicum intercedit, dirimit Matrimonium ex jure naturæ.
PDF Concl. III. Contractus perpetuò impotentium sine ordine ad copulam, sed tantùm ad cohabitandum tamquam frater & soror, non est verum Matrimonium.
PDF Concl. IV. Impotentia subsequens nullo casu dirimit Matrimonium, etiam ratum tantum.
PDF Concl. V. In dubio, an impotentia præcesserit, si est naturalis , præsumitur præcessisse. Si est accidentalis, præsumi potest subsecutam fuisse.
PDF Concl. VI. In dubio, an sit impotentia perpetua, permittitur experientia conjuhgalis per triennium continuum à tempore celebrati conjugij.
PDF Concl. VII. Factâ separatione conjugum judicio Ecclesiæ, deprehenso postmodum errore, siquidem una pars sit solemniter professa, non restituitur, secus si contraxit cum alia, vel solum suscepit ordines sacros.
PDF Concl. VIII. Impotentia temporalis non dirimit Matrimonium jure naturæ. Dirimit jure Ecclesiastico, donec masculus annum 14. & puella 12. impleat.
PDF Concl. IX. Ad valorem Matrimonij probabiliter sufficit, diem ultimum ætatis esse inceptum. Quin & malitia supplet ætatem.
PDF Concl. X. Si mulier nupsit, conscia suæ arctitudinis, omne remedium; secluso mortis periculo, debet perferre.
PDF Concl. XI. Hermaphroditus secundùm sexum alterutrum, in quo capax est, licitè contrahit.
PDF Sectio XI. De Impedimento disparis cultûs.
PDF Concl. I. Infideles possunt contrahere, & habere verum conjugium.
PDF Concl. II. Matrimonium Baptizati cum non Baptizato irritum est solo jure Ecclesiastico.
PDF Concl. III. Valet Matrimonium personæ fidelis cum hæretica.
PDF Concl. IV. Matrimonium Catholici cum hæretica, etiam non denuntiata, illicitum est jure Ecclesiastico (ubi viget) nisi ipsa promittat conversionem. Sed & plerumque prohibetur jure naturali.
PDF Concl. V. Iure Ecclesiastico non prohibetur personæ fideli contrahere cum Hæreticâ, si ipsa promittat conversionem. Si solùm sit spes conversionis aliundè concepta, necessaria est dispensatio, cujus sufficiens causa est, quæ, seclusâ lege Ecclesiasticâ, excusat Matrimonium in ijs circumstantijs à peccato.
PDF Concl. VI. Lex Ecclesiæ dirimens Matrimonium, obligat hæreticos, etiam apud quos ex odio, seu contemptu non est in usu.
PDF Sectio XII. De Impedimento ligaminis.
PDF Sectio XIII. De dispensatione impedimentorum Matrimonij.
PDF Concl. I. In impedimentis dirimentibus jure naturali divino non dispensat Ecclesia.
PDF Concl. II. In omnibus impedimentis, dirimentibus jure Ecclesiastico, potest dispensare Pontifex. An & in radice Matrimonij, irritè contracti cum tali impedimento, non fatis constat.
PDF Concl. III. Episcopus ordinariè non dispensat in impedimentis dirimentibus, nisi fortè in defectu pubertatis. Extraordinariè dispensat pro foro conscientiæ, quando impedimentum est occultum, & urget gravis necessitas; neque Papa facilè adiri potest, etiam ante Matrimonium contractum.
PDF Concl. IV. Pontifex illicitè dispensat sine justa causa, fortè etiam invalide. Iustæ causæ sunt: Bonum pacis, angusta loci, inopia personæ &c.
PDF Concl. V. Ut valeat dispensatio, exprimi debet in petitione, an affinitas orta sit ex copula conjugali, vel fornicariâ.
PDF Concl. VI. In illis impedimentis, quæ habent diversos gradus, ne dispensatio sit subreptitia, oportet exprimere, in quoto gradu conjuncti sint contrahere volentes, & cujus lineæ.
PDF Concl. VII. Quando contracturi inæqualiter distant à stipitè, sufficit exponere gradum remotiorem, nisi unus sit primus.
PDF Concl. VIII. Si post copulam carnalem cum consanguinea impetretur, aut expediatur dispensatio, non factâ mentione de copula carnali, dispensatio valet, nisi obstet stylus Curiæ; aut concessa sit sub conditione: si copula non intervenerit.
PDF Concl. IX. Si post Matrimonium, scienter contractum intra gradus prohibitos, impetretur, aut expediatur dispensatio, non factâ mentione de Matrimonio, dispensatio non valet. Idem; si ignoranter, non servatis solemnitatibus: secùs si es ignorantia probabili, servatis solemnitatibus.
PDF Concl. X. Spes faciliùs impetrandæ dispensationis, reperta in copula incestuosa occulta, vel manifesta, non debet semper explicari.
PDF Concl. XI. Qui habet plura impedimenta non connexa, ejusdem, vel diversæ speciei, per se loquendo omnia simul explicet, ut dispensatio valeat.
PDF Sectio XIV. De revalidatione Matrimonij invalidi.
PDF Sectio XV. De usu Matrimonij, seu copula conjugali.
PDF Concl. I. Conjux non tenetur ex justitiâ petere debitum, sed exigenti reddere, idque quâlibet vice sub peccato mortali, nisi justa causa excuset.
PDF Concl. II. Conjuges, qui scienter reddunt se absolutè impotentes ad moderatam copulam, peccant lethaliter.
PDF Concl. III. Neuter conjux tenetur alteri debitum reddere cum notabili detrimento propriæincolumitatis, vel occisione fœtûs, vel abortu.
PDF Concl. IV. Conjux sanus tenetur reddere leproso, etiam cum periculo infectionis, si scienter cum eo contraxit, aliàs non.
PDF Concl. V. Menstrua non reddunt copulam semper illicitam, uti nec imprægnatio, vel lactatio.
PDF Concl. VI. Non obligat petitio amentis, vel ebrij. Excusat subinde à redditione debiti magnum detrimentum in bonis fortunæ, ac famæ, aut magna utilitas in ijsdem. Similiter nimietas prolis.
PDF Concl. VII. Per se non est illicitum, saltem graviter, petere aut reddere debitum diebus sacris.
PDF Concl. VIII. Actum conjugalem illicitum esse in loco sacro, etiam extra necessitatem, haud satis probat jus scriptum. Excommunicatio non prohibet eum.
PDF Concl. IX. Illicitè utitur Matrimonio, cui certò constat invaliditas, etsi per Ecclesiam sub excommunicatione compellatur, & impedimentum sit Ecclesiasticum.
PDF Concl. X. Dubius de valore Matrimonij bonâ fide contracti potest post adhibitam sufficientem diligentiam petere debitum.
PDF Concl. XI. Conjux, qui malâ fide dubius de impedimento dirimente contrahit, nullo pacto petere potest debitum: tenetur tamen reddere alteri bonâ fide possidenti. Afferenti se fictè contraxisse non tenetur alter regulariter credere.
PDF Concl. XII. Affinitas in primo, vel secundo gradu superveniens Matrimonio privat incestuosum jure petendi debitum.
PDF Concl. XIII. Cognatio spiritualis Matrimonio superveniens non privat jure petendi debitum.
PDF Concl. XIV. Affinitas violenter, vel ignoranter superveniens inter conjuges non impedit petitionem debiti.
PDF Concl. XV. Votum castitatis per se reddit illicitam petitionem. Redditio pro primâ vice est licita post bimestre, non ante. Votum Religionis ante consummationem prohibet reddere, post consummationem, nequidem petere. Votum suscipiendi Ordines sacros, aut non nubendi, solum contractum reddit illicitum.
PDF Concl. XVI. Modi naturalis inversio non reddit congressum conjugalem vitiosum mortaliter.
PDF Concl. XVII. Procurare seminationem extra vas naturale, est peccatum mortale. Sufficit, quod seminatio utriusque conjugis moraliter sit stimul.
PDF Concl. XVIII. Extra copulam conjugalem delectationes de illa, & tactus libidinosi conjugum, fortè non sunt mortales, secluso periculo pollutionis.
PDF Concl. XIX. Licitè redditur debitum petenti ex malo fine: secus si ipsum opus externum nequeat fieri sine peccato.
PDF Sectio XVI. De divortio.
PDF Concl. I. Conjuges jure naturæ ac divino tenentur ad communem thorum & habitationem.
PDF Concl. II. Ob adulterium licet innocenti solvere thorum & habitationem in perpetuum: æqualiter viro ac mulieri.
PDF Concl. III. Ob adulterium moraliter certum licet, secluso scandalo, celebrare divortium propriâ auctoritate, saltem quoad redditionem debiti: fortè etiam quoad habitationem: dimissus tamen restituetur in foro externo, nisi crimen constiterit per evidentiam rei, vel legitimam adulteri confessionem.
PDF Concl. IV. Oportet adulterium sit formale respectu conjugij, cujus petitur divortium,
PDF Concl. V. Gravis metus non excusat adulterium à divortio. Neque quòd altera pars indirectè dederit causam, v. g. injustè subtrahendo alimenta: secûs si vel expressè consenserit, eam, etiam volentem, prostituendo; vel implicitè, non prohibendo, ubi & quando commodè poterat prohibere.
PDF Concl. VI. Mutua adulteria pari compensatione tolluntur quoad jus divortij: plura unico, gravius leviori, publicum occulto, prius posteriori, & posterius priori, etiam post emendationem.
PDF Concl. VII. Sententia divortij non impedit compensationem mutui adulterij,
PDF Concl. VIII. Innocens non tenetur, per se loquendo, pertinacem in adulterio dimittere; neq[ue] resipiscentem ad suam pristinam amicitiam revocare.
PDF Concl. IX. Innocens tacitè condonat injuriam adulterij, quando scienter & sponte in copulam conjugalem consentit, vel alia signa conjugalis familiaritatis ostendit: Licèt hæc omnia sine condonatione fieri possent. Factâ reconciliatione, si iterum peccet, potest dimitti: & potest ipse dimittere compartem, si adulteretur.
PDF Concl. X. Adulter dimissus, etiam per sententiam, tenetur redire ad imperium innocentis.
PDF Concl. XI. Innocens sine licentia adulteri potest Religionem profiteri & suscipere Ordines sacros. Quo facto, idem potest adulter, non antè.
PDF Concl. XII. Adulter occultus licitè petit debitum: fortè etiam licitè exigit.
PDF Concl. XIII. Sævitia est justa causa divortij.
PDF Concl. XIV. Hæresis est justa causa divortij. Quod si factum fuerit judicio Ecclesiæ, non tenetur fidelis conversum recipere; sed licitè vivit in sæculo in perpetuo cęlibatu.
PDF Concl. XV. Divortium ex causa hæresis condonatur, non compensatur.
PDF Concl. XVI. Scandalum est justa causa divortij temporalis.
PDF Concl. XVII. Possunt, per se loquendo, conjuges ex mutuo consensu separari. Nequit tamen unus Religionem profiteri, nisi reliquus perpetuam continentiam repromittat; & sit talis ætatis, ut sine suspicione incontinentiæ valeat in sæculo remanere.
PDF Concl. XVIII. Matrimonio illæso, invalida est professio unius sine licentiâ alterius, cum eâ valet: nisi tamen uxor ad Religionem transierit, aut perpetuam castitatem servare promiserit, vir potest & debet de Monasterio revocari, reversurus post mortem ejus.
PDF Concl. XIX. Vit in Episcopum ordinari non potest, nisi uxor Religionem profiteatur. Ut ordinetur sacerdos, jus commune exigit solam professionem continentiæ.
PDF Concl. XX. Vir promotus ad ordines sacros, remanens in sæculo tenetur alere uxorem: secùs vir innocens adulteram.
PDF Index Rerum Præcipuarum Quæ In Hac Sexta Parte Continentur.
PDF Errata Sic Corrige.
PDF Vorsatz
PDF Rückdeckel
PDF Rücken