Ethica Amoris, Sive Theologia Sanctorum, Magni Præsertim Augustini, Et Thomæ Aquinatis : Circa Universam Amoris & Morum Doctrinam, Adversus Novitias Opiniones Strenuè propugnata, Et In Materiis Principaliter Hodie Controversis Fundamentaliter [...]. De Externis Regulis Amoris Et Morum, Legibus Utique, ac Praeceptis Virtutum Theologicarum, & Cardinalium, necnon Decalogi & Ecclesiae / Per Fr. Henricum A S. Ignatio, Athensem, Ordinis Fratrum Beatæ Virginis Mariæ de Monte Carmelo, ... Opus nedum Theologis ... utilissimum, plena manu argumenta subministrans ad ... disserendum de omni materia, ad vitam Christianam pertinente. Leodii : Broncart, 1709- : Tomus Secundus. Leodii : Broncart, 1709
Content
- PDF Tomus Primus. De Generalibus Principiis Amoris Et Morum
- PDF Tomus Secundus. De Externis Regulis Amoris Et Morum, Legibus Utique, ac Praeceptis Virtutum Theologicarum, & Cardinalium, necnon Decalogi & Ecclesiae
- PDF Front cover
- PDF Endsheet
- PDF Title page
- PDF Table of contents
- PDF Religiosissimis Patribus Abbati, Priori, Cæterisq. Monachis sanctissimi Monasterii Aureæ Valiis.
- PDF Index Librorum Et Capitum Tomi Secundi.
- PDF 1 Liber Primus. Amor Legibus Obtemperans, sive de Legibus ac Præceptis.
- PDF 1 Caput I. Legis definitio ac divisio.
- PDF 2 Caput II. Tametsi lex æterna proprie non habeat rationem legis, nisi respectu creaturæ rationalis; omnes tamen creaturæ eatenùs illi subjiciuntur, quatenùs omnes ab ea diriguntur, & gubernantur.
- PDF 3 Caput III. Lex naturalis prorsus immutabilis est, indispensabilisque.
- PDF 5 Caput IV. Lex humana, tametsi esse debeat justa, & possibilis observatu, in dubio num justa sit, observanda est.
- PDF 6 Caput V. Leges humanæ in singulis Provinciis, utplurimùm non obligant, nisi in iis solemniter promulgatæ.
- PDF 9 Caput VI. Factâ debitâ promulgatione legis ecclesiasticæ, vis ipsius à populi acceptatione non pendet; ideòque peccat populus, absque justa causa eam non acceptans. Censetur tamen Ecclesia in ejus suspensionem, vel revocationem consentire, si invalescente contrario usu, id sciens, observantiam non urgeat.
- PDF 10 Caput VII. Legum civilium, sicut & potestatis civilis finis intrinsecus & primarius non est sola externa politia, sed (mediatè saltem) est subditorum vita bona, felicitasque æterna.
- PDF 12 Caput VIII. Dignitati potestatis ac legis ecclesiasticæ non satis consulit opinio, quæ ponit finem istius potestatis ac legis, in materia sibi propria (id est nec naturalis, nec divini juris) esse solam externam politiam ecclesiasticam.
- PDF 13 Caput IX. Omnis humana lex, propriè dicta, sive ecclesiastica, sive civilis, etiamsi id non exprimat, obligat in conscientia.
- PDF 15 Caput X. Satisfit objectionibus.
- PDF 16 Caput XI. Occasione quartæ objectionis, specialiter agitur de legibus pœnalibus.
- PDF 18 Caput XII. Etiam monetariæ, & tributariæ leges in conscientia obligant.
- PDF 20 Caput XIII. Omnis lex in conscientia obligans, obligat sub culpa veniali, vel mortali.
- PDF 21 Caput XIV. Leges humanæ, tam civiles, quàm exxlesiasticæ, in materia gravi, per se obligant sub culpa mortali; in levi, sub veniali.
- PDF 23 Caput XV. Lex ecclesiastica indirectè obligare potest, & de facto obligat ad actus internos.
- PDF 24 Caput XVI. Valdè probabile est, lege purè ecclesiasticâ, etiam directè præcipi, & prohiberi posse actus internos.
- PDF 26 Caput XVII. Solvuntur objectiones.
- PDF 27 Caput XVIII. Ad satisfaciendum legi, vel præcepto Ecclesiæ, non requiritur voluntas expressa ei satisfaciendi; sed sufficit interpretativa.
- PDF 27 Caput XIX. Unico actu satisfieri potest pluribus præceptis, eodem tempore concurrentibus, dum super eundem actum cadunt; secùs dum cadunt super diversos actus.
- PDF 28 Caput XX. Uno eodemque tempore, per plures actus non incompatibiles, satisfieri potest pluribus præceptis, non affixis diversis temporibus.
- PDF 29 Caput XXI. Quemadmodùm uno eodemque tempore satisfieri nequit pluribus præceptis, diversis temporibus affixis; ita nec pluribus partibus ejusdem præcepti, diversi temporibus affixis, quando scilicet præcepto illo præcipitur totum aliquid successivum. Nec proinde satisfacit præcepto Ecclesiæ, de audiendo Sacro, qui duas, vel plures ejus partes simul à diversis celebrantibus audit.
- PDF 29 Caput XXII. Deobligatus, ob impotentiam, à toto opere præcepto, non eo ipso deobligatus est à parte, etiam minori, ad quam est potens, si præceptum sit de re divisibili, terminusque potentiæ, & impotentiæ non sit incertus, & ambiguus.
- PDF 30 Caput XXIII. Legislator, etiam supremus, in gravi materia, sibi non indecora, legibus à se latis, quoad vim directivam, (non quoad coactivam) tenetur sub mortali se conformare.
- PDF 31 Caput XXIV. Clerici tenentur legibus civilibus, quæ non repugnant officio clericali. A legibus tamen gabellarum, tributorum, & vectigalium ipsi & Religiosi sunt exempti.
- PDF 31 Caput XXV. Diœcesanis legibus, non solùm quoad Festa indicta, sed & quoad jejunia, publicas preces, & similia, Regulares exempti se conformare tenentur, in omni materia, in qua non sunt exempti.
- PDF 32 Caput XXVI. Peregrini legibus particularibus locorum extraneorum, per quæ transeunt, vinciuntur, à patriis interim exempti.
- PDF 33 Caput XXVII. Recedens è patrio loco, ubi Festi vel jejunii lex viget, licèt ante meridiem perventurus ad locum, ubi non viget, ante discessum tenetur audire Sacrum, si possit, & prævideat se alibi non auditurum: nec ante discessum licitè sumit carnes, jentaculum, nisi aliunde excusetur.
- PDF 35 Caput XXVIII. A lege Festi, jejunii, &C non solvitur incola loci, ubi lex illa viget, qui solâ causâ eam subterfugiendi, excurrit in locum, ubi non viget.
- PDF 37 Caput XXIX. Ecclesiasticis legibus non subjicintur infideles, nec pueri nondum ratione utentes, nec perpetuo amentes.
- PDF 38 Caput XXX. Humanæ legis obligatio tribus præcipuè modis cessat.
- PDF 38 Caput XXXI. Finis legis latæ in bonum generale Communitatis, vel ad removendum malum, seu periculum aliàs imminens multis de Communitate, nunquam cessat in particulari, nisi cessat in communi. Infundata proinde est opinio plurium Recentiorum, quod lex cesset in particulari, cessante fine legis in particulari, quodque leges in præsumptione funtticulariter falsa est præsumptio.
- PDF 39 Caput XXXII. Consuetudo rationalibus, & legitimè præscripta, legi derogat humanæ, tamesti nulla consuetudo derogare possit legi naturali, vel divinæ.
- PDF 41 Caput XXXIII. Legitima dispensatione relaxatur obligatio legis humanæ, non naturalis.
- PDF 41 Caput XXXIV. Ad legitimam humanæ legis dispensationem duo requiruntur, ut scilicet procedat ab habente potestatem, & adsit rationabilis causa dispensandi.
- PDF 45 Caput XXXV. Subticentia veri, aut expressio falsi, dispensationem reddit subreptitiam, vel de subreptione suspectam, quotiescumque casus prpositus cum subticentia comprehendi casum, prout reverà se habet, tametsi Pontifex, casûs(ut se habet) veritate expressa, falsitateque omissa, equidem dispensasset.
- PDF 46 Caput XXXVI. Casus notabiles ex dictis superiori capite deciduntur.
- PDF 49 Caput XXXVII. Etiam per privilegium humanæ legis obligatio relaxatur.
- PDF 50 Caput XXXVIII. Acquisitio & amissio privilegii.
- PDF 54 Caput XXXIX. Privilegia Religiosorum Mendicantium, mutuaque eorum communicatio.
- PDF 55 Caput XL. Ejusdem communicationis explicatio. Ubi de communicatione Indulgentiarum.
- PDF 58 Caput XLI. Mendicantes per Apostolica privilegia exempti sunt à jurisdictione Episcoporum, sicut & ipsorum Ecclesiæ, Oratoria, & loca, Domus, Conventus & bona.
- PDF 60 Caput XLII. Varii casus, in quibus Regulares, etiam Mendicantes, Episcopis obedire tenentur.
- PDF 64 Caput XLIII. Religiosi Mendicantes, sicut & cæteri Ecclesiastici, tam in civilibus, quàm in criminalibus, exempti sunt à Judicum Laicorum potestate, sicut & à tributis, vectigalibus, & gabellis per Laicos impositis.
- PDF 89 Caput XLIV. Mendicantes, eorumque bona, per Apostolica privilegia eximuntur à decimis solvendis.
- PDF 91 Liber Secundus. De Præceptis Theologicarum Virtutum.
- PDF 91 Pars Prima. Amor Fidelis.
- PDF 91 Caput I. Fidei definitio, præstania, objectum.
- PDF 92 Caput II. Ad fidem internam necessarius est pius affectus voluntatis erga prinam Veritatem, seu Dei revelantis authoritatem.
- PDF 93 Caput III. Fides interna actualis adultis omnibus, in peccato existentibus, necessitate medii in re, & non solùm in voto, necessaria est ad justificationem.
- PDF 98 Caput IV. Fides actualis interna omnibus ratione utentibus, etiam in infantia baptizatis, necessitate medii simpliciter necessaria est ad salutem.
- PDF 108 Caput V. Post promulgationem Evangelii, omnibus ratione utentibus, necessitate medii simpliciter necessaria est fides explicita Dei existentis, & remuneratoris.
- PDF 108 Caput VI. Omnibus ratione utentibus, eadem necessitate (post Evangelium promulgatum) ad justificationem, & salutem, necessaria est fides explicita Christi, seu incarnationis, & SS. Trinitatis.
- PDF 115 Caput VII. Necessitas actûs fidei in accedentibus ad Sacramentum Pœnitentiæ.
- PDF 115 Caput VIII. Christianæ fidei ac doctrinæ capita credenda, & scienda necessitate præcepti.
- PDF 117 Caput IX. De fidei actu datur speciale præceptum, ratione sui pbligans, non semel dumtaxat in vita, sed frequenter.
- PDF 118 Caput X. Sufficiens fidei propositio requiritur ad obligationem credendi, utpote necessaria ad prudentem assensum.
- PDF 120 Caput XI. Explicatur quænam sit sufficiens fidei propositio.
- PDF 123 Caput XII. Ultra præceptum fidei internæ, duplex datur præceptum illius, certis in circumstantiis, exteriûsconfitendæ.
- PDF 125 Caput XIII. Circumstantiæ, seu casus, in quibus obligat præceptum confessionis fidei.
- PDF 127 Caput XIV. Confessio fidei, in casibus antedictis, fieri debet absque ulla æquivocatione, contrariavè Religionis simulatione.
- PDF 129 Caput XV. Casus, in quibus censetur, vel non censetur quis fidem negare.
- PDF 132 Caput XVI. Non solùm graviter, & valdè graviter peccatur, coram infidelibus Christum erubescendo in materia fidei; sed & coram Catholicis ipsum erubescendo in materia morum.
- PDF 134 Caput XVII. Infidelitas, tresque ejus spevies explicantur.
- PDF 136 Caput XVIII. Definitio hæreseos, gravitas malitiæ ipsus, & requisita ad formalem hæresim.
- PDF 139 Caput XIX. Pœna hæreticorum.
- PDF 139 Caput XX. Hæreticorum libri prohibiti.
- PDF 142 Caput XXI. Prohibita cum hæreticis communicatio, deque rebus fidei disputatio.
- PDF 142 Caput XXII. Unumquemque in sua religione salvari posse, falsissimum est.
- PDF 144 Caput XXIII. Extra Catholicam, seu Romanam Ecclesiam, non est salus.
- PDF 145 Caput XXIV. Modus quo Athei, qui nullam fidem & religionem agnoscunt, ad fidem perducendi sunt.
- PDF 146 Caput XXV. Modus quo prædicti, simulque Pagani, & Judæi perducendi sunt ad Religionem Christianam.
- PDF 149 Caput XXVI. Modus quo hæretici convertendi sunt ad Religionem Catholicam, seu Romanam.
- PDF 149 Caput XXVII. Romana Religionis, seu Ecclesiæ veritas ostenditur, ex eo quod habeat notas veræ Religionis, manifestaque signa crebilitatis.
- PDF 154 Caput XXVIII. Romanæ Ecclesiæ, seu Religionis veritatem ampliùs demonstrant antiquitas ipsius, indefectibilitas, seu duratio indeficiens, & gloria miraculorum.
- PDF 156 Caput XXIX. Nulla Religio, nisi Romana, manifesta habet indicta credibilitatis; imo omnis alia Religio manifesta habet incredibilitatis argumenta. Quod omprimis ostenditur de Paganismo, Mahumetismo, & Judaismo.
- PDF 156 Caput XXX. Idem ostenditur de Lutheranismo, Calvinismo, &c.
- PDF 161 Caput XXXI. Uberiùs ostenditur, doctrinam Lutheranam, & Calvinianam esse anti-evangelicam, nec esse unam, sanctam, Catholicam, & Apostolicam.
- PDF 164 Caput XXXII. Incredibilitas sectæ Lutheranæ, Calvinianæ, &c. copiosiùs demonstratur ex eo quod Lutherani, Calviniani, &c. nullam habeant fixam fidei suæ regulam.
- PDF 166 Caput XXXIII. Responsiones sectariorum confutantur, signanter privatus Calvinistarum spiritus.
- PDF 171 Caput XXXIV. Sola Ecclesia Romana habet infallibilem fidei regulam: sola proinde vera.
- PDF 171 Caput XXXV. S. Scriptura, licèt non sola, est infallibilis fidei regula.
- PDF 176 Caput XXXVI. Ostenditur, solam Scripturam sacram non esse infallibilem fidei regulam; sed etiam traditionem esse talem.
- PDF 178 Caput XXXVII. Ad terminandas fidei controversias, ultra Scripturam & traditiones, necessaria est regula animata, seu animatus Judex controversiarum illarum.
- PDF 179 Caput XXXVIII. Sicut Ecclesia, sic Judex controversiarum fidei, visibilis esse debet.
- PDF 180 Caput XXXIX. Ecclesiæ quoque Caput visibile esse debet.
- PDF 180 Caput XL. Concilium Generale, simul cum Romano Pontifice spectatum, vel ab ipso confirmatum, est visibilis, infallibilisque Judex controversiarum fidei & morum.
- PDF 180 Caput XLI. Romanus etiam Pontifex, cum Ecclesia Romana, absque Generali Concilio, & antequam ipsi Ecclesiæ universalis consensus accedat, visibilis, infallibilisque Judex controversiarum fidei & morum.
- PDF 194 Caput XLII. Ex Scriptura & traditione demonstratur, S. Petrum, Petrique in Romano Pontificatu successores, esse Generales Christi Vicarios, ab ipso cum plenitudine potestatis immediate institutos.
- PDF 196 Caput XLIII. Ex Ecriptura, traditione, & ratione demonstratur, S. Petrum, & quemlibet successorem ipsius, esse supremum totius Ecclesiæ Monarcham.
- PDF 200 Caput XLIV. Ex Scriptura, & traditione demonstratur, S. Petrum, & quemlibet Petri successorem, esse Caput, Pastorem, Pontificem, Rectorem, Magistrum, & Judicem Ecclesiæ universalis, etiam in Concilio Generali congregatæ.
- PDF 211 Caput XLV. Argumenta, quæ adversus hactenùs dicta objiciuntur, invalida esse ostenduntur.
- PDF 215 Liber Tertius. Amor Sperans.
- PDF 215 Caput I. Spei theologicæ definitio & objectum.
- PDF 216 Caput II. Spei à charitate discrimen.
- PDF 223 Caput III. Spei à charitate discrimen explicatur.
- PDF 224 Caput IV. Spei Christianæ certitudo absque salutis securitate.
- PDF 224 Caput V. Spes Christiana nec in hæreticis, nec in damnatis, nec in beatis reperitur; bene in animabus Purgatorii, & Catholicis viatpribus, etiam impiis.
- PDF 224 Caput VI. Spei præceptum ac necessitas.
- PDF 225 Caput VII. Contra spem peccatur excessu, per præsumptionem; sed longe frequentiùs per illlam, quàm per istam.
- PDF 227 Liber Quartus. Amor Charitativus.
- PDF 227 Caput I. Charitatis definitio, objectum, præstantia.
- PDF 228 Caput II. Charitatis supernaturalitas.
- PDF 228 Caput III. Charitatis actus, seu affectus, & non solùm effectus, omnibus ratione utentibus necessarius est necessitate medii ad salutem.
- PDF 229 Caput IV. Charitatis actus, seu affectus , iisdem necessarius est necessitate præcepti.
- PDF 230 Caput V. Exorbitantes sententiæ circa tempus quo divinæ dilectionis præceptum obligat.
- PDF 231 Caput VI. Designantur tempora, quibus obligat primum mandatum.
- PDF 236 Caput VII. Momentosa observatione roboratur asserta obligatio primi maximique mandati.
- PDF 237 Caput VIII. Infundata non est opinio Theologorum, asserentium divini amoris actum ex debito exercendum, 1°. singulis Dominicis ac Festis. 2°. quando adultis suscipit Baptismi, Pœnitentiæ, Eucharistiæ Sacramentum. 3°. quoties gravis tentatio nobis periculum injicit, ne separemur à charitate Christi. 4°. quoties deponendus est affectus ad mortale peccatum; quoties proinde offerre volumus Missæ sacrificium, vel Missam audire; quoties Deum peculiariter colere debemus aut volumus. 5°. quoties insigne ...
- PDF 239 Caput IX. Contra primum mandatum est, aliâ re frui velle, præter Deum.
- PDF 240 Caput X. Hæresis est, illusioque pessima dæmonis, quòd habens amorem Dei purissimum (qualem habere se jactant Quietistæ) sollicitus esse non debeat de custodia mandatorum Dei & Ecclesiæ; nec de oratione, seu precatione; nec de frequentia Sacramentorum; nec de impugnatione tentationum; nec de exercitio jejuniorum, aliarumque carnis mortificationum; nec curare usum imaginum & indulgentiarum; quodque à cæterarum virtutum exercitio abstinere debeat, qui Deum amat.
- PDF 241 Caput XI. Deus super omnia diligendus est, non solùm objective & appretiativè, sed & intensivè, non intensione affectûs sensitivi, sed affectûs rationalis.
- PDF 245 Caput XII. Dilectione charitatis, etiam formali & internâ, post Deum jubemur diligere proximum.
- PDF 247 Caput XIII. Ordo in charitate Dei & proximi servandus.
- PDF 248 Caput XIV. Amoris benefactivi ordine tenemur magis diligere nosipsos, quoad animam, bona spiritualia, vitam corporalem, corporali vitæ proximi comparatam, quàm proximum; secùs quoad temporalia bona, ad quorum conservationem præcepto non tenemur.
- PDF 250 Caput XV. Unisquisque tenetur propriam vitam corporalem exponere pro æterna proximi salute, in extrema necessitate, si alius non adsit, qui possit & velit ipsi succurrere.
- PDF 253 Caput XVI. Exponitur præceptum dilectionis inimicorum.
- PDF 256 Caput XVII. Mundanorum hominum excusationes & argumenta contra assertam obligationem confutantur.
- PDF 257 Caput XVIII. Exteriora condonationis signa inimico veniam legitimè petenti, etiam statim post acceptam injuriam, privatus quique exhibere tenetur; tamesti non prohibeatur apud Judicem agere pro satisfactione damni in fama, honore, vel fortunæ bonis, siquod ultra offensam acceperit: nisi damnificator satisfactionem prudentum arbitrio sufficientem amicabiliter facere paratus sit.
- PDF 261 Caput XIX. Propris illicitum est proximo cuicumque optare malum, ut inde nobis obveniat bonum proximi malo postponendum.
- PDF 263 Caput XX. Peccatoribus & inimicis licitum est optare aliqua temporalia mala, ut corrigantur.
- PDF 263 Caput XXI. Sensus verborum Salvatoris Matth. 5. Si ergo offers munus tuum ad altare, & ibi recordatus fueris, quia frater tuus habet aliquid adversum te, relinque ibi munus tuum ante altare, & vade priùs reconciliari tuo; tunc veniens offeres munus tuum.
- PDF 264 Caput XXII. Eleëmosynæ erogandæ præceptum.
- PDF 265 Caput XXIII. Erogandæ eleëmosynæ obligatio, etiam sub mortali, longè frequentior est quàm aliqui putent.
- PDF 268 Caput XXIV. Prorsus à veritate devia est damnata illa propositio: Vix in sæcularibus invenies, etiam in Regibus, superfluum statui; sicut & ratio in qua eam fundant Defensores illius: quia scilicet superfluum non est quod servatur ad augendum statum suum vel suorum, sive ad comparandum sibi vel suis altiorem statum.
- PDF 270 Caput XXV. Corollaria momentosa ex dictis cap. 23. & 24.
- PDF 272 Caput XXVI. Certum est, in extrema necessitate unicuique præceptam esse eleëmosynam de superfluis ad vitam, tametsi necessariis ad statûs splendorem, seu decentiam.
- PDF 273 Caput XXVII. In gravi necessitate, tametsi illicitum sit alienum invito domino surripere; dives tamen tenetur sub mortali proximo succurrere, etiam diminuendo aliquid de spiendore statûs sui, si necesse sit, dummodo decentia statûs per hoc enormiter non lædatur.
- PDF 273 Caput XXVIII. In communi pauperum necessitate danda est de superfluis ad decentiam statûs eleëmosyna, non necessario huic vel illi determinate, sed aliquibus indeterminate.
- PDF 276 Caput XXIX. Ecclesiastici beneficiati cæteris strictiùs tenentur ad superflua beneficiorum in pauperes, vel alias pias causas, eroganda, nec de iis in usus profanos, vel in consanquineos suos, non pauperes, disponere possunt.
- PDF 278 Caput XXX. Occurritur argumentis in contrarium, casusque notabiles resolvuntur.
- PDF 284 Caput XXXI. Eleëmosynæ præcepto non satisfit, proximi necessitatem (dum simpliciter est pauper) sublevando per mutuum.
- PDF 285 Caput XXXII. Uxor, absque expresso mariti consensu, non potest de dote, bonisque communibus, facere eleëmosynas magnas, quibus familia valde incommodaretur, saltem extra proximi necessitatem extremam.
- PDF 286 Caput XXXIII. Non sola corporalis eleëmosyna præcepta est, verùm & spiritualis, signanter correctio fraterna.
- PDF 286 Caput XXXIV. Declaratur quando facienda sit correctio.
- PDF 290 Caput XXXV. Modus faciendæ correctionis, ut vere fraterna sit & proficua.
- PDF 291 Caput XXXVI. Obligatio æquo qnimo correctionem accipiendi.
- PDF 292 Caput XXXVII. Ipsi quoque Superiores subinde ab inferioribus, cum omni reverentia, modestia, & humilitate corrigendi sunt.
- PDF 292 Caput XXXVIII. Quando delictum fratris est occultum, non Communitati nocivum, nec cedens in grave tertii detrimentum, spesque est emendationis ipsius per monitionem secretam, necessario servandus est Evangelicus ordo, saltem extra Religiosum Institutum, cujus professores renuntiant juri, quod habent ad propriam famam.
- PDF 295 Caput XXXIX. Evangelicum fraternæ correctionis ordinem pro solis sæcularibus, seu vitam communem ducentibus, Salvator non præscripsit; sed & pro religiosam vitam profitentibus.
- PDF 297 Caput XL. Quid agere possit, vel non possit Superior, vi simplicis denuntiationis sibi immediatè factæ ut patri.
- PDF 298 Caput XLI. Vitia charitati opposita recensentur, describunturque, scilicet odium, invidia, acedia, discordia, contentio, rixa, bellum, duellum, seditio, scandalum.
- PDF 300 Caput XLII. Duelli malitia ostenditur.
- PDF 301 Caput XLIII. Requisita ad justitiam belli.
- PDF 303 Caput XLIV. Peccata, quæ utplurimùm committuntur in bello.
- PDF 304 Caput XLV. Definitio, divisio, & malitia scandali.
- PDF 306 Caput XLVI. Ad vitandum scandalum pharisaicum, nulla bona, seu spiritualia, seu temporalia, dimittenda sunt: licèt, ad vitandum scandalum pusillorum, aliquando dimittenda sint bona temporalia; imò & spiritualia vel occultanda, vel differenda, si ad salutem non sint necessaria.
- PDF 307 Caput XLVII. reflexio ad dicta capite præcedenti, & inde deducta gravitas malitiæ scandali, v. g. provenientis ex ornatu mulierum, ad lasciviam provocante.
- PDF 309 Caput XLVIII. Probabiliter aliquando tenemur prætermittere ea quæaliàs sunt juris naturalis affirmativi, vel juris positivi, divini, & humani, ad vitandum scandalum pusillorum.
- PDF 310 Caput XLIX. Variorum casuum resolutio ex præmissis.
- PDF 312 Caput L. Solvuntur objectiones, simulque varii deciduntur casus præcedentibus affines.
- PDF 317 Liber Quintus Præliminaris ad Præcepta Virtutum Cardinalium.
- PDF 320 Liber Sextus. Amor Prudens. In quo agitur de Prudentia, Virtutibusque ei annexis.
- PDF 320 Caput I. Prudentiæ natura, & præstantia.
- PDF 321 Caput II. Partes integrales prudentiæ.
- PDF 322 Caput III. Partes potentiales prudentiæ.
- PDF 322 Caput IV. Vitia prudentiæ opposita per defectum.
- PDF 323 Caput V. Vitia prudentiæ opposita per excessum.
- PDF 324 Liber Septimus. Amor Fortis.
- PDF 324 Caput I. Fortitudinis duplex acceptio & officium.
- PDF 324 Caput II. Martyrium adultorum est actus heroicus fortitudinis.
- PDF 325 Caput III. Requisita ad rationem martyrii.
- PDF 325 Caput IV. Requisita in peccatore dispositio, ut martyrium ipsi prosit ad salutem.
- PDF 328 Caput V. Martyrio ultrò se offerre, citra specialem S. Spiritûs inspirationem, & seclusis certis circumstantiis, non licet.
- PDF 329 Caput VI. Virtutes fortitudini annexæ.
- PDF 331 Liber Octavus. Amor Temperans, sive de Temperantia.
- PDF 332 Caput I. Temperantiæ definitio, officium, & vitia opposita.
- PDF 333 Caput II. Temperantiæ partes velut integrantes.
- PDF 333 Caput III. Partes subjectivæ, seu species temperantiæ.
- PDF 334 Caput IV. Obligatio & excellentia castitais.
- PDF 335 Caput V. Castitatis impedimenta, eorumque remedia.
- PDF 337 Caput VI. Encomia & prærogativæ castitatis virginalis.
- PDF 339 Caput VII. Specialiter observanda circa intemperantiam in cibo & potu.
- PDF 342 Caput VIII. Partes potentiales temperantiæ, seu virtutes ipsi annexæ.
- PDF 351 Liber Nonus. Amor Justus, sive de Jure & Justitia.
- PDF 352 Caput I. Justitiæ definitio ac divisio.
- PDF 354 Caput II. Definitio ac divisio juris, quod est objectum justitiæ.
- PDF 355 Caput III. Definitio ac divisio dominii.
- PDF 356 Caput IV. Dominium perfectum, seu in solidum, penes duos, in eamdem rem simul esse nequit.
- PDF 356 Caput V. Separabilitas usûs à dominio in rebus unico usu consumptibilibus.
- PDF 359 Caput VI. Subjectum & objectum dominii.
- PDF 360 Caput VII. Error est mundanorum hominum, divinæ Scripturæ, ac sanctorum Patrum Theologiæ contrarius, putare usque adeo absolutum, illimitatumque esse divitum dominium in ea quæ superfluunt convenienti sustentationi familiæ & statûs sui, ut ipsis licitim sit divitias sine termino appetere, in statûs sui augmentum congregare, & in quoscumque usus pro libitu expendere.
- PDF 361 Caput VIII. Requisita ad acquisitionem dominii.
- PDF 362 Caput IX. Thesauri, seclusá lege positivâ, toti cedunt inventori; sed aliter legibus civilibus dispositum est.
- PDF 363 Caput X. Bona derelicta fiunt primo occupantis: secùs bona vacanta, & incerta.
- PDF 366 Caput XI. Bona, quæ sub alterius dominio fuerunt, per legitimam præscriptionem in bona conscientia acquiruntur præscribenti.
- PDF 373 Caput XII. Casus, in quibus conceditur restitutio in integrum, non obstante præscriptione.
- PDF 373 Caput XIII. Declaratur alius dominium ad legitimum contractum.
- PDF 374 Caput XIV. Conditiones requisitæ ad legitimum contractum.
- PDF 376 Caput XV. Contractus gravi metu injustè incusso initi, non sunt generaliter invalidi, sive jure naturali, sive positivo.
- PDF 377 Caput XVI. Appendix, de votis ex metu factis.
- PDF 378 Caput XVII. Contractus de se prorsus invalidi, sive jure naturæ, sive positivo, eos irritos decernente, non firmantur juramento; secùs si de se non sint prorsus invalidi, sed naturalem saltem pariant obligationem.
- PDF 380 Caput XVIII. Aliqui contractus facti sine solemnitate à jure requisita pariunt, aliqui non pariunt obligationem naturalem in foro conscientiæ.
- PDF 381 Caput XIX. Transitus à contractibus in genere ad solemniores ejus species.
- PDF 381 Caput XX. Definitio, & divisio mutui.
- PDF 381 Caput XXI. Obligationes mutuatoris & mutuatarii.
- PDF 382 Caput XXII. Divisiones mutui.
- PDF 383 Caput XXIII. Usuræ definitio ac divisio.
- PDF 384 Caput XXIV. Ad usuram necesse non est, quod lucrum ex mutuo exigatur, tamquam debitum ex pacto, sive ex justitia.
- PDF 385 Caput XXV. Usurarium est lucrum, quod vere intenditur ex mutuo, sive mediate, sive immediate ex eo intendatur.
- PDF 387 Caput XXVI. Exempla alia usuræ, tum apertæ, tum palliatæ.
- PDF 393 Caput XXVII. Usuram jure naturali, divino, & ecclesiastico prohibitam esse, contra Græcorum, & Caroli Molinæi errorem ostenditur.
- PDF 396 Caput XXVIII. Probabile non est, aliquid supra sortem exigi posse, titulo obligationis non repetendi sortem ante certum tempus, v. g. ante annum.
- PDF 398 Caput XXIX. Ratione lucri cessantis, damnique emergentis, ex mutuo aliquid ultra sortem, sub certis conditionibus, exigere licet.
- PDF 399 Caput XXX. Conditiones necessario servandæ ad aliquid supra sortem juste exigendum, titulo lucri cessantis, damnivè emergentis.
- PDF 401 Caput XXXI. An etiam pro probabili periculo sortis, habitâ ratione qualitatis, & quantitatis periculi, servatâque proportione inter periculum & auctarium, in foro conscientiæ licitum sit aliquid ultra sortem exigere, gravis est controversia inter Doctores; in qua partem negativam, ob rationes non contemnendas, tenent Doctores Sorbonici, & Lovanienses, cumque ipsis plerique alii, scientiâ, & pietate celebres; affirmativam tamen (salvâ lege charitatis, servatisque aliis conditionibus infrâ exponendis) ...
- PDF 404 Caput XXXII. Occurritur rationibus in contrarium.
- PDF 405 Caput XXXIII. Dummodo intentio sit recta, serveturque æquitas in pœna, mutuator pacisci potest, ut mutuatarius, præfixo tempore suâ culpâ non restituens, aliquid ultra sortem solvat in pœnam, etiam secluso lucro cessante, damnoque emergente.
- PDF 406 Caput XXXIV. Nullo Modo licet inducere aliquem ad mutuandum sub usura; licet tamen ab eo qui paratus est hoc facere, & usuram exercere, mutuum accipere sub usura, propter aliquod bonum, quod est subventio suæ necessitatis, vel alterius.
- PDF 407 Caput XXXV. Qui bonâ fide contractum fecit usurarium, quem si scivisset non esse justum, alium fecisset contractum justum, v. g. societatis, non potest auctarium supra sortem retinere, titulo lucri cessantis ex tali justo contractu, si ab initio nullo modo cogitaverit de isto alio contractu justo.
- PDF 407 Caput XXXVI. Ab usura liberi sunt Montes Pietatis, tam Italici, quàm Belgici, & mixti.
- PDF 409 Caput XXXVII. Usurarius non acquirit dominium, etiam transiens, usurarum.
- PDF 411 Caput XXXVIII. Usurariorum pœnæ.
- PDF 411 Caput XXXIX. Quomodo Consessarius se genere debeat cum usurariis.
- PDF 411 Caput XL. Ampliùs explicatur obligatio restitutionis, cui obnoxii sunt usurarii, ipsorumque hæredes, ac Notarii.
- PDF 412 Caput XLI. Explicantur requisita ad promissionem.
- PDF 413 Caput XLII. Promissio ob tugrem causam, nec ante secutum opus vi suâ obligat, nec post illud.
- PDF 417 Caput XLIII. Casus, quibus cessat obligatio promissionis.
- PDF 418 Caput XLIV. Donatio, ejusque divisio, & personæ quæ donare possunt.
- PDF 419 Caput XLV. Depositum, ejusque leges, & depositariorum obligationes.
- PDF 421 Caput XLVI. Commodum & precarium.
- PDF 421 Caput XLVII. Locatio, & obligationes locatorum.
- PDF 423 Caput XLVIII. Obligationes locatariorum, seu conductorum.
- PDF 423 Caput XLIX. Specialia circa locationem operarum, & operariorum.
- PDF 424 Caput L. Fidejussio & assecuratio. Pignus & hypotheca.
- PDF 425 Caput LI. Fœdum & Emphyteusis.
- PDF 426 Caput LII. Ludus & Sponsio.
- PDF 428 Caput LIII. Ludi aliqui legibus civilibus & canonicis Laicis prohibiti.
- PDF 428 Caput LIV. Iedem ludi maxinè Clericis prohibiti.
- PDF 430 Caput LV. Injustitia quatuor ex capitibus committitur in ludo. 1°. ratione inæqualitatis. 2°. ratione fraudis. 3° ratione coactionis. 4°. ratione impotentiæ alienandi quod ludo exponitur.
- PDF 431 Caput LVI. Quod sine vi & fraude ludo vetito est acquisitum, probabiliter potest retineri.
- PDF 432 Caput LVII. Emptio & venditio.
- PDF 434 Caput LVIII. Negotiatio.
- PDF 434 Caput LIX. Pretium quo vendendum est & emendum.
- PDF 436 Caput LX. Casus quibus licitum est res suas vendere ultra latitudinem vulgaris pretii currentis.
- PDF 437 Caput LXI. Ultra allegatas peculiares causa, quatuor aliæ sunt generales, & communes, ob quas vulgare pretium justè augeri potest vel minui.
- PDF 438 Caput LXII. Non licet vendere merces supra latitudinem justi aliàs pretii, ex hoc quod credito vendantur, nidi interveniat alius titulus, lucri cessantis, vel damno emergentis, &c.
- PDF 439 Caput LXIII. Siquis emptor velit rem emere viliùs, quàm sit justum pretium, eo quod pecuniam antè solvit, quàm possit ei res tradi, est peccatum usuræ.
- PDF 439 Caput LXIV. Debitum liquidum, centum florenorum v. g. seclusis titulis lucri cessantis, vel saltem difficilis solutionis, non potest minoris emi quàm centum florenis.
- PDF 441 Caput LXV. Proxenetæ, vel Factores, seu alii quibus aliquid committitur vendendum, vel emant infra constitutum sibi pretium, non poßunt quod supra, vel infra est, sibi retinere.
- PDF 443 Caput LXVI. Grandis injustitiæ rei sunt mercatores, monopoliis caritatem inducentes, vel pretia rerum augentes.
- PDF 445 Caput LXVII. Convelluntur fundamenta contrariarum opinionum.
- PDF 447 Caput LXVIII. Variæ recensentur injustitiæ mercatorum, rs defestuosas vendentium.
- PDF 448 Caput LXIX. Venditor aliquando tenetur rei vitium aperire, non semper. Explicantur casus quibus tenetur, & non tenetur.
- PDF 450 Caput LXX. Satisfit objectionibus, & earum occasione varii casus resolvuntur.
- PDF 452 Caput LXXI. Venditor privatim sciens rem brevi minùs valituram, ob superventur am mercium & mercatorum copiam, non tenetur hoc emptori manifestare, nec aliquid de pretio nunc currenti diminuere.
- PDF 454 Caput LXXII. Licita est venditio cum pacto retrovenditionis, servatis certis conditionibus.
- PDF 454 Caput LXXIII. Justa & licita est emptio & venditio censûs realis, sive novi, sive antiqui, sive pecuniarii, sive fructuarii, sive temporalis, sive perpetui, servalis servandis.
- PDF 457 Caput LXXIV. Conditiones requisitæ ad justitiam censûs realis.
- PDF 458 Caput LXXV. In locis ubi Piana non viget, licita & justa est emptio ac venditio censûs personalis, dummodo persona, super qua constituitur, sit fructifera per industriam, vel per res suas.
- PDF 460 Caput LXXVI. Census pertui jure naturali non sunt prohibiti.
- PDF 460 Caput LXXVII. Spectato jure naturali, licitus quoque est census temporalis; sive ad tempus determinatum, dummodo sit longum, v. g. viginti annorum; sive ad indeterminatum, v. g. ad vitam alicujus hominis.
- PDF 460 Caput LXXVIII. Illicita tamen est emptio censûs trium vel quatuor annorum, seclusis titulis, quibus licitum est minoris emere debitum in futurum solvendum; illicita à fortiori emptio censûs ad annum, eâ lege, ut eo elapso, venditor emptori sortem integram refundere teneatur, pensione in eam non computatâ. Illicita denique emptio censûs redimibilis ad arbitrium emptoris, pensionibus in sortem non computatis.
- PDF 461 Caput LXXIX. Dubiorum nonnullorum solutio, de aliquibus pactionum formulis, de quibus aliquando disceptatur, an pro censu, an pro usura accipiendæ sint.
- PDF 462 Caput LXXX. Specialiter observanda juxta Consuetudines, & Edicta Principum Belgii, circa redituum emptionem, præscriptionem, solutionem.
- PDF 464 Caput LXXXI. Definitio & divisio contractûs societatis, & conditiones ad justitiam ipsius requisitæ.
- PDF 465 Caput LXXXII. Justa & legitima non est societas cum pacto, ut capitale salvum sit ei qui pecuniam in societatem confert, lucrum verò communiter dividatur.
- PDF 465 Caput LXXXIII. Contractui societatis adjicere non licet duplex aliud pactum; primum, quo sociorum alter sortem in omnem eventum assecuret pecuniam conferenti; alterum, quo venàatur ipsi lucrum incertum pro certo. Nec proinde licitus est contractus trium (ut vocant) cum eodem.
- PDF 468 Caput LXXXIV. Multiplici ratione (laudatas authoritates consequente) contractus trium illicitus ostenditur.
- PDF 469 Caput LXXXV. Solvuntur objectiones.
- PDF 472 Caput LXXXVI. Variorum casuum circa societatem animalium ex antè dictis resolutio.
- PDF 474 Caput LXXXVII. Regulæ secundum quas in fine societatis facienda est divisio, dum unus socieorum operam, alter pecuniam contulit.
- PDF 476 Caput LXXXVIII. Definitio & divisio cambii.
- PDF 476 Caput LXXXIX. Rationes, seu tituli justificantes lucrum ex cambio reali, sive minuto, sive locali.
- PDF 478 Caput XC. Usurarium est lucrum ex cambio Francofurtensi, sive ad nundinas, præcisè fundatum in expectatu solutione.
- PDF 478 Caput XCI. Ab usura etiam vix, aut ne vix quidem excusari potest cambium cum recambio, quod Itali vocant Con la ricorsa, aliterque appellari solet Bizontinum, nut Placentinum.
- PDF 479 Caput XCII. Definitiv testamenti, ejusque species.
- PDF 479 Caput XCIII. Solemnitates ad testamentum requisitæ.
- PDF 480 Caput XCIV. Testamentum, legatum, & quælibet ultima voluntas, ad pias causas, valet absque solemnitatibus jure civili requisitis.
- PDF 480 Caput XCV. Testamentum ad causas profanas, licèt in foro externo non valeat absque solemnitatibus juris, probabiliùs valet & obligat in foro conscientiæ.
- PDF 481 Caput XCVI. Non omnia testamenta, quæ videntur pia, verè coram Deo pia sunt, etiamsi à Jurisconsultis fortascè vocentur ad pias causas.
- PDF 483 Caput XCVII. Personæ quæ possunt, & non possunt testamentum condere.
- PDF 484 Caput XCVIII. Personæ quæ possunt & non possunt hæredes institui.
- PDF 485 Caput XCIX. Testamenti executio.
- PDF 486 Caput C. Definitio injustitiæ, seu injuriæ, justitiæ oppositæ.
- PDF 487 Caput CI. Scienti, & invalidè consentienti, id est juri suo cedere non valenti, fieri potest injuria; secùs, si juri suo cedere validè possit.
- PDF 487 Caput CII. Restitutionis definitio, & discrimen à solutione & satisfactione.
- PDF 488 Caput CIII. Restitutio ad salutem necessaria est necessitate præcepti, non necessitate medii.
- PDF 488 Caput CIV. Quilibet injustus alienæ rei detentor, vel damnificator, eam tenetur statim restituere, si potest, vel petere dilationem ab eo cujus rem detinet, vel quem damnificavit.
- PDF 489 Caput CV. Casus quibus restitutio differri potest.
- PDF 491 Caput CVI. Duo, vel si vis, tres sunt tituli, ex quibus restitutionis exurgit obligatio, scilicet res accepta, reique acceptio, justa & injusta.
- PDF 492 Caput CVII. Declarantur personæ, ex titulis illis obligatæ ad restitutionem; sicut & quantitas, seu mensura faciendæ ab ipsis restitutionis.
- PDF 493 Caput CVIII. Uberiùs explicatur obligatio restitutionis ex titulo rei acceptæ, atque imprimis obligatio possessoris bonæ fidei.
- PDF 494 Caput CIX. Bonæ fidei possessor restituere tenetur fructus naturales rei alienæ, & parte mixtos, non verò merè industriales.
- PDF 496 Caput CX. Bonæ fidei possessor, ex quo cognoscit se rem alienam bonâ fide emisse à fure, tenetur eam immediatè reddere domino, etiam cum periculo amittendi pretium à se persolutum, nec potest reddere furi, à quo scit domino non restituendam.
- PDF 496 Caput CXI. Respondetur ad ea quæ objiciuntur.
- PDF 498 Caput CXII. Ad obligationem restitutionis ratione contractûs generaliter non requiritur culpa, sive theologica, sive juridica.
- PDF 498 Caput CXIII. Regulæ tres circa obligationem restituendi ex contractu.
- PDF 499 Caput CXIV. Ad obligationem restitutionis, ratione injustæ acceptionis, requiritur formalis culpa theologica contra justitiam commutativam.
- PDF 500 Caput CXV. Objecta dissolvuntur.
- PDF 503 Caput CXVI. Culpam theologicam ( quam necessariam diximus ad obligationem restitutionis, ratione injustæ acceptionis, seu damnificationis) mortalem esse debere, ut obligatio sit sub mortali, aliqui probabiliter affirmant, alii probabiliter negant; pari (ut videtur) utrimque probabilitate. In praxi proinde pars deterior, seu obligatio sub mortali supponenda est.
- PDF 505 Caput CXVII. Fur & quicumque malæ fidei possessor, rem alienam, ratione insustæ acceptionis restituere debet, secundùm optimum statum, & summum valorem, quo dominus eâ usurus erat, vendendo, locando, alendo, &c. Et si ante restitutionem meliorata fuerit, cum sua melioratione restituenda est.
- PDF 506 Caput CXVIII. Res quæ casu periit apud furem, similiter certo peritura apud dominum, ipsi restituenda est.
- PDF 508 Caput CXIX. Satisfit objectionibus.
- PDF 509 Caput CXX. Sicut ex injusta rei alienæ acceptione, vel detentione; sic ex injusta boni alteri obventuri impeditione restituendi provenit obligatio.
- PDF 510 Caput CXXI. Bonorum publicorum distributor non tenetur ad restitutionem, quando ea distributor non tenetur ad restitutionem, quando ea distribuit contra justitiam distributivam præcisè; sapè tamen tenetur, quatenùs simul violavit justitiam commutativam, cum distributiva concurrentem.
- PDF 511 Caput CXXII. Qui seductoriâ deceptione proximum damnificavit in bonis spiritualibus, ipsum pertrahendo in peccatum, tenetur ad restitutionem, quantùm ipsi possibile est.
- PDF 513 Caput CXXIII. Qui vi, fraude, vel seductione Novitium abduzit è Religione, in qua profiteri meditabatur, ex justitia non tenetur loco posse compensare spirituale damnum, sicut & Religioni damnum temporale inde secutum, pro valore spei quâ temporale commodum ex ipsius donatione, vel industria expectabat.
- PDF 513 Caput CXXIV. Simoniacè accepta sunt restituenda.
- PDF 515 Caput CXXV. Beneficiati non implentes officia beneficiorum suorum, ad fructuum restitutionem tenentur pro rata.
- PDF 515 Caput CXXVI. Quicumque habens beneficium ecclesiasticum, cum Cura, vel sine Cura, si post ex menses quàm illud obtinuerit, divinum Officium, legitimo cessante impedimento, non dixerit, beneficiorum suorum fructus pro rata omissæ recitationis Officii, & temporis, suos non facit; sed eos, tamquam injustè perceptos, in fabricas Ecclesiarum hujusmodi beneficiorum, vel pauperum eleëmosynas erogare tenetur.
- PDF 518 Caput CXXVII. Quicumque non solvunt decimas legitimè debitas, vel eas fraudant in quantitate, vel qualitate requisita, tenentur ad restitutionem.
- PDF 518 Caput CXXVIII. Quibus hominem injustè occidit, mutilavit, vulteravit, tenetur ad restitutionem.
- PDF 520 Caput CXXIX. Homicida tenetur per preces, sacrificia, & alia opera pia, pro posse resarcire damnum spirituale satisfactionum, saltem jucta æstimationem verisimilitudinis earum, quas occisus per se, vel per alios, erat verisimiliter, facturus, si non fuisset occisus.
- PDF 521 Caput CXXX. Homicida, mutilator, vulnerator injustus, citra omne dubium, restituere tenentur temporalia omnia damna realia, ex homicidio, mutilatione, vulneratione secuta.
- PDF 522 Caput CXXXI. Personæ quibus homicida restituere tenetur pro damnis realibus, ex homicidio secutis, vel secuturis.
- PDF 522 Caput CXXXII. Casus, in quibus cessat, vel non cessat obligatio restitutionis ob homicidium, vel mutilationem.
- PDF 523 Caput CXXXIII. Corruptor virginis sponte consentientis, id est vi, nec fraude, vel dolo, nec importunis precibus inductæ, sed ultro se offerentis, vel leviter rogatæ, non tenetur aliquid ipsi restituere; tenetur tamen parentibus satisfacere pro injuria, si fuerint inviti, & virgo sub eorum extiterit potestate.
- PDF 524 Caput CXXXIV. Qui virginem vi, vel fraude corrupit, jure naturæ tenetur ad reparationem damnorum inde secutorum.
- PDF 526 Caput CXXXV. Dum ex adulteriio secuta est proles, adulter & adultera tenentur ad restitutionem damnorum omnium, tam legitimis filiis, quàm etiam marito, & hæredibus ipsius.
- PDF 528 Caput CXXXVI. Adultera imponens ex se reparare damna, marito, legitimis filiis, vel hæredibus provenientia ex suppositione spurii, non tenetur, cum periculo gravioris mali, spurium marito, vel filiis legitimis, ad impedienda damna illa, revelare.
- PDF 530 Caput CXXXVII. Sive quis proximum injustè diffamaverit faljum dicendo, sive verum injustè revelanda, tenetur ad restitutionem fama injustè ablatæ, quo meliori modo fieri potest; sicut & ad restitutionem omnium damnorum realium inde causatorum.
- PDF 534 Caput CXXXVIII. Causæ excusantes à restitutione famæ.
- PDF 534 Caput CXXXIX. Quicumque est causa efficax injustæ damnificationis, ad eam positivè cooperando, tenetur ad restitutionem.
- PDF 536 Caput CXL. Cooperantes negativè, videlicet mutus, non obstans, non manifestans, ad restitutionem non tenentur, nisi dum proximi damnum non impediut, dum absque notabili suo peruculo, vel damno, impedire possunt, & ad id ex justitia tenentur, non ex sola charitate.
- PDF 539 Caput CXLI. Casus, in quibus positivè cooperantes per mandatum, consilium, &c. tenentur in dubio, an per suum mandatum, consilium, &c. fuerint causa efficax damni.
- PDF 541 Caput CXLII. Dum plures ad injustè damnificandum positivè sic cooperati sunt, ut singulorum cooperatio non fuerit efficax, nisi conjuncta cum cooperatione aliorum; singuli tenentur ad totum, aliis pro parte, vel toto non restituentibus.
- PDF 541 Caput CXLIII. Specialia de mandante.
- PDF 542 Caput CXLIV. De consulente.
- PDF 544 Caput CXLV. De movente, seu inducente ad actionem injustam exemplo suo.
- PDF 545 Caput CXLVI. De consentiente, palpone, receptante, participante.
- PDF 548 Caput CXLVII. De circumstantiis faciendæ restitutionis.
- PDF 548 Caput CXLVIII. Tempus & locus faciendæ restitutionis.
- PDF 549 Caput CXLIX. Modus faciendæ restitutionis.
- PDF 551 Caput CL. Ordo servandus in restitutione, ratione rei acceptæ, & injustæ acceptionis.
- PDF 551 Caput CLI. Ordo servandus in satisfafaciendo creditoribus, dum omnibus debitor satisfacere non potest.
- PDF 554 Caput CLII. Septem causæ excusantes à restitutione.
- PDF 556 Caput CLIII. Octava causa à restitutione excusans, conditionesque ad eam requisitæ.
- PDF i Liber Decimus. De Præceptis Decalogi.
- PDF i Pars Prima. Amor Religiosus. Ad primum Decalogi Præceptum: Dominum Deum tuum adorabis, & illi soli servies.
- PDF i Caput I. Occasione verborum, quæ habentur in præfatione primi ræcepti, explicatur modus quo servanda sunt Dei & Ecclesiæ præcepta.
- PDF ii Caput II. Specialiter expenduntur verba ista, Deus tuus.
- PDF iii Caput III. Ampliùs explicantur, Christianisque applicantur verba ista: Eduxi te de terra Ægypti, de domo servitutis, &c.
- PDF v Caput IV. Expositio verborum illorum: Non habebis deos alienos coram me, &c.
- PDF v Caput V. Religionis natura, objectum, & actus explicantur.
- PDF vi Caput VI. Declarantur actus Religionis.
- PDF vii Caput VII. Exponitur quid sit, quidque importet adoratio.
- PDF vii Caput VIII. Devotio, duplexque causa & effectus ipsius.
- PDF viii Caput IX. Orationis definitio.
- PDF ix Caput X. Orationis necessitas.
- PDF x Caput XI. Conditiones in oratione necessariæ.
- PDF xi Caput XII. Conditiones requisitæ ad hoc, ut oratione infallibiliter impetret.
- PDF xii Caput XIII. Pro omnibus viatoribus orandum, necnon pro animabus Purgatorii; sed nullo modo pro damnatis.
- PDF xiii Caput XIV. Tametsi solus Deus orandus sit, tamquam primum principium & fons bonorum omnium, & Christus tamquam primarius & principalis Mediator noster apud Deum; orandi sunt tamen alii Sancti, homines & angeli, tamquam Medoatores secundarii, qui nomine Christi, & virtute meritorum ipsius, etiam valent aliqua bona nobis impetrare.
- PDF xiv Caput XV. Horarum Canonicarum explicatio.
- PDF xiv Caput XVI. Obligatio ad Horas Canonicas recitandas.
- PDF xvi Caput XVII. Religiosos ad Chorum professos, etiam in sacris non existentes, sicut & Religiosas similiter ad Chorum professas, secluso speciali Instituto Ordinis sui, vel Apostolicâ dispensatione, sub mortali esse obligatos & obligatas ad Horas Canonicas, etiam extra Chorum recitandas, sententia est adeò certa, ut opinio contraria nullam habeat probabilitatem.
- PDF xix Caput XVIII. Nullius omnino momenti sunt argumenta quæ allegantur contra Religiosorum & Monialium obligationem, assertam oapite præcedenti.
- PDF xxii Caput XIX. Virginis Collegiales, quæ in Belgio, & Germania Canonissæ vocantur, ad Horarum Canonicarum recitationem extra Chorum, sub mortali tenentur, dum eas à Choro abesse contingit.
- PDF xxii Caput XX. Declaratur qualitas & quantitas obligationis ad Horas, ratione beneficii, Ordinis, vel religiosæ professionis.
- PDF xxiii Caput XXI. Moratel peccatum est, loco Officii dei, assumere aliud notabiliter brevius, vel notabiliter differens ab illo.
- PDF xxiv Caput XXII. Non est liberum quodvis assumere Breviarium, sed Officium legendum ex Breviario ab Ecclesia, vel consuetudine loci præscripto.
- PDF xxv Caput XXIII. Tempus, & modus quo recitandum est Officium.
- PDF xxvii Caput XXIV. Ad Officii divini recitandum est Officium.
- PDF xxxi Caput XXV. Objectionum inanitas ostenditur.
- PDF xxxiii Caput XXVI. Examinatur controversia circa obligationem recitandi extra Chorum, Officium parvum B. Virginis, Officium Defunctorum, Psalmos Graduales, Pœnitentiales, & Litanias majores, diebus in Breviario præscriptis.
- PDF xxxvi Caput XXVII. Causæ excusantes ab Horarum recitatione.
- PDF xxxviii Caput XXVIII. Cultus Deiparæ Virginis & Sanctorum primo Decalogi præcepto non adversatur.
- PDF xl Caput XXIX. Errores vitandi circa cultum Sanctorum.
- PDF xli Caput XXX. Sacrarum Reliquiarum honor primo Decalogi præcepto non prohibetur.
- PDF xli Caput XXXI. Usus ac veneratio sacrarum imaginum eidem præcepto non contrariatur.
- PDF xliii Caput XXXII. Voti natura & conditiones explicantur.
- PDF xliv Caput XXXIII. Multiplex divisio voti.
- PDF xliv Caput XXXIV. Melius & laudabilius est facere aliquid ex voto, quàm sine voto.
- PDF xlv Caput XXXV. Votum, sive solemne, sive simplex, in materia gravi obligat sub mortali.
- PDF xlvi Caput XXXVI. Qui dubitat an votum emiserit, in pari utrimque probabilitate, illud implere tenetur. eEt qui dubitat an actus quispiam adversetur voto à se facto, si,iliter ab eo tenetur abstinere, ne se mortali illaqueet crimine.
- PDF l Caput XXXVII. Contrariis argumentis occurritur.
- PDF lii Caput XXXVIII. religiosam vitam solemniter professus, in Monasteriis ubi disciplina regularis quoad pleraque considerabilia Regulæ puncta, Superiorum dissimulatione est relaxata, licèt non intenderit nisi Regulam transgrediuntur, aliàs non professurus, tenetur equidem vivere secundùm Regulam.
- PDF liii Caput XXXIX. Definitio statuûs religiosi.
- PDF liv Caput XL. Religiosus non peccat mortaliter per transgressionem punctorum Regulæ, ad quæ sub mortali non tenetur; posset tamen in iis mortaliter peccare ex negligentia magna, vel contemptu.
- PDF lv Caput XLI. Religiosus per ingressum, seu potiùs professionem Religionis, juxta S. Thomam, absolvitur ab omnibus votis anteà factis.
- PDF lv Caput XLII. Obligatio Religiosorum ex voto paupertatis.
- PDF lvii Caput XLIII. Eorumdem obligatio ratione voti castitatis.
- PDF lvii Caput XLIV. Obligatio ratione voti obedientiæ.
- PDF lviii Caput XLV. Voti obligatio quatuor modis cessat, irritatione, commutatione, dispensatione, & materiæ mutatione.
- PDF lix Caput XLVI. Declaratur quinam habeant potestatem vota irritandi.
- PDF lxi Caput XLVII. Declaratur quinam habeant potestatem vota commutandi, in iisque dispensandi.
- PDF lxiv Caput XLVIII. Confessarii Ordinum Mendicantium habent à Summis Pontificibus delegatam ex privilegio potestatem commutandi, & dispensandi omnia vota, Summo Pontifici non reservata, etiam jurata.
- PDF lxv Caput XLIX. Vitia Religioni opposita. Atque imprimis superstitio.
- PDF lxvi Caput L. Idololatria peccatorum omnium gravissimum est, si gravitas ipsius consideretur ex parte peccati.
- PDF lxvi Caput LI. Gravissimè peccant, tam divinationem, magiam, & sortilegium exercentes, quàm ariolos, magos, sortilegos consulemntes, eorumque operâ utentes.
- PDF lxix Caput LII. Explicatur quid, & quotuplex sit vana observantia.
- PDF lxxi Caput LIII. Explicantur species irreligiositatis.
- PDF lxxiii Caput LIV. Describitur sacrilegium, explicanturque pertinentia ad illud.
- PDF lxxv Caput LV. Simoniæ natura explicatur.
- PDF lxxviii Caput LVI. Simoniæ malitia explicatur.
- PDF lxxviii Caput LVII. Simoniæ multiplex divisio.
- PDF lxxix Caput LVIII. Casus quibus simonia incurritur.
- PDF lxxxi Caput LIX. Simonia multiplex in beneficiis ecclesiasticis.
- PDF lxxxv Caput LX. Simoniacorum pœnæ.
- PDF lxxxvi Caput LXI. Obligatio ad restitutionem, ob simoniam.
- PDF lxxxvii Caput LXII. Exponitur natura statûs ecclesiastici.
- PDF lxxxvii Caput LXIII. Prælaturam ecclesiasticam, ecclesiasticaque beneficia, curam animarum habentia, pro se ambire, vel postulare non licet; nec finaliter recusare, dum Superior absolutè jubet acceptare.
- PDF lxxxix Caput LXIV. Beneficii ecclesiastici descriptio ac divisio.
- PDF lxxxix Caput LXV. Præparatio & dispositio ad Tonsuram Clericalem requisita.
- PDF xc Caput LXVI. Novem conditiones requisitæ in recipiente beneficium.
- PDF xci Caput LXVII. Observanda circa pluralitatem beneficiorum, an licita sit?
- PDF xcii Caput LXVIII. Explicatur gravitas peccati eorum, qui conferunt beneficia indignis, vel minûs dignis.
- PDF xciii Caput LXIX. Tribus præsertim modis acquiruntur beneficia.
- PDF xciv Caput LXX. Tribus etiam modis beneficia amittuntur.
- PDF xcv Caput LXXI. Pensionis ecclesiasticæ natura & conditiones.
- PDF xcv Pars Secunda. Amor sine reverentia magna non usurpans sanktum Dei nomen. Ad secundum Decalogi præceptum: Non assumes nomen Domini Dei tui in vanum.
- PDF xcv Caput I. Juramentum definitur ac dividitur.
- PDF xcvi Caput II. Juramentum esse potest bonum, & actus latriæ, si debitæ serventur conditiones.
- PDF xcviii Caput III. Obligatio juramenti promissorii.
- PDF xcix Caput IV. Juramentum promissorium ficto animo factum, est illicitum, est obligatorium tamen.
- PDF ci Caput V. Prorsus illlicitus est restrictionum purè mentalium usus, nec ulla de causa licitus in juramentis, uti nec in judiciis, contractibus, nec in ulla humana conversatione.
- PDF cvi Caput VI. Corollaria ex præmissis.
- PDF cix Caput VII. Satisfit Casuisticis argutiis in contrarium.
- PDF cxi Caput VIII. Justa de causa licitum est juramentum ab infideli exigere, vel suscipere, quem scis juraturum per falsos deos.
- PDF cxii Caput IX. Licitum non est homini privato inducere quempiam ad jurandum falsum, quod inducens scit falsum esse, licèt jurans putet esse verum.
- PDF cxiii Caput X. Juramentum promissorium, metu gravi extortum, inducit obligationem, perjuriique reus est qui illud violat, nisi à Romano Pontifice, vel Episcopo fuerit relaxatum.
- PDF cxiv Caput XI. Nullum juramentum, vergens in pejorem exitum, servandum est, nec illud non servans est perjurus.
- PDF cxv Caput XII. In mortali versantur crimine, qui leviter, temerè, absque justa necessitate, vel utilitate, ex prava consuetudine jurant, nec consuetudinem illam corrigere pro virili curant.
- PDF cxvi Caput XIII. Secundo præcepto non solùm prohibetur juramentum temerarium & perjurium, sed & in vanum assumere sanctissimum Dei nomen, vel etiam sanctissimum nomen Jesu, Mariæ, &c.
- PDF cxvii Pars Tertia. Amor pius in cultu Festorum. Ad tertium præceptum: Memento ut diem Sabbathi sanctifices.
- PDF cxvii Caput I. Quod Sabbathum fuit in veteri lege, hoc Dominica est in nova.
- PDF cxviii Caput II. Dierum festorum institutio.
- PDF cxviii Caput III. Explicantur opera servilia, diebus Dominicis ac Festivis prohibita.
- PDF cxxii Caput IV. Pietas tamen, & justa necessitas, servilia opera festis diebus aliquando permittunt.
- PDF cxxii Caput V. Explicantur requisita ad sanctificationem Sabbathi, seu diei Dominici, vel Festivi.
- PDF cxxiv Caput VI. Graviter peccant (saltem in linca peccati venialis) Christiani, qui cum peccati mortalis affectu, sive eo non deposito, Missam Dominicis & Festis diebus audiunt.
- PDF cxl Pars Quarta. Amor parentibus obsequiosus. Ad quartum Decalogi præceptum: Honora patrem & matrem, &c.
- PDF cxxvi Caput I. Explicatur quinam in hoc præcepto parentum nomine sint intelligendi.
- PDF cxxvi Caput II. Explicatur honor ex Dei præcepto parentibus debitus.
- PDF cxxvii Caput III. Recensentur præcipui filiorum defectus, contra honorem parentibus debitum.
- PDF cxxix Caput IV. Declarantur ea in quibus filii parentibus obedire tenentur.
- PDF cxxxi Caput V. Obligatio parentum erga filios.
- PDF cxxxiv Caput VI. Pastoris erga oves sibi sommissas obligatio.
- PDF cxxxvi Caput VII. Patrum & matrum familias erga servos & ancillas obligationes.
- PDF cxxxvii Caput VIII. Peccata famulorum, famularumque erga dominos & dominas.
- PDF cxxxvii Caput IX. Obligatio Parochianorum erga Pastores suos, & generatim erga Sacerdotes.
- PDF cxxxix Caput X. Prorsus improbanda est opinio, à mortali excusans filios & filias, inconsultis parentibus nubentes.
- PDF cxl Pars Quinta. Amor justus erga proximi vitam. Ad quintum Decalogi præceptum: Non occides.
- PDF cxl Caput I. Necessitatem recurrendi ad tritam Majorum viam, Sanctorumque Theologiam, pro recta Decalogi intelligentia, demonstrant horrenda novaturientium Casuistarum de homicidio dogmata.
- PDF cxliii Caput II. Solâ Dei authoritate hominem licet occidere.
- PDF cxliv Caput III. Divinum præceptum, non occides, generale est; ab eo proinde nullas exceptiones facere licet, nisi quas ipsa fecit divina Authoritas; quæ cùm non nisi tres exceptiones fecisse legatur, alias facere non licet.
- PDF cxlv Caput IV. Principibus & Magistratibus, in bello justo, licitum est hostes occidere, sicut & malefactores Reipublicæ noxios, etiam pro solo furto.
- PDF cxlvi Caput V. Non est licitum privatâ authoritate occidere injustum invasorem vitæ.
- PDF cxlix Caput VI. Solida responsio ad argumenta contraria.
- PDF cl Caput VII. Mulrò minùs occidere licet injustum invasorem bonorum temporalium.
- PDF cliv Caput VIII. Casuistarum argumenta repelluntur.
- PDF clv Caput IX. Occidere non licet injustum invasorem pudicitiæ.
- PDF clvi Caput X. Nec licitum est occidere injustum invasorem honoris & famæ.
- PDF clix Caput XI. Observatio notabilis circa curam honoris & famæ.
- PDF clxiii Caput XII. Nonnullæ aliæ de homicidio & duello propositiones cum execratione rejiciendæ.
- PDF clxiv Caput XIII. Occurritur argumentis, quæ contra præmissa objiciuntur.
- PDF clxvi Caput XIV. Seipsumm directè, & per se occidere nunquam licet.
- PDF clxvii Caput XIV [i.e. XV]. Ne publicâ quidem authoritate, sive jubente Judice, potest malefactor seipsum interficere.
- PDF clxix Caput XVI. Nunquam licitum est innocentem occidere directè, & per se.
- PDF clxxi Caput XVII. Neque ipsi Judici fas est capitis damnare probatum in judicio nocentem, quem privatâ scientiâ certo scit innocentem.
- PDF clxxiii Caput XVIII. Se, vel alium mutilare nunquam licet, nisi quando, & quantùm est necessarium ad salutem totius corporis.
- PDF clxxiv Pars Sexta. Amor refrænans carnis opus, & concupiscentiam. Ad sextum præceptum: Non mœchaberis. Et nonum: Non concupisces uxorem proximi tui.
- PDF clxxiv Caput I. Quisquis sive æstu libidinis abreptus, sive grandis mali metu percussus, plena cum deliberatione & consensu contra sextum agit præceptum, vel aliud quidpiam agit eorum; quibus Apostolus Galat. 5. ait., quòd qui talia agunt, regnum Dei non consequentur, à gratia Dei excidit, mortali illaqueatus crimine.
- PDF clxxvi Caput II. Explicatio sexti & noni præcepti.
- PDF clxxvii Caput III. Morosa delectatio de rebus obscœnis est mortale peccatum contra hoc præceptum.
- PDF clxxix Caput IV. Satisfit objectionibus, earumque occasione variis difficultatibus.
- PDF clxxxi Caput V. Delectatio morosa viduorum ac viduarum de copula in matrimonio habita, imaginata ut præsente, sicut & conjugandorum de habenda, peccatum est mortale, tam ratione objecti, quàm ratione effectûs quem ejusmodi delectationes per se natæ sunt causare.
- PDF clxxxi Caput VI. Ipsis etiam conjugatis mortale est, veneream in carne sua delectationem in absentia compartis, morosis de copula cum comparte cogitationibus, voluntariè excitare.
- PDF clxxxii Caput VII. Morosa delectatio est peccatum ejusdem speciei, cujus est actus illicitus, de quo habetur delectatio.
- PDF clxxxiii Caput VIII. Aspectus impudici & libidinosi haud dubiè sunt peccata mortalia
- PDF clxxxv Caput IX. Verba impudica, seu turpia proferre, obscœnas cantilenas cantare, vel libenter audire, utplurimùm est peccatum mortale contra sextum præceptum, vel propter affectum minùs castum, vel propter periculum turpium cogitationem, vel propter scandalum.
- PDF clxxxv Caput X. Chorearum & saltationum frequentatio adeo periculosa est, ut sine peccato rarò, vel nunquam fiat.
- PDF clxxxvii Caput XI. Malitia osculorum, amplexuum, & tactuum venereorum.
- PDF clxxxviii Caput XII. fornicatio simplex, stuprum, & raptus.
- PDF cxci Caput XIII. Nonnulla observanda ab iis qui ad matrimonium tendunt, ne peccando contra castitatem, contra sextum peccent præceptum.
- PDF cxcii Caput XIV. Peccata conjugum contra sextum præceptum.
- PDF cxciii Caput XV. Adulterium, ejusque gravitas.
- PDF cxcv Caput XVI. Incestus, & gravis malitia ipsius.
- PDF cxcvi Caput XVII. Sacrilegii venerei malitia & gravitas explicantur.
- PDF cxcvii Caput XVIII. Malitia & species peccatorum contra naturam.
- PDF cxcviii Caput XIX. Malitia mollitiei, seu immunditiæ & pollutionis.
- PDF cc Caput XX. Grandis malitia reliquarum specierum peccati contra naturam.
- PDF cci Pars Septima. Amor aliena nec surripiens, nec concupiscens. Ad septimum præceptum: Non furtum facies. Et decimum: Non concupisces rem proximi tui.
- PDF ccii Caput I. Furti definitio ac divisio.
- PDF cciii Caput II. Quantitas requisita ad furtum mortale.
- PDF ccvi Caput III. Casus in quibus mortale est repetitis vicibus sic furari modica, ut exinde tandem excrescat quantitas magna.
- PDF ccviii Caput IV. Satisfit objectionibus quæ fiunt contra dicta capite præcedenti.
- PDF ccix Caput V. Famuli & famulæ domestica non possunt heris occultè surripere, ad compensandam operam suam, quam majorem judicant salario quod accipiunt.
- PDF ccix Caput VI. Occulta nihilominùs compensatio, servatis debitis conditionibus, speculativè videtur licita, sed in praxi non facilè permittenda.
- PDF ccxi Caput VII. Furari nunquam, sive nullo unquam casu est licitum, quia intrinsecè malum: surripere autem alienum, permissum quidem est in extrema necessitate, quando aliter haberi non potest; sed illud extendere indefinitè ad necessitatem gravem, est dare ansam pauperibus ad passim furandum.
- PDF ccxii Pars Octava. Amor in sermone verus, & justus. Ad octavum præceptum: Non loquȇris contra proximum tuum falsum testimonium.
- PDF ccxii Caput I. Falsum testimonium est peccatum mortale gravissimum.
- PDF ccxiii Caput II. Mendacium omne est intrinsecè malum, nulloque omninò casu licitum.
- PDF ccxv Caput III. Natura & malitia detractionis & contumeliæ.
- PDF ccxvi Caput IV. Varii modi detractionis.
- PDF ccxvii Caput V. Varii modi, quibus augetur gravitas detractionis.
- PDF ccxviii Caput VI. Casus, in quibus narratio defectuum proximi solùm est peccatum veniale, vel nullum.
- PDF ccxix Caput VII. Gravia de proximo narrans ex auditu, frequenter, non semper peccat graviter contra justitiam, licèt nullam narratis authoritatem addat.
- PDF ccxx Caput VIII. Occultum crimen proximi revelare tres caus0230 permittunt, scilicet justitia, charitas, necessitas.
- PDF ccxxi Caput IX. a mortali detractione non excusatur, qui vel uni viro prudenti, sine justa necessitate, revelat grave crimen occultum proximi, etiamsi vir ille credatur secretum servaturus.
- PDF ccxxii Caput X. Mortalis detractionis reus est, qui publicæ diffamatum in uno peccati genere, in alio non connexo diffamat.
- PDF ccxxii Caput XI. Non est mortale contra justitiam, nec contra charitatem, nescientibus revelare crimen alicujus, in loco ubi de eo justè diffamatus est, sive per publicam sententiam Judicis, sive per notorietatem facti, vel famæ.
- PDF ccxxiii Caput XII. Mortale est contra justitiam, crimen uno öoco publicum solâ publicitate facti, vel famæ, divulgare in alio loco distanti, ubi aliàs nunquam, vel difficulter sciri potuisset.
- PDF ccxxiv Caput XIII. Non est mortale contra justitiam, crimen uno loco justè publicum per publicam Judicis sententiam, manifestare in alio loco, ubi publicum non est; si tamen absque causa id fiat, in materia gravi, mortale esse videtur contra charitatem.
- PDF ccxxiv Caput XIV. Contra justitiam peccat, qui occultum crimen proximi, uno in loco injustè publicatum, sive isto in loco, sive in aliis scienter nescientibus revelat.
- PDF ccxxiv Caput XV. Peccatum audientis detractorem.
- PDF ccxxv Caput XVI. Mortale est contra justitiam calumniatori, vel detractori, sive in judicio, sive extra, notabile crimen falsum scienter objicere, ad finem defendendi honorem suum, vel famam, etiamsi sic defendi possit, aliter non possit.
- PDF ccxxvii Caput XVII. Ad vitanda gravia tormenta, faljum tibiipsi crimen in judicio imponere ob cujus confessionem sis morte plectendus, mortale peccatum est.
- PDF ccxxviii Caput XVIII. Reus in judicio criminali legitimè interrogatus, fateri tenetur crimen à se verè commissum, etiamsi pro eo confesso sit morte plectendus.
- PDF ccxxix Caput XIX. Nemini licet scripturas publicas ementiri ad innocentiam suam contra testem in justum defendendam; seu quodvis aliud instrumentum amisit, cujus defectu gravissimi momenti litem amissurus est, falsum fabricare ac supponere potest absque gravi peccato.
- PDF ccxxix Caput XX. Octavo præcepto non solùm prohibetur externa locutio contra proximum, sed & interna per dubitationem, suspicionem, opinionem, & judicium temerarium, quorum natura & malitia explicatur.
- PDF ccxxxiv Caput XXI. Regulæ secundùm quas dubia meliorem in partem interpretanda sunt, vel non sunt.
- PDF ccxxxvi Liber Undecimus. Amor Dei ministrum sese exhibens in jejuniis.
- PDF ccxxxvi Caput I. Jejunii definitio, & tria ad illud requisita.
- PDF ccxxxix Caput II. Variæ quæstiones ex dictis resolvuntur, variæ etiam opiniones ob nimiam laxitatem refelluntur.
- PDF ccxli Caput III. Etiam potu jejunium olim violabatur. An etiam hodie? controvertitur. Saltem indistinctè verum non est effatum istud: Liquidum non frangit jejunium.
- PDF ccxliii Caput IV. Nonnullæ aliæ Casuistarum opiniones confutatæ.
- PDF ccxliii Caput V. A sanctis Patribus culpantur, & saltem jejunii meritum perdunt, qui diebus jejuniorum, varia gulæ in cibis & liquoribus irritamenta exquirentes, negotium non agunt domandæ carnis, imò potùs voluptatis.
- PDF ccxliv Caput VI. Similiter à sanctis Patribus, & sacris Canonibus, unanimique Canonistarum, ac plurium magni nominis Theologorum sententia, Christiani hominis officium plenè implere non censentur, qui in Quadragesima, & aliis diebus jejunio consecratis, à petitione non abstinent debiti conjugalis.
- PDF ccxlv Caput VII. Declarantur dies, quibus est jejunandum.
- PDF ccxlv Caput VIII. Declarantur personæ obligatæ ad jejunium.
- PDF ccxlvi Caput IX. Ab ecclesiastici jejunii observantia tres causæ excusant, labor necessarius, infirmatas, ætas, cum jejunio incompatibiles; vel, si mavis, unica causa, moralis scilicet impotentia.
- PDF ccxlix Caput X. Declarantur potestatem habentes in jejuniis dispensandi.
- PDF Approbatio Theologorum Ordinis.
- PDF Approbatio sapientissimi Domini Arnoldi Eyben, Cathedralis Ecclesiæ Antuerpiensis Canonici Theologalis, & Thesaurarii, Archipresbyteri Ruralis, ac Librorum Censoris.
- PDF Approbatio Reverendi Domini Joannis Le Beau Examinatoris Synodalis.
- PDF Permissio Ordinarii.
- PDF Errata. Littera P. paginam. C. columnam. L. lineam indigitat. Littera Italica correctionem.
- PDF Leerseiten
- PDF Endsheet
- PDF Back cover
- PDF Spine
- PDF Vorderschnitt
- PDF Tomus Tertius. De Sacramentis In Genere Et Specie