Ethica Amoris, Sive Theologia Sanctorum, Magni Præsertim Augustini, Et Thomæ Aquinatis : Circa Universam Amoris & Morum Doctrinam, Adversus Novitias Opiniones Strenuè propugnata, Et In Materiis Principaliter Hodie Controversis Fundamentaliter [...]. De Sacramentis In Genere Et Specie / Per Fr. Henricum A S. Ignatio, Athensem, Ordinis Fratrum Beatæ Virginis Mariæ de Monte Carmelo, ... Opus nedum Theologis ... utilissimum, plena manu argumenta subministrans ad ... disserendum de omni materia, ad vitam Christianam pertinente. Leodii : Broncart, 1709- : Tomus Tertius. Leodii : Broncart, 1709
Content
- PDF Tomus Primus. De Generalibus Principiis Amoris Et Morum
- PDF Tomus Secundus. De Externis Regulis Amoris Et Morum, Legibus Utique, ac Praeceptis Virtutum Theologicarum, & Cardinalium, necnon Decalogi & Ecclesiae
- PDF Tomus Tertius. De Sacramentis In Genere Et Specie
- PDF Front cover
- PDF Endsheet
- PDF Title page
- PDF Sanctissimo Cardinali C. Carolo Borromæo, Ecclesiæ Mediol. Archiepiscopo, Ethices Christianæ, honorisque Sacramentorum adversus eorum profanatores Restauratori Zelosissimo.
- PDF Admonitio Ad Lectorem.
- PDF Index Libros simul & Capita Tomi tertii complectens.
- PDF 1 Liber Primus. Amor ad Deum per Sacramenta perducens; sive de Sacramentis in genere.
- PDF 1 Caput 1. Sacramenti natura ac divisio, novæque legis Sacramentorum à Sacramentis Mosaycæ legis discrimen.
- PDF 2 Caput 2. Numerus Sacramentorum novæ legis.
- PDF 4 Caput 3. Sacramentorum novæ legis divisio.
- PDF 4 Caput 4. Omnia novæ legis Sacramenta Christus Dominus immediatè instituit. Non videtur tamen fide certum, sic omnia per seipsum immediatè instituisse, ut pro nonnullis usus non fuerit ministerio Apostolorum, tamquam executorum mandati sui; in eo proinde non agentium virtute & authoritate propriâ & principali (sicut in conditione legum Ecclesiasticarum) sed virtute & authoritate Christi, tamquam causæ principalis; nec suo, sed ipsius nomine, ac mandato. Sic proinde ut tota institutio Christo adscribenda sit.
- PDF 5 Caput 5. Omnia novæ legis Sacramenta perficiuntur rebus tamquam materiâ, verbis tamquam formâ.
- PDF 5 Caput 6. Materiam & formam Sacramentorum novæ legis Christus sic instituit, ut à se institutam Ecclesia immutare non possit, nec immutandi potestatem Christus ipsi reliquerit.
- PDF 7 Caput 7. Sacramentum est nullum, quoties materia, vel forma à Christo instituta, substantialiter mutatur. Secùs si accidentaliter tantùm. Mutationis substantialis modi quinque recensentur.
- PDF 8 Caput 8. Peccat graviter contra religionem & charitatem, qui (citra cogentem necessitatem) sciens & volens, administrat Sacramentum cum materia vel forma solùm probabiliter valida, relictâ eâ, quæ certi valoris est.
- PDF 10 Caput 9. Occurritur argumentis, quæ objiciuntur adversus dicta capite præcedenti.
- PDF 11 Caput 10. Solis hominibus, non Angelis, data est à Christo potestas Sacramenta conficiendi, & administrandi. In quorum tamen ministerio, solus Christus est Minister principalis.
- PDF 12 Caput 11. Ad validam Sacramentorum confectionem necessaria non est fides, nec probitas Ministri; necessaria tamen est interna voluntas ipsius, qua intendat facere quod facit Ecclesia, facere utique Sacramentum.
- PDF 15 Caput 12. Satisfit argumentis in contrarium.
- PDF 18 Caput 13. Tametsi defectum, seu intentionis Ministri, seu materiæ vel formæ, respectu adultorum, quoad gratiæ necessariæ effectum, supplere possit votum Sacramenti: respectu infantium, sine baptismo morientium, non supplet misericordia Dei.
- PDF 19 Caput 14. Opportuna digressio, qua variis exemplis ostenditur, quàm verè, quamque sapienter Pallavicinus dixerit, nostræ de divina misericordia existimationi evagandum non esse extra eos fines, quos Deus per sacras Litteras commonstravit. Qui hos fines ausit prætergredi, specie pietatis in errores labi.
- PDF 21 Caput 15. Ad perficiendum Sacramentum non sufficit habitualis intentio Ministri: nec requiritur actualis: sufficit virtualis.
- PDF 23 Caput 16. Mortaliter haud dubiè peccat Minister, Sacramentum quodcumque administrans cum conscientia peccati mortalis.
- PDF 24 Caput 17. Minister sibi conscius peccati mortalis, tenetur sacramentaliter confiteri, priusquam Sacramentum quodcumque administret, si Confessarii copia non desit, & necessitas statim succurrendì proximo extrmè periclitanti non obsit.
- PDF 26 Caput 18. Peccatori occulto, publicè petenti, Minister negare non debet Sacramentum. Sed illud negare debet peccatori occulto, occultè petenti, sicut & peccatori publico, sive occultè, sive publicè petat. Nec metus mortis excusat administrationem scienter factam indigno; uti nec simulatam Sacramenti administrationem.
- PDF 28 Caput 19. Omnes curam animarum habentes, ad ministrandum Sacramenta sæpè tenentur, cum periculo mortis.
- PDF 30 Caput 20. Momentosa, ex dictis capite præcedenti, Corollaria derivantur.
- PDF 31 Caput 21. Ad validam susceptionem Sacramentorum Baptismi, Pœnitentiæ, Extremæ Unctionis & Matrimonii, requiritur positivus consensus adulti suscipientis. An etiam ad validam susceptionem Confirmationis & Ordinis, necnon ad fructuosam susceptionem Eucharisitæ? controvertitur.
- PDF 32 Caput 22. Ad licitam receptionem Sacramenti vivorum, status gratiæ usque adeò requiritur, ut sacrilegium committat, quisquis dispositionem pro gratia habituali comparanda necessariam scienter omittit, etiam in casu quo necessitas non concedit tempus comparandæ contritioni necessarium.
- PDF 33 Caput 23. Conscientiam habens peccati mortalis, sacramentaliter confiteri tenetur, antequam recipiat Sacramentum vivorum.
- PDF 33 Caput 24. Nullum aliud Sacramentum, à non baptizato validè & fuctuosè recipi, verum est, & secundùm hoc procedendum in praxi, sed dubitabile, non omninò certum in speculatione.
- PDF 34 Caput 25. Licitum subinde est Sacramenta petere & recipere à Ministro malo, etiam hæretico, schismatico, vel aliàs excommunicatio, non tolerato, si mortis necessitas urgeat. Imò & absque necessitate à Ministro malo, tolerato, si copia non sit probi Ministri.
- PDF 35 Caput 26. Sacramenta omnia novæ legis gratiam sanctificantem dignè sumentibus conferunt ex opere operato, sicut & opportuno tempore gratiam actualem (quam vocant) sacramentalem, usui ac fini cujusque Sacramenti propriam, & accomodatam.
- PDF 35 Caput 27. Tametsi sola Sacramenta nortuorum, Baptismus scilicet & pœnitentia, per se, sive ex primaria sua institutione, conferant primam gratiam, reliqua tamen Sacramenta per accidens eam subinde conferunt.
- PDF 37 Caput 28. Sacramenta ejusdem speciei conferunt ex opere operato majorem gratiam meliùs dispositis: æqualiter dispositis (v.g. Baptismus infantibus) æqualem.
- PDF 37 Caput 29. Non omnia Sacramenta fictè suscepta, sublatâ fictione reviviscunt; sed solus Baptismus, & fortè duo alia characterem imprimentia, Confirmatio scilicet, & Ordo, fortè etiam Matrimonium.
- PDF 38 Caput 30. Per nulla Sacramenta, per nullam etiam contritionem, peccata post Baptismum commissa, remittuntur absque ordine ad claves.
- PDF 39 Liber Secundus. Amor regenerans per Baptismum; sive de Sacramento Baptismi.
- PDF 39 Caput 1. Baptismi definitio, divisio, & institutio.
- PDF 40 Caput 2. Baptismi obligatio solùm incœpit post passionem & resurrectionem Christi; imò probabilius, solùm post Evangelium in die Pentecostes solemniter promulgatum.
- PDF 41 Caput 3. Materia remota Baptismi.
- PDF 43 Caput 4. Baptismi materia proxima.
- PDF 44 Caput 5. Forma Baptismi.
- PDF 45 Caput 6. Non valet Baptismus sub expresso solius Christi nomine collatus. Nec Apostoli sic unquam baptizarunt.
- PDF 46 Caput 7. Nunquam valuit Baptismus, sub hac forma collatus: In nomine Patris, & Filii, & Spiritûs sancti. Amen: prætermissis illis: Ego te baptizo.
- PDF 47 Caput 8. Ad Baptismi valorem non solùm exprimenda est Personarum Trinitas, sub propriis & distinctis nominibus personalibus, sed & divinæ naturæ Unitas.
- PDF 48 Caput 9. Referuntur variæ formæ, de quorum valore dubitare quis posset.
- PDF 48 Caput 10. Minister Baptismi.
- PDF 51 Caput 11. Subjectum Baptismi.
- PDF 56 Caput 12. Necessitas & obligatio Baptismi.
- PDF 57 Caput 13. Infantes omnes, etiam fidelium, & piissimorum parentum, sine Baptismo fluminis, & sanguinis morientes, secundùm communem doctrinam veterum Patrum, damnantur ad ignem æternum, tametsi mitissimâ præ cæteris pœna.
- PDF 58 Caput 14. Dispositiones ad Baptismum suscipiendum adultis necessariæ. Ubi fusè de necessitate amoris Dei propter se, ad Baptismum fructuosè recipiendum.
- PDF 61 Caput 15. Triplex effectus Baptismi fluminis. Ubi etiam de effectibus Baptismi flaminis, & sanguinis.
- PDF 63 Caput 16. Ad consequendum dictum effectum Baptismi sanguinis, seu martyrii, necessarius est amor Dei propter se, ita ut martyrium pro Christo, sive ex amore ipsius sustineatur.
- PDF 63 Caput 17. Casus, in quibus Baptismus sub conditione reiterandus est.
- PDF 65 Caput 18. Necessitas, officium & obligatio Patrinorum in Baptismo adhibendorum.
- PDF 66 Caput 19. Obligatio baptizatorum ad servanda promissa baptismalia.
- PDF 69 Liber Tertius. Amor roborans per Confirmationem; sive de Sacramento Confirmationis.
- PDF 69 Caput 1. Sacramenti Conirmationis definitio, seu potiùs descriptio.
- PDF 69 Caput 2. Confirmatio est verum novæ legis Sacramentum.
- PDF 70 Caput 3. Oleum esse de necessitate hujus Sacramentis certum est.
- PDF 70 Caput 4. Balsamum, oleo mixtum, esse de necessitate Sacramenti, non est ita certum.
- PDF 71 Caput 5. Chrysma necessariò esse debet ab Episcopo benedictum. An necessitate Sacramenti? Communis est sententia quòd sic; tametsi non usquequaque certa.
- PDF 72 Caput 6. Unctio chrysmatis fieri debet, ad modum crucis, in fronte. Si quid horum prætermittitur, Sacramentum est nullum: tametsi de eo non omnes conveniant.
- PDF 72 Caput 7. Impositio manûs, vel manuum, verisimilius est essentialis, sive de necessitate Sacramenti.
- PDF 73 Caput 8. Tametsi solus Episcopus sit ordinarius hujus Sacramenti Minister; simplex Sacerdos, ex Summi Pontificis commissione, esse potest Minister extraordinarius illus.
- PDF 75 Caput 9. Non omnia, quæ exprimuntur in forma Latinorum, tradita à Concilio Florentino, sunt de essentia formæ.
- PDF 75 Caput 10. Subjectum Sacramenti Confirmationis.
- PDF 76 Caput 11. Sacramenti Confirmationis effectur.
- PDF 76 Caput 12. Necessitas & obligatio suscipiendi hoc Sacramentum.
- PDF 78 Caput 13. Patrinus Confirmationis.
- PDF 79 Liber Quartus. Amor pascens, sive de sanctissimo Eucharistiæ Sacramento.
- PDF 79 Caput 1. Divinissimi Eucharistiæ Sacramenti multiplex nomen, definitio, institutio.
- PDF 80 Caput 2. Eucharistia unicum est totale Sacramentum specie morali. Unicum etiam vel plura numero moraliter censeri potest, secundum aliam, & aliam considerationem.
- PDF 81 Caput 3. Sanctissima Eucharistia est verum novæ Legis Sacramentum.
- PDF 81 Caput 4. Sanctissimæ Eucharistiæ Sacramentum in re stabili & permanente consistit, ante sumptionem existente, non in ipsa sumptione & usu.
- PDF 82 Caput 5. Eucharistiæ materia est panis triticeus, & vinum de vite.
- PDF 84 Caput 6. Vinum, quod est materia calicis, quâ modicâ permixtum esse debet de necessitate præcepti Ecclesiastici, non de necessitate Sacramenti, nec de necessitate præcepti divini.
- PDF 85 Caput 7. Aqua vino permixta in Christi sanguinem unà cum vino immediatè convertitur.
- PDF 86 Caput 8. Materia consecranda sic physicè & moraliter præsens esse debet consecranti, ut ad sensum pronomine hoc & hic valeat demonstrari.
- PDF 87 Caput 9. Materia consecranda per consecrantis intentionem determinari debet.
- PDF 88 Caput 10. Forma, quâ conficitur venerabile Eucharistiæ Sacramentum, sunt verba Chrsti dicentis: hoc est corpus meum. Et, hic est calix sanguinis mei, novi & æterni Testamenti, mysterium fidei, qui pro vobis, & pro multis effundetur in remissionem peccatorum.
- PDF 91 Caput 11. Consecrationis forma in solis verbis Christi, capite præcedenti relatis, adæquatè consisti, prout omnes Latini tradunt; non in illis, simul & antecedentibus vel subsequentibus Ecclesiæ precibus, quibus Sacerdos rogat Deum, ut panem in corpus, & vinum in sanguinem Christi transmutare dignetur, prout Nicolaus Cabafilas, Marcus Ephesinus, Simeon Tessalonicensis, qliique Græci Recentiores arbitrantur.
- PDF 92 Caput 12. Corpus Christi, factâ consecratione, verè, realiter, & substantialiter continetur sub speciebus panis & vini.
- PDF 92 Caput 13. Catholica veritas, capite superiori afferta, probatur ex perspicuis verbis Salvatoris, hoc Sacramentum instituentis.
- PDF 93 Caput 14. Hæretici negantes Christum verè, realiter, & substantialiter in hoc Sacramento præsentem, contra se habent plana & perspicua Scripturæ verba.
- PDF 93 Caput 15. Habent etiam contra se ligitimam Scripturæ interpretationem.
- PDF 95 Caput 16. Tertiò contra se habent Apostolum Paulum 1. Cor. 10. & 11. Veterisque Testamenti figuras.
- PDF 96 Caput 17. Quartò hæretici contra se habent Traditionem omnium Patrum, declarationemque octo Conciliorum Generalium.
- PDF 101 Caput 18. Quintò hæretici contra se habent perpetuam totius Ecclesiæ Catholicæ fidem, unanimemque Nationum omnium Christianarum consensionem. Unde patet ipsos Novatores esse, alienosque à perpetua Ecclesiæ fide, in quam tota Ecclesia Græca cum Latina consentit, semperque consensit.
- PDF 104 Caput 19. Aliarum Nationum in idem consensus.
- PDF 109 Caput 20. Sextò hæretici contra se habent præscriptionem.
- PDF 113 Caput 21. Hæretici contra se haben rationem Christianam.
- PDF 114 Caput 22. Inania sunt argumenta hæreticorum ex Scriptura.
- PDF 116 Caput 23. Inanitas eorum quæ objiciunt ex Patribus.
- PDF 117 Caput 24. Augustinum totum esse suum, Berengarius & Calvinus in vanum gloriantur.
- PDF 119 Caput 25. Hæreticorum à ratione argumenta digna non sunt Phlosopho, multò minùs Theologo Christiano.
- PDF 120 Caput 26. Corpus & sanguis Christi non sunt realiter & substantialiter in Eucharistia per impanationem; sed per veram realemque transubstantiationem, seu conversionem totius substantiæ panis in substantiam corporis, & totius substantiæ vini in substantiam sanguinis Christi, manentibus dumtaxat speciebus panis & vini.
- PDF 122 Caput 27. Satisfit argumentis contradicentium hæreticorum.
- PDF 125 Caput 28. Transubstantiatis pane & vino in corpus & sanguinem Christi, in hoc mysterio species sacramentales remanent sine substantiali subjecto, tamdiùque Christi corpus & sanguis sub illis remanent, quamdiù substantia panis & vini sub illis remaneret, si per consecrationem ibi esse non desiisset.
- PDF 126 Caput 29. Triplex modus recipiendi hoc Sacramentum.
- PDF 127 Caput 30. Solus homo viator est subjectum capax receptionis, seu sacramentalis, seu spiritualis hujus Sacramenti.
- PDF 127 Caput 31. Non omnes qui recipiunt Echaristiæ Sacramentum, effectum recipiunt Sacramenti.
- PDF 128 Caput 32. Hujus Sacramenti, dignè suscepti, effectus quinque.
- PDF 129 Caput 33. Gravissimorum Doctorum sententià est, quòd ad recipiendum gratiæ augmentum, ultra statium gratiæ, usque adeò requiratur in homine utente ratione, devotio actualis, vel virtualis, ut sine ea accedentes, licèt à peccato mortali sint immunes, si tamen accedant cum peccatis venialibus, in ipsa Communione commissis, tantaque tepiditate & languore, ut iis actualis & virtualis devotio totaliter impediatur, nullum ex sacrosanctæ Eucharistiæ perceptione gratiæ augmentum consequantur.
- PDF 131 Caput 34. Contrariis argumentis obviam itur.
- PDF 132 Caput 35. Decipiuntur multi & valdè multi Christiani, etiam Sacerdotes & Religiosi, qui ex eo quòd abstineant à peccatis mortalibus grossis & visibilibus, existimant se dispositos ad dignam fuctuosamque Communionem, cùm non sint.
- PDF 134 Caput 36. Despositiones à Sanctis requisitæ explicantur, earumque necessitas confirmatur.
- PDF 137 Caput 37. Regulæ secundùm quas determinandum est Confessariis, quid expediat pœnitentibus circa frequentem, vel minùs frequentem S. Eucharistiæ perceptionem.
- PDF 138 Caput 38. Monita Sanctorum, illustriumque Doctorum, circa Communionem, ejusque frequentiam.
- PDF 141 Caput 39. Allatis Sanctorum monitis omninò consentanea sunt Regulæ viginti novem, circa S. Communionem tradita ab Illustrissimo, pariterque sapientissimo D. Guidone de Seve, Episcopo Atrebatensi, in suo Decreto de die 5. Augusti 1695.
- PDF 143 Caput 40. Ad judicandum, num pœnitens habeat dispositiones à Patribus requisitas, præsertim amorem, de quo capite 38. vel etiam gratiam sanctificantem, attendendum non quid dicat, sed quid faciat; nec tam habenda est ratio sterilium cogitationum, resolutionum, desideriorum, vel momentanearum affectionum ipsius, quàm ad opera, mores & vitam.
- PDF 145 Caput 41. Idipsum ostenditur ex communi sensu omnium hominum, inaneque ostenditur effugium Recentiorum, aientium, de vera contritione, veraque Communione judicandùm ex operibus internis, non externis.
- PDF 147 Caput 42. Ad Communionem indignè & infructuosè accessisse probantur, qui post Communionem in consueta crimina aquè citò, facilè & frequenter relapsi sunt, ut antè.
- PDF 150 Caput 43. Amplius ostenditur, eos qui Pœnitentiæ & Eucharistiæ Sacramenta fructuosè recipiunt, citò & facilè in crimina non relabi.
- PDF 153 Caput 44. Ex dictis confutantur propositiones 1. 2. 3. 4. 5. 6. & 11. capite 34. recensitæ, Adversariorumque objecta dissolvuntur.
- PDF 154 Caput 45. Confutantur propositiones, septima permittens, & octava consulens Communionem Sacerdotibus & Laicis confessis, ipso die commissæ fornicationis, vel adulterii, vel sodomiæ, vel bestialitatis.
- PDF 158 Caput 46. Ampliùs duæ illæ propositiones confutantur quadruplici ratione. Quarum 1a. petitur ex enormitate magna fornicationis, & aliorum peccatorum carnis in Sacerdote. 2a. ex eo quòd sanctitati Corporis Christi magnoperè adversentur. 3a. ex insito Christianis animis sensu communi, quo apprehenditur velut quidpiam valdè indignum, quòd Sacerdos ab ara Veneris & diaboli post paucas horas ad aram Christi transeat, ad ibi exercendum Sacerdotis officium. 4a. ex difficili & rara, neque ex pauculis gemitibus ...
- PDF 161 Caput 47. Secundùm ordinariam gratiæ œconomiam, rara & difficilis est Sacerdotum (in fornicationem lapsorum) plena conversio, sive ex toto corde; ideòque citò & facilè non præsumenda; nec promissionibus ipsorum fides (sine cautione dignorum pœnitentiæ fuctuum) adhibenda; nec (sine ea cautione) ipsis absolutio; muliò minùs Communio, & Missæ celebratio concedenda.
- PDF 163 Caput 48. Non ideò Sacerdoti, taliter lapso, pauculis post forniactionem nocte commissam horis, impartienda est absolutio, nec permittenda celebratio, quòd ex statuto Ordinis debeat celebrare, vel in die festo Parochi ministerium exhibere populo, alioqui Missam non audituro: etiamsi sermo sit de Sacerdote vitæ hactenùs probatæ, cui infeliciter, primâ jam vice, ruina ista acciderit.
- PDF 165 Caput 49. Confutatur adhuc propositio nona, quoad id quod dicit de pollutione voluntaria, & ostenditur sacram Communionem ne quidem eam confitentibus consulendam, imò nec permittendam ipso die voluntariæ pollutionis.
- PDF 167 Caput 50. Confutatur propositio nona: Communio multò magis consulenda est conjugatis, ipso die copulæ habitæ causâ voluptatis.
- PDF 168 Caput 51. Confutatur propositio decima: Extra culpam est quisquis Eucharistiam sumit, sibi non conscius peccati mortalis.
- PDF 168 Caput 52. Nullus sibi conscius peccati mortalis, quantumvis sibi contritus videatur, absque præmissa sacramentali Confessione ad sacram Eucharistiam accedere debet: dummodò non desit copia Confessoris. Quòd si necessitate urgente, Sacerdos absque previa Confessione celebraverit, quamprimùm confiteatur.
- PDF 170 Caput 53. Legitimè confessus omnia mortalia, memoria occurrentia, si posteà ante Communionem recordetur alicujus mortalis, in Confessione inculpatè obliti, tenetur pro illo ante Communionem redire ad Confessarium si commodè possit.
- PDF 171 Caput 54. Tametsi indefinitè sacrilegi non sint, qui ad sacram Communionem accedunt, antequam condignam de delictis suis pœnitentiam egerint: ex communi tamenn SS. Patrum, gravissimorumque Theologorum sententia, nemo lethalium, saltem graviorum reus, & maximè carnis, tametsi confessus, ad sacram Communionem accedere debet, nisi præmissis per aliquod tempus pœnitentiæ, seu pietatis operibus expurgatoriis.
- PDF 173 Caput 55. Nullus post cibum vel potum, quàmlibet minimum, licitè sacram Eucharistiam sumit, nisi in casibus ab Ecclesia vel à jure admissis.
- PDF 176 Caput 56. Nec parvulis, nec adultis sacratissimi Eucharistiæ Sacramenti perceptio, in re, necessaria est necessitate medii, nec parvulis in voto. An adultis necessaria sit in voto, necessitate medii, ad hoc ut acceptam gratiam conservent, in eaque contra tentationes perseverent? incertum. Saltem ipsis necessaria est necessitate præcepti divini, si sufficienti ad hoc ratione utantur.
- PDF 178 Caput 57. Nec divino Communionis præcepto, nec Ecclesiastico satisfit per Communionem sacrilegam.
- PDF 178 Caput 58. Satisfit nonnullis quæstionibus concernentibus præceptum Concilii Lateranensis, cap. omnis utriusque sexûs, statuentis, ut omnis utriusque sexûs fidelis, postquàm ad annos discretionis pervenerit, suscipiat reverenter, ad minus in Pascha, Eucharistiæ Sacramentum: nisi fortè, de proprii Sacerdotis consilio, ob aliquam rationabilem causam ad tempus, ab hujusmodi perceptione duxerit abstinendum.
- PDF 180 Caput 59. Ad satisfaciendum Communionis præcepto, seu divino, seu Ecclesiastico, Laici non tenentur sub utraque specie communicare.
- PDF 181 Caput 60. Minister validè conficiens hoc Sacramentum est omnis & solus Sacerdos ritè ordinatus. Ad quem etiam solum, velut Ministrum ordinarium, spectat distributio illius. Non ad Diaconum, nisi ex commissione Sacerdotis, in casu necessitatis.
- PDF 182 Caput 61. Sacerdos negare debet hoc Sacramentum pueris, nondum rationis usum adeptis, & amentibus à nativitate. Eam tamen per modum Viatici dare potest in amentiam & phrenesim lapsis post rationis usum, si absit periculum irreverentiæ, illudque petierint, dum ratione utebantur. Ubi etiam de surdis, mutis, cacis, & energumenis.
- PDF 182 Caput 62. Peccatoribus publicis, sive publicè, sive occultè petentibus, Sacerdos negare debet Communionem, nisi sufficientia dederint signa pœnitentiæ, eaque publica, si publicè petant. Occulto verò peccatori, publicè petenti, Sacerdos negare non potest.
- PDF 183 Caput 63. Eucharistia non solùm est Sacramentum, sed & verum & propriè dictum sacrificium.
- PDF 184 Caput 64. Hæreticorum objecta dissolvuntur.
- PDF 185 Caput 65. Sacrificium Echaristicum in ultima cœna Christus instituit.
- PDF 185 Caput 66. In sola utriusque speciei consecratione consistit essentia sacrificii Eucharistici.
- PDF 186 Caput 67. Sacrificum Eucharisticum, seu Missæ, non solum est latreuticum & regratiatorium, sed & propitiatorum, & impetratorium pro vivis & defunctis.
- PDF 187 Caput 68. Sacrificium Eucharisticum, seu Missæ, tametsi ex parte primarii offerentis, reique principaliter oblata, sit valoris infiniti; effectus tamen ipsius, tam ex opere operatio, quàm per modum impetrationis, est simpliciter finitus.
- PDF 187 Caput 69. Notabilia de applicatione fructûs sacrificii Eucharistici.
- PDF 188 Caput 70. Ostenditur pro quibus sit vel non sit licitum offerre sacrificium.
- PDF 189 Caput 71. Intentio, quâ sacrificii Missa fructum applicat Sacerdos, non debet necessario esse acutalis, vel virtualis, dum celebrat, sed sufficit habitualis.
- PDF 190 Caput 72. Exhibentur Decreta S. Congregationis, authoritate Urbani VIII. edita, circa celebrationem Missarum.
- PDF 192 Caput 73. Varii casus resolvuntur circa Capellanias & Missas ex fundatione.
- PDF 193 Caput 74. Casus circa stipendia Missarum, & Missas ex stipendio.
- PDF 197 Caput 75. Episcopi in Synodo Diœcesana, Abbates & Generales Ordinum in suis Capitulis generalbus (secundùm Tridentinum sess. 25.c.4. de reform.) ad minorem numerum reducere poterant Missas, quarum eleemosyna adeò tenuis est, ut non facilè inveniatur, qui velit huic se muneri subjicere. Verùm hanc ipsi facultatem sustulit S. Congregatio Concilii sæpius citata, quoad onera Missarum post Tridentinum, vel in limine fundationis imposita.
- PDF 198 Caput 76. Quilibet Sacerdos, etiam curam animarum non habens, neque ex stipendio obligatus, ratione muneris sacerdotalis per se loquendo tenetur sub gravi culpa aliquoties in anno Missam celebrare.
- PDF 198 Caput 77. Omni die, præterquàm Parasceves, celebrare licet, sed non omni horâ. Nec plusquam semel in die, excepto die Nativitatis Domini.
- PDF 199 Caput 78. Seclusâ particulari consuetudine, vel privilegio, regulariter celebrare non licet ante auroram, nec post meridiem.
- PDF 199 Caput 79. Regulariter, & secluso privilegio, celebrare non licet nisi in Ecclesia consecrata, vel saltem benedicta, vel in Oratorio ad Dei cultum dedicato, per Episcopum designando, & ab ipso visitando.
- PDF 200 Caput 80. Celebrare in Ecclesia violata, seu polluta, per se gravis est culpa.
- PDF 201 Caput 81. Ad celebrandum sub mortali requiritur Altare ab Episcopo consecratum, saltem portatile. Requiritur item ornatus Altaris ab Ecclesia præscriptus.
- PDF 202 Caput 82. Sub mortali etiam requiruntur vasa sacra, & vestes benedictæ, amictus scilicet, alba, cingulum, manipulus, stola, patena.
- PDF 202 Caput 83. Nonnulla alia requisita ad debitè celebrandum.
- PDF 203 Liber Quintus. Amor reconcilians per Pœnitentiam; sive de Virtute & Sacramento Pœnitentiæ.
- PDF 203 Caput 1. Summi momenti est, in administratione vel usu hujus Sacramenti non errare.
- PDF 204 Caput 2. Controversiæ circa usum administrationemque Sacramenti Pœnitentiæ, nimia hodie cum animositate & commotione agitatæ.
- PDF 207 Caput 3. Ob grassantem hodie licentiam, quâ strictioris viæ, seu Theologiæ Sanctorum sequaces, à sectatoribus viæ laxioris, velut Novatores, Jansenistæ, Rigoristæ, &c. perperam traducuntur, non debent, qui zelum Dei & veritatis habent, ab incœpto desistere.
- PDF 208 Caput 4. Ostenditur animositates illas, & commotiones, neque ex vero zelo procedere, neque ex sincero veritatis amore; indeque plurimorum salutem impediri.
- PDF 209 Caput 5. Animarum saluti non sola illa calumniandi, zelososque Confessarios & Scriptores difffamandi licentia plurimùm officit; sed & magna illa luxuriantium ingeniorum licentia, per quam in rebus ad salutem, atque imprimis ad veram pœnitentiam pertinentibus, variæ opiniones irrepserunt; quæ in operis decursu ideò refelluntur, quia magnorum Theologorum judicio nimis laxæ, Sanctorumque doctrinæ videntur adversæ.
- PDF 212 Caput 6. In hisce disceptationibus utrimque cavendus est excessus, tam scilicet laxitatis, quàm austeritatis.
- PDF 214 Caput 7. Majus est hodie periculum excedendi per laxiorem, quàm per severiorem administrationem Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 215 Caput 8. Moderni Pontifices, Sanctique hujus & præcedentis sæculi, magis conquesti sunt de pernicie animarum, per dilatatam, quàm per coangustatam cæli viam inducta.
- PDF 216 Caput 9. Sancti Patres in hisce disceptationibus assumendi Judices.
- PDF 216 Caput 10. Post sanctos Patres, traditionem, Ecclesiæque hisce de rebus sensum, discere nos oportet potissimùm ab Episcopis, aliisque Prælatis, qui primas in Ecclesia partes obtinent.
- PDF 217 Caput 11. Invectivæ Sanctorum, veterum ac novissimorum, necnon gravissimorum Cardinalium & Episcoporum adversus assertam per propositiones cap. 5. enarratas facilitatem absolvendi reos gravium criminun, consuetudinarios, recidivos, &c. priusquàm magnis precibus, gemitibus, aliisque laboriosæ pœnitentiæ ac pietatis operibus justo tempore pulsaverint ad fores divinæ misericordiæ, ad impetrandam plenæ conversionis gratiam. Cujus facilitatis praxim Sancti vocant misericordiam falsam, veram crudelitatem, ...
- PDF 228 Caput 12. De gratia, seu dono pœnitentiæ, Deique erga peccatores misericordia, Authores propositionum cap. 5. recensitarum philosophantur ex sensu suo; non ex divina Scriptura, neque ex traditione: ex quibus discere ac definire nos oportet, qualem erga peccatores misericordiam Deus exerceat.
- PDF 229 Caput 13. Specialiter quoad hoc redarguuntur Steyartius, & Author Pentalogi Diaphorici.
- PDF 232 Caput 14. Tametsi Ecclesia nunquam dubitaverit de tanta Dei in condonandis peccatis misericordia, ut peccatores quoscumque, quamlibet multorum & enormium criminum reos, toties in gratiam recipiat, quoties ad ipsum toto corde conversi pœnitent sicut oportet. Nunquam etiam dubitaverit de data sibi ab unigenito Filio Dei potestate toties remittendi peccata, post baptismum commissa, quoties debita cum dispositione suis ea clavibus subjiciuntur. Non ideò unquam credidit, absolutionem à se impartiendam ...
- PDF 233 Caput 15. Rei grandium criminum, v.g. fornicationis, olim sacramentaliter non absolvebantur, nisi post actam pœinitentiam canonicam.
- PDF 233 Caput 16. Quando speciales ob causas, v.g. ob mortis periculum, ante actam pœnitentiam canonicam, dictis peccatoribus absolutio data fuit, absolutionis istius valorem & fructum Patres in dubium revocaverunt.
- PDF 234 Caput 17. Compendiosè describitur pœnitentia canonica, olim præscripta reis gravium criminum, quatuorque illius gradus, seu stationes, variaque manuum impositiones super pœnitentibus.
- PDF 235 Caput 18. Absolutio sub finem tertiæ vel quartæ stationis, non ante, regulariter data fuit.
- PDF 238 Caput 19. Confutantur Juniores, aientes, absolutionem, dilatam ad finem usque substrationis, vel consistentiæ, non fuisse sacramentalem pro foro interno; sed cæremonialem, pro foro externo dumtaxat.
- PDF 242 Caput 20. Sola absolutio sacramentalis criminum publicorum, canonicâ pœnitentiâ mulctatorum, ad finem usque prostrationis, seu tertiæ stationis, regulariter dilata non fuit; verùm & occultorum.
- PDF 245 Caput 21. Ab eo tempore, quo pro peccatis dumtaxat publicis acta fuit pœnitentia publica, pro occultis occulta (id est à sæculo circiter septimo) quemadmodùm peccatores publici olim absoluti regulariter non fuerunt, nisi post actam pœnitentiam publicam; ita nec occulti nisi post occultam.
- PDF 245 Caput 22. Ex illa Ecclesiæ praxi facilè videt, quisquis oculos habet, veram in remittendis retinendisque peccatis misericordiam & benignitatem, seu divinæ benignitatis & misericordiæ imitationem, omnem non excludere rigorem, nec tantam in peccatoribus absolvendis, pœnitentiisque injungendis exigere remissionem, quantam hodie, juxta opiniones cap. 5. relatas, plurimi practicant Confessarii.
- PDF 247 Caput 23. Tametsi in curandis animarum morbis, sive in absolutionibus impartiendis, & pœnitentiis injungendis, animarum Medicus, seu Confessarius, hodie ad amussim sequi non debeat veteris Ecclesiæ morem; aliquousque tamen imitari debet. Eodem quoque, quo veteres Patres, spiritu debet esse animatus, id est eundem in finem collimare, easdemque, quas ipsi, rationes sibi proponere.
- PDF 248 Caput 24. Rationes principales, ob quas laboriosam olim pœnitentiam, ante gravium criminum absolutionem, Patres exegerunt, demonstrant aliquid de rigore illo adhuc hodie retinendum, ad consequendos fines, quos sibi veteres Patres proposuerunt: dummodò non damnetur Ecclesiæ modernæ praxis, juxta quam Confessarii, ante peractam satisfactionem, iis hodie absolutionis beneficium impartiuntur, quos juxta diviniæ Scripturæ & Sanctorum regulas, judicant plenè conversos.
- PDF 250 Caput 25. Peccatoribus misericors & justus Dominus peccata non remittit, nisi plenè sive toto corde conversis: semiplena proinde conversio, seu displicentia de peccatis, ad peccatorum veniam non sufficit, se plena requiritur.
- PDF 251 Caput 26. Explicatur peccatoris plena conversio, ostenditurque quòd sit totius hominis interioris exteriorisque mutatio.
- PDF 252 Caput 27. Ex sanctis Doctoribus explicatur plena sese emendandi voluntas, ad plenum conversionem requisita.
- PDF 254 Caput 28. Explicatur & plenum peccati oidum, ad eandem necessarium.
- PDF 255 Caput 29. Pleni odii peccatorum, plenæque proinde conversionis, seu pœnitentia signa, seu effectus ex Apostolo 2. Cor. 7. recensentur.
- PDF 256 Caput 30. Pœnitentia vera & plena, magnorum præsertim peccatorum, de peccatis commissis pœnax exigere, & laboriosa esse debet.
- PDF 258 Caput 31. Pro admissis post baptismum criminibus, præsertim gravioribus,, non sufficit dolor parvus & remissus, sed magnus requiritur atque intensus.
- PDF 264 Caput 32. Seipsos decipiunt multi, & valdè multi, qui sese plenè conversos existimant, cùm non sint.
- PDF 267 Caput 33. Pauci peccatores, maximè consuetudinarii, & frequenter recidivi, post grania crimina, assumere volunt media, sibi ad curandos animarum suarum morbos, cavendumque relapsum necessaria.
- PDF 269 Caput 34. Pauci etiam magni peccatores, maximè recidivi, & consuetudinarii, salutarem & convenientem, pro facultate sua, admissorum criminum multitudine & gravitate satisfactionem acceptare volunt, atque ex hoc etiam capite pauci ex ipsis verè sunt ac plenè conversi.
- PDF 269 Caput 35. Plenam magnorum peccatorum, post baptismum labsorum, præsertim consuetudinariorum, facilèque & ciitò relabentium conversionem raram esse, testantur Sancti, Scriptoresque gravissimi.
- PDF 270 Caput 36. Pœnitentiam ad fincem usque vitæ dilatam valdè suspectam habuerunt sancti Patres.
- PDF 271 Caput 37. Plena conversio magnorum peccatorum, maximè consuetudinariorum, facilèque & citò reincidentium in crimina (præsertim tenacia, cujusmodi sunt fornicatio, pollutio voluntariè procurata, & similia) esse non solet repentina, nec tempore perfici brevissimo; sed imperfectè primùm concipi, deinde paulatim magis magisque augeri & firmari, tandemque ad necessariam plenitudinem perduci.
- PDF 281 Caput 38. Plena magnorum peccatorum, maximè consuetudinariorum, &c. conversio, secundùm ordinariam divinæ gratiæ œconomiam facilis non est, sed difficilis, difficiliorque in Sacerdote lapso, quam in Laico.
- PDF 286 Caput 39. Ad plenam conversionem magni peccatoris magna requiritur Dei gratia & misericordia, precibus magnis ordinariè impetranda.
- PDF 288 Caput 40. Magnam illam gratiam, seu plenæ pœnitentiæ donum, Deus præstat quidem omnibus petentibus, quomodo & quantùm res tanta petenda est (humili utique, ferventi & perseveranti oratione;) pauci tamen ex magnis peccatoribus, maximè consuetudinariis & frequenter relabentibus, gratiam illam & donum obtinent, quia pauci petunt, quomodò & quantùm res tanta petenda est.
- PDF 291 Caput 41. Ad magnam illam gratiam misericordiamque impetrandam, magnis peccatoribus, maximè consuetudinariis, ac recidivis, ordinariè non sufficit vox ad Deum clamans, sed requiritur & manus, & animus, magnis gemitibus, pœnitentiæque laboribus, ad fores divinæ misericordiæ pulsans: id est orationi jungendæ sunt interna externaque pœnitentiæ opera; non ut satisfactoria pro pœna temporali, quæ solvenda superest, culpâ remisiâ; sed ut impetratoria gratiæ conversionis, remissionisque culpæ mortiferæ, ...
- PDF 318 Caput 42. Ex doctrina capitibus superioribus demonstrata infertur primò, nimis laxam videri regulam administrandi Sacramentum Pœnitentiæ, quam tradit Author libri, cui titulus: Praxis solida, & per Ecclesiam communissima, remittendi & retinendi pecccata.
- PDF 319 Caput 43. Infertur secundò, ad fundandum prudens judicium de dispositione magnorum peccatorum, maximè consuetudinariorum, facilèque & citò relabentum, fallacia, insufficientiaque esse plenæ conversionis signa, quæ proferunt Reymackers, Author tempestatis novaturientis, aliique Juniores: præsertim si non semel ea præstiterint absque ullo promissæ emeridaitionis effectu.
- PDF 321 Caput 44. Tertiò infertur æquitas ac justitia censuræ, quâ Illustrissimus D. Guido de Seve, laudatissimus Episcopus Atrebatensis, & unus supra triginta Episcopi cumipso, propsitionem hanc: Confessarius habet rationabile seu sufficiens motivum credendi, quòd pœnitens sit verè contritus (post relapsus, aut adhuc in habitu peccati, vel in occasione proxima existens) quando pœnitens attestatur, se verè esse contritum, & Confessario clarè & manifestè non constat contrarium: hand (inquam) propositionem ...
- PDF 323 Caput 45. Quartò infertur, Assertores suprà memoratæ propositionis, à sapientissimo Domino Episcopo Atrebatensi meritissimâ censurâ notatæ, abuti sententiâ istâ Angelici Doctoris: In foro conscientiæ creditur homini pro se, & contra se.
- PDF 323 Caput 46. Quintò infertur, des sufficienti conversione, seu contritione magni peccatoris, maximè citò & facilè relabentis, vel consuetudinarii, ordinariè prudenter non judicari ex solis verbis, quibus dolere se,, emendationemque promittere dicit, etiamsi verbis illis adjungat gemitus, tunsionem pectoris, lachrymasque momentaneas, aliaque ejusmodi signa: præsertim si Confessarius non semel expertus fuerit, signa illa hactenùs sterilia fuisse, id est absque fructu melioris vitæ.
- PDF 324 Caput 47. Infertur sextò, consuetudinarium non ideò protinùs judicandum plenè conversum, adeòque satis dispositum ad absolutionem, vel primò quòd sint primæ vices, quibus confitetur, à tempore quo peccare incœpit, & jam se humiliter de peccatis accuset, totoque corde de iis se dolere affirmet. Vel secundò quòd aliquoties jam antè confessus, à Confessario nunquam specialiter fuerit admonitus, nec ulla unquam ad consuetudinem extirpandam remedia fuerint ipsi præscripta: nunc autem ad ea se paratum ...
- PDF 325 Caput 48. Infertur septimò, signa ex quibus prudenter judicatur de sufficienti dispositione magni peccatoris, maximè consuetudinarii, vel facilè & citò relapsi, esse pœnitentiæ opera, cum vitæ emendatione conjuncta. Quod probatur primò ex Evangelica regula, ex fructibus eorum cognoscetis eos, Matth. 7. quâ sicut falsi Prophetæ, sic falsi pœnitentes discernuntur à veris, & non plenè conversi à plenè conversis: & contrà.
- PDF 327 Caput 49. Pobatur secundò ex aliis verbis Salvatoris ibidem: Non omnis qui dicit mihi, Domine, Domine, &c.
- PDF 327 Caput 50. Probatur tertiò ex similitudine arboris, de qua ibidem.
- PDF 327 Caput 51. Probatur quartò ex plerisque aliis comparationibus, parabolisque, tam ex Matth. 7. quàm ex Luc. 8. desumptis, ex quibus vera pœnitentia à falsa, plenaque à non plena discernitur.
- PDF 329 Caput 52. Probatur quintò ex Joan. 14. Siquis diligit me, sermonem meum servabit, &c.
- PDF 329 Caput 53. Probatur sextò ex Jacobi 2. Quid prodest, si fidem dicat quis se habere; opera autem non habeat. .... Ostende mihi fidem tuam sine operibus; & ostendam tibi ex operibus fidem meam. Fides sine operibus mortua est.
- PDF 330 Caput 54. Septimò ex Conciliis, Nicæno, Ancyrano, &c.
- PDF 330 Caput 55. Octavò ex SS. Patribus, Cypriano, Basilio, Nazianzeno, Nysseno, Ambrosio, Chrysostomo, Augustino, ad fidem dictus peccatoribus adhibendam, absolutionemque impartiendam, non linguam tantùm, sed manus etiam & opera, velut signa plenam conversionem probantia, requirentibus.
- PDF 331 Caput 56. Nonò, ex eo quòd laudatis Patribus concinant Innocentius I. Gregorius Magnus, Cæcarius Arelatensis, Ivo Carnotensis, Bernardus, Thomas Cantuariensis, Thomas Villanovanus, &c.
- PDF 333 Caput 57. Decimò ex mandato Innocentii XI. facto Procuratoribus Generalibus Ordinum Mendicantium, quo per eos Provinciis notificari jussit, ut Confessarii ex fructibus pœnitentes dijudicarent, nec eos consuetudinarios absolverent, qui post tertiam & quartam admonitionem sese non emendarent.
- PDF 333 Caput 58. Undecimò, praxis veteris Ecclesiæ demonstrat, plenam magnorum peccatorum conversionem pœnitentiæ operibus esse probandam.
- PDF 334 Caput 59. Duodecimò, idipsum demonstrat communis hominum sensus.
- PDF 334 Caput 60. Decimò-tertiò, id etiam ratio demonstrat.
- PDF 334 Caput 61. Decimo quartò, proptereà SS. Patres censuerunt, magnis peccatoribus non esse annuendum, dum medicinæ & ligaturæ impatientes, tamquam sanati, statim solvi, & ad altare mitti volunt.
- PDF 334 Caput 62. Ex his omnibus tandem infertur, centumque & duodexim argumentis probatur, absolutionem mox impendendam non esse magnis peccatoribus, præsertim consuetudinariis, vel facilè ac citò relabentibus, qui absque præviis pœnitentiæ operibus præparatoriis, absque etiam vitæ emendatione, ad confessionem accedunt; sed ipsis, tamquam non conversis, vel saltem de insufficienti conversione suspectis, absolutionem differendam. Ad cujus probationem quinquaginta priora argumenta proferuntur.
- PDF 336 Caput 63. Argumentum quinquagesimum primum, & quinquagesimum secundum.
- PDF 337 Caput 64. Argumentum quinquagesimum tertium & quinquagesimum quartum.
- PDF 339 Caput 65. Argumentum quinquagesimum quintum. Peccatores, post Confessionem Communionemque facilè, citò ac frequenter ad vomitum redeuntes, justissimum, atque in divina Scriptura & Patribus fundatissimum Confessario timorem incutiunt, ne ipsos Deus, ob supinam suæ salutis incuriam, dereliquerit, plenæ saltem conversionis gratiam subtrahendo. Ipsorum ergo conversionem, saltem plenam, justissime habet suspectam.
- PDF 340 Caput 66. Argumentum quinquagesimum sextum. Timorem illum vehementer auget incuriæ illi addita perfidia magna in violando toties promissa Deo facta, totiesque irritum faciendo pactum, cum ipso solemniter initum.
- PDF 341 Caput 67. Argumentum quinuqagesimum septimum. Eundem timorem superauget ingratitudo stupenda, post tot gratias, & Sacramenta suscepta.
- PDF 343 Caput 68. Argumentum quinquagesimum octavum. Ampliùs adhuc timorem illum auget Dei irrisio & contemptus.
- PDF 343 Caput 69. Argumentum quinquagesimum nonum. Eundem denique timorem vehementiorem rursus efficit præsumptio de misericordia Dei, seu abusus illius ad peccatum, circumstantias antè memoratas frequenter concomitans.
- PDF 344 Caput 70. Argumentum sexagesimum. In consuetudinariis, facilèque, citò ac frequenter in crimina relabentibus, vitam proinde cadendo & confitendo transigentibus, plura vehemtioraque signa sunt reprobationis, nulla vel modica prædestinationis: vehemens ergo suspicio est, Confessiones Communionesque ipsorum utplurimùm laborare defectu debitæ dispositionis.
- PDF 347 Caput 71. Argumentum sexagesimum primum. Tam justa suspicio est, ipsorum pœnitentiam, dum conftentur, vel esse fictam, vel non esse plenam ac sufficientem, quàm justa suspicio est, ipsorum Confessionem, & Communionem, esse infuctuosam. Atqui de hoc justissima suspicio est. Ergo, &c.
- PDF 347 Caput 72. Argumentum sexagesimum secundum. Juxta sacros textus, meritò suspecta est magnorum criminum pœnitentia, à qua facile & citò receditur.
- PDF 348 Caput 73. Argumentum sexagesimum tertium. Eorumdem pœnitentiam vel falsam, vel nonplenam, vel suspectam, veteres habuerunt Patres, & Ecclesia antiqua.
- PDF 348 Caput 74. Argumentum sexagesimum quartum. Eorum pœnitentiam falsam, vel suspectam habuerunt Hermas & Clemens Alexandrinus.
- PDF 348 Caput 75. Argumentum sexagesimum quintum. Idem censent Tertullianus, & Ambrosius.
- PDF 349 Caput 76. Argumentum sexagesimum sextum. Similiter Chrysostomus & Gregorius Nyssenus.
- PDF 349 Caput 77. Argumentum sexagesimum septimum. Similiter Augustinus & Gelasius Papa.
- PDF 350 Caput 78. Argumentum sexagesimum octavum. Similiter etiam Gregorius Magnus, & Isidorus.
- PDF 350 Caput 79. Argumentum sexagesimum nonum. Ex Concilius Toletano III. sub S. Leandro, & Romano ac Britannico, sub Gregorio VII.
- PDF 351 Caput 80. Argumentum septuagesimum. Ex ipsomet Gregorio VII. & D. Anselmo.
- PDF 351 Caput 81. Argumentum septuagesimum primum. Ex notione seu descriptione pœnitentiæ, à sanctis unanimiter Patribus tradita, & recepta: Pœnitentia est mala præterita plangere, & plangenda iterùm non committere.
- PDF 352 Caput 82. Argumentum septuagesimum secundum. Ex istis aliis Sanctroum pronuntiatis: Inanis est pœnitentia, quam sequens coinquinat culpa. Vulnus iteratum fanatur tardiùs. Frequenter peccans, & lugens, vix veniam meretur. Nihil prosunt lamenta, si replicantur peccata. Nihil valet veniam à malis poscere, & mala denuò iterare.
- PDF 352 Caput 83. Argumentum septuagesimum tertium. Ab infirmatibus & vulneribus corporis SS. Patres arguunt ad infirmitates & vulnera animæ, simileque de istes ac de illis judicium ferunt. Atqui gravis inrimitas corporis sufficienti remedio curata non censetur, dum facilè & citò redit. Ergo similiter, &c.
- PDF 353 Caput 84. Argumentum septuagesimum quartum. Patribus antiquis succinunt Sancti novissimi. Imprimis Bernardus serm. 1. de Resurrect.
- PDF 353 Caput 85. Argumentum seputagesimum quintum. Ex eodem Mellistuo Doctore serm. 2. de Assumptione B. Mariæ, aliisque sententiis ipsius, præcedens argumentum roborantibus.
- PDF 354 Caput 86. Argumentum septuagesimum sextum. Ex Petro Blesensi, & S. Aelredo.
- PDF 359 Caput 87. Argumentum septuagesimum septimum. Ex eo quòd Henneguieri, aliorumque Adversariorum opinio non stet cum variis aliis documentis S. Thomæ.
- PDF 360 Caput 88. Argumentum septuagesimum octavum. Ex S. Vincentio Ferrerio.
- PDF 360 Caput 89. Argumentum septuagesimum nonum. Ex S. Thoma Villanovano.
- PDF 361 Caput 90. Argumentum octuagesimum. Ex S. Carolo Borromæo.
- PDF 363 Caput 91. Argumentum octuagesimum primum. Ex aliis Regulis, traditis ab eodem S. Carolo.
- PDF 364 Caput 92. Argumentum octuagesimum secundum. Ex magna authoritate illius doctrinæ S. Caroli in Ecclesia.
- PDF 364 Caput 93. Argumentum octuagesimum tertium. Ex S. Francisco Xaverio.
- PDF 365 Caput 94. Argumentum octuagesimum quartum. Ex S. Francisco Salesio.
- PDF 365 Caput 95. Argumentum octuagesimum quintum. Ex Concilio Tridentino.
- PDF 365 Caput 96. Argumentum octuagesimum sextum. Ex Innocentio XI. propositionem hanc 60. ut minimùm tanquam scandalosam, & in praxi perniciosam damnante: Pœnitenti habenti consuetudinem peccandi contra legem Dei, naturæ aut Ecclesiæ, etsi emendationis spes nulla appareat, nec est neganda, nec differenda absolutio; dummodo ore proferat se dolere, & proponere emendationem.
- PDF 367 Caput 97. Argumentum octuagesimum septimum. Ex tribus primis propositionibus, ab eodem Innocentio XI. proscriptis.
- PDF 368 Caput 98. Argumentum octuagesimum octavum. Ex variis Censuris gravissimorum Galliæ Episcoporum.
- PDF 368 Caput 99. Argumentum octuagesimum nonum. Ex præclara Censura, sapientissimisque de pœnitentia regulis Illistrissimi D. Guidonis de Seve, laudatissimi Episcopi Atrebatensis, adversus propositiones septem P. Jacops.
- PDF 369 Caput 100. Argumentum nonagesimum. Ex casibus, in quibus negandam vel differendam absolutionem, sapientissimi docent Cardinales, & Episcopi.
- PDF 371 Caput 101. Argumentum nonagesimum primum. Ab authoritate Cardinalium, pietate & eruditione insignium.
- PDF 371 Caput 102. Argumentum nonagesimum secundum. Ab authoritate Concilii Provincialis Pragensis anni 1605. posteà recusi anno 1650. jussa Cardinalis ab Harrach, Archiepiscopi Pragensis; sicut & ab authoritate Ritualium & Manudium plurimarkum Diœceseon, & plusquàm octoginta Episcop.
- PDF 372 Caput 103. Argumentum nonagesimum tertium. Ab authoritate plusquàm mille quingentorum Parochorum primariarum Urbium Regni Galliarum, ex quibus valdè multi fuerunt doctrinâ & virtute præclari.
- PDF 373 Caput 104. Argumentum nonagesimum quartum. Ex numerosissimo agmine insignium Theologorum, stantium pro assertione nostra.
- PDF 374 Caput 105. Argumentum nonagesimum quintum. Ex eo quòd eidem assertioni nostra, præter Doctores Sæculares, suffragentur quamplurimi Regulares spectatæ probitatis, & eruditionis, ex omni Ordine, etiam Societatis Jesu.
- PDF 377 Caput 106. Argumentum nonagesimum sextum. Ex eo quòd eandem assertionem nostram tradant illustriores Concionatores, Ascericique Scriptores omnes, vel ferè omnes.
- PDF 377 Caput 107. Argumentum nonagesimum septimum. Specialiter ex Cantipratano, & Ludovico Granatensi.
- PDF 378 Caput 108. Argumentum nonagesimum octavum. Ex eo quòd prudentia Confessario non permittat fidem adhibere consuetudinariis, ac recidivis, se toto corde contritos asserentibus, quamdiù se non emendant.
- PDF 379 Caput 109. Argumentum nonagesimum nonum. Ex eo quòd id non solùm sit contra regulas prudentiæ; sed & contra zelum, & curam salutis peccatorum illorum.
- PDF 379 Caput 110. Argumentum centesimum. Ex eo quòd id pariter sit contra religionem Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 380 Caput 111. Argumentum centesimum primum. Ex eo quòd insuper sit contra officium boni Judicis, Medici, & Doctoris, quod Confessarius gerit.
- PDF 380 Caput 112. Argumentum centesimum secundum. Ex eo quòd incredibile sit, Christum voluisse, ut sui in administrando Pœnitentiæ Sacramento Ministri, omnibus prudentiæ luminibus renuntiantes, id verum esse credant, quod rationi & prudentiæ de falsitate suspectissimum est. Talè verò est testimonium consuetudinarii, & recidivi, toto se corde dolere, emendationemque promittere asserentis, dum nullum alius præbet suæ sinceritatis indicium, nisi sola verba, vel alia ejusmodi signa, quæ sapè hactenùs ...
- PDF 381 Caput 113. Argumentum centesimum tertium. Ex eo quòd sancti Patres censuerint, Sacramentalem Judicem, gravioris criminis reo credere non oportere, dum ligaturæ impatiens, tamquam sanatus, statim solvi vult, ad cælestemque mensam involare.
- PDF 382 Caput 114. Argumentum centesimum quartum. Ex modo quo veteres SS. Patres processerunt in determinandis nonnullis casibus, magnorum peccatorum reconciliationem concernentibus.
- PDF 382 Caput 115. Argumentum centesimum quintum. Ex eo quòd opera ad probandam magnorum peccatorum pœnitentiam adeò necessaria existimarint SS. PP. ut pœnitentiam ipsorum, ad finem vitæ dilatam, habuerint valdè dubiam & suspectam; eò quòd eam probare non possent per opera, sed per verba dumtaxat & gemitus.
- PDF 383 Caput 116. Argumentum centesimum sextum. Ex eo quòd pœnitentia eorum, qui confessa crimina facilè, citò ac frequenter repetunt, majorem habeat apparentiam pœnitentiæ theatralis, quàm solidæ & veræ.
- PDF 383 Caput 117. Argumentum centesimum septimum. Ex eo quòd,, secundùm doctrinam Sanctorum, absque cautione operum, credendum non sit existentibus in occasione proxima peccati mortalis, eam se deserturos pollicentibus, posteaquàm fidem de eo datam servare neglexerunt. Cur ergo potiùs, absque cautione operum, credendum est consuetudinariis, & recidivis, emendationem pollicentibus, posteaquàm fidem de eo datam non servarunt, sed neglexerunt?
- PDF 384 Caput 118. Argumentum centesimum octavum. Ex Rituali Romano, dicente, Videat diligenter Sacerdos quando & quibus conferenda, vel neganda, vel differenda sit absolutio,, ne absolvat eos qui talis beneficii sunt incapaces: quales sunt, qui nulla dant signa sufficientia doloris ex toro corde, & vitam in melius emendare nolunt. Signa verò illa non magis dant consuetudinarii & recidivi, de quibus agimus, quàm bonorum alienorum detentores injusti, qui ea non restituunt, cùm possint, etsi restituere non semel ...
- PDF 386 Caput 119. Argumentum centesimum nonum. Ex eo quòd facilitas fidem adhibendi, absolutionemque statim impendendi magnis peccatoribus, maximè consuetudinariis & recidivis, in verbo ipsorum, causa sit ingentium malorum.
- PDF 387 Caput 120. Argumentum centesimum decimum. Ex eo quòd ingentia mala illa per se sequantur ex nimia illa facilitate credendi, & absolvendi, ideòque juxta doctrinam Sanctorum Confessariis imputentur.
- PDF 387 Caput 121. Argumentum centesimum undeximum. Ex eo quòd nulla mala per se sequantur ex praxi contraria, dictis utique peccatoribus non credendi, nec absolutionem impedendi, nisi per opera pœnitentiæ probatis, & emendatis: quin ingentia potiùs bona ex ea per se sequuntur. Sola proinde per se tuta est. Et ideò sola in praxi sequenda.
- PDF 390 Caput 122. Argumentum centesimum duodecimum. Ex eo quòd easdem ob rationes improbanda sit nimis festina absolutio magnorum peccatorum, maximè consuetudinariorum, & recidivorum, ob quas improbatur nimis festinus baptismus adultorum. Cùm similia mala proveniant in illo, sicut in isto casu.
- PDF 391 Caput 123. Magnus peccator, corde sincero, voluntateque non languidâ, sed forti quærens animæ suæ bonum, indilatam non quærit peccatorum suorum absolutionem, nec Confessarium nimis indulgentem.
- PDF 393 Caput 124. Variis casibus absolutio differri potest, licèt sufficienter existimetur contritus.
- PDF 394 Caput 125. Ex dictis demonstratur, sententiam nostram à nonnullis ei adversantibus, sub horrida larva per imposturam repræsentari.
- PDF 395 Caput 126. Observatio præambula ad solutionem argumentum, quæ ab Adversariis objiciuntur, ex qua argumentorum illorum imbecillitas generaliter ostenditur.
- PDF 395 Caput 127. Ex dictis populares difficultates, quæ objici solent, in pulverem rediguntur.
- PDF 401 Caput 128. In pulverem pariter rediguntur argumenta novissima Martini Steyaert, Henneguieri, Caroli ab Assumptione, &c. illudque imprimis palmare, quod petunt ex Luc. 17.
- PDF 404 Caput 129. Residua eorumdem argumenta straminea esse ostenditur.
- PDF 407 Caput 130. Nulla ex assertione nostra, sive ex praxi illius, inconvenientia confextaria sunt.
- PDF 413 Caput 131. Definitio virtutis pœnitentiæ.
- PDF 414 Caput 132. Nullum est peccatum tam grande, quod per pœnitentiam dilui non possit.
- PDF 415 Caput 133. Peccata remissa per pœnitentiam, per delictum subsequens non redeunt.
- PDF 415 Caput 134. Merita per mortale subsequens mortificata, per pœnitentiam reviviscunt.
- PDF 417 Caput 135. Sine voto Sacramenti Pœnitentiæ, per virtutem Pœnitentiæ in nova Lege peccata non remittuntur.
- PDF 417 Caput 136. Definitio & institutio Sacramenti Pœnitentiæ.
- PDF 419 Caput 137. Sacramenti Pœnitentiæ partes declarantur.
- PDF 419 Caput 138. Contritionis definitio ac divisio.
- PDF 420 Caput 139. Cùm ad minus probabilis sit sententia, asserens necessitatem amoris Dei propter se, saltem affectivè super omnia, ad justificationem in Sacramento Pœnitentiæ (prout ex dicendis manifestè constabit) eaque tutior sit, & periclitetur valor Sacramenti, si absque amore illo Sacramentum suscipiatur: sententia illa ab omnibus certissimè usque adeò sequenda est in praxi, ut ne Assertores quidem contrariæ opinionis sine dicto amore quemquam (circa necessitatem) absolvere licitè possint, ne Sacramentum ...
- PDF 424 Caput 140. Attritionis ex solo gehennæ metis conceptia cum Sacramento insufficentia, communi Doctorum, & Scholæ Principum calculo tradita fuit ante Concilium Tridentinum.
- PDF 430 Caput 141. Necessitatem amoris, sive doloris propter Deum offensum, insufficientiamque proinde attritionis purè formidolosæ ad justificationem in Sacramento Pœnitentiæ, ab initio Scholastices ad usque Concilium Tridentinum, per quinque proinde sæcula, ab omnibus, vel ferê omnibus Doctoribus traditam fuisse, adhuc specialiter demonstratur, referendo per singula sæcula Doctores, qui eam tradiderunt.
- PDF 460 Caput 142. Catecheses ab Ecclesiis & Præsulibus Germaniæ, Hispaniæ, Italiæ, Galliaæ, Poloniæ, & Belgii, adversus hæreticos editæ, paartim proximè ante Tridentinum, partim ipso Tridentini tempore, partim proximè post illud, formidolosa attritionis insufficientiam, divinæque dilectionis necessitatem pariter adstruunt.
- PDF 464 Caput 143. Asserta à Majoribus formidolosæ attritionis insufficientia, divinique amoris necessitas ad justificationem, in Sacramento Pœnitentiæ, ex sacris Oraculis probatur, atque imprimis ex primo maximoque mandato.
- PDF 466 Caput 144. Secunda, tertia, quarta & quinta probatio ex aliis sacris textibus, & exemplis.
- PDF 467 Caput 145. Eandem necessitatem probant omnia divinæ Scripturæ testomonia, veteris ac novi Testamenti, quibus peccatoris ad Deum conversio ex toto corde ad peccatorum remissionem exigitur.
- PDF 468 Caput 146. Eandem necessitatem docet Apostolus Paulus.
- PDF 469 Caput 147. Eandem docet Apostolus & Evangelista Johannes, sicut & Apostolorum Princeps Petrus.
- PDF 470 Caput 148. Argumentum ex Rom. 8. 15. quo prorsus sufflaminatur conficta ab Adversariis quibusdam prærogativa exemptionis Christianorum à necessitate benevolæ Dei super omnia dilectionis.
- PDF 473 Caput 149. Eandem divini amoris necessitatem ad justificationem probat Traditio Sanctorum omnium à sæculo primo, usque in præsens.
- PDF 480 Caput 150. Nullam veri speciem, nec probabiliatem habent ea quæ Pinterellus, Abellius, Slaughterus aliique afferunt de formidolosæ attritionis sufficientia, vel à Tridentino definita, vel verbis adeò perspicuis declarata, ut mens ipsius pro illa sufficientia & perspicua.
- PDF 480 Caput 151. Sufficientiam attritionis purè formidolosa à Tridentino definitam non esse, sex aliis argumentis ad oculum demonstratur.
- PDF 482 Caput 152. Demonstratur sophisticum & inane esse palmare Argumentum, quo servilis attritionis sufficientiam reformato Tridentini Decreto sess. 14.c.4. definitam Adversarii prætendunt.
- PDF 483 Caput 153. Adversariorum instantiæ dissipantur.
- PDF 485 Caput 154. Tametsi nihil hac in parte Tridentinum definierit, sive pro una, sive pro altera parte; ex ipso nihilominùs longè efficaciora argumenta depromuntur pr servilis attritionis insufficientia, quàm pro sufficientia.
- PDF 487 Caput 155. Secundum Argumentum ex cap. 7. ejusdem sess. 6.
- PDF 487 Caput 156. Argumentum tertium ex sess. 14.c.1. ubi pœnitentia declaratur necessaria ad justificationem, etiam cum Sacramento.
- PDF 490 Caput 157. Ingeniosi Recentioris ad superiora argumenta responsiones prostigantur.
- PDF 491 Caput 158. Argumentum quartum ex sessione 14.c.4. ex definitione utique contritionis in genere, quam Concilium ibi tradit.
- PDF 491 Caput 159. Argumentum quintum, ex eo quòd Tridentinum ibidem exigat propositum non peccandi de cætero, sive novæ vitæ propositum.
- PDF 492 Caput 160. Argumentum sextum, ex eo quòd Tridentinum eâdem sess. 14.c.4. postulet ad contritionem, etiam imperfectam, quæ attritio dicitur, ut voluntatem peccandi excludat: Ad quod Dei propter se amor, seu charitas, saltem generaliter accepta, juxta doctrinam Sanctorum requiritur.
- PDF 493 Caput 161. Doctrina illa Sanctorum ratione multiplici illustratur & roboratur.
- PDF 496 Caput 162. Occurritur iis, quæ Adversarii opponunt Argumento sexto.
- PDF 498 Caput 163. Specialiter occurritur iis quæ opponunt Franciscus Simonis, & Richardus Arsdekin. Quorum hac in parte excessus redarguuntur, ostenditurque consonantia doctrinæ nostræ cum doctrina Romanæ Ecclesiæ, nonnullas propositiones per Alexandrum VIII. proscribentis.
- PDF 503 Caput 164. Argumentum septimum ex Tridentinis Patribus, magnique nominis Theologis, qui sessioni 14. interfuerunt, divinique amoris necessitatem, & formidolosæ attritionis insufficientiam post illam docuerunt, nemine aliorum Tridentinorum Patrum, Theologorumvè, Tridentinam definitionem ipsis objiciente.
- PDF 509 Caput 165. Argumentum 8. ex eo quòd eandem insufficientiam, divinæque dilectionis necessitatem, cum S. Thoma Villanovano (qui post sess. 14. in doctrina sua perstitit, mortuus anno 1556.) post Tridentinum, vel certè post illius sessionem 14. tradiderint innumeri, omnis statûs, & Ordinis, præstantissimi Catholicissimique Scriptores, scilicet Cardinales, Archiepiscopi, Episcopi, Doctores & Theologi. Quos omnes circa Tridentini mentem perspicuè errasse, vel apertæ definitioni ipsius contradixisse, ...
- PDF 527 Caput 166. Patronorum servilis attritionis argumenta solvuntur.
- PDF 527 Caput 167. Ex Scriptura ostenditur, quòd necessitas amoris Dei propter se, frustraneum non reddat Pœnitentiæ Sacramentum.
- PDF 528 Caput 168. Idipsum ostenditur ex sanctis Patribus.
- PDF 531 Caput 169. Tametsi contritio perfecta cum Sacramento requireretur (quod non concedimus) non ideò frustraneum esset Pœnitentiæ Sacramentum.
- PDF 532 Caput 170. Non omnis contritio ex Dei propter se amore, etiam super omnia, est contritio perfecta. Nec omnis dilectio Dei propter se super omnia, est dilectio perfecta.
- PDF 539 Caput 171. Contrariis occuritur argumentis.
- PDF 544 Caput 172. Contritio perfecta cum Sacramento non requiritur.
- PDF 545 Caput 173. Perfectæ contritionis ab imperfecta, seu attritione discrimen.
- PDF 546 Caput 174. Non omnis Dei propter se amor, vel ex amore dolor, cum Sacramento sufficiens ad justificationem unius peccatoris, sufficit ad justificationem cujuscumque peccatoris.
- PDF 546 Caput 175. Artritio ex Dei propter se super omnia amore, licèt imperfecto, ex speciali Dei misericordia, meritoque Passionis Christi, absque actuali susceptione Sacramenti (licèt non absque voto ipsius) justificat in articulo mortis, dum actualem susceptionem excludit impossibilitas, non voluntas.
- PDF 547 Caput 176. Satisfit argumentis, quæ contra assertionem Capitis præcedentis objiciuntur.
- PDF 548 Caput 177. Contritio, vel attritio naturalis non sufficit, etiam cum Sacramento.
- PDF 549 Caput 178. Contritio, post mortale commissum, est sub gravi præcepto, statim atque peccator, ad se reversus, commissum à se peccatum recogitat, ita ui graviter peccet, qui diu differt.
- PDF 550 Caput 179. De singulis peccatis mortalibus necessaria est contritio perfecta, vel imperfecta. Non tamen necesse est quòd pro numero peccatorum sit numerus contritionem; sed sufficit unus contritionis motus, ex motivo omnibus communi ad omnia (virtualiter saltem) se extendens.
- PDF 551 Caput 180. Necesse non est quòd contritio præcedat Confessionem; sed sufficit quòd præcedat, vel commitetur absolutionem.
- PDF 551 Caput 181. Momentosæ de contritione quæstiones resolvuntur.
- PDF 552 Caput 182. Ne venialia quidem absque perfecta vel imperfecta contritione remitti queunt, sive per Sacramenta, sive per Sacramentalia.
- PDF 553 Caput 183. Ne in altero quidem sæculo, venialia absque Contritione remittuntur.
- PDF 554 Caput 184. Confessionis sacramentalis natura, præceptumque divinum.
- PDF 554 Caput 185. Præter divinum Confessionis præceptum, de ea quoque datur præceptum Ecclesiasticum, obligans ad Confessionem ultra annum non differendam. Cui non satisfacit, qui facit Confessionem voluntariè nullam.
- PDF 555 Caput 186. Conditiones, seu qualitates bonæ Confessionis.
- PDF 555 Caput 187. Materialis integritas Confessionis non est universim necessaria, sed sola integritas formalis.
- PDF 557 Caput 188. Ad Confessionem formaliter integram, præter declarationem circumstantiarum variantium speciem, necessaria est declaratio circumstantiarum notabiliter aggravantium intra eamdem speciem.
- PDF 559 Caput 189. Ad hoc ut Confessio formaliter integra sit, peccata dubia necessariò confitenda sunt ut dubia.
- PDF 561 Caput 190. Mortalia, confessa ut dubia, si postmodum occurrant ut certa, confitenda sunt ut certa.
- PDF 561 Caput 191. Duæ sunt causæ excusantes ab integritate materiali Confessionis: videlicet impotentia physica, & moralis.
- PDF 562 Caput 192. Datur Confessio valida & informis, etsi non detur Pœnitentiæ Sacramentum validum & informe. Qua in re paradoxa Neoterici cujusdam opinio confutatur.
- PDF 564 Caput 193. Casus invalidæ, adeòque iterandæ Confessionis. Et qualiter tunc iteranda sit.
- PDF 564 Caput 194. Confessio ore, seu voce humanâ, regulariter fieri debet, tametsi hoc non sit de necessitate Sacramenti.
- PDF 565 Caput 195. Confessio inter absentes per epistolam fieri non potest.
- PDF 566 Caput 196. Moribundus, qui absente Confessario confessionem petiit, si interim amissâ loquelâ, & sensuum usu, nullum in præsentia ipsius signum dare valeat, potest & debet absolvi.
- PDF 566 Caput 197. Moribundus, sensibus repentè destitutus, tametsi confessionem non petierit, nec aliud pœnitentiæ signum speciale dederit, si tamen piè & christiane vixerit, absolvi potest, & debet, saltem sub conditione.
- PDF 575 Caput 198. Ægrotis in periculo mortis significanda est pœnitentia, seu satisfactio, quam implere debeant si convaluerint, impositâque interim ea quam facilè tunc implere possunt, absolvi debent.
- PDF 575 Caput 199. Satisfacti pro peccatis jure divino necessaria est.
- PDF 576 Caput 200. Satisfactio non solùm necessaria est ad satisfaciendum Ecclesiæ, sed & divinæ justitiæ, nec ad remissionem pœnarum temporalium dumtaxat, se (saltem in voto) necessaria quoque est ad remissionem lethalis culpæ, pœnæque æternæ.
- PDF 576 Caput 201. Quòd satisfactio pœnitentibus in Sacramento Pœnitentiæ imponatur, divinæ est institutionis, non humanæ usurpationis.
- PDF 577 Caput 203. Abjicienda quoque hæc plurimum Juniorum propositio: nulla, vel modica satisfactio imponenda est, dum pœnitens confitetur ad lucrandum Jubilæum, vel aliam Indulgentiam plenariam.
- PDF 579 Caput 204. Ampliùs opinio illa confutatur ex Patribus, Conciliis, & Ecclesiæ, seu Rimanorum Pontificum sensu.
- PDF 581 Caput 205. Laudatis Pontificibus accedum novissimi Pontifices, Cardinales, Episcopi, Theologique gravissimi.
- PDF 583 Caput 206. Confessarius tenetur, per se loquendo, pœnitentibus imponere, & pœnitentes acceptare pœnitentiam, seu satisfactionem gravitati multitudinique criminum proportionatam.
- PDF 590 Caput 207. Confutatur opinio Arsdekini Theol. tripart. tom. 2.p.2. tract. 3. cap. 5. ad quæstionem: quanta pœnitentia videatur proportionata pro uno mortali ordinario, respondentis: justam satis pœnitentiam esse v.g. Coronam quinque Decadum.
- PDF 592 Caput 208. Imposita pœnitentia, secundùm Theologiam Sanctorum, peccatis ex adverso debet respondere.
- PDF 594 Caput 209. Pœnitentiam gravem, pro mortalibus à Confessario impositam, pœnitens suscipere & implere tenetur sub mortali. Imò si pro iis leviorem Confessarius imposuerit, pœnitens ad ampliorem peragendam obligatur.
- PDF 595 Caput 210. Pœnitentiam ab uno Confessario impositam alius Confessarius mutare non potest, nisi causâ cognitâ, & graves ob causas.
- PDF 595 Caput 211. Pœnitentia imponenda est per modum præcepti, non ex roto per modum consilii.
- PDF 595 Caput 212. In pœnitentiam imponi potest opus aliàs præceptum. Etiam oratio, eleêmosyna, &c. pro defunctis.
- PDF 596 Caput 213. Pœnitens, antequam sit justificatus, pro peccatis suis satisfacere potest, dummodò deposuerit affectum ad mortale peccatum, operaque satisfactoria faciat corde contrito, & satagente per opera illa amissam Dei gratiam recuperare.
- PDF 596 Caput 214. Abolutè & universim necessarium non est ut imposita satisfactio ante sacramentalem absolutionem impleatur.
- PDF 597 Caput 215. Confessarius pœnitentem obligare potest ad satisfactionem ex parte, vel ex toto implendam ante absolutionem, dum id ipsius curationi spirituali judicat expedire.
- PDF 597 Caput 216. Absolutionis sacramentalis natura exponitur.
- PDF 598 Caput 217. Forma Sacramenti Pœnitentiæ indicativa, quâ Latina Ecclesia modò utitur, haud dubiè optima est. Sed non edeò irrita est forma deprecatoria, quâ Ecclesia usu fuisse videtur per multa sæcula.
- PDF 600 Caput 218. Sensus horum verborum, Absolvo te à peccatis tuis.
- PDF 601 Caput 219. Absolutio illicitè & invalidè datur absenti.
- PDF 601 Caput 220. Absolutio sub conditione de præsenti, si sis contritus, si sincerum habes te emendandi vel restituendi propositum, &c. illicita est. Sub conditione de futuro est invalida.
- PDF 601 Caput 221. Absolutio à censuris præcedere debet absolutionem à peccatis.
- PDF 601 Caput 222. Obviis quibuscumque, tametsi sua peccata confitentibus, absolutio impartienda non est; sed neganda omnibus, quorum nulla vel ficta est conversio.
- PDF 603 Caput 223. Absolutio (extra mortis articulum) differenda est iis, quorum contritio, spectatis omnibus dubia & incerta est. Nec ad eam impenendum sufficit quæcumque de ea probabilitas, si in contrarium sit æqualis vel major probabilitas.
- PDF 604 Caput 224. Solus Sacerdos à peccatis absolvere potest, Pœnitentiæque Sacramentum administrare.
- PDF 605 Caput 225. Nullius momenti est absolutio, quam Sacerdos in eum profert, in quem ordinariam aut delegatam non habet jurisdictionem.
- PDF 605 Caput 226. Exponitur ordinaria & delegata absolvendi potestas.
- PDF 606 Caput 227. Approbatio Episcopi ad absolvendum non requiritur in articulo mortis: in quo proinde simplex Sacerdos validè potest morbundum absolvere, etiam præsente approbato. An etiam licitè? ex textu Tridentini videtur clarè inferri quòd sic.
- PDF 607 Caput 228. Nullus Sacerdos, etiam regularis (extra mortis articulum) confessiones sæcularium, etiam Sacerdotum, potest audire, nisi aut Parochiale Beneficium, aut ab Episcopo per examen ( si illi videbitur necessarium) approbationem obtineat.
- PDF 608 Caput 229. Vnius Episcopi approbatio non sufficit ad hoc ut Sacerdos, etiam Regularis, sæcularium confessiones ubique audire possit.
- PDF 608 Caput 230. Ad audiendas sæcularium confessiones, non sufficit approbatio obtenta ab Episcopo pœnitentis; sed necessaria est approbatio obtenia ab Episcopo loci, ubi audienda est confessio.
- PDF 608 Caput 231. Ad audiendas sæcularium confessiones, necessaria est approbatio obtenta: non sufficit petita, & injustè negata.
- PDF 608 Caput 232. Regularis approbatus ad tempus limitatum,, eo elapso,, confessiones sine nova approbatione audire nequit, sive justè, sive injustè fuerit limitatus.
- PDF 609 Caput 233. Regularis usque ad revocationem approbatus, revocatione, seu justè, seu injustè factâ, debet à confessionibus audiendis desistere.
- PDF 609 Caput 234. Prælatus, & Confessarii Regulares, non approbati ab Episcopo, in Monasteriis & Collegiis suis audire possunt confessiones illorum sæcularium, qui ibi sunt verè de familia, & continus commensales. Non autem illorum, qui tantùm ipsis deserviunt.
- PDF 610 Caput 235. Ne venialium quidem confessiones à sæcularibus factas, audire licet Sacerdoti, sive sæculari, sive regulari, ab Episcopo non approbato.
- PDF 610 Caput 236. Sacerdotum, sive sæcularium, sive regularium, approbationes Episcopi certis limitibus circumscribere possunt, & ad certas personas, loca, vel tempora coarctare, si non adeò idonei reperti fuerint.
- PDF 610 Caput 237. Clausula in approbationibus Episcoporum Belgii apponi solita, quâ Regularibus facultatem confessiones audiendi concedunt, de consensu eorum, quorum interest, utique Parochorum,, censena non est taxativa, seu limitativa, sed modalis: ita ut non designet conditionem sinde qua non; sed modum convenienter utendi dictâ facultate, ad evitandas dissensiones, & rixas, inter Confessarios Regulares & Parochos.
- PDF 611 Caput 238. Confessarii Ordinum Mendicantium, in Diœcesibus, in quibus sunt approbati, confessiones audire possunt quorumcumque sæcularium ad se accedentium, etiam extraneorum, deque alia Dœcesi existentium.
- PDF 611 Caput 239. Per confessionem, quovis tempore, etiam Paschali, factam Mendicantibus approbatis, impletur præceptum annuæ confessionis.
- PDF 611 Caput 240. Confessarii Ordinum Mendicantium nec intra, nec extra Italiam, absolvere possunt a casibus, & censuris, quos & quas Episcopi sibi reservant; nisi ad id specialem ab ipsis licentiam acceperint.
- PDF 611 Caput 241. Sacerdotes Regulares, quàmlibet ab Episcopis approbati, fratres suos validè absolvere non possunt, nisi ad id à Superioribus suis deputati fuerint.
- PDF 611 Caput 242. Sacerdotes Regulares, quàmlibet amplam habentes à Sede Apostolica licentiam, absolvendi quoscumque fideles, à casibus quantumcumque enormibus, etiam Sedi Apostolica reservatis, sicut in vim licentiæ hujusmodi absolvere non possunt sæculares à casibus sibi ab Episcopo reservatis; ita nec absolvere fratres suos à casibus reservatis Superioribus suis.
- PDF 612 Caput 243. Observanda circa absolutionem injicientium manus violentas in Clericos, vel Religiosos.
- PDF 613 Caput 244. Peccatum habens reservatum, non potest, extra mortis articulum, confiteri Sacerdoti non habenti potestatem in reservata, neque his sive à reservatis, sive à non reservatis ipsum absolvere.
- PDF 613 Caput 245. Confessarius, qui, non obtentâ ad id facultate, absolvere audet, vel præsumit à casibus Sedi Apostolicæ, vel sibi ab Episcopo reservatis, excommunicationem ipso facto incurrit.
- PDF 613 Caput 246. Confessarius, qui id seu scienter fecit, seu ignoranter, pœnitentem ad confessionem, si possit, revocare tenetur, obtentâque facultate absolvere; vel certè monere de errore, ut Superiorem adeat, seu habentem facultatem. Sie neutrum possit, pœniteat, Deoque negotium commendet.
- PDF 613 Caput 247. Facultas ab Episcopo obtenta, absolvendi à casibus ipsi reservatis, non cessat, mortuo Episcopo.
- PDF 613 Caput 248. Confessarius, tam sæcularis, quàm regularis, (alias non habens potestatem in reservata) in Diœcesi in qua est approbatus, pœnitentes ex alia Diœcesi ad se accedentes, absolvere potest à casibus in illa Diœcesi reservatis, si reservati non fuerint in diœcesi, in qua est approbatus, nisi eosdem pœnitentes noverit in fraudem reservationis, ad alienam Diœcesim pro absolutione abtinenda migrasse.
- PDF 613 Caput 249. Tametsi Confessarius, habens facultatem absolvendi à casibus S. Pontifici reservatis, a censuris etiam absolvere possit; Confessarius tamen, habens facultatem absolvendi à casibus Episcopo reservatis, non ideò potest absolvere à censuris ipsi reservatis.
- PDF 614 Caput 250. Invalida est confessio facta Sacerdoti hæretico, schismatico, notoriè excommunicato, suspenso, irregulari.
- PDF 614 Caput 251. Valdè periculosum est, juxta doctrinam Sanctorum, confessionibus audiendis se ingerere, absque signis vocationis divinæ.
- PDF 614 Caput 252. Variæ in Confessario dotes, seu qualitates requiruntur, ad istud ministerium vitè obeundum.
- PDF 615 Caput 253. Oportet Confessarium esse instructum triplici scientiâ, Judicis, Medici, & Doctoris, saltem in gradu convenienti & mediocri, etsi non sublimi & eminenti. Pœnitentem verò oportet conformare se opinioni Confessoris, non contrà.
- PDF 617 Caput 254. Explicatur prudentia, quâ pollere debet Confessarius.
- PDF 618 Caput 255. Prudentia Confessarii in monitione errantium.
- PDF 619 Caput 256. Prudentia Confessarii in ordine ad pueros sibi confidentes.
- PDF 620 Caput 257. Prudentia Confessarii in ordine ad rudes, fidei mysteria ignorantes.
- PDF 620 Caput 258. Prudentia Confessarii in ordine ad hæreticos, ad Ecclesiam redeuntes.
- PDF 620 Caput 259. Prudentia Confessarii in ordine ad recidivos & consuetudinarios.
- PDF 621 Caput 260. Prudentia Confessarii in ordine ad discernendas occasiones, relapsis sub mortali vitandas.
- PDF 623 Caput 261. Prudentia Confessarii in ordine ad perjuros & blasphemos.
- PDF 624 Caput 262. Prudentia Confessarii in ordine ad deditos voluptatibus obscœnis.
- PDF 625 Caput 263. Prudentia Confessarii erga tepidos, suæque perfectionis adeò incurios, ut licèt nulla mortalia committere videantur, nulla etiam Christianæ vitæ signa demonstrent.
- PDF 626 Caput 264. Prudentia Confessarii in loquendo de auditis in confessione.
- PDF 627 Caput 265. Violatio sigilli confessionis semper est mortali peccatum, seu mortalia, seu venialia dumtaxat peccata in specie Confessarius revelet.
- PDF 627 Caput 266. Sigillum confessionis non violat Confessarius, nec secretum prodit, absolutionem negando quibus oportet, vel eam differendo, ad hoc ut pœnitens ad eam, sicut & ad Communionem, per dignos pœnitentiæ fructus interim se disponat.
- PDF 627 Caput 267. Sigilli confessionis obligatio oritur ex omni & sola confessione sacramentali, saltem inchoata, etiamsi absolutio secuta non sit, ob defectum doloris vel propositi emendationis.
- PDF 628 Caput 268. Personæ obligatæ sigillo.
- PDF 628 Caput 269. Materia cadens sub sigillum.
- PDF 629 Caput 270. Sacerdos, cui facta est confessio, potest de licentia expressa pœnitentis, de rebus in confessione auditis cum eo colloqui, & cum qualibet alia persona.
- PDF 629 Caput 271. Illicitus est omnis usus scientiæ confessionis, extra confessionem, per quem confessio redditur odiosa, vel qui sit cum pœnitentis gravamine, vel incommodo, confessioni extrinseco.
- PDF 631 Liber Sextus. Amor ungens ad extremam cum diabolo luctam. Sive de Sacramento Extremæ Unctionis.
- PDF 631 Caput 1. Extrema Vnctio verum est novæ legis Sacramentum à Christo institutum.
- PDF 632 Caput 2. Materia & forma hujus Sacramenti.
- PDF 632 Caput 3. Minister hujus Sacramenti.
- PDF 633 Caput 4. Subjectum hujus Sacramenti.
- PDF 634 Caput 5. Quadruplex effectus hujus Sacramenti.
- PDF 634 Caput 6. Enumerati effectus tales ac tanti sunt, ut ex iis meritò inferatur, lethalis peccati reos esse, qui, à Pastore moniti,, negligunt Sacramentum istud suscipere. Reos item Pastores, qui, rogati, negligunt ovibus suis illud administrare. Ad quod subn mortali tenentur, etiam cum vitæ suæ periculo.
- PDF 635 Liber Septimus. Amor ordinans Ministros Ecclesiæ Militantis. Sive de Sacramento Ordinis.
- PDF 636 Caput 1. Ordinis definitio.
- PDF 636 Caput 2. Ordo est verum novæ legis Sacramentum.
- PDF 636 Caput 3. Divisio Ordinis.
- PDF 637 Caput 4. Minores Ordines, & Subdiaconatum verè & propriè esse Sacramentum, plerique magni Theologi probabiliter affirmant. Alii probabiliùs negant.
- PDF 637 Caput 5. Episcopus, Presbyteratus, & Diaconatus, haud dubiè sunt Sacramentum.
- PDF 638 Caput 6. Minorum Ordinum materia, forma, & officium.
- PDF 638 Caput 7. Materia, forma, & officium Subdiaconatûs.
- PDF 638 Caput 8. Materia, forma, & officium Diaconatûs.
- PDF 639 Caput 9. Materia & forma Presbyteratûs.
- PDF 640 Caput 10. Differentia Presbyteratûs ab Episcopatu.
- PDF 641 Caput 11. Fidei dogma est, præter Sacerdotium spirituale & internum, Christianis omnibus commune; aliud esse Sacerdotium externum & visibile, in ultima Cœna à Christo Domino institutum, ad sacrificiandum & offerendum Deo corpus & sanguinem suum.
- PDF 643 Caput 12. Sacerdotalis Ordinis officium, dignitas & escellentia.
- PDF 644 Caput 13. Sanctitas vitæ Sacerdotibus necessaria.
- PDF 645 Caput 14. Sacramenti Ordinis Minister ordinarius solus est Episcopus.
- PDF 647 Caput 15. Episcopus ordinans debet esse proprius Episcopus ordinandi, vel saltem ad licitam Ordinationem requiritur ipsius licentia, de qua constet per litteras dimissorias ab eo concessas. Tametsi valida sit Ordinatio ab Episcopo non proprio, facta sine licentia ipsius.
- PDF 648 Caput 16. Proprius Episcopus Regularium est ille, in cujus Diœcesi situm est Monasterium, ubi suorum Superiorum mandato degunt. Ubi cum discretione defenduntur privilegia Mendicantium quoad Ordines.
- PDF 649 Caput 17. Sexus, ætas, & qualitates ordinandorum.
- PDF 653 Caput 18. Ordinationum impedimenta & irregularitates.
- PDF 657 Caput 19. Malè ordinatorum pœna.
- PDF 658 Caput 20. Si ante Ordinum collationem Episcopus palàm protestetur, se non intendere ordinare eos, qui talem vel talem habent contra Canones defectum, eum defectum habens validè equidem ordinatur.
- PDF 658 Liber Octavus. Amor procreans Colonos Ecclesiæ Triumphantis. Sive de Sponsalibus & Matrimonio.
- PDF 659 Pars Prima. De Sponsalibus, & Denuntiationibus Matrimonio præmitti solitis. Necnon de Dispensationibus Matrimonialibus.
- PDF 659 Caput 1. Sponsalium natura & obligatio.
- PDF 660 Caput 2. Ætas ad sponsalia requisita.
- PDF 660 Caput 3. Tempus adimplendi sponsalia.
- PDF 660 Caput 4. Sponsalia clandestina valida sunt.
- PDF 661 Caput 5. Sponsalia, insciis parentibus, communiter illicita sint.
- PDF 661 Caput 6. Conditio turpis, adjecta sponsalibus, in foro conscientiæ non semper habetur pro non adjecta.
- PDF 661 Caput 7. Valeantne, obtentâ dispensatione, sponsalia impeditorum impedimento dirimente, sub conditione, si Papa dispensaverit? controvertitur. Graves Doctores censent non valere, nisi renovato consensu.
- PDF 662 Caput 8. Sponsalia, sub conditione pœnali, quòd pars quæ promissis non steterit, pendet alteri 100. aureos v.g. non obligant ad solutionem pœnæ resilientem ex causa justa.
- PDF 662 Caput 9. Invalida sunt sponsalia, etiam jurata, quæ quispiam contraxit post votum simplex castitatis, vel ingrediendæ Religionis.
- PDF 663 Caput 10. Sponsalia ipso jure dissolvuntur 1°. per matrimonium de præsenti cum alia initum. 2°. per solemnem professionem in religione approbata. 3°. per sacri Ordinis susceptionem. 4°. per ortam inter sponsos cognationem spiritualem, ex eo quòd sponsus filium sponsæ de fonte baptismi levaverit; vel affinitatem ex superinducta copula cum cognato, vel cognata alterius, in primo vel secundo gradu.
- PDF 663 Caput 11. Occurritur argumentis contradicentium assertioni, quâ n. 35. dictum est, invitâ comparte, licitam non esse (post sponsalia) susceptionem Ordinis sacri, nec emissionem simplicis voti continentiæ.
- PDF 664 Caput 12. Præter causas enarratas cap. 10., quibus stantibus, sponsalia ipso jure solvuntur; aliæ sunt causæ, propter quas facto hominis solvuntur, seu solvi permittuntur.
- PDF 665 Caput 13. Prima sponsalia non solvuntur per secunda, etiam jurata, etiam secutâ copulâ cum secunda sponsa, priorum sponsalium ignara.
- PDF 666 Caput 14. Sponsus, vel sponsa, laborans defectu, qui cognitus averteret compartem à matrimonio, tenetur illum manifestare, si repugnet substantiæ matrimonii, vel sit infectivus alterius, vel futurus ipsi graviter noxius. Aliàs non, etiamsi matrimonium inde futurum sit minùs commodum, & minùs appetibile.
- PDF 666 Caput 15. Qui promisit, vel etiam juravit, se non ducturum nisi Titiam, absolutè non tenetur eam ducere, sed solùm casu quo nubere velit.
- PDF 666 Caput 16. Ad dissolvendum sponsalia clandestina, seu occulta, dum causa dissolvendi est moraliter certa, necessaria non est authoritas Judicis Ecclesiastici.
- PDF 666 Caput 17. Observanda post sponsalia.
- PDF 666 Caput 18. Præparatio Sponsorum ad matrimonium.
- PDF 668 Caput 19. Præter dicta capite præcedenti, matrimonium præcedere debent tres proclamationes, seu denuntiationes, ,ulgò banna.
- PDF 669 Caput 20. Nimia facilitas hodie dispensandi promiscuè cum omnibus dispensationem petentibus, etiam sine justa causa, super proclamationibus, seu bannis, plurimorum & ingentium malorum causa est.
- PDF 669 Caput 21. Sapè periculosum est; mediante dispensatione, super impedimento dirimente, matrimoniis statum assumere.
- PDF 671 Caput 22. Quàm muliis ex capitibus impetratæ dispensationes matrimoniales frequenter invalidæ sint, & quænam ab Oratoribus exprimenda sint, ut dispensatio valeat.
- PDF 671 Caput 23. Matrimonio jungendi non sunt, qui Christianæ fidei rudimenta ignorant.
- PDF 671 Pars Secunda. De Sacramento Matrimonii.
- PDF 671 Caput 1. Matrimonii essentia & institutio.
- PDF 672 Caput 2. Matrimonium est verè & propriè novæ legis Sacramentum.
- PDF 673 Caput 3. Eadem est materia & forma Sacramenti Matrimonii, quæ contractuûs matrimonii. Verba proinde Sacerdotis: ego vos in matrimonium conjungo, &c. non sunt forma substantialis Sacramenti Matrimonii.
- PDF 675 Caput 4. Parochus, vel Sacerdos de ejus licentia matrimonio assistens, non es Minister essentialis Sacramenti Matrimonii, sed ipsi contrahentes.
- PDF 676 Caput 5. Satisfit argumentis quæ objiciuntur contra doctrinam Capitis tertii & quarti.
- PDF 680 Caput 6. Omne matrimonium baptizatorum, cum debita intentione, etiam per procuratores initum, est Sacramentum.
- PDF 681 Caput 7. In matrimonio tamen fidelium baptizatorum ratio contractûs separabilis est à ratione Sacramenti, dabileque est verum matrimonium quod non sit Sacramentum.
- PDF 682 Caput 8. Matrimonium baptizati cum non baptizata, contractum ex Pontificia dispensatione, Sacramentum est in baptizato: minimè in non baptizata.
- PDF 682 Caput 9. Parentum consensus necessarius non est ad valorem matrimonii.
- PDF 683 Caput 10. Ad valorem matrimonii necessarius est contrahentium consensus, per verba vel signa de præsenti, sensibiliter expressus.
- PDF 683 Caput 11. Necesse non est quòd consensus matrimonialis exprimatur verbis, sed verborum loco, tum nutus, tum signa, quæ internum consensum apertè indicent, satis ad matrimonium esse possunt; tum ipsa etiam taciturnitas, cùm puella, propter verecundiam, non respondet, sed pro ea tacente parentes loquuntur.
- PDF 683 Caput 12. Expressio verborum, sine interiori consensu, matrimonium non facit. Qui tamen cum tali simulatione matrimonium cum altera, sincerè procedente, contraxit, eam ducere tenetur, nonnullis casibus exceptis.
- PDF 684 Caput 13. Consensus matrimonialis, coram Parocho & testibus præstitus per verba de præsenti, sub honesta conditione de futuro, purificatâ conditione transit in absolutum, per eumque perficitur matrinomiun, absque necessitate novi consensûs, iterationeque contractûs coram Parocho.
- PDF 684 Caput 14. Consensus matrimonialis, coram Parocho & testibus per verba de præsenti præstitus, sub honesta conditione de præserti, vel de præterito (v.g. accipio te in uxorem, si es legitima, si es virgo, &c.) ab initio nullus est deficiente conditione, nec convalescit ex copula subsequente.
- PDF 685 Caput 15. Conditio turpis, adjecta contractui matrimoniali, illum reddit irritum & nullum, si sit contra substantiam & bona matrimonii. Alias habetur pro non adjecta.
- PDF 685 Caput 16. Consensus ad valorem matrimonii requisitus debet esse liber a coactione, & metu gravi, ad ipsum extorquendum injustè incusso.
- PDF 686 Caput 17. Matrimonium coram Parocho & testibus celebratum, si ab initio fuerit occultè nullum, ob gravem metum vel fictionem unius partis, accedente vero & libero consensu ipsius convalescit, modò altera pars in pristino consensu persistat.
- PDF 687 Caput 18. Matrimonium coram Parocho & testibus celebratum, si ab initio nullum fuerit ob impedimentum occultum, dispensatione obtentâ non convalescit, nisi novus utriusque partis consensus accesserit, verbis aut signis expressus, licèt hoc posito necessarium non sit eum de novo exprimere coram Parocho & testibus.
- PDF 688 Caput 19. Matrimonium Christus reduxit ad primam institutionem: secundùm quam esse debet unius cum una.
- PDF 688 Caput 20. Matrimonium baptizatorum ratum, solâ morte (naturali vel civili) quoad vniculum solvi potest: consummatum, solâ morte naturali.
- PDF 689 Caput 21. Ne quidem ob adulterium dissolvi posse matrimonii vinculum, si non de fide, saltem est fidei proximum.
- PDF 691 Caput 22. Asserta matrimonii indissolubilitas est de jure divino: probabiliter etiam de naturali.
- PDF 692 Caput 23. Matrimonium ratum, non consummatum, solemni professione religionis approbatæ solvitur quoad vinculum, jure divino.
- PDF 693 Caput 24. Matrimonium ratum, quoad vinculum probabilius dissolvi nequit authoritate Pontificiâ.
- PDF 694 Caput 25. Impedimenta matrimonium impedientia.
- PDF 695 Caput 26. Impedimenta dirimentia in communi.
- PDF 695 Caput 27. Impedimentum erroris, & conditionis.
- PDF 696 Caput 28. Impedimentum voti.
- PDF 696 Caput 29. Impedimentum cognationis.
- PDF 698 Caput 30. Impedimentum affinitatis.
- PDF 699 Caput 31. Impedimentum publicæ honestatis.
- PDF 699 Caput 32. Impedimentum Ordinis.
- PDF 700 Caput 33. Casus mirabilis de conjugato, qui, uxorem falsò existimans mortuam, absque consensu ipsius sacros Ordines, etiam Sacerdotium, atque Pastoratum suscepit.
- PDF 701 Caput 34. Impedimentum ligaminis.
- PDF 702 Caput 35. Impedimentum criminis.
- PDF 702 Caput 36. Impedimentum disparitatis cultûs.
- PDF 705 Caput 37. Impedimentum violentiæ, seu coactionis.
- PDF 706 Caput 38. Impedimentum impotentiæ.
- PDF 709 Caput 39. Impedimentum clandestinitatis, seu defectus præsentiæ Parochi & testium.
- PDF 711 Caput 40. Impedimentum Raptûs.
- PDF 712 Caput 41. Legibus Ecclesiasticis de impedimentis dirmentibus etiam hæretici usque adeò ligantur, ut si cum aliquo ejusmodi impedimento matrimonium contrahant, invalidè contrahant.
- PDF 714 Caput 42. Catholici, qui compelluntur à suis Magistratibus hæreticis, in Hollandia, coram hæretico contrahere Ministro, peccant si pareant huic mandato; licèt intendant posteà contrahere, vel anteà contraxerint coram legitimo Sacerdote.
- PDF 715 Caput 43. Solus Papa jure ordinario, & subinde Episcopus jure extraordinario, ex præsumpta rationabiliter Papæ voluntate, dispensat in impedimentis, solo Ecclesiastico jure matrimonium dirimentibus.
- PDF 716 Caput 45. Finis, quem juxta doctrinam Sanctorum intendere debent conjuges, actum conjugalem exercendo, ut omni culpâ vacent, est procreatio prolis, per quam Deus benedicatur, & debiti redditio.
- PDF 719 Caput 46. Satisfit objectionibus recentiorum Casuistarum, contra allatam SS. Doctorum, præcipuorumque Scholasticorum doctrinam.
- PDF 721 Caput 47. Illicitam esse debiti exactionem à conjuge menstruata, Scriptura & Patres docent.
- PDF 722 Caput 48. Exorbitantes opiniones, in quas prolapsi sunt, qui à doctrina Sanctorum cap. 45. & 46. relata recesserunt.
- PDF 722 Caput 49. Peccata conjugatorum recensentur.
- PDF 723 Caput 50. Fide certum est, multas ob causas, divortium, seu separationem inter conjuges, quoad thorum & cohabitationem, Ecclesia judicio fieri posse.
- PDF 725 Index Alphabeticus Rerum præcipuarum, quæ in tribus hisce Tomis continentur.
- PDF Facultas Reverendissimi Patris Generalis. [Etc. ]
- PDF Errata Potiora.
- PDF Leerseiten
- PDF Endsheet
- PDF Back cover
- PDF Spine
- PDF Vorderschnitt